Ik heb je gemist

English: Screen Shot of Installing Ubuntu Server (Photo credit: Wikipedia)

Ja, ik heb je gemist, oh mijn lieve blog, mijn lieve lezer...
Drie dagen verlof, drie dagen zonder kwampjoeter (er was daar geen wifi !)...
Kortom, ik ben iet of wat verslaafd aan de computer en aan het bloggen...
Gisterenavond ben ik in ijltempo gedoken in een mailbox met maar liefst 312 mailtjes die op mij stonden te wachten... Ik moet eerlijk zijn, ik ben er nog nooit zo vlug door gevlogen... Misschien heb ik een mooie powerpoint wel in de afvalemmer geponst, gewoon omdat de eerste vier, vijf beeldjes niet denderend waren... Want dan deed ik niet de moeite om het helemaal uit te kijken...

Normaal zou ik vandaag wellicht ook de nieuwe versie van Ubuntu kunnen downloaden, maar ik denk niet dat ik het nu al zal proberen, want de eerste dag gaat dat tergend langzaam, omdat iedereen op hetzelfde ogenblik zit te downloaden, en dan vertraag je uiteraard het proces... Nee, ik ga een dag of wat wachten...

Eerst weer op mijn positieven komen, terug in mijn gewone doen geraken, een beetje herkauwen wat ik daar allemaal hoorde en zag...

Maandag moeten we naar de oogarts, een nieuwe, want mijn oude vertrouwde oogarts is verhuisd naar een andere stad, en ik heb geen lust om iedere keer een verplaatsing te moeten maken... Er zijn genoeg oogartsen, en de kwaliteit van die mensen zal ook wel ongeveer gelijk lopen. Trouwens, het gaat hem gewoon over het (weer) aanpassen van onze glazen (sterkte)... Ik vermoed wel dat ik de eerste keer een klein beetje het slachtoffer ga zijn, met mijn bizarre afwijking ben ik telkens een beetje een studie-object voor een nieuwe oogarts... Nu ja, ook dat ken ik.

Kortom, je ziet het, we zijn bezig om te proberen weer in het gewone stramien te duikelen... Morgen weer academie, en als alles goed is, kom ik morgenavond met een vijftal "kunst"-werken naar huis (veel werk en weinig kunst). Waar we die weer gaan zetten? Anny zucht en blaast nu al bij de gedachte aan de komende dingen...

Misschien is er weer een van de kinderen die verslingerd is op een beeld, kan ik weer een milde schenking doen...

Gisteren was het schitterend weer, heel de terugweg in het zonnetje gereden... Ook al was er een file aan Vilvoorde, de zon, het schitterende licht, en het gezelschap maakte dat de tijd voorbij vloog. En vannacht eindelijk weer in eigen bed geslapen, goed geslapen... Want ginder heb ik de eerste nacht geen oog dicht gedaan, en de tweede nacht wel wat geslapen, maar met pijn... veel pijn. Vanmorgen, uit mijn eigen bed gekomen, en niet meer dan de gewone achtergrond-pijn, die we altijd wel hebben.

Maar we zijn weer thuis, weer in ons eigen vertrouwde midden, waar je zonder nadenken, zonder zoeken zo maar de trapleuning vast grijpt, waar naast het toilet de handgreep op de juiste hoogte, op de vertrouwde plaats hangt, waar je op de goede stoel zit, in de juiste gepaste zetel zit en liggen kunt... Kortom: THUIS...

