Gisterennamiddag was ik op de hobbyclub, nogal wat langer dan anders, want 't was eetinge... En 't was nog lekker bovendien ! We zijn als laatste man moeten blijven, want de flessen moesten geijdeld worden... Zonder commentaar...
De meeste mensen schijnen goed te slapen van een glaasje wijn. Ikke dus niet, ik was om 11 uur al weer wakker, en heb op het schermpje van mijn digitale klokje ieder uur zien passeren...
Vanmorgen zijn we naar Nederland geweest, iets wat we nu en dan eens doen, een uitstapje en wat shoppen, in de Nederlandse producten die bij ons niet of heel moeilijk te vinden zijn, onder meer heel oude kaas die brokkelt van ouderdom... Een stuk gewone en een stuk komijnkaas... Dat is in feite snoepkaas, daar doe ik weken mee, als tenminste er geen kaasminnend bezoek komt, want dan gaat het een stuk sneller (maar ook gezelliger...) Vandaar mijn titel het Wilhelmus...
Ik heb aan het Nederlandse volkslied leuke herinneringen... In het begin van mijn ziekte, was ik in behandeling in het Universitair ziekenhuis van Gent. Ik moest onder meer dagelijks kine ondergaan.
Een van de kinesisten was een Nederlandse die in een uitwisselingproces daar haar opleiding volgde. Ik zie ze zo nog voor me, een klein vief meisje, die heel mondig was, en waar iedereen tegen bezig was, gewoon omdat ze zo gevat en leuk uit de hoek kon komen. Op een dag was het Prinsjesdag of hoe heet dat Nederlandse feest, en ze ontbrak. 's Anderendaags zat ik haar te plagen dat het erg was dat ze van twee ruiven at, en thuis bleef op de Belgische en de Nederlandse feesten... Ze weerde zich, maar toen ik zei dat ze dan op zijn minst ook het Belgisch volkslied moest kunnen zingen, was ze de mond gesnoerd, tot plots "En kende gij dan het Nederlands Volkslied ?" "Natuurlijk wij kennen dat hier allemaal, wij zijn beleefd voor de buren, en meteen begon ik het Wilhelmus te zingen... Ze is zeker tien minuten stil geweest, en dat was een rekord !! Het had haar zo erg op de maag gelegen dat ze naderhand aan iedereen gevraagd had of hij/zij ook het Wilhelmus kende...
Maar ik heb weer lekkere kaas om te snoepen...
Deze middag gingen we weer naar de Chinees om te eten, want Anny is verlekkerd op de Chinese kost, maar het was gesloten... Dus iets anders gezocht, en we zijn bij de Italiaan gaan eten. Het was vurrukkulluk.... Eerst dronken we een lekker alcoholvrij aperitiefje, iets wat wellicht bittere gentiaan bevatte, heerlijk fris om te drinken. Nadien een groot bord salade, met allerlei groenvoer, van kwamkwammers over poeprika's naar sla in diverse variëteiten, en nog enkele ander zaken zoals witte kool, olijven, gerookte zalm en bekroond met warme heerlijke scampi's... Heerlijk ! Bovendien was er ook een sneetje heerlijk vers (nog warm) brood, met een zelfgemaakte kruidenboter... Ik heb Anny gezegd dat ze ook eens wat van dat brood met die boter moest nemen, het was echt lekkerderderderder....
De hoofdschotel was scampi in een tomatenroomsaus, heerlijk pikant, met peperbolletjes in en zo, en daarbij spaghetti én frietjes... We hebben van die laatste ingrediënten amper een vierde opgegeten, het was te veel voor oude luitjes zoals we stilaan worden...
Een kop heerlijke straffe Italiaanse koffie, met een speciale naam, maar ik ben het ondertussen al weer vergeten, 't was lekker, dat is wat telt.
We doen dat zo weinig, eens uit eten gaan, en dan is dat nog zo heerlijk.
Ook Anny was heel content, en zei zelfs dat het haar beter had gesmaakt dan Chinees eten... 't Moet dus wel uitnemend geweest zijn.
Kortom, het was een heerlijke uitstap. (Bovendien was de door mij uitgestippelde route maar liefst 8 km korter dan de weg van mijne gps... Ben ik effe een goede kaartlezer !)
Maar dat is dus allemaal de reden dat ik pas nu aan het bloggen ben, in de namiddag, terwijl in de achtergrond de tv weer politiek aan het uitbraken is. Om meteen je nagenot van de Italiaan om zeep te helpen.
We moesten voor Frederik eens uitkijken of er nog van de heel goeie en sterke en goedkope T-shirts te krijgen waren, zoal ik al enkele jaren draag. We zijn naar de winkel geweest, en zochten zes tshirts uit, gingen naar de kassa, en hoorden dat er ook blauwe en bordeau Tshirts te krijgen waren, van het zelfde merk en soort, maar die uit de mode waren (???) en daarom verkocht werden aan 1 (één) euro 't stuk... We hebben meteen negen van die dingen meegepakt voor Fré, en nog zes voor mij...Voorraad zeg maar... Ik heb van diezelfde T shirts die ik zeker al een jaar of drie draag, en die nog steeds als nieuw zijn, buiten de kleur die wat minder geworden is door het wassen. Het zijn ijzersterke dingen, en die niet vervormen of zo. Normaliter is een dergelijke kwaliteit veel duurder.
We brachten ook pijnstillers en zo mee... Die kun je in Nederland véél goedkoper zo in de winkel kopen, terwijl wij hier naar de apotheek moeten en tien keer zoveel betalen ! Ik heb er mee voor mij en voor Veerle, met haar migraine.
Voila, nu zijt ge zo wijs als ik ben, ik ga dus stoppen voor vandaag, ik heb nog pakken mailtjes te lezen...
tot de volgende ???
woensdag, februari 11, 2009
dinsdag, februari 10, 2009
Afrika
Ik voel de blinde ogen van zwarte voorouders in mijn rug staren terwijl ik deze tekst typ...
Er staan immers een heel pak van die voorouderbeelden op het kastje achter mijn rug, en hoewel er recentere beelden bijstaan, staan er ook wat die wellicht indertijd van uit een diepe overtuiging gesculpteerd werden om de steun van de voorouder te behouden...
De meeste van die beelden vertonen een zekere gestrengheid, en vooral een deformatie om de grootste kwaliteiten van opa zaliger te beklemtonen... Heeft hij een ontelbare kudde mensen als zijn nageslacht, dan zal men zijn vruchtbaarheid belichten met een abnormaal grote penis, in een eeuwige erectie...
Het feit dat ze de macht van opa (oma) in een beeld vastleggen is een vorm van geloof, van godsdienst om het woord te gebruiken dat wij het best kennen om die gevoelens te omschrijven.
De oudste beeldjes die men vond zijn ook dergelijke bizarre beeldjes met die overdreven vormen van enorme vruchtbaarheid. Wellicht was de wereld toendertijd veel meer op de vrouw gericht, want het zijn allemaal vrouwelijke beeldjes.
Er is nog iets wat mij steeds weer opvalt, dat is dat bijna overal op de wereld, die beeldjes gebogen benen hebben, ze staan als het ware door de knieën gezakt. Gek dat dit zo universeel is, en gek op zichzelf, want geef toe, wij snappen de bedoeling van dit half doorzakken niet...
En ik verwonder mij.
Wat is het dat reeds van in oeroude tijden er een zekere vorm van verering is geweest. Wij kunnen niet achterhalen of het een soort godsdienst was, of beperkt was tot een vorm van voorouderverering, maar dat er iets was, daar wijzen alle sporen op.
Wat is het toch dat de mens zich een god zoekt, iets om geestelijk op terug te vallen. Ik denk dat dit zowat het grootste verschil is tussen mens en dier, wij zoeken niet alleen op lichamelijk vlak vluchtwegen, wij zoeken ze ook geestelijk.
Want dat is het in feite... Wij voelen op een of andere manier de noodzaak een zekerheid te hebben, een veiligheid, een vluchthaven. Dit zoeken kan leiden tot een gevestigde godsdienst, tot een eigen persoonlijke inwendige bron, en soms zelf tot een beredeneerde ontkenning, wat ook weer een overtuiging is, en een soort beredeneerde vluchtroute, in feite niet veel anders dan die van de wel-gelovenden, in welke vorm dan ook...(ook al zullen ze dit met klem ontkennen, maar ook hun denken is een zoeken naar zekerheid die ze heel diep niet (evenmin) echt hebben!)
Vannacht lag ik te denken wat eigenlijk de bron van dat alles zou zijn...
En ik meen dat ik misschien iets heb gevonden, iets waarin wij mensen uiteindelijk afwijken van het dier (ook al zijn we in se ook een dier)
Verwondering.
Wij zijn wellicht de enigen op deze aardkloot die het vermogen (of de vloek) hebben ons voortdurend te verwonderen.
Dit verwonderen leidt tot voortdurend vragen, en slechts bij mondjesmaat vinden we deelantwoorden... Vooral op lijfelijk vlak, tastbaar vlak, we leerden dat een rond iets makkelijker rolt dan een vierkante blok om maar iets te zeggen... maar die veel diepe verwondering over het leven zelf, daar staan we nog steeds omzeggens even ver als de eerste mens die een stok opraapte om zich te verdedigen tegen de andere apen die net iets minder hadden...
Wij verwonderen ons over alles wat we waarnemen. En we willen, en dat is onze doem, ook voor alles een verklaring hebben. Waar we er geen vinden, daar hebben we een God voor.
Dit is heel simplistisch uitgelegd hoe we tot een god zouden kunnen zijn gekomen. Maar hoe meer we onze geest leerden gebruiken, hoe minder logisch het was gewoon te leven volgens de manieren waarop er al altijd geleefd was. We leerden immers dingen gebruiken, en het bezit van die dingen verhief de bezitter op een nieuwe manier tot een leidende functie, het was niet meer alleen de sterkste, het was nu ook de slimste die begon invloed te hebben.
Het natuurlijke bestaan wankelde plots op zijn grondvesten. Er was een nieuwe orde ontstaan ! En plots kwam daar ook de noodzaak om de kudde, de groep op een andere manier te organiseren. Er must ordnüng sein...
Wellicht zullen ook de nazaten van de uitvinder van de stok als wapen, grote eerbied hebben gehad voor hun voorvader, en wellicht zullen ze gepoogd hebben voordelen te halen uit die erfenis... en zie je het groeien ?
Och, ik weet wel dat er veel meer bij komt kijken, maar er komt ook steeds meer om over te verwonderen, en het lijkt wel of het ultieme antwoord dan ook steeds verder en verder weg gaat... Als we dan toch een antwoord willen invullen in dit zwarte gat van onze kennis, dan is de meest logische weg ook iets onverklaarbaars als oplossing te poneren, en zo moeten we wel komen tot een factor x, die we dan maar God noemen.
De macht van de zonnewarmte, de macht van het vuur werden uitgelegd en verklaard en God werd steeds verder opgeschoven tot de ultieme verwekker en beheerder van het leven, een conclusie die we heel diep in ons zelf bijna automatisch vinden op een of andere manier, of die we bewust wegschuiven, net omdat de logica het niet kan uitleggen...
Hoe groter de kudde werd, hoe meer de noodzaak er kwam om regels en wetten te maken. De meest eenvoudige manier om tot een dwang van gehoorzaamheid te komen, zal oorspronkelijk het recht van de sterkste zijn geweest, maar dat wisselde te sterk en te vaak om een continuïteit te hebben in het systeem, dus moest men werkelijk onverbrekelijke wetten gaan maken. Wat was makkelijker dan de bron ervan bij het onverklaarbare, de god te leggen?
Dit was het prille ontstaan van de kerken (ook al noemde het niet zo, en was het structurele ervan nog maar in kiem aanwezig), maar het was een eerste aanvang van een groepje die zich de macht van spreekbuis van het onnoembare te zijn, toe mat. Dit gaf hen macht en aanzien, en zij lukten er zelfs in invloed te hebben op de sterkste van de groep, de wereldlijke macht...
