early in the Morning

Image by Frederik De Buck via Flickr

Gisterennamiddag moest Veerle gaan werken, dus vingen wij de kinderen op en zorgden voor eten en zo. Kimberly nog enkele uren geholpen met de voorbereiding van haar toetsen en dan kwam Frederik ook thuis en ook eten...
Op ons gewone uur, (na familie) gingen wij naar bed. Ik al iets vroeger, want ik had nogal wat pijn. Ik lag al goed te slapen toen plots, iets na 10 uur, Veerl belde van op haar werk, om te zeggen dat ze vandaag al om 6 uur in de morgen terug op het werk verwacht werd, en of wij dus de kinderen wilden wekkeren en op de bus zetten...
Dat is allemaal geen probleem
Het probleem, dat bennekik...
Als men mij wakker maakt, dan ben ik ook wakker... en dus heb ik een halve nacht liggen draaien en keren, een paar keer het licht aangemaakt om een paar bladzijden te lezen, in de hoop mijn gedachten op iets anders te zetten...tevergeefs.
Natuurlijk val je dan rond 4 uur in slaap, en wordt je suf en lam wakkergemaakt door de wekker...
Terwijl Anny naar ginder was, de kinderen wekte en op de bus zette, deed ik mijn turnoefeningen en ging de koffie zetten.
en nu zit ik hier...te bloggen. Anny zit in de zetel, naar het nieuws te kijken op AVS, de regionale zender, en met een half oor luister ik mee.
Het is nu bijna 8.30' uur, en ik deed net de rolluiken omhoog, en de duisternis stroomt ons huis binnen. Het is niet meer donker, maar nog lang niet licht. Bovendien is de hemel ook nog vol met zware grijze wolkenmassa's. Ik haat die donkere periode.

...Bij veel mensen heerst nu de stress... De toetsen zijn bezig! Vroeger hadden wij examens, nu zijn het toetsen. De naam is veranderd, de stress niet. Wat de zin is van die toetsen??? Ik sta in dubio.

Ik zou veeleer aandacht hebben voor de prestaties over gans het schooljaar, dan wel aan die fotofinish die nu de toetsen zijn. Ik heb daar meerdere argumenten voor, maar de voornaamste is wel dat de toetsen veeleer een beeld geven van de stressbestendigheid en van het kunnen memoriseren, dan wel van het beheersen van de stof, het kunnen gebruik maken van de verworven kennis. Voor mij zou de toets veeleer bestaan in het maken van een werk, waarbij alle verworvenheden van de voorbije periode van doen zijn. Waarvoor studeren de jonge mensen? Toch wel om een zekere bekwaamheid te verwerven ? Niet om te kunnen bewijzen dat ze een voortreffelijk geheugen hebben! Als ik een voorbeeld mag geven, als je een leerling hebt die is afgestudeerd als metser, dan lijkt mij de enige mogelijke toets, hem een plan voorleggen, waarin alle mogelijke moeilijkheden en misschien zelfs een foutje zitten, zodat de leerling niet alleen moet bewijzen dat hij het plan kan "lezen", maar dat hij het ook kan visualiseren. Laat hem dan een practische proef afleggen, waarbij hij ook weer te maken krijgt met enkele moeilijkheden en valkuilen, en zie of hij daadwerkelijk de stiel beheerst. Tijdens de opleiding kun je dergelijke testen ook ontwerpen, maar dan beperkt tot de tot dan toe geleerde materie. Als je daarbij nog wat randen van het beroep inlast, zoals de veiligheid, het berekenen van het benodigde materiaal en dergelijke, dan kun je met die éne test bijna gans het pakket van de schoolse opleiding toetsen, en bovendien ook de leerling tonen dat al het geleerde wel degelijk te maken heeft met zijn beroep!
Maar ja, ik heb het makkelijk zeggen...dat zou dan onder meer ook beduiden dat alle leraren samen moeten werken aan die éne alles omvattende toets, en wedden dat net dat niet lukt ??? Wedden dat leraar x vindt dat zijn vak niet voldoende uit de verf komt, dat leraar Y niet akkoord is met de werkwijze, dat leraar.... zie je het al voor je??? Want zeg nu zelf, wat is er nu belangrijker, de leraar en zijn gevoeligheden of die jonge gast die nog niets kent... Maar als hij nog niets kent, Mijne Dames en Heren Leraars, dan hebt u gefaald! Niets anders !
Maar ja... Wat baten kaars en bril...

tot de volgende ?

de keuring

Image by Nationaal Archief via Flickr

Vanmorgen moest ik naar de garage, om mijn wagen weer eens op punt te stellen voor de jaarlijkse keuring. Ondertussen ook laten smeren en co, zodat die zorg ook weer weg is. En dan...Naar de keuring!

