27.714° pagina

Image via Wikipedia

Statistieken zijn een verschrikkelijk ding... Zo net las ik dat ik reeds 27.713 pagina's heb gepubliceerd.
Da's een heel pak. Een gewoon pak a4 papier is zo'n 7 cm dik en telt 500 vellen... Dat wil zeggen dat ik een stapel van 55,426 pakken heb beschreven, of een stapel van meer dan 387 ja, bijna 388 centimeters hoog... Ik ga dus geen poging wagen om dat af te gaan drukken...
Vandaag zijn we - voorzichtig - naar Flanders Expo gereden naar de rommelmarkt. En naar achterneef Marc. Ik heb drie boeken over keramiek gevonden. Prachtige foto's van wat men vroeger allemaal presteerde. Om van te watertanden, en om complexen van te krijgen. Nu, ik heb aan Linda eens uitleg gevraagd over hoe die mannen (bv in Chinees porselein) dat doen, om zo ragfijne constructies te maken, en dan nog zeer gedetailleerd. Ze vertelde me dat de Chinezen heel anders werkten dan wij, ook de porseleinaarde is er niet dezelfde. Maar neem bv zo'n meterhoge vaas in Chinees porselein. Die wordt behoorlijk dik opgebouwd (paar centimeter !) dan de eerste bak (biscuitbak) en dan wordt de vaas dunner gemaakt, men draait als het ware een behoorlijke laag weg. Nadien volgt dan de definitieve bak met onderglazuur en glazuur.
Ze werken dus  niet echt zo fijn in de klei, het is eigenlijk meer tailleren in de biscuit, net zoals je zou beeldhouwen... Goed om weten !

Gisteren zijn we in de bijtende kou naar Michelbeke gereden, naar de kaas- en wijnavond in de school van Els. Het was verschrikkelijk koud, in de terugkeer was het bijna 11° onder nul ! Toen ik vanmorgen buiten keek, was de baan tijdens de nacht sneeuwvrij geworden (gisterenavond lag die nog wit !). Het was maar 5.5 ° meer onder nul. Sneeuw op komst ? Volgens de weerman alleen aan de kust te verwachten... En als we kijken naar de winter in de rest van Europa, dan komen wijn nog goed weg ! Op dat gebied boffen we maar met ons Absurdistan !!! We hebben bijna nooit echt goe weer, maar meestal valt alles nog netjes binnen de normen. Heel zelden dat wij abnormaal weer hebben. Houden zo !

Vandaag ging het goed om te rijden. Alleen iets geks op de autostrade. Aan de verkeerswisselaar waar we van de E17 naar de E40 rijden, reed een wagen achter ons. Op de viaduct reed ik heel voorzichtig en langzaam. Toen we er af reden was de wagen achter ons verdwenen... Is er iets gebeurd ? Geen idee, maar het was iets geks. Anny had het ook gezien, en ook zij was wat ongerust. Misschien, hopelijk was het niets, misschien gewoon een lekke band of zoiets, maar met die gladheid denk je makkelijk het ergste !

Toen we binnen kwamen in Flanders Expo, bleek Marc binnen in het loket te zitten, met zijn voeten tegen de radiator.  Hij moest de marktkramers op de parking hun plaats geven en ontvangen, en zo lang buiten staan op de koude sneeuw...  De dame die de kaartjes geeft liet ons binnen in het loket komen. Dat is een plaats waar we nog nooit kwamen !

Ik ga stoppen, het is zondag, rustdag !

tot de volgende ?  ( Foto: Flanders Expo Ingang)

- 13 ° celsius...

