Goed en Kwaad

Uit een onderzoek blijkt dat apen het verschil kennen tussen goed en kwaad, en bovendien een zeker rechtvaardigheidsgevoel hebben. Als men apen beloont voor een prestatie, en men één aap meer beloont voor een prestatie dan de anderen, dan gaan die zitten mokken...
Conclusie van de geleerden: Wellicht hebben wij ons besef van goed en kwaad te danken aan onze harige neven....

Soms heb ik de indruk dat er onder ons rondlopen die duidelijk geen besef meer hebben van goed en kwaad, nu weten we dus dat die nog stommer zijn dan een aap.

Maar alle gekheid op een stokje, mij verwondert dat bericht niet echt. Iedereen die een hond heeft weet dat die ook heel goed weten wanneer ze iets hebben mispeuterd. Een aap staat nog iets hoger op de ladder, dus die zullen dan zeker dat besef hebben. Wellicht hebben ook andere dieren dit, maar onderkennen wij het niet. Bij alle dieren bestaat er een soort groepgeest, al ware het maar alleen om te kunnen paren, dus moeten er ook codes zijn voor de groep, en de facto moeten er ook codes nageleefd worden. Bij sommigen is dit blijkbaar zeer miniem (sommige spinnen vreten hun mannetje na de paring onmiddellijk op), maar toch zijn er op een of andere manier regels. Kijk naar de vogels op een telefoondraad, die gaan netjes op pikafstand zitten, een bewijs van een reglement!

Volgens mij is het verschil tussen goed en kwaad dan ook niet wat we noemen "een deugd". Het is gewoon een gedragscode, die normaliter ingebakken zit in de soort, omdat het nodig is voor de overleving van de soort. Als er geen gedragscodes zijn, dan is er ook geen overlevingstrategie. Het hangt gewoon vast aan een ingeboren soortencode. Wij kunnen nog zo erg in ruzie liggen met elkaar, als er plots een gemeenschappelijke vijand opduikt van een ander species, dan gaan we schouder aan schouder staan om ons te verdedigen.

Dat is ook wat mij heel sterk doet twijfelen aan de kans op vruchtbare contacten met bewoners van andere planeten, andere werelden. We stellen al vast dat we anders kijken tegen mensen, dus onze eigen soort, als ze een ander kleurtje hebben, of als hun ogen anders staan, of zelfs gewoon als ze een andere taal spreken. Ik zou zelfs zeggen in die volgorde... We zien heel wat Vlamingen reageren tegen Franssprekenden, maar die sluiten zich aaneen als er vreemdelingen op de dansvloer komen...

Met andere woorden, dat gevoel voor goed en kwaad is niet heel fijn afgesteld, het is veel scherper voor het eigen nestbeeld dan voor lichtjes afwijkenden van dat nestbeeld.

Het probleem is dan ook niet het gevoel van goed en kwaad, maar de juiste afstelling van dat gevoel. Ik weet niet of er al onderzoek naar gedaan is, maar ik ben benieuwd naar de refleksen terzake van adoptiekinderen... Hoe zou een zwart adoptiekindje in Vlaanderen reageren op blank en zwart ?

Ook zou ik eens willen kijken naar dat gevoel in een stad waar verscheidene rassen werkelijk door elkaar heen leven, zonder groepsvorming en zonder taalbarrières... Zou dat nestgevoel dan ook de kleuren omvatten, of blijft het sterker dan dat ?

Want laat ons eerlijk zijn, heel diep in onszelf zijn we allemaal ergens een beetje racist... Ook al beweer ik bij hoog en bij laag dat ik het niet ben, ik ga een zekere terughoudendheid hebben als mijn dochter plots zou kennis maken met iemand uit een totaal andere volk, met totaal andere achtergronden... Ik zou het wel rationaliseren en zeggen dat het de verschillen zijn in opvoeding en godsdienst en wat al meer, maar het blijft een nestreactie... Geen racist zijn is een blijvend werk, tenzij we misschien een maatschappij zouden kunnen creëren waar allerlei rassen en godsdiensten losjes door elkaar heen zouden leven, zonder ooit een symptoom van groepsvorming te vertonen.

Want sommige dingen ontgroeien we blijkbaar, beetje bij beetje... In Horebeke, mijn buurdorp, wonen sinds de godsdiensttroebelen al een kuddeke "geuzen", protestanten (De buurt wordt nog steeds de Geuzenhoek genoemd). Tot enkele decennia terug waren dat outcasts, letterlijk ! Geuzen waren een minderwaardige soort, een volkje apart. De gebeurtenissen die er toen regelmatig waren, zijn niet van aard om er fier op te zijn... Er gaan verhalen over ontgravingen van lijkkisten die terug gebracht werden naar de geus, en terug aan zijn (haar) deur werden gezet... Na het concilie, en de toenadering tussen de Kristenen van alle gezindten (!), is dat verbeterd, en is de Geuzenhoek veeleer een folkloristisch fenomeen dan wel een ander volk... We kunnen dus evolueren ! Maar het gaat traag, heel traag... Uitgroeien van een nestcode tot een werkelijk besef van goed en kwaad lijkt niet evident.

En uit het voorgaande blijkt dat de grote promotoren, de godsdiensten, ook lang niet vrij van zonden zijn ! En wat we nu hedendaags meemaken met de veel te sterke profileringsdrang van de Islambelijders, is een bewijs te meer, dat Godsdiensten één grote fout hebben: ze worden beheerd door mensen...

Ik heb het al gezegd, en ik herhaal het, godsdiensten zijn schitterend, maar de kerken (de instellingen) zouden er niet mogen zijn. Want het is des mensen om niet alleen het woord van God te prediken, maar het ook op zichzelf te laten afstralen.

