Er is geen plaats in de herberg...

Image via Wikipedia
Gisteren zijn we dus op bezoek geweest bij tanteke. Ze zat glorieus recht op in bed, en groette ons vriendelijk ! In de voormiddag had ze een paar uur in de gemeenschappelijke zaal doorgebracht, en ze had tamelijk gegeten en gedronken. In de kast lagen nog wat karamellen, en toen ik haar er een aanbood, at ze die ook op...
Ik ga niet spreken over een verrijzenis, maar 't is er toch familie van !
Hopelijk is het geen laatste opflakkering...

We waren er ook getuige van, hoe in de benedenzaal, enkele oudjes (zelfs een paar op de rolstoel), door een deur in de grote vensterramen naar buiten trokken... ? Ze gingen een sigaretje roken...

En daar wil ik het vandaag eens over hebben...
Je ziet tegenwoordig regelmatig mensen vóór de herberg staan te staan, aan een sigaretje lurkend...
Ik kan het niet helpen, maar ik vind het zielig.
Ik ben geen roker (meer), en vind dat de sigaretten stinken, maar het zou niet bij me opkomen om de mensen buiten te zetten. De wetgever doet dit wel !
Ik weet dat het niet overal mogelijk of haalbaar is, maar men zou toch een of andere voorziening moeten hebben om die mensen daar niet in de regen te zetten. Ik verwacht dat roken nu nog veel ongezonder wordt dan vroeger, want straks krijgen ze er nog een longontsteking bovenop, door de verplichting buiten te gaan roken.
Ik zag een dametje, met een dikke frak aan (het is helemaal niet warm heden ten dage!), en een paraplu in de hand, wat gebogen tegen de wind, en wat ineengekrompen staan roken voor de herberg...
Het lijkt wel bijbels: er is geen plaats in de herberg...
Nu kun je zeggen dat ze niet verplicht zijn om te roken, dat ze het maar thuis moeten doen, dat ze maar moeten stoppen... maar zeg dat maar eens tegen een roker... Roken is immers een echte verslaving. En het is voor vele mensen helemaal niet zo makkelijk om te stoppen met die gewoonte.
Bovendien is het een echte verslaving, eens je verslaafd bent, ben je het voor het leven. Ik was eens drie jaar van de tabak af, en op een dag, in gezelschap toch één sigaretje gerookt... en bingo, ik was weer aan de gang, en het leek wel of ik die drie "verloren" jaren wou inhalen, ik rookte nog meer dan vroeger. Nu is het een dikke dertig jaar dat ik niet meer rook, maar ik zou echt niet durven eens te "proeven"... Ik weet gewoon dat ik meteen weer verloren ben, en dat ik weer ga moeten afkicken en mezelf in toom houden. Nu kost me dat geen enkele moeite meer, maar echt, ik zou niet durven ook maar een trekje te doen.
Ik heb ons vader gezien, die moest stoppen, maar het met de beste wil van de wereld niet kon.
En zo zag ik er velen.
Vertel dus geen onzin, roken is niet zo makkelijk af te leren, en het is sneu voor de roker dat ze nu in weer en wind moeten buiten gaan staan roken.
Je moet bij de meeste hospitalen een gaan kijken ! Daar zie je rokers, soms met zo'n rollende baxter verbonden, die buiten staan, of hoogstens onder een afdakje in hun pyama en kamerjas, verkleumend staan roken. Zou men echt geen andere oplossing kunnen maken?
Maak eens een rokerskamer, waar het voor niet rokers verboden is, en waar degelijke afzuiging of luchtzuivering is geïnstalleerd... De roker zal misschien iets meer kans hebben op genezing van zijn ziekte??? En, niet belet je om de zieke te stimuleren en te helpen om van zijn rookverslaving af te komen, er zijn wel klinieken voor andere verslavingen...

Och ja, van andere verslavingen gesproken... Ik heb een vriend wiens vrouw werkt in zo'n instelling. Wist jij dat daar mensen zitten die helemaal verloren zijn voor de maatschappij, door één keer drugs te gebruiken  en soms zijn dat zogenoemde softdrugs!!!  Mensen die na één keer zo gestoord zijn en blijven, dat het nooit meer goed komt. Ik denk dat het goed zou zijn om daar met de kinderen uit het middelbare onderwijs naar toe te gaan... Misschien denken ze na voor het te laat is!

Vandaag ben ik dus 65 jaren oud... en ik wil ook langs deze weg de vele mensen danken van wie ik een kaartje of een berichtje langs facebook kreeg. Ik kreeg er een hele pak, zelfs heel wat echte kaartjes, en er zaten er hele mooie en lieve bij. Allemaal bedankt !

Mijn statuut van zieke is nog niet afgelopen, dat loopt nog door tot en met 31 juli... pas vanaf 1 oogst ben ik dus op pensioen. Ik kan er nog niet goed over, ik had nooit gedacht zo ver te geraken... Pensioen, dat leek zoooooooooooooooooooooooo ver weg... en nu ben ik er. En waar ik dat vroeger zag als "de oude mensen", voel ik me helemaal niet oud...

