5 uur 's morgens

We zijn vandaag precies 48 jaar man en vrouw...
48 jaar gelden was het een stralend zonnige dag, zo warm dat men in hemdsmouwen buiten liep.
Vandaag slaat de regen tegen het raam van mijn slaapkamer. Ik duw de wekker af, nog voor hij kan aflopen (de buren niet wakker maken! )...
Geeuwend gaan turnen, mijn neusspoeling doen, me wassen en het bed opmaken, naar beneden de al geurende koffie gaan drinken...
Straks komt Kimberly hier aan, om naar haar stageplaats gevoerd te worden, en om kwart voor drie mag ik ze weer gaan ophalen in Opbrakel...

48 jaar geleden stond ik nu wellicht zenuwachtig dat nette pak aan te trekken en keek ons moeder of alles wel in orde was... Dan naar Loppem rijden, om in de thuis van Anny mijn bruid te gaan afhalen, met het bruidsboeket in mijn handen...

De autosnelweg van Oostende naar Brugge had toen nog maar twee rijvakken.
We reden langs de boerderij waar Anny is opgegroeid.

God wat is dat allemaal lang geleden... Anny zoekt eens in de grote doos met alle souvenirs van die dag en van alle speciale dagen van ons huwelijk... geboorten, communies, feesten, huwelijken van de kinderen...

Ons vader zaliger  had de menu op rijm opgesteld... en met wat verbijstering zitten wij samen te lezen wat wij in die tijd allemaal binnen speelden... Niet te doen !

Ook dat is iets van een andere tijd... Feesten was toen echt "Eens goe gaan eten", waarbij de broeksriem stiekem een paar gaatjes wijder werd gezet, om plaats te hebben voor het volgende op de spijskaart. Jonge mensen zullen dit niet begrijpen, maar het was een tijd waar bijlange niet gegeten werd zoals nu... Er stonden dan niet meer dan één soort toespijs op tafel, en op was op. Brood was er aan volonté, maar de toespijs was duur.
Wellicht was dat de reden waarom een feestmaal ook zo copieus was... Lekker en veel !

Mochten ze ons nu een dergelijk menu voorzetten, we zouden na de tongreepjes al meer dan genoeg hebben ! Nu ja, wat ijs of taart misschien, om de gaatjes te vullen, maar dat is meer van goesting dan van trek. En we zouden weten dat we echt overdaad aan het doen zijn, en er niet gemakkelijk zouden van zijn...

In die tijd nam ons moeder, vóór ze naar zo'n feest ging, al een pilletje voor de lever, kwestie van eens goed te kunnen eten, zonder last te hebben...

Zo was de tijd toen...
Bijna een halve eeuw geleden.

Ann was 20 en ik net 21... We voelden ons héél volwassen. Toen mijn kinderen huwden waren ze ouder, en ik vond ze nog zooooooooooooooooooo jong... Maar ook zij zullen zich heel volwassen gevoeld hebben.

Binnen twee jaar vieren we -bij leven en welzijn - ons 50 jaar huwelijk... een halve eeuw.
we worden oud...
Met weemoed kijken we nog even naar de foto's van toen...
De meesten zijn er al niet meer, zelfs mijn broer is er al niet meer...
De kinderen en kleinkinderen hebben hun plaats ingenomen, oompjeszeggers en hun kinderen...
we worden oud...
De wereld van toen is niet meer.

... en in die van vandaag gaan mensen met een bommengordel om eerst mensen doodschieten en dan laten ze zichzelf ontploffen, hopend op nog meer slachtoffers...

de tijd van toen...
djudedju

tot de volgende ?

De klok

In Pairi Daiza hangt in de Chinese tuin zo'n enorme klok. Er hangt een briefje bij: "Eenmaal luiden brengt geluk, tweemaal luiden ongeluk"...
We voerden een hele plechtigheid uit, we kregen een wierookstokje en gingen dat offeren aan een van de vele Boeddhabeelden (Amasté) , en gingen dan één voor één de klok luiden.
Bij een kleine klok of gong, stopt het trillen van het metaal zodra er je hand op legt, maar die grote klok galmt en zindert onverminderd voort.

