De babyfabriek

In Nigeria is een babyfabriek opgerold. Een als weeshuis bekend gebouw bleek in werkelijkheid een babyfabriek te zijn, met een boekhouder, een "bezwangeraar" en een hele meute jonge meisjes die de baby's leverden voor verkoop.

Een heel klein berichtje, een faits divers, niet van belang, een aardigheidje...

Een symptoom van een gekke wereld, waar de "blankes" nog steeds wat minachtend neerkijken op de gekleurde evenmens, maar (laat mij het eens héél erg cru stellen)  het zo lief vinden zo'n gekleurde pagadder te adopteren, als summum van ostentatieve naastenliefde. Ik weet wel, er zijn er ook bij die het echt en oprecht goed menen met die adoptie, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er iets scheef loopt in een maatschappij waar eigen weeskinderen niet geadopteerd geraken en men zwarte en gele kindjes massaal gaat invoeren.
Misschien ligt het niet eens aan de adoptieouders in spe, maar aan de organisaties die voor de adoptie instaan?  Misschien is het gewoon lucratiever kindjes van ver weg te halen?

Ooit, heel lang geleden, las ik een artikel over de nijpende nood aan adoptie-ouders voor onze eigen weeskindjes... Na een gesprek met moeder de vrouw namen we contact met die organisatie, maar we kwamen niet in aanmerking omdat we zelf al eigen kinderen hadden... Nu en ???  Was dit op zich al geen beetje meer waarborg dat het kindje in een warm nest zou terecht komen?

Ondertussen heb ik al gezinnen gezien met meerdere adoptiekinderen, zelfs van diverse kleurtinten. Dat kan dan weer wel ?

Nog eens, ik hoop dat die ouders echt met goede en oprechte bedoelingen adopteren, maar als ik die beroemde (beruchte?) diva  zie kindjes gaan halen in Afrika, dan krijg ik de kriebels... En vermoed ik het ergste. Nogmaals, ik hoop dat ik ook hier verkeerd ben, en dat de kinderen in casu daadwerkelijk echte liefde ontvangen, en niet alleen als toonobjecten gaan fungeren.

Jullie weten al lang dat ik niets tegen mijn gekleurde medemensen heb, maar ik snap gewoon niet waarom men geen ouders lijkt te vinden voor onze eigen sukkeltjes, en wel voor import-kinderen. En ik herhaal dat de schuld misschien helemaal niet ligt aan de would-be ouders, maar aan de organisaties. Maar het blijft gelijk. Het is duidelijk, door dat kleine krantenknipseltje, dat men ginder ver weg, de kans ziet om een lucratief handeltje op te zetten... en dat zegt op zich al genoeg.

Het bewijst dat er daadwerkelijk sprake is van handel in mensen.
Is dat geen synoniem van slavernij ?

Bovendien heb ik ook vragen over die kinderen zelf... We leven -jammer genoeg- in een maatschappij, waar men nog steeds de anders gekleurde evenmens, anders bekijkt, om het voorzichtig uit te drukken. Dat die kinderen dan een Vlaamse naam krijgen, verandert niets aan die huidskleur, en wellicht zullen zij in hun later leven dat stigma met zich mee blijven sleuren, een stigma die zij wellicht veel minder begrijpen dan de kinderen van mensen die hier als gestigmatiseerden rondliepen en hun kinderen hardden tegen dat feit...  Wellicht zal voor die kinderen de schok veel groter zijn, dat ze plots niet meer die Vlaming zijn, maar plots gewoon die zwarte...

Nee, ik stel me vragen.
Ik oordeel niet, ik kan niet oordelen omdat iedere geval van adoptie anders is, en anders zal opgevoed en voorbereid worden op het leven. Omdat de ene in een warm nest zal terecht komen en de ander misschien nog eens zal verscheurd worden door een uiteenvallend gezin, waar je dan als adoptiekind wellicht heel anders "zit" dan een echt eigen-teelt kind...
Stel dat het bij de adoptiemoeder blijft, die echt en oprecht van het kind houdt, zou dat stand houden als blijkt dat dit kind een belemmering vormt voor een nieuwe relatie ?

Ik stel me vragen...
Ieder babytje heeft een hoog knuffelgehalte... Die gekleurde kindjes net zo goed als de blanke. Maar dat knuffelgehalte verdwijnt met het opgroeien. Wee het kind als de would-be moeder het knuffelgehalte niet kan ontstijgen. En die kans is groter bij adoptie dan bij eigen kinderen. Omdat je meer aanvaard, meer herkent in je eigen kinderen dan in anderen. Is het een koppig kind (just zijn peere) dan ligt dat veel moeilijker als die karaktertrek van ik weet niet waar komt...

