slak op snelweg

Image by AnneTanne via FlickrEen beetje tot mijn verbijstering las ik een berichtje over het hoge aantal processen dat er zijn opgemaakt tegen mensen die te traag reden...
Ik heb er nog nooit een gezien.
Laat staan zien verbaliseren.
Maar vanmorgen was het van dat !
Ik stond mijn dagelijkse turnoefeningen te doen, toen ik plots de slak zag. Op de lantaarnpaal voor mijn raam. Op zo'n 5 à 6 meter boven de grond kroop hij onverdroten omhoog. Een voor een slak eindeloze snelweg, zonder afritten.
Gestaag omhoog, en nu ik nog eens keek, was hij niet meer te zien. Ofwel zit hij nu aan de achterkant, ofwel heeft hij de top bereikt en zit hij nu boven op de lampenkap...
Ik weet niet of een slak hoogtevrees heeft, maar als een slak niet achteruit kan kruipen, dan staat hem nog een zware taak te wachten, de lange, lange weg terug naar beneden.
Stel je voor dat jij kilometers moet afdalen, met je hoofd naar beneden. Niet alleen risico op een bloedaandrang, maar een mens zou van minder hoogtevrees krijgen.
Ik vrees in de slak zijn plaats. Of haar plaats, want slakken zijn tweeslachtig. Maar wijs, ze hebben het genot van de paring behouden, ondanks hun tweeslachtigheid...
Wat heeft een slak er toe gebracht om de paal in te kruipen, naar een eenzame top?

Wat brengt een mens er toe om op de bergen te klauteren met als enige doel het bereiken van de top? En dan terug naar beneden????

En de mens heet dan nog met verstand behept te zijn... Wat men van slakken nooit heeft beweerd.
Je kunt dus veilig stellen dat het een verstrooide slak was, of een verwarde slak, het beestje zal zich niet aangevallen voelen door je bedenkingen... Maar zeg dat niet van de bergbeklimmende mens, want die streeft hogere doelen na, hij wil staan waar nog niemand stond, of toch maar heel weinigen... hij wil zijn eigen grenzen verleggen. Hij wil het ondoenbare doen. Waarom ? Toch eens vragen aan de slak...

Om dezelfde "reden" springt de mens altijd maar hoger, loopt hij alsmaar harder... Om records te breken... Die nergens toe dienen. Ik kan me voorstellen als je ergens in de brousse moet rondlopen, dat die bepaalde handigheidjes je van pas kunnen komen om te ontsnappen aan wilde dieren, of net om een dier te kunnen vangen om het te kunnen op eten... Maar geen van die atleten heeft ook maar zin om zich in de brousse bloot te gaan stellen aan wilde beesten... Nee, men noemt dat sport.

Sport doet men eerst gedurende een behoorlijke tijd om je eigen grenzen te verleggen, om je gezondheid te verbeteren, tot plots je vind dat je best wel eens heel wat beter bent dan de anderen. Dan zoek je een sponsor, en doe je geen sport meer, maar een dikbetaalde job... Je blijft het wel halsstarrig sport benoemen, maar het is er alleen nog maar heel in de verte aan verwant.

De tijd dat men, zoals eertijds in het oude Griekenland, de atleten naakt liet lopen, is voorbij. Naakt is niet interessant in "sport", je kunt er veel te moeilijk reclameboodschappen op kwijt.
En het is uiteindelijk alleen door die reclameboodschappen dat men de sport kan ombouwen tot een job.
Denk nu niet dat je alleen in de kijker komt door de snelste, de beste, de hoogste... te zijn, en dat dit dus de enige manier is om door de reclame betaald te worden... Als je ook naar de Tour de Zwans hebt gekeken, heb je gezien dat er bijna dagelijks enkele renners voorop gaan rijden, wetend dat ze op die manier nooit zullen winnen, maar dat ze op die manier wel duidelijk op TV komen met hun kledij stikvol reclame....

De reclamewereld heeft daar echter nog niet genoeg aan !
Men maakt van die renners dan ook nog eens vedetten, men brengt hen bij alle mogelijke en onmogelijke gelegenheden in de kijker, zodat ze in de ogen van het plebs het statuut van helden, bovenmenselijke wezens verkrijgen... En dan begint de kermis pas !
Want dan gaat men die gekke pakjes vol reclame gaan verkopen, zodat de liefhebber zich ook eventjes vedette kan voelen...
En dan zie ik hier, op onze mooie hellingen in onze schitterende Vlaamse Ardennen, hele meutes van mensen die niet beseffen dat ze levende reclameborden zijn, in tegendeel, ze hebben nog betaald voor dat "voorrecht"...

Wat is een slak simpel van geest... Zonder reclame een lantaarnpaal op kruipen.

Ach, we doen zo veel zinloze dingen. Doe het niet, maar mocht je nadenken over ieder van je handelingen, dan zou je versteld staan van de zinloosheid van de meeste dingen. Wist je dat, als je jeuk hebt, er niet aan denken veelal ook helpt, en dat je echt niet in bochten moet gaan liggen om net dat onbereikbare plekje toch te bereiken... Wachten tot het weggaat... Betrap je jezelf ook wel eens er op dat je meer dan een keer  roert in je kop koffie, ook al is de suiker allang opgelost en door dat eerste geroer verspreid in de drank. En zo zijn er wel duizend dingen die je doet, zonder nadenken. Blijkbaar is het aantrekken van een gek pakje vol reclameboodschappen ook zoiets...
De logica zou stellen dat zo'n pakje zonder al die bedrukking duurder zou zijn, want de reclame betaalt toch wel iets... Nee hoor, je betaalt meer voor dat truitje dat je doet lijken op Flupke Gilbert of op Stommeke Boonen....