Ik moest aan die klok denken toen ik vanmorgen het nieuws beluisterde op de radio... Die aanslagen blijven door zinderen en galmen...

Parijs is dan ook een enorme klok, en heel de wereld hoorde het geluid en hoort het galmen nog steeds.

Ook nu weer ben ik verbaasd dat het galmen blijft duren, ook al leggen we er met miljoenen mensen vol mededogen onze hand op.

"De meeste generaals zijn als kind begonnen met een onschuldige vliegenmepper..." (Jan-Willem Overeem)...
"Zij die in oorlog zijn met anderen, zijn niet in vrede met zichzelf" (William Hazlitt)

Gek hoeveel wijze woorden er geschreven zijn over oorlog en de waanzin, en hoe weinig er naar luisteren...
Oorlog is een verschrikkelijk ding, terrorisme brengt de oorlog naar de huiskamer.

Die laatste is er eentje van mij, en het geeft aan hoe terrorisme eigenlijk de oorlog overstijgt. Een normale oorlog speelt zich af op het slagveld, terrorisme maakt de hele wereld tot zijn slagveld. Dat is het beangstigende, en ik luister huiverend naar al die dappere woorden van " Als wij de schrik laten overheersen, dan hebben ze gewonnen", en net daarmee geven ze aan dat schrik hebben, dat ze zich bewust moeten gaan verzetten, dat het onderhuids wel leeft...
Gelukkig hebben ze daarmee niet gewonnen.
Haat kan nooit winnen.
Je kunt ook nooit iets opbouwen met haat.

Wat je ook lijkt te verwezenlijken, het staat op drijfzand, omdat de basis siddert van schrik onder de dwingelandij.

Dat is ook een beetje de doem van de dictatuur... Vele dictators vallen onder een opstand, maar uit dit nieuwe geweld komt er meestal alleen een nieuwe dictator. Het lijkt haast ondoenbaar om van het ene systeem recht in het andere te stappen.

Het lijkt wel of het goede langzaam moet groeien, niet kan ontstaan in één klap.

...

We zijn hier al een paar dagen wat ziekjes, niet erg, wat mottig, wat op flanellen benen lopend. Anny heeft een dag gehad met vaak overgeven, ik had en heb veel meer pijn dan anders. Vanmorgen kon ik amper uit mijn bed, door een nieuwe pijn: als ik mijn linkerbeen ophef, dan is het net of ze steken met een mes in mijn lies en onderbuik... Als ik wat beweeg, dan gaat het weer wat beter, maar na wat zitten of liggen is de beweging weer de hel... Reuma of artrose of zoiets zeker ? 't Is van zelf gekomen, we geven het even de tijd om vanzelf weer weg te gaan hé...


tot de volgende ?

terrorisme

Ik geloof niet in geweld.
Bij oorlog zijn alle partijen slachtoffer, met uitzondering van de wapenleveranciers en toebehoren.
Ons Vader zei altijd dat oorlog een vorm van economie was.

De opstanden, revoluties, oorlogen in het Midden Oosten heeft zo'n lange geschiedenis, dat het haast niet meer te doen is om schuldige en slachtoffer zo maar aan te duiden.  Het begon met kolonialisme en economische kolonisatie, met Joden die van de holocaust gebruik maakten om een eigen stukje wereld op te eisen... en ga zo maar door, het is een eindeloze lijst.

Terrorisme zien we echter in een ander kader, daar worden willekeurige onschuldige mensen gedood, veelal buiten oorlogsgebied. Het is een verschrikkelijke manier van vechten: je gaat in een vredige stad naar een drukke markt en laat daar een auto ontploffen midden de mensenzee.