Och, het is niet dat ik niet graag eens weg ga, maar ik kom nog veel liever thuis ! De pijn is daar niet vreemd aan. Ik kan er niet echt een echte reden op plakken, maar ik vermoed dat of mijn lijf naar de meubels, of de meubels gegroeid zijn naar mijn lijf... Ze hebben in ieder geval het model waarin ik mij best voel. De zetel heeft een zitting die juist genoeg doorzakt en juist niet te veel, en is juis zo breed dat mijn derrière er juist gepast in zit... We hebben die zetel dan ook gekocht na uitgebreid testen van een heleboel meubels, en zo was het eigenlijk met alle dingen die hier staan en liggen... We hebben ze zelf gekozen, en ze zijn in de loop der jaren aangepast aan ons, of wij aan hen.  Het is als een goed mes... Vraag aan de huisvrouw om de aardappelen te schillen met een ander mes, ze zal het niet graag doen, en als ze een nieuw aardappelmesje moet hebben, zal ze zoeken nar hetzelfde mes als ze had... Niet dat die andere messen slecht zijn, wellicht niet, en misschien zweert de buurvrouw wel bij dat merk, maar het is voor huisvrouw A het mes dat vertrouwd ligt in de hand, en waarmee ze makkelijkst werkt... Ik denk dat het met meubels net zo iets is...

Als ik ergens op bezoek ben, heb ik nog nooit ofte nooit op een stoel gezeten die mijn stoelen evenaart... Maar wellicht vind de bezoeker mijn stoelen net niet goed, misschien denkt hij zelfs: Geen wonder dat Toon rugpijn heeft, met zo'n ambetante stoelen...

Eigen.
Heb jij dat ook?
Wellicht wel.
Eigen.
We zijn gewoontedieren.
Zelfs de omgang tussen Anny en mij is wellicht ook gedeeltelijk gebaseerd op het elkaar door en door kennen, en weten hoe je met elkaar moet omgaan...
Liefde
Eigen = liefde.
Gek, zo heb ik het nog nooit bekeken, maar toch lijkt me dat er iets in zit...

tot de volgende ?

dag visserke vis

Nederlands: fieldtester (HaKa tackle) mark met weer een mooie karper (Photo credit: Wikipedia)

met de pet, dag visserke vis met de pijp... Paul Van Ostaijen...
Misschien denk je nu, hoe komt hij daar nu weer bij, hoe komt hij op dat gedichtje van Paul Van Ostaijen ?
Ik zal het u vertellen... Het is de vis !
We zijn naar de rommelmarkt geweest in Gent...
En daar zijn twee zaken gebeurd, die voor mij in verband staan met vis...

Oh ja, het was een mooie en grote rommelmarkt, het was goed weer, maar weer KOUD... Niet zo erg als gisteren, omdat er geen wind was.

Op die rommelmarkt zag Anny plots dat we een viswinkel passeerden, niet een viswinkel waar men vis verkoopt om op te eten, maar een handel in Tropische vissen. Ik zag dat de winkel open was, en we zijn eens binnen gaan kijken. Niets wat interessant was...

Ietsje verder stond er een man die zijn visgerei aan het verkopen was. Heel wat mooie hengels, een mooie paraplu en nog een en ander. De hengels stonden in een mooie opbergzak, en ik vroeg of die zak te koop was. Dat was zo... Na wat gepingel kocht ik een prachtige en zeer degelijke zak om mijn hengels in te stoppen...

Voilà, nu weet je hoe ik op dat visserke vis ben gekomen...
Luc zal jaloers zijn !
Het is echt een prachtige en degelijke zak, die normaal veel kost.
Bovendien bleven er in de zak ook nog twee stel ijzers zitten om je hengel in te plaatsen aan de oever van het water. (Die kreeg ik er zo bij...)

Het wordt dus hoog tijd dat het wat warmer wordt, en we weer kunnen gaan vissen... Mijn gerei is niet alleen in orde, het is ook nog eens voor een groot deel "nieuw"...

Ik weet wel, je kunt evenveel vangen met een gewone stok dan met een gesofisticeerde hengel, maar het is leuker te vissen met degelijk en licht materiaal... Maar wil je dat kopen in de winkel, dan kost dat tegenwoordig heel veel geld, en voor de keren dat ik ga vissen lijkt het me, voor mezelf, niet verantwoord om stukken van mensen uit te geven.