Adoptie is sowieso al een heel moeilijk iets. Het nog eens belasten met discriminatie is zeker niet van aard om het makkelijker te maken.
Weet je wat ?
Je kunt veel makkelijker opteren voor een blank kindje, en als je er niet echt op staat dat het een zuigelingetje moet zijn, dan zijn er er een hele voorraad die op jouw liefde wachten ! Maar gek genoeg raken kindjes van 2 , 3 jaar niet makkelijk aan adoptieouders... Wellicht mede door dat  gebrek aan knuffelgehalte ?

toch eens nadenken...

tot de volgende ?

?... doet de wereld draaien ?

Het is nu 8.36 uur op dinsdag 18 oktober 2011, en je kunt het echt nog niet klaar noemen... Sombere grijze lucht, en mijn lindeboom lijkt wel zwarte bladeren te hebben.
Ik haat dit weer !
Aan de einder zie ik de populieren steeds kaler en kaler worden. Aan hoog tempo vallen de blaren.
Herfst...
Weet je nog, die lente ? Heerlijk zomerweer, zon, warmte, licht en vriendelijke mensen... Nu loopt men gebogen om de wind wat te snijden, kijkt naar de grond, en loopt dus met gebogen hoofd door het leven.Weer werkt ook op het gemoed.
Zeker op het mijne

Gisteren zijn we naar Auchan geweest te Leers, en hebben een pak boodschappen mee naar huis gebracht. We hebben weer wat witte wijn in voorraad tegen dat de vrienden langskomen, en brachten heel wat alcoholvrije aperitief mee... We zijn weer voor een paar maand voorzien van onze Franse waar.

Ik heb er afgezien ! Na de grote rommelmarkt van zondag, was die winkelruimte veel te groot voor mij. Ik had podorie verdomd veel rugpijn ! Wellicht was het komende slechte weer ook van invloed op mijn rug. Maar allee, we hebben alles wat we hebben moeten (en nog wat meer), en zijn weer voor een tijdje gerust. Oh ja, waar ik de Fransen vroeger zag rijtje schuiven aan de Belgische benzinestations, heb ik nu diesel gekocht in La Douce France... Dank zij onze ijverige politici kost onze brandstof een pak meer dan ginder.
En wellicht gaan ze daar niets aan doen, de staat heeft geld nodig om de bank(en) te betalen die we met zijn allen hebben gekocht, zonder dat ze mij gevraagd hebben of ik er interesse voor had.
De staat heeft ook nog geld nodig om te voldoen aan de Europese normen.
De staat moet dringend in het Europese rijtje gaan lopen
De staat
de staat gaat ons dat allemaal doen betalen
... met afbouw van sociale verworvenheden
... en dat allemaal om het kapitalistische (banken-)systeem aan de praat te houden.

Banken zijn niet onfeilbaar, maar dat geeft niet, de gemeenschap zal de fouten wel liefdevol betalen.
Banken zijn immers God
Mammon

