duizend bommen en granaten

English: Painting of Gaza, Palestine. (Photo credit: Wikipedia)

Gaza Beach (Photo credit: Wikipedia)

Gaza.
Ik ga geen positie kiezen in deze strijd, me zelfs niet verdiepen in aanleidingen of redenen.
Ik wil het alleen hebben over de mens in oorlog.
Ik kon dus net zo goed beginnen met
Boma.

Ik ben een kind van na de oorlog. Ik ben dus -gelukkig maar- nooit geconfronteerd geweest met oorlog, tenzij op TV of in de film.

Ik ben zelfs nooit soldaat geweest, dus ook dat onderdeel is mij eigenlijk vreemd.
Wat kan ik dan voor zinnigs vertellen over de oorlog?
Niets, en ik ga dat ook niet proberen.
Ik wil schrijven over de mens.

Schrijven over de schrik die mensen hebben bij het horen van een naderend projectiel, de naderende dood. Schrijven over de haat die groeit met ieder slachtoffer, ieder schade...
De mens die door de oorlog oorlogszuchtig wordt.
De mens die niet meer streeft naar de vrede maar naar de overwinning, en overwinning moet je hier lezen als vernietiging van de vijand, van diegenen die doden maken, schade berokkenen.

Haat.

Mensen die elkaar doden, mensen die lijken van vijanden in triomftocht door de straten slepen, mensen die bij de begrafenis van ieder slachtoffer, gevallen door de hand van de vijand, huilend hun woede, hun verbittering, hun onmacht uitschreeuwen. Mensen die haat zaaien in het eigen hart en de harten van hun kinderen.

Zeg niet dat het niet zo erg is, ik heb als jongvolwassene menig keer ouderen horen donderjagen over de Duitsers, en dat het allemaal smeerlappen waren en dat zij de grond waren van iedere oorlog... Haat die nog steeds aan het smeulen was.

Kortom, oorlog is geen oplossing.
Oorlog is alleen het begin van een nieuwe oorlog.

Oorlog is heel moeilijk te beëindigen, gewoon omdat er gedurende gans die oorlog haat is gezaaid.

De eerste oorlog ? Ook die begint met haat.
Ook daar predikt men gedurende een tijd een intense haatcampagne.
Als het om een of andere reden slecht gaat, dan zoekt men een zondebok.
Die zondebok krijgt dan de schuld van alles wat verkeerd gaat.
Als je dat lang genoeg doet, en de haat steeds opvoert, dan krijg je genoeg druk vanuit de massa, om een oorlog vol enthousiasme te beginnen.

Daarom doe ik niet mee met het hekelen van de Walen, daarom doe ik niet mee met het stigmatiseren van de Moslims, daarom weiger ik mee te heulen met de campagnes tegen arbeiders uit de voormalige Oostbloklanden...
Daarom probeer ik haat en nijd uit mijn leven te bannen.
Omdat ik schrik heb
schrik van de escalatie
schrik van losbarstende haat

Daarom verlucht ik dit stukje tekst met beelden van een Gaza waar geen oorlog op te zien is...

tot de volgende ?

Oud (Photo credit: Mohammed Nairooz)

Er zat een briefje in de bus met de mededeling dat men dit briefje binnen een uurtje zou terug komen halen... ?
Het was van een "ijzerpeet", een man die oude metalen komt ophalen.
Ze zijn zeldzaam geworden.

Vroeger, in de tijd dat de dieren nog spraken, was dat een eerbaar beroep.
De man met een steekkar die aan ieder huis "oude" metalen kwam ophalen. En konijnenvellen.
Toen kwam er een systeem waarbij men ook het grof huisvuil zou komen ophalen, en meteen viel een eerbaar beroep weg, en een inkomen. Niet alleen een inkomen voor de ijzerpeet in kwestie, maar ook voor de gewone man, want de ijzerpeet van toen, die gaf je nog enkele centen voor je oude ijzer. Nu moet je allang blij zijn dat je het kwijtraakt.
In heel wat steden (ook hier !) moet je dat oude ijzer nu zelf naar het containerpark brengen. Heb je niets aan, in tegendeel, je moet er nog benzine voor verrijden.

