software on these computer is updated...

Ik werk nu al heel wat jaartjes met Ubuntu, tot mijn tevredenheid.
Heel regelmatig krijgen we een icoontje op ons scherm te zien, om te melden dat er updates ter beschikking staan. Ik klik dat altijd meteen aan, en laat het dan op de achtergrond zijn ding doen. Meestal is dat alles, nu en dan meldt men me dat ik mijn computer eens moet heropstarten, en of ik dat meteen wil doen, of later?

En dan is mijn bakske weer up to date.
en is alles weer in orde, en regelmatig zit er nog een nieuw item bij ook. Meestal ontdek ik die pas later, want ik ben niet de techneut die meteen alles wil proberen en testen, ik gebruik alleen de dingen die ik op dat moment nodig heb.

Ik luister soms vol bewondering naar mensen die cursussen gaan volgen om te leren werken met bepaalde programma's... Zou ik ook niet eens??? Bah nee, ik heb die dingen nooit nodig, en als je er een jaar niet meer naar hebt omgekeken, dan kun je weer gaan zoeken en tasten hoe alles weer moest gedaan worden... Ik vertik het. Ik kan de dingen die me interesseren, en als ik eens - héél uitzonderlijk - een of ander speciaal programma wil gebruiken (op Linux zijn die haast allemaal gratis en binnen bereik van je toetsenbord), dan vraag ik aan onze Bart of aan mijn kleinzoon hoe ik dat moet doen. En meestal moet ik het dan nog niet doen, want ze vinden het veel makkelijker het vlugvlug eens zelf te doen, liever dan het uit te leggen aan die hardleerse opa.

Ik zit hele dagen op die computer, zegt Anny... Ik speel er met de kaarten, ik blog, ik lees en stuur mailtjes verder door, en vooral... ik zwerf rond op dat wereldwijde internet... Kortom, ik doe het allemaal om te ontspannen, bezig te zijn, de pijn naar de achtergrond te duwen. Als ik niet computer, dan ben ik veelal creatief bezig. Dingen aan het uitproberen om in Crea te doen, of soms dingen die ik gewoon graag doe, of die ik mooi vind.

Die dagen zit ik dan heel wat minder op de computer. Maar ik zit veel liever op de computer dan naar de TV te kijken, en te horen bij de kudde die na een avond TV zegt: '''t Was weer niets hé, vanavond !" (Waarom kijken ze dan in hemelsnaam ? - Doe Maar zong het al: er staat een knop op je TV)

Nee, ik verfoei die lichtbak meer dan ik hem bekijk.
's Middags kijk ik gewoonlijk een halfuurtje of zo naar een natuurfilmpje, en dan verdwijn ik - computerwaarts--- en ik luister met een half oor naar het nieuws, waar Anny zegt naar te kijken. Soms hoor ik haar gesnurk boven de bomaanslagen in Verwegistan !

Ik lees veel liever het nieuws via Twitter, en verschillende mails die je krijgen kunt van de diverse dagbladen. Ik wist al lang van die aanslag in Tunis toen Anny het nog moest horen op haar TV.
Ik stel ook vast dat er steeds minder items zijn waar ik me druk in maak. Zelfs heel erge berichten met veel doden en gewonden en/of vermisten, raken me niet echt meer. Ik noteer het feit, en leg het in het schuifje van mijn geheugen, waar ik het kan terugvinden als het eens van pas komt.

Soms maak ik me een beetje ongerust over mezelf, over die "onverschilligheid".... Zo was ik niet. En dan denk ik: dat zal allemaal wel te maken hebben met ouder worden, met ziek zijn en met het verliezen van een kind. De drie dingen die heel mijn leven op zijn kop hebben gezet. En die me helemaal veranderd hebben.
Ik maak me veel minder druk, ik heb nog heel weinig dingen die me echt raken, en ik dring me steeds minder naar voor, laat me maar achteraan, onzichtbaar zijn. Raak ik toch eens, door een of ander, op dat voorplan, dan doet dat me vooraf en op het moment zelf deugd, maar het blijft niet meer hangen. Ik heb dat niet meer nodig. Laat het water maar stil voorbij kabbelen, roer er niet in.

