fans

Image via WikipediaHehe... Gisteren was een leuke dag. Ik had eerder al een foontje gekregen van Germain om eens langs te komen, maar mocht hij eventjes zijn familie meebrengen, want die wilden de schrijver van die blog ook wel eens in levende lijve ontmoeten...
Fans op bezoek !
djudedju
Nu krijg ik mijne col niet meer dicht. Zo dik is mijn nek geworden.
En 's avonds kwam Koen ook nog langs met de entreekaarten voor het wereldfeest van deze avond... Ook al een lezer, en hij was gepresseerd, dus was hij na een paar uurtjes al weer weg.
Fans met hopen op bezoek.
En wellicht komt Koen na de vakantieperiode nog eens op bezoek, om een interview te doen over het belang van creatief bezig zijn, voor de Visie (ik zeg nog altijd De Volksmacht).
Hoe een blogje rollen kan...
Misschien denk je dan, ach dat is niet wereldschokkend... Maar dat is het wel, want voor een mens in mijn situatie, al jaaaaaaaaaaaaaaaaaren ziek, is mijn wereldje heel klein, en is dan ook heel vlug aan het schudden en het beven...
Koen vertelde mij dat ik bijlange niet meer zo hard was in mijn standpunten, vroeger hakte ik een lijnrechte keiharde weg open, nu heb ik veel meer oog voor anderen, voor andere standpunten. Dat zal wel het ouder worden zijn, maar ook het louteringsproces.
Ik heb je reeds meerdere keren geschreven dat ik een gelukkig man ben. Dat komt hoofdzakelijk dank zij de harde klappen die ik kreeg. Klinkt dat absurd ? Toch is het zo ! Ik heb veel pijn, kan niet veel meer doen, verloor een kind en heb nog heel wat andere miserie, en wellicht juist daardoor ben ik gelukkig, ieder moment dat de druk van die miserie weg is. Ik weet het verschil, dus apprecieer ik de goede momenten veel meer dan een ander... Die die momenten laat verglijden als "gewoon".
Het is natuurlijk niet zo dat die ongelukkige tijden leuk waren, maar ergens is het net dat wat mij de andere momenten doet herkennen en erkennen als heel gelukkig. Het is een beetje als een fris glas water in de woestijn. Je verrekt van de dorst, en ook al drink je anders nooit zo maar gewoon water, dan is dat hemelse nectar. Het is de dorst die je het water doet appreciëren. Niet het water op zich.
Ik wens jullie helemaal geen ongeluk toe, maar wel het verstand om je geluk op prijs te leren stellen. We hebben de neiging, als alles goed gaat, om zo maar door het leven te stappen, in de dagelijkse sleur, zonder te beseffen hoe heerlijk die "sleur" wel is.

Ik ben niet alleen met die ervaring, ik ken nog mensen die hun deel van de miserie al hebben gekregen, en kijk ook zij stellen het leven veel meer op prijs dan de anderen. Er zijn helaas ook uitzonderingen, die zich nestelen in het diepe dal van de ellende, die er niet uit kruipen en die als het ware hun eigen leed koesteren. Dat klinkt oneerbiedig, maar ergens is het een beetje zo. Er zijn mensen die voortdurend over hun leed bezig zijn, in de hoop steeds en steeds weer medelijden te ontvangen. Mensen die een beetje "verslaafd" zijn aan meelij, omdat die troost als een drug kan werken. Het erge is dat de meelij bij "de anderen" weg ebt, niet blijft duren, en dat zij dan het gevoel hebben verlaten te worden van heel de wereld. Het is niet goed je verdriet te koesteren, het is een zwart gat, een bodemloze put. Als je dergelijke mensen kent, doe al wat je kunt om hen daar uit te halen, leer hen weer te leven, leer hen hun beperkingen te aanvaarden, en vooral, leer hen hoe schitterend het is wat ze nog kunnen, nog hebben...
Het is ook schitterend.
Ik denk met weemoed terug aan de dingen die ik vroeger allemaal kon en had, maar geniet tien keer meer van wat ik nu nog kan, nu nog heb.
Ik meen het dan ook, als ik zeg dat ik gelukkig ben.
... en ik heb het moeilijk om te snappen hoe gezonde mensen, die geen zware rampen kennen of kenden, toch niet gelukkig zijn, meer zelfs, depressief zijn.
En dan moet ik in mijn geheugen gaan wroeten om me te herinneren dat ik vroeger, toen alles "goed" ging, wellicht minder gelukkig was dan nu. Gewoon, omdat ook ik toen door het leven gleed, zonder mijn geluk te beseffen, omdat het "gewoon" was...
het is dus wel degelijk het verschil kennen die je het geluk doen kennen.
Een mens zou bijna gaan wensen om eens een klop op je kop te krijgen, zodat je het verschil leert kennen.

Maar als je het analyseert, dan ben ik nu wellicht minder gelukkig dan vroeger, maar het gevoel is anders. Nu savoureer ik ieder goed moment, ieder bezoekje, ieder moment van plezier, ieder moment met minder pijn... en vroeger was dat maar het gewone.
En het water, dat is het drinken pas waard, als je heel erge dorst hebt.

Het is dus alleen maar zo, dat ik nu mijn geluk herken. Nu geniet ik telkens en telkens weer van het glaasje water...
Ik wens je toe dat je dat moge leren, zonder dat je eerst door de hel moet gaan !

tot de volgende?

