Morgen beginnen we aan de elfde maand (op twaalf !) van dit jaar... Met andere woorden, het jaar is weeral bijna voorbij.
Hoe ouder je wordt, hoe rapper de jaren lijken te gaan. Ik zeg dan altijd dat mijn klein kinderen nog maar twee keer zullen kunnen ademhalen per jaar, als ze zo oud zijn als ik nu ben. Het lijkt wel of de jaren ieder jaar weer te warm gewassen worden, en fel gekrompen weer een jaartje dienst mogen doen.
Er is een verklaring voor dat gevoel van het korter worden van het jaar: als je 10 bent is een jaar een tiende van je leven, dat is dus een heel stuk ! Maar als 65-plusser is dat maar een 65° deeltje meer van je voorbije leven, en dat is dus veel minder.
Maar hoe dan ook, het gaat steeds sneller en sneller...
alles...
Ik herinner mij de auto thuis waarbij de kilometerteller maar tot 120 km/uur ging, en dat was een pure reclamestunt, want ik denk niet dat je dat ooit haalde tenzij bergaf en de wind in 't gat...
Ik herinner mij dat eerste kwampjoetertje op mijn bureel, met een heel kleine harde schijf en een heel lage snelheid tegenover het ding waar ik nu mee speel...
Ik herinner me dat we ooit enkele treinwagons steenkolen mochten legen met manden op de schouder... Nu twee grote happen van de kraan...
Ik herinner me dat de metserdiender mortel moest maken en dat dan de ladder op, per emmertje ging leveren aan de metser, en dan vlug naar beneden om weer een voorraadje stenen op een plank op zijn schouder, de ladder op om hem stenen te leveren...
Ik herinner me dat een huis bouwen een vol jaar beliep
ik herinner mij...
Alles was veel meer lijfelijke arbeid, er was plaats en werk zat voor de minderbegaafden van de maatschappij...
En alles ging nog op mensensnelheid...
En we spraken heel argwanend over het invoeren van de lopende band op het werk...
Plots was daar niet meer de snelheid van de mens, maar een machine die de snelheid oplegde aan de mens.
En ik woonde nog in een "zalige" streek, waar de grootste nijverheid het toerisme was, en waar de mensen bedienen nog steeds mensenwerk aan mensensnelheid was...
Maar ook daar moest het steeds sneller en sneller gaan, moest je niet meer plechtig en stram bedienen, maar de pint op het tafeltje kwakken...
Alles ging en gaat steeds sneller en sneller, minder en minder menselijk.
Productie !
Opbrengst !
En er was werk zat, zo veel dat niemand nog de vuile jobjes wilde doen. Dus haalde men gastarbeiders binnen. In dat woord zat gast, duidelijk een tijdelijk iets dus... Gasten blijven niet hangen, die gaan na het bezoek weer naar huis... Maar dat werk duurde lang, en al die Italianen en Spanjaarden lieten hunne madams en heel hun kroost overkomen, en settelden zich. Zo goed zelfs, dat ze eigenlijk ook liever die properder jobkes deden, en er was toch werk genoeg... En we haalden een nieuwe vloot gastarbeiders (nog steeds als gast) naar hier voor de vuile en zware taken. Nu kwamen ze meestal uit de Mahreb-landen... En ook zij settelden zich en brachten hun vrouw(en) en kinderen, en opa en oma mee omdat het hier beter van de kost was...
En alles ging steeds sneller en sneller...
En plots was daar niet meer genoeg werk voor iedereen, en velen staken een beschuldigende vinger uit naar die vreemden, die hier ons brood inpikten...
En de zwakbegaafden werden nu tewerkgesteld door aan de werkgever premies te geven voor deze tewerkstelling...
En altijd maar sneller, altijd maar rapper
En de eersten die werkloos werden waren veelal die vreemden (eigen volk eerst weet je wel), en de kinderen van die vreemden liepen daar maar langs de straat... En daar ze veelal in hele wijken samentroepten (samen is het gezelliger en kun je je eigen taal spreken), waren dat geen rondhangende jongeren, maar bendes... Die (samen ben je sterker) een soort dwingelanden werden in en rond "hun" wijken.
En we kregen een nog groter racisme dan voorheen.
altijd maar sneller
en dan barstte de bom
dan kwam de crisis, de ene na de andere of een grote langgerekte, hoe je het ook noemen wilt.
En daar het werk steeds sneller vooruitging, met steeds minder mensen, ging het systeem wankelen. De Sociale zekerheid, ooit gebaseerd op een systeem van solidariteit wankelde, en komt onder druk te staan.
Moeten we niet de oplossing gaan zoeken in de mens ?
Moeten we niet weer opteren voor een menselijker ritme ?
Moeten we niet weer opteren voor de winkel waar ze 100 gr salami afwegen en in een net papiertje wikkelen, eerder dan voor die voorverpakte salami met meer afval er omheen dan vlees er in ? Moeten we niet terug naar de tijd dat je een half kilootje suikerklontjes liet afwegen in plaats van een grote doos, die veel te lang meegaat?
Moeten we niet weer naar huizen waar metsers echt metsen en waar de stenen en de mortel nog aangebracht worden?
Moeten we niet een stapje achteruit, iets minder luxe, iets minder gesofisticeerde goederen, maar kiezen voor de mens ?
Misschien moeten ze dan ook niet meer sjoemelen met zomer- en winteruur... Moeten we niet meer oeverloos ons huisvuil sorteren, omdat er gewoon veel minder is...
Iets minder, maar misschien warmer, menselijker, gewoon: op mensenmaat...
tot de volgende ?
maandag, oktober 31, 2011
zondag, oktober 30, 2011
Zwinteruur
Het is geen winteruur, want nu zijn we eindelijk terug op het zomeruur dat "den Duits" hier ooit invoerde tijdens een van de oorlogen van toentertijd... We leven nu maar één uur voor op het werkelijke zonne-uur, maar toch is het een verschrikkelijk ambetant iets.
Vanmorgen ben ik dus om 6 uur opgestaan, en een vol uur boekjes gaan lezen op het toilet. Ik heb slecht geslapen, gisteren weer te veel gedaan tijdens het Herfstfeest van Ziekenzorg, en te veel mee gezongen, en vannacht bleek mijn valling plots terug van weggeweest en lag ik weer te snotteren en te hoesten.... (Dus Anny zal ook niet veel hebben geslapen...)
Gek genoeg is dat ik met het opstaan plots niet meer moet snotteren en amper nog eens kuchen mag.Het mag dus duidelijk zijn dat luiheid niet alleen het oorkussen is van de duivel, maar ook de bron van snot en hoestbuien. Ik denk dat ik niet meer ga slapen.
Vanmorgen weer zink geslikt, om de laatste mie- en jancroben kapot te krijgen. Of op zijn minst twee of drie van die vierrussen buiten te smijten.
Mocht het toevallig te wijten zijn aan een bak-teriën, dan zet ik straks die bak eens netjes onder de rum met thee. Dan zijn die teriën zeker verzopen. Je ziet, vallingen bestrijden is niet zo moeilijk, kwestie van het doordacht aan te pakken.
Bovendien is Rum met Thee lekker.... Lust je dat niet ? Al eens gedacht aan bisschopswijn? Als je er mocht maken, roep maar eens, ik weet zeker dat ik nog wel ergens heel diep in mijn binnenste een of ander te verzuipen terie vind... (maar let op !!! Wijn heeft een grotere dichtheid dan rum, zodat die beestjes wel enige tijd kunnen rugzwemmen in die vloeistof, dus maak grote hoeveelheden, voor de zekerheid...)
Bij het schrijven van "vloeistof" vraag ik me plots af waar dat stof zit in een glas wijn? Hoogstens aan de buitenkant van de fles heb ik er gevonden, maar nooit of te nimmer in mijn glas... Moeten we niet beter van vloeiwater of zoiets spreken????