Maar niet al die apenpakjes zijn gebaseerd op pakjes uit de koerserij... Nee, Chauffage Warmjeop heeft het idee dat het sponsoren van zo'n bende wielertoeristen wel lucratief zou kunnen zijn, en schenkt (nu ja aan een "goedkope" prijs dan) truitjes aan een meute wielerfanaten, vooraan staat dan de naam van het lokaal "Cafe Trapaf" en achteraan Chauffage Warmjeop.... En hup, de meute rijd vrolijk reclame-makend over onze wegen. Dat geen mens ooit naar café Trapaf zal gaan aan de kanderenhand van het land, dat kan niemand iets schelen.

Maar ik, ik vind het een beetje gek...
En mij bekruipt de lust om eens met textielverf aan de slag te gaan en een héél gek truitje te maken om er de spot mee te drijven... maar wellicht zou het niet eens opvallen... Tussen al dat kleurengeweld zou mijn truitje er maar eentje zijn in de massa. (misschien iets groter, gezien mijn maat...)

Weet je wat wel het mooiste is van allemaal???
In ieder dorp staat er wel een of meer van die grote containers waarin je je oude kledij kwijt kunt. Die oude kledij gaat dan deels naar de tweedehandszaken, deels naar de arme landen... en dan zie je plots op TV in Zimbabwe een zwartje rondlopen met een T-shirt vol reclame voor café Trap af in Bommelkenskonte... Heerlijk vind ik dat. 't Menneke kan wellicht niet eens die gekke Vlaamse klanken over zijn Afrikaanse lippen krijgen... Laat staan dat hij ooit een pint zal gaan drinken in het bewuste café.

Het enige positieve aan al dat gedoe, is dat de gewone mens eindelijk ook eens op zijn vélo springt om ook eens een toertje te doen, of ook een een rondje loopt... De voorbeeldfunctie van de Sportman (met hoofdletter) is voor velen inderdaad de inspiratie om eindelijk ook eens te bewegen.
Tot heil van zijn gezondheid en zijn taille...

héhé... eindelijk eens een blog met een positief einde...


tot de volgende ?

Image by wjarrettc via FlickrVanmorgen al om 5 uur klaar wakker ! Er was alarm in het kippenhok, en een merel vond het nodig dit alarm te versterken, door vlak voor ons raam alarmerend te tsjakken... Wat het geweest is weet ik niet... Na een tijdje was alles weer rustig. Vermoedelijk een kat die passeerde, of een roofvogel die overvloog... Maar het was een kabaal  vanjewelste.

En natuurlijk, dan lig je een uur te draaien en te keren, val je toch weer in slaap, en blijf je veel te lang in bed liggen.

Gisteren is Robert en Suzanne op bezoek geweest, en Bart en de bende kwamen ook langs, na hun Oostenrijk-reis. Het was leuk, zo'n hele bende aan tafel, en maar keuvelen en maar lachen. Ik hou daar wel van. Met zo'n bende is er altijd leven in huis ! Veerle wipte ook nog eventjes binnen, met verse potten yoghurt voor mij. Heb ik weer voorraad voor mijn dagelijkse ontbijt. Rechtstreeks van de yoghurtbron naar mijn tafel, verser kan niet. (Veerle werkt in een melkbedrijf, waar ze onder meer yoghurt maken)

En nu zit ik hier, te sabbelen op mijn klavier, om inspiratie te zoeken. Het weer werkt ook al niet mee, het is grijs en somber weer. Het regent wel niet, en de barometer gaat stilaan eindelijk weer naar wat drogere oorden, maar het ziet er nog niet uit. Wellicht is voor de meeste van onze medemensen de vakantieperioden bijna voorbij, en dan zal het wel weer mooi weer worden. Het lijkt wel of vakantie en regen in ons landje synoniem zijn.  Ik heb hier ooit, in een ver verleden een verlofperiode meegemaakt dat wij paadjes in de tuin moesten aanleggen. We hebben maar zo veel regen gehad dat we de meeste dagen tot drie maal toe verse droge kleren moesten aantrekken... Het is niet altijd zo erg, maar als je de statistieken van het weer voor ons koninkrijk aan de Noordzee gaat bekijken, stel je vast dat juli de regenmaand bij uitstek is... En dan, uitgerekend dan krijgen de mensen congé...