Nu komt er dus weer een ijzerpeet rond.
Een moderne, ingaand op het feit dat je blij bent het kwijt te raken.
Je krijgt nu geen cent meer voor je oude ijzer en andere metalen. Wellicht hoogstens een verrukte grijnslach als den ijzerpeet koper ontdekt in je afval, want koper, dat is geld waard. Grof geld voor grof huisvuil.

Ik heb hem of liever hen, wat oud ijzer mee gegeven. Ze, want ze zijn met zijn tweeën... Vader en zoon ijzerpeet.

Toen hij in mijn gang de Afrikaanse beelden zag staan, vertelde hij dat hij ook antiek opkocht... Van alle markten thuis, niet alleen van de metaalmarkt?

Ze zijn gemoderniseerd. Niet alleen werken ze nu met strooibriefjes in je brievenbus, maar ze rijden ook met een mooie wagen, waarachter een oude knoestige aanhangwagen waar ze het oude ijzer op werpen. Nu moet ik eerlijk zijn... De steekkar, dat is een beeld uit mijn jeugd, uit het platte kustgebied. Ik zou hier in de heuvels van onze Vlaamse Ardennen niet graag een steekkar willen voortduwen, en al evenmin willen tegenhouden in het bergaf gedeelte.

Wellicht kwam de ijzerpeet hier vroeger met paard en kar ? Ik moet dat toch eens navragen bij de mensen van Ziekenzorg en/of Okra.
Gek, nu ik dat schrijf, besef ik dat mijn kennissenkring net als ik zelf, stilaan bestaat uit oudere mensen. Wellicht zijn mijn kennissen met mij mee oud geworden, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar nooit heb bij stil gestaan.
Met andere woorden, ik ben een oude mens die praat over oud ijzer.
djudedju

Nu ja, ik voel me niet oud, en mijn aanwezigheid bij Ziekenzorg en bij Okra zijn middelen om je niet oud te voelen...Maar je bent het wel.
Ik ga ons moeder moeten beginnen citeren in mijn gesprek met God, met de oneindigheid... Als ik 's morgens mijn ogen open doe "Ach, ik ben er nog!"  ... Nog een dik jaar en ik ben 10 jaar ouder dan mijn vader ooit is geworden.
We zijn hier niet voor de eeuwigheid. En iedere keer we weer naar een begrafenis gaan, of een kaartje schrijven met deelneming in het verlies, besef ik heel goed de eindigheid van de mens.

En dan denk ik aan de paar oude mensjes die ik blij heb weten sterven. Mensen die blij waren dat hun bobijntje tenden was. Mensen die het allemaal al gehad, allemaal al hadden gezien, en geen verlangens meer hadden.

Ik heb nog heelder pakken verlangens, nog heelder stapels wensdromen... Mij lijkt dat "tenden" zijn, nog zo verschrikkelijk ver weg. Wellicht heb ik een veel te levendige geest om ergens een einde te zien. En toch komt het ooit.

En weet je, dan denk ik aan mijn jeugd... Aan al de dromen die ik toen had, en die stuk voor stuk anders zijn uitgekomen dan ik toen dacht. We zijn blijkbaar heel slechte voorspellers. We zijn wel heel grote dromers.
En nog steeds droom ik...

Is dat niet mooi ?

tot de volgende ? (op de foto: een instrument voor als mijn lied gezongen is ?)

eenzaamheid

English: - (Photo credit: Wikipedia)

1
Nu en dan zie ik hem hier voorbij slenteren.
Een oude man, met een klein lelijk hondje, die geen stap van hem weg gaat.
De man kijkt nooit op, hij loopt iets voorover gebogen, het hoofd naar beneden. Hij stapt niet, hij zet heel behoedzaam voetje voor voetje. Altijd gekleed in een oude blauwe overall, soms met een dikke zwarte vest er bovenop.
Nu en dan stopt hij.
Je ziet hem dan diep ademhalen, met de schouders wat hoog, in die typische houding van mensen die ademnood hebben. Op zijn hoofd een petje, horend bij de blauwe overall.
Telkens hij stopt, gaat het hondje voor hem staan, en kijkt hem aan, als een bezorgde verpleegster.
Regen of geen regen, hij loopt op een paar oude sloefen, je kent ze wel, in stof, met zo'n typische ruitentekening op.

