Bertje den bleiter

Nee, ik ga niet over zijn geklungel schrijven, maar over het symptoom.
De laatste tijd horen wij niet anders dan allerlei misstappen, geklungel, verdachtmakingen, kortom dingen die je eigenlijk niet hoort te horen in een regering...
Ik ga al de ministers en ministeries niet opsommen die de laatste tijd in een van onze (te) vele regeringen plots in een kwalijk zonnetje stonden te blinken, maar er is iets aan wat me op zijn zachtst gezegd opvalt !

Wat het ook is, wat ze ook deden of juist niet deden speelt tegenwoordig echt niet meer mee! De regering(en) hebben tegenwoordig een nieuw kenmerk, ingevoerd door Guytje Verhafstoot, en gretig geadopteerd door alle bewindvoerenden in onze contreien...

Het volk moet, wat er ook gebeurde, een hecht front te zien krijgen, en alle gelederen moeten zich sluiten om het fronton, de pui, de voorgevel net te houden en heel te houden. Ze zijn maar één keer uit hun rol gevallen, en dat was bij Leterme, maar die kreeg dan ook veel te veel voorkeursstemmen, en deed af aan het gelijkheidssyndroom.

Het is nog niet gebeurd, maar zoals de tekenen nu zijn, kun je als minister rustig je schoonmoeder de kop in slaan, en je behaaglijk veilig weten in het cordon van de bewindvoerderskliek. Wat je ook deed of net niet deed, alles is goed te praten en wordt door de meerderheid weggelachen. De kliekjesgeest is nog nooit zo groot geweest.

Het is wellicht ontstaan na de heksenjacht bij de ontsnapping van Dutroux, waar ministers plots het veld moesten ruimen omdat de bedienden onder hun bevoegdheid een steek hadden laten vallen. Het was ook een bizar iets, net alsof je voor een foutje in een lap weefsel de grote textielbaron zoudt gaan afdanken... Maar zoals gewoonlijk in dit apenland, zijn ze weer van het ene uiterste in het andere gevallen. Nu mag en kan alles. Zolang je maar minister bent, ben je onaanraakbaar (zoals vroeger de melaatsen ?)...

Ik ga nu niet gaan beweren dat ze, als je fouten genoeg maakt, je kamervoorzitter maken, maar toch...

Walschap schreef het al: "Moeder, waarom leven wij ?"

Binnen Europa hebben wij wellicht de naam van ontwikkelingsland ? Of lopen wij voor op de ontwaarding van de rest van de wereld ?

Vannacht lag ik weer eens te denken... Over het Leven. Eigenlijk denken wij daar nooit over na, maar eigenlijk is het toch een fantastisch iets, dat Leven... Of het nu geschapen is, of ontstaan uit een oersoep of wat dan ook, neemt niets weg van het feit dat het wonderbaarlijk is ! Men heeft ooit in een labo aangetoond dat in een oersoep aminozuren ontstaan, die zowat de grondstof van leven vormen, maar nooit het ontstaan van het leven zelf. Laat ons nu eens veronderstellen dat het helemaal bij toeval is ontstaan, zo maar... een plots toevallig bijeenkomen van de nodige bouwstoffen die dan ook nog op de juiste manier aaneen zijn geklit, en die dan begonnen te leven. Het klinkt al onwaarschijnlijk, maar het verhaal is niet af ! Het leven is pas Leven geworden, op het moment dat in die bouwstoffen iets gebeurde, zodat er een vorm van voortplanting was... Fenomenaal toch ?
En het gaat nog veel verder! Want uit dat ene soort Leven splitsten zich dan, door evolutie, steeds meer en steeds nieuwere soorten af, die op een bepaald moment niet meer bestonden uit eencellige wezens, maar die gingen in een soort van kolonies leven, waarbij ieder deeltje een stukje van het werk deed om als geheel te Leven... En het gaat steeds maar verder en verder, tot er planten ontstaan, dieren en uiteindelijk ook de mens. (Hoewel het helemaal niet zeker is dat dit de laatste was, er zijn wellicht nog steeds dingen bezig te ontstaan?)...
Maar wat nog veel wonderbaarlijker is, is dat ondanks het feit dat door de evolutie er in feite een systeem ingebouwd zit om te overleven, het toch in zijn totaliteit één geheel is... Heel het systeem van leven hangt immers aan elkaar vast. Alles leeft met alles, in een vloeiend systeem.
Dat is wellicht het grootste wonder.
Wij hebben ondertussen, met veel vallen, vastgesteld, dat het verdwijnen van één soort een kettingreactie veroorzaakt. Maar desondanks zien wij dat telkens weer het systeem zich aanpast, en dat er telkens, op een wondere manier een nieuwe vorm van evenwicht ontstaat.
Met recht en reden beginnen we ons ongerust te maken of dat wel blijvend zo al gaan. Of we niet op een bepaald moment een onzichtbare grens zullen overschrijden, waar blijkt dat geen herstel meer mogelijk is, dat het evenwicht voorgoed naar de knoppen is.

Wij moeten ons dan ook meer en meer bewust worden van het feit dat leven als dusdanig heilig is, en dat leven, hoe miniem ook, moet geëerbiedigd worden !
Ieder plantje, ieder beestje heeft immers zijn waarde in het systeem!
En veel te dikwijls zien we, door misstappen onzerzijds, dat bepaalde soorten of verdwijnen, of integendeel explosief vermenigvuldigen en andere soorten gaan verdrukken.
En ik kan me niet van de indruk ontdoen, dat net de agressievere soorten door ons geklungel de overhand krijgen, dat het nieuwe evenwicht steeds minder lief is, meer agressief. Ergens is dat logisch, want overleven is dan meer dan ooit een daad van zijn plaats verdedigen.
Al die feiten doen mij vrezen dat wij al de grens overschreden hebben, en dat wij stilaan in een nieuwe wereldvorm zijn terechtgekomen, een wereld waarin alleen de sterkste soort overleeft.

En dan heb ik er grote twijfels bij, of wij wel die soort zijn... De Hopi-indianen kunnen heel goed gelijk krijgen dat wij aan een nieuwe aardtijd komen, de tijd van de insecten en de knaagdieren. Ratten en insecten.

Als ik rond me kijk, zie ik steeds meer van die bakken staan met rattengift, maar zie ik de rat niet verdwijnen. En ook de insecten minderen niet, alle insecticiden lijken alleen aanleiding te geven tot het ontstaan van sterkere, resistentere soorten...
Bij de mens lijken in tegendeel steeds weer nieuwe ziekten te ontstaan, en die leiden eerder tot verzwakking dan tot sterker worden van het ras mens...

