Morgenstond...

Image by Claudio.Ar via Flickr

't Is weer vroeg dag...Veerle heeft de vroege, dus zijn wij bevorderd tot wekker voor de kleinkinderen, wij...lees Anny. Want ik mag nederig de zorg op de honden op mij nemen, en koffie zetten. Een hele bevordering.
En nu zitten de honden broederlijk naast elkaar naar de deur te kijken, of 't vrouwtje nog niet terug komt. Niet voor dat vrouwtje, maar van haar krijgen ze iedere morgen zo'n snoepbeentje, en van mij maar een keiharde korst oud brood. Het is aandoenlijk te zien hoe ze 's morgens voor mijn voeten komen zitten, omhoogkijkend, waar die korst nu blijft.
Hondenliefde? Mijn voeten, liefde voor eten, ja.
Honden, net als alle andere huisdieren, zijn vooral opportunisten, die een middel hebben gevonden om makkelijk aan eten te geraken, en daarom de indruk geven van liefde, gehoorzaamheid en inzet. Pavlov was er dichter bij.
Wij zijn het die de liefde toedichten aan de dieren, niet andersom.
Maar dat doet niet ter zake, ik zie ze toch graag, ook al weet ik dat het in feite een éénrichtingsverkeer is.
Wij zijn het, die wanhopig liefde toedichten aan alles en iedereen, in de hoop dat we het gevoel hebben dat het ook beantwoord wordt. Want we zijn wezens die gemaakt zijn als roedeldieren, we moeten ons thuis voelen in de groep, of we zijn niet gelukkig. Maar het leven is zo complex en zo uit zijn natuurlijk midden getrokken, dat dit niet meer zo evident is. We leven in veel gevallen niet meer echt in het roedel. We hokken in een degelijk en deugdelijk afgesloten huisje, veilig (?) voor onbescheiden blikken en moeizuchtigen... Want het is geen natuurlijk feit meer dat we het veroverde vlees meesleuren naar de groep, om het gezamelijk te verorberen, nee, we brengen een biefstukje, verpakt in een net papiertje om het wat onherkenbaarder te maken, mee naar het eigen huisje, waar we het verstolen opeten met ons eigen gezinnetje, afgeschermd van alle anderen.
Omdat we de roedel missen, houden we met zijn allen miljoenen honden, katten en kanarievogeltjes
in huis, om toch dat groepsgevoel te hebben, zelfs in ons veilige "My home is my Castle"-huisje.

Het echte antwoord woont net naast onze afgesloten deur.
En dat is net dat ambivalente in de moderne mens... Enerzijds wil hij veilig en afgezonderd een veilig huisje hebben om op zijn eentje weg te schuilen, anderzijds wil hij bij de groep horen, en genieten van het veilige van de sterke groep.
Op een of andere manier hebben we met het winnen van "beschaving", dat groepsgevoel verdrongen. Maar het zit nog steeds in onze genen, en we voelen steeds weer de drang om "er bij te horen".

In de steden, leven duizenden eenzamen, midden in een zee van mensen. Mensen die door de druk van conventies en beleefdheidsvoorschriften verleerd hebben contact te leggen met hun medemensen, met de groep. We zijn veel te kunstmatig bezig, en keren schijnbaar steeds meer en meer op onszelf...en worden steeds meer en meer eenzaam en eenzamer...

Om te proberen toch maar een middel te vinden om ergens bij te horen, gaan we clubs en verenigingen oprichten, die weliswaar verenigen, maar niet één maken, niet een roedel vormen. We staan dan ook met duizenden naast elkaar, dicht opeen gedrukt op onze vuvuzela's te toeteren naar enkele voetballende (dikbetaalde) ballenstampertjes, in een machtig front van "supporters", waarmee we soms zo ver gaan om gezamelijk vechtgroepen te vormen, allemaal in het teken van: "ik hoor er bij, dit is mijn roedel"...dat je na afloop van de match en de er op volgende herrie moet verlaten om terug te vallen in de kleine eenzame cocoontjes...

