Bloemknoppen

Het is herfst, het is koud en kil, alles is nat en de lucht is bijna egaal grijs... En dan ga ik praten over bloemknoppen...
Camelia's zijn wondere planten, die niet alleen heel de winter groen blijven, maar die ook nu volop bezig zijn hun bloemknoppen te vormen voor de nog verre lente.
Ze zijn dan ook bij de eerste bloemen die bloeien, en ieder jaar ben ik bang dat ze door de morgenkoude zullen vervriezen....
(Maar blijkbaar staan ze op de goede plaats, en tot op heden heb ik nog nooit echte vorstbeschadiging gezien aan de bloemen)

Maar net dat blijvende groen en die wondere aanwezigheid van bloemknoppen, maakt voor mij de winter een beetje beter te verdragen. Ik zie dat er hoop is op een nieuwe lente !

Wellicht weten de meeste mensen het niet, maar de camelia hoort bij dezelfde plantengroep als de thee. Als je echte theestruiken laat bloeien, dan heb je mooie witte camelia's, weliswaar simpele "enkele" bloemen, maar niettemin duidelijk behorend tot de camelia.
Ik heb zelfs gelezen dat je eigenlijk ook van de bloeiende variëteiten in onze tuinen thee kunt zetten, maar ik heb het nog nooit geprobeerd. Moest ik misschien toch eens doen, dat zou pas echte groene thee zijn !

Hier voor mijn raam staat een variëteit met enkele bloemen, maar die dubbel zo vlug groeit dan alle andere soorten. Ik moet deze ieder jaar na de bloei wat insnoeien, zodat hij niet te groot wordt, en ieder jaar als ik hem zie bloeien denk ik weer "Zou ik hem niet zijn gang laten gaan ?"...

Zie je, die bloemknoppen zijn voor mij een teken van de hoop op Lente, nog voor er sprake is van winter. In de winter troost ik me met het feit dat dan de dagen eigenlijk al weer aan het lengen zijn.
(Zo troost ik me altijd wel aan iets, ik kan gewoonweg niet blijven hangen aan wat droef is!)

De bladeren van de bomen beginnen al te vallen, en nu er bijna geen bomen meer in de tuin staan, zie ik met verwondering hoe veel blaren er vallen van mijn laurier (Laurus nobilis)... Dat is een plant die ook groen blijft, maar die blijkbaar een heel pak van zijn bladeren verliest om dan weer te kunnen "verjongen". Ik kan dat niet... Ik heb de indruk dat ieder haar die uit mijn grijze hoofd valt, hopeloos verloren is. Ik begin steeds beter de "grond" te zien, mijn schedelhuid. Alleen op plaatsen waar geen haar moet staan daar lijkt er bij te komen ! Op mijn oren, in mijn neus en ook mijn wenkbrauwen groeien zoals nooit tevoren.

Vroeger behoorde mijn hoofd tot de "groenblijvende" zones, nu lijkt het er op dat er woestijnvorming optreedt... Ik kijk een beetje vertwijfeld in de spiegel naar de steeds dunner wordende begroeiing, en vraag me af hoe ik er uit zal zien met een kletskop... Lelijk ! Ik heb geen mooi rond hoofd, als ik mijn schedel bevoel, dan lijkt het er op dat ik een verborgen aanleg heb voor een hanenkam... Een eierkop om het eens anders te zeggen. Maar ik zal het er mee moeten doen, ik heb er maar een, en die is niet omwisselbaar.
Ik ben al begonnen met het dragen van een hoed (in de zomer omdat de zon me verbrandt, in de winter omdat het koud is op de kale vlakten...). Maar het voelt nog steeds onwennig aan.

Ik ga eens proberen met wat kunstmest...je weet wel, voor lange groei en bloei van kamerplanten en ook geschikt voor bloembakken... Wie weet zie ik dan plots, net als ik de volkomen ijswoestenij verwacht, vast te stellen dat er hier en daar knopjes verschijnen voor een heerlijke lentebloei. Mijn kop vol kleurige bloemen ! Hoe was dat liedje ook weer van de flower-power? Tedju, t' was iets met San Francisco en blomen in het haar...

Maar ja...
dat
is
ook
al
lang
geleden...

nog van voor de woestijnvorming hierboven...
djudedju

tot de volgende ?

patatten rapen...