Zelfs al zeg je hem goedendag, hij heft het hoofd niet op, je hoort enkel een vaag gebrom als teruggroet, en een korte blaf van het hondje. Het is helemaal niet duidelijk of hij een goedendag terug wenst, of de hond doet zwijgen.

Ik weet niet hoe oud de man is, maar hij ziet er uit of hij Methusalem van de troon gaat stoten.  Ik denk dat hij zich maar een keer of hooguit een paar keer per week scheert. Meestal zie je hem met een gelaat die door de witte stoppels er uit ziet alsof hij met een dodelijke bleekheid is overtogen. Aan zijn neus hangt veelal een druppel, en nu en dan wrijft hij met zijn mouw langs dit orgaan.

Een oude man met zijn hondje...
Helemaal alleen

2
Ik zou haar niet hebben gezien, had ze niet plots bewogen, waardoor een lichtflits van op haar brillenglazen mij trof.
Ze zat binnen in huis, niet voor het raam, maar achter het muurtje tussen de twee ramen in, en keek naar de straat via het ouderwetse spionnetje... Je ziet ze bijna nergens meer, die spiegel die schuin aan de gevel hangt, zo dat je ongezien de straat kunt bespioneren.
Ik zag via het spiegeltje een oud, bleek gezichtje, met een ouderwets brilletje, met van die ronde glazen, het grijze haar strak achteruit getrokken en wellicht samengebonden in een knotje.
Toen ze zag dat ik terug keek, trok ze de gordijn voor haar gezicht.
Sindsdien kijk ik altijd of ze er zit.
En ja, bijna altijd zie ik haar de straat bespioneren...
Twee, drie keer zag ik haar rechtstaan van haar vertrouwde zitje. Ze draagt een blauwe voorschoot, en een witte bloes, waarvan het kraagje net zichtbaar is boven de voorschoot uit.
Ik heb enkele keren mijn hand in een groet opgestoken, maar ze rukt dan, als verschrikt, het gordijn voor haar uitkijkpost.

"Ze praat met niemand" wist een buur me te vertellen. De donderdag zie je haar buiten komen, dan gaat ze naar de markt. Weer of geen weer. Ze sloft door de straat, met zo'n boodschappenwagentje achter zich aan getrokken. En iedere week stopt de bierhandelaar aan haar deur, neemt de lege bak van spuitwater mee, en zet een nieuwe in de plaats.
"Meer leven is daar niet te zien..." besluit ze haar verhaal.

Vorige week kwam ik het huis langs, en toen ik keek naar het spionnetje, zag ik niets of niemand.
De buurvrouw die me zag kijken, en wellicht onze babbel van de vorige keer nog indachtig was, kwam haastig buiten.... " We zagen ze al een paar dagen niet meer, en toen ze donderdag niet buitenkwam en de bierhandelaar ook al vruchteloos aan de deur stond, toen hebben we de politie opgebeld... Ze hebben haar dood gevonden, in de gang... Ze moet er al zeker een week gelegen hebben, meneer, want ze stonk verschrikkelijk..."

Eenzaamheid...

3

Een hele bende kinderen waren aan het ravotten op het plein. Ze holden achter een bal aan en maakten pret. Aan de kant van het veld stond een kleine knaap naar het spel te kijken, met een hele berg verlangen in zijn blik.
Ik stapte naar hem toe, "Doe je niet mee?" De knaap keek me aan, haalde de schouders op, met een gebaar van "dat zie je toch", en hopte weg, zijn ene been stijf en stram...

Eenzaamheid
In vele vormen
Geestelijk, lichamelijk, maar hoe dan ook een handicap

Het gekke is, dat ze je zo moeilijk binnen laten in hun eenzaamheid.
Het lijkt wel of de eenzaamheid een ondoordringbaar harnas vormt rond hun ziel, hun zijn...

We moeten de opbouw van dat harnas voor zijn, anders komen we hopeloos te laat. We moeten bij hen zijn, voor ze echt ingekapseld zitten in de eenzaamheid.

tot de volgende

waterzonnetje ?