Het gekke is, dat ik, dank zij de rommelmarkt, momenteel beschik over heel degelijk en modern materiaal, zonder veel geld uit te geven. Ik heb zelfs heel wat materiaal in het dubbel, wat makkelijk is als de kleinkinderen ook eens mee komen vissen...

Al heb ik vragen hoelang ze nog met opa zullen mee komen... Er zitten er tussen die tegenwoordig veel meer interesse hebben voor het andere geslacht dan voor het hengelen... Ik denk dat ik hen niet meer ga moeten laten lot trekken om te weten wie het eerst mee mag... Ze zullen steeds minder staan te dringen. Misschien, heel misschien heb ik wel de kiem gelegd, en zullen ze binnen enkele jaren weer interesse hebben voor het vissen. Wie weet ??? Onze Bart ging vroeger ook graag mee, maar die heeft helemaal geen interesse meer.

Nu ja, als ik eerlijk ben, dan heb ik ook wellicht twintig jaar niet meer gevist... Geen tijd, of liever te veel andere interesses... Wie weet komt zelfs Bart ooit nog terug aan het water te zitten.

Op het fotootje hierbij zie je een karpertje... Ik denk dat het er eentje is van een dikke twintig kilo, met andere woorden, zo een beest heb ik nog nooit gevangen ! Ik hoop zelfs dat ik er nooit zo een aan de lijn krijg, want als ik er in slaag die te landen, dan zal ik wellicht veertien dagen in mijn bed mogen liggen van de pijn... De grootste die ik ooit ving was zo'n 11 kilo, en dat is al een serieuze vis ! En daar had ik al een paar dagen pijn van...

Voor mij dus niet van die kolossen van vissen ! Geef mij maar karpers van vier à zeven kilo, die zijn al groot genoeg, en geven gewoonlijk zoveel "werk", dat het vangen echt voldoet aan de benaming "sport"... Wij bekijken die vis dan eens, wegen hem, en zetten hem dan heel zachtjes terug in het water, zo dat we hem ooit nog eens kunnen vangen...

Maar vang ik niets, dan heb ik toch genoten van het zalige gevoel aan het water te zitten, en te genieten van de natuur en de stilte... Wie weet zie ik weer ijsvogels !

tot de volgende ?

Mooi koud

Nederlands: Mooi maar stekelig bloempie (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag voor het eerst weer buiten geweest... Nog maar even, maar toch, weer eens buiten, de zon schijnt zo heerlijk, maar mens-lieve-deugd, wat is het koud !
Nochtans zit ik hier vol hoop te kijken naar de ontluikende blaadjes van mijn meidoorn, en de eindelijk dikwordende botten van mijn linde, maar het is koud !

Toch is het heerlijk buiten, de zon schijnt, en je ziet warempel al heel wat bloemen staan. Niet alleen de camelia, maar ook andere struiken staan al in volle bloei, en in het gras zie je ook a een en ander.

Op de rommelmarkt staan ze al weer met zaailingen van courgettes en pompoenen... Die zou ik nog niet durven uitplanten !!! In mijn mini-serre binnen in huis, op de vensterbank (zowat de enige betrouwbare soort bank in deze troebele tijden) zijn bijna alle zaadjes nu veranderd is mooie groene sprietjes... Mijn eigenkweek hemerocallis lijkt te lukken... Nu hopen op mooie resultaten qua bloemen !