Ik moet gewoonlijk niet zo heel lang aanschuiven, daar ik rij met een "bedrijfsvoertuig", een kleine camionette waarin ook mijn rolwagen kwijt kan. Dus zit ik voor de keuring in de rij van de grote camions, met mijn lilliputterke. Om complexen van te krijgen, voor je zie je niets dan een grote blauwe doos op wielen die gans je zicht belemmeren, en achter je staat er net zo'n doos, maar dan een rooie. Bij het binnenrijden had ik gezien dat er vier van die kolossen voor me waren. Voor de rest zit je daar in je auto ijzig koud te worden. En nu en dan rolt plots de blauwe massa voor je wat vooruit, starten en er achteraan.

Met koude vingers zat ik wat te sudokuën, en zie plots was het aan mij... Ik rij mijn wagen binnen en stap meteen uit, met de beleefde vraag of ze zelf alle testen wilden doen, want van dat schudden en schokken die ze als testen omschrijven, daar heb ik niet meer de rug voor? Maar als je het beleefd en vriendelijk vraagt, dan is meteen alles mogelijk, en ik mocht staan kijken hoe ze proberen je auto uit elkaar te rammelen. Het lukte niet, dus is hij weer goedgekeurd voor een jaartje, voor de volgende schud- en beeftest...

Dan thuisgekomen, je wat onledig houden met het verwijderen van het oude vensterstickertje, het verwijderen van de lijmresten, de ruit netjes kuisen en dan de nieuwe sticker met de goedkeuring tot 18 december 2010 er op weer aan de ruit kleven...Goed zichtbaar voor de politiediensten. We leven in een komplex landje, en hangen aaneen van de etiketjes en keuringsverslagen...Volgende week moet ik zelf mijn eigen zichzelven laten keuren bij de specialist... Dat gaat veel vlugger en veel makkelijker dan de autokeuring, hoewel wij eigenlijk ook heel veel onderdelen hebben die sleet of gebreken kunnen vertonen... Maar daar gaan ze voort op je medisch dossier... "En, Mijnheer Goderis, hoe gaat het er mee?" "Goed dokter" "Alle dan, en moet je voorschriften hebben voor medicamenten?" veel verder gaat het niet. Hij kent mijn kwaal, en ik hoor bij de niet -geneesbare - ambetanterikken. Op mijn persoonlijk wapenschild prijkt de spreuk: "Leren mee leven", een spreuk die je bij veel te veel zieken ziet.

Het weer is duidelijk aan het veranderen, ik voel het aan mijn hoogst persoonlijke barometer, mijn rug... Hij doet weer veel pijn. Maar ja, ik heb er mee leren leven hé... Ons Moeder zaliger zei dan " Jaja, de duivel is ook het branden gewoon, maar hij heeft nog altijd blaren op zijn gat"... Moeder dateerde nog uit de tijd van hel en duivels, dingen die in de loop van de modernisering van de kerk weg gedaan zijn, bij het huisvuil, in de grijze zakken, niet recycleerbaar kerkvuil...

Ze doen maar...Maar nu zitten we wel, ook in ons mooie landelijke en rustige Mater met een bende vandalen. Met enkele vrijwilligers had men het kerkplein mooi versierd met een grote en een pak kleine kerstboompjes, met veel blinkende ballen en balletjes en feeërieke lichtjes... Om drie uur 's nachts had de uitbater van De Witte Hoeve, nog buiten gekeken, en alles was nog in orde...'s Morgens was alles kapot en stukgegooid, de bomen uit de grond gerukt, en de brokstukken lagen tot op de speelplaats van de nabije school. Dat hebben wij hier nog nooit meegemaakt! Maar ja, het is eigenlijk al enkele weken terug begonnen, toen onverlaten het leuk vonden om alle verkeersborden met blauwe verf te overspuiten...

