raindrops keep falling

't Is nu 9.30' uur, en 't is potdorie nog donker, allee, nog nie klaar...
De dagen zijn verdomme veel te kort om menswaardig te leven !

Het hangertje met de olifantenkop is af en goedgekeurd. Ik heb de keten gemaakt uit twee soorten echte stenen, malachiet en steen waarvan ik de naam niet weet, bruin met kleine gouden schitteringetjes in, heel mooi. Groen en bruin passen heel goed en contrasteren met het wit van het olifantenkopje. Het was een heel karwei om die natuursteentjes op de draad te rijgen! Het zijn allemaal getrommelde steentjes. Voor wie niet bekend is met deze techniek, men steekt een deel kleine steentjes in een metalen trommel, al dan niet met water er bij. De trommel begint dan horizontaal te draaien aan een lage snelheid, waardoor de steentjes voortdurend over elkaar robbelen en tegen de metalen wand. Er breken kleine stukjes af, en die vormen een slijppoeder. Na enkele dagen draaien, kun je de steentjes er uithalen, ze zijn dan glanzend gepolierd, maar hebben een willekeurige vorm behouden, net zoals keien die in jaren in een stroom gemaald zijn. Zo zijn dus de natuursteentjes die ik gebruikte ook tot stand gekomen. Sommige zijn wel 4 mm dik, andere maar 1 mm ...De gaatjes zijn zeer klein, en bevinden zich niet altijd waar je ze verwacht, zodat het een zoeken wordt hoe je het steentje moet vastnemen en waar het gaatje is...Maar het effect is heel mooi. Op die manier is het wel een tamelijk dure keten geworden, want die stenen behoren tot de halfedelstenen, en zijn dus in gebruik in de juwelenindustrie.
Nu, het geheel is dan ook echt mooi ! (al zeg ik het zelf)

Ik denk dat ik Bacchus ga pyrograveren... Klinkt gek...
Ik vond een prachtige ets van Antoon Van Dijck voorstellende een doodziek gezopen Bacchus... Ik denk dat te nemen om mijn eerste grote plaat vol te branden. Het is iets met behoorlijk veel details en heel veel licht en schaduw in. Echt een uitdaging om de tanden in te zetten. Ik zie dat een beetje als voorbereiding op wat ik nog zou willen doen: Beneden in de hal, zijn er nog twee verfdeuren, een van het toilet, en een van de bergplaats onder de trap. Ik zou beide deuren willen opwaarderen met een of enkele medaillons die een pyrografie bevatten. Ik denk dat zoiets mooi kan worden. Ook daar denk ik er over om een klassiek thema te nemen, of een portret. In de midden en onderste medaillon (als ik besluit de deur zo in te delen) zou ik dan eerder stillevens zetten, met een duidelijk centraal stuk.
Op die manier zal "my Home is my Castle" voor mij nog een beetje meer waar worden. Ook al is het dan alleen door symboliek, want sinds mijn ziekte leef ik meer en meer in mijn coconneke, dus het idee van my Castle is niet eens zo ver weg.
Ik begrijp steeds beter mijn vader die bijna met geen stokken meer buiten te krijgen was. Je voelt je inderdaad geviseerd, en nu en dan zie je dan een bekende, die een stuk ouder is dan jezelf bent, en je ziet hem dan als het ware denken "ik ben toch nog veel beter"... Ik heb er zelfs al ontmoet die het dan leuk vinden om je te vertellen wat zij nog allemaal kunnen en doen... Leuk !
Ik vermoed dat dit dan ook een beetje de oorzaak is van het zich best voelen in zijn eigen stoel, eigen zetel, eigen bed... Zeker bij een pijnpatiënt ! Hoe beter je je voelt, des te beter kun je de pijn naar achteren duwen, dus ook, hoe meer je gespannen bent, hoe beter je de pijn voelt. Dat is een gekend iets, denk maar aan het feit dat je tandpijn weg is in de wachtzaal van de tandarts, dan besef je dat de geest veel meer doet dan alleen denkwerk. Maar het werkt ook andersom ! Ik stel steeds weer vast, dat als ik mij kan actief bezighouden, dat ik dan ook de pijn wat kan onderdrukken...of toch meer naar de achtergrond duwen. Bezigheid is dus wel degelijk een therapie! Nu is het te laat, maar ergens zou de ziekteverzekering veel soepeler moeten kunnen werken voor mensen met pijn ! Ik bedoel maar, zelfs nu nog heb ik het idee dat ik misschien wel een paar uur zou kunnen werken, en ik mag niet. Ik ben ooit zo dwaas geweest om met dat idee te pogen halftijds te gaan werken, maar dat was reeds te veel, en ik kon het niet uithouden... Ik weet dat het moeilijk is, maar toch meen ik dat veel mensen zich beter zouden voelen als ze nu en dan nog werkelijk konden "presteren", ook al door het effect van de pijn-verduwing. Nu zou ik het niet meer aankunnen, omdat mijn werk ondertussen zodanig veranderd is, dat ik er quasi niets meer van ken...maar had ik de kans gehad om op de ogenblikken dat het ging, bij te blijven, iets te presteren, dan zou het isolationisme van ziek zijn wellicht heel wat minder zijn, en wie weet zou de pijn globaal gezien ook iets minder erg zijn...Ik weet het niet, en zal het ook nooit weten, maar ik weet dat het mij wel zou geholpen hebben om me iets valaberer te voelen. Want dat is wel een van de ergste dingen aan ziek zijn...je zo machteloos, zo aan de kant geschoven te voelen... Mijn blog wordt waarschijnlijk niet gelezen door de bevoegde personen, dus zal het loos geblaat blijven...Jammer voor al wie nog in het sukkelstraatje zal terechtkomen. Ook daar is alles zo overgereglementeerd, dat er niets menselijks meer in zit. Ik denk nu en dan dat wij eens alle regelmenten zouden moeten kunnen aan de kant zwieren, en eens opnieuw beginnen. Om meer dan één reden !
Denk nu maar aan de gewone wetgeving, men begint met een artikel, omwille van de werkelijkheid voegt men daar alras enkele subartikels aan toe. Omdat deze opnieuw aanleiding geven, worden er subsubartikels bijgevoegd, en op den duur zitten we met een totaal onoverzichtelijk en dubieus iets...
Een eerste verandering zou moeten zeggen dat het de geest is van de wet die primeert, en niet de letter. Dat zou al de meeste misbruiken en mis-interpretaties onmogelijk maken...Maar ja, wie ben ik dat ik alle advocaten quasi overbodig zou willen maken???

Het zal wel bij het ouder worden horen, maar hier zitten we nu, alletwee met in de eerste plaats onze tekorten, en pas daarna onze resterende capaciteiten. Ik heb altijd gedacht dat het leven een voortdurend groeien was, ontwikkelen was, maar op een bepaald moment gebeurd er iets, en een heleboel mogelijke groeifactoren worden bij de wortel afgekapt, en het wordt veeleer een gevecht om behoud. Het doet me wat denken aan vakbondswerk in een economische crisis, vechten voor het behoud...nieuwe dingen worden opgeschoven naar een verre toekomst.

Maar allee, we zijn er nog alletwee, en twee manken kunnen perfect gaan als ze elkaars gebrek opvangen...

tot de volgende ?

Eén land ???

Heb je ook meewarig zitten gluren naar de beelden uit Kenia?
En uit Kongo Zaïre of hoe het momenteel ook noemt?
Uit wat vroeger Suid Afrika was ?

En ik kan blijven opnoemen.
En de reden van al die "onlusten" (Ik vind dat woord op zich al een eufemisme !) hebben dezelfde reden...Ooit heeft een of andere vreemde machthebber een stuk van Afrika met een ganzenveder omlijnt, en gezegd, voila, dat is nu mijn kolonie, en ik noem het...(neem om het even welk afrikaans land).
Dat dit land niet samenviel met de grenzen van de verschillende bevolkingsgroepen, dat speelde geen rol, 't was toch maar om uit te melken. Nu zijn er bijna overal moeilijkheden omdat de ene "stam" (lees volk !)groter en machtiger is dan het andere, en nu wil regeren met de technieken die het geleerd heeft van de vroegere onderdrukker: uitmelken !

Ooit heeft iemand het nodig gevonden enkele kleine staten (ze mochten niet groot zijn, want zelf geen macht worden, te maken tussen de grote blokken die eeuwig en ervig met elkaar in ruzie lagen: Duitsland en Frankrijk. Dat die landjes ook bestonden uit andere "stammen", dat kon hen geen lor schelen, het was toch maar dienstig als remblok, mocht de ene of de andere weer eens willen tegen de andere vechten. Remblok, die hopelijk de tijd gaf aan de tegenpartij om zich klaar te maken om de vijand op te vangen. Een ander doel was er niet voor die onnozele brokjes...

In één van die stomweg ontworpen landjes was de francofone groep het machtigst, dank zij een voorraad grondstoffen, en dank zij het feit dat ze (ondanks het verbod in de overeenkomst) wat werden "bijgestaan" door grote buur La France... Men slaagde er bijna in de andere groep te decimeren via hongersnood, typhus en noem maar op (lees maar eens Willems, Conscience, en andere tijdgenoten), maar uitsterven deed het niet, en toen er een verschuiving kwam in de wereldeconomie, bleken plots die groep er beter voor te staan. De strijd waarbij vroeger de francofonen de splitsing vroegen, om van de ballast af te geraken, werd mee omgedraaid, en nu werden de francofonen de ballast...

Herken je het beeld ??? Eigenlijk zijn we nog niet veel verder dan die "zwartjes" hé ? Het is nog altijd een oog voor een oog.

We worden belachelijk gemaakt in het buitenland ! Heb je zondag the Brittas Empire gezien ? Waar men sprak over de wallonen, een klein dialect uit het zuiden van België ? Ik overdrijf niet ! We zijn een modelstaat ! maar dan een model van hoe het niet hoort.

Het doet me plots denken aan die neger die vroeg aan een blanke dokter: Dokter, als jullie beschaamd zijn, verandert je kleur dan niet in rood ? De dokter knikte. De neger zei, wij veranderen niet van kleur. Als jullie schrikken worden jullie dan niet wit van schrik ? De dokter knikte. Wij niet zei de neger, wij veranderen niet van kleur. Als jullie zeeziek zijn, worden jullie dan niet groenig ? De dokter knikte, wij niet zei de neger, wij veranderen niet van kleur.... De neger wachtte even en vroeg toen Dokter, waarom noemt men ONS dan kleurlingen?...

De mens, altijd en overal, zoekt om zich boven de anderen te stellen, om beter te zijn in een of andere zin van het woord. Een pater, in de echte zin van het woord, poogt zelfs beter te zijn in het zich ten dienste stellen, maar altijd proberen we ons op een of andere manier beter (in alle denkbare en ondenkbare betekenissen van het woord) te voelen dan de anderen. Als we dat niet meer kunnen, dan zijn we ziek, dan krijgen we pilletjes tegen depressies. Om weer boven de anderen te kunnen uitgroeien...Een soortement doping zonder koers.

Met andere woorden, denk niet dat de zaak zou opgelost zijn mocht je het land splitsen ! Men zou vlug weer een andere "doel"-groep gevonden hebben om te koejonneren... Ik denk dat het op een of andere manier in ons ingebakken zit. En gek genoeg denk ik ook dat het goed is zo! Wel op voorwaarde dat het gericht wordt op de goede dingen. Het richten op een medemens is verkeerd, het richten op het presteren op je werk is goed. Ik stel het hier heel heeeeel simpel, maar je begrijpt het wel, het is goed dat we altijd ergens streven naar iets, naar een verbetering in of op een of ander terrein. Wij, vlamingen streven naar een eigen huis, waar we baas zijn over ons klein stukje eigendom, een ander streeft naar een grotere auto... Nee, als het binnen de aanvaardbare ethische grenzen loopt, is het een goede zaak, en wellicht mede de grote oorzaak van het voortdurend verder ontwikkelen van wetenschap en kennis. Als het echter ontaard in rassenhaat (of taalhaat !) dan is het nefast. En geef toe, het is niet zo simpel ! Ergens, heel diep in ons, hebben we allemaal een beetje de ziekte van de rassenhaat. Gewoon omdat het zo eenvoudig is om toe te passen. Je herkent ze zonder enige moeite. Toen de nazi's de joden wilden uitroeien, waren ze al vlug door de groep van de herkenbare joden heen (hun kledij, hun haardracht enz, enz) daarom hebben ze de groep nog herkenbaarder gemaakt door ze te dwingen een gele ster te dragen. En vermits de joden nergens in europa echt gegeerd waren, was de groep zo gemakkelijker te stigmatiseren. Dat er hier joden geholpen werden door onze bevolking had meer te maken met het feit dat de duitsers ergere vijanden waren dan met het feit van de joden graag te zien. Lees maar eens goed de geschiedenis, dan zie je dat de joden overal op een slecht blaadje stonden, niet alleen in duitsland ! Het was alleen en briljante politieke zet om een duidelijk herkenbare vijand te maken... (Wat iets zegt over politiek!)

Nee, het is, en zal wellicht altijd een gevecht blijven tegen jezelf om geen onderscheid te maken tussen de mensen. En wees niet schijnheilig, een oordeel vellen over de die van nr 17 met hun grote bende smerige kinderen is evenzeer een vorm van "rascismus" als het andere !

Ik wil alleen maar zeggen dat we er echt bewust moeten tegen vechten, willen we ooit tot een wereld komen waar het goed is om leven. Maar makkellijk zal het nooit zijn, en nooit worden. Dat is één van de dingen die altijd zo onwaarschijnlijk overkomen in al die sciencefiction-filmpjes, waar men de groene mannekes zo maar in de armen sluit...Bullshit! Als het ooit gebeurt, dan zullen we nog veel meer dan nu op de tippen van onze tenen moeten lopen, want groen is zo makkelijk herkenbaar hé ?

Voila, heb je je zakken vol met filosofie van de baardige filosoferende opa ?
dan: tot de volgende ????

Vroeg op

Vandaag is Veerle naar gavere naar de winkel waar ze mag "proefdraaien". Hopelijk lukt het !
't Kind was weer zo danig bezig er mee, en bezig haar vrees op te schroeven dat ze weer met een aanval van migraine zat. Gisterenmorgen kwam de dokter en gaf haar een inspuiting, 's avonds was hij daar al terug, maar na een gesprek kwam hij (eindelijk !) tot de conclusie dat het meer spanning was dan echte migraine. Zij heeft dan iets gekregen om haar nekspieren en wervels ! los te maken, en ze moest direkt gaan slapen na het nemen van deze medicatie.
Ze is vanmorgen toch vertrokken, maar meer weet ik nog niet...
Jongens toch, u zo opjagen ! Vroeger was ze niet zo, dat is allemaal dank zij de slagen en de vernederingen die ze kreeg van haren schonen...

Anny zit nu ginder, eerst voor de kinderen, die nu ondertussen vertrokken zijn met de bus, en nu zit ze er te wachten tot de arbeiders komen om verder te werken aan de gas... Ik geloof dat ze vandaag de gas binnen zullen brengen. Ze hebben dus al (!) een greppel kunnen maken voor de buis, ze zijn toch aan dezelfde kant blijven werken, en dus dwars door de betonlaag gegaan...

Ik denk niet dat er nog veel mazout in de tank zit van Veerle, maar als er nog zit, zullen we het er uitpompen en in mijn tank inbrengen, aan de huidige prijs moeten we niets verloren laten gaan ! Ik ken iemand die zo'n pompje heeft voor op een boormachine, daarmee zal het wellicht wel gaan, ik zie wel.

Wie weet hoelang het nog duurt voor ze een installatie heeft die werkt op gas. Misschien zijn dat nog andere werklieden, en moeten die nog komen...

Ik heb de rolluiken naar omhoog gedaan, en zie in een heldere hemel een kolossale zwarte wolk, die gelukkig, afdrijft. Vannacht heeft het een korte tijd serieus gewaaid ! Het zou me niet verwonderen dat er hier of daar schade is, het was echt stormen, maar gelukkig maar een halfuur, een uur, en dan was het weer veel rustiger. De linde naast mij staat als een zwart silhouet met zijn armen in de lucht, als een symbool van de winterse naaktheid van onze wereld. Want het is toch zo? Het is precies of de wereld doet haar kleren af in de herfst, en staat er koud en doods in de winter, te bibberen en te zuchten tot haar nieuwe kleren haar aangemeten worden. Zelfs de enkele struiken die wintergroen blijven, hebben nu precies donkerder blaren dan in de zomer. Misschien is het de belichting, maar ik denk dat die blaren donkerder zijn omdat ze minder vocht bevatten dan in de groeiperiode. Toch zijn er tekenen dat de lente er zal komen! Ik zie aan mijn twee reuzegrote laurierbomen dat er reeds bloeiknoppen op de takken verschijnen. Beide laurieren staan in volle grond, en zijn reeds zo'n 4 à 5 meter hoog. In het voorjaar bloeien ze uitbundig met trosjes witte bloempjes, die zo zwaar beladen zijn met stuifmeel dat de bloemen geel lijken. Bij tante komen er ieder jaar vruchten aan haar boom, hier heb ik dat nog niet gezien. Misschien zijn laurieren tweehuizig ?
Ik heb ooit zo'n vruchtjes in de grond gestopt, en ja hoor, ik kreeg kleine lauriertjes ! Toen heb ik bij tante wat zitten rondkijken, en ja, er staan hier en daar een klein lauriertje in de tuin. De meest gaan de eerste winter kapot, maar er zijn er toch al een tweetal die dat overleefden, en die nu meegegeven zijn met liefhebbers. Dat zijn dus zeker sterke planten.
Ik heb hier dan ook verscheidene buren die wel eens om wat blaren komen. Ik heb geluk dat het ook goede laurieren zijn, want de ene boom heeft veel meer smaak en geur dan de andere. Ik kreeg beide plantjes van mensen die de goede soort hadden, en dus zijn ze ook begiftigd met de sterkgeurende blaren die zo lekker zijn in onder meer stoofkameraden... Ik weet dat nu mijn zus vies zal kijken, maar met niertjes er bij, want daar ben ik verlekkerd op !

Oh ja, het brood is ook gelukt ! Anny en ik zijn het er allebei over eens dat het brood nog beter is dan vroeger met het oude machine. Maar ja, vroeger heb ik het recept zelf moeten samenstellen, op basis van recepten die ik vond in kookboeken, en dat omrekenen naar de hoeveelheden die ik nodig had in het machine. Bovendien had ik geen maatbekertje er bij, zodat alles benaderend was, nu kan en heb ik mij aan de correcte hoeveelheden gehouden. Wellicht vandaar het smaakverschil !

Gisterenavond heb ik een bad genomen, na het nachtelijke zweet van de nacht voordien, voel ik mij altijd vies. Maar een bad nemen is niet zo simpel, en me zitten wassen op dat badstoeltje is ook niet zo plezant. Nu het is gelukt, en ik ben er heelhuids weer uitgeraakt. En wonder boven wonder, gewoonlijk kan ik na een bad niet slapen, maar vannacht heb ik redelijk goed geslapen, en wat nog verwonderlijkerder is, de pijn is ook maar de gewone achtergrondpijn.

De hanger in de vorm van een olifantenkop is af ! Het is de boze, arrogante kop geworden die ik voor ogen had! Een olifant met een blik waarvoor je op de loop zou gaan. Zo zou iedere olifant moeten kijken, dan zouden er misschien nog wat meer over zijn (alhoewel er parken zijn waar er nu al te veel zijn om het park in leven te houden - evenwicht is moeilijk met zo 'n kolossale dieren).
Nu moet ik nog de kralen bijeen zoeken en rijgen. Ik heb nog wat echte natuurstenen parels, uit halfedelgesteente...die zullen het geheel mooi maken!

Voila, dat is het weer voor vandaag !
tot de volgende ?

Zweten

Vannacht heb ik tot tweemaal toe een verse pyjama moeten aantrekken, nat van het zweten... Het gekke is dat je dan wakker wordt van de kou ! Met een natte pyjama is het maar frisjes...

Gek is dat je dat niet altijd hebt, slechts nu en dan heb ik las van dat fenomeen, maar het is dan ook erg lastig !

Ik heb zonet voor het eerst de nieuwe broodbakmachine aangezet... Hopelijk lukt het van de eerste keer, want de werkwijze is helemaal anders dan met het vroegere toestel. Niet dat het moeilijker is, maar waar ik vroeger bijna automatisch te werk ging, moet ik nu, met het boekje naast mij, puntje voor puntje alles afwerken. Nu zal het brood in 3 uur gebakken en wel klaar liggen, waar het met mijn oud machine (dat ik ooit van tante kreeg omdat zij het niet meer gebruikte) wel 4 uur en een beetje duurde. Je kon met het oud machine snel bakken in drie uur, met het nieuwe in twee uur, en zelfs in één uur in geval van nood. Het is wel een feit dat het brood beter is als het de normale volledige baktijd doorloopt. Wat ik nooit zal doen, uit schrik !, is broodbakken als we er niet bij zijn. Wij laten in principe (buiten frigo en diepvries) geen enkel machine, en zeker geen machine die ook verwarmt, werken als we er niet bij zijn! Zelfs niet als we er boven in bed liggen. Als ik dat zeg tegen jonge mensen kijken ze mij meewarig aan, maar ze doen maar. Ik weet niet wat jij voelt als je een volledig uitgebrande woning ziet, maar mij overvalt dan telkens een enorm verdriet en meelij... En ik denk dan niet eens aan het huis of de meubels of de stoffelijke waarden die in rook opgingen, maar aan het "leven", het tastbare van het geleefde leven dat plots verdwijnt... Ik kijk in geen jaren naar de video van onze 25 jaar huwelijk, maar ik weet dat het er is, en dat ik het maar moet nemen om ma, om Roger en noem maar op, nog eens bruisend van het leven voor, nee, bij mij te zien... Laat dat verbranden, en een van de laatste "levenstekens" van mijn herinneringen zijn weg... Dat is het erge van brand ! het verdwijnen van je herinneringen...het tastbare dat plots en onherstelbaar, verdwijnt...
Die dingen haal je normaal niet zo dikwijls boven, maar telkens haal je het boven om nog eens te kijken naar...Met andere woorden, als er iemand is overleden, dan is de kans groot dat je die dingen nog eens bovenhaalt, om nog eens te kijken en nog eens te mijmeren aan wat was...

Het lijkt wel of bij zo'n woningbrand al je geliefden en bekenden nog een keer doodgaan... en dat je nog eens de pijn voelt die al een beetje bedekt was met allerlei recentere dingen...Of men nog eens kerft in de oude wonden.

Jonge mensen zullen dat dus minder erg voelen dan wij die al een leven achter ons hebben, omdat ze minder herinneringen hebben, gewoon om dat ze minder lang hebben herinneringen kunnen opdoen, maar toch... Herinneringen zijn zo kostbaar ! en zo onvervangbaar...

Misschien heb ik dat meer dan een ander, ik weet het niet, maar als het zo is, dan zal het feit van mijn boekenlezen daar wellicht niet vreemd aan zijn... Heel wat boeken zijn immers ook als bundels van herinneringen van belevenissen. Ik denk nu aan een boek van Alister Maclean, de man zonder gezicht of zo noemt het...Zoals alle boeken van Maclean was dit ook weer een spannend avonturenboek, maar de hoofdfiguur wordt wakker in een hem vreemd huis, en ziet in de spiegel een gezicht dat hem volkomen vreemd is... Ik denk dat je op zo'n moment alle zekerheden verliest, als je zelfs je eigen niet meer kent... Dan worden ook alle herinneringen twijfelachtig, en ben je als het ware een ontwortelde plant, een ding zonder zekerheden.

Dat bedoel ik als ik zeg dat herinneringen het hoogste goed zijn ! Oh ja, ook de slechte herinneringen, want deze zijn in het vervolg als alarmlichten, die oplichten telkens een dergelijke situatie dreigt.

Ik denk dat het dit is wat het leven steeds weer op een hoger niveau plaatst, je herinneringen-pakket wordt steeds rijker steeds groter, steeds belangrijker, waardoor je leven steeds meer kleur krijgt, meer tekening. Ik denk daarbij aan de schilderijen van Breughel de oude, je kent ze wel, met de spreuken, of de kinderspelen, waar je steeds weer het gevoel hebt dat er nog meer figuren in zitten, steeds meer begrippen, steeds meer onverwachte dingen, uit het schilderij, je geheugen, dat voor je ligt, niet achter je zoals men pleegt te zeggen...Nee, het ligt altijd in je zicht, om te raadplegen om van te leren, om te kunnen evalueren... Koester het, hou het in eer, het is niet alleen een document, neen, het is Leven, jou Leven !

Heb je gezien hoe heerlijk de zon met gouden licht schildert ?

tot de volgende ?

Pa na Ma en Renco

Ik ben vlugvlug naar de melkerij geweest om mijn morgend-yoghurtjes, en vandaar naar mijn gazettewinkeltje bij Tom.
Ik pik er vlug mijn favoriete tijdschriften : Quest en Triv, en ga aanschuiven aan de kassa bij Tom. "Ik heb geluk dat ze er nog lagen" zeg ik, want normaal moet ik er de 20° van de maand om... Ja, zegt ie, maar je hebt geluk, want panamarenko is er ook nog niet omgeweest... 't Verwonderd mij niet dat hij dat ook leest, zeg ik, want 't is ook ne rare kwiestenbiebel... Tom bekijkt me, grinnikt en zegt als je 't zelf zegt, en we beginnen te lachen. Ook de mensen achter me staan te lachen. Daarjuist waren het nog allemaal gehaaste vieze burgers... Heerlijk.
Vandaar naar de meelmarchand om kiekenmengeling, gebroken met legkorrels gemengd. Ook weeral duurder. Gelukkig jaar...

Sinds kort heb ik de verjaardagen van de kinderen van Pallieter in mijne kwampjoeter gestoken, en het valt mij nu pas op dat er zo veel van hen verjaren in januari...April moet daar altijd iets meer gehad hebben...

In Horebeke staat langs de baan een schooltje en er vlakbij een bejaardenhuis. Daarom staat er ook een bord van 30, en dat bord is niet met lampjes, maar een gewoon bord, zodat het daar altijd 30 te rijden is. Ik vermoed dat ze dat bewust gedaan hebben omdat de bejaarden daar ook wel eens wandelen en de straat oversteken... Ik heb al altijd dat bord gevolgd, maar vandaag heb ik vastgesteld dat er wellicht geverbaliseerd is, want nu rijd iedereen er heel devoot 30 per uur... tot heil van de oudjes ?

Het is weer aan 't regenen. Het veld voor mijn deur is, zoals voorspeld, bezig met van groen naar geel te verkleuren. Daarna zullen de slappe voddige blaadjes ook nog afvallen, en rest er een veld vol gele stokjes. Ik vraag me af wat we dit jaar voor onze deur zullen krijgen. Ik gok op maïs, want de prijs van dat produkt rijst de pan uit. Wedden dat vlaanderen volgend jaar bedekt zal zijn met graan, maïs en vooral huizen? Ik zie hier, vanuit mijn huis, het "huis" dat ze aan het optrekken zijn in de Jagerij. Iedereen die langsdaar tot bij ons komt vraagt wat ze daar aan het zetten zijn... Ik moet eerlijk bekennen dat ik geneigd ben te gokken op een klooster, maar er zijn bijna geen nonnetjes meer...'t zal dus wel een bescheiden woning zijn waarvan de metsers allemaal (in 't zwart?)uit Groot Brittanie komen, en al onze centimeters in inches hebben omgezet... Groot, groot...je hebt er geen gedacht van !

Nu, als je langs de baan bent, dan zal het je ook al wel opgevallen zijn dat er geen huizen meer gezet worden, het zijn allemaal van die grote kasten... Ik vermoed dat de meeste jonge vlamingen van plan zijn in de kortste keren een kroostrijk gezin te herbergen.... Nee, ik lach niet ! Dat is in veel gevallen nu al werkelijkheid ! Meneer had in zijn eerste huwelijk twee kinderen, in zijn derde één, in zijn vierde 3 en in zijn huidige is het vierde op komst. Dit betekent dat in het kader van het co-ouderschap vader de halve week met 9.5 kinderen in huis zit, als, ik zeg als ! zijn echtgenote er geen heeft uit eerdere relaties en huwelijken... Ne mens heeft veel plaats nodig in deze moderne tijden newoar...

En ik kan er eerlijk gezegd niet mee lachen ! Je moet eens horen hoe het dan gaat in de scholen ! Sommige kinderen moeten de helft van de week van 50 en meer kilometers ver naar de school gevoerd worden! De uitslagen moeten in sommige gevallen in duplo afgeleverd worden, en noem maar op !

Er is nog een ding die voor mij brandnieuw is... Ik hoorde van Els (die kleuterjuf is bij de helehelehele kleintjes, dat er nu regelmatig ouders in haar klas komen zitten voor enkele dagen, om te kijken of het peil wel goed genoeg is voor haar beminde sjarellowietje... Echt waar ! En dat is meer en meer het geval ! Bovendien beginnen die mensen dan ook nog meer en meer eisen te stellen, en gaan ze over de dingen die hen niet echt bevallen gaan klagen bij de directie. Jongens, waar gaan we naartoe ! Dat je voor je kinderen probeert het goede te doen, dat is normaal, maar dat het op die manier moet gebeuren, nee, daar kan ik niet bij... En dan moet je horen wat de eisen zijn... Als je echt aan de individuele wensen van de ouders zoudt moeten voldoen, dan moet je naast ieder kind een juffrouw, een verpleegster en een therapeut zetten. Als je dan soms vaststelt hoe die kindjes opgevoed zijn door die bezorgde ouders...

Het doet me deken aan het geval in een winkel. Een kleine duwt de kar vooruit, en bezeert de hielpezen van de vrouw die voor hen in de rij staat. Als hij de kar achteruit trekt en dat nog eens doet, maar nu wat harder, dan reageert de dame in kwestie, en zegt dat "ze haren kleinen" wel mag intomen. De moeder reageert dat het pedagogisch niet verantwoord is een kind te contrariëren, en dat hij dat mag doen, en dat madam, als ze daar niet tegen kan maar in een andere rij moet gaan staan. Daarop duwt de heer die achter die moeder staat zijn kar fiks tegen de hielen van de verontwaardigde moeder, met de woorden dat hij zo opgevoed is, en dat dus mag doen. Bijna was er applaus bij de toekijkende mensen, zodat de moeder inbond...

Dat is niet fictief, dat is echt gebeurd ! echt waar ! Waar we naar toe gaan met dergelijk "opgevoeden" ?

In Oudenaarde was er een automobilist die claxonneerde toen de kinderen met 5, 6 naast elkaar heel de straat bezetten met hun fietsen. De automobilist moest tot zijn verontwaardiging stoppen van een toeziende agent, en ontsnapte nipt aan een proces voor geluidshinder...De zwakke weggebruikers staken fier hun middenvingertjes op naar de chauffeur die stilaan chauffeerde (warm liep voor wie de taal van Molière niet beheerst)...

Weet je, als overtuigd antmilitarist zou ik bijna wensen dat de dienstplicht weer ingevoerd werd, dat er toch één moment is dat de jongeren leren dat er ook soms gehoorzaamd moet worden...

Ik weet wel, ze zijn niet allemaal zo, en ik stel met vreugde vast dat de jeugdbewegingen weer groeien, zodat er toch iets groeit, maar ook daar hebben de leiders meer last met de ouders dan met de kinderen zelf... Ik weet het niet meer...ik begrijp wel dat in de steden de mensen 's avonds bijna niet meer buiten durven, en dat zijn heus niet alleen "vreemdelingen", het zijn in veel gevallen gewoon jongeren.

Het moet niet meer zoals vroeger, maar aub, laat de slinger niet doorzwaaien naar het andere uiterste...Probeer de gulden middenmaat te vinden en te hanteren.

Voila, ik heb weer mijn gal gespuwd, mijn lever is weer gezond en ik wens van de uwe hetzelfde....

tot de volgende ,

Vogel van het jaar

Hoera, de steenuil is de vogel van het jaar...
Maar of dat zo fijn is ???? Ik weet in ieder geval dat toen de rog vis van het jaar was, dat alleen dienstig was om de rog te promoten als lekker hapje.
Moeten we nu echt steenuilen gaan liggen vreten?

Neus en Kinne (Freddy Maertens) is nu gids in het Centrum Ronde Van Vlaanderen te Oudenaarde... We krijgen voortaan uitleg over de kasjieebieters in plaats van over de kasseibijters. Geef toe, het is een hele verbetering.
Er is ook een nieuwe quiz in het centrum !
Voor het bezoek moet je invullen hoe dikwijls de heer Maertens zijn lippen zal aflikken gedurende de rondleiding. Eerste prijs een natuurzeemvel om je bril te poetsen.

Je herinnert je misschien mijn lyrische beschrijving van de nationale route die wij "den holle weg" noemen, met kasseien waarvan die van Parijs Roubaix verbleken ! Reeds enkele maanden zag ik borden dat ze bezig waren er aan te werken. Toen ik eergisteren naar Oudenaarde moest, en ik vaststelde dat de borden weg waren, ben ik langs de Karel Martelstr naar den 'olleweg gereden om zo naar Volkegem te rijden... Nogal een geluk dat ik maar 500 meter op die gerestaureerde weg heb moeten rijden ! Ik heb het donkerbruin vermoeden dat ze alle kleine beetjes aarde die er nog tussen de bolronde keien zat, hebben weggespoten, zodat je nu werkelijk intens kunt genieten van het ronde gevoel.
En zeggen dat Jef en Nicole met hun fietsen braaf het bordje gevolgd hebben dat hen liet genieten van deze stenen... Benieuwd of de letsels al geheeld zijn.

De prijs van den mazout is nog maar eens gestegen. Wij, als Belgen, je weet wel, dat landje waar de belastingen zo drastisch verlaagd worden, zijn nog steeds de enigen in gans Europa die 21 % btw betalen voor dit luxeprodukt, in al de andere landen beschouwd men de verwarming van de woning als een levensnoodzakelijk iets, en betaalt men maar de logische 6 %. Daaraan zie je wat arremoezaaiers al die anderen zijn hé ? (En hoe je belastingen kun minderen en meer staatsinkomsten hebben)...

Wat het nog ietsje erger maakt: Men probeert iedereen maatregelen op te dringen opdat de wereldtemperatuur zou dalen, zodat we nog wat meer mazout of gas of kolen of wat dan ook zouden moeten kopen met 21% btw er boven op.En maar beloven dat ze de belastingen NOG meer zullen doen zakken als ZIJ in de regering zitten.... Joepie . . . . .

Gisteren zijn ze met man en macht, met twee camionnettes toegestroomd aan het huis van Veerle... Om er de aardgas aan te sluiten.
Na enkele uren ben ik eens gaan kijken.
Ze hadden al een putje van zegge en schrijve een halve meter lang en twintig centimeterkes diep...
Leuk detail: Waarschijnlijk hadden ze bij het bouwen van deze wijk een paar kubieke meter beton over, en hebben ze dat uitgegoten voor de deur van het huis waar Veerle woont. De laag was van 10 cm in het begin, na een halve meter al meer dan 20 cm dik.... Ze hebben 's avonds het bevel gekregen de oprit open te leggen aan de andere kant, hopende dat daar geen beton ligt...
Leuk is dat ik tot op heden nog geen reactie heb gekregen op mijn "vriendelijk" telefoontje om uitleg...

Ondertussen hoor ik weer de "marteaupic" zoals we dat ding noemen, daveren. Blijkbaar is de plas beton toch tot aan de buitenkant van de oprit gegoten.

Eén ding is er goed aan, als ze zo voort doen zullen ze de oprit eens deftig kunnen heraanleggen. Hoop, hoop, hoop...

Gisteren was het hier in de namiddag behoorlijk glad. Vandaar dat we vandaag de boodschappen zullen moeten doen, en naar tante gaan...druk, ge hebt er geen gedacht van.

Anders gaat alles hier goed, we voelen ons redelijk (alle twee) en hopen van u hetzelfde.
tot de volgende ?

mijn nieuwjaarsgeschenk aan u !

Ik weet niet zeker of het zal lukken via de koppeling, daarom schenk ik jullie nog eens allemaal het adres hier, gewoon in mijn tekst:
http://nl.giveawayoftheday.com/
Dit is mijn geschenkje aan u, in de hoop natuurlijk dat u het nog niet hebt... Op dat adres krijgt u elke dag een gratis aangeboden stuk software. Nu denk je, er is veel gratis software te vinden, maar dit is anders ! Dit is eigenlijk geen gratis software, maar wel degelijk volledige pakketten software die je anders moet kopen. Op deze site krijg je iedere dag, en enkel op die dag zelf ! de kans om die software gratis te downloaden !
Je kunt dit adres in je favorieten zetten, of je kunt je ook abonneren om iedere dag een mailtje te krijgen met het aanbod (maar dan in 't engels, tenzij dat nu ook al verbeterd werd...)
De software is natuurlijk niet iedere dag iets wat jij wilt hebben, of die je interesseert, maar nu en dan zitten er echt heel intersante dingen tussen. Op de site zie je ook steeds een gratis spelletje staan, aan dezelfde gratis voorwaarde! Wellicht is dat interessant voor wie kinderen heeft ?
Ik kan het je alleen maar aanraden om dagelijks eens te kijken, kijken kost niets.

Voila, mijn goede daad van vandaag zit er al op, nu kan ik weer lekker de beest uithangen !

Morgen moet ik weer chirurgisch te werk gaan. Voor Anny (niet bij Anny). Haar dokter vindt het nodig de dosis van bepaalde medicaties te verminderen. Hoezee denk je dan (ik ook), maar als je vaststelt dat er geen pillekes zijn in dat formaat, denk je, nu ja, een pilletje in twee...maar die pilletjes hebben geen vooraf ingemaakt kerfje om te breken... Nu ja, met een petoatermeske krijg ik die pilletjes wel in twee denk je dan...en dat lukt inderdaad vrij goed...Maar als ze dan de doses nog eens verkleinen, en ik dat pilletje in vier moet krijgen...dan wordt het wel eventjes iets moeilijker...Vandaar dat ik dat chirurgisch werk noem ! Een pilletje van ongeveer 4 millimeterkes in vier gelijke delen snijden. Dat is begot nog niet alles ! Nu en dan probeer ik van het gruis dat me rest toch een recuperatie te doen van een of twee stukjes die ongeveer 1/4 groot zijn, en ik moet zeggen dat ik de laatste pilletjes zelfs zonder brokken in het gewenste formaat heb gekregen...De truuk is gebruik te maken van het feit dat ieder mes ergens microscopisch kleine afwijkingen heeft! Daardoor kun je, mits heel weinig en sterk gedoseerde druk uit te oefenen, met het patatermesje een zaag-effect bekomen, en een zeer geringe hoeveelheid zaagstof niet te na gesproken, heb je perfect in vieren gezaagde minipilletjes over.
Het opvullen van de pillendoos van Anny is dan ook niet alleen een secuur werkje, maar bovendien ook een tijdrovend werk ! Er zijn zeven dagen in een week, en het bewuste stukje-pilletje moet ze twee maal per dag hebben, dat brengt mee dat 14/4 moet hebben, en dat je dus een half pilletje over moet houden voor de volgende keer. Dus moet je ook een doosje hebben om dat halve pilletje om de veertien dagen te bewaren, want die pilletjes zitten niet in een potje, maar in zo'n blaadje plastic met putjes in, waar in het pilletje ligt, en een zilverpapiertje aan de keerzijde om te beletten dat het pilletje uit het putje zou vallen...Maar eens je dat pilletje uit dat plasticje gewurmd hebt, kun je daar geen half pilletje meer in bewaren, omdat het zilverpapier kapot is op die plaats... Verveel ik je ? Troost je, niet zo erg als ik mij, als ik daar zit te prutsen aan die minikoleredingen...!!!

Nu, tot op heden heeft Anny, god zij dank, geen aanval meer gehad. Hopelijk kunnen we het zo houden. Binnen afzienbare tijd gaat de bond van de gepensioneerden van ons werk op reis naar Friesland. Ik ga nooit mee, maar vorige keer is Anny meegegaan, en heeft zich goed geamuseerd, dus wil ze nu weer meer... Ik moet zeggen dat ik echt schrik heb...Maar ja, kan ik haar dat afpakken? Ook moeilijk hé ! Ik heb geen schrik dat ze zich niet aan haar medicatie en haar dieet zou houden, maar als je zelf het eten klaarmaakt, dan weet je wat er in zit, in een restaurant weet je dat niet... Is er suiker bijgevoegd in de worteltjes ? is maar een voorbeeld van wat er allemaal kan misgaan. Stel dat ze daar in een kliniek terecht komt...Ik mag er niet op denken.

Hoe vervloek ik het feit dat ik niet mee kan ! Niet om er bij te zijn, maar omdat ik begot niet eens er naar toe zou kunnen als er iets mocht gebeuren ! Er is niet ergers dan onmacht.

Ik denk er sterk over om eens een groot werk te maken in pyrografie. Ik heb me zitten blindstaren op het boek met de etsen van Antoon Van Dijck... Die dingen zijn perfect te maken in pyrografie, maar niet in zo'n klein formaat als in het boek, en niet als een samenspel van heel dunne, dunne lijntjes, wel in tinten, in branden van diep bruin, bijna zwart, tot bijna onaangeraakt hout. Ik denk er over een plaat hout te halen van zo'n 80 cm groot... Het zal natuurlijk een werk van heel lange duur zijn, maar binst ik dat doe doe ik geen ander kwaad... Alleen zit ik nogal met het onderwerp verveelt... Bijna al die etsen die een voorstelling inhouden (en geen portret), zijn ofwel bijbels, ofwel mythologisch. Nu ja, ik doe het vooral om de uitdaging...

Voila, mijn bobijntje is weer af...
tot de volgende ?