Egyptische herfst ?

Wie een regelmatig lezer is van deze blog, zal zich herinneren dat ik niet veel heil zie in de revolutie... Uit geweld wordt slechts héél zelden of nooit de democratie geboren...
Het is heel moeilijk om uit revolutionaire begrippen een democratie op te bouwen.
Je komt uit een gevechtshouding en moet plots handjes gaan schudden.
Je hebt tegen een deel van de bevolking gevochten en moet hen nu op roepen om samen te werken.
De kans dat iedereen de wapens werkelijk neer legt is heel klein. Wie de gestichte "democratie" niet betrouwt, houdt het wapen binnen handbereik, want zijn beeld van vrijheid is nog niet bereikt...

Ook wat nu gebeurt kan ik niet toejuichen, een militaire coup, hoe goed bedoeld ook, blijft een aanslag op het begrip democratie. En kijk, men wil - onder hoede van de militairen?- een nieuwe regering opbouwen, en het ziet er naar uit dat de "democratisch verkozen sterkste partij" nu geweerd wordt, omdat net daar tegen betoogd werd...

Ik weet wel, het is een voorlopige regering, om de noodsituatie op te vangen, maar toch ! Naar mijn gevoel maak je al een slechte start als je een groot gedeelte van de bevolking buiten spel zet.
Maar het is dan ook een coup !

Men zal er wel komen, aan een democratie bedoel ik, maar het zal wellicht nog een hele tijd duren vooraleer het gesmeerd zal lopen.

Een revolutie is immers een verscheurend iets. Broer tegen broer, vader tegen zoon, moeder tegen dochter, sjiieten tegen soennieten, christen tegen islam... rijken tegen armen, macht tegen onmacht, stam tegen stam (of volk tegen volk als je dat prefereert)...

Wellicht heb jij, net als ik, als kind nog wel eens gevochten... En wellicht was er dan een wijze volwassene die je dwong vrede te sluiten, elkaar een hand te geven... Was het daarmee echt opgelost ? Nee, het was hoogstens een begin. Het duurde nog wel een tijdje voor je echt weer vrienden waart. En dat gaat hem over kinderspel.
Volwassenen die vechten elkaar handjes doen schudden, dat is nog veel minder effectief, en daar is geen volwassene die de boel de eerste tijd wat in de gaten houdt. Hoogstens is er het leger... Maar dat is geen meerdere, dat is een derde partij ! De kans zit er in dat je eindigt niet met twee vijanden, maar met drie vijandige partijen.

Kortom, er moet tijd over gaan. De democratie is niet iets wat je zo maar ergens kunt poneren... Democratie is een heel teer plantje dat je met heel veel zorg moet omringen.
En zeker in het begin moet je er voor zorgen dat geen één partij de bovenhand heeft binnen de nieuwe democratie, maar dat je een moeizaam evenwicht houdt. Prille democratie, geboren uit revolutie is dansen op de slappe koord.

BEDIENDEN - ARBEIDERS

Er is eindelijk een -opgedrongen- compromis om een gelijk statuut te bereiken tussen arbeiders en bedienden...
Misschien is dat nu wel de wens van de meerderheid van de werknemers, maar toch heb ik een beetje een wrang gevoel.
Ik heb zowat heel mijn tijd als werknemer gewerkt in de vakbeweging... Ik was vooral betrokken bij de arbeiders uit de bouwnijverheid, en ik herinner mij dat de bouwvakarbeider heel sterk voorstander was van korte opzegtermijnen. De reden was dat de bouwvakarbeider hechtte aan zijn vrijheid, en steeds de mogelijkheid wilde hebben  om met een zo kort mogelijke pijnlijke opzeg van patroon te kunnen veranderen.  Als dit nu veranderd is, dan vraag ik mij af: hoe ?
Laat mij een voorbeeld geven uit de praktijk: Toen het brugpensioen werd uitgevonden als middel om werklozen op een nieuwe manier aan een behoorlijk inkomen te helpen, was dit door de arbeiders niet meteen aanvaard. Ik herinner mij dat we in een bedrijf collectieve afdankingen kregen, en een akkoord afdwongen dat men de oudere werknemers zou afdanken met een statuut van brugpensioen. Dit leek ons de beste oplossing om iedereen een behoorlijk inkomen te laten behouden.  Wij waren verbaasd dat heel wat van die ouderen protesteerden tegen deze afschrijving, tegen het feit dat zij afgedankt werden, brugpensioen was hun vraag niet... Ondertussen lijkt het of brugpensioen een recht is, geen oplossing voor langdurig werklozen...

