de koekendoos

Vermits er meer dan één koekje in een doos zit, moet je schrijven: koekeNdoos. Geen mens die dat zo zegt, maar dat heeft er niets mee te maken. De vroede vaderen die onze taal immobiliseren zijn van mening dat die onhoorbare N een opvoedende taak heeft, en duidelijk moet doen nadenken over de schrijfwijze...Stel je voor dat iemand zou gaan denken dat men ook wel eens één koekje in één doos zou kunnen stoppen. (Stel dat Mars niet ineen papiertje maar in een doosje zit ?) hebben we dan koekedozen en koekendozen ?

Kijk, van mij doen jullie er mee wat jullie willen, ik zal me geen moment ergeren aan koeke- of koeken-dozen... Wel interesseert soms de inhoud van het doosje me. Ik bedenk plots dat ik onlangs in een grootwarenhuis zag dat de koekendozen in een grote doos verpakt zaten. Dat is dan duidelijk een koekendozendoos.... Als je een pak van die dingen op een pallet ziet staan, dan is dat duidelijk een koekendozendozenpallet. (en als een vrachtwagen vol met dergelijke belden palletten is, dan is dat een koekendozendozenpallettencamion....)

Logisch toch ?
Hoe kom ik nu aan die koekendozen ?
Deze namiddag gaan de bestuursleden van Ziekenzorg (incluis ikke) de parochies Mater, Volkegem en Welden onveilig maken met koekendozen.  We verkopen koeken voor het goede doel... (Gelukkig is hier nog geen bijkomende suikertaks op geheven...)
Ik stel zo juist iets geks vast... Als de foto's op Zemanta correct zijn, dan zijn deze drie parochies alle drie toegewijd aan St. Martinus...  En dus zijn we eigenlijk enkele dagen te vroeg met onze verkoop. We zouden die koeken moeten aanbieden op Sente Moartensaovond...
Sinte Maartens avond
de torre gaat naar Gent (toren)
en als ons ons moeder koeken bakt
we zitten geiren omtrent
stookt vier, maakt vier
Sinte Maartensavond is hier...
Ik weet niet of het nu nog bestaat, maar oorspronkelijk was Sint Maarten de kindervriend, en gingen de kinderen zingend van deur tot deur om lekkers te krijgen. Je moest zorgen dat je een hele zak snoep klaar staan had, want er waren veel kinderen, en vermoedelijk passeerden er wel enkelen twee of meer keren...

Nu is het overal Sinterklaas, je kunt geen winkel binnengaan of je breekt er de poten over de klaaspeeties ! (Oudenaards voor klaasfiguurtjes in chocolade).
Dat doet er mij aan denken dat onze kinderen toen ze klein waren door onze verhuis van West- naar Oost Vlaanderen plots taalproblemen hadden. Hier tekenden ze geen ventjes, maar peeties, en je kreeg hier geen spekke, maar een pilleke, waar vroeger pillen verboden waren, tenzij op doktersvoorschrift. Eén troost, ze lustten veel liever boterhammen dan stuutten...

Maar we gaan dus gaan leuren... met koeken. Lekkere koeken ook nog
en nu moet ik weg, naar Monique, om een voorraad te gaan halen. Deze middag komt Maria, en gaan we leuren...

tot de volgende ?

novemberweer

vuile mist die de velden versluiert, alles zijpnat, de wereld is vuil, grijs, grauw...
echt novemberweer, met één verschil: het vriest nog niet niet ! De kerkhofblommen zullen nog een wijle proper staan.

Het is donker weer, de dag begint laat en stopt vroeg.
En dat weegt op mens en dier. Je moet maar eens kijken naar de kippen, ze komen pas buiten als ze horen dat je daar bent met eten, voor de rest zitten ze binnen in het nochtans duistere hok. Mijn parkiet, mijn kanarie en mijn papegaai zijn veel stiller en kijken met weerzin door het raam naar buiten.
Zelfs mijn vissen zijn balsturig en houden wilde schijngevechten.
Vies weer
vieze dieren
vieze mensen...

Vanmorgen vroeg al mijn kleindochter naar de school gebracht: ze gaan op kamp.
Op de baan was het een stuk kalmer dan anders, er is geen school. Het zijn alleen de sukkels die moeten werken die op de baan zitten. En hier en daar een opa die zijn kleindochter naar de school voert, voor dat kamp. (Want de ouders zijn ... gaan werken...)