En allen schijnen te vergeten dat de veelheid van godsdiensten bewijst hoe sterk ze de bindingen wel hebben met de mens in plaats van met de God. Bekijk de godsdiensten eens op je dooie akkertje, en zie dat, waar het werkelijk over gaat, dat loopt in allemaal netjes binnen hetzelfde spoor... Het zijn alleen de zaken des mensen die het verschil uitmaken. Het ergste is wel dat zij die de Vrede prediken, diezelfde Vrede aanvallen in naam van hun variëteit van in se dezelfde Godsdienst.

Het regent weeral...de lucht is grijs en grauw, de wolken hangen heel laag over de velden, en ik zie met moeite nog Horebekekerk staan, als een iets donkerder silhouet.

Gisteren helder vorstweer, vandaag alweer dat natte, sombere. En toch mogen we niet echt klagen. Als we kijken naar de gebieden waar wij nogal eens jaloers op zijn, omwille van het goede weer, daar zien we dat het weer veel meer excessen kent dan hier. Hier is het altijd een beetje aanmodderen, maar daar zijn het bijna iedere keer regelrechte rampen. Orkanen, kolossale stortbuien, wervelstormen met groet sporen van vernietigingen en noem maar op. Bij ons zijn dergelijke fenomenen godezijdank eerder zeldzaam.

Maar ja, als de boer niet klaagt is hij ziek. Dus klagen we maar over het weer, daar hapert bij ons altijd wel iets aan.

tot de volgende ?

10.000 jaar geschiedenis

...der Nedere Landen... Een boekwerk gevonden in de rommelmarkt te Kalken...
Daar geschiedenis één van de dingen is waar ik graag in grasduin, is dit weer een verrijking.
Hopelijk is het niet een quasi opsomming van feitjes, maar gaat men wat dieper in over de oorzaken en de gevolgen der dingen...
Maar het zal nog wel een tijdje duren voor ik aan dat boek toe kom, ik ben nog bezig met "De slinger van Foucault"... een lijvig en beklijvend boekwerk. Niet heel vlot lezend, maar wel boeiend verteld. Mooi !
Ondertussen ben ik iedere dag pyrografie aan het doen, om tijdig de gevraagde stukken klaar te hebben om te dienen als prijs voor de Bingo van Ziekenzorg. Zo is een mens altijd maar bezig en bezig, gelukkig maar, want nietsdoen is het oorkussen des duivels hebben wij geleerd. (Of was het het oor kussen ?)
Tussendoor kijk ik ook nog wat tv, niet veel, want ik ben geen tv-fan, maar enkele dingen volg ik, of probeer ik te volgen. Nu ja, in de mate dat het lukt, want als er bezoek komt, dan zie ik het niet, en ik wil niet de neiging hebben om die rotte lichtbak voor het bezoek te stellen! Mensen zijn voor ons nog steeds heel wat belangrijker. (Krijg jij ook de kriebels als je ergens op bezoek bent, en je alles twee keer moet zeggen omdat ze in feite de tv volgen???)

Nu staat de tv op, en ik luister met een half oor wat ze vertellen, maar het is zoals gewoonlijk niet echt belangrijk. Dus geef ik de voorkeur aan jou, via mijn blog.

Straks is het middageten klaar, en kan ik gaan eten. Heel veel bijzonders is het niet, want zoals gezegd, we zijn al naar de rommelmarkt geweest, en dan eten we iets wat vlug gereed is, zodat Anny ook wat op haar gemak is. Eigenlijk is de kalender op die manier bij ons een beetje omgekeerd... Vroeger was het de zondag eens iets anders dan anders, en nu is het in het weeken iets minder dan anders. Dat betekent niet dat we nu heel de week specialiteiten eten, maar dat we in werkelijkheid veel soberder eten dan vroeger. We eten ook lang niet zo veel meer als in onze jonge jaren. We werden dat laatst nog maar eens gewaar in het restaurant... De porties lijken tegenwoordig altijd veel en veel te groot... Nochtans zijn de porties niet veranderd, wij zijn veranderd...verouderd zeg maar (of wijzer geworden?)

Ik hoor dat deze namiddag de kinderen van Bart naar de Chiro gaan, waar is de tijd dat ook voor mij de zondag chirodag was ? (We zongen zelfs een liedje :"...en 'k wou dat iedere dag weer chiro was, vrolijk zouden wij altijd wezen, wezen, vrolijk zouden we altijd zijn, ja zijn..."

Nu en dan kreeg ik nog een uitnodiging van mijn oude chirogroep, voor een reünie van de oud-leden, maar ik ben er nooit heen geweest... Ooit ontmoette ik eens een oud chiromakker, en na vijf minuten wisten we al niet meer over wat we konden praten... Na de Chiro ben ik naar andere oorden vertrokken, zat in een heel ander soort werk, en er was niets meer wat een gemeenschappelijke link bood. Zo hoor je ook soms mensen verklaren dat ze terug zullen gaan naar hun dorp waar ze opgroeiden, eens ze op pensioen zijn... Ik niet, wat zou ik er nog gaan doen, ik ken er niemand meer, en wie ik nog ken van vroeger is, net als ik, zo veel veranderd, dat we niets gemeenschappelijks meer hebben... Bovendien stel ik vast dat ook de manier waarop we hier leven, anders is dan de manier waarop ze ginder leven... Ginder is het heel erg stedelijk geworden, terwijl wij hier heel landelijk, kalm en rustig leven, nog praten met iedereen, en iedereen goeiendag zeggen... Maar het gaat dieper dan dat, op een of andere manier is onze instelling, of de hunne, of wellicht beide, in loop der jaren heel anders geworden, gewoon door de omgevingsfactoren en de mentaliteitsverschillen tussen de Oost en de West Vlamingen. Onze reacties op bepaalde dingen zijn anders. Dat worden wij het best gewaar als we familiebezoek hebben... Er zijn dingen die we dan horen, waarvan wij denken, dat zouden we hier toch anders opvatten... Niet dat het ene beter is dan het andere, maar het is anders. Waarschijnlijk denken de bezoekers krek hetzelfde als wij hier wat zitten te vertellen... en ik heb er geen behoefte aan om nog eens mijn wortels uit de vertrouwde grond te trekken, en me zelf in te planten in weer andere grond... Ik voel me hier goed in mijn vel, en zij wellicht ginder ook. Dus waarom zou je het veranderen?