Tot de volgende ?

glinstertjes

Image via Wikipedia't Regent weer. Mijn lindeboom glinstert heel even in de lichten van een voorbijrijdende auto, als was het nu "de moment" om kerstversiering te etaleren...
Het is erg als je in juli een weer hebt die je aan kerstmis doet denken.
Maar er is hoop... naar het schijnt zou het volgende week weer wat beteren... Misschien kan ik nog eens gaan vissen. (ik ben geen echte visser, ik ga niet als het regenweer is...)

Maar mooi is het wel, een glinsterende lindeboom...

Gisteren met de vrienden eens lekker en uitgebreid getafeld... we waren net op tijd van tafel om nog de klimpartij op Alpe d'Huez te zien. Anny kreeg een enorme bos bloemen, die in twee vazen moesten worden verdeeld, en voor ons samen kregen we vakantie-cheques voor Vlaanderen Vakantieland...  We zullen nu dus wel verplicht zijn om eens weg te gaan. Wie weet wordt het een nieuwe start van een nieuw leven in het nieuwe statuut van gepensioneerde. We gaan straks eens neuzen in het bijhorende boek, waar we heen kunnen en wat we eens willen zien en doen.

Gisterenavond niet meer gegeten... het middagmaal duurde tot na 16.00 uur... Vannacht uren wakker gelegen, geen idee wat de reden was, maar ik raakte niet in slaap. Ik hoorde dat Anny nu en dan een kort rukje sliep, en dan ook weer wakker lag. Het was na één uur voor ik eindelijk ben ingeslapen, en om 5 uur was ik al terug wakker, liggen luisteren naar de regen en naar het geschreeuw van de pauwen in de verte. Pauwen roepen luidkeels naar de regen. De laatste tijd roepen ze vaak en heel luid.
En straks gaan we weer eens gaan kijken naar tanteke... Eens gaan kijken, want veel meer is het niet, je krijgt ze amper eventjes "wakker", in de zin dat ze eventjes de ogen opent, glimlacht en iets onverstaanbaars mompelt, en dan slaapt ze terug, en krijg je er geen beweging meer in.
En van daar naar Bart, de andere kant van het arrondissement, om zijn beesten te gaan voederen, de eieren te rapen en de aquarium te controleren... Dat aquarium is sedert de ramp van vorige winter een beetje mijn obsessie geworden. Ik wil het niet meemaken dat al die vissen daar weer bijna dood hangen te hangen in het water. Gelukkig zijn we er dan in geslaagd ze te redden, maar ik mag er niet aan denken dat weer mee te maken. Nu, in de zomer is het risico dat ze in ijskoud water zitten omdat de elektriciteit is uitgevallen, veel kleiner, maar als je zoiets tegenkomt met het gerief van een ander, dan lijkt dat nog veel erger en is veel ambetanter dan met je eigen dinges...

De laatste jaren van mijn leven zijn verlopen in een bijna rimpelloos bestaan, zonder veel echte hoogte- of dieptepunten... De ene dag was net de andere, en alles heel vertrouwd en zonder veel variaties in het thema. Wat rimpelingen en stormen veroorzaakte kwam van buiten ons eigen huis, bij de kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen... En het mag gek klinken, maar hoe effener je eigen pad is, hoe hoger de rimpels dan lijken, als er toch iets gebeurt...

Kleine dingen worden veel belangrijker, en je hebt meer oog voor die kleine dingen, je koestert ze of ze verstoren je leven veel erger dan ze eigenlijk zouden doen, mochten wij nog in een heel actief en druk leven zitten.

Dat is soms zwaar, maar veelal is het ook dat stille geluk, het op prijs stellen van de kleine dingen van het leven. Stilstaan bij een bloempje, en het hoeft geen speciaal iets te zijn, een klein madeliefje geeft al vreugde.

Soms heb ik dan lust om me neer te zetten in het gras, en zoals héél lang gelden een krans te maken met die kleine madeliefjes... zoals we deden toen we kind waren, en moeder ons leerde hoe we dat moesten doen... Of een blad van een rietstengel aftrekken, er een sneetje in maken, de punt van het blad er door steken, en dan het blaadje in het water zetten, de wind in het omgebogen blad jaagt je bootje dan verder over het oppervlakte van de vijver... Je eigen zeilschip...En dan denk ik weer aan vader die me dat leerde toen we aan het viswater vruchteloos zaten te wachten op een beet van een paling die maar niet wou langskomen...

En dan valt mij op, dat, als je niet veel meer kunt doen, door ziekte (lees pijn), dat je dan weer net als in je kindertijd al die kleine hoogtepunten koestert...  Met andere woorden, hoe meer je doet en bruist van het leven, hoe hoger de hoogtepunten moeten zijn om nog op te vallen, om er van te genieten... Hoe stiller en rustiger je leeft, hoe meer en meer je kleine dingen apprecieert. Met andere woorden, genot ligt hem in die punten die uit stijgen boven het "normale" beeld van je bestaan.

