De wandelende mens...

 De legende vertelt over Ahasveros, een Jood die de kruisdragende Kristus aanmaande sneller te stappen zodat zijn weg vrij zou zijn... Maar er zijn heel wat versies van dit verhaal, en Ahasveros droeg ook meerdere namen in die diverse verhalen...

Niet belet me dus er nog een versie bij te maken...

Toen God de mens schiep, maakte hij voortreffelijk werkstuk, volmaakt van proporties, verstandig, handig, sterk en onverslijtbaar, met een eeuwig leven. Zo goed gemaakt dat deze zich een God gelijk voelde, en dacht God te kunnen beconcurreren. Als straf liet God dit creatuur bestaan in zijn eeuwige versie, onvruchtbaar, steeds ouder wordend en onaantrekkelijk voor zijn tweede schepping van de mens, Adam...

Ahasverus, de eerste mens werd veroordeeld net geen mens te zijn. Hij was en bleef een eenzaam schepsel met het eeuwige leven in een wereld vol mensen die weliswaar heel sterk op hem leken, maar net dat tikkeltje anders waren en hem steeds verafschuwden om zijn anders zijn.

Kortom Ahasverus wandelde de wereld rond, op zoek naar een levensgezel, naar een doorbreken van de eeuwige eenzaamheid in een wereld vol mensen die hem meden als de pest.

Eenzaam in de massa trok een oude versleten Ahasverus steeds verder en verder, wanhopig zoekend naar een gezel... De wereld kende oorlogen en Ahasverus werd ontelbare keren gedood, in gevechten, gefusilleerd als verdachte, als overloper, als verrader... Maar steeds weer stond hij weer op en stapte verder. Vreselijke ziekten teisterden de mensheid, en hij kreeg ze allemaal. Soms werd hij dan ook veroordeeld als bron van diverse pandemieën, en spuwde de wereld hem uit als veroorzaker van lijden en dood... Maar hij zag af, maar kon niet sterven.

Hij weigerde te eten, te drinken, maar buiten de pijn van honger en dorst...bleef hij leven en trok hij over de aarde. Zelfs natuurrampen kregen hem niet kapot. Soms lag hij decennia lang, bewust en vol pijn, begraven in het eeuwige ijs, tot een of andere klimaatsverandering hem weer liet ontdooien en hij verder stapte..  Eenzaam en alleen midden in een zee van een steeds groeiende wereldbevolking...

Hij zag de mensheid vlugger groeien dan de wereld kon dragen, en zag duizend sterven in nieuwe pandemieën en nieuwe oorlogen om voedsel, landbouwgrond, vee en vooral drinkbaar water... Hij werd veroordeeld, vermoord en stond weer op en wandelde verder...

De wereld verging, de zon veranderde in een enorme bol, de hitte verbrandde alle leven, maar Ahasverus stapte voort over een droge verschrompelde aarde...

De aarden veranderde in een sintel zwevend door een haast lege ruimte, maar Ahasverus, zelf een sintel verworden, stapte voort...

Het heelal verging.

Er was niets meer... alles werd samengetrokken in een oneindig klein niets, die implodeerde en waaruit opnieuw sterrenstelsels ontstonden... Op een plaats kwam er een nieuwe aarde, met alle mogelijkheden om tot leven te komen. En God amuseerde zich met leven te scheppen... Alleen... Geen mens meer, geen denkend wezen meer, geen creatuur die zich machtig achtte en zo de wereld tot een hel maakte.

Plots hoorde hij een stap, keek wat verbaasd om, en zag Ahasverus achter zich staan... "Heer, schenk me de dood !"

God zuchtte... Eeuwig is eeuwig... 

en Ahasverus stapte door, als enig denkend wezen op de nieuwe aarde, zijn verstand en besef vervloekend.

't sneuit...

 

Er ligt al wat sneeuw op de struiken en op de aarde, maar op de wegen nog niets te zien. Als het echter blijft sneeuwen, dan zullen de wegen ook wel besneeuwd raken... (En glad !)

Deze voormiddag komt de veearts om de tweede reeks vaccinaties te geven aan Tommy. Stilaan begint hij wat properder te worden, maar nu met regenweer zal het weer oppassen zijn, want hij loopt niet graag in de regen (wie wel ?)... Het vergt wel wat tijd om zo'n puppy proper te krijgen, en een Jack Russel is een koppig beestje ! Heel dominant !