We verdragen deze vorm van vechten niet !
Soldaten tegen soldaten, dat is oorlog ! Doden van onschuldige burgers, dat is misdaad.
Maar ook in onze eigen geschiedenis lezen we over dergelijke misdaden, lezen we over het willekeurige doden van burgers ! Nazi Duitsland bombardeerde burgerdoelen in het Verenigde Koninkrijk, en op hun beurt bombardeerden de geallieerden Dresden plat, en gooiden de Amerikanen atoombommen op Nagasaki en Hiroshima...
En het is niet nieuw, bij een van de kruistochten (!!!) vroeg men aan de legerleiding: "Heer, er zijn ook christenen in de stad, hoe zullen wij hen herkennen? " " Sla ze allemaal dood, God zal er de zijnen wel uithalen !"...

Toch stellen we deze daden niet volledig gelijk met terrorisme, omdat het in een oorlog gebeurde, en tegen de vijand. (ook al betrof het hier burgers).

Terrorisme lijkt ogenschijnlijk veel willekeuriger. Neem nu de aanslagen van deze nacht in Parijs. Frankrijk vecht weliswaar tegen IS, maar we zien het niet alsof Frankrijk in oorlog is, want de bedoeling is het herstellen van de vrede, van de democratie... Leuk als je daar woont, en je huis plat gebombardeerd wordt, en de helft van je gezin dood is.

Toch is terrorisme anders dan het optreden van een leger. Het zijn burgers (of ze lijken burger), en ze treden doelbewust op om paniek te veroorzaken, om burgers te treffen, om te ondermijnen.

Maar eigenlijk mogen we als mens geen enkel vorm van oorlog aanvaarden, of het nu van reguliere legers is, of van opstandelingen of terroristen.

Het is ook geen oplossing. Frankrijk zal zich echt niet terugtrekken uit de strijd omwille van die aanslagen, integendeel, men zal wellicht een bijkomende reden hebben om ginder ver nog wat meer aan oorlog te doen, het uitroeien van het terrorisme als rechtvaardiging. En zij zien in deze aanvallen dan weer een reden om met alle middelen zich te verdedigen, en aan te vallen, te veroveren... Want zij willen een Kalifaat oprichten, dat wil dus zeggen dat alle huidige legitieme regeringen in die streek moeten verwijderd worden...

Ik geloof niet in geweld, ik geloof niet in onderdrukking.
Ik geloof in de mens.
Ook nu !

Ik besef wel dat het mensdom zich laat manipuleren door regeringen, religies of wat dan ook.
Ik weet dat mensen in een massa niet redeneren als mens, maar als groep, en dat dit mede gebruikt wordt om menen op te zwepen tegen de menselijke natuur in.
en toch geloof ik nog steeds in de mens.

Ik weet dat macht en kapitaal de echte boosdoeners zijn.
Ik weet dat we de neiging hebben om de Aarde te bezitten, terwijl we eigenlijk maar een deeltje van die aarde zijn.

Imagine... Luister eens naar het lied van J. Lennon.
Lees eens over het omsmeden van zwaarden tot ploegscharen.
probeer eens mens te zijn.

tot de volgende ?

snelheidscontrole

Vandaag houdt men weer een speciale actie, en wordt de snelheid meer dan anders gecontroleerd.

Gek, maar dit doet me denken aan onze oude pastoor Georges Van Hoolandt, die ooit eens predikte over zijn auto... Hij sprak zijn verwondering uit over het feit dat hij rond kon rijden in een voertuig dat werd voortbewogen door ontploffingen in de motor, dat aan de waanzinnige snelheid van 50 kilometer per uur door de dorpskom raasde... Ik ga zijn preek en zijn les er uit niet herhalen, maar eigenlijk had hij gelijk...
Wij hebben geen besef meer van de snelheid.

De rapste lopers halen zo'n 30 km per uur, en houden dat maar een honderd meter vol... U en ik halen dat dus nooit, wij kunnen die dertig kilometer per uur gewoon niet halen.