Nu kan dat veel minder kwaad dan vroeger, want tegenwoordig gaan de meeste mensen naar warmere en drogere landen, weg van ons eigen regenlandje.  Maar er zijn er nog steeds heel veel die hier een maand lang zitten mens-erger-je-niet te spelen met de weerman.  Naar de Tv moet je ook niet kijken, want er is niks anders dan heruitzendingen en koersverslagen waar twee reporters zitten tegen elkaar te zeveren over de goede wijn en het lekkere eten.  Het enige wat de sleur doorbreekt zijn de valpartijen, maar als de Belgen er bij zijn is zelfs de enige binding met die ellendig lange rittenkoers helemaal weg. Dan moet je op den duur supporteren voor een Aussie of een Fransman...
Nu is de tour de zwans gedaan, maar zitten ze al weer dagelijks over je scherm te koersen in Wallonië. En straks de Eneco, en dan Spanje en dan... dan is er weer dat vermaledijde voetbal op komst.
Allemaal mensen die een wel zeer publiek beroep uit oefenen. Nu ja, er is geen een andere stielman die zo veel verdient als die gasten. Of je moet al behoren tot grote manitou's van de zakenwereld... Die krijgen misschien minder loon, maar dat compenseren ze met royale bonussen.

Er is maar een job waar je nog minder moet doen voor je dagelijkse boterham met beleg, dat is politieker worden, dan moet je alleen kunnen zwammen... en afwezig zijn op de zittingen. Is het niet lijfelijk, dan toch zeker geestelijk. Ze houden zich zelfs niet in voor het spiedend oog van de camera... Je krijgt regelmatig powerpointjes met beelden van slapende politici, porno-lezende politici, telefonerende politici, kortom er is maar één soort politici die je nooit te zien krijgt: een werkende politicus, maar die zijn zo zeldzaam dat ze beschermd zijn, en geheim gehouden worden voor het plebs... Ze mochten eens vermoeden dat er zelfs in het parlement iets gebeurt...
In Zwitserland hebben ze ook zoiets, daar zijn het edelweiss, die mag je niet plukken, en maar bekijken na een heel lange klim bergop. Hier zijn werkende politici nog veel zeldzamer. Ik heb er nog nooit één gezien... Jij wel ?

Mocht je het nog eens zien, deel het ons dan mede, maak er een filmpje van of een powerpointje, wie weet kunnen wij eindelijk het vertrouwen van de mensheid in de politiek weer wat opkrikken, want nu is er geen mens die de politiek nog serieus neemt. (Hoe zou dat komen?)

Ik las zo net dat de kleine De Gucht gaat trouwen, maar de datum is nog niet vastgelegd... Waar hebben we nog zo iets gehoord ? Och ja, bij de regeringsvorming... Dat meisje zou het beter in een ander milieu gaan zoeken, want de ervaring van de laatste jaren leert ons dat verbintenissen met politici héél, hééééél erg wankel zijn, en het duurt verschrikkelijk lang voor ze tot een compromis komen om te komen tot cohabitation... en meestal duurt dat dan niet lang. De laatste tijd valt de regering al voor ze gevormd is.
(Arm kind...)

Och, ik zit weer eens in de politiek en in de sport... Ik heb het nog niet gehad over de wielerterroristen, maar daar is niet veel over te vertellen. Je moet weten, in juli regent het meestal, en dan zie je niet veel van die soort wezens. Je moet momenteel wel opletten voor de spekgladde modderlagen op onze mooie holle wegen, maar er zijn weinig of geen wielerterroristen te zien. Alles heeft zijn voordeel.

Ik ga maar stoppen, het trekt vandaag toch op niets. Dat allemaal dank zij de kippen die me veel te vroeg wekkerden.... djudedju

tot de volgende ?

Philippe Gilbert

Image via Wikipedia... heeft gisteren het eerste na-tour criterium te Aalst ook maar gewonnen.
Slecht mens als ik ben, vraag ik mij af wat hij wel pakt... Ik geloof immers niet meer in super-coureurs, super-atleten, super lijkt me te dikwijls uit een potje te komen.
Maar daar wil ik het niet over hebben, ik wil het hebben over ons gekke landje...
Want Flipke Gilbert is plots geen Waal meer, maar is een landgenoot, een Belg.
En gisteren hoorden we op TV Peeters, president van de Vlaamse deelregering, in Libramont te vrijen gaan met de Waalse boeren-broeders, om te samen het Blauw-witte koeienras te promoten.
Dat is dan ook plots weer Belgisch en niet Waals.
En racisme is plots niet meer bestaande als het over een goed voetballer gaat. Die mag haast je, haast je en liefst nog veel sneller Belg gemaakt worden.

En als ministers geen correct Nederlands kunnen praten zijn het stomme Walen, maar als een coureur een paar woorden Vlaams broebelt, dan is het een toffe pee...

Och, het is geen verwijt... Het is een vaststelling van de rare maten en gewichten waar mee we omgaan.

De tsunami van 2004 lokte een nooit geziene golf van vrijgevigheid op, terwijl de enorme overstromingsramp in Pakistan amper een mens beroerde. Gewoon die tsunami kwam in een gebied dat we heel goed kenden door het massale toerisme naar die streken, terwijl Pakistanen een volk zijn dat we hooguit van naam kennen, en waar we helemaal geen banden mee hebben.

En de hongersnood in de Hoorn van Afrika zal wel weer de knip van de beurs halen, want daar tonen ze dat aandoenlijke beeld van die broodmagere zuigeling die zelfs de macht niet meer heeft om nog te kunnen huilen... Dat pakt.

Nochtans... wist je dat men in 1953 in Pakistan een actie heeft gevoerd voor de overstromingsramp in Nederland en België ?