Ik vermoed dus dat, zeker bij de bouwvakarbeiders, dat eenheidsstatuut oorspronkelijk geen vraag was, en als het nu wel een verlangen is, dat dit er alleen is gekomen door een proces van indoctrinatie. Indoctrinatie hoeft geen dwang te zijn, het kan net zo goed een soort infiltratie zijn van nieuwe ideeën, een vormen van een nieuw begrip, een nieuw, een anders bekijken... Na een tijdje was het opgedrongen brugpensioen een recht... en nu is men druk bezig dat begrip brugpensioen weer om te vormen, onder druk van een pensioenstelsel in moeilijkheden en van een stijgende levensduur...

Ik oordeel niet...
Ik stel alleen vast....

En laat mij gewoon eens de vraag stellen: is er echt geen verband tussen die vorm van geleid doen denken, het infiltreren van een nieuw gedachtegoed en "democratie" ????

En hoe democratisch is democratie dan eigenlijk ?

tot de volgende ?

Magie

The village church of Leupegem, a submunicipality of Oudenaarde, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

Het klinkt gek, maar we hebben magie gezien op de rommelmarkt te Leupegem...
Ere staat een goochelaar, die zo druk bezig is met goochelen, dat hij vergeet zijn truken te verkopen...

Ik was een paar keer zijn slachtoffer, en hoewel je er dan letterlijk met je neus bovenop staat, ik heb voor geen een van die truukjes een oplossing gevonden... Nu ja, dat is net het leuke van goochelen...

Ik vraag me wel af, of die man dan ook van die truukjes verkoopt ?

Voor de rest was het leuk, het was mooi zonnig weer, en dan zijn de mensen veel vrolijker, dus dat alleen al maakt het leuk. Er stond een man die onder meer op zijn kraam een klein biljartspel verkocht... " Te warm gewassen !" zei ik tegen Anny, "Nee zei de man, ik heb een grote in stukken gesneden zo kan ik er meer verkopen..." We lachten allemaal...

Kijk, dat is pas magie... Gewoon een onnozel mopje, en een leuke reactie. Wat moet je meer om een lach op het gezicht te toveren.  Ik noem dat op zich een levensles! Laat de mens eens lachen, en je ziet zo dat men gelukkiger is.

Het zou een spreuk kunnen zijn van de bond zonder naam: Schenk een glimlach !

Er is wellicht niets waar de mensen zo naar trachten als naar het geluk, en kijk, het ligt voor je voeten ! Geluk moet je niet zoeken, want dan vind je het zeker niet ! Geluk vind je in je zelf, zo maar, zonder dat je er iets voor moet doen, je moet gewoon het leven leren aanvaarden zoals het is. Maar dat lijkt in onze wereld zo heel moeilijk te zijn !
De mens wordt voortdurend op gejut om meer te kopen, meer te hebben, meer te genieten, en steeds meer krijgen ze daardoor een gevoel van onvoldaanheid, jaloersheid op anderen, en lijkt het simpele geluk plots mijlen ver en onbereikbaar...
Laat je niet verzoeken door het bezit van een ander, door de reclame... Wees tevreden met wat je hebt, wat je kunt en wat je doet.

