...donderdag, vrijdag, waterdag...

Image by abbilder via Flickr

Nogal een geluk dat ze geen of weinig regen voorspelden... 't Giet zo al genoeg.
Nu, ergens mag het wel, want het grondwater staat nog steeds heel heel laag.
Maar plezant is het niet om er door te lopen. Je ziet de mensen met vieze gezichten, gebogen voorbijsnellen zonder opkijken...
En gek genoeg staat het water nu al weer in beekjes op het veld voor mijn deur. Een bewijs te meer dat de grond met al die zware machines helemaal geen water meer doorlaat... In 1976 duurde het drie jaar vooraleer de grondwaterstand weer normaal was, we mogen verwachten dat het nu weer zoiets zal zijn.

Ik vraag me af of we nog eens gaan kunnen gaan vissen dit jaar... Want zo fanatiek zijn we niet dat we ons laten nat regenen of doorkoud willen worden.

Maar ondertussen regent het maar door... En het doet wellicht deugd ?

Deze namiddag gaan we weer naar tanteke... ons obligaat bezoekje. Hopelijk kunnen we wat dicht staan, want gelijk hoe, met de bouwwerken aan de home moeten we zowiezo al een kleine honderd meter buiten lopen, en dat in het beste geval... Het klinkt wat gek, maar heel het terrein is door de bouwfirma afgezet met tweemeter hoge hekkens, in rasterdraad...Nu is de home zoiets als een kooi in de zoo... Je moet nu naar de oude ingang gaan, daar het terrein betreden, en dan langs een voetpaadje langs de lange gevel trekken naar de huidige ingang. Waarom men de oude ingang niet weer heeft geopend ? Wellicht omdat daar geen veiligheidsslot op zit... Ben je al eens naar zo'n home geweest waar ook dementen zitten?
Binnen gaan is makkelijk, je doet de deur open en stapt binnen, maar om buiten te raken moet je een code indrukken. De code hangt er onder, in ons geval: druk het jaartal omgekeerd in... Blijkbaar is dat voor dementen veilig genoeg...

Het klinkt en het is poepsimpel, en toch is het blijkbaar voldoende. Wij kunnen ons niet indenken in die wereld van dementerenden. Ik heb me wel afgevraagd of die code ieder jaar moet veranderd worden, of dat dit automatisch gaat... In ieder geval was ik er eens heel vroeg in het jaar, en dan was het al gewijzigd. Vermoedelijk moeten ze het manueel doen, want zo heel erg gesofisticeerd lijken die dingen me niet.

Deze morgen zijn we naar de rommelmarkt geweest in Deinze. Mooi om eens op rond te lopen, maar niets gevonden naar mijn gading. Wel heb ik er een gesprek gehad met een dame die ook knutselde, en die me wist te vertellen hoe zij die mooie kerstversiering had gemaakt die ze daar verkocht. Een mens leert altijd maar bij hé...

't Is gestopt met regenen. Het giet nu...

tot de volgende ?

Google Dashboard

Image by eikootje via Flickr

Nu en dan lees je over ongeruste mensen die vermoeden dat er dingen op Google bekend zijn, die zij liever niet bekend zouden zien...
Als jij er zo eentje bent, dan kun je dat vanaf nu eens gaan controleren! Je gaat naar Google Dashboard, je klikt in met eventueel je paswoord en co, en hopsakee, daar staat plots een hele lange, lange waslijst van al de dingen waarmee jij op het net rondzwerft, althans in de enorme gegevensbank van Google.
Ik was benieuwd, en ging eens even kijken...Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet wist dat ik op zoveel manieren en op zoveel plaatsen te kijk liep. Maar er zit niks ergs bij, je moet niet gaan zoeken. En de lijst is eigenlijk nog niet eens compleet, want Wave en dergelijke zitten er nog niet bij, en daar zit ik ook al in.
Ik zat zelfs op een plaats waar ik niet meer van wist, op Orkut... Blijkbaar heb ik dat ooit eens geopend om te kijken, en het dan vergeten... Tussen haakjes dat is ook een van die vele sociale netwerken die de mensen uit hun sociale leven weghalen om een alternatief sociaal leven op te bouwen in de virtualiteit...
Doet mij denken aan de Japanse toeristen. Die lopen zo voortdurend met hun fototoestel voor hun gezicht, dat het niet anders kan, of ze trekken hier foto's van alle dingen die ze kunnen, om thuis te kijken naar wat ze hier hadden kunnen zien...

Maar zo je ooit, in een vlaag van verstandsverbijstering, jezelf hebt blootgegeven op de brede snelweg van het internet...dan kun je dat nog steeds zien... Ik heb niet de indruk dat je op dat Google Dashboard ook de de gelegenheid hebt dingen te verwijderen... Alles wat er op zit is een monument voor de "eeuwigheid"... Want dat internet is een gek ding! Het is niet zo eenvoudig iets echt te verwijderen! Want ergens, zelfs al haal je het er uit, blijft er altijd wel iets achter...

