Malaise in de Delhaize

Ik ben geen klant in Delhaize, nooit geweest trouwens. Niet dat ik er nooit binnen stapte, maar het bleef bij heel occasioneel, of voor een bepaald product dat ik op een ander niet vond...
Nee, ik had en heb niets tegen Delhaize, maar ik hield niet van de winkel op zich, en ik vond het er duur. Duur in vergelijking met andere winkels.
Wellicht zou ik wel klant geweest zijn bij Delhaize, was de winkel hier om de hoek geweest, en ware het daar winkelen dan weer besparend geweest inzake gebruik van de auto.

Ik weet, deze opmerkingen hebben niets en alles te maken met de malaise in de Delhaize...

De winkelketen ziet zijn winst smelten, en een bedrijf ziet minder winst als een verlies.
Wij, gewone kleine mensjes, redeneren anders. Als ik iedere maand 100 euro kan sparen, dan is dat mijn winst. Als ik in een maand maar 50 euro kan sparen, dan heb ik nog steeds gespaard, dan heb ik nog steeds "over", dan heb ik nog steeds winst.
Wij zien dat niet als een verlies van 50 euro, wij zien dat als iets minder over hebben.
Wij zien dat als een bewijs dat wij nog steeds ons inkomen goed beheren en er in slagen wat opzij te leggen.
Mochten wij eens een maand tekort hebben, en wat moeten afhalen van ons gespaarde geld, dan zouden wij ofwel gaan denken over besparen in onze manier van leven, of wij zouden beseffen dat het een eenmalige kost betreft, die geen afbreuk doet aan ons beleid.

De ondernemer ziet dat dus helemaal anders !

Volgens de ondernemer is de reactie van het bestuur van Delhaize volstrekt logisch, volgens de werknemers is het volkomen absurd. Beiden hebben gelijk - van hun standpunt uit.

In onze wereld, met sociaal overleg en sociale vrede wordt er nu onderhandeld, en zal men pogen tot een vergelijk te komen, wat eigenlijk geen van beide partijen bevredigt, maar wat beiden aanvaarden als zijnde verdraaglijk. Dat is - tot op heden - de normale werkwijze in ons land, waar dank zij dit systeem globaal gezien een systeem is die werkt. Werkt in de zin dat beide partijen het aannemen. We krijgen (hebben!) nu echter in ons Vlaanderland een "centrumrechtse" regering, en niemand weet wat dezen zullen doen met het bestaande systeem. In ieder geval spreekt men van een beleid dat veel meer ten faveure zou zijn van de ondernemer, dan wel van de werknemer.

De motieven om de ondernemingen te steunen zijn makkelijk te begrijpen en duidelijk: het zijn de ondernemingen die zorgen dat de werknemers werk hebben, en dus moet de ondernemer gesteund worden om dit te kunnen waar maken. Dit klinkt heel duidelijk en heel logisch... Maar is het dat ook ?

We mogen niet vergeten wat we hierboven hebben geschreven en kunnen vaststellen: de ondernemer ziet minder winst als verlies.

Met andere woorden, als de ondernemer door de internationale economie wat onder druk staat, dan zal zijn eerste bekommernis niet zijn de tewerkstelling te vrijwaren, maar zijn winst te verhogen eventueel te consolideren.

Met andere woorden, wat men cadeau doet aan het bedrijfsleven gaat niet de facto naar tewerkstelling, maar naar middelen om de winst te verhogen. (En dat kan dus net een het aanschaffen zijn van een systeem waarbij men met minder personeel kan werken !).

Het meest logische systeem om de ondernemer te belonen en te bekomen dat dit invloed heeft op de tewerkstelling, is het verbinden van die twee als voorwaarde voor de steun. Met andere woorden: een ondernemer moet bewijzen dat hij de gedeeltelijke werkloosheid in zijn bedrijf kan verminderen, of dat hij meer personen kan tewerkstellen, en pas dan kan hij daartoe steun krijgen.

