Weeral zondag...

Heb je dat ook ? Als er zo'n feestdag in de week is geweest, dan slaat heel mijne kalender flikke. Ik weet begot niet meer wat zon- of weekdag is. gelukkig zie ik rechtsbovenaan mijn scherm (ubuntu !) staan dat het vandaag zondag 28 december is en precies 9.20 uur.
Feestdag van de onnozele kinderen. Hier te lande krijg je dan dikwijls je feestdag gewenst, duidend op het onnozel... wat in werkelijkheid oorspronkelijk onschuldig betekent, maar een van die vele woorden is die in de loop der tijden van betekenis zijn veranderd.
Maar 't is zondag, en met al die dagen, en het knotten van mijn linde en het boodschappen doen voor Veerle, mogen we vanmiddag nog naar tanteke. We zijn er nog niet eerder geraakt, er zal weer was liggen...

Het is nog steeds van dat heerlijk fris gezond vriesweer. Een prachtige lichte hemel en daarvoor de knoesten van mijn getopte lindeboom. Frederik heeft echt mooi werk verricht! De bovenste knot wordt al behoorlijk dik. Nu zit ik weer in spanning te wachten op het plotse en geweldige uitbotten van de boom. Het is mij telkens een wonder te zien dat uit die dikke knoesten ten allen kante botten uitbersten en uitgroeien tot twijgen, takken die elkaar verdrummen in een wilde levensdrang. Na enkele weken groei zie je geen knotten meer, maar zijn ze veranderd in groene bollen leven. Mooi !

Bij onze Bart staat ook een lindeboom in zijn hof, een kanjer, die in zo'n enorme tuin prachtig staat. Die boom is nooit geknot en heeft dat mooie model van de linde, een prachtige halve bol op een dikke stam. Het paraplu-achtige van de boom wordt nog beklemtoond door dat de geitjes er steeds de onderste takken afknabbelen, zo hoog ze maar kunnen reiken. Daardoor is de boom overal netjes op dezelfde hoogte geknipt, en lijkt het bijna een kunstwerk van gelijkvormigheid. Hier kan dat niet, de boom mag niet hinderen voor het verkeer... Soms denk ik wel eens dat die boom misschien meer goed doet dan diene camion, maar wie ben ik...

Al met al lijkt het wel of mijn hemel plots veel ruimer is geworden, nu die takken verdwenen zijn. Mijn privé vergezicht is zo niet verder, dan toch weidser geworden.

Mijn visvijver ligt voor het eerst toegevroren. Het was vannacht koud. Er zijn alleen nog gaten waar de luchtpompjes met hun gebroebel de ijsvorming verhinderen, en ook waar het water stroom uit de filter en in het water valt. Ook de overloop en het beekje naar de tweede vijver liggen nog grotendeels open, en waar dat water in de tweede vijver valt is er ook nog een open wak. Het mag nog fel vriezen, dat blijft, zo leerde de ervaring, altijd open. Dat is ook een voordeel, want zo is er steeds verse zuurstof in het water, tot profijt van de vissen.

Gisteren was er nog maar een klein stukje toegevroren, een gek iets, ik heb in de vijver een drijvend rondje, waar in ik voeder, en de binnenkant van dit rondje was dichtgevroren... wellicht omdat in dat kleine rondje er nog minder beweging zit dat in de rest van het water ?

De vissen liggen helemaal onderaan in het warmste deel van de vijver. Ooit was het ijs in de vijver heel dik geworden, en zagen wij dat er een goudvis was die zich had laten verrassen en die volledig in het ijs zat, ingevroren. Ik dacht dat die sukkelaar wel dood zou zijn, maar toen de boel ontdooide zag ik de vis weer vrolijk rondzwemmen bij de rest. Blijkbaar kunnen die beestjes hun levensritme op een heel, heel laag pitje zetten...