Het is dus beter om voorzichtig te zijn... en eerst te denken vooraleer je iets op dat net zet. Gebruik het ook niet als "schandpaal" om een intieme foto van een vorig liefje op te zetten, want de sporen naar de dader zijn zonneklaar...en vermits niets echt verwijderd kan worden, zijn de straffen logisch niet licht.

Dus ga maar eens kijken naar je zelf op Google dasboard, en wees verwonderd hoe vaak je te vinden bent. En dan ben je wellicht niet eens echt gekend. Onze Bart is er alomtegenwoordig uit hoofde van zijn werk, maar ikke niet, en toch wemelt het van sporen. Eigenlijk is het een beetje bangelijk.

Naar mijn gevoel is dat ook een beetje de zwakte van heel het systeem! De massa gegevens wordt alsmaar groter en groter en groter...je vraagt je onvermijdelijk af of die explosieve groei wel onbeperkt kan doorgaan, om krijgen we ook daar op een dag het barsten van de zeepbel? Dan zouden mijn sporen allemaal rbbedebie zijn, niet erg, maar de sporen van de mensen die er moeten mee werken, mee leven, die zouden dan ook weg zijn, met naast de gegevensexplosie een neveneffect van economische implosie...

Vandaar wellicht dat er nu al mensen bezig zijn met het ontwerpen van een totaal nieuw internetsysteem...Maar wat er dan met het bestaande zal gebeuren? Geen idee...

Het is allemaal een beetje big brother-achtig, maar dat is een gevoel die we steeds meer hebben, bij steeds meer dingen. Ergens is het misschien ook wel een beetje logisch, hoe groter de mensenmassa wordt, hoe beter je inzicht moet hebben in het gebeuren om hen binnen de banen te houden. Maar toch voelt het een beetje eng aan. Steeds meer stemmen gaan op voor de bescherming van de privacy, en we zijn nog nooit zo gezien geweest als nu...

We laten binnen onze moderne maatschappij voortdurend sporen na... Je telefoneert met je gsm, en ze zien waar je zit of staat...Je betaalt met je kaart, ze zien waar je bent op dat moment...Je loopt voor camera's voorbij zonder dat je er erg in hebt en vreemden kunnen bijna heel je dag opvolgen van het verlaten van je woning tot je 's avonds laat je computer afsluit... Als je het zo eens opsomt, dan kriebelt het wel eens...Maar och, voor 99% van de mensheid maakt dat niks uit, want ze doen niets dat niet gezien mag worden. Maar moet het dan wel gezien worden?

Steeds meer stemmen gaan op om ook het volledig medisch dossier van iedereen te verzamelen, zodat de gegevens ter beschikking staan van de medici die je verzorgen. Och, geen schrik, alles is heel strikt beveiligd, en alleen te raadplegen door bevoegde medici... Och ja, zo goed als onze bankkaarten en bankgegevens die je nu en dan kunt lezen op sites van hackers ? Hoeveel zou een werkgever aan een hacker betalen om van zijn personeel de medische achtergrond te kennen?

Nee, geen enkel systeem is waterdicht... en dus zwerven heel wat dingen over ons rond in de wijde, wijde wereld... toch een beetje beangstigend.

Het regent niet, de barometer is een heel stuk omhooggevlogen, maar volgend de weerventen en -madammen is het maar heel tijdelijk... Ik heb hen niet nodig om dat te weten, ik heb een persoonlijke barometer ergens in mijn lage lenden... die zegt me niet of het goed wordt of slecht, maar wel schrijnt hij elke verandering van weer, heel mijn lijf door. Djudedju.
Oh ja, voor de opvolgers van mijn diëet: ik ben er nu 20 kwijt... Mijn buur is stikjaloers, maar hij wil zijn bougondische leven niet vaarwel zeggen, het moest maar zo lekker niet zijn. Daar ben ik dan weer jaloers van.
't Is ook nooit goed.

tot de volgende ?

mijn 1.373° blog...

Image by FaceMePLS via Flickr

't Is niet te doen!
Da's meer dan drie jaar dagelijks bloggen, om precies te zijn, binnen 87 blogjes heb ik vier volle jaren bijeengeblogd, of liever binnen 88, want er zit dan defacto ook een schrikkeljaar tussen...

Vanmorgen, heb ik -dagelijks werk- weer eens op de barometer geklopt, en het pijltje kwam weer iets naar boven! Je ziet het dan ook, het regent mollejongen!

Vannacht, met al dat goed weer lig ik weer pijn te hebben, lag ik te denken aan "waard". Eigenlijk had ik dat voorzien als titel van deze blog, tot ik plots dat cijfer zag staan...