En desondanks doen we voort met ongebreideld uitputten van de Aarde...
We graven ons eigen graf... in een steeds sneller tempo.
Er komt een nieuw evenwicht voor het leven op deze aarde, maar het lijkt er sterk op dat de mens daarin niet meer past.

Het is meer dan hoog tijd dat wij weer leren denken aan het leven als het Leven.
Dat wij ons inzetten om het Leven in zijn geheel in stand te houden.
Dat wij stoppen met de roofbouw op de aarde.
dat wij eerbied hebben voor het kleinste en onnozelste stukje leven...want het kadert in het Geheel van het Leven.

Thuisfront... Gwendolyn is gevallen.
Als haar knie niet is ontzwollen tegen zondag, moet ik haar dinsdag ook meenemen naar de kliniek, om foto's te nemen... Veerle mag wellicht dan uit de plaaster, en Gwendolyn er in ???
djudedju
en zeggen dat ze allemaal twee grote voeten hebben om op recht te blijven ! (Dat van die grote voeten is echt, bij ons leven ze allemaal op grote voet(en) !

tot de volgende ?

Als 't beestje maar een naam heeft...

Oh Wonder !
Men is tot de vaststelling gekomen dat een koe die een naam krijgt, en bij zijn naam geroepen wordt, ongeveer 280 liter meer melk geeft per jaar !
De koe is minder gestresseerd, en veel tevredener, vandaar de hogere melkgift.
Ik ben daar niet van verwonderd !
Wij, als zoogdier onder de andere, voelen ons ook veel beter in ons vel als we erkend (en herkend) worden... Waarom zou het met dat koebeest anders zijn ?
Ik zie het veeleer als een bewijs uit het niets dat zelfs dat onbetekenende beetje liefde loont... Hoezeer zou dan een zee van liefde ons allemaal helpen ?
Wij onderschatten voortdurend het effect van liefde en lofwoordjes, erkenning en waardering.
Wij zijn er veel te karig mee !
Ik vraag me af of we onze gewone opvoedingmethodes eens niet zouden omkeren, in een poging tot een beter systeem te komen?
In plaats van voortdurend te corrigeren, te reclameren, te kijven en te berispen bij ieder misstap, gewoon ieder goed ding loven en prijzen, een knuffel geven... en het fout gedane negeren, triestig kijken...Wie weet zou dat niet tot betere resultaten leiden dan wat we nu doen...Een totaal gebrek aan lof en eer...
Mocht iemand ons zeggen: "Hé, dat heb jij mooi gedaan !", dan zouden we wellicht eerst eens naar hem of haar kijken om te zien of hij/zij met ons staat te lachen. Zo ver is het gekomen, zo zijn wij ontwend om eens een woordje aan lof, van aanmoediging te krijgen...
De enige aanmoediging die we in de praktijk nog mogen ontvangen is als we ziek zijn, zo van "Maar dat zal wel beteren..." Net of dat iets is wat we zelf in handen hebben. (Misschien toch wel een stuk!)
Maar iedereen weet dat het negeren van een kind voor dat kind héél erg is! Dat wordt aanzien als een strenge straf ! Als we dat combineerden met lof, liefde bij iedere goede prestatie, zou dat niet werken?
Nu zien we in de scholen steeds meer een evaluatie in plaats van een puntenkaart, wat net als alles zijn voor- en zijn nadelen heeft, maar het zou in ieder geval de mogelijkheid moeten hebben om de inzet van het betreffende kind te evalueren ! Mijn kinderen kunnen getuigen, ik heb nooit veel belang gehecht aan hun cijfers, waar ik belang aan hechtte, dat was of ze zich echt ingezet hadden om tot dat resultaat te komen. Ik deed dat uit eigen bittere ervaring ! Ik was er zo eentje die al spelen door de lagere school en het middelbaar ging... Ik moest er niets voor doen, en haalde als ik het wilde toch heel goede cijfers...maar in werkelijkheid deed ik heel weinig inspanning. Iets wat me zuur opbrak toen ik verder studeerde en er zelfs geen benul van had wat studeren was, laat staan hoe je moest doen... Met andere woorden je kleine kan thuiskomen met 90 % van de punten en in mijn ogen straf verdienen, omdat hij geen inzet had ! Terwijl een ander kan thuiskomen met amper 50%, en alle lof verdiend, omdat hij werkelijk alles op alles heeft gezet om tot dit voor hem schitterende resultaat te komen !
Blijkbaar was ik op dat ene puntje (studeren) dan al wat aan het systeem toegekomen van te belonen met lof, met eer, met knuffelen... Een mens zou moeten de kans hebben om al zijn ervaringen van zijn hele leven te kunnen benutten en te kunnen herbeginnen... Misschien zouden we heel anders leven, vooral met veel meer begrip, en begrip is het begin van eerbied en dus ook van wat liefde...
Maar helaas, dat zit er voor ons niet in.
En geef toe, er zijn in ieder leven stukken die je niet graag nog eens zoudt moeten meemaken. Perioden van ziekte, van rouw, van moeilijkheden, werkloosheid, of wat dan ook...
Misschien is het toch maar beter dat we niet kunnen herbeginnen. Dat we tevreden met ons eigen lot zijn. Want al bij al, er zijn er waar het veel erger is dan bij ons! Wij hebben altijd de neiging om alleen met onszelf medelijden te hebben, maar kijk maar eens rond je, en wees tevreden. Als we klagen zien we alleen maar onze negatieve ervaringen, en staren halsstarrig voorbij al de goede dingen... die er toch ook zijn, en die altijd wel zien bij de andere !
Toen ik bij de kapster zat, vertelde ze me van een goede kennis van haar waarbij men net MS had vastgesteld... een verschrikkelijke ziekte waar veelal alleen een bergaf meer in zit... Dan ben ik heel dankbaar dat mijn kwaal stabiel blijft... Ook al doet het pijn.... Ook al heb ik een heel pak beperkingen, er zijn nog een heel pak dingen die ik wel kan, en waarin ik iets kan betekenen.

Het is net zoals je loopt over straat, met je hoofd vol met jouw eigen besognes, zo erg dat je amper ziet dat er nog andere mensen over de straat lopen, naast je of je kruisend... En ieder van die passerenden doet net als jij, alleen met zich zelf bezig zijn... Geen aandacht voor een ander hebbend.

Gek hé ? Precies of onze zorgen doen ons blind zijn voor de ander en zijn zorgen.
Terwijl een vriendelijke groet, een glimlach wellicht al voldoende is om al die zorgen voor enkele tellen aan de kant te doen gaan.
Waarom doen we dat dan niet ?
Omdat we veel te veel bezig zijn met ikke, ik me zelf, mijn eigen egoïsme.