Maar de mens is een raar ding... Waarom hebben wij meer compassie met mensen in de ene ramp dan met andere mensen in een soortgelijke ramp ?
Het lijkt wel, hoe meer wij ons zelf er in kunnen herkennen, hoe meer wij geven. Hoe minder binding, hoe minder gul we zijn. Met het hongerende kindje kunnen wij ons identificeren, met die rare typen met hun tulband en hun witte pyjama's dan weer niet. Ook als het land goed gekend is als een toeristische bestemming, dan zijn we gul, we zijn er al eens geweest, het is ons vertrouwd.
Bizar.

En dan denk ik aan de evennaaste uit het Evangelie... De naaste toen, was iemand uit een veel kleiner wereldje, dan de onze. De meeste mensen raakten in hun leven niet veel verder dan twee, hoog uit drie dorpen ver. Dat was toen en daar zo, dat was hier ook zo, tot de trein en de fiets, en de auto plots de wereld een heel stuk groter en bereikbaarder maakte, en eenmaal het vliegtuig een vervoermiddel werd voor iedereen, lag plots letterlijk heel de grote wereld aan onze voeten. De naaste had plots een andere huidskleur en broebelde een volkomen onbegrijpelijke taal. Ik heb verhalen gehoord over een van mijn voor-moeders, die nu en dan van uit Nieuwpoort naar de familie stapte te Oostende, 17 kilometers ver, te voet, heen en weer, voor een familiebezoekje... Dat deed je niet wekelijks !!!

Als kind gingen wij op de wekelijkse markt gaan kijken naar de neger die daar met een snoepkraampje stond (Karaboudjah noemde men hem) , want een neger, dat was een bezienswaardigheid, een heel raar soort mens... heel anders dan anders. Nu gaat geen kind meer een stap verzetten om een neger te zien, de meesten hebben vriendjes in de school die zwart zijn, of toch anders gekleurd en duidelijk van een ander type dan zij zelf.

Wij hebben plots miljarden naasten. En ik heb toch het gevoel dat we nog nooit zo weinig naasten hadden als nu. De binding tussen de mensen uit één straat is heel klein geworden, en ik moet eerlijk bekennen dat ik van de meesten uit onze wijk niet eens de naam weet. Meestal ken ik ze wel van zien, en van een verre groet, maar meer is er niet meer. Vroeger, in die kleine wereld van toen, was dat anders, dan kende iedereen iedereen, dan hielpen de mensen spontaan elkaar bij ziekte of nood... Want het dorp, de wijk, dat was een echte en hechte leefgemeenschap. En veel verder dan die wijk moest je ook niet gaan. En wat er niet was aan winkels of stielmannen, dan kwamen die rond met een kar... Er kwam iemand om de messen en de scharen te slijpen, en als je stoel kapot was dan ging je een paar huizen verder om die te laten herstellen, en Georginne kwam ieder week met haar steekkar met verse vis langs, en voor groenten en fruit was er ook zo iemand, en de melkboer kwam 's morgens vroeg ook langs met paard en kar.
We hadden hooguit nu en dan iets nodig uit een ander stadskwartier, maar het meeste dat was te vinden in de eigen wijk, in de eigen gemeenschap.
Nu is het heel moeilijk om nog iemand te vinden die thuis een stiel kan uitoefenen. Een schrijnwerker werkt in een groot bedrijf, niet meer thuis. De meesten hebben thuis amper nog wat gerief om een kleinigheid te verhelpen, maar een nieuwe stoelpoot... ??? Trouwens, er is ook niemand meer die er nog over denkt om een stoel te herstellen, je koopt er meteen een heel stel nieuwe...
Naasten staan veel verder af, gewoon omdat er geen gesloten gemeenschap meer bestaat.

Let op, ook dat was niet de ideale formule ! In een gesloten gemeenschap weet ook iedereen alles van iedereen, en om maar één voorbeeld te noemen, daar was er een druk vanuit de gemeenschap om op de zelfde manier te leven van de gemeenschap. Woonde je in klein dorpje, dan moest je al een heel sterke persoonlijkheid hebben om de zondag niet naar de kerk te gaan. In de steden was die druk toen al veel minder, en was dat gemeenschapsgevoel toen al heel wat minder. Maar dat solidariteitsgevoel was soms meer een solidariteitsplicht... niet meer uit naastenliefde, maar voor het oog van de mensen.

We zijn dus nu niet raarder geworden dan vroeger... Vroeger deden we het anders, onder de druk van de kleine gemeenschap, nu doen we het van uit een heel ander gesteldheid, en treuren we een beetje over de positieve dingen van het systeem van toen, en vergeten de slechte kanten er van.

Kortom, als we willen mens zijn met de mensen, dan moeten we de moed hebben om onze gevoelens telkens weer, voor ons zelf, analyseren. We moeten nadenken waarom we ons nu geraakt voelen en waarom toen niet. We moeten zogen dat we weer de positieve dingen van een gemeenschapszin terug vinden en weer opbouwen, in deze heel andere wereld, op een manier die past voor nu. En morgen wellicht voor de wereld van morgen...

We evolueren immers voortdurend, niet alleen als individu, maar ook als onderdeel van een steeds groter wordende massa in een steeds kleiner wordende wereld. En niet alleen is de wereld nu bereikbaar geworden op een fysieke manier, maar we hebben ook op andere manieren contact, we zien ze op TV, we lezen over ze in de krant, we hebben er contact mee via de kwampjoeter. Je kunt nu zelfs gaan chatten (babbelen) met mensen aan de andere kant van de wereld, zonder grenzen, zonder bijkomende kosten...

