Gisterenmiddag, om kwart voor twee, dus zowat op het echt middaguur volgens de zon, was het hier, in de halfschaduw nog -7.5° Celsius ! Dan lees ik in de krant dat in mijn geboortestad Oostende, de minimumtemperatuur maar -8° was... 't Scheelt dus een vest.
We wonen hier zowat 100 km landinwaarts, en toch scheelt de temperatuur en het weer in het algemeen heel veel van het weer daar aan de kust. En het feit dat we hier dan nog eens net op nog geen 100 meter boven de zeespiegel zitten heeft ook invloed. Met andere woorden, zelfs dergelijke futiliteiten hebben invloed op het weerbeeld.
Iets om te onthouden: ook futiliteiten hebben invloed op het weerbeeld.
Dus heeft die minieme hoeveelheid CO2 (in het geheel gezien is het maar een miniem iets) misschien toch ook wel een gevolg. Ik geloof nooit dat dit alleen de Global Warming veroorzaakt, maar misschien geeft het die verwarming nog een duwtje in de rug waardoor alles nog wat rapper gaat dan het geval zou zijn als alles natuurlijk zou verlopen?
We mogen door die plotse koudegolf niet vergeten dat Moeder Aarde ziek is, en dat we hoognodig de zieke moeten verzorgen !
In het Taoïsme zegt men dat ieder levend wezen (=microkosmos) een weerspiegeling is van de macrokosmos (De Aarde)... en dat dus de ziekten van de ene ook weerspiegelen op de andere. Ze gaan nog een hele stap verder door te stellen dat, als je dus één microkosmos kunt helen, je ook de macrokosmos hebt geheeld...
Ik zie wel iets in dat beeld.
Ik ben ervan overtuigd dat de ziekte van de aarde zich weerspiegelt in de ziekten van de mensheid! Nooit eerder waren er zoveel mensen met allergieën, met ADHD, met MS, met Parkinson, Alzheimer en kanker, als nu in onze wereld... Hoe zieker de aard is, hoe zieker ook de mensheid is...
Ook de manier waarop de ziektes ontstaan lijken me veel gemeen te hebben: we vergiftigen de aarde, en zie heel wat van die ziektes lijken verband te houden met vergiftiging door stoffen in ons voedsel, in ons water (!) en in de materialen die wij gebruiken om ons te beschermen (?) kledij en woning...
We gaan in onze leefwereld steeds verder van een natuurlijke omgeving staan, en we vernietigen de natuur op grote schaal in de verder liggende gebieden.
Heel wat studies wijzen er op dat de moderne kwalen inderdaad door de invloed, de inbreng van vreemde stoffen ontstaan... Net zoals wij met vreemde stoffen ook de aarde vergiftigen.
Met andere woorden, het lijkt wel of wij zelf bezig zijn met onze eigen vernietiging.
Volgens de Hopi Indianen zitten wij nu volop in de eindtijd van de mens. Na ons komt de tijd van het knaagdier en het insect. Het lijkt bizar dat juist daar ook de sterkste overlevers gevonden worden...
Ik hoop dat we niet in de eindtijd van de mensheid zitten... Ik zou graag -zo niet zien- weten dat er nog een toekomst is voor mijn kleinkinderen en achterkleinkinderen en achterachterachter... Ik mag er niet van dromen dat zij de dood van de aarde zoals wij die nu kennen zouden moeten meesterven... Vooral dat meesterven met een doodzieke aarde schrikt mij af, want het lijkt me dat heel wat van die moderne "beschavingsziekten" (of zijn het vergiftigingsziekten?) lijken mij geen leuk doodgaan... Doodgaan op zich lijkt me al niet leuk, maar sommige van die aftakelingsziekten lijken me verschrikkelijk... Het is een langzaam en pijnlijk proces...Net zoiets als we nu de Aarde bezorgen... ?
Ik ben geen groene jongen, ik heb zelfs een hekel aan dat woord, omdat heel wat van die bewegingen die onder die noemer schuil gaan, zich niet bezig houden met een gezonde mens op een gezonde aarde, maar alleen met de uiterlijke aarde, het mooi ogen, niet het geheel van samenleven van de mens met de aarde. Ons leven op de aarde moet als een Huwelijk zijn, waarbij we elkaar steunen, onderhouden en samen vrucht voortbrengen. Er kan en mag geen scheeftrekken van die werkelijkheid zijn, anders loopt het faliekant af voor een van de partijen en dus ook voor de ander. Als wij de aarde om zijn voortbrengselen vragen, dan vraagt de aarde ons het wisselgeld daartoe. Geven wij dat niet, dan putten wij de aarde uit en doden haar. Kijk naar de steeds verder gaande woestijnvorming, waar in veel gevallen de mens mede schuld aan heeft.
Anderzijds is het zo dat de mens niet kan zonder de vruchten van de aarde, en dus wel de aarde moet bewerken, en haar grondstoffen gebruiken... Maar wij moeten zorgvuldig zijn met het gebruik, en zorgen dat we de leefbaarheid van deze gebieden behouden. Alles hangt samen. Als we dat nu nog niet beseffen, dan zullen we het nooit meer beseffen, omdat we de kans niet meer zullen krijgen verder de aarde aan te tasten zonder dat zij ons in dezelfde mate zal aantasten. Doden wij de aarde, dan doden wij onszelf.
Er is ook een ander scenario mogelijk... Het is duidelijk uit fossielen en dergelijke vastgesteld, dat de aarde al meerdere keren van polen is gewisseld... Door dat de aarde niet perfect rond is, schommelt de aarde wat. Mocht er nu iets gebeuren waardoor het schommelen erger, te erg wordt, dan kan ook nu de aarde plots van pool veranderen... Kan de aarde dus omdraaien zodat de Noordpool onderaan komt te zitten en de Zuidpool bovenaan. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken wat dit voor catastrofale gevolgen zou hebben ! Tsunami's zouden maar kleine rampjes zijn vergeleken met wat dan zou gebeuren.
Volgens sommigen zou het afscheuren van de enorme ijsmassa die nu vasthangt aan het Zuidpoolcontinent, voldoende zijn om de schommelingen van de aarde dusdanig te ontregelen dat een turnover er in zit...
Volgens mij is dat veel meer het reeële gevaar van een Global Warming...
Dat is een echt doemscenario, het einde van de wereld.
Een nieuwe grote vloed waaraan de aarde kapot gaat en er weinig of geen mensen zouden overblijven... Is het een van die voorgaande poolwisselingen die in ons collectieve geheugen is blijven hangen als we spreken over Noach ???
Goed mogelijk dat we dan in de tijd van de insecten en de knaagdieren komen...
Hoog tijd dat we ons bezinnen en alles op alles zetten om de aarde gezond te houden.
tot de volgende ?
woensdag, januari 07, 2009
dinsdag, januari 06, 2009
ziekjes
Gisterenvoormiddag, ik had net gedaan met het schrijven van mijn blog, ging de telefoon...
Veerle. Of ik Gwendolyn kon gaan halen op de school, ze was ziek geworden en had overgegeven...Ah ja, zeker...had ik dan keus ?
Dus ik voorzichtig de baan op, want hier voor de deur was het nog steeds behoorlijk glad, en naar de school. Gelukkig was de baan vrij, eens ik op de grote baan was. Ik ben met mijn auto de koer van de speelplaats opgereden, want er was in de nabijheid geen parkeerplaats te vinden. Daar stond ik dan... Waar zou ik de zieke kunnen vinden?
Gelukkig was er blijkbaar net een klaswissel, en verscheidene groepjes kinderen en juffen, moesten rond mijn auto wandelen van klas naar klas... Ik klampte een van de juffen aan, waarschijnlijk een lid van een basketbalclub, want ze was verschrikkelijk lang, en vroeg of ze de zieke kon verwittigen dat ik er was. Je zult de zieke vinden... Ik liet ze niet uitspreken, en wijzend op mijn stok en mijn invaliditeitskaart achter de ruit van mijn auto, vroeg ik nogmaals of ze de zieke wilde laten komen. Ze deed het, en enkele ogenblikken later verscheen Gwendolyn.
Heb je al eens op je zolder een vergeten krant van jaren terug weer gevonden ? Wel, dat kleur had ze... Nog één tintje lichter, en ik zou er zeker van zijn dat ze al lang overleden was. Roodharigen zijn van nature al bleker van tint, maar als ze ziek zijn... verschrikkelijk !
Precies op ze zijn, op sterven na, dood.
Ik heb ze dan maar naar huis gevoerd... Ze heeft niet overgegeven in de auto (oef!). En Veerle deed meteen de deur open toen ik eens toeterde bij mijn aankomst.
Vanmorgen hoorde ik de telefoon overgaan. Veerle. Kimberly was ook thuis, ook ziek.
Ik werk al jaren mee aan de grote griepmeting, en volg dus het verloop van het verschijnsel griep op de voet. Ik heb zelden zo'n plotse scherpe stijging van het aantal griepgevallen gezien als nu. Je moet zelf maar eens gaan zien naar de website van de grote griepmeting (via google of yahoo vindje het meteen) en als je toch gaat zien, schrijf je dan meteen in om mee te werken... Enne kijk eens goed, je ziet er ook publiciteit voor...oscillococcinum... Je ziet dat ik mijn medicatie van goede bron heb hé !!! Ik heb gisteren, na het thuiskomen met Gwendolyn, ter preventie enkele van die buisjes opgesabbeld... kwestie van geen griep te krijgen... Ik heb ook Veerle verwittigd dat ze meteen ook enkele tubekes moest opzuigen... Beter voorkomen dan...juist ja.
Vandaag gaan we dan weer op grote boodschappentocht...Voor ons en voor Veerle. We hebben dus twee lijstjes mee, of liever een lijstje voor ons en een lijst voor Veerle... We zijn een beetje vergeten hoeveel een jong gezin met kinderen wel nodig heeft... Het is telkens een beetje schrikken... We zijn dat blijkbaar vergeten, alhoewel... Als ik achteruit kijk, dan herinner ik me de wekelijkse tocht naar de markt, met telkens hele massa's kabassen in mijn koffer tot gevolg. Bovendien ging Anny dan ook nog minstens één keer in de maand mee naar de GB in Ronse, waar ze telkens ook met een bomvolle kar naar buiten kwam...
En dan denk ik plots aan die negertjes in die arme, doodarme landen... Wat zouden die wel denken als ze ons zo bezig zagen?
Niet alleen drie keer volle bak eten, maar dan ook nog l'embarras du choix, wat gaan we vandaag eens eten?
djudedju
't Is toch helemaal niet eerlijk verdeeld hé?
En dan kijken we met een zak chips in de handen 's avonds naar het nieuws waar je regelmatig kinderen ziet dir sterven van de honger (ik wou creperen schrijven, maar wil niet shockeren.).
En dan wordt er weer een groooote inzamelactie gehouden, en dan sussen we ons geweten en stoppen vijf euro in de bus van de collectant... En horen hoeveel miljoen er opgehaald werd, en vinden ons zelf och zo mild en zo voortreffelijk...
En eten verder chips al kijkend naar de honger.
djudedjudeju
De zon schijnt ! Op de sneeuw ! Het licht is zo licht dat het bijna pijn doet aan je ogen !
De lucht lijkt heel zuiver, en je ziet heel ver, heel scherp.
Nu zou je met een luchtballon moeten kunnen vliegen boven de wereld uit... en kijken naar beneden, naar de nijvere mieren... en als de krekel luid zingen van geluk. (Veel beter dan de krekel, want wij hebben eten en kleren zat)
Kijken naar de speelgoedautootjes en de dikke vrachttorren op de baan.
En blikken naar oneindig naar waar de hemel overgaat in een wazige aarde...
Plots beseffen hoe klein we zijn.
En hoeveel van de aarde wij alleen al op eten.
En niets laten voor de anderen.