Je ziet, de lente zit zelfs niet alleen meer buiten, niet alleen meer binnen, maar zelfs in het hoofd... Straks (maandag) zijn we drie dagen op stap met de gepensioneerden, en ik heb Anny gevraagd om twee valiezen klaar te maken, één met onze kleren en één met zakdoeken, want ik snotter dat het een lieve lust is... Pijn doet het niet meer, maar snotteren !!!
(Mijn neus loopt en mijn voeten rieken)

Vandaag zie ik geen of heel weinig wielertoeristen passeren, maar wel veel wandelaars. Er is blijkbaar een grote wandeltocht bezig hier in de regio. Ik kijk daar met heimwee naar... Waar is de tijd dat Anny en ik, en veelal Koen ook, wekelijks onze stapschoenen aantrokken, en gingen deelnemen aan wandeltochten. We waren ook lid van een wandelvereniging, en stapten dat het een lieve lust was, de kilometers bijeen... In het begin dat Anny ook mee ging, stapte zij gewoonlijk iets minder kilometers dan Koen en ik, maar na een tijdje stapten we met zijn drieën ook de grote afstanden.

Op de elfbergentocht (In de West-Vlaamse en Noord-Franse heuvels), besloot ze voor de eerste keer mee te stappen op de 50 kilometer... Niet alleen zo maar een verzwaring van de afstand, maar meteen ook op zowat het lastigste parcours... De laatste kilometers reed een ambulance naast haar "Madame, stapt in, we gaan je voeren! " Nee, schudde Anny, en stapte door. "Madame, stapt in, je gaat doodvallen ! "'k Valle nog liever dood dan op te geven !"
Ze heeft ze uitgestapt, en we hebben nog vaak dergelijke afstanden gedaan, maar die eerste, die blijft in het geheugen zitten...

En nu kan ik niet meer wandelen, of toch, heel kalm, heel traag, met rustpauzes in om mijn rug telkens te laten bekomen...
Kijk, dat mis ik...
Maar gelukkig is er ook nog heel veel wat we wel nog kunnen, en we leven niet met wat we niet meer kunnen, maar met wat we wel nog kunnen, en daar puren we het beste uit... U de soep, wij de balletjes

tot de volgende ?

de terrorist

Als je weer eens in je dagblad, op de radio of op TV een bericht verneemt van een of andere aanslag, zit jij dan ook altijd met de vraag: "Wie doet zo iets ?"

Wellicht zijn er verschillende soorten, gaande van godsdienst-fanatici tot politieke fanatici, en daar tussen in nog enkele mensen die wraak willen nemen op de wereld, op een of andere organisatie of mens(en)...

Heel veel van die terroristen zijn bitter jong, en dat is wellicht geen toeval. Ga terug in je eigen wereldje, en kijk eens hoe fel je reageerde als kind, en hoe bedachtzamer je wordt met het ouder worden. Een kind kun je makkelijker manipuleren, kun je makkelijker oppeppen, kun je makkelijker indoctrineren, en vooral dat laatste is veelal een kenmerk van terrorisme.

Ik heb indertijd wel enkele studies vluchtig gelezen over sekten in ons land, en over de manieren waarop ze mensen indoctrineren, inweven in een web waaruit ze op de duur niet meer uit kunnen, niet meer uit willen, omdat het op de duur lijkt dat het alleen in dat enge cocon veilig is, warm is, knus is... Buiten is de vijandige wereld.

Ik denk dat het voor manipulatoren dan maar een kleine stap meer is, om de buitenwereld tot vijand te verklaren, vijand die ten alle prijze moet worden uitgeroeid.
Ik heb met weerzin zitten kijken naar de scholen in de Palestijnse gebieden, waar men de kinderen dagelijks opzweept tot haat en godsdienstfanatisme, en schrik vervult me als ik aan de mogelijke gevolgen denk... Maar als ik beelden zie uit het "vrije" Amerika, waar iedere schooldag begint met de nationale hymne, en waar liefde voor het land voortdurend wordt ingelepeld, dan denk ik bij me zelf, dat is niet zo ver weg van dat Palestijns model, daar moet je maar een accentje verschuiven om dezelfde beelden te zien te krijgen. Ook als je Amerikanen hoort praten, dan besef je pas hoe overtuigd ze zijn van hun waarde als wereldmacht...