Waard...en ik had het over mijn leven...Wat is mijn mijn leven waard geweest?
Hoe ik daar bij kwam? Door een bezoeker, die vol bewondering naar een van mijn prutserijen keek, en zei: "Jij had toch meer moeten doen met je leven, als je dat kunt..."
Maar is dat wel zo ?
Heb ik mijn talenten wel gebruikt?
Héhé, dat is een echt gewetensonderzoek als je daar begint op door te denken.
Ik kan niet ontkennen dat ik wel wat talent heb in tekenen en schilderen en beeldhouwen, maar of ik echt genoeg talent had om daar mee mijn boterham te verdienen? Misschien wel, misschien niet, maar in die tijd had ik zelfs niet moeten denken aan een bereopskeuze als kunstenaar... Dat was geen zeker bestaan, dus, dat deed je niet. Ik heb het het, voor zover ik me herinner, ook nooit gevraagd of voorgesteld... Ik wist zo al wat de houding van mijn ouders zou zijn, en eigenlijk was ik ook grootgebracht in die atmosfeer van werken voor je boterham... en tekenen, dat is niet echt werken... (Maar onze Bart verdient er wel een belegde boterham mee...Het kan dus wel...)
Nee, ik heb niet gedaan wat je kunt noemen "woekeren met je talenten".
Maar ze echt begraven deed ik ook niet, ik gebruikte mijn gaven regelmatig ook in mijn werk, om posters en dergelijke op te maken. Een van mijn tekeningen werd zelfs gebruikt om tshirts mee te maken voor een onderdeel van de beweging.
Maar ik heb wel mijn talenten gebruikt voor mijn werk, andere talenten, dat wel, maar ook die gaven had ik met de paplepel binnengekregen, en ik voelde me als een vis in het water binnen de vakbeweging. Daar heb ik mijn talenten wel gebruikt, heb ik er wel mee gewoekerd en heb ik er wellicht zelfs voor een stuk mijn gezondheid mee naar de knoppen geholpen...
Een leeg leven had ik niet.
Tot een mens dan plots ziek wordt. Pijnpatiënt... een van die ziekten waar je eigenlijk niet ziek bent, maar toch niets meer deftigs kunt doen. Je lichaam wil gewoon niet meer mee spelen. En dan zit je daar met je talenten... te zitten glarieogen.

En toch... toch waren die talenten dan voor een groot stuk mijn behoud. Ik herinner me ons vader, die twee grote hobby's had: postzegels en gaan vissen. Door zijn ziekte werden ook zijn ogen aangetast, en geen van zijn hobby's waren er nog... Er restten ons vader nog alleen zijn boeken en de TV... Ik had, mede dank zij die talenten een heel pak dingen die ik graag deed, te veel om ze allemaal te beoefenen toen ik nog gezond was, en een deel er van werden ook onmogelijk door mijn ziekte, maar ik had er nog een heel pak over.

En ik heb me, na een periode van ineenstorting, daar op gestort... Ik heb mijn gaven gebruikt om mijn pijn naar achteren te drukken. Ik denk nog wel met weemoed aan de verloren hobby's, maar ik pin me daar niet op vast. Ik doe wat ik nog kan doen, en gebruik het als bezigheidstherapie en als liefhebberij, zonder voorkeur van volgorde.

Nee, geachte bezoeker, ik denk niet dat ik meer kon doen met mijn leven, ik kon misschien heel anders leven, maar weet je, misschien hoorde jij dan niet eens tot mijn bekenden, kon je niet eens die bedenking maken...


En het voornaamste van al, ik heb een goed gezin... Met alle geluk en alle verdriet die daar bij horen, hangen we toch hecht aan elkaar. En dat, dat is het allerbelangrijkste.

Weet je, ik droom er al een tijdje van om eens een artikel te maken om te publiceren in het blad van de mutualiteit of zoiets, over "De chronische zieke"... Niet om te klagen of te zagen, maar veeleer om een oproep te doen om niet te doen wat ik ook deed toen ik nog gezond was...
Want wat mij nu pijn doet, dat heb ik toen ook de ander aan gedaan. Ook ik stelde ziekenbezoek heel makkelijk uit om god weet voor welke redenen allemaal, gewoon, omdat een gezonde mens niet graag naar een zieke toe gaat. Het is niet leuk, dus schuiven we het voor ons uit, terwijl het voor de zieke héél, hééééél belangrijk is... Ik probeer dat nu, voor mezelf, een beetje goed te maken, en nu ga ik nu en dan wel op ziekenbezoek, en hebben we onszelf opgelegd van wekelijks naar tanteke te gaan (helemaal niet leuk, want je kunt er niet echt meer mee babbelen)... Bij andere zieken ga ik echt graag, net omdat het babbelen ook voor mij, nu, in mijn situatie, een heerlijk iets is.
Waarom ik ik daarover wil schrijven, is om misschien iets te doen aan het ergste van ziek zijn. Het ergste is het uit het sociale leven vallen. De eerste maanden krijg je nog volop bezoek, maar na enkele maanden zwakt dat af, en zit je in een eenzame wereld, met het gevoel dat alles en iedereen je heeft laten vallen. En het klinkt gek, maar in die eerste ziekteperiode heb je dat bezoek bijlange niet zo veel nodig als wel later. De eerste periode van je ziekte ben je vooral bezig met ziek zijn... Je moet dat nog verwerken, het overspoelt je nog op dat moment...En dat is dan wellicht ook de reden, of mede de reden dat ziekenbezoek niet echt leuk is, mensen die nog te veel bezig zijn met die nieuwe situatie, die ziekte, zijn dan ook vooral bezig met die ziekte... En dan ga je op bezoek, en dan ga je weer weg met het gevoel dat je met een heel andere mens hebt gepraat dan de man die je kende vóór die ziekte ... en je gaat niet meer, want hij zaagt, hij is niet leuk meer...
Eigenlijk zouden we dan nog eens moeten gaan, minstens één keer, om vast te stellen dat na dat dipje van het "ziek-ineen storten", er een zekere aanvaarding is van de situatie, en dat je weer met de oude vriend aan het praten bent...of toch voor het grootste gedeelte.
Het bezoek is weer leuker, en op dat moment is je bezoek voor de zieke véél en véél belangrijker, want dan kom jij op het moment dat alle anderen al afhaakten...en red je de zieke uit zijn vereenzaming, zijn ergste vijand, erger dan de ziekte zelf...
Maar dat is niet makkelijk te verwoorden op een manier dat de mensen er door geraakt worden, en dat het hen bijblijft, zolang, tot ze het nodig hebben om op de goede manier bij de goede vriend op bezoek te gaan op het moment dat hij het echt nodig heeft.