Ik weet wel, er zijn mensen die arm zijn, en die echt wel wat meer zouden moeten hebben, maar wonderlijk genoeg lijken die veelal gelukkiger dan zij die veel hebben.

Ik wens iedereen dan ook vooral tevredenheid, dat is in de praktijk een echt gevoel van wel-zijn... en welzijn, dat is Het Kapitaal om te leven !

tot de volgende ?

Geen getrommel, geen gefluit...

Nederlands: Sint-Kornelis-Horebeke - Horebeke - Oost-Vlaanderen - Vlaanderen - België. De Ketse, het wandelpad dat de beide deelgemeenten van Horebeke met elkaar verbindt. (Photo credit: Wikipedia)

Ik schreef u reeds eerder dat de fluitspeler, van "trommel en fluitje", plots overleden was, heel kort voor het feest van Sint Amelberga... Heel de parochie kreeg nu een briefje dat Trommel, fluitje en Nar niet zouden rondgaan om het volk uit te nodigen tot het feest, maar dat het de bedoeling is dat ze volgend jaar wel weer present zijn...

Tja, jammer, maar begrijpelijk, de nar is de zus van de overleden Johan... en het zou me niet verwonderen dat er ook familiebanden zijn met de anderen, want in Mater zijn de familiebanden soms heel dicht geweven...

Mijn vrees is dat er nu kans is dat ook dit eeuwenoude fenomeen (het zou meer dan 700 jaar bestaan !!!) zou verdwijnen. Ik hoop, met heel Mater en met iedereen die bekommerd is met het erfgoed in het algemeen dat ze volgend jaar weer aan de bel hangen om ons uit te nodigen tot het feest van Sinte Amelberga... Ik mis ze !

Straks ga ik eens kijken waar onze vlag ligt, want op het feest hangen we die telkens uit.
En kort nadien op 21 juli vlaggen we nog eens. Met een grote tricolor, zwart, geel en rood. De kleuren van de Brabantse omwenteling die later de Belgische vlag werden.

Wist je dat we hier vlakbij (In Horebeke) ook een Koning Willemstraat hebben ? Ik denk dat dit uniek is ! Bij de revolutie en de daarop volgende onafhankelijkheid van België, zullen al de naambordjes die verwezen naar den Hollander wel meteen in de vuilnisemmer gekieperd zijn, maar niet in dat ene hoekje van Horebeke !
In Horebeke is er immers een wijk die steeds protestants is gebleven, eerst verscholen in de bossen, later min of meer getolereerd... Maar de Nederlandse regering was protestants, en dus kende dat hoekje van Horebeke wellicht gedurende die tijd hoogdagen. Ik denk dat je daar met een volksraadpleging wellicht een Nederlandse enclave zou hebben gehad...
Maar in ieder geval, daar bleef dus en is nog steeds een Koning Willemstraat...
Maar ook met het protestantisme gaat het niet zo goed meer... Sinds kort heeft het stukje Horebeke geen eigen dominee meer... Net zoals wij hier in Mater onze pastoor moeten delen met 4 andere parochies.

Als je ooit een bezoek brengt aan deze streek, moet je de Geuzenhoek van Horebeke eens bezoeken... De tempel (een van uitzicht gewone kerk) heeft toch wel een bijzonderheid, je treft er in de brandglazen van de ramen afbeeldingen aan... Wat niet echt normaal is voor een protestants kerkgebouw. Maar het meest speciale is het kerkhof, waar een eeuwenoude beuk een graf helemaal omarmt en scheefgetrokken heeft. De beuk domineert het hele kerkhof. Mooi !

Wat er ook opvalt is de rust... Het was een kleien enclave, met weinig bewoners, en dat kun je nog zien. Je kunt er dan eveneens een bezoekje brengen aan het Abraham Hans Museum... Die ooit in Horebeke woonde. De katholieke jeugd las indertijd de "Vlaamse filmkes", en de anderen lazen de "Hanskes", verwijzend naar de vele kortverhalen van Abraham Hans. Hoewel dat voor ons min of meer hoorde tot de verboden literatuur, heb ik er heel veel verslonden, ik las als kind al alles wat ik kon vinden...