Toen ik klein was, hadden wij thuis een Opel Olympia, en op de kilometerteller was het hoogste aangegeven cijfer 120... "Pa, kun je 120 km per uur rijden?" "Bah neen, manneke, dat staat daar maar op voor de reclame!"...
100 km per uur was een fantastische snelheid, zo fantastisch dat ons vader het nooit reed, toch niet met die auto's van toen.
En toch hadden wij ook toen het idee dat we heel rap reden.
Een auto was toen nog een uitzonderlijk iets. Was het geen auto van het bedrijf geweest, we zouden ook die luxe niet gekend hebben. Iedere avond schreef ons vader de kilometers op. Dat moest, want alles moest verantwoord worden.
Maar niettemin reden wij met een auto. We zaten met drie kinderen achteraan, en toen onze Lieve er nog bij kwam, zat die op de schoot bij mama, vooraan... Dat mocht en kon toen nog.

De snelheidscontrole gebeurde toen nog door middel van twee kabels over de rijweg. Je reed over die kabels, en het tijdsinterval was de basis om uw snelheid te berekenen. Ooit zag ik een vrachtwagen voor die kabels in de remmen gaan, en onder zijn geblokkeerde wiel werd de kabel in frut getrokken...

Er waren er dus ook toen al die aan een overdreven snelheid reden.

Toen... waren de Ardennen nog echt ver weg, en niemand zou ooit op het idee zijn gekomen om eens een uitstapje te doen naar de Ardennen en nog dezelfde dag terug thuis te zijn... Dat was haast niet mogelijk. De auto's waren niet zo snel, en de wegen waren nog niet zo goed, en er waren haast nog geen autosnelwegen. Nu is dat een doodgewoon uitstapje... En in betere tijden, toen ik nog gezond was, deden wij dat ook wel eens. En regelmatig ging oma dan ook mee, en zaten we dus ook met zes in de auto...

Wij denken er gewoon niet meer aan, dat die snelheid eigenlijk niet iets van ons is, dat het iets vreemd is, iets ongewoons.
Als ik rond me kijk, dan staat mijn huis vol met dingen die pas de laatste eeuw de huizen binnen kwamen. Radio, tv, computer, telefoon, gsm, tablet, elektrisch kookvuur, elektrische wasmachine, droogkast, en ga zo het rijtje maar af...
De wasmachine die we thuis hadden was weliswaar elektrisch, maar we moesten de was er in tot koken brengen met een vuur te stoken onderaan de machine. Droogzwieren was er niet bij, je nam de was uit het hete sop met een houten tang, en je draaide het tussen twee stangen door, zodat zoveel mogelijk water er uit gewrongen werd.

Hoe komt het toch dat wij al die dingen van vandaag zo gewoon vinden?
Dat wij er ons niet echt meer over verwonderen dat iedereen nu echt overal bereikbaar is?
Dat je zo naar een piepklein achterafstraatje kunt rijden zonder éénmaal een kaart te bekijken of de weg te vragen?

Het zal wel aan mij liggen, maar ik blijf me verwonderen.
Ik pieker me gek over de werking van een smartphone.
Ik doe machines die stuk zijn wel eens open, niet om te pogen ze te herstellen, maar gewoon om te kijken hoe dat allemaal in een zit...en dan vind je een chipje en wat verbindingen en dat is het.
Ik heb hier boven weer een radio staan, een echte radio, een uit de jaren 1950... Een houten kist, met lampen en draaiknoppen om de posten te kiezen, en met een draadje verschuift er een naaldje om je te tonen waar je die of deze post kunt vinden.

Het duurt een tijd voor dat ding ook teken van leven geeft.
Voor de muziek er door komt, hoor je eerst het gebrom van de lampen en dan pas komt de muziek er door. Er zit al FM op, iets wat ik heb weten ontstaan, en dat toen "het van het" was...
Nu staat er hier een radio beneden die de posten digitaal zoekt en afspeelt. (DAB:  Digital Audio Broadcasting)
De klank van dit moderne ding is heel zuiver. De radio van boven heeft een veel warmere klank.
Wellicht is het ook dat gevoel dat mensen van nu doet teruggrijpen naar de oude LP's, boven de cd.

Deze dingen doen me denken dat het misschien allemaal een beetje te snel gaat, en dat we soms op zoek gaan naar dingen van vroeger, om het te installeren als een soort geestelijk rustpunt.
Nu gaat alles zo snel dat we wellicht geestelijk niet altijd aangepast zijn aan het nieuwe systeem.