Ik ga stoppen, ik hoor het vlees in de pan leggen...
Tot de volgende ?

Rommelmarktvalentijn...

Sinds ik de laatste cd van Bart Peeters kocht, hebben we al iedere keer uitgekeken om ook nog war oudere cd's van hem te vinden, maar vruchteloos...Tot vandaag, twee ineens ! Daar mama die zo graag hoort, kunnen we ze beschouwen als een soortement Valentijn, van de rommelmarkt....
Want eigenlijk is Valentijn iets wat in onze jeugd niet bestond... En het is ook nooit echt tot ons doorgedrongen, we zien het onze kinderen doen, zelfs onze kleinkinderen tonen ons een hartje van een prille kalverliefde, maar wij zelf...Nee, we vinden het maar een opgeklopt gedoe. Precies of je moet je liefde maar een keer in het jaar in de verf zetten... Liefde is iets heel alledaags, tenminste als het echt is, dan is het er ook alle dagen.

Maar we zijn in ieder geval gelukkig met de twee ceedeetjes, en de eerste speelde al meteen op de cd-speler van mijn autoradio.

Verder vond ik nog een echte oude wandelstok, met een mooi versierde stok ! Niet alleen de kop (het handvat) is mooi, over de ganse stok is er ook nog koperen inlegwerk. Heel mooi, maar wel iets duurder dan vele andere...

Mijn collectie wandelstokken wordt stillekens een omvangrijke stapel... Ik ga toch eens moeten uitzien hoe ik die meer tot hun recht kan laten komen. Nu staan er een massa in een oude stenen kruik, en een nog groter pak ligt boven in een kamer... Eigenlijk geniet je niet van al dat moois...

Deze namiddag nog maar eens naar tanteke... Wekelijkse opdracht vervullen.

Gisteren kwamen Jacky en Jacqueline op bezoek. We kregen een foontje "Ben je thuis?" Uiteraard, anders hadden we de hoorn niet opgenomen... Ze zijn alletwee sterk verouderd, vooral Jacky. Toch eens leuk ze weer te zien, en eens wat nieuwtjes te horen.

Op de rommelmarkt werd er weer geklaagd dat de crisis duidelijk voelbaar was aan het koopgedrag van de mensen... Ik kan dat wel geloven, ik zie het zelfs aan het aantal bezoekers aan mijn blog ! Er is duidelijk minder verkeer op het internet. Of liever, er wordt minder gesurfd om het surfen. Wellicht wordt het internetten veeleer beperkt tot de mails en enkele noodzakelijke dingen.
Luc (courgettes) zei dat de mensen echt met onrust zitten om niet te zeggen schrik voor hun job. Bijna overal is er een zware gedeeltelijke werkloosheid ingevoerd, wat uiteraard een sterke vermindering is van het inkomen...
Heel wat mensen, vooral de jonge mensen, zitten nog met serieuze afbetalingen van de aankoop van hun woning, of betalen een zware huispacht, en dat mindert niet ! Dat betekent dat er sterk ingeleverd wordt ! Wellicht is dat ook de oorzaak dat we hier steeds meer nog betrekkelijk nieuwe huizen zien te koop staan, zelfs half-afgewerkte...
De spanningen die daar uit voortvloeien zie je helaas ook in het aantal huwelijken die stranden... met alle gevolgen vandien voor de kinderen.

Ik herinner me nog goed dat ik ooit een veertiger op mijn bureel kreeg, toen ik nog maar amper dertig was... Het was een man die gescheiden was, en nadien in een nieuwe relatie weer gehuwd was... Wat hem aan het vertellen bracht, herinner ik me niet meer, maar hij sprak over zijn kinderen, de moeilijkheden bij het opvoeden van kinderen die nu eens bij je ex, dan weer bij jou zijn, de confrontatie met de kinderen uit je nieuwe huwelijk... Zijn huwelijk nu... Zijn conclusie: "had ik het geweten, wat ik nu weet, dan had ik meer water in mijn wijn gedaan, en niet voor een prul van niet de bruggen opgeblazen..."

Ik heb dat nooit vergeten, en al mijn jaren van gesprekken met mensen allerlei, hebben me in feite steeds weer hetzelfde verteld... Er zijn er wel die echt geen kans zagen om samen te blijven, waar het echt niet ging, maar de meesten zouden met liefde herbeginnen en het heel anders doen.

Ik heb het al gezegd, en herhaal het, Liefde is een werkwoord, je moet er aan werken ! Liefde is ook in de eerste plaats geven, niet krijgen. Als je hoopt op een eenrichtingsverkeer, vergeet het dan maar, zo werkt het niet ! Een keer op het jaar een boeketje bloemen met Valentijn??? Vergeet het, dat heeft geen enkele zin! Het is ook niet het geven van geschenkjes of geschenken die telt, het is het geven van zichzelf, ook al ben je moe, toch rechtstaan en iets uit je gedachten doen, omdat je voelt dat zij het graag zou willen... Niet wachten tot ze het vraagt, gewoon proberen het voordien al te doen. En dat moeten heus geen reuzedingen zijn, dat kan net zo goed eens rustig bij elkaar zitten zijn.

Maar ik hoef jou geen lessen te geven, of je kent het, of je wilt het niet geloven. Hopelijk het eerste, ik wens jou een heel lang en heel gelukkig samenleven toe, waarin je met stille tevredenheid kunt achterom kijken... Ik wens je geen spetterende hoogtepunten, maar een constante tevredenheid en geluk toe !