Maar dat is helemaal niet zo makkelijk ...
Wie zal zeggen dat de werkloosheid is verminderd door de inspanning van de ondernemer of door een plotse hausse van de vraag? En hoe bewijs je dat?

De werkloze wordt momenteel geviseerd als zijnde de profiteur, hij die niet wil werken, die niet zoekt om te werken... Maar eigenlijk zou je net zo makkelijk de zwarte piet kunnen doorschuiven naar de werkgever ! Neem nu het geval Delhaize... Een bedrijf dat nog steeds winst maakt, en toch overgaat tot een massa afdankingen en sluitingen van 14 winkels... Is dat sociaal? Is het veroorzaken van duidelijk onnodige werklozen niet meer dan asociaal ? Is niet de werkgever de schuldige in plaats van de werkloze ?

Je ziet, het is makkelijk om te oordelen over anderen...
...en we doen dat zo makkelijk !
En als je dat doet heb je steeds het gelijk - UW gelijk - aan je kant. En al wie naar je luistert is gewoonlijk iemand die dezelfde of ongeveer dezelfde manier van denken heeft, en je dus steunt in je overtuiging. En is er eens een ander, dan is dat een domme kloot, een oen, een betweter.

En ik ? Ik denk dat we eigenlijk heel het economisch bestel in vraag moeten gaan stellen, dat we heel snel gaan moeten overgaan tot een systeem waarbij de wereld niet onleefbaar maken. Maar dat is weer een heel andere discussie, die nog veel meer zal ingrijpen in het maatschappelijke bestel, maar onafwendbaar komt. Meer zelfs, als we het niet doen voor het niet anders meer kan, dan zullen we hopeloos te laat zijn...

tot de volgende (en je weet dat dit misschien niet meer iedere dag is...) Mijn dochter is thuis, nog lang niet hersteld, en haar ziekte zou wellicht te danken zijn aan een medische fout (zei een arts... !), Moeder, de vrouw heeft nog steeds verschrikkelijk veel pijn.

De tuin van Toon en creatief bezig zijn.

Voila, gisteren is ook weer voorbij (anders zou het geen gisteren zijn, maar vandaag) ...
Gisteren was meer dan druk... Om 8 uur stonden ze hier al met drie man om de tuin eens grondig op te kuisen. Daar moet je nu en dan bij zijn, willen of niet, want die mensen willen duidelijke richtlijnen over het al dan niet behouden van sommige planten. Bovendien acht ik die mensen hoog, dus koffie zetten en hun van koffie voorzien, en iets dichter bij de middag van limonade. ("Geen bier !" is het voorschrift).
Ondertussen ook nog wat op de pc, wat zorgen voor Anny, alle materiaal in de auto zetten voor de crea- Ziekenzorg van de namiddag.
Maandag hadden we koude pasta gegeten, die Els ons had gebracht, en we hadden nog meer dan genoeg om daar nog eens van te eten, dus er moest niet gekookt worden. (Na deze maaltijd hadden we nog zoveel over, dat we de kippen geen kippenvoer meer hebben gegeven voor die dag... Els overschat ons eetvermogen schromelijk !)
's Middags waren de tuiniers ook al vertrokken, zodat ik na het eten toch een halfuurtje kon gaan liggen in de zetel... Dan naar de Crea...

Oh ja, de kikkervisjes in de vijver beginnen achterpootjes te krijgen ! (niet op deze foto te zien)

Gisteren hebben we dakpannen beschilderd, en bewerkt, zodat ze allen met één of twee van die mooie pannen naar huis konden, fier als een gieter, want iedereen heeft een echt mooi stukje weten te maken. Dank zij de vorige oefeningen in het schilderen, zijn ze al heel wat beter geworden, en weten al heel gauw wat ik bedoel als ik bepaalde technieken aan leer, en ze slagen er ook steeds beter in deze technieken correct toe te passen !
(Daar ben ik dan weer fier op)

De meeste van die pannen die je ziet, zijn nogal "plat", er zit geen leven in, de achtergronden zijn veel te egaal. Dank zij mijn uitleg hebben ze dit weten te vermijden, en hebben ze een achtergrond die "leeft" (hoe omschrijf je dat eigenlijk ?).