Na een hele tijd is dat gevoel van vereenzaming ook verwerkt, of je vermijdt het er op te denken, of je verliest je in andere bezigheden, en naast het verdrukken van de ziektepijn, verdruk je ook de vereenzaming...

Maar ja, als je gezond bent, dan denk je daar niet aan... Ik deed het toen ook niet.

Weet je, misschien heb ik jou wel overtuigd, en doe jij wel het goede als je nog eens een zieke vriend hebt. Dan is mijn blog niet voor niets geweest. Ook al moest ik er 1373 eerdere schrijven om dit te kunnen verwoorden.

Hé, weet je waarom de blaren vallen??? Water heeft op ongeveer 4° celsius zijn grootste omvang. Dit brengt met zich mee dat de plant via de capillaire werking het water niet meer door de nerven krijgt (water is te dik) naar de bladeren. Die bladeren vallen droog, en om zichzelf te redden sluit de plant de toegang tot de bladeren af met een stukje kurkvorming...Het blad verliest hiermee zijn voeding en zijn houvast, en valt af...

Maar ook al weet je dat, herfstblaren zijn toch nog steeds wonderlijk mooi...

tot de volgende ?

België boven... ?

Image by verbeeldingskr8 via Flickr

't Is zo ver, ons Koninkrijk der Belgen heeft er nu ook een.
Een kleintje, maar toch, lang niet iedereen heeft er een!
Wij dus wel.
Een zatteliet. Een kleintje, en omdat er hier niets meer te onderzoeken of op te lossen is, hebben de vroede vaderen besloten er eentje tot in de hoogste sferen te sturen om de zon te bestuderen. Kwestie van die laatste warme zomer.
Hoeveel miltioenen dat spelletje gekost heeft wil ik zelfs niet weten, alleen ben ik benieuwd hoeveel arbeidsplaatsen er zouden kunnen gecreëerd worden met dat wegvliegende geld... Want, in deze periode van crisis, denk ik dat dit wel de allereerste zorg is, of zou moeten zijn. Niet dus, niet in ons Koninkarm. Alhoewel, de koning zelf...

Wellicht zal men te laat ontdekken dat het daar, dicht bij die grote bol, te warm is voor kleine Belgische zattelietjes, en krijgen wij nog één opgewarmde bip te horen, en dan niks meer. Alle werklozen zullen in de ledigheid van hun dagen, kunnen genieten van het geluid van die opgewarmde kreet, terwijl ze in doffe verdoving voor hun teeveetje zitten te zitten.

Van mij mogen ze het oplaten van zattelieten rustig overlaten aan de Kamerikanen, de Roeskis en de Chinoiserietjes... Dat zijn grote landen, met veel grotere schuldenbergen dan wij.
Die kunnen dat beter verteren, hebben meer ervaring in het hebben van schulden, en ze zijn zo groot dat geen deurwaarder ooit durft bij hen aan te kloppen. Bij ons in ons kleine Absurdistan, kloppen Europa, de VN, de UNO en een heleboel andere mastodonten voortdurend op de deur (want de bel doet het niet)...

Ik heb eens gezocht of er ook landen zijn zonder schulden.
Neen.
Of ik heb er toch gene gevonden.
Eigenlijk leven wij op deze aardkloot in een voortdurende staat van faling.
En geen curator te zien.
Ook geen uitverkoop.
Iedereeen doet voort en reclameert op de andere die schuld hebben.
En dan zijn we verwonderd dat de economie als een zeepbel uit elkaar spat.
Wat doen grote blazen vol niks anders ?
Och, er zijn er die denken dat zij zelve curator kunnen spelen! Zij noemen zichzelf minister. Maar eigenlijk mogen ze die ster er aflaten, mini is op zich al veels te groot.
(Ik zit regelmatig te denken wat je van mijn teksten maakt als je het door de vertaalmachine van Google haalt???? Al mijn dichterlijke vrijheden moeten dat machine in de gordijnen jagen!)