Een roedel kan slechts leven bij gratie van de opbrengst der leden. Als een lid niet bijdraagt tot het veroveren van voedsel, dan is de kans groot dat hij niet meer mag mee eten, en zelfs dat hij vervalt tot noodrantsoen. Door onze "beschaving" hebben wij eerst en vooral geleerd om de zwakke niet meer te beschouwen als noodrantsoen, maar te onderhouden. Dit was echter geen liefdadigheid, want die zwakte kwam in de meeste gevallen samen met de ouderdom, en ouderdom hing nogal vaak samen met ervaring, ervaringswijsheid... Dus was hij niet meer lichamelijk interessant, zijn geest bracht nog iets bij aan de groep, dus was dat ook het behouden waard... Dit was een evolutionaire doorbraak! Op dat moment zijn wij het intellect gaan valueren. Gij denkt, ik jaag.
We krgen dus een roedel waarin het gedrag niet meer één was. We doorbraken het natuurlijke, het fysieke systeem.
Maar heel onze fysiek, heel ons lijf heeft die evolutie niet echt mee gevolgd, en daardoor zitten wij met het conflict tussen de lichamelijke en de geestelijke noodwendigheden, en dus zijn we eenzaam, dus zitten wij vast op die tweespalt tussen lijfelijkheid en denken.

Toch is die tweespalt niet zo moeilijk te doorbreken, we moeten gewoon maar eens wat meer aandacht hebben voor de anderen, en zie, dan hebben die anderen plots ook weer aandacht voor ons. Want kijk, dat roedelgevoel, dat kun je dus ook geestelijk beoefenen!

Probeer het maar eens, zeg eens vriendelijk gedag aan je medemens, met een glimlach op de lippen, wedden dat ze je eerst verrast aankijken, maar in de meeste gevallen eens voorzichtig teruglachen? Durf eens te praten in de wachtzaal bij de dokter, in plaats van je weg te stoppen achter een tijdschrift... Stel je open, doe je geestelijke deur eens open en stel je bloot. De eenzaamheid kan maar wijken als je de deur openzet voor de anderen!

tot de volgende ?

De harde schijf

Image by bram_souffreau via Flickr

Hoera, ik ben er weer!
Erwin heeft mijn kwampjoetertje weer zo goed als nieuw gemaakt, met de harde schijf en de videokaart uit de kapotte PC van Geert (Zoon van Luc(vis)).
Vraag mij geen uitleg, maar mijn machine is dank zij die nieuwe (oude) stukken precies ook nog eens een stuk vlugger geworden.
En wat ook eigenaardig is, ik zie mijn schermen op een andere manier dan vroeger, met een iets ander lettertype.
Gisteren heb ik mij onledig gehouden -tussen rommelmarkt en bezoek aan tanteke- met het weer op punt stellen en inbrengen van de programma's en programmaatjes die ik nogal handig vind. Ik heb nog niet met alles gedaan, maar het begint te korten, en zoals je ziet, ik kan er al weer mee bloggen zoals weleer.

Dus heb ik vanmorgen alweer mijn electronische dagblad gelezen, en vastgesteld dat het wielermonument bij uitstek hier aan mijn venster zal voorbijrijden ! Als het niet (teveel) regent, zullen wij hier dus weer buitenstaan om te kijken naar al die reclamevoerende renners die het volk nog eens zullen verheugen met hun kleurige apenpakjes en snelle benen. Met een beetje geluk (?) staan we (weer) eens op de TV-beelden tentoon gesteld, als voorbeeld van de ontelbare supportersschare... Mijn eerste reactie is dat ik gelukkig ben een dergelijk evenement aan mijn deur te zien, zodat ik zonder verplaatsing kan genieten van al die krieuwelende renners, maar dan denk ik er meteen aan dat een of andere idioot op het Nieuwsblad het nodig heeft gevonden dezelfde toer nog eens te rijden met alle wielerterroristen uit den lande en omliggende... Dat wil dus zeggen dat al die propere vuilaards hier ook gaan voorbijsnorren, hun neus snuitende zonder zakdoek, hun lege drinkflessen en verpakkingen van hun boterhammekes zullen weer tussen mijn hortensia's liggen en we zullen weer een hele dag niet buiten kunnen als we niet willen verongelukken. Vorig jaar passeerde hier ook al eens een koers, voor beginnelingen, allemaal kleine mannekes die het nog echt menen en echt rijden wat ze geven kunnen. Eentje smeet zijn drinkfles , zijn "pulle", in mijn voortuintje. Ik heb het opgeraapt, en eens goed bekeken... Netjes uitwassen en Ewoud kan het gebruiken op zijn fiets, opa... We hebben het een keer of drie, vier heel duchtig schoongemaakt vooraleer de medicamentengeur er een beetje uit was. Nieuwelingen, klein mannen... djudedju. En zeggen dat sport gezond is !