Ze hadden ons zon belooft... en het doet niets dan zachtjes regenen van uit een grauwe grijze hemel...
Ik moet echt stoppen met het schrijven over het weer, het trekt op niets, en dat straalt wellicht af op mijn blog.

Bovendien, weer of geen weer, ik ben een tevreden man. We hebben gezellig getafeld gisteren, en nadien nog wat na gekeuveld.

En vannacht heb ik geslapen lijk een varkentje - zegt Anny, want zij zou niet hebben geslapen.
En toch voel ik me nog helemaal niet fit, niet uitgeslapen. We zijn zo net terug van de rommelmarkt, en ik moet zeggen, ik was blij dat we weer buiten waren, ik verrek van de pijn. Dat weer! zegt Anny, dat feest, denk ik.

Nu ja, dat gaat ook wel weer voorbij. Vandaag en heel de week een beetje de broeksriem aanhalen, zo'n eetfestijn is helemaal niet goed voor de lijn. (En ik heb al zo'n volle lijn)

De voorbije week was in ieder geval een dure week! En ik denk daarvoor niet eens op die resataurantkosten... Nee, we hebben een nieuw wasmachine én een nieuw elektrisch fornuis moeten aankopen... Vanmiddag verbrandde ik mijn mond aan mijn soep. 3 Ik ken dat nieuw vuur nog niet" zei Anny, "het gaat veel sneller dan vroeger". Ik vraag me af hoe ik straks mijn kleren uit die nieuwe wasmachine zie komen... Ook te warm ?

Om het eens anders te stellen, de voorbije week hebben we de economie gestimuleerd.  Jammer dat dat zo veel kost.

Wij behoren nu al meer dan een jaar tot het gild der gepensioneerden. En al die geruchten over de economie maken een mens, zeker een gepensioneerde, bang. Nu, het voortdurend praten over de loonindex maakt wellicht ook de werknemers bang !

Bij het kijken naar de TV, naar de Europese betoging, gaf ik inwendig de Franstalige dame een beetje gelijk, die zei dat ze moesten investeren in de economie: ze hebben wel geld voor de banken, dan moeten ze het ook hebben voor de economie. Het is natuurlijk zo simpel niet, maar die steun aan de banken, en vooral de manier waarop, de bezoldigingen van de kopstukken van die banken en van heel wat multinationals, dat stuit de massa tegen de borst.
Ik vind het héél gek dat je nooit hoort praten over de verloning van voetballers en trainers... Alleen als er eentje de laan uitgezwierd wordt met een schandalig grote opstappremie (opzeg en premie), dan hoor je wat gemor.

Men zou het minumumloon, het minimuminkomen moeten optrekken, en de maximum lonen moet aftoppen. Ik geloof ook niet in een volkomen gelijke bezoldiging voor allen, maar het verschil moet menselijk blijven.

Soms zit ik te dromen... Als je weer eens hoort van zo'n schandalig hoog loon... Zou die man 's nachts op staan om zijn geld te kunnen uitgeven? Je kunt toch maar leven. De een mag gerust wat meer hebben dan de ander, maar het moet logisch en aanvaardbaar blijven, zowel voor de laagste als voor de hoogste inkomens !

Ik ga stoppen, want daar over praten is al net zo erg, als praten over het weer... Het blijft ook daar regenen !

tot de volgende ?

45

Vue du canal à Rozenhoedkaai (Photo credit: Wikipedia)

't Is zo ver, vandaag, even na 10 uur zijn Anny en ik precies 45 jaar getrouwd.
Straks komen de kinderen en kleinkinderen en dan gaan we samen eens lekker eten...

45 jaar geleden was dit wel even anders. 's Morgens vroeg opstaan, netjes het bad in, scheren, tandenpoetsen, haar kammen en föhnen, haar dat daags voordien netjes was kortgeknipt... en in die tijd was kort ook nog werkelijk kort.
Proper vers ondergoed aan, en dan het nieuwe flink gesteven hemd aantrekken. De manchetten omplooien en er de mooie knoppen in zetten, de weerbarstige knoopjes (dat stijfsel hé) dichtknopen, ook het bovenste en dan de nieuwe broek van het nieuwe kostuum aan trekken. Kousen aan (ook al nieuw) de nieuwe gladde schoenen aantrekken, die vervloekte plastron aantrekken, drie keer een mooie knoop proberen te maken en dan om moeder roepen om dat te doen.