Och neen, ik ga het niet oplossen, ik ben ook niet St Frans die alles gaat weggeven en in een ruigharen pij ga prediken tegen de dieren, omdat die beter luisteren dan de mensen... Ik ben net zo goed als jij, de man die weet hoe verkeerd het is, maar verder zijn eigen pensje vult met veel genot van en voor het goede der aarde... En die voor mijn volle heerlijke bord zittend, helemaal niet meer denkt aan die anderen, die hongerigen...
Maar toch prikt het nu en dan.
... krabben we weer wat met vijf euro in de pot der collectant...
en eten verder... 't waren weer die ambetanterikken van 11.11.11...
Komt er een aan de deur met zeep, voor de beschuttende werkplaatsen... Ik vraag zijn kaart, hij zwaait wat met een kaart, maar als ik hem echt wil bekijken begint hij mij uit te schelden. Ik bel, als lid van de BIN (Buurt Informatie Netwerk) naar de politie, maar ze vinden geen leurder meer. De politie komt langs om te zeggen dat die man al een hele tijd wordt gezocht, heeft vermoedelijk banden met een inbrekersbende...
En joep, ik heb weer een argument om geen compassie meer te hebben.
Net of het kwaad van de een, de honger van de anderen stilt.
Met oudejaar zagen we acties voor de hongerigen in eigen land. En dan kijken we wat verwonderd toe, hoe kan dat, in onze volmaakte maatschappij ?
Het is helemaal niet moeilijk... Net zoals ze bandieten laten lopen omdat er een papiertje niet in orde is, zo val je uit de boot der sociale voorzieningen als je bepaalde pampiertjes mist... en je zit in een onontwarbare knoop met de administratie.
Ik weet eerlijk niet wat erger is, die bandieten die zomaar vrij komen, of die mensen die nergens meer blijken thuis te horen...en die daardoor ook nergens binnen kunnen...
Och, ik weet het wel ! Het ergste is een oeverloze bikkelharde onwrikbare administratie, die alleen de formulieren ziet, en niet meer de mens er achter... Mocht dat er wel zijn, dan zou men die armen weer in het circuit krijgen en die bandieten in de cel...
We hebben een ministerie van administratieve vereenvoudiging !
Heb je er een enig idee van hoeveel formuliertjes die al ontworpen hebben ???
tot de volgende ?
Veerle. Of ik Gwendolyn kon gaan halen op de school, ze was ziek geworden en had overgegeven...Ah ja, zeker...had ik dan keus ?
Dus ik voorzichtig de baan op, want hier voor de deur was het nog steeds behoorlijk glad, en naar de school. Gelukkig was de baan vrij, eens ik op de grote baan was. Ik ben met mijn auto de koer van de speelplaats opgereden, want er was in de nabijheid geen parkeerplaats te vinden. Daar stond ik dan... Waar zou ik de zieke kunnen vinden?
Gelukkig was er blijkbaar net een klaswissel, en verscheidene groepjes kinderen en juffen, moesten rond mijn auto wandelen van klas naar klas... Ik klampte een van de juffen aan, waarschijnlijk een lid van een basketbalclub, want ze was verschrikkelijk lang, en vroeg of ze de zieke kon verwittigen dat ik er was. Je zult de zieke vinden... Ik liet ze niet uitspreken, en wijzend op mijn stok en mijn invaliditeitskaart achter de ruit van mijn auto, vroeg ik nogmaals of ze de zieke wilde laten komen. Ze deed het, en enkele ogenblikken later verscheen Gwendolyn.
Heb je al eens op je zolder een vergeten krant van jaren terug weer gevonden ? Wel, dat kleur had ze... Nog één tintje lichter, en ik zou er zeker van zijn dat ze al lang overleden was. Roodharigen zijn van nature al bleker van tint, maar als ze ziek zijn... verschrikkelijk !
Precies op ze zijn, op sterven na, dood.
Ik heb ze dan maar naar huis gevoerd... Ze heeft niet overgegeven in de auto (oef!). En Veerle deed meteen de deur open toen ik eens toeterde bij mijn aankomst.
Vanmorgen hoorde ik de telefoon overgaan. Veerle. Kimberly was ook thuis, ook ziek.
Ik werk al jaren mee aan de grote griepmeting, en volg dus het verloop van het verschijnsel griep op de voet. Ik heb zelden zo'n plotse scherpe stijging van het aantal griepgevallen gezien als nu. Je moet zelf maar eens gaan zien naar de website van de grote griepmeting (via google of yahoo vindje het meteen) en als je toch gaat zien, schrijf je dan meteen in om mee te werken... Enne kijk eens goed, je ziet er ook publiciteit voor...oscillococcinum... Je ziet dat ik mijn medicatie van goede bron heb hé !!! Ik heb gisteren, na het thuiskomen met Gwendolyn, ter preventie enkele van die buisjes opgesabbeld... kwestie van geen griep te krijgen... Ik heb ook Veerle verwittigd dat ze meteen ook enkele tubekes moest opzuigen... Beter voorkomen dan...juist ja.
Vandaag gaan we dan weer op grote boodschappentocht...Voor ons en voor Veerle. We hebben dus twee lijstjes mee, of liever een lijstje voor ons en een lijst voor Veerle... We zijn een beetje vergeten hoeveel een jong gezin met kinderen wel nodig heeft... Het is telkens een beetje schrikken... We zijn dat blijkbaar vergeten, alhoewel... Als ik achteruit kijk, dan herinner ik me de wekelijkse tocht naar de markt, met telkens hele massa's kabassen in mijn koffer tot gevolg. Bovendien ging Anny dan ook nog minstens één keer in de maand mee naar de GB in Ronse, waar ze telkens ook met een bomvolle kar naar buiten kwam...
En dan denk ik plots aan die negertjes in die arme, doodarme landen... Wat zouden die wel denken als ze ons zo bezig zagen?
Niet alleen drie keer volle bak eten, maar dan ook nog l'embarras du choix, wat gaan we vandaag eens eten?
djudedju
't Is toch helemaal niet eerlijk verdeeld hé?
En dan kijken we met een zak chips in de handen 's avonds naar het nieuws waar je regelmatig kinderen ziet dir sterven van de honger (ik wou creperen schrijven, maar wil niet shockeren.).
En dan wordt er weer een groooote inzamelactie gehouden, en dan sussen we ons geweten en stoppen vijf euro in de bus van de collectant... En horen hoeveel miljoen er opgehaald werd, en vinden ons zelf och zo mild en zo voortreffelijk...
En eten verder chips al kijkend naar de honger.
djudedjudeju
De zon schijnt ! Op de sneeuw ! Het licht is zo licht dat het bijna pijn doet aan je ogen !
De lucht lijkt heel zuiver, en je ziet heel ver, heel scherp.
Nu zou je met een luchtballon moeten kunnen vliegen boven de wereld uit... en kijken naar beneden, naar de nijvere mieren... en als de krekel luid zingen van geluk. (Veel beter dan de krekel, want wij hebben eten en kleren zat)
Kijken naar de speelgoedautootjes en de dikke vrachttorren op de baan.
En blikken naar oneindig naar waar de hemel overgaat in een wazige aarde...
Plots beseffen hoe klein we zijn.
En hoeveel van de aarde wij alleen al op eten.
En niets laten voor de anderen.
Och neen, ik ga het niet oplossen, ik ben ook niet St Frans die alles gaat weggeven en in een ruigharen pij ga prediken tegen de dieren, omdat die beter luisteren dan de mensen... Ik ben net zo goed als jij, de man die weet hoe verkeerd het is, maar verder zijn eigen pensje vult met veel genot van en voor het goede der aarde... En die voor mijn volle heerlijke bord zittend, helemaal niet meer denkt aan die anderen, die hongerigen...
Maar toch prikt het nu en dan.
... krabben we weer wat met vijf euro in de pot der collectant...
en eten verder... 't waren weer die ambetanterikken van 11.11.11...
Komt er een aan de deur met zeep, voor de beschuttende werkplaatsen... Ik vraag zijn kaart, hij zwaait wat met een kaart, maar als ik hem echt wil bekijken begint hij mij uit te schelden. Ik bel, als lid van de BIN (Buurt Informatie Netwerk) naar de politie, maar ze vinden geen leurder meer. De politie komt langs om te zeggen dat die man al een hele tijd wordt gezocht, heeft vermoedelijk banden met een inbrekersbende...
En joep, ik heb weer een argument om geen compassie meer te hebben.
Net of het kwaad van de een, de honger van de anderen stilt.
Met oudejaar zagen we acties voor de hongerigen in eigen land. En dan kijken we wat verwonderd toe, hoe kan dat, in onze volmaakte maatschappij ?
Het is helemaal niet moeilijk... Net zoals ze bandieten laten lopen omdat er een papiertje niet in orde is, zo val je uit de boot der sociale voorzieningen als je bepaalde pampiertjes mist... en je zit in een onontwarbare knoop met de administratie.
Ik weet eerlijk niet wat erger is, die bandieten die zomaar vrij komen, of die mensen die nergens meer blijken thuis te horen...en die daardoor ook nergens binnen kunnen...
Och, ik weet het wel ! Het ergste is een oeverloze bikkelharde onwrikbare administratie, die alleen de formulieren ziet, en niet meer de mens er achter... Mocht dat er wel zijn, dan zou men die armen weer in het circuit krijgen en die bandieten in de cel...
We hebben een ministerie van administratieve vereenvoudiging !
Heb je er een enig idee van hoeveel formuliertjes die al ontworpen hebben ???
tot de volgende ?
maandag, januari 05, 2009
't sneuit !
De grond is wit, de nevel wit, de wolken waar nog sneeuw in zit, zijn wit, dat zacht vergrijzeld, het witgetakt geboomte zit met witte rijm beijzeld...
Prachtig stukje poëzie waarin de -it telkens weer doorklinkt en tot het zangerige ...ijzeld vergaat.
Mooi...
Een tekst die zingt als het ware.
Er ligt een goede drie centimeter sneeuw, en je ziet maar een vijftig meter ver van de zware nevel. Nu en dan zie je een verdwaalde sneeuwvlok passeren, waarvan je niet weet of het een nieuwe is, of eentje die van een tak naar beneden dwarrelt.
De wereld lijkt in een lijkwade gewikkeld. Alles is stil, opgeslorpt in de mist en de sneeuw. Alles lijkt in een kleur te zitten (Hoofdwas: op 60 ° graden te wassen: witgoed)
Voor mij is sneeuw pas echt mooi als er zon op zit, die dan de weerkaatsing op die witte bodem plots wel vijf keer lijkt te schijnen.
En... sneeuw is het mooist van al... op een ander...
Ik hou nu eenmaal niet zo erg van die gladde wegen. Nu ben ik wel bij de groep gekomen die de sneeuw de sneeuw kan laten, en pas buiten moet als ik het zelf wil, maar er zijn er genoeg die nu in dit weer naar hun werk, naar school moeten, en die risico's lopen door het gladde wegdek.
En sinds mijn grote sneeuwavontuur in het begin van ons huwelijk, ben ik zeker geen vriend meer van de sneeuw.
Ik heb die keer zo'n 4.30' uur geworsteld met mijn veloke om de 15 kilometers af te leggen van mijn werk naar huis... Ik heb op momenten echt gemeend dat ik de weg volkomen kwijt was, tot ik plots weer vaag een licht van een lantaarnpaal zag schemeren... Ik heb in grachten gelegen, ik heb door de sneeuw gebaggerd... en was steendoodmoe en ijskoud toen ik eindelijk thuis kwam bij mijn ondertussen dodelijk ongeruste vrouwtje...
Sinds die sneeuw heb ik telkens ik sneeuw zie, iets van een schrikgevoel. Vroeger was dat nog veel erger, ik kreeg echt een wee gevoel in mijn buik bij het zien van sneeuw...