Je bent dus gewaarschuwd, oh, beminde lezer, dat ik hier bij die gelegenheid nog eens in mijn hoogste pen zal kruipen om te jeremiaden over die wielerterroristen... Wij wonen in het mooiste stukje Vlaanderen, maar dat heeft het negatieve gevolg dat al die bendes het nodig vinden op zijn minst enkele keren per jaar onze wegen te komen onveilig maken en de wegbermen te vervuilen.

Nu ja, ik moet toegeven, onze wegbermen worden zo ook al vervuild... In de Jagerij liggen voor de liefhebber al een paar weken zelfs complete vensterramen. We leven dan ook in een wegwerpmaatschappij hé.

tot de volgende ?

aperitief

Image via Wikipedia

De voornaamste reden dat we nu en dan Auchanwaarts tiegen, is...aperitief... niet zo maar een aperitief, maar suikervrije en alcoholloze aperitief... iedere middag drinken Anny en ik daar een longdrink van. Zo heeft Anny ook een aperitiefje, naar haar maat, zonder alcohol en zonder toegevoegde suikers.
Uiteraard brengen we meer mee dan dat, maar het teken om naar auchan te gaan is telkenmale het leeg raken der flessen aperitief... Eigenlijk een luxe...

Deze namiddag komt Erwin (mijn Waalse vriend) nieuwjaren en meteen ook mijn kwampjoeter weer in orde stellen...Ik heb voor mijn wankelende harde schijf nog de schijf van Geert's oude computer liggen, die van hetzelfde model is als de mijne, maar hopelijk nog in perfecte staat... Zo ja, dan ook meteen maar de videokaart wisselen... Deze voormiddag nog mijn nieuwe printer halen, en we zijn weer in staat om volop te "werken"... Maardat wil wellicht wel zeggen dat er morgen geen blog zal zijn... Tegen dat alles weer op punt staat zal ik wel enkele uurtjes zoet zijn... Bovendien gaan we morgen ook nog rommelmarkten, en moeten we dan ook nog naar tanteke... Je ziet een druk programma. Ik hoop dat ik maandag al wel weer in staat ben tot bloggen en mailtjes lezen. Nogal een geluk dat ik geen windows moet installeren, want dat duurt véél langer dan het installeren van Ubuntu. Waar echter wel een pak werk in kruipt is het herinstalleren van enkele programmaatjes die ik gebruik. Bovendien moet ik ook nog mijn add-ons op mijn firefox installeren, want ik kan mij de wereld niet meer voorstellen zonder handigheidjes zoals cooliris en dergelijke... Nu, we zien wel... ik doe mijn best om zo vlug mogelijk weer in volle werking te zijn... Nu komt er echter een kleine periode van technische werkloosheid...

Werkloosheid... denk jij nu ook aan Opel en haar toeleveringsbedrijven?
Mijn eerste reactie is dan: "Tedju, ik koop van zijn leven geen Opel meer..." maar even later verwerp ik dat idee al direkt weer, want het is niet alleen de fabriek die mensen tewerkstelt, er zijn ook de duizenden mensen die in de garages werken en de garagisten zelf...Bovendien zou het uithollen van één merk alleen veroorzaken dat er nog minder spelers op de automarkt zitten, en dat ze nog meer doen wat ze willen, zonder rekening te houden met consument of milieu...Want al het gebazel over milieu-vriendelijke auto's is tot op heden dikke bullshit, ofwel kosten ze veel veer aan het milieu bij de vervaardiging, ofwel zijn ze amper bruikbaar als kleine stadswagen...