De wereld is wellicht nog nooit zo vlug veranderd als nu, en het tempo lijkt steeds meer en meer toe te nemen.

De naaste in Timboektoe is plots heel nabij, echt "naast" je... Het woord krijgt meer en meer een bredere betekenis in een engere wereld.

Ze lezen dit blogje in Amerika, in Frankrijk, en soms in landen waarvan ik moet zoeken waar ze gelegen zijn... Naastbij... een heel nieuw begrip

tot de volgende ?

sst, de formateur slaapt...

Image via WikipediaIk vind het grandioos, ze hebben nog niets gedaan en ze gaan wat uitrusten van nietsdoen.
Wedden dat de regeringsvorming nog niet gaat lukken, of als het lukt, na een hele korte tijd in elkaar zakt als een pudding?
Ach, je wil niet wedden? Heb ik alle begrip voor.

Heb je er eens bij stilgestaan, bedrijven fusioneren, banken smelten samen, instellingen werken nauw samen, ziekenhuizen fusioneren, binnen de mutualiteiten werkt men met grotere entiteiten, idem binnen de vakbonden... enfin, alles wordt zoveel mogelijk samengevoegd, om een efficiënter beleid op te bouwen...
... en België splitst.

Toch is het hier goed om leven ! We zijn immers het enige land ter wereld waar men de werkloosheid poogt op te lossen met het vormen van bijkomende regeringen.

Is het u ook al opgevallen, dat de mensen die nu maar niet overeen komen om een regering te vormen, bijna stuk voor stuk deel uitmaken van de voorlopig voortdoende regering? Zelfs zij die nu nog oppositie zijn werken braafjes mee, en komen daar wel overeen. Politici zijn de "meest" consequente mensen die ik ken...

Mocht het toch nog herverkiezing worden, dan blijf ik zo'n 500 dagen in het kieshokje zitten, om na te denken, diep na te denken... aan de wedde van parlementair moet dat te doen zijn.
Als zij dat kunnen, ik ook.

Veel erger is wat in Noorwegen is gebeurd. En kijk, er is een link met België... Hier hebben we immers hele partijen die de onverdraagzaamheid prediken. Ik denk dan aan het liedje van Vermandere over de bange blanke man...

In Noorwegen was er een echte open maatschappij, die nu wellicht een groot stuk van zijn openheid en verdraagzaamheid zal verliezen, door één fanatieker.

Fanatiek zijn is nooit goed, dan zie je niet meer, dan hoor je niet meer, dan denk je niet meer... Dan zit je vast in een eng kringetje waar je niet buiten kunt, door de grenzen die je jezelf oplegt.
In 't Vlaams zeggen we dan: met een paardenbril op lopen... Maar zo is het ook echt, de wereld van een fanaticus is immers beperkt door zijn zienswijze.

Zolang het fanatisme binnenskamers blijft, maken we ons geen - te weinig - zorgen. We laten hem zijn ding zeggen, knikken eens om hem rap te doen zwijgen, en merken niet dat we hem daar mee staven in zijn zienswijze. Er ruzie mee maken is ook geen oplossing, want ook dan ziet hij zich nog meer als de redder van het juiste, het goede... We zouden hem (haar) moeten kunnen overtuigen, want alleen dat zou een oplossing bieden. Maar echte fanatici willen niet overtuigd worden, ze zijn al overtuigd van hun idee, en hebben geen boodschap aan een ander.
Met andere woorden, ik denk dat fanatiekers, mensen met echte dwanggedachten, dat dit mensen zijn die hoognodig moeten behandeld worden. Ze zijn een gevaar voor de mensheid.
De moeilijkheid is dat we dat fanatisme veelal onderschatten, en niet geloven dat ze echt zo fanatiek zijn, dat ze gewoon mensen zijn die zich sterk uitdrukken, maar het niet zo erg menen...   tot er eentje een geweer pakt en om zich heen gaat schieten.

Je hebt fanatici in alle mogelijke en onmogelijke denkbeelden. Je ziet ze binnen geloofsovertuigingen, maar je ziet ze net zo goed bij mensen die zich afzetten tegen "het geloof"... Je hebt ze voor of tegen alles en nog wat.

Zaterdag heb ik mijn auto laten wassen in de autowasserij te Brakel. Sinds enige tijd wordt dit uitgebaat door autochtonen, ik denk Marokkanen. Ik babbel graag, dus babbel ik ook met die mensen, en de man vertelde me dat hij maar niet aan een woning geraakte in de streek, onder het mom van het feit dat hij drie kinderen heeft... Ik vroeg waar hij nu woonde: in Brussel. Het is daar niet goed wonen, vertelde hij mij, daar zijn er veel van die vreemden die zich niet integreren en die boel maken en auto's kapot doen en er uit stelen... Hier is het beter, en zou het ook beter zijn om mijn kinderen op te voeden... Ik vertelde hem dat hij wellicht makkelijker terecht zou kunnen in Ronse, waar een grote groep vreemden woont. En dat daar ook al een warenhuis was van autochtonen, met halal en alles wat zij nodig hadden.
Het gevolg van die babbel???
De man en zijn collega hebben mijn wagen gratis met de stofzuiger van binnen gekuist...
Wellicht worden ze niet zo heel vaak echt vriendelijk aangesproken, en kijk, wat vriendelijk zijn dan vermag.
Het is besmettelijk.
Op een heel andere manier dan fanatisme, niet dodelijk, maar leuk.