In dat museum ligt ook iets van mij... Indertijd waren boeken voor de gewone mens onbetaalbaar. Daar kwam een antwoord op, in de vorm van wekelijkse afleveringen. De mensen kochten dan wekelijks een "hoofdstuk" van het boek. Je vind nog heel wat van die dingen op de rommelmarkt, maar meestal zijn deze dan beschadigd, onvolledig, maar ik had zo een pak van die afleveringen die nog in een heel goede staat was, een volledig boek van Abraham Hans... Ik heb dat aan het museum geschonken. Niet alleen als boek, maar vooral als een beeld uit een arm verleden...

Als ik nog eens kijk naar wat ik schreef, valt mij op, dat ik weer eens over oude dingen schreef...
Maar ik hou daar dan ook echt van !
Voor mij is het verleden een schatkamer. Weet je wat je eens moet bezoeken? Het Huis van Alijn te Gent, in de Kraanlei... Dat is een prachtig en groot museum waar je het alledaagse leven van de mens in de twintigste eeuw kunt bewonderen. Heerlijk om in rond te dwalen. Ik ben er ooit met ons moeder naar toe geweest, en we dwaalden er uren in rond, terwijl ze honderduit vertelde over al de dingen die ze daar zag, en die voor haar gewoon de dingen uit haar jeugd waren...
Eigenlijk hadden we toen dat alles moeten kunnen opnemen, en het verwerken in een gids voor het museum... Maar ja, de Gentenaars zouden wellicht wat moeite hebben gehad met dat West Vlaams...

Maar echt, je hoeft heus niet zo ver weg te gaan om mooie en interessante dingen te zien, we hebben hier pareltjes !

tot de volgende ?

een koning gaat, een koning komt: Leve de koning !

Borstbeeld van Albert I, Bellevue (Photo credit: Wikipedia)

Nederlands: Koning Albert II van België, 21 feb 2005 (Photo credit: Wikipedia)

Eigenlijk is dit veel leuker dan; "De koning is dood, Leve de koning!"...
Maar dat terzijde, ben je nu voor of tegen het koningschap. Het mag en kan niet de vraag zijn "ben je voor of tegen Filip?", want daar het het eigenlijk niet over.
Het gaat over het koningschap.

Ik heb bij mezelf een beetje een gewetensonderzoek gedaan... Ik ben voor de koning, maar waarom ?
1) Ik ben nog steeds de overtuiging toegedaan dat een koning een iets goedkopere formule is dan het presidentschap. Bij een president heb je immers niet alleen de kosten van de zittende president, maar ook de beschermingskosten van alle vorige, en niet te vergeten de kosten van de verkiezing, die hoe dan ook uiteindelijk door het volk worden gedragen. Zeker nu de familie steeds meer uitgesloten wordt van dotaties lijkt het systeem koning mij beterkoop.

2)Het biedt een vastheid. Het is niet een steeds wisselende figuur, hij (of zij) is ook een figuur die werkelijk neutraal is of moet zijn. Natuurlijk is het een mens, en heeft hij of zij ook een mening, maar dit mag en kan niet politiek geuit worden. We krijgen dus geen belachelijke Amerikaanse systemen van een rechtse president met een links parlement of omgekeerd.

3)Het vormt de lijm van het land. We hebben een land met meerdere bevolkingsgroepen. Walen en Vlamingen als hoofdmoten, maar ook een kleine groep Duitstaligen, en steeds meer een groep immigranten die een ander geloof aanhangt en veelal ook een andere taal spreekt. De koning is de enige figuur die echt van allen is. Ook al wordt dit in alle toonaarden ontkent. Vroeger, toen de koning in werkelijkheid Franstalig was, werd hij vooral gedragen door het katholieke Vlaanderen, nu hij meer Nederlands spreekt wordt hij meer en meer gedragen door de Walen. Ook dat lijkt mij typisch Belgisch...