Vanmorgen was het glad, het was ofwel dik gerijmd, of er was wat lichte sneeuw gevallen, maar er lag een flinterdun wit laagje op de baan, net genoeg om voorzichtig te rijden... Nu is het prachtig zonnig weer ! De lucht is heel zuiver, en je kunt heel heel ver kijken... In de strakblauwe hemel ijlt een vliegtuig voorbij met achter zich een kilometerslange witte wolkenstreep... Wat moet ik doen met mijn autootje om zo'n kilometerslange wolk na te laten???

Ik ga stoppen, eens luisteren naar het nieuws...Nu krijg je al geen straf meer om door het rood licht te rijden... Eerst moet het hof oordelen over de juiste strafmaat... Sjongejongejonge...

tot de volgende ?

Snoep

Er is heel wat veranderd in de loop van mijn leven... Nu komen de kleinkinderen, "Oma, mag ik wat snoep?" en het antwoord al wetend, staan ze al met de kastdeur in hun handen, grijpensgereed....

Toen ik klein was, herinner ik me dat we de zondag 6 frank kregen, 5 frank was voor de spaarboek (leren sparen!) en die ene frank mochten we "verdoen"... We gingen dan na de mis naar 't spekkenwinkeltje, bij Georgetje, een heel knap madammeke die getrouwd was met een heel lelijke vent. Zo zag ik het dan... In werkelijkheid was Georgetje wel een knap madammeke, maar vooral, zij was zowat de enige die ik kende die ook al gebruik maakte van verf en pommade om het ouderwets uit te drukken... Haar man was niet echt een lelijkaard, maar paste volgens mij niet bij de bijna etherische verschijning van het opgeverfde Georgetje.
Die vijf frank voor de spaarboek, moesten wij heel in het begin mee nemen naar de school, en daar konden wij die vijf frank op ons spaarboekje zetten, bij de Spaar en Lijfrentekas. (Lijfventenkas zeiden wij). Het zal wellicht toen ik naar het college ging verandert zijn, en moest het in mijn spaarpot, en nu en dan zette ma of pa dat dan op ons boekje. Ondertussen was dat een spaarboekje bij de BAC, de Belgische Arbeiders Coöperatie, een spaarbank met linken naar de Kristelijke arbeidersbeweging...
Voor die éne frank die wij mochten "verbrassen", kregen wij toendertijd vier karamellen of ander snoepjes. Toen al waren er sommige duurder, en daar kreeg je er toen maar 1 of 2 of 3 van voor je frank. Het was iedere keer weer een wikken en wegen waaraan wij ons geld zouden uitgeven. eerst stonden wij met een hele groep kinderen te drummen voor het uitstalraam om alle mogelijkheden eerst uitgebreid te bekijken, en de commentaren van de anderen af te luisteren, en dan gingen we naar binnen, om te kopen, maar ook dat was soms nog een lange en moeizame bevalling... Georgetteke moet engelengeduld hebben gehad voor die ene luttele frank...

Nu en dan kregen we ook nog eens tussendoor (zo herinner ik het mij) een stuk "pekkoeke", hier noemen ze dat "klijssebrood", en in feite is het een soort steenharde zwarte drop in stokvorm. Ons moeder gaf ons dan een stuk van die pekkoeke, die ze met het broodmes afhakte van het grote stuk. je kon dat meteen opzuigen, maar veel leuker was het om dat stuk in een bierflesje te doen ( eentje van het merk Krüger !), we deden daar dan water bij, een kurk er op, en schudden maar. Om goed te zijn moest je dat minstens één nacht onder je bed zetten en dan was de pekkoeke opgelost. Als je dan het flesje schudde, dan kreeg je een massa zwartbruin schuim, en dat zogen wij dan uit de fles, tot onze lippen soms aan de fles bleven hangen... Dat was lekker ! (Toen ik het in latere jaren eens deed voor mijn kinderen, vonden ze er niets aan, maar ja, die hadden al zo veel meer keus...)

Veel meer snoep kan ik me echt niet herinneren, oh ja, paaseieren en met klaas ook klaaspieten in chocolade en vooral in speculoos.... En that was it...

Toen onze kinderen klein waren was er bijna altijd snoep te vinden in de kast, maar ze kregen dit maar mondjesmaat... Het was een beloonprincipe, en als er andere kinderen waren ook gewoon snoep. Het was al lang geen vier spekken meer voor één frank, je kocht toen snoep per honderd gram, of in voorverpakte plastic zakjes....

Nu dus... Oma, mag ik een snoep... en ze grijpen de grote doos met een rijke keuze aan soorten vast, en zitten met hun handen te roeren in de hoop iets te ontdekken dat nog lekkerder is dan degene die ze veiligheidshalve al vast hebben...

Ik heb altijd het gevoel dat onze snoep toen veel lekkerder was.

Ik herinner me dat we "ontdekten" dat je ook kon lopen kauwen op ... teer ! Als er ergens dakwerken bezig waren, werd er soms teer in grote emmers gesmolten boven op een vuurtje, die teer werd dan op het dak uitgegoten (gestreken? want ze hadden van die toegeklitte borstels bij). Soms vond je dan op de straatkeien een druppel gestolde teer. Die haalden we er af en we kauwden daar uren op. Nu weet ik dat teer giftig is, maar heel erg kan dat toch niet geweest zijn, we lopen er nog...

Je kon ook kauwgum maken van tarwe. (We spraken toen van chicletten, met een sj-klank vooraan, mijn kinderen noemden het sjieken, en de kleinkinderen, gewoon, kauwgum) Je moest de rijpe, maar nog niet uitgeharde tarwe hebben. We trokken de halmen af, rolden die in ons handen, blaasden regelmatig het kaf weg, tot we een greepje zuivere volgroeide maar nog min of meer zachte tarwe in handen hadden. Dat stopten wij in onze mond, en kauwen maar. Als je dat lang genoeg volhield, en de harde stukjes inzwolg, dat had je op de duur iets over waar je kon blijven op knabbelen, net kauwgum. Ook dat leerde ik eens aan mijn kinderen, maar ze vonden gewone kauwgum smakelijker en makkelijker. djudedju.