Ik weet niet hoe oud je bent, maar als je, zoals ik, de tijd hebt meegemaakt dat de boer vroeger de aardappelen voorzichtig uit deed, dat zijn vrouw en kinderen daar achter op de knieën kropen om de aardappelen te rapen, dan moet het je wel opgevallen zijn zijn, hoezeer de aardappel veranderd is...

Wij kropen op onze knieën over het veld, raapten de aardappelen op en deden die in een mand, die we naast ons mee trokken over het veld. Als de mand vol was, gaten we die uit in een juten zak ( de patattenzak), en als er voldoende volle zakken stonden, dan kwam de boer met paard en kar langs, en wij zetten de zak op de kar. Let wel: zetten. Heel voorzichtig, want je mocht de aardappelen geen zeer doen... Ze zouden gekwetst worden en vlugger rotten, en dat was verlies.

In de boerderij gekomen werden die zakken geleegd (geijdeld) en lagen de patatten daar op een hoop. Ook dat uitgieten gebeurde voorzichtig, en als je de zak te hoog van de grond hief om te gieten, dan kreeg je onder je voeten van de boer.

De aardappelen werden verkocht aan particulieren, niet per 5 of 20 kilo, maar een paar honderd kilo in één keer. Winterprovisie. En die mensen kochten dan poeder die ze over de aardappelen strooiden opdat deze niet zouden gaan kiemen.

En nu en dan moesten we de aardappelen gaan verlezen... Dat wil zeggen dat we de aardappelen van de ene hoek van de kelder verlegden naar de andere hoek, niet omwille van het verleggen, maar om de rotte er uit te halen, want één rotte patat kon er een hele hoop "aansteken"...

Aardappelen waren dingen die je heel voorzichtig moest behandelen en goed verzorgen...

Nu komt er een groot machine op het veld gereden, grote messen doorploegen de grond, en alles wat een zekere omvang heeft vliegt door de machine naar boven, wordt over een schuddende en daverende triltafel voort geduwd, waarbij de aardappel de er aan hangende aarde verliest door het schokken, en waar de klompen aarde uit elkaar vallen en terug vallen naar de bodem. De aardappelen schokken voort tot waar ze van de triltafel vallen en door het machine opgevangen worden in een soort bergplaats in dat machine. Als dat vol zit dan jaagt het machine de aardappels met geweld tot het naar beneden valt op een grote diepe wagen die daar is komen te staan. De tractor met de wagen rijdt dan weg om de aardappels te laten wegen en uit te storten bij de groothandelaar, op eindeloos grote bergen...

Geen mens die zich er over bekommerd dat die patat zich zou pijn doen, een bluts zou krijgen die later zou kunnen beginnen rotten...

Geen poeder meer tegen het uitschieten, dat is verboden als zijnde schadelijk, maar die aardappelen schieten gewoon niet meer ??? Wat ze er nu mee doen ? We weten het niet meer, want we halen geen honderden kilo aardappelen meer voor de wintervoorraad, nee, we kopen in het grootwarenhuis een zakje van 5 kilo of 20 kilo, en als dat op is, halen we nog een zakje...

De aardappelen die we nu kopen zijn heel proper en net, hebben een velletje zodat ze precies nog maar net van het veld komen ! Onze patat van vroeger had na enkele weken kelder een grauw vel! Wat doen ze met die patatten om ze zo "vers" te houden ?

En waarom kan het nu geen kwaad meer dat ze van meters hoog vallen in die vrachtwagens en dan gewoon gestort worden als zouden het keien zijn?

Weet je, ik bekijk die aardappelen met argwaan!
Eet ik nu nog een natuurlijk product, of steken ze ook met mijn patatten een en ander uit ? Mocht ik nu, de aardappelen van nu gaan halen, tweehonderd kilo in één keer, zouden ze er dan ook zo uit zien als die dingen in het grootwarenhuis ?
Ik vraag het me af... En zouden ze niet gaan schieten met van die lange paarsachtige dingen?
Wat doen ze met mijn aardappeltje?
Wat doen ze met alles wat ik eet?
De appel die we vroeger zelf bewaarden werd zo gerimpeld als een oud wijf, maar ja, je hebt ook geen oude wijven meer... De vrouwen blijven nu eeuwig behoorlijk bewaard.
Maar 't schijnt dat die wel poederen...

tot de volgende ?

Torenklok

Ik ga me niet inlaten met pro of contra een wijzerplaat op de St Romboutstoren te Mechelen. Ik vind het wel tof dat een plebisciet er over heeft mogen beslissen.