Gisteren is ook Veerle terug thuis gekomen van het ziekenhuis. Ze moet nog een hele periode revalideren en rusten, maar ze is toch terug thuis !!! Met Anny lijkt het me ook een ietsiepietsie beter te gaan. Ze heeft nog heel veel pijn, maar ik zie aan haar dat het toch ietsje beter is dan in het begin. Van af de middag is het echter weer om zeep, want dan wil ze weer meer doen dan ze eigenlijk kan, en ze is niet tegen te houden. Hopelijk zal de behandeling in de pijnkliniek soelaas brengen, want ze heeft het knap lastig met haar stil zitten.

Ik heb ook contact genomen met familiehulp, om iemand te krijgen die hier komt poetsen. Ik weet dat ze het daar al een hele tijd moeilijk mee heeft (om de living te dweilen, doet ze dat al in drie keer, met telkens een hele rustpauze er tussen - dat zal wellicht niet verbeterd zijn met die hernia's !)
Hopelijk krijgen we zo spoedig mogelijk hulp, want administratie...

Maar zo zijn we dus heel de tijd benomen met van alles en nog wat. Straks ga ik naast Anny zitten, met pen en papier in de hand, en zal ze mij dicteren wat ik allemaal moet gaan halen en in welke winkels. Gwendolyn gaat met me mee om me te helpen, want sommige dingen kan ik ook niet echt makkelijk aan.
Maar zoals je ziet, we redden het (nog)...

tot de volgende (wie weet wanneer)

shampoo

Vandaag zag ik een tekening van dat kenmerkende uitgehongerde kind, die we bij iedere actie tegen honger in de wereld weer zien opduiken...
Alleen, nu stond daar een verrassende tekst bij: "In je shampoo zit meer fruit dan hij ooit op zijn bord zag"...

Ik heb gekeken, en ja hoor, men waarborgt dat de extracten in mijn shampoo echt zijn, van echt fruit afkomstig...

In het vervolg zal ik mijn haar weer wassen met bruine zeep, zoals in die goeie oude tijd.

Het is absurd dat wij eten in onze zeep stoppen ! En het is nog absurderderder dat te doen terwijl je verre buren hongeren. Het is niet alleen absurd, het is zelfs misdadig te noemen !

Ik ben niet gaan neuzen in de kasten, om te zien of er nog van die gekke dingen te vinden zijn, maar ook zonder zoeken ben ik bijna zeker dat er nog heel wat van die dingen te vinden zijn. We zijn gek. Niet alleen verdwijnen massa's voedsel in het afval (zowel in de woningen als in de bedrijven die instaan voor de verwerking en/of distributie van voedsel), maar we stoppen het ook nog eens in niet-voedsel. Gewoon, omdat het een lekker aroma heeft, of omdat het je haar wat meer volume geeft, of omdat het de afwas beter zou ontvetten, of omdat het de geur heeft van was die je buiten hing te drogen in plaats van in een energie-verslindende droogkas... en zo voort, en zo voort...

We eten en drinken véél te véél zout en véél te véél suiker, en overal zitten kleurstoffen en bewaarmiddelen in, die bijna allemaal min of meer verdacht zijn carcinogeen te zijn, of diabetes te veroorzaken, of obesitas te bevorderen, of misschien zelfs een verband vertonen met het ontstaan van autisme... allemaal om er lekker uit te zien, om verslavend te smaken...

We zijn gek.