De torenhaan en het kruis van de kerk van Horebeke ontbreken nog steeds. Van hier kun je het niet zien, maar de kerk staat met de voorpui helemaal in de stellingen, en wellicht wordt dan ook mede kruis en haan hersteld. Je ziet van ver dat er iets ontbreekt aan dat vertrouwde idee van de kerktoren. We zijn zo gewoon aan die haan en het kruis, dat het ons opvalt als er plots een kerk zonder staat. Het is zelfs onze zegswijzen binnengeslopen, en een politieker die van partij veranderd (zijn kazakke keert) is maar een windhaan... In het huidige korps der politiekers van ons mooie Absurdistan wordt er tegenwoordig enorm veel gekraaid... Misschien omdat er tegenwoordig ook kippetjes onder de politiekers zitten ? Of omdat het kazakke keren tegenwoordig zo in is ? Voor de Nederlanders, een kazak is een oud woord voor een overjas... Meestal is de voering van een andere kleur dan de buitenzijde van de jas, vandaar de gedachtensprong naar het wisselen van politieke kleur. Ik denk dat de ziekte van de voortdurende transfererende voetballers besmettelijk bleek voor politiekers... Ik heb alleen nog niet kunnen vaststellen of er daar ook grote overkoop (lees overloop) bedragen mee gemoeid zijn, maar het zou mij geen zier verwonderen... Er is net weer een politiek ploegje ter ziele gegaan, en je ziet de spanning rijzen wie er nu zal in slagen de stemmentrekkers binnen te rijven. Wat mij steeds weer en steeds meer verwondert is dat die politiekers niet alleen van partij wisselen als een boer van onderbroek, maar dat zij ook zonder enige moeite wisselen van gedachtengoed... Natuurlijk komt dat omdat ze alleen gedachtengoed prediken, en er zelf helemaal niet achterstaan, maar toch doet het raar aan.
Dat is ook een ding eigen aan deze tijd...
Vroeger was het bijna een wiskundig gegeven dat je het gedachtgoed dat je thuis had meegekregen met de paplepel ook beleed, en op jou beurt ook weer mee doorgaf aan je kroost. Was je van katholieken huize, dan was je katholiek, je was bij dezelfde ziekenkas als je ouders, bij dezelfde vakbond als je ouders, en je stemde voor dezelfde partij als je ouders... Je had een opvoeding genoten waarbij ook die waarden ingekapseld zaten...
Maar nu is dat niet meer waar. Nu hebben de jonge mensen hun eigen ideeën. Ze zijn lid van de partij die hen meest aanspreekt, bij de vakbond die hen het beste toeschijnt, en bij de ziekenkas waar ze voor hun situatie meest kunnen uithalen...
Het lijkt op het eerste zicht wijzer en verstandiger dan wij waren in onze tijd...
Ware het niet dat ze dit veelal ook doortrekken in hun manier van leven...en van normen en gedragscodes... Veelal is het net als bij die voetballisten eerder een kwestie van ontrouw, net als bij die politiekers een kwestie van meer zekerheid op een verkiesbare plaats dan wel een echte overtuiging... Want dat mis ik dan. De overtuiging, het achter iets staan.
Dat is heel iets anders dan de goedkooptste of de beste in dienstverlening of... Nee, dat is het ideeëngoed aannemen en er achter staan.
Maar wat zien we gebeuren ?
Onder druk van die nieuwe evolutie smijten ook die partijen hun ideeëngoed in de lappenmand, nu en dan hebben ze wel nog eens een opflakkering, met één mei of met Rerum Novarum of zo, maar voor de rest proberen ze zoveel mogelijk de grootste gemene deler te zijn van wat zij vermoeden wat de "burger" (le citoyen...) verlangt...
En zo komen wij tot wat wij nu hebben: de vervlakking van de normen.
De leugen regeert is niet alleen een programma op de Nederlandse buis, het is bittere werkelijkheid geworden. Men liegt ons voortdurend voor, en nu en dan is er een oppositiepartij die dan de kans grijpt om de leugen aan te klagen... Maar leugens zijn snel, en zeker in de politiek, dus zie glasharde ontkenningen, desnoods met opoffering van enkele kleine garnalen uit het personeel van de bewuste politieker, maar hij blijft uit de wind...
Geen normen, geen eergevoel, geen eerbied voor de medemens.
Heel dat systeem sijpelt steeds meer en steeds dieper door.
De homo sapiens (de wijze mens) is aan het evolueren naar de homo profitarius, de profiterende mens, die als enige norm heeft: genieten, ten koste van wat dan ook...
Kijk naar je krant, luister naar de radio, kijk naar de tv, en je ziet steeds meer en meer de afdaling naar het grootste genot... Bloot, schandaaltjes, binnenpretjes en gegniffel over de tegenslagen van een ander...
Voortdurend worden de normen verschoven... Neem eens een gazet van een kwarteeuw geleden en lees over de Palestijnse kwestie... en kijk nu eens wie dan de "goeie" waren en wie het nu is ?? Niemand zou ooit hebben durven denken dat Arafat nog eens erkend zou worden als een legitiem staatshoofd, men is veel verder gegaan en heeft hem de nobelprijs van de vrede gegeven... Wie doet dat, dat voortdurend schuiven ?
Ik herinner me de tijd dat Saddam Hoessein weliswaar een dictator was, maar door iedereen als een "goede" bekeken werd, hoe er talrijke groepen naar Irak gingen om te zien wat die man allemaal presteerde om zijn land uit het slop te halen... en plots keerde het ... Wie heeft dat beslist? Waarom ? en vooral, wie is er in geslaagd om iedereen er van te overtuigen ???
Is het echt zo dat die mannen plots veranderd zijn ? Nee, als ik de zaken zo nuchter mogelijk bekijk, zijn zij niet veranderd, maar is onze opinie over hen veranderd... Bijna ongemerkt...
Er zijn dus machten bezig met ons om te turnen tot wat zij willen wat we denken, zijn wat zij willen dat we zijn, doen wat zij willen dat we doen...
Hoogtijd dat we weer eens zelf gaan denken !
Dat we ons afkeren van al die hersenspoelende berichten van krant, radio en tv, allemaal verpakt in sex, ontspanning en gemoedelijkheid zonder inspanning zonder inzet... Voortdurend zwaaien ze ons met onthullingen en dossiers rond de oren, maar ook die zitten netjes in blinkende folie...
Het is niet makkelijk ! Want er zijn bijna geen bronnen waar we terecht kunnen om toch nog een tipje van de werkelijkheid te ontdekken... We moeten het hoofdzakelijk zelf doen, proberen door al de roze mist heen te kijken en de werkelijkheid te ontwaren...
Dat wens ik iedereen toe voor 2009, laat het het jaar zijn van het grote ontwaken !
Laat ons terug zelf denken, laat ons terug grijpen naar echte normen en echte overtuigingen...
Niet dat lauwe voorgekauwde, nee, de echte smaak van de echte wereld !

tot de volgende ?

Boodschappen...

Pa, zoudt gij met mij ne keer commissies willen gaan doen?
Veerle.
Kan zelf niet met de auto rijden door haar gebroken en ingepleisterde poot...dus pa kan het wel eventjes mee pakken.
Maar tedju, ten gaat niet ! Ik kan mijnen auto niet uit de garage halen ! Heel mijnen oprit ligt nog vol grote takken en twijgen, en in mijn linde staat nog één grote spil, de bovenste, pijlrecht naar de de hemel te wijzen, als een wegwijzer naar de eeuwigheid.
Straks moet Fré nog komen voort doen. De laatste loodjes van de linde.
Hij verzaagt het hout meteen ook op lengte om het te kunnen opbranden in zijn haard. Straks komt hij hier weer toe, met twee trainings boveneen, mijn muts op zijn bolleke, zijn werkhandschoenen aan en travakken maar. Hij heeft geen koud, vorst of geen vorst. Hij is er op gekleed en is druk bezig.
Gisteren heb ik hem wat geholpen, om met een koord te trekken aan enkele takken opdat ze min of meer in de goede richting zouden vallen. Anders zat ik wellicht zonder glas in mijn ramen...

