Suske en andere wiet...

Voor wie niet vertrouwd is met de vinkensport, suskewiet is een weergave van het liedje van de vink. Bij vinkenzettingen telt men het aantal gezongen liedjes, en het liedje moet een voorgedeelte hebben en daar bovenop eindigen met wiet. Eindigt het met weew, dan is dat niet goed, want dat is het Waalse dialect van de vink. Jaja, u leest het goed, ook vogels hebben een dialect, en hebben een soort taalgrens.
Indertijd vingen de vinkeniers jonge vinken, die dan meestal "Waals" zongen, en verleerden die. Als ze er in slaagden hen Vlaams te doen zingen, dan waren dat gewoonlijk de zangers die meest zongen...

Toen ik, helemaal in het begin van mijn huwelijkse loopbaan nog in Loppem woonde, kwam er een vriend enkele kooitjes met Waalse vinken in mijn enorme tuin hangen, om te verleren. Vandaar mijn kennis...

Maar eigenlijk wou ik het over wiet hebben, zonder suske...
Er zijn weer eens een paar profs die willen hebben dat men de wiet zo maar zou verkopen, op een - wat zij noemen- gecontroleerde - manier, met mogelijkheid er belasting op te heffen en zo meer...

Ik heb me indertijd wel eens onledig gehouden met het bestuderen van de Hennep, wiet, cannabis of hoe je die drug allemaal noemen kunt. Niet alle studies waren eensluidend, maar de meerderheid wees toch op sterke gevaren, waaronder onder meer hersenschade. Niet in het minste noemde men ook het feit dat het leek of wiet veelal een eerste stap was naar het nemen van zwaardere en nog gevaarlijkere drugs.

Een kennis van me werkt in een instelling voor verslaafden, en als je hoort hoeveel jonge mensen daar zitten, zonder enige hoop op herstel... dan kun je niet anders dan tegen alle drugs zijn...

Maar alle drugs, dat wil zeggen dat je ook tegen de nu sociaal aanvaarde drugs moet zijn, dus tegen tabak en tegen alcohol...

Ik leef nu al een tijdje zonder al die dingen, en ik moet zeggen dat ik me beter voel. Maar ik ben niet zo'n held dat ik mijn vrienden en kennissen het recht zou gaan ontzeggen om een pint te drinken of een lekkere sigaar te roken...

Als ik hier rokers in huis heb, dan laat ik ze roken (Als ze weg zijn ledigen we meteen de asbakken, en als het weer het toelaat zetten we even ramen en deuren open, want we vinden dat het stinkt). Als er bezoek komt dan geef ik hen als goede Belg de kans een pint of een druppel te drinken, en ik zal hen zeker dit genot niet ontzeggen... (Ook al presenteer ik hen tegenwoordig nog een derde optie aan: alcoholvrije aperitief...)

Misschien is het roken van een wiet-sigaret niet erger dan een gewone sigaret, maar ik denk dat het gevaarlijker is voor het verkeer... Van een sigaret wordt je rijstijl wellicht niet beïnvloed, maar van wiet wel. (Van een pint of een druppel of een aperitiefje wordt je rijstijl ook negatief beïnvloed !)
Dus we zijn wellicht niet helemaal consequent in onze houding.

Maar ik ben het meest ongerust over het verslavende effect, en de effecten op lange termijn op de hersenen, al kun je dat van alcohol ook stellen.

Het gaat dus inderdaad vooral om het idee "sociaal aanvaardbaar"...
Maar moeten we echt de norm op aanvaardbaar leggen? Moeten we de norm niet leggen op het wenselijke, het beste, de hoogste norm ?
Als we de geschiedenis bekijken, dan is het bier een aanvaardbaar iets geworden in de tijd dat water gevaarlijk was voor de gezondheid... Veelal waren de bronnen besmet met allerlei dodelijke ziekten, en het proces om bier te maken was ook een proces dat die ziektekiemen doodde... Dus het drinken van bier was veiliger dan het drinken van water !
Tabak werd, toen het hier voor het eerst werd ingevoerd, aangeprezen als een geneesmiddel tegen zowat alle ziekten...
Al na een betrekkelijk korte tijd kwamen de eerste verboden er op tabak (Van de kerk mocht men niet roken tijdens de mis !)

Maar na een betrekkelijk korte tijd was tabak in onze maatschappij niet meer weg te denken (Het is geen man die niet roken kan)... Het kostte meer moeite om de aardappel hier te doen aanvaarden dan de tabak !!!

Ik wil maar zeggen, als we de wiet gaan aanvaarden, dan zitten we binnen de kortste keren met een nieuwe sociaal aanvaarde drug, eentje op de hoop. Hoe je het ook bekijkt, het idee "sociaal aanvaard" is eigenlijk gewoon een erkenning van de zwakte van de mens.

Moeten we echt officieel de stap zetten naar het aanvaarden? Moeten we niet ten allen prijze pogen te voorkomen dat er nog maar een zwakte bij gecreëerd wordt ?
Opvoeden is niet de mogelijkheid scheppen tot het aanvaardbaar maken van fouten, maar net pogen de fouten te leren vermijden. Of dat nu is in de opvoeding van het kind of van een volk.

tot de volgende ?

huwelijksfeestje...

Gisteren waren we precies 46 jaar gehuwd... 46 jaar geleden was het een schitterende mooie dag, zonnig en warm (Toen in de namiddag enkele feestvierders even de benen wilden strekken, wandelden ze buiten in hun hemdsmouwen aan de Lac van Loppem wat rond)
Het was een heerlijk huwelijksfeest, volgens de modes van toen: copieus en veel eten, veel leute maken, en 's avonds een orkestje met heerlijke dansmuziek...
Nu eet men niet meer zoveel op zo'n feest, en de dansmuziek komt niet meer van een orkestje, maar van CD's...

Als we het fotoboek van die heuglijke dag in handen nemen, dan stellen we vast dat de meesten van toen er al niet meer zijn. En de vrienden die op het avondfeest waren, die kennen we niet meer. Meer zelfs, soms moeten we al eens denken over hun naam. Het feit dat we 40 jaar terug naar het verre (?) Oudenaarde verhuisden zal daar niet vreemd aan geweest zijn... Maar ook het feit dat toen, veel meer dan nu, een gezinnetje zich terugtrok in zijn eigen wereldje. Je had geen vrienden meer nodig, je was met zijn tweeën, en daar kon je de hele wereld mee aan...

Het feit dat we ver weg woonden van iedereen, maakte ook dat we effectief veel meer op onszelf aangewezen waren. Waar een ander stelletje al vlug eens aan ma of pa, broer of zus kon vragen om eens op de kinderen te passen, konden wij dat slechts als het echt een noodgeval was, want dan moest ons moeder vanuit Oostende, naar Oudenaarde komen...

Ik herinner me een keer dat op een nacht heel het gezin, de drie kinderen en Anny ziek werden. Hevige diarree, overgeven, buikpijn... Ik moest gaan werken, dus belde ik moeder op. En Ma kwam, ik meen me te herinneren dat het die keer een buurman van Ma was, Frans De Poorter, die ons ma tot bij ons bracht. Zodra Ma er was, ging ik werken... Moeder zorgde voor heel die bende zieken.

46 jaar... Het lijkt veel als je het zo zegt, maar het lijkt wel of het in een zucht voorbij is gegaan...
Gisteren zaten we in een restaurantje, en naast ons kwam een stelletje zitten met hun drie kleine kinderen, de oudste met een kroontje op het hoofd met daarop een grote 6. We wensten hem proficiat met zijn verjaardag... De drie kinderen scheelden niet heel veel van elkaar in leeftijd. Wij vertelden dat we er ook zo drie hadden, elk 18 maanden uit elkaar... Bij hen was de oudste zes, het tweede scheelde 6 maand en het derde twee jaar...
6 Maand? Toen we later in de auto zaten naar huis vroeg Anny nog een keer, "zei ze 6 maand?" Ik knikte. "Waarschijnlijk zo'n nieuw samengesteld gezin. Eentje van haar, eentje van hem en eentje van hen bieden samen??? "
Zo gaan ze nooit aan die 46 jaar geraken dacht ik bij me zelf...

Thuis was er een cowboyfilm op TV...

En de dag was weer een gewone zondag.
Net zoals die vrijdag 17 november in 1967 voor de meerderheid van de mensheid een héél gewone werkdag was...
Ons huwelijk veroorzaakte zelfs geen rimpeltje op het water van de tijden.
... en toch was het voor ons zo'n speciale dag. Zo'n dag die je nooit meer vergeet.

We hebben hoogtepunten en dieptepunten gekend in al die jaren, maar nooit in ons huwelijk. Daar verliep alles zonder haperingen, ook zonder stroomversnellingen. Het geheim is en was heel simpel. Bij ons is niemand de baas, en zijn we het alle twee. Als ik voel aan Anny dat dit voor haar iets belangrijks is, dan laat ik dat aan haar, voelt zij dat iets voor mij echt belangrijk is, dan gunt ze het mij... We spreken en spraken elkaar tegenover de kinderen nooit tegen, ook al hadden we soms een ander gedacht (daar werd dan later wel eens over gepraat, als alles ver voorbij was, en het geen rimpels meer kon veroorzaken, omdat alle wrevel al lang weer weggesleten was)

Het leven was als een malse regenbui, die doordrong in de bodem van ons huwelijkse leven. De pijn en de vreugdes droegen we samen en dragen we nog samen.

Ik kan alleen dankbaar zijn voor het leven dat we kregen met elkaar, voor elkaar, door elkaar... al 46 jaar lang, en het mag gerust zo nog een hele tijd doorgaan...

tot de volgende ?

bijterkes

Voilà, de tand die ik afgebeten had is weer hersteld.
En de maaltand die ook niet meer was zoals hij moet zijn, is ook weer opgelapt.
Deze morgen om 8 uur zat ik reeds op de stoel bij de tandarts, en ik was niet de eerste klant ! Ik heb nog eventjes moeten wachten voor ik aan de beurt was.