Als ik naar mijn gewone winkel ga (de Colruyt te Brakel), dan zegt bijna ieder bediende me vriendelijk goeiendag. Dat doen ze niet bij allen. Bij mij wel, omdat ik ook steeds vriendelijk ben, en als ik iets moet vragen ook steeds dank u zeg als ze me helpen... Als ze aan de kassa staan, dan zit ik wel eens tegen hen te lullen, zodat ze in plaats van het gewone gezaag ook eens kunnen lachen tijdens hun werk... Laatst vroeg ik aan een van hen of het niet mogelijk was om product X in het assortiment op te nemen... En toen het er stond heb ik de eerste keer dat ik hem zag, naar hem toe gegaan om hem te danken. Dat kost me niets...Waarom doen we dat niet met zijn allen?
Och, denk niet dat ik een heilige ben, maar vriendelijk zijn, dat heb ik met de paplepel mee gekregen van ons moeder, die zei ook steeds goedendag, en was tegen het personeel in de winkel of restaurant of waar dan ook, steeds vriendelijk en beleefd... Als je het niet doet uit liefde voor je medemens, doe het dan potdorie uit eigenbelang, want je zult zien dat het je eigen leven heel wat makkelijker en gezelliger maakt !

Ik heb het al gezegd, de enige keer dat we echt met lof zwaaien naar een medemens, is op zijn begrafenis...Maar dan heeft hij/zij er nog weinig aan.

Is er eens eentje die je gebruikt als klaagmuur, luister dan, wie weet is er ooit een dag dat ook bij jou de nood zo hoog zit dat je dolgraag eens tegen iemand je verhaal zoudt willen doen... En misschien is hij/zij daar dan ook wel toe bereid...wetende wat het voor haar of hem heeft betekend.

Zelfs een koe geeft meer melk, gewoon door haar bij naam te noemen...

Niet te vergeten !!!

tot de volgende ?

Zon...

Na twee eindeloze dagen mist (eerlijkheidshalve, gisterennamiddag was het al redelijk) is er nu eindelijk weer zon te zien ! Er hangt nog steeds een floers van nevel over de koude witberijmde velden, maar de zon IS er !
De hemel heeft weer dat tere lichte blauw van de schilderijen van Breughel. Met einders die wit schijnen.
De enige vervuiling zijn de witte strepen van gepasseerde vliegtuigen. Alleen laag bij de horizon is er iets als een witte wolk te bespeuren.
Mooi !

Gisterennamiddag ben ik nog eens gaan wandelen, mijn gewone kleine toertje, door de Jagerij, de Horebeekse Hoek en via de Materse Hoek weer naar huis toe... Al na een paar honderd meter begon de pijn ... in mijn rechter heup en later ook in mijn linkerheup...de rugpijn bleef weg tot ik in de Materse Hoek was !!! Mijn turnoefeningen werpen dus vrucht af !
Ik ben ondertussen ook begonnen met oefeningen om mijn heupgewrichten zo soepel mogelijk te doen werken. Ik geloof niet dat de schade aan mijn heupen echt groot is, ik hoor van diverse mensen dat zij voor een broodnodige operatie hun gewrichten hoorden knarsen, ik heb dat nog niet, dus kan het nog niet zo erg zijn (Ik heb een voorschrift voor het nemen van foto's van mijn heupen, maar ik wacht tot Veerle weer hersteld is...kwestie van niet helemaal in de knoei te raken).
Ik heb je, meen ik mij te herinneren, al verteld dat ik bij het instappen in mijn auto, bijna mijn tweede been (linker) niet meer in de wagen krijg, van de helse pijn... Ik had die pijn ook bij het aantrekken van mijn onderbroek en mijn broek, op het ogenblik dat ik mijn linkse poot moest opheffen om hem in mijn broekspijp te krijgen... Nu is dat, dankzij de bijkomende turnoefeningen al veel verbeterd. De auto gaat nog moeizaam, maar dat komt ook wel nog in orde...zodat ik stillekens het vermoeden heb dat mijn heupen eerder vastgeroest zijn dan wel versleten... Ons vader heeft dat ooit erg gehad met zijn schoudergewrichten, en moest dan speciale oefeningen doen om zijn schouders weer los te werken. Het te weinig gebruiken door de ziekte was bij hem en wellicht ook bij mij de oorzaak van dit vastroesten. (Mensen met een ijzeren gestel hé!)

Als het weer het toelaat zou ik wellicht deugd hebben van een dagelijks wandelingetje. Bewegen als het kan is duidelijk van belang.
Laatst vroeg iemand me of die turnoefeningen geen pijn doen. In het begin was het heel erg pijnlijk, en ik ben dan ook heel langzaam en traag opbouwend begonnen. Oefeningen die ik nu twintig maal doe, deed ik in het begin soms maar vijf, zes keer, en dan nog met veel moeite en pijn. Nu zijn er maar twee oefeningen die me echt nog zeer doen: de oefeningen voor mijn heupen, wellicht omdat ze nog nieuw in het gamma zijn, en de oefeningen tegen de deurpost... Maar dat zijn dan ook net zowat de belangrijkste oefeningen voor het rechtkrijgen van de rug. Je gaat dan met je rug tegen de hoek van de deurpost staan, zodat die hoek netjes in de holte van je ruggengraat zit. Dan kantel je je bekken zo, dat je lendenwervels ook volledig de deurpost raken, je recht je rug zodat je ruggengraat volledig tot aan de nek tegen de deurpost staat. Dat alleen al is niet zo makkelijk, maar dan moet je je gestrekte armen zo hoog mogelijk boven je steken, zodat je ruggengraat werkelijk over zijn volle lengte tegen de deurpost "knelt"... Doe dit zo vaak mogelijk. In het begin had ik al mijn "dikte" na een keer of drie, nu zit ik aan twaalf arm-opsteek-bewegingen... Je moet oppassen als je het doet, want dit is blijkbaar een zware oefening voor de rugspieren, en ik heb in het begin een paar keer meegemaakt dat de spier plots verkrampte, en dat doet serieus pijn... Maar het is een belangrijke oefening voor de rugspieren !

Alle oefeningen zijn er op gericht dat de buikspieren en de rugspieren zo sterk mogelijk worden. De bedoeling is immers dat zij samen twee dingen doen: 1) zij moeten de rug zo recht mogelijk houden, waardoor de druk op de wervels gelijkmatiger is, en je minder kans hebt dat een wervel scheef zittend een zenuw afklemt. 2) Als die spieren sterk zijn, nemen ze zelfs een deel van het werk van de ruggengraat over, zij vormen zelf een stevige kolom waarop het lichaam draagt.