De verhouding met de kat is hilarisch, maar soms ambetant. Tommy wil altijd gaan vechten (spelen), maar de kat wil dat niet altijd. Dus probeer je de kat wat rust te bezorgen, maar net op het moment dat dit lijkt te lukken, verandert de kat van mening, en gaat paraderen voor de hond om hem wat op te jagen.

Ze doen elkaar geen pijn. Ik zie geen enkel krabspoor op de hond, ook al zie je de kat uithalen. Ik denk dat het allemaal schijnvertoning is, en dat de nagels netjes ingetrokken blijven. Ook de hond lijkt niet echt te gaan bijten, wel dreigen, heen en weer springen en blaffen.

Het is een extreem brave en lieve kat, soms denk ik dat hij wat te lief is voor de hond, zodat er telkens en telkens weer een country-cross is in huis, tussen kat en hond. De kat springt dan op een of ander meubel (Oei ! Pas op ! Mijn vaas..., Mijn computer !...) om te ontsnappen, en Tommy zit dan de wacht te houden tot het hem verveelt.

We gaan regelmatig wandelen, en ook dat is iets op zijn Tommy's ! De eerste vijftig meter moet je trekken om hem mee te krijgen. Dan snapt hij dat dit toch niet helpt, en loopt hij "netjes" mee. Ik zet dat netjes tussen aanhalingstekens, want ofwel trekt hij dan, ofwel gaat hij achter me om, om dan heel de tijd rechts van me te lopen, tussen mijn been en mijn wandelstok. Niet te doen.

Het moet wel zijn dat het een speciaal mooie hond is, want er zijn al auto's naast ons gestopt om hem te bekijken en te bestoefen. Ik ben iedere keer dat we iemand ontmoeten met een hond content, omdat dit een gelegenheid is om te socialiseren... Tot op heden heb ik nog niets anders ontmoet dan brave honden, die graag een andere hond ontmoeten... Maar Tommy  !!!

Eerst houd hij zich wat op afstand, dan, als hij ziet dat er geen aanval volgt, gaat hij voorzichtig eens tot bij de ander, snuffelt van ver wat, een beetje dichter... geen gevaar ??? Blaffen dan maar, en zijn voorpoten plat op de grond, de poep omhoog en kwispelen.  Leuk. De volgende stap zijn dan schijnuitvallen, hij springt vooruit en nog veel rapper weer achteruit, ondertussen net niet helemaal ronddraaiend, maar het is eigenlijk nog alleen zijn kop die naar de andere hond is gericht. Leuk.

De hond zit nu bij me op schoot, en de kat komt mauwen naast me, om de hond uit te nodigen tot spelen. Tommy reageert niet, het is hier warmer en rustig...

't Was wel een hele bedoening om hem te doen buiten plassen ! Die sneeuw staat hem niet aan. Het is koud aan zijn pootjes, de vlokken zweven voortdurend voor zijn ogen en zijn er niet meer als hij ernaar hapt... Nee, voor hem is dat geen ideale plasdag. Ik duw hem voortdurend weer de tuin in, tot hij van arremoe toch maar gaat plassen... dju, wat een hondenleven...

Ondertussen liggen de wegen ook wit...

't Wordt glad !

Hopelijk geen te zware ongevallen, we hebben al genoeg aan Corona...

Tot de volgende ?

Weet je nog ???

 Kerst, Pasen dat waren vroeger in de eerste plaats Kerkelijke feestdagen. We kregen wel wat paaseieren, en kerstavond was een familiefeest (die eindigde met deelname aan de nachtmis... maar er werd ook thuis aandacht gegeven aan het religieuze gebeuren.

Maar wat me meest opvalt, en waar ik me we wat aan erger, dat is niet hoe we het nu persoonlijk benaderen - daar is iedereen immers vrij in - maar hoe het "officieel" er aan toegaat.

Vroeger waren de feestdagen van kerkelijke oorsprong ook op radio en TV, een soort zondagen, met een speciaal programma en aandacht voor het feest en de reden van het feest. 

Laat ons er nu van uit gaan dat er steeds minder actieve gelovigen zijn, dan nog is het voor iedereen een soortement zondag, een dag die niet verloopt volgens de normale dagdagelijkse gang.