Wat ook lekker zoet was, waren de riet en graspijpjes... Als je groen gras of riet voorzichtig uit elkaar trekt, dan heb je onderaan een stukje groen, dat heel zacht is, en heel zoet is... Riet had nog meer talenten, je kon een blaadje nemen, dan de punt van het blad omplooien, in het midden van het blad met je nagel een inkerving maken, het omgedraaide stukje daar door trekken, en als je dat dan in het water zette, dan had je een zeilboot! De wind blies in het omgevouwen stuk, en het stukje dat je door het blad stak was de kiel... Maar ook dat vonden mijn kinderen onnozel...
djudedju.

Het enige waar ik ze mee echt kon verleiden was gaan vissen, en een vlieger maken...Al de rest van mijn kinderlijke wijsheid van toen was maar gepruts bij de mogelijkheden die zij toen al hadden.

Het is niet alleen de snoep die veranderd is...
Alles is veranderd.
Heb jij soms ook heimwee naar het verleden?
Naar de tijd dat alles veel eenvoudiger was, veel minder complex ?
Toen de muziek nog muziek was (ook al zei mijn moeder van niet).
Toen Suske en Wiske nog niet die bedillerige boekjes waren.
Toen je ruzie maakte voor "Het kapoentje", de bijlage van Het Volk op donderdagnamiddag... Want toen moesten we de zaterdagvoormiddag nog naar school...
Toen... Toen...Toen...
hjaaaah !

tot de volgende ?

Zatteliet ?

Stel je voor, een onmetelijke (letterlijk!) ruimte, en daar plots een botsing tussen een Russische satelliet en een Amerikaanse. Het is duidelijk dat de Russische van links kwam (hebben ze altijd een neiging toe), en bovendien was de Hamerikaanse veul nieuwerder, en moest dus voorrang krijgen. Maar de dwarsliggende dode Rus ('t was een niet meer werkende Russische satelliet) knoerde staalhard tegen de Hamerikaanse, die nu ter ziele is. In plaats van één stuk schroot vliegen er daar nu twee....
Eigenlijk vliegen daar al heel wat stukken schroot, niet alleen van oude kapotte zattelieten, maar onder meer ook een schroevendraaier dat ze ooit in de pollen gaven van een vrouwelijke techneute...(ook zonder "tech" klinkt het mooi)
Moest ik Frank de Winne zijn, ik zou alvast stoffer en vuilblik meenemen, en al dat kapotte dinges op ruimen. Daar zit wellicht heel wat dinges in waar nog geld van te maken is.
Je moet ook goed beseffen dat die stukken oud ijzer daar niet ad infinito rond zullen toeren ! Nu en dan komt er eentje naar beneden. Och, geen gevaar zeggen ze, tegen dat het hier is, is het allang opgebrand... Maar herinner je je nog de paniek rond dat Russisch stuk schroot ? Ze maken ons maar wat wijs, om ons koest te houden.

Wat je daar ongetwijfeld ook moet zien rondvliegen, zijn trappen, tweede trappen en derde in hoofdzaak. Nu sturen ze die niet meer mee, de raketten zijn nu sterk genoeg, zodat ze het laatste stukje niet meer moeten nemen met een trapke meer of minder, in een grote wip zijn ze er ! Wel hebben ze nu van die grote brandstoftanks mee, die wellicht ook ergens hangen te zweuven...
Of die allang liggen te roesten in de oceaan.

Straks is dat wellicht allemaal verleden tijd, want ze zijn nu bezig een privévliegtuigje te maken om eens even in de ruimte te gaan piepen, en daar komen geen raketten meer bij te pas! Ze zouden gewoon met een heel grote vlieger eerst dat ruimtevliegtuigje zo hoog en zo snel mogelijk gaan lanceren, en het laatste stukje zou dan gedaan worden door dat nieuwe ruimtespeelgoedje.
(Vergeet niet dat het gewenst is een filter op de uitlaat van je wagentje te zetten hé!)

En zeggen dat het allemaal begonnen is met ene Benjamin die er in slaagde een huissleutel omhoog te krijgen met een vliegerke aan een touw...djudedju, ze krijgen nu veel groter stukken ijzer omhoog hé ?

Heb je al eens naar de hemel gekeken ? Naar die strepen van die vliegmachines... Heb jij je ook al afgevraagd hoever jij met je autootje wel moet rijden om één wolk te maken van uitlaatgas zoals dat vliegmachieneke daar in twee minuten?

Dit is geen pleidooi tegen de roetfilter en co, maar een pleidooi dat ze op zijn minst ook eens daar moeten naar kijken. Heb je de wolken al gezien bij de lancering van de spaceshuttle ? Daar zit helemaal geen filterke op hé?

Gisteren reed ik door de Gentse kanaalzone... Wat er zo stonk is mij een raadsel, maar eerlijk, ik zou daar niet echt gerust wonen in die regio ! Maar we moeten ons niet ongerust maken, de geleerde bollen hebben gezegd dat wij met zijn allen met onze centrale verwarmingskes en kacheltjes veel meer vervuilen dan de industrie. Zijn ze de schepen, de vrachtwagens, de vliegtuigen en zo niet vergeten mee te tellen, maar zelfs zonder dat... Bij helder weer zie ik van uit het raam van Koens kamer de vette wolken van de Gentse industriezone van hier uit. Het moet al heel erg zijn om de rook van een huis in Horebeke, hier vlak bij, te zien roken...
Och, het is niet altijd de zichtbare rook die het hem doet? Ik moet zeggen dat die dikke wolken en de vergezellende stank mij veel meer raakt dan het onzichtbare rookwolkje van mijn chauffage zulle !
En niemand heeft ooit verbod gekregen om zijn sla uit zijn tuin op te eten omdat zijn schoorsteen rookt, maar die mensen daar in die industriezones hebben al meer dan eens de raad gekregen geen groenten uit eigen tuin te eten...
Je zegt dat de industrie veel meer gecontroleerd wordt dan de privé-personen? Ik heb de eer en het genoegen daar sterk aan te twijfelen... Ik ken verscheidene mensen die me staaltjes vertellen van de wijze waarop de rapporten door de bedrijven worden opgesteld... Om te huiveren ! En ondanks het feit dat dit quasi publieke geheimen zijn, zwijgt iedereen om de rust en de vree...
Als ze zo voort doen zullen we zelfs zwijgen in eeuwige rust een vrede !