Nu we toch stillekens bezig zijn om ons in het heelal te wagen, vraag ik mij af of ze daar niet ooit de markt zullen ontdekken??? Want dan zal die markt meteen ook ons kennen, en op de marktdag, achter het kosmoshuis, is er dan openbare verkoop van de aangeslagen goederen... Te koop één aardkloot, één... In belabberde toestand, stervende natuur en en alleen in het bezit van schulden... Geen schrik, we zijn zo slecht dat we toch niet verkocht zullen geraken. Kunnen we rustig verder de boel naar de kl. (voor de vertaler: testikels) jagen.

djudedju. (geen vertaling mogelijk)

Maar wij hebben nu onszelven verheven boven een heleboel anderen, en jagen vanuit ons faillissement een satteliet naar de zon. Moet kunnen. In een wereld vol idioten is heel veel mogelijk. Zelfs zattelieten vanuit Rusland omhoog jagen, want zelf hebben we de middelen niet. Dus liften we maar wat. Een zatteliet die raketjestop doet. Moet mooi staan als cartoon, in het gerenommeerde "Science"...

't Zou natuurlijk kunnen, dat we onze oude roots hebben gebruikt, en dat we dat piepkleine zattelietje gewoon in die grote roeskiraket hebben binnengesmokkeld???

We hebben al een paar keer met een diergelijke raket een ambetanterik de lucht ingejaagd, maar ze komen altijd terug. Nederland heeft het ook al geprobeerd, met evenveel sukses. Hopelijk moeten we de verblijfkosten niet betalen, want we hebben er eentje zitten die er nu al wel heel lang verblijft. Anders wordt onze schuldenlast nog wat groter. Maar ach, wie trekt zich daar wat van aan??? Zoals ik hier op een virtueel blad zit te bloggen in de wolken (in the clouds), zo leven wij eigenlijk voortdurend...in een virtueel staatje, dat eigenlijk niet meer kan bestaan door zijn schuldenlast, maar niemand wil het hebben, dus blijven we zitten en spelen met de knikkers en de zattelietjes.

Sjongejongejonge... kijk, dat doe ik nu eens dolgraag zie, zo giftig humoristisch schrijvelen. Met een virtuele pen die druipt van het virtuele gif...

De barometer zakt tot stormniveau, en als ik buiten kijk schijnt de zon vrolijk. Zelf ons weersysteem is failliet.

tot de volgende ?

Pauwels

Image via Wikipedia

Mijne Gade, in heur veinen stroomt het bloed der Pauwels.
(Van heure moeders zijde)
Zondagavond, net tijdens mijn geliefkoosde feuilleton ging de telefoon. Ik zag hem gaan, en wachtigde tot Anny hem pakte. Ik was feuilletonkijkende.
Maar zoals meestal, als het ene onbekende is, met rare vragen, kreeg ik het toestel toegespeeld, en daar ging mijne feuilleton, want het was een zeer uitgebreid en langdurig telefoontje. In twee episoden. Want een keer viel de verbinding weg, zag ik nog een flits van mijn, juist, ja, maar hop daar belde het toestel al weer, met de tweede episode van een toch wel leuk en interessant gesprek.('t bleek zelfs stukken interessanter dan diene feuilleton)

Aan de kanderenant van de lijn hing ene...Pauwels. Uit Aantwaarpen. Of wij familie waren van Julien Pauwels, ja, dat was een nonkel, de man van tanteke in de home... De Antwerpse Pauwels was tanteke op het spoor gekomen (Hoe??????) en had haar in de home opgezocht. Gelukkig had ze een van haar betere momenten, want hij was toch een en ander te weten gekomen, waaronder blijkbaar mijn naam en wellicht min of meer mijn adres, voldoende om mijn telefoonnummer op te sporen blijkbaar...

De Antwaarpse Pauwels was blijkbaar familie, weliswaar in 't zevenendertigste knoopsgat, maar toch een achterneef, of achterachterneef of nog wat achters verder. Hij expliqueerde het me, maar onderweg ben ik blijkbaar ergens de tel kwijtgeraakt over hoeveel maal achter er nu eigenlijk bijhoren. Hij vertelde ons dat de schrijver Mar De Bel ook een achter....neef was van ons. Ongeveer evenveel keer achterlijk als ik het goed heb begrepen. Naar het schijnt heeft Marc De Bel daar geen hinder van, en wij ook niet. Maar het is wel leuk om het eens te horen.