Ik wens het niemand toe, zo'n sneeuwavontuur... Het moet nu bij of omtrent veertig jaar geleden zijn, maar ik zie mezelf nog sukkelen en zoeken naar de baan in een ondoorzichtige muur van voortstormende sneeuwkristallen, die ieder stukje van mijn gezicht die bloot was geselden, en die maakten dat ik om de zoveel seconden mijn bril moest afvegen met een bevroren handschoen.
Als ik op tv van die mannekens zie die in de himalaya op die bergen klauteren in de sneeuw, als ik er eentje zie die voor zijn plezier een slede voorttrekt op een van onze polen, dan denk ik bij mezelf: "Gekken !"...
Zij noemen dat een avontuur, een uitdaging, ik noem dat gekkenwerk. Net zoals het beklimmen van een bijna onbeklimbare bergwand... Wie heeft daar wat aan ? Wat brengt dat op ? Het avontuur ? de kick ? Ze doen maar, maar voor mij zijn dat geen helden, maar gestoorden. Het is al erg dat een mens soms niet anders kan dan risico's nemen, maar het ook nog een beetje gaan doen voor de lol ? Laat maar... niet voor mij.
Kijk, mocht er een vliegtuig neergestort zijn op de noordpool, en er trekken mensen naar toe met sleden en dergelijke, dan heeft dat nut, dan is dat iets wat moet gedaan worden, en het maakt het niet minder gevaarlijk, maar dan heeft het tenminste een nuttig doel... Maar zo maar, voor de kick van grote hoogte springen hangend aan een elastiek... De max, de ultieme kick... De dood in de ogen kijken... Als er eens eentje van de berg kiepert, of zo'n elastiek breekt... is dat dan een ongeval, of hoort het eerder thuis in wat prof. Ghijsbrecht eertijds omschreef in zijn boek zelfmoord en dubbel zelfmoord ??? Want bekijk het zoals je wil, het is op een bepaalde manier flirten met de dood. En kun je dan nog echt van een ongeval praten?
Och, ik veroordeel die mensen niet. Zij zullen wel hun redenen hebben, en wellicht zijn die redenen voor hen even goed als de reden om te gaan werken voor een huisvader met zorg voor zijn kinderen... Maar toch ligt het eventjes anders...
Als een metser bij de uitvoering van zijn taak van een stelling valt, is dat net hetzelfde als een bergbeklimmer die van een rotswand valt, maar het motief om op die plaats te zijn is heel anders. Die bouwvakker oefende zijn beroep uit, gericht op het produceren van bouwwerken met nut voor de gemeenschap... het nut voor de gemeenschap van de bergbeklimmer vind ik niet...
Met sport heb ik een eender gevoel... Het is goed dat we leren rennen, het is gezond, en het kan wel eens van pas komen, maar wat is het belang om te weten hoe snel de mens wel kan lopen? Of hoe hoog ze wel kan springen?
Als het kinderen zijn, of jongeren, die het als een spel zien om tegeneen hun kunnen te verbeteren, dan heeft het een doel, het bekwamer worden van de mens... Maar of je nu echt moet gaan liggen gesofisticeerde middelen gaan inzetten om te weten hoeveel hondersten Jan rapper loopt dan Piet ? Mocht het gewoon spel zijn, dan is dat voor mij voldoende om het te aanvaarden, maar er een beroep van maken met dikke sponsorsgelden en dure wedstrijden... Nee, laat maar...
Het enige wat mij nog een heel klein beetje met sport (ik heb geen beter woord maar het heeft niets meer te maken met sport of sportief) verzoent, is dat het jonge mensen stimuleert om in hun spel elementen in te bouwen om handiger en beter met hun lichaam om te springen. In minder rijke landen is dat geen sport, zelfs niet echt zomaar een spel, maar een opleiding om te kunnen overleven in hun wereld. Vandaar dat we ergens de plicht hebben om ons lichaam in de mate van het mogelijke fit te houden. Het houd ons gezond... Maar wat die "sportlui" doen, is alles behalve zichzelf gezond houden... Ze gaan zo ver dat ze roofbouw plegen op hun lichaam, of zelfs middelen gebruiken die op den duur hun lichaam zelfs afbreken.
Gezondheid heeft er niets meer mee van doen.
Spel echter is belangrijk ! Maar dan echt spel, niet in je luie zetel zittend op de knopjes zitten drukken van een miniem bakje... Niet dat dit niet mag, maar het mag zeker niet te veel. Het enige nut van die elektronische spelletjes is het verbeteren van de reactiesnelheid... Maar het echte lichamelijk spelen, dat is belangrijk, omdat het het middel is bij uitstek om te ontwikkelen tot volwassene, met een gezonde geest in een gezond lichaam. En het zou goed zijn om als volwassene ook verder dit spelelement in het leven te behouden! Ik juich de mannen toe die op een braakliggend veld een potje voetballen tegen elkaar, maar heb een hekel aan voetbal die slechts gespeeld wordt omwille van de premies en de verloning... Omdat daar er geen sprake meer is van echte sport en echte ontspanning in de ware zin van het woord.
Het is dus niet zo dat alles wel degelijk een "doel" moet hebben, ook al heeft volgens mij spel wel degelijk een doel... Maar ik ben bang dat voor sommige lezers het woord doel synoniem is met winst opbrengen, materialistisch winst...
Tju, de sneeuw heeft mij heel ver laten lopen...
Trek het je niet aan, ga naar buiten, geniet, help je kinderen met het maken van een sneeuwman en hou een sneeuwballengevecht, zodat je met een heerlijke blos weer in huis komt, moe maar voldaan, en nagenietend... van het Spel...
Leuk toch ?
en daarom ook nuttig...
tot de volgende ?
Prachtig stukje poëzie waarin de -it telkens weer doorklinkt en tot het zangerige ...ijzeld vergaat.
Mooi...
Een tekst die zingt als het ware.
Er ligt een goede drie centimeter sneeuw, en je ziet maar een vijftig meter ver van de zware nevel. Nu en dan zie je een verdwaalde sneeuwvlok passeren, waarvan je niet weet of het een nieuwe is, of eentje die van een tak naar beneden dwarrelt.
De wereld lijkt in een lijkwade gewikkeld. Alles is stil, opgeslorpt in de mist en de sneeuw. Alles lijkt in een kleur te zitten (Hoofdwas: op 60 ° graden te wassen: witgoed)
Voor mij is sneeuw pas echt mooi als er zon op zit, die dan de weerkaatsing op die witte bodem plots wel vijf keer lijkt te schijnen.
En... sneeuw is het mooist van al... op een ander...
Ik hou nu eenmaal niet zo erg van die gladde wegen. Nu ben ik wel bij de groep gekomen die de sneeuw de sneeuw kan laten, en pas buiten moet als ik het zelf wil, maar er zijn er genoeg die nu in dit weer naar hun werk, naar school moeten, en die risico's lopen door het gladde wegdek.
En sinds mijn grote sneeuwavontuur in het begin van ons huwelijk, ben ik zeker geen vriend meer van de sneeuw.
Ik heb die keer zo'n 4.30' uur geworsteld met mijn veloke om de 15 kilometers af te leggen van mijn werk naar huis... Ik heb op momenten echt gemeend dat ik de weg volkomen kwijt was, tot ik plots weer vaag een licht van een lantaarnpaal zag schemeren... Ik heb in grachten gelegen, ik heb door de sneeuw gebaggerd... en was steendoodmoe en ijskoud toen ik eindelijk thuis kwam bij mijn ondertussen dodelijk ongeruste vrouwtje...
Sinds die sneeuw heb ik telkens ik sneeuw zie, iets van een schrikgevoel. Vroeger was dat nog veel erger, ik kreeg echt een wee gevoel in mijn buik bij het zien van sneeuw...
Ik wens het niemand toe, zo'n sneeuwavontuur... Het moet nu bij of omtrent veertig jaar geleden zijn, maar ik zie mezelf nog sukkelen en zoeken naar de baan in een ondoorzichtige muur van voortstormende sneeuwkristallen, die ieder stukje van mijn gezicht die bloot was geselden, en die maakten dat ik om de zoveel seconden mijn bril moest afvegen met een bevroren handschoen.
Als ik op tv van die mannekens zie die in de himalaya op die bergen klauteren in de sneeuw, als ik er eentje zie die voor zijn plezier een slede voorttrekt op een van onze polen, dan denk ik bij mezelf: "Gekken !"...
Zij noemen dat een avontuur, een uitdaging, ik noem dat gekkenwerk. Net zoals het beklimmen van een bijna onbeklimbare bergwand... Wie heeft daar wat aan ? Wat brengt dat op ? Het avontuur ? de kick ? Ze doen maar, maar voor mij zijn dat geen helden, maar gestoorden. Het is al erg dat een mens soms niet anders kan dan risico's nemen, maar het ook nog een beetje gaan doen voor de lol ? Laat maar... niet voor mij.
Kijk, mocht er een vliegtuig neergestort zijn op de noordpool, en er trekken mensen naar toe met sleden en dergelijke, dan heeft dat nut, dan is dat iets wat moet gedaan worden, en het maakt het niet minder gevaarlijk, maar dan heeft het tenminste een nuttig doel... Maar zo maar, voor de kick van grote hoogte springen hangend aan een elastiek... De max, de ultieme kick... De dood in de ogen kijken... Als er eens eentje van de berg kiepert, of zo'n elastiek breekt... is dat dan een ongeval, of hoort het eerder thuis in wat prof. Ghijsbrecht eertijds omschreef in zijn boek zelfmoord en dubbel zelfmoord ??? Want bekijk het zoals je wil, het is op een bepaalde manier flirten met de dood. En kun je dan nog echt van een ongeval praten?
Och, ik veroordeel die mensen niet. Zij zullen wel hun redenen hebben, en wellicht zijn die redenen voor hen even goed als de reden om te gaan werken voor een huisvader met zorg voor zijn kinderen... Maar toch ligt het eventjes anders...
Als een metser bij de uitvoering van zijn taak van een stelling valt, is dat net hetzelfde als een bergbeklimmer die van een rotswand valt, maar het motief om op die plaats te zijn is heel anders. Die bouwvakker oefende zijn beroep uit, gericht op het produceren van bouwwerken met nut voor de gemeenschap... het nut voor de gemeenschap van de bergbeklimmer vind ik niet...
Met sport heb ik een eender gevoel... Het is goed dat we leren rennen, het is gezond, en het kan wel eens van pas komen, maar wat is het belang om te weten hoe snel de mens wel kan lopen? Of hoe hoog ze wel kan springen?
Als het kinderen zijn, of jongeren, die het als een spel zien om tegeneen hun kunnen te verbeteren, dan heeft het een doel, het bekwamer worden van de mens... Maar of je nu echt moet gaan liggen gesofisticeerde middelen gaan inzetten om te weten hoeveel hondersten Jan rapper loopt dan Piet ? Mocht het gewoon spel zijn, dan is dat voor mij voldoende om het te aanvaarden, maar er een beroep van maken met dikke sponsorsgelden en dure wedstrijden... Nee, laat maar...
Het enige wat mij nog een heel klein beetje met sport (ik heb geen beter woord maar het heeft niets meer te maken met sport of sportief) verzoent, is dat het jonge mensen stimuleert om in hun spel elementen in te bouwen om handiger en beter met hun lichaam om te springen. In minder rijke landen is dat geen sport, zelfs niet echt zomaar een spel, maar een opleiding om te kunnen overleven in hun wereld. Vandaar dat we ergens de plicht hebben om ons lichaam in de mate van het mogelijke fit te houden. Het houd ons gezond... Maar wat die "sportlui" doen, is alles behalve zichzelf gezond houden... Ze gaan zo ver dat ze roofbouw plegen op hun lichaam, of zelfs middelen gebruiken die op den duur hun lichaam zelfs afbreken.
Gezondheid heeft er niets meer mee van doen.