Kortom, ik ben een gerust mens.
Kijk, de lente komt er aan: ik zal weer kunnen gaan vissen, stil aan het water zitten, turen naar de dobber. Soms haast hopend dat ze niet bijten, dat ik er gewoon kan zitten te niksen, alleen met mijn eigen zichzelven...

En dan ga ik een wetenschappelijk boek pakken en een of ander iets gaan proberen te begrijpen, me te verwonderen... Heerlijke wereld, die wereld van mij... Maar mag ik je vragen, hou jouw stukje ook eens proper, want het wordt zo vuil, en er is geen poetsvrouw voor een zieke wereld !

tot de volgende ?

'k zag twee beren...

Morgen is het lentefeest van Ziekenzorg Mater-Welden... en ik mag weer boterhammen gaan smeren voor zo'n 80 man...

Het ziet er naar uit dat het wel zal gaan, mijn hoesten is bijna gedaan. Nu en dan nog eens een bui, maar niet meer van die lange zware hoestbuien, waarvan je dan amechtig naar adem ligt te snakken. Ik heb wel wat schrik van het naar buiten gaan, want ik weet dat temperatuurwisselingen wel eens oorzaak zijn van hoestbuien.
Maar enfin, het ziet er goed uit.

Ik weet niet of je ooit al meer dan een uur hebt zitten boterhammen smeren, maar je kunt op den duur geen boterhammen meer zien. Gelukkig heb ik nog van die ouderwetse messen liggen, tafelmessen van in het jaar stilletjes, toen roestvrij nog niet uitgevonden was. Met deze messen kun je veel beter en vlugger smeren dan met een mes in inox. Ik koester die ouderwetse messen als waren het stukjes goud, want je vindt ze haast niet meer. Zelfs op de rommelmarkt zijn ze heel zeldzaam. Mocht je er toevallig ergens aan geraken, geloof me, werp ze niet weg, ze zijn de beste messen om te smeren ! (Trouwens, vraag het maar aan de mensen die instaan voor het schillen van de aardappelen, wie ooit schilde met een aardappelmesje dat niet roestvrij is, weet dat dit beter is dan die roestvrije exemplaren, ook al zijn ze van hetzelfde merk!)

Ik had niet gedacht dat ik op tijd "gerepareerd" zou geweest zijn, om te gaan helpen.

Vanmorgen heb ik mijn turnoefeningen voor de eerste keer weer volledig kunnen doen, dat zegt ook al veel. Mijn twee kleindochters zijn nu dagelijks aan het oefenen om ook met hun handen plat op de grond te kunnen (met gestrekte benen), want het kan toch niet dat dien ouden opa dat kan, en zij niet... Ik amuseer me kostelijk met deze "overwinning"... (bij de specialist kreeg ik ook een verbaasde reactie toen hij me vroeg om zo diep mogelijk te buigen, en ik zonder verpinken met platte handen op de grond kwam... Ik had de indruk dat ik hem toen overtuigde van mijn verklaring dat ik iedere dag turnoefeningen doe !)

Toen ik aan het turnen was, zag ik de bus (eigenlijk het dak van de bus, want de straat zie ik niet vanwaar ik normaliter sta te turnen) plots afremmen. Ik ging naar voor, om te kijken waarom die bus zo plots remde, en zag, toen ze verder reed, de kat van ons Veerle liggen... Alle negen zijn levens waren blijkbaar op... Ik heb haar gebeld, en ze is het beest komen weghalen, zodat het niet helemaal platgereden wordt en blijft liggen...

Het was een mooie dikke kat, heel wollig in mooi grijsblauw en wit... Jammer.