Het vriest dat het kraakt, net als in de ouden tijd... de tijd van voor All Gore. (gnignignihihi).
(Dat was het geluid van binnenpret)

Het veld voor mijn deur ligt weer droog, twee dagen vorst en schrale wind, en de opperlaag ligt er bij of het al maanden niet meer geregend heeft. De dikke stoppels van de maïs zijn weer vergeeld en niet meer van dat rottende kleur van enkele dagen geleden. Over den einder hangt een lichte nevel die de harde lijnen van het ver geboomte verdoezelt. Aan de de kant van de opgaande zon is de hemel nog zachtoranje-rose dat zich heel ver zachtjes laat uitschijnen tot bijna aan het noorden en aan het zuiden. Dan heb je een wittige boord onderaan en naar boven toe wordt 't geluchte zacht blauw, dat blauw waar de Italiaanse renaissance schilders ons zo beneden. (En wij hun strakke blauwe warme hemels). Bezijds de kerktoren van Horebeke staan enkele grote bomen duidelijk afgetekend, en weer verwonder ik me erover hoezeer de vorm van het takkengestel een optische eenheid vormt. Het lijkt wel of iedere tak zich bewust is van het feit dat het binnen de lijntjes moet kleuren. Het heeft een doel, als de boom in blad staat, dan loopt de regen vooral over de buitenste blaren naar beneden, en mocht je de wortels ook zien, dan zou je zien dat de wortels net lopen tot aan de lijn waar dit water drupt van de blarenparaplu. De natuur is een wonder van efficiëntie !

Daarom alleen al moeten wij er zorg voor dragen ! Nu nog, steeds weer, doen wij "uitvindingen", dank zij het feit we afkijken van de natuur. Denk maar aan de nieuwe zwemkledij op de laatste olympische spelen, waardoor ze plots allemaal rapper kunnen zwemmen. Gebaseerd op haaienhuid...

Ik ben zojuist naar buiten geweest om de laatste dikke tak in de juiste richting te trekken, zodat hij niet tegen het huis valt. Je moet podorie lang beven om warm te krijgen in dat weer ! Nu is Frederik bezig al de stukken tak die er nog staan af te zagen en in te korten tot op de knot, en daarna zal hij heel die massa hout kleinen. En pa zal vanmiddag boodschappen doen met Veerle...

We zijn dat winterweer niet meer gewoon. In die korte tijd dat ik buiten was, kreeg ik het ijskoud, en mijn gewrichten in mijn vingers doen nog steeds wat pijn. Of ik ben veel teerder geworden, of we zijn echt de winter ontwend.

Waar is de tijd, toen Anny en ik in Zwitserland als verliefd stel samen de schaatsen aanbonden en op het Maloyameer dertig veertig kilometers schaatsten over de vrijgemaakte ijsbaan op het meer. Men maakte een vrije baan met een bulldozer over dat diepe meer... Hoe dik de ijslaag dan wel was ??? Ik herinner mij dat we op een morgen opstonden, en dat de ganse ingang van het Hotel waar we werkten volledig dichtgesneeuwd was. Er waren enkele meters sneeuw in één nacht gevallen. Het was een hele karwei om met man en macht de eerste gang te maken. We hebben op de top van de Bernina gestaan, maar echt koud hadden we het niet... Nu is de kou daar minder erg door de droge lucht, terwijl hier een vochtige lucht is, die het kougevoel veel intenser maken, maar toch...

Toch is het een gezond weer... Je krijgt een gevoel van zuiverheid in de lucht. Het is misschien een stuk inbeelding, maar er zijn ook minder zieken bij zo'n weer dan bij dat kwakkelweer.

Het doet me denken aan vroeger...aan mijn jeugd, maar ook aan mijn kinderen toen ze nog klein waren... Ook toen hadden we nog winters die echt koud waren en waar we met massa's sneeuw zaten. Ik herinner me een dag dat we 's morgens opstonden na een nacht sneeuwstorm... Onze oprit lag vol met een dikke laag sneeuw, en ik maakte met een brede plank en een stevige stok een sneeuwschep, en ging aan het ruimen. Ik hoorde Eddy, de buur ook bezig, en we verenigden ons om zo meteen brede vlakken vrij te maken op ons beider opritten. Nu en dan gingen wij eventjes binnen om de inwendige mens te versterken met een goeie druppel. Op conditie van bevoorrading hebben we nog een andere buur zijn oprit ook vrijgemaakt... We hadden geen kou, ons motorke draaide op zuiver alcohol... Hoe lang is dat al geleden???

Ik denk dat het ook in dat jaar was, dat de kinderen de sneeuw aan de overkant van de straat in liepen, en we zagen ze niet meer ! De sneeuw lag dikker dan zij hoog waren. Op een van die heerlijk mooie winterdagen gingen wij eens op stap met de kodak, enkele van die prachtige sneeuwlandschappen fotograferen van onze mooie Vlaamse Ardennen... Toen we in de abeelstraat kwamen, helemaal boven aan de steile helling, wou Anny een foto nemen van het weidse gezicht op Mater... Op het eigenste ogenblik schoof ze onderuit en lag ruggelings in de sneeuw... Bij het ontwikkelen vonden we een prachtige foto van een strakke blauwe vrieslucht. Anny had blijkbaar al vallende op het knopje gedrukt...

In die tijd gingen we vaak met de kinderen in de wijde omgeving wandelingen maken. We leven hier in een prachtige streek, waar werkelijk de weiden als wiegende zeeën zijn in het golvende landschap. Het mooiste stukje Vlaanderen...

Ik herinner me hoe de kinderen hier konden ravotten, hoe regelmatig heel mijn huis vol zat met de jeugd van de wijk... Hoe de oude Bobbie de vriend was van alle kinderen van de wijk, en hoe ze speelden met die brave hond. Ze spanden hem voor de slede en lieten hem trekken, en nadien kwam het arme beestje dan binnen met ijsklompjes in de haren van zijn voetjes, tot tussen zijn teentjes toe. Dan ging hij voor de warme kachel liggen, en jankte soms van de pijn toen zijn pootjes weer warm kregen. Een pracht van een hond van een onbestemd ras, maar met een gouden karakter, een echte kindervriend. Hij had maar één fout...Als hij water zag, dan sprong hij er in... Ook in een beek waar er meer modder dan water was, en dan liepen wij daar met een hond naast ons die stonk uren in de wind... We hebben het beest nog met de waterlans afgespoten... De kinderen hebben die hond als Paascadeau gekregen. Ze waren toen nog heel klein, en de zaterdag dat wij de hond mochten gaan halen in het asiel ('t was een verloren gezet jong beestje), kwamen ze met hun drieën op ons bed zitten, ruzie maken over hoe ze de hond zouden noemen... De eindbeslissing was de op minst tegenstand botsende "Bobbie"... We reden naar Ronse naar het asiel, en zouden ondertussen nog vlug wat boodschappen doen in de GB...
Heb je al eens een hond uit het asiel gehaald ? Die beesten hebben een echte verschrikkelijke geur aan zich hangen. Niet te doen ! Toen wij aan de GB kwamen (we moesten ook een leiband en een halsband voor de hond kopen), bleven de kinderen met de gek van blijdschap zijnde hond in de auto zitten. Toen we terug kwamen stonk niet alleen de hond, maar ook de kinderen en ook de auto... Thuis gekomen werd alles gewassen en geblonken, hond, kinderen en auto...