Er zijn in de geschiedenis van de mensheid een paar stappen die heel ons leven, heel onze maatschappij grondig hebben door elkaar geschud !
We kunnen beginnen met de landbouw. De man die op het idee kwam graan te zaaien voor de winter, zal alles op alles hebben gezet om ook zelf de vruchten te dragen van zijn werk, en zal rond zijn veld een afsluiting hebben gebouwd om het te beschermen tegen vraat en tegen dieven.
Het eigendomsbezit was ontstaan. De wereld was niet meer van iedereen, maar van de eigenaars van de diverse stukken.
Tweede grote stap was het recht van de sterkste. In een klein gemeenschap had de sterkste het voor zeggen. Wie niet luisterde kreeg klappen. Dat was plezant (voor die sterke), dus wou hij zijn macht uitbreiden. Hij nam enkele stevige binken in dienst, en beperkte zich niet tot het beheersen van zijn kleine dorpje, maar nam er een dorpje, twee dorpjes, een heleboel dorpjes bij. Zo ontstond de adel, de nieuwe machthebbers, die via het in stand houden van een leger en een versterkte vesting een heel gebied overheersten. Ze waarborgden zogezegd de veiligheid en moesten daarvoor betaald worden door de onderdanen.
Derde grote stap was het ontstaan van de steden... Eerst onder de vleugel van het kasteel, maar alras ook als gemeenschap die zich wat ontworstelde aan dat fort, en zelf een soort burcht op zichzelf  vormde. Daar waren omliggende gronden en grondbewerkers bij nodig, om de stad te voeden. Dus moesten de stadsbewoners zaken produceren en ruilen voor eten.
Ondertussen was ook het schrift ontstaan, een belangrijke stap, die toeliet akten op te maken, die eigendom een meer bestendig iets maakten, en die ook aanleiding waren om tot contracten te komen. De oudste geschriften gaan dan ook bijna uitsluitend over akten, contracten en wetgeving. (Verba volent -scripta manent)
De ruilhandel is een omslachtig iets. Je gaat met een stuk linnen voort, je komt met een schaap terug, je moet dat ding laten slachtte en bewerken, dus moet je naar de slager die in ruil een behoorlijk stuk van het schaap in beslag neemt, wat hij dan weer gebruikt om de bakker te betalen...
En dus kwam het geld er... Eerst in de vorm van een waardevol goed, zoals goud en zilver, maar later ook in de vorm van pandbrieven en alras in biljetten, papieren geld...
Hoe dan ook die pandbrieven en dat bankbiljet moesten voor een werkelijke waarde staan, en dus was ieder munteenheid gedekt door een goudeenheid... Dat stukje papier kon je gaan inruilen voor een stukje echt goud.
Later werd dit losgelaten en kreeg het geld een afgesproken waarde, zonder dat het nog echt "gedekt" werd door een voorraad goud...
En ondertussen betalen we virtueel met onze bankkaart, en zijn er massa's geld die daar ergens hangen, zelfs zonder echte dekking door een biljet...
Met andere woorden, we zijn van goud naar een afgesproken waarde gegaan, dan naar een virtuele waarde... kortom... een zeepbel.
Geen wonder dat bepaalde goederen nu duidelijk overgewaardeerd worden. Neem nu de woningen. Die zijn momenteel duidelijk overgewaardeerd. Gewone mensen kunnen zonder hulp van de vorige generatie geen huis meer aankopen.
En dan krijg je een heel pak mensen die hun lening (ook al een virtueel begrip) niet meer kunnen afbetalen, waardoor de woningen plots veel te massaal op de markt komen, niet meer verkocht raken, waardoor de bank het geld van zijn lening (de aankoop van dat huis) niet meer terug kan krijgen, en dus met een huis en een diepe put in zijn rekening blijft zitten...
De crisis die op die manier begonnen is in Amerika is nog steeds niet uitgewoed.

Maar uiteindelijk gaat het hem gewoon over het feit dat geld niet meer dat vaste begrip is.
Geld houdt ook zijn waarde niet
Het brengt zelfs niet meer genoeg op om zijn waarde te behouden.
De wereld schudt en beeft door die wankele geldmarkt.
En wij, wij schudden en beven mee.
Sinds ik ziek ben, ga ik mee winkelen
Sindsdien zie ik in de praktijk wat muntontwaarding is...

tot de volgende ?

Geen foto's meer ?

In een paar weken tijd hoorde ik nu berichten van mensen die een rekening kregen voor het gebruik van foto's op internet, let wel: foto's die schijnbaar vrij ter beschikking staan...
De Amerikaanse staat probeert op allerlei manier Eurootjes binnen te rijven was alvast één opmerking daarbij...
Dus ga ik, voor de veiligheid ook maar geen foto's meer zetten op mijn blog, tenzij het een eigen product betreft... en ik ben geen fotograaf... dus verwacht niet veel meer...
Je gaat het dus moeten stellen met pure tekst (Het is niet om mee te lachen ik hoorde van een rekening van meer dan 700 dollar voor de foto van een pen...
Waar is men mee bezig ?
In eerste instantie dacht ik aan privacy, maar het gaat dus over de rechten op de foto op zich. Als je per gebruikt fotootje 700 dollar op eist, rechtspraak inbegrepen, dan wordt het wel heel duur om foto's te gebruiken... Ik hoop dat er geen dergelijk zitten bij wat ik reeds gebruikte, maar ik doe dat via Zemanta, die net voor dit gebruik bestaat... Dus ligt de schuld dan meer bij die dienst dan wel bij de uiteindelijke gebruiker !

Mijn blog zal wel niet staan of vallen met het al dan niet gebruiken van een fotootje... Ik kan me niet indenken dat men mijn blog nu gaat bewonderen voor dat miezerige fotootje, want het is er steeds maar eentje...en het hoort soms niet eens helemaal bij de tekst.