Eén ding blijft me verwonderen. Hoe zou het toch komen dat we, ondanks al die middelen, niet komen tot echte democratie ? In een tijd dat de regering besluit dat iedereen te bereiken is per sms als er een ramp is, moeten ze toch ook beseffen dat iedereen op die manier zijn stem kan uitbrengen  ???

Maar ja, dan zijn ze wel hun vetbetaalde postje kwijt...
djudedju

tot de volgende ?

Nacht

Heb je dat soms ook ?
Je ligt in je bed, tegen weg soezelen aan, en dan plots val je in een put.
Grijp je dan ook om je heen, schiet je half-recht, ben je ook in paniek?

Gisterennacht was het weer van dattum...
Ik viel in die eindeloze zwarte leegte, maar hoe ik me ook weerde, ik kon de val niet tegenhouden !
Ik viel en viel maar, spartelend, zwaaiend en maaiend met mijn armen en benen. Ik voelde en hoorde de wind langs me heen zoeven.
Ik was in paniek !
Je hebt geen grond meer, maar in die roetzwarte ruimte is er ook geen boven meer, geen links en geen rechts, geen vooruit of achteruit ! Je zit als het ware in de eindeloosheid.

Na een tijdje voelde ik dat ik trager en trager viel, dat de wind niet meer zo bulderde, en na een tijd was het of ik dwarrelde als een herfstblad in de eindeloze nacht...

Plots kwam ik neer op andere mensenlijven. Protesterende stemmen gingen op.
"Kijk waar je je voeten zet ! Idioot ! Haal je vinger uit mijn oor !"
Ik probeerde me zo klein mogelijk te maken, tastte voorzichtig in het zwarte niets naar een veilige plaats, maar waar ik ook voelde, ik lag boven op een wriemelende berg mensen.

Ik kan je verzekeren dat het even duurt vooraleer je je voldoende zeker voelt om iets te vragen, om uitleg te vragen, om te weten te komen waar je bent !

"Ben jij ook in die put gevallen tussen slapen en waken in?" "Tientallen "Ja!" klonken uit de nacht. "Hoelang lig je hier al?"
Plots beving mij de schrik dat ik hier nooit meer uit zou komen...
Er klonk een wirwar van antwoorden, allemaal door elkaar heen, zodat het onbegrijpelijk was. Ik duwde met mijn hand iemand aan... "Hoelang lig jij hier al?" "Nog niet zo heel lang... Ik hoop dat ik nog weer naar boven kan !" "Hoezo ?"
"Wel, sommigen gaan plots weer naar boven, maar er zijn er hier die hier al heel lang liggen..." Hij greep mijn hand die op zijn buik lag... "Kijk !" hij duwde mijn hand op iemand anders, en daar voelde ik dat ik als het ware door het vlees heen duwde... Ik huiverde. "Deze ligt hier al zo lang dat hij aan het oplossen is."
Ik rukte mijn hand weg. "Je moet geen schrik hebben !" Het doet je niets !"

Ik lag weer wat stil, te luisteren naar de sombere gesprekken om me heen, en naar de regelmatige toevoer van nieuwelingen, die ook weer uitleg vroegen en kregen. Soms hoorde je zo nog iets nieuws. Eentje vroeg "Zijn het hier allemaal mannen? Komen hier geen vrouwen?" Hé, dat benieuwde me ook ! "Jawel, maar die liggen allemaal daar!" De man wees blijkbaar in mijn richting, want zijn wijsvinger priemde net in mijn zij..."Maar je moet er niet heengaan ! Wie zich vergrijpt aan een vrouw raakt hier zeker nooit meer weg ! Bovendien hoorde ik dat het toch een onmogelijke relatie is ! Als je probeert te bewegen dan ben je net als een ballon, en zij ook, en je botst tegen elkaar en je raakt elkaar, maar dat aanraken stoot je ook meteen weer van haar weg !"