En al was het idee van de Grote Verwondering, het onoplosbare, het ultieme in ieder mens automatisch aanwezig, men begon het te leiden in een richting die de macht verzekerde van hen die de geestelijke leiders waren... En ook al kwamen er regelmatig mensen die verder zagen, die dieper op de zaken dachten, en die de mensen verwittigden wat de werkelijke bedoeling, de werkelijke wil van de Ultieme was, zij werden aan de kant geveegd, of hun woorden werden gepikt en uitgelegd volgens de inzichten van de wereldse kerk van toen. Profeten werden ze genoemd, maar hun woorden verdwenen in het grote stramien van de geestelijke leiders van toen...
Heb je al eens echt gelezen in de bijbel, de tora, de koran, de teksten van Bab, van allen die werkelijk probeerden dichter bij het onnoembare te komen?
Mij valt vooral op dat ze in werkelijkheid allemaal heel dicht bij elkaar liggen, dat ze in werkelijkheid steeds weer en weer hetzelfde zeggen... Soms moet je goed zoeken om nog de werkelijke woorden terug te vinden, maar uit het geheel zijn ze wel steeds min of meer terug te vinden...
Prachtige teksten, prachtige woorden, met een hele kleine boodschap: Bemin.
Meer niet.
Bemin.
Niet de lichamelijke vervulling van dit woord, ook al hoort dat er bij, maar het universele Bemin. Bemin de wereld, de dieren, de gewassen de mensen, de zon het universum... Buiten de Liefde is er niets. Niets dat het spreken waard is. En dat is in feite in alle mensen aanwezig.
Maar er zijn er zovelen die het steeds weer en weer pogen te verdrinken, te vermoorden, te verlinken... Omdat zij alleen maar uit zijn op één enkel iets: Macht.
Macht is het verderf van de wereld. Omwille van de macht brengt de ene mens de andere ter dood, ontneemt hij hem zijn voedsel en zijn drinken.
Wij willen diep in onszelf de Liefde, maar grijpen de Macht.
We kunnen onszelf niet losmaken van de aarde. Hoezeer wij onszelf ook voorhouden dat wij de enige wezens zijn met rede, wij kunnen de rede niet losmaken van het aardse... Wij willen macht, meer zijn dan de ander, beter zijn, rijker zijn... en verarmen onze geest steeds meer en meer.
Het is onmogelijk te komen tot de werkelijke Liefde, als wij gebonden zijn door de materie. Boeddha was een der eersten die dit wist te verwoorden (Misschien waren er voor hem nog, wier stem nooit tot ons is doorgedrongen).
Wij lezen (als wij goed lezen) dit ook in bijbel en koran en in alle gewijde teksten van waar ook... Maar we moeten de woorden zoeken tussen de versmachtende druk van de instanties die het geloof hebben omgevormd tot een instelling. Hoe kan een begrip ooit een instelling zijn?
Nadien heb ik geslapen als een roosje, ik had immers een snuifje van de Liefde geproefd, geroken of hoe je het ook noemen wilt.
Er is niets om je druk over te maken, buiten het vergeten van je zelf.
tot de volgende ?
Er staan immers een heel pak van die voorouderbeelden op het kastje achter mijn rug, en hoewel er recentere beelden bijstaan, staan er ook wat die wellicht indertijd van uit een diepe overtuiging gesculpteerd werden om de steun van de voorouder te behouden...
De meeste van die beelden vertonen een zekere gestrengheid, en vooral een deformatie om de grootste kwaliteiten van opa zaliger te beklemtonen... Heeft hij een ontelbare kudde mensen als zijn nageslacht, dan zal men zijn vruchtbaarheid belichten met een abnormaal grote penis, in een eeuwige erectie...
Het feit dat ze de macht van opa (oma) in een beeld vastleggen is een vorm van geloof, van godsdienst om het woord te gebruiken dat wij het best kennen om die gevoelens te omschrijven.
De oudste beeldjes die men vond zijn ook dergelijke bizarre beeldjes met die overdreven vormen van enorme vruchtbaarheid. Wellicht was de wereld toendertijd veel meer op de vrouw gericht, want het zijn allemaal vrouwelijke beeldjes.
Er is nog iets wat mij steeds weer opvalt, dat is dat bijna overal op de wereld, die beeldjes gebogen benen hebben, ze staan als het ware door de knieën gezakt. Gek dat dit zo universeel is, en gek op zichzelf, want geef toe, wij snappen de bedoeling van dit half doorzakken niet...
En ik verwonder mij.
Wat is het dat reeds van in oeroude tijden er een zekere vorm van verering is geweest. Wij kunnen niet achterhalen of het een soort godsdienst was, of beperkt was tot een vorm van voorouderverering, maar dat er iets was, daar wijzen alle sporen op.
Wat is het toch dat de mens zich een god zoekt, iets om geestelijk op terug te vallen. Ik denk dat dit zowat het grootste verschil is tussen mens en dier, wij zoeken niet alleen op lichamelijk vlak vluchtwegen, wij zoeken ze ook geestelijk.
Want dat is het in feite... Wij voelen op een of andere manier de noodzaak een zekerheid te hebben, een veiligheid, een vluchthaven. Dit zoeken kan leiden tot een gevestigde godsdienst, tot een eigen persoonlijke inwendige bron, en soms zelf tot een beredeneerde ontkenning, wat ook weer een overtuiging is, en een soort beredeneerde vluchtroute, in feite niet veel anders dan die van de wel-gelovenden, in welke vorm dan ook...(ook al zullen ze dit met klem ontkennen, maar ook hun denken is een zoeken naar zekerheid die ze heel diep niet (evenmin) echt hebben!)
Vannacht lag ik te denken wat eigenlijk de bron van dat alles zou zijn...
En ik meen dat ik misschien iets heb gevonden, iets waarin wij mensen uiteindelijk afwijken van het dier (ook al zijn we in se ook een dier)
Verwondering.
Wij zijn wellicht de enigen op deze aardkloot die het vermogen (of de vloek) hebben ons voortdurend te verwonderen.
Dit verwonderen leidt tot voortdurend vragen, en slechts bij mondjesmaat vinden we deelantwoorden... Vooral op lijfelijk vlak, tastbaar vlak, we leerden dat een rond iets makkelijker rolt dan een vierkante blok om maar iets te zeggen... maar die veel diepe verwondering over het leven zelf, daar staan we nog steeds omzeggens even ver als de eerste mens die een stok opraapte om zich te verdedigen tegen de andere apen die net iets minder hadden...
Wij verwonderen ons over alles wat we waarnemen. En we willen, en dat is onze doem, ook voor alles een verklaring hebben. Waar we er geen vinden, daar hebben we een God voor.
Dit is heel simplistisch uitgelegd hoe we tot een god zouden kunnen zijn gekomen. Maar hoe meer we onze geest leerden gebruiken, hoe minder logisch het was gewoon te leven volgens de manieren waarop er al altijd geleefd was. We leerden immers dingen gebruiken, en het bezit van die dingen verhief de bezitter op een nieuwe manier tot een leidende functie, het was niet meer alleen de sterkste, het was nu ook de slimste die begon invloed te hebben.
Het natuurlijke bestaan wankelde plots op zijn grondvesten. Er was een nieuwe orde ontstaan ! En plots kwam daar ook de noodzaak om de kudde, de groep op een andere manier te organiseren. Er must ordnüng sein...
Wellicht zullen ook de nazaten van de uitvinder van de stok als wapen, grote eerbied hebben gehad voor hun voorvader, en wellicht zullen ze gepoogd hebben voordelen te halen uit die erfenis... en zie je het groeien ?
Och, ik weet wel dat er veel meer bij komt kijken, maar er komt ook steeds meer om over te verwonderen, en het lijkt wel of het ultieme antwoord dan ook steeds verder en verder weg gaat... Als we dan toch een antwoord willen invullen in dit zwarte gat van onze kennis, dan is de meest logische weg ook iets onverklaarbaars als oplossing te poneren, en zo moeten we wel komen tot een factor x, die we dan maar God noemen.
De macht van de zonnewarmte, de macht van het vuur werden uitgelegd en verklaard en God werd steeds verder opgeschoven tot de ultieme verwekker en beheerder van het leven, een conclusie die we heel diep in ons zelf bijna automatisch vinden op een of andere manier, of die we bewust wegschuiven, net omdat de logica het niet kan uitleggen...
Hoe groter de kudde werd, hoe meer de noodzaak er kwam om regels en wetten te maken. De meest eenvoudige manier om tot een dwang van gehoorzaamheid te komen, zal oorspronkelijk het recht van de sterkste zijn geweest, maar dat wisselde te sterk en te vaak om een continuïteit te hebben in het systeem, dus moest men werkelijk onverbrekelijke wetten gaan maken. Wat was makkelijker dan de bron ervan bij het onverklaarbare, de god te leggen?
Dit was het prille ontstaan van de kerken (ook al noemde het niet zo, en was het structurele ervan nog maar in kiem aanwezig), maar het was een eerste aanvang van een groepje die zich de macht van spreekbuis van het onnoembare te zijn, toe mat. Dit gaf hen macht en aanzien, en zij lukten er zelfs in invloed te hebben op de sterkste van de groep, de wereldlijke macht...
En al was het idee van de Grote Verwondering, het onoplosbare, het ultieme in ieder mens automatisch aanwezig, men begon het te leiden in een richting die de macht verzekerde van hen die de geestelijke leiders waren... En ook al kwamen er regelmatig mensen die verder zagen, die dieper op de zaken dachten, en die de mensen verwittigden wat de werkelijke bedoeling, de werkelijke wil van de Ultieme was, zij werden aan de kant geveegd, of hun woorden werden gepikt en uitgelegd volgens de inzichten van de wereldse kerk van toen. Profeten werden ze genoemd, maar hun woorden verdwenen in het grote stramien van de geestelijke leiders van toen...
Heb je al eens echt gelezen in de bijbel, de tora, de koran, de teksten van Bab, van allen die werkelijk probeerden dichter bij het onnoembare te komen?
Mij valt vooral op dat ze in werkelijkheid allemaal heel dicht bij elkaar liggen, dat ze in werkelijkheid steeds weer en weer hetzelfde zeggen... Soms moet je goed zoeken om nog de werkelijke woorden terug te vinden, maar uit het geheel zijn ze wel steeds min of meer terug te vinden...
Prachtige teksten, prachtige woorden, met een hele kleine boodschap: Bemin.
Meer niet.
Bemin.
Niet de lichamelijke vervulling van dit woord, ook al hoort dat er bij, maar het universele Bemin. Bemin de wereld, de dieren, de gewassen de mensen, de zon het universum... Buiten de Liefde is er niets. Niets dat het spreken waard is. En dat is in feite in alle mensen aanwezig.
Maar er zijn er zovelen die het steeds weer en weer pogen te verdrinken, te vermoorden, te verlinken... Omdat zij alleen maar uit zijn op één enkel iets: Macht.
Macht is het verderf van de wereld. Omwille van de macht brengt de ene mens de andere ter dood, ontneemt hij hem zijn voedsel en zijn drinken.
Wij willen diep in onszelf de Liefde, maar grijpen de Macht.
We kunnen onszelf niet losmaken van de aarde. Hoezeer wij onszelf ook voorhouden dat wij de enige wezens zijn met rede, wij kunnen de rede niet losmaken van het aardse... Wij willen macht, meer zijn dan de ander, beter zijn, rijker zijn... en verarmen onze geest steeds meer en meer.
Het is onmogelijk te komen tot de werkelijke Liefde, als wij gebonden zijn door de materie. Boeddha was een der eersten die dit wist te verwoorden (Misschien waren er voor hem nog, wier stem nooit tot ons is doorgedrongen).
Wij lezen (als wij goed lezen) dit ook in bijbel en koran en in alle gewijde teksten van waar ook... Maar we moeten de woorden zoeken tussen de versmachtende druk van de instanties die het geloof hebben omgevormd tot een instelling. Hoe kan een begrip ooit een instelling zijn?
Nadien heb ik geslapen als een roosje, ik had immers een snuifje van de Liefde geproefd, geroken of hoe je het ook noemen wilt.
Er is niets om je druk over te maken, buiten het vergeten van je zelf.
tot de volgende ?
maandag, februari 09, 2009
Belangrijk ?
Ik heb weer wat zitten lezen en mediteren in de Tao (spreek uit douw)...
Deze keer ging het over onze stress, onze spanningen, ons opjagerij, kortom ons navelstaren, want dat is het in feite! Telkens als wij ons zitten op te jagen, zitten we in feite met ons zelf bezig, verliezen wij het contact met de wereld om ons heen, en hebben alleen nog oog voor de spanning die wij in en voor onszelf creëren...