Maar ondertussen vallen duizenden mensen weer in de werkloosheid, en ik heb het donkerbruine vermoeden dat we nog maar het topje van de ijsberg hebben gezien... Ik hoor niets dan alarmerende berichten over de werkelijke toestand van heel wat bedrijven. Ik vrees, dat de crisis pas nu werkelijkheid zal zijn, als we spreken over werkloosheid. En dat wordt een ramp! Veel erger dan vroeger, omdat de mensen van nu heel anders leven dan de vorige generatie(s). Vorige week stonden wij aan te schuiven in een winkel van electrische waren... Er waren solden, en dan is het altijd drukker. Wij waren daar niet om iets nieuws te kopen, maar een onderdeel van een toestel te vervangen. Voor me stond een gezinnetje, en tot mijn verbazing hoorde ik de winkelbediende allerlei inlichtingen vragen over de gezinstoestand, het inkomen, het al dan niet hebben van een eigen woning... Het bleek dat dit gezin nogal wat toestellen had gekocht, maar alles op krediet... Ik keek eens verstolen naar Anny en zij naar mij... De volgende in de rij wilde een televisie kopen uit de solden, maar wat hij wilde was niet meer voorradig, en het andere model was niet met een "renteloze" kredietverlening, dus moest hij het niet hebben...

Noch Anny, noch ikzelf kunnen ons voorstellen dat we een TV gaan kopen op krediet, renteloos of niet... Voor ons hoort een TV bij de zaken die niet levensnoodzakelijk zijn, en dus leen je daar niet voor... Wij zijn nog van de generatie die alleen leent voor de aankoop van een woning. Voor al de rest is het ondenkbaar, en heb je het geld niet, dan koop je niet. Uit.

Maar nu leven de mensen héél anders... Lenen is voor hen een doodnormaal ding geworden. We horen en lezen dan ook regelmatig van mensen die hun leningen niet meer kunnen afbetalen, gewoon door het feit dat ze te veel aankopen deden via die ogenschijnlijk gemakkelijke kredietverlening. Maar nu, met werkloosheid zullen niet alleen mensen die door onbedachtzaamheid boven hun afbetalingsmogelijkheden uitkwamen getroffen worden, maar ook talrijke van di e gezinnen met werkloosheid, die er geen rekening hadden mee gehouden dat hun inkomen plots zou kunnen minderen.

In de put raken is iets, er weer uit krabbelen is heel wat anders ! Want dat is niet gewoon een heropstarten, maar eerst een put dempen, en in plaats van het inkomen te zien meerderen en wat wat meer armslag te krijgen, al dat nieuwe meteen in die put te moeten gooien en te hopen dat je vlugger kunt opvullen dan de leningslasten hem weer leegmaken...

Natuurlijk is die armoede van een heel andere orde dan de armoede die we zien in Haïti en co...Maar daarom is ze niet minder erg! Want net zoals vrijheid een gevoel is, is armoede eveneens een gevoel... Hoe ervaar je de dingen... Misschien geloof je me niet, maar de armoede van die mensen hier, kan misschien veel scherper aanvoelen dan ginder. Want ginder is het niet de armoede die primeert, maar veeleer de honger. Als die mensen geen honger hebben, dan voelen ze zich voldaan, hier kun je met een volle buik je ellendig en arm voelen. Bovendien komt daar nog bij dat onze maatschappij helemaal niet op armoede is ingesteld! Wie arm is zal het wel aan zichzelf te danken hebben... Dat kan best zo zijn, maar dat verandert niets aan hun situatie. Dat is de reden dat die mensen niet alleen hun armoede hebben, maar ook het gevoel hebben dat heel de wereld tegen hen is.

Onze maatstaf om arm tegenover rijk af te wegen voor onze eigen situatie, ligt ook op een heel ander niveau dan die waarmee we de armoede meten van de mensen in een ontwikkelingsland. Met andere woorden, armoede is niet zomaar minder verdien dan zoveel of zoveel euro per maand... Het is vooral een aanvoelen en een zich niet kunnen schikken in een ander manier van leven. Om het anders te stellen, wij hebben indertijd jaren voortgedaan zonder TV en dergelijke, we hadden er het geld niet voor, en dus was dat geen prioriteit...maar mocht men nu de TV van ons afpakken, dan zou het wellicht veel moeilijker zijn om dragen dan toen. Toen hadden we niet echt een gemis, want we stelden ons in op het leven zonder TV en waren in dat leven perfect gelukkig. Als de TV afgepakt wordt, dan is dat geen eigen optie, maar een opgelegd iets. En dat is héél anders

We mogen niet zo vlug oordelen en vooral veroordelen... Een val in de werkloosheid kan immers genoeg zijn om plots zelf in die groep van "arm door eigen schuld" te vallen... en dan is het plots niet meer "eigen schuld"...want dan sta je plots aan de verkeerde kant om te roepen.

tot de volgende ?