't giet

Image by LodewijkB via FlickrHet is niet echt klaar in huis, daarvoor is het buiten veel te donker en bewolkt, en het regent niet, het giet ! Het zal wel aan onze ogen liggen, maar als je naar de dikke druppels kijkt, dan zie je geen druppels, maar strepen water, vandaar wellicht: het regent pijpenstelen...
We mogen niet klagen, we hebben al een zomer gehad, en hij moet nog beginnen.
Maar ja, we zouden geen Belgen zijn, als we nu al weer niet aan het sakkeren waren over de regen...
Ik denk dat de regen er eigenlijk nog steeds nodig is... Ik ben geen tuinier, dus hou ik mij niet onledig met het scheppen van putjes in de grond, maar ik denk dat de ondergrond nog steeds een pak regen kan verdragen... Het is lang heel droog geweest. Niet alleen omdat het zonnig weer was, maar ook omdat wij bijna maanden aan een stuk die droge oostenwind hebben gekend, die alle vocht uit de bodem zuigt.

Maar nu is het dus aan 't gieten, dikke stralen water uit een hemelse douchekop. Ze vallen bijna loodrecht naar beneden. Het wordt nog heviger omdat nu blijkbaar de dakgoot de hoeveelheid niet aan kan, en overstroomt... regen...

Water is een van de levensvoorwaarden voor zowat alle aardse leven. Zowat vier vijfden van onze aardkloot is bedekt met water, bron van alle leven... en we zijn duchtig bezig het in een ijltempo te vervuilen. De bron aan het vergiftigen.

Je vraagt je af hoe de mens het in zijn kop krijgt om zoiets te doen. Maar ja, er is zo veel water, dat het wel eindeloos lijkt, zeker in verhouding met het mensje, dus zal het wel geen kwaad kunnen... Dat is wat iedereen zegt, denkt en...doet... 't Zal niet op dat kleine beetje aankomen... Dat ze eerst eens naar die fabrieken kijken, dat ze eerst zelf eens...
En ondertussen vervuilen we voort. En wij doen het niet, of toch maar een heel miniem beetje, maar zien niet dat al die minieme beetjes een hele berg vormen.

Je moet eens gewoon een wandelingetje doen, en neem een grote handtas mee, raap alle zwerfvuil op en kijk eens hoe ver je komt vooraleer de zak vol is. Al die blikjes, stukken plastic en dergelijke zijn allemaal van die kleine dingen waarvan het echt niet erg is er ééntje weg te werpen... Gezien hoe vlug je een hele kabas bij elkaar hebt geraapt? Je bent echt nog niet ver van huis geraakt hé ??? Dat is exact wat we doen ! Ieder van ons vind het helemaal niet erg om een "kleinigheid" op de weg of in de straatkant te gooien, maar alles bij elkaar vormt dit een berg, een hoge brede berg, een bergmassief...
Met het water is het idem dito, je gebruikt in het toilet producten die je WC net maken, maar heel agressief zijn, je wast de schotels in een afwasmachine met heel giftige middelen en alles komt terecht in "het water" van deze wereld.
Grote industrieën zijn ontstaan om het water te zuiveren, maar als ze eens heel eerlijk zijn, dan moeten ze toegeven dat ze niet alle scheikunde uit het water weg krijgen... Zo blijven de hormonen van de pil onder meer voor het grootste gedeelte in ons drinkwater zitten. Is dit een van de redenen waardoor kinderen steeds vlugger puberen ?

Water is de levensbron, en als dat vergiftigt, dan rest er nog heel weinig om heel de boel in de soep te doen draaien. Denk niet te licht over al die blikjes en stukken plastic in de graskant, ook die komen uiteindelijk in de grote kringloop terecht.

Als je eens heel diep door denkt, dan vraag je je zelf af of al die "welvaart" eigenlijk niet de dood is ...
Dood voor gans de wereld.
Och nee, de wereld zal door die afval heus niet vergaan. Wij zullen vergaan en wellicht het meeste leven met ons... en op de bijna dode wereld zullen wellicht nieuwe levensvormen ontstaan, en wie weet, wie weet ontstaat er dan een of andere kakkerlak  met verstand of wat daar moet voor doorgaan... De kakkerlak die kan denken, die verbanden legt zal het onbegrijpelijke wellicht onderbrengen onder wat wij God noemen, en zijn god zal op een kakkerlak lijken herkenbaar, en iet of wat begrijpelijk voor het kleine kakkerlakkenverstand.
En stap voor stap zullen ze hun levensstandaard omhoog brengen, zullen ze aan landbouw gaan doen, en gestoord door de andere insecten, zullen ze die de oorlog verklaren, en zoeken naar middelen om die kwijt te raken. Gif ! Daar lukt het mee, en ook zij zullen weer hun wereld vernietigen op hun beurt, en nu en dan zal de wereld een lachkramp krijgen met die domme kakkerlakken, en die zullen schrikken van de grote aardbevingen...
Ik vraag me af of de dinosaurussen vroeger ...

Ach ik fantaseer, maar je snapt het plaatje wel, we zijn echt bezig in ijltempo onze wereld naar de Filistijnen te helpen...
Onze wereld, ons leefmilieu, dat ding waar de wereld op zich geen behoefte aan heeft.