De schrijver gaf ons de raad om eens op te stijgen, letterlijk mag zelfs, figuurlijk kan ook. Stel je eventjes voor dat je opstijgt met een luchtballon, en een paar honderd meter hoog gaat. Kijk dan eens naar beneden, en zoek in de massa kijkers rustig naar je buur, waarvan je weet dat hij daar ook staat te kijken. Niet makkelijk hé, tenzij hij een heel felle en speciale kleur van jas draagt, heb je weinig kans hem er zo maar uit te pikken. We gaan nog hoger, eventjes in een passagiersvliegtuig... Die dingen vliegen gemeenlijk op zo'n 10.000 m hoogte, je ziet zelf al dat het onbegonnen werk is je buur nog ooit terug te vinden... Het is zelfs al heel moeilijk de stad of het dorp te herkennen waar je woont...
We gaan nog hoger, eventjes mee met Frank De Winne de ruimte in, en we zien de aarde duidelijk als bolvormig. We herkennen duidelijk de werelddelen, zien 's nachts hoeveel elektriciteit wij besteden aan de verlichting van ons gebied, maar dat is alles, je weet dat er mensen zijn, maar je kunt er geen spoor van ontdekken, zelfs de Chinese muur is, in tegenstelling met de fabeltjes er over, niet te onderscheiden... We gaan nog verder, mee met de Voyager of zo, een rondje maken rond Mars. We zien de aarde als een ver bolletje... Helemaal niet duidelijk of daar leven zou zijn of niet...
En vanuit die oneindigheid lijkt het plots zo belachelijk dat jij je daar zat op te jagen in de file...
We moeten dit beeld voor ons ogen houden, het zal ons helpen om veel meer te relativeren, om de dingen te nemen zoals ze zijn... Weet je, als je door je beroep nogal dikwijls in de file zit, kan ik je aanraden zo'n mini-wereldbolletje te kopen, en dit aan je achteruitkijkspiegel te hangen, gewoon, als herinnering aan het feit dat we met heel onze ego, maar nietige stofjes zijn... 't Kan helpen, stofjes in de file... Heb je als kind ooit op de zolder gespeeld ? Als door het dakvenster een streep zonlicht valt, en je verbaasd zit te kijken naar de zwevende stofjes in de baan zonlicht... Eén van die stofjes ben jij...op weg naar je werk...
Ik weet niet of het beeld je aanspreekt, mij wel!. Maar ik was al altijd een van de uitzonderingen die me niet echt druk kon maken in de file... Ik kon er toch niets aan doen, dus moest ik me er ook niet over gaan opjagen.... Ik dacht wel nu en dan aan het feit dat je maar eens in zo'n file moest zitten met op de achterbank je eega in barensnood... Ik denk dat ik dan wel, net als de meeste anderen, me zou zitten opfretten van de zenuween... om het maar eens in het dialect te zeggen... djudedju, blijkbaar ben ik dus ook niet immuun voor de invloed van de haast en de opjagerij... We moeten er maar eens met zijn allen aan werken.
Gisteren is Erwin hier geweest, om te nieuwjaren (een beetje laat, maar dat is niet erg), en we hebben weer een ganse namiddag zitten tateren in het Frans, in het Vlaams en alles door elkaar... Marjorie, de dochter heb ik laten kennis maken met Ubuntu, en toen ze weer bij ons kwam zitten, vroeg ze haar papa om op haar pc ook ubuntu te zetten... Erwin, een man die diploma's heeft op het gebied van hardware én van software, was het idee niet ongenegen... Hij werkt wel met windows, omdat zijn meeste klanten met windows werken, en zijn kennis van die programma's dus nodig is, maar wellicht voelt hij ook wel wat om meer en meer te weten te komen van ubuntu, want het aantal mensen die er mee werkt neem hand over hand toe. Prognoses stellen immers dat tegen 2012 er meer adepten zullen zijn van Linux dan van Windows... Het gratissysteem begint de dure programma's voorbij te steken !
Erwin is een "groene", of liever, een écolo, want hij woont in Wallonië. Maar het is een gezond denkende groen, niet een van die fanatiekers die ons het liefst op een menu van gras zouden doen leven... Hij is een man die wil zoeken naar een systeem van evenwicht, evenwicht die helaas, al heel ver is te zoeken.
Vannacht lag ik daar een beetje over na te denken, en kwam tot de conclusie dat wij, als mensdom, momenteel een beetje het slachtoffer aan het worden zijn van ons eigen succes... We zijn met veel te veel op deze wereld, en leven dan ook nog eens op een aarde-uitputtende manier... Als een andere diersoort een plotse explosie kent in aangroei, dan zie je na een korte tijd een herstelbeweging, er is niet genoeg voedsel, dus sterft een heel pak gewoon van de honger, en het resterende gedeelte groeit dan gezapig weer aan tot een normaal aantal... Het systeem waarop de natuur zijn evenwicht behoudt. Niet leuk, maar wel effectief. Bij de mens gaat dit echter niet meer op, de honger wordt, buiten een paar gebieden in toom gehouden, en de andere middelen tot herstel van het natuurlijk evenwicht, dodelijke ziekten en epidemiën, worden behandeld en overwonnen... en de mensheid groeit steeds meer en meer uit zijn voegen. Wellicht is zelfs oorlogvoeren een "natuurlijk" herstelmiddel, maar ook dat wordt steeds gesofisticeerder, en doodt relatief minder mensen dan vroeger... Bekijk ik de zaken te koel ? Misschien wel, maar ik kijk gewoon naar de andere diersoorten om ons heen... en trek de parallel door...
Ik stel gewoon vast dat we wellicht gewoon al door ons aantal een evenwichts-verstoring vormen.
En weet je, als men in het labo, ratten met teveel in een te kleine oppervlakte laat leven, dan treden er "oorlogen" en karakterstoornissen op, waardoor er plots moordenaars ontstaan en dergelijke. Ook het aantal exemplaren die wij homofiel en/of lesbisch noemen als het over mensen zou gaan, neemt hand over hand toe, ook al in een poging minder jongen voort te brengen en het evenwicht te herstellen...
Mij doet dit allemaal nadenken... Och, ik voel me niet in staat daar geleerde conclusies uit te trekken, maar toch... Het wijst allemaal in de richting dat wij gewoon als diersoort te veel succes hebben om nog binnen het "evenwicht" te vallen...
Maar ja, wij achten onszelf geen dier, ook al zijn we dat fysiek wel ! We denken dat we van een betere soort stof gemaakt zijn, maar biologisch gezien is dat niet waar, wij zijn gewoon een schakeltje in het geheel, meer niet. Misschien moeten we inderdaad onszelf maar eens gaan evalueren vanop die grote hoogte, om te beseffen dat wij ook maar één van die stofjes zijn in de zonnebaan van het dakvenster ?
tot de volgende ?
Deze keer ging het over onze stress, onze spanningen, ons opjagerij, kortom ons navelstaren, want dat is het in feite! Telkens als wij ons zitten op te jagen, zitten we in feite met ons zelf bezig, verliezen wij het contact met de wereld om ons heen, en hebben alleen nog oog voor de spanning die wij in en voor onszelf creëren...
De schrijver gaf ons de raad om eens op te stijgen, letterlijk mag zelfs, figuurlijk kan ook. Stel je eventjes voor dat je opstijgt met een luchtballon, en een paar honderd meter hoog gaat. Kijk dan eens naar beneden, en zoek in de massa kijkers rustig naar je buur, waarvan je weet dat hij daar ook staat te kijken. Niet makkelijk hé, tenzij hij een heel felle en speciale kleur van jas draagt, heb je weinig kans hem er zo maar uit te pikken. We gaan nog hoger, eventjes in een passagiersvliegtuig... Die dingen vliegen gemeenlijk op zo'n 10.000 m hoogte, je ziet zelf al dat het onbegonnen werk is je buur nog ooit terug te vinden... Het is zelfs al heel moeilijk de stad of het dorp te herkennen waar je woont...
We gaan nog hoger, eventjes mee met Frank De Winne de ruimte in, en we zien de aarde duidelijk als bolvormig. We herkennen duidelijk de werelddelen, zien 's nachts hoeveel elektriciteit wij besteden aan de verlichting van ons gebied, maar dat is alles, je weet dat er mensen zijn, maar je kunt er geen spoor van ontdekken, zelfs de Chinese muur is, in tegenstelling met de fabeltjes er over, niet te onderscheiden... We gaan nog verder, mee met de Voyager of zo, een rondje maken rond Mars. We zien de aarde als een ver bolletje... Helemaal niet duidelijk of daar leven zou zijn of niet...
En vanuit die oneindigheid lijkt het plots zo belachelijk dat jij je daar zat op te jagen in de file...
We moeten dit beeld voor ons ogen houden, het zal ons helpen om veel meer te relativeren, om de dingen te nemen zoals ze zijn... Weet je, als je door je beroep nogal dikwijls in de file zit, kan ik je aanraden zo'n mini-wereldbolletje te kopen, en dit aan je achteruitkijkspiegel te hangen, gewoon, als herinnering aan het feit dat we met heel onze ego, maar nietige stofjes zijn... 't Kan helpen, stofjes in de file... Heb je als kind ooit op de zolder gespeeld ? Als door het dakvenster een streep zonlicht valt, en je verbaasd zit te kijken naar de zwevende stofjes in de baan zonlicht... Eén van die stofjes ben jij...op weg naar je werk...
Ik weet niet of het beeld je aanspreekt, mij wel!. Maar ik was al altijd een van de uitzonderingen die me niet echt druk kon maken in de file... Ik kon er toch niets aan doen, dus moest ik me er ook niet over gaan opjagen.... Ik dacht wel nu en dan aan het feit dat je maar eens in zo'n file moest zitten met op de achterbank je eega in barensnood... Ik denk dat ik dan wel, net als de meeste anderen, me zou zitten opfretten van de zenuween... om het maar eens in het dialect te zeggen... djudedju, blijkbaar ben ik dus ook niet immuun voor de invloed van de haast en de opjagerij... We moeten er maar eens met zijn allen aan werken.
Gisteren is Erwin hier geweest, om te nieuwjaren (een beetje laat, maar dat is niet erg), en we hebben weer een ganse namiddag zitten tateren in het Frans, in het Vlaams en alles door elkaar... Marjorie, de dochter heb ik laten kennis maken met Ubuntu, en toen ze weer bij ons kwam zitten, vroeg ze haar papa om op haar pc ook ubuntu te zetten... Erwin, een man die diploma's heeft op het gebied van hardware én van software, was het idee niet ongenegen... Hij werkt wel met windows, omdat zijn meeste klanten met windows werken, en zijn kennis van die programma's dus nodig is, maar wellicht voelt hij ook wel wat om meer en meer te weten te komen van ubuntu, want het aantal mensen die er mee werkt neem hand over hand toe. Prognoses stellen immers dat tegen 2012 er meer adepten zullen zijn van Linux dan van Windows... Het gratissysteem begint de dure programma's voorbij te steken !
Erwin is een "groene", of liever, een écolo, want hij woont in Wallonië. Maar het is een gezond denkende groen, niet een van die fanatiekers die ons het liefst op een menu van gras zouden doen leven... Hij is een man die wil zoeken naar een systeem van evenwicht, evenwicht die helaas, al heel ver is te zoeken.
Vannacht lag ik daar een beetje over na te denken, en kwam tot de conclusie dat wij, als mensdom, momenteel een beetje het slachtoffer aan het worden zijn van ons eigen succes... We zijn met veel te veel op deze wereld, en leven dan ook nog eens op een aarde-uitputtende manier... Als een andere diersoort een plotse explosie kent in aangroei, dan zie je na een korte tijd een herstelbeweging, er is niet genoeg voedsel, dus sterft een heel pak gewoon van de honger, en het resterende gedeelte groeit dan gezapig weer aan tot een normaal aantal... Het systeem waarop de natuur zijn evenwicht behoudt. Niet leuk, maar wel effectief. Bij de mens gaat dit echter niet meer op, de honger wordt, buiten een paar gebieden in toom gehouden, en de andere middelen tot herstel van het natuurlijk evenwicht, dodelijke ziekten en epidemiën, worden behandeld en overwonnen... en de mensheid groeit steeds meer en meer uit zijn voegen. Wellicht is zelfs oorlogvoeren een "natuurlijk" herstelmiddel, maar ook dat wordt steeds gesofisticeerder, en doodt relatief minder mensen dan vroeger... Bekijk ik de zaken te koel ? Misschien wel, maar ik kijk gewoon naar de andere diersoorten om ons heen... en trek de parallel door...
