Het was het lied van de zich losrukkende jeugd, van de jaren '68, van de zachte revolutie (al was het niet steeds en niet overal zacht)...
Het zou het lied kunnen zijn van de indignados
Deze beweging van de verontwaardigden, zetten zich ook opnieuw in voor de ware democratie, tegen het teloorgaan van de vrijheid, tegen de willekeur van het kapitalisme, tegen het ongecontroleerde en oncontroleerbare wanbeheer van de banken, tegen de politici...
Met andere woorden, er is niets nieuws onder de zon. Net zoals de revolutionairen van mei 68, lijkt de 15 mei-beweging ook al een stille dood te sterven.
Het is helemaal niet moeilijk om een dergelijke beweging monddood te maken: je geeft de leiders een job in het establishment, en je hoort ze niet meer.
Leiders hebben immers maar één doel: leiden.
Zet ze dus op een plaats waar ze dat kunnen, zonder jou doel te storen, en je hebt er geen ambetanterik meer aan, maar een goede kracht.
De beweging valt zonder leiders langzaam uiteen, en verdwijnt, opgelost in de grijze massa.
Ergens is bij mij altijd een vonk van de revolutie blijven bestaan, en dat zal ook wel zo zijn in de toekomst van wie tot de indignados hoorde... Ergens blijft er, onderhuids een stukje verzet bestaan. Ergens blijf je je ergeren aan al het gekonkel, aan de vuile politiek en het vuige kapitalisme, aan de misbruiken waar die ook zitten, zelfs als het in het heilige de heiligheden gebeurt, de kerk waarop je je fundamenten bouwde.
Wellicht is de innerlijke breuk voor die mensen nog heftiger dan voor de anderen. Het losscheuren is niet zo makkelijk ! Je raakt immers aan de kern van je zijn.
Wie nooit revolutionair was, heeft een brede massa, je zou kunnen stellen dat ze gebouwd zijn als een piramide met een heel brede basis, rotsvast verankerd in de maatschappij. Een revolutionair is veeleer als een schip dat met één, twee ankerkettingen op zijn plaats ligt. Als je bij de breed gefundeerde piramide een stuk wegbreekt, dan blijft het grootste gedeelte van het gebouw roerloos en vast staan, het wankelt niet eens, krijgt hoogstens een scheur in de muur, die met wat pleisterwerk te verbergen is... De revolutionair verliest meteen een of beide zijn ankerkettingen, en gaat zwalken.
Ik behoor dus tot die zwalkenden...
Ik heb nog wel een roer, ik heb nog wel een stuurwiel, maar zonder aandrijving heb je echt niet veel aan die dingen.
Je kunt hoogstens nog wat bijsturen en hopen de klippen te vermijden.
De maatschappij passeert aan je voorbij
en je roept wel naar hen, dat ze moeten reageren, maar de grijze massa blijft grijs.
en trekt voorbij.
Nu en dan staat er toch eens eentje recht, twee, een groep... Revolutie ! Opstand, verzet...
en weer doodbloeden.
Verdomme, waarom zijn er geen mensen onder jullie ?
Waarom staan jullie niet recht, verzetten jullie zich niet ? Waarom beperk je je opstand tot wat geklaag aan de toog ?
We shall overcome !!!
... someday
tot de volgende ?