Laat ons nu eens veronderstellen dat de vernuftelingen gelijk hebben, en dat de vervuiling van al onze CV'tjes veel erger is dan de vervuiling door de industrie...
Dan nog heb ik mijn bedenking... Kijk, als een Tommeke Boonen of een ander zeer bekende persoon iets mispeutert, dan zal men in het verdict geneigd zijn de "voorbeeldfunctie" van deze gekende personen mee te rekenen om te komen tot een "gepaste" strafmaat, ter exempel...
Zijn die hoge grote dikke schoorstenen dan niet ergens belast met een voorbeeldfunctie ? Ik meen van wel !

Maar ja, in deze tijd moeten we zwijgen over zulke futiliteiten, want het gaat al slecht genoeg met de tewerkstelling. Maar is dat het niet wat geleid heeft tot de steeds toenemende vervuiling ? Waarvan men zegt dat ze bijna onomkeerbaar geworden is ? En is het wel zo dat proper werken noodzakelijk minder werken is ? Volgens velen zou het zelfs omgekeerd zijn, en zou de opkuis van al wat verloederd is, heel wat werk verschaffen.

Ik weet het niet, ik kan alleen al die geleerde rapporten lezen en herlezen, en vaststellen dat het ene rapport juist het tegenovergestelde bewijst van het andere... De uitleg wordt gegeven à la tête du client... En niemand van ons weet het nog... Kijk nu maar eens wat ze allemaal aan het zeggen zijn (en niet-zeggen) over de energie via kernenergie... Durf jij nog stellen dat het ene slechter of beter is (lees minder schadelijk) dan het andere ?
Ik las zelfs een studie over welke vervuiling er allemaal "nodig" is om een windmolen te maken voor windenergie... En hoelang dat ding moet draaien vooraleer milieuwinst te maken... (Idem voor de zonnepanelen !!!!)

Al wat ik heb bijgeleerd is: ik weet het nu nog minder dan vroeger...Met één uitzondering, we moeten hoognodig en hoogdringend bewust worden van het feit dat de aarde op sterven na dood is... En het zal niet helpen de gebeden der stervenden te reciteren, we moeten leren "gezond" denken en "gezond" werken.

tot de volgende ?

Wilhelmus van Nassauwe

Gisterennamiddag was ik op de hobbyclub, nogal wat langer dan anders, want 't was eetinge... En 't was nog lekker bovendien ! We zijn als laatste man moeten blijven, want de flessen moesten geijdeld worden... Zonder commentaar...

De meeste mensen schijnen goed te slapen van een glaasje wijn. Ikke dus niet, ik was om 11 uur al weer wakker, en heb op het schermpje van mijn digitale klokje ieder uur zien passeren...

Vanmorgen zijn we naar Nederland geweest, iets wat we nu en dan eens doen, een uitstapje en wat shoppen, in de Nederlandse producten die bij ons niet of heel moeilijk te vinden zijn, onder meer heel oude kaas die brokkelt van ouderdom... Een stuk gewone en een stuk komijnkaas... Dat is in feite snoepkaas, daar doe ik weken mee, als tenminste er geen kaasminnend bezoek komt, want dan gaat het een stuk sneller (maar ook gezelliger...) Vandaar mijn titel het Wilhelmus...

Ik heb aan het Nederlandse volkslied leuke herinneringen... In het begin van mijn ziekte, was ik in behandeling in het Universitair ziekenhuis van Gent. Ik moest onder meer dagelijks kine ondergaan.
Een van de kinesisten was een Nederlandse die in een uitwisselingproces daar haar opleiding volgde. Ik zie ze zo nog voor me, een klein vief meisje, die heel mondig was, en waar iedereen tegen bezig was, gewoon omdat ze zo gevat en leuk uit de hoek kon komen. Op een dag was het Prinsjesdag of hoe heet dat Nederlandse feest, en ze ontbrak. 's Anderendaags zat ik haar te plagen dat het erg was dat ze van twee ruiven at, en thuis bleef op de Belgische en de Nederlandse feesten... Ze weerde zich, maar toen ik zei dat ze dan op zijn minst ook het Belgisch volkslied moest kunnen zingen, was ze de mond gesnoerd, tot plots "En kende gij dan het Nederlands Volkslied ?" "Natuurlijk wij kennen dat hier allemaal, wij zijn beleefd voor de buren, en meteen begon ik het Wilhelmus te zingen... Ze is zeker tien minuten stil geweest, en dat was een rekord !! Het had haar zo erg op de maag gelegen dat ze naderhand aan iedereen gevraagd had of hij/zij ook het Wilhelmus kende...

Maar ik heb weer lekkere kaas om te snoepen...

Deze middag gingen we weer naar de Chinees om te eten, want Anny is verlekkerd op de Chinese kost, maar het was gesloten... Dus iets anders gezocht, en we zijn bij de Italiaan gaan eten. Het was vurrukkulluk.... Eerst dronken we een lekker alcoholvrij aperitiefje, iets wat wellicht bittere gentiaan bevatte, heerlijk fris om te drinken. Nadien een groot bord salade, met allerlei groenvoer, van kwamkwammers over poeprika's naar sla in diverse variëteiten, en nog enkele ander zaken zoals witte kool, olijven, gerookte zalm en bekroond met warme heerlijke scampi's... Heerlijk ! Bovendien was er ook een sneetje heerlijk vers (nog warm) brood, met een zelfgemaakte kruidenboter... Ik heb Anny gezegd dat ze ook eens wat van dat brood met die boter moest nemen, het was echt lekkerderderderder....
De hoofdschotel was scampi in een tomatenroomsaus, heerlijk pikant, met peperbolletjes in en zo, en daarbij spaghetti én frietjes... We hebben van die laatste ingrediënten amper een vierde opgegeten, het was te veel voor oude luitjes zoals we stilaan worden...
Een kop heerlijke straffe Italiaanse koffie, met een speciale naam, maar ik ben het ondertussen al weer vergeten, 't was lekker, dat is wat telt.
We doen dat zo weinig, eens uit eten gaan, en dan is dat nog zo heerlijk.
Ook Anny was heel content, en zei zelfs dat het haar beter had gesmaakt dan Chinees eten... 't Moet dus wel uitnemend geweest zijn.