Nu en dan gaat het héél erg ver, en deelt men bijvoorbeeld,van officiële zijde mede, dat eieren van kippen in legbatterijen veel gezonder zijn dan van kippen die buiten lopen en lustig kunnen scharrelen. Zouden er mensen zijn die dit nog geloven? Zou het niet zo zijn, dat door dergelijke mededelingen zij alle geloofwaardigheid verliezen? (Net zoals geen mens nog vertrouwen heeft in de politiek, gewoon omdat we ze al ontelbare keren hebben betrapt op leugens, lege beloften...)

Maar ik schrok toch maar van het besef dat ik met het voedsel van die arme hongerende duts mijn schrale haardos stond te wassen !

Moet dat echt ?
Moeten wij echt honderden soorten van shampoo in de winkelrekken hebben? Moeten wij echt de keuze hebben uit duizenden soorten zeep en moeten er überhaupt wasverzachters zijn ? Je moet echt eens gaan neuzen op die alternatieve sites, waar ze al die dingen gewoonweg overboord gooien, en zich beperken tot wat echt nodig is. Bij Green Evelien kun je vaststellen dat zij nog 1 (één!) vuilniszak huisvuil produceert per jaar !!! Moet je eens vergelijken met uw vuilnisemmer...

Ach, ik wil het echt niet zo ver gaan drijven als Green Evelien en co, maar toch, zij schudt mij wakker, en wijst me er telkens en telkens weer op, dat er alternatieven zijn, die minder energie kosten, minder kosten, minder afval veroorzaken, dat het ook zonder plastic kan, enz... enz...
Je moet maar eens gaan Google'n naar Green Evelien...
Als afbeelding heb ik iets genomen van veel dichter bij: de honger in Ierland door de aardappelplaag...

Och ja, maak je niet ongerust als deze blog niet meer quasi dagelijks verschijnt... Anny kan echt bijna niets meer doen, en dat maakt dat ik, binnen mijn beperkingen een en ander moet overnemen. Dat maakt ook dat ik ga zoeken naar een oplossing in de zin van poetshulp en dergelijke... Ik zal dus gewoon minder tijd hebben om mijn gal te spuwen in deze blog... (Wie weet hoe ik dan die overtollige lichaamssappen kwijt raak !!!). Bovendien moet ik ook nog eens nu en dan op bezoek naar de kliniek naar mijn dochter. Haar auto moet naar de keuring, daar ga ik ook nog iets moeten op vinden... Je ziet bezigheden genoeg !!!

Maak je dus niet ongerust, met mij gaat het nog zoals gewoonlijk... Maar al de rest  hapert. (Bart is bezig met zijn keuken helemaal af te breken, tot op de ruwe bakstenen, om dan een nieuwe degelijke keuken te installeren (dat laatste doet hij niet zelf)... Maar ook daar is het dus enorm druk, zodat ik ook hen niet wil en kan lastig vallen. Bovendien zitten de kinderen ook nog eens in de blok.

Nee, we overleven het wel

tot de volgende (wie weet wanneer)

Feest van een hoogst onzeker beroep...

Om eerlijk te zijn, ik heb een hekel aan al die "feest van dit" en "feest van dat" toestanden. Een secretaresse is of goed of niet, een moeder is of goed of niet en een vader... Die is vader ...of niet...
Want tenzij je hoogst technologische standjes gaat uitvoeren om het DNA van het kind en de ?vader? te vergelijken, ben je eigenlijk helemaal niet zeker.
Tenzij gevoelsmatig.
En dat is dan ook wat ik echt het vaderschap zou willen noemen.
De man die de taak van vader op zich neemt, het kind als het zijn aanvaardt en het aldus behandelt, dat is de vader. DNA of niet.
Want uiteindelijk gaat het daar over. Ik ken biologische vaders die helemaal geen vader zijn, en ik ken mannen die helemaal geen biologische vader zijn, maar die de kinderen van zijn echtgenote opvoedt en bemint als waren het zijn eigen kinderen. (Eén van de gevallen die ik heel goed ken, betreft een weduwe die enkele jaren na het overlijden van haar man, hertrouwde...)(Maar tegenwoordig zijn er heel veel gezinnen die in een nieuwe samenstelling perfect functioneren).