Volgens de tandarts is het niet door het bijten dat ik steeds weer mijn tanden afbreek, maar door het trekken... Zou best juist kunnen zijn ! Ik heb deze tand gebroken bij het eten van droogvis, en droogvis, daar bijt je eerst in, en dan trek je om er een stuk af te sleuren... Mag niet !
Dus geen droogvis meer...
Je moet de stukjes afsnijden zei de tandarts. Wellicht eet hij geen droogvis, want ik zie het niet echt zitten om droogvis te snijden. Daar zitten graten in !

Met ribbetjes en zo kan dat wel, ook al is het genoegen van het knagen mij dus in het vervolg ontzegd.

djudedju

Maar om het kort te houden: tanden zijn dus bijterkes, geen trekkertjes...

Toen ik deze morgen, in de donkerte, naar de tandarts reed, was het ferm mistig ! Maar nu is het - vanachter het raam - heerlijk zonnig weer ! Hopelijk is het voor een tijdje gedaan met de regen, want de velden liggen er maar verzopen bij!

We hebben ook menen te zien dat het al wat heeft gerijmd, en de bladeren van mijn linde zijn al ferm bruin aan het worden. Bomen zijn duidelijk anders dan mensen: zij bruinen van de kou, en wij van de zon...  We moeten dus ook vliesdekens gaan aanbrengen aan de vorst-gevoelige planten. De zeer gevoelige zijn al binnen gezet.

Heb je het ook gelezen of gehoord, er is weer een voorspeller die zegt dat we een verschrikkelijk harde winter tegemoet gaan ! In december zou het héél de maand hard sneeuwen... Vorig jaar zou het ook zo'n bitterkoude winter worden, maar gelukkig is voorspellen duidelijk geen wetenschap ! We kregen wel een lange winter, maar niet een echt harde winter.

Van mij moet het geen harde winter worden, en liefst ook niet weer zo'n lange winter !
Ik hou van de Lente, ik hou van de zomer, maar herfst en winter hou ik helemaal niet van. Maar dan spreek ik niet echt van de seizoenen op kalenderbasis, want veelal klopt dat niet. Wij hadden dit jaar een lange zomer, en de herfst begon pas heel laat.  Voor mij is het dan ook zo dat de seizoenen gevoelsmatig aanwezig of afwezig zijn. En ergens ben ik het eens met de heel oude manier van denken, waarbij men eigenlijk maar sprak van twee seizoenen: Winter en Zomer.

Geef toe, een mooie lente geeft je veelal een zomers gevoel, en die natte kille herfst voelt soms heel erg winters aan. Spreek met de mensen, en bijna iedereen spreekt nu van de winter, ook al begint die officieel pas op 21 december... Maar 21 december is voor mij de eerste aanzet tot beterschap! Op (of ongeveer op) die dag beginnen de dagen weer te lengen...
Vanaf 21 december zien wij het licht terug komen. Onze Kerst is eertijds door de kerkelijke instanties op 25 december geplaatst, net om het oude Joelfeest of Lichtfeest te vervangen... De concurrentie met dat oude gebruik was te groot, dus heeft men het maar in de kerkelijke ritus opgenomen.

Denk niet dat dit een uniek iets is... Heel wat van die oude zaken zijn blijven hangen, of zijn "verkerkelijkt".... In Eine heeft men ook een paardenommegang, met wijding van de paarden. Nog niet zo ver terug werd die zegening uitgevoerd met het lichtjes "kloppen" met een zilveren hamer op het hoofd van het paard. Die hamer was een restantje van de Hamer van Thor, de dondergod...

(Net als taal vind ik Geschiedenis van de mens héél interessant, het vertelt ons heel wat die ons de mens beter leert begrijpen...)

Ik ga stoppen voor vandaag...

tot de volgende ?

Hobbit

The Hobbit (2012 film) (Photo credit: Wikipedia)

Voila, het boek Hobbit is uit.
Prachtig ! Het lijkt mij niet helemaal de "voorloper" van "In de ban van de ring", maar het is net zo goed een heel mooi boek.
Ik hou wel van die soort Fictie. Voor mij is het echt kunst je fantasie de losse teugel te laten, en een verhaal te creëren van uit je eigen pure fantasie.
Als ik zo'n boek lees, dan zit ik meteen zelf in die wereld. Ik trek zelf mee met de dwergen, ontmoet zelf de boselfen... Kortom, ik duik onder in het boek.
Dat is wat voor mij een boek veel intenser maakt dan een film. Een film geeft mij niet die ruimte tot zelf fantaseren. Het fantaseren is daar reeds door een ander gedaan. Daarom is het bekijken van een film na het lezen van het boek, voor mij, bijna altijd een desillusie.
Gewoon, omdat ik de beelden die ik zelf, in mijn eigen geest, niet kan terug vinden in de film.

Beelden in je verbeelding zijn grootser, niet beperkt door de rechthoek van het scherm, ze omvatten de hele wereld van dat moment. Een film mag nog zo groots zijn, het heeft zijn beperkingen, het speelt binnen een kader.

De wereld die je zelf creëert heeft die belemmering niet. Je zit werkelijk midden in het avontuur, Je moet niet het beeld hebben van de held die het hoofd omdraait om te kijken wat hij daar hoorde, nee, geestelijk kijk je zelf om, want jij bent zelf de held, je leeft je in in de figuur en zijn wereld.

Wellicht dat dit de reden is waarom ik vooral hou van fictie, of het nu Science Fiction is of Horror of een knappe detective... Ik leef mee. Ik ben de speurder, de ruimtepiloot, de held op het eiland vol dinosaurussen... Geen film kan me dat ooit geven.

En toch hou ik ook van een goeie film nu en dan. Liefst zonder sex, zonder bloot, want die scènes zijn voor mij telkens een storende onderbreking van vlotte gang van het verhaal. Men kan rustig het idee van liefde suggereren, maar van mij hoeft men daar echt geen pellicule aan te besteden. Het erge is, dat ik de indruk heb, dat men net die beelden er bij voegt, om meer kijkers te trekken. Mij stoot het eerder af. Neem nu de prachtige reeks The Band of Brothers, daar komt amper een vrouw in voor, en het blijft bij een suggestie van liefde, en het is op geen enkele manier een onderbreking van het machtige verhaal van de tweede wereldoorlog in Europa... Na het succes maakte men nog een tweede reeks, The Pacific, maar daar waren er voortdurend liefdesscènes in te zien, en gaat het verslag van de oorlog verloren in al die scènes die helemaal niets tot het verhaal bijdragen.

Ik vind de liefde en mijn vrouw heerlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat ik de beelden van de beleving van deze liefde zou gaan tonen aan het plebs... Wat mooi is in werkelijkheid, lijkt plat en vulgair als je het tot een schouwspel degradeert.

Nee, in boek en film mag de liefde voor mij rustig een suggestie, een ampel vermelden blijven. Als men de liefde echt wil beschrijven, dan hoort dat niet tot dat enkele lichamelijke te blijven, maar vooral in te gaan op wat de liefde echt is, leven voor en met elkaar. Liefde is immers duizend keer meer dan die momenten van sex.

Nee, het avontuur in boek of film kan de liefde, de echte liefde nooit echt verfilmen, en wellicht daardoor valt ze terug op dat ene, kleine onderdeel van het geheel. Ik ga niet ontkennen dat dit lichamelijke geen belangrijk onderdeel is van de beleving, maar het is niet DE Liefde. het is er slechts een eigenlijk, zeker in tijdsduur, klein onderdeel van gezien in een heel leven vol van die liefde.

Als ze dit te veel, te naakt beklemtonen in boek of film, dan stoort mij dat, dan is het een onderbreking van de lijn van het verhaal. Dan brengt het je weg van het verhaal.

Wellicht dat Hobbit en "In de ban van de Ring" dan ook de boeken zijn waarin ik me helemaal kan laten wegzinken in het verhaal. Alles hoort in het geheel, in de lijn van het verhaal.

... maar ik blijf het boek mooier vinden dan de film's hoe mooi die ook zijn !

tot de volgende ?

Creatief bezig zijn

Gisterenavond, op zijn eerste werkdag na het lange weekend, belde ik mijn dokter op, met de blijde mededeling dat de pillen niet geholpen hadden, of toch niet veel. Ik zit nog steeds met een velstobde neuz.
Ik moest direct bij hem gaan, en moest nog een doos van die antibiotica nemen en daar boven op nog cortisone in pillen...
Gisterenavond meteen nog van die pillen geslikt, en - Oh Wonder - vannacht niet wakker geworden bij gebrek aan adem... Mijn neus is nog niet zuiver, maar ik kan er nu toch door ademen. Oef.

Deze morgen moet ik geld gaan afhalen voor Ziekenzorg, en vrijdag moet ik naar de tandarts... Ik heb voor de zoveelste keer een tand rats afgebeten, en bovendien vermoed ik dat er minstens twee van mijn maaltanden gaan moeten gerepareerd worden, want ik voel een zekere gevoeligheid bij heel koude dingen. (Meer voel ik nooit, ik schreef het reeds eerder, ik heb nooit tandpijn).

Deze namiddag, vrijdagnamiddag en zaterdagnamiddag dan nog naar de lessen keramiek, en je ziet dat het leven van een gepensioneerde heel druk kan zijn.

Gisterenvoormiddag heb ik een interview gegeven over mijn taak bij Ziekenzorg, voor een artikel in Visie die wellicht ergens in december zal verschijnen. Anny heeft dus gisteren ook enkele fotootjes gemaakt van onze activiteiten... Voor de pers, maar jullie krijgen het al eerder te zien.

Op facebook kreeg ik meteen al reacties van enkele jaloerse heren, dat ik daar met niets dan vrouwen "mocht" werken. Heren, er is niets dat u tegen houdt om hetzelfde te doen, en u ook verdienstelijk te maken in een van de bewegingen dier er gelukkig nog steeds zijn op onze gemeenten... Als je je specialiseert in bloemschikken, dan heb je heel veel kans ook voornamelijk met vrouwen te mogen werken... ('t Is maar een tip hé...)