Bij heel oude torens (en ik heb het niet alleen over kerktorens), kun je zien dat er ooit nog een zonnewijzer op bevestigd was.
Torens waren immers voor iedereen zichtbaar, en daar uurwerken voor de meeste mensen onbereikbaar waren, bevestigde men een uurwijzer aan het hoogste punt van de gemeente.

Heel lang werd het uur bepaald door de zon ! En kon je vaststellen dat ieder dorp een uur had dat een ietsje afweek van dat van de buurgemeente. Logisch, want het zonne-uur ondergaat invloed van de plaats waar het staat. Zelfs toen de torenuurwerken er kwamen, werden die geijkt op de zon.

Dat betekende dat het uur in Oostende een heel stuk scheelde bij dat van Brussel. Eeuwenlang kon dat eigenlijk niemand iets schelen (Buiten de scheepvaart, waar het voor de juiste plaatsbepaling funest was !!!). De moeilijkheden begonnen pas, toen de mensen meer en meer verplaatsingen maakten, en die verplaatsingen steeds sneller gingen. Je stapte op de trein die volgens de gegevens van je vertrekplaats, zou aankomen op bestemming op 10;00' stipt. In de gids van ginder lees je dat de aansluitende trein voor je verre verplaatsing er vertrekt om 10.05' uur... Tijd genoeg denk je, tot je vaststelt dat die trein al lang en breed vertrokken is op 10.05' zoals voorzien, maar dat uw trein er maar aankomt om 10.10' uur, want er zit vijf minuten verschil in de tijd van X naar Y...

Toen is men gaan beseffen dat men de klok moest gaan gelijkschakelen. Maar zo simpel was dat niet, want hoe verder je opschoof hoe groter het verschil werd, en als je geen oplossing daarvoor vond, dan zouden ze ginder in Verwegisstan moeten opstaan rond het middaguur...

Er werden afspraken gemaakt om te komen tot tijdzones. Geen makkelijke opdracht, want je had er te doen met de nationale gevoelens (Groot Brittannië wijkt nog steeds een uur af van onze klok).

De torenklokken werden op elkaar afgestemd, en op de afgesproken tijdszone. We zaten ondertussen ook al in de industriële revolutie, en arbeiders werketen niet meer volgens het beschikbare licht, maar een aantal uren. Ook daarvoor was de klok belangrijk.

In de steden maakten mensen er een beroep van om de slapende medemens te gaan wekken op het afgesproken uur. Klokken werden dus steeds belangrijker. Maar het zou nog een hele tijd duren voor het uurwerk gemeengoed werd ! Het was een duur item en er waren heel wat mensen die wel een horlogeketting over de buik hadden, maar geen uurwerk in de tas.

In die tijden zou er niet gediscussieerd zijn geweest over al dan niet een torenklok... Die was er nodig. Punt aan de lijn. Het was ook die klok die dienstig was om alle andere klokken te zetten. Dus was er een organisme die van stad naar stad ging om die klokken gelijk te doen schakelen, en dit regelmatig te controleren, want trein en arbeidsuren werden er door beïnvloed !

Nu gaan er stemmen op tegen het geluid van de klok...
Persoonlijk vind ik het wel iets hebben, maar ja, de wind moet al al goed zitten, wil ik die klok horen als ik in bed lig. Wie praktisch onder de toren slaapt zal er wellicht heel anders over denken.
Maar alles is relatief... Ooit woonde ik in de stad, nabij het station, en de eerste dagen werden wij wakker van de vroege ploegen die naar de trein trokken, van de grote bussen die voorbij daverden, maar na een tijd hoorden wij dat niet meer... Eén keer nog zijn we wakker geworden: toen het zo erg geijzeld had dat alle verkeer en zelfs de voetgangers er niet door kwamen, en alles doodstil was...


Met andere woorden, het uurwerk op de toren is een reliek geworden uit vroegere tijden, die men kan laten hangen uit eerbied voor het verleden, of die men kan weg doen omwille van het herstel van de bouwkundige lijnen van het bouwwerk. .. Maar als inwoner van een kleine dorpsgemeenschap, zou het mij spijten als men het luiden van de klokken zou laten, vooral bij vieringen, bij overlijdens en dergelijke zaken, zaken die samen hangen met het leven in een dorp.

tot de volgende ?

Schrik van Brussel

Een school heeft beslist om niet naar Brussel te gaan met de leerlingen. Het is er wellicht niet veilig...