Soms heb ik heimwee naar de hel.

tot de volgende ?

I wish You a Merry...

Image by johanwieland via Flickr

We zeggen en schrijvelen 8 december, en de eerste virtuele kerstkaartjes en eindejaarswensen zitten al reeds tussen de e-mailtjes... Het zijn niet meer alleen de winkels die ons -veel te vroeg- willen richting Feesten, Party, Vreten en drinken jagen...
Zelfs de flikken zetten de eindejaarsakties al in vanaf begin december.
't Gaat nog niet rap genoeg. Ik heb al eens verstolen gekeken in de winkelrekken, en van opluchting gezucht, de paaseieren liggen er nog niet... Oef.

Ik heb het al eerder geschreven, als we de commersie mogen geloven, dan is het ganse jaar één jagen van feest naar feest, met veel cadeautjes, veel drank, veel peptalk en gedwongen ambiance.

Ik kan niet de vinger op de zere plaats zetten, die feestjagerij is er stillekes gekomen, op zijn sokken, een beetje met een keer, zodat je plots vaststelt dat je niet meer in je vertrouwde winkel binnen kunt komen zonder dat het volgende feest al weer dik in de verf staat.

Het lijkt wel of we het ganse jaar aan het feesten zijn. Op de tv is er ook zo iets bezig, daar is het de inflatie van de humor... Je krijgt willen of niet, dagelijks je portie bedenkelijke humor mee, veelal in de vorm van tussendoortjes, tussen twee programma's in, en op de commerciële zenders laat dit toe nog maar eens een reclameblok of twee meer in je maag te splitsen... En dat het nu nog echt goede humor zou zijn! Maar het is of afgezaagd, of grof, of helemaal niet leuk... Laatst een dametje bij haar dokter, in paniek: de drie mensen die in het bed naast me lagen zijn alledrie al gestorven, alle drie aan het hart! Ga ik nu ook iets aan mijn hart krijgen? Waarop de dokter haar "gerust stelt" met " nee, nee, oma, je moet je niet ongerust maken, jij gaat niet dood aan iets aan je hart, jij gaat gewoon dood aan je darmkanker" Hahahaha en lachen dat ik moet... djudedju... je moet je maar eens voor stellen dat je iemand in je familie hebt die gestorven is of lijdt aan darmkanker.

Kortom, het lijkt wel of ze allemaal samenspannen om ons "content" te houden, de winkels vol met de komende feesten en pakjes, en de TV vol "humor", braaf dom en blij door het leven. Nu en dan kun je nog wel eens kijken naar een ernstig iets, maar ook dat wordt niet echt uitgediept, en veelal zit de duiding al in de titel te lezen...

Er is weinig veranderd.
Vroeger was het de burgemeester en de pastoor ((houdt gij ze braaf, ik zal ze dom houden), nu is die rol overgenomen door de winkelketens en de TV... er is gewoon ietsje verschoven...meer niet.

We worden geleefd, niet helemaal, ademhalen mag je nog op je eigen ritme.

Volg je ook de gebeurtenissen op de Klimaatconferentie?
Weet je, ik vind het een wat schijnheilige bedoening.
Net nu de "natuurlijke" brandstoffen practisch uitgeput zijn, beginnen ze plots Oei en Aai te roepen... Toeval ? Ik geloof niet echt in toeval, zeker niet in die dingen waar politiek mee gemoeid is. Onafgezien van het feit of ze liegen over het broeikaseffect of niet (Weet jij het nog ? Iedere dag hoor je tegengestelde dingen vertellen door hooggeleerde (!!!!) profs, ik weet het niet meer zeker), maar onafgezien daarvan, lijkt het me zo doorzichtig dat ze plots nu, nu ze hoognodig alles op alles moeten zetten om nog voldoende brandstof te hebben voor de bewapening, dat wij drastisch moeten overgehaald worden om over te schakelen op andere brandstoffen, en dan niet vervuilende... het broeikaseffect weet je wel...

