Ik was redelijk hersteld van mijn griep, en kon dus gaan boterhammen smeren, en dan nog hier en daar wat helpen en rondlopen om de mensen te verwelkomen.
Ik had pijn.
Dat is normaal, ik doe er een heleboel bewegingen die moeilijk en lastig zijn, en je wil je sterker houden dan je bent, en je hebt geen enkel middel om eens ergens een tijdje te rusten en te herstellen.
Maar ja, dat wist ik ook al van tevoren...
Thuis gekomen, rap mijn pillen genomen en er nog een pijnstiller bovenop... Ook Anny moest een pijnstiller bij nemen. De pijn gaat er niet mee weg, maar wordt iets minder scherp. En natuurlijk voor mij als negatief neveneffect: geen oog toedoen vannacht. (Ik heb dat van ons moeder, bij haar werkten slaappillen ook omgekeerd, en het verdovende, wat ook slaapverwekkend heet werkt bij ons als een opwekkend middel...)
Vanmorgen zit ik al heel de morgen te hoesten... Wellicht ook wat te veel gebabbeld en mijn stembanden wat geforceerd. Normaliter zouden we straks kunnen kijken naar de zonsverduistering, maar je ziet de overkant van de straat haast niet: mist ! Trouwens, eigenlijk is er niet zo veel te zien aan een zonsverduistering... Ik ken maar één zonsverduistering die me echt heeft geraakt, als kind... Toen Kuifje, Kapitein Haddock en Professor Zonnebloem daar bij de Inca's stonden vastgebonden, en men hun brandstapel zou aanmaken met behulp van de zonnestralen... Ik heb de boeken van Kuifje verslonden (net als zowat alle boeken die ik in handen kon krijgen !)...
Gisteren las ik een artikel dat er nu protesten zijn tegen het boek "Kuifje in Amerika" omwille van de stereotype en negatieve kijk op de Indianen... (Zo waren er ook enige tijd geleden protesten tegen Kuifje in Amerika...)
In beide gevallen moet je de aanklagers gelijk geven, de boeken zijn racistisch... Maar dat zijn ze NU, en waren ze vroeger eigenlijk niet. De tijdsgeest was toen helemaal anders. Ieder blanke Europeaan was dan gewoon overtuigd van zijn superioriteit tegenover andere volkeren. Wij waren de beschavers, wij waren gewoon ...superieur...
Natuurlijk was dat een verkeerd beeld, maar wij kregen dat als het ware met de paplepel binnen, en wij waren overtuigd dat dit de waarheid was.
Je kunt het de mens van toen dan ook niet echt kwalijk nemen. Wij waren dat zo ingestampt. En wij hadden geen enkele reden om daar aan te twijfelen, en er waren gewoon geen andere stemmen.
Dit praat het natuurlijk niet goed, maar als je niet weet dat het verkeerd is, dan kun je ook niet echt een fout doen. Je doet pas een fout, als je daar ook van bewust bent. In 1958 was er op de wereldtentoonstelling in Brussel nog een Afrikaans dorp, waar wij ons gingen vergapen aan die zwarte mensen.
Moet je dan alle boeken, schilderijen, beeldhouwwerken uit die tijd, waar je de kolonisatie hoort of ziet verheerlijken, waar de blanke superioriteit in de verf gezet wordt, gaan vernietigen, gaan veroordelen? Ik meen van niet, maar men moet er wel op een of andere manier de mensen op wijzen dat dit een verkeerd beeld was die wij toen hadden van de wereld.
Men kan het zelfs aangrijpen om de evolutie in het denken duidelijk te maken, en zo het denken van nu te funderen.
Maar toch...
Toch zien wij dat heel wat van onze blanke mensen nog steeds ergens, die in zich, menen dat zij superieur zijn aan de anderen. Wat wij racisme me noemen is voor een groot stuk nog een restverschijnsel van toen. Wij hielden ze als slaven, wij hebben hen en hun land uitgebuit, en wij voelen onszelf nog steeds iets beter... (pas in 1976 erkende de Australische regering dat een Aboriginal recht kon hebben op grond. Voorheen werd Australië beschouwd als "terra nullus" land van niemand... of land dat door iedereen kon geclaimd worden (uitgezonderd door de Aboriginal...)
Om maar te zeggen dat ons verleden echt niet ver ligt...
Hoog tijd dat wij ons hoofd buigen, en heel schuldbewust onzelf op de borst kloppen: Mea Culpa... Door mijn schuld, door mijn grote schuld...
Ook al is die schuld voor de meesten van ons eigenlijk een erfenis.
djudedju
tot de volgende ?