Spel echter is belangrijk ! Maar dan echt spel, niet in je luie zetel zittend op de knopjes zitten drukken van een miniem bakje... Niet dat dit niet mag, maar het mag zeker niet te veel. Het enige nut van die elektronische spelletjes is het verbeteren van de reactiesnelheid... Maar het echte lichamelijk spelen, dat is belangrijk, omdat het het middel is bij uitstek om te ontwikkelen tot volwassene, met een gezonde geest in een gezond lichaam. En het zou goed zijn om als volwassene ook verder dit spelelement in het leven te behouden! Ik juich de mannen toe die op een braakliggend veld een potje voetballen tegen elkaar, maar heb een hekel aan voetbal die slechts gespeeld wordt omwille van de premies en de verloning... Omdat daar er geen sprake meer is van echte sport en echte ontspanning in de ware zin van het woord.
Het is dus niet zo dat alles wel degelijk een "doel" moet hebben, ook al heeft volgens mij spel wel degelijk een doel... Maar ik ben bang dat voor sommige lezers het woord doel synoniem is met winst opbrengen, materialistisch winst...
Tju, de sneeuw heeft mij heel ver laten lopen...
Trek het je niet aan, ga naar buiten, geniet, help je kinderen met het maken van een sneeuwman en hou een sneeuwballengevecht, zodat je met een heerlijke blos weer in huis komt, moe maar voldaan, en nagenietend... van het Spel...
Leuk toch ?
en daarom ook nuttig...
tot de volgende ?
zondag, januari 04, 2009
carjacking
Eigenlijk een term die we al heel goed kennen... Het is niet zo maar een auto stelen, maar een auto stelen van de berijder...
Dus met bedreigingen en/of geweld.
Als we een haartikeltje in de krant zien staan over een carjacking, dan zijn we dat al zo gewoon dat we het niet meteen bekijken...tenzij... het vlak in de geburen gebeurde...tenzij het iemand betreft die je kent...
Dan is plots alles anders, dan wordt het persoonlijk als het ware.
Dan is het meteen zo dichtbij, zo bedreigend...
De schoonmama van onze Bart was 's avonds bij haar zuster in Etikhove op bezoek geweest, en keerde in de late uurtjes rustig naar huis langs die mooie stille weggetjes in onze Vlaamse Ardennen, toen plots een man met iets rood zwaaide, ze dacht dat het politie was, alcoholcontrole, en stopte...
Drie Noord Afrikanen bedreigen haar met een mes en een rode paraplu (dus geen rood zwaailicht, maar dat had ze niet meteen door gehad). Ze eisten haar auto, en toen het niet rap genoeg ging gaven ze haar met het mes een steek in de hand (Gelukkig niet zo erg, maar erg genoeg om van te schrikken).
De drie verdwenen met de wagen.
Het moest dan ook net met Rita, de schoonmama van Bart gebeuren !
Het is een klein stil mensje, die al enkele jaren alleen in haar huis woont (schoonpa is veel te vroeg overleden), en die, om haar eventjes te kenschetsen, haar brievenbus in de voordeur heeft laten dichtmaken en een bus op de muur heeft gehangen, van schrik dat er 's nachts iemand iets in haar bus zou steken en dat ze nog veel banger zou worden dan ze al is...
Net zo'n mensje moesten ze dat nu aandoen.
Dat ze in shock is is heel normaal, maar voor haar zal het wel een ergere slag zijn dan voor iemand die niet zo rap bang is.
Misschien heb je het ondertussen wel in de krant gelezen, of op tv gehoord... Ze hadden de bandieten na enkele uurtjes al gevat, na twee accidentjes met de wagen van schoonmama... Maar toen ze die bandieten vasthadden is het zoveelste administratieve foutje gebeurd, en ze moesten de bandieten weer vrij laten...
Leuk !
Heel leuk !
Ze hebben de mannen geknipt tijdens de daad, maar omdat ze een of ander papiertje verkeerd hebben ingevuld of aan de verkeerde hebben afgeleverd, of vergeten af te leveren of wat dan ook, hebben ze die mannen weer moeten laten gaan...
Want geef toe, in onze maatschappij is een papiertje veel belangrijker dan zelfs een mensenleven. Denk maar eens aan de moordenaar van een paar weken terug, daar was er ook een administratief foutje...
Waar zijn we mee bezig ???
Wie durft er in hemelsnaam zo'n beestige wetten maken ?
Ah ja... de politiekers...
Hier, in dit apenland is er geen gerechtigheid meer, er is een administratie !
Je kunt rustig een halve volksstam uitmoorden, als je de juiste ambtenaar weet te strikken, zodat hij het nodige documentje "vergeet" op te maken, of te versturen of...of..., dan ga je vrijuit !
Bovendien, zelfs als ze alles juist doen, en je wordt veroordeeld, dan kun je hier maar voor één van die doden gestraft worden ! Je wordt niet gestraft per dode, nee je wordt gestraft voor "moord", en zijn er dat 10 of 100 of maar eentje, dat speelt eigenlijk niet echt een rol... Nogal een geluk dat we met een volksjury werken, waar dit toch wel enige invloed heeft, want moest het gewoon, netjes volgens de administratieve omschrijving gebeuren...
Heel wat misdaden worden geseponeerd als de zaak te lang aansleept... Dat is een dankbaar gegeven voor handige advocaten ! Zo kennen we heel wat zaken waar de daders gewoon vrij weg wandelen met een vrolijk merci voor de gestolen of gefraudeerde duiten...
Och, ik weet wel dat het straffen van die drie leukerds die schoonmamaatje schrik hebben aangejaagd, gekwetst en bestolen, niet echt de zaak oplost. Het blijft gebeurd, het blijft voor het frêle dametje een weeral te overwinnen schrikbeeld, heel wat slapeloze nachten en noem maar op, maar het besef dat ze gestraft worden geeft, of wil je het idee geven, dat ze het niet meer zullen doen, want het kost hen teveel... Het stelen en het geweld is niet straffeloos, niet zonder gevolgen, niet zonder prijs...
Nu dus wel.
Verkeerd papiertje !
Bijkomend vraagje: de bandieten hebben twee accidents de parcours gehad met de wagen van Rita... Wie zal dat betalen ? Niet de daders, want ze zijn weg, vrij...
Leuk... om bij te bleiten van koleire ! djudedju !
Nogal een geluk dat de regeringscrisis is opgelost... Kunnen ze weer wat nieuwe papierderijen scheppen om de fouten van de huidige administratieve rompslomp op te lossen met het invoeren van een stapel nieuwe bijkomende noodzakelijke pampiertjes, om er zeker van te zijn, als hun apestreken ooit niet meer door de door hen gecreëerde beugel kunnen, ze tenminste administratief kunnen ontsnappen...
djudedjudedju.
Ik ben bijna bevallen van mijn valling. Mijn neus loopt nog wel, maar ik kan hem al weer bijhouden. Amper 37 zakdoeken later ! Je moet maar naar mijn neus wijzen en het doet al pijn. Lijkt meer op een rijpe aardbei dan op een neus. Nu ik iets minder snotter kan het herstel beginnen... Heb vanmorgen wel mijn gymnastiek gedaan al door mijn mond ademen. Voor de geïnteresseerden: een snor en baard zijn niet onoverkomelijk voor mensen met een snotvalling. Het kost je hoogstens wat meer wrijf- en afdroogwerk. Wellicht dus ook wat meer rood aan mijn neus.
't Is net als bij de vrouwen: schoonheid vergt offers.
(Allee, ik zie mijn toch graag een baard...goesting is en blijft koop)
Toch heb ik ooit mijn baard afgeschoren... uit liefde...
Ik heb mijn teerbeminde echtgenote leren kennen, toen we beiden werkten in het verre Zwitserland, in een hotel uitgebaat door de Christelijke mutualiteit... Daar had ik een net baardje laten groeien, een sikje, iets à la Faroeks... Maar mijn toekomstige schoonmama had laten weten dat ene met een baard niet binnenmocht... (Zouden mijn lezers nog weten wie Faroek was ????)
Toen ik hem later terug liet groeien, was ik al lang en breed getrouwd, had drie kinderen en mocht ik ondanks de baard toch binnen...
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik wellicht ook bij mij thuis niet zou zijn binnengekomen met een baard... Mijn broer deed het eens, en ons vader pakte de schaar en knipte hem af... Ik zie dat de huidige ouders niet meer doen !
Wij hadden (gelukkig) nog een patriarch aan het hoofd van het gezin. In ons thuis was er een wet, en die moest gevolgd worden. We hadden nooit echt het gevoel dat we tekort kwamen (ook al zegden we toendertijd van wel, maar dat was midden in onze apejaren, dan hoort dat zo er bij), en hadden ondanks een strikte wet, ook heel wat vrijheden en een gelukkig en warm nest.
Bij de opvoeding van onze kinderen is het voorbeeld van onze ouders steeds een leidraad geweest, en ondanks dat ook hier de wet streng en strikt was, vochten nichtjes en neefjes om op verlof te mogen komen, want hier waren ze veel vrijer. Dat was niet zo, maar hier kenden de kinderen heel goed van waar tot waar ze konden gaan... De wet kende vaste regels. En dat is waar het over gaat ! Je mag gerust streng zijn, als je maar steeds consequent de zelfde maatstaf aanhoudt, en niet steeds weer wat losser laat en dan weer wil aantrekken... want dan weet het kind niet wat hoort en wat niet.
Ik ga weer aan het prediken, dus ga ik maar stoppen... voor vandaag...
tot de volgende ?
Dus met bedreigingen en/of geweld.
Als we een haartikeltje in de krant zien staan over een carjacking, dan zijn we dat al zo gewoon dat we het niet meteen bekijken...tenzij... het vlak in de geburen gebeurde...tenzij het iemand betreft die je kent...
Dan is plots alles anders, dan wordt het persoonlijk als het ware.
Dan is het meteen zo dichtbij, zo bedreigend...
De schoonmama van onze Bart was 's avonds bij haar zuster in Etikhove op bezoek geweest, en keerde in de late uurtjes rustig naar huis langs die mooie stille weggetjes in onze Vlaamse Ardennen, toen plots een man met iets rood zwaaide, ze dacht dat het politie was, alcoholcontrole, en stopte...
Drie Noord Afrikanen bedreigen haar met een mes en een rode paraplu (dus geen rood zwaailicht, maar dat had ze niet meteen door gehad). Ze eisten haar auto, en toen het niet rap genoeg ging gaven ze haar met het mes een steek in de hand (Gelukkig niet zo erg, maar erg genoeg om van te schrikken).
De drie verdwenen met de wagen.
Het moest dan ook net met Rita, de schoonmama van Bart gebeuren !
Het is een klein stil mensje, die al enkele jaren alleen in haar huis woont (schoonpa is veel te vroeg overleden), en die, om haar eventjes te kenschetsen, haar brievenbus in de voordeur heeft laten dichtmaken en een bus op de muur heeft gehangen, van schrik dat er 's nachts iemand iets in haar bus zou steken en dat ze nog veel banger zou worden dan ze al is...
Net zo'n mensje moesten ze dat nu aandoen.
Dat ze in shock is is heel normaal, maar voor haar zal het wel een ergere slag zijn dan voor iemand die niet zo rap bang is.
Misschien heb je het ondertussen wel in de krant gelezen, of op tv gehoord... Ze hadden de bandieten na enkele uurtjes al gevat, na twee accidentjes met de wagen van schoonmama... Maar toen ze die bandieten vasthadden is het zoveelste administratieve foutje gebeurd, en ze moesten de bandieten weer vrij laten...
Leuk !
Heel leuk !
Ze hebben de mannen geknipt tijdens de daad, maar omdat ze een of ander papiertje verkeerd hebben ingevuld of aan de verkeerde hebben afgeleverd, of vergeten af te leveren of wat dan ook, hebben ze die mannen weer moeten laten gaan...