Ik, en ieder weldenkend mens met mij, weet al lang dat wij bezig zijn de wereld te verknoeien, en heus door veel meer dingen dan alleen door CO2... De vervuiling is onrustwekkend, en je ziet dat de wereld het niet meer kan "goedmaken" via zijn eigen natuurlijke middelen. Er moet dus zeker iets gedaan worden. Maar nu moet het plots, net nu de olie bijna op is. En als je luistert naar wat ze echt vertellen, dan komt het er op neer dat de gewone man zal moeten inleveren, inleveren inzake kwaliteit van leven. Dit moet nu, want de grote bonzen moeten hun reserves houden voor mogelijke oorlogen.

Plots gaat het allemaal over groene energie... Maar als je daar weer eens dieper op ingaat, dan is dat alternatief helemaal niet groen... De energie en grondstoffen die nodig zijn voor het maken van zonnepanelen, voor het maken van electrische auto's en de batterijen er van, en ga zo maar door, zijn soms héél heel erg vervuilend en héél heel erg belastend voor de wereld...Maar daar praat men niet over, want dat is niet het echte probleem...Het echte probleem is de brandstof veiligstellen voor eventuele komende conflicten...Eigenlijk moesten we al heel lang geleden begonnen zijn, maar dan hoefde het nog niet voor hen, nog niet voor de uitbouw van hun macht, hun legers, kortom ze roken nog kansen in het bestaande systeem, en dat moest eerst uitgemolken worden.

Ik las ooit een studie over een hybride wagen, waarbij je kunt rijden op fossiele brandstof en/of op batterijen. Veel zuiniger, veel minder vervuilend...weet je wel ? Bleek dat je voor het vervaardigen van één zo'n auto wel tien jaar mocht rondsnorren met een van die oude echt vervuilende roestbakken van vroeger, vooraleer er eigenlijk een winsituatie ontstond voor de natuur en de wereld... Hypocriet? Ja, en heel erg ook !

Maar dat stellen ze er nooit bij! Ze spreken alleen van de mindere uitstoot op het moment van het rijden, en vergeten te vermelden dat het maken van die wagen zo sterk vervuilt dat het eigenlijk helemaal geen winst betekent voor het milieu!

Als je het echt heel diep en heel nauwkeurig gaat bekijken, dan is er omzeggens nog geen enkele echte oplossing van het probleem geopperd. Zodat ik weer zit te denken: Dat is het ook niet wat ze willen bekomen... Ze willen gewoon dat de kleine man weer klein wordt, in het verdomhoekje waar hij hoort.

En vooral, hun militaire macht vrijwaren. Want het zou voor de wereld een oplossing zijn mocht men een groot deel van de wereldbevolking kwijt raken...

Ben ik te cru?
Denk er maar eens over na, kijk ook eens naar de verzwegen werkelijkheden...

tot de volgende ?

Tussen hoop en wanhoop...

Image via Wikipedia

Soms schrik je bij het vernemen van een bericht over een vriend, een kennis...Weet je het al? X heeft kanker... Y is geöpereerd en kreeg 6 overbruggingen... Z? Maar die is al een paar maand dood en begraven...

Jij kreeg ook al wel van die berichten, waarvan je even moest slikken.
Berichten die je herinneren aan je eigen sterfelijkheid, die je plots wakker schudden, die een alarmbel luid doen overgaan.
Pas in tweede instantie denk je aan het slachtoffer zelf, en bekruipt je het medelijden, medeleven.
Meestal voelen we ons niet echt geroepen om daar op bezoek te gaan, want de confrontatie met ziekte, met dood dat is niet leuk.
en toch...

Een vriend is deze zomer naar Lourdes geweest, samen met zijn echtgenote. Ze hadden dat beloofd, als de kanker genas, dan gingen ze beewegen naar Lourdes.

Een ander bidt dat zijn lippen daveren uit dankbaarheid dat ze al zo ver zijn, en om de hoop levend te houden dat de rest van de kwalijke ziekte ook wel zal wijken.

En in beide gevallen zijn er ook nog mensen die beloven met hen mee te bidden voor het herstel.

En weet je, ergens lijkt het echt te helpen. Geloof verzet bergen. Ook ziektes.