4)De koning is een vast punt. Alles wijzigt, de structuur van het land verandert, de koning blijft wie hij (zij) is... Het is een soort ankerpunt. Hoezeer politici ook dromen van splitsing, wij hebben een land dat zo vergroeid is in het systeem, dat splitsing onmogelijk is, tenzij men werkelijk de boel verscheurt. Denk aan onze hoofdstad, Brussel, die midden in Vlaanderen ligt, en die je met de beste wil van de wereld niet meer kunt onderbrengen bij Vlamingen of bij Walen. De inwoners zijn multicultureel, hebben niet alleen verschillende talen en nationaliteiten, zij zijn er in geslaagd een nieuw soort samenleving te vormen in al die verscheidenheid. Er zijn nog steeds heel veel moeilijkheden, maar het is duidelijk dat het steeds meer een eigen identiteit aan het krijgen is... Je zou steeds meer kunnen stellen dat het een werkelijke eigenheid is.

5) Misschien vind je dit een flauw punt, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik hecht aan vaste punten in het bestaan. Als ik kijk in de huidige wereld, dan zie ik steeds meer persoonlijke vrijheden, steeds hogere normen op privacy, steeds meer ongebondenheid... en zie ik meteen ook steeds meer onzekerheid, onvrede, miskontentheid... Ik kan verkeerd zijn, maar in de oude wereld, de wereld van mijn jeugd, was alles veel meer georganiseerd, alles veel meer geregeld, alles en iedereen had zijn duidelijke plaats, de gedragsregels werden minder door pietepeuterige wetten afgedwongen, dan wel door de aard van de samenleving. Men kan rustig stellen dat er minder persoonlijke vrijheid was, maar het bood veel meer bescherming. Als je in het rijtje liep, dan was er veiligheid en vastheid. Het kan bizar lijken, maar het leven was toen veel eenvoudiger.
Ik heb niets tegen persoonlijke vrijheid, in tegendeel, maar ik heb de indruk dat voor heel veel mensen die persoonlijke vrijheid in werkelijkheid is geëvolueerd tot een persoonlijke druk. Je hebt geen plaats meer in de maatschappij, je moet je plaats veroveren en voortdurend waken op het behoud van die plaats. Er is geen vaste structuur, meer een pikorde, en wie de scherpste en hardste bek heeft, het meeste macht heeft, het slimste is, die staat bovenaan.
Daar zit iets goeds en iets logisch in, maar de meerderheid zit dus onderaan in de maatschappij. En wie niet mee kan is gezien... Er wordt steeds meer geëist op het gebied van intellectuele weerbaarheid, en wie niet slim is, glijdt de maatschappij uit...
Er is steeds minder plaats voor laag- of ongeschoolden... Ook al zullen die er altijd zijn.

In die maatschappij droom ik steeds meer naar de oude ankerpunten... naar vastigheid, naar zekerheden ook voor de minsten... En het mag gek klinken, dan heb ik een beetje heimwee naar het geloof van toen, de structuur van toen... en de koning zat toen al in dit rijtje.
Laat dan nostalgie mijn laatste reden zijn om te kiezen voor een koning...
het zij zo


tot de volgende ?

verplicht ouders te bezoeken...

In China is een nieuwe wet gemaakt, die de mens verplicht zijn ouders regelmatig te bezoeken. Details over frequentie en zo heb ik niet, maar het idee alleen al...

Je moet weten dat in die Oosterse landen, de ouders geëerd werden als "halfgoden", oude mensen waren een symbool van wijsheid, en er moest eerbied aan hen betoond worden, niet alleen door de kinderen, maar door de ganse gemeenschap. In dit kader was het evident dat de ouders opgevangen werden door de kinderen, en in hun huis werden opgenomen.