Ik vond het beeld leuk ! In al mijn ellende lag ik te lachen als ik mij die situatie voorstelde.
Plots rees mijn gesprekspartner omhoog... Ik hoorde hem naar adem snakken, zou het ? Ja ! Hij steeg weer op !

Maar ik bleef liggen.
Je hebt geen idee van tijd, van dag of nacht. Eentje vertelde dat er ooit iemand was met een uurwerk met fosforiserende cijfers... Maar die uurwerken zijn al zo lang verboden, dat dit wel heel lang geleden moet zijn ! Bovendien moest je die dingen opwinden, en in die tijd liepen die klokken ook nog niet zo klokvast... Toch niet als ik me het ritueel van mijn vader voor ogen haalde, die iedere dag voor de radio stond te wachten op het signaal van 8 uur, om zijn uurwerk bij te regelen...

Tijd kan eindeloos lijken...
Iedere keer er een nieuwe tot bij ons zakte, zuchtten wij in wanhoop, iedere keer er eentje de massa ontsteeg hielden we de adem in, in stille hoop dat het straks...

Ik heb er dan ook geen idee van hoelang ik in het zwarte niets verkeerde... Maar ik begon me af te vragen of ik soms dood was ??? Of dit nu de hel was ? Of was dit eerder het vagevuur ? Of wat is het eigenlijk ?

Toen ik het niet meer verwachtte steeg ik plots weer omhoog...
Ik vloog door brullende winden gejaagd weer omhoog, voelde plots mijn bed, greep me uit alle macht vast...
Ik ben terug !
Ik ben terug !

God, wat was dat een enge droom... Of was het geen droom ? Het leek zo echt.

Tot de volgende ?
Hé, dat is gek ! Ik heb gisteren geen blog gemaakt !!!

herfstwind

Jammer dat het nat ligt, anders zagen we de bladeren door de natuur vliegen tot op een plaatsje waar een of andere hindernis ze stopt...
Het lijkt allemaal zo toevallig en zo gewoon.
Het is het niet.
Heb je het ooit al eens rustig zitten bekijken? Het is een subliem systeem van recuperatie en van recycling !

Je moet je natuurlijk ergens zetten, waar nog natuur is, waar nog planten staan, anders zie je inderdaad alleen maar hopen bladeren die wanhopig rondjes liggen te maken op een wind-carrousel op een of ander kruispunt.
Maar als je ergens zit of staat waar nog wat natuur is, dan zie je dat de bladeren zich netjes ophopen rond de restjes van de stervende planten. Tussen de dode stengels, tegen een wortelpol vleien de blaren zich neder, en bieden bescherming tegen de komende koude dagen, en vergaan zachtjes in compost, briljante voeding voor de plant.

Als we in de tuin een plant hebben die wat vorstgevoelig is, dan vergaren we dode bladeren, en leggen ze rond en op de tere plant, en leggen er wat rijshout op om de bladeren vast te leggen. We beseffen maar half dat we niet alleen beschermen, maar eigenlijk ook voeden. Heel nette tuinders halen in het voorjaar de bladermassa weg, maar eigenlijk laat je ze beter liggen... Ik weet het staat niet zo net, maar het is zo goed voor je plantjes !

Toen ik klein was, moesten we van ons vader grote zakken bladeren gaan bijeenrapen in het bos voor onze deur, die bladeren werden dan door ons vader in gegraven om de bodem te verlichten en te verbeteren. Eigenlijk konden we veel makkelijker die bladeren er in een dikke laag op leggen, en daarbovenop rijshout leggen, dan zou de nieuwe, lichte vruchtbare grond meteen ook aan de oppervlakte hebben gelegen... Natuurlijk zouden de blaren niet meteen in één jaar verteerd zijn, maar de grond zou warm gebleven zijn, en mits licht inwerken zouden we heel vlug een vruchtbare opperlaag kunnen krijgen.

Heel wat van de "moderne" tuiniers zijn helemaal niet modern, maar kijken gewoon beter naar wat er in de natuur gebeurt... Permacultuur is een geleerd woord voor afkijken van wat er te zien is als je de natuur natuur laat zijn... En vervang dan een deel van de planten door de planten die je wil kweken binnen dat systeem. Ik weet het, ik ga wat kort door de bocht, maar eigenlijk is het wel zo.