Kortom, het was een heerlijke uitstap. (Bovendien was de door mij uitgestippelde route maar liefst 8 km korter dan de weg van mijne gps... Ben ik effe een goede kaartlezer !)

Maar dat is dus allemaal de reden dat ik pas nu aan het bloggen ben, in de namiddag, terwijl in de achtergrond de tv weer politiek aan het uitbraken is. Om meteen je nagenot van de Italiaan om zeep te helpen.

We moesten voor Frederik eens uitkijken of er nog van de heel goeie en sterke en goedkope T-shirts te krijgen waren, zoal ik al enkele jaren draag. We zijn naar de winkel geweest, en zochten zes tshirts uit, gingen naar de kassa, en hoorden dat er ook blauwe en bordeau Tshirts te krijgen waren, van het zelfde merk en soort, maar die uit de mode waren (???) en daarom verkocht werden aan 1 (één) euro 't stuk... We hebben meteen negen van die dingen meegepakt voor Fré, en nog zes voor mij...Voorraad zeg maar... Ik heb van diezelfde T shirts die ik zeker al een jaar of drie draag, en die nog steeds als nieuw zijn, buiten de kleur die wat minder geworden is door het wassen. Het zijn ijzersterke dingen, en die niet vervormen of zo. Normaliter is een dergelijke kwaliteit veel duurder.

We brachten ook pijnstillers en zo mee... Die kun je in Nederland véél goedkoper zo in de winkel kopen, terwijl wij hier naar de apotheek moeten en tien keer zoveel betalen ! Ik heb er mee voor mij en voor Veerle, met haar migraine.

Voila, nu zijt ge zo wijs als ik ben, ik ga dus stoppen voor vandaag, ik heb nog pakken mailtjes te lezen...

tot de volgende ???

Afrika

Ik voel de blinde ogen van zwarte voorouders in mijn rug staren terwijl ik deze tekst typ...
Er staan immers een heel pak van die voorouderbeelden op het kastje achter mijn rug, en hoewel er recentere beelden bijstaan, staan er ook wat die wellicht indertijd van uit een diepe overtuiging gesculpteerd werden om de steun van de voorouder te behouden...
De meeste van die beelden vertonen een zekere gestrengheid, en vooral een deformatie om de grootste kwaliteiten van opa zaliger te beklemtonen... Heeft hij een ontelbare kudde mensen als zijn nageslacht, dan zal men zijn vruchtbaarheid belichten met een abnormaal grote penis, in een eeuwige erectie...
Het feit dat ze de macht van opa (oma) in een beeld vastleggen is een vorm van geloof, van godsdienst om het woord te gebruiken dat wij het best kennen om die gevoelens te omschrijven.
De oudste beeldjes die men vond zijn ook dergelijke bizarre beeldjes met die overdreven vormen van enorme vruchtbaarheid. Wellicht was de wereld toendertijd veel meer op de vrouw gericht, want het zijn allemaal vrouwelijke beeldjes.
Er is nog iets wat mij steeds weer opvalt, dat is dat bijna overal op de wereld, die beeldjes gebogen benen hebben, ze staan als het ware door de knieën gezakt. Gek dat dit zo universeel is, en gek op zichzelf, want geef toe, wij snappen de bedoeling van dit half doorzakken niet...

En ik verwonder mij.
Wat is het dat reeds van in oeroude tijden er een zekere vorm van verering is geweest. Wij kunnen niet achterhalen of het een soort godsdienst was, of beperkt was tot een vorm van voorouderverering, maar dat er iets was, daar wijzen alle sporen op.
Wat is het toch dat de mens zich een god zoekt, iets om geestelijk op terug te vallen. Ik denk dat dit zowat het grootste verschil is tussen mens en dier, wij zoeken niet alleen op lichamelijk vlak vluchtwegen, wij zoeken ze ook geestelijk.
Want dat is het in feite... Wij voelen op een of andere manier de noodzaak een zekerheid te hebben, een veiligheid, een vluchthaven. Dit zoeken kan leiden tot een gevestigde godsdienst, tot een eigen persoonlijke inwendige bron, en soms zelf tot een beredeneerde ontkenning, wat ook weer een overtuiging is, en een soort beredeneerde vluchtroute, in feite niet veel anders dan die van de wel-gelovenden, in welke vorm dan ook...(ook al zullen ze dit met klem ontkennen, maar ook hun denken is een zoeken naar zekerheid die ze heel diep niet (evenmin) echt hebben!)
Vannacht lag ik te denken wat eigenlijk de bron van dat alles zou zijn...
En ik meen dat ik misschien iets heb gevonden, iets waarin wij mensen uiteindelijk afwijken van het dier (ook al zijn we in se ook een dier)
Verwondering.
Wij zijn wellicht de enigen op deze aardkloot die het vermogen (of de vloek) hebben ons voortdurend te verwonderen.
Dit verwonderen leidt tot voortdurend vragen, en slechts bij mondjesmaat vinden we deelantwoorden... Vooral op lijfelijk vlak, tastbaar vlak, we leerden dat een rond iets makkelijker rolt dan een vierkante blok om maar iets te zeggen... maar die veel diepe verwondering over het leven zelf, daar staan we nog steeds omzeggens even ver als de eerste mens die een stok opraapte om zich te verdedigen tegen de andere apen die net iets minder hadden...