Ik stel gewoon vast dat we wellicht gewoon al door ons aantal een evenwichts-verstoring vormen.
En weet je, als men in het labo, ratten met teveel in een te kleine oppervlakte laat leven, dan treden er "oorlogen" en karakterstoornissen op, waardoor er plots moordenaars ontstaan en dergelijke. Ook het aantal exemplaren die wij homofiel en/of lesbisch noemen als het over mensen zou gaan, neemt hand over hand toe, ook al in een poging minder jongen voort te brengen en het evenwicht te herstellen...
Mij doet dit allemaal nadenken... Och, ik voel me niet in staat daar geleerde conclusies uit te trekken, maar toch... Het wijst allemaal in de richting dat wij gewoon als diersoort te veel succes hebben om nog binnen het "evenwicht" te vallen...
Maar ja, wij achten onszelf geen dier, ook al zijn we dat fysiek wel ! We denken dat we van een betere soort stof gemaakt zijn, maar biologisch gezien is dat niet waar, wij zijn gewoon een schakeltje in het geheel, meer niet. Misschien moeten we inderdaad onszelf maar eens gaan evalueren vanop die grote hoogte, om te beseffen dat wij ook maar één van die stofjes zijn in de zonnebaan van het dakvenster ?
tot de volgende ?
zondag, februari 08, 2009
Kwal
Zonet las ik een krantenberichtje over een kwalletje, een beestje van amper 5 mm groot...Maar wel héél bijzonder: het beestje heeft het eeuwig leven !
Dat het bezig is de wereldzeeën te veroveren is niet zo'n wonder, dat zien we met heel wat zeedieren, die verspreid worden door het water dat als ballast door de schepen opgenomen wordt, en in een haven aan de andere kant van de wereld weer geloosd wordt...
Maar het is dat "eeuwig leven" dat de wetenschappers met verbazing vervult !
Het beestje slaagt er op een of andere manier in, nadat het als volwassen dier een rondje voortplanting gespeeld heeft, zichzelf te herprogrammeren, en weer te vertrekken vanaf leeftijd: dag één... een klein poliepje...
En daar staan al die geleerde bollen dan (bol onderaan de ladder!) te glarieogen, en te zoeken en peinzen en wurtelen hoe zoiets toch kan...
Ik heb het al gezegd, ze zitten prognoses te maken over buitenaards leven, en weten nog amper een heel klein beetje over het leven hier... vlak voor hun neus. (Allee, in dit geval vlak voor hunne duikbril).
Dat zijn dan de mannen die aan het prutsen zijn met de dna van plant en dier, en die zeggen dat ze perfect weten wat ze doen... Mag ik twijfelen???
Ik weet zeker dat er nu al van die vernuftelingen aan het dromen zijn om het genoom te vinden dat verantwoordelijk is voor die herhaalde hergeboorte, en het te kunnen inplanten in de mens, liefst in zichzelf om precies te zijn...
Maar eerst gaan ze dat natuurlijk uitproberen op proefdieren... Eén van de geliefkoosde proefdiersoorten is het fruitvliegje, je weet wel , die vervelende piepkleine vliegjes die steevast opduiken als je ergens een stukje fruit per ongeluk hebt laten slingeren. In een mum van tijd zitten er ontelbare van die kleine rotzakjes in je hele huis, ze komen met tientallen naar je pintje bier, om mee te toasten... Herken je het scenario ?
Wel, stel je voor dat ze dat beestje uit kiezen om her te programmeren tot de hergeboorte... Dan krijgen we niet in één dag honderden van die beestjes, maar ze blijven maar kweken, en gaan niet dood, maar herbeginnen allemaal, ad infinito... In enkele dagen heb je geluk als je er zelf nog bij kunt in je huis ! Een hele woning, tjokkevol met fruitvliegjes, die na enkele dagen toch moeten sterven, nadat alle eten op is, tenzij er een adaptatie is, en er enkelen er in slagen te evolueren tot fruitvliegenetende fruitvliegjes... en dan zijn we nog niet klaar !
Stel dat ze er in slagen u of mij het eeuwig leven te schenken... Dan ben ik alvast geen kandidaat ! Want heb je aandachtig gelezen hoe het gaat ? Telkens je je voortgeplant hebt, spring jij weer op zero ! Dat wil zeggen dat je in feite zou moeten grootgebracht worden door je eigen kinderen, en je weet hoe moeilijk die op te voeden zijn tot deftige mensen ! Kun je je voorstellen wat je zal afzien !
djudedju...
Nee, zonder zwanzen, opteer jij voor zo'n eeuwig herbeginnen in steeds weer hetzelfde wezen ? Ikke mooi niet! Ik heb al bedenkingen bij de hemel zoals de nonnetjes die ons in de tijd voorspiegelden, je weet wel, rijstpap met gouden lepeltjes en heel de dag Gloria zingen... Ik hoef ook de hemel niet van de moslims, stel je voor dat je veertig maagden krijgt, krijg je dan ook veertig schoonmoeders ??? Nee, lijkt me op den duur knap lastig en uitputtend... Ik zou de hemel prefereren van de Indianen of de Noormannen, lekker jagen en vechten en vloeken en drinken, uitslapen en weer herbeginnen... Maar veeleer lijkt mij de hemel een plaats waar ik gewoon kan fantaseren, misschien wel over de hemel?
Maar dat eeuwig hergeboren worden, nee, niets voor mij ! Mijn verstand zegt me dat daar wellicht ook zaken bij zitten die helemaal niet zo "cool" zijn, om het te zeggen met de woorden van mijn kleinkinderen... Ik kan me heel goed indenken, dat als ik een mank been heb, ik dan steeds weer en weer datzelfde been ad infinito zal meeslepen van generatie (nu ja!) naar generatie (nee!).
Maar in ieder geval, heel de wetenschappelijke wereld heeft opnieuw een speeldingetje ontdekt. Zijn ze weer een poosje zoet.
Veel belangrijker vind ik het dat men er in geslaagd is, om uit bestaande organen weer stamcellen te halen, zodat die organen als het ware kunnen herschapen worden... Stel je hebt een zieke long, men neemt uit de goeie delen enkele cellen weg, brengt ze terug tot het statuut van long-stamcellen, en voila, ze beginnen zich te vermenigvuldigen en vormen een nieuwe, gezonde long... Geen afstotingverschijnselen, want het is je eigen long. Zo ver als ik het hier vertel zijn ze (helaas) nog niet, maar ze zijn er wel al in geslaagd een heleboel stappen in die richting te zetten. Dat is niet het eeuwige leven, maar alvast een open deur naar een gezonder leven... En is het niet dat wat we eigenlijk willen?
Neem nu mijn rug, men neem uit enkele goeie tussenwervelschijven enkele gezonde cellen, maakt er stamcellen van, en plant die in op al de plaatsen waar mijn tussenwervelschijven naar de filistijnen zijn... Volgende week start ik weer het joggen, heel geleidelijk, om eerst de overtollige kilo's er weer af te krijgen...
Dromen, want het zullen wel domen blijven... Maar dat is voor mij al een héél groot deel van de werkelijkheid !
Denk je eens in dat we het vermogen te dromen (ik heb het hier niet over de droom tijdens de slaap), waar zouden we dan staan? Ik denk dat het bewust wegdromen een van de grootste verwezenlijkingen is van de menselijke geest ! Ik denk dat er geen enkele ontwikkeling zou zijn geweest, zonder het vermogen te dromen. Als de man die een dikke boomstam naar zijn huis aan het slepen was, niet het vermogen had te dromen, dan zou hij wellicht nooit op het denkbeeld zijn gekomen dat het makkelijker was als hij die stam zou op rolletjes van stukken takken zou leggen en zo de stam voortduwen... Als er nooit iemand was die dicht genoeg bij een door de bliksem in brand geraakte boom was gaan staan om de warmte te voelen, en te dromen dat dit wel plezant zou zijn om bij zich te hebben op de koude winterdagen, dan zaten we hier wellicht nog in berenvellen te bibberen...
Nee, dromen is fantastisch !
Ik heb geen enkele benul van technische dingen, maar dat laat mij niettemin toch toe om dingen te fantaseren, die wellicht nuttig zouden kunnen zijn... Zo heb ik gedroomd van een veilige schroef, bout... Breng in de schroef verticale lijnen aan van een stof met een andere elektrische geleiding dan de rest, dan kun je een sensor aanbrengen in het gat waarin de schroef of bout draait, die verklikt als plots een wijziging van de geleiding optreedt... Je kunt dan zelfs een systeem inbouwen waarbij de sensor je vertelt welke schroef er loskomt en waar precies in de machine... Om niet te spreken over het feit dat inbreken via het losdraaien van de schroeven van een dakkoepelraam direct zou gemeld worden.... Ik denk niet dat dit al bestaat, ik gooi het idee hier zo maar neer, voor wie het wil uitwerken, ten bate van de mensheid...
Ik fantaseerde ook over de ultieme zonwering... Ik dacht daaraan, toen ik vol bewondering het systeem van latten bekeek die men aanbrengt bij de ramen van energieneutrale woningen... Die latten laten de winterse zon binnen, maar zodra de zon hoger gaat staan en meer dan gewenste warmte geeft, dan raakt hij niet meer in de woning binnen, want dan staan de latten in de weg. Je kent het systeem van de lattoflex wel, binnen in de woning. Ik dacht er aan, dat je in feite het idee van de lattoflex en de latten voor het raam zoudt kunnen combineren. Met een systeem van tandwielen, waarbij je op ieder tweede tandwiel een lat laat bewegen, kun je de lichtinval en zoninval regelen naar eigen behoefte, en bovendien kun je het ook gebruiken als rolluik... Wat uiteraard ook isolerend en veilig werkt... Heb jij ook van die ideeën ? Maar ben jij, net als ik, een oen wat techniek betreft ? Zet ze in een blog of zoiets, in de hoop dat er wel iemand zal zijn die ze oppikt en mogelijk maakt ... Of misschien aantoont dat je verkeerd bent (zit er dik in), maar laat geen ideeën meer verloren gaan... Wie weet is jou idee net het hebbeding dat hier of daar een mens red, of een onoplosbaar probleem plots wel oplost...
Durf je het aan ? Of denk je dat je ideeën helemaal gaga zijn ? Weet dan dat ook die ideeën net de aanleiding kunnen vormen om iets uit een andere invalshoek te bekijken...En zo kan je gaga-idee plots wel valabel blijken !!!
Doen !
tot de volgende ?
Dat het bezig is de wereldzeeën te veroveren is niet zo'n wonder, dat zien we met heel wat zeedieren, die verspreid worden door het water dat als ballast door de schepen opgenomen wordt, en in een haven aan de andere kant van de wereld weer geloosd wordt...
Maar het is dat "eeuwig leven" dat de wetenschappers met verbazing vervult !
Het beestje slaagt er op een of andere manier in, nadat het als volwassen dier een rondje voortplanting gespeeld heeft, zichzelf te herprogrammeren, en weer te vertrekken vanaf leeftijd: dag één... een klein poliepje...
En daar staan al die geleerde bollen dan (bol onderaan de ladder!) te glarieogen, en te zoeken en peinzen en wurtelen hoe zoiets toch kan...
Ik heb het al gezegd, ze zitten prognoses te maken over buitenaards leven, en weten nog amper een heel klein beetje over het leven hier... vlak voor hun neus. (Allee, in dit geval vlak voor hunne duikbril).
Dat zijn dan de mannen die aan het prutsen zijn met de dna van plant en dier, en die zeggen dat ze perfect weten wat ze doen... Mag ik twijfelen???
Ik weet zeker dat er nu al van die vernuftelingen aan het dromen zijn om het genoom te vinden dat verantwoordelijk is voor die herhaalde hergeboorte, en het te kunnen inplanten in de mens, liefst in zichzelf om precies te zijn...