Nu en dan rij ik langs een kerkhof, dingen die anders onopvallend verscholen liggen achter een muur, je kunt alleen binnengluren door de poort. Maar ook daar is normaal niet veel die de aandacht trekt. Nu wel, de kleuren spatten er af. Kerkhofblommen in die typische chrysantenkleuren.
Zo fel in deze grijze wereld, dat je blik er, willen of niet, naar toe getrokken wordt.
Vandaag is het allerzielen, en wellicht gaan er nog wat verlate familieleden een bezoek brengen aan de doden, maar de meesten hebben weer -figuurlijk- de poort van het kerkhof achter zich dicht getrokken. Voor een heel jaar.
Zaterdag begrafenis van de moeder van Martine, mijn buurvrouw, die gaat dus nog een bezoek brengen. Willens nillens... Wellicht met meer pijn dan ze verwacht had, -moeder is al zo oud- , maar moeder verliezen is steeds verliezen, in de ware zin van het woord. Veel meer dan vader. Ik was een vaderskind, en had dat niet verwacht, maar blijkbaar is het toch zo.

Mocht ik de kalender mogen herschrijven, dan plaatste ik Allerheiligen en Allerzielen in het begin van de lente... Op het moment dat alles weer tot leven komt, om te voelen dat dood niet zo heel echt dood is. Ook al zouden ze alleen in ons hart blijven, daar leven ze nog steeds in volle allure.

Nu staan we weer voor een lange periode van dood. De blaren vallen af, en waar ze in het begin nog wat kleur verschaffen verteren ze al ras tot een bruinige papperige massa. Grauw, grijs tot bijna zwart. En plots zal men zien dat heel de wereld onder een witte lijkwade ligt. Waarin de bladerloze bomen als zwarte armen ten hemel rijzen in een stomme hulpkreet...
Hier in ons heuvelland zien we dan de echte schilderijen van Valerius De Saedeleer... Of hoe de dood lief kan zijn.
En plots verwarmt het een beetje, de dagen lengen weer, en hier en daar zie je het frêle groen van de priemende sneeuwklokjes door de sneeuw komen... De Camelia's laten hun dikke botten openbarsten in felle spatten kleur... 'T is Lente, kleur, geur licht en groeiende dagen ! Leven !

Maar eerst moeten we nog heel die herfst door en heel die winter...
Ach, 't zal wel passeren met voorbij gaan... Zoals ieder jaar weer.
En op die donkere avonden zal ik dan mijn vislijntjes maken, in voorbereiding op die lente...
Zal ik mijn hengels nazien, en mijn bak eens uitkuisen, zodat ik klaar sta bij de eerste lentedag...

en dan niet meer denken op duisternis en grauwte...
Op het eind van december viert men - hoog in het noorden - het feest van het licht, als een vriendelijke lokroep naar de lente, naar de zomer, de zon...

Maar weet je, het dagelijkse kaarsje, bij de foto van onze Koen, die valt veel meer op in deze duistere dagen, dan in het felle licht van de zon... Ons eigen vlammetje, ons kleine lichtje zie je veel beter in het duister...

tot de volgende ?

Alle Heiligen

Eigenlijk een pracht van een feestdag... Niet alleen die "heiligen" die om diverse redenen op de kalender sukkelden, maar alle heiligen... Ook de gewone mensjes, jouw moeder, mijn moeder, en die lieve buur waar ik mee ging vissen...
Op de kalender zijn er maar weinig heiligen die me echt overtuigen. Ik heb ze nooit gekend, en de verhaaltjes er rond doen mij veelal meer twijfelen dan wel geloven, en van een deel zie ik de heilige niet meer door het politieke bos... De macht van de kerk werd voorop gezet, en dus maakte men ook heiligen met dat doel. (onze Materse Amelberga is er een mooi voorbeeld van !)

Maar vandaag vier ik het feest van al die gewone mensjes, die poogden braaf en goed te leven, die hun best deden voor hun gezin en voor de buurt... Mensen waar iedereen een goede herinnering aan heeft... Mensen die diep in je hart gegraveerd blijven... Maar ook pakken mensen van uit verre vorige generaties, de moeders van de overgrootmoeders van onze overgrootmoeders...