Ondertussen heb ik al hele boekdelen mailtjes proberen te vervolledigen over de tak van de stamboom waar mijn vrouw op zit, en dus ook mijn kinderen. (Ik niet, ik ben geen familie, ik ben maar aangetrouwd). Ik heb er onder meer een oud adressenboekje van wijlen nonkel Julien bijgehaald, en het viel mij op dat van heel die talrijke kroost van grootvader Camille Pauwels, er hooguit nog een of twee mannelijke naamdragers zitten, die dan ook nog Waal geworden zijn... Maar voor een stamboomonderzoeker is dat blijkbaar niet van belang, want hij schaart met milde hand ook heel mijn kroost bij zijn familie. Heb ik niets meer over te vertellen. Gelukkig is er ook nog een stamboomdeskundige die de boomstam van de Goderis'sen bijeensprokkelt, en daar zijn wij ook weer bij opgenomen en horen er plots toch weer bij. Er is ook een dergelijk werk over de naam van mijn moeder, dus hebben wij steeds meer en meer thuishonken. En familie bij duuzenden ! Ene Adam en Eva hebben we nog niet gevonden, maar dat is hooguit een kwestie van tijd, boterhammen en speurwerk van die stamboomdoorzagers.

En nu zitten wij hier in blijde verwachting te wezen om eens per pdf bij een mailtje heel die stamboom doorgemaild te krijgen, zodat wij ons kunnen verlustigen in al die familieleden.
De Pauwels zijn duidelijk afkomstig uit deze hoek van ons landje, soms net West Vlaanderen binnen, soms net Oost Vlaanderen, maar altijd in de hoek Deerlijk, Waregem, Zulte, Huise-Zingem... Dat is een troost. Er zullen dan vast geen bokkerijders bij zijn. En ook geen leden van de bende van Jan de Lichte...De Bende van Baeckelandt is gevaarlijker...

Want dat is het heerlijke aan die stamboomvorsers, waar mogelijk schilderen zij er ook nog een kleurrijk portret bij van de betreffende voorvaderen, en daar zit soms wat tussen, van hele deftige tot echte bandieten. Geen hond is zo bont of er zit een vlekje op.

Ik ben dus nu min of meer benoemd tot spion van de familie, om te proberen zoveel mogelijk gegevens bijeen te garen, tot meerdere eer en glorie van de familie van mijn teerbeminde echtgenote.

Ik amuseer mij kostelijk... Want het is een rare bende. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit allemaal tegen elkaar praatten, er waren er altijd wel enigen die in ruzie waren met enige anderen. Zag je tante x, dan wist je zeker dat nonkel y er niet zou bij zijn... Heerlijk. Vandaar dat er heelder stukken familie zijn waar Anny heel weinig van weet, omdat die nooit langskwamen. Het was bijna verboden hun namen te noemen bij bepaalde anderen. Het voordeel was dat de verhoudingen soms wisselden, en dan zag je plots een onbekende tak van de boomstam. Wie is dat? Nonkel R... Nog nooit gezien. Nee, die sprak vroeger niet tegen tante Z...
Op een begrafenis zat je dan tussen een bende onbekende familieleden en voelde je de keurende (en afkeurende) blikken over je glijden...Het verdriet ebde weg gedurende de lange explicaties van wie wie was...

Ooit heb ik meegemaakt dat ik naar een begrafenis ging van een nonkel van Anny. In de kerk kwam er iemand naast me zitten. Ik was verbauwereerd, dat was een vriend van mij! Ben jij ook familie. Ja dus... Wij wisten het van elkaar niet.

Heerlijk die grote gezinnen van toen. Ik ben benieuwd naar die grote boom en al die kleine takjes... En zou die "eigenschap" van ruziën in al die takken geworteld zijn? Of was dat import van de zijde van de grootmoeder ? Moet ik toch eens vragen aan die meneer Pauwels uit Antwerpen..

Wellicht krijg ik vanavond weer een mailtje van uit Antwerpen...Met de vraag om bepaalde zaken te verduidelijken...Ik doe mijn best, maar makkelijk is het niet, er zitten zoveel onbekenden tussen... en velen zijn dan nog uitgezworven...

Maar weet je, straks hebben wij hier in ons huisje twee stambomen, ene van de famile van mijn vrouw, en ene van mijn familie. De adel heeft er niks aan

tot de volgende ? (in bijlage een dierlijke boomstam...)

Eet meer hormonen...?

Image via Wikipedia

Zonet een haartikeltje gelezen dat de situatie inzake hormonen in het vlees nog geen haar verbeterd is... Veearts Van Noppe is voor niets gestorven.
Eigenlijk is de situatie erg, heel erg!
Mensen zijn hun medemensen stillekes aan het vermoorden. Om het gewin, het tijdelijke gewin.
Erg is dat, heel erg!
Wat de gevolgen op lange termijn zullen zijn, is nog onbekend, maar veel fraais zal er niet uit voort komen, zoveel is al zeker. Verminderde vruchtbaarheid is een van de minst erge gevolgen. Maar zie je het doemscenario al voor je? De mensheid sterft uit door het winstbejag van enkele hormonenmaffiozi...

En in de wieg zie je een kleine Schwarzenegger liggen huilen om zijn volgende shot hormonen in zijn flesje.

Meisjes zijn "volwassen" aan de leeftijd van 9 jaar...