Katten kun je haast niet in huis houden... En als ze buiten lopen, dan zijn er vele die het leven laten door het verkeer. Ik heb ooit ook een kat overreden... Ik zag het beest nog op het laatste knipje de baan op rennen, vlak voor mijn wielen, maar kon niet remmen daar een auto nogal kort achter me reed, en kon niet uitwijken door een tegenligger. Ik hoorde de kat "kraken" onder mijn wielen. Ik ben er een paar uur niet goed van geweest. Ik moet maar mijn ogen sluiten om het arme beest weer te horen. Met andere woorden, ik rem als ik kan, voor ieder dier. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om zo maar een dier aan te rijden.
Ik hou van het leven in het algemeen. En dan doe je geen mens, geen dier kwaad. (Met uitzondering van muggen... ik ben nog niet zo verdraagzaam als de Jaïnisten)...

Tot de volgende ?

Beter

Vanmorgen heb ik maar een tiental minuten zwaar zitten hoesten, nadien telde als het ware niet meer mee, dat was niet meer dat verscheurende hoesten, dat was hoesten zoals andere mensen ook hoesten.  Dat klinkt wat overdreven, misschien is het dat ook, maar wellicht komt dat gedeeltelijk door het feit dat je je eigen gehoest niet alleen uitwendig hoort, maar ook inwendig. En wellicht spelen je longen dan een beetje als klankkast. Het is me gelijk, maar ik heb aan mijn vele ziek zijn als kind en dertig jaar als roker een hoest van je welste overgehouden... Alleen als ik een bronchitis heb.
Soms heb ik dan het gevoel of er iets gaat knappen in mijn hoofd. Ik vermoed dat dit een tijdelijke bloeddrukstijging is, die helemaal niet gezond is, maar die tot op heden steeds goed afliep.

Ik ben een paar kilo kwijt, maar dat zal wellicht (helaas) niet lang zo blijven. De ervaring leert me dat ik steeds weer dat dat zelfde overgewicht terug kom, wat ik ook doe. De enige periode waarin ik dat er af kreeg en er ook af kon houden, was toen ik per week zo'n 60 à 70 km per week ging joggen. (Soms zo'n 36 km in één ruk). Toen werd ik ziek, kon nog amper stappen, verrekte van de pijn, en verdikte terug terwijl je op me keek. Niet te doen.

Hier in huis wordt niets gedronken van alcohol, eten we haast geen suiker, eten we niet veel, en daarvan is een behoorlijk deel groenten. We eten niet te veel calorieën, maar blijkbaar verbruiken we er dan ook heel weinig. Nu ja, ik lig er niet van wakker. Oh ja, ik heb de laatste twee nachten redelijk goed geslapen. (Na een week haast niet slapen, eerst uit bekommernis met Anny die ziek was, en nadien door mijn eigen kwaal...)

Maar het ziet er naar uit, dat onkruid weer eens niet vergaat, en dat we er door komen. Ik ben nog niet zo goed dat ik tussen de mensen kan gaan zitten, maar het betert.

Gisteren met veel moeite de twee pompen van het aquarium gekuist... We hadden geen andere keus. De vissen zwommen boven, door te weinig beweging in het water daalt het zuurstofgehalte, en dat is niet gezond voor mijn vissen... Voor de eerste keer dacht ik - onder het kuisen - dat er wellicht een dag zou komen dat we dat werk niet meer zouden aankunnen, en dat we het aquarium zouden moeten afbouwen... We verouderen alle twee, zitten alle twee met een heel slechte rug, en wellicht komt de dag dat we dat werk niet meer aankunnen. Och, ik weet wel, als ik Bart zou vragen om eens te komen helpen, dan zou hij dat meteen doen, maar een aquarium onderhoudt je niet met één keer er aan te werken, daar moet je heel regelmatig mee bezig zijn, en van Duren hebben ze een stad gemaakt.