En om hen helemaal gerust te stellen, de lieve dame die daar iedere keer weer koffie zet voor ons, de dame die ook de foto nam, de liefste van allemaal, is mijn echtgenote waar ik binnen 4 dagen 46 jaar mee gehuwd ben. En die reeds al die jaren zorg draagt voor mij, want alleen kan ik helaas niet meer bestaan. Heel wat dingen die je moet kunnen in het dagelijkse leven, kan ik helaas niet meer. En mocht het je interesseren, gisterenavond verrekte ik van de pijn, na het geven van de les Crea... Je hoeft dus echt niet jaloers te zijn op het gezelschap van al die vrouwen (er zijn er nog wat meer dan je op de foto kunt zien !).

Maar weet je, ondanks die pijn, ben ik gelukkig als ik bij de mensen ben. Ik ga naar de lessen keramiek voor de lessen, maar minstens evenveel voor de babbels... Ik ga naar de rommelmarkten voor de markt, maar minstens even erg voor de vele babbels. En als ik naar Wallonië ga markten, dan babbel ik, zo goed het gaat, in het Frans. Ik vraag uitleg, ik geef leuke commentaar, en slaag er meestal in de mensen te doen lachen. En dan voel ik me goed. Dan hoor ik weer ergens bij.

Want ziek zijn, dat is niet alleen de pijn, dat is niet alleen het niet meer kunnen, dat is vooral het vereenzamen...

Daarom spreekt Ziekenzorg mij zo aan ! Een organisatie die mede tot doel heeft zich te bekommeren, op bezoek te gaan bij de zieken.

En we doen dat daadwerkelijk ! Ik kan zeker een tiental van onze leden opnoemen, die regelmatig op bezoek gaan bij zieken. Zo maar. Wat gaan babbelen, de zieke zelf eens laten babbelen.

Dat is véél belangrijker dan de Crea die ik geef, veel belangrijker dan mijn taak als schatbewaarder... Ik ben maar een heel kleine schakel in de beweging.

Eén ding heb ik misschien voor op veel anderen, ik weet aan den lijve hoe belangrijk het werk is dat we doen.

tot de volgende ?

Filipijnen

Iedere dag hoor en zie ik weer beelden van de verschrikkelijke ramp die de Filipijnen heeft getroffen. Duizenden doden, ze weten nog steeds niet hoeveel, maar het cijfer loopt dagelijks op.
En iedere dag denk ik dan aan Jan.
Eigenlijk denk ik nog steeds aan hem als pater Jan, ook al is hij al lang geen pater meer.
Ooit, in een heel ver verleden, was hij Chiroleider bij ons, en was een wondere figuur, die iedereen wist enthousiast te maken en iedereen wist mee te slepen in het grote Chiro-avontuur.
Toen hij pater van Scheut werd, was daar geen mens van verwonderd. Als er ooit iemand voor die job geschikt was, geschikt om naar de missies te gaan, dan was het wel Jan.

En toen hij gewijd en wel vertrok, kreeg hij van mijn ouders een mooi geschenk om ginder te gebruiken, als pater...

Enkele jaren later hoorden wij dat Jan geen pater meer was. Dat hij zijn kap over de haag had gesmeten. En ik hoorde van ons moeder hoe verdrietig de moeder van Jan daarover was... Ons moeder heeft haar dan nog getroost, dat het veel beter zo was, dan dat hij een slechte pastoor was...

Maar voor mij blijft ergens bij Jan dat pater hangen, en als ik dat pater er niet bij denk, dan denk ik aan leider Jan, de toffe peer die ons zoveel heerlijk uren Chiro liet beleven...
Enkele jaren terug, in een bedevaartsoord spraken we toevallig met een nonnetje dat heel haar dienstbaar leven had doorgebracht in de Filipijnen... Ik vertelde haar over pater Jan, en ze kende hem heel goed ! Hij was nu directeur van een technische school daar ergens in dat grote verre land, en ze hadden nog steeds goede contacten met hem. In de missies - zo zei ze - is het niet zo bekrompen als hier... Daar laten we elkaar niet vallen, ook al is men uitgetreden...

En nu vraag ik me af of Jan ook ergens in het rampgebied zou zitten...?

Dat maakt voor mij de Filipijnen iets dichter bij.

Koen, een man uit de wijk hier, (hij komt straks naar hier), die is gehuwd met een vrouw van Filipijns origine, en was vorige zomer naar ginder gegaan, naar de familie... Voor hem zal de Filipijnen wel nog een pak dichter bij zijn, dan voor mij.

Hij weet ook lijfelijk de afstand, hij is er geweest.
Toen ik jong was, in de tijd dat Jan naar ginder trok, dan was de andere kant van de wereld nog echt de andere kant, heel heel ver weg. Nu gaat een gezin uit de wijk daar heen voor een verlofperiode... Ik denk dat men vroeger langer nodig had om er te geraken dan die verlofperiode.

De wereld is gekrompen...
Nieuwtjes uit Verwegistan maken wij nu à la minute mee...
Amerika dat is vlakbij, we zagen de ramp van 9/11, toen de twin  towers door aanslagen instortten, op het moment zelf gebeuren...
Alsof we er bij waren.
Ook de ramp nu in de Filipijnen... Je ziet en hoort de mensen huilen van ellende, je ziet ze aanschuiven voor een drup drinkbaar water...

Vroeger zou dat wellicht meer dan een week hebben geduurd, en ga je nog een mensenleven verder achteruit, dan zou het wellicht nooit tot hier zijn door gedrongen...

We zijn, vooral door het beeldmateriaal, veel dichter gekomen. De rampen zitten nu in je huiskamer.
Je ziet de kinderen sterven van honger ! En jij zit er op te kijken met een zakje chips in je handen en een glas wijn voor je op het salontafeltje, terwijl je behaaglijk ligt te niksen in je knusse zetel.
Als je echt geen lust hebt in die bittere confrontatie, dan zap je het gewoon weg, en gaat heerlijk genieten van een horrorfilm op Acht.

djudedju

Gek hoe we dat dichtbije, voor ons eigen gemoedsrust vlug weer naar ver weg zappen...

Vroeger was onze Naaste gewoon de mensen uit onze wijk. Nu is de Naaste ook die Filipijn...
Dit verandert niet allen fundamenteel het godsdienstige begrip Naaste.
Het verandert ook echt, tastbaar.

We zijn betrokken met héél de wereld.

En hier zitten we dan ons op te winden in een paar gekke politici, die ons piepkleine wereldje ook nog eens willen gaan verscheuren om elk een brok te hebben waar zij dan hun tanden kunnen in zetten...
djudedju

tot de volgende ?

Wapenstilstand...

walter de buck (Photo credit: delahaye - roland)

Vandaag gedenken we de Grote Oorlog, die 99 jaar geleden begon, en vier eindeloze jaren duurde... Een stellingenoorlog, waarbij mensen rechtover elkaar zaten, soms op nog geen 50 meter van elkaar, ze konden elkaar als het waren in het wit van de ogen kijken...
Kerstmis is de dag da' ze nie' schieten... zong Wannes Van de Velde.

Gedenken we vandaag de oorlog ? Of gedenken we de vrede?
Ik prefereer de vrede...
Oorlog lijkt me zo wreed, zo ellendig.
Niet alleen voor de soldaten, ook voor de burgers.
En vooral waar we spreken over burgeroorlogen, daar is het leed voor de burgers wellicht nog groter.
Daar vecht vader tegen zoon, broer tegen broer...
Daar is iedereen verdacht, niet alleen wie een uniform draagt.
Denk maar eens eventjes aan Syrië, waar het leger vecht tegen een heel pak milities, die onderling ook nog regelmatig op elkaar schieten... Daar zijn niet twee partijen, maar een hele hoop, en de burgers zijn het slachtoffer, want wat men vindt aan eten of drinken wordt geconfisqueerd door een of andere gewapende macht.

Oorlog.
Dwaasheid.
djudedju


Vandaag ben ik niet de eeuwige vlam gaan aanwakkeren, nee, ik ben naar Naast geweest, een deelgemaante van (Zinnik) Soignies... Een rommelmarkt in de school La Source... Een school die blijkbaar nog altijd school is, en die voor één dag ingenomen werd door een grote rommelmarkt. Het is een oud gebouw, met heel kleine klaslokaaltjes, met veel trappen en nauwe gangen. Massa's volk drumden door die gangen, ieder klaslokaaltje, de speelplaats en de overdekte speelplaats was één grote rommelmarkt, vol, stampvol mensen... Niet te doen.

We hebben niet veel gezien, niet dat er niets te zien was, maar omdat je gewoon wordt meegedreven met de massa. Soms sta je enkele minuten stil, als er uit een klaslokaal plots een groep naar buiten komt gedrongen, en alles stagneert.

Gisteren was het veel leuker, in Kalken (Laarne), een rommelmarkt ingericht door de plaatselijke basketbalclub.  Ik vond er een wandelstok, en een mooie ring voor Anny... En de dag daarvoor was het rommelmarkt in Wieze, en ook daar vond ik een wandelstok !

Maar het leukste wat ik dit weekend vond, waren twee boeken... Eén boek met alle liedjes en de muziek van Walter De Buck... (In mijn stroatse zijn 't almoal commeren, alles wat dat er gebeurt, niemand die kan der passeren, of hij wordt er gekierd en gekeurd...)... Ik heb hier al zitten zingen. Moest Lieselotte hier zijn, zou ze weer zeggen "Ja, opa, w' 'ebben het al gehoord"...
Prachtige teksten vol levensvreugde en vol verdriet... Een heerlijk dichter, zanger en beeldhouwer !

Maar misschien nog gekker om te vinden, was een dichtbundel...
van Nestor De Tière ...

En nu zitten wellicht heel wat mensen met grote vraagtekens in de ogen, maar de lieden van Oudenaarde, en vooral van Eine, denken meteen aan de Nestor De Tièrestraat... Ja, 't is den diene !

Ik vraag me af of er hier nog mensen zijn die deze gedichtenbundel hebben liggen ! Zou de Heemkundige Kring dat wel hebben?

Het is een boekje van 90 jaar oud... Een tweede druk, de eerste druk verscheen in 1891, gedrukt op 500 exemplaren...