Het vergt een zekere tijd en aanpassing, als je plots uit de roulatie van het dagelijkse leven valt, en in een ander veel stiller bestaan terecht komt. Dat kan voor de een het pensioen zijn, voor mij was het ziekte. Maar er is een breuk in je bestaan als je van "statuut" verandert...
Je moet je aanpassen.
En je moet leren het leven op een andere manier te savoureren...

En gek genoeg, nu vraag ik mij af waarom ik die kleine dingen vroeger niet veel meer op prijs heb gesteld, waarom ik niet veel intenser heb genoten van de dagdagelijkse kleine puntjes die het leven opfleuren...

Want toen waren die kleine dingen er ongetwijfeld ook, maar ze stegen niet uit boven de andere dingen, ze waren misschien wel de saus, maar niet de plat de résistance...  En nu voel ik het een beetje als een verlies aan, dat ik die kleine dingen niet meer op prijs heb gesteld...

Gisteren was een hoogtepunt in mijn rimpelloos bestaan, een glinsteren van de lichten in de duizenden druppels op de blaren van mijn linde... En ik kijk uit op een leven waarin heel veel lichten zullen schijnen op heel veel druppeltjes op de hele massa bladeren aan mijn lindeboom des levens.... Of het nu nog lang gaat duren of kort, de lichtjes zullen pinkelen en glinsteren...

tot de volgende ?

Straks

Image by janwillemsen via FlickrStraks gaat hier de bel, en staan de vrienden voor de deur, om samen eens de bloempjes buiten te zetten ter gelegenheid van mijn (komende) 65 jaar...
Het is een traditie met enkele vrienden, die al voor mij op pensioen gingen (ook al zijn ze iets jonger), om dat heuglijke feit samen te vieren.
Hoewel heuglijk ?
Een verjaardag is immers een stom iets, en was ik moslim, dan had ik nu een andere leeftijd, was ik Hindoe misschien nog een andere. Ik verjaar zondag dus bij gratie van de Juliaanse kalender, aangepast door verschillende heersers en pausen (ook heersers)....
Maar we leven nu eenmaal in dat systeem, en dus wordt ik van zieke plots gepensioneerde. Ik wou dat mijn rug dat ook wist, en zich aan die statuutwissel hield.
Eén dingetje verandert er niet. Als invalide ben ik voor mezelf ten laste, ten minste op belastingstechnisch gebied. Ik heb dus niet alleen een lastige vrouw, ik ben het ook nog eens daar boven op.(Op de vrouw...)
En dat blijft zo, ik ben voor zo lang ik leef en er geen wijziging komt aan die wetgeving, mijzelf ten laste. Om het anders uit te drukken, ik mag mezelf aftrekken van mijn inkomen. Klinkt een beetje vulgair. Maar belastingen hebben nu eenmaal iets vulgairs.

Anny zit nu boven haar haar te wassen en er krulspelden in te draaien, straks gaat het geluid van de radio verdwijnen onder het zeurderige geluid van een haardroger... en dan zitten we samen te wachten op de vrienden.

We gaan niet ver. Ik was van plan om met ze te gaan eten in "Kerkgate", maar die zijn in verlof als ik ze nodig heb (mijn haarkapster ook !)... Dus gaan we naar 't Horenbecca. Als mijn linde niet in volle blad stond kon je het wellicht zien staan van waar ik zit. Niet ver dus. Mocht het niet zo'n verschrikkelijk natte julimaand zijn, konden we misschien te voet gaan.

Ach, het speelt allemaal niet zo'n rol waar we heen gaan, als het maar te eten is, en vooral, als het maar echt gezellig wordt, als we weer eens gezellig kunnen keuvelen en tegen elkaar zeveren en de laatste moppen vertellen en zagen over de politici... Heerlijk samenzijn...
En hierbij moet ik eventjes iets biechten...
Wij, de mannen, vertellen steeds weer dat het de vrouwen zijn die het meest babbelen, maar op dergelijke bijeenkomsten van collegae en vrienden valt het mij op dat het integendeel de mannen zijn die het hoogste en het drukste woord voeren. Het zal dus weer een van die mannelijke chauvinistische uitingen zijn, om de schuld van alles en nog wat op de vrouwen te leggen...

Wellicht zal er vandaag ook gepronostikeerd worden over het al dan niet lukken van de zoveelste regeringsonderhandelingen...  Ik hou het op een Njet, al hoop ik op een Da...  En de NVA geniet van zijn positie, zit eindelijk waar ze wil, aan de zijlijn, aan de kade, aan de wal... en de beste stuurlui die staan daar... blabla te geven en alles te weten.