Naar mijn mening voorziet de huidige "ruggenschool" niet voldoende dat er diverse soorten van afwijkingen in de rug zijn, waarvoor je ook andere oefeningen moet doen. In het begin van mijn ziekte ben ik ook naar de ruggenschool geweest, maar werd na enkele sessies aangeraden er mee te stoppen, omdat ik meer negatieve dan positieve gevolgen had. Blijkbaar waren er daar oefeningen bij die voor mij niet geschikt waren. En blijkbaar heb ik door tasten en proberen de voor mij gepaste oefeningen dan wel gevonden. Het zou uiteraard makkelijker zijn als die oefeningen door deskundigen naargelang de aard van de letsels en de aard van de reacties op de oefeningen individueel aangepast worden, maar in werkelijkheid zit je daar in een soort groepsverband, allemaal dezelfde oefeningen te doen... Die oefeningen die wellicht voor de grootste groep als goed zijn ervaren... Wie uit die boot valt... sorry...
Volgens mij zou de ruggenschool dan ook veel meer individueel moeten gegeven worden, zeker voor diegenen die duidelijk niet passen in de groep... Die zouden moeten individueel aangepakt worden. Ik weet niet hoe ik nu zou zijn, mocht men dat indertijd, in de aanvang van mijn ziekte zou hebben gedaan, maar ik weet zeker dat ik in de tussentijd veel minder pijn zou hebben gehad, en veel minder medicatie zou hebben moeten nemen... (en maagzweren van die medicaties).
Mocht je dus ooit zelf aan de sukkel raken met je rug, en je kunt de rugschool niet aan door te veel pijn of door letsels die blijkbaar niet in het plaatje passen, leg je daar dan niet bij neer, en zoek hulp bij een kinesist of zo, die samen met jou de oefeningen zoekt die je wel aankunt, om je spieren weer op te bouwen!!!

Ik heb gisteren ook weer een sculptuur in been bijna volledig afgewerkt. Twee vissen die in een paarbeweging zitten. Dat ze nog niet volledig afgewerkt zijn, komt alleen door het feit dat het zeer fijn werk is, en dat na een tijdje je handen gaan trillen door de concentratie en door het getril van het machientje... Het is dan best om te stoppen, want foutjes zijn in dat stadium niet meer te corrigeren. Ik zit nog wel na te denken over de manier waarop ik het juweel zal hangen... Ik weet het nog niet zeker, maar zit momenteel te broeden op een koperen achtergrond. Ik probeer het eerst nog wel eens uit te tekenen om het effect in te kunnen schatten. Het gesculpteerde stuk is in ieder geval goed meegevallen en oogt zeer mooi als geheel. Ondertussen zit ik ook na te denken over een schilderij... en uiteraard doe ik ook nog mijn pyrografie.
Dat schilderen wordt weer echt nieuw! Vroeger deed ik dat veel en graag, maar sinds mijn rugkwaal kon ik het niet meer aan om op een verticaal doek te werken. Sinds mijn lessen bij ziekenzorg weet ik dat ik het verticale werk heel erg kan beperken, en dan bijna horizontaal kan verder doen... dus: proberen maar !
Met mijn computer, boeken, wandelen en al de rest, ben ik al met al een mens die zich nooit verveelt... Ondanks mijn kwaal. Je kunt niet geloven hoe blij ik daar over ben ! Ik herinner me telkens en telkens weer dat ons vader door zijn ziekte ook in één klap al zijn hobby's zag verdwijnen... Ik mag er niet aan denken !
Wellicht is het ook dat, dat mij, ondanks de pijn er steeds bovenop heeft gehouden!
De pijn heeft mij immers geleerd dat de beste pijnstiller immer volkomen geestelijk is ! Als je kunt bezig zijn, dan duw je de pijn als het ware geestelijk naar de achtergrond ! Daar kan niets tegen op ! Bovendien geeft het je ook nog het bijkomende gevoel dat je niet helemaal afgeschreven bent, je bent niet de nietsnut, je doet nog iets, je bent bezig en met je "werk" kun je nog anderen plezieren... Ook dat is enorm belangrijk !
Vandaar dat ik ook met graagte meewerk in ziekenzorg in de hobbyclub... Ook al kan ik maar enkele uurtjes verpozing bezorgen, voor sommige mensen is dat iets waar ze een hele maand naar uitkijken.
Ik kan dat weten, ik ken het belang van bezig zijn...
bij voorbeeld met een...blog .

tot de volgende ?
Oh ja, volgende dinsdag is er wellicht geen blog, ik moet eerst met Veerle naar de kliniek (uit de plaaster ?) en daarna is het "eetinge" met ziekenzorg...

Steenuil

Nee, geen scheldwoord, alleen de spijtige vaststelling dat ook in onze mooie, nog redelijke groene Vlaamse Ardennen, de steenuil bedreigd is in zijn voortbestaan...
De reden ? De ruilverkaveling, de grootste milieuvernietiger aller tijden !
Want... de steenuil nestelt in knotwilgen, in gaten in oude bomen... en die moesten allemaal wijken om de velden groter en ruimer te maken...Geen grachtkanten meer, geen grachten meer en ook geen knotwilgen meer... dus ook geen nestgelegenheid voor de steenuil...
Ook de kievit wordt bedreigt, maar die dan vooral door de grote zware landbouwmachines die zijn nestplaats gewoon kapot rijden...
Leeuwerikken ??? Heb jij er onlangs nog gezien ? Gehoord ? Ja ? Draag zorg voor de herinnering !

Dit jaar zag ik ook nog geen hazen... De velden raken ontvolkt !
Vroeger hoorde ik in de zomer wel eens wilde kwartels, maar of mijn oren zijn verslecht, of die zijn er ook niet meer... En deze week zag ik voor het eerst in een lange tijd weer eens een groenvink, die vroeger hier massaal zaten... Gelukkig gaat het niet met alle vogels zo slecht, maar toch... dat precieuse evenwicht weet je wel... Telkens iets naar de knoppen gaat sleurt het een heleboel andere dingen mee...
Het is net als in onze mensachtige economie... Gaat een bedrijf in faling, dan sleurt het een hele resem van toeleveringsbedrijven mee in de moeilijkheden en veelal zelfs in de val...