En dan vraag ik mij telkens weer af, zou ik ook zo handelen? Zou ik plots ook dat gebed aangrijpen om de hoop te sterken? Ik weet het niet... Ik denk dat het ook niet mogelijk is je in te denken wat je zou doen mocht je voor zo iets staan... Je reageert pas als de situatie er is. Je mag dan al gelovig zijn, we zijn allemaal maar kleingelovigen, tot we plots alle heil verwachten van dat geloof. Het is als het wanhopige tasten van een kinderhandje naar de hand van moeder in een donkere nacht.

Wellicht is het ook niet echt geloven in de zin van overtuigd zijn, maar eerder een wanhopig bidden om de hoop hoog te houden.

En daar geloof ik dan weer wel in! Daarvan ben ik overtuigd, dat het behouden van een positieve ingesteldheid heel veel mensen geneest! Of die positieve ingesteldheid nu komt van het gebed of gewoon vanuit je eigen sterkte en overtuiging, doet er niet zo veel aan, het komt er vooral op aan dat je de hoop behoud en blijft geloven in je eigen kansen.

Ik denk dat iedere lichaamscel de invloed ondergaat van gans het lichaam, en dus ook van de geest in het lichaam. De positieve geest staat sterker dan de negatieve, omdat heel het lichaam in symbiose leeft met de geest.

Dat is mede de sterkte van de godsdienst, het is een brede en stevige plank om de kloof van de wanhoop mee te dichten. Wat ook de godsdienst is, want in ieder geloof kun je zalig worden en dus ook genezen. Er is denkelijk geen godsdienst zonder mirakels. Dat alleen zou ons genoeg moeten zeggen over het belang van de godsdienst inse, maar ook van het onbelang van de godsdienstige organisaties.

Ik zeg wel organisaties, niet bedienaars, want daar vind je nog wel de mensen die de overtuiging en de kracht uitstralen. Die hun zekerheid weten mee te geven aan de adepten. Niet vanuit zichzelf, maar vanuit een diepe innerlijke overtuiging, een diepe innerlijke kracht.

Soms ben ik stikjaloers van die soort mensen die op een of andere manier zich altijd geruggesteund weten. Ik heb dat niet, niet meer... Wellicht vandaar dat ik alles zo rationeel mogelijk ga bekijken, en met verwondering de zaken aanzie.

Och ja, ik geloof, maar dan veeleer in een uiteindelijke schepper, die zijn werelden ziet en laat evolueren, zonder er echt effectief mee bezig te zijn. Hij heeft de ingrediënten daar ergens bijeen gegooid, en laat de zaak nu op zijn beloop. Ik kan immers niet aannemen dat een god die echt met de mens als individu is begaan hen zou opzadelen met ziekte en dood. Ik kan ook niet geloven in een geen-god, omdat het heela zo groot is, en zo wonderbaarlijk is, omdat wij op een of andere manier kunnen denken en uit dat denken een god hebben gecreëerd. Het is makkelijk te praten over een Goede God, tot je plots een van je geliefden weggerukt ziet worden.
Godsdienst als denkbeeld mag dan al een maatschappelijk dwangmaatregel zijn en lijken, het is zo verbreid dat er wel iets MOET zijn, in het zwakste geval de vereniging van de zwevende gedachten van de mens zelf.

Maar wat het ook is of zijn mag, het is er, en het is zo sterk dat de mens er kracht kan uit putten om hoop te hebben waar er geen meer is...en dus is het een goed ding voor de mens. En waar het misbruikt wordt??? Kijk maar eens, daar is het de organisatie die hun opdracht misbruikt als machtsinstelling. Dat misbruik van de instelling is typisch menselijk en hoort niet bij de godsdienst als dusdanig, maar vind je overal, in alle instellingen.

Macht... het onheil van de mens.

Alle kwaad is terug te brengen tot macht en bezitsdrang, en het hebben van onderdanen, volgelingen of ondergeschikten maken dit kwaad mogelijk.

Het is dus niet de godsdienst die het opium is van het volk, maar de mens en zijn organiseren, de mens en zijn zucht naar macht.

Eigenlijk is het zo, dat wij telkens en telkens weer onze eigen onmacht willen vernietigen door het scheppen van volgers, adepten, aanhangers, zodat de zwakheid van de eenling verdwijnt in de kracht van de massa. Als de rietstengels in een bundel bijeen het symbool waren van de Romeinse macht, zo is het bijeenbundelen van de mensen het symbool van de macht.