Onze taal is soms zo absurd ! Neem nu volledig... het is het één of het ander, het is vol of het is ledig, niet de twee !
Héhé.... heerlijk stom doen met taal...
Hou ik van
het is vurrukkulluk ! (Ik zag dat woord laatst in een tijdschrift ! Ik krijg volgelingen !)
Toen ik opstond om te turnen, was het maar een grijze, vlagenzwangere hemel, maar nu zie ik de zon al weer door het wolkendek heen schemeren. Het wordt toch nog goed. Straks naar de rommelmarkt in Merelbeke... Als de zon er door komt, moeten we weer onze zonnebril opzetten... In de zomer heb ik die bijna nooit nodig, maar in deze tijd van het jaar zit de zon zo laag dat ze recht in je ogen prikt... Dan helpt het wel zo'n donkere bril aan te doen. Maar natuurlijk moet je dan verschrikkelijk op letten !!!! Anders staan we weer te pieren in een schemerdonkere zaal vol antiek en brocanterie... Tot we vaststellen dat we nog die zonnebril op hebben...
Oh ja, volgende week is er geen academie... we zijn met schoolverlof. In tegenstelling met mijn kleinkinderen vind ik dat verlof maar een dom ding ! Ik mis de academie nu al !
Ik vind het heerlijk om te kleien, en het gaat me ook weer steeds beter en beter af. Ik heb het niet over de kwaliteit van mijn werken, maar over mijn rug. Ik ontdek steeds beter hoe ik het best kan werken om zo weinig mogelijk pijn te hebben. Als mijn beeld te hoog wordt, dan zet ik het eerst op een krukje, en als het weer te hoog wordt, dan op de grond... Zo dat ik kan blijven zitten (veel hoger kan en mag niet, anders kunnen die dingen niet in de oven...).
Maar kleien vind ik heerlijk... Ik stel verbaasd vast dat ik het eigenlijk een hele tijd echt heb gemist. Het is of er plots een stuk terug is om mijn levenspuzzel compleet te maken. Alleen... moeder vraagt me nu al waar ze dat allemaal gaat moeten zetten of hangen... Ik denk dat ik mijn kinderen zal gebruiken als reservemagazijn... als ze willen zo vriendelijk zijn, want vaders hebben tegenwoordig bijlange niet meer dat gezag van vroeger... En ik kom stillekes in de jaren dat ze me wellicht bekijken als "den ouden", ook al zeggen ze dat niet luidop... Nu en dan hoor je het toch... "Vader is blijven hangen in the sixties" is een van die dooddoeners...
djudedju
Oud worden is niks, maar oud zijn !!!!
tot de volgende ?
Vanmorgen ben ik dus om 6 uur opgestaan, en een vol uur boekjes gaan lezen op het toilet. Ik heb slecht geslapen, gisteren weer te veel gedaan tijdens het Herfstfeest van Ziekenzorg, en te veel mee gezongen, en vannacht bleek mijn valling plots terug van weggeweest en lag ik weer te snotteren en te hoesten.... (Dus Anny zal ook niet veel hebben geslapen...)
Gek genoeg is dat ik met het opstaan plots niet meer moet snotteren en amper nog eens kuchen mag.Het mag dus duidelijk zijn dat luiheid niet alleen het oorkussen is van de duivel, maar ook de bron van snot en hoestbuien. Ik denk dat ik niet meer ga slapen.
Vanmorgen weer zink geslikt, om de laatste mie- en jancroben kapot te krijgen. Of op zijn minst twee of drie van die vierrussen buiten te smijten.
Mocht het toevallig te wijten zijn aan een bak-teriën, dan zet ik straks die bak eens netjes onder de rum met thee. Dan zijn die teriën zeker verzopen. Je ziet, vallingen bestrijden is niet zo moeilijk, kwestie van het doordacht aan te pakken.
Bovendien is Rum met Thee lekker.... Lust je dat niet ? Al eens gedacht aan bisschopswijn? Als je er mocht maken, roep maar eens, ik weet zeker dat ik nog wel ergens heel diep in mijn binnenste een of ander te verzuipen terie vind... (maar let op !!! Wijn heeft een grotere dichtheid dan rum, zodat die beestjes wel enige tijd kunnen rugzwemmen in die vloeistof, dus maak grote hoeveelheden, voor de zekerheid...)
Bij het schrijven van "vloeistof" vraag ik me plots af waar dat stof zit in een glas wijn? Hoogstens aan de buitenkant van de fles heb ik er gevonden, maar nooit of te nimmer in mijn glas... Moeten we niet beter van vloeiwater of zoiets spreken????
Onze taal is soms zo absurd ! Neem nu volledig... het is het één of het ander, het is vol of het is ledig, niet de twee !
Héhé.... heerlijk stom doen met taal...
Hou ik van
het is vurrukkulluk ! (Ik zag dat woord laatst in een tijdschrift ! Ik krijg volgelingen !)
Toen ik opstond om te turnen, was het maar een grijze, vlagenzwangere hemel, maar nu zie ik de zon al weer door het wolkendek heen schemeren. Het wordt toch nog goed. Straks naar de rommelmarkt in Merelbeke... Als de zon er door komt, moeten we weer onze zonnebril opzetten... In de zomer heb ik die bijna nooit nodig, maar in deze tijd van het jaar zit de zon zo laag dat ze recht in je ogen prikt... Dan helpt het wel zo'n donkere bril aan te doen. Maar natuurlijk moet je dan verschrikkelijk op letten !!!! Anders staan we weer te pieren in een schemerdonkere zaal vol antiek en brocanterie... Tot we vaststellen dat we nog die zonnebril op hebben...
Oh ja, volgende week is er geen academie... we zijn met schoolverlof. In tegenstelling met mijn kleinkinderen vind ik dat verlof maar een dom ding ! Ik mis de academie nu al !
Ik vind het heerlijk om te kleien, en het gaat me ook weer steeds beter en beter af. Ik heb het niet over de kwaliteit van mijn werken, maar over mijn rug. Ik ontdek steeds beter hoe ik het best kan werken om zo weinig mogelijk pijn te hebben. Als mijn beeld te hoog wordt, dan zet ik het eerst op een krukje, en als het weer te hoog wordt, dan op de grond... Zo dat ik kan blijven zitten (veel hoger kan en mag niet, anders kunnen die dingen niet in de oven...).
Maar kleien vind ik heerlijk... Ik stel verbaasd vast dat ik het eigenlijk een hele tijd echt heb gemist. Het is of er plots een stuk terug is om mijn levenspuzzel compleet te maken. Alleen... moeder vraagt me nu al waar ze dat allemaal gaat moeten zetten of hangen... Ik denk dat ik mijn kinderen zal gebruiken als reservemagazijn... als ze willen zo vriendelijk zijn, want vaders hebben tegenwoordig bijlange niet meer dat gezag van vroeger... En ik kom stillekes in de jaren dat ze me wellicht bekijken als "den ouden", ook al zeggen ze dat niet luidop... Nu en dan hoor je het toch... "Vader is blijven hangen in the sixties" is een van die dooddoeners...
djudedju
Oud worden is niks, maar oud zijn !!!!
tot de volgende ?
zaterdag, oktober 29, 2011
snotvalling
Ik had het eergisterenavond al menen te voelen, maar gisteren was het duidelijk van dattum... Geen stem meer (hebben we eigenlijk niet nodig in dit apenlandje, ze doen er toch geen zinnige dingen mee), een kriebelhoest en een versdobde neus...