De mensen lopen ongerust, zijn gedeprimeerd omdat de economie zo slecht gaat, zegt Luc mij... Hij kwam van een vergadering waar heel wat mensen zaten die maar een week op zes meer werken, de rest is werkloosheid... Hij vertelde me ook dat de bedienden, waar geen economische gedeeltelijke werkloosheid bestaat, gedwongen worden in te leveren en over te schakelen ok 4 dagen werk op de vijf, en een inlevering van 20 % op het loon...
Geen wonder dat je dat ziet op rommelmarkten en dergelijke, en dat je ook ziet dat tweedehandse kledij en dergelijke meer aantrek hebben... Geen wonder ook dat er veel mensen rondlopen met depressies...
Onze maatschappij heeft jaren aan een stuk de mensen opgezweept tot een uitzinnige manier van spenderen, en nu draait men plots de kraan dicht.
Je zou denken, nou dan geven we maar iets minder uit, maar zo werkt het systeem niet ! Bij dat uitzinnig spenderen hoorde immers ook het onbeperkt kopen op krediet, en heel wat gezinnen kampen dan ook met torenhoge afbetalingen, voor het wasmachine, de computer, de tv, de auto, de tweede auto, de nieuwe badkamer met jacuzzi... en de veelal huizenhoge lening voor de betaling van de nieuwe woning... Het kon immers niet op, de lonen stegen regelmatig, je had vast (?) werk, en die moderne dingen bieden telkens weer net een snuifje meer gemak, of ogen beter bij de buren en/of de collega's...
Als je dan moet inleveren, zit je in de knoei.
Heel diep, het water aan de lippen.
Wordt je depressief van, raak je ziek, en heb je nog minder inkomen.
Veelal loop je snibbig rond, snauw en bijt je je partner af, en komt er nog een dure scheiding bovenop, met dan nog ruzie over de verdeling van de goederen en de daarbij horende afbetalingen...
Je ziet geen einde aan de ellende...
Het helpt je natuurlijk niet dat ik (en wellicht ook jou ouders) de kinderen steeds hebben voorgehouden niet verder te springen dan je stok lang is... Maar had je maar geluisterd naar den ouwen...
Die hebben immers ervaring zat op het gebied van crisis... Ze weten misschien nog van de crisis van de jaren dertig, misschien nog van de oorlog, de crisis rond de oorlog in Korea, de oliecrisis hebben ze zeker meegemaakt, de tweede oliecrisis ken jij al, en de tweede grote ineenstorting van de zeepbel der economie is wat je nu aan het savoureren bent... De ene crisis was al erger dan de andere, maar telkens weer zagen we mensen die dachten dat het niet meer stuk kon gaan, en telkens goten de banken wild en ongebreideld met goedkoop geld om zich heen... tot plots de zeepbel barst...
Een zeepbel, want dat is het !
Steeds meer stel je vast dat er gekocht en verkocht wordt met geld dat er in werkelijkheid niet is ! Steeds meer is er op zijn minste een tijdelijk gat van geen goederen meer en nog geen vervangend geld. Om een eerder onschuldig voorbeeld te geven, je koopt met je kredietkaart een kilo snoep, je rekening wordt gedebiteerd, maar het duurt nog zo'n drie dagen vooraleer de winkelier zijn geld krijgt... Bij de fabrikant van snoep is dat nog erger, die levert 100 kgr snoep aan de winkel, maar moet een tot drie maanden wachten op zijn centen, gelukkig betaalt hij de leveranciers van suiker en smaakstoffen ook maar na een maand of zes... En zie je de zeepbel ???Het kan toch niet anders dan dat daar moeilijkheden uit voortvloeien ? De eerste kentekenen zag je al enkele jaren geleden beginnen, toen plots meer en meer bedrijven overschakelden naar een productie "just in time", of te wel een productie geknipt naar de onmiddellijke vraag. Waardoor de perioden van "ijdel" geld beperkter werd.

De trukendoos van de banken is legio... Als jij een betaling doet gaat je geld onmiddelijk van je rekening, maar wordt pas na een dag of drie doorgestort, dus is het geld drie dagen ter beschikking van de bank, zo maar, gratis... Nu denk je wat kunnen ze nu doen met die 50 euro van mij, maar het gaat hem niet over over jou 50 eurootjes, maar over de vele honderden, duizenden die die dagen daar ergens vrij rondzweven in de hemelsblauwe bankluchten... Geld dat op een manier dus twee keer fictief wordt... van zeepbel gesproken...

Maar nu zitten honderden, duizenden gezinnen in de financiële knoei... En ergens is dat nog het minste, veel erger zijn de gevolgen op gebied van gezondheid, zowel geestelijk als lichamelijk... Ieder euro moet vier keer gedraaid worden vooraleer je het uitgeeft... als je ze al hebt...

Maar laten we misschien, heel misschien, een les trekken uit deze crisis... Misschien, heel misschien zal deze crisis ons wakker schudden om anders te gaan leven... en niet meer te kopen met geld dat er nog niet is, geen aankopen op krediet, eerst sparen, en dan pas kopen... Misschien een uitzondering voor de aankoop van een woning, maar dan ook voor een een thuis, niet meer voor een pronkobject, net iets groter en weelderiger dan dat van de buren... Nee, laat ons bouwen aan een warm knus thuis in plaats van een kast van een huis...

tot de volgende ?

Huisvuil...

Tot op heden was ik voorstander van de selectieve huisvuilophaling. Gedenk maar mijn artikels over het houden van kippen als alternatief...
Maar nu hebben ze me pijn gedaan !
Letterlijk !!!
Meerdere keren per week zelfs !
Ze hebben immers, aanhet kruispunt van de keirestraat met de Jagerij een verkeersdrempel aangelegd, zo'n onding met twee grote vierkante stukken rood plastic, waar je ofwel met je wagen moet overkruipen, ofwel een allesbehalve aangename klop in je onderrug krijgt, waar ik zo al pijn heb, zonder dat geklop.

Dat ze die drempel daar leggen is ook al geen blijk van intellect, want iedere ijzeldag weer zien we wagens die op de kruispuntje vastzitten... Het kruispunt is immers netje in een klein maar kwalijk dalletje gelegd. Met ijzel moet je heel voorzichtig het kruispunt oprijden (voorrang van rechts), en als je iets te traag was, of moest inhouden voor een tegenligger, je raakt het bergje na het kruispunt niet meer op... Nu zie ik dat niet meer zo (De winters zijn niet meer zo koud, en ik sta veel te laat op om die kleine rampen nog te kunnen zien), maar de laatste winterprik was duidelijk voldoende om toch minstens één auto die wat gas had gegeven om toch uit het dal te raken, daar in de greppel te pronk te leggen... Nu hebben ze die drempelondingen net daar gelegd, zodat de auto's die van de Hoek komen nu al -zelfs zonder ijzel- heel traag de helling naar de keirestraat op moeten... Ik denk dat ik de volgende ijzeldag maar eens vroeg ga opstaan om als ramptoerist post te vatten aan de nieuwe mensenpesterdingen.

Nu zit je je misschien af te vragen wat de link is met het huisvuil ? Wel, die rugverpestende rotdingen worden gemaakt van recuperatie plastic, dus van de petflessen die jij en ik iedere ophaaldag zo netjes weer in de blauwe zak buiten zet...

We moeten al betalen om die dingen selectief buiten te mogen zetten, en dan gaan ze er ons nog eens mee gaan pijnigen ook... Het geheel komt mij echt pestiger voor ! Ik moet toch eens nazien of ik via de wet op pestgedrag die dingen niet weer kan weg krijgen...