On lijkt dat vreemd, maar ooit was het ook hier gewoon. Niet helemaal zoals in het verre Oosten, maar toch... De ouders bleven wonen, en een van de kinderen bleef inwonen en had zijn gezin in dezelfde woning, de ouderlijke woning. De ouders waren deels een hulp, werden deels opgevangen. De situatie was anders naar gelang de maatschappelijke situatie. In arbeidersgezinnen waren de ouders in veel gevallen in de praktijk de onthaalouders, al hun kleinkinderen kwamen bij hen terecht, en zij vervulden een zinvolle en belangrijke taak, en werden daarvoor gevoed en onder dak gehouden. In de landbouw bleef de oude oude boer heel lang zijn gezag uitoefenen, en de oudste zoon, erfgenaam van de hofstee was een beetje met hem opgezadeld, want het was veelal een rem op modernisatie van het hof.

Maar in feite was er dus in de praktijk ook een soort opvang van de ouderen.
Het ontstaan van het ouderdomspensioen, het uitzwermen van de kinderen naar de plaats waar ze werk en/of een partner vonden maakte dat dit veranderde.
De tijd dat het voor de mens een must was om kinderen te hebben (= zekerheid voor de oude dag !) verviel hier ook mee. De grote gezinnen van toen waren deels te wijten aan de grote kindersterfte en het zich verzekeren er tegen door veel kinderen te hebben.

In het verre Oosten lag het accent dus enigszins anders. Daar was er mede uit traditie en uit de religie en levensleer een eerbied gegroeid voor de ouderen. Niet alleen voor de ouders.

Maar ook daar heeft de moderne tijd dit in een (veel te) korte tijd veranderd... Ik vermoed dat onder meer de politiek van het éénkindgezin daar een rol bij heeft gespeeld, en natuurlijk ook het feit dat ook daar de kinderen door de economie steeds meer migreren naar daar waar het werk is...

Nu is er dus een wet gemaakt om de kinderen te verplichten hun ouders te bezoeken.
Dat is uiteraard geen antwoord op de nood, hoogstens een lapmiddel.
Gedwongen op bezoek gaan is zo goed als geen bezoek, en een gewoon bezoek krijgt al ras de kleur van "ze moeten toch komen !"... En uiteraard biedt het geen antwoord voor de ouderen die geen kinderen hebben...

Bovendien is de nood wellicht niet het ene bezoek per jaar, maar de eenzaamheid, en wellicht ook het zichzelf niet kunnen verhelpen.
Ik weet niet of ginder ver al de stap is gezet naar rusthuizen zoals wij dat kennen, maar er zal ook wel iets voorzien zijn, men kan maatschappelijk immers niet anders...

Maar zo wel in hun maatschappij als in de onze zijn er dus talrijke mensen die in hun oude dag totaal zitten te vereenzamen...
En dat is in feite de grote moeilijkheid !

Toen tanteke in het rusthuis zat, heb ik daar de talrijke eenzamen gezien... Mensen die je vol trots vertelden over hoe ver hun kinderen het wel geschopt hadden, maar met een diepe eenzaamheid tot gevolg. Of mensen die gewoon geen dichte familie meer hadden... Bij tante waren er ook niets meer dan neven en nichten, en wij waren de enigen die regelmatig (wekelijks) op bezoek gingen... In één geval zag ik ook het andere uiterste: een oude moeder die dagelijks bezocht werd door haar kinderen, waarvan er een ook in het rusthuis terecht kwam en er nog voor zijn moeder stierf...

Ik moet zeggen, mij raakte die eenzaamheid...
En in de cafetaria deed ik mijn best ook met deze mensen wat te babbelen.