Buiten deze regio zullen er weinig mensen zijn, die deze dichter kennen, (In Aalst zouden ze hem ook kennen, daar is ook een straat met zijn naam, maar hij is van ons, van Eine...)

Voor zijn tijd was het een moderne dichter, die het zelfs aandurfde, in die tijd, om gedichten te schrijven die niet rijmden, maar gewoon mooi waren, mooi zijn.

Ik heb weer te lezen...

tot de volgende ?

Water

Gisteren stroomde het water als een klein riviertje over mijn oprit...
Het veld achter ons ligt iets hoger, en bij zware neerslag stroomt het water van ginder boven naar hier (beneden)...  Ik heb de tuin al iets opgehoogd, maar ik heb vastgesteld dat er blijkbaar een stukje is, waar het water toch een weg heeft gevonden.  Door de stroming wordt dit gat blijkbaar steeds groter. Ik ga eens moeten uitzoeken hoe ik ook dat stukje kan afsluiten voor het water. Dan zou het water langs mijn eigendom lopen in plaats van er op. (Tot jolijt van de paarden?)

Een mens woont dan boven op de berg, blijkt dat de top nog iets verder ligt, en dat bij zware neerslag er toch nog heel wat water naar hier loopt.  Ik moet niet vrezen voor overstroming, maar je moet wel goede schoenen aanhebben om hier dan op mijn oprit te kunnen... Anders heb je natte voeten. Ooit heb ik een kleine greppel gegraven aan de buitenkant van mijn haag, maar na een paar jaar is dat volkomen verdwenen, dichtgeslibd. Het was natuurlijk maar een heel klein iets, amper 5 cm diep, maar dieper kan ik het moeilijk maken, anders kunnen we niet meer aan onze haag om die te scheren, tenzij we er op uit zijn ons voeten om te slaan...

Bovendien zie je maar dat dit greppeltje verdwenen is, als het water over je oprit stroomt, en ik heb eerlijk gezegd heel weinig lust om in de gietende regen daar te gaan staan graven. Zeker niet in de koude regen. Mocht het nu nog van die lekkere warme regen zijn, je weet wel, waarin je lust hebt om je kleren uit te trekken en een natuur-douche te pakken. Ik zie voor mijn ogen die reclamespot van Tahiti douche-gel, met van die mooie Hawaii - maagden onder de kokospalmen, in een heerlijke douche "en plein nature"... Maar als ik me dan mijn lijf daarbij voorstel, dan verdwijnen die Hawaiiaanse maagden terstond...en sta ik te grinniken met mezelf.

Voor het ogenblik regent het niet... De lucht zit niet zuiver, maar het regent niet. Oef ! Ik vermoed dat de Schelde heel hoog zal staan, en dat heel wat gronden onder water staan, want mensen lief, wat heeft het gegoooooten de laatste dagen ! Gisteren grapte er eentje tegen me; "Het is vast weer ! Het regent altijd !"... Ik kon er niet mee lachen. Nog een beetje en de mensheid zou rondlopen met een grijsgroene huid: schimmel....

En we mogen dan nog niet klagen, als je hoort dat ze in de Filipijnen nu met een storm zitten met windstoten tot 370 km per uur ! (Twitter van Frank De Boosere) Stel je dat maar eens voor ! Daar heeft Beaufort zelfs geen cijfertje meer voor voorzien. (In de radio spreken ze nu van bijna 300 km per uur, maar met dergelijke snelheden maakt dat wellicht het verschil niet meer !)

We zijn vandaag 8 november, en ik heb nog geen nachtvorst horen vernoemen. Bizar weer. In vroegere, normale tijden, mocht je er zowat van zeker zijn, dat alle chrysanten op het kerkhof op 1 november bevroren stonden, en dat de bloemenpracht heel kortstondig zou zijn. We wisten ook dat de noten pas vielen (en lekker waren) na de eerste nacht vorst. Nu liggen alle noten allang af, maar er is nog geen sprake van vorst.

We gaan onze spreekwoorden en zegswijzen dringend moeten aanpassen aan het nieuwe type van weer. Ik hoop dat we straks niet weer met een zeer harde winter te maken krijgen, dat de winter niet weer aanhoudt tot eind mei, begin juni... dat we dan weer een zomer krijgen tot halverwege oktober, en dat de herfst lijkt te duren tot in december... Misschien denk je, dat is gewoon een verschuiven, en niet echt anders, maar je hebt het mis ! Je vergeet dat we niet alleen kijken naar de temperatuur, maar dat we het wintergevoel ook hebben door het gebrek aan licht. En als de winter aanhoudt tot bijna juni, dan wil dat zeggen dat het wintert in een periode waar het licht ons warmte belooft !

Nee, geef mij maar jaren die ik herken, jaren waarin de seizoenen gelijk lopen met het zonnejaar.

En toch... als je dan het verlag hoort over de afgelopen maand, dan lijkt het allemaal niet zo erg te zijn, dan vertelt men ons steevast dat de temperatuur maar een paar graden verschilt van het gemiddelde, dat we echt niet zo verschrikkelijk veel regen kregen, dat er meer dan 15 jaren waren met nog meer regen, en dat het aantal uren zonneschijn quasi normaal was... Dan schud ik mijn grijze manen, en geloof het niet. "Geloof jij dat ? " Anny schudt ook neen. "Die mannen vertellen wat ze willen!" zegt ze nog steeds hoofdschuddend. Het lijkt zo abnormaal dat je het niet kunt geloven.

We pijnigen onze grijze massa, en herinneren ons geen enkel jaar waarin het zo erg was... Ligt dat aan ons geheugen?
Volgens de weermannen en weervrouwen wel.
djudedju

Maar onze hersenen worden wel eens vergeleken met een computer...
Zou het dan niet kunnen dat de computer van het KMI last heeft van Alzheimer ?
djudedju

tot de volgende ?

plensregen

Toen ik deze morgen het rolluik omhoog trok, en nog voor mijn turnsessie de wereld wou aanschouwen, zag ik een donkere wereld, die blonk in het vale licht van de lantaarnpaal. Ik zag niet veel, maar wat ik zag was precies in facetten verdeeld: de ruit was beregend en de dikke druppels en de stroompjes water vervormden het hele beeld. Nu ja, beeld... Veel beeld was er niet, 't was donker. Wel mooi zijn de straatlichten in zo'n weer ! In plaats van een schriel lampje ergens ver weg, zijn het nu sterren die voortdurend veranderen van vorm. Een rijdende auto, waarvan je alleen de lichten ziet, tovert ook al sterren die over het beeld schieten als een soort exotische komeet...

Nu is het al "licht"... Nu ja, grijs, wat gelig, en regen, regen, regen....

Heel wat bomen zijn ondertussen al kaal, en ik sta vol verwondering te kijken naar dit natuurverschijnsel. Een eindje verder staat een partij populieren in de lucht te priemen. Bijna allemaal zijn ze volledig kaal, maar een paar hebben zowat nog al hun bladeren??? Ze staan daar bijeen te staan, in dezelfde grond, in het zelfde klimaat, dezelfde wind... Waarom hebben die enkele nog al hun bladeren en zijn alle andere kaal ? Gek.

Maar misschien ben ik wel gek dat ik mij over dergelijke feiten zit te verwonderen. Maar voor mij is heel de natuur één groot wonder. Onlangs las ik dat men ontdekt heeft dat het wortelstelsel van een boom niet alleen bepaalde gelijkenissen vertoont met de werking van de hersenen, voor een groot gedeelte zouden ze ook echt werken als hersenen... Steeds meer ontdekt men dat planten niet zo maar staan te staan, ze zijn blijkbaar ook voorzien van een zeker "verstand". Ze reageren op zaken, ze "praten" tegen elkaar, ze bewegen op basis van bepaalde oorzaken (weliswaar traag, maar toch !à  Een wortel van een boom merkt een soort gift in de bodem. De wortel sluit zich af, maar geeft ook seinen aan de andere wortels, niet alleen van de eigen plant, maar ook naar de planten van dezelfde soort rond zich. (Planten lijken wel wat racistisch ! - Of misschien praten ze gewoon een andere taal, en begrijpen ze elkaar niet)

Hoe meer men weet van de planten, hoe meer we een zeker bewustzijn ontdekken !

Ik stel me vragen over het vegetarisme... Veganisten en vegetariërs vermijden het te eten van voedsel die ven dieren afkomstig is. In het Jaïnisme, een soort veganistische godsdienst, heeft men een extreme eerbied voor het "leven". Men kijkt zelfs goed waar men de voet neerzet, om toch geen miertje of klein beestje kwaad te doen... Nu men steeds meer bewustzijn vindt bij planten, lijkt me de plant ook te behoren tot "het" leven, het bewuste leven... Als we dat idee doordenken, wat moeten, wat mogen we dan nog eten, als we een extreme eerbied hebben voor het (bewuste) leven?

(Gandhi was Hindoïst, maar heel sterk beïnvloed door het Jaïnisme. Hij was opgegroeid in een dorp vol Jaïsme.)

Ik, vanuit mijn westerse opvoeding, bekijk het gewoon anders... Zowat alle bewuste leven leeft ook van ander leven. Waarom zouden wij dat dan niet mogen en kunnen ?
Ik blijf er wel bij dat dit niet betekent dat we zo véél vlees moeten eten !
Ik pleit voor een voeding met veel afwisseling, en veel soorten vitamines en bouwstoffen. Wij, net zoals alle andere leven, maken deel uit van het geheel.
De plensregen spoelt de wereld en de lucht schoon van alle vervuilende stoffen. Met het water dringen voedingsstoffen (veelal opgebouwd uit deeltjes van "gestorven" leven!) de bodem in, en vormen de nieuwe voeding voor de planten in de komende lente en zomer...

Mocht dit niet zo zijn, dan zouden die voedseldeeltjes veel meer aan de oppervlakte blijven zitten, zouden de planten veel oppervlakkiger wortelen en minder bestand zijn tegen de wind en het water... Het hangt allemaal aan elkaar.
De grote cirkelgang van het leven.

Nee, niets gaat echt dood... Het wordt verteerd, uiteen gerafeld, en komt weer in het leven terecht.