Eén ding is er goed aan. Op die plaats staan er geen woningen.
Want ik mag het niet dromen dat ze zo'n onding voor mijn deur leggen! Niet iedere wagen houd zich in voor die dingen. Er zijn van die testpiloten die het leuk vinden die bulten als springschansen te gebruiken en pogen zo ver en zo hard mogelijk te vliegen. Ook zijn er die rondrijden in die terreinwagens, gebouwd voor Parijs-Dakar en dergelijke, die zich voor zo'n stom klein bultje helemaal niet moeten inhouden, en tenslotte zijn daar ook de grote vrachtwagens die zoveel rijen wielen hebben dat ze het in de stuurcabine hoogstwaarschijnlijk niet eens voelen dat er een bultje lag. (Ze zeggen immer altijd dat ze de fietser onder hun wielen ook niet gevoeld hebben- is het niet?)... Maar die drie soorten "chauffeurs" (???) komen dan wel met een schok terug neer op de rijweg, en die dreun plant zich dan netjes voort door de bodem tot in je huis en je moet je suiker in je kop koffie niet meer roeren, dat deden zij al van op afstand...

Mijn vraag : Is er iemand onder mijn lezers die me zeggen kan hoe ik mijn plastic wel kan meegeven met de blauwe zakken (het is goedkoper dan met het gewone huisvuil), maar op zo'n manier dat ze het plastic niet meer kunnen hergebruiken ??? Of toch niet voor die dingen die ze in Wallonië zo vriendelijk ezelsruggen noemen (maar dan in het francofoons: dos d'ânes)...

Ik wens in ieder geval de uitvinder van dergelijke ondingen, de makers, de leggers, de ordergevers, de vragende partijen en heel de trammelant even veel rugpijn als ik mag genieten !

Let op, ik heb niets maar dan ook niets tegen verkeer(d)remmers, maar er bestaan oplossingen die niet rugonvriendelijk zijn !!!!!

Maar ja, wie denkt er als gezonde mens ook eens aan het uitschot van de maatschappij, de niet-productieven, de profiteurs die op ziekenkas zitten...???

Oef, voila, ik heb het weer eens gedaan, ik heb mijn gedacht gezegd op een sarcastische, ironische manier, en de eerste bedoeling is daar mee al bereikt: ik ben een beetje gekalmeerd... De tweede bedoeling is nog een vraagteken: ik weet niet of de juiste man dit artikeltje ook zal lezen, en er misschien lering uit zal halen... Maar de juiste man, dat is een politieker... en ik weet niet of die ironie en sarkasme wel kunnen lezen.

Het is weer eens mistig. Gelukkig maar, want sinds we weten dat het ontbreken van nevel door een te zuivere lucht een oorzaak is van de global warming, moeten wij juichen bij iedere vlaag mist door vervuilde lucht... (Dat is ook sarcasme mocht je twijfelen).

Maar al bij al vind ik mist toch maar een triestig weer. Je ziet plots niet meer zoals je gewoon bent, het is alsof je kijkt door een raam met de gordijnen dicht. (In mijn huis hangen daarom geen gordijnen, ik wil genieten van de wereld)

Dat doet mij denken aan ... postuurkes. Nu ga je zeggen, wat hebben gordijnen te maken met postuurkes? Wel, je moet maar eens goed kijken... Heel wat van de woningen die de inkijk in hun woning verhinderen met een gordijntje (wat doen ze daar dat niet mag gezien worden?), vinden het dan nodig om een of meer mooie (?) postuurkes of vazen voor het raam te zetten. En die dingen worden daar dan enkel en alleen voor de passanten gezet, want ze staan aan de buitenkant, van in huis zijn ze alleen door de mist van het gordijn zichtbaar, maar ze zijn er voor de langskomende kijkers... Ik weet zelfs een prachtige klok staan in delftsblauw, die met de eeuwig stilstaande wijzers naar de straat staat te pronken wetende dat hij twee keer per dag het juiste uur wijst... Wie me kent weet dat er in mijn huis heel wat van die postuurkes en dergelijke staan, maar die zijn er niet voor de goegemeente, maar voor ons... Omdat we ze graag zien, of omdat we ze niet graag zien, maar omdat ze een souvenir zijn van tante dinges of van de vriend die er niet meer is, of omdat x nu en dan nog eens langskomt en wat zou hij (zij) denken als het er niet meer stond... reden te over dus... Maar ik moet toegeven, aan een raam in huis staan er ook postuurkes... Maar ze staan wel met hun rug naar de straat.

Ik zie nu mijn zussen knikken uit alle macht als ik zeg dat ik eigenlijk veel te veel van die dingen heb staan, maar kijk, ergens horen ze er bij... Allen bij een ongelukje verdwijnt er eens eentje, en nu en dan komt er nog eentje bij...Waarvan we dan al voor de aankoop wanhopig zitten te denken : "Waar gaan we dat kunnen zetten?"

Maar dat geeft niet, we houden er van. Geef toe, als je in die huizen komt waar de muren nog vol hangen met familiefotootjes en allerlei snuisterijen, dan is dat gezellig. Het is niet echt mooi, het is niet esthetisch, maar het is er steeds knus en gezellig, het leven bruist zelfs aan de muren als het ware. Hier en daar vind je ook zo'n gezellig oud cafeetje, met aan de muren allerlei herinneringen aan vroegere tijden, oude bekers van niet meer bestaande verenigingen en dergelijke meer, alles overgoten met een bruin waas van nicotine van duizenden en duizenden sigaretten...

Vroeger, heel lang geleden was ieder huis een beetje zo... De mensen houden er immers van iets te hebben om naar te kijken, iets te hebben om eens aan terug te denken, en iets anders was er niet dan al die fotootjes en postuurkes...Nu staat er een tv, een lichtbak, waar de mensen als konijnen, klaar voor het nekschot zitten naar te staren... Geel mij maar dat fotootje van Oma, en dat van Patrick, die zo vroeg is gestorven...en natuurlijk de foto's van onze Koen. En ook van onze kleinkinderen... Eerlijk die zeggen me veel, veel meer dan "Familie" of "Thuis" of "Buren" of wat dan ook... Dat zijn echte dingen, echte stukjes van ons leven...misschien zelfs een stuk minder vergankelijk dan de persoon die er op gekonterfeit is...

Kortom, mijn huis is een thuis en is precies zoals mijn bovenkamer, een beetje rommelig, maar knus en gezellig...

tot de volgende ?