Macht op zich hoeft niet slecht te zijn, maar het is zo dat de macht uiteindelijk in één of slechts enkele handen zit, en als die de macht omwille van de macht liefhebben...

Hoop is ergens ook zoiets, het weten, het voelen, het zien, het beseffen dat je niet alleen staat, dat anderen met je mee leven geeft je innerlijk de macht om tegen de ziekte, het onheil te vechten...

De kracht van de massa, de kracht in je zelf bundelen.
Hoop
is
genezing

of althans een enorme aanzet er toe.

tot de volgende ?

en maar regenen...

Image by shchukin via Flickr

No comment.
We zagen een veld vol rode kolen...in de modder.
We zagen eigenlijk alles... in de modder...
Tot daar het geenweerbericht.

Ik had een droom...
Ik zat op een jacht, en tegen valavond, met het hoge tij zeilden we uit.
De zonne zonk, het duister klom
En toen...
Ging het licht uit
werkelijk

De zon was weg, maar bijna plots was ook het avondrood weg, de sterren die al wat zichtbaar waren verdwenen heel zachtjes, ze doofden als het ware uit. De rosse maan werd grijs en verdween heel stilletjes in het blauwzwarte van de hemel...

Zelfs het wit van het schuim op de golven, van het wit schuim aan de boeg, verdween, en alles was zwart...

Toen verdween ook het geluid.
Eerst de wind die zong tussen de strakke touwen, en nadien ook het geluid van het water dat langs het schip borrelde...

Ik voelde waar het zeil was, en dat stond nog netjes bol gespannen, ook al hoorde je geen wind, geen water...

Met zo'n gespannen zeil moesten we nog varen, maar het was onmogelijk dat vast te stellen. Je kon zelfs niet eens zeggen dat we op zee waren, want ook de beweging van het water leek wel verdwenen, we gleden - als we al gleden- geruisloos en bewegingsloos over het water, onmerkbaar zonder de minste zweem van licht, zonder de minste luchtverplaatsing, zonder het water te beroeren...

Ook de electrische lampjes waren uitgegaan, en zelfs de kaars die romantisch stond te wezen op de tafel gedekt voor twee gaf geen licht meer... Toen ik tastend de tafel zocht ontdekte ik dat de kaars wel nog brandde, - het deed pijn-, maar geen licht meer gaf.

Duister omgaf ons als een loden kleed, zwaar en somber.

Zelfs het geluid scheen verdwenen, en onze stem reikte niet verder meer dan onze mond.

Op de tast zochten we elkanders hand en zaten angstig bijeen, ergens -waar?- op de boot.
Het leek dat de duisternis ook onze geest aantastte, en we voelden elkaar wel, maar kenden elkaar niet meer. Het gezicht, de stem ontbrak ons als binding.

Als geen licht meer bestaat, dan is er ook geen tijd meer.
Vaarden we nog, waar waren we ...
Het kon vijf minuten zijn, het kon de eeuwigheid zijn...


Ook al voelden we nog elkaar, het leek of we de wereld hadden verlaten, of de wereld ons had uitgestoten. Leefden we nog ? Of was dit ...dood... ?

Toen schrok ik wakker, in het oneindige besef dat één seconde de eeuwigheid was, en de eeuwigheid één seconde.

Het niets is het alles, het alles is niets.

Het kleine nachtlichtje dat veiligheid verzekert in onze duistere slaapkamer was een zon gelijk.
Alles is relatief...

Ik dacht aan de Prediker, Alles is ijdelheid...
Ons zijn is een zucht.
Onze belangrijkheid is het niets.

Nee, dromen zijn geen bedrog, soms zijn ze veel te helder.

Het is goed te weten dat het niets ons omringt en dat wij deel zijn van het niets. Deel van een onzichtbaar, onbelangrijk zijn. Zelfs met de electronenmicroscoop geven wij maar blijk van een waarschijnlijk iets, niets meer.