Maar kijk, als ik mijn blog op internet zet, dan is dat opdat ik wil gelezen worden. Als ik een foto publiceer, dan is dat opdat de mensen er naar kijken. Als iemand een tekst of een stuk van een tekst van mij gebruikt, dan zou ik het appreciëren als men de bron er bij vermeldt, maar doet men dat niet, dan lig ik daar niet wakker van. Als ik een foto op mijn blog zet, van eigen makelij, en iemand gebruikt dat beeldje, dan wist ik dat die kans er in zat... Ik moest het er maar niet opzetten. Het is nu eenmaal een publiek instrument.  Kijk, als ik een T-shirt zelf beklad met een eigen ontworpen tekening, en iemand maakt daar een foto van, dan kun je moeilijk gaan vertellen dat hij mijn copyright schendt ! Als hij mijn tekening kopiëert en zelf T-shirts gaat maken met mijn ontwerp, dan pas wordt dat een schending, en dan nog heel moeilijk waar te maken, want wellicht zitten er kleine verschillen in, zodat het niet eens meer mijn tekening is...
Nee, wie op internet publiceert, weet dat hij het op de publieke markt smijt, en wie daar geen rekening mee houdt, is of niet eerlijk, of kent het internet niet.
Wil je niet dat een tekst of foto wordt gebruikt, dan kun je dat er duidelijk bij vermelden, dan pas heb je een been om op te staan. Maar stel dat Jantje Pierlala die foto wel gebruikt, en de beschermende frase netjes er af knipt, dan is de volgende gebruiker al niet meer schuldig te noemen, dus... heel waterdicht is dat systeem ook al niet !

Nee, het gaat hier dus in se over de mens en de menselijke hebzucht.
Kijk, ik ga nog een stapje verder...
Ik zit nu keramiekjes te maken. Om inspiratie op te doen, bekijk ik al de sites die ik kan vinden van mensen die keramiek beoefenen, en die met dezelfde middelen dus kunst bedrijven. Die beelden inspireren me soms, en hebben dus een rechtstreekse invloed op wat ik dan weer maak. Het is geen kopie, maar het is duidelijk geïnspireerd door... Als je dat niet wilt, dan mag je geen foto's van je werk publiceren, meer zelfs, dan mogen de kopers geen foto's maken waar je werk op prijkt... Absurd ? Ja !

Je moet eens kijken naar de grote kunstenaars van vroeger ! Een van de meest gebruikte vormen van opleiding was het oeverloos kopiëren van werken van grote meesters...En hoe nauwkeuriger de kopie was, hoe beter de les en de opgedane ervaring ! Ik heb zelf, tijdens de opleiding beeldhouwen, indertijd een kopie moeten maken van een kop van een oude romein. Wellicht is er allang geen spoor meer te vinden van 't manneke zelf, maar zijn beeld wordt nog steeds gebruikt al les voor jonge beeldhouwers. Ik moet zeggen dat het inderdaad een goede les is, dat het je echt een en ander bijbrengt !
Dus kopiëren is niet eens een zonde, maar eerder een soort les, een soort verering van de oorspronkelijke maker. Dus de man die een foto op het internet zwiert, en die foto wordt gebruikt, zou eerder geflatteerd moeten zijn, dan wel op geld bewust...

Ach, wat zit ik hier te leuteren? Ik kan wellicht toch niet op tegen de geldzucht van sommige mensen... Ik heb het al gezegd, geld is wellicht een van de sterkste drijfveren van het mensdom... Macht, Geld en Sex en God... de vier krachten die de slechte kanten in de mens boven halen. Ja, ook God, want er is wellicht niets meer echt misbruikt dan de godsdiensten om oorlog te voeren ! En het gekke is dat in zowat iedere godsdienst het intermenselijke verkeer naar vrede en goedheid wordt gedreven, maar niet ten opzichte van hen die die specifieke Godsdienst niet of niet juist (?) beleven...

Mensen... een bizar fenomeen...

tot de volgende ?

Wieze

Image by harry_nl via Flickr...wiezewiesbombom...
Vandaag was het rommelmarkt in Wieze, in de oktoberhallen. Groot ! En als je dan nog rekening houdt met de inspanningen van Vlaanderen-Toerisme, die je op de meest onverwachte ogenblikken een toeristisch baantje opsturen met van die verraderlijke bordjes: Omleiding..., dan ligt Wieze plots veel verder dan verwacht.
Maar allee, de markt was groot en mooi.
Buiten een droogvis en wat worstenbroodjes niets gekocht. Veel gekeken en gezien, en genoten van de sfeer. Gestopt op de middag om een kom soep te drinken en een belegd broodje te eten...
En dan weer huiswaarts, en zie, in het terugkeren alvast één grote omleiding kunnen ontwijken. Tot spijt van het Ministerie van Openbare Werken Hildeke Creveertdis...
Ik heb er niets tegen dat ze de wegen eindelijk eens herstellen, maar gaan ze nu weer vijftien jaren wachten dan alles in één jaar willen doen ? Ik hoop van niet.