Ik zie er weinig werkgevers en weinig mensen van adel, die veelal veel meer kommer hadden voor de schatten hier op aarde dan voor die in de hemel... Ze hadden ook meer, dus de verleiding zal wel veel groter geweest zijn ook, en misschien moeten we ze daarom wat krediet geven...
Ik zie die heiligen ook in alle geloven en niet-geloven... Want ik kan me geen God voorstellen die  zich daar een snars van aantrekt. Hij laat wellicht het mensenboeltje maar boeltje, en kijkt door zijn dikke brilglazen (hij/zij/het is al oud hé!) wat we nu weer aan het uitspoken zijn. En vermits hij geen van zijn energie laat verloren gaan, vergaat ook onze energie wellicht niet, of toch niet zoals wij ons dat voorstellen... Of we nu een eindeloze cirkelgang lopen, of gehemeld worden???

Maar het goed geeft en heeft een aparte energie... Dus zal dat bij het behoud van die energie ook wel invloed hebben en is dat wat wij "de hemel" noemen....

Of misschien ook helemaal niet ?
helemaal niets?
Hoe dan ook, ik heb heiligen gekend, en ken er nog. En vandaag gedenk ik hen. Hemel of niet.
Ik gedenk hen zo dikwijls, dus waarom vandaag niet ? En vandaag denk ik zelfs wat aan diegenen op wie ik bijna nooit meer denk.

Gisteren is de moeder van Martine (mijn buurvrouw) overleden... Net op tijd om meteen in het grote feest van al die brave mensen mee aan te zitten aan de feesttafel.

Misschien ben ik een beetje gek, maar ik voel me er goed bij. Want net zoals u misschien helemaal niet gelooft in dat feest, of heel sterk gelooft in de officiële versie van die of die soort kristenen... zo geloof ik vooral in ... de mens, en zijn vermogen om goed te doen.
En ik denk vooral ook aan het feit dat we niet kunnen en mogen oordelen.
Nu is racisme een zonde, maar een paar honderd jaar terug wisten de mensen niet dat die zwarte mannekes ook wel echt mensen waren... Ze waren te anders, te vreemd.
Hun racisme was onmogelijk zonde, want ze meenden oprecht goed te doen...
De tijd heeft het begrip kwaad en zonde sterk gekleurd. Toen en wellicht ook nu.
Voor het eerst gaan we milieuzorg of liever het gebrek er aan of het schenden van, gaan bekijken als kwaad, als zonde...
Honderd jaar terug dacht daar geen kat aan !

maar het is feest, feest van al die braven die niet meer zijn.
Feest voor hen die ons leerden om ook goed te kunnen zijn.
Feest voor hen die onze wereld, althans het goede er van, hebben nagelaten aan ons.
Groot feest dus.
Zonder hen waren we er wellicht niet of niet meer...

tot de volgende ?

exit oktober...

Morgen beginnen we aan de elfde maand (op twaalf !) van dit jaar... Met andere woorden, het jaar is weeral bijna voorbij.
Hoe ouder je wordt, hoe rapper de jaren lijken te gaan. Ik zeg dan altijd dat mijn klein kinderen nog maar twee keer zullen kunnen ademhalen per jaar, als ze zo oud zijn als ik nu ben. Het lijkt wel of de jaren ieder jaar weer te warm gewassen worden, en fel gekrompen weer een jaartje dienst mogen doen.
Er is een verklaring voor dat gevoel van het korter worden van het jaar: als je 10 bent is een jaar een tiende van je leven, dat is dus een heel stuk ! Maar als 65-plusser is dat maar een 65° deeltje meer van je voorbije leven, en dat is dus veel minder.
Maar hoe dan ook, het gaat steeds sneller en sneller...
alles...
Ik herinner mij de auto thuis waarbij de kilometerteller maar tot 120 km/uur ging, en dat was een pure reclamestunt, want ik denk niet dat je dat ooit haalde tenzij bergaf en de wind in 't gat...
Ik herinner mij dat eerste kwampjoetertje op mijn bureel, met een heel kleine harde schijf en een heel lage snelheid tegenover het ding waar ik nu mee speel...
Ik herinner me dat we ooit enkele treinwagons steenkolen mochten legen met manden op de schouder... Nu twee grote happen van de kraan...
Ik herinner me dat de metserdiender mortel moest maken en dat dan de ladder op, per emmertje ging leveren aan de metser, en dan vlug naar beneden om weer een voorraadje stenen op een plank op zijn schouder, de ladder op om hem stenen te leveren...
Ik herinner me dat een huis bouwen een vol jaar beliep
ik herinner mij...