Het einde der tijden... Wij zijn het zelf die de klok steeds sneller doen lopen...

tot de volgende ?

De bril van Mahatma Ghandi

In Ashram is de bril van Ghandi gestolen uit het museum. Het museum telt jaarlijks zo'n slordige 300.000 bezoekers, allemaal voor Ghandi..
De bril is een waardevol item, want er is reeds eerder een bril van Ghandi geveild in New York, voor ongeveer 18 miljoen dollar....
(blijkbaar moet Ghandi dus op zijn minst twee van die gekke ziekenkasbrilletjes hebben gehad.)

Zo'n ziekenkasbrilletje is zowat het goedkoopste model bril die er is.
Maar blijkbaar is het goedkope brilletje plots heel wat meer waard, omdat het ooit op de neus prijkte van Mahatma...
We hebben hier in feite te maken met twee zaken: verzamelgekte en heldenverering.

Verzamelgekte... De meeste mensen leiden er op een of andere manier aan, de een spaart postzegels, da andere van die souvenirlepeltjes, en iemand is pas gelukkig als hij nog een beeldje van een kattepoes kan toevoegen aan zijn collectie, en zelf verzamel ik wandelstokken... Maar als ik het heb over verzamelgekte, dan heb ik het over de mensen die absurde bedragen gaan neertellen om hun verzameling compleet (completer?) te maken. Je vind ze overal, van wandelstokken ken ik wat, en ik zie er soms voor absurde prijzen, prijzen die nooit de waarde van een wandelstok op zich kunnen verrechtvaardigen. Ik hoorde ooit rechtstreeks van een verzamelaar dat hij er eentje op de kop had kunnen tikken voor 200.000 oude Belgische frankskes (zo'n 5.000 euro)... Ik mag zo'n wandelstok duizend keer zien liggen, prachtig vinden, maar zo gek ben ik niet en zal ik nooit worden.
Misschien was die man stinkend rijk, en was die 200.000 Fr voor hem maar een peulschilletje, maar dan nog zou ik dat niet kopen. Ik vind dat er altijd een zekere logische waarde moet blijven bestaan. Een wandelstok is en blijft een wandelstok.
Voor wie kunstwerken verzamelt geldt die norm niet of veel minder. Daar is immers geen prijs op te plakken, en is er geen echte logica. Alhoewel, mocht ik kunstwerken kopen, ik denk dat ik ze zou kopen zoals ik een flesje wijn koop... Als ik een lekker wijntje ontdek, dan hoeft dat niet duur of exclusief te zijn, het moet mijn smaak zijn. Met kunst zou ik wellicht ook kijken naar de dingen die mij bevallen, niet naar de naam van de kunstenaar.
Maar dat bewijst alleen maar dat je op meerdere manieren kunt verzamelen, maar op zich blijft het gek. Als ik vertel dat ik meer dan honderd wandelstokken heb staan, dan zijn er heel veel mensen waar bij ik in de blik iets zie, wat helemaal niet lovend voor mij is... (Zelfs al is de man in kwestie een verzamelaar van olifantjes, dat vind hij dan weer niet gek...)
Maar eerlijk, het is gek. Die honderd wandelstokken staan daar meestal maar te staan, en de olifantjes van de man doen exact hetzelfde. Mijn wandelstokken zijn dan op zich nog iets minder gek, want ik kan met de meesten ook daadwerkelijk eens gaan stappen, en heb er dus ook nog een "praktisch nut" van.  (Ik kan niet met alle stokken daadwerkelijk gaan stappen, er zijn er die te klein zijn, die te veel versieringen hebben en daardoor niet stevig genoeg meer zijn, anderen zijn in feite verboden wapens, en daar mag je de straat niet mee op) Maar hoe dan ook, een verzamelaar is de facto een beetje gestoord. Ik dus ook, en met mij de dikke meerderheid der mensheid... vermoed ik.
Ik kan dus best wel fier zijn op mijn verzameling, maar op het verzamelen ben ik niet fier.

Het tweede aspect: De heldenverering.
(ik zou hier bijna net zo goed hebben kunnen schrijven heiligenverering, want in se is dat heel, heel dichte familie van elkaar...)
Als we ergens in een oud sigarenkistje nog het oude uurwerk hebben liggen van opa zaliger, dan is dat in feite een herinnering, maar ook een beetje een verering van de figuur van opa zaliger... Het was een toffe man, ik heb er goede herinneringen aan, en hij was wijs en heel verdraagzaam voor ons als jonge spruiten...
Daar is niks mis mee...
Maar als we dat gaan verheffen tot een soort cultus op zich, dan lijkt het plots niet meer helemaal koosjer...
Stel, je bent een heel erge fan van Elvis Presley, en je hebt een foto met zijn handtekening op, dan koester je dat als een relikwie... Bijna echt zo als in de kerk waar mensen op de knieën gaan voor een splinter van het kruis van de Heer. (Ik las eens dat er splinters genoeg ronddwalen in kerken en kerkgemeenschappen om minsten drie kruisen mee te maken). Of een relikwie van een of andere heilige... Ik heb er nog enkele liggen op zolder... Ik had een oude groottante, van wie ik niet alleen de leesboeken erfde, maar ook een hele stapel heiligenlevens en een pak missaals en breviers en dergelijke. In die missaals werden vroeger godsvruchtige prentjes gestopt als bladwijzer, ook wel wat oude begrafenisprentjes, en herinneringen aan eerste en plechtige communie's van verre nichtjes en neefjes... Bij die Oude groottante zaten die dingen ook in de kerkboeken, met hele pakken heb ik ze gevonden, en sommige zijn heel oud en heel mooi (zelfs op perkament), en enkele er van zijn bekleed met "echte" relikwieën van heiligen... Voor verzamelaars wellicht het nec plus ultra...