Morgen gaan we winkelen in Leers (France), naar Auchan. Onze voorraad Franse producten is weer eens uitgeput. Hopelijk heb ik tegen dan wat minder pijn...

Straks ga ik wat tekenen... Ik heb eindelijk een vrijkaart gekregen om keramiek naar mijn zin te doen... En toen ik zei dat ik een reliëf wilde maken à la Vermeersch van Oostende, kende ze die. Toen ik zei dat ze het onderwerp Sinte Amelberga wel niet zou kennen, bleek dat ze van Temse was... en daar prijkt die Heilige ook !!! Ze komen ieder jaar van Temse met paarden voor de ruitersommegang te Mater...

Ik ga dus wel degelijk met alle attributen van de heilige moeten afkomen, want ze kent die ook... Je ziet, een mens mag nooit te zeker zijn hé... Maar het maken van een basreliëf trekt mij wel aan, en als Maternaar moet ik natuurlijk beginnen met onze bloedeigen dorpsheilige niewaar... Als het mij binnen een jaar of wat niet meer bevalt kan ik hem nog steeds verkopen in de parochie, want hier is die devotie nog wonderlijk groot ! Zelfs bij jonge mensen lijkt die band er nog te zijn, alhoewel die meer gaat naar de ruitersommegang en het nadien bezoeken van de "kapellekes"...

Ik ga stoppen... een beetje rusten in de zetel

tot de volgende ?

Bol

Image via WikipediaMijn bol is niet bol... En dat ligt niet helemaal aan mij. Op een gegeven moment in de opbouw van mijn bal in holle klei, deed de leraar mij met een spatel de bol wat omhoog "krikken" en deed er mij een in folie gewikkelde worst klei onderleggen, zodat de bal "opgekrikt" bleef staan en evolueerde tot lederharde klei. Nu heeft mijn bol een te spitse onderkant.
djudedju

Dat mijn bol enigzins te plat lijkt bovenaan, komt wellicht door die spitse onderkant. Maar enfin, de bal is niet bol, maar hij is er toch maar. Ik ben nu bezig hem het uitzicht te geven van een bol in metselwerk. En dat is echt niet zo makkelijk als het klinkt !

Ik hoop dat ik binnenkort wat meer vrij mag werken, wat meer mijn pakken inspiratie mag beginnen uitwerken, en dat het oeverloze oefeningetjes maken stilaan een einde neemt. Eén ding wil ik nog zeker eens uitproberen, dus leren: draaien. Potten draaien. Het ziet er heel simpel uit, maar het is het duidelijk niet. Vandaar dat ik ook deze uitdaging wil aanpakken. Ik wil dat ook kunnen. Ik heb wel wat schrik van de houding die je moet aannemen tijdens het draaien. Je zit er nogal gebogen overheen. Enfin, kan ik het niet aan, dan is dat maar zo, maar ik wil het zeker proberen.

Tot nu toe zag ik voornamelijk Herman draaien. De man bracht een halve ton klei uit Turkije mee naar hier. Rode klei die ook rood bakt. Ik zag al enkele gebakken stukken, en het is echt de klei waaruit de rodel bloempotten gemaakt zijn. Als je de mooiste bekijkt, dan hebben die zelfs enige glans. Die glans krijg je door in het draaien de klei heel, heel glad te zetten, zodat hij vanzelf al wat blinkt. Heel mooi !

Enfin, ik leer steeds maar bij... Onder meer dat je heel wat voordelen kunt hebben van... W.C.-papier...
Je scheurt het papier in kleine stukjes, snijdt de klei in dunne (boterhamdikke) schijfjes, legt daar de snippers tussen en begint dan te kneden dat het niet mooi meer is. Op den duur zie je dat papier bijna niet meer zitten in de klei. Dat heeft voordelen in het verwerken van de klei (je kunt veel langer blijven opbouwen, ook al is de onderste laag al behoorlijk hard. Normaal gaat dat niet makkelijk, je kunt op harde klei niet meer opbouwen, met dat papier dus wel. Ook in het bakken heeft het bepaalde voordelen, de klei is dan op een of andere manier poreuzer, zodat hij niet zo makkelijk barst.

Oh ja, mijn vaas is gebakken, nu nog kleuren en dan glazuur op zetten, en de vaas is af... Hopelijk lukt het allemaal...