Ja, ik weet het wel, je hebt niet alleen veel meer niet-gelovigen dan vroeger, en zeker heel wat minder actieve kerkleden, maar er zijn ook steeds meer anders-denkenden, en mensen die een ander geloof aanhangen.

Weet je, ik zou er niet tegen hebben dat we ook aandacht hebben voor de feesten van onze moslimbroeders en - zusters, en voor de Joden en nog wel andere ook. Ik heb helemaal niet tegen die andersdenkenden, integendeel, ik heb eerbied voor ieders overtuiging. Ik denk dat voor al wie een of andere religie aanhangt, er herkenbare basisgegevens zitten die leden van andere religies herkennen (en erkennen)... Maar ook wie geen religie aanhangt zal waarden herkennen als ook thuishorend in het gewoon mens-zijn in een samenleving.

Ik denk dus dat eerbied voor de ander en zijn of haar overtuiging dan ook alleen een teken is van diep-menselijk zijn.

Ik denk dat het triest zou zijn als we niet zouden leven met eerbied, begrip en liefde voor de medemens. (Ik denk dan dat voor dergelijke mensen de corona-regels eigenlijk heel weinig verandering brengen... Wie geen ander mens liefheeft hoeft immers niet af te leren van een hand te geven, te knuffelen, te zoenen.

Ik ben dan ook heel blij dat de huidige paus de liefde en het begrip predikt voor andersdenkenden, zowel andere religies als atheisten en zelfs nihilisten... Zo hoort het ook.

Als naastenliefde beperkt zou zijn voor een bepaalde groep dan is het geen naastenliefde meer maar niets beter dan een groep supporters van één voetbalploeg de al de anderen slecht vinden, en beschouwen als vijanden.

Maar laat ons die eerbied en liefde voor elkaar dan ook officieel tonen ! Geef op de feest dagen een zondags programma, en beperk je niet tot één religie om die feestdagen niet alleen te erkennen, maar profiteer ervan om ook de waarden die deze mensen er in leggen eens duidelijk te tonen aan iedereen.

... en laat ons groeien naar ...mens zijn met de mensen !

Chip

 

Vandaag wordt Tommy gechipt en krijgt hij de nodige inentingen, en morgen ga ik hem halen... Zijn bench staat hier al klaar, met een zacht mandje met een nog zachter kussen er in... Er liggen ook al wat speeltjes in, waaronder een bal waar je snoepjes kunt in steken, die hij dan alleen kan uithalen door de bal te doen rollen...

God, wat is alles veranderd !

Vroeger bestond er geen hondenvoer. De hond (en de kat) kregen wat van wat restte van de tafel. Ze aten heel graag hard droog brood, en als je ze koude koffie gaf, dan kregen ze mooi blinkend haar. (Ik vraag me af of dit wel klopt ??? Maar zo werd het toentertijd gedaan !)

Veel honden en katten kwamen nooit in huis, ze hadden buiten een hok, of sliepen in de schuur of in de stal. 

Ik heb ook nog trekhonden gekend, onder meer bij mijn vriend Marcel, die al zo lang overleden is, daar werd de hond dagelijks ingespannen om de triporteur, zwaar beladen met kannen melk, voort te trekken. Ze leverden dan verse melk aan huis. Niet in flessen, maar ze schepten de melk uit grote melkbidons in de klaargezette pot aan de deur.

Toen kwam de wet voor de dierbescherming, en de honden mochten niet meer gebruikt worden om te trekken. Nog geen twee weken later lag de hond dood. Het beest had die dagelijkse arbeid nodig, hij was zo opgegroeid en kreeg links en rechts op de ronde wat beetjes van de mensen (een suikerklontje was favoriet)...

Nu is een hond een luxe-dier.

Speciale voeding, jaarlijkse controle bij de dierenarts, inentingen tegen God weet wat allemaal, een warm en zachte slaapplaats en dagelijkse uitstapjes met het baasje die plastic-zakjes bij heeft om de hondenpoep op te kuisen...

Je zou die mensen van toen eens de hond van nu moeten tonen !!!

Vroeger waren meer dan 80 % van de honden van het ras muurzekers of plaspartout... Kruisingen van kruisingen. Rashonden waren zeldzaam en alleen te vinden bij rijken of voor heel specifiek werk (jacht)..

Nu zijn het bijna allemaal rashonden. 