Maar laat mij mijn en uw dag niet vergallen... Het regent al, dat is al erg genoeg. En ik zie allang het heerlijke landschap voor mijn raam niet meer, want die maïs die er nooit meer door zou komen na die ellendige droogte in het voorjaar, staat veel te hoog om er nog overheen te kunnen kijken... Goed voor de boer, jammer voor mijn uitzicht... Maar ik moet toegeven dat het veld voor mijn deur een uitzondering is, er zijn heel veel velden waar de maïs amper een half meterke hoog staat... Het veevoeder zal ook weer een stuk duurder worden (mijn kippen !!! en al de logerende mussen en andere vogelbeesten !!!)
Maar hier zitten er gelukkig dus nog mussen, met hopen, allemaal in mijn kippenhok, want ook een mus schuilt voor dat regenweer !

tot de volgende ?

snorrenkop

Image via WikipediaNee, dit is geen scheldwoord, het is een klein stukje "antiek", of het heeft er toch tegen gelegen...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit ofte nimmer een snorrenkop in "levende lijve" had ontmoet. ik zag ze wel al eens in musea, of in oude boeken.
Maar vandaag in Maarkedal, op een piepklein rommelmarktje zag ik er eentje staan. Nog een leuk modelletje ook, in de vorm van een echte snorrenkop snorrenkop wezen, het kan niet mooier.
Wat het is ?
Het is doodgewoon een kopje (een tas, ne sjatte) waarmee je als snorrendrager netjes kunt drinken, zonder je snor nat te maken.
Daartoe is er aan de bovenkant van de kop een stukje ingebouwd, waardoor je maar uit een kleine opening kunt drinken, en dat je snor veilig uit de kop en uit de koffie houdt... Beter kan ik het niet beschrijven... en ik vind niet meteen een afbeelding van dit voorhistorisch voorwerp... Maar oude mensen (hoor ik binnenkort ook bij) kennen het misschien nog wel van hun opa... Als die al een snor had...
Mijn beide opa's hadden een snor, maar ik herinner me bij hen geen snorrenkop... Alhoewel die ene opa wel een heel verzorgde snor had, een beetje dandy-like... wellicht met wat brillantine of iets anders ingesmeerd en netjes in model gezet.
Ik heb het ding meegebracht, ik kreeg nog heel wat van de prijs(je) af, omdat de madame van het kraampje vond dat ik wel iets weg had van de figuur op de kop. Ik vind van niet, maar allee, als dat de prijs wat drukt ben ik al lang content.

Ik heb een snor en nu ook een snorrenkop... Die netjes in de kast zal verdwijnen en misschien eens boven water zal komen om de bezoekers en de kleinkinderen eens mee te laten lachen.

Ik heb een baard à la Leopold II, en naar ik las, was die zo bang voor een verkoudheid en co, dat hij bij slecht weer zijn baard beschermde met een soort zak waardoor zijn baard niet nat kon worden. Nu zou dat een zak in plastic zijn, maar toentertijd zal dat wellicht in zeilgoed of in een stof zijn met rubberlaagje op...

Baarden en snorren waren immers dingen die je netjes moest houden, en waren echte mannelijke mode-attributen. De heren waren vroeger heel modebewust, en droegen ook een wandelstok, niet om als steun te dienen, maar ook al als een mode-attribuut. De heren van toen waren echte dandy's... Maar dat was maar een kleine groep mannen, de gewone arbeiders hadden noch de tijd, noch het geld om dat te doen. In de tussenperiode was de man een beetje uit het beeld verdwenen. De man was niet interessant voor de mode-fabrieken... Maar sinds een korte tijd zie je dat de mannen weer opgeraapt werden, en dat er nu heel wat attributen zijn die je als echte man moet hebben om "in" te zijn... Mannen laten nu hun haren kleuren, ontharen zich op andere plaatsen, parfumeren zich... en zijn kortom weer de dandy's.... ook al is dat woord helemaal démodé... ze zijn het wel.

Van mij hoeft het allemaal niet, maar van mij mag het best. ik denk er het mijne van, maar ik lig er helemaal niet wakker van. En ik zie ze liever zo rond lopen, dan dat ze er ongekamd en vervuild en slordig bij lopen. Wat mij van heel die mode nog het meest tegen de borst stuit, is dat het allemaal zo veel kost...

Met andere woorden, het is weer een platte commerce... Soms heb ik de indruk dat alles, maar dan ook alles steeds meer en meer rond geld draait. Ik doe er niet aan mee, onder meer omdat ik er geen geld voor over heb. Ik heb er ook geen interesse voor. Voor mij moet kledij bedekkend zijn en makkelijk zitten. Net zoals een auto moet rijden en me uit de regen moet houden. Ik heb ook weinig of geen interesse voor de modellen van auto's, wel voor de kostprijs/deugdelijkheid verhouding.

Maar het is voor de economie wellicht een goede zaak dat ik een uitzondering ben... Anders zou er veel minder handel zijn, en dus ook minder werk...en minder welvaart.

(ik krijg dan wel opmerkingen van mijn oudste zus, dat ik er weer uitzie...) Tja, ik ben altijd proper gewassen, maar kledij is er alleen maar als het echt goed "zit", en makkelijk is. Op dat gebied ben ik een sloddervos. En ik maak me er geen zorgen om. Als ik maar goed in mijn vel zit.

Als ik dan eens uit ga, dan is de helft van de pret al weg, gewoon omdat ik dan een mensenpak moet aan trekken... Ik moet dan voldoen (min of meer) aan het traditionele menselijke gedrag.  En kan niet in mijn slodderkledij rond lopen.