Gisteren kreeg ik een vraagje van Tiens over het woord JONNEN... Ik heb vandaag eens in mijn dikke Van Dale gekeken, en zowel jonnen als jeunen staan er in (althans nog in die uitgave, met de vermelding verouderd...er naast) Jonnen komt van gunnen en jeunen komt van jonnen, maar heeft meer de betekenis behagen hebben in.... Voila Tiens, ik schreef dus niet eens dialect ! Wel een beetje ouderwets, wellicht omdat we in West Vlaanderen die woord nog steeds gebruiken. En mijn roots liggen nu eenmaal daar.

Maar ik moet toegeven, je deed me twijfelen, vandaar het nakijken. Maar ik vind dat woord veel echter, veel eigener, veel Vlaamser dan die toevoeging aan Van Dale van het woord Jossen, iets wat ik voorheen nog nooit hoorde gebruiken...

Voor mij bewijst het nog maar eens de rijkdom van ons moedertaal... En vooral, dat onze streektaal duidelijk belang heeft voor het in leven houden van de taal ! Dus leven het dialect ! (In de academie zit een Westvlaamse madame, en je moest eens horen hoe wij, als we tegen elkaar klappen, meteen terug in het West Vlaams bezig zijn !!! De anderen lachen dan een beetje...

Maar voor mij is dialect heilig ! Het is de levende taal ! De taal die echt gesproken wordt. Het is wat jammer dat die taal niet meer puur te vinden is, maar niettemin blijft er overal, ondanks de inbreng van vele "dialectvreemden" in alle regio's, een helboel van de specifieke woordenschat en van de specifieke klankenkleur hangen. Het dagdagelijkse spreektaaltje is in iedere streek weer iets anders, en biedt telkens weer nieuwe woorden, nieuwe klanken. Dat is bruisen van het leven, dat is opborrelen van taal, opborrelen van een immense woordenschat. Het kan geen kwaad dat daar nieuwe en zelfs vreemde woorden bij komen, in tegendeel, het is een verrijking, die soms door de taal zelf gefilterd wordt tot een echt "eigen" woord, eigen begrip.  Je moet tegen de meeste Nederlanders niet praten over een portatiefke... ze hebben er veelal geen idee van wat dat is. Zij namen immer het Engelse woord over, en wij het Franse, en beiden gaven we er een eigen kleurtje aan. Heerlijk toch ? Zo hebben we meteen twee nieuwe woorden er bij, en wellicht, als we in de dialecten gaan kijken, zijn er nog enkele meer te vinden voor het zelfde draagbare radiootje... Een begrip die nu in de praktijk al weer aan het verdwijnen is, omdat dat radiootje zelf aan het verdwijnen is en vervangen werd door nieuwe dingen...
Taal leeft niet zozeer via de schrijverij, maar door het babbelen en verwerken in de levende spreektaal !

Waarvan akte

tot de volgende ?

Z'is terug !

Image via WikipediaGisterenavond goed 9 uur: de bel !
Moeder is terug thuis, Roland, Rosa en Eddy ook nog vlug eens naar binnen om vlug nog iets te drinken en nog even na te babbelen en te vertellen over de reis ...
Nadien nog even op de camera de foto's bekeken van het mooie Elzas, een wondere mengeling van Duitsland en Frankrijk, met van beide landen het beste...

Nadien naar bed, waar Anny maar voortvertelde over al wat ze gezien hadden en al wat ze beleefden... Ze heeft duidelijk genoten, maar was wel steenstokkedoodmoe... Het was een lastige uitstap, met heel veel stappen en heel veel trappenlopen "Je mag blij zijn dat je niet mee was! Je zou dat nooit hebben aangekund" Ik zei dat ik dat wel wist, dat je dat aan het programma kon zien.

Vanmorgen haalde ze nog wat documentatie uit om te tonen wat ze allemaal heeft gezien, maar eigenlijk zegt dat veel minder als je er niet bij was. Het is een beetje het gevoel als kijken in een fotoboek van een ander, je kent het niet, je hebt er geen binding mee, en je kijkt weliswaar met bewondering naar de mooie beelden, maar je hebt er geen binding mee.

Ik ben alleen blij dat ze zich heeft gejond, en dat het een plezierige en mooie uitstap was. En ik ben ook heel blij dat ze terug is, en dat mijn leven weer wat meer geregeld zal verlopen. Ik had nochtans niet veel om anders dan anders te leven, maar toch, het was niet hetzelfde, en ik stel iedere keer weer vast dat ik een echt gewoontedier ben geworden, die het liefst alles rimpelloos ziet verlopen, zonder veel hoogten en laagten.