Weet je wat... Ik bedenk juist dat het niet bereiken van een regeringsakkoord, zou dat niet komen door te fanatiek zijn, door te veel kijken door een paardenbril... Misschien moeten we ze ook eens laten behandelen???

tot de volgende ?

Er is geen plaats in de herberg...

Image via Wikipedia
Gisteren zijn we dus op bezoek geweest bij tanteke. Ze zat glorieus recht op in bed, en groette ons vriendelijk ! In de voormiddag had ze een paar uur in de gemeenschappelijke zaal doorgebracht, en ze had tamelijk gegeten en gedronken. In de kast lagen nog wat karamellen, en toen ik haar er een aanbood, at ze die ook op...
Ik ga niet spreken over een verrijzenis, maar 't is er toch familie van !
Hopelijk is het geen laatste opflakkering...

We waren er ook getuige van, hoe in de benedenzaal, enkele oudjes (zelfs een paar op de rolstoel), door een deur in de grote vensterramen naar buiten trokken... ? Ze gingen een sigaretje roken...

En daar wil ik het vandaag eens over hebben...
Je ziet tegenwoordig regelmatig mensen vóór de herberg staan te staan, aan een sigaretje lurkend...
Ik kan het niet helpen, maar ik vind het zielig.
Ik ben geen roker (meer), en vind dat de sigaretten stinken, maar het zou niet bij me opkomen om de mensen buiten te zetten. De wetgever doet dit wel !
Ik weet dat het niet overal mogelijk of haalbaar is, maar men zou toch een of andere voorziening moeten hebben om die mensen daar niet in de regen te zetten. Ik verwacht dat roken nu nog veel ongezonder wordt dan vroeger, want straks krijgen ze er nog een longontsteking bovenop, door de verplichting buiten te gaan roken.
Ik zag een dametje, met een dikke frak aan (het is helemaal niet warm heden ten dage!), en een paraplu in de hand, wat gebogen tegen de wind, en wat ineengekrompen staan roken voor de herberg...
Het lijkt wel bijbels: er is geen plaats in de herberg...
Nu kun je zeggen dat ze niet verplicht zijn om te roken, dat ze het maar thuis moeten doen, dat ze maar moeten stoppen... maar zeg dat maar eens tegen een roker... Roken is immers een echte verslaving. En het is voor vele mensen helemaal niet zo makkelijk om te stoppen met die gewoonte.
Bovendien is het een echte verslaving, eens je verslaafd bent, ben je het voor het leven. Ik was eens drie jaar van de tabak af, en op een dag, in gezelschap toch één sigaretje gerookt... en bingo, ik was weer aan de gang, en het leek wel of ik die drie "verloren" jaren wou inhalen, ik rookte nog meer dan vroeger. Nu is het een dikke dertig jaar dat ik niet meer rook, maar ik zou echt niet durven eens te "proeven"... Ik weet gewoon dat ik meteen weer verloren ben, en dat ik weer ga moeten afkicken en mezelf in toom houden. Nu kost me dat geen enkele moeite meer, maar echt, ik zou niet durven ook maar een trekje te doen.
Ik heb ons vader gezien, die moest stoppen, maar het met de beste wil van de wereld niet kon.
En zo zag ik er velen.
Vertel dus geen onzin, roken is niet zo makkelijk af te leren, en het is sneu voor de roker dat ze nu in weer en wind moeten buiten gaan staan roken.
Je moet bij de meeste hospitalen een gaan kijken ! Daar zie je rokers, soms met zo'n rollende baxter verbonden, die buiten staan, of hoogstens onder een afdakje in hun pyama en kamerjas, verkleumend staan roken. Zou men echt geen andere oplossing kunnen maken?
Maak eens een rokerskamer, waar het voor niet rokers verboden is, en waar degelijke afzuiging of luchtzuivering is geïnstalleerd... De roker zal misschien iets meer kans hebben op genezing van zijn ziekte??? En, niet belet je om de zieke te stimuleren en te helpen om van zijn rookverslaving af te komen, er zijn wel klinieken voor andere verslavingen...

Och ja, van andere verslavingen gesproken... Ik heb een vriend wiens vrouw werkt in zo'n instelling. Wist jij dat daar mensen zitten die helemaal verloren zijn voor de maatschappij, door één keer drugs te gebruiken  en soms zijn dat zogenoemde softdrugs!!!  Mensen die na één keer zo gestoord zijn en blijven, dat het nooit meer goed komt. Ik denk dat het goed zou zijn om daar met de kinderen uit het middelbare onderwijs naar toe te gaan... Misschien denken ze na voor het te laat is!

Vandaag ben ik dus 65 jaren oud... en ik wil ook langs deze weg de vele mensen danken van wie ik een kaartje of een berichtje langs facebook kreeg. Ik kreeg er een hele pak, zelfs heel wat echte kaartjes, en er zaten er hele mooie en lieve bij. Allemaal bedankt !