Bovendien zijn die rassen ook heel wat veranderd. Vroeger werden de rassen gekweekt voor een functie. Voor de jacht, voor het waken, voor de helpen bij de kudden schapen en zelfs bij het bijhouden van koeien die mochten grazen op de meent. Nu zijn rassen er vooral om te voldoen aan de smaak van de eigenaar. En als de kwekers merkten dat mensen verslingerd waren op die platte muilen van bepaalde rassen, werd en wordt er daar tot in het absurde naar gekweekt, zo erg dat die honden niet meer normaal kunnen bevallen, niet meer normaal kunnen ademen... Pijnlijk ! (Vooral voor de hond!)

Enkele jaren terug hoorde ik een bulldog achter me, het beest ademde niet meer normaal, een rochelend geluid bij iedere ademtocht. Mooi ? Mijn kl... ! Martelen dat is het.

En zeggen dat dit ras ooit gekweekt was om bij stieren te hoeden ...

En zo gaat het steeds verder.

Ik vermoed dat er haast evenveel knuffelkonijntjes rondlopen als er nog gekweekt worden om op te eten. En nu zijn de kippen aan de beurt. De kip is nu al bij velen een huisdier, loopt rond in huis en komt bij het baasje op schoot. Men kweekt minivarkens om op het appartement te houden...

Ons vader zaliger zou zijn grijze hoofd geschud hebben, vol onbegrip voor wat er allemaal gebeurde. Hij maakte de oorlog mee, en vertelde dat er katten gegeten werden...

Evolutie.

Evolutie ?

Ik weet het niet.

Ik ga geen dier kwaad doen, maar een kip is voor de leg of voor de pot, een konijn is om op te eten en ga zo maar door. Ik kom uit de tijd dat het nut primeerde...

Nu ?

Ach, ik kijk er naar. Hoor naar mijn kleinkinderen, die kinderen zijn van deze tijd... en verwonder me. En soms krijg ik te horen dat wij beulen waren... Ik vind die mensen die een mopshondje kweken tot hij niet meer normaal kan ademen beulen.

Maar ja, wie ben ik.

Mijn hond wordt vandaag gechipt. Een soort paspoort voor honden, niet te vervalsen.

Wanneer gaan ze beginnen de mens te chippen ?

djudedju

Privacy

 

Er is heel wat heibel over het feit dat men drones zou inzetten om de coronamaatregelen te controleren...

Privacy is een modewoord.

Je moet al veel geluk hebben om er niet minstens één keer per week over te struikelen.

Ergens is dit logisch, want zeldzame zaken krijgen door hun zeldzaamheid een hoge waarde.

Privacy is héél zeldzaam !

Als je betaalt met een bankkaart, dan weet men niet alleen wat je eet en drinkt, hoeveel benzine je wagen slurpt, maar ook dat je daar waart op dat uur op die dag.

Je moet al verschrikkelijk zoeken om 5 kilometer van huis te gaan, fietsen, autorijden, zonder dat je een camera passeert.

In de steden wellicht geen kilometer, want daar struikel je zowat over de camera's, zowel camera's die "privé" zijn (bescherming tegen inbraak ? (Op de privacy?)), als "officiële" camera's, daar geplaatst door de gemeente in het kader van de "veiligheid".

Heb je een smartphone ? Ze kunnen precies bepalen waar je nu bent, op basis van de gegevens van de zendmasten.

Kortom, zodra je een voet buiten zet, ben je gezien. Letterlijk !

Die drones maken de dichtheid van het net van waarnemingen alleen nog wat fijnmaziger.

Ik maak me er niet meer druk om.

Ik kan het toch niet vermijden dat ze weten waar ik ben, wat ik koop, waar ik rijd met de wagen...

Als ze me nu 100 keer per dag waarnemen, of 120 maal... Het maakt niet veel uit.

Trouwens...

Ik zou niet de man of vrouw willen zijn, die zich onledig houdt met het kijken naar uw en mijn tronie. Ik heb helemaal geen interesse in uw verplaatsingen, en u wellicht niet in de mijne... Tenzij je behoort tot mijn "nest"... Want dan ik verschrikkelijk ongerust zijn in uw verplaatsingen, vooral bij sneeuw of ijzel, of als je heel verre verplaatsingen doet, of als je door dat verschrikkelijke drukke verkeer moet, en ik kan nog wat dingen opnoemen waarbij ik me wat ongerust maak... en weet je, dan zou ik misschien wel heel blij zijn, mocht ik beelden hebben van die camera op dat verschrikkelijke kruispunt, en zien dat je er veilig over gaat...