Dan verveeld en zenuwachtig rondlopen tot iedereen klaar is, en we met de wagen naar Loppem kunnen rijden. In het nette pak, met in de borstzak een net zakdoekje dat even boven komt piepen.

Daar gekomen, aanbellen aan de deur van de geliefde. Drie keer, omwille van de fotograaf.
En dan binnengaan, wachten op je bruid, die in een wolk van wit de trappen afkomt (drie keer voor de foto) het bruidsboeket geven. Een glaasje schuimwijn in de nette voorplaats, druk gebabbel waar je niets van hoort, want je hebt alleen oog voor die witte wolk naast je...

Dan de taxi in voor de ampele 500 meter naar het gemeentehuis... Eindelijk officieel getrouwd, eindelijk je eigen baas, zelf een gezin vormen... Nadien de kerkdienst en bij het buitengaan gestropt worden door de misdienaars, met een grote rode koord. Ze lieten je pas door nadat je hen wat drinkgeld had gegeven. Daartoe had moeder in al de zakken geld gestopt, dit voor de schaal dat voor de offerande, dat voor de misdienaars... Braaf mens, dacht aan alles.

Dan naar de feestzaal... In de namiddag nog eens op stap met de fotograaf, mooie foto's nemen in het historische Brugge...

Ach, die mooiste dag van je leven was zo vlug voorbij, en het "vrije" leven begon.
De vrijheid dat is vooral verantwoordelijkheid.
We hadden bijna niets, en al wat we nu hebben, hebben we samen gespaard en samen opgebouwd.
Ik denk dat dit de ideale formule is, dat samen hutje bij mudje bijeensparen, samen alles opbouwen...
Dat is een sterke lijm.
een lijm die al vijfenveertig jaar dient, en hopelijk nog veel langer.

Vandaag dus een Vermeil bruiloft... Het wadde ? Vermeil?
Ik heb het opgezocht: in vuur verguld zilver.
Er moeten dus meerdere manieren zijn om te vergulden, maar 45 jaar doet het heel goed.

tot de volgende ?

pimpelende koolmezen

Nederlands: Roofvogel Materiaal: lindehout Behandeling: lijnolie en bijenwas Afmeting: 69x45x7 cm Achtergrondinformatie: roofvogels zijn enorm fascinerende dieren. Sommigen snijden romp en vleugels apart en verlijmen deze, maar deze is uit 1 stuk gehaald. (Photo credit: Wikipedia)

Ik schreef al eerder over de vele mezen die komen fourageren in mijnen hof...
Nu is het raadsel opgelost.
het blijkt dat kool- en pimpelmezen massaal aan het migreren zijn, omdat er bijna geen zaden en noten te vinden zijn in de natuur, gevolg van het bar slechte voorjaar !
Dus, beminde parochianen, doe allemaal een beetje moeite, en voeder de beestjes, al wat je voederen kunt.
Je kunt natuurlijk van die mezenbollen kopen, maar ik gaf je reeds eerder in deze blog een beterkope oplossing. Je smelt wat frituurvet, zo dat het net vloeibaar is, en je gooit er vogelzaad en pindanootjes in. Je laat het boeltje stollen in oude plastic-schaaltjes (het mogen gerust ook porseleinen schaaltjes zijn, indien je heel bijzonder hoogstaande mezen hebt in je tuin...)

Maar laat ons in hemelsnaam de mezen helpen door deze kwade periode ! Er zijn al zo bitter weinig vogels meer over ! Je krijgt nu de kans er een hele hoop te redden. Doen !

Nog niet zo lang geleden was ik in gesprek met onze Bart bezig over het feit dat er de laatste jaren zo veel vogelsoorten verdwenen of bijna verdwenen zijn uit onze streek. We spraken over de leeuwerik, de groenvink en het kwikstaartje... Ook de geelgors passeerde de revue... Misschien zie en hoor je deze nu nog wel in de streek waar jij woont, draag er dan zorg van, want ze zijn aan het verdwijnen !