De uitvinder van de vrijetijdskledij mag van mij een standbeeld krijgen... Eindelijk makkelijke dingen om aan te hebben en mee te bewegen. Maar dat je dat alleen aan mag voor vrije tijd à la fitness en co ? Ik draag dat om zo te zeggen dag in, dag uit...

Ook daar ben ik niet de persoon die de handel en het werk in het land houd...
Maar weet je wat ? Het kan me niet schelen, ik voel me er goed bij, en dat is tenslotte wat telt. En als de modebewuste man zich lekker voelt bij zijn gekleurde haardos en parfum en hippe kledij, dan is dat zijn zaak, en van mij mag het ook, als hij er zich maar lekker bij voelt...
Want daar het in feite over...

en niet over wat anderen ons willen dicteren als wat je nu aan moet...

tot de volgende ?

blog nummer 2002...

Image by 23dingenvoorarchieven via FlickrVerschrikkelijk... Ik heb het moment dat ik nummer 2000 maakte gewoon gemist... Niet op gelet, niet eens naar gekeken.
Maar enfin, het zijn er dus nu officieel al meer dan 2.000...  Wie lust heeft om ze eens allemaal te lezen, dat kan nog steeds, maar je zult er wel een eindje mee zoet zijn.
Nu en dan herlees ik zelf wel eens een paar van die stukjes, en -eigen lof stinkt- ik vind ze nog steeds leesbaar. Soms valt mij wel op dat ik mijn houding tegenover bepaalde zaken heb veranderd. En ik weet niet altijd hoe dat is gekomen. Wellicht onderga ik ook de druk van de media, en ook al verzet ik me uit alle macht, als je steeds weer de mensen infiltreert met een bepaalde tendens, dan ontsnapt daar wellicht niemand volledig aan.
Dat is het ergste van deze maatschappij.
Er is geen groter heil en geen groter kwaad dan de TV...
Alleen, er is ook geen ding op de wereld die de mens meer beïnvloedt ! Zelfs mensen die niet steeds naar één post kijken, ondergaan de invloed. Misschien iets trager, iets genuanceerder, maar toch ondergaan we het, gewoon omdat de druk van de omgeving, die dan wel beïnvloed is, ook mee op ons in werkt. Als je praat met de mensen, dan onderga je invloed, en oefen je invloed uit. Vermits nu de meerderheid van de mensen sterk beïnvloed is door de media, ondergaan we dus met zijn allen die druk.
En je moet echt eens heel kritisch naar het nieuws kijken (je mag kiezen VTM of Eén), en bij ieder berichtje eens de vraag stellen of dit nu echt op een neutrale manier is gebracht. Het antwoord is steevast neen... Ik denk dat wij als mensen niet echt in staat zijn om feiten weer te geven zonder dat wij het zelf wat inkleuren.
Toen ik nog werkte in de vakbond, onderging ik heel duidelijk de visie van de vakbond op bijna alles van het leven. Ik was niet alleen een vakbondsmens, ik sprak ook vakbondstaal. Nu ik al jaren door ziekte uit dat midden ben, stel ik vast dat ik veel meer genuanceerd kijk naar de dingen waar ik vroeger maar één richting zag...
Mensen die voor de TV werken, ondergaan dus ook op hun beurt de druk van hun midden en van hun leiders.
Het grote gevaar van TV is dat zij die druk in feite verspreiden onder heel de massa. Wellicht zijn de Vlamingen plots veel fanatieker Vlaamsvoelend geworden, onder invloed van de media, die voortdurend de aandacht op dit punt en in één bepaalde richting duwen.
Dus wordt iedereen steeds meer Vlaming, op de voorgekauwde manier.
De manier waarop we dat worden is zeker niet neutraal te noemen, want we horen amper het Waalse geluid, hun grieven, hun zorgen...

Ik noem dit voorbeeld, omdat ik mezelf verplicht heb een Waals boekwerkje te lezen, en dus ook de volledig onbekende stelling der Walen heb leren kennen... Wat er mij nog meer op attendeerde dat we door de media in één richting worden gedwongen... Misschien zonder opzet, misschien heel doelbewust. We weten het niet.

We ondergaan

Met mijn blogje probeer ik wat tegen de stroom in te roeien... Maar ik moet eerlijk zijn, ik breng ook niet het neutrale, in tegendeel, ik breng wat ik tegengif noem, ik breng mijn mening. Voor wat die waard is. En ik hoop niet dat je nu mijn woorden gaat verder vertellen, maar dat je wel nu en dan eens zelfstandig gaat denken. Daarom durf ik wel een te overdrijven, iets heel sterk in felle kleuren te poneren, om je te doen reageren. Om je te doen nadenken...

Van mij weet je dat ik niet neutraal ben, weet je dat ik veelal tegen de stroom op boks, maar de media brengen je het nieuws en geven het de schijn dat ze wel neutraal zijn... en ze zijn het niet !

Ik heb de wereldoorlog niet meegemaakt, en al zeker nog minder de voorgeschiedenis er van, maar ik kan me heel goed inbeelden wat het impact moet geweest zijn van het nazisme op het Duitse volk. Na de putsch hadden zij alles in handen om maar één geluid meer te laten horen. Ieder nieuwsbericht werd gekleurd in het teken van dat nazisme. Radio, pers... alles.
Met andere woorden, je hoorde en las daar maar één visie meer, en er was niet veel kans dat je nog zelf kon denken in die stormvloed van beïnvloeding.