Meteen zinktabletten gepakt, een halve nacht liggen draaien, keren, hoesten, snuffen en dan moet ik toch in slaap zijn gesukkeld... Vanmorgen is het al weer veel beter, dank u, toch nog maar wat zink nemen, om ook het restje weg te toveren. Mijn neus loopt niet meer, wel voelt mijn keel nog wat schravelig aan, maar dat is van 't hoesten, vermoed ik.
Zink tegen vallingen: eindelijk iets die helpt.
Het beste bewijs ? Er is geen een dokter die het je zegt... Want aan zo'n middel is niets te verdienen, niewoar ?
Wellicht zijn er zo'n pak echte medicamenten te vinden, maar je moet het weten hé ! Misschien heb jij ook wel zo'n ontdekking gedaan... Laat het ons dan aub weten, geef toe, ziek zijn is niet leuk, en als je het kunt vermijden...
Onze oude huisdokter, heel lang geleden, ik was nog kind, zei over een valling: Een valling dat duurt veertien dagen, maar als je naar de dokter gaat dan ben je er in twee weken van af... Waarmee hij te kennen gaf dat die doodgewone valling eigenlijk niet te bestrijden was. Je mocht het alleen niet laten verergeren tot een volgende stap. Voor de rest: het gaat op den duur wel over. Nu niet meer dus, zink nemen en je brengt de "ziekte" terug tot een paar dagen, als je vlug reageert zelfs nog iets sneller...
Maar ook al is het maar zo'n str...valling, je bent er mottig van. Je kunt het niet echt ziek noemen, maar toch, je hoest, je snottert, en je voelt je mottig. De ene heeft er meer last van dan de andere, maar het is op zijn minst niet leuk te noemen. Dus, zorg dat je zink in huis hebt, er zijn diverse merken te vinden. Meestal met vitamine C er bij, in bruistabletten of in zuigtabletten, keus te over.
Ach, ik lijk wel een handelsreiziger in zink... Maar dat is gewoon omdat ik je wil laten delen in de overwinning op de gewone valling !
Deze namiddag is het Herfstfeest bij Ziekenzorg... Wat vroeger dan de anderen tegenwezig zijn (of hoor je liever aanwoordig?) om boterhammen te smeren... En volgende week ga ik op baan met Maria om koeken te gaan verkopen, ten bate van onze kas... Zonder geld kun je ook als beweging niet veel uitrichten, dus met man en macht over de drie parochies koeken verkopen !!!
Oh ja, mijn Amelberga is klaar... klaar om te bakken bedoel ik. Na een gesprek met de leraar habben we haar geamputeerd ter hoogte van haar voeten, want anders zou bakken wellicht niet mogelijk zijn. Na het bakken en na het kleuren en weer bakken, worden de voeten er dan weer aan gezet... Het is een mooi beeld geworden... een very sexy lady... Ik heb gepoogd me in te leven in de heilige... Stel, je bent jong, en je mag op de rug van een grote vis de Schelde overvaren... Hoe voel je je dan ? In eerste instantie waarschijnlijk vol schrik, en naderhand als het goed gaat, dan wordt het leuk, dan ben je aan het surfen, dan ga je iets door de knieën, een brede smile en je hoofd in de wind... Dat heb ik proberen weer te geven, een glimlach en wat door de knieën gebogen, de wind die haar kleren tegen haar lijfje blaast, zodat je Amelberga ziet in haar volle glorie... Misschien niet echt wat je van een heiligenbeeld verwacht, maar misschien iets dichter tegen de werkelijkheid. Ik heb het al gezegd, ik geloof niet in heiligen die heel de dag zitten te bidden, de Zebedeus uithangen... Heiligen zie ik veel meer als flamboyante mensen, die niet oeverloos lopen te bidden, die niet 100% voorspelbaar zijn, maar steeds proberen goed te doen en van het leven binnen dat goede te genieten...
Ik ga stoppen, Veerle is hier, en dan is het -hoe dan ook- niet meer mogelijk om te bloggen...
tot de volgende ?
Meteen zinktabletten gepakt, een halve nacht liggen draaien, keren, hoesten, snuffen en dan moet ik toch in slaap zijn gesukkeld... Vanmorgen is het al weer veel beter, dank u, toch nog maar wat zink nemen, om ook het restje weg te toveren. Mijn neus loopt niet meer, wel voelt mijn keel nog wat schravelig aan, maar dat is van 't hoesten, vermoed ik.
Zink tegen vallingen: eindelijk iets die helpt.
Het beste bewijs ? Er is geen een dokter die het je zegt... Want aan zo'n middel is niets te verdienen, niewoar ?
Wellicht zijn er zo'n pak echte medicamenten te vinden, maar je moet het weten hé ! Misschien heb jij ook wel zo'n ontdekking gedaan... Laat het ons dan aub weten, geef toe, ziek zijn is niet leuk, en als je het kunt vermijden...
Onze oude huisdokter, heel lang geleden, ik was nog kind, zei over een valling: Een valling dat duurt veertien dagen, maar als je naar de dokter gaat dan ben je er in twee weken van af... Waarmee hij te kennen gaf dat die doodgewone valling eigenlijk niet te bestrijden was. Je mocht het alleen niet laten verergeren tot een volgende stap. Voor de rest: het gaat op den duur wel over. Nu niet meer dus, zink nemen en je brengt de "ziekte" terug tot een paar dagen, als je vlug reageert zelfs nog iets sneller...
Maar ook al is het maar zo'n str...valling, je bent er mottig van. Je kunt het niet echt ziek noemen, maar toch, je hoest, je snottert, en je voelt je mottig. De ene heeft er meer last van dan de andere, maar het is op zijn minst niet leuk te noemen. Dus, zorg dat je zink in huis hebt, er zijn diverse merken te vinden. Meestal met vitamine C er bij, in bruistabletten of in zuigtabletten, keus te over.
Ach, ik lijk wel een handelsreiziger in zink... Maar dat is gewoon omdat ik je wil laten delen in de overwinning op de gewone valling !
Deze namiddag is het Herfstfeest bij Ziekenzorg... Wat vroeger dan de anderen tegenwezig zijn (of hoor je liever aanwoordig?) om boterhammen te smeren... En volgende week ga ik op baan met Maria om koeken te gaan verkopen, ten bate van onze kas... Zonder geld kun je ook als beweging niet veel uitrichten, dus met man en macht over de drie parochies koeken verkopen !!!
Oh ja, mijn Amelberga is klaar... klaar om te bakken bedoel ik. Na een gesprek met de leraar habben we haar geamputeerd ter hoogte van haar voeten, want anders zou bakken wellicht niet mogelijk zijn. Na het bakken en na het kleuren en weer bakken, worden de voeten er dan weer aan gezet... Het is een mooi beeld geworden... een very sexy lady... Ik heb gepoogd me in te leven in de heilige... Stel, je bent jong, en je mag op de rug van een grote vis de Schelde overvaren... Hoe voel je je dan ? In eerste instantie waarschijnlijk vol schrik, en naderhand als het goed gaat, dan wordt het leuk, dan ben je aan het surfen, dan ga je iets door de knieën, een brede smile en je hoofd in de wind... Dat heb ik proberen weer te geven, een glimlach en wat door de knieën gebogen, de wind die haar kleren tegen haar lijfje blaast, zodat je Amelberga ziet in haar volle glorie... Misschien niet echt wat je van een heiligenbeeld verwacht, maar misschien iets dichter tegen de werkelijkheid. Ik heb het al gezegd, ik geloof niet in heiligen die heel de dag zitten te bidden, de Zebedeus uithangen... Heiligen zie ik veel meer als flamboyante mensen, die niet oeverloos lopen te bidden, die niet 100% voorspelbaar zijn, maar steeds proberen goed te doen en van het leven binnen dat goede te genieten...