Maar eerst gaan ze dat natuurlijk uitproberen op proefdieren... Eén van de geliefkoosde proefdiersoorten is het fruitvliegje, je weet wel , die vervelende piepkleine vliegjes die steevast opduiken als je ergens een stukje fruit per ongeluk hebt laten slingeren. In een mum van tijd zitten er ontelbare van die kleine rotzakjes in je hele huis, ze komen met tientallen naar je pintje bier, om mee te toasten... Herken je het scenario ?
Wel, stel je voor dat ze dat beestje uit kiezen om her te programmeren tot de hergeboorte... Dan krijgen we niet in één dag honderden van die beestjes, maar ze blijven maar kweken, en gaan niet dood, maar herbeginnen allemaal, ad infinito... In enkele dagen heb je geluk als je er zelf nog bij kunt in je huis ! Een hele woning, tjokkevol met fruitvliegjes, die na enkele dagen toch moeten sterven, nadat alle eten op is, tenzij er een adaptatie is, en er enkelen er in slagen te evolueren tot fruitvliegenetende fruitvliegjes... en dan zijn we nog niet klaar !
Stel dat ze er in slagen u of mij het eeuwig leven te schenken... Dan ben ik alvast geen kandidaat ! Want heb je aandachtig gelezen hoe het gaat ? Telkens je je voortgeplant hebt, spring jij weer op zero ! Dat wil zeggen dat je in feite zou moeten grootgebracht worden door je eigen kinderen, en je weet hoe moeilijk die op te voeden zijn tot deftige mensen ! Kun je je voorstellen wat je zal afzien !
djudedju...
Nee, zonder zwanzen, opteer jij voor zo'n eeuwig herbeginnen in steeds weer hetzelfde wezen ? Ikke mooi niet! Ik heb al bedenkingen bij de hemel zoals de nonnetjes die ons in de tijd voorspiegelden, je weet wel, rijstpap met gouden lepeltjes en heel de dag Gloria zingen... Ik hoef ook de hemel niet van de moslims, stel je voor dat je veertig maagden krijgt, krijg je dan ook veertig schoonmoeders ??? Nee, lijkt me op den duur knap lastig en uitputtend... Ik zou de hemel prefereren van de Indianen of de Noormannen, lekker jagen en vechten en vloeken en drinken, uitslapen en weer herbeginnen... Maar veeleer lijkt mij de hemel een plaats waar ik gewoon kan fantaseren, misschien wel over de hemel?
Maar dat eeuwig hergeboren worden, nee, niets voor mij ! Mijn verstand zegt me dat daar wellicht ook zaken bij zitten die helemaal niet zo "cool" zijn, om het te zeggen met de woorden van mijn kleinkinderen... Ik kan me heel goed indenken, dat als ik een mank been heb, ik dan steeds weer en weer datzelfde been ad infinito zal meeslepen van generatie (nu ja!) naar generatie (nee!).
Maar in ieder geval, heel de wetenschappelijke wereld heeft opnieuw een speeldingetje ontdekt. Zijn ze weer een poosje zoet.
Veel belangrijker vind ik het dat men er in geslaagd is, om uit bestaande organen weer stamcellen te halen, zodat die organen als het ware kunnen herschapen worden... Stel je hebt een zieke long, men neemt uit de goeie delen enkele cellen weg, brengt ze terug tot het statuut van long-stamcellen, en voila, ze beginnen zich te vermenigvuldigen en vormen een nieuwe, gezonde long... Geen afstotingverschijnselen, want het is je eigen long. Zo ver als ik het hier vertel zijn ze (helaas) nog niet, maar ze zijn er wel al in geslaagd een heleboel stappen in die richting te zetten. Dat is niet het eeuwige leven, maar alvast een open deur naar een gezonder leven... En is het niet dat wat we eigenlijk willen?
Neem nu mijn rug, men neem uit enkele goeie tussenwervelschijven enkele gezonde cellen, maakt er stamcellen van, en plant die in op al de plaatsen waar mijn tussenwervelschijven naar de filistijnen zijn... Volgende week start ik weer het joggen, heel geleidelijk, om eerst de overtollige kilo's er weer af te krijgen...
Dromen, want het zullen wel domen blijven... Maar dat is voor mij al een héél groot deel van de werkelijkheid !
Denk je eens in dat we het vermogen te dromen (ik heb het hier niet over de droom tijdens de slaap), waar zouden we dan staan? Ik denk dat het bewust wegdromen een van de grootste verwezenlijkingen is van de menselijke geest ! Ik denk dat er geen enkele ontwikkeling zou zijn geweest, zonder het vermogen te dromen. Als de man die een dikke boomstam naar zijn huis aan het slepen was, niet het vermogen had te dromen, dan zou hij wellicht nooit op het denkbeeld zijn gekomen dat het makkelijker was als hij die stam zou op rolletjes van stukken takken zou leggen en zo de stam voortduwen... Als er nooit iemand was die dicht genoeg bij een door de bliksem in brand geraakte boom was gaan staan om de warmte te voelen, en te dromen dat dit wel plezant zou zijn om bij zich te hebben op de koude winterdagen, dan zaten we hier wellicht nog in berenvellen te bibberen...
Nee, dromen is fantastisch !
Ik heb geen enkele benul van technische dingen, maar dat laat mij niettemin toch toe om dingen te fantaseren, die wellicht nuttig zouden kunnen zijn... Zo heb ik gedroomd van een veilige schroef, bout... Breng in de schroef verticale lijnen aan van een stof met een andere elektrische geleiding dan de rest, dan kun je een sensor aanbrengen in het gat waarin de schroef of bout draait, die verklikt als plots een wijziging van de geleiding optreedt... Je kunt dan zelfs een systeem inbouwen waarbij de sensor je vertelt welke schroef er loskomt en waar precies in de machine... Om niet te spreken over het feit dat inbreken via het losdraaien van de schroeven van een dakkoepelraam direct zou gemeld worden.... Ik denk niet dat dit al bestaat, ik gooi het idee hier zo maar neer, voor wie het wil uitwerken, ten bate van de mensheid...
Ik fantaseerde ook over de ultieme zonwering... Ik dacht daaraan, toen ik vol bewondering het systeem van latten bekeek die men aanbrengt bij de ramen van energieneutrale woningen... Die latten laten de winterse zon binnen, maar zodra de zon hoger gaat staan en meer dan gewenste warmte geeft, dan raakt hij niet meer in de woning binnen, want dan staan de latten in de weg. Je kent het systeem van de lattoflex wel, binnen in de woning. Ik dacht er aan, dat je in feite het idee van de lattoflex en de latten voor het raam zoudt kunnen combineren. Met een systeem van tandwielen, waarbij je op ieder tweede tandwiel een lat laat bewegen, kun je de lichtinval en zoninval regelen naar eigen behoefte, en bovendien kun je het ook gebruiken als rolluik... Wat uiteraard ook isolerend en veilig werkt... Heb jij ook van die ideeën ? Maar ben jij, net als ik, een oen wat techniek betreft ? Zet ze in een blog of zoiets, in de hoop dat er wel iemand zal zijn die ze oppikt en mogelijk maakt ... Of misschien aantoont dat je verkeerd bent (zit er dik in), maar laat geen ideeën meer verloren gaan... Wie weet is jou idee net het hebbeding dat hier of daar een mens red, of een onoplosbaar probleem plots wel oplost...
Durf je het aan ? Of denk je dat je ideeën helemaal gaga zijn ? Weet dan dat ook die ideeën net de aanleiding kunnen vormen om iets uit een andere invalshoek te bekijken...En zo kan je gaga-idee plots wel valabel blijken !!!
Doen !
tot de volgende ?
zaterdag, februari 07, 2009
Umberto Eco
"De slinger van Foucault"...
Een werk van niveau. Kortom, een meesterwerk !
Ik heb het zo net gekocht... op de rommelmarkt... voor de prijs van 50 cent, eurocent...
Ik stel me zo voor dat op een mooie zonnige dag, ene meneer Umberto op zijn dooie akkertje kuiert langs de vrolijke kraampjes van een rommelmarkt, en daar het werk waar hij op gezwoegd en gezweet heeft, waar hij opzoekingswerk en referenties heeft uitgeplozen, ziet liggen aan ... 50 cent, 20 van onze oude frankjes, zowat één gulden voor Henk en zijn landgenoten...
Zelf ben ik er uiteraard content mee, ik heb goedkoop een boek, een prachtboek op de kop kunnen tikken, maar ergens wringt er dan altijd iets, diep in mij... Ik heb dat niet voor een gewoon boek, zo eentje van dertien in een dozijn, maar een dergelijk werk, nee, dat doet mij een beetje pijn.
Voor de schrijver.
Het is precies een ontwaarding van een meesterwerk. Ik heb dat ook een beetje met een reproductie van een schilderij of een beeldhouwwerk... Ergens is dat een soort muntontwaarding. Het grote voordeel is natuurlijk dat wij op die manier ook een dergelijk werk in ons gewone werkmensenhuisje kunnen hangen of stellen, maar toch, het is een soort devaluatie van een kunstvoorwerp.
Ik heb dat ook met die nieuwste generatie van kunstbloemen, waar je werkelijk de bloem moet betasten om zeker te zijn dat het geen echte is... Ook dat geeft mij wat huiveringen. Ook dat is een beetje het vulgariseren van een heerlijk mooi iets, een wonder van de natuur, maar dat in een of andere kunststof.
Het heeft natuurlijk voordelen, nu kunnen mensen die maar moeten kijken naar een plant opdat hij zou verslensen, ook een bloem in huis hebben, ook al is het een kunstbloem, met wat geurstoffen op om de mens helemaal te misleiden. Maar het is niet echt. Het is niet dat wonder der natuur, of dat meesterwerk der schilderkunst... het is een nabootsing, nep, fake...
Toch geef ik er zelf ook aan toe, ik heb massa's boeken met reproducties, en kan vol genot daarin ronddwalen, als in mijn privé museum. Ik heb indertijd een reproductie van het werk van Dali, "The Cross of St John of the Cross" cadeau gedaan, om op de schoorsteen te hangen in plaats van de knoertlelijke kruisje dat er voorheen hing. Ik vind dit nog steeds de mooiste verzinnebeelding van de dood van Kristus voor de wereld.... En iedere keer heb ik weer een soort bewondering voor de geestelijke die het heeft aangedurfd om net aan Dali te vragen een Kruisbeeld te schilderen... Ik denk niet dat ik het persoonlijk zou hebben aangedurfd, ik zou bang zijn geweest dat hij met iets zou zijn gekomen waar de goegemeente van gechoqueerd zou zijn...
Maar ik heb het genoegen gehad, in mijn leven reeds heel wat meesterwerken te kunnen bekijken "in natura", de echte originele dingen..., en dan voel je niet alleen bewondering voor het werk, nee dan voel je ook ontzag ! Eerbied !
En dan ben ik blij dat ik een boek met reproducties kan meenemen naar huis, om weer dat gevoel op te roepen, thuis, in mijn zetel.
En het is net als bij de vele beeldjes, de vele fotootjes en wat nog allemaal die hier voor veel afstofwerk zorgt, het is meer, veel meer dan het ding die u, als bezoeker ziet staan of hangen... er hangt iets over, een sfeer van herinnering, van emotie, van piëteit... Jij ziet een kadertjes met een fotootje, ik zie een herinnering aan een vriend, of kennis, en dat kadertje, dat heeft Ghislain nog speciaal voor mij gemaakt... Bij sommige denk ik er zelfs nog bij, hé, dat heeft Koen daar opgehangen, en zie ik dus niet een kadertje, maar een heel verhaal, een heel stuk leven...
Ik denk dat Umberto Eco, telkens hij zijn boek ergens ziet staan of liggen, meer voelt dan alleen "Hé, daar ligt er nog eentje"...
Ik ben gek dat ik daar allemaal op denk, maar het is toch zo ? Een ding kan toch veel meer zijn dan het object ? Heb jij thuis niet ergens zoiets waarvan je zegt: "Dat gaat nooit weg, want dat is een herinnering aan ...".
Vandaag had ik een babbel met iemand die uit zijn huis weg moest, en die op een appartementje is terecht gekomen. Hij sprak er over hoe moeilijk het was om een heleboel van zijn leven weg te gooien, er was op het appartementje geen plaats voor al die kleine dingen des levens...