Zo erg is het hier nu niet (hoop ik), maar toch worden wij (ge)(mis)leid... Met enkele duidelijke doelen voor ogen.

Het is niet alleen op politiek vlak dat die invloed er is. Bekijk eens onze manier van leven over de laatste dertig jaar, en hoe anders we allemaal zijn geworden in die tijd !
Ik ga nu niet beginnen over die goede oude tijd, maar waar ik wel van wakker lig, is het feit dat wij pijlsnel enkele fundamentele waarden veranderd hebben.
Bekijk maar eens het gezin... Men gaat nu al spreken van het huwelijk als een tijdelijke verbintenis. Waar dat vroeger duidelijk de bedoeling had een "eeuwige" verbintenis te zijn, een onverbrekelijke band, een stevige basis voor het gezin.
(Soms te stevig, want er waren mensen die echt beter af zouden geweest zijn in een maatschappij die verdraagzamer stond tegenover echtscheiding, maar nu is scheiding bijna de regel...)
We spreken van aanpassen aan de gezinsvorm... En dan praat men over nieuw-samengestelde gezinnen, waar soms kinderen van drie of zelfs meer bronnen in samen leven en samen worden opgevoed.
Het gezin is niet meer die hechte basis.
Och, de media hebben daar niet alle schuld aan, maar hebben er toch heel wat invloed op uitgeoefend.

Het erge is, ze veranderen wel de visie op de maatschappij en dus de maatschappij, maar er is vooralsnog geen antwoord op het hoe je die nieuwe vormen moet invullen... Momenteel zijn vooral de kinderen het ongewilde slachtoffer van deze nieuwe maatschappijvormen...  Maar we kunnen het lijntje makkelijk doortrekken naar de degradatie van het politieke ideaal... Ook dat is momenteel aan het ineen klappen, en daar bewegen politici van de ene partij naar de andere, komen er steeds nieuwe partijen bij en bij, en zitten we momenteel met de gebakken peren van dit nieuwe maatschappelijke fenomeen in de politiek.

Allemaal te danken aan het feit dat - onder druk van de media - de oude waarden op de helling zijn gezet, en er nog geen nieuwe vorm voor in de plaats is gekomen...

Met andere woorden, het is een beetje als een oorlog, misschien zonder echte lijken en slachtpartijen, maar net zo goed een ommekeer van de maatschappij... en de vrede is nog niet in zicht.

En wie het artikeltje van een paar dagen terug las (een link naar Al Jahzeera) weet dat er nog heel wat dingen boven ons hoofd hangen, en dat we leven in een zeepbel... Als die in elkaar klapt, dan voorzie ik dat de massa zal teruggrijpen naar de oude waarden, in de hoop daar een zekerheid te vinden in een ineengestorte maatschappij...

Daarom vecht ik nu nog steeds wat voor die oudbakken waarden van toen... We hebben er nog geen nieuwe om de gaten mee op te vullen !

toch eens nadenken? Zelf ?

tot de volgende ?

Paarden of pony's ?

Image by Vrangtante Brun via FlickrIn de wei naast mijn deur zitten nu 4 beesten, waarvan ik echt niet meer durf te stellen of het nu pony's of paarden zijn. Of misschien noch het een noch het ander , maar mengelingen????
Iets verderop weet ik een os staan, en als je je daarbij zo'n kolossaal beest voorstelt die triestig staat te loeien tegen zichzelf, dan heb je het mis, het volwassen beest heeft maar de maat van een kleine pony, of een mini-paardje, of een kruising daarvan.
En je hebt dwerggeitjes en minischaapjes...
en minicroben en maxicroben...
In Italië leeft het grootste koeienras, en bij de paarden vind je dat ras in Great Brittain...
Bij kanaries had je al langer bij de postuurkanaries echte reuzen onder de kleine vogelbeestjes, maar er zijn ook minikanarietjes zoals de scotch Fancy en de Japan hoso...
In de aquariumwinkel hebben ze nu mini-gupjes zwemmen. De normaal al zo kleine visjes zijn nu ook nog eens gekrompen in de was.

Ach, de mens kweekt er nogal op los !!
Vroeger werd er gekweekt met een nutsdoel voor ogen. We probeerden koeien te kweken die meer melk gaven, of hennen die meer eieren legden.
Nu echter is er een nieuwe tendens, men kweekt en selecteert uit liefhebberij. Zelfs bij wat eertijds nutsdieren waren. Men haalt uit Ergensverwegistan een wat kleine koeiensoort, en probeert dat al kleine ras nog wat kleiner te maken door selectief kweken, en die minikoetjes mogen dan op de pelouse van de chique villa van meneer Van Dingens.

Helemaal nieuw is het niet, het heeft wellicht al altijd min of meer bestaan, maar de laatste tijd zie je steeds meer en meer van die dingen. De oude Chinezen ( Of waren het oude Japanezen ?) kweekten al eeuwen terug goudvissen in allerlei vormen en kleuren.
En ook bij de kanariepietjes bestaan er al heel lang verschillende versies zowel qua zang als qua uiterlijk...