Auchan zeeliezee

Image via Wikipedia

Deze namiddag gaan we naar Leers, naar de Auchan, inkopen gaan doen. We dit keer in de namiddag, want we willen nadien ook nog naar de Poisson d'or, omdat ik eten voor mijn vissen moet gaan halen, en die winkel is slechts open in de namiddag. Dat is wellicht het geheim waarom die winkel er steeds picobello uitziet, wellicht wordt de winkel maar ook de talrijke aquaria iedere voormiddag gekuist en nagezien.
Wie deze winkel nog niet bezocht te Estaimpuis, het is een aanrader! Niet alleen verschrikkelijk veel zoetwatervissen in alle soorten en kleuren, maar even zovel zeevissen in zo mogelijk nog mooiere vormen en kleuren... Echt de moeite om te zien !
Maar wij gaan niet kijken, we gaan om voeder. Alhoewel... er eens wandelen...

Gisteren zijn we dus gaan smullen naar het Zwadderkot in ons eigen Mater. het was er heerlijk (fazant !), en bovendien -wat minstens zo belangrijk is- het gezelschap was minstens even heerlijk, en we hebben niet alleen gegeten, we hebben ook veel gekeuveld en veel gelachen. We zijn niet zo laat thuis gekomen, maar je weet dat dit voor mij niet hoeft! Integendeel.
Wat ook belangrijk was, ik zat er op mijn gemak, de stoelen waren behoorlijk.
Zodoende heb ik vandaag niet meer pijn dan gewoonlijk. Hoezee.

Voor de eerste keer maakten we ook kennis met "de kiem" van een nieuwe Ziekenzorg-groep... Welden, een buurgemeente en nu ook onder één en dezelfde pastoor, wil ook starten met een Ziekenzorg. Mater steunt het initiatief, en ik heb hen ook de kans geboden om eventueel ook bij ons te komen op de hobby... Worden ze groot genoeg, en vinden ze zelf iemand die deze taak op zich kan nemen, dan kunnen ze rustig op eigen benen hobbyën... We willen wel helpen bij het opstarten.

Ik hoorde al een tijdje weinig of niets van onze boomstamzager Marc Pauwels, maar dit weekend zie ik hem, bij leven en welzijn, want het is weer sjacherbeurs in Flanders Expo (lees rommelmarkt), waar hij telkens van dienst is. Eén van de redenen van de "grote" stilte ken ik ondertussen al, zijne kwampjoeter ligt in de talieten... Hij heeft het me laten weten langs de pc van een van zijn kinderen. Of hij daardoor nu minder of meer kansen heeft om te stambomen??? Ik zal het horen, zaterdag of zondag... Ondertussen ben ik thuis bezig mij onledig te houden met enkele voorbereidingen voor de komende hobby-namiddagen... Voor de volgende vergadering - waar we veel tijd gaan "verliezen" met eten- heb ik voorzien dat we parels maken in behang- en ander papier... Er staan ondertussen ook al twee bloempotten netjes afgewassen te wachten om omgetoverd te worden in sierpotten, en tussendoor ben ik -voor mezelf- bezig met het leren "beeldhouwen" in ...amber.
Ik heb op de rommelmarkt twee zakjes met stukjes amber op de kop kunnen tikken... Ik had gelezen dat dit bewerkbaar was, en dat is dus wel degelijk zo! Je kunt er, net zoals in been en ivoor, in "snijden"... Het probleem is dat de stukjes die ik heb heel klein zijn (ik zag nog nooit "grote" stukken amber !), en dat je dus uiteraard héél erg beperkt bent in de mogelijkheden. Wellicht zal ik moeten opteren voor het mooi maken van de grondvorm die het eigenlijk al heeft, maar dat heel mooi en heel glad maken, zodat je een sierlijke vorm krijgt. Dit is dan te benutten als een pendatief 't zij aan een halsketting, 't zij verwerkt in een ander sieraad.
Het mag gek klinken, maar eigenlijk vind ik het bewerken niet het moeilijkste... Voor mij is het moeilijkste gedeelte, het dan weer polijsten tot het gald, blinkend en volkomen doorschijnend is. Je kunt het wegens de breekbaarheid van de materie niet ergens tussen klemmen, dus moet je het in je hand houden, terwijl je poliert... Wrijving veroorzaakt warmte... je kunt je leuk verbranden aan dat polierschijfje... bIj al het opzoeken over amber, ontdekte ik ook dat er in het Paleis van Catherina in Rusland, een amberen kamer is... Ik heb de foto hier, zou dat echt amber zijn ? Dan hangt daar niet één maar meerdere fortuinen aan de muur!