Alles was veel meer lijfelijke arbeid, er was plaats en werk zat voor de minderbegaafden van de maatschappij...
En alles ging nog op mensensnelheid...
En we spraken heel argwanend over het invoeren van de lopende band op het werk...
Plots was daar niet meer de snelheid van de mens, maar een machine die de snelheid oplegde aan de mens.

En ik woonde nog in een "zalige" streek, waar de grootste nijverheid het toerisme was, en waar de mensen bedienen nog steeds mensenwerk aan mensensnelheid was...
Maar ook daar moest het steeds sneller en sneller gaan, moest je niet meer plechtig en stram bedienen, maar de pint op het tafeltje kwakken...

Alles ging en gaat steeds sneller en sneller, minder en minder menselijk.
Productie !
Opbrengst !

En er was werk zat, zo veel dat niemand nog de vuile jobjes wilde doen. Dus haalde men gastarbeiders binnen. In dat woord zat gast, duidelijk een tijdelijk iets dus... Gasten blijven niet hangen, die gaan na het bezoek weer naar huis... Maar dat werk duurde lang, en al die Italianen en Spanjaarden lieten hunne madams en heel hun kroost overkomen, en settelden zich. Zo goed zelfs, dat ze eigenlijk ook liever die properder jobkes deden, en er was toch werk genoeg... En we haalden een nieuwe vloot gastarbeiders (nog steeds als gast) naar hier voor de vuile en zware taken. Nu kwamen ze meestal uit de Mahreb-landen... En ook zij settelden zich en brachten hun vrouw(en) en kinderen, en opa en oma mee omdat het hier beter van de kost was...

En alles ging steeds sneller en sneller...
En plots was daar niet meer genoeg werk voor iedereen, en velen staken een beschuldigende vinger uit naar die vreemden, die hier ons brood inpikten...
En de zwakbegaafden werden nu tewerkgesteld door aan de werkgever premies te geven voor deze tewerkstelling...
En altijd maar sneller, altijd maar rapper

En de eersten die werkloos werden waren veelal die vreemden (eigen volk eerst weet je wel), en de kinderen van die vreemden liepen daar maar langs de straat... En daar ze veelal in hele wijken samentroepten (samen is het gezelliger en kun je je eigen taal spreken), waren dat geen rondhangende jongeren, maar bendes... Die (samen ben je sterker) een soort dwingelanden werden in en rond "hun" wijken.

En we kregen een nog groter racisme dan voorheen.
altijd maar sneller

en dan barstte de bom
dan kwam de crisis, de ene na de andere of een grote langgerekte, hoe je het ook noemen wilt.
En daar het werk steeds sneller vooruitging, met steeds minder mensen, ging het systeem wankelen. De Sociale zekerheid, ooit gebaseerd op een systeem van solidariteit wankelde, en komt onder druk te staan.

Moeten we niet de oplossing gaan zoeken in de mens ?
Moeten we niet weer opteren voor een menselijker ritme ?
Moeten we niet weer opteren voor de winkel waar ze 100 gr salami afwegen en in een net papiertje wikkelen, eerder dan voor die voorverpakte salami met meer afval er omheen dan vlees er in ? Moeten we niet terug naar de tijd dat je een half kilootje suikerklontjes liet afwegen in plaats van een grote doos, die veel te lang meegaat?
Moeten we niet weer naar huizen waar metsers echt metsen en waar de stenen en de mortel nog aangebracht worden?
Moeten we niet een stapje achteruit, iets minder luxe, iets minder gesofisticeerde goederen, maar kiezen voor de mens ?

Misschien moeten ze dan ook niet meer sjoemelen met zomer- en winteruur... Moeten we niet meer oeverloos ons huisvuil sorteren, omdat er gewoon veel minder is...
Iets minder, maar misschien warmer, menselijker, gewoon: op mensenmaat...

tot de volgende ?

Zwinteruur

Het is geen winteruur, want nu zijn we eindelijk terug op het zomeruur dat "den Duits" hier ooit invoerde tijdens een van de oorlogen van toentertijd... We leven nu maar één uur voor op het werkelijke zonne-uur, maar toch is het een verschrikkelijk ambetant iets.