Wij Belgen hebben daar niets van, misschien zelfs iets te weinig om goed te zijn. Dat is ook niet moeilijk, in plaats van ons te indoctrineren met vaderlandsliefde, worden wij opgezweept tot verdeeldheid... Vlamingen tegen Walen, Bruggelingen tegen Oostendenaars, en als kind zelfs de kinderen van de Meiboom tegen die van de Boterput...  Maar geen mens die er in ons land op denkt om België dagelijks te propageren...
De enige keer dat je een Belgische reflex ziet, is bij een of andere wereldkampioen, of als de Rode Duivels eens goed spelen... Meer zelfs, het voor ons landje aanwezige racisme verdwijnt als sneeuw voor de zon, als een bruine medemens blijkt goed te voetballen, dan wort hij omarmt en Belg gebombardeerd...

Je zou dan denken, wij zitten hier safe...
Maar dan hoor je hoe onze jongeren in Syrië aan het vechten zijn... En besef je dat ook hier, in dat rare hoekje in Europa, er ook godsdienstfanatici zitten, en wat ze in de vreemde gaan doen, dat zou ook wel eens kunnen ... En dan zie je dat er een soort fanatisme ontstaat bij de mensen die reageren op dat godsdienstfanatisme....
Je ziet een stijging van het racisme, en je beseft plots dat wij eigenlijk ook best beginnen te passen in dat rijtje van landen waar er gevaar om de hoek loert...

Als jij bent zoals ik ben, en zoals wellicht een heleboel mensen zijn, dan kun je je niet indenken hoe men van jou een fanaat zou maken... Maar toch zit het in ons allemaal, meestal wel steeds zwakker en zwakker naarmate we ouder en bezadigder worden... Het is immers vooral de jeugd die makkelijk te beïnvloeden is... Maar het zijn ouderen die de manipulatoren zijn !!!
Werp dus niet de steen naar de jongeren !
De dader is veelal niet de terrorist, maar de man die hen tot die daad opzweepte !
... en die meestal op de achtergrond blijft.
Die zichzelf niet opoffert
die de anderen opzweept en opoffert
die meestal onschuldige en weerloze slachtoffers kiest
die uit de reactie tegen die daad netjes alles puurt wat in zijn straatje te pas komt, om nog meer fanaten op te leiden... Want het lijkt een cirkelgang...
Je reageert tegen iets, bv tegen racisme
je zweept jongeren op tot een terroristische aanslag tegen die mensen die hen vernederen
de anderen reageren met een scherper racisme
dus heb je meer redenen om jongeren weer op te zwepen tot terrorisme...

Er is eigenlijk maar één soort dam tegen die dingen op te werpen...
Liefde
Liefde voor de medemens
alle medemensen
echte liefde, eten, drinken, werk, woonst... welvaart, welzijn
tot de volgende ?

Boeken

Ik ben al een tijdje bezig met het herlezen van heel mijn bibliotheek... Ik heb zoveel boeken, dat het nog bijkopen van boeken echt niet meer kan. Ik koop dan ook nog maar zelden een boek bij, en dan nog beperkt tot "nuttige" boeken, naslagwerken, technische werken over mijn hobby's (maar dat zijn er ook al zoveel)...
Ik behoor tot de gelukkige mensen die een boek meer dan eens kunnen lezen. Ik kan ook meer dan een keer genieten van een mooie film, dus waarom niet van een boek.
Maar nu doet zich iets vreemd voor...
In mijn massa boeken zitten er toch wel enkele die ik eertijds na even proberen, weer in de kast stak, niet mijn smaak... Ik stel vast dat ik deze boeken nu wel smaak, of toch bijna allemaal.
Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar ik denk dat het gedeeltelijk ligt aan mijn leeftijd en aan mijn ziekte... Vroeger hield ik meest van actie-films en actie-boeken... Dingen waar een vaart in zitten, die vooruitgaan en die spannend zijn van begin tot eind. Of boeken vol milde humor, waarvan ik heerlijk kon ontspannen. Oorlogsboeken waren niet zozeer mijn ding, maar sommige vond ik wel goed en ik las ze onder meer om ergens wat bekendheid te hebben met die levenssituatie...