Uitgaande van die redenering, zou ik vooral een bloemetje willen geven aan die soort vaders, die zich heel bewust van hun biologisch niet-vader zijn, toch echt vader zijn.

Als we dan toch een feest zouden moeten inrichten, dan zou ik dat doen voor die vaders en moeders die de gewoon de taak op zich nemen, zonder zich vragen te stellen over biologie...

Toen Juul Caesar hier onze contreien veroverde waren er al vragen over het vaderschap, en was men zich al bewust van het onzekere er van... De erfwet zat dan ook heel geniaal in elkaar. Stel dat u koning was, dan zou na uw verscheiden de kroon niet gaan naar uw zoon, maar naar de zoon van uw oudste zuster. Want van uw zuster(s) was het op zijn minst zeker dat de bloedlijn echt doorliep. Want uw zoon kon best de zoon van een ander zijn, en dus geen druppel bloed van uw lijn in zich hebben.

Leuk detail, maar geef toe, qua redenering helemaal niet zo gek. En dan stellen ze ons die oude volkeren voor als wilden, barbaren, onwetenden die zo nodig moesten beschaafd worden door die goede Romeinen... Ik vermoed dat we dat positieve beeld van de Romeinen voornamelijk te danken hebben aan het feit dat, toen ze hier weggejaagd werden, de staatskerk van dat ogenblik een beetje in het gedrang kwam. (Ik schreef reeds eerder dat de "redder van de Christenheid", die de Moslims tegenhield, Karel Martel een "heiden" was, hij droeg de hamer (Martel - marteau) van Thor !!!)

Nee, ik voor mij hou het er op, dat de Romeinen hier gewoon de bezetters waren, en wat bezetting is, dat weten we hier in ons land nog heel goed.

Natuurlijk zal na 400 jaar bezetting de sfeer niet meer zo geweest zijn als in de beginjaren van de bezetting, er zullen een deel zaken zijn die tot de gevestigde waarden verheven waren, die gewoon geworden waren, maar las je goed leest in de geschiedenis, dan zijn er toch heel die vier eeuwen lang, regelmatig her en der opstanden en opstandjes geweest, wat mijns inziens duidelijk maakt dat men ze nog steeds zag als bezetter !

Maar we zijn ver weg van vaderdag... Laat mij concluderen, het gaat niet over het biologische vaderschap, het gaat over het praktische, het echte vaderschap. Het vaderschap die maakt dat je de ouder bent voor het of de kinderen.
Je kunt best biologisch vader zijn, en die naam helemaal niet waard zijn. Zo ken ik er helaas ook !

Dus voor de echte vader op opvoedkundige manier en vooral op gebied van ouderliefde: hip hip hip, Hoera !
Oh ja, de vaderlijke lezers uit Nederland moeten geloof ik nog een weekje wachten. Moederdag is in La Douce France op een andere dag dan hier, ik weet niet of het voor le papa ook zo is ????

Maar ik begon met te zeggen dat ik een hekel heb aan al die feesten voor dit en feesten voor dat... Kijk, als je als kind een goede moeder hebt, een goede vader hebt, dan zou eigenlijk iedere dag vaderdag of moederdag moeten zijn.

Als je geluk hebt, en je vader en/of moeder leven lang, dan komt wellicht de dag dat ze door ouderdom of ziekte niet meer de man/vrouw zijn van vroeger... De dag dat zij uw steun nodig hebben in de plaats van altijd voor jou klaar te staan... Dan pas komt de echte moederdag/vaderdag, echte moederjaar, vaderjaar, moederdecennia, vaderdecennia... de tijd waarop jij als kind op jouw beurt de helpende hand moet zijn, die zij ooit voor u waren.

Vroeger was dit evidenter dan nu, omdat de ouders bleven inwonen bij een van de kinderen. Dat is nu niet meer zo, en soms wonen de kinderen verschrikkelijk ver weg... Maar toch komt dan pas de echte kans om je waardering te tonen.