Maar ik vind het een beetje bizar. Eerst en vooral, ik geloof niet zo in die heiligverklaringen, ik geloof wel in heilige mensen, en ik meen dat de meeste moeders al daar bij horen, want je moet wel een heilige zijn om kinderen op te voeden... Maar eerlijk, ik vind de handtekening van Elvis niet gekker dan een miniem stukje van het kleed van de H. Rita.... en ik hecht aan beid heel weinig belang.
Ik kan en mag dan heel grote bewondering hebben voor Mahatma Ghandi, ik kan mij niet inbeelden dat ik hier een glazen kastje zou gaan posteren met de bril van Ghandi er in, als pronkstuk van mijn woning. Ghandi was, bij zijn leven, een groot mens, en wellicht zelfs een heilige, maar een stuk van zijn kleed hoef ik echt niet te hebben, zelfs niet zijn wandelstok, want dat was een gewone stok, zo van de boom. Niks om te bekijken. Hoogstens een verzamelstuk, op voorwaarde dat er een echtheidscertificaat bij zou zijn, want je kunt zo'n stok van zowat iedere boom snijden... En dan nog, dan heb je geen wandelstokverzamelings item, maar een reliek van Ghandi...
Kortom, ik vind het bijhouden van relieken, of het nu van zangers of heiligen is, maar een gek ding, gebaseerd op een soort heldenverering... en helden ???  Daar heb ik mijn mening over...
Als iemand heel goed en secuur tegen een bal kan trappen, dan wordt hij wellicht een voetbalheld
Als iemand snel kan lopen, dan wordt hij misschien een atletiek-held, of krijgt hij minder slaag dan de anderen omdat hij beter de kletsen kan ontlopen...
en als iemand heel vlug kan fietsen, dan wordt hij een wielergod, of belandt hij in een bocht tegen een muurtje en is hij wijlen wielervedette...
Dan vind ik een figuur als Ghandi van veel hoger statuut dan die voetballer of wielrenner... Hij deed iets voor zijn volk, om hen wat meer eigenwaarde te geven, en een gevoel van bevrijding, zonder geweld te gebruiken.
Maar zelfs dan, hij is niet meer, ik kan hoogstens nog over hem lezen, of de film bekijken over zijn leven. En bewondering hebben voor wat hij in die moeilijke omstandigheden verwezenlijkte, maar of ik nu al dan niet een brilletje van helm heb, of een soortgelijk brilletje op mijn neus zou zetten... dat brengt hem niet terug, en maakt van mij geen held.
Nee, ik hou niet zo van die vedetten- of heiligenverering...
Zelfs niet om ze dagdagelijks als voorbeeld te stellen... Want ik ben hem niet, en ik kan hem nooit zijn. Ik moet gewoon proberen om mijn eigen zichzelven te zijn, dat is al moeilijk genoeg... Want kijk maar eens diep in je zelf, hoe dikwijls je in je eigen dagdagelijkse leven een rol speelt in plaats van gewoon je eigen ik te zijn???

We kunnen dus best al eens beginnen met de helden- en/of heiligenverering aan de kant te zwieren, en onszelf te zijn, zo goed mogelijk en zo goed zijn als we kunnen...

tot de volgende ?

Invloed

Image via WikipediaOp een van de piepkleine twitter-berichtjes van Wikileaks las dat de computer de wereld regeert, ik interpreteer dat als beïnvloedt...
Het gaat hem over de huidige revoluties in het Arabische gebied (het is m.i. iets meer dan de Maghreb).
En ik moet toegeven dat de peecee en de laptop en co wel degelijk een belangrijke rol spelen in deze revolutie. Daar in heel wat gebieden geen journalisten meer toegelaten zijn, moeten wij het stellen met door gemailde beelden van de revolutie, van de betogingen en van de slachtoffers. Ook al is dit een medium dat niet geheel en al controleerbaar is, geeft het ons toch wel indrukken van de werkelijkheid, en doet het de buitenlandse druk op het gebeuren toenemen.
Maar er is meer...
Door dit nieuwe fenomeen verdwijnt zowat de censuur...
( Ik weet het wel, niet volledig, maar toch)
Maar het effect lijkt mij een stap in de richting van de "beschaving".
Ik schreef reeds eerder dat we, in de huidige wereld ook Winston Churchill en Roosevelt en Eisenhower wellicht als oorlogsmisdadigers zouden bekijken, gezien de vele burgerdoelwitten die gebombardeerd werden (hele steden, en denk ook maar eens aan de eerste atoombommen)...
Onder druk van de publieke opinie wordt nu alles op alles gezet om zo weinig mogelijk burgers te treffen, Qadhafi maakt daar gebruik van en toont dagdagelijks burgerslachtoffers, zelfs als de dokters ons toefluisteren dat het eigenlijk verkeersslachtoffers zijn.
Maar er is dus onder druk van het verspreiden van beelden, via computer, gsm en dergelijke, wel degelijk een nieuw gegeven in het oorlogsgebeuren.