Amber is eigenlijk niet echt een steen, het is het versteende hars van in de oertijd, je weet wel, waarin ze een mugje bewaard vonden, waarin het bloed van een dino...het begin van de film Jurassic Parc... Volgens sommige bronnen zou je het kunnen smelten, maar naar mijn gevoel haal je dan net dat echte oude er uit, en verlies je het een beetje... Maar misschien is dat wel de manier waarop men dan heelder kamers kan bekleden???

tot de volgende ?

Oef! 't Is af

Image by NguyenDai via Flickr

mijn haar bedoel ik.
Met dat winterweer en mijn snot- en andere valling was het véél te lang naar mijn gevoel, en dan heb ik altijd jeuk... Als het haar zolang is dat het in mijn oorschelp kan "hangen", dan kriebelt dat. Ik hou van kort, echt kort haar. Anny niet. Dus is het nu zowat een compromis, maar dan kort.(grinnik).

Ik mocht vanmorgen om 9 uur al bij mijn coiffeuse zijn, dus normaliter zou ik iets vroeger uit bed moeten dan anders, maar vandaag niet, want Veerle heeft den vroegen, dus moest Anny de kinderen gaan wekkeren en op de bus zetten, en maak ik de koffie en ben dus veel vroeger op dan anders. Morgenstond heeft... nu ja, 't is vroeg, vroeger hé... En vanavond zal het laat zijn, want we mogen gaan eten om 19.15 uur moeten we ons aanbieden in het Zwadderkot, een restaurant met een speciale vermelding in de Michelin (net geen ster we een vermelding). 't Zal dus (hopelijk) wel heel lekker zijn!

Ik weet niet of ik het u al eens vertelde, maar ik werk mee aan een test van De Post... Ik krijg regelmatig zendingen toegestuurd, en moet de ontvangst daarvan dan per email bevestigen. Soms moet ik bepaalde zendingen ook terugzenden. Daardoor heb ik dit jaar kunnen vaststellen dat er heel wat brieven niet of schromelijk laat zijn toegekomen. Zo kreeg ik gisteren een schrijven van Belgacom dat ik mijn rekening niet heb betaald, maar ik heb de factuur (ook al) niet ontvangen. Bij nazicht stel ik vast dat de rekening er wel is gekomen bij Veerle, maar niet bij mij. Nu, erg is dat niet, dan betaal ik die vandaag... Maar ik vind het wel ambetant dat ik zo'n brief krijg... ik ben niet gewoon niet of zelfs maar te laat te betalen. Maar om verder over de post te schrijven, twee keer in het jaar doe ik mee aan een speciale test over "verkeerde zendingen", waarbij ik dagelijks moet melden of ik niet een zending in mijn bus kreeg die voor een ander is bestemd. Ik moet zeggen dat ik dat nog nooit heb moeten melden...Maar eergisteren was het toch wel van dadde zeker ! En ik, er niet op bedacht, niet naar het adres gekeken, en de zending geopend... ambetant.

Ik maak hier niet dikwijls reclame voor 't een of 't ander, maar nu wil ik u wel toch eens wijzen op de website van Het Laatste Nieuws. Dit doe ik, omdat ik daar al twee keer een enorm grote en gedegen fotoreportage vond over Haïti. Als je eens meer wilt zien dan anders, dan raad ik je aan deze site eens af te struinen, het loont echt de moeite! Maar het is niet voor tere zieltjes, want er zitten afgrijselijke beelden bij, het ergst vind ik de foto's waar je de open massagraven ziet, vol lijken en de bulldozer die komt afgereden om er aarde over te voeren...Dat geeft je pas een idee over de omvang van de ramp ginder...

Wij zitten hier regelmatig te zagen en te kneuten over het weer, maar eigenlijk mogen we stillekes zwijgen, wat wij paradijselijke eilanden plegen te noemen, daar zitten ze met tornado's en verschrikkelijke natuurrampen, zoals aardbevingen en tsunami's en co... Dan is het véél beter hier ! Ondanks het kwakkelweer.