Ik heb mijn moeder opgevangen gezien door mijn beide zusters, die elk om beurt moeder heel wat jaren verzorgden... Ik ben ze daar verschrikkelijk dankbaar voor.

tot de volgende ?

Slecht geslapen...

Ik zit hier met het gevoel van: "Is het nog geen tijd om naar bed te gaan?"... Ik weet het, het is mijn eigen schuld. Ik neem gewoonlijk mijn pillen met mijn avondmaal, en nu had ik ze vergeten. Toen ik niet kon slapen, ben ik naar beneden gekomen om te checken, en ja, daar stond vrijdag nog bovenaan in mijn pillendoos... Dan maar een glas limonade genomen, en samen met de pillen doorgeslikt. Maar ja, dan werken die dingen nog niet meteen, en dan lig ik dus nog uren wakker te liggen.
Wat gek is, ik slaap nooit veel, maar gewoonlijk leg ik me neer in bed, lees nog wat in een boek, leg het boek terzijde, doe het lichtje uit, leg mijn hoofd op de kussen en vijf minuten later ben ik vertrokken... Gewoonlijk ben ik rond twee uur al weer klaar wakker. Dus heb ik vannacht wellicht ongeveer evenveel geslapen als anders, maar heb ik het urenlange ontwaken gemist.
En de tijd om na te denken, te fantaseren, met mijn geest hele werelden te verkennen.

Vandaag is het zaterdag... dag van de rommelmarkt, maar nu niet, want Anny zit nog steeds met heel veel pijn. Deze avond eens op bezoek naar het hospitaal bij mijn zieke dochter. Anny droomt er van mee te gaan, maar ik denk niet dat dit aangewezen is. Ik zal alleen gaan, we moeten geen moeilijkheden zoeken. Anny heeft al genoeg pijn, zonder dat ze aan het hospitaal een heel end te voet moet gaan.

Strak moet ik de filter van mijn aquarium kuisen, maar daarvoor moet ik het aquarium openen. Dat wil zeggen dat ik het eiken paneel aan de voorkant moet afnemen, en dat kan ik niet alleen. Ik heb net gebeld naar Frederik om even te komen helpen. Dat zal niet makkelijk zijn, want dat openen, dat is een beetje een truuk, je moet weten hoe je dat moet doen, en je moet een beetje op elkaar ingespeeld zijn... Dat zal er allemaal niet zijn, dus ga ik alles heel goed moeten uitleggen, ieder handeling moeten aankondigen... Nu ja, er zijn ergere dingen in het leven.

Dan moet ik nog een paar boodschappen doen, en deze namiddag naar de academie... Mijn laatste beeld van dit schooljaar afwerken, zodat het nog kan gebakken worden. Het wordt heel speciaal, in die zin, dat het is opgebouwd uit bolletjes klei, bolletjes die volledig bewaard blijven, en die dus een zeer speciale oppervlakte tonen... Ik denk dat ik die zal kleuren met ijzer, op zo'n manier dat de "voegen" van de bolletjes zeer donker zijn, en de structuur nog beter doen uitkomen !
Misschien zegt je dat niets, maar ik kan je verzekeren dat het niet evident is om op die manier een beeld op te bouwen. Het is echt monnikenwerk !

Ik ga nu stoppen, want ik heb nog heel wat te doen !
djudedju, met de vrouw ziek en de dochter in de kliniek...

tot de volgende ?

Heel kort...

Vandaag moest ik ook nog eens naar de tandarts... Twee tanden laten plomberen. Al klopt die term helemaal niet... Er komt geen lood (plomb) aan te pas... Het is nu zo wit als je eigen tanden. Een gek product als je het mij vraagt. De tandarts mengt het, duwt het in het gat, gaat er met een soort lamp over heen om het doen harden, slijpt het dan in de juiste vorm, doet je op iets bijten die hem duidelijk maakt waar het nog te veel op elkaar wrijft, herhaalt dat desnoods na het bijslijpen nog eens, en de kous is af. Och ja, verdoven was er niet bij... Ik voel het alleen als ze echt de zenuw raken, voor de rest heb ik geen pijn in mijn tanden. Nooit. Niet jaloers zijn, het is niet allemaal voordeel, ik wordt het pas gewaar dat er iets mis is, als de stukken tand er uit vallen...