Image via Wikipedia

't Is koud, zo koud dat de sneeuw, ondanks het strooizout, niet smelt. Ik weet wel, het is zaterdag, en veel minder verkeer, maar toch: het is bar koud.
Wie dacht dat de winter al voorbij was, is er aan voor de moeite. Het is winter, en goed ook.
De grond ligt bedekt een dun laagjes sneeuw, zo'n 3 à 5 cm... Niet veel, maar genoeg om glad te zijn.
En vanavond moeten we daardoor, 't is kaas en wijnavond in de school bij Els, maar dan zonder Els, want de duts zit met de griep in bed. 't Is eens wat anders dan met Bart, en verandering van spijs...
Alhoewel, met griep heb je géén appetijt.
Ik weet nog niet of ik straks naar de academie ga, ik zal eens kijken hoe het met de wegen is gesteld. Als het te glad is, blijft den deze netjes thuis. Maar ik hoop dat ik kan gaan, want ik doe het wel graag. Mijn vaas in de gedaante van een manneke is af, staat te drogen om te bakken. Het ziet er goed uit. Ik moet hoognodig eens weer aan het kleuren en glazuren slaan... Ik loop achter. Ik zit altijd maar nieuwe beelden te maken, en ik werk ze dan niet af met wat er keramiek van maakt... Ik moet mezelf eens bij het nekvel pakken en dat eerst gaan doen, maar nu zullen het eerst die kopvoeters zijn... à la Klee en Appel...
Nooit gedacht dat ik dat nog eens zou doen. Ik vind dat eerlijk gezegd, niet echt mijn ding. Ik hou niet van dat "kliederwerk" (vergeef mij, oh kunstcritici!).

Ik ga niet weer een exposé schrijven over kunst en mijn opvatting daar over... Dat ik ik al meer dan genoeg. Ik heb er mijn kijk op, en dat is mij genoeg. Ik sta voor alles open, maar dat wil niet zeggen dat ik ook alles moet goed vinden hé.
Ik zie dingen op TV en in tijdschriften, waarvan ik me afvraag wie dat nu in zijne living wil hangen of zetten... Maar als ze het toch doen, dan is dat hun smaak, of misschien niet eens echt, is het een beantwoorden aan de opgedrongen smaak van een of ander omhooggevallen criticus... Om in de mode te zijn.

Er is ook goed nieuws... mijn pijn is bijkans verleden tijd. Ik heb deze morgen pijnvrij kunnen turnen. Maar het is maar koud om daar te staan armzwaaien. Nog een beetje en ik bevries, en mijn armen breken af...  Ik zit hier te kijken naar de mezen die komen fourageren... 't zijn precies bollekes breiwol, zo dik opgezet om de kou buiten te houden. Als ze op een takje zitten, dan zakken ze diep door, om hun pootjes ook tussen de veren te hebben, zodat die ook wat warm blijven... Of warm krijgen, want het is verdorie ferm koud.

Och, zul je zeggen, het is iedere winter wel eens zo koud, maar het verschil is, dit jaar is de winter er gekomen van de ene dag op de andere, van een herfst die eerder zomer was, een winter die bleef zomeren, plots keihard de winter in. We zijn niet geacclimatiseerd...  Veerle telefoneert net: ze krijgt het rolluik niet meer naar omhoog...Vastgevroren...
't Is koud, of gelooft ge het nu nog niet ?
En mijn sneeuwschop, waar ze zo mee hebben gelachen? Ze komen hem lenen...nu kan ik lachen.

Allee, ziet dat nu eens aan, voor één koude dag maak ik nu een hele blog om van te rillen !
'k Zal maar stoppen voor ge vast vriest aan uwen kwampjoeter...

tot de volgende ?

Hoop doet leven...

Image via Wikipedia

Gisteren was mijn blog plots voor de helft verdwenen: elektriciteitspanne... Ik gebeld met de telefoon die het nog deed (die andere heeft blijkbaar ook heiligen Triek nodig) en daar deelden ze me mede dat het wellicht rond 14 uur zou hersteld zijn geweest geworden... Paniek ! Robert kwam om mijn Centrale verwarming weer op punt te stellen, ik kon niet eens de poort van mijn garage openen, dus ook mijn auto niet buiten zetten, dus kon Robert niet eens bij mijn chauffageketel komen...  Robert opgebeld... Herstelling uitgesteld. Vijf minuten later: elektriciteit was er terug. Robert weer opgebeld, herstelling kan toch doorgaan, en 's middags toch warm eten.
(Nee, ik zat niet zonder verwarming, maar mijn brander maakte een enorm en bizar lawaai - 's nachts werden we er telkens wakker van !)

's Middags: warm eten... We hadden voor het eerst aardpeer op het menu (topinamboer) ... Het smaakte heerlijk. We gedachten nog maar eens een keer Luc (courgette) die we bij deze omdoopten tot Luc (aardpeer)... Rond 14 uur kwam dan Robert aan en begon aan de verwarming te werken, en een nieuwe thermostaat te zetten. Door een wat rare bedrading van de elektra viel dat laatste nog niet mee, maar enfin, het kwam in orde en vannacht werden wij niet wakker van het rare gedaver. Wel van het gebrek aan gedaver.