La douce France

Vandaag was het weer winkeldag, nu naar Auchan te Leers. Ik heb het gewaagd om met de gps naar de winkel te rijden, en dat zou perfekt geweest zijn, hadden ze niet aan een brug moeten werken, en ons met zijn allen de kouter in moeten sturen...
Ik dacht - heel overmoedig- het masjientje zegt routeherberekening, dus hij weet de weg... Overmoed, niets dan overmoed ! Blijkbaar is het wondere ding soms gefixeerd op de route die hij in zijn "gedachten" had, en wil persé terug naar die weg... En dat lukt niet, dus weer de kouters in... Het is wel leuk als sightseeing, maar gelukkig maar dat wij geen enkele reden hadden om ons op te jagen... Want we hebben nogal rondgetoerd.. Toch moet ik eerlijk toegeven dat de gps, zonder die kapotte brug, een kortere en vooral snellere weg had uitgestippeld...
Dus, vivan de global position system....
Om terug te keren heb ik dan ook in de boosheid volhard, en nog eens de kapotte brug in de verte mogen aanschouwen... Maar nu deed ik het heel wat korter (ervaring hé )...

We hebben heel rustig onze boodschappen gedaan, en onder meer ook wat verse vis meegebracht, onder meer lotte, die stond in de aanbieding! Een heerlijke vis ! Ook weer wat schartongen, die zijn omzeggens even lekker als tong, en maar een derde van de prijs! Amper 5 euro de kilo ! (eigenlijk 4.95) Met verlekkerde blikken hebben wij dan naar de krabbepoten staan kijken, van die speciale spinkrabben, poten van bijna een halve meter lang, maar het was meer dan 25 euro de kilo, en zo gek zijn we nu ook niet...

Kortom, het was een gezellige winkeldag... Hoewel ik steeds beter er in slaag om kalm en onverstoord door het leven te gaan, moet ik zeggen dat de GPS daarbij een hulp is ! Vroeger moest bij een of ander wegversperring, de kaart bovengehaald worden, en moest Anny de kaart lezen, terwijl ik reed... Dat was een regelrechte aanslag op mijn gemoedsrust ! En dat was dan ook een van de heel weinige keren dat ik bitsig deed... En Anny ook, die zich steevast weerde met het feit dat ze dat niet kon lezen in een auto... Kortom, de gps is een hulpmiddel om nog rustiger en kalmer door het leven te gaan... Zelfs nu, nu we duidelijk in de knoei kwamen, heb je nooit dat gevoel, het masjien weet telkens weer te zeggen: "routeherberekening", en wijllie weg....

En nu zit ik, na het nutten van een heerlijk versgebakken stuk stokbrood, weer aan het bloggen. Op de achtergrond hoor ik het nieuws op de tv (Anny is aan het kijken) en hoor de laatste ontwikkelingen over de moordenaar van de baby's in Dendermonde (Dèrmonde in ons taaltje), blijkt hij nu ook nog een bejaarde dame vermoord te hebben enkele weken terug. Ook zo maar. Voor de lol.

Ik zie de lol niet zo goed in, maar ja, wij zijn dan ook niet in staat ons motief en verstandelijke vermogens van de dader in te beelden...

Ergens op internet kun je een filmpje vinden over de opleiding van de Amerikaanse soldaten tot ware moordmachines, die voor aleer ook maar even na te denken, de trekker over halen. Daartoe krijgen ze een speciale opleiding, die er in werkelijkheid in bestaat, het geweten uit te schakelen, en de man om te vormen tot een echte moordmachine.

Ik kan me dan ook inbeelden dat mensen die voortdurend naar die bizarre soorten films kijken in feite zich zelf indoctrineren... Wat dan weer de vraag doet rijzen of dergelijke dingen eigenlijk wel aanvaardbaar zijn ? We zien het ook in het nabootsingsgedrag, die er nog al dikwijls oorzaak van is, dat na één zo'n ramp, er plots navolgers zijn, en er een rijtje dergelijke oenen schijnen geroepen te zijn tot het plegen van dergelijke gruweldaden... Indoctrinatie lijkt dus in deze gevallen maar een klein duwtje te zijn in de malafide richting...

Maar het zijn allemaal symptomen dat er iets mis is met onze maatschappij... Ik ga niet van her al mijn bedenkingen op sommen, maar al deze calamiteiten zouden toch een alarmsignaal moeten zijn voor de gezagsdragers, maar die houden zich veel liever bezig met oeverloos gezwets en verspringen van partij naar partij...

Kortom, we zeggen wel allemaal ach en wee, we kijken met veel instemming naar de stille optocht en naar de begrafenisplechtigheden, knikken dat men eindelijk eens streng zou moeten optreden, en zetten ons tevreden weer neer. We hebben het toch eens gezegd.
En we zetten de kinderen weer voor het scherm, want dan zijn ze stil, en heb je er geen zorg aan.
djudedju.

Zelfs onze honden worden getraind om niet honds te zijn, maar gericht op de wil van het baasje. Dat sommige baasjes agressievelingen zijn, is de reden dat sommige rassen van honden nu in een kwaad daglicht staan, als zijnde agressief... Dat de enige agressieveling in feite het baasje is, dat mag niet gezegd worden...

We willen alles naar onze hand zetten... En beseffen niet dat we alleen met eerbied iets kunnen bekomen van de natuur...van mens, van dier en van plant... Alle agressieve technieken werken vroeg of laat als een boemerang, en komen in ons gezicht terug. Vooral wij westerlingen zijn daar ziek aan ! Wij zijn zo verdomd prestatiegericht ! Zelfs als we puur voor de ontspanning eens gaan joggen of gaan fietsen, moeten we zo nodig iets sneller rijden dan die ander, iets harder lopen, kortom we zijn in alles en overal strebers...

Heb je vandaag al eens buiten gelopen of gereden ? Heb je die mens gezien ? Amper hé, want we lopen de medemensen zo maar voorbij, zonder enige aandacht voor hun persoon... We hebben immers veel te veel werk om met ons zelf bezig te zijn. We stappen naar het werk of naar de winkel, en ondertussen maalt ons eigen verstand voortdurend rond ons eigen persoontje... Hoe druk wij het hebben, hoeveel pijn onze knie doet, wat ik zal doen met dat dossier, zou er al een antwoord zijn op die vraag...??? en we lopen iedereen straal voorbij, niet beseffend dat die ander eigenlijk net hetzelfde aan het doen is ! Ook hij of zij is bezig met zijn of haar leventje, zijn of haar moeilijkheidjes, zijn of haar pijntjes...
En weet je wat ? Ergens zijn we dan boos dat "de ander" geen begrip heeft voor onze moeilijkheden, onze ziekte, onze miserie... terwijl we ze straal voorbijlopen !
We hebben echt geen greintje medeleven meer met anderen, maar zijn kwaad omdat zij geen aandacht hebben voor ons.
Maar zo werkt het niet !
Ook daar in is het als met het verhaaltje, dat als iedereen voor zijn deur veegt, heel de straat proper is ! Het is pas als jij zelf begrip en medeleven hebt voor de anderen dat zij het zullen hebben met jou !