Ik ga stoppen, Veerle is hier, en dan is het -hoe dan ook- niet meer mogelijk om te bloggen...
tot de volgende ?
vrijdag, oktober 28, 2011
verwondering
Als verwondering samenhangt met het kind-zijn, dan heb ik heel veel van een kind behouden... (en ik hoop voor u hetzelfde!)
Misschien staat u er nooit meer bij stil, maar denk je wel eens aan je auto ? Dat is een ding met een ontploffingsmotor... Je giet een ietsepietsie buskruit in dat ding, laat het ontploffen, en hop je wiel draait een halve slag rond... Nu doen we dat niet met buskruit of nitroglycerine, maar met benzine of diesel, maar eigenlijk verandert dat niet veel aan het concept! Je neemt een stof die je kunt laten exploderen, en jaagt met die explosie je wielen rond, en je doet dat op zo'n hoog tempo dat je de ontploffingen niet eens meer hoort als afzonderlijke knallen, maar slechts als een geronk...
Als je dat bedenkt, dan voel je je op slag heel wat minder zeker in dat voortbewegende vehikel !
Kijk, dat heet dan verwondering...
Je staat voor een boom, kijkt de hele stam naar boven tot in de top... Dat is een levend ding, een echte reus ! En dan vraag ik me af, hoe raken de voedingstoffen uit de grond in die boom, hoe wordt dat allemaal tot ginder heel boven gevoerd ? De grootste geleerden hebben daar nog geen antwoord op, dus rest je zelfs geen andere alternatief dan met je verwondering te blijven zitten...
Maar ook in je eigen lijf heb je zoiets, via het bloed worden de onderscheiden voedingstoffen, suikers, vetten, zuurstof en noem maar op vervoert door enkele honderden kilometers bloedvaten en -vaatjes.... En wonder boven wonder, ze leveren overal op de juiste adressen de juiste stoffen af.
En ik sta weer vol verwondering over dat wonder na te denken.
Je kijkt naar de sterren en denkt na over het uitdijende heelal... Over de exoplaneten die ze nu bij bosjes aan het ontdekken zijn, en waar hoogstwaarschijnlijk ook "aardes" bij zitten, waar heel waarschijnlijk ook leven is ontstaan, waar heel misschien zelfs denkende wezens zoals u en ik rondlopen... En je voelt je ontzaglijk klein en verwonder je over het menselijke brein dat dit alles weet te ontdekken, te beredeneren en er wiskundige formules aan vast te binden...
En dan vraag je je af wat die briljante geleerden zouden doen als je ze in de Kalahari-woestijn zoudt neer planten... Of ze in staat zouden zijn om te overleven, zoals de Bosjesmannen daar wonderwel in slagen... En je vraagt je af wie de slimste is...
Verwondering...
Heel mijn leven is gevuld met verwondering...
Verwondering is ook een beetje: niet begrijpen...
Verwondering is ook ontzag...
Verwondering is aanvaarding zonder meer, zonder begrijpen, zonder kennis...
Verwondering is wellicht ook Godsbesef
...invullen van wat je niet begrijpt door een "noodoplossing": God, die alle gaatjes opvult.
Wellicht ligt daar dat universele besef van "God" ?
Is het godsbesef dan verwondering en dus ook een beetje het kind in je behouden?
Ik denk dat het wel degelijk verband houdt.
En vermits we zo veel hebben dat niet te begrijpen is door de doorsnee mens, is het antwoord op heel veel dingen de gaatjesvuller: God...
We binden zelfs een hele wetgeving aan dat vage begrip, als je geen mens bent met de mensen, dan hoor je niet bij het godsvolk. Wellicht bonden we die wetten aan ie God, omdat we het wel wisten hoe het moest, maar dat de dreiging van dat onbegrijpelijke dwingend was. De eeuwige straf weet je wel... En je kon er zo heerlijk dingen inbouwen die de macht van de priesters en de koningen bevestigden boven alles uit...
Er is nog steeds niet zo veel veranderd...
Er zijn nog steeds "onaantastbaren", zelfs nu de wetten geseculariseerd zijn...
We hebben zopas ontdekt dat er zelfs nog soorten bijkomen:
... de bankiers....
djudedju... Er is niets nieuws onder de zon, het heeft alleen een ander kleedje aan.
en wij...
wij verwonderen ons.
tedju !
tot de volgende ?
Misschien staat u er nooit meer bij stil, maar denk je wel eens aan je auto ? Dat is een ding met een ontploffingsmotor... Je giet een ietsepietsie buskruit in dat ding, laat het ontploffen, en hop je wiel draait een halve slag rond... Nu doen we dat niet met buskruit of nitroglycerine, maar met benzine of diesel, maar eigenlijk verandert dat niet veel aan het concept! Je neemt een stof die je kunt laten exploderen, en jaagt met die explosie je wielen rond, en je doet dat op zo'n hoog tempo dat je de ontploffingen niet eens meer hoort als afzonderlijke knallen, maar slechts als een geronk...
Als je dat bedenkt, dan voel je je op slag heel wat minder zeker in dat voortbewegende vehikel !
Kijk, dat heet dan verwondering...
Je staat voor een boom, kijkt de hele stam naar boven tot in de top... Dat is een levend ding, een echte reus ! En dan vraag ik me af, hoe raken de voedingstoffen uit de grond in die boom, hoe wordt dat allemaal tot ginder heel boven gevoerd ? De grootste geleerden hebben daar nog geen antwoord op, dus rest je zelfs geen andere alternatief dan met je verwondering te blijven zitten...
Maar ook in je eigen lijf heb je zoiets, via het bloed worden de onderscheiden voedingstoffen, suikers, vetten, zuurstof en noem maar op vervoert door enkele honderden kilometers bloedvaten en -vaatjes.... En wonder boven wonder, ze leveren overal op de juiste adressen de juiste stoffen af.
En ik sta weer vol verwondering over dat wonder na te denken.
Je kijkt naar de sterren en denkt na over het uitdijende heelal... Over de exoplaneten die ze nu bij bosjes aan het ontdekken zijn, en waar hoogstwaarschijnlijk ook "aardes" bij zitten, waar heel waarschijnlijk ook leven is ontstaan, waar heel misschien zelfs denkende wezens zoals u en ik rondlopen... En je voelt je ontzaglijk klein en verwonder je over het menselijke brein dat dit alles weet te ontdekken, te beredeneren en er wiskundige formules aan vast te binden...
En dan vraag je je af wat die briljante geleerden zouden doen als je ze in de Kalahari-woestijn zoudt neer planten... Of ze in staat zouden zijn om te overleven, zoals de Bosjesmannen daar wonderwel in slagen... En je vraagt je af wie de slimste is...
Verwondering...
Heel mijn leven is gevuld met verwondering...
Verwondering is ook een beetje: niet begrijpen...
Verwondering is ook ontzag...
Verwondering is aanvaarding zonder meer, zonder begrijpen, zonder kennis...
Verwondering is wellicht ook Godsbesef
...invullen van wat je niet begrijpt door een "noodoplossing": God, die alle gaatjes opvult.
Wellicht ligt daar dat universele besef van "God" ?
Is het godsbesef dan verwondering en dus ook een beetje het kind in je behouden?
Ik denk dat het wel degelijk verband houdt.
En vermits we zo veel hebben dat niet te begrijpen is door de doorsnee mens, is het antwoord op heel veel dingen de gaatjesvuller: God...
We binden zelfs een hele wetgeving aan dat vage begrip, als je geen mens bent met de mensen, dan hoor je niet bij het godsvolk. Wellicht bonden we die wetten aan ie God, omdat we het wel wisten hoe het moest, maar dat de dreiging van dat onbegrijpelijke dwingend was. De eeuwige straf weet je wel... En je kon er zo heerlijk dingen inbouwen die de macht van de priesters en de koningen bevestigden boven alles uit...