Sommige  kweekvormen van dieren zijn helemaal niet mooi te noemen, maar dan zijn ze juist knoertlelijk of bizar, en dat blijkt voor de mens ook zijn charmes te hebben. Ooit had ik een boxer, een grote lieve lobbes, een prachtbeest. Maar als ik de boxers van nu bekijk, dan lijken ze niet eens meer op het ras dat ik vroeger had. De muil heeft veel meer onderbijt, en het beest is een stuk minder massief geworden. Zonder die bizarre kop er op, zou je het eleganter kunnen noemen dan vroeger. Maar de boxer die ik had was dan ook nog een echte bullebijter. Wellicht kunnen de boxers van nu geen koeiepoot meer vatten...

Met andere woorden, de beesten worden steeds meer en meer een soort luxe-producten. Zelfs de waakhonden, die vroeger in eerste instantie hond waren, lijken me nu steeds meer en meer in agressieve aanvalsmachines te veranderen.

En je ziet goudvissen die nog amper kunnen zwemmen, en die genoodzaakt zijn daar te gaan eten waar hun natuur eigenlijk net het omgekeerde zegt. Goudvissen zijn immers karpers, en die fourageren normaal op de bodem. Nu zijn er vissen die met de beste wil van de wereld niet meer in de bodem kunnen wroeten.
 Idem bij de kippen. Een normale kip krabt met zijn stevige poten in de aarde om eetbare beestjes en zaadjes bloot te krabben, maar er zijn rassen die zoveel pootbevedering hebben, dat ze niet meer kunnen krabben.

Kortom, ik heb het gevoel dat we misschien ook wel heel ongelukkige beestjes aan het maken zijn...

Moeten we niet op een of andere manier er op toezien, dat de beesten die we creëren ook nog werkelijk beest kunnen en mogen zijn, naar hun eigen aard?
Bijna iedere week zie ik op de rommelmarkt een echte Engelse Bulldog naar adem snakkend wandelen aan de leiband van zijn baasje. Ik moet toegeven dat het bizarre van het beest me wel aanspreekt, maar het beest kan niet meer op normale manier ter wereld komen, en kan nog amper ademhalen door zijn misvormde reukorgaan... Dan voel ik meer medelijden dan dat ik aangetrokken ben door het bizarre.

Een dikke dikke eeuw geleden waren er nog circussen met een freakshow, waar allerlei misvormde mensen, dwergen en reuzen, Siamese tweelingen, extreem magere mensen en extreem dikke, de vrouw met de baard attracties waren in de greatest show on earth....
Met beesten lijken we nog steeds in die geest te werken en te zitten.

Misschien evolueren we langzaam in de goede richting, maar het is dan wel héél langzaam.

Soms heb ik het gevoel dat we eerder achteruit aan het krabben zijn. Vooral als ik naar de honden kijk heb ik dat gevoel. (en naar goudvissen).
Maar al met al vind ik dat toch nog minder erg dan wat we onze medemensen aandoen. Is er iemand die mij het werkelijke nut kan geven voor het bestaan van grenzen? Waarom kunnen mensen uit streken die aan het uitdrogen zijn niet gewoon wat opschuiven naar streken waar wel leefbare situaties zijn ? Omdat daar ergens een fictieve grens is, en je niet zo maar van het ene land in het andere kunt en moogt.
Omdat ook wij plots die grens heel erg nodig achten als er hier te veel en te vlug vreemden toekomen. (Mag wel als toerist, maar niet om te blijven, tenzij het goeie voetballers zijn, dan kopen we ze zelfs !).
Omdat we wel prediken, maar niet toepassen wat we zeggen.
Of toch niet verder dan van uit een veilige situatie, die onze zekerheid niet aantast.
Ik, wij zijn allemaal wat hypocriet als het er op aan komt.

Weet je wat de gemiddelode Belg jaarlijks gemiddeld uitgeeft aan een gemiddelde hond ? 4.800 euro !
Weet je hoeveel eten en drinken dat is in de Hoorn van Afrika ?

ja, het IS erg.

tot de volgende ?

Waalse cryptozoöloog.

Image via WikipediaIk heb al eens eerder over cryptozoölogie geschreven... Een hele tijd terug. Voor wie niet weet wat dit is, het is de wetenschap (?) van de (nog) onbekende diersoorten die gekend zijn uit de legenden en verhalen. Dus serieuze (nog eens:????) wetenschappers, die op zoek gaan naar het Monster van Loch Ness en naar de Bigfoot en de Yeti en dergelijke broodje-aap-verhalen...
Nu gaat de Waal, met Waalse centen nog een verder onderzoek doen (hij is nog maar pas terug van een eerder onderzoek naar het zelfde wezen) naar de Bigfoot, in de Amerikaanse wouden... (ook wel eens Sasquatch genoemd...)

Dit artikel zal weer stof opleveren voor smeuïge verhalen van Bart De Wever... De Walen gaan nu op zoek naar legendarische beestjes...