Wij hebben nooit zo'n proper beestje gehad... En zo lief voor iedereen. Een waakhond was het nooit, maar waar zou hij moeten hebben op waken ? Hij paste alleen goed op zijn speelkameraadjes, al de kinderen van heel de wijk en zelfs op de verlofgangertjes die hier regelmatig kwamen. Veel truukjes en toertjes kende hij niet, hij was niet bijster slim, maar dat had allemaal geen enkel belang tegenover de vriendschap die hij uitstraalde.

Kinderen en een hond, een optimale formule !
Kan ik u aanraden, maar zoek geen mooie hond, geen slimme hond, zoek de hond die straalt van blijdschap bij het zien van kinderen, die geen pijn voelt als het komt van de kinderen... Die je moet opsluiten als je de kinderen eens moet uitkafferen, omdat hij zijn kinderen zou verdedigen. Dat is de goede hond, een vriendelijke loebas, een speelkameraad.

Ik ga stoppen... de kou heeft mij wel heel ver geleid...
tot de volgende ?

knotten

Frederik is bezig mijn linde te knotten. Toen hij hoorde dat ik zijn "lievelingsfilm" op dvd had liggen, maar dat hij het pas kreeg na dat mijn snoeiwerk gedaan was, was hij niet meer te houden om te beginnen... Hij is immers nog enkele dagen thuis, en uiteraard zou hij al willen kijken. Anders doet hij mijn snoeiwerk ook altijd, maar er is altijd wel iets te doen, dus moet ik dan maar wat geduld uitoefenen... Dank zij Bruce Lee niet. Straks zal zijn huis vol zijn met de karatekreten in de tv...
(Hopelijk vindt de tweeling geen inspiratie in die dingen)
Ik zie hier stelselmatig takken vallen. Ik heb hem aangeraden om eerst zoveel mogelijk de kleine takken te verwijderen, zodat hij meer plaats heeft en beter de dikke spillen kan afzagen. Het is iedere keer weer een wonder hoe je uit een kale stam weer honderden nieuwe takken ziet ontspruiten en hoe de boom bruist van leven na zo'n snoeibeurt. Het is dan ook niet voor nieuws dat ze dat "verjongen" noemen.
Ik ben zo juist buiten geweest om te helpen de ladder buiten te brengen. De laagste takken zijn al weg. Er zal heel wat zaagwerk zijn ! Maar ik heb daarvoor een zo'n zaagmachine aangeschaft in het model van een krokodilbek. Hopelijk werkt dat goed ! Het ziet er wel een veilig systeem uit. Het is verdorie koud buiten ! Toen Fré de brievenbus verzette om hem veilig te stellen, bleef de steen waarop hij staat aan de bus hangen ! Vastgevroren. Ik heb vlug ook de meidoorn meegesnoeid. Hopelijk krijg ik binnenkort de eerste bloempjes aan dat boompje. Ik gok er op dat het nog niet voor dit voorjaar zal zijn, maar wellicht voor het daaropvolgende. Ik weet niet meer zeker of ik indertijd een rode of een roosbloeiende meidoorn heb aangekocht. het is ook al heel wat jaartjes geleden dat ik dat kleine sprieteltje hier plantte... Het is ondertussen al een boompje geworden.

Aan sommige takken van de linde hangen nu nog steeds restjes van de bloemen. De blaren zijn allang allemaal weg, maar die zaadbolletjes houden het nog wat uit. Ik weet het niet, maar misschien behoren ze tot de plantensoorten waarvan het zaad eens moet bevroren zijn vooraleer het levensvatbaar is. Vroeger wist ik niet dat zoiets bestond, maar in een vorig leven heb ik heel wat cactussen en zeldzame vetplanten gekweekt uit zaad... Daar waren er bij waarop in dikke letters op het zakje stond dat je ze eerst een of twee nachtjes in het vriesvakje van de frigo moest stoppen, zodat het zaad bevroren was... De natuur is wonderbaar !
Zo hadden ze een boomsoort op een eiland, waar vroeger een vogel leefde die door de blanken volledig werd uitgeroeid voor zijn vlees. Na heel wat jaartjes stelden ze vast dat er een boomsoort was die zich niet meer voortplantte. Een plantendeskundige dacht dat het misschien zo was dat het zaad eerst de maag moest passeren van die uitgestorven vogel... Men voerde dan het zaad aan kippen en kalkoenen, die ook een spiermaag hebben, met steentjes in de maag, en ja hoor ! Boomsoort gered. Bizar allemaal.
Maar het is wel een bewijs hoe de natuur aan elkaar hangt. Het is niet zo dat er een stukje is die op zichzelf kan leven, nee, het leven kan pas als het in het systeem past. Een bewijs te meer dat het systeem ook teer is, en dat we er zorg moeten voor dragen. Heel wat van de verbindingen tussen de levenssoorten kennen we nog niet eens, maar ondertussen zijn we misschien wel bezig soort na soort van de voedselketen te vermoorden. Uit onwetendheid, uit domheid.

Het is prachtig vriesweer. Vanmorgen kon ik mijn turnoefeningen doen in de kamer van Koen, en ondertussen al genieten van het vroege morgenlicht. Het was al weer een tijdje geleden dat dit er eens was, gewoonlijk is het in deze tijd van het jaar somber en grijs en grauw.