Maar ja, DAT is dan weer een schending van de privacy... Want ik zie niet alleen mijn kind, maar ook de uwe, en geef toe, dat is helemaal niet gepast !

Of toch ?

Als ik een foto maak van het prachtige stadhuis van Oudenaarde, en jij loopt daar ergens in beeld, dan moet ik, als ik die foto wil publiek maken, in feite eerst uw toestemming hebben... Anders zit ik te rommelen in jouw privacy... Dat is de wet.

Soms kan dit ook wel zin hebben... Stel dat je daar juist floreert met een dame die niet uw dame is?

(Al zou ik je dan in de eerste plaats aan raden dat niet te doen op openbare plaatsen...)

Privacy... te gek om los te lopen.

Iets wat we steeds meer aan het verliezen zijn, en eigenlijk al niet meer hebben.

djudedju

Teloorgang van een vereniging

 

2020 - Jaar van Corona (Covid-19)

Bijna een gans jaar leven we zowat op ons eentje... Afgesloten van de gemeenschap en dus ook afgesloten van alles wat verenigingsleven is...

Geen Samana (ziekenzorg) bijeenkomsten, geen OKRA, geen toneelvoorstellingen, geen repetitie van het zangkoor, geen bloemschikken, geen Crea, geen... Geen... Geen.

Geen.

De meeste mensen leven in de verwachting dat, zodra Corona tot het verleden behoort, de talrijke verenigingen gewoon weer zullen opstarten en alles zal weer als vanouds zijn. Ik geloof dat niet.

Er zijn links en rechts mensen weggevallen, ook steunpilaren van de verenigingen.

Maar het is een bizar feit, dat mensen ook gewoontedieren zijn, dat wil zeggen dat, als ze gewoon zijn om iedere woensdag naar de kaarting te gaan, er zonder die kaarting ook schijnbaar geen woensdag meer is. Dit was indertijd ook het geval met de zondagsmis. Geen mis was geen zondag. En het invoeren van de mogelijkheid om ook op zaterdagavond je zondagsplicht te vervullen was op die wijze de eerste afbraak van een vast ritueel.

Door Corona zijn de mensen dus uit gewoonten gerukt, en ze hebben in die lange tijd geleerd dat het leven ook verder gaat zonder die vaste bijeenkomst. 

Er is ook sprake van enige wrevel tenopzichte van de verenigingen. in de meeste gevallen is er een lidgeld te betalen, en nu hebben ze niets gekregen voor dat geld. (Bij ons geeft Okra ons de lidkaart voor 2021 gratis, omdat we niets hebben gehad aan de lidkaart van 2020... Prachtig initiatief, die echter alleen haalbaar is als de vereniging financieel deze geste aan kan !)

Maar het is niet alleen het lidmaatschap, er is niet alleen het honkvast zijn, er is ook het feit dat je geleerd hebt om die tijd in te vullen met iets anders. En terug naar de vereniging betekent afstand doen van de nieuwe gewoonte.

Het is allemaal niet zo makkelijk.

Ik werkte in een beweging, en moest me aanpassen aan het fenomeen van de televisie. Ik moest bijvoorbeeld geen vergaderingen meer beleggen op de woensdagavond, want als er voetbal was op TV, was dat steeds de woensdagavond, en de interesse voor het voetbal was sterker dan de interesse voor de vergadering. Dit bewijst dat je als vereniging ook de concurrentie krijgt van TV en vooral van serie's en van voetbal. Iemand die iedere dag of iedere dinsdag kijkt naar een reeks op TV, zal daarvoor thuisblijven. Eén winstpuntje is dat je - als je daarvoor betaalt in je abonnement) ook nog nadien kunt kijken naar die reeks, of het kunt opnemen om nadien te bekijken.

Wie vroeger op verlof ging miste een deel van de reeks, nu niet meer als hij beschikt over de technologie.

Maar net dat is ook een moeilijkheid - waar niet genoeg rekening mee wordt gehouden - .