En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Allemaal gekende gevolgen, maar die desondanks de maffiozi niet eens doen aarzelen. Wat kan het hen schelen, ze verdienen nu geld als slijk, en rest is van geen tel.

En het ergste is dat niet alleen die hormonen ons langzaam de das aan het omdoen zijn, fabrieken spuien ongegeneerd giftige stoffen de lucht in, lozen gif in het oppervlaktewater waaruit wij dan ons drinkwater halen, boeren sproeien giftige stoffen op hun velden om insecten en onkruid te vernietigen, sproeien met groeibevorderaars, groeiremmers en tuttiquanti op de vruchten om een snellere en grotere oogst te hebben, heel onze leefwereld zit vol met allerlei stralingen van gsm-masten, hoogspanningskabels en ga zo maar door... Je bent eigenlijk een beetje verwonderd dat we er nog rondlopen. Je bent helemaal niet meer verwonderd dat steeds meer mensen aan steeds vreemdere ziektesymptomen gaan lijden.

En alles voor het onmiddellijke gewin.

Pas na jaren geeft men toe dat de gsm schadelijk is, maar dat die stralen massaal rond onze oren vliegen via die zendmasten, dat tv, computer, microgolfoven en dergelijke daar ook aan meewerken, maakt de atmosfeer waarin we leven alleen maar giftiger.

We zijn onze eigen wereld aan het vernietigen. In een steeds sneller tempo.

Want geef toe, zonder al deze middelen zouden wij niet in staat zijn die massa mensen voldoende te kunnen voeden, zou er minder werk zijn, minder inkomen meer sterfte...Want al die dingen zijn slechts van een sluipende gifsoort, je kunt er jaren van eten en drinken zonder dat je iets merkt...Tot je plots vaststelt dat de kinderen steeds vaker en vaker allergisch reageren op alles en nog wat... Tot je plots links en rechts in je kennissenkring mensen weet met bizarre ongekende ziekten. Tot je hoort dat de vruchtbaarheid van de mannen achteruitgaat, dat de meisjes steeds vroeger lichamelijk rijp zijn... en ga maar door...

Oorzaak van al deze verschijnselen is onbekend. Officiëel althans. Want eenieder die ook maar eventjes nadenkt ziet en weet wat er gebeurt en waar het gebeurt. Maar we doen er niets aan. Want we leven ook binnen dat systeem, we profiteren mee van de vruchten van dat systeem. Wie heeft de dag van vandaag geen gsm? Zelfs kinderen hebben er eentje. Maar dat er daarvoor zendmasten staan die ons voortdurend omringen met stralingen??? Heb jij dat al gevoeld? Nee He ? Dus zal het wel niet erg zijn hé.... Heb jij je al één keer ziek gevoeld van die hormonen in je biefstukje ? Nee hé? 't Zal dus wel niet erg zijn hé...
Zo redeneren we alles weg... en doen voort. We zitten aan de vleespotten van Egypte te schransen om het bijbels uit te drukken.

En vreten ons regelrecht de verdoemenis in. Gedachtenloos...

Weet je, eigenlijk moeten we ons niet zo druk maken over de zichtbare dingen in ons milieu, de onzichtbare zijn veel erger!

We plegen voortdurend roofbouw op de wereld, op ons zelf...
Eén van de zaken waar ik soms aan denkin die zin, is de economie, het paard van Troje... Weet je, economie kan alleen leven door groei, dat betekent dat het niet anders kan dan steeds meer, steeds sneller met steeds meer winst, wat ook de prijs er van is. Maar als je nu eens gewoon nuchter redeneert, dan kan dat toch niet? Je kunt niet steeds meer, steeds sneller steeds meer winst boeken, eens moet er een grens zijn. Je kunt die grens verschuiven, voor je uit, met allerlei lapmiddelen zoals sproeistoffen en hormonen, maar eens moet het systeem barsten, er is geen een ballon die je kunt blijven opblazen.

Op een gegeven ogenblik zullen we moeten leren leven met en binnen een stagnatie. Hopelijk, want als we het te ver drijven klapt het systeem en rest er niets meer. Is er geen stilstand, maar honger en ellende.

Hoogtijd dat we ons eens gaan bezinnen of het geen tijd wordt om te reageren.

Heb je de barometer gezien? Hij zakt, en hoemeer hij zakt, des te meer stijgt mijn pijn... Waar is de mooie zomer heen?

tot de volgende ?