De onderste takken van de linde zijn bijna allemaal verdwenen. Fré is gelukkig in dit soort van werk. het is niet alleen zijn echte beroep waarvoor hij studeerde, hij doet het ook echt graag. Hij werkt rustig maar gestaag. Ergens doet hij mij denken aan wijlen mijn schoonvader... Dat was een oud-landbouwer, en die werkte ook steeds op die kalme rustige gestadige manier... Het lijkt wel of de natuur die mensen leert te werken zonder haast of spoed, maar rustig en gestaag, het ritme van de natuur ? Ik moet eerlijk zijn, en toegeven dat ik het niet kan. Bij mij is het altijd haast en spoed... Wellicht zou ik het ook iets langer uithouden met de pijn als ik wat rustiger zou werken... Het enige waarin ik mij niet opjaag, is als ik bezig ben met "kunst"... Als ik aan het tekenen of aan het snijden ben, dan heb ik geen zenuwen, geen spoed, geen haast... Dan werk ik ook op die trage bedachtzame manier... Rustig kijken waar je nu een stukje kunt weghalen, een lijntje kunt bij zetten... Waarom kan ik dat niet als ik iets anders doe ?

Ook nu ben ik betikketakt om naar buiten te gaan, om te helpen, om de zaak rapper te doen gaan... Ik ben gek ! Ik weet dat het toch niet werkt, en die wijsheid heb ik allang... Nog van toen ik samen met mijn schoonvader met de zeis een partij gras afdeed voor hooi voor mijn konijnen. Ik maaide veel rapper dan hij, maar toen we gedaan kregen met dat veld, stelde ik vast dat hij, op zijn trage rustige manier bijna twee keer zoveel werk had verricht als ik... Hij trapte nooit op zijn adem, hij moest nooit eens de rug strekken...hij werkte met die eendere bewegingen constant door... Ik weet het dus wel, maar het is sterker dan mijn eigen zichzelvens... De aard van het beestje zeg maar...

Ik denk nog steeds dat het te maken heeft met het leven in en met de natuur... Als we in Frankrijk of in Schotland wandelden in die gebieden waar je een uur kon stappen zonder ook maar een mens te zien, dan kreeg je ook iets van die rust over je... Dan kreeg je automatisch die rustige stevige wandelstap, dan werd je nooit moe, je stapte maar, rustig en bedachtzaam waar je je voeten zette, en diep genietend van de weidse natuur... Met aandacht voor alles wat rond je was... Je ademden bijna bewust iedere haal zuivere lucht binnen en het was of de zuurstof je een kick gaf. Ik denk dat mensen die werken in de natuur dat zelfde hebben.

Bij het maaien met de zeis stopte mijn schoonvader alleen maar om de zeis te haren. In de taal van daar te "bwaten"... (Wellicht van het frans boite ?) Hij zette zich neer, de benen gespreid, duwde het slagijzer in de grond, legde de zeis op het ijzer en tikte met de hamer de snede van de zeis dunner tot het sneed als een scheermes. Tot slot nog enige keer er langs met de slijpsteen, dat gebeurde al weer rechtop, en dan weer die rustige kalme halen door het gras... Het was mooi om zien... Maar ik kon het maar niet geleerd krijgen. Ik heb nooit graag in de tuin gewerkt, het ging me niet. Ik kan me niet aanpassen aan de manier van werken die je er nodig voor hebt. Ik weet bijna zeker dat ik minder pijn in mijn rug zou hebben mocht ik die kalme manier van bewegen hebben...maar 't is hopeloos.

Ik ga stoppen voor vandaag... Ik moet de zaag in orde stellen om Fré aan het werk te houden.

Tot de volgende ?

Kerstdagmorgen voor de noene

Ik ben nog niet echt uitgeslapen. 't Was dan toch eens laat gisterenavond. Het had niets met kerstavond te vieren, want we zitten iedere kerstavond hier onder ons tweetjes te zitten, maar ik zag plots dat er een mooie film was op 2B, het tweede deel van "De ban van de Ring"... Het was vijf voor twaalf voor we naar bed sukkelden.
Ik heb weer eens genoten. Het boek (de drie dikke boeken!) is grandioos, en de film is heel mooi gemaakt. Ook Anny heeft zitten kijken (als het haar niet aanstaat gaat ze toch naar boven, of valt ze in slaap). Het was al lang geleden dat we eens lang op bleven voor een mooie film. Ze tonen dan ook niet zoveel films naar onze gading. Maar vanmorgen voel ik nog hoe mijn ogen precies schuurpapier zijn.
Ik heb nog maar enkele maanden een (lees drie) nieuwe bril, maar ik heb de indruk dat ik eigenlijk al weer eens zou moeten langsgaan bij de oogarts.
Ook bij de tandarts, want toen ik iets tussen mijn tanden had, en zat te prutsen om het er uit te krijgen, stelde ik tot mijn verbijstering vast dat mijn bijterkens aan het uitgroeien zijn...
Ik heb het al gezegd, buiten mijn hersenen zijn er niet veel onderdelen die nog in optima forma zijn... En wie weet wat jullie denken over mijn hersenen...Misschien hebben jullie een héél ander gedacht erover...
Maar ik ben er gelukkig mee, en daarover gaat het.
Het is mijn hoogst persoonlijke schatkamer, waarvan ik jullie nu en dan iets laat mee genieten.

Straks komt Bart hier naartoe om Veerle en co af te halen voor het Kerstfeest. Els kookt ieder jaar (wij betalen de ingrediënten) zij houdt van koken... en ze kan het ook heel goed.
Vroeger was Anny ook zo'n goede kokkin (een kookkès in 't vlams), maar de laatste jaren is ze er wat uit geraakt. Het interesseert haar niet meer zoveel. Wellicht komt dat ook door het feit dat het niet de moeite loont, wij eten allebei als mussen.

Buiten is het weer grijs en grauw weer...Geen witte Kerst. Ik kan er mij niet zo bijster veel herinneren. Wij dromen en zingen over a White Christmas, maar ze zijn heel dun gezaaid. Eventjes leken we er op af te stevenen, maar die eerste koudeprik duurde niet lang, en nu zitten we weer in die grauwe somberte. Ze voorspellen nu wel een komende koudeperiode. Het ziet er naar uit dat we toch weer eens een ouderwetse winter krijgen. Van mij mag het, en gelukkig is de prijs van de mazout wat gedaald, zodat het weer wat betaalbaarder wordt.