Want geef toe, in onze maatschappij is een papiertje veel belangrijker dan zelfs een mensenleven. Denk maar eens aan de moordenaar van een paar weken terug, daar was er ook een administratief foutje...
Waar zijn we mee bezig ???
Wie durft er in hemelsnaam zo'n beestige wetten maken ?
Ah ja... de politiekers...
Hier, in dit apenland is er geen gerechtigheid meer, er is een administratie !
Je kunt rustig een halve volksstam uitmoorden, als je de juiste ambtenaar weet te strikken, zodat hij het nodige documentje "vergeet" op te maken, of te versturen of...of..., dan ga je vrijuit !
Bovendien, zelfs als ze alles juist doen, en je wordt veroordeeld, dan kun je hier maar voor één van die doden gestraft worden ! Je wordt niet gestraft per dode, nee je wordt gestraft voor "moord", en zijn er dat 10 of 100 of maar eentje, dat speelt eigenlijk niet echt een rol... Nogal een geluk dat we met een volksjury werken, waar dit toch wel enige invloed heeft, want moest het gewoon, netjes volgens de administratieve omschrijving gebeuren...
Heel wat misdaden worden geseponeerd als de zaak te lang aansleept... Dat is een dankbaar gegeven voor handige advocaten ! Zo kennen we heel wat zaken waar de daders gewoon vrij weg wandelen met een vrolijk merci voor de gestolen of gefraudeerde duiten...
Och, ik weet wel dat het straffen van die drie leukerds die schoonmamaatje schrik hebben aangejaagd, gekwetst en bestolen, niet echt de zaak oplost. Het blijft gebeurd, het blijft voor het frêle dametje een weeral te overwinnen schrikbeeld, heel wat slapeloze nachten en noem maar op, maar het besef dat ze gestraft worden geeft, of wil je het idee geven, dat ze het niet meer zullen doen, want het kost hen teveel... Het stelen en het geweld is niet straffeloos, niet zonder gevolgen, niet zonder prijs...
Nu dus wel.
Verkeerd papiertje !
Bijkomend vraagje: de bandieten hebben twee accidents de parcours gehad met de wagen van Rita... Wie zal dat betalen ? Niet de daders, want ze zijn weg, vrij...
Leuk... om bij te bleiten van koleire ! djudedju !
Nogal een geluk dat de regeringscrisis is opgelost... Kunnen ze weer wat nieuwe papierderijen scheppen om de fouten van de huidige administratieve rompslomp op te lossen met het invoeren van een stapel nieuwe bijkomende noodzakelijke pampiertjes, om er zeker van te zijn, als hun apestreken ooit niet meer door de door hen gecreëerde beugel kunnen, ze tenminste administratief kunnen ontsnappen...
djudedjudedju.
Ik ben bijna bevallen van mijn valling. Mijn neus loopt nog wel, maar ik kan hem al weer bijhouden. Amper 37 zakdoeken later ! Je moet maar naar mijn neus wijzen en het doet al pijn. Lijkt meer op een rijpe aardbei dan op een neus. Nu ik iets minder snotter kan het herstel beginnen... Heb vanmorgen wel mijn gymnastiek gedaan al door mijn mond ademen. Voor de geïnteresseerden: een snor en baard zijn niet onoverkomelijk voor mensen met een snotvalling. Het kost je hoogstens wat meer wrijf- en afdroogwerk. Wellicht dus ook wat meer rood aan mijn neus.
't Is net als bij de vrouwen: schoonheid vergt offers.
(Allee, ik zie mijn toch graag een baard...goesting is en blijft koop)
Toch heb ik ooit mijn baard afgeschoren... uit liefde...
Ik heb mijn teerbeminde echtgenote leren kennen, toen we beiden werkten in het verre Zwitserland, in een hotel uitgebaat door de Christelijke mutualiteit... Daar had ik een net baardje laten groeien, een sikje, iets à la Faroeks... Maar mijn toekomstige schoonmama had laten weten dat ene met een baard niet binnenmocht... (Zouden mijn lezers nog weten wie Faroek was ????)
Toen ik hem later terug liet groeien, was ik al lang en breed getrouwd, had drie kinderen en mocht ik ondanks de baard toch binnen...
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik wellicht ook bij mij thuis niet zou zijn binnengekomen met een baard... Mijn broer deed het eens, en ons vader pakte de schaar en knipte hem af... Ik zie dat de huidige ouders niet meer doen !
Wij hadden (gelukkig) nog een patriarch aan het hoofd van het gezin. In ons thuis was er een wet, en die moest gevolgd worden. We hadden nooit echt het gevoel dat we tekort kwamen (ook al zegden we toendertijd van wel, maar dat was midden in onze apejaren, dan hoort dat zo er bij), en hadden ondanks een strikte wet, ook heel wat vrijheden en een gelukkig en warm nest.
Bij de opvoeding van onze kinderen is het voorbeeld van onze ouders steeds een leidraad geweest, en ondanks dat ook hier de wet streng en strikt was, vochten nichtjes en neefjes om op verlof te mogen komen, want hier waren ze veel vrijer. Dat was niet zo, maar hier kenden de kinderen heel goed van waar tot waar ze konden gaan... De wet kende vaste regels. En dat is waar het over gaat ! Je mag gerust streng zijn, als je maar steeds consequent de zelfde maatstaf aanhoudt, en niet steeds weer wat losser laat en dan weer wil aantrekken... want dan weet het kind niet wat hoort en wat niet.
Ik ga weer aan het prediken, dus ga ik maar stoppen... voor vandaag...
tot de volgende ?
zaterdag, januari 03, 2009
Ik ben in de wolken !
Letterlijk...
De wolken hangen hier beneden, op mijne grond en op de grond van de buren en de boeren... Ik zie hooguit 10 meter, en dan loopt het nog niet over.
In de wolken zijn lijkt mij maar een stomme zegswijze.
Ik vind er niets aan.
Bovendien is het dan ook nog eens vuile lucht. Je voelt het aan je ademhaling dat er heel wat vuiligheid in die mist rondzweeft. En nu is het smogalarm opgeheven???
djudedju
In één van de vele dingen die ik lees kwam ik een artikeltje tegen over het shanten, ik schrijf gewoonlijk sjanten, maar ik weet niet wat correct is, het staat niet in de dikke.
Wat sjanten is ?
De meest bekende vorm is wat je wel eens ziet op een documentaire op tv, als je die boeddhistische priesters in hun saffraankleurige kleed ziet zitten "zingen" "Ouhm" met een diepe resonerende stem. Telkens en telkens weer halen ze diep adem en dan dat diepe sonore "Ouhm".
Gewoonlijk een achttal keer naeen, en dan twee ademhalingen rust...
Maar eigenlijk is dat een simpele vorm van sjanten, in Lapland hadden de herdervolkeren ook een manier van sjanten, waarbij ze in feite een ongeschreven geschiedenis van hun volk halfzingend naar voor brengen. Je ziet dit bij heel veel natuurvolkeren, waar oude geschiedenissen die belangrijk geacht werden, moesten onthouden worden en in bezit blijven als een les voor de toekomst. Om het makkelijker te onthouden wellicht, werd het gezongen. Zo had je niet alleen de tekst om je aan vast te houden, maar ook nog een binding met de melodie.
En wie, zoals ik, al een heel pak jaren meegaat en katholiek is opgevoed, herinnert zich ongetwijfeld nog de tijd dat de mis in het latijn gebeurde... Herinner je dan ook nog die halfzingende voordracht van het evangelie ? Ook dat is een sjanten...
In het artikel bond de man het sjanten voornamelijk aan de godsdienst vast, en zo is het meestal ook wel.Want zelfs in de geschiedenis van de natuurvolkeren is een tussenkomst van het hogere in de dingen des mensen helemaal niet vreemd, en gaat mee als geschiedkundig feit met de rest.
Maar de man ging veel verder met zijn betoog dan dat...
Hij had het over de kracht van het Woord...
Hij haalde aan: de woorden van God: "Het zij licht" en het was licht.
Met andere woorden de scheppingskracht, de enorme macht van het Woord voor de mens.
Het bizarre was dat hij niet over Gods-dienst sprak, maar over de heilzame kracht van het sjanten.
Wie, net als de boeddhisten regelmatig een diep, sonoor, langaangehouden reeks Ouhms neerzet, zou daarvan de rust en het evenwicht terugvinden in zijn leven. De vibratie zou zijn lichaam weer in overeenstemming brengen met de natuur.
Weet je, ergens geloof ik dat...
Niet dat ik ga zitten Ouhm-en, maar ik geloof in de kracht van het zingen, zonder woorden of met woorden, gewoon zingen, neuriën, fluiten voor mijn part... Het doet iets met de mens. Je hoeft er niet bij na te denken, je hoeft je niet te houden aan een of andere bestaande melodie, je kunt gewoon de klanken laten uit je opborrelen...
Vroeger hoorde en zag je dat wel eens meer... Ik herinner me een dagbladverdeler in Oudenaarde, die altijd en eeuwig aan het fluiten was, zomaar, zonder dat je er ook maar een melodie in herkende... Het mocht snikheet zijn, ijskoud of water gieten, je hoorde hem van ver afkomen op zijn fiets... en zie, wie hem hoorde kreeg een glimlach om de lippen. Men lachte een beetje met hem, maar men onderging vooral het deugddoende van de stemming die het fluitmelodietje bij je opriep.
Eigenlijk past en paste men hetzelfde truukje toe in bepaalde grootwarenhuizen, waar steeds een vaag muziekje klinkt... De mensen blij, ontspannen maken.
De meesten durven het echter niet meer... wat zouden de mensen wel denken... Het past niet bij hun stand en hun kwalificaties...
Ik wist niet dat in bepaalde standen en bij bepaalde kwalificaties men niet meer vrolijk, ontspannen mag zijn...
Net zoals de glimlach besmettelijk is, is ook het sjanten het.
We moesten het maar eens weer leren.
Gewoon, voor de lol;
voor ons geestelijk evenwicht...
Gisteren heb ik het gehad over het pesten, en bij het herlezen van mijn mijn schrijfsels, viel het mij op dat ik een belangrijk iets niet genoeg in de verf heb gezet !
Waar ik eigenlijk met heel mijn pleidooi om de kinderen zelf hun evenwicht te laten zoeken naar toe wil, is de klemtoon leggen op het feit dat je de kinderen moet laten onderzoeken hoe een maatschappij in elkaar steekt, moet laten zoeken naar hun eigen plaats in de pikorde van een grote gemeenschap...Ze moeten zelf leren omgaan met anderen. Nu wordt dat leerproces hen ontnomen ! Nu leren ze hoogstens in een strikt uitgezet parcours lopen, waarbij niemand hun zegt dat ze op een dag losgelaten zullen worden, voor een maatschappij komen te staan waar je plots geen uitgestippeld parcours meer hebt, maar zelf moet zoeken naar een evenwicht...Maar je hebt nooit geleerd hoe je dat evenwicht moet vinden... Ik pleit dus voor een zekere vrijheid voor kinderen, in die zin dat ze grotendeels zelfs hun evenwicht onder elkaar moeten zoeken. Er moet alleen door volwassenen worden ingegrepen als een en ander uit de hand loopt.
Maar dat zal ook heel wat vergen van de ouders, om die stap terug te doen ! Waar ik vroeger veel liever een klets met de regel van de meester op mijn handen kreeg dat vijf bladzijden straf, omdat, als ik met die vijf bladzijden thuis kwam ik er van mijn ouders nog eens vijf bij kreeg, zien we nu het omgekeerde... als hun kindje straf krijgt, dan gaan ze reclameren tegen de leerkracht. Ze beseffen niet dat ze daarmee nog maar een fout leggen in de opvoeding naar de groei tot een evenwichtig iemand in een gemeenschap...