Och, ik heb wel meer gekke gedachten... Heb je ook al verbaasd gekeken naar de gelijkenis die er is tussen een atoom en een zonnestelsel? Heb je ook al bekeken dat, als je de sterrenstelsel bekijkt, die ook weer datzelfde patroon van het wortelstelsel van een plant, van de signalen die je ziet als je de werking van de hersenen in beeld brengt ?

Dan dank ik... droom ik?... zijn we een heel klein onderdeeltje van een ontzaglijk levend universum ?
Zijn we op deze aardkloot nog kleiner dan een Higgs-deeltje ?
Wat is de "lijm" die atomen samenbrengt tot cellen? Wat is de lijm die cellen samenbrengt organismen? Wat is de lijm die organismen laat samenwerken tot een dier, .... een mens ?
En hoe kan men al die kleine onderdelen er toe brengen te denken...
te vertellen over dat grote wonder ?

djudejdu

ik voel me zo klein...

tot de volgende ?

Het wonder van de knie...

't Is niet te geloven, nu, anno 2013 hebben twee dokters een "onbekende" gewrichtsband in de menselijke knie "ontdekt".
(Onbekende tussen haakjes, want in achtienhonderd en een sjiek vonden ze diezelfde gewrichtsband ook al eens, maar ze waren dat vergeten...)

Nu weten ze waarom veel geslaagde operaties toch niet het verwachte resultaat gaven, ze hadden gewoon die gewrichtsband over het hoofd gezien. Als reden geeft men op, dat door de kijkoperaties, men eigenlijk niet het geheel ziet, maar alleen dat kleine gebied dat men aan het opereren is...
Met andere woorden, men keek niet verder dan zijn neus, of liever het gebruikte camera'tje lang was.

Men was zo zeker van zichzelf, dat niemand het ook nog maar de moeite achtte om de knie nog eens echt van dichtbij te bekijken. Men gaat Mars gaan bekijken, ja, maar de eigen knie ? Ho maar !
Ergens ergert mij dat.
Misschien ben ik wat overgevoelig aan kijkoperaties, en zeker aan deze aan de knie, want onze Koen is daardoor gestorven, maar overgevoelig of niet, het is echt niet normaal dat men nu pas een gewrichtsband vindt ! Dat men een miniem pietepeuterig microscopisch onderdeel over het oog zou hebben gezien, daar zou ik nog wat begrip voor hebben, maar een gewrichtsband is niet zo'n pietpeuterig item ! Bovendien is het een onderdeel van een gewricht, die men al miltioenen keren heeft opengelegd, uitentreure heeft bestudeerd, er heeft over gedoceerd, waarvan men de werking heeft uitgelegd en gedemonstreerd, waarvan op bijna ieder bureau van iedere dokter een plastic kleurig modelletje staat, want de knie is een teer en fragiel onderdeel, en de dokter is blij dat hij didactisch en aanschouwelijk materiaal bij zich heeft om u, slachtoffer, te kunnen uitleggen wat er u hapert... Niet dus, want niet alleen het voorbeeldje is onvolledig, ook de kennis is onvolledig.
En men opereert dus maar, zonder echt het probleem terdege te hebben onderzocht.

Het blijkt dat, als er aan dit pas ontdekte gewrichtsbandje iets hapert, de knie nog steeds kan doorslaan naar de verkeerde kant...

Ik heb een vraagje... Is er niemand die ooit van het kniegewricht een computersimulatie heeft gemaakt? Want mij lijkt dat men ook uit een degelijke simulatie had kunnen ontdekken dat ze een onderdeel over het hoofd zagen. ????

Dames en heren, lijders van een geopereerde maar niet herstelde knie, er is hoop ! Men heeft het verloren onderdeel terug gevonden.
djudedju

Heren wetenschappers, was ik van u geweest, en had ik die gewrichtsband (terug)gevonden, dan zou ik gepoogd hebben om mijn confraters en collegae in alle stilte te verwittigen, zou ik zeker geen poeha gemaakt hebben, want ik zou beschaamd zijn, beschaamd al die jaren naar buiten toe wijsheid te hebben gespuwd, die in feite dwaasheid was...
Maar blijkbaar hebt u, heren wetenschappers, geen greintje schaamtegevoel, dus, mocht u uw job verliezen, dan kunt u, met deze eigenschap nog terecht in de politiek. (Gek, het valt mij op dat daar al veel dokters zitten !!!)

Maar genoeg gelachen... Ik denk dat deze "ontdekking" misschien een goede zaak is! Misschien zullen de heren medische wetenschappers nu wakker schieten en beseffen dat de kans er steeds blijft dat zij en al hun voorgangers iets over het oog hebben gezien, dat moeilijkheden misschien we een heel andere oorzaak hebben dan ze nu denken.
Misschien beseffen ze nu plots dat het niet, nooit, voldoende is om voort te gaan op de studies van vroeger, maar dat men alles moet blijven bestuderen om het echt en volledig en in een volledige samenhang te leren begrijpen. Telkens weer, van nul vertrekken en zijn bevindingen vergelijken met de kennis van vroeger. Telkens weer, bij terugkerende onbegrijpelijke moeilijkheden, de studie herbeginnen, zoeken naar de verklaring en zo mogelijk de oplossing.

Ik weet dat dit niet de gemakkelijkste manier is, maar het is de enige goede manier.
De geneesheren van nu, doen mij dikwijls denken aan slechte leraars. Ik heb meer dan een leraar gehad, die ooit, aan het begin van zijn loopbaan, vol enthousiasme, en vol ijver een cursus had samengesteld, en na dertig jaar nog steeds diezelfde cursus doceerde, zonder ooit ook maar een aanpassing te doen naar de nieuw verworven kennis. (Ik heb gelukkig ook veel grandioze en uitstekende leraars gehad, die het enthousiasme van de eerste dag hadden behouden en dit uitstraalden naar de leerlingen.)

En deze wijsheid moet ook voor ons, in om het even welke rol wij staan in de maatschappij, een les zijn ! Wij zijn nooit afgestudeerd, wij moeten ons, ons leven lang bijscholen om volwaardig lid te zijn en te blijven van de maatschappij !
Amen

tot de volgende ?

De bewaarder van de schat...

Nederlands: Zwarte piet (Photo credit: Wikipedia)

Allee, het is zo ver... We hebben de bank vereerd met een bezoek, de oude voorzitster en de oude schatbewaarder zijn uit het bancaire bestand verwijderd, en Chantal is er als voorzitster en ik als schatbewaarder in gezet...
In de tijd van de computer houdt dat allemaal niets meer in, na elvendertig formulieren en zevenenzeventig handtekening is alles al in orde !
Nu ja, in orde, eigenlijk pas morgen, want de bank stuurt de gegevens 's nachts door naar Nationaal, dat is goedkoper.

En morgen zijn we er eigenlijk nog niet, want voor het krijgen van de bankkaarten moeten we nog wat langer wachten...

Moderne tijden... Ik herinner het me als de dag van gisteren: "Nu de computer er is, treden we binnen in een wereld zonder papier !"
Ik heb nog nooit zoveel papier gezien  !
Een computer is zeker niet de beste vriend van de bossen !

Ik moet nog een ordner en een kasboek aanschaffen om alles bij te houden. Ach, wat heb ik weer over mijn hoofd getrokken. Ik die dacht eindelijk de papieren wereld achter me te kunnen laten, zit er weer midden in.

De voornaamste taak van een schatbewaarder, van een goede schatbewaarder, is op zijn geld zitten, zodat er niemand aan kan, en er niets verdwijnt... Maar in de praktijk zit je als vereniging voortdurend met kosten van dit en kosten van dat... en gelukkig ook nu en dan wat inkomsten...
Ach ja, het is niet nieuw voor mij, dus zal het wel loslopen, en zoveel werk is er echt niet aan.

Ik heb mijn bestelling al gedaan om, zoals een goede bewaarder van de schat, mijn slagtanden al besteld (mijn oude zijn versleten), naast me heb ik een fles benzine en een aansteker, zodat ik in geval van nood ook nog vuur kan spuwen...Zoals de draak in de sprookjes...

En ondertussen zit ik al weer te piekeren wat ik als Sinterklaas weer ga moeten vertellen:
a) aan de kinderen in de academie
b) aan de oudere kinderen in de academie
c) aan de heel oude kinderen in Okra...
In ieder geval een en ander over Zwarte Piet... Maar dat kan en mag niet bij de kleintjes...
En zo is een mens altijd maar bezig,
voel ik me onmisbaar en gelukkig
kan ik klagen dat het drukdrukdruk is... Wat wil een mens meer ?

Ik ben nu al 5 dagen mijn antibiotica aan het slikken voor mijn sinussen, maar ik merk nog geen verschil. Mijn neus zit nog steeds versdobt... en ik zit te snotteren. Nu rap gaan middagmalen, en dan kom ik terug...

... om uiteindelijk ook dit blogje de wereld in te kunnen sturen... Het zoveelste in een eindeloze rij. Hoeveel bladzijden zou ik al bijeen hebben gepend ? Ik moet dat wel ergens kunnen zien. Maar het zijn er alvast heel veel.

En als je terug gaat naar oudere blogs, dan zou je zien dat de stijl ook al heel wat veranderd is. Eigenlijk is zo'n blog op zich al een soort tijdsdocument, die iets zegt over de levenswijze en de gebruikte taal in onze jaren. Wie weet, mocht deze blog ergens blijven rondhangen op dat grote wereldwijde internet, zal er ooit een of andere student misschien hieruit gaan putten om iets zinnigs te kunnen schrijven over onze tijd...

Meer waarschijnlijk is het dat, nadat ik enkele jaren niet meer verschijn op dit medium, Google heel dat bestand zal wissen, om plaats te maken voor nieuwe, anderen...
Net zoals we dat zelf ook zullen doen...
Maar ik ben niet gehaast...

tot de volgende ?

bezige bij

Film poster for Imagine: John Lennon - Copyright 1988, Warner Bros. (Photo credit: Wikipedia)

Straks moet ik naar een vergadering van het dagelijks bestuur Ziekenzorg, om mijn nieuwe functie als schatbewaarder op te nemen... 't Is tegen mijn gedacht, maar er is geen andere kandidaat... En je kunt een dergelijk bloeiend stukje beweging, gemeenschap, vereniging (allemaal prachtige woorden) toch niet laten kapot gaan hé?
Morgen moeten we dan naar de bank om alles over te schrijven op die manier dat de nieuwe voorzitster en ik volmacht hebben...