Er is nog steeds niet zo veel veranderd...
Er zijn nog steeds "onaantastbaren", zelfs nu de wetten geseculariseerd zijn...
We hebben zopas ontdekt dat er zelfs nog soorten bijkomen:
... de bankiers....
djudedju... Er is niets nieuws onder de zon, het heeft alleen een ander kleedje aan.
en wij...
wij verwonderen ons.
tedju !
tot de volgende ?
donderdag, oktober 27, 2011
Kerkhofblommen
We zijn vandaag naar Dadizele gereden, naar Floralux, onder meer om bloemen voor het kerkhof... Natuurlijk kun je hier ook bloemen kopen, maar dan mis je de uitstap...
Ach, veel hadden we niet nodig, en toen we al heel vroeg klaar waren met de inkopen, besloten we maar naar huis te rijden, en zelf kokeneten te spelen, en niet naar een restaurantje te gaan... Anders moesten we nog een uurtje zoek brengen, met rondslenteren in het kleine stadje (gemeente?)...
Dus waren om iets na twaalven thuis...
Heb ik ondertussen spaghetti binnen en zit al weer te bloggen...
Heel de winkel stond in het teken van Allerheiligen... en Kerstmis !
Een beetje vroeg als je het mij vraagt, maar je vraagt me niks.
Hoewel ik helemaal niet hou van de glitter en glimmer van het moderne kerst-beleven, heb ik eens een korte wandeling gemaakt door dat gedeelte van de winkel... Feestelijk, dat wel, maar helemaal niet Kerstmis... Je moest zelfs al zoeken om nog het ouderwetse stalletje te vinden met de lieftallige beeldjes er in... Nee, nu is Kerstmis helemaal glitter en glamour... Feesten lijk de beesten zoals ze nu zingen.
En ik kan het niet helpen, dan heb ik wat heimwee naar vroeger... Naar het kerstfeest aan de feesttafel gevolgd door de nachtmis, met zijn allen, verenigd in de sfeer én de geest van het feest. Ja, het was ook al een feest, met sparrenboom en glinsterende ballen en flikkerende kaarsjes (en één keer een brandende kerststal...) , maar we stonden toch nog eens stil bij Kerst...
Nu is het gewoon een feest in de lange resem van Nieuwjaar tot...Oudejaar, waarbij er weinig maanden zijn zonder een of andere reden om te FEEESTEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En het lijkt wel of de mens van vandaag die feesten hoog nodig heeft... Bij de meeste mensen is de dag heel simpel en heel gelijklopend: opstaan, koffie, wassen, naar het werk, taak verrichten zonder arbeidsvreugde maar voor de centen, terug naar huis, avondeten, TV kijken, slapen gaan... Opstaan, koffie, wass.... Oeverloos leven in een lange sleur, slechts onderbroken door een weekend, die alleen maar goed is, als er kan uit de band gesprongen worden... Als er feesten zijn, etentjes, weg, weg van thuis, weg van het gewone... Weg met de knusse gezelligheid thuis, want daar is alleen maar een TV die het leven dicteert en die alleen maar vervelende stokoude films presenteert of de 97.847° uitzending van de grote Cross Van Bommelskonten.... (En weer met dezelfde winnaar, en de zelfde renners in de sprint naar het einde...) Zelfs de renners vallen in de val van de herhaling...
Gewoon eens bij elkaar zitten, bezig zijn met een of ander, zoals het was, héél lang gelden, voor de de komst van het saaie bakje... (Nu is het niet eens meer een bak, het is plat en groot geworden, bijna muurvullend in sommige huizen, om duidelijk te maken wie daar regeert....)
En dan komen we naar huis, met een klein potje (aan een columbarium is niet veel plaats om iets te zetten)... in kunstbloemen, zodat ze een hele winter lang wat kleur brengen bij de dood... In de zomer staat er nu en dan een vers plantje, tot de kerkhofkonijnen het hebben ontdekt en het gebruiken als exotisch snoepje)
Ik erger me ieder jaar weer, meer en meer aan dat kerkhofgebeuren... Het lijkt me steeds meer een obligaat gedoe. Je ziet er mensen die lachend en babbelend wandelen tot aan een of ander graf, dan eventjes het gezicht in een trieste plooi zetten, een momentje stilstaan, sommigen nog met een al even obligaat kruisje, en dan weer weg. Oef, dat is ook weeral voorbij. Oef onze plicht is weeral vervuld...
Ik heb mijn kerkhof, met al mijn bekenden, vrienden, familieleden en mijn zoon, hier bij me... In mijn hart. Niet op het witberijmde kerkhof, maar in mijn gedachten, in mijn leven... Hoeveel dingen zijn er niet waarbij je weer denkt aan die of die... Kleine dingen die je plots weer een tikkeltje verdriet bezorgen, maar ook milde en goede herinneringen...
Kerkhofblommen... een zee van witte en gele chrysanten die de graven bijna verbergen, blommen over leed... een mantel op het verdriet, zodat verdriet dat saaie leven toch maar niet nog saaier zou maken...
djudedju
tot de volgende ?
Ach, veel hadden we niet nodig, en toen we al heel vroeg klaar waren met de inkopen, besloten we maar naar huis te rijden, en zelf kokeneten te spelen, en niet naar een restaurantje te gaan... Anders moesten we nog een uurtje zoek brengen, met rondslenteren in het kleine stadje (gemeente?)...
Dus waren om iets na twaalven thuis...
Heb ik ondertussen spaghetti binnen en zit al weer te bloggen...
Heel de winkel stond in het teken van Allerheiligen... en Kerstmis !
Een beetje vroeg als je het mij vraagt, maar je vraagt me niks.
Hoewel ik helemaal niet hou van de glitter en glimmer van het moderne kerst-beleven, heb ik eens een korte wandeling gemaakt door dat gedeelte van de winkel... Feestelijk, dat wel, maar helemaal niet Kerstmis... Je moest zelfs al zoeken om nog het ouderwetse stalletje te vinden met de lieftallige beeldjes er in... Nee, nu is Kerstmis helemaal glitter en glamour... Feesten lijk de beesten zoals ze nu zingen.
En ik kan het niet helpen, dan heb ik wat heimwee naar vroeger... Naar het kerstfeest aan de feesttafel gevolgd door de nachtmis, met zijn allen, verenigd in de sfeer én de geest van het feest. Ja, het was ook al een feest, met sparrenboom en glinsterende ballen en flikkerende kaarsjes (en één keer een brandende kerststal...) , maar we stonden toch nog eens stil bij Kerst...
Nu is het gewoon een feest in de lange resem van Nieuwjaar tot...Oudejaar, waarbij er weinig maanden zijn zonder een of andere reden om te FEEESTEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
En het lijkt wel of de mens van vandaag die feesten hoog nodig heeft... Bij de meeste mensen is de dag heel simpel en heel gelijklopend: opstaan, koffie, wassen, naar het werk, taak verrichten zonder arbeidsvreugde maar voor de centen, terug naar huis, avondeten, TV kijken, slapen gaan... Opstaan, koffie, wass.... Oeverloos leven in een lange sleur, slechts onderbroken door een weekend, die alleen maar goed is, als er kan uit de band gesprongen worden... Als er feesten zijn, etentjes, weg, weg van thuis, weg van het gewone... Weg met de knusse gezelligheid thuis, want daar is alleen maar een TV die het leven dicteert en die alleen maar vervelende stokoude films presenteert of de 97.847° uitzending van de grote Cross Van Bommelskonten.... (En weer met dezelfde winnaar, en de zelfde renners in de sprint naar het einde...) Zelfs de renners vallen in de val van de herhaling...