Ik vind dat op alle manieren een verkeerd signaal !
Het is niet goed de kinderen schrik aan te jagen voor iets wat onbestemd is, en zelfs al zou er een en ander zijn gebeurd, het zou slecht zijn toe te geven aan de terreur.

Want dat is precies wat ze willen doen, ons in ons bestaan ontwrichten.

Ik heb je al gezegd, dat ik met plezier naar die Marokkaanse winkel ga in Ronse, dat ik met die mensen daar heel vriendschappelijk omga, en dat zij op hun beurt heel vriendelijk met mij omgaan. Ik kan je winkels met Vlaamse bedienden aanduiden, waar de winkelbedienden heel wat minder vriendelijk zijn, dan daar die "vreemden". Ik schrijf bewust vreemden tussen haakjes, want wellicht zijn het allemaal, of bijna allemaal Belgen. Bij de laatste verkiezing hingen er borden voor een kandidaat CD&V die aan de naam te horen, ook van diezelfde komaf was.

Ik vind het logisch dat zij zich beter voelen bij een kandidaat met dezelfde roots, dan bij een ander. Ik heb dat ook, ik stem nooit voor boeren, zelfstandigen en renteniers en geneesheren en consorten. Ik ben werknemer en kies dus voor werknemers, in de hoop dat zij hun stemgeluid zullen kunnen doen doorklinken. (Wellicht ijdele hoop ! Je moet eens luisteren hoeveel mensen er stemmen voor "hun" meneer doktoor...)

Wat IS nu wil bekomen, is dat de mensen nog meer wantrouwen gaan tonen ten opzichte van de "vreemdelingen", en zo het racisme nog verhevigen. Dat je kwaad bent op IS vind ik normaal, ze behandelen de medemensen op affreuse wijze, maar je kunt en je mag hun misdaden niet aanrekenen aan die vele duizenden goede "allochtonen" in ons land.
Het gebeurt nu al veel te vaak dat ik hier tussen de pakken mooie en leuke mailtjes met mopjes, mooie foto's en opvoedende teksten, mailtjes krijg die duidelijk racistisch van inslag zijn. Ik zend die nooit door. Ik weiger in dat systeem mee te stappen.

Hoe meer "wij" racistisch handelen, hoe meer wij racistische reacties uitlokken ! Mochten wij allemaal die mensen op exact dezelfde manier behandelen zoals we onze mede-Vlamingen behandelen, dan denk ik dat er hier niet veel jongeren zouden gaan mee vechten met IS in Syrië. Wij zijn zelf de voedingsbodem van hun misnoegdheid.

Nee, wij moeten daarom echt geen moslim worden, wij moeten hen gewoon aanvaarden als medemens, en hen aanmoedigen om ook medemens te zijn. Nu kunnen we dat niet echt ! Het is een soort noodoplossing als we wetten moeten maken om hen te dwingen zich te integreren. In een normale maatschappij, waar zij alle kansen zouden hebben die onze mensen hebben, en op dezelfde manier zouden worden behandeld, zouden ze wellicht automatisch inburgeren, om zo hun integratie te bespoedigen en nog te verbeteren.

Toen de eersten hier kwamen om in de mijnen te werken, waren er geen problemen. We hadden ze allemaal nodig en ze deden hun werk, dus alles was normaal. Maar toen er werkloosheid kwam moesten zij plots de tweede keus worden, werd hun komst niet meer normaal. Eigen volk eerst... een slogan die mij doet denken aan donkere tijden en oorlog.

Je moet eens de namen bekijken van de "echte" Belgen... Hoeveel er afkomstig zijn van oude bezetters van ons land, Spanjaarden, Oostenrijkers, Nederlanders, en noem maar op. Zouden hun voorouders ooit ook het zwarte schaap in de maatschappij zijn geweest? En toch zijn ze nu "van ons"...

Er is dus geen enkele reden waarom dat nu niet meer zou kunnen, maar dan moeten wij de deur open zetten, en niet dichtgooien !

tot de volgende ?

De verdwijnende zon...

't Is weer van dadde ! 's Morgens, als het goed weer is, kijk ik steevast naar de morgenzon, en ik zie iedere morgen de zon van ons wegschuiven... Steeds meer en meer naar rechts, en ik kan de kerk van Horebeke en de eerste zon al niet meer in een beeld vangen door het raam van de badkamer.

Iedere winter bekijk ik dit teloorgaan van de zon met lede ogen.