Och, soms heb ik het gevoel dat we hier allemaal boeren-roots hebben! Men zegt altijd dat de boeren altijd klagen, maar we zijn niet beter!

tot de volgende ?

Bierstaking

Image by Getty Images via Daylife

Jupiler, Stella en andere Leffe's zijn niet meer te krijgen, door een staking van de terecht verbolgen arbeiders.
Nogal een geluk dat het geen bier betreft, maar dat zoeterige dat ze ons tegenwoordig willen laten drinken. Gelukkig zijn er nog een paar echte brouwerijen, met echt bier in ons landje, onder meer hier in ons eigen Mater hebben we er twee, Roman en de Smisse...De laatste is een (kleine) nieuwkomer op de markt, gelegen in de driesleutelstraat te Mater, een klein brouwerijtje in een klein straatje...
Dat ik zeg dat Stella en co geen bier is, heb ik niet van mezelf, op de TV hoorde ik een dame zeggen, bier kan ik missen, maar Stella niet...zodoende...
(Ze sprak duidelijk met kennis van zaken)

Staken... Het ultieme wapen van de arbeiders, van de vakbonden...
Je gaat zo maar niet in staking, je doet dit pas als alle andere middelen uitgeput zijn (met uitzondering van een spontane staking door een plots feit). We leven in een overlegcultuur in ons landje, vakbonden en werkgevers gaan rond de tafel zitten om de moeilijkheden "in der minne" op te lossen, en te komen tot een vergelijk dat voor beide partijen aanvaardbaar is. De geschiedenis heeft geleerd dat dit een goed systeem is, en min of meer een waarborg is op een goed akkoord zonder schadelijke gevolgen noch voor de ene noch voor de andere partij. Het is immers niet voor niet een "overeenkomst".
Maar...
Er is een maar...
We hebben steeds meer en meer te maken met "vreemde" bedrijven, die deze overlegcultuur niet hebben, niet kennen en niet willen kennen. Veelal bedrijven die er helemaal niet wakker van liggen dat daar ergens in een (klein) landje, een van haar onderafdelingen staakt. Ze voelen het niet eens echt. Wat kan het hen schelen...
En als het over de langste adem gaat, zij hebben een brede basis en een grote portemonnaie, veel groter dan die van de arbeiders, groter dan die van die ambetante vakbonden.
Je ziet dan plots dat de regeringen (want hebben er veeeeele!) ook gaan onderhandelen, om de boel los te weken, en alsnog toch nog iets te bekomen.
De vakbonden proberen al wat ze kunnen om te komen tot werkelijk mondiale structuren, zodat ze die grote bedrijven ook mondiaal kunnen aanpakken en kunnen dwingen tot een gesprek, maar dat is niet zo makkelijk...
De reden is heel simpel...
Ik ga nog eens naar een landje zoals Haïti, omdat we nu die beelden kennen, en dagelijks geconfronteerd worden met de immense armoede daar... Stel dat daar nu geen aardbeving was, alleen de armoede... Stel dat er daar een brouwerijtje zou zijn van dezelfde groep als hier de Stella en de Jupiler... Denk je echt dat mensen die hongeren (letterlijk ! Ze geven aarde met een klein beetje bloem vermengd in koekjes gebakken eten door hun kinderen, omdat er niks anders is!) denk je dat die mensen zomaar, uit solidariteit met die rijke belgische arbeiders ginder ook wat gaan meestaken? Zo ver gaat hun liefde zeker niet gaan, kan hun liefde niet gaan, want dat zou meteen de hongerdood betekenen !
Met andere woorden, we moeten ons er van bewust zijn (worden) dat de armoede in de andere landen, het sterkste wapen is van het kapitalisme tegen dat klein beetje macht die wij hier tegen hen hebben kunnen opwerpen!
Zolang dergelijke inkomensverschillen bestaan, kunnen wij niet verwachten dat zij ginder met ons solidair zullen (kunnen) zijn !
Het is geen wonder dat die armoede, die honger, die onderdrukking in leven wordt gehouden! Daar draait nu net heel dat kapitalistische systeem op !
Wij moeten eerst en vooral de zaak ginder oplossen, willen wij onze zaak vrijwaren. Wij moeten dus in de eerste plaats ONZE solidariteit bewijzen met hen, en niet omgekeerd! We kunnen niet vergen van hen, wat niet haalbaar is!
Ik ben geen deskundige, ik weet ook niet hoe we dat het beste en het eenvoudigste kunnen aanpakken, maar ik weet dat daar de oplossing ligt, en dat we het uit eigen belang verdomd vlug moeten doen, anders zal het systeem eerst ons onderuithalen !
Zelfs al mocht het van ons offers vergen, dat zou (zal) slechts klein bier (zie je) zijn in verhouding met wat ons anders te wachten staat. We zien nu al nieuwe landen verschijnen op de economische wereldmacht, we voelen hun macht en zien hoe zij ons ondergraven...Als dit doorgetrokken wordt mondiaal, dan zijn we nog niet thuis !
Dan zal ik niet meer bloggen (onbetaalbaar) dan zullen er geen orchideeën meer op je vansterbank staan te prijken, zwemmen geen koi's meer in je tuinvijver, en zal je pelouse weer omgevormd zijn tot een "lochting" om toch nog wat te eten te hebben!