Ik ga moeten leren werken met dat systeem om in de bak onpersoonlijk geld te gaan beuren, iets wat ik nog nooit heb gedaan... 't Zal wel niet moeilijk zijn, maar ik haal mijn geld af in de winkels waar ik mijn aankopen doe, zo heb ik geen kosten. Ik vind het eigenlijk nogal straf dat we in een bank voortdurend kosten moeten betalen terwijl zij met ons geld grof geld verdienen... Maar ja, doet dat als privé persoon en je vliegt in de bak, doe dat als bank en je krijgt staatssteun en desnoods financiële hulp en staatswaarborg...

Ach, dat is reeds duizenden keren gezegd door duizenden mensen, maar er verandert niets.
Te contrarie, als we straks de NVA aan het bewind, of mede aan het bewind krijgen, dan zal de macht van het kapitaal nog bevorderd worden, en zullen de werklozen en zieken helemaal in het verdomhoekje terecht komen... Ziekenzorg zal er wellicht nog meer nodig zijn !

Al zit ik er eerlijk over na te denken om, mocht het zo ver komen,  naar Wallonië te verhuizen. Ik meen dit meer dan ik het zeg. Helemaal gelukkig zou ik daar niet mee zijn, want ik ben een Vlaming, maar niet op die manier. Ik ben veel meer dan dat Vlaming een sociaal mens, en als men van ons land een asociaal geheel zou maken, of een land waar sociaal alleen mag voor welbepaalde soorten van mensen, dan bedank ik daarvoor.

Ik ben ook maar een mens, en uiteraard zal ook ik de ene mens sympathieker vinden dan de andere, maar ik kan het me niet indenken dat ik hele groepen om etnische of maatschappelijke reden  zou moeten gaan uitsluiten. Mijn gebuur heeft Waalse familie, ik heb Waalse vrienden, ik heb geen haat of zelfs geen hekel aan Moslims of andere soorten van mensen of groepen van mensen. Ik kan me ook ergeren aan extremisten, maar ik weet dat ik dat niet kan (en niet wil) oplossen met daar een ander extremisme tegenover te plaatsen.

Het is absurd mensen te gaan haten omdat ze een of andere bepaalde nationaliteit hebben, of een of ander geloof hebben, maar ik ben uiteraard niet akkoord met hun extremisme ook. Maar hoe kun je dat extremisme denken te breken met daar een ander extremisme tegenover te plaatsen? Als je een klein beetje redeneert, dan weet je dat dit nooit tot een oplossing kan leiden. Je kunt tijdelijk wel komen tot overheersing van de ene groep door de andere, maar er zal steeds verzet blijven bestaan en zelfs blijven groeien. Je kunt haat alleen vernietigen met er liefde tegenover te zetten. Dit is niet makkelijk, maar een andere oplossing is er niet. Dit wil niet zeggen dat je zo maar alles moet aanvaarden, dat je alles moet inwilligen, maar je mag en kunt dit niet doen met repressie, want anders zaai je verzet en weerstand en haat.

Ach ik ben misschien een dromer... maar heb jij een andere oplossing ?
Neem me niet kwalijk, maar het liedje Imagine van John Lennon lijkt mij een gepast lijflied voor de vreedzame mens. Van mij mogen er zelfs gerust nog religies zijn, als die op zich maar de anderen aanvaarden in hun eigenheid en hun denken.
Er mag een regering zijn, als die er is voor de bevolking en niet voor de machthebbers...
Imagine
Verbeeld je

... en tedju, ik heb heel wat verbeelding nodig om dat te verwachten van politici en religies..
tot de volgende ?

Nertsenslachterij...

Ik heb in de herhaling van het nieuws gekeken naar de betoging tegen de nertsenkwekerij  naar Misjelleke, die, fel vermagerd, sprak over de beestjes die hun eigen pootjes en staarten afbeten uit frustratie...

En ik heb me zitten afvragen waarom die nertsen een mens meer aanspreken dan een kip of een koe uit de vetmesterij???

Ik denk dat het net komt door dat mooie velletje, en het feit dat het er zo'n lieve beestjes uitzien. Wat ze niet zijn, want in feite zijn het roofdieren. Of ze hun eigen staarten afbijten of hun eigen pootjes, dat geloof ik niet, ik denk dat ze dat, als ze dat al doen, ze dat bij elkaar doen, niet bij zichzelf. We kunnen dat ook zien bij de varkens als die te dicht bijeen moeten leven. Dat is een van de redenen waarom de slagtanden bij varkens verwijderd worden...

En hoe ik het ook bekijk, blijft dan alleen maar dat we de nertsen kweken voor het velletje, voor het bont, en al de rest om op te vreten. Voor het dier maakt dat wellicht geen enkel verschil uit. En na al de schandalen uit de vleessector, zou het me geen zier verwonderen dat we die nertsen ook ergens in een of andere worst zouden tegenkomen.

Van de koe gebruiken we de huid ook, om leer te maken, en of we nu de haren er aan laten, of ze net verwijderen, ik zie niet zo veel verschil.

Waar ik wel van wakker lig, dat is van de manier waarop we tegenwoordig onze dieren op een industriële manier kweken. En daaraan gekoppeld: hoeveel vlees we eigenlijk eten. Ik weet het, ik moet niet niet altijd terugkijken naar de tijd van vroeger, maar toen hadden wij niet al dat vlees. Vlees was bijna een luxe-product ! Je moet bedenken dat we vroeger een halve snede hesp kregen, voor zoveel boterhammen als je wilde... Nu leg je op iedere boterham een zo'n halve snede. En het varken zal het geweten hebben. Toen liepen de varkens in de wei, graafden putten om zich in de modder te wentelen, en nu en dan pikte de boer er eentje of enkele uit om vet te mesten. Dat gebeurde toen in een donker hok. Heel weinig licht, wellicht in het idee dat het varken dan rustiger was en rapper vet was. Men kweekte toen ook echt vet ! Nu zijn de varkens schrale magere dieren in vergelijking met het varken toen... Smout op de boterham was goedkoper dan boter. Ons moeder deed in het smout naast het zout ook een beetje muskaatnoot, wat een heerlijk lekkere smaak gaf. Nu mag dat vet allemaal niet meer, de cholesterol weet je wel. Maar zou die cholesterol niet veeleer komen van het té veel vlees en kaas eten?

Maar terug naar de nertsen...
Ik heb het niet zo op bont, we hebben het niet nodig, en de winkels die het verkopen zijn zo beestig duur dat men het bont van een warmhouder verheven heeft naar een luxe.
Wie dat wil en kan kopen, heeft dus duidelijk ook geld genoeg. Dus zou men de nertsen ook kunnen kweken op een manier die diervriendelijker is, op wat grotere ruimte.
Ik vind het al erg dat een kip maar enkele weken leven meer rest, laat ons dan die enkele weken geven op een manier dat het beest er zich goed bij voelt, en dat hoort zo met alle dieren, dus ook met de nerts.
Dat het beestje dan nog duurder wordt, dat raakt me niet, want ik heb die soort van luxe helemaal niet nodig. En wie daar toch behoefte aan heeft, die heeft blijkbaar ook het geld.

Als ik zou betogen tegen die nertsenkwekerij, dan zou ik veeleer betogen voor een goede behandeling voor die dieren, voor de tijd dat we ze leven laten...
En misschien...
Misschien moesten we met zijn allen maar eens wat diervriendelijker worden, en wat minder vlees eten, wat minder dierenvellen gebruiken... ?

tot de volgende ?

snufsnuf

Voilà, de uitslag van het medisch onderzoek van mijn sinussen is bekend...
Gisterenavond belde ik de huisarts op, en ik mocht onmiddellijk tot bij hem gaan... Het is duidelijk: chronische sinusitis. Meteen een kuur van zware antibiotica .. "Haast je wat, dan is de apotheek nog wel open..." Ik had geluk, want eigenlijk was het al een paar minuten over zevenen, maar Bart, de apotheker was er nog, en kon mij meteen de antibiotica meegeven.
Ik denk dat ik ondertussen een serieus aandeel heb in zijn winkelinrichting, ik heb er al genoeg gekocht om aandeelhouder te worden.

Vanmorgen na het eten mijn eerste dikke pil geslikt (het zijn joekels!), en ik moet zeggen het plakt aan de ribben ! Ik voel me niet als anders.
Eigenlijk is het toeval dat ik die chronische sinusitis ontdek... Dank zij het beginnen met die neusspoelingen, kwam die ontsteking aan het licht: in plaats van meer en ruimer adem te hebben, produceerde ik steeds meer snot. Ik dacht: volhouden, dan zal het wel eens allemaal er uit zijn, maar niets van... Het bleef en blijft maar komen.
Pijn heb ik niet, ik heb je al gezegd, blijkbaar heb ik een en ander die niet functioneerd inzake pijnervaring...

Nu zit ik dus tien dagen aan de antibiotica... Tien dagen geen yoghurt als ontbijt. Want yoghurt werkt die dingen tegen. Na de kuur moet ik dan wel weer yoghurt drinken, om de darmflora weer te herstellen. Na hem eerst naar de kl... te hebben geholpen. Logica zit er niet echt in. Het doet me denken aan chemo bij kanker, daar willen ze de slechte, de woekerende cellen kapot maken, en dus schieten ze maar alle cellen uren in de omtrek kapot, dan zullen die slechte er hopelijk wel bij zijn.

Ik kan het niet helpen, ik ben de geneeskunde heel dankbaar, maar soms denk ik: er moet toch een beter systeem zijn? Effectiever en meer doelgericht ?