Toch zullen veel mensen deze winter wellicht iedere frank (euro) moeten draaien en keren aleer ze hem uitgeven... Er is crisis in het land, en niet alleen een politieke crisis. We zien de werkloosheidscijfers stijgen, we horen van sluitingen en reorganisaties met steeds weer de arbeider en de bediende als eerste slachtoffer... Als ik denk aan al die mensen die met leningen zitten om hun huis af te betalen, leningen die soms veel te hoog zijn om gezond te zijn, dan heb ik schrik in hun plaats. In heel wat gezinnen hebben ze een pronostiek gemaakt dat ze de eerste tien jaar wel zullen doorspartelen, en dan zal het wel wat lichter worden...Maar dat wil zeggen dat er in die eerste tien jaren van hun lening niets mag gebeuren, geen ziektes, en geen werkloosheid. Als ik langs de baan rij, en die grote kasten van huizen zie oprijzen, dan heb ik schrik in hun plaats...

Het is kerstmis, het zou geen dagmogen zijn met opdoemende spoken van zware leningen. Het is een dag van feest ! Voor de gelovigen omdat de Heer op aarde kwam, voor de niet gelovigen omdat het licht terugkomt, de winterwende is voorbij. . .
Misschien vergeten we teveel in het feesten dat er ook nog andere dingen zijn dan eten drinken en pakjes openen... Maar van mij mag het. Laat de mensen maar eens uit hun dagelijkse sleur breken, laat ze maar eens ontspannen bij elkaar zitten, laat hen weer een keer op het jaar alle ruzies en vetes vergeten, en laat hen weer broederlijke (en zusterlijk) bij elkaar zitten, de benen onder tafel, een glaasje wijn voor de neus, een pakje in de hand... en alles van het verleden eventjes vergeten. Van mij mag het. Van mij mag het zelfs een bacchanaal worden, als er maar enkele stomme ruzies mee uit de wereld geraken. Van mij mag het een orgie zijn, als het bij de leiders van deze wereld zou leiden tot een vrede tussen de landen onderling... Want zonder vrede in het hart is er ook geen echt feest, zonder gemoedsrust kan men niet echt eens lekker ontspannen, want dan blijft er altijd ergens een stoorzender zitten... Van mij mag het een feest worden om alle feesten uit te feesten ! Want dat zou betekenen dat er ook echte vrede is tussen alle feestvierders onderling...

Maar helaas, wij horen iedere dag weer en weer van oorlogen en gevechten...
Ik droom dan weg in het wondermooie chanson "Le déserteur"... Vraag mij niet wie de zanger is, wie de componist of de dichter... Op een bepaald moment richt de zanger zich tot zijn Président...
"... s'il faut donner son sang, et bien, donnez le vôtre,
vous êtes le bon apôtre...
Monsieur le Président..."
Maar dat doen ze niet, nooit, ze offeren hun onderdanen op het altaar van hun macht, van hun glorie hun eigendunk...

Vrede... Zelfs de godsdiensten, die het prediken, worden misbruikt om te vechten...
Wilt ge de vrede, bereidt dan de oorlog... Zei ooit een Romeinse Caesar... Bullshit !
Wilt ge de vrede, buig dan!
Wilt ge de vrede, wees nederig en lijdzaam, aanvaard het leven zoals het is en zoals het komt.
Vrede, dat is geen toestand, het is een belijden.
Vrede, dat vind je alleen in jezelf.

... als je eindelijk leert te aanvaarden, eindelijk leert niet meer te verlangen naar meer, eindelijk leert de ander voor te laten gaan in alles... Dan mag er rond je oorlog zijn, in jou is de Vrede.
Eigenlijk is het ook hier weer: als iedereen voor zijn eigen deur veegt... is heel de straat in vrede...

Wij moeten ons eens wat meer buigen over de oude Oosterse wijsheden, Boeddha, Tao en dergelijke... Die wezen er zo heel lang geleden al op, dat de vrede te vinden is in je eigen hart.

En als je de bijbel, de Koran, de wijsheden van Bab en noem maar op eens echt leest, en al de krollewietjes uit de teksten zwiert, om de essentie over te houden, dan stel je plots vast dat ze allemaal hetzelfde vertellen, en dat je datzelfde zelfs terug vindt bij de moraalfilosofen... Een streven naar een rust in je eigen hart, je eigen geest...

Er is niets nieuws onder de zon.
We weten al altijd wat we moeten doen.
We doen het nog steeds niet.
Steeds weer bezwijken we voor bezit en voor macht... We wéten dat het zo niet hoort, maar het is zo verlokkelijk.
Weet je, ik wens jullie allemaal een heeeeel lang leven toe, omdat de ervaring mij leert dat de ouderdom wel eens helpt om tot de vrede des harten te komen...

tot de volgende ?

Kerstavond voor de noene...

Er was al altijd iets wat me stoorde in deze tekst van het wondermooie oeroude Vlaamse kerstliedje... Hoe kun je nu spreken van avond voor de noen ?
Wellicht is de verklaring heel simpel, en luidt de originele tekst : Kerstavond vóór de noon... De noon is een gebed op het negende uur. Dit negende uur was flexibel ten opzicht van het jaargetijde, maar wordt nu omstreeks 15 uur gehouden... En dan klopt het plots wel, in deze tijd is het om 3 uur al avond... Wellicht werdt het none omwille van de rijm en later zelfs noene...
Opgelost.

Is het je ook al opgevallen dat wij zoveel oude kerstliedjes hebben? Een bewijs dat kerstmis altijd al een feest is geweest die de mensen aansprak. Men heeft indertijd kerstmis gelegd op de midwinterfeesten, en dat was niet zonder reden ! Het lijkt wel of de mens echt behoefte heeft aan een feest met veel licht, en die bovendien de terugkeer van de zon markeert. Terugkeer van het licht en alras van het Licht (Sol Invicta)... Men vormde de zon om tot een symbool van de Here God. Een heel mooi symbool, die onmiddellijk weerslag vond bij de mensen, die, zeker in deze donkere tijd nood hadden aan een mentaal steuntje dat het licht (Licht) terugkwam.