Weet je, als ik de sterrenhemel bekijk, dan valt mij telkens en telkens weer op datheel dat enorme iets zo verdomd goed lijkt op de atomen de kern een zon, de neutronen zijn de manen, de planeten... En wellicht zit ergens in een nog veel keliner geheel weer een mensje te kijken naar de maan die onze aarde is... en maakt hij machines uit wat voor hem atomen zijn, maar waar ook weer nog kleinere mensjes naar hem opkijken in hun maan... zo wat het effect van de twee spiegels, waarin je telkens weer de spiegels ziet in de spiegel, in de spiegel, in de spiegel tot in het oneindige...

en heel op het einde... daar zitten wij. Dat niets meer, dat zijn wij met zijn allen.
in een tijdeloos niets, een tijdig niemendalletje

tot de volgende ?

Pauwels... nog maar eens

Image via Wikipedia

Vandaag was het rommelmarkt te Gent, Flanders expo...en daar staat Marc Pauwels, de man van de stambomen kaartjes te controleren... een gedroomde gelegenheid om hem eens "in den vleze" te ontmoeten.
Toen wij daar eindelijk de file voorbij waren om kaartjes te bekomen, blonk Marc uit door zijn afwezigheid. Zijn vervanger zei dat hij eventjes gaan opwarmen was. Bij een tweede keer vragen bleek hij ergens naar de cafetaria te zijn... Goed, dan zien we hem straks wel...
En ja hoor, toen wij twee rijen afgewandeld waren, zagen wij hem staan. Erg veel babbelen konden we niet, want het was druk druk druk... Maar we hebben toch kennis gemaakt, en een en ander vernomen van zijn speurwerk. (Liever hij dan ik...)

We hebben afgesproken dat hij bij gelegenheid eens langs komt, als hij nog eens in de streek is om speurwerk te doen... Dan gaan we meer tijd hebben om gemeenschappelijke kennissen te zoeken, en nog wat meer gegevens uit te wisselen indien mogelijk.

Wat de rommelmarkt betreft, het was een mooie markt, maar we vonden niets van onze gading, maar dat is niet erg, we houden gewoon van het snuffelen in al die dingen. Daar hebben we genoeg aan. En dat pauwelke, dat was een dikke bonus, een surplus om de markt nog wat leuker te maken voor ons.

Ik zeg wel pauwelke, maar je kunt dat "ke" rustig weglaten, het is geen klein manneke, eerder een kloeke beer, en ook met een baard.

Toen we buiten kwamen van de markt, was het aan het regenen, gieten...en heel de baan reden we in de regen. Thuis zagen we dat het hier ook weer erg moet geweest zijn, want het water stond weer tot aan de dorpel van de achterdeur. De natuur herstelt zich zelf, deze zomer wat te droog om normaal te zijn, nu veel te nat... Maar als ik mag kiezen... geef mij maar een mooie zomer met veel licht, veel zon, veel kleur en veel visdagen...

Morgen gaan we in de voormiddag mee met Luc (vis) naar een grote vogeltentoonstelling. Dat is ook altijd mooi om eens te bezoeken. Dus, morgen weer later naar uw blog zoeken! En woensdag moet ik naar de garage en naar de keuring, dus ook dan weer later bloggen...

Ik ga maar stoppen, ik moet gaan eten, de chef roept...

tot de volgende ?

De wachtzaal

Image by ngc981 via Flickr

vanmorgen moesten we om 10 uur in het hospitaal zijn, voor de check-up van Anny...'t Was 10.30' vooraleer de dokter er door kwam. Daar heb ik een hekel aan, ik ben altijd ruimschoots op tijd, en verwacht van een ander dezelfde punctualiteit.

Maar daardoor hebben we een uniek iets gezien: een hoogzwangere St Niklaas... 't Is eens iets anders, en duidelijk een kindervriend(in)...

Wie het in zijn koker haalt om een vrouw Sint te laten zijn, en dan nog een zwangere... In dat immense gebouw werken er nochtans ook een héél pak mannen, dus was het een bewuste (mis)keuze. Ik zie de gezichtjes al van de zieke kinderen... "Ben ik nu zo ziek dat ik een sinterklazin zie?"

En eigenlijk ga je daar dan zitten voor noppes, want het was weer "alles ziet er goed uit"... tommetoch... en daardoor hebben jullie nu de blog later in handen dan usual.