Gewoon eens bij elkaar zitten, bezig zijn met een of ander, zoals het was, héél lang gelden, voor de de komst van het saaie bakje... (Nu is het niet eens meer een bak, het is plat en groot geworden, bijna muurvullend in sommige huizen, om duidelijk te maken wie daar regeert....)
En dan komen we naar huis, met een klein potje (aan een columbarium is niet veel plaats om iets te zetten)... in kunstbloemen, zodat ze een hele winter lang wat kleur brengen bij de dood... In de zomer staat er nu en dan een vers plantje, tot de kerkhofkonijnen het hebben ontdekt en het gebruiken als exotisch snoepje)
Ik erger me ieder jaar weer, meer en meer aan dat kerkhofgebeuren... Het lijkt me steeds meer een obligaat gedoe. Je ziet er mensen die lachend en babbelend wandelen tot aan een of ander graf, dan eventjes het gezicht in een trieste plooi zetten, een momentje stilstaan, sommigen nog met een al even obligaat kruisje, en dan weer weg. Oef, dat is ook weeral voorbij. Oef onze plicht is weeral vervuld...
Ik heb mijn kerkhof, met al mijn bekenden, vrienden, familieleden en mijn zoon, hier bij me... In mijn hart. Niet op het witberijmde kerkhof, maar in mijn gedachten, in mijn leven... Hoeveel dingen zijn er niet waarbij je weer denkt aan die of die... Kleine dingen die je plots weer een tikkeltje verdriet bezorgen, maar ook milde en goede herinneringen...
Kerkhofblommen... een zee van witte en gele chrysanten die de graven bijna verbergen, blommen over leed... een mantel op het verdriet, zodat verdriet dat saaie leven toch maar niet nog saaier zou maken...
djudedju
tot de volgende ?
woensdag, oktober 26, 2011
Japanse duizendknoop
Fallopia Japonica
Het zal je maar overkomen...
Een Brits echtpaar heeft een pracht van een woning, met een waarde van 365.000 eurootjes.... En dan komt een plantje, een mooi plantje, met lieflijke witte bloempjes, van op een braakliggend terrein, je huis in gekropen, en plots is je woning nog alleen goed voor de sloop....
De bloempjes bloeien nu zelfs al binnen in de living...
De plant is een van de meest invasieve en destructieve planten die hier ooit ingevoerd werden als sierplant... Steek een stukje stengel ban zo'n 10 cm voor 6.5 cm in de grond, verzorg het en je hebt een nieuwe plant, die binnen de kortste keren quasi onuitroeibaar is...
Het zijn geen kleine plantjes, de stengel kan tot drie meter hoog worden.
Ik weet er hier, niet eens zo ver af, staan, in de Horebeekse hoek.
Wellicht is Horebeke en zijn bestuur niet op de hoogte van het karakter van dit plantje, dat vlak bij het gemeentelijke afvalpark huist... Ik weet het plantje daar al jaar en dag staan, en het lijkt niet erg aan zin voor uitbreiding te leiden, maar wellicht komt dat door toevallige omstandigheden. Als de plant door beton en al heen weet te groeien, dan kan het wellicht plots een "groeischeut" krijgen, en gaan woekeren.
Als we onze natuur eens goed gaan bekijken, dan zien we dat heel wat van die "ingevoerde" planten en dieren onze eigen natuur bedreigen. Ik schreef al eerder een blog over de blauwbandgrondel, een klein visje die heel wat schade veroorzaakt aan ons eigen vissenbestand.
Maar het ergst schijnen de woekerplanten te zijn die onze meren, rivieren en beekjes overwoekeren.
Dergelijke plantjes zijn hier ooit ingevoerd om de eigenaars van vrolijke visvijvertjes in de tuin te pleizieren met goed groeiende plantjes... Toen die plantjes te goed bleken te groeien, gooiden de olijke vijverbezitters de overschot in het beekje naast de deur... en Bingo !
Ik denk, hoop, verwacht, dat die planten en dieren ooit wel een "normale" plaats in het geheel zullen krijgen, maar voorlopig verdrukken ze de inheemse natuur. In sommige gevallen zullen ze soorten uitroeien en volledig vervangen, in andere gevallen zullen ze tot een min of meer normale plaats binnen het geheel komen.
Bij die waterplanten zijn er soorten die momenteel hele biotopen versmachten ! Op het plantje na is het water zo goed als dood. In de winter sterft het boven-water-gedeelte veelal af, zakt naar de bodem en vormt daar een dikke slibmassa die ook de bodem verstikt.
Met andere woorden, sommige planten en dieren kun je beter niet laten doen, ze zijn té invasief !
De ouderen onder ons zullen zich wellicht nog de komst van de coloradokever herinneren, toen die nieuwe kever heel onze aardappelkweek kwam bedreigen... We hebben toen ook drastisch moeten optreden om dat beestje onder controle te krijgen.
Kortom, je kunt beter geen mooi plantje van je vakantie mee brengen naar huis... Je weet maar nooit.
Het lijkt me dat we dit moeten overlaten aan diensten die eerst de zaak onderzoeken, en de invloed van de inbreng kunnen inschatten. De ervaring moet ons toch stilaan iets bij leren, of nog steeds niet ?
Natuurlijk komen er ook heel wat dieren en planten binnen op oncontroleerbare manieren.
iemand die langs een internationale spoorweg woont, kan dat heel goed zien ! Langs veel van die spoorwegen zien we vreemde planten, die het soms uithouden, soms na een korte tijd weer verdwijnen. Diezelfde spoorwegen en vooral de scheepvaart brengt veel "beestjes" mee, en zo krijgen we soms nieuwe spinnensoorten en kevers hier te lande.
Maar er zijn ook "ongelukjes" te melden. In serres voerde men indertijd een soort lieveheersbeestjes in, om aan bestrijding te doen zonder gifstoffen, maar toen enkele van die beestjes ontsnapten, bedreigen ze onze eigen soorten lieveheersbeestjes...
Eigenlijk moet dit soort ongelukjes en incidenten ons alert maken !
Mogen we echt wel knoeien aan de genen van plant en dier ?
Of krijgen we vroeg of laat te maken met rampen ?
Ik vrees het ergste...
Bovendien is het zo, dat die "gewijzigde" planten of dieren dan niet meer zo maar de plant of het dier zijn, maar het bezit (via patenten) van een bepaalde groep. Je moet maar eens googlen naar Monsanto, om te lezen wat voor gevaren daar weer in schuilen !
Banken zijn nog lieve broertjes vergeleken met die industrie-soort...
Oh ja, wil je de Japanse duizendknoop zien, dan kun je dat op wikipedia, en daar zie je niet alleen de foto's, maar ook kun je lezen hoe het woekert ...
nl.wikipedia.org / wiki / Japanse _ duizendknoop
tot de volgende ?
Het zal je maar overkomen...
Een Brits echtpaar heeft een pracht van een woning, met een waarde van 365.000 eurootjes.... En dan komt een plantje, een mooi plantje, met lieflijke witte bloempjes, van op een braakliggend terrein, je huis in gekropen, en plots is je woning nog alleen goed voor de sloop....
De bloempjes bloeien nu zelfs al binnen in de living...
De plant is een van de meest invasieve en destructieve planten die hier ooit ingevoerd werden als sierplant... Steek een stukje stengel ban zo'n 10 cm voor 6.5 cm in de grond, verzorg het en je hebt een nieuwe plant, die binnen de kortste keren quasi onuitroeibaar is...
Het zijn geen kleine plantjes, de stengel kan tot drie meter hoog worden.
Ik weet er hier, niet eens zo ver af, staan, in de Horebeekse hoek.