Maar ziekte doen iets geks met de mens... Ik ben veel verdraagzamer, veel nederiger geworden, en ook al ben ik niet akkoord, ik laat de ander maar doordrammen... Ik denk er het mijne van, maar dat mijne is veel egaler geworden dan vroeger, veel minder toppen van woede, veel minder dalen van desillusies... De leeftijd doet eigenlijk veelal een beetje hetzelfde, en dus heeft het ene het andere versterkt. Als er iemand reageert op een gezegde van mij, dan vind ik het veelal niet nodig te repliceren... Hij zijn gedacht... Soms krijg ik reactie op een of andere blog, en als het een scherpe is, dan stuurt men dit meestal per gewone mail. Ook daar antwoord ik dan meestal niet op, of eerder verzoenend...

Ik vind het eigenlijk allemaal niet de moeite om me druk te maken. Of ze zijn akkoord, of ze zijn het niet, en in beide gevallen heb ik bereikt wat mijn eerste doel was: hen doen nadenken.

Dit zal dan ook nooit een blog worden met honderden lezers... Ik loop immers niet mee in het platgesleten weggetje van de meesten... Ik oreer mijn mening, zoals die nu is... Soms heel verschillend van de mening van een jaar terug. Maar zo ben ik nu eenmaal. Ik volg niet, ik wandel het pad dat ik zelf maak, en nu ga ik eens rechts, dan weer links, dan weer dwars door een muur... Dat is mijn logica. Vroeger was ik niet zo... Vroeger was ik veel meer het kind van mijn opvoeding, en liep ik veel meer in de weg die voor mij was aangelegd.

Nu is mijn weg een geestelijke zoektocht geworden. Veel moeilijker te begaan, maar ook veel avontuurlijker. Als ik immers avonturen wil beleven, dan moet het wel in gedachten zijn, want lichamelijk kan ik het niet meer...

Wellicht is dat ook de reden waarom ik nu boeken die ik vroeger niet op prijs kon stellen, plots wel goed en mooi vind...
Ik las deze week onder "Open Stad"... een verhaal over een man van negentig die terugdenkt.
U ziet het al, dat hoort bij het ouder worden...
dus bij mij

djudedju

Ik heb nog steeds hoofdpijn van mijn sinussen, maar mijn knie lijkt veel beter... Er is nog hoop, want : "Krakende wagens lopen het langst "

tot de volgende ?

snelkookpanbommen

English: Flag of Boston Latina: Vexillium Bostoniae (Photo credit: Wikipedia)

Het blijkt dat de spijkerbommen in Boston gemaakt werden met snelkookpannen...
Kijk, hieruit blijkt weer de onovertroffen wijsheid van ons vader zaliger: Bij hem mochten er geen snelkookpannen in huis komen, want: "die dingen kunnen ontploffen"....
Ons moeder mocht wijzen op de veiligheid die er op die dingen zat, het mocht allemaal niet baten, die dingen kwamen niet in huis...
Geïndoctrineerd door ons vader heb ik ook steeds Anny bezworen geen snelkookpan te kopen, laat staan te gebruiken...

Al die jaren heb ik nooit gehoord dat er een van die kleredingen is ontploft, maar nu twee voor de prijs van één...

djudedju

Het erge is niet dat men snelkookpannen heeft gebruikt om spijkerbommen te maken, het erge is dat men er bij vertelt dat dit gemakkelijk is, en dat men alle benodigde informatie daarvoor kan vinden op het internet...