Vanmorgen ben ik dus om 6 uur opgestaan, en een vol uur boekjes gaan lezen op het toilet. Ik heb slecht geslapen, gisteren weer te veel gedaan tijdens het Herfstfeest van Ziekenzorg, en te veel mee gezongen, en vannacht bleek mijn valling plots terug van weggeweest en lag ik weer te snotteren en te hoesten.... (Dus Anny zal ook niet veel hebben geslapen...)

Gek genoeg is dat ik met het opstaan plots niet meer moet snotteren en amper nog eens kuchen mag.Het mag dus duidelijk zijn dat luiheid niet alleen het oorkussen is van de duivel, maar ook de bron van snot en hoestbuien. Ik denk dat ik niet meer ga slapen.

Vanmorgen weer zink geslikt, om de laatste mie- en jancroben kapot te krijgen. Of op zijn minst twee of drie van die vierrussen buiten te smijten.
Mocht het toevallig te wijten zijn aan een bak-teriën, dan zet ik straks die bak eens netjes onder de rum met thee. Dan zijn die teriën zeker verzopen. Je ziet, vallingen bestrijden is niet zo moeilijk, kwestie van het doordacht aan te pakken.
Bovendien is Rum met Thee lekker.... Lust je dat niet ? Al eens gedacht aan bisschopswijn? Als je er mocht maken, roep maar eens, ik weet zeker dat ik nog wel ergens heel diep in mijn binnenste een of ander te verzuipen terie vind... (maar let op !!! Wijn heeft een grotere dichtheid dan rum, zodat die beestjes wel enige tijd kunnen rugzwemmen in die vloeistof, dus maak grote hoeveelheden, voor de zekerheid...)

Bij het schrijven van "vloeistof" vraag ik me plots af waar dat stof zit in een glas wijn? Hoogstens aan de buitenkant van de fles heb ik er gevonden, maar nooit of te nimmer in mijn glas... Moeten we niet beter van vloeiwater of zoiets spreken????
Onze taal is soms zo absurd ! Neem nu volledig... het is het één of het ander, het is vol of het is ledig, niet de twee !

Héhé.... heerlijk stom doen met taal...
Hou ik van
het is vurrukkulluk ! (Ik zag dat woord laatst in een tijdschrift ! Ik krijg volgelingen !)

Toen ik opstond om te turnen, was het maar een grijze, vlagenzwangere hemel, maar nu zie ik de zon al weer door het wolkendek heen schemeren. Het wordt toch nog goed. Straks naar de rommelmarkt in Merelbeke... Als de zon er door komt, moeten we weer onze zonnebril opzetten... In de zomer heb ik die bijna nooit nodig, maar in deze tijd van het jaar zit de zon zo laag dat ze recht in je ogen prikt... Dan helpt het wel zo'n donkere bril aan te doen. Maar natuurlijk moet je dan verschrikkelijk op letten !!!! Anders staan we weer te pieren in een schemerdonkere zaal vol antiek en brocanterie... Tot we vaststellen dat we nog die zonnebril op hebben...

Oh ja, volgende week is er geen academie... we zijn met schoolverlof. In tegenstelling met mijn kleinkinderen vind ik dat verlof maar een dom ding ! Ik mis de academie nu al !
Ik vind het heerlijk om te kleien, en het gaat me ook weer steeds beter en beter af. Ik heb het niet over de kwaliteit van mijn werken, maar over mijn rug. Ik ontdek steeds beter hoe ik het best kan werken om zo weinig mogelijk pijn te hebben. Als mijn beeld te hoog wordt, dan zet ik het eerst op een krukje, en als het weer te hoog wordt, dan op de grond... Zo dat ik kan blijven zitten (veel hoger kan en mag niet, anders kunnen die dingen niet in de oven...).