Wellicht is Horebeke en zijn bestuur niet op de hoogte van het karakter van dit plantje, dat vlak bij het gemeentelijke afvalpark huist... Ik weet het plantje daar al jaar en dag staan, en het lijkt niet erg aan zin voor uitbreiding te leiden, maar wellicht komt dat door toevallige omstandigheden. Als de plant door beton en al heen weet te groeien, dan kan het wellicht plots een "groeischeut" krijgen, en gaan woekeren.
Als we onze natuur eens goed gaan bekijken, dan zien we dat heel wat van die "ingevoerde" planten en dieren onze eigen natuur bedreigen. Ik schreef al eerder een blog over de blauwbandgrondel, een klein visje die heel wat schade veroorzaakt aan ons eigen vissenbestand.
Maar het ergst schijnen de woekerplanten te zijn die onze meren, rivieren en beekjes overwoekeren.
Dergelijke plantjes zijn hier ooit ingevoerd om de eigenaars van vrolijke visvijvertjes in de tuin te pleizieren met goed groeiende plantjes... Toen die plantjes te goed bleken te groeien, gooiden de olijke vijverbezitters de overschot in het beekje naast de deur... en Bingo !
Ik denk, hoop, verwacht, dat die planten en dieren ooit wel een "normale" plaats in het geheel zullen krijgen, maar voorlopig verdrukken ze de inheemse natuur. In sommige gevallen zullen ze soorten uitroeien en volledig vervangen, in andere gevallen zullen ze tot een min of meer normale plaats binnen het geheel komen.
Bij die waterplanten zijn er soorten die momenteel hele biotopen versmachten ! Op het plantje na is het water zo goed als dood. In de winter sterft het boven-water-gedeelte veelal af, zakt naar de bodem en vormt daar een dikke slibmassa die ook de bodem verstikt.
Met andere woorden, sommige planten en dieren kun je beter niet laten doen, ze zijn té invasief !
De ouderen onder ons zullen zich wellicht nog de komst van de coloradokever herinneren, toen die nieuwe kever heel onze aardappelkweek kwam bedreigen... We hebben toen ook drastisch moeten optreden om dat beestje onder controle te krijgen.
Kortom, je kunt beter geen mooi plantje van je vakantie mee brengen naar huis... Je weet maar nooit.
Het lijkt me dat we dit moeten overlaten aan diensten die eerst de zaak onderzoeken, en de invloed van de inbreng kunnen inschatten. De ervaring moet ons toch stilaan iets bij leren, of nog steeds niet ?
Natuurlijk komen er ook heel wat dieren en planten binnen op oncontroleerbare manieren.
iemand die langs een internationale spoorweg woont, kan dat heel goed zien ! Langs veel van die spoorwegen zien we vreemde planten, die het soms uithouden, soms na een korte tijd weer verdwijnen. Diezelfde spoorwegen en vooral de scheepvaart brengt veel "beestjes" mee, en zo krijgen we soms nieuwe spinnensoorten en kevers hier te lande.
Maar er zijn ook "ongelukjes" te melden. In serres voerde men indertijd een soort lieveheersbeestjes in, om aan bestrijding te doen zonder gifstoffen, maar toen enkele van die beestjes ontsnapten, bedreigen ze onze eigen soorten lieveheersbeestjes...
Eigenlijk moet dit soort ongelukjes en incidenten ons alert maken !
Mogen we echt wel knoeien aan de genen van plant en dier ?
Of krijgen we vroeg of laat te maken met rampen ?
Ik vrees het ergste...
Bovendien is het zo, dat die "gewijzigde" planten of dieren dan niet meer zo maar de plant of het dier zijn, maar het bezit (via patenten) van een bepaalde groep. Je moet maar eens googlen naar Monsanto, om te lezen wat voor gevaren daar weer in schuilen !
Banken zijn nog lieve broertjes vergeleken met die industrie-soort...
Oh ja, wil je de Japanse duizendknoop zien, dan kun je dat op wikipedia, en daar zie je niet alleen de foto's, maar ook kun je lezen hoe het woekert ...
nl.wikipedia.org / wiki / Japanse _ duizendknoop
tot de volgende ?
dinsdag, oktober 25, 2011
Kanker
Gisteren op de vergadering van Ziekenzorg, een uitleg over: "Hoe omgaan met kanker"
Het was interessant, maar eigenlijk veel te kort en er kwam te weinig respons uit de groep. Het is dus niet alleen bij het vaststellen van kanker dat men stilvalt, er over praten zonder directe verbinding lijkt al moeilijk.
Het is natuurlijk een verschrikkelijke ziekte, en ook al zijn er al heel wat gevallen te redden, het is en blijft een naam die doet doemdenken, en het lijkt altijd met pijn en smart gepaard te gaan.
Ik denk dat dit uiteindelijk de grootste reden is van de schrik. Ik geloof niet zo erg dat het de schrik voor de dood is, dan wel de schrik voor het afzien, de pijn, het verlies van zelfredzaamheid...
Natuurlijk is er ook steeds de dood als dreiging, en niemand is op die manier verlangend naar de dood. Als men opteert voor zelfdoding of voor euthanasie, dan is dat net een vlucht voor de pijn, voor het verlies aan zelfredzaamheid, voor de smart en het leed... Maar uiteindelijk toont dit weer op een bepaalde manier aan dat het bij kanker veeleer de schrik is voor de pijn enzovoort, die de grote boeman is en blijft.
Er komt meer bij kijken, het woord alleen al is zo beladen, dat niemand er graag over spreekt. En het weegt zo zwaar op de patiënt, maar ook op zijn onmiddellijke omgeving, dat het voor een buitenstaander niet makkelijk is om op bezoek te gaan, laat staan er een babbel mee te doen.
Je weet immers niet hoe de patiënt en zijn omgeving zal reageren, noch hoe je ze moet "aanpakken". Sommigen willen /kunnen er niet over praten, en willen over alles babbelen zo lang het niet over de ziekte gaat. Anderen gebruiken de bezoeker gewoon om eens hun verhaal te vertellen, ze verwachten zelfs geen wederwoord, ze willen gewoon het eens van zich af klappen... Nog anderen spreken er wel over, maar op zo'n afstandelijke manier dat het lijkt dat ze over een ander dan over zichzelf bezig zijn, en zo kun je wel verder gaan, want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Bovendien is dat DE ziekte die ook de omgeving aantast. Niet dat het besmettelijk is, of dat het erfelijk is, maar het weegt zo erg op de nabije mensen, dat zij uiteindelijk net zo goed als de patiënt afzien, misschien niet lichamelijk, maar dan wel geestelijk, de druk de stress is reuzegroot, en ook daar vind je weer mensen die er eens willen over praten, of het onderwerp net doodzwijgen, mensen die zich sterk tonen of mensen die echt sterk zijn...
Het lijkt wel of het de ziekte der ziekten is.
Het nec plus ultra van de verschrikkingen.
Het lijkt ook dat het een "moderne" ziekte is. Vroeger hoorde je daar niet zo van. Dat kan natuurlijk diverse redenen hebben: de mensen leven langer, hebben dus meer kans op het ontwikkelen van kanker, en we komen steeds meer en meer in aanraking met chemische stoffen, stralingen en noem maar op. Zit bv niet te dicht bij je TV, want daar schijnen dus ook al stralingen uit te komen en zo heb je heel wat toestellen in huis...onder meer de PC waar ik nu zit op te werken...
Bovendien herkent men nu de ziekte beter. Vroeger zullen er wellicht heel wat mensen aan kanker gestorven zijn, die nooit als dusdanig zijn erkend geweest. Het was een longaandoening, of het vuur in de buik of... noem maar op... Allemaal ziekten die kunnen of liever konden verward worden met kanker.