Nu ja, zolang het gaat, gaat het... We kunnen het meubelstuk niet weg doen, het is een kast die zo groot en zwaar is, dat Koen het ter plaatse heeft gemaakt en samen gesteld... Het is volledig uit massieve eik gemaakt en weegt aan hout alleen zo'n 800 kilogram. In het aquarium zit 800 liter water, de lege bak weegt 160 kg, en dan ligt er ook nog een dikke laag zand in, en heel wat rotsstenen... Nee, dat verhuis je niet. Of het blijft staan, of je breekt het in stukken om het te verwijderen. Maar voor ons is dat meer dan een kast, het is ook een souvenir aan onze Koen... Dat breek je niet zo maar af.

Maar hoe dan ook, sinds Anny sukkelt met haar rug, worden we plots geconfronteerd met het doembeeld van oud zijn. We hebben een poetsvrouw moeten nemen,  we beginnen te denken aan zaken die wel moeilijk beginnen te worden. We gaan wellicht steeds meer samen moeten doen, mekaar helpen, en dingen afbouwen die we vroeger heel normaal vonden.

Maar we zijn er nog, we zijn nog samen, en zijn al bij al gelukkig... We leven en we passen ons aan aan het leven. Waarom zouden we dan ongelukkig zijn ?
Sommigen denken dat pijn en onmacht een domper zijn op het geluk, maar dat is het niet. Het heeft ons alleen geleerd om veel nederiger te worden en veel eerder content te zijn. Want dat is geluk ! Tevreden zijn met wat je hebt en wat je nog kunt.
Het was Kung Fu Tse die het al zei: Wie spijt heeft, blijft hangen aan het verleden, wie schrik heeft leeft in de toekomst. Als je leeft in het heden dan heb je een gerust gemoed.
Leef dus in het heden, bekommer je niet om wat voorbij is, maak je geen zorgen voor morgen, leef nu !

tot de volgende ?

al iets beter

De griep is al iets minder. Ik heb vandaag het eerste uur niet voortdurend zitten hoesten (en zweten van het danige hoesten)...
Voel me nog steeds mottig en loop op flanellen benen.
Hoe dan ook, ik moet deze namiddag aan het aquarium werken. Het zal lastig zijn.
Hopelijk moet ik niet te veel hoesten.

tot de volgende ?

Griep

Geen blog, zie mijn scherm niet meer ... Hoesten, zweten, koorts...

snufsnuf

Voilà, nu dat zowat iedereen de winter met zijn kwaaltjes heeft uitgezwaaid, zit ik met een valling. hoesten, snotteren en tranende ogen.

Ik voel me mottig.

Nu ja, ik weet het wel, een valling, dat is niet erg, dat zeg ik ook altijd tegen de anderen, maar als je het zelf hebt, dan is het best vervelend en ambetant en heeft het alle ondeugden.

Als je een typefout ziet, dan mag je me dat niet kwalijk nemen, ik heb hem niet gezien, met die lopende ogen...

Veel mensen hebben gewoon een snotvalling, ik heb dat nooit ! Als ik een valling heb, dan is dat meteen héél het arsenaal: niet alleen snotteren, maar ook hoesten, hees zijn, en zich mottig voelen. Wellicht heb ik dat te danken aan mijn medisch verleden, voor mijn 2 jaar lag ik al drie keer op sterven door dubbele longontstekingen... En dan ben ik bovendien zo slim geweest om een kwarteeuw te roken als een schoorsteen... Allemaal zaken die je ademhalingssysteem goed doen... djudedju.

Maar allee, 't zal ook wel passeren met voorbijgaan. Als het te erg wordt, dan ga ik even bij de dokter om wat hulp... Meestal is dat wel nodig, maar ik hoop altijd dat het deze keer wel zo zal lukken, zonder pillen en compagnie. Ik slik nu wat homeopathie, vliersiroop en vreet munten om de hoest stil te houden.