Maar kleien vind ik heerlijk... Ik stel verbaasd vast dat ik het eigenlijk een hele tijd echt heb gemist. Het is of er plots een stuk terug is om mijn levenspuzzel compleet te maken. Alleen... moeder vraagt me nu al waar ze dat allemaal gaat moeten zetten of hangen... Ik denk dat ik mijn kinderen zal gebruiken als reservemagazijn... als ze willen zo vriendelijk zijn, want vaders hebben tegenwoordig bijlange niet meer dat gezag van vroeger... En ik kom stillekes in de jaren dat ze me wellicht bekijken als "den ouden", ook al zeggen ze dat niet luidop... Nu en dan hoor je het toch... "Vader is blijven hangen in the sixties" is een van die dooddoeners...

djudedju

Oud worden is niks, maar oud zijn !!!!

tot de volgende ?

snotvalling

Ik had het eergisterenavond al menen te voelen,  maar gisteren was het duidelijk van dattum... Geen stem meer (hebben we eigenlijk niet nodig in dit apenlandje, ze doen er toch geen zinnige dingen mee), een kriebelhoest en een versdobde neus...
Meteen zinktabletten gepakt, een halve nacht liggen draaien, keren, hoesten, snuffen en dan moet ik toch in slaap zijn gesukkeld... Vanmorgen is het al weer veel beter, dank u, toch nog maar wat zink nemen, om ook het restje weg te toveren. Mijn neus loopt niet meer, wel voelt mijn keel nog wat schravelig aan, maar dat is van 't hoesten, vermoed ik.
Zink tegen vallingen: eindelijk iets die helpt.
Het beste bewijs ? Er is geen een dokter die het je zegt... Want aan zo'n middel is niets te verdienen, niewoar ?

Wellicht zijn er zo'n pak echte medicamenten te vinden, maar je moet het weten hé ! Misschien heb jij ook wel zo'n ontdekking gedaan... Laat het ons dan aub weten, geef toe, ziek zijn is niet leuk, en als je het kunt vermijden...

Onze oude huisdokter, heel lang geleden, ik was nog kind, zei over een valling: Een valling dat duurt veertien dagen, maar als je naar de dokter gaat dan ben je er in twee weken van af... Waarmee hij te kennen gaf dat die doodgewone valling eigenlijk niet te bestrijden was. Je mocht het alleen niet laten verergeren tot een volgende stap. Voor de rest: het gaat op den duur wel over. Nu niet meer dus, zink nemen en je brengt de "ziekte" terug tot een paar dagen, als je vlug reageert zelfs nog iets sneller...

Maar ook al is het maar zo'n str...valling, je bent er mottig van. Je kunt het niet echt ziek noemen, maar toch, je hoest, je snottert, en je voelt je mottig.  De ene heeft er meer last van dan de andere, maar het is op zijn minst niet leuk te noemen. Dus, zorg dat je zink in huis hebt, er zijn diverse merken te vinden. Meestal met vitamine C er bij, in bruistabletten of in zuigtabletten, keus te over.

Ach, ik lijk wel een handelsreiziger in zink... Maar dat is gewoon omdat ik je wil laten delen in de overwinning op de gewone valling !

Deze namiddag is het Herfstfeest bij Ziekenzorg... Wat vroeger dan de anderen tegenwezig zijn (of hoor je liever aanwoordig?) om boterhammen te smeren... En volgende week ga ik op baan met Maria om koeken te gaan verkopen, ten bate van onze kas... Zonder geld kun je ook als beweging niet veel uitrichten, dus met man en macht over de drie parochies koeken verkopen !!!

Oh ja, mijn Amelberga is klaar... klaar om te bakken bedoel ik. Na een gesprek met de leraar habben we haar geamputeerd ter hoogte van haar voeten, want anders zou bakken wellicht niet mogelijk zijn. Na het bakken en na het kleuren en weer bakken, worden de voeten er dan weer aan gezet... Het is een mooi beeld geworden... een very sexy lady... Ik heb gepoogd me in te leven in de heilige... Stel, je bent jong, en je mag op de rug van een grote vis de Schelde overvaren... Hoe voel je je dan ? In eerste instantie waarschijnlijk vol schrik, en naderhand als het goed gaat, dan wordt het leuk, dan ben je aan het surfen, dan ga je iets door de knieën, een brede smile en je hoofd in de wind... Dat heb ik proberen weer te geven, een glimlach en wat door de knieën gebogen, de wind die haar kleren tegen haar lijfje blaast, zodat je Amelberga ziet in haar volle glorie... Misschien niet echt wat je van een heiligenbeeld verwacht, maar misschien iets dichter tegen de werkelijkheid. Ik heb het al gezegd, ik geloof niet in heiligen die heel de dag zitten te bidden, de Zebedeus uithangen... Heiligen zie ik veel meer als flamboyante mensen, die niet oeverloos lopen te bidden, die niet 100% voorspelbaar zijn, maar steeds proberen goed te doen en van het leven binnen dat goede te genieten...