Gelovige mensen zien een symbool van het wedergeboren worden in het afsterven van de natuur, maar eigenlijk is het veel meer dan dat, het is meteen een aanzet tot nieuw leven en groei. Het dode blad is veeleer een symbool van groei en voeding dan van afsterven.

Op die manier is de herfst en de winter eigenlijk geen slecht, geen doods seizoen, maar een periode van compostering, van voeden, zelfs in sommige gevallen van het begin van kiemen van de vruchten. Je zou het haast kunnen vergelijken met de zwangerschap, en in de lente komt dan de geboorte met een massa van nieuw groen en kleurige bloemen.

Maak je dus niet lastig op de wind, maak je niet druk op de massa bladeren op je oprit, help de natuur een handje en leg ze tussen je planten, als een warm en voedzame deken.

Maar er is nog meer ! Als je een massa bladeren ziet liggen na de winter, ga er dan eens bij zitten, en raap eens de opperlaag van die bladeren op... Meteen zie je een massa leven, kevertjes, duizendpoten en wormpjes allerlei kruipen en wriemelen in die massa. Zij verteren de bladeren, en genieten ook van de beschuttende warmte. De warmte komt niet alleen van de dikke massa, nee, als je iets dieper gaat graven in de massa, dan kom je aan de laag waar de bladeren rotten, en waar de rotting warmte geeft... We praten dan alleen van het duidelijk zichtbare leven, maar in die rottende massa wemelt het van onzichtbaar of haast onzichtbaar leven, schimmels en bacteriën...

Maak je niet druk over de bladeren op je nette gazonnetje... Raap ze bijeen en stapel ze op in een verloren hoekje, leg er wat fijngetakte takken op, en laat de natuur zichzelf zijn... Je krijgt in ruil een massa vruchtbare compost en rulle aarde voor je bloemen, ja zelfs om te strooien op je gras.

Geniet van de ... dood, ze brengt kansen voor het nieuwe leven ! Het klinkt misschien gek, maar de luie tuinier is misschien wel de beste en de slimste !

tot de volgende ?

Panda Daisa

Gisteren zijn we - voor het laatst dit jaar- naar Pairi Daiza geweest...
Zoals steeds met Luc en Rita. Dus reden we gisterenmorgen vroeg naar hen toe, door een stralend weer, sorry, bolle mist, sorry hemels weer, sorry erwtensoep, sorry... Allee, oom het kort te zeggen, er hingen mistbanken, soms zo erg dat je je licht moest aansteken voor de veiligheid, en honderd meter verder reed ja dan weer in een stralende zon.
Het blijft heerlijk lenteweer, of septemberweer, hoe je het ook maar noemen wilt.

In het park hebben we vol verbazing en verwondering de bloeiende planten bewonderd. We zagen camelia in volle bloei ! Precies of de winter was alweer voorbij, over and out... Het was een beetje gek.

Ondertussen hebben we het ganse park al wel eens gezien, en is er geen must meer... We flaneren, kijken diertjes, kijken plantjes, kijken mensjes, babbelen wat, lachen veel en genieten... Anny had de kodak mee, en begon verwoed foto's te maken van planten en dieren van ons... tot plots een melding op het scherm kwam dat de kaart vol is...

Gedaan met fotootjes nemen. Djudedju.

In het park stond alles in het teken van Halloween, en bijna alle personeel was verkleed als heks, of mummie, of weet ik veel welk luguber ding dan ook. Overal lagen grote en minder grote pompoenen, lagen pakken stro, stonden potten chrysanten... Het park leek nog mooier dan anders, zeker met de prachtige herfstkleuren van de bomen.

Eén ding had ik nog niet gedaan: op die loopbrug tussen de bomen... Ik durfde het niet aan, zeker niet als er andere mensen op gingen, die dan dat dingen deden heen en weer zwaaien of op en neer dansen... Sinds enige tijd heb ik bij mezelf vastgesteld dat ik plots hoogtevrees heb gekregen, iets wat ik vroeger niet kende. (Luc had bij zichzelf dezelfde vaststelling ! - zal dus bij het ouder worden horen)... Maar nu was het nog heel vroeg, en ze deden de grote volière, waar de loopbrug start, pas open... Dus gingen we het maar eens riskeren.