tot de volgende ?

De eed van Hippocrates

Image by kjpm via Flickr

Ik dacht, ik meende, ik peinsde op zijn minst, dat de huidige dokters nog steeds die eed aflegden...Maar ik ben verkeerd, ik moet verkeerd zijn, het kan niet anders dan dat ik verkeerd ben....

Want !

Wat lees ik midden in die eed van Hippocrates ? Ik citeer alleen het middenstuk, anders is het te lang.

..." Ik zal niemand een dodelijk middel toedienen, ook niet, wanneer ik erom gevraagd word, en ik zal ook niemand iets dergelijks aanraden.
Ook zal ik geen vrouw een afdrijfmiddel geven."

Dus de weerstand tegen euthanasie en tegen abortus is geen bedenksel van de katholieke of andere kerken... Reeds bij de oude Grieken leefde de eerbied voor het leven als eerste en voornaamste wet !

't Is maar dat je het weet. Ik ga hier geen ellenlange commentaar bij geven, maar ik vind er wel een bevestiging in van wat ik ook voel. Je kunt ook de ganse eed makkelijk aflezen dat je ook een patiënt niet nodeloos moogt laten afzien, en dus niet langer in leven houden dan normaal zou zijn bij zijn ziekte. Dat is heel wat anders dan euthanasie, je moet niemand in leven houden, om er op te experimenteren of om de rekening wat langer te laten oplopen.

Meer zeg ik er niet over, ik heb geen aanvullingen op de eed, ze is volmaakt.

Vriend Henk schrijft over de Vuvuzela's... Ik moet zeggen, ik had er nog nooit van gehoord (hihihi), maar je kunt er eigenlijk niet naast horen, of misschien, als je het eens hoorde, hoor je nooit meer iets ?
Je kunt een filmpje vinden op you tube ( http://www.youtube.com/watch?v=6VGXGggP4I8 ) met wat "muziek van vuvuzela's in Soweto...
Eigenlijk zijn het gewoon toeters, waarop je, net als bij een gewone trompet, je lippen op het mondstuk moet zetten en "scheten" blazen... Naargelang het model en de aard van je "scheet" krijg je variatie in klank...Maar luid !!! je hebt er geen gedacht van! Ik heb het filmpje eens aangezet, het geluid twee keer gedimd en dan het filmpje stopgezet...
Waarom er dan over schrijven???
Het is het favoriete lawaaimakertje op de Zuid Afrikaanse voetbalvelden, dus alle voetballiefhebbers zullen via het scherm geconfronteerd worden met de vuvuzela's.
Veel erger is dat het "instrument" blijkbaar ook al in Nederland te koop is (en dus wellicht ook hier in onze contreien). Voetbal vond ik al een gevaarlijke en af te raden "sport", nu loop je er ook nog onherstelbare gehoorschade bij op... Voetbal is een spel ???

Die toeters met aandrijfgas zijn er niks bij !

Een zaak is zeker, binnenkort weten we, indien we binnen een straal van 5 kilometer van een voetbalveld wonen gewoon op het gehoor als er een match is...

tot de volgende

Related articles by Zemanta

• Should FIFA Ban the Vuvuzela for the World Cup? (bleacherreport.com)