Vanmorgen zelf het bed opgemaakt voor ons beiden, een werk die ik al héél lang niet meer had gedaan. Maar het is een stuk makkelijker geworden, met die hoeslakens en dekbedden ! Aan het eten mag ik niet komen. Anny wil niet echt stilzitten of liggen, ze zegt dat ze goed is als ze eenmaal in beweging is, maar ik geloof er niets van, haar manier van stappen verraadt de pijn.

Gisteravond de vuilbak en de zakken PDF buiten gezet, en deze morgen al de bak weer binnengehaald. Nu, dat doe ik wel meer, ook zonder een Anny met pijn. Ik ga eens informeren bij een of andere dienst om iemand te vinden om te komen kuisen en zo...

Anny heeft in mijn agenda geneusd, geteld hoelang ze nog moet wachten vooraleer ze in de pijnkliniek binnen kan... Nog 10 dagen ! Ze zuchtte er bij. " Moet ik echt nog zo lang pijn hebben?"

djudedju

tot de volgende ?

De pijn van een ander

Anny zit met een hernia, ze lijdt aan ischias,  ze heeft dus verdomd veel pijn. Liggen gaat, en -gek genoeg- eens ze in beweging is, gaat het ook min of meer, maar zitten is niet te doen.

Gelukkig gaat het voor het moment redelijk met mijn rug, en moet ik proberen wat te helpen. Proberen, want je kent mijn wettelijke wederhelft niet ! Die kan, pijn of geen pijn, haar rol als moederkloek niet van zich afzetten. Ze is gewoon mij bij te staan in alles en nog wat, want ik heb pijn. Dat ze nu zelf pijn heeft, dat is irrelevant.

Ik probeer nu en dan eens haar voor te zijn, en dingen te doen, voor zij de kans heeft zichzelf op te hijsen uit de zetel, maar ik mag dat niet te dikwijls doen, want anders blijft ze gewoon bezig, om er zeker van te zijn dat ik me geen pijn doe met dit of dat...

Je moet ze zien gaan... Nu ja, gaan... voetje voor voetje, heel voorzichtig, en steun zoekend waar dit maar te vinden is. Ze doet me denken aan mijn slechtste dagen inzake pijn, met dit verschil dat zij zichzelf blijft onmisbaar vinden, en dus moet instaan voor de goede gang van zaken in het gezin.

Kijk, ik heb al dikwijls gezegd dat ik niet graag zou samenleven met een heilige, iemand waarvan je weet dat hij of zij altijd het goede zal doen, die heel de dag loopt te bidden... Maar ik moet mijn definitie herzien: een heilige is iemand die zijn eigen pijn verbijt om een ander de pijn te sparen. Ik heb dus -althans volgens deze definitie- een heilige vrouw in huis. En het is helemaal geen saaie, voorspelbare heilige. Ze heeft zin voor humor, en zegt en doet dingen die je niet meteen in het aureool geschreven ziet van een van die heiligen in de kerk... Ze kan ook wel eens boos zijn, maar ja, Ons Heer ranselde zelfs met geweld en al de kooplui uit de tempel. (Ik heb het gevoel dat hij in onze wereld handen te kort zou komen !)