Ik ga stoppen, Veerle is hier, en dan is het -hoe dan ook- niet meer mogelijk om te bloggen...

tot de volgende ?

verwondering

Als verwondering samenhangt met het kind-zijn, dan heb ik heel veel van een kind behouden... (en ik hoop voor u hetzelfde!)

Misschien staat u er nooit meer bij stil, maar denk je wel eens aan je auto ? Dat is een ding met een ontploffingsmotor... Je giet een ietsepietsie buskruit in dat ding, laat het ontploffen, en hop je wiel draait een halve slag rond... Nu doen we dat niet met buskruit of nitroglycerine, maar met benzine of diesel, maar eigenlijk verandert dat niet veel aan het concept! Je neemt een stof die je kunt laten exploderen, en jaagt met die explosie je wielen rond, en je doet dat op zo'n hoog tempo dat je de ontploffingen niet eens meer hoort als afzonderlijke knallen, maar slechts als een geronk...
Als je dat bedenkt, dan voel je je op slag heel wat minder zeker in dat voortbewegende vehikel !
Kijk, dat heet dan verwondering...

Je staat voor een boom, kijkt de hele stam naar boven tot in de top... Dat is een levend ding, een echte reus ! En dan vraag ik me af, hoe raken de voedingstoffen uit de grond in die boom, hoe wordt dat allemaal tot ginder heel boven gevoerd ? De grootste geleerden hebben daar nog geen antwoord op, dus rest je zelfs geen andere alternatief dan met je verwondering te blijven zitten...
Maar ook in je eigen lijf heb je zoiets, via het bloed worden de onderscheiden voedingstoffen, suikers, vetten, zuurstof en noem maar op vervoert door enkele honderden kilometers bloedvaten en -vaatjes.... En wonder boven wonder, ze leveren overal op de juiste adressen de juiste stoffen af.
En ik sta weer vol verwondering over dat wonder na te denken.

Je kijkt naar de sterren en denkt na over het uitdijende heelal... Over de exoplaneten die ze nu bij bosjes aan het ontdekken zijn, en waar hoogstwaarschijnlijk ook "aardes" bij zitten, waar heel waarschijnlijk ook leven is ontstaan, waar heel misschien zelfs denkende wezens zoals u en ik rondlopen... En je voelt je ontzaglijk klein en verwonder je over het menselijke brein dat dit alles weet te ontdekken, te beredeneren en er wiskundige formules aan vast te binden...
En dan vraag je je af wat die briljante geleerden zouden doen als je ze in de Kalahari-woestijn zoudt neer planten... Of ze in staat zouden zijn om te overleven, zoals de Bosjesmannen daar wonderwel in slagen... En je vraagt je af wie de slimste is...
Verwondering...

Heel mijn leven is gevuld met verwondering...
Verwondering is ook een beetje: niet begrijpen...
Verwondering is ook ontzag...
Verwondering is aanvaarding zonder meer, zonder begrijpen, zonder kennis...
Verwondering is wellicht ook Godsbesef
...invullen van wat je niet begrijpt door een "noodoplossing": God, die alle gaatjes opvult.

Wellicht ligt daar dat universele besef van "God" ?

Is het godsbesef dan verwondering en dus ook een beetje het kind in je behouden?
Ik denk dat het wel degelijk verband houdt.
En vermits we zo veel hebben dat niet te begrijpen is door de doorsnee mens, is het antwoord op heel veel dingen de gaatjesvuller: God...

We binden zelfs een hele wetgeving aan dat vage begrip, als je geen mens bent met de mensen, dan hoor je niet bij het godsvolk. Wellicht bonden we die wetten aan ie God, omdat we het wel wisten hoe het moest, maar dat de dreiging van dat onbegrijpelijke dwingend was. De eeuwige straf weet je wel... En je kon er zo heerlijk dingen inbouwen die de macht van de priesters en de koningen bevestigden boven alles uit...

Er is nog steeds niet zo veel veranderd...
Er zijn nog steeds "onaantastbaren", zelfs nu de wetten geseculariseerd zijn...
We hebben zopas ontdekt dat er zelfs nog soorten bijkomen:
... de bankiers....

djudedju... Er is niets nieuws onder de zon, het heeft alleen een ander kleedje aan.
en wij...
wij verwonderen ons.

tedju !

tot de volgende ?