 |
| Municipal park. (Photo credit: Wikipedia) |
 |
| English: Belgian turbine steamer 'Princesse Elisabeth' on the Ostend Dover ferry service. Was used in the between wars years. Nederlands: Belgische turbine stoomer 'Princesse Elisabeth' op de Ostend Dover ferry dienst. Werd gebruik in de tussenoorlog jaren. (Photo credit: Wikipedia) |
Ik was blij dat onze vorstpannen al vervangen zijn en nu goed vastliggen... En dat we niet meer opschrokken van stukken cement die over het dak rommelen.
En toen ik hoorde dat de wind tegen de middag weer zou toenemen, heb ik besloten dat we de rommelmarkt maar zullen laten... Je moet geen gevaar op zoeken als het niet nodig is.
Zo'n zesenveertig jaar geleden werkte ik op de mailboat Ostend-Dover en daar lagen we ooit uren voor Dover, het stormde zo erg dat we de haven niet konden binnen varen. In die tijd was ik helemaal niet bang van stormwind. Ouder worden heeft bizarre gevolgen !
Als kind woonden wij een hele wandeling ver van de zee, en toch was die band met de zee er altijd... Toentertijd waren er nog geen rolluiken aan ons slaapkamerraam, en 's nachts zagen we iedere keer de lichtstraal van de vuurtoren over ons plafond flikkeren. Driemaal na elkaar, dan een beetje rust, en weer drie keer na elkaar, in een eindeloze reeks. We wisten ook als het weer eens mistig was, want dan was de lichtstraal er niet, maar hoorden wij in de plaats de misthoorn, een diepe sonore klank thoeoe, drie keer na elkaar en dan weer een pauzeke... Het zelfde ritme van de lichten.
We woonden aan "het bosje", officieel het Maria Hendrika Park. Bij storm hoorden wij de wind door de bomen fluiten, en bij erge storm soms het gekraak van een afbrekende boom. Ooit hadden wij een storm, waarbij in één nacht meer dan 300 bomen waren gesneuveld. Bomen sterven echt niet altijd staande !
Als het tijdens de dag stormde, dan stonden we soms door het raam te kijken "Je moet die bomen eens zien gaan !" zei ons moeder... En wij knikten vol enthousiasme ! Wij vonden het als kind sensationeel en dus prachtig om zien. Wij woonden dus aan de kust, en wind was er altijd, en storm heel regelmatig. Slechts nu en dan was het zo erg, dat we er echt van opkeken. Zoals die keer toen we een man met fiets en al gewoon zagen omver waaien !
En ooit, heel lang geleden, was er een soort orkaan, midden in de dag, in een heel warme zomer. We hadden nog net de tijd gehad om naar huis te hollen voor de dreigende massieve lucht, die in geen tijd van stralend blauw naar inktzwart evolueerde. Toen de wind heel plots en heel fel begon, deed ons moeder de rolluiken naar beneden, en holden wij de trap op, om door het raam van de slaapkamer naar buiten te kijken. Voor onze deur stopte een Volkswagen-camionette, zo een van het schoendoos-model. De storm duurde hooguit een tiental minuten, maar de camionette wipte in die tij heel de straat door, gedreven door de wind.
Gek, ook toen waren we niet bang.
Bang is iets voor volwassenen, en het lijkt er op dat ik eindelijk volwassen aan het worden ben.
(djudedju !)
Maar echt, de angsten die een kind kent, zijn heel anders dan de angsten van een volwassen mens, en hoe ouder je wordt, hoe meer angst je kent en hoe intenser je de angst ervaart !
Je voelt dat het best bij je kleinkinderen. Toen je zelf in het kweken van kinderen waart, en er klom er eentje in een boom, dan gaf je hem of haar een rammeling, als een van de kleinkinderen zo iets doet, dan beef je van angst en je hart staat bijna stil van schrik.
Op de foto in bijlage zie je de 100 meter hoge watertoren die gebouwd werd toen ik nog kind was, in het bosje, bijna recht voor onze deur... Op de andere foto een oude mailboat... Daar staat in de tekst ferryboot, maar in het Oostends was dat de "male", van het Engelse Mail. En de officiële naam was Mailboat, postboot... Wellicht een naam uit de tijd dat het schip nog werkelijk de postverbinding was tussen het vasteland en het Verenigd Koninkrijk....
Waar is de tijd...
Tot de volgende ?