Dat is nog zo (Vandaar ook mijn pleidooi dat men in de zuidelijke helft van onze aardkloot het feest van het Licht, Kerstmis zou vieren op 25 juni, als het daar somber en donker is !). Je ziet overal de vrolijke pinkende lichtjes, de kaarsjes, en de fel verlichte feestdis. Licht ! Klaarte, helderheid... en kijk, dat alleen al maakt de mens vrolijk, welgezind. Of het nu een gelovige is of niet, al die lichtjes stemmen een mens blij.

Het was ook de tijd van de Vrede, vroeger was dit wellicht bijna letterlijk op te nemen. Het zal in de vroegere tijden helemaal niet simpel zijn geweest om oorlog te voeren in een periode dat het bijna steeds donker was, nat, koud of ijzig en besneeuwd... Wellicht werd er in die tijd van het jaar om praktische redenen alleen al, minder gevochten...En dan het feest van het licht, met grote vuren, veel kaarsen en toortsen... de mensen voelden op zo'n moment geen haat, geen verbittering, maar vreugde en hoop...

De laatste keer dat dit werkelijk heel sterk duidelijk was, was tijdens de eerste wereldoorlog, toen met kerstmis de soldaten uit de loopgraven kwamen, verbroederden met de vijand, en het op sommige plaatsen duurde tot 20 januari vooraleer de bevelhebbers er in slaagden hun manschappen weer in de stellingen te krijgen en weer te gaan vechten.

De macht van het licht !

Het moet wel in die periode gevierd worden ! Het heeft weinig zin een kaars aan te steken op een helle zomerdag. Je ziet hem amper... Nee, het licht kan slechts zijn magie verspreiden in deze donkere periode... En hoe noordelijker je gaat, hoe meer en hoe intenser het licht gevierd wordt omwille van het licht (Luciafeesten)...

Nu zul je wellicht verwachten, na deze ode aan het Licht, dat mijn huis een massa van pinkelende lichtjes en kaarsjes is, maar niets van... De twee enige vlammetjes komen van de oliepitjes bij de foto van onze Koen en bij de laatste overleden kennissen en enkele dierbare familieleden die niet meer zijn... Dit zijn ook de lichtjes die diep van binnen in ons branden.
De verbittering van het verlies is voorbij, het verdriet is uitgekristalliseerd en en nu schijnen die kleine pitjes duizendvoudig versterkt in ons hart. Andere lichtjes zouden slechts storend werken.

Wij hebben die lichtjes niet meer van doen, we hebben Licht in ons hart. Is het het verdriet? of is het ook een beetje de leeftijd, of een mengeling? We voelen geen enkele behoefte meer aan feesten, aan vieren... Wij houden het meest van het zachte geluid van de kabbelende beek van de tijd... Hoe minder het water verstoord wordt, hoe mooier het geluid van het gekabbel tegen de oevers en tussen het gewas.

Ons leven is wat verstild, we zijn blijven hangen in een momentsituatie, en willen het niet loslaten omdat het ons bindt aan dat moment, aan die herinnering. Nee, wij zitten niet te treuren, niet te dubben, wij leven gewoon in het ritme van toen, omdat dat ons heilig is.

Telkens ik naar iemand een kaartje van medeleven moet sturen bij een overlijden, bekruipt mij de lust om hen te zeggen dat ze zeeën van herinneringen hebben waarin ze naar hartelust kunnen roeien, drijven, zwemmen...Waarin ze weer bij elkaar zijn in een oneindige stille vreugde, want in de herinneringen sluit je alle droefheid, kwaadheid, verdriet zorgvuldig buiten, en wentel je in het lauwwarme heerlijke meer vol herinnering...Maar ik weet ook dat het enig tijd vergt om de weg te vinden naar dit meer, om de sleutels te vinden om alles uit te sluiten wat je stoort... en dat de treurende zo kort na het overlijden nog de weg niet wil zien... Hij of zij zitten nog in de periode waarop ze het nodig hebben te wenen. te treuren. te verdrieten...

Kerstdag is ook voor ons het feest van het licht, het licht in ons, en straks ook de sprankelende lichten van het samenzijn met onze kinderen en kleinkinderen... Maar weet je, dat licht is nooit zo puur, nooit zo zuiver, nooit zo ongeschonden... er hangt bijvoorbeeld nu al een gebroken enkel aan...

Ik ga stoppen met jullie allemaal een heerlijk en zalig Kerstfeest toe te wensen, ingevuld op de manier zoals jullie dit feest zien, in een volheid van Lichtende Vreugde en Welzijn !

tot de volgende ?

Martens 10

Joepie, we treden weer het tijdperk binnen van foefelare, schamoteere, en geaffecteerd spreken.
Op een of andere manier denk ik altijd aan Châtillon, als ik Martens zie...
Ik hoor steeds weer een zinnetje uit een gedicht van Rodenbach, waarvan de woordkeuze naar mijn gevoel precies bij de manier van spreken van Martens past. Hij zou een, wat zeg ik, hij is een perfecte Châtillon...
"Het hoeft, voor dat het zij ter spa, een lesse aan dit muitersvolk" Beluister dit eens in je eigen zichzelve met die overgearticuleerde, geaffecteerde stem van Martens, en geef toe: Het is Châtillon die daar staat ! (Ook het vervolg past bij zijn maniertjes: "De heren knikten ja...")

Martens 1,2,3,4,....tot en met 9 is gesneuveld aan onder meer kuiperijen... Dus juist de man met ervaring in de materie om deze knoeiboel op te lossen...

In illo tempore, non suspecto werd er al volop gefluisterd over een relatie met Miet Smet, en zijn huidige huwelijk lijkt dat eindelijk te bevestigen. Van Hecke moest voor een echtscheiding uit de schevepee, hij is ondanks een rijtje van die dingen steeds gewoon doorgewandeld in de galerij der coryfeeën der paartaai... en taai is ie.

Gisteren had ik het over het licht aan het eind van de tunnel, voor ons staat nu de architect en bouwheer van die tunnel. Proper vooruitzicht.

Ik pijnig mijn hersenen om een evenknie te vinden voor dat menneke, maar het lukt me niet... Ik kan hoogstens aan een Verafstoot denken, dat is er ook een die alles kan rechtpraten, ook al doet hij het iets minder geaffecteerd. Beiden zijn van Gent. Heeft dat een betekenis ?