Wat is nu eigenlijk het nieuwe ?
De berichtgeving gebeurt nu door gewone burgers. En dat is het. Het is niet meer nieuws zoals ons dat wordt voorgekauwd door de eindredacteuren van de ons gekende media, en die hoe dan ook, toch altijd een beetje de lijn van het bewind volgen waar ze uitzenden... Nee, het is ongecensureerd, en het blijft zo, omdat het door de grote massa controleerbaar is en blijft via youtube, facebook en andere lijnen waar iedereen de beelden kan bekijken. De officiële media kunnen het zich niet echt meer permitteren om het voorgekauwde vooizeke te zingen, ze weten net zo goed als u en ik, dat ze telkens weer controleerbaar zijn door de echte beelden die op het internet ronddwalen.

Ook al wordt internet wel eens volledig platgelegd in bepaalde landen, we zien dat de beelden toch doorsijpelen. Niet meer zo massaal, maar toch. Wellicht niet meer zo massaal omdat de meesten mensen maar gewone computeraars zijn, zoals ik ben, die geen kaas hebben gegeten van technologische hoogstandjes in de computerkunde...

Maar weet je wat mij daarin treft ? Dat, als de druk van de gewone man niet meer echt kan tegengehouden worden, de kijk op het oorlogsgebeuren drastisch verandert ! De gewone mens aanvaardt geen oorlog. En wat de "leider" daar staat te brallen, de massa volgt hem niet. De man in de straat zal desgevallend in opdracht nog wel leuzen schreeuwen, maar zit 's avonds zijn beelden van het echte gebeuren door te zenden.
Met andere woorden, we kunnen veilig veronderstellen, dat de militairen ook maar werken "in opdracht", en dat heel het oorlogsgebeuren eigenlijk de wil is van enkelingen, machtswellustelingen, politici...

Misschien reageer je wel met " Ja maar, je land verdedigen tegen de agressor..."...
Laat ons nu eens de voorlopig laatste wereldoorlog bekijken... Durf jij, nadat de oorlog was beslecht, stellen dat er geen verdeling is gebeurd van de buit ? Dat het alleen verdedigen was  ? Nee, hé ? Nee, dus is het net zoals de oorlog van de agressor, gewoon geëscaleerd in agressie, in veroveren, en vooral: in verhogen van de macht, de invloed...

Maar ook hier was de gewone man in de straat geen preneur van het geweld, de agressie. Enkele uitzonderingen niet te na gesproken, maar ook in vredestijd zijn er agressievelingen, zijn er mensen die op hun manier een stukje macht willen grijpen. En we zijn weer aan "De Macht"...

Wat is het toch die de mens zo gek maakt op macht ? Het is een zo'n sterk gegeven, dat het bijna niet anders kan, of het zit op een of andere manier ingebakken in het menszijn. Het moet bijna zeker een stukje zijn van onze natuur. Als we over het muurtje kijken naar onze dichtste "familie", de apen, dan zien wij daar maar een element van, de strijd om de heersende man te zijn, met alleenrecht op voortplanting, en meteen ook recht hebben op de beste beetjes, maar vooral het doorgeven van de genen. Maar de drijfveer voor de macht is dus terug te brengen tot het doorgeven (behouden) van de genen. Bij sommige dieren worden zelfs de jongen van de voorganger gedood, om die genen te verwijderen, en de vrouwtjes vlugger bereid te vinden om te paren. Dat is dus een heel sterke drijfveer.
Bij de mens is het verspreiden en behoud van de genen niet meer alleen zaligmakend. De drijfveer is nu veeleer de macht op zich. Maar wellicht is het dus gegroeid uit die behoefte om jou zaad te laten primeren boven al de anderen. (Wellicht is een ander restantje het feit dat de vrouw moest veilig thuisblijven en de man het werk, de jacht buitenhuis deed, waar wellicht ook nog wel een bijkomende kans kwam op de genen door te geven, op kosten van een ander ???)

Maar wij, mensen, die er ons zo sterk op voorstaan dat wij de natuur beheersen, dat we veel meer zijn dan een natuurlijke ontwikkeling, kunnen dus die drijfveer niet overwinnen???
Of, met andere woorden, dictators, machtswellustelingen, politici... zijn mensen die dus het zo geroemde "menszijn" het minst beheersen. Het gewone mensjesvolk is daar veel beter in.
Toch iets om over na te denken...
en vooral om in je zelf te grinniken als je weer van die strebertjes over het scherm ziet en hoort wauwelen....

tot de volgende ?

35,3 %...

Image by smiling_da_vinci via FlickrSlechts 35.3 % van de ondernemers is een vrouw. Dit stellen de vrouwen van CD&V vast, en dat vinden ze veel te weinig...
Ik heb een slecht karakter, en vraag me dan onmiddellijk af of de dames ook eens becijferd hebben hoeveel procent van de vrouwen er moeder zijn... Ik heb immers de indruk dat dit aantal ernstig aan het dalen is... Carrièrevrouwen kiezen steeds vaker voor hun loopbaan en vermijden het moederschap als hinderend element.
En daar heb ik dan bedenkingen bij.
een heleboel
en hoe langer ik er over nadenk, hoe meer...