Iedere winter heb ik schrik dat op een keer die beweging niet zal stoppen en omkeren, en dat de zon op een slechte dag helemaal zal verdwenen zijn.
Zo moet het zijn in het hoge Noorden... Daar gaat de zon op een bepaald moment niet meer op, en ik kan me voorstellen dat de mens dan een beetje wanhopig zit te turen naar de volgende morgen, morgen waarop weer een dun streepje zon moet komen piepen... Oef, ze is er nog !

We staan dus al met één been in de winter... Als ik om 7 uur opsta, is het verdorie nog donker ! En 's avonds om 8 uur moet ik de rolluiken naar beneden doen, want het is al weer donker...

En dus begint voor mij nu het grote wachten op een zon die ooit weer tekenen van terugkeer zal geven. Maar dat duurt nog lang, het grote verdwijnen gaat nog een heel end door, tot zo ongeveer rond 21 december, en dan, dan zou de terugkeer, eerst heel traag, maar dan steeds sneller moeten beginnen. Maar het zal dan nog meer dan twee maanden duren voor we weer om 7 uur licht gaan hebben. En dan mag het nog geen slechte dag zijn met een wolkenzwangere hemel, want anders lijkt het duister nog veel langer te blijven hangen.

Ja, mijn gevoel van het winterdipje is er ook al weer...

Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik in een periode zit met veel pijn, en veel uitstraling in mijn linkse been. djudedju.

Gisteren heeft Anny goed gereageerd op de test ! Als ze half deze maand ook goed reageert op diezelfde test voor haar andere been, dan denk ik dat de oplossing voor haar nakend is ! Hopelijk, want ik weet wat het is voortdurend pijn te hebben, en pijn die zo erg is, dat het al de rest lijkt weg te drukken.

Gisteren zat het boekje van Okra ook weer in de bus, en op de bijgevoegde kalender van activiteiten in Okra Mater, zie ik dat Klaas komt op vrijdag 5 december... Klaas ! Ik ga weer mijn jaarlijkse redevoering van de Heilige man moeten voorbereiden. Weeral een jaar voorbij.

Vermits ik niet meer ga keramieken, zal ik geen Klaas moeten zijn in de academie. Dat ga ik wel een beetje missen. Bij die kleine mannen is het nog echt !

Straks gaan we naar een kleine rommelmarkt, in Brakel... De eerste keer dat het doorgaat denk ik. We moeten er dus geen mirakels verwachten, maar misschien is dat wel goed, want ik ben niet zo goed "te poote"... Mijn been doet pijn. Stomme rug.

tot de volgende ?

Heel kort

Net terug van UZ.
De testen zijn goed verlopen voor de ene hernia, halverwege de maand moeten we terug voor de test op de tweede hernia.
Als die ook goed verloopt, dan denk ik dat Anny wellicht zal kunnen geholpen worden.
Oef, dat ziet er tot op heden dus goed uit.
Hoop doet leven.

Zelf heb ik de pijn kunnen doorstaan, dus ook dat is goed

Tot de volgende ?

beter

Vanmorgen ben ik opgestaan op een bijna normale manier. Ik heb zelfs een klein beetje geturnd (alle oefeningen maar ongeveer half zo veel keer de beweging makend), en het lukte.
Vanavond nog een inspuiting, en hopelijk gaat het morgen dan zonder dat ik helemaal verrek van de pijn.

Morgen is er dus geen blog, en spaar me maar een beetje qua mails en op FaceBook... Anders krijg ik een indigestie in het weekend.

Mijn rug is nog niet weer op zijn normale pijn-niveau, maar het gaat dus al weer, het is te verdragen, het overheerst niet meer al mijn denken en doen.

Gisteren is de poetsvrouw heel actief bezig geweest, en ze heeft gepoetst waar ik anders Anny nogal eens weer, omdat ik enkele hoekjes heb waar ik een ordre dans la désordre heb... Stapels met boeken en papieren waar een kat haar jongen niet in vindt, maar waar ik zo alles kan uitpikken, want ik weet precies waar het zit in die hoop. Een hoop hebbedingetjes waar ik voorzie ooit nog iets mee te doen... Nu niet meer dus, Joke heeft het in handen genomen, netjes gestapeld en ik voel me niet meer thuis ... Nee, ik neem het haar niet kwalijk, het doet me denken aan de tijd op mijn bureel. Daar hadden we ook een kuisvrouw, "ons" Simonne, die deed dat ook, en iedere week had ik dan weer iemand om me inwendig op af te reageren. Ik deed het zelden luidop en nog veel zeldenderder tegen haar zelf, want eigenlijk was het goed dat ik zo'n bliksemafleider had. Eigenlijk was ik dan gewoonlijk boos op me zelf, omdat ik een of ander werk niet binnen de tijd die ik ingeschat had had kunnen afmaken, of omdat ik een zaak niet kon oplossen, of omdat de betrokkene me niet alle of zelfs verkeerde, soms zelfs bewust gelogen informatie had gegeven, waardoor ik de zaak helemaal niet meer kon rechttrekken.... Dan was mijn "door elkaar geschikte hoop papieren, door Simonne, mijn bliksemafleider...
Ik zal nu wellicht een deel van mijn pijn op de werkwijze van Joke steken. Mocht Joke dit lezen, zit er niet mee, kind, ergens doe je mij er een soort plezier mee... En ik moet eerlijk toegeven: het ligt er véél properderderder bij !