Okra en Samana hebben veel oudere leden, en net daar vind je nog verschrikkelijk veel mensen die geen smartphone, geen computer, geen tablet of wat dan ook hebben. Er zijn er zelfs veel die geen bankkaart hebben, of die deze niet gebruiken. (Banken houden daar absoluut geen rekening mee en dwingen die mensen om zicht te laten helpen door anderen, wat een enorm verlies van zelfredzaamheid betekent voor die mensen! )

Conclusie ?

Ik vrees dat na Corona, voor veel verenigingen het zeer moeilijk zal zijn om her op te starten. En dan heb ik het niet eens gehad over het feit dat veel verenigingen door dit verschrikkelijke jaar, ook moeilijkheden hebben om het financieel te houden...

Nee, 2020 zal naar mijn gevoel voor het maatschappelijke leven nog heel lang nazinderen !

Bubbeltje

 

Met kerst zal het hier maar flauwkens zijn... Ik mag maar twee knuffels uitnodigen. Maar wie of wat zijn je knuffels?

Ik knuffel nooit met zoon of dochter, schoondochter of kleinkinderen.

Knuffelen ligt voor mij op een ander vlak... een vlak dat al maanden uit mijn leven is verdwenen.

Met anderen ?

Ik ben ook niet de zoentjes-gever.

Voor mij is een oogje-pinken, een vriendelijk duw, een schouderklop... al heel wat. 

Ik ben geen knuffelaar.

Meer zelfs, ik kan er niet goed tegen dat er mensen elkaar zitten te knuffelen in mijn bijzijn. Dat was iets wat ik thuis zowat nooit zag, en wellicht daardoor vind ik het niet echt gepast. Dat hoort ergens in het vakje intimiteit, en dat woord houdt voor mij in dan het dan ook intiem moet zijn, niet in bijzijn van anderen.

Dus knuffelen? De enige uitzondering die ik zo voor me zie, is een baby'tje... Zo'n heel klein brokje mens, daar kun je niet afblijven. Dat moet ik eens vast pakken, tegen me aandrukken, wiegen in mijn armen...

Maar eens ze de peutertijd voorbij zijn, is voor mij het echte knuffelen ook voorbij. Zo'n kleuter ga je wel eens vastpakken, maar al niet echt meer knuffelen als een baby. Hij (zij) is daar al te groot voor, moet al leren mens worden. 

Het is me heel duidelijk dat mijn "mens-zijn" verschilt van de meeste anderen.

Toen ik in de jaren 1960 in Brussel werkte, zag ik dat mensen van de trein stapten en hun kennissen een zoen gaven. Ik vond (vind) het raar. Dat was iets voor de Russen. Kroetsjov deed dat, voor de TV, en duidelijk niet gemeend. Zoentje met Kennedy, iemand waarvan hij eigenlijk het bloed kon drinken.

Maar blijkbaar was in Brussel - naar mijn idee import uit Wallonië, dat kussen bezig heel gewoon te worden.

Nu zie je het hier ook al als gewoon.

Niet voor mij.

Ik heb dus geen knuffel.

Dus ook niet echt een bubbel.

Ik heb alleen een bubbeltje... in het liedje van Willem Vermandere "Klein bubbeltje, klein bubbeltje, klein broekventje van mien..."  En tegen kerst heb ik zo'n klein bubbeltje bij me !

Mijn privé-knuffel.

Mijn bubbeltje blaft.

... een bubbeltjesblafje....

De bench staat al klaar, ik kreeg er een van Bart voor mijn Nieuwjaar... een beetje vroeg, maar ja, we knuffelen dan ook niet echt hé... Maar daarvoor zien we elkaar allemaal niet minder graag.

Ik ben wellicht wat antiek, een relikwie uit vroeger dagen... Ik voel me ook niet echt happy als ik anderen zie elkaar knuffelen, zoenen, vastklemmen... Voor mij is het dan precies of ik gluur. Dat is voor mij hun intimiteit. Niet de mijne. 

'k Zal nu niet meer veranderen... Ik hou van heel veel mensen, en dat moet niet zichtbaar zijn. Ze worden het zo wel gewaar.

Menslief ik hou van je, is niet een slogan om elkaar te gaan zoenen. Het is een slogan om vriendelijk te zijn, te helpen, te praten, te lachen, mee te leven met vreugde en verdriet.

Maar ja, DIE pater is ook al dood...

djudedju.