En het zijn heus niet alleen vogelsoorten die verdwijnen, minder opvallend is dat ook planten verdwijnen, dat ook zoogdieren verdwijnen (de inlandse hamster kwam onlangs op die trieste manier in de kijker)... Ik schreef het reeds eerder, heel wat geleerden zijn er van overtuigd dat de aarde weer in een periode zit van het "Grote Uitsterven"... Dat is reeds eerder gebeurd, denk maar aan de dinosaurus !

Ik weet niet of we de boel kunnen redden met het hangen van mezenbollen en het opbouwen van een beestentoren in de tuin, maar niets doen helpt zeker niet !

Misschien een klein voorstel... Als je graag een nette tuin hebt, en zorgvuldig alle bladeren bijeenharkt om je gazonnetje net te houden, leg die bladeren dan aub ergens in een verloren hoek op een hoop, leg er enkele takken op om de boel bijeen te houden. U biedt woonst aan massa's dieren, die dank zij die bladeren de winter door komen. Vooral insecten, maar misschien, met wat geluk ook een egel...
Dat zijn dingen die je niets kosten, en die heel wat leven kunnen redden.

Ik hou niet van Kris Duchaussois (of hoe schrijf je die naam?), maar zijn wekelijkse voorstellen om van je tuin een klein onderdeel te maken van een groot reservaat, zijn correct en verdienen navolging.

De natuur schreeuwt om hulp !

Natuurlijk ben ik ook bekommerd om de belaagde neushoorn en de reuzenpanda, maar ik vind de dieren om me heen nog veel belangrijker, want zij zijn echt een stuk van ons leven, van ons milieu !

Ik weet dat ik tegen zere schenen ga stampen, maar ik denk dat we ook iets moeten proberen te doen aan de scheefgroei binnen onze natuur. Onze natuur is dermate ontwricht, dat er geen sprake meer is van een natuurlijk evenwicht. En de laatste jaren zien wij een veel te grote aangroei van de rovers. Ik denk hierbij vooral aan kraaien, roeken, eksters, ratten en vossen. Deze dieren doden andere dieren om te leven. In een natuur waar de prooidieren al sterk onder druk staan door een ontwricht milieu, door sproeistoffen, fijn stof, scheikundige vervuiling, moeten we kijken dat de roofdieren niet op hun beurt evolueren tot een plaag, en de teloorgang van de natuur versnellen.

Ik vind een kraai een prachtige en heel slimme vogel, maar geen enkel soort mag eigenlijk de overhand nemen.
Het natuurlijke evenwicht is er niet meer. Gewoon omdat er te weinig natuur is, en te veel vergiften.
Als we nog iets willen behouden moeten we op diverse manieren ingrijpen.
Een deel van de dieren lukt er in zich aan te passen aan de nieuwe door de mens gecreëerde wereld. Denk aan de merel die van schuwe woudvogel is geëvolueerd tot stadsvogel. Dit is een voorbeeld van een onschuldige soort, maar er zijn andere. De ratten zijn de mens gevolgd, de vossen doen dit nu ook. Ook kraaiachtigen en in sommige regio de spreeuwen en/of de meeuwen.

Maar grotendeels zijn dit eigenlijk rovers.
Dit betekent dat deze dieren op die manier een voorsprong aan het uitbouwen zijn, en deze voorsprong zienderogen aan het vergroten zijn, ten opzichte van de rest van de natuur, die zich niet aanpast aan de verstedelijking van de natuur.

Vlaanderen heeft door zijn stedebouwkundig beleid eerder het uiterlijk gekregen van één groot stadsgewest dan wel van steden in  vlekken tussen een massale natuur in.

Onze natuur wordt daardoor schever getrokken dan ooit.

Misschien kent iemand een betere manier dan ik, maar het lijkt me duidelijk dat we corrigerend moeten optreden willen we nog iets overhouden !