Mijn statuut van zieke is nog niet afgelopen, dat loopt nog door tot en met 31 juli... pas vanaf 1 oogst ben ik dus op pensioen. Ik kan er nog niet goed over, ik had nooit gedacht zo ver te geraken... Pensioen, dat leek zoooooooooooooooooooooooo ver weg... en nu ben ik er. En waar ik dat vroeger zag als "de oude mensen", voel ik me helemaal niet oud...

Tot de volgende ?

glinstertjes

Image via Wikipedia't Regent weer. Mijn lindeboom glinstert heel even in de lichten van een voorbijrijdende auto, als was het nu "de moment" om kerstversiering te etaleren...
Het is erg als je in juli een weer hebt die je aan kerstmis doet denken.
Maar er is hoop... naar het schijnt zou het volgende week weer wat beteren... Misschien kan ik nog eens gaan vissen. (ik ben geen echte visser, ik ga niet als het regenweer is...)

Maar mooi is het wel, een glinsterende lindeboom...

Gisteren met de vrienden eens lekker en uitgebreid getafeld... we waren net op tijd van tafel om nog de klimpartij op Alpe d'Huez te zien. Anny kreeg een enorme bos bloemen, die in twee vazen moesten worden verdeeld, en voor ons samen kregen we vakantie-cheques voor Vlaanderen Vakantieland...  We zullen nu dus wel verplicht zijn om eens weg te gaan. Wie weet wordt het een nieuwe start van een nieuw leven in het nieuwe statuut van gepensioneerde. We gaan straks eens neuzen in het bijhorende boek, waar we heen kunnen en wat we eens willen zien en doen.

Gisterenavond niet meer gegeten... het middagmaal duurde tot na 16.00 uur... Vannacht uren wakker gelegen, geen idee wat de reden was, maar ik raakte niet in slaap. Ik hoorde dat Anny nu en dan een kort rukje sliep, en dan ook weer wakker lag. Het was na één uur voor ik eindelijk ben ingeslapen, en om 5 uur was ik al terug wakker, liggen luisteren naar de regen en naar het geschreeuw van de pauwen in de verte. Pauwen roepen luidkeels naar de regen. De laatste tijd roepen ze vaak en heel luid.
En straks gaan we weer eens gaan kijken naar tanteke... Eens gaan kijken, want veel meer is het niet, je krijgt ze amper eventjes "wakker", in de zin dat ze eventjes de ogen opent, glimlacht en iets onverstaanbaars mompelt, en dan slaapt ze terug, en krijg je er geen beweging meer in.
En van daar naar Bart, de andere kant van het arrondissement, om zijn beesten te gaan voederen, de eieren te rapen en de aquarium te controleren... Dat aquarium is sedert de ramp van vorige winter een beetje mijn obsessie geworden. Ik wil het niet meemaken dat al die vissen daar weer bijna dood hangen te hangen in het water. Gelukkig zijn we er dan in geslaagd ze te redden, maar ik mag er niet aan denken dat weer mee te maken. Nu, in de zomer is het risico dat ze in ijskoud water zitten omdat de elektriciteit is uitgevallen, veel kleiner, maar als je zoiets tegenkomt met het gerief van een ander, dan lijkt dat nog veel erger en is veel ambetanter dan met je eigen dinges...

De laatste jaren van mijn leven zijn verlopen in een bijna rimpelloos bestaan, zonder veel echte hoogte- of dieptepunten... De ene dag was net de andere, en alles heel vertrouwd en zonder veel variaties in het thema. Wat rimpelingen en stormen veroorzaakte kwam van buiten ons eigen huis, bij de kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen... En het mag gek klinken, maar hoe effener je eigen pad is, hoe hoger de rimpels dan lijken, als er toch iets gebeurt...

Kleine dingen worden veel belangrijker, en je hebt meer oog voor die kleine dingen, je koestert ze of ze verstoren je leven veel erger dan ze eigenlijk zouden doen, mochten wij nog in een heel actief en druk leven zitten.

Dat is soms zwaar, maar veelal is het ook dat stille geluk, het op prijs stellen van de kleine dingen van het leven. Stilstaan bij een bloempje, en het hoeft geen speciaal iets te zijn, een klein madeliefje geeft al vreugde.

Soms heb ik dan lust om me neer te zetten in het gras, en zoals héél lang gelden een krans te maken met die kleine madeliefjes... zoals we deden toen we kind waren, en moeder ons leerde hoe we dat moesten doen... Of een blad van een rietstengel aftrekken, er een sneetje in maken, de punt van het blad er door steken, en dan het blaadje in het water zetten, de wind in het omgebogen blad jaagt je bootje dan verder over het oppervlakte van de vijver... Je eigen zeilschip...En dan denk ik weer aan vader die me dat leerde toen we aan het viswater vruchteloos zaten te wachten op een beet van een paling die maar niet wou langskomen...

En dan valt mij op, dat, als je niet veel meer kunt doen, door ziekte (lees pijn), dat je dan weer net als in je kindertijd al die kleine hoogtepunten koestert...  Met andere woorden, hoe meer je doet en bruist van het leven, hoe hoger de hoogtepunten moeten zijn om nog op te vallen, om er van te genieten... Hoe stiller en rustiger je leeft, hoe meer en meer je kleine dingen apprecieert. Met andere woorden, genot ligt hem in die punten die uit stijgen boven het "normale" beeld van je bestaan.