Een rusthuis is een prachtig ding, maar is voor velen eigenlijk veel te duur. De maatschappij moet dan voor de kosten opdraaien, en daar is soms wel wat reactie tegen... Wellicht tot ze zelf in het geval terecht komen. Je mag immers een centje aan de kant gelegd hebben, een huis verworven hebben, je eet je rijkdom heel vlug op als je hulpbehoevend in zo'n rusthuis terecht komt !
... en al die goede verzorging neemt de eenzaamheid niet weg.

Ergens was ik jaloers op dat verre Oosten, met zijn eerbied voor de ouden...

Heb jij ook de indruk dat de wereld steeds maar kouder en kouder wordt ???
djudedju

tot de volgende ?

We shall overcome

Dit lied hoor je nu niet meer, of hoogst zelden...
Het was het lied van de zich losrukkende jeugd, van de jaren '68, van de zachte revolutie (al was het niet steeds en niet overal zacht)...
Het zou het lied kunnen zijn van de indignados

Deze beweging van de verontwaardigden, zetten zich ook opnieuw in voor de ware democratie, tegen het teloorgaan van de vrijheid, tegen de willekeur van het kapitalisme, tegen het ongecontroleerde en oncontroleerbare wanbeheer van de banken, tegen de politici...

Met andere woorden, er is niets nieuws onder de zon. Net zoals de revolutionairen van mei 68, lijkt de 15 mei-beweging ook al een stille dood te sterven.

Het is helemaal niet moeilijk om een dergelijke beweging monddood te maken: je geeft de leiders een job in het establishment, en je hoort ze niet meer.
Leiders hebben immers maar één doel: leiden.
Zet ze dus op een plaats waar ze dat kunnen, zonder jou doel te storen, en je hebt er geen ambetanterik meer aan, maar een goede kracht.
De beweging valt zonder leiders langzaam uiteen, en verdwijnt, opgelost in de grijze massa.

Ergens is bij mij altijd een vonk van de revolutie blijven bestaan, en dat zal ook wel zo zijn in de toekomst van wie tot de indignados hoorde... Ergens blijft er, onderhuids een stukje verzet bestaan. Ergens blijf je je ergeren aan al het gekonkel, aan de vuile politiek en het vuige kapitalisme, aan de misbruiken waar die ook zitten, zelfs als het in het heilige de heiligheden gebeurt, de kerk waarop je je fundamenten bouwde.

Wellicht is de innerlijke breuk voor die mensen nog heftiger dan voor de anderen. Het losscheuren is niet zo makkelijk ! Je raakt immers aan de kern van je zijn.
Wie nooit revolutionair was, heeft een brede massa, je zou kunnen stellen dat ze gebouwd zijn als een piramide  met een heel brede basis, rotsvast verankerd in de maatschappij. Een revolutionair is veeleer als een schip dat met één, twee ankerkettingen op zijn plaats ligt. Als je bij de breed gefundeerde piramide een stuk wegbreekt, dan blijft het grootste gedeelte van het gebouw roerloos en vast staan, het wankelt niet eens, krijgt hoogstens een scheur in de muur, die met wat pleisterwerk te verbergen is... De revolutionair verliest meteen een of beide zijn ankerkettingen, en gaat zwalken.

Ik behoor dus tot die zwalkenden...

Ik heb nog wel een roer, ik heb nog wel een stuurwiel, maar zonder aandrijving heb je echt niet veel aan die dingen.
Je kunt hoogstens nog wat bijsturen en hopen de klippen te vermijden.

De maatschappij passeert aan je voorbij
en je roept wel naar hen, dat ze moeten reageren, maar de grijze massa blijft grijs.
en trekt voorbij.
Nu en dan staat er toch eens eentje recht, twee, een groep... Revolutie ! Opstand, verzet...
en weer doodbloeden.

Verdomme, waarom zijn er geen mensen onder jullie ?
Waarom staan jullie niet recht, verzetten jullie zich niet ? Waarom beperk je je opstand tot wat geklaag aan de toog ?