Maar laten we maar beginnen in ons eigen tuintje, voeder de vogels !

tot de volgende ?

grijs

Nederlands: dit is een nest waar in 3 verschilende kleuren voor komen: zwart wit, rood wit en lilack wit (lijkt grijs maar is echt licht paars) (Photo credit: Wikipedia)

De wereld lijdt aan een chronisch gebrek aan kleur.
De herfst wordt door velen geroemd om de kleurrijke herfstbladeren, maar buiten mijn linde staan hier geen bomen in de nabijheid, en een linde verkleurt wat gelig, en dat is al. (Wel in een andere tint dan die vervelende maïs)

De herfst en de winter zijn voor mij trieste periodes in het leven. Het enige waar ik wat plezier in heb, zijn de vogeltjes die nu vlak voor het raam komen fourageren op de voedertafel.  De rest lijkt wel allemaal dood en vergaan. Ik voor het eerst zelfs enkel planten, die in het begin van hun loopbaan wat vorstgevoelig zijn, in een vliesdoek gehuld, en nu staan er niet alleen schijnbaar dode of stervende planten in de tuin, maar ook nog eens spoken in nationale klederdracht...

Buiten die vermaledijde geelbruine maïs staan de velden er naakt en triestig bij, nat en grauw.

De mens volgt die tendens.
In de zomer zie je mensjes in felle kleuren rondlopen en vooral rondfietsen. Nu, in de herfst en wintermaanden dragen de meesten zwart, grijs of hooguit wat doods bruin... Zelfs de wielerterroristen verbergen hun kleurige outfit onder zwarte regenvestjes.

Soms heb ik lust om hier ergens een heel kleurig iets, pardoes in de natuur te planten. Een groot voorwerp in briljante kleuren die vloeken met al dat grijs en grauw. De verkiezingen in ons land zijn wat te vroeg gekomen ! Ze zouden dat de facto moeten doen in de somberste tijd van het jaar, de zes donkere weken, drie weken voor en drie weken na 21 december... Op die manier zouden de grauwe velden toch nog wat kleur hebben, weliswaar van lelijke onderwerpen, maar toch kleur.

Ik troost me in de aanwezigheid van mijn parkiet (knalgeel met rood) en mijn kanarievogel (geel)... Zij brengen niet alleen leven en lawaai, ze brengen ook beweging en kleur.  Buiten vrolijken de mezen en het roodborstje de boel wat op.

Ik smacht naar kleur
Zeg mij waar de bloemen zijn, waar zijn ze gebleven?
(is dat geen liedjestekst?)


Ach, ik zit te zagen. Kijk, hier op mijn scherm kan ik kleur toveren, zoveel ik wil. Ik kan screensavers laten draaien met heerlijke kleurige foto's van bloeiende velden. En zelfs het tekstblad waarop ik mijn blog aan het typen ben, is heerlijk wit met enkele kleuraccenten die me wijzen op schrijffouten (je zou voor je plezier een fautje schreiven om wat helrood te zien opflitsen.

Heel wat van die rode lijntjes negeer ik, omdat ik vind dat ik geen Nederlands moet schrijven, dat Vlaams ook heel goed en heel juist is.  Waarom zou ik mijn moedertaal moeten verloochenen ? De taal waar we mee opgegroeid zijn, die we spreken, die we kennen zonder er bij na te denken.
Bij mij mogen er blaffeturen (vensterluiken) aan de muur hangen, en kan ik spreken over zeeratjes in plaats van over cavia's... De meeste van die woorden vind je toch terug in de dikke van Dale... Dat er dan bij staat  (zuid nederlands) dat is voor mij geen reden om ze niet te gebruiken, in tegendeel. Ik ben hier in Vlaanderen. Ik zou het dan ook logischer vinden dat men daar niet Zuid nederlands zou bij zetten, maar Vlaams. Voor de rest geen opmerkingen over dat treffelijke boekwerk.

Bij mij mag de coureur nog een tuimelperte maken en op zijn kop stuiken... Dat doet echt niet meer pijn dan vallen en op zijn hoofd terecht komen.

En weet je... dat brengt kleur in de taal...
kleur...
hmmmmmmmmmmmmmmm !

tot de volgende ? (op de foto: mooie zeeratjes !)