Enige blogs geleden sprak ik er al over dat je als mens geen huis moet hebben, maar een thuis... Al die dingen maken daar net een thuis van... Zelfs het putje in het plafond, er ooit ingekomen door een wegschietende kurk van een fles schuimwijn... Dat putje hoort daar, het maakt deel uit van het geheel, van thuis.
Ik weet niet of ik onder mijn lezers ook aquariofielen zitten? Ik heb bij toeval iets ontdekt, die ook jou kan gerieven. De vissen hadden enkele planten losgerukt, vallisneria's om precies te zijn (die planten met lintvormige bladeren die je in bijna elk aquarium ziet). In tegenstelling met vroeger, had ik die planten niet meteen weer geplant, maar gewoon laten drijven, waar ze bleven hangen aan een rots die maar net onder water steekt. De eerste keer dat ik het aquarium kuiste, zag ik dat die plantjes zich hadden vastgezet op die rots, en ik besloot ze te laten liggen, ze vormden ideale schuilplaatsen voor de kleine vissenjongen. Ik stelde vast dat die planten een enorme groei kenden, maar vooral dat ze massaal aan het bijkweken waren ! Iedere plant vormde lange uitlopers, en in een periode van enkele maanden had ik vele tiendtallen mooie nieuwe planten ! Nu laat ik steeds enkele planten liggen op de rotsen, en heb zoveel planten dat ik er regelmatig moet wegdoen... Als je de prijs van de planten kent, weet je dat die tip geld waard is !
tot de volgende ?
Een werk van niveau. Kortom, een meesterwerk !
Ik heb het zo net gekocht... op de rommelmarkt... voor de prijs van 50 cent, eurocent...
Ik stel me zo voor dat op een mooie zonnige dag, ene meneer Umberto op zijn dooie akkertje kuiert langs de vrolijke kraampjes van een rommelmarkt, en daar het werk waar hij op gezwoegd en gezweet heeft, waar hij opzoekingswerk en referenties heeft uitgeplozen, ziet liggen aan ... 50 cent, 20 van onze oude frankjes, zowat één gulden voor Henk en zijn landgenoten...
Zelf ben ik er uiteraard content mee, ik heb goedkoop een boek, een prachtboek op de kop kunnen tikken, maar ergens wringt er dan altijd iets, diep in mij... Ik heb dat niet voor een gewoon boek, zo eentje van dertien in een dozijn, maar een dergelijk werk, nee, dat doet mij een beetje pijn.
Voor de schrijver.
Het is precies een ontwaarding van een meesterwerk. Ik heb dat ook een beetje met een reproductie van een schilderij of een beeldhouwwerk... Ergens is dat een soort muntontwaarding. Het grote voordeel is natuurlijk dat wij op die manier ook een dergelijk werk in ons gewone werkmensenhuisje kunnen hangen of stellen, maar toch, het is een soort devaluatie van een kunstvoorwerp.
Ik heb dat ook met die nieuwste generatie van kunstbloemen, waar je werkelijk de bloem moet betasten om zeker te zijn dat het geen echte is... Ook dat geeft mij wat huiveringen. Ook dat is een beetje het vulgariseren van een heerlijk mooi iets, een wonder van de natuur, maar dat in een of andere kunststof.
Het heeft natuurlijk voordelen, nu kunnen mensen die maar moeten kijken naar een plant opdat hij zou verslensen, ook een bloem in huis hebben, ook al is het een kunstbloem, met wat geurstoffen op om de mens helemaal te misleiden. Maar het is niet echt. Het is niet dat wonder der natuur, of dat meesterwerk der schilderkunst... het is een nabootsing, nep, fake...
Toch geef ik er zelf ook aan toe, ik heb massa's boeken met reproducties, en kan vol genot daarin ronddwalen, als in mijn privé museum. Ik heb indertijd een reproductie van het werk van Dali, "The Cross of St John of the Cross" cadeau gedaan, om op de schoorsteen te hangen in plaats van de knoertlelijke kruisje dat er voorheen hing. Ik vind dit nog steeds de mooiste verzinnebeelding van de dood van Kristus voor de wereld.... En iedere keer heb ik weer een soort bewondering voor de geestelijke die het heeft aangedurfd om net aan Dali te vragen een Kruisbeeld te schilderen... Ik denk niet dat ik het persoonlijk zou hebben aangedurfd, ik zou bang zijn geweest dat hij met iets zou zijn gekomen waar de goegemeente van gechoqueerd zou zijn...
Maar ik heb het genoegen gehad, in mijn leven reeds heel wat meesterwerken te kunnen bekijken "in natura", de echte originele dingen..., en dan voel je niet alleen bewondering voor het werk, nee dan voel je ook ontzag ! Eerbied !
En dan ben ik blij dat ik een boek met reproducties kan meenemen naar huis, om weer dat gevoel op te roepen, thuis, in mijn zetel.
En het is net als bij de vele beeldjes, de vele fotootjes en wat nog allemaal die hier voor veel afstofwerk zorgt, het is meer, veel meer dan het ding die u, als bezoeker ziet staan of hangen... er hangt iets over, een sfeer van herinnering, van emotie, van piëteit... Jij ziet een kadertjes met een fotootje, ik zie een herinnering aan een vriend, of kennis, en dat kadertje, dat heeft Ghislain nog speciaal voor mij gemaakt... Bij sommige denk ik er zelfs nog bij, hé, dat heeft Koen daar opgehangen, en zie ik dus niet een kadertje, maar een heel verhaal, een heel stuk leven...
Ik denk dat Umberto Eco, telkens hij zijn boek ergens ziet staan of liggen, meer voelt dan alleen "Hé, daar ligt er nog eentje"...
Ik ben gek dat ik daar allemaal op denk, maar het is toch zo ? Een ding kan toch veel meer zijn dan het object ? Heb jij thuis niet ergens zoiets waarvan je zegt: "Dat gaat nooit weg, want dat is een herinnering aan ...".
Vandaag had ik een babbel met iemand die uit zijn huis weg moest, en die op een appartementje is terecht gekomen. Hij sprak er over hoe moeilijk het was om een heleboel van zijn leven weg te gooien, er was op het appartementje geen plaats voor al die kleine dingen des levens...
Enige blogs geleden sprak ik er al over dat je als mens geen huis moet hebben, maar een thuis... Al die dingen maken daar net een thuis van... Zelfs het putje in het plafond, er ooit ingekomen door een wegschietende kurk van een fles schuimwijn... Dat putje hoort daar, het maakt deel uit van het geheel, van thuis.
Ik weet niet of ik onder mijn lezers ook aquariofielen zitten? Ik heb bij toeval iets ontdekt, die ook jou kan gerieven. De vissen hadden enkele planten losgerukt, vallisneria's om precies te zijn (die planten met lintvormige bladeren die je in bijna elk aquarium ziet). In tegenstelling met vroeger, had ik die planten niet meteen weer geplant, maar gewoon laten drijven, waar ze bleven hangen aan een rots die maar net onder water steekt. De eerste keer dat ik het aquarium kuiste, zag ik dat die plantjes zich hadden vastgezet op die rots, en ik besloot ze te laten liggen, ze vormden ideale schuilplaatsen voor de kleine vissenjongen. Ik stelde vast dat die planten een enorme groei kenden, maar vooral dat ze massaal aan het bijkweken waren ! Iedere plant vormde lange uitlopers, en in een periode van enkele maanden had ik vele tiendtallen mooie nieuwe planten ! Nu laat ik steeds enkele planten liggen op de rotsen, en heb zoveel planten dat ik er regelmatig moet wegdoen... Als je de prijs van de planten kent, weet je dat die tip geld waard is !
tot de volgende ?
vrijdag, februari 06, 2009
Politieke operette...
In de namiddag kijkt Anny, als ze de tijd heeft, naar Thuis... Dat maakt dat de TV nogal eens aan blijft staan, als achtergrondlawaai, na de uitzending van haar soap. En twee keer in de week loop ik aldus het gevaar op de achtergrond geconfronteerd te worden met de Vlaamse en/of de Belgische politiek.
Na een hele periode van ergernis begon mij plots iets op te vallen !
Heel het scenario is zorgvuldig georkestreerd ! Eens je het door hebt, kun je niet anders dan bewondering hebben voor de orkestleider (lijder?).
Iedere keer staat er wel een echt hekel en belangrijk item op het programma, maar dat wordt heel doelbewust telkens zorgvuldig ingepakt in een leuk fait-divers... Stel, je wil over de penibele begroting praten, maar je wilt dat doen, ofwel zo kort mogelijk, of minstens zo laat dat de hoofdzaken netjes buiten de uitzending vallen... Wat doe je dan als regisseur ? Je zorgt dat je iets hebt waar heel de goegemeente verontwaardigd over is, en je zorgt dat je daarover, ook al is het in se heel onbelangrijk, uren discussie kunt voeren. Dat is heel gemakkelijk, je weet dat er altijd wel de een of de ander is die zich geroepen voelt de stem van het volk te laten horen, en de bevoegde minister antwoordt daar dan zo onhandig over dat er meteen daarop weer een heleboel reacties komen, waar op hij nog eens moet antwoorden, in geval van nood kan hij dit weer onhandig doen, met weer meer reacties, enzovoort, enzovoort...
Daartoe moet er desnoods echt iets gemaakt worden. Soms heb je "geluk", en is er een massamoordenaar aan het werk in een kindercrêche, maar anders vraag je aan de clown van het circus, Bertje de Bleiter, of hij eens even iets wil schrijven over de Joden of zo, iets waarvan je weet dat die of die wel zullen reageren...
Het gevolg ? De begroting verloopt sereen en buiten beeld, want de vroede heren zijn allemaal al eens in beeld geweest en hebben allemaal al hun kruit verschoten voor de ogen van TV-kijkend Vlaanderen...
djudedju...
Je moet toegeven, het is handig gespeeld, en hoewel ik wel kaas heb gegeten van onderhandelingstrategieën, had ik het van die bende bietekwieten niet verwacht, en dus ook niet meteen vermoed...
Je moet me niet geloven, maar kijk maar eens aandachtig, telkens weer beginnen ze met zo'n actueel feitje, zitten daarover uren te zeveren, en gaan pas aan het "werk" (?) als de uitzending afgelopen is. Dat wordt dan zonder veel herrie meerderheid tegen minderheid erdoor gejaagd...
Is het wellicht het feit dat steeds meer van die kluivers zelf dat spelletje kotsbeu worden, die de vele "mutaties" van partij naar partij veroorzaakt ?
Vorige week kregen wij hier een folder van de Lijst Deplakker, en daar zag ik een van de voormalige coryfeeën van de tsjeven in al zijn glorie blinken... Weer eentje dacht ik.
Mijn eerste reactie is dan steeds weer, van welke partij naar welke partij ze ook hiphoppen, dezelfde, "Hebben die lui geen principes meer ?"...
Maar ondertussen weet ik dat de vraagstelling verkeerd is ! We moeten veeleer vragen waarom de partijen geen principes meer hebben, of durven hebben...
Net zoals het vroeger een "schande" was om niet netjes naar de zondagsmis te gaan, is het nu bijna een schande wel te gaan. Op een of andere manier is er iets veranderd, dat maakt dat de mens niet meer voor zijn gedacht durft uit te komen. Het is ouderwets om principes te hebben, je bent antiek als je nog naar de kerk gaat, en je bent pas in als je zo oppervlakkig mogelijk bent...
De politieke partijen hebben die tendens gevolgd, en zien niet in, dat de meerderheid van de mensen diep in hun binnenste eigenlijk hopen op "vastigheid", op mensen met beginsels, op mensen met beleid... De meerderheid van de mensen verlangt niet dat ze loslopend vee zijn, ze verlangen diep in zich dat er mensen zijn die het "doen", die de leiding nemen, die de principes hoog houden. De massa is niet zo voor die ultieme liberalisering, en de verkiezingsuitslagen in de landen rondom ons tonen dit ook duidelijk aan, er is een duidelijke verrechtsing bezig, een terug naar een sterkere leiding. Kijk naar het voormalige Oostblok, en daar zie je een tendens naar terugkeer naar het communisme, de strakke lijn die zij daar kenden...
Helemaal gelukkig kunnen we daarmee zeker niet zijn, het risico dat we te ver terecht komen, en steeds meer vrijheid verliezen, is niet ondenkbaar.
