Ik moest direct bij hem gaan, en moest nog een doos van die antibiotica nemen en daar boven op nog cortisone in pillen...
Gisterenavond meteen nog van die pillen geslikt, en - Oh Wonder - vannacht niet wakker geworden bij gebrek aan adem... Mijn neus is nog niet zuiver, maar ik kan er nu toch door ademen. Oef.
Deze morgen moet ik geld gaan afhalen voor Ziekenzorg, en vrijdag moet ik naar de tandarts... Ik heb voor de zoveelste keer een tand rats afgebeten, en bovendien vermoed ik dat er minstens twee van mijn maaltanden gaan moeten gerepareerd worden, want ik voel een zekere gevoeligheid bij heel koude dingen. (Meer voel ik nooit, ik schreef het reeds eerder, ik heb nooit tandpijn).
Deze namiddag, vrijdagnamiddag en zaterdagnamiddag dan nog naar de lessen keramiek, en je ziet dat het leven van een gepensioneerde heel druk kan zijn.
Gisterenvoormiddag heb ik een interview gegeven over mijn taak bij Ziekenzorg, voor een artikel in Visie die wellicht ergens in december zal verschijnen. Anny heeft dus gisteren ook enkele fotootjes gemaakt van onze activiteiten... Voor de pers, maar jullie krijgen het al eerder te zien.
Op facebook kreeg ik meteen al reacties van enkele jaloerse heren, dat ik daar met niets dan vrouwen "mocht" werken. Heren, er is niets dat u tegen houdt om hetzelfde te doen, en u ook verdienstelijk te maken in een van de bewegingen dier er gelukkig nog steeds zijn op onze gemeenten... Als je je specialiseert in bloemschikken, dan heb je heel veel kans ook voornamelijk met vrouwen te mogen werken... ('t Is maar een tip hé...)
En om hen helemaal gerust te stellen, de lieve dame die daar iedere keer weer koffie zet voor ons, de dame die ook de foto nam, de liefste van allemaal, is mijn echtgenote waar ik binnen 4 dagen 46 jaar mee gehuwd ben. En die reeds al die jaren zorg draagt voor mij, want alleen kan ik helaas niet meer bestaan. Heel wat dingen die je moet kunnen in het dagelijkse leven, kan ik helaas niet meer. En mocht het je interesseren, gisterenavond verrekte ik van de pijn, na het geven van de les Crea... Je hoeft dus echt niet jaloers te zijn op het gezelschap van al die vrouwen (er zijn er nog wat meer dan je op de foto kunt zien !).
Maar weet je, ondanks die pijn, ben ik gelukkig als ik bij de mensen ben. Ik ga naar de lessen keramiek voor de lessen, maar minstens evenveel voor de babbels... Ik ga naar de rommelmarkten voor de markt, maar minstens even erg voor de vele babbels. En als ik naar Wallonië ga markten, dan babbel ik, zo goed het gaat, in het Frans. Ik vraag uitleg, ik geef leuke commentaar, en slaag er meestal in de mensen te doen lachen. En dan voel ik me goed. Dan hoor ik weer ergens bij.
Want ziek zijn, dat is niet alleen de pijn, dat is niet alleen het niet meer kunnen, dat is vooral het vereenzamen...
Daarom spreekt Ziekenzorg mij zo aan ! Een organisatie die mede tot doel heeft zich te bekommeren, op bezoek te gaan bij de zieken.
En we doen dat daadwerkelijk ! Ik kan zeker een tiental van onze leden opnoemen, die regelmatig op bezoek gaan bij zieken. Zo maar. Wat gaan babbelen, de zieke zelf eens laten babbelen.
Dat is véél belangrijker dan de Crea die ik geef, veel belangrijker dan mijn taak als schatbewaarder... Ik ben maar een heel kleine schakel in de beweging.
Eén ding heb ik misschien voor op veel anderen, ik weet aan den lijve hoe belangrijk het werk is dat we doen.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten