|
Een doodgewone huisvrouw, from out the middle of nowhere... Blijkt plots een briljante stem te hebben...Heel Great Brittain staat op zijn kop, en ik ook een beetje...
Kijk, dat doet mij deugd!
Niet zo'n opgetutte freule, maar een gewone vrouw, eentje van twaalf in een dozijn.
In een programma waar in hoogstwaarschijnlijk zich al ettelijke mensen onsterfelijk belachelijk gemaakt hebben, komt zo'n madame plots het tegendeel bewijzen. Heel de zaal lacht met haar verschijning, tot ze de eerste noot zingt, en dan slaat plots de verwondering en de bewondering toe...Heerlijk vind ik dat !
Het is the underdog die plots helemaal geen kneusje blijkt, maar een echte ster aan het firmament. Ik heb daar deugd van. Ik heb er niets aan, maar ik heb er deugd van, deugd dat het de onverwachte, de onmogelijke is die plots schittert.
Ze is niet mooi, noch van gezicht noch van postuur, maar wat een stem !
Ik ben er zeker van dat er over heel de wereld nog ontelbare van die wonderen schuilen, net als prachtige parels in de lelijke oesterschelp. En ieder van hen is veel meer waard dan die opgetutte zangers en zangeressen die hun talent verkopen...precies omdat ze hun talent niet exploiteren, maar gewone mensen zijn, die zingen uit vreugde voor het zingen. Die misschien zelf niet eens beseffen welke parels ze zijn. Dat zijn net de mooiste!
Het is alsof je in je schuif de prachtigste parelketens hebt liggen, maar plots, op het strand vind je een lelijke knoestige oester, en eerder uit verveling dan uit belangstelling, pruts je die met je zakmes open, en je vind een parel, niet eens een mooi ronde, maar een parel die je zelf hebt gevonden...Die parel lijkt plots, voor jou, veel meer waard dan die prachtige kettingen van dure exemplaren, die je zo in de winkel kunt vinden.
Het onverwachte, het plots ontdekken dat is wat het hem doet !
Het is niet het oogsten van de paddi, maar het oogsten van de paddi die je zelf gezaaid hebt, schreef Multatuli...
En zo zijn we weer eens aan het begrip "waarde" beland... Gek hoe zo veel dingen door ons bepaald worden op hun waarde, terwijl waarde een strikt individuële interpretatie is.
Wij hebben een financiële crisis... hoofdzakelijk ontstaan door het geven van waarde aan lege dozen. Het is de zoveelste tulpencrisis, voor wie enigszins geschiedenis kent. Men geeft steeds meer en meer waarde aan iets, tot plots de markt inzakt en je niet een waardevol iets in handen hebt, maar een van de zovele stomme domme tulpenbollen.
Wie markten doet, die kent het verschijnsel, ook al is het slechts een rommelmarkt, zoals ik doe...Toch leer je kennen dat wat vandaag waardevol lijkt, een week later niets meer waard is. Je leert daar uit, je leert vooral dat je alleen moet kopen voor je eigen waardegevoel, omdat dat minder fluctueert dan de markt. Maar koop dan niet met de bedoeling er winst uit te slaan, want meestal zal de desillusie groot zijn! Koop voor je zelf, voor je eigen schoonheidsgevoel, volgens je eigen waardebepaling, en wat de anderen dan ook broebelen, voor jou blijft het een mooi en heerlijk ding om te hebben. Luister vooral niet naar de anderen, want die volgen de mode, volgen de markt en hebben geen vaste waarde, zij fluctueren, terwijl jij moet vasthouden aan je eigen waardebepaling.
En zo is het ook in het leven! Laat je waarden niet bepalen door de anderen, bepaal de waarden voor je zelf, wat het je ook kost aan inspanningen, aan kritiek, aan afkeuring, aan jaloersheid, aan vernedering...Want eens je de waarden die je voor jezelf hebt ingesteld, hebt laten vallen, dan is er plots niets meer van vastigheid over !
Dan ben je plots de bodem van onder je voeten kwijt, en hang je wanhopig water te trappelen.
Je krijgt immers geen nieuwe waarden in de plaats, je krijgt onstandvastige dingen in de plaats, en je hebt nooit dat geruste gevoel van nu doe ik het goed...
Je probeert wat links, je probeert wat rechts...maar niets biedt vaste grond.
Wij hebben die waarden van huis uit meegekregen, ze zijn ons bijna manu militari bijgebracht door onze ouders. Je had te luisteren, je had te leven volgens de normen van het huis.
En dat is meteen de reden waarom ik wat schrik heb van de huidige kindergeneratie, omdat wij hen die vastigheid niet meer meegeven (kunnen)... Onder druk van de maatschappij is gezin een totaal ander begrip geworden dan het vroeger was, en de kinderen die in deze nieuwe gezinsvormen opgroeien krijgen naar gelang de dag, naargelang het uur van de dag, een andere norm mee, moeten leven volgens de wet die hen gegeven wordt op dat moment, op die plaats, dat midden waar ze op dat ogenblik vertoeven...Thuis, de opvang, de school, de bus, de opvang en weer thuis waar de beide ouders moegewerkt en afgepeigerd hen liefst zouden zien naar bed gaan of stillletjes voor de tv zien zitten...
Wij hebben een financiële crisis, omdat de waarden geen waard bleken te hebben.
Krijgen we straks een maatschappijcrisis omdat de waarden er niet meer blijken te zijn, zeepbellen blijken?
ik heb schrik... schrik dat er weer harde klappen gaan moeten vallen om alles in een vast spoor te brengen, en waar er klappen vallen zijn er slachtoffers... Harde klappen in een maatschappij, dat is veel erger dan klappen op de financiële markt !
tot de volgende ?