Dat richten op doel, dat doet me denken aan die drones... Ik heb een film bekeken (link via facebook) over die drones... Ergens wordt zelfs oorlog steeds meer elitair. Als je geld genoeg hebt, dan kun je zelfs oorlog gaan voeren vanuit je luie zetel  !!!
Je kruipt achter je computer, bestuurt je vliegtuigje op je scherm, je ziet daar beneden, rechtsboven op je scherm, een manneke lopen in het wit, je richt je vliegtuigje er op, duwt op enter en knal boem, wit manneke kaputt...

Als nadien blijkt dat het een onschuldige herdersjongen was van een jaar of 15, dan is dat toch wel jammer zeker ???? Maar ja, je kunt geen omelet maken zonder eieren te breken...
Alleen, het is geen ei... Het is een mens, aan het begin van zijn leven, die misschien al een oogje had op een mooi meisje uit het dorp, die droomde van een mooi gezinnetje..

Denk niet dat dit een ver van mijn bed show is, ook boven ons hoofd vliegen tegenwoordig drones... Ze zijn weliswaar (hopelijk !!!) niet bewapend met raketten, maar ze filmen ons, waar we ook zijn, wat we ook doen... Ze brengen onze lochting in kaart en stellen vast dat jij, oh snoodaard  een duivenkot aan het zetten bent, zonder aanvraag bij stedenbouw...
djudedju
Ze schieten ons niet dood, maar raken ons wel !
En ik behoor al tot die massa van mensen die alleen maar kost aan de maatschappij, die alleen maar vegeteert, en de maatschappij niet ten dienste is. Gelukkig spreek ik de juiste taal om hier te wonen, anders moest ik of me integreren of verhuizen... En dat vegeteren... Daar doen ze wellicht ook iets aan. Wie niet rendeert moet er uit... Of heb je de blijde boodschap van NVA niet gehoord... of... niet begrepen...
djudedju (Zou deze Franse vloek wel kunnen ?)

tot de volgende ?

Klakaors

Ik kan wellicht net zo goed schrijven: klakkaarts, klackaerts of ga zo maar door...
Ik schrijf het zoals wij het in West Vlaanderen (Oostende) uit spreken, in die andere taal, het West Vlaams: Klakoars, waarbij de oa een soort klank tussen beide in moet voorstellen. En met een k, want je splitst het woord in onze moerstaal kla - koars

Er bestaat ook een Nederlands woord voor: verloren brood, en ik hoorde ooit al eens het veel leukere en veel juistere: gewonnen brood... Want het echte gewonnen brood, was een manier om oudbakken brood te revalideren, en er iets lekkers van te maken.
Je klutst enkele eieren, met een scheut melk, een beetje suiker en een snuifje zout, en weekt daar dan het brood in. Ondertussen zet je een pan op het vuur, en daar bak je dan de doorweekte boterham in... Je eet die warm op, kwistig bestrooid met bruine suiker... Lekker !

                                (Wij doen daar géén speculaas bij, het is al lekker genoeg !!!)
Hoe ik daar nu over begin te bloggen? Kijk, zondag door ik weet niet wat, dacht ik plots op klakoars, en meteen kreeg ik goesting... Zondagavond kon niet, want dan lag het avondmaal al lang klaar in de frigo, maandag was er het feest van 30 jaar Ziekenzorg, dinsdag moest er iets dringend op gegeten worden, want de vervaldatum dreigde, dus heb ik gisterenavond - eindelijk - klakoars gegeten... En 't heeft gesmaakt !

't Was wellicht al meer dan een jaar geleden dat we dat nog eens gegeten hadden. Gewoon niet op gedacht... We hebben tegenwoordig (in het Maters segenwoordig) zoveel keus, dat we de oude lekkere dingen, die in geen winkel te vinden zijn, wel eens vergeten... Anny heeft het met evenveel smaak gegeten, en alle twee waren we van oordeel dat dit wel eens meer mocht... Ik voorspel dan ook, dat we nu een periode regelmatig eens zullen genieten van klakoars, tot we het weer stilletjes voor een hele tijd zullen vergeten, om dan veel later weer eens er aan te denken, goesting te krijgen en weer aan het eten slaan van de heerlijke ouderwetse klakoars...

Eigenlijk leven we weelderig, dat we het gewone eten voor een hele tijd kunnen vergeten...
Ik ga het anders zeggen: In Auchan vinden we - in wat dan de Frans Haute Cuisine heet - een heleboel van die oude lekkernijen terug, en dan brengen we van uit La Douce France de Vlaamse kost van toen terug mee naar huis...
Want hier vinden we ze niet meer, hier is de mode veranderd, en moeten we zo nodig allerlei liflafjes vreten. Worsten met het bakkes van Piet Piraat of kabouter Plop in kleurtjes in het vlees ingespoten... Heel lekkere kleurstoffen voor de kleuter.
We moeten nu zo nodig ons vlees zo flinterdun snijden, dat we niet meer mogen zuchten of het hangt in het haar van onze overbuur.
Nu moet alles bereid zijn en gekruid, en gezouten en vol vet...
Wij kopen een stuk hesp, en maken dan zelf onze vleessalade, met lekkere zelfgemaakte mayonaise, van lekkere verse eieren, met wat kappertjes, wat zure uitjes en augurkjes er in fijngesneden, en dat smaakt nog naar vlees... is dus ouderwets.

Nu en dan krijgen we immers nostalgische honger... Honger naar de gewone dingen van toen.
Dingen die dateren uit een tijd dat er nog niet al die soorten toespijs op je lagen te wachten bij de beenhouwer...
Dingen die voor een stuk dateren uit de tijd dat we het wel met minder moesten doen, omdat we het niet hadden...
Ik droom wel eens van die aardappeltjes, restjes van 's middags, die ons moeder bakte op de plaat van de kachel, op een beetje zout. Dat drooggebakken korstje met die smaak van zout was heerlijk !
Ik weet zeker dat, als straks mijn zus dit leest, ze ook weer goesting krijgt in die patatjes...

Nee, het was toen niet beter !
Maar moeten we zo nodig ook het lekkere van in die tijd over boord gooien?
Nee toch !

tot de volgende ?

zero, zero, zero, zero, zero, zero, snick !

Flag of Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Heb je het ook gezien op TV ? Van Snick heeft geen cocaïne genomen, de hoeveelheid die ze in zich had, is zo klein dat het kan gekomen zijn door in een bar naast iemand te staan die cocaïne rookte...
Ik geloof dat.
Ik ben getraind in geloven.
Ik leef in het land met de meeste ministers per hoofd van de bevolking.
Dus moeten wij héél véél geloven.
Wij zijn specialisten in het geloven.

Maar dat van die bar, en naast iemand staan die coke rookt ? Nee, dat geloof ik niet.
Dat ze onschuldig is? Dat kan.
Hier kan dat.
Hier, in ons landje.
En in China.
Want wij hebben hier duiven,
duiven die dope slikken. Dope duiven als het ware. Duiven vol Cocaïne.
En we verkopen die dope duiven dan aan China.
Daarom kun je ook in China schijnbaar coke hebben geslikt, alhoewel je eigenlijk gewoon op straat liep, net toen daar een Belgische duif voorbij vloog...
... en iets liet vallen...

djudedju

Wij zijn Belgen.
Wij geloven niet dat onze sportlui doping nemen. De Spanjaarden, ja, de Fransen ja, de Duitsers ja, de Amerikanen ja, de Russen ja...Kortom, iedereen maar niet de Belgen. We hebben die reflex al kunnen aankweken sinds Eddy M.. in Italië...
En ja, kijk nog eens, iets hoger: daar staat: wij zijn Belgen !
Want in de sport zijn het allemaal Belgen.
In een dancing kijken we wantrouwig naar een licht gebruinde evenmens, maar in het voetbal is dat héél zeker een Belg.
Belg zijn heeft niets te maken met taal !
Belg zijn heeft niets te maken met waar je geboren bent.
Belg zijn heeft niets te maken met welke nationaliteit je ouders hebben.
Belg zijn heeft te maken met hoe goed je tegen een bal kunt stampen, of kunt duwen op de pedalen, of hoe ver je kunt springen, kortom: met sport.

Voor een vreemdeling moet het héél verwarrend overkomen ! Men moet wel de indruk krijgen dat wij hier, de echte inboorlingen, de Belgen van geboorte, allemaal sportlui tot en met zijn... Maar het is eigenlijk net omgekeerd !
Omdat wij het zelf niet hebben, doen wij zo ons best het te adopteren.

Ach, een Syriër ! En waarom komde gij naar hier manneke ? Ach, ze willen je doodschieten? Tsstsstssst... tommetoch. Tja, er komen er hier zo veel die dat zeggen... Jajajaja...zucht.  Kunt ge voetballen? JJAAAHHH ? Dan moogt ge blijven....

djudedju

tot de volgende ?

hospitaal

Vanmorgen moest ik naar het hospitaal, ik moest een scan laten maken van mijn sinussen... Beetje vroeg vertrokken, want tegenwoordig heb je ook al in Oudenaarde regelmatig opstoppingen... Maar natuurlijk, als je dan vroeg vertrekt, dan is er net geen file... Toen ik dat zag, viel mijne euro... 't Is schoolvakantie, dus zijn er sowieso veel minder auto's op de baan !

Dat maakte dat ik véél te vroeg was in het hospitaal, maar ja, dat is misschien best, want als je de ingang vindt (tijdens de bouwwerken), dan stel je tot je verbijstering vast dat het onthaal aangeduid wordt met een pijl naar rechts én een naar links...

Gelukkig was daar een verpleegster, die de weg al wist... Oefening baart kunst ?

Van het onthaal naar de dienst waar je moet zijn voor een scan, en na enkele minuutjes, meer dan een halfuur voor het afgesproken uur, mocht ik al binnen. Ik moest mijn jas uitdoen, en mijn bril, en dan op de tafel gaan liggen... Verschrikkelijk ! Gisteren was het de viering van 30 jaar Ziekenzorg Mater- Welden, en ik heb duidelijk veel te veel gedaan, heel de nacht niet geslapen van de pijn, ondanks alle pijnstillers, en dan moet je op die strijkplank gaan liggen, moet je jezelf nog wat omhoog werken, zodat je hoofd netjes in een gleuf ligt. Ze schuiven je dat de scan in, stellen vast dat ik blijkbaar niet echt recht lag, en leggen je goed.... Een minuut later mocht ik al weer op staan... Maar dat lukte me niet zonder wat hulp. Heel voorzichtig, voetje voor voetje naar het kleedhokje om mijn jas en bril te halen, en ik mocht naar huis...