Nu, misschien brengt het ons toch soelaas, Martens brengt ons de ervaring van de ouderdom, en wellicht ook de speelsheid van de jeugd (Want aan zijne ouderdom nog maar eens een nieuwe vrouw nemen, dat getuigt van kindsheid). Indertijd trouwde de stokoude Camiel Huysmans met zijn véél jongere secretaresse en toen verscheen er een cartoon in 't Pallieterke:je zag de vrouw op de schoot van Camiel en daaronder: onze Vlaamse spreekwoordenschat: Op droog zaad zitten.

Ik zeg niets over dat zoveelste zijsprongetje van Martens... Niets... Maar peinzen, maane joegne, paainzen !

Ik vernam dat de regeringscrisis gesponsord is door het dagbladwezen. De gazettenverkoop bleef maar dalen, ondanks blote madams op de frontpagina, dus zochten ze een nieuw en hot item... Het schijnt dat ze bereid waren de schulden van Fortis op zich te nemen als de gazettenverkoop verdrievoudigde met een zware crisis. Leterme heeft de gok gewaagd, maar de verkoop is amper gestegen. Het kaas is hen van de boterham geplukt door de vrt, die ook al minder inkomens heeft, en daar de kans schoon zag haar bestaan te verrechtvaardigen. Daardoor hebben wij dagen aan een stuk ons dagelijkse feuilletonnekes moeten missen en ons nagels zitten afbijten van colère omdat we heel den tijd naar al die lelijke mannekes die kwaad stonden te roepen moesten zitten kijken. djudedju.

De regering is gevallen, fortis is niet overgenomen door de gazet, en nu krijgen we nog Martens op ons dak.
't Jaar was al niet vet, op het einde worden we nog uitgewrongen ook !
Vergeet niet, dat is den diene van de volmachten hé ! Hij die volmachten kreeg van uit een politieke hemel, om met de brave werkmensen te tjollen, zonder dat hij zich moest verrechtvaardigen. Hij had immers volmachten. Uit den hogen hemel gevallen.

Wat staat er nu voor ons deur ?

Straks moet ik met Veerle naar ' hospitaal, wellicht voor een definitieve plaaster. Vanmorgen moesten we vroeg op, want Els moest naar 't hospitaal voor een onderzoek. En dus zijn Ewoud en Lieselotte hier op kortstondig logement. Dat betekent dat ik op de achtergrond weer die str...vervelende geluiden hoor van die stomme lelijk getekende tekenfilmpjes... Ik mag er niet naar luisteren, of ik krijg overal jeuk.

Heb je het gehoord dat er een echte winter voor de deur staat ? Misschien komt er toch nog een elfstedentocht ? Van mij mag het wel eens wat winteren, dan zal er misschien wat minder venijn rondvliegen en rondkruipen volgend jaar. Bovendien is het veel beter voor de gezondheid dan het huidige kwakkelweer. Alleen vervelend voor All Gore en zijn adepten. Gaan ze weer de statistieken moeten verkrachten om de theorie te doen kloppen. Wat echt jammer zou zijn is dat er misschien een deel mensen minder bereid zouden zijn om milieubewuster te leven... Want al geloof ik niet in de global warming, ik geloof wel dat onze aarde er heel slecht voorstaat. We moeten dringend wakker worden en anders gaan leven en werken, waarbij wij ons eigen woonplaats niet vernietigen en uitputten en vermoorden. Wat we nu bezig zijn kan niet lang meer duren, of er is geen herstel meer mogelijk ! En ik weet wel dat er grotere zondaars zijn dan wij, kleine mensjes, maar laat ons eens beginnen met voor ons eigen deur te vegen... Dan gebeurt er al iets. Laat ons eens in de superbazaars kijken naar de hoeveelheid en de aard van de restafval van wat we kopen, en dat mee laten tellen in onze keuze... Als we dat met genoeg mensen doen, dan zullen ook de grote mastodonten wel gaan inzien dat ze beter de zaken inpakken in te recupereren afval of afbreekbare afval... Zijn we al een stapje in de goeie richting.

Maar ja, de crisis zal wellicht een heleboel van de goede wil in de kiem smoren... Als de mensen gaan moeten bezuinigen om verder te kunnen leven op de manier die ze gewoon zijn, dan zullen ze niet kijken naar de restafval, maar naar de prijs, niet beseffend dat ze bezig zijn te werken naar een onbetaalbare toekomst voor hun nakomelingen...

Nee, het zal dit keer niet onze tijd wel duren...
We zitten nu al veel te ver, iedere fout kan nu leiden tot de afbraak van het ecologisch evenwicht.
Hoog tijd dat we ons bewust zijn van dit gegeven !

tot de volgende ?

Mmwhoaaaandag

Ik zit hier om 9.03 uur te pieren naar mijn klavier. Het is nog stekedonker, en het enige noemenswaardige licht komt van mijn scherm.
Ik kan heel goed begrijpen dat de mensen indertijd rond deze periode grote feestelijkheden organiseerden om midwinter te vieren, en de geboorte van het nieuwe licht... Ook al zag je er nog niet veel van. Later hebben ze netjes daarop ingespeeld en er de vermoedelijke datum van de geboorte van de Heer op geplakt...Want een feest van licht was broodnodig voor de mensen, hoe noordelijker, hoe nodiger...
Ik vraag me steeds weer af wat die Aussies daar zitten te wortelen met kaarsjes op zowat de langste dag van hun jaar ! Terwij er rond hun donkerste dagen niets voorzien is. Sukkelaars!
Het zou alleen maar getuigen van logica mochten zij hun jaar omgooien, en kerstmis vieren op 25 juni... Maar dat zal dan weer tegen de geest (de Geest?) ingaan van Het Geloof. Vergetende dat die feestdagen op een bijna willekeurige manier bepaald werden door mensen, veelal om een bestaande heidense feestdag te fnuiken.
Zo zitten we nog steeds met die gekke maanden ook. De maand met de mooie naam 'Tiende" is de twaalfde maand... We zitten met maanden die op een eerder willekeurige manier verspringen van 28 naar 30 of 