De wetenschap vordert steeds meer, en steeds meer kankers zijn behandelbaar, en zelfs grotendeels te voorkomen... Dus wellicht komt de tijd dat kanker niet meer de boeman zal zijn...maar dan zal er wellicht weer iets nieuws komen, iets wat we nu niet eens herkennen, misschien zelfs soms verwarren met...kanker ?
Ik geloof niet dat de wereld ooit ziekte- en pijnvrij zal zijn...
Je moet alleen maar "het leven" bekijken, zien hoe ingewikkeld dat in elkaar zit, om te beseffen dat er niet veel nodig is om een storing, een disfunctie te veroorzaken... Alles moet zo netjes en zuiver op elkaar ingesteld zijn, dat het haast niet anders kan dat er wel eens iets moet haperen...
Kanker is daar op zich een heel goed voorbeeld van. Er moet maar een ietsepietsie van een cel verstoord zijn, om verkeerde cellen te produceren... Als dit gebeurt, en het kan zich op die manier verder reproduceren, dan heb je kanker... dus eigenlijk alleen maar een heel klein storinkje in dat heel kleine celletje en 't is van datte...
Zo gezien lijkt het bijna het winnen van het grote lot, als je het niet krijgt. Iedereen krijgt het dan ook, maar gelukkig niet altijd op een manier waarbij die misvormde cel zich verder voortplant en begint te woekeren... Meestal vergaat dat defecte celletje zonder erg aan te richten...
En je kunt er niet echt iets aan doen, je weet het niet eens, je voelt het niet eens...en meestal is het eigenlijk al gevorderd voor je iets gewaarwordt... Gelukkig wordt het "te laat" door de wetenschap steeds verder opgeschoven.
Er is dus hoop...
tot er dan weer een grote onbekende opstaat...
tot de volgende ?
Oh ja, het is ook een dure ziekte ! Vergeet niet om contact op te nemen met de maatschappelijke dienst van je mutualiteit, die je kunnen helpen om alles waar je recht op hebt, ook daadwerkelijk te bekomen... Want in ons klotelandje gaat het bekomen van hulp niet vanzelf... Wie het niet vraagt krijgt niets, en je weet van de meeste van die dingen niet eens van het bestaan af !!!!
Het was interessant, maar eigenlijk veel te kort en er kwam te weinig respons uit de groep. Het is dus niet alleen bij het vaststellen van kanker dat men stilvalt, er over praten zonder directe verbinding lijkt al moeilijk.
Het is natuurlijk een verschrikkelijke ziekte, en ook al zijn er al heel wat gevallen te redden, het is en blijft een naam die doet doemdenken, en het lijkt altijd met pijn en smart gepaard te gaan.
Ik denk dat dit uiteindelijk de grootste reden is van de schrik. Ik geloof niet zo erg dat het de schrik voor de dood is, dan wel de schrik voor het afzien, de pijn, het verlies van zelfredzaamheid...
Natuurlijk is er ook steeds de dood als dreiging, en niemand is op die manier verlangend naar de dood. Als men opteert voor zelfdoding of voor euthanasie, dan is dat net een vlucht voor de pijn, voor het verlies aan zelfredzaamheid, voor de smart en het leed... Maar uiteindelijk toont dit weer op een bepaalde manier aan dat het bij kanker veeleer de schrik is voor de pijn enzovoort, die de grote boeman is en blijft.
Er komt meer bij kijken, het woord alleen al is zo beladen, dat niemand er graag over spreekt. En het weegt zo zwaar op de patiënt, maar ook op zijn onmiddellijke omgeving, dat het voor een buitenstaander niet makkelijk is om op bezoek te gaan, laat staan er een babbel mee te doen.
Je weet immers niet hoe de patiënt en zijn omgeving zal reageren, noch hoe je ze moet "aanpakken". Sommigen willen /kunnen er niet over praten, en willen over alles babbelen zo lang het niet over de ziekte gaat. Anderen gebruiken de bezoeker gewoon om eens hun verhaal te vertellen, ze verwachten zelfs geen wederwoord, ze willen gewoon het eens van zich af klappen... Nog anderen spreken er wel over, maar op zo'n afstandelijke manier dat het lijkt dat ze over een ander dan over zichzelf bezig zijn, en zo kun je wel verder gaan, want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Bovendien is dat DE ziekte die ook de omgeving aantast. Niet dat het besmettelijk is, of dat het erfelijk is, maar het weegt zo erg op de nabije mensen, dat zij uiteindelijk net zo goed als de patiënt afzien, misschien niet lichamelijk, maar dan wel geestelijk, de druk de stress is reuzegroot, en ook daar vind je weer mensen die er eens willen over praten, of het onderwerp net doodzwijgen, mensen die zich sterk tonen of mensen die echt sterk zijn...
Het lijkt wel of het de ziekte der ziekten is.
Het nec plus ultra van de verschrikkingen.
Het lijkt ook dat het een "moderne" ziekte is. Vroeger hoorde je daar niet zo van. Dat kan natuurlijk diverse redenen hebben: de mensen leven langer, hebben dus meer kans op het ontwikkelen van kanker, en we komen steeds meer en meer in aanraking met chemische stoffen, stralingen en noem maar op. Zit bv niet te dicht bij je TV, want daar schijnen dus ook al stralingen uit te komen en zo heb je heel wat toestellen in huis...onder meer de PC waar ik nu zit op te werken...
Bovendien herkent men nu de ziekte beter. Vroeger zullen er wellicht heel wat mensen aan kanker gestorven zijn, die nooit als dusdanig zijn erkend geweest. Het was een longaandoening, of het vuur in de buik of... noem maar op... Allemaal ziekten die kunnen of liever konden verward worden met kanker.
De wetenschap vordert steeds meer, en steeds meer kankers zijn behandelbaar, en zelfs grotendeels te voorkomen... Dus wellicht komt de tijd dat kanker niet meer de boeman zal zijn...maar dan zal er wellicht weer iets nieuws komen, iets wat we nu niet eens herkennen, misschien zelfs soms verwarren met...kanker ?
Ik geloof niet dat de wereld ooit ziekte- en pijnvrij zal zijn...
Je moet alleen maar "het leven" bekijken, zien hoe ingewikkeld dat in elkaar zit, om te beseffen dat er niet veel nodig is om een storing, een disfunctie te veroorzaken... Alles moet zo netjes en zuiver op elkaar ingesteld zijn, dat het haast niet anders kan dat er wel eens iets moet haperen...
Kanker is daar op zich een heel goed voorbeeld van. Er moet maar een ietsepietsie van een cel verstoord zijn, om verkeerde cellen te produceren... Als dit gebeurt, en het kan zich op die manier verder reproduceren, dan heb je kanker... dus eigenlijk alleen maar een heel klein storinkje in dat heel kleine celletje en 't is van datte...
Zo gezien lijkt het bijna het winnen van het grote lot, als je het niet krijgt. Iedereen krijgt het dan ook, maar gelukkig niet altijd op een manier waarbij die misvormde cel zich verder voortplant en begint te woekeren... Meestal vergaat dat defecte celletje zonder erg aan te richten...
En je kunt er niet echt iets aan doen, je weet het niet eens, je voelt het niet eens...en meestal is het eigenlijk al gevorderd voor je iets gewaarwordt... Gelukkig wordt het "te laat" door de wetenschap steeds verder opgeschoven.
Er is dus hoop...
tot er dan weer een grote onbekende opstaat...
tot de volgende ?
Oh ja, het is ook een dure ziekte ! Vergeet niet om contact op te nemen met de maatschappelijke dienst van je mutualiteit, die je kunnen helpen om alles waar je recht op hebt, ook daadwerkelijk te bekomen... Want in ons klotelandje gaat het bekomen van hulp niet vanzelf... Wie het niet vraagt krijgt niets, en je weet van de meeste van die dingen niet eens van het bestaan af !!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)