Vandaar dat ik pleit dat de partijen weer eens echt een duidelijk programma zouden voorstaan, duidelijk beginselen hebben, een vastigheid bieden aan de massa die nu zwalpend zoekt naar een steun, en dan terecht komt bij extremen zoals Vlaams Balans en Lijst de plekker.... met alle risico's vandien.
Maar het is niet alleen in de politiek dat men niet meer durft uit te komen voor zijn principes, het kwaad is doorgedrongen in heel de maatschappij. Ook in de opvoeding is het volstrekt ouderwets om nog principes te hebben, en die ook door te geven. We prediken de ultieme vrijheid, en kijken dan verrast op als er zijn die die vrijheid net iets verder doorzetten dan we dachten... en voor de lol gaan straatracen, of drugs nemen voor de kick, of even een kindercrêche binnenwippen en...
Als je duidelijke regels hebt, en die ook standvastig verdedigt en behoudt, dan maak je het voor de kinderen - en de volwassenen!- veelal veel gemakkelijker om door het leven te gaan! Ze weten precies waaraan ze zich moeten houden. Maar als je telkens en telkens de regels verandert en steeds weer afwijkingen of vergoelijkingen doet, dan hoeft het je niet te verwonderen dan het kind -of de volwassenen- de grens niet meer herkent als grens, de palen zijn al zo dikwijls verzet en aangepast aan de behoeften van het moment, dat ze geen grens meer vormen...
Dit is geen dictatuur, dat is in tegendeel, de enige manier waarop een samenleving kan werken ! Vrijheid is niet het alles mogen doen naar eigen inzicht en lust, maar het mogen mee beslissen in de manier waarop de regels gemaakt worden. Maar er moeten dus wel degelijk regels zijn, duidelijke afspraken zijn... Anders werkt het systeem niet !
Dat wil dus zeggen dat iedereen die binnen een maatschappij wil gaan leven, ook de wetten en richtlijnen die daar heersen moet naleven. Dit stel ik er bij, omdat we momenteel ook dat niet meer durven doortrekken in onze maatschappij ! Het is niet logisch dat de wetgevingen en richtlijnen aangepast moeten worden aan de gewoonten en zeden van nieuwkomers in de maatschappij. Het is zij die zich naar de wetten van het land moeten gedragen, kunnen ze dat niet, dan horen ze hier niet thuis, en moeten ze terug naar waar dit wel zo is en wel zo kan. Dit is geen beperking van godsdienstvrijheid, maar net een waarborg ! Dit is geen beknotting van de vrijheid van de immigranten, maar net een opleggen van de richtlijnen en de principes van het land dat zij verkozen als nieuwe thuis.
Ik heb niets tegen Islam, Koran of om het even welke godsdienst, integendeel, ik heb er grote eerbied voor, maar niemand heeft het recht om te eisen dat de wetgeving aangepast wordt aan één godsdienst, als er godsdienstvrijheid is gewaarborgd ! Godsdienstvrijheid houdt immers in dat de eerbied er is voor elke godsdienst, en dat de beleving van die godsdienst niet hinderend werkt op een andere godsdienst of op de godsdienstlozen. Als men bijvoorbeeld van uit één groep eist dat zijn gelovigen een dag krijgen waarop alleen zij kunnen gebruik maken van het zwembad, dan kan dat alleen als je die mogelijkheid ook maakt voor de anderen, en dat je dan een dag krijgt waarop alleen katholieken, een dag voor de protestanten, een dag voor de animisten, een dag voor de... en zodra allen de rij zijn gepasseerd begin je weer van vooraf aan. Iedereen begrijpt dat dit niet kan, want dat is geen vrijheid, maar beknotting.
Vrijheid is immers niet het doordrukken van zijn eigen principes, maar het aanvaarden en het opstellen van regelmenten die voor iedereen zo aanvaardbaar en logisch mogelijk zijn.
Ik geloof dat we dat ook weer eens moeten durven stellen. En dat kunnen we alleen als we ook zelf weer principes hebben...
tot de volgende ?
Na een hele periode van ergernis begon mij plots iets op te vallen !
Heel het scenario is zorgvuldig georkestreerd ! Eens je het door hebt, kun je niet anders dan bewondering hebben voor de orkestleider (lijder?).
Iedere keer staat er wel een echt hekel en belangrijk item op het programma, maar dat wordt heel doelbewust telkens zorgvuldig ingepakt in een leuk fait-divers... Stel, je wil over de penibele begroting praten, maar je wilt dat doen, ofwel zo kort mogelijk, of minstens zo laat dat de hoofdzaken netjes buiten de uitzending vallen... Wat doe je dan als regisseur ? Je zorgt dat je iets hebt waar heel de goegemeente verontwaardigd over is, en je zorgt dat je daarover, ook al is het in se heel onbelangrijk, uren discussie kunt voeren. Dat is heel gemakkelijk, je weet dat er altijd wel de een of de ander is die zich geroepen voelt de stem van het volk te laten horen, en de bevoegde minister antwoordt daar dan zo onhandig over dat er meteen daarop weer een heleboel reacties komen, waar op hij nog eens moet antwoorden, in geval van nood kan hij dit weer onhandig doen, met weer meer reacties, enzovoort, enzovoort...
Daartoe moet er desnoods echt iets gemaakt worden. Soms heb je "geluk", en is er een massamoordenaar aan het werk in een kindercrêche, maar anders vraag je aan de clown van het circus, Bertje de Bleiter, of hij eens even iets wil schrijven over de Joden of zo, iets waarvan je weet dat die of die wel zullen reageren...
Het gevolg ? De begroting verloopt sereen en buiten beeld, want de vroede heren zijn allemaal al eens in beeld geweest en hebben allemaal al hun kruit verschoten voor de ogen van TV-kijkend Vlaanderen...
djudedju...
Je moet toegeven, het is handig gespeeld, en hoewel ik wel kaas heb gegeten van onderhandelingstrategieën, had ik het van die bende bietekwieten niet verwacht, en dus ook niet meteen vermoed...
Je moet me niet geloven, maar kijk maar eens aandachtig, telkens weer beginnen ze met zo'n actueel feitje, zitten daarover uren te zeveren, en gaan pas aan het "werk" (?) als de uitzending afgelopen is. Dat wordt dan zonder veel herrie meerderheid tegen minderheid erdoor gejaagd...
Is het wellicht het feit dat steeds meer van die kluivers zelf dat spelletje kotsbeu worden, die de vele "mutaties" van partij naar partij veroorzaakt ?
Vorige week kregen wij hier een folder van de Lijst Deplakker, en daar zag ik een van de voormalige coryfeeën van de tsjeven in al zijn glorie blinken... Weer eentje dacht ik.
Mijn eerste reactie is dan steeds weer, van welke partij naar welke partij ze ook hiphoppen, dezelfde, "Hebben die lui geen principes meer ?"...
Maar ondertussen weet ik dat de vraagstelling verkeerd is ! We moeten veeleer vragen waarom de partijen geen principes meer hebben, of durven hebben...
Net zoals het vroeger een "schande" was om niet netjes naar de zondagsmis te gaan, is het nu bijna een schande wel te gaan. Op een of andere manier is er iets veranderd, dat maakt dat de mens niet meer voor zijn gedacht durft uit te komen. Het is ouderwets om principes te hebben, je bent antiek als je nog naar de kerk gaat, en je bent pas in als je zo oppervlakkig mogelijk bent...
De politieke partijen hebben die tendens gevolgd, en zien niet in, dat de meerderheid van de mensen diep in hun binnenste eigenlijk hopen op "vastigheid", op mensen met beginsels, op mensen met beleid... De meerderheid van de mensen verlangt niet dat ze loslopend vee zijn, ze verlangen diep in zich dat er mensen zijn die het "doen", die de leiding nemen, die de principes hoog houden. De massa is niet zo voor die ultieme liberalisering, en de verkiezingsuitslagen in de landen rondom ons tonen dit ook duidelijk aan, er is een duidelijke verrechtsing bezig, een terug naar een sterkere leiding. Kijk naar het voormalige Oostblok, en daar zie je een tendens naar terugkeer naar het communisme, de strakke lijn die zij daar kenden...
Helemaal gelukkig kunnen we daarmee zeker niet zijn, het risico dat we te ver terecht komen, en steeds meer vrijheid verliezen, is niet ondenkbaar.
Vandaar dat ik pleit dat de partijen weer eens echt een duidelijk programma zouden voorstaan, duidelijk beginselen hebben, een vastigheid bieden aan de massa die nu zwalpend zoekt naar een steun, en dan terecht komt bij extremen zoals Vlaams Balans en Lijst de plekker.... met alle risico's vandien.
Maar het is niet alleen in de politiek dat men niet meer durft uit te komen voor zijn principes, het kwaad is doorgedrongen in heel de maatschappij. Ook in de opvoeding is het volstrekt ouderwets om nog principes te hebben, en die ook door te geven. We prediken de ultieme vrijheid, en kijken dan verrast op als er zijn die die vrijheid net iets verder doorzetten dan we dachten... en voor de lol gaan straatracen, of drugs nemen voor de kick, of even een kindercrêche binnenwippen en...
Als je duidelijke regels hebt, en die ook standvastig verdedigt en behoudt, dan maak je het voor de kinderen - en de volwassenen!- veelal veel gemakkelijker om door het leven te gaan! Ze weten precies waaraan ze zich moeten houden. Maar als je telkens en telkens de regels verandert en steeds weer afwijkingen of vergoelijkingen doet, dan hoeft het je niet te verwonderen dan het kind -of de volwassenen- de grens niet meer herkent als grens, de palen zijn al zo dikwijls verzet en aangepast aan de behoeften van het moment, dat ze geen grens meer vormen...
Dit is geen dictatuur, dat is in tegendeel, de enige manier waarop een samenleving kan werken ! Vrijheid is niet het alles mogen doen naar eigen inzicht en lust, maar het mogen mee beslissen in de manier waarop de regels gemaakt worden. Maar er moeten dus wel degelijk regels zijn, duidelijke afspraken zijn... Anders werkt het systeem niet !
Dat wil dus zeggen dat iedereen die binnen een maatschappij wil gaan leven, ook de wetten en richtlijnen die daar heersen moet naleven. Dit stel ik er bij, omdat we momenteel ook dat niet meer durven doortrekken in onze maatschappij ! Het is niet logisch dat de wetgevingen en richtlijnen aangepast moeten worden aan de gewoonten en zeden van nieuwkomers in de maatschappij. Het is zij die zich naar de wetten van het land moeten gedragen, kunnen ze dat niet, dan horen ze hier niet thuis, en moeten ze terug naar waar dit wel zo is en wel zo kan. Dit is geen beperking van godsdienstvrijheid, maar net een waarborg ! Dit is geen beknotting van de vrijheid van de immigranten, maar net een opleggen van de richtlijnen en de principes van het land dat zij verkozen als nieuwe thuis.
Ik heb niets tegen Islam, Koran of om het even welke godsdienst, integendeel, ik heb er grote eerbied voor, maar niemand heeft het recht om te eisen dat de wetgeving aangepast wordt aan één godsdienst, als er godsdienstvrijheid is gewaarborgd ! Godsdienstvrijheid houdt immers in dat de eerbied er is voor elke godsdienst, en dat de beleving van die godsdienst niet hinderend werkt op een andere godsdienst of op de godsdienstlozen. Als men bijvoorbeeld van uit één groep eist dat zijn gelovigen een dag krijgen waarop alleen zij kunnen gebruik maken van het zwembad, dan kan dat alleen als je die mogelijkheid ook maakt voor de anderen, en dat je dan een dag krijgt waarop alleen katholieken, een dag voor de protestanten, een dag voor de animisten, een dag voor de... en zodra allen de rij zijn gepasseerd begin je weer van vooraf aan. Iedereen begrijpt dat dit niet kan, want dat is geen vrijheid, maar beknotting.
Vrijheid is immers niet het doordrukken van zijn eigen principes, maar het aanvaarden en het opstellen van regelmenten die voor iedereen zo aanvaardbaar en logisch mogelijk zijn.
Ik geloof dat we dat ook weer eens moeten durven stellen. En dat kunnen we alleen als we ook zelf weer principes hebben...
tot de volgende ?
donderdag, februari 05, 2009
Ook bij de boeren crisis ???