Terwijl Robert zat te werken, Suzanne koffie zat te nippen met een dikke vest aan (de verwarming was uit door de werkzaamheden), zaten Anny en ik zelf met buikkrampen en diarree... Aardpeer is blijkbaar laxatief en maakt veel wind.
Of we gebruikten het verkeerde recept. Ik moet Luc eens vragen hoe zij dat klaarmaken... 

En zeggen dat ik gisteren zo'n mooie blog had gemaakt over links en rechts... Ik ga het niet herschrijven, wel nog even de conclusie meegeven: Door dat de politieke partijen eigenlijk allemaal besmet zijn door de neoliberale tendens, door dat zij allemaal aan populisme doen, om zo aan ieders wensen te voldoen en niemand voor het hoofd te stoten, dat er door het gebrek aan duidelijke lijn voortdurend afsplitsingen komen waardoor we met enorm veel partijen zitten... Daardoor wordt het land bijna onbestuurbaar, is het bijna onmogelijk om een makkelijke en logische regering te vormen. Doordat de partijen onderling maar heel weinig verschillen is een heen en weer geloop van politici van de ene naar de andere partij schering en inslag geworden... De logica zegt dan ook dat de vorm van democratie die wij koesteren in ons systeem eigenlijk alleen kan bestaan bij monde van een systeem van drie partijen. Een links, een rechts en een midden... Afsplitsingen zijn geen teken van echte democratie, maar een uitholling van het systeem. 

Niets belet dat intern in de partijen er groepen zitten die proberen bij te sturen in het beleid van de partij, maar die partij moet met één duidelijke lijn naar buiten komen en ook duidelijk te herkennen zijn als of links, of rechts of midden.... Doen ze dat niet, dan kan men weer aan de zelfde ziekte gaan lijden, onherkenbaarheid en gebrek aan identiteit, met daarbij de overloperij en bijna noodzakelijke afkalving in splinterpartijen.

Maar wellicht vertel ik niets nieuws, ieder weldenkend mens moet immers tot die conclusie komen, of men moet gaan naar een totaal ander systeem van regeren en van het begrip democratie. Ik zie niet in hoe dat kan, maar ik ben dan ook geen deskundige op dat gebied, ik heb alleen een portie gezond boerenverstand.

tot de volgende ? op de foto: bovenaan aardperen en onderaan  de zoete aardappelen

links, rechts, één, twee

Vannacht wat liggen prakkezeren... Over politiek. Daar kan een mens nogal eens van wakker liggen hé, zeker in ons Absurdistan...
We horen zo vaak praten over linkse en over rechtse partijen, maar wat is dat eigenlijk?
Rechts: Rechtse partijen dragen de economische groei en bloei hoog in het vaandel. Dat is voor hen de hoogste prioriteit. Klinkt goed, maar er schuilt een adder in het gras... Want uiteindelijk willen zij die economie ten allen prijze bevorderen, "want dat is de enige bron van welvaart".
Dat betekent dat zij bijvoorbeeld de werkloosheidsvergoedingen willen beperken in bedrag én in tijd. Werklozen moeten gestimuleerd worden om te werken, en zich niet installeren in de werkloosheid is het vaak gehoorde argument. Dat klopt  in ons landje echter niet.
Ons werkloosheidssysteem is immers geen zuiver systeem. Bij ons zit al wie ziek is, maar niet 66 % of meer arbeidsongeschikt is, ook onder de noemer werkloosheid. Dus daar zitten er een heel pak van de mensen die zich zouden geïnstalleerd hebben in de werkloosheid, maar die in feite te ziek zijn om te werken en niet ziek genoeg om te genieten (!) van de ziekte-uitkeringen....
Er is nog een tweede groep: mensen die nergens aan de bak raken door hun leeftijd, of mensen die echt geen werk vinden. Want er is een eigenaardig iets aan het systeem. Neem een werkloze ingenieur, als die een job aanneemt beneden zijn scholing, dan is hij geen werkzoekende meer, en als hij daar werkloos wordt is hij niet langer een werkloze ingenieur, maar een werkloze putjesschepper of welk werk hij ook deed...
Dit systeem blokkeert de geschoolden om werk aan te nemen beneden of buiten hun scholing. Dat de scholen geen rekening houden met de arbeidsmarkt verhoogt die probleem nog.
Ik ga niet doorgaan over dit probleem, maar misschien nog één kleine opmerking: ons werkloosheidssysteem is discriminerend. Als een vrouw werkloos is, en haar man geniet een inkomen, dan heeft zij minder vergoeding dan de man in hetzelfde geval.