En volgende week komt Joke weer ! Eindelijk zitten we dus in het systeem ingebouwd, en zullen we voortaan iedere week vier uur hulp hebben. Anny is een stuk gelukkiger. Ze is het "proper huis"  zwaarder gaan door wegen dan het verlies van haar onafhankelijkheid. In het begin zag je zo dat ze het daar moeilijk mee had. Ik kan dat aannemen. Had ik ook toen er een ander mijn werk op het bureel overnam wegens mijn ziek worden.

Bij mij heeft dat behoorlijk lang geduurd, maar ja, ik was ook zo veel jonger, en was zo plots uit mijn werkzaamheden gerukt, van de ene dag op de andere. Nu twintig jaar geleden al. djudedju... wat gaat de tijd snel.

Vannacht weer heel de nacht wakker gelegen. Wellicht is het mijn eigen schuld. Ik had voor het slapen gaan nog een pijnstiller geslikt... Wellicht zit er daar iets bij dat bij een ander mens verdovend, slaapverwekkend werkt, en waar ik dus klaar wakker van lig. (Moeder, met welke rare dingen heb je mij allemaal behept ?) (Ons moeder kreeg ooit van de dokter een zware slaappil, omdat ze na het overlijden van vader en mijn broer helemaal niet meer sliep. Ons moeder slikte die pil, en heeft heel de nacht rondgelopen, ze kon zelfs niet in bed blijven !)

Ik kreeg ooit morfine voor de pijn, en ik verging van de zenuwen... Waar een ander van omver gaat en slaapt, daar wordt ik pas helemaal wakker van !

(Ik vraag me af of ik niet zou slapen van opwekkende middelen???)

Ik ben momenteel nogal bezig met het lezen van enkele geschiedkundige werken. Het is verhelderend om te lezen hoe onze landen hier uiteindelijk zijn ontstaan, en het is nog veel verhelderender vast te stellen dat heel wat van de huidige moeilijkheden komen door het telkens verschuiven van stukken land in het verleden. En die moeilijkheden worden niet kleiner, maar eerder groter door de ontwikkeling van de individuen in die landen. Neem ons eigen landje, waar je met twee grote taalgebieden zit (er is ook nog een klein stukje Duitstalig gebied). Vroeger was er geen echte taalgrens. Je  ging langzaam over van Vlaams naar Waals, in kleine stapjes. Nu, met het onderwijs en alle openbare instellingen in één taal, is de bevolking willens nillens of Frans- of Nederlandstalig... De zachte overgangen zijn weg. Soms kun je nog oude resten vinden in plaatsnamen of straatnamen. In Schorisse loop je in de straat Koekamer en plots zit je in Ellezelles in de Cocambre... (zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Schorisse )
Door die kunstmatige ingrepen is er eigenlijk kunstmatig een scheur ontstaan die er eertijds niet was. In sommige landen zie je dat niet met taal, maar met religies. Of met beide.

Ik vind Taal en talen heerlijk, maar ik betreur dat de spontane overgangen weg zijn gewerkt door staatkundige structuren. Structuren die m.i. alleen zijn opgericht om enkele kleine politieke mannetjes meer macht te geven. Ons land is het voorbeeld bij uitstek wat politici allemaal kunnen kapot maken en hoe ze er in slagen zoveel organismen te creëren dat we het land zijn dat qua politici per getal inwoners torenhoog boven alle andere landen uitsteken.

En die massa uitmelkers is momenteel bezig een "regering" op te stellen die ons gaat doen besparen... Mochten ze al die instellingen afschaffen dan moeten we wellicht niet eens besparen ....

djudedju

tot de volgende ?