Ik las een hoofding van een krantenartikel: " Wim van Huffel vindt eindelijk ploeg". Het moet dus wel heel slecht gaan bij de boeren, dat ze geen ploeg meer kunnen kopen, maar op de bonnefooi de velden afstruinen in de hoop her of der een verlaten ploeg te vinden !!!!
Hopelijk vindt betrokkene nu ook nog ergens een os, een paard of misschien wel een achtergelaten tractor, want zelf de ploeg trekken, dat is geen werk voor gewone mensen zoals u of ik, daar moet je Samson of Hercules voor heten, en hij heet gewoon Wim...
Wellicht heeft hij toch wel een akker, anders is zijn zoekwerk volkomen zinloos, en mogen wij misschien betreuren dat de boeren na alles verloren te hebben, aan verstandsverbijstering zijn beginnen lijden en ploegen zoeken, maar geen veld hebben om om te doen?
Nadat ik iets verder las, blijkt het over een wielrenner te gaan. Welke banden zou die op zijn fiets leggen om de ploeg te trekken ?
En niet in het minst, kan hij geen subsidie aanvragen om zijn volkomen milieuvriendelijke manier van boeren?
Hoe reageer jij nu op dergelijke nonsens ? Zit je nu te lachen, of denk je: hij is weer aan 't zeveren??? Sorry, als je dat laatste denkt, want dan zul je wel eens meer van die nonsens zijn tegengekomen in mijn blogjes, of je zult er nog wel meer tegenkomen, tenzij je natuurlijk nu onmiddellijk besluit mijn blog te vermijden vanaf nu tot in der eeuwigheid. Dat spijt me dan voor jou, want het moet erg zijn hele dagen rond te lopen met stijf gesteven en glad gestreken kaken.
Ik moet bekennen dat ik het heerlijk vind met woorden te spelen. Taal is voor mij niet alleen een middel om mij uit te drukken, nee, het is veel, veel meer dan dat! Taal is een middel om gevoelens mee te bespelen, om humor mee te maken, om mee te spelen, om mee te goochelen... Taal biedt een enorm palet aan mogelijkheden, je kunt er als het ware mee schilderen en beeldhouwen.
Taal kan ook misbruikt worden, denk aan de begeesterende redevoeringen van ene Adolf Hitler in een nog nabij verleden, en onlangs aan de redenaarskunst van ene Obama. Hopelijk misbruikt hij die gave niet om het volk en de wereld te misleiden... Yes, We can alles goed doen, maar We can alles verprutsen voor hetzelfde geld.
Met andere woorden, taal is ook een wapen ! Zegt men niet dat de pen scherper is dan het zwaard ?
Ik heb voor een groot deel, mijn boterham verdient met het geven van spreekbeurten. Ik had de gave mee gekregen van mijn vader, die ook een begenadigd spreker was. En ook hier is het zo dat oefening kunst baart ! Hoe meer je spreekt, hoe beter het je afgaat, tenminste, als je een beetje spreektalent hebt. In het begin schreef ik gans mijn spreekbeurt in het lang en het breed op, na een tijdje schreef ik alleen een korte inhoud, met de hoofpunten in een kleurtje gezet, en na enkele jaren had ik een briefje met een woord of tien voor me liggen, alleen nog de punten waarover ik het moest hebben... Daarmee kon ik makkelijk een spreekbeurt houden van een kleine twee uur. En ik lukte er in de mensen te doen luisteren, ik kon het zeggen op de manier die hen aansprak. Telkens ik andere sprekers hoorde, luisterde ik met aandacht, veel meer naar hun techniek, dan naar hun woorden. Iemand waar ik nu nog met bewondering aan terug denk is Jef Houthuys, de oud-voorzitter van het ACV... Die man kon op een of andere manier verstaanbaar fluisteren voor een ganse zaal volk. Hij klom tot grote hoogte in volume, om dan plots af te dalen tot die fluistering... Hij beheerste niet alleen het woord, maar ook zijn geluid !
Maar ik was bezig over taal... Als men spreekt over de grote uitvindingen, dan hoor je meestal het wiel roemen als grootste uitvinding, maar volgens mij is de grootste uitvinding van de mensheid de taal, zonder enige concurrentie ! Zonder de taal is er geen samenwerking, is er geen overlevering van verworven kennis, is het leven een steeds weer herbeginnen van nul.
Dank zij de taal en het daaraan vastzittende geschrift, kennen we nu nog de woorden en gedachten van mensen die al vele honderden jaren dood zijn, en kunnen wij nog steeds hun wijsheid benutten.
Het schrijven is wellicht nog belangrijker dan het gesproken woord, omdat je met het geschrift dingen kunt onthouden die niet zo eenvoudig verbaal over te maken zijn. Neem bijvoorbeeld de wiskundige stellingen van Pythagoras en andere vernuftelingen... Probeer ze maar eens uit te leggen zonder gebruik te maken van het geschrift...
Zonder al die geschriften zou een Einstein nooit van uit de stellingen van Newton gekomen zijn tot het weerleggen ervan met zijn relativiteitstheorie.
Die relativiteitstheorie die zegt dat de tijd relatief is, zegt dat niet alleen van de tijd, we vergeten nogal eens te vermelden dat hij dat ook zegt van massa en beeld...
Neem nu mij... In de ogen van mijn medeburgers, ben ik volgens de normen van de huidige mode en de regels van de gezondheid veels te dik, maar Einstein redt mij daaruit, want dank zij hem weet ik nu dat mijn massa slechts relatie is ! Stel dat er reizigers van uit de richting Sirius aankomen met een snelheid die die van het licht benadert, dan zouden zij mij zien als een soort lang stuk ijzerdraad dat bewoog. Mijn vrouw zouden ze wellicht niet eens opmerken. Dus voor hen zou ik helemaal niet dik zijn, maar heel, heel mager !
De waarheid gebiedt mij echter te vermelden dat voor reizigers die aan bijna lichtsnelheid van uit de hoek van Aldebaran naar hier komen gevlogen, ik wellicht een gruwelijk grote lompe massa bewegend blubber zou zijn... Olifanten lijken voor hen gewoon op bewegende bergen !
Vandaar dat mijn persoonlijke sympathie veeleer uit gaat naar de lui van Sirius...
Zie je, ik kan het niet laten... als je nu nog niet kan glimlachen, dan kan ik het ook niet helpen.
tot de volgende ?
Hopelijk vindt betrokkene nu ook nog ergens een os, een paard of misschien wel een achtergelaten tractor, want zelf de ploeg trekken, dat is geen werk voor gewone mensen zoals u of ik, daar moet je Samson of Hercules voor heten, en hij heet gewoon Wim...
Wellicht heeft hij toch wel een akker, anders is zijn zoekwerk volkomen zinloos, en mogen wij misschien betreuren dat de boeren na alles verloren te hebben, aan verstandsverbijstering zijn beginnen lijden en ploegen zoeken, maar geen veld hebben om om te doen?
Nadat ik iets verder las, blijkt het over een wielrenner te gaan. Welke banden zou die op zijn fiets leggen om de ploeg te trekken ?
En niet in het minst, kan hij geen subsidie aanvragen om zijn volkomen milieuvriendelijke manier van boeren?
Hoe reageer jij nu op dergelijke nonsens ? Zit je nu te lachen, of denk je: hij is weer aan 't zeveren??? Sorry, als je dat laatste denkt, want dan zul je wel eens meer van die nonsens zijn tegengekomen in mijn blogjes, of je zult er nog wel meer tegenkomen, tenzij je natuurlijk nu onmiddellijk besluit mijn blog te vermijden vanaf nu tot in der eeuwigheid. Dat spijt me dan voor jou, want het moet erg zijn hele dagen rond te lopen met stijf gesteven en glad gestreken kaken.
Ik moet bekennen dat ik het heerlijk vind met woorden te spelen. Taal is voor mij niet alleen een middel om mij uit te drukken, nee, het is veel, veel meer dan dat! Taal is een middel om gevoelens mee te bespelen, om humor mee te maken, om mee te spelen, om mee te goochelen... Taal biedt een enorm palet aan mogelijkheden, je kunt er als het ware mee schilderen en beeldhouwen.
Taal kan ook misbruikt worden, denk aan de begeesterende redevoeringen van ene Adolf Hitler in een nog nabij verleden, en onlangs aan de redenaarskunst van ene Obama. Hopelijk misbruikt hij die gave niet om het volk en de wereld te misleiden... Yes, We can alles goed doen, maar We can alles verprutsen voor hetzelfde geld.
Met andere woorden, taal is ook een wapen ! Zegt men niet dat de pen scherper is dan het zwaard ?
Ik heb voor een groot deel, mijn boterham verdient met het geven van spreekbeurten. Ik had de gave mee gekregen van mijn vader, die ook een begenadigd spreker was. En ook hier is het zo dat oefening kunst baart ! Hoe meer je spreekt, hoe beter het je afgaat, tenminste, als je een beetje spreektalent hebt. In het begin schreef ik gans mijn spreekbeurt in het lang en het breed op, na een tijdje schreef ik alleen een korte inhoud, met de hoofpunten in een kleurtje gezet, en na enkele jaren had ik een briefje met een woord of tien voor me liggen, alleen nog de punten waarover ik het moest hebben... Daarmee kon ik makkelijk een spreekbeurt houden van een kleine twee uur. En ik lukte er in de mensen te doen luisteren, ik kon het zeggen op de manier die hen aansprak. Telkens ik andere sprekers hoorde, luisterde ik met aandacht, veel meer naar hun techniek, dan naar hun woorden. Iemand waar ik nu nog met bewondering aan terug denk is Jef Houthuys, de oud-voorzitter van het ACV... Die man kon op een of andere manier verstaanbaar fluisteren voor een ganse zaal volk. Hij klom tot grote hoogte in volume, om dan plots af te dalen tot die fluistering... Hij beheerste niet alleen het woord, maar ook zijn geluid !
Maar ik was bezig over taal... Als men spreekt over de grote uitvindingen, dan hoor je meestal het wiel roemen als grootste uitvinding, maar volgens mij is de grootste uitvinding van de mensheid de taal, zonder enige concurrentie ! Zonder de taal is er geen samenwerking, is er geen overlevering van verworven kennis, is het leven een steeds weer herbeginnen van nul.
Dank zij de taal en het daaraan vastzittende geschrift, kennen we nu nog de woorden en gedachten van mensen die al vele honderden jaren dood zijn, en kunnen wij nog steeds hun wijsheid benutten.
Het schrijven is wellicht nog belangrijker dan het gesproken woord, omdat je met het geschrift dingen kunt onthouden die niet zo eenvoudig verbaal over te maken zijn. Neem bijvoorbeeld de wiskundige stellingen van Pythagoras en andere vernuftelingen... Probeer ze maar eens uit te leggen zonder gebruik te maken van het geschrift...
Zonder al die geschriften zou een Einstein nooit van uit de stellingen van Newton gekomen zijn tot het weerleggen ervan met zijn relativiteitstheorie.
Die relativiteitstheorie die zegt dat de tijd relatief is, zegt dat niet alleen van de tijd, we vergeten nogal eens te vermelden dat hij dat ook zegt van massa en beeld...
Neem nu mij... In de ogen van mijn medeburgers, ben ik volgens de normen van de huidige mode en de regels van de gezondheid veels te dik, maar Einstein redt mij daaruit, want dank zij hem weet ik nu dat mijn massa slechts relatie is ! Stel dat er reizigers van uit de richting Sirius aankomen met een snelheid die die van het licht benadert, dan zouden zij mij zien als een soort lang stuk ijzerdraad dat bewoog. Mijn vrouw zouden ze wellicht niet eens opmerken. Dus voor hen zou ik helemaal niet dik zijn, maar heel, heel mager !
De waarheid gebiedt mij echter te vermelden dat voor reizigers die aan bijna lichtsnelheid van uit de hoek van Aldebaran naar hier komen gevlogen, ik wellicht een gruwelijk grote lompe massa bewegend blubber zou zijn... Olifanten lijken voor hen gewoon op bewegende bergen !
Vandaar dat mijn persoonlijke sympathie veeleer uit gaat naar de lui van Sirius...
Zie je, ik kan het niet laten... als je nu nog niet kan glimlachen, dan kan ik het ook niet helpen.
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)