Het vergt een zekere tijd en aanpassing, als je plots uit de roulatie van het dagelijkse leven valt, en in een ander veel stiller bestaan terecht komt. Dat kan voor de een het pensioen zijn, voor mij was het ziekte. Maar er is een breuk in je bestaan als je van "statuut" verandert...
Je moet je aanpassen.
En je moet leren het leven op een andere manier te savoureren...

En gek genoeg, nu vraag ik mij af waarom ik die kleine dingen vroeger niet veel meer op prijs heb gesteld, waarom ik niet veel intenser heb genoten van de dagdagelijkse kleine puntjes die het leven opfleuren...

Want toen waren die kleine dingen er ongetwijfeld ook, maar ze stegen niet uit boven de andere dingen, ze waren misschien wel de saus, maar niet de plat de résistance...  En nu voel ik het een beetje als een verlies aan, dat ik die kleine dingen niet meer op prijs heb gesteld...

Gisteren was een hoogtepunt in mijn rimpelloos bestaan, een glinsteren van de lichten in de duizenden druppels op de blaren van mijn linde... En ik kijk uit op een leven waarin heel veel lichten zullen schijnen op heel veel druppeltjes op de hele massa bladeren aan mijn lindeboom des levens.... Of het nu nog lang gaat duren of kort, de lichtjes zullen pinkelen en glinsteren...

tot de volgende ?

Straks

Image by janwillemsen via FlickrStraks gaat hier de bel, en staan de vrienden voor de deur, om samen eens de bloempjes buiten te zetten ter gelegenheid van mijn (komende) 65 jaar...
Het is een traditie met enkele vrienden, die al voor mij op pensioen gingen (ook al zijn ze iets jonger), om dat heuglijke feit samen te vieren.
Hoewel heuglijk ?
Een verjaardag is immers een stom iets, en was ik moslim, dan had ik nu een andere leeftijd, was ik Hindoe misschien nog een andere. Ik verjaar zondag dus bij gratie van de Juliaanse kalender, aangepast door verschillende heersers en pausen (ook heersers)....
Maar we leven nu eenmaal in dat systeem, en dus wordt ik van zieke plots gepensioneerde. Ik wou dat mijn rug dat ook wist, en zich aan die statuutwissel hield.
Eén dingetje verandert er niet. Als invalide ben ik voor mezelf ten laste, ten minste op belastingstechnisch gebied. Ik heb dus niet alleen een lastige vrouw, ik ben het ook nog eens daar boven op.(Op de vrouw...)
En dat blijft zo, ik ben voor zo lang ik leef en er geen wijziging komt aan die wetgeving, mijzelf ten laste. Om het anders uit te drukken, ik mag mezelf aftrekken van mijn inkomen. Klinkt een beetje vulgair. Maar belastingen hebben nu eenmaal iets vulgairs.

Anny zit nu boven haar haar te wassen en er krulspelden in te draaien, straks gaat het geluid van de radio verdwijnen onder het zeurderige geluid van een haardroger... en dan zitten we samen te wachten op de vrienden.

We gaan niet ver. Ik was van plan om met ze te gaan eten in "Kerkgate", maar die zijn in verlof als ik ze nodig heb (mijn haarkapster ook !)... Dus gaan we naar 't Horenbecca. Als mijn linde niet in volle blad stond kon je het wellicht zien staan van waar ik zit. Niet ver dus. Mocht het niet zo'n verschrikkelijk natte julimaand zijn, konden we misschien te voet gaan.

Ach, het speelt allemaal niet zo'n rol waar we heen gaan, als het maar te eten is, en vooral, als het maar echt gezellig wordt, als we weer eens gezellig kunnen keuvelen en tegen elkaar zeveren en de laatste moppen vertellen en zagen over de politici... Heerlijk samenzijn...
En hierbij moet ik eventjes iets biechten...
Wij, de mannen, vertellen steeds weer dat het de vrouwen zijn die het meest babbelen, maar op dergelijke bijeenkomsten van collegae en vrienden valt het mij op dat het integendeel de mannen zijn die het hoogste en het drukste woord voeren. Het zal dus weer een van die mannelijke chauvinistische uitingen zijn, om de schuld van alles en nog wat op de vrouwen te leggen...

Wellicht zal er vandaag ook gepronostikeerd worden over het al dan niet lukken van de zoveelste regeringsonderhandelingen...  Ik hou het op een Njet, al hoop ik op een Da...  En de NVA geniet van zijn positie, zit eindelijk waar ze wil, aan de zijlijn, aan de kade, aan de wal... en de beste stuurlui die staan daar... blabla te geven en alles te weten.

Maar laat mij mijn en uw dag niet vergallen... Het regent al, dat is al erg genoeg. En ik zie allang het heerlijke landschap voor mijn raam niet meer, want die maïs die er nooit meer door zou komen na die ellendige droogte in het voorjaar, staat veel te hoog om er nog overheen te kunnen kijken... Goed voor de boer, jammer voor mijn uitzicht... Maar ik moet toegeven dat het veld voor mijn deur een uitzondering is, er zijn heel veel velden waar de maïs amper een half meterke hoog staat... Het veevoeder zal ook weer een stuk duurder worden (mijn kippen !!! en al de logerende mussen en andere vogelbeesten !!!)
Maar hier zitten er gelukkig dus nog mussen, met hopen, allemaal in mijn kippenhok, want ook een mus schuilt voor dat regenweer !

tot de volgende ?