Na de bijna natste november aller tijden, ziet het er naar uit dat december dat trieste voorbeeld volgt... Het blijft maar somber, grijs, donker en nat. Nu ja, we zijn ondertussen in de zes donkere weken... Nog geen volle drie en de dagen beginnen weer te lengen, ook al zie je het niet meteen, zodat die zes weken in de volksmond de donkere weken genoemd worden. Als het dan ook nog slecht weer is, dan is het zeker somber en donker.

Een van mijn internetvrienden, Tiens, (kijk maar op: tongereninbeeld ), is in haar stad een heel bezige bij, en is heel erg betrokken met die nieuwe tentoonstelling over Ambiorix. Zij verzorgde de foto's van de prachtige brochure, eigenlijk een boek te noemen. Ik kreeg het hier toegestuurd in pdf, en heb het al eens verticaal gelezen, het is én interessant, én heel mooi ! Ik heb dus heel beroemde en heel bekwame internetvrienden. (Waar heb ik dat verdiend?)

Oh ja, als je met die Tiens in de knoop ligt, het komt van Hubertine, maar ze houdt niet van die naam, vandaar het korte en krachtige Tiens... Dat ik van dat Hubertine hou, omwille van die lieve Zuster Hubertine in de lagere school, heeft haar niet kunnen verzoenen, en ook ik ben gehouden Tiens te zeggen en te schrijven. 't Is maar dat je het weet.

Als je eens ooit een minuutje hebt, dan moet je echt eens gaan kijken op haar website www.tiensmevissen.be of eens googlen op tongereninbeeld (in een woord). Het is mooi en onderhoudend, en er komen heel regelmatig aanvullingen en nieuwe stukjes bij. Te volgen zou ik zo zeggen.

Vannacht niet zo goed geslapen, een beetje te veel gedaan op de Ziekenzorgnamiddag... We hadden er onder meer een prachtig toneelstuk: "Mannen van 85" met als ondertitel: Vergeten is niet dementeren...

Het wordt gespeeld door het schrijversduo zelf, en het gaat over een 53 jarige zoon, met zijn oude vader...
VADER: Jaja, ik weet het...'t Duurt dikwijls een tijdje, maar ik weet 't nog allemaal...van in den tijd...bij de pompiers...ja...
Hoe oud ben ik nu ?
ZOON: 85, va
VADER: 85 ? Dat is al een hele term hé 't Zijn er veel van tussen zeker, van mijnen ouderdom?
ZOON: Ge moogt wedden, va, maar in 't leven hebt ge maar 2 kansen zei moe altijd, oud worden of vroeg sterven, en gij hebt geluk da ge oud moogt worden !
VADER: Hoeveel zegt ge?
ZOON: 85
Vader 85! Dat is al een hele term hé
ZOON Ge wordt een beetje moe hé va ?
Vader: Moe ?... Hoelang is moe nu al dood ?

De tekst schreef ik af uit het folderke, waar een paar sfeerschetsen in staan. Het stuk duurt een klein uurtje, maar is prachtig en beklemmend reëel... De vader wordt fantastisch goed uitgebeeld, zijn manier van bewegen, zijn houding, zijn tremor...het lijkt allemaal zo echt! Prachtig ! Ik heb nadien de spelers-auteurs nog eens persoonlijk gefeliciteerd!

En je moest het publiek zien, in Ziekenzorg zitten defacto veel ouderen, dus was de voorstelling voor hen wel heel erg bekend, en soms heel erg echt en nabij... Dat was dan ook de algemene reactie, dat was geen fictie, dat was echt zoals het is... Eéntje grinnikte en zei: "Dienen ouden daar hebbekik voor geposeerd!" " Zolang je dat kunt zeggen en beseffen, ben je nog niet zo ver" lachtte ik terug, en hij knikte, plots weer wat bedachtzaam..."'k Ben der pertang ook 85", en hij schuifelde de zaal uit...

Maar ja, ik zit in het bestuur, dus helpen aan een en ander, in mijn geval boterhammen smeren en wat helpen afdrogen en de koffiekannen naar de juiste zaal dragen (er waren koffiekannen van twee organisaties in gebruik)... Nu ja... we leven nog, en de pijn gaat redelijk.

tot de volgende ?