Maar ik durf er niet op doorgaan, want sommige van mijn opmerkingen zouden zeker als archaïsch worden bestempeld, vrouwen zijn nu immers baas in eigen buik.  Met de uitvinding van de vruchtbaarheidspil is het perfect mogelijk zwangerschappen te vermijden. Ik weet het, het klinkt een beetje gek, maar de pil is -echt waar- ontwikkeld om de vruchtbaarheid te bevorderen...dus om kindjes te krijgen.

Op zich is dit een prachtig ding! De tijd dat de vrouw ieder jaar weer een kleine op de wereld zette is (hier althans) daarmee vermeden. Dit is een goede zaak, de vrouwen zijn niet meer versleten en uitgeput voor hun tijd, en de wereldbevolking is nu al veel te groot. Maar toch zie ik de vrouw nog steeds in de eerste plaats als moeder... Daar is gans haar lichaam op gebouwd, dat is de natuur. Door de betere geneeskunde en voeding is de kindersterfte hier quasi nihil, zodat het niet meer noodzakelijk is een heleboel kinderen op de wereld te zetten om er althans enkele van over te houden, maar toch is bij de mens, zoals bij ieder dier, de voortplanting de eerste ingebouwde wet.

Nu kun je natuurlijk gaan stellen, dat, als je de mogelijkheid hebt om het aantal kinderen netjes te plannen, je ook kunt kiezen voor 0, noppes, rien, nada... Maar de wet op de voortplanting in de natuur is er omwille van het behoud van de genen... dus is die nul niet natuurlijk. Daar zet je de reeks stop, en dat is tegen de regels van de natuur in. Het beperkte aantal kinderen is dat niet, daar door de betere voorzieningen, voeding, geneeskunde, ook met minder kinderen, de kans op de normale voortzetting van de genen blijft bestaan.

Maar ik heb nog meer tegen die 35.3 %... Ik heb iets tegen cijfertjes stellen.
Ik herinner me nog, van toen ik werkte, dat we moesten pogen om de verhoudingsgewijze aantallen vrouwen en aantallen jongeren weerspiegeld te zien in de besturen... Lovenswaardige gedachte, maar in de praktijk zelden haalbaar.
Stel, je hebt een bestaand bestuur van 10 mannen met een gemiddelde leeftijd van 50 jaar, dan is het al bijna ondoenbaar om daar jongeren bij te krijgen. De clash van de generaties houdt dit tegen. Idem dito voor de vrouwen. Het is helemaal niet makkelijk om een vrouw over te halen om daar op haar dooie akkertje te doen plaatsnemen bij een ploeg alleen maar mannen... Vooral de eerste exemplaren zijn héél moeilijk, maar er is meer...
De manier van leven is voortdurend in evolutie, en het maandelijks vergaderen is niet meer zo evident? In een ver verleden was dat een avond die de sleur doorbrak, iets anders, een gebeurtenis. Nu is het zo dat beide partners werken, dat dus beide partners ook instaan voor een deel van het huishoudelijke werk, dat de kinderen moeten geholpen worden, of minstens in de gaten worden gehouden, en gebeurtenissen, daar heb je de TV voor. Ook voor de pint bier hoeft het niet meer, want iedereen heeft gekoeld bier in huis.
Er is dus alleen de vergadering over, iets wat alleen boeit als je er ook echt in geïnteresseerd bent. Niks meer... alle bijhorigheden tellen niet meer mee.
Bovendien heb je ook een cultuur...
Je mag dat afzweren, maar het is er en het heeft zijn invloed.
Meisjes spelen met poppen, jongens met autootjes... heel hun leven lang heeft dit patroon invloed, en meisjes die ondernemer worden zijn dus patroon-doorbrekend.
En dan vind ik persoonlijk die 35.3 % héél hoog !
Veel hoger dan ik verwachtte.

Maar ja, er zijn iets meer vrouwen dan mannen in onze westerse wereld, dus zouden er ook iets meer dan 50 % moeten zijn... Makkelijk rekenwerk, maar zonder rekening te houden met een heleboel dingen buiten nuchtere cijfertjes...

De wereld is voortdurend in evolutie, de manier van leven dus ook... En de bevindingen die ik hier vaststel zijn misschien weer heel anders binnen een paar generaties. Dat is goed. Dat is de normale gang van het leven. Als ik de veranderingen van nu zie, voel ik me wat onwennig, maar de generatie die nu aan het opgroeien is zal wellicht even onwennig aankijken tegen de generatie die ze vanuit hun oude dag overschouwen...

Wellicht zijn we dan geneigd te stellen dat het in onze tijd beter was. Ik weet echter niet of dit wel echt zo is. Voor ons lijkt het zo, omdat wij alles bekijken tegenover de regels die geldig waren in onze wereld, en wij willen die regels handhaven in het nieuwe wereldspel... Ik kan alleen zeggen dat het nu anders is. Wellicht niet beter, niet slechter, maar anders.
Jonge mensen van nu leven volgens de regels van nu
en zullen even onwennig kijken naar de regels van de komende generaties.

Jonge mensen zijn globaal gezien niet slechter dan wij waren, hebben niet minder inzet, maar ze vullen het anders in.