Ik heb dus inderdaad hoogtevrees, en ik denk dat ik op momenten het koord haast stuk geknepen heb, maar ik ben toch blij dat ik het deed. Maar het bewegend grondvlak vind ik toch maar eng. En zeggen dat ik vroeger in de pretparken zocht naar de meest afschrikwekkende sensaties... Waar is de tijd ???

's Middags gingen we croque-Monsieurs eten in de brouwerij... Nadien nog een kopje koffie, en weer op pad. Nu en dan gingen we eens zitten op een bankje, om mensjes te kijken en de pijn in ruggen en voeten te laten wegebben. Heel mooi en heel rustig zaten we in een soortement Chinees tuinhuisje, met zicht op de loopbrug. Er zijn er veel met hoogtevrees ! En er zijn er ook die vooral genieten van het feit dat ze anderen schrik kunnen aanjagen...

Nog eens wat gaan drinken, en dan op ons dooie akkertje, tussen de torenhoge heksen door naar de uitgang. Een van de heksen leunde voorover om mijn baard te bevoelen, en toen ik er wat tegen zeverde, boog ze helemaal voorover en klopte wat op mijn buik... Leuk !
We zijn dan naar de kassa gegaan, en hebben meteen ons abonnement vernieuwd... Volgend jaar gaan we dus weer minstens iedere maand eens het dierenpark onveilig maken...

In het terugkeren zijn we nog eens gestopt in Lessines in de expohallen waar de wekelijkse markt bezig was... Wat fruit gekocht en dan weer naar de auto... Ik was kapot, dat stukje markt was er teveel aan. Mijn voet deed verschrikkelijk pijn, en mijn rug was er niet beter aan toe. Bij Luc thuis bekeek Rita mijn voet... Blijkbaar heeft ze zoiets al jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaren... Luc vertelde dat ze 's nachts - in haar slaap ! - soms ligt te kreunen van de pijn ! Rita zit met heel veel artrose, en dat aan die voet is nog het minste van haar zorgen.  Misschien is het feit dat ze ook weet wat pijn is, een van de zaken die maken dat wij het met hen zo goed doen. We voelen een beetje elkaar aan, en hebben aandacht voor elkaars pijn, en ook Luc is op die manier bekend met het fenomeen pijn. Het klinkt gek, maar samen met hen, is het makkelijker om de grens een beetje te verleggen, je bent niet alleen. En Luc is al jaren een vriend van op het werk, en ook met hem hebben wij een goede band, en voelen we elkaar aan zonder woorden. En wat niet minder leuk is, we hebben beiden een groot gevoel voor humor. Je mag niets zeggen wat anders kan uitgelegd worden, of je hebt prijs, en dan staan we daar beiden te lachen... Het zijn iedere keer weer heerlijke dagen !

Eén negatief punt op deze dag. Ik had mijn GSM in mijn zak gestopt, en merkte in het park dat ik hem kwijt was... 's Avonds aan de auto van Luc, gekeken: niets. Thuis bij Luc mijn auto rond gespeurd: niets. Zou ik hem toch thuis hebben laten liggen?
Nee, dus... GSM weg...

Anny ook eens in de auto gaan zoeken... Niets.

Ja, het is erg, maar de GSM zijn we kwijt. Morgen eens bellen naar Proximus om het abonnement te doen stopzetten ! Plots dacht ik er aan om eens naar mijn eigen nummer te bellen, "Anny, ga eens luisteren aan de auto !" En ja, ze hoorde mijn gsm... Dus weer, en beter zoeken ! Bleek dat stomme ding netjes rechtop naast de zetel te staan, en het leek er één geheel mee, het leek helemaal niet op een gevallen GSM...
djudedju
Toch nog goed afgelopen !

tot de volgende ?