Ik ben een fan van het internet, het is een bron van kennis, maar helaas niet van wijsheid. Je kunt wel meer van die zaken vinden op Internet... Dingen die eigenlijk niet horen gekend te zijn door Jan en alleman.... (Ik zou zelfs verder gaan, het zou wellicht veel beter zijn als die kennis helemaal niet bestond...). Maar helaas is de oorlog, het doden, het vermoorden, het martelen, het uithongeren, het bestelen, het misbruiken en... je kunt nog een hele waslijst kwalijke dingen opsommen, helaas zijn al die dingen des mensen...

Je kunt wellicht geen enkel goed ding opnoemen, waar er niet op een of andere manier misbruik is van gemaakt met het doel zichzelf te verrijken of anderen kwaad mee te berokkenen... Zelfs medicatie, neem nu antibiotica, heeft men misbruikt om dieren sneller en veiliger mee vet te mesten, met het gevolg dat er nu resistente bacteriën bestaan, die dodelijk zijn voor de medemens.

Als ik de vooruitgang in wetenschap bekijk, dan begin ik me meteen af te vragen: "Hoe kunnen ze dat gebruiken ten kwade?"... En dan denk ik aan ons moeder die ons telkens en telkens weer vertelde dat er geen momenten waren waarin meer vooruitgang werd geboekt in uitvindingen en menselijk denken dan tijdens een periode van oorlog. En dan begon ze op te sommen wat er volgens haar allemaal in ijltempo was ontstaan gedurende de oorlog...
Natuurlijk was ze, als mens die de oorlog heeft beleefd, wellicht gedeeltelijk mis-geïnformeerd door de pers en de propaganda van toen, maar ergens had ze gelijk, waren het niet allemaal echt nieuwe uitvindingen, de verbeteringen gingen onder druk van de oorlog pijlsnel...

Er is geen twijfel dat de snelkookpan een totaal onschuldig keukengerei is, maar je ziet dat zelfs dat tot een bom kan omgevormd worden.

Soms denk ik dan: we weten te veel...
Waarom moeten wij weten hoe we van kunstmest een bom kunnen maken, waarom moeten wij weten hoe een kogel dubbel dodelijk kunnen maken door een kleine ingreep, waarom... waarom...
Maar dat is eigenlijk de verkeerde vraag. Dat ik dat weet, doet geen mens kwaad, dat X uit Boston dat weet blijkt dodelijk...
En er is geen middel om te voorkomen dat mogelijke misdadigers aan die kennis komen.
Want wij kennen de kwade niet uit de goeden...
Het kan best iemand zijn die in zijn gezin en zijn omgeving gekend is als een voorbeeldig huisvader, een gedegen lid van de gemeenschap, een man die zich inzet voor zijn medemensen... maar die binnen die camouflage eigenlijk een doder is...

Het gaat verder... Voor hetzelfde geld had die man helemaal niets gedaan, en was er geen bom geweest. We weten het niet, we kunnen het niet weten.
Dat betekent dat je ook niet iemand kunt interneren omdat hij mogelijkerwijs ooit een misdaad zou kunnen begaan... Want je weet het nooit zeker.
Bij velen zou je er zelfs niet eens aan denken hen te laten onderzoeken, omdat ze zo lief zijn...
... en misschien is de liefste man die je kent wel net de dader...

In Amerika is het wapenbezit een recht...
Je moet je immers kunnen verdedigen...
Maar als niemand, echt niemand een wapen bezat, dan was de kans dat we ons moeten verdedigen veel kleiner... Of niet?
Of moeten we echt voortdurend rekening houden met het mogelijk slechte in de mens ?

Arme wereld...
Als men alle wapens omsmelt tot ploegscharen, dan kan men de ploeg gebruiken als dodelijk wapen.

Arme mens
arme wereld

povere toekomst

tot de volgende

meniscus

Axial CT image of a patient with Kartagener syndrome showing chronic sinus disease. (Photo credit: Wikipedia)

Meniscus ? Ikke ? Ik heb nooit gevoetbald !
Nu ja...
Gisteren heb ik, wreed ziekjes, de dokter opgebeld... Ik had overal pijn, zat duidelijk met een aanval van sinusitis, en ik kon bijna niet gaan van de pijn in mijn knie...