Zo, dat wou ik nog even kwijt. Ik hoop dat er mensen zijn die in de opvoeding werken, dit ook eens lezen, en de moeite doen om er eens over na te denken... Ik beweer niet dat de oude manier van opvoeden volmaakt is, maar de uitwassen van de huidige manier van opvoeden maakt mij bang... en dat deed de oude methode niet...
Nu doen de ouders onder meer aan overprotectie, en ontnemen ook daarmee aan hun kinderen de kans om zichzelf te ontwikkelen... Stel je voor dat een adelaar zijn kuikens niet durfde te leren vliegen, uit angst dat hen iets zou overkomen... dan groeiden zijn kinderen op tot kippen.
(Bijna schreef ik kiekens...)
Daarmee sluit ik dat onderwerp af, tenzij jij me er vragen over stelt, of opmerkingen maakt, waar ik wel moet op antwoorden... (met graagte)
Ik kan je niet veel schrijven over wat ik nu zie voor mijn deur... ik zie niets, ik zit in de wolken...
tot de volgende ?
De wolken hangen hier beneden, op mijne grond en op de grond van de buren en de boeren... Ik zie hooguit 10 meter, en dan loopt het nog niet over.
In de wolken zijn lijkt mij maar een stomme zegswijze.
Ik vind er niets aan.
Bovendien is het dan ook nog eens vuile lucht. Je voelt het aan je ademhaling dat er heel wat vuiligheid in die mist rondzweeft. En nu is het smogalarm opgeheven???
djudedju
In één van de vele dingen die ik lees kwam ik een artikeltje tegen over het shanten, ik schrijf gewoonlijk sjanten, maar ik weet niet wat correct is, het staat niet in de dikke.
Wat sjanten is ?
De meest bekende vorm is wat je wel eens ziet op een documentaire op tv, als je die boeddhistische priesters in hun saffraankleurige kleed ziet zitten "zingen" "Ouhm" met een diepe resonerende stem. Telkens en telkens weer halen ze diep adem en dan dat diepe sonore "Ouhm".
Gewoonlijk een achttal keer naeen, en dan twee ademhalingen rust...
Maar eigenlijk is dat een simpele vorm van sjanten, in Lapland hadden de herdervolkeren ook een manier van sjanten, waarbij ze in feite een ongeschreven geschiedenis van hun volk halfzingend naar voor brengen. Je ziet dit bij heel veel natuurvolkeren, waar oude geschiedenissen die belangrijk geacht werden, moesten onthouden worden en in bezit blijven als een les voor de toekomst. Om het makkelijker te onthouden wellicht, werd het gezongen. Zo had je niet alleen de tekst om je aan vast te houden, maar ook nog een binding met de melodie.
En wie, zoals ik, al een heel pak jaren meegaat en katholiek is opgevoed, herinnert zich ongetwijfeld nog de tijd dat de mis in het latijn gebeurde... Herinner je dan ook nog die halfzingende voordracht van het evangelie ? Ook dat is een sjanten...
In het artikel bond de man het sjanten voornamelijk aan de godsdienst vast, en zo is het meestal ook wel.Want zelfs in de geschiedenis van de natuurvolkeren is een tussenkomst van het hogere in de dingen des mensen helemaal niet vreemd, en gaat mee als geschiedkundig feit met de rest.
Maar de man ging veel verder met zijn betoog dan dat...
Hij had het over de kracht van het Woord...
Hij haalde aan: de woorden van God: "Het zij licht" en het was licht.
Met andere woorden de scheppingskracht, de enorme macht van het Woord voor de mens.
Het bizarre was dat hij niet over Gods-dienst sprak, maar over de heilzame kracht van het sjanten.
Wie, net als de boeddhisten regelmatig een diep, sonoor, langaangehouden reeks Ouhms neerzet, zou daarvan de rust en het evenwicht terugvinden in zijn leven. De vibratie zou zijn lichaam weer in overeenstemming brengen met de natuur.
Weet je, ergens geloof ik dat...
Niet dat ik ga zitten Ouhm-en, maar ik geloof in de kracht van het zingen, zonder woorden of met woorden, gewoon zingen, neuriën, fluiten voor mijn part... Het doet iets met de mens. Je hoeft er niet bij na te denken, je hoeft je niet te houden aan een of andere bestaande melodie, je kunt gewoon de klanken laten uit je opborrelen...
Vroeger hoorde en zag je dat wel eens meer... Ik herinner me een dagbladverdeler in Oudenaarde, die altijd en eeuwig aan het fluiten was, zomaar, zonder dat je er ook maar een melodie in herkende... Het mocht snikheet zijn, ijskoud of water gieten, je hoorde hem van ver afkomen op zijn fiets... en zie, wie hem hoorde kreeg een glimlach om de lippen. Men lachte een beetje met hem, maar men onderging vooral het deugddoende van de stemming die het fluitmelodietje bij je opriep.
Eigenlijk past en paste men hetzelfde truukje toe in bepaalde grootwarenhuizen, waar steeds een vaag muziekje klinkt... De mensen blij, ontspannen maken.
De meesten durven het echter niet meer... wat zouden de mensen wel denken... Het past niet bij hun stand en hun kwalificaties...
Ik wist niet dat in bepaalde standen en bij bepaalde kwalificaties men niet meer vrolijk, ontspannen mag zijn...
Net zoals de glimlach besmettelijk is, is ook het sjanten het.
We moesten het maar eens weer leren.
Gewoon, voor de lol;
voor ons geestelijk evenwicht...
Gisteren heb ik het gehad over het pesten, en bij het herlezen van mijn mijn schrijfsels, viel het mij op dat ik een belangrijk iets niet genoeg in de verf heb gezet !
Waar ik eigenlijk met heel mijn pleidooi om de kinderen zelf hun evenwicht te laten zoeken naar toe wil, is de klemtoon leggen op het feit dat je de kinderen moet laten onderzoeken hoe een maatschappij in elkaar steekt, moet laten zoeken naar hun eigen plaats in de pikorde van een grote gemeenschap...Ze moeten zelf leren omgaan met anderen. Nu wordt dat leerproces hen ontnomen ! Nu leren ze hoogstens in een strikt uitgezet parcours lopen, waarbij niemand hun zegt dat ze op een dag losgelaten zullen worden, voor een maatschappij komen te staan waar je plots geen uitgestippeld parcours meer hebt, maar zelf moet zoeken naar een evenwicht...Maar je hebt nooit geleerd hoe je dat evenwicht moet vinden... Ik pleit dus voor een zekere vrijheid voor kinderen, in die zin dat ze grotendeels zelfs hun evenwicht onder elkaar moeten zoeken. Er moet alleen door volwassenen worden ingegrepen als een en ander uit de hand loopt.
Maar dat zal ook heel wat vergen van de ouders, om die stap terug te doen ! Waar ik vroeger veel liever een klets met de regel van de meester op mijn handen kreeg dat vijf bladzijden straf, omdat, als ik met die vijf bladzijden thuis kwam ik er van mijn ouders nog eens vijf bij kreeg, zien we nu het omgekeerde... als hun kindje straf krijgt, dan gaan ze reclameren tegen de leerkracht. Ze beseffen niet dat ze daarmee nog maar een fout leggen in de opvoeding naar de groei tot een evenwichtig iemand in een gemeenschap...
Zo, dat wou ik nog even kwijt. Ik hoop dat er mensen zijn die in de opvoeding werken, dit ook eens lezen, en de moeite doen om er eens over na te denken... Ik beweer niet dat de oude manier van opvoeden volmaakt is, maar de uitwassen van de huidige manier van opvoeden maakt mij bang... en dat deed de oude methode niet...
Nu doen de ouders onder meer aan overprotectie, en ontnemen ook daarmee aan hun kinderen de kans om zichzelf te ontwikkelen... Stel je voor dat een adelaar zijn kuikens niet durfde te leren vliegen, uit angst dat hen iets zou overkomen... dan groeiden zijn kinderen op tot kippen.
(Bijna schreef ik kiekens...)
Daarmee sluit ik dat onderwerp af, tenzij jij me er vragen over stelt, of opmerkingen maakt, waar ik wel moet op antwoorden... (met graagte)
Ik kan je niet veel schrijven over wat ik nu zie voor mijn deur... ik zie niets, ik zit in de wolken...
tot de volgende ?
vrijdag, januari 02, 2009
fuifje
In de zaal de Qubus te Oudenaarde was er zoals telkenjare een Nieuwjaarsfuif. Rond 7 uur in de morgen ontstond er tussen twee groepen ruzie. De mensen van de organisatie wisten de zaak te kalmeren. Eén groepje trok naar buiten, iets later ook de tweede groep. Alles leek heel goed te gaan, de ruzie was blijkbaar voorbij, toen plots een iemand een mes trok en twee andere jongeren zwaar wist te verwonden... Omstreeks 7.30 uur in de morgen werd onmiddellijk de fuif stilgelegd.
Tot zover de krant. Haalde niet eens de nationale bladzijden, is maar een kleine faits-divers... Bladvulling als het ware. Niet belangrijk.
Ik heb daar moeite mee.
Er zijn een paar zaken in dat haartikeltje die mij storen.
Om 7.30 werd de fuif onmiddellijk stilgelegd... Daar blijkt uit dat dit oorspronkelijk niet de bedoeling was, normaliter zou het fuiven nog langer zijn doorgegaan...
Toen ik gisteren de beesten van Bart ging voederen omstreek 10 uur in de morgen, kwamen wij amper een vijftal wagens tegen. Wij zeiden tegen elkaar dat er toch nog enkelen waren die al op waren... We waren dus wellicht verkeerd, het waren wellicht lui die net van de dansparty kwamen...
djudedju.
Ik heb in mijn studentetijd één keer de nacht doorgedaan, en ging dan van de td recht naar de klas. Ik had de laatste uren fuif al helemaal geen pret meer, en het ging hem alleen nog over de "prestatie"... Men hoeft mij dan ook niet te zeggen dat die jongelui die daar om zeven uur nog zaten, nog echt aan het fuiven waren. Ook het feit dat er ruzie uitbrak wijst al op het feit dat ze wellicht gewoon zaten te heisen en stoer zaten te doen.
Dat de remmen dan nog zover doorsloegen dat er een mes getrokken werd... wijst ook op iets.
Ik heb in mijn lang leven al een "paar" ruzies gezien... Dan werd er wel eens gevochten, er was wel eens een bloedneus en een blauw oog, maar daar bleef het bij. Ik heb nooit ofte nooit gezien dat er geschopt of gestampt werd op een op de grond liggend slachtoffer, en messen of dergelijke heb ik nooit gezien... Bovendien was het veelal zo, dat na de vechtpartij er weer een verzoening was. Het gevecht was niet meer dan een wat extreme vorm van discussie als het ware, en eens de zaak uit "geklapt" was het voorbij...
Nu lopen ruzies veelal uit op extreem geweld, met messen en stampen (in groep) op een neerliggend slachtoffer en dergelijke meer...
Wat is er veranderd ?
Ik kan verkeerd zijn, maar ik meen dat al dit extreme te danken is aan het moderne anti-pest beleid...
Ik zou in mijn tijd een gedroomd slachtoffer geweest zijn voor pesterijen, ik was dik, ik moest zelfs in de zomer altijd dik aangekleed lopen om toch maar geen valling te krijgen, ik was veel ziek en kon niet lang blijven rennen...
Ik werd heel zelden gepest, want als iemand dat riskeerde, dan had ik hem vast en sloeg er op. Ik mocht dan dik en traag zijn, ik had veel macht en was sterker dan de anderen.
En ik kan niet zeggen dat ik ook veel pesterijen zag... Nee, in die tijd wist het "slachtoffer" zich altijd wel te weren op een of andere manier. Ieder kind heeft immers zijn zwakke, maar ook zijn sterke punten, en wie minder weg kon met zijn vuisten, was gewoonlijk wel verbaal sterker, of wist zijn plaaggeest wel op een of andere manier iets terug te lappen, al was het maar door zijn banden van zijn fiets te lossen. (Gaten in prikken hoorde niet en werd ook niet gedaan).