Alderheiligen

Image by Martin_Heigan via Flickr

Echt allerheiligenweer, somber, donker, regenachtig, druilerig... Triest weer op een trieste dag. Een beetje kunstmatig triestig in veel gevallen, een beetje opgefokt verdriet, op de dag dat iedereen weer wat met zijn doden geconfronteerd wordt...
Want het leven gaat voort... Het is slechts het verdriet van heel dichtbij die blijft hangen, al het andere verwatert met de tijd, zelfs die van dichtbij al ze logisch zijn... Je ouders op een normale leeftijd verliezen is heel pijnlijk, maar wordt aanvaard als "de gang van het leven", en het verdriet bijt niet zo diep. Veel erger als ze heel vroeg gaan en je verweesd achterblijft.
Soms is de dood ook een goede vriend, een verlossing... Als je weken, maanden moet toekijken op een beminde die ligt af te zien, dan verwelkom je de dood als een verlosser.
De dood is niet altijd alleen maar verdriet...
De dood van vrienden en kennissen treffen je op het moment, maar echt vaak sta je er niet meer bij stil, de dood maakt in dat geval, gewoon deel uit van het leven.
Maar op allerheiligen/allerzielen, dan staan we met zijn allen weer eens stil bij de dood.
Een beetje kunstmatig.
Maar het is goed zo.

Ook vóór de Christelijke tijd was er een soort jaarlijkse dodenwake. De mens heeft er behoefte aan om toch nu en dan eens aan de doden herinnerd te worden, en misschien ook eens aan zijn eigen dood?

Ook voor mij, als niet-kerkhofganger, is het een moment om eens terug te denken, eens vooruit te denken.

De linde voor mijn raam heeft nu heel donkere blaren gekregen, met hier en daar wat bruine randen. Linden verliezen niet vlug hun blaren, de meeste bomen staan al kaal, als de lind nog steeds een massieve kruin heeft. Alleen de jongste blaren zijn nog fris groen, de rest heeft eigenlijk een doods kleur, maar weigert alsnog te sterven.
De populieren in de verte zijn al allemaal kaal, en het groen van de treurwilg is nu vaalbruin geworden en begint al wat gaten te hebben.
De herfst grijpt om zich heen. En als de weermannen en -vrouwen juist zijn, krijgen we straks een harde wind, en dan pas zullen we de blaren zien vallen bij massa's...
Vandaag lijkt het wel de eerste dag van de echte donkere helft van het jaar.
Ik hou niet zo erg van deze tijd... Geef mij maar licht en felle kleuren, bruisend van leven. Maar als ik eerlijk ben, dan heeft die sombere periode ook een voordeel! Er is niks zo mooi als het weer opbloeien en groeien van de wereld na een dode winterperiode, en dat zouden we niet hebben, hadden we die doodsheid van de winter niet gekend.
Ik was op Madeira, het bloemeneiland, prachtig om zien, maar de schoonheid van een echte frisse bruisende lente zoals wij hebben, dat hebben ze daar niet. Hun weelde is zo barok, zo bombastisch dat het geen frisheid meer is, maar overdaad...
Wij staan er met de mond open bij die overdaad, maar zien daar niet eens meer het kleine vergeetmenietje, dat verdwijnt in de kleurenmassa.
En op deze allerheiligen denken we dan ook bijna spontaan dat de dode blaren het voedsel gaan vormen voor het nieuwe leven. In het evangelie staat ergens dat het graan eerst moet sterven vooraleer het vrucht draagt... dat is exact wat de herfst is... Sterven tot nieuw leven. Wellicht daarom juist het moment bij uitstek om de doden te herdenken...

En ook nu weer denk ik dan aan de mensen die ergens op de keerzijde van onze wereld wonen, die alles krijgen volgens dezelfde kalender, maar in tegengestelde jaargetijden. Bij hen geen "Het regend' het sneeuwde, het miek er zo koud" met Kerstmis, maar een ontluikende natuur. Geen stervende wereld met allerheiligen, maar het verschijnen van de lentebloesems... Symboliek moet daar wel heel anders zijn dan hier... Gek.

Ik heb zo ook van die gekke vragen over de "dag"... Als we rond de wereld gaan, dan passeren we op een gegeven moment de datumgrens. Wie heeft er eigenlijk (en met welk recht?) bepaald dat het dan daar pas een dag later allerheiligen wordt? Of net een dag vroeger? Hoe bepaal je op een bal welk punt het eerst belicht werdt door de zon, en dus dat daar de eerste dag ooit begon? Ik ben gek, het maakt immers geen verschil uit. Maar voor mij is het het zoveelste bewijs dat wij hier van uit dat kleine stukje onbenullige europa de natuur zelf willen bevelen.

Eigenlijk zouden we hier heel nederig moeten zijn! Als we de geschiedenis van de mensheid nagaan, in zo verre we dat kunnen, dan is "beschaving" niet van hier, maar afkomstig uit landen die wij nu een beetje als achterlijk beschouwen... Wat zal het binnen 100.000 jaar van hier zijn? Hoeveel zou er nog over zijn van de dikdoenerij van Europa ?

Ach, wie weet... misschien zullen dan ook wel "de eersten de laatsten zijn" ?
En het hoort niet dat wij ons zo superieur voelen! Als men een van ons in het midden van de Kalahari zou zetten, dan is de kans miniem dat we er ooit zouden overleven. Die domme zwartjes die daar leven, die kunnen dat wel... ze zijn heel wat slimmer dan wij zijn.
Want wat is "slim" ?
Wat is dom?
Wat is mens zijn?

Bijna helemaal niets...

tot de volgende ?