Ik snap ze niet altijd, maar ook dat is wederkerig...
Wellicht is dat het moeilijke aan opvoeden? Wij worden opgevoed op een speelveld met strikte regeltjes, onze kinderen komen er, wij geven de regeltjes door, maar zien niet dat onze kinderen op een heel ander speelveld zitten... Speel maar Mens erger je niet op een ganzenbord....

djudedju

tot de volgende ?

Pinksteren

Image via WikipediaGelovigen gedenken vandaag het feit dat de H. Geest nederdaalde over de leerlingen van Kristus... Die meteen vervuld waren van verstand...
Laat ons bidden dat die Geest nog eens komt, hier in ons eigen Belgiekske, op de hoofden van de politici...
Maar ik vrees dat de Geest er ook geen doen aan ziet...
Maar allee, op Sinksen geen gezaag ! Aan allen wens ik een zalige feestdag toe ! En voor wie gelovig is, moge de Geest over ons allen nederdalen en ons begiftigen met een tikkeltje gezond verstand...

Och ja, ook aan alle collegae een hartelijk proficiat ! Nee, ik heb het niet over mijn werk, maar over de vaders...
Niet voor het feit dat ze vader geworden zijn, maar voor het feit dat ze hun best doen om hun kinderen goed op te voeden... enfin, de meesten toch...

Vaderdag, ook al een van die feestdagen die wellicht alleen uit commercieel oogpunt telkenjare weer op alle winkelramen aangekondigd worden... Niet dat ik het de vaders niet gun, maar moet dat gevierd worden??? Het is maar een heel gewoon iets, iets wat je in heel de natuur ziet, en bij heel wat diersoorten heeft de vader na de daad helemaal niets meer van doen met de opvoeding. Blijkbaar kan het dus ook zonder ??? Ik wil maar zeggen, we moeten ons zelf niet zo hoog inschatten, we zijn maar een klein stukje in het geheel.

Maar vandaag gaan we toch eens iets speciaals doen, niet omwille van vaderdag, maar zo maar, gewoon omdat we eens willen genieten, gewoon een keer gek doen... We gaan naar Bonsecours naar de rommelmarkt, en nadien gaan we eens eten, als het lukt bij de Algerijn (of welke Maghreb nationaliteit de man ook heeft), een lekker couscous gaan eten... En niet zo maar, nee couscous royale, een koningsmaal (?)...

In de laatste weken heb ik voor het eerst granaatappels gegeten. Ik kende de vrucht wel, maar at het nog nooit. Nu heb ik dat ook eens geproefd, en laat me toe het te zeggen, ik vind het heerlijk. De basis van Grenadine is veel beter dan zijn limonade. Er liggen regelmatig in de winkel vruchten die ik zelfs niet ken, laat staan dat ik ze al proefde... En nu en dan sta ik daar dan voor, te dromen, hoe zouden die dingen smaken???
Heb je dat ook ?
En nu en dan koopt ik, heel wantrouwig, één stuk van dat vreemde dinges... en heel wat van die dingen worden dan wel eens terug gekocht, maar nog veel meer nooit meer... Smaken, dat is immers iets wat je in je jeugd moet leren... Je moet de dingen leren eten, en op mijn leeftijd sta ik nog wel open voor het proeven, maar ik investeer niet meer in leren eten...
Maar iedere keer weer ben ik verwonderd over al dat nieuwe, dat helemaal niet nieuw is, maar hier eigenlijk niet thuishoort. Het nieuwe is dat het nu ook hier te koop is. De wereld is klein geworden, en al de vruchten van heel de wereld lijken hier naar toe te komen, naar het rijke westen, die het zich kan permitteren veel geld uit te geven voor het nutten van vreemde dingen, veelal niet omdat ze het lekker vinden, maar vooral omdat het duur, exotisch, vreemd is... En iedere keer weer sta ik dan met die vrucht in mijn handen, verbaasd over de prijs, en me afvragend wat de boer van ginder ver weg maar kreeg voor zijn werk, en hoeveel van de kostprijs eigenlijk vervoerskosten zijn... en welke vervuiling die vrucht heeft veroorzaakt voor hij op je bord ligt...

We zijn eigenlijk verwend dat het niet mooi meer is, en we vinden alles zo normaal, zo vanzelfsprekend, ons niets meer afvragend, zonder verwondering door een wondere wereld stappend...
't Zal wel aan mij liggen zeker, en aan mijn domme bedenkingen en domme vragen???
He jij ook al eens gedacht aan die vluchteling, die uit een of ander ver hongerland hier terecht komt, en voor de eerste keer in een groot warenhuis rondloopt... Bergen eten ziet liggen, massa's kleren, schoenen en een heleboel dingen waarvan hij niet eens weet waarvoor het dient...
wij zijn gek...

tot de volgende ?

Het niets verjaart vandaag...