Wij verwonderen ons over alles wat we waarnemen. En we willen, en dat is onze doem, ook voor alles een verklaring hebben. Waar we er geen vinden, daar hebben we een God voor.

Dit is heel simplistisch uitgelegd hoe we tot een god zouden kunnen zijn gekomen. Maar hoe meer we onze geest leerden gebruiken, hoe minder logisch het was gewoon te leven volgens de manieren waarop er al altijd geleefd was. We leerden immers dingen gebruiken, en het bezit van die dingen verhief de bezitter op een nieuwe manier tot een leidende functie, het was niet meer alleen de sterkste, het was nu ook de slimste die begon invloed te hebben.

Het natuurlijke bestaan wankelde plots op zijn grondvesten. Er was een nieuwe orde ontstaan ! En plots kwam daar ook de noodzaak om de kudde, de groep op een andere manier te organiseren. Er must ordnüng sein...

Wellicht zullen ook de nazaten van de uitvinder van de stok als wapen, grote eerbied hebben gehad voor hun voorvader, en wellicht zullen ze gepoogd hebben voordelen te halen uit die erfenis... en zie je het groeien ?

Och, ik weet wel dat er veel meer bij komt kijken, maar er komt ook steeds meer om over te verwonderen, en het lijkt wel of het ultieme antwoord dan ook steeds verder en verder weg gaat... Als we dan toch een antwoord willen invullen in dit zwarte gat van onze kennis, dan is de meest logische weg ook iets onverklaarbaars als oplossing te poneren, en zo moeten we wel komen tot een factor x, die we dan maar God noemen.

De macht van de zonnewarmte, de macht van het vuur werden uitgelegd en verklaard en God werd steeds verder opgeschoven tot de ultieme verwekker en beheerder van het leven, een conclusie die we heel diep in ons zelf bijna automatisch vinden op een of andere manier, of die we bewust wegschuiven, net omdat de logica het niet kan uitleggen...

Hoe groter de kudde werd, hoe meer de noodzaak er kwam om regels en wetten te maken. De meest eenvoudige manier om tot een dwang van gehoorzaamheid te komen, zal oorspronkelijk het recht van de sterkste zijn geweest, maar dat wisselde te sterk en te vaak om een continuïteit te hebben in het systeem, dus moest men werkelijk onverbrekelijke wetten gaan maken. Wat was makkelijker dan de bron ervan bij het onverklaarbare, de god te leggen?

Dit was het prille ontstaan van de kerken (ook al noemde het niet zo, en was het structurele ervan nog maar in kiem aanwezig), maar het was een eerste aanvang van een groepje die zich de macht van spreekbuis van het onnoembare te zijn, toe mat. Dit gaf hen macht en aanzien, en zij lukten er zelfs in invloed te hebben op de sterkste van de groep, de wereldlijke macht...

En al was het idee van de Grote Verwondering, het onoplosbare, het ultieme in ieder mens automatisch aanwezig, men begon het te leiden in een richting die de macht verzekerde van hen die de geestelijke leiders waren... En ook al kwamen er regelmatig mensen die verder zagen, die dieper op de zaken dachten, en die de mensen verwittigden wat de werkelijke bedoeling, de werkelijke wil van de Ultieme was, zij werden aan de kant geveegd, of hun woorden werden gepikt en uitgelegd volgens de inzichten van de wereldse kerk van toen. Profeten werden ze genoemd, maar hun woorden verdwenen in het grote stramien van de geestelijke leiders van toen...

Heb je al eens echt gelezen in de bijbel, de tora, de koran, de teksten van Bab, van allen die werkelijk probeerden dichter bij het onnoembare te komen?
Mij valt vooral op dat ze in werkelijkheid allemaal heel dicht bij elkaar liggen, dat ze in werkelijkheid steeds weer en weer hetzelfde zeggen... Soms moet je goed zoeken om nog de werkelijke woorden terug te vinden, maar uit het geheel zijn ze wel steeds min of meer terug te vinden...

Prachtige teksten, prachtige woorden, met een hele kleine boodschap: Bemin.

Meer niet.

Bemin.

Niet de lichamelijke vervulling van dit woord, ook al hoort dat er bij, maar het universele Bemin. Bemin de wereld, de dieren, de gewassen de mensen, de zon het universum... Buiten de Liefde is er niets. Niets dat het spreken waard is. En dat is in feite in alle mensen aanwezig.
Maar er zijn er zovelen die het steeds weer en weer pogen te verdrinken, te vermoorden, te verlinken... Omdat zij alleen maar uit zijn op één enkel iets: Macht.
Macht is het verderf van de wereld. Omwille van de macht brengt de ene mens de andere ter dood, ontneemt hij hem zijn voedsel en zijn drinken.
Wij willen diep in onszelf de Liefde, maar grijpen de Macht.
We kunnen onszelf niet losmaken van de aarde. Hoezeer wij onszelf ook voorhouden dat wij de enige wezens zijn met rede, wij kunnen de rede niet losmaken van het aardse... Wij willen macht, meer zijn dan de ander, beter zijn, rijker zijn... en verarmen onze geest steeds meer en meer.
Het is onmogelijk te komen tot de werkelijke Liefde, als wij gebonden zijn door de materie. Boeddha was een der eersten die dit wist te verwoorden (Misschien waren er voor hem nog, wier stem nooit tot ons is doorgedrongen).
Wij lezen (als wij goed lezen) dit ook in bijbel en koran en in alle gewijde teksten van waar ook... Maar we moeten de woorden zoeken tussen de versmachtende druk van de instanties die het geloof hebben omgevormd tot een instelling. Hoe kan een begrip ooit een instelling zijn?

Nadien heb ik geslapen als een roosje, ik had immers een snuifje van de Liefde geproefd, geroken of hoe je het ook noemen wilt.

Er is niets om je druk over te maken, buiten het vergeten van je zelf.

tot de volgende ?