Ik vraag me af of dit een symptoom is van oud worden... Vroeger was ik een druk baasje, met een drukke dagtaak en daarnaast nog en nog en nog dingen te doen en te beleven. Nu dus opteer ik voor een rimpelloos leven. Ik heb geen betrachting meer om "avontuurlijk" te doen. Ik vind het zelf een beetje gek. Ik was helemaal geen man van dat stille en brave leventje... Om een klein voorbeeldje te noemen, we gingen niet op verlof naar een hotelletje naar eentoeristisch oord, nee, we gingen met de rugzak op gaan stappen door Haut Auvergne, waar alleen stappers op verlof lijken te gaan, of trokken door de Schotse Highlands van piepklein dorpje naar nog pieperkleiner plaatsje...

We waren dus eerder avontuurlijk dan wel op een rimpelloos bestaan uit...
Nu zien we een beetje op tegen alles wat het dagelijkse leventje verstoort... Kaartnamiddag van Arco ? Ik kaart wel eens graag, maar het kost een inspanning om er naar toe te gaan, het verbreekt immers het stramien. Ieder ding moet eerst een beetje tot het vaste stramien gaan behoren. In de beginfase moet ik echt iedere keer weer mezelf dwingen. Ook het omgekeerde is het geval. Het wekelijkse bezoek aan tanteke hoorde nu al jaren tot de vaste cyclus, en dus mankeren we het, steeds minder en minder, naargelang het verder af ligt.

We zijn kortom, saaie mensjes aan het worden.
Gek, hoe je kunt veranderen.
Natuurlijk, ik weet het wel, mijn ziekte doet daar een heel deel aan ! De ondervinding leert je dat opwinding invloed heeft op het pijnpatroon, dus vermijd je bewust opwinding. En dus verval je in dat dagdagelijkse...
Vijf dagen niks en dan twee keer een rommelmarktje, dat was de ideale week. Sinds een tijdje is daar de maandelijkse Crea bij gekomen en nu en dan (ambetant !) een vergadering... en sinds kort de academie twee keer in de week, waardoor één rommelmarkt is verdwenen of veel zwaarder is geworden... En nu is men aan het zagen voor die maandelijkse kaartnamiddag... Die kan er wel bij, maar het zal weer een inspanning kosten om er de stap toe te zetten.

Misschien is het vermijden van pijn wel voor een stuk geëvolueerd naar een soort inertie, een soort verstarring, een soort... luiheid ???
Meestal is dat doorbreken van het stramien achteraf plezant geweest, maar dat houdt geen les in, dat noopt niet tot het nog, het weer doen... Wellicht omdat er toch telkens weer een prijskaartje vol pijn aan hangt? Ik kom van de academie iedere keer met pijn terug. Ook voldaan, ook tevreden, maar niettemin vol pijn.
Daarom wellicht ook dat je steeds opnieuw de stap bewust moet zetten jezelf dwingen...

Ach... al bij al vind ik het toch wel verstandig van mezelf te dwingen. Het is immers telkens weer een beetje een overwinning op mezelf en op de dwang van de pijn, en wie weet zal het, net als met mijn dagelijkse turnen wel een positieve inbreng hebben op die pijn. Zal het de grens van het uitstaanbare weer wat verleggen. Pijn is er sowieso, maar zolang het uit te houden is, en het niet over gaat in een ontsteking die lange tijd de pijn vast zet op dat onuitstaanbare hoge pijnniveau, is het voor mij "te doen".

En ik heb het je al gezegd: al bij al ben ik, zijn wij, gelukkige mensen... We leven, en we kunnen ons permitteren dat leven zelf in te richten... We zijn niet meer genoopt in het stramien van een ander te lopen, nee, we zijn "vrij" ons leven zelf te leiden... Een luxe die hele stukken van de wereldbevolking niet kent, en waarvan velen nooit zo ver zullen geraken.

Content zijn gemakkelijk als je niets tekort hebt om een normaal leven te leiden... Maar wat is normaal ? Laat iemand uit de Hoorn van Afrika maar eens kijken naar ons, en vraag hem eens hoe "normaal" dat is...

tot de volgende ?

Overlastreglement voor wielertoeristen...