Image by Peter Forret via FlickrJe zou er warempel nihilist door worden, je geloof in de mens en de alles er bij verliezen. We zijn nu al een jaar voorbij de verkiezing, en er is nog steeds niets gebeurd. Oh, ik weet wel, er is al heel veel gebeurd, veel geblaat en heel weinig wol... Veel gekef van politieke schoothondjes van allerlei kleur en pluimage (Alleen in de politiek vind je "schoothondjes" met kippenpluimen, zelfs in de vorm van "pruiken", makkelijk om van kleur te wisselen).
In den beginne (zo staat het in het evangelie) geloofden de mensen nog dat er wel een paar politici zouden zijn die nog goede bedoelingen hadden, en er wellicht zouden in slagen de rest mee te trekken en althans de schijn van een regering zouden weten te scheppen, maar zelfs dat lukt niet meer... zelfs de schijn is op.
Alleen de duisternis rest.
En zie nu eens, kijk eens goed !!!
In 't donker zijn alle politici grauw.
Maar ze zijn al zo dikwijls van kleur gewisseld, zijn zo gewoon aan het andere uitzicht van hun collegae politici, dat ze het niet eens opmerken. Het zou nochtans een oplossing kunnen bieden, vergeet de kleur, we zien ze toch niet meer, en laat ons samen... Maar samen is een woord dat "verboten" is in de hogere Belgische Politieke Wetenschap.
En toch...
Toch heb ik grote bewondering voor deze lui.
Echt, ik meen het...
Het zijn echte virtuozen, kunstenaars van  het ijle woord, van de lege verpakking, van de zeepbel... Zeepbellen met prachtige kleuren die echter heel gauw hun kleur verliezen, poreus worden en zonder lawaai ineen klappen, in het niets...
Je hebt heel even een Wauw-gevoel, maar voor je het kunt uiten, is de zeepbel al weer weg.
Slechts één kunstenaar blijft overeind...
Evenzeer een woordkunstenaar, blijkbaar onuitputtelijk, met een groet spiritualiteit weet onze vorst, onze Albèèèèèrt,  steeds meer en steeds gekkere titels en namen te verzinnen voor wat eigenlijk gewoon formateur zou moeten heten, maar het nooit is en nooit meer zal zijn, omdat formateur ergens in zich het woord former, vormen heeft... en er wordt niets gevormd, alleen geblazen, hoog van de toren, grote zeepbellen, onzichtbaar bijna van op de grond, van bij de gewone mens, maar die moeten het ook niet zien... het is toch maar een scheet in een fles, je ziet niets, je hoort amper iets, maar het stinkt wel... naar zelfgewin en machtswellust.

Ik ben nu al door 2/3 van l' Histoire de la Wallonie, en weet je, mijn begrip voor de Walen groeit...  Ik keur het niet goed, net zo min als ik de Vlamingen goedkeur als ze niet streven naar gelijkheid maar naar macht... Maar het is goed ook eens de anderen echt aan het woord te laten, ook hun grieven te kennen, ook hun visie te evalueren, en dat te proberen te doen niet van uit een Vlaams gevoel, maar vanuit een gevoel van eerlijkheid, neutraliteit. Wellicht dus door een volmaakte buitenstaander, die noch voor de een, noch voor de ander sympathieën heeft.

Maar ja, dan schakel je sowieso de politici uit... ontneem je hen dat heerlijke gevoel van macht die hen verblind en hen de werkelijkheid doet vergeten...
Hopeloos dus...
zoals heel de Belgische politiek...
djudedju...

Ander en beter nieuws ! Als Belgacom-TV-kijker hoor ik tot mijn groot genoegen dat ze eindelijk dat stomme voetbalcontract zijn kwijt geraakt, en kan ik hopen op uitzendingen van minder onzinnige dingen dan 22 man die achter één bal aanlopen, en als ze hem hebben weer weg stampen. Ik weet wel, ik zal in de minderheid zijn, naar het schijnt zijn er véél mensen die van voetbal houden, maar ik hou er niet van, en dus ben ik content, tevreden, gelukkig. Ik hoop alleen dat ze dat nu niet gaan invullen door andere "sporten". Ik zet bewust het woord "sport" tussen aanhalingstekens, want iets waar je voor betaald wordt kan geen sport zijn, maar is een beroep of op zijn minst een bij-job. Als ik hoor en lees wat ze er voor beuren, dan rijst mijn haardos (nu ja, wat er van rest) mij ten berge... En ik vermoed dat dit ten berge rijzen de kaalslag van mijn schedel verhaast...

Nee, geef ons nu maar wat goede TV, zinnige programma's, wat humor, wat spanning, wat wetenschap, wat milieubewustheid, wat sociale inzet... en dergelijke meer, maar hou de "vedetten" van ons scherm, oh Heer....

Wie nu en dan naar "Blokken" kijkt, zal Crabbé al menig keer hebben horen vragen aan een of andere deelnemer die niet van voetbal houdt, of je zo wel kunt leven... Iedere keer erger ik me dan een beetje... Ja meneer Crabbé, je kunt heel goed leven zonder voetbal, je kunt het, bij voorbeeld, invullen door liefde voor de mens en voor de natuur, je zou dan misschien ook de namen kennen van dieren en planten, en dát niet bestempelen als idiote vragen... Persoonlijk vind ik vragen over voetbal pas stom, maar daar ik niet onbeleefd ben, zou ik je dat nooit verwijten... Daar verschillen we dus in...
Ik heb ook veel minder kennis en veel minder interesse voor de wetenschap waar ieder café ligt, hangt of staat in Vlaanderen, daar verschillen we ook in...
Maar ondanks al die dingen hou ik wel van het programma Blokken, al zou het wellicht winnen met een iets of wat neutralere quizmaster....
(Dus ben ik geen kandidaat, want ik ben niet "neutraal" tegenover wat men "sport" blijft noemen....)

tot de volgende ?