Wees eens wat relaxer, jakker jezelf niet zo af, haast je langzaam, adem rustig en diep je longen en je geest schoon, en heb tijd voor de belangrijke zaken, de mens, de natuur, de aarde... en dan pas voor je eigen ikje...

tot de volgende ?

Rommelmarkt...

Vanmorgen naar de rommelmarkt geweest in Flanders Expo... Ook daar begint de crisis door te wegen... Gek eigenlijk als je dan leest dat het autosalon wel goed verkoopt...
Blijkbaar is de auto niet langer een luxeproduct, maar hoort bij de "levensnoodzakelijke" dingen??
Nu, ik moet toegeven dat voor mij de auto inderdaad echt onmisbaar is. We wonen hier in the middle of nowhere, geen winkels in de omgeving, en we moeten dus wel op verplaatsing om te kunnen winkelen...
Met mijn rug moet ik ook niet zoeken naar een alternatieve oplossing, want stappen en/of dragen is er niet echt bij. Ik ben al blij dat ik de winkel zelf aan kan. (En de rommelmarkt als het niet te groot is). Dus kan ik aannemen dat ook voor de anderen de auto een gewoon dagdagelijks gebruiksvoorwerp is, en niet meer echt een luxeproduct. De idee van luxe begint tegenwoordig wellicht bij hoger verbruik en echte luxueuse uitvoeringen.
Je moet eerlijk zijn, het idee luxeproduct is een idee dat nu en dan eenbijstelling behoeft !
De eerste (gas)fornuizen om het eten op te bereiden, waren indertijd ook een luxe... Je kon je eten ook bereiden op de kachel. Kort nadien, bijna gelijktijdig kwam er ook de oven bij, en niemand zal er nu ooit nog aan denken een mixer als een luxe te beschouwen... Heel wat dingen die je nu in ieder huis vindt, en die als heel gewoon gebruiksvoorwerp aan zien worden, waren het vijftig jaar geleden nog niet. Denk aan een föhn, voor de rokers een aansteker, en ga zo maar door...
Eigenlijk staan we daar nooit meer bij stil, maar het was ooit anders !
We zouden allemaal eens per jaar moeten in een hut gelogeerd worden, zonder elektriciteit, zonder gas, zonder telefoon, zonder auto... Eens terug naar de basis. We zouden nogal afzien, en de aanpassing zou helemaal niet zo evident zijn voor de meesten onder ons.
Wellicht nog minder voor de jongere generatie dan voor ons, die toch nog enig idee heeft van het leven vroeger.
In de korte winterkoude die we onlangs kenden, reed ik met Fré om kolen en dergelijke voor de kachel van Veerle en voor ons. Veerle had gevraagd ook van die aanmaakblokjes mee te brengen, maar blijkbaar waren die zo massaal aangekocht dat ze niet meer te krijgen waren.
Veerle vroeg hoe ze dan de kachel moest aanmaken.
Wij keken eerst wat verbaasd over de vraag, maar eigenlijk is die vraag heel normaal, want ze heeft nooit een kachel zien aanmaken op de oude manier, met papier en aanmaak houtjes...
Om maar te zeggen dat het niet zo evident zou zijn om te overleven in een maatschappij zonder al die hulpmiddelen...

Je moet maar eens kijken naar de ramp die een elektriciteitspanne met zich meebrengt... Of het water dat niet meer uit het kraantje stroomt... of de gas voor wie daar mee werkt... En dat zijn in onze regio gelukkig korte onderbrekingen. Heb je het gehoord op tv, in het moderne (!) Kamerika zaten ze in sommige streken al meer dan een week zonder elektriciteit.... Hier zouden de mensen al dik in de problemen zitten ! Wij hebben in de meeste gezinnen geen middelen in huis om dat te overbruggen ! Veel huizen hebben alleen centrale verwarming, en zonder elektriciteit werkt die niet, om maar één probleem te noemen. Ook zijn er veel die hun huis niet meer zouden kunnen verlichten ! (Bij mij zijn het bijna allemaal elektrisch bediende rolluiken, mocht dus 's nachts de stroom uitvallen, dan zit ik de facto in het donker !!!) Gelukkig heb ik heel wat alternatieven om mijn huis te verlichten, en voor de verwarming heb ik nog een kachel ook, waarop ik ook kan koken...

Maar stel je maar eens de vraag hoe jij het zou doen... Van de wekker die veelal elektrisch is, tot het zetten van de koffie, en ga zo maar je dag eens in gedachten af... We hebben onszelf overgeleverd aan de macht van de energieleveranciers en co...

Kijk dan nog eens naar de gebieden in oorlog, en stel je de vraag hoe jij zonder dak boven je hoofd zou overnachten...

We zijn ontzettend kwetsbaar geworden ! Door alle hulpmiddelen zijn we de elementaire overlevingstechnieken verleerd. Hopelijk hebben we ze nooit meer echt nodig, maar wie weet denk je er nu aan om toch maar te zorgen dat je een en ander in huis hebt ?

En dan stel je vast dat al die gewone dagdagelijkse dingen eigenlijk dus wel luxe zijn... Het idee is een beetje ontnuchterend he ?

Terug naar de rommelmarkt... Ik heb een rol kalkpapier en een rol millimeterpapier gevonden, aan de prijs van 2 euro... Bart weet wat dit is, en weet dat ik een koopje deed! Iemand die niet thuis is in tekenen zal wellicht minder belang hechten aan die vondst, maar het zijn hulpmiddelen die je dikwijls kunt gebruiken, ik zeker, om bijvoorbeeld foto's over te brengen op hout, waar ik het dan kan bewerken met pyrografie. Met die twee rollen heb ik wellicht genoeg voor de rest van mijn tijd, want ik werk er altijd zuinig mee!

Ook voor het schilderen met acryl op doek vond ik een verfverbeteraar, wat je toelaat "gladder" te schilderen, en langer te schilderen, want acryl heeft het voordeel dat het zeer snel droogt, maar bij schilderen op doek is dat soms ook wel eens een nadeel... die ik nu beter zal kunnen overbruggen. Ik heb nog enkele doeken liggen, en nu mijn rug iets beter is, wil ik wel eens proberen om weer aan die kunstrichting ook mee te doen... Als ik het nog kan... Maar zelfs als ik er niet meer in luk pareltjes te schilderen, dan zal ik me toch geamuseerd hebben...

Je ziet... bezigheid genoeg !!

tot de volgende ?... en denk er om, ontspan je nu en dan eens, en adem heel bewust, heel die in en langzaam weer heel diep uit... Dat reinigt niet alleen je longen, maar vooral ook je geest.