We shall overcome !!!
... someday


tot de volgende ?

aflevering 8.724 van: pijn

Koepoort,backside, ninove, belgium (Photo credit: Wikipedia)

Ach, ik moet er niet over klagen, 't is mijn eigen schuld. Gisterenmorgen zijn we naar Denderhoutem gereden, bij Jef en Lut, om dan samen naar Welle te rijden naar de rommelmarkt... En dank zij het goede weer, het leuke gezelschap en een heel dorp die één grote rommelmarkt is, heb ik veel te lang en veel te veel gewandeld. We hebben wel twee maal een halte gemaakt om eens te zitten en iets te drinken, maar toch... het was te veel.
's Middags zijn we naar Ninove gereden om iets te gaan eten (Vlak tegen de Koepoort, in restaurant "De Koepoort"), en nadien terug naar Denderhoutem om nog wat bij Jef en Lut te zitten keuvelen over van alles en nog wat, maar vooral over het kleinkind van Jef en Lut, waar de fiere opa regelmatig voor zorgt, en waar hij niet kan van zwijgen.
En dan naar huis... Aan Lierde nog eens langs Bart gereden, maar ze waren er niet thuis (Wij kwamen dan ook totaal onaangekondigd langs)...

Gisterenavond alleen een sneetje kaas gegeten om mijn pillen mee te slikken, mijn pillendozen voor heel de komende week weer opgevuld, en van de stoel naar de zetel en van de zetel naar de stoel gesukkeld, in de hoop ergens "goed" te kunnen zitten...
Al heel vroeg naar mijn bed...
Na een uurtje naar het toilet: diarree... Ik ben niet meer gewoon vet te eten, en in het restaurant was er een lekkere saus op het vlees... Lekker, maar blijkbaar voor mij veel te vet.
Nu ja, gelukkig was het vlug over, en viel ik eindelijk in slaap tot 4 uur deze morgen. Gedaan met slapen.
Een kwartier op het toilet gaan zitten, hopen dat de rugpijn wat zou overgaan... Weer naar bed. Liggen draaien en keren tot halfzes, dan het licht aan en boek lezen...
Om zeven uur was ik al aan het turnen, en warempel, het verbaast me telkens weer, het helpt !
De pijn is er nog, maar ik kan weer bewegen zonder bijkomende pijnscheuten.

Toen Jef gisterenmiddag zag dat ik pijn had, zei ik hem dat ik voor mijn doen te ver gewandeld had... Dat was toch niet ver ? Nee, voor een gezond mens was dat niets... Voor mij te veel.

Eén ding is er verbeterd... Ik erger me niet meer aan mijn niet-kunnen... Ik heb geleerd mijn ziekte te aanvaarden, en er mee te leven. Dat is wellicht de moeilijkste stap in het chronisch ziek zijn !

De rommelmarkt in Welle is een soort hoogdag in ons leven als rommelmarkters ! Omzeggens gans het dorp is één grote rommelmarkt, met zo'n 1000 à 1200 standen. Voor mij is het het leukste dat heel veel inwoners deelnemen, en voor hun deur of in hun garage alles te koop stellen wat ze niet meer nodig hebben. Dat betekent dat je heel wat dingen ziet, die je op een gewone rommelmarkt zelden of nooit ziet. Dat betekent ook dat de prijzen veelal heel laag zijn. En bovenal, het betekent dat nog meer dan anders kunt bieden en afbieden...

Nee, we hebben niets gekocht. Dat is ook niet nodig... De charme van het gaan naar de rommelmarkt ligt niet in de eerste plaats in het kopen, maar in het kijken, het luisteren en het babbelen tegen God en Klein Pierke...
Lut is eigenlijk afkomstig uit Welle, en voor haar is het ook een weerzien van haar dorp, een bekijken van al het vertrouwde ven vroeger en het keuren van wat veranderd is, en het soms weerzien van oude kennissen...
We doen altijd maar een hoekje van de markt... En dat blijkt dan nog te veel...
djudedju

tot de volgende ?