Tegen dat ik aan mijn auto was, ging het al weer een heel stuk beter... Maar ik heb nog steeds veel pijn.
Nu ja, ik heb het mezelf aangedaan hé... Toch erg dat een mens altijd moet rekening houden met die rug. djudedju.

Na het hospitaal vlug nog wat boodschappen gedaan, onder meer naar de apotheker. Daar ben je steeds een hele hoop geld kwijt !

En nu zit ik hier, te bloggen. Na de wind en de pletsende regen van gisteren, is de lucht zuiverder dan hij in lange tijd was. Ik ben er zeker van dat we het KBC-gebouw aan Flanders Expo weer goed kunnen zien, maar vermits ik te veel pijn had om te turnen, heb ik het niet gezien.

Zoals gezegd, gisteren was het dus de viering van 30 jaar ziekenzorg... Het feest was ondanks het weer een succes, iedereen tevreden, en zeker wat betreft de maaltijd !  We zijn de viering begonnen met een lekkere kop koffie met een reuzegroot stuk taart, na een heerlijk stukje gezang kregen we een lekkere aperitief, en nadien weer gezang en vooral heel wat meezingen ! Rond 17.30' uur konden we aanschuiven voor een lekker en uitgebreid koud buffet. Er was meer dan genoeg, zodat we deze middag nog maar eens, nu thuis, gaan leven van de restjes ! En wij niet alleen ! We hebben heel wat sla en groenten, en een soort koude pasta meegebracht, genoeg voor meer dan twee dagen de kippen voederen ! Die beesten gaan het nog nooit zo goed hebben gehad !

Maar ja... Een mens wil dan wat helpen... En Anny is ook voor een dergelijk feest de koffie-madam, en dus moesten wij daar al om 12.30' uur zijn, om de koffiemachines aan te steken. Tijdens het feest
is  Anny meer aan het afwassen geweest, dan dat ze kon genieten. Gelukkig hebben we heel wat helpers, want er is heel veel werk aan zo'n feest ! Het begint met alles klaar zetten, (daar moeten wij niet aan helpen), en het eindigt met het alles weer weg doen... Tafels, stoelen, tafelversieringen, het papier dat op de tafel ligt, en dan nog het proper opvegen van heel de zaal... Maar zoals gezegd, het is een geslaagd feest geworden ! Iedereen was dik tevreden van de namiddag en van het lekkere eten en drinken.

Om 19.30' uur zat ik al in bed, Anny keek nog wat naar Familie en kwam dan ook slapen. Maar zoals gezegd, slapen was er voor mij helaas niet bij...
Nu ja, tegen morgen is het hopelijk al weer veel beter, en is de pijn weer binnen de aanvaardbare grenzen...

tot de volgende  ?

storm

Opel Olympia 1 (Photo credit: Wikipedia)

Het waait verschrikkelijk hard, hier boven op de berg... In de wei naast mijn deur is de afsluiting stuk en één paaltje stuk, door een afgevallen dikke tak van die populieren die daar staan.
Wij hebben die buur al een paar keer er op gewezen dat die populieren ziek zijn, en nodig moeten opgeruimd worden, maar hij hoort niet aan die kant. Ik heb er wel wat schrik van, want mochten ze mijn kant uitvallen, dan denk ik dat ze tot op mijn huis vallen !

Ik heb Mario verwittigd van de schade aan zijn afsluiting, hopelijk gaat hij wat meer druk uitoefenen op de buur van de populieren...

Eigenlijk zijn we machteloos tegen de natuur... Water, wind, vuur... begin er maar iets tegen.
Wij zitten hier nog goed, als je de beelden en de berichten ziet en hoort, dan is het hier altijd nog iets minder erg dan bij de buren. Blijkbaar hebben wij hier heel zelden te maken met echte extremen in weer. Dus mogen we eigenlijk helemaal niet klagen. Als je die beelden ziet van Tyfoons, orkanen en dergelijke, dan is dat hier maar een briesje...
In een ver verleden heb ik op de mailboat gewerkt, en heb ik de gezamenlijke kracht van wind en water aan den lijve ondervonden. De mailboat is een betrekkelijk grote boot, en toch was bijna iedereen, ook van de bemanning, zeeziek als er een echte storm was, ik gelukkig niet. Blijkbaar heb ik echte zeebenen... Ik moet zeggen dat ik veel banger was van de mist dan van de wind, de storm. Als door erwtensoep moet varen, overal toeters en bellen hoort van onzichtbare schepen en boten, dan voelde ik me helemaal niet gerust.

Maar toch, als het nu hier stormt, dan zit of lig ik te luisteren of ik niets abnormaals hoor. Houden die nieuwe vorstpannen het ? Zou het kippenhok de storm doorstaan? Zouden er geen takken of iets afwaaien en op ons huis belanden. Heb je die plasticzak zien voorbijkomen? Ik heb nog geen enkele fietser gezien. Ik herinner me plots dat ik ooit, als kind, voor onze deur een man met fiets en al omver zag waaien... En vroeger, in de Opel Olympia, voelde je bij hevige windstoten, hoe je van links naar rechts zwaaide, en zag ik mijn vader trekken en wroeten aan het stuur...

En met de grote overstroming in februari 1953 (of was het 52 ?), stond ook Oostende onder water en aan de Opex (een wijk van Oostende) was er zelfs een dode. Dat was zo'n verschrikkelijk nieuws dat me heel wat van die details zijn bijgebleven, ook toen ontsnapten we nog aan het ergste, Nederland was véél erger getroffen, en in de krant keken we met verschrikking in de ogen naar de beelden van de ramp.

Heel het gezin ging kijken naar de overstroomde stad Oostende, ik niet, ik was weer eens ziek, en ik hoorde nadien de verslagen van mijn gezinsleden. Wind en water... Verschrikkelijke krachten.

Ooit was er een hevige stormwind na een heel natte periode, en toen we 's morgens op stonden na de stormachtige nacht, waren er in het Maria Hendrika Park voor onze deur, honderden bomen omgewaaid... Maanden nadien hoorden we nog de snerpende zagen...

In die tijd maakten die overstroming, die omgewaaide bomen me niet bang, het was sensationeel, ik zou bijna zeggen leuk om eens te zien... Nu, oud en grijs en iets wijzer, maakt de wind, en die grote afgevallen tak me al bang...

Gek. Schrik heeft duidelijk ook iets met besef te maken.
Ik vermoed dat, mocht ik als kind de overstroming aan den lijve hebben meegemaakt, ik dan wel al schrik zou hebben gehad... Maar nu keek ik van op veilige afstand toe, luisterde naar de radio, keek in de krant (Er was nog geen TV, noch bij ons, noch bij een of andere buur)...

Soms denk ik een beetje met weemoed aan de tijd dat gevaar nog iets van veraf was, iets uit de krant...

djudedju

tot de volgende ?

Winter(z)uur...

Vandaag heug tegen meug liggen luisteren naar de wind en de regen, terwijl naast me mijn vrouw genoot van het uurtje langer in bed... Om 5.30' uur zat ik al een boek te lezen op het toilet...
Om maar te zeggen, ik ben een morgenmens, ik hou er van redelijk vroeg op te staan, wakker te zijn, bezig te zijn... Mijn vrouw houdt er van lang te liggen slapen, of desnoods gewoon warm ingeduffeld in de dekens te blijven liggen.

Dat is geen twistpunt tussen ons, ik probeer gewoon niet te veel lawaai te maken, en haar niet te storen. Als ze dan toch wakker wordt, en ziet dat het licht aan is, dan hoor ik naast me een duidelijke zucht. Zij twist dus ook niet, maar laat wel horen dat ze eigenlijk veel liever een donkere kamer heeft, om in de cocon van haar dekens te liggen wachten tot zij kan verpoppen tot de mooie vlinder waar ik mee getrouwd ben...

Winteruur, ik krijg er het zuur van. Zeker de eerste dagen, tot ons lijf weer wat aangepast is aan dat nieuwe ritme.
En weten dat zelfs dat zomeruur eigenlijk geen natuurlijk ritme is... Eigenlijk zou het daglicht ons moeten dicteren, zouden wij in de zomer hele lange dagen moeten genieten van het licht, en zouden wij in de winter met zijn korte perioden van daglicht ergens in een bijna winterslaap moeten gaan leven. Wellicht deden onze voorouders dat, misschien zelfs een beetje noodgedwongen... Als je lang blijft liggen, zonder bewegen, zonder energie te verbruiken, dan moet je minder eten, en in de winter was er véél minder eten in voorraad...

Ik zou dus aan de ene kant geschikt zijn om in die oude tijden te leven, want ik bouw heel vlug een vetvoorraad op, zodat ik lang kan teren op mijn eigen vet, ik zou echter wellicht ook een slechte oermens zij, omdat ik niet kan blijven stil liggen, energie besparen.

Nu ja, ik leef nu, in deze gekke tijd, waarop bijna een volledig werelddeel beslist om de tijd anders te gaan beleven, met zijn allen, op bevel. Wat doet dit met je lijf ??? zie tekening hieronder !

Straks gaan we naar de tentoonstelling van kleinvee te Merelbeke. Aanvang 10 uur (eigenlijk 11 uur) daar gaan we wat rond sjokken tussen al die mooie dieren,  en dan rond 12 uur (13 uur!) naar huis rijden, waar ik uitgehongerd zal toekomen en nog moet wachten tot de spaghetti (vlug gereed) klaar is. Ondertussen misschien kijken naar het nieuws, maar dat is er pas om 13 uur (14)... Dus kom ik terecht op de zevende dag, en zie ik politici, en is mijn dag helemaal naar de k...

Ik haat dat winteruur;
ik krijg er het zuur van

tot de volgende ?