Image via WikipediaDe gemeente Herzele is het moe. Er zijn simpelweg te veel wielertoeristen in onze Vlaamse Ardennen. Ook in Brakel begint er iets te roeren (Herman Decroo)... In Oudenaarde nog niet, want daar voert men net een charmeoffensief om de mannen van het vélootje te verzoenen met de "nieuwe" Ronde van Vlaanderen... en Oudenaarde moet zich dan zo nodig als fietsgemeente profileren.
Het moet gezegd, Oudenaarde doet in dit kader momenteel heel wat inspanningen om nieuwe en zelfs alternatieve fietswegen aan te leggen. Ze vergeten maar één ding: wielertoeristen rijden heel zelden op het fietspad, om een of andere duistere reden prefereren ze de rijweg voor auto's.
Ik herhaal nog eens dat ik helemaal niets heb tegen mensen die met de fiets wat rondtoeren in onze regio, zelfs niet als ze dat in groep doen, maar laat ze dan aub rekening houden met het feit dat er ook nog andere weggebruikers zijn, dat er op de smalle wegen in dat prachtige landschap ook auto's rijden, veelal van mensen die zich verplaatsen van en naar het werk, van en naar de winkel, kortom buurtbewoners.
De dag dat de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen doorgaat, kun je hier echt niet meer buiten, en er is geen mens die dat plezant vindt !
Maar het beperkt zich niet tot één volle dag, talrijke organisaties houden hier speciale tochten waarop enkele duizenden verschijnen... Het is echt niet te doen.
Ik heb verschillende keren -voor mijn ziekte- de 20 kilometer gelopen in Brussel. Ik kan me heel goed indenken dat het voor inwoners langs dat parcours ook niet alles is, maar dat is maar één namiddag en omstreeks 18 uur is alles weer vrij. De Brusselaars zullen zich wellicht veel meer beklagen over het feit dat ze de hoofdstad zijn en dus het geliefde oord voor alle betogingen uit den lande, en als Europese hoofdstad zelfs betogingen uit andere landen mogen begroeten...
Welnu, het wielertoerisme in onze regio neemt de allures aan van een bijna voortdurende last, net zoals de eindeloze betogingen in Brussel.

Het gaat er niet over dat ze hier komen fietsen, het gaat hem over het feit dat ze dat in grote meutes doen, en zich als groep ook dat eigenaardige ding aanmeten dat van de mens in groep plots een andere mens maakt... Helemaal niet meer de vriendelijke Jan of Piet, maar de groepsmens, zich sterk voelend in en achter de massa. Agressief en uitdagend.

(Mijn vergelijking met de betogingen is niet zo maar gekozen!)

Wij zijn heel blij dat er toeristen naar onze streek komen, dat verschaft onze streek werk en inkomen, maar niet op die manier. Ze zijn welkom als ze zich gedragen als normale bezoekers, die eerbied hebben voor de anderen. Ik weet dat er reglementen zijn voor het fietsen in groep, maar met drie of vijf man val je daar echt niet onder, en is rijden midden in de rijweg ook voor u verboden.  Bovendien is het wel zo dat je op die smalle wegen ook ander verkeer moet toelaten. Het is niet aangenaam als je kilometers aan één stuk door achter zo een kudde fietsers moet blijven hangen. Is het echt te veel gevraagd om nu en dan het verkeer door te laten? Ben jij niet de man die zich ook met de wagen verplaatst op de andere dagen ? Doe jij dat ook niet met de bedoeling tijdig aan je doel toe te komen? Ben je dan ook niet ergens wat kittelorig als er een boer met zijn tractor de weg verspert en je kilometers achter zich houdt ? Jij doet krek hetzelfde met die groep fietsers !!!

Ik ben geen preneur van dat overlastreglement, waarbij wielertoeristen straks grote bedragen gaan moeten neertellen om door onze regio te mogen fietsen, maar doe er dan iets aan !!!

Hou verdorie rekening met de anderen.

Dan ben je welkom! Heel erg welkom !
Oh ja, wil aub niet al je afval langs onze wegen werpen, dan ben je niet alleen welkom, maar ook nog eens een vriend !

Héhé, dat moest me (nog) maar eens van het hart !
Geef toe, het is al erg genoeg dat wij als belastingbetaler borg moeten staan voor de 54 miljard euro van Dexia, zonder dat men ons nog kwaad bloed gaat zetten met elkaar te gaan hinderen...
En och ja, Dehaene moet zijn vergoeding niet hebben, hij heeft al genoeg, krijgt het toch niet meer op.
En met hem vele anderen... heel wat politici zitten in de beheerraad van banken, je moet dus geen schrik hebben dat ze jouw bank gaan laten vallen, ze zijn allemaal wel ergens betrokken partij in die dingen, en geef toe, je zou zelf ook niet graag die bonus kwijt raken, zij ook niet... (En elkaar doen ze geen pijn, dus ook niet de bank van de ander)

djudedju

tot de volgende ?