De Belg (Waal) Eric Joye is echter een gekende en erkende cryptozoöloog... Met naam en faam in de wetenschap... Aan die omschrijving ontgaat mij iets: in het woord WETENschap zit ook weten, en dat is nu net wat ze in dit geval NIET doen !

Van mij mag daar in die wouden best nog een apensoort rondlopen, maar laat de Amerikanen daar dan maar zelf hun tijd en hun geld aan spenderen. Ik zie echt het nut niet in van een dergelijk onderzoek. Als men het toch nog mocht vinden, dan zal ik net zoals over het terugvinden van de uitgestorven gewaande regenboogkikker dat eens lezen, en ergens diep in mijn geheugen opbergen, en daar zal het wellicht blijven... Want wat levert die wetenschap ons op aan nut ?

Als ik in de Zoo de Okapi bekijk, dan zie ik daar een beestje dat ook nog niet zo heel lang is ontdekt, en wat heeft die ontdekking opgeleverd ? Dat het beestje nu rondjes mag lopen in de zoo, en dat ik ze eens kan gaan bekijken in levende lijve... Maar niet zoals het echt hoort. Want de reden waarom de Okapi zolang ongekend was, is gewoon dat hij zeer verborgen leeft in het oerwoud, door de omgeving en zijn specifieke vachtkleur en zijn manier van leven en bewegen voor iedereen verborgen. Als ik dus een echt idee wil hebben van het beestje, dan zou men het in een stuk tropisch oerwoud moeten laten flaneren, waar ik als toeschouwer na 1003 bezoeken plots toch eens het beestje zie... Dan pas zou ik min of meer een idee hebben van het beest in zijn wereld. Maar zelfs dat zou alleen mijn nieuwsgierigheid bevredigen, maar nut zou ik er niet aan hebben.

Ik zou veel liever zien dat men dat geld besteed aan dingen die nuttig zijn voor de mens die in de miserie zit... Neem nu dat vluchtelingenkamp in de Hoorn van Afrika, die kinderen die sterven van de honger... Durf je daar echt gaan vertellen dat je hier een geleerde betaalt om te gaan zoeken naar legendarische beestjes ???? Ikke niet. Want voor die mensen is maar één onderwerp interessant: overleven. Eten en drinken hebben.

Maar toch zie ik nog veel liever dat er ergens een cryptozoöloog geld spendeert aan het onderzoeken van fabeltjes, dan dat ik miljarden zie besteden aan oorlogen en wapentuigen. Nu en dan krijg ik een mailtje in mijn box, met een heel pakket schitterende foto's van moderne wapens, vliegtuigen, destroyers, duikboten en noem maar op. Echt geniale wapentuigen.
Die dingen kosten miljarden en miljarden... om elkaar te doden.
Nu kunnen ze dus elkaar op een heel gesofisticeerde manier om zeep helpen, heel gericht, en zelfs zonder dat ze er zelf bij zijn. Ze hebben tegenwoordig immers al onbemande vliegtuigen, die door mensen bediend worden van uit hun bureeltje, ergens in Verwegistan... En die veel meer het gevoel hebben een computerspel te spelen dan wel echte mensen te doden.

Maar telkens als ik dergelijke dingen zie, hoor, lees, dan denk ik aan de waanzin...
En ergens verwondert het mij dat de wereld, de mensenwereld, nog bestaat... We vervuilen, we plunderen de aarde leeg, we moorden en heersen over anderen, we hongeren hele volkeren uit, en we spenderen geld aan zinloze onderzoeken naar Bigfoot...
Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig ?
We kijken op TV naar tomaten en komkommers die vernietigd worden, en meteen daarna naar beelden van verhongerende mensenmassa's, amper een paar duizend kilometer verder op...
We schieten raketten in de ruimte om het heelal te onderzoeken, en kunnen hier nog niet eens iedereen voeden.
Of liever, we kunnen het eigenlijk wel, maar doen het niet. Steeds weer en weer lees ik dat men wel degelijk in staat is de huidige wereldbevolking te voeden... Waarom doen ze het dan niet ?
Omwille van de lieve centen, omwille van de heerlijke macht, omwille van het grootste idool ooit: de IK, het MIJ, het EGO...dat nooit genoeg lijkt te hebben.

Zelfs het onderzoek naar bigfoot is daar niet van ontdaan, want hoe heerlijk zou het niet zijn te weten dat je de bigfoot eindelijk ontdekte, en een naam kon geven, waarin uiteraard je eigen naam vereeuwigd wordt... Vereeuwigd ? Nu ja, zolang de wereld niet helemaal om zeep gaat onder druk van de waanzin.
Oh ja, lees ook eens het artikel dat ik gisteren naar mijn blog linkte... Het is wel in het Engels, het komt van Al Jahzeera, maar het is héél verhelderend...

Ondertussen ga ik me verstoppen voor de waanzin van de wereld, en kijken naar de mooie prentjes over de Yeti... Veilig in mijn eigen gesloten fantasie-wereldje... Helemaal van mij, ver weg van al de wreedheid, schuilen in mijn eigen ikje...

tot de volgende ?