Ach; dit is geen lofrede... Nee het is verwondering en bewondering en dankbaarheid voor het geluk dat mij treft, dat ik zo'n vrouw mag hebben. En het is ook een manier om uit te drukken hoezeer ik me machteloos voel tegen haar pijn. Het is gek, maar het lijkt wel of ik de pijn van haar beter voel dan de mijne. Mijn pijn is iets waar ik heb mee leren leven. Ik weet nagenoeg precies hoe ik die pijn moet aanpakken, en wat ik er aan kan doen om die zo draaglijk mogelijk te maken. Tegen die pijn van Anny heb ik geen verweer... Ik kan het niet weg huilen, niet weglachen, zelfs niet milderen door haar eens goed vast te pakken. Kortom ik voel me machteloos.

Dat is niet nieuw voor mij. Ik ben helemaal niet geschikt als zieken-bezoeker, als mens die eventjes door mijn aanwezigheid een zieke wat beternis bezorg... Ik weet nooit wat ik moet en kan zeggen tegen iemand die ziek is, die pijn lijdt... En toch weet ik - uit eigen ondervinding !- dat een babbel een bezoek wonderen doet. Maar ik zit met een soort complex of een fobie of hoe je dat ook heet, tegenover "ziek zijn"...

Ik denk dat het een restant is van mijn kind-zijn... Van de opvoeding die ik kreeg van mijn moeder, van mijn vele ziek zijn als kind... Ik ben tot mijn 10 jaar heel vaak ziek geweest. Er waren schooljaren dat ik meer ziek was dan ik de les volgde. Ik lag voor mijn 2 jaar al enkele keren op sterven. Ik was dus Het Zorgenkind in huis. En mijn moeder zal wellicht heel de tijd wanhopig hebben gezocht naar een positie waarbij de andere drie kinderen zich niet tekort voelden gedaan ten opzichte van mij, het zorgenkind. Ik weet wat dit is, ik had dezelfde problemen tegenover Koen die vaak ziek was, en nu tegenover Veerle die maar niet uit de restanten raakt van wat er allemaal gebeurde met haar en haar kinderen door haar ex.
En net zoals mijn moeder ben ik dan harder tegenover dat zorgenkind, om zeker niet te kunnen tonen dat eigenlijk veel meer kommer hebt om hen dan om diegene waar alles normaal loopt, en waar je niet of amper moet ingrijpen.
Ik heb -met andere woorden- dat geërfd van ons moeder... Ik kan geen medelijden tonen met een zieke, ik wil ze doen vechten tegen de ziekte, ik wil ze ruggengraat geven, maar durf geen medelijden te tonen. Dat zit er zo in gebakken, dat ik dat echt niet anders kan.

Ik weet dat, ik herken het als een fout, maar ik kan niet anders. Het is sterker dan me zelf.
Ik ben zo opgevoed, ik ben zo gebakken.
Dat is niet allemaal verkeerd, maar het is ook niet altijd DE oplossing.
Het is ook de houding die ik zo lang mogelijk aan neem ten opzichte van mezelf. Ik wil niet ziek zijn. Ik wil gewoon zijn, alles weer kunnen... en het deed me halftijds gaan werken, tegen het advies van de dokter en de adviseur in... Het heeft jaren geduurd voor ik mijn ziekte aanvaarde als een stuk van mezelf, als iets wat er nu eenmaal was en is.

Ik ben dus geen goede verpleger, ik ben zelfs een slechte verpleger. Meer zelfs, ik selecteer de dokter onder meer op hun houding: als een dokter medelijden toont, medeleven verraadt, dan zoek ik een andere. Ik wil geen medelijden. Ik zeg hen dat ook, ik vraag ze niet om me ziek te maken, en dat medelijden geeft me het gevoel dat ze mijn ziek zijn aanvaarden, niet bevechten... Voor mij moet een dokter zijn werk doen, zonder medelijden, heel nuchter...

Ik weet het... ik ben gek.
En ik ben dus helemaal geen heilige... in tegenstelling tot mijn vrouw, want zij weet wel het midden te houden tussen hard en zacht. Zij gaat niet bits doen tegen heel de wereld omdat ze pijn heeft en dit niet wil aanvaarden...
djudedju
ik wou dat ik dat ook kon...


tot de volgende ?