Het enige wat ik mij herinner van "scheve" toestanden uit mijn kindertijd, is dat er groepvorming was. Je had verscheidene vriendengroepjes, die zelden of nooit met een ander groepje speelden, want om een of andere reden klikte dat niet. Wellicht was het zo dat de meest dominanten enkele adepten rond zich hadden, en niet konden velen dat er aan zijn dominantie zou geknaagd worden... Maar dat leidde niet tot pesten in de zin zoals wij nu hele dagen horen... Hoogstens tot een discussie die soms wel een zo ver ging dat er een robbertje gevochten werd. Waarna de zaak gesloten en als afgehandeld werd beschouwd, met een eventueel nieuw evenwicht.
Nu is pesten verboden... En in werkelijkheid is er nog nooit zoveel gepest geweest als dank zij dat verbod. Want in feite zijn nu de natuurlijke evenwichten door de volwassenen helemaal scheef getrokken, en is er in werkelijkheid maar één groep meer die kan pesten, en die dat ook ongestraft kan doen! Je ziet dan ook dat de verbaal sterkeren nu de verbaal minder sterken hele dagen het bloed van onder de nagels pesten, en waar in onze tijd, de gepeste het recht in eigen handen zou hebben genomen en op een of andere manier de zaken zou hebben rechtgezet, 't zij door eens er op te kloppen, 't zij door een ander middel (vb banden lossen), mag dat nu niet meer... Want wie een daad stelt is zichtbaar en dus de schuldige.
Het is werkelijk "Verba volent", wat er allemaal gezegd, gefluisterd en gefezeld werd is niet tastbaar en wordt niet bestraft, en hij (of zij) die zich niet op die manier kan weren is het ultieme slachtoffer, die als hij (zij) dan reageert, nog gestraft wordt door de "opvoeder" (????) omdat hij agressief is...
Het is dan ook geen wonder dat er in onze maatschappij steeds meer en meer mensen rondlopen die op een bepaald ogenblik exploderen... En dan krijg je geen gewone ruzie meer, maar messengevechten, blijven stampen op een gevallen slachtoffer, zinloze vernielingen en noem maar op...
Als je voortdurend gepest wordt, en alle mogelijke verdedigingsmiddelen worden je deskundig ontnomen, dan kan het niet anders dat de boosheid in dat slachtoffer zich torenhoog opstapelt, tot het op een veel te extreme manier een uitweg zoekt.
En dan heb je dat "onbegrijpelijk" geweld...
En als je de zaak bekijkt, als "nuchter" toeschouwer, dan is het niet logisch dat iemand een mes in de ander ploft, alleen omdat hij uitgemaakt werd voor rostekop of zoiets...
Je ziet als toeschouwer immers niet dat dat rostekop er voor de 15miljoenste keer komt, en dat de "dader" net op het punt stond van het exploderen...
Dus is de enige schuldige de messentrekker...
Niet heel logisch hé ?
En waar hebben we dat aan te danken ?
Gewoon aan het feit dat in de opvoeding een kind zijn gewone gezonde agressie niet meer kwijt kan, en zijn plaats in de maatschappij niet meer kan veroveren, als hij niet tot die verbaal sterkeren behoort.
Hoog tijd dat de "opvoeders" weer tot bezinning komen, en kinderen kinderen laat zijn, met hun eigen manier om een evenwicht te vinden in hun eigen wereldje.
Wedden dat een heel stuk van die extreme dingen zullen verminderen ?
Ik heb je al eens verteld dat ik met Odile in ruzie viel in het naar huis rijden van de school op een middag. Het was er hevig aan toe gegaan, en we hadden gevochten dat het haar stoof... Na het noenmaal ging ik in de poort poort staan bij Odile, en riep hem om weer samen naar de school te rijden... Maria, de moeder van Odile riep naar mij dat ze dacht dat we ruzie hadden, maar dat was niet meer zo, wij hadden het op onze manier uit "geklapt"...Het was voorbij, en wij waren weer de goede vrienden van altijd...
Zo hoort het ook... Dat is een gezonde agressie, die geen brokken maakt, die onder kinderen tot de normale omgangsvormen behoort, en die gewoon een manier is om binnen de groep de pikorde te bepalen. Dat is zo bij de kiekens, en ook bij mensenkinderen.
In plaats van de kinderen te fnuiken in hun groei, zouden de opvoeders veel meer de kinderen hun eigen gang moeten laten gaan... Maar dat kun je nu niet in één twee, drie... Je moet het opvoedingsysteem opnieuw opstarten, en beginnen van in de wieg, met de totaal nieuwe generatie... Dat ze ondertussen een hele generatie jongeren hebben verprutst is erg, heel erg, maar niet zo maar te herstellen...Jammer!
Heel jammer... Misschien leren ze er uit, dat kinderen geen ding zijn waar mee je kunt experimenteren. Dan zou het tenminste nog iets opgebracht hebben... Maar wedden dat ze hun fouten niet willen inzien, en volharden in de boosheid ???
tot de volgende ?
Tot zover de krant. Haalde niet eens de nationale bladzijden, is maar een kleine faits-divers... Bladvulling als het ware. Niet belangrijk.
Ik heb daar moeite mee.
Er zijn een paar zaken in dat haartikeltje die mij storen.
Om 7.30 werd de fuif onmiddellijk stilgelegd... Daar blijkt uit dat dit oorspronkelijk niet de bedoeling was, normaliter zou het fuiven nog langer zijn doorgegaan...
Toen ik gisteren de beesten van Bart ging voederen omstreek 10 uur in de morgen, kwamen wij amper een vijftal wagens tegen. Wij zeiden tegen elkaar dat er toch nog enkelen waren die al op waren... We waren dus wellicht verkeerd, het waren wellicht lui die net van de dansparty kwamen...
djudedju.
Ik heb in mijn studentetijd één keer de nacht doorgedaan, en ging dan van de td recht naar de klas. Ik had de laatste uren fuif al helemaal geen pret meer, en het ging hem alleen nog over de "prestatie"... Men hoeft mij dan ook niet te zeggen dat die jongelui die daar om zeven uur nog zaten, nog echt aan het fuiven waren. Ook het feit dat er ruzie uitbrak wijst al op het feit dat ze wellicht gewoon zaten te heisen en stoer zaten te doen.
Dat de remmen dan nog zover doorsloegen dat er een mes getrokken werd... wijst ook op iets.
Ik heb in mijn lang leven al een "paar" ruzies gezien... Dan werd er wel eens gevochten, er was wel eens een bloedneus en een blauw oog, maar daar bleef het bij. Ik heb nooit ofte nooit gezien dat er geschopt of gestampt werd op een op de grond liggend slachtoffer, en messen of dergelijke heb ik nooit gezien... Bovendien was het veelal zo, dat na de vechtpartij er weer een verzoening was. Het gevecht was niet meer dan een wat extreme vorm van discussie als het ware, en eens de zaak uit "geklapt" was het voorbij...
Nu lopen ruzies veelal uit op extreem geweld, met messen en stampen (in groep) op een neerliggend slachtoffer en dergelijke meer...
Wat is er veranderd ?
Ik kan verkeerd zijn, maar ik meen dat al dit extreme te danken is aan het moderne anti-pest beleid...
Ik zou in mijn tijd een gedroomd slachtoffer geweest zijn voor pesterijen, ik was dik, ik moest zelfs in de zomer altijd dik aangekleed lopen om toch maar geen valling te krijgen, ik was veel ziek en kon niet lang blijven rennen...
Ik werd heel zelden gepest, want als iemand dat riskeerde, dan had ik hem vast en sloeg er op. Ik mocht dan dik en traag zijn, ik had veel macht en was sterker dan de anderen.
En ik kan niet zeggen dat ik ook veel pesterijen zag... Nee, in die tijd wist het "slachtoffer" zich altijd wel te weren op een of andere manier. Ieder kind heeft immers zijn zwakke, maar ook zijn sterke punten, en wie minder weg kon met zijn vuisten, was gewoonlijk wel verbaal sterker, of wist zijn plaaggeest wel op een of andere manier iets terug te lappen, al was het maar door zijn banden van zijn fiets te lossen. (Gaten in prikken hoorde niet en werd ook niet gedaan).
Het enige wat ik mij herinner van "scheve" toestanden uit mijn kindertijd, is dat er groepvorming was. Je had verscheidene vriendengroepjes, die zelden of nooit met een ander groepje speelden, want om een of andere reden klikte dat niet. Wellicht was het zo dat de meest dominanten enkele adepten rond zich hadden, en niet konden velen dat er aan zijn dominantie zou geknaagd worden... Maar dat leidde niet tot pesten in de zin zoals wij nu hele dagen horen... Hoogstens tot een discussie die soms wel een zo ver ging dat er een robbertje gevochten werd. Waarna de zaak gesloten en als afgehandeld werd beschouwd, met een eventueel nieuw evenwicht.
Nu is pesten verboden... En in werkelijkheid is er nog nooit zoveel gepest geweest als dank zij dat verbod. Want in feite zijn nu de natuurlijke evenwichten door de volwassenen helemaal scheef getrokken, en is er in werkelijkheid maar één groep meer die kan pesten, en die dat ook ongestraft kan doen! Je ziet dan ook dat de verbaal sterkeren nu de verbaal minder sterken hele dagen het bloed van onder de nagels pesten, en waar in onze tijd, de gepeste het recht in eigen handen zou hebben genomen en op een of andere manier de zaken zou hebben rechtgezet, 't zij door eens er op te kloppen, 't zij door een ander middel (vb banden lossen), mag dat nu niet meer... Want wie een daad stelt is zichtbaar en dus de schuldige.
Het is werkelijk "Verba volent", wat er allemaal gezegd, gefluisterd en gefezeld werd is niet tastbaar en wordt niet bestraft, en hij (of zij) die zich niet op die manier kan weren is het ultieme slachtoffer, die als hij (zij) dan reageert, nog gestraft wordt door de "opvoeder" (????) omdat hij agressief is...
Het is dan ook geen wonder dat er in onze maatschappij steeds meer en meer mensen rondlopen die op een bepaald ogenblik exploderen... En dan krijg je geen gewone ruzie meer, maar messengevechten, blijven stampen op een gevallen slachtoffer, zinloze vernielingen en noem maar op...
Als je voortdurend gepest wordt, en alle mogelijke verdedigingsmiddelen worden je deskundig ontnomen, dan kan het niet anders dat de boosheid in dat slachtoffer zich torenhoog opstapelt, tot het op een veel te extreme manier een uitweg zoekt.
En dan heb je dat "onbegrijpelijk" geweld...
En als je de zaak bekijkt, als "nuchter" toeschouwer, dan is het niet logisch dat iemand een mes in de ander ploft, alleen omdat hij uitgemaakt werd voor rostekop of zoiets...
Je ziet als toeschouwer immers niet dat dat rostekop er voor de 15miljoenste keer komt, en dat de "dader" net op het punt stond van het exploderen...
Dus is de enige schuldige de messentrekker...
Niet heel logisch hé ?
En waar hebben we dat aan te danken ?
Gewoon aan het feit dat in de opvoeding een kind zijn gewone gezonde agressie niet meer kwijt kan, en zijn plaats in de maatschappij niet meer kan veroveren, als hij niet tot die verbaal sterkeren behoort.
Hoog tijd dat de "opvoeders" weer tot bezinning komen, en kinderen kinderen laat zijn, met hun eigen manier om een evenwicht te vinden in hun eigen wereldje.
Wedden dat een heel stuk van die extreme dingen zullen verminderen ?