Bloeddruk, polsslag, koorts gemeten (37.1 het spreken niet waard) en de dokter was het met mij eens dat het sinusitis was, de pijnplaats was duidelijk.
Dan broek omlaag om die knie te bekijken.
Beetje draaien en wringen aan mijn voet, beetje voelen aan mijn knie, nog eens maar nu tijdens het bewegen van die knie... Verdict: ik denk dat ge een meniscus hebt !
Dat kan niet, ik heb niets tegengekomen, mijn knie niet verzwikt, zelfs nooit gevoetbald...  Blijkt dat je ook meniscus kunt krijgen zo maar, sleet als het ware...

djudedju

Ik moet antibiotica slikken voor die sinussen, en als mijn knie blijft pijn doen, moet ik eens foto's laten nemen en onder de scanner... "Beetje kalm aan doen" Precies of je zou gaan wippen en springen met een knie die pijn doet ! Ik ga de trap treedje per treedje omhoog en omlaag... En van dat sparen van dat been, doet mijn rug ook weer meer pijn. Toch heb ik gisteren en vannacht geen bijkomende pijnstiller moeten slikken, het lijkt dus de goede kant op te gaan...

Sinds enkele weken drink ik niets meer van alcohol, blijkt gevaarlijk te zijn met bepaalde pillen die ik moet slikken... Ik dacht dus: "Nu ga ik eindelijk weer een beetje vermageren !"
Vergeet dat dus maar... Geen gram gaat er af !

En nu krijg ik ook nog sinusitis en meniscus... Een mens zou beginnen denken...
Gisterennacht heb ik geen oog dicht gedaan, pijn, loopneus, kniepijn... Maar vannacht heb ik geslapen, ik werd wel nu en dan wakker omdat mijn neus weer verstopt zat, en was dan vijf minuten aan de gang met snotteren en snuiten... Maar nadien viel ik (Oh wonder) iedere keer weer netjes in slaap...
Vanmorgen loopt mijn neus nog steeds, maar mijn sinussen doen merkbaar minder pijn, en zelf loop ik niet (knie)...

Weet je wat ik het vervelendste vind aan heel dat ziek-zijn-gedoe ?
Alles smaakt naar snot.
En blijkbaar loopt snot niet alleen weg langs de neus, maar is er ook een afvoerkanaal rechtstreeks de keel in. Je voelt dan als het ware hangen wat je ook proeft.  Sorry, ik weet dat het niet smakelijk klinkt, maar het is de waarheid.
Gisteren ben ik nog voor het beginnen van "Familie" naar mijn bed gegaan.
Ik heb maar een halve bladzijde gelezen in mijn boek, en dan licht uit en snaveltjes toe...

Vanmorgen hoor je dan op het nieuws over de bomaanslag te Boston, hoor je dat er in ons eigen landje een verhoogde terreurwaakzaamheid is, en de politici zijn bezig om het pensioen te "onderzoeken"... Niemand verwacht dat dit een verbetering zal mee brengen...
Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wijlen Achilles Vanacker (Assiel sarbon) zijn kiezers lokte met een hoger pensioen... Waar is de tijd ...
Waar zijn die gouden jaren zestig plots op stuk gelopen?

En nog iets... Soms is het verrassend eens in oude wetenschappelijke boeken te duiken... Lees ik dat men in deze interglaciale tijd (de tijd tussen twee ijstijden), mag verwachten dat er ook nog een periode komt waarbij de wereld zal opwarmen, waarbij alle ijs aan de Polen, alle gletsjers zullen smelten en het waterniveau tot wel 80 meter zal stijgen...
Tiens, waar heb ik dat scenario nog gehoord ?

djudedju...

tot de volgende ?