En kijk, na 47 keer mijn neus te hebben gesnoten, hou ik het nu al tien minuten uit zonder zakdoek. Zie je wel dat het helpt, troost ik mezelf dan.
Terwijl ik al weer de zakdoek uit mijn broekzak opdiep. Ja, nog een echte zakdoek, geen van die papieren dingen waar je dwarsdoor snottert... Een echte zakdoek, die dan in de kookwas gaat voor een nieuw gebruik. Zakdoeken gaan best lang mee ! Ondanks merkte Anny op dat er nog eentje tussen zat met haar naam op geborduurd... "Hé" zei ze, " Dat is er nog een van toen ik in Zwitserland werkte bij Intersoc..." We zijn in 1967 gehuwd, dus moet die zakdoek nog van voor ons huwelijk dateren... Wij zijn nog niet helemaal aan ons gouden jublileum, die zakdoek wellicht al wel ! Moeten we dan niet het orkest laten spenen van "Lang zal hij leven..."? "Nee," zei Anny, "nu heeft hij toch het beste gehad, 'k zal hem maar bij het afval gooien..."

Ik heb het gevoel dat ik ook het beste heb gehad...
zou ze me nu ook ???
tommetoch...

Ziet ons hier nu eens zitten.
Anny eindelijk min of meer hersteld van de griep (Gisteren moest ze nog behandeld worden voor de naweeën ), en ik al snotterend door het leven gaande.
Als we in het weekend al naar een rommelmarkt kunnen, gaan we moeten oppassen dat ze ons niet op een of andere tafel leggen: "Te koop ! occasies !"

tot de volgende ?

suïcidale intelligentie ?

Intelligentie ...
Er zijn twee factoren die invloed hebben op de intelligentie: aanleg (dna, genen) en verworven intelligentie (IQ).
Aanleg kun je zien door de dikkere hersenschors links, wie minder aanleg heeft, heeft een dunnere hersenschors links.
Daar kun je niets aan wijzigen, maar je kunt, als je helemaal niets leert, een lage IQ hebben ondanks je aanleg, maar je kunt nooit een heel hoge IQ hebben als je die aanleg niet hebt.
Iemand die de aanleg niet heeft, kan dus een behoorlijk hoge IQ bereiken, door studie en oefening, maar hij zal nooit bij de top gaan horen inzake IQ.

Dit als achtergrond voor de vaststelling van wat lijkt op suïcidale intelligentie, intelligentie die er toe leidt dat de soort uitsterft, of degenereert.

Men heeft wetenschappelijk vastgesteld dat de aanleg voor het hebben van een dikke linkerhersenschors, overerft via de vrouw. heb je een moeder met een dikke linkerhersenschors, dan heb je grote kans daar ook over te beschikken via vererving.

Maar men heeft ook vastgesteld dat een stijging van 15 punten van het IQ leidt tot het hebben van 25 % minder kinderen !
Met andere woorden, een vrouw die niet alleen een goede dikke linkerhersenschorshelft heeft, maar ook het nodige deed voor het ontwikkelen van haar IQ, wil geen kinderen meer. (Toch voor 25% van deze vrouwen)

Met andere woorden, de logica zegt dat de mensheid op deze manier steeds dommer dreigt te worden.
Of hoe intelligentie zichzelf uitroeit...

Nee, ik heb dat niet uitgedacht, dit is een vaststelling gelezen in een wetenschappelijk tijdschrift. (Wat lees ik toch allemaal?)

Als je dan rekening houdt met de wijsheid van Plato, die stelt dat "Intelligente mensen doen niet aan politiek, daarom worden wij door dwazen geregeerd", en vaststellen dat er steeds meer vrouwen in de politiek zitten, en dat dus haast zeker vrouwen zijn die niet behoren tot de mensen met die dikkere linkerhersenschors (Plato), dan is de kans immens groot dat we steeds meer mensen krijgen met een politiek (= laag) intelligentie peil... We stellen dan ook vast dat steeds meer kinderen van politici op hun beurt in de politiek terecht komen, wat haast een bewijs van voorgaande is... We moeten dus niet verwonderd zijn te zien wat er nu allemaal gebeurt... Het ligt in hun genen vast...

djudedju

Wetenschap kan ook leuk zijn...

tot de volgende ?