Ik heb je al eens verteld dat ik met Odile in ruzie viel in het naar huis rijden van de school op een middag. Het was er hevig aan toe gegaan, en we hadden gevochten dat het haar stoof... Na het noenmaal ging ik in de poort poort staan bij Odile, en riep hem om weer samen naar de school te rijden... Maria, de moeder van Odile riep naar mij dat ze dacht dat we ruzie hadden, maar dat was niet meer zo, wij hadden het op onze manier uit "geklapt"...Het was voorbij, en wij waren weer de goede vrienden van altijd...
Zo hoort het ook... Dat is een gezonde agressie, die geen brokken maakt, die onder kinderen tot de normale omgangsvormen behoort, en die gewoon een manier is om binnen de groep de pikorde te bepalen. Dat is zo bij de kiekens, en ook bij mensenkinderen.
In plaats van de kinderen te fnuiken in hun groei, zouden de opvoeders veel meer de kinderen hun eigen gang moeten laten gaan... Maar dat kun je nu niet in één twee, drie... Je moet het opvoedingsysteem opnieuw opstarten, en beginnen van in de wieg, met de totaal nieuwe generatie... Dat ze ondertussen een hele generatie jongeren hebben verprutst is erg, heel erg, maar niet zo maar te herstellen...Jammer!
Heel jammer... Misschien leren ze er uit, dat kinderen geen ding zijn waar mee je kunt experimenteren. Dan zou het tenminste nog iets opgebracht hebben... Maar wedden dat ze hun fouten niet willen inzien, en volharden in de boosheid ???
tot de volgende ?
donderdag, januari 01, 2009
Nieuwejaarke soete !
1 januari 2009 ! Aan alle lezers en al wie hen dierbaar is, onze beste wensen voor een voorspoedig jaar, vol van zonnige dagen, welvaart, welzijn en vooral een goede gezondheid !
Het is weer koud, maar er hangt heel wat bewolking. De lucht zit helemaal dicht en het oosten is zelfs niet te onderscheiden van de andere windstreken, net of de zon vandaag er de brui aan geeft.
Ik zit hier te snuffelen dat het niet mooi meer is. Gisteren begon plots mijn neus te lopen (en ik er achter !). ik heb meteen de aanval geopend met alle mij ten dienste staande homeopathische middelen daartegen, en het is al iets beter. Maar het is zoals onze oude huisarts indertijd zegde: " Een valling dat duurt gewoonlijk acht dagen, en als je naar de dokter gaat ben jer er in een dikke week vanaf..." einde citaat. En de man had gelijk, tegen een gewone snotvalling is er niet zoveel te doen, snotteren en nog eens snotteren.
Ik heb wel ondervonden dat je met homeopathie de symptomen een heel stuk kunt verzachten. Je hebt niet meer het gevoel dat je helemaal aan het leeglopen bent door je neus.
En je bent er ook in enkele dagen zo goed als vanaf. Je kunt wel niet vertellen dat je genezen bent, maar je hebt er niet echt last meer van. Wel moet je dan nog een tijdje verder je pilletjes opzuigen... In die zin lijkt een snotvalling zelfs moeilijker te bestrijden dan een gewoon griepje, dat komt er met oscillocoscinnum zelfs niet meer door. Als je bij de eerste symptomen meteen reageert, komt er gewoon geen griep van.
Gehoord van die brandende parenclubs ??? Het moet er daar heet aan toe gaan ! Letterlijk in brand gegaan.
Volgens de eerste geruchten zou het wellicht om brandstichting gaan. Of de brand in de ene parenclub ook met de andere te maken heeft lijkt nog niet duidelijk.
Als het wel zo zou zijn, dan hebben we wellicht te doen met iemand die iets heeft tegen parenclubs...Om welke reden dan ook.
Denken die mensen niet na ? Voor mij zou men dergelijke figuren als ze gesnapt worden, moeten verplichten om hun gevangenisstraf uit te zitten als hulp in een brandwondencentrum, zodat ze zich bewust worden welke schrikkelijke gevolgen hun vuurtjestook kan hebben !
Op de rommelmarkt zie ik nu en dan zo'n zwaarverbrande man, die er staat met Afrikaanse beelden. We babbelen dan ook regelmatig wat. Hij is verbrand geworden in een garage, ze moesten een smeerput reinigen, toen een lamp sprong en de dampen in de put ontploften en alles in brand zetten. Zijn vader vertelde me dat hij 7 maanden in het hospitaal lag en veertien keer geopereerd werd... De man reed dagelijks de 128 km naar de kliniek en terug om zijn zoon moed te geven... alle zorg ten spijt draagt de man nog steeds over al zijn zichtbare delen huid, de verschrikkelijke lidtekens...
De pijn die deze mensen doorstaan tijdens de genezing zijn verschrikkelijk. Je moet maar eens een kleine brandwonde hebben, hoeveel pijn dat doet ! Als je dan weet dat in de beginperiode de dode huid telkens, dagdagelijks moet worden afgepeld...je mag er niet aan denken.
Voor mij moet je die pyromanen daar eens mee confronteren, vergeten ze misschien het zicht op de vlammen en denken aan de slachtoffers !
Gisterenavond zijn we, tegen onze gewoonte in, weer opgebleven tot 12 uur... De derde film van "In de ban van de Ring" speelde op tv... en hoewel ik helemaal geen fan ben van tv; een mooie film zie ik wel eens zitten.
Ik heb de boeken gelezen (eerder verslonden) en de film volgt tamelijk getrouw de boeken. Eigenlijk is het een sprookje voor volwassenen... een wereld uit fantasie ontsproten waarin een strijd tussen goed en kwaad zich afspeelt. De decors en de tracages zijn fantastisch mooi, en beantwoorden aan de beschrijvingen van de boeken. Mooi, we hebben weer met volle teugen genoten ! Maar Anny heeft weer slaap tekort... Zij moet haar 8 uren slaap hebben, of ze voelt het heel den dag.
Nu gaan we nog eens rap naar Bart om de dieren te voederen en vooral drinken te geven, en deze middag komt Veerle en de kinderen hier om fondu te eten. We vieren niet echt nieuwjaar, ons feest gebeurt met kerstmis, het feest van het Licht...
We moeten ook (op nieuwjaar !) de vuilnisbak gaan buitenzetten, want morgenvroeg komt de vuilnisophaaldienst langs bij Bart...
Dat is meteen de reden dat het vandaag een kort blogje is... In al de tijd die ik hier zit te typen heb ik nog geen mens gezien... Het lijkt wel of de wereld na zo'n oudejaarsnacht uitgestorven is... en toch moeten er her en der mensen, ook op deze dag aan het werk zijn... Ik wens hen speciaal een goed jaar toe, waarop de mensen duidelijk hun appreciatie tonen voor de mensen die, terwijl wij zitten te niksen, hun nikkel moeten afdraaien om alles voor ons in beweging te houden...Ons te verzorgen in hospitalen en in homes, ons vervoeren, ons licht en warmte geven... en noem maar op...
tot de volgende ?
Het is weer koud, maar er hangt heel wat bewolking. De lucht zit helemaal dicht en het oosten is zelfs niet te onderscheiden van de andere windstreken, net of de zon vandaag er de brui aan geeft.
Ik zit hier te snuffelen dat het niet mooi meer is. Gisteren begon plots mijn neus te lopen (en ik er achter !). ik heb meteen de aanval geopend met alle mij ten dienste staande homeopathische middelen daartegen, en het is al iets beter. Maar het is zoals onze oude huisarts indertijd zegde: " Een valling dat duurt gewoonlijk acht dagen, en als je naar de dokter gaat ben jer er in een dikke week vanaf..." einde citaat. En de man had gelijk, tegen een gewone snotvalling is er niet zoveel te doen, snotteren en nog eens snotteren.
Ik heb wel ondervonden dat je met homeopathie de symptomen een heel stuk kunt verzachten. Je hebt niet meer het gevoel dat je helemaal aan het leeglopen bent door je neus.
En je bent er ook in enkele dagen zo goed als vanaf. Je kunt wel niet vertellen dat je genezen bent, maar je hebt er niet echt last meer van. Wel moet je dan nog een tijdje verder je pilletjes opzuigen... In die zin lijkt een snotvalling zelfs moeilijker te bestrijden dan een gewoon griepje, dat komt er met oscillocoscinnum zelfs niet meer door. Als je bij de eerste symptomen meteen reageert, komt er gewoon geen griep van.
Gehoord van die brandende parenclubs ??? Het moet er daar heet aan toe gaan ! Letterlijk in brand gegaan.
Volgens de eerste geruchten zou het wellicht om brandstichting gaan. Of de brand in de ene parenclub ook met de andere te maken heeft lijkt nog niet duidelijk.
Als het wel zo zou zijn, dan hebben we wellicht te doen met iemand die iets heeft tegen parenclubs...Om welke reden dan ook.
Denken die mensen niet na ? Voor mij zou men dergelijke figuren als ze gesnapt worden, moeten verplichten om hun gevangenisstraf uit te zitten als hulp in een brandwondencentrum, zodat ze zich bewust worden welke schrikkelijke gevolgen hun vuurtjestook kan hebben !
Op de rommelmarkt zie ik nu en dan zo'n zwaarverbrande man, die er staat met Afrikaanse beelden. We babbelen dan ook regelmatig wat. Hij is verbrand geworden in een garage, ze moesten een smeerput reinigen, toen een lamp sprong en de dampen in de put ontploften en alles in brand zetten. Zijn vader vertelde me dat hij 7 maanden in het hospitaal lag en veertien keer geopereerd werd... De man reed dagelijks de 128 km naar de kliniek en terug om zijn zoon moed te geven... alle zorg ten spijt draagt de man nog steeds over al zijn zichtbare delen huid, de verschrikkelijke lidtekens...
De pijn die deze mensen doorstaan tijdens de genezing zijn verschrikkelijk. Je moet maar eens een kleine brandwonde hebben, hoeveel pijn dat doet ! Als je dan weet dat in de beginperiode de dode huid telkens, dagdagelijks moet worden afgepeld...je mag er niet aan denken.
Voor mij moet je die pyromanen daar eens mee confronteren, vergeten ze misschien het zicht op de vlammen en denken aan de slachtoffers !
Gisterenavond zijn we, tegen onze gewoonte in, weer opgebleven tot 12 uur... De derde film van "In de ban van de Ring" speelde op tv... en hoewel ik helemaal geen fan ben van tv; een mooie film zie ik wel eens zitten.
Ik heb de boeken gelezen (eerder verslonden) en de film volgt tamelijk getrouw de boeken. Eigenlijk is het een sprookje voor volwassenen... een wereld uit fantasie ontsproten waarin een strijd tussen goed en kwaad zich afspeelt. De decors en de tracages zijn fantastisch mooi, en beantwoorden aan de beschrijvingen van de boeken. Mooi, we hebben weer met volle teugen genoten ! Maar Anny heeft weer slaap tekort... Zij moet haar 8 uren slaap hebben, of ze voelt het heel den dag.
Nu gaan we nog eens rap naar Bart om de dieren te voederen en vooral drinken te geven, en deze middag komt Veerle en de kinderen hier om fondu te eten. We vieren niet echt nieuwjaar, ons feest gebeurt met kerstmis, het feest van het Licht...
We moeten ook (op nieuwjaar !) de vuilnisbak gaan buitenzetten, want morgenvroeg komt de vuilnisophaaldienst langs bij Bart...
Dat is meteen de reden dat het vandaag een kort blogje is... In al de tijd die ik hier zit te typen heb ik nog geen mens gezien... Het lijkt wel of de wereld na zo'n oudejaarsnacht uitgestorven is... en toch moeten er her en der mensen, ook op deze dag aan het werk zijn... Ik wens hen speciaal een goed jaar toe, waarop de mensen duidelijk hun appreciatie tonen voor de mensen die, terwijl wij zitten te niksen, hun nikkel moeten afdraaien om alles voor ons in beweging te houden...Ons te verzorgen in hospitalen en in homes, ons vervoeren, ons licht en warmte geven... en noem maar op...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)