Deze blog was veel langer, maar dan  kwam er plots, uit de blote blauwe hemel een electriciteitspanne... en alles was verschwunden.... Ik hoop dat ik morgen mijn inspiratie terug vind...
tot de volgende ?

nr 2.194...

Image via Wikipedia

Ik heb het ja al gezegd, ik heb reeds meer dan 2000 blogjes geproduceerd... Officieel is dit nu nr 2.194, maar dat klopt niet helemaal... Op zijn minst een keer is een blog twee keer gepubliceerd, en ik bracht nu en dan ook wel eens een blogje met een artikel van een ander op je bord. Maar het zijn er in werkelijkheid wel meer dan 2.100... Da's best veel.
Ik weet niet of jij het nu en dan doet, maar soms zit ik eens terug te bladeren, kijk ik wat ik een jaar geleden schreef, of pik er zo maar een titel uit, of ga eens naar het prille begin...
Moet je echt eens doen.
Kun je wat geschiedenis opdoen van de laatste jaren... Nu ja, geschiedenis van de hele kleine dingetjes van het alledaagse leven van een knorrepotterige opa.
't Is eens wat anders dan te moeten lezen over oorlogen, koningen, keizers en admiraals en hun maîtressen... Ik heb geen maîtresse, en heb als grootste en hoogste graad "Officier in de Leopoldsorde"... En daar ben ik niet eens echt gelukkig mee.
 Ik zit dan altijd te denken aan mijn nonkel Louis, die tijdens de oorlog spioneerde voor de geallieerden in de groep van Prins Karel, in Buchenwald  bijna aan zijn einde kwam, en daarvoor een vereremerking kreeg (Wat ben je daar eigenlijk mee?) die lager is dan wat ik heb. (Waarvoor ?)
Ik heb niets gedaan dan mijn werk en mijn plicht, dus daar hoort naar mijn gevoel geen vereremerking bij... Een ereteken, dat hoort bij iets uitzonderlijks. Niet bij dagelijkse besognes.
Misschien krijg ik ooit nog wel een ereteken voor het maken van het meeste blogtekstjes. Alhoewel, ook daar zijn er wellicht die nog veel productiever zijn...
En in hoeverre is dat een werk van uitzonderlijke betekenis? Niet.

Kortom, eigenlijk heb ik een leven geleid zonder uitzonderlijke dingen, en ik leid  dat nog steeds. Een voettocht door Schotland was voor ons een groot avontuur, maar dat is helemaal geen avontuur voor de echte avonturiers. En echte avonturiers dat zijn volgens mij dan weer mensen die onverantwoorde dingen doen, zoals op een heel hoge berg klimmen alleen om er dan weer af te kruipen en te kunnen zeggen dat hij/zij het heeft gedaan.
Ik ben dus een toonbeeld van Jan Modaal...
Met een bijna rimpelloos leven.
Zoals iedereen kreeg ik mijn deel van de miserie en mijn deel van het geluk, zodat ik mij bij de gelukkigen acht. Want er zijn ergere dingen.
Ik heb geen nood aan die "uitzonderlijke" dingen. Het geluk zit volgens mij veeleer in het rimpelloze leven, dan in een leven met diepte- en hoogtepunten. In dat rimpelloze leven lijkt het leven niet echt rimpelloos. De kleine dingen van alle dag zijn soms -naar mijn gevoel- serieuze golven. Een onverwacht complimentje, een gesprekje, een gelukte dag... golven genoeg voor mij, voor ons.

Laat zij die dat echt willen maar op de Mount Everest kruipen. Ik heb daar niet de minste interesse voor, en ik heb zelfs geen greintje bewondering voor zij die het wel deden, want ik zie daar geen nut in. Wie de potloodscherper ontwierp, die heeft welk mijn achting, want dat toestel heb ik al heel dikwijls gebruikt.
En ik heb meer eerbied voor de uitvinder van de pen dan voor die van het zwaard  (de pen is machtiger dan het zwaard)...
Wellicht ben je niet met mij akkoord, en zie je wel nut in het duiken in de diepzee of het beklimmen van de Matterhorn? Mij best, doe jij maar je ding, maar ik heb er geen bewondering voor. Ik heb wel een enorme bewondering voor iemand die verpleger is tijdens een besmettelijke ziekte... Die doet iets nuttig en riskeert daar zijn leven voor de anderen. Dat is iets waar een ereteken zou op zijn plaats zijn. Van mij mogen al de verpleegsters in het rust en verzorgingstehuis waar tanteke was, een heel groot ereteken krijgen, want die mensen deden hun werk, een werk voor de ander. Niet evident om altijd beleefd en vriendelijk te blijven, ook bij de grootste knorrepot of bij die zo erg demente man/vrouw dat contact niet meer mogelijk is.
Werken voor de mens... dat is nobel. Werken voor de natuur dat is nobel.
Werken voor rijkdom ? Niet.
En toch doen we dat allemaal.
En een textielbaron die later beschuldigd werd voor fraude, kreeg voor zijn "werk" een heel hoog ereteken... En politiekers... en generaals...
djudedju

zit ik weer met mijn normen... Niet de uwe ?

tot de volgende ? (foto: een ereteken voor Kunst en Wetenschap: dat zegt me wel iets...)

de moderne mens... ?

Image via Wikipedia

Januari is ook weer zo goed als voorbij... Zondag de laatste nieuwjaarders op bezoek gehad, uit Wallonië. Ikke mijn best doen om Frans te klappen en hij alles uit de kast halen om Vlaams te kouten.
De nieuwjaarsmaand is weer voorbij. Nu moeten we niet meer iedere groet vergezellen met "de wenschen van het jaar".
Hoe ouder ik word, hoe idioter ik al die dingen vind. En ik stel vast dat ik niet alleen ben. Er zijn meer en meer mensen die al dat kopen en geschenkjes moe worden. Tegenwoordig is het heel het jaar door wel iets. Straks is het weer carnaval, want de brievenbus puilt weeral uit met folders vol carnavalkledij. Vooral voor de kinderen, want daar ligt de grootste marktduwer. Kinderen pressen de ouders tot aankopen van zo'n idiote dingen, geduwd door klasgenootjes en modegrillen.

En dan zal de winkel vol liggen met paaseieren, en dan grote actie voor de communiekleding, gevolgd door de markt voor de vakantiekledij, ondertussen krijg je nog moederdag, vader dag en wanneer valt grootouderdag ook al weer ? Het houdt gewoon niet op !

En blijkbaar loopt de mens daar in, met beide voeten in de plateau...
En heel wat van die mensjes doen zich wellicht pijn, om hun kinderen niet achteruit te stellen tegenover de klasgenootjes. En beseffen niet dat zij daarmee precies anderen net ook in die moeilijkheden plaatsen.
Er is geen kind meer zonder gsm...
Ik heb een heel leven zonder die gsm achter de rug, en ik kan me eerlijk gezegd niet goed inbeelden wat ik als kind met zo'n ding zou hebben gedaan. In een tijd waar zelfs de telefoon nog geen gemeen goed was.
Ik kan me haast niet voorstellen dat ik als kind tijd zou gehad hebben, laat staan behoefte zou hebben gevoeld om daar heel te tijd te staan sms-sen of telefoneren. Neem nu de kwampjoeter en de gsm af van een kind, en het verveelt zich letterlijk dood.

Ik las onlangs een studie over de menselijke hersenen... Door het gebruik van de computer zijn de menselijke hersenen op een totaal andere manier gaan werken. Ik kan dat bericht makkelijk geloven... Je denkt immers op een andere manier dan vroeger. Vraag eens aan iemand om een beetje te hoofdrekenen, vraag eens om iets op te zoeken in een encyclopedie. ("Een watte ?")...  Nu zoeken we niet meer, we googlen. En als er iets gebeurt, dan maken we geen omstandig rapport over de feiten, nee, we filmen het ter plaatse met onze gsm.
Kortom we zijn veranderd.
We zijn niet meer dezelfde soort wezens van een halve eeuw terug.

Stel nu eens, dat je op een of andere manier zonder computer valt, zonder GSM, zonder GPS, zonder tablet of laptop, kortom, zonder al die elektronische snufjes die ons leven zo drastisch hebben veranderd... En je staat daar op een van god verlaten plaats met een auto die in panne is gevallen. Geen mens te zien. Je bent kilometers van het dichtste dorp verwijderd... Zouden die gewijzigde hersenen van die moderne mensenkinderen in staat zijn om hun plan te trekken? Of zouden ze werkelijk volledig zijn "uitgeschud"... bij gebrek aan elektronica....

Ik vrees dat er een heleboel van die mensen daar "verloren" zouden staan te staan. Er geen idee van hebbend hoe ze zich moeten redden. Geen idee meer hebbend hoe ze gereden hebben (de GPS dicteert toch) en dus ook niet wetend hoe ze eventueel moeten stappen om ergens mensen te vinden.

Waarschijnlijk weten die kinderen -met al hun moderne snufjes- meer dan wij vroeger, maar zodra de snufjes weg zijn, hebben ze geen houvast meer.  Waarschijnlijk moeten ze een speciale cursus "survival" volgen, om min of meer in staat te zijn te bewegen zonder die moderne middelen. Kortom, we worden meer en meer afhankelijk van al die middelen. Dat is niet nieuw. Neem gewoon de auto... Ik heb nog de verhalen gehoord van groot- en overgrootouders, die 's morgens bij het kraaien van de haan, te voet van hun woonplaats stapten naar de stad, uren ver... met de manden met eieren die ze wilden verkopen op de markt ginder ver. Wij, met de auto, kunnen ons dat niet meer indenken. De auto is er op die manier zelfs de oorzaak van dat het dorpswinkeltje verdween. Onze afhankelijkheid is niet nieuw, maar hij wordt steeds en steeds groter.

Wij denken er niet bij na. De auto is zo danig ingeburgerd, dat wij ons het leven zonder niet meer kunnen indenken. Mijn auto is mijn vrijheid... (Oh ja ? Of is het net de reden van uw anders leven?) Zonder de auto zou ik niet eens naar die rommelmarkten kunnen gaan. Openbaar vervoer ? Heb je dat al eens geprobeerd ? Ik ook niet. We nemen de auto, makkelijk zat.

En ik rij tegenwoordig ook rond op basis van wat de dame in mijn GPS me dicteert... Binnenkort wordt een kaart een vreemd ding. Iets archaïsch, waarvan we ons zullen afvragen waarvoor dat ooit zou gediend hebben...

Mij hoor je niet zeggen dat het vroeger beter of slechter was, het was anders, en we waren minder afhankelijk van allerlei hulpmiddelen. We moesten meer ons plan leren trekken en ons leren verhelpen met de middelen die er toen waren. En wellicht zat mijn opa zich al af te vragen waar het met de mensheid heen ging... En dat zij vroeger veel minder afhankelijk waren. De mensen verhuisden ook niet zo maar van her naar hot... Je bleef in je dorp of verhuisde hoogstens een of een paar dorpen verderop. Afstanden waren toen echt nog ambetante dingen. En je moest niet naar een ander dorp om een nieuwe wasmand te halen, die vond je in het dorp, bij de mandenvlechter.

En toch, toch vraag ik me af, wat zou er met ons gebeuren als plots de elektriciteit verdween uit ons leven...

tot de volgende ?

pijnbestrijding ?

Image via Wikipedia

Ik zit nu al een volle week met veel pijn. In een poging de pijn te milderen heb ik in die tijd mijn dagelijkse turnoefeningen opgeschort, het is immers niet evident om met veel pijn te gaan turnen... Maar de pijn verergerde dag na dag. Vanmorgen raakte ik bijna niet uit mijn bed. Zelfs stukken van mijn rug waar ik eerder nog nooit pijn had, deden nu ook al zeer.
Dus vanmorgen besloot ik alles op alles te zetten, en toch te turnen.
De pijn is een heel stuk minder !
Alleen mijn schouder doet nog steeds veel pijn, maar dat is geen onderdeel van mijn rug (tot nader order). Dus dat zal wel een andere reden hebben.
Ik heb een hele week het maximum aan pijnbestrijders geslikt, zonder daar echt baat bij te vinden. Maar dat turnen helpt dus wel.

Ik snap het ook niet, maar blijkbaar is in mijn geval letterlijk: rust roest...

Waar ik dan helemaal niet aan uit kom, is wat er dan aan het begin van mijn ziekte was ? In die tijd was ik heel actief, ging onder meer minstens 50 à 60 km per week joggen... en plots, op een morgen kon ik geen tien meter meer stappen van de pijn.
Blijkbaar moet de pijn dan een andere pijn zijn geweest, dan wat nu rest. Want dat kan toch onmogelijk ontstaan zijn door een tekort aan beweging.
Vroeger moest je steevast rusten om je rug te laten genezen, nu moet je bewegen... Weet je, als ik zo mijn ziekteverloop bekijk, dan denk ik dat je eerst een periode moet rusten, om de ziekte wat te laten bekomen, om de ontstekingen wat te laten minderen, en dan had ik moeten beweging krijgen. Ik ga niet vertellen dat ik dan misschien niet werkonbekwaam zou gebleven zijn, dat weet ik niet, maar ik vermoed dat ik heel wat minder onnodige pijn zou hebben gehad.

Met andere woorden, wellicht is iedere rug anders, en zou men moeten ieder geval afzonderlijk bekijken en met trial and error de behandelingen uitproberen. Bij sommigen zal de beweging wellicht heilzaam zijn, maar bij anderen wellicht niet. Bij sommigen zal men voldoende resultaten hebben bij de pijnstillers en ontstekingsremmers, bij anderen niet... Kortom rugpijn lijkt niet te voldoen aan een algemene regel.
Ik weet in ieder geval dat bij mij beweging (niet zo maar, maar gericht) helpt, terwijl de oefeningen die men normaliter voorschrijft in de "rugschool" bij mij heel nefast werkten. Dus wordt het ook nog eens zoeken welke bewegingen er voor die of deze persoon helpen. En wellicht zijn er ook die de bewegingen moeten vermijden???

Kortom, iemand met rugpijn kan niet oordelen over de pijn van een ander, en naar mijn gevoel kan een dokter ook niet zo maar een geneeswijze voor schrijven, ook voor hem zal het zoeken en proberen zijn...

Eén ding weet ik, rugpijn werkt verlammend ! Bijna echt letterlijk ! Als ik veel pijn heb, dan heb ik steeds weer de indruk dat mijn linkerbeen aan het verlammen is. Het is zo erg dat ik er werkelijk -iedere keer weer- schrik voor heb. Is het gewoon een gevoel of is het werkelijk een aantasting van bepaalde zenuwen, ik weet het niet, en dokters reageren er niet echt op, wellicht omdat je nooit eens onmiddellijk bij een dokter raakt... Iedere keer je dat wilt doen, moet je eerst een afspraak maken... en tegen dan is de pijn (gelukkig maar) weer wat minder.

Je kunt pijn niet organiseren. Ik begrijp wel dat het voor dokters ook niet handig is om deze dingen telkens tussendoor te nemen, maar toch...
Ondertussen ben ik wellicht uit ondervinding en zelf zoeken een pijn-ervarings-deskundige geworden... Alhoewel... Pijn is een individuele ervaring. Mensen kunnen identiek dezelfde verwonding hebben, waarbij de ene vergaat van de pijnhttp://seniorennet.be/ en de andere zelfs geen reden heeft om te klagen. Men weet hoe de pijnprikkels werken op het lichaam, maar waarom de een er meer last van heeft dan de andere ? Ik heb -volgens de dokters- een hoge pijngrens... Mijn gebrek aan tandpijn ligt waarschijnlijk ook daar ergens, maar misschien ben ik net aan mijn rug gevoeliger ? Of heb ik geluk dat ik die hoge pijndrempel heb, anders zat ik misschien in een rolstoel... Ik weet het niet, en het is niet van buiten af te bepalen. Dat maakt dat we veelal onbegrijpend staan tegenover een ander. We vergelijken (uiteraard) met onze eigen ervaringen, maar dat is in dit geval dus duidelijk geen maatstaf. Er is gewoon geen maatstaf.

Wellicht kan men iets afleiden uit de reacties in de hersenen door een intensief hersenonderzoek tijdens een pijnaanval? Maar wellicht is ook dan niet de individuele ervaring te meten?

Dat heeft gemaakt dat ik eerbied heb voor iemand die pijn heeft. Ook als ik de reden niet zie, als ik geneigd ben het te onderschatten, probeer ik steeds daar aan te denken dat pijn individueel is. Hopelijk heb jij nog niet die ervaring gehad, hopelijk krijg je hem ook nooit, maar probeer in ieder geval de anderen te respecteren in hun verwerking van hun pijn. Het is trouwens wellicht goed om altijd, niet alleen bij lichamelijke pijn, de anderen te eerbiedigen in hun ervaren van de dingen !
Begrip hebben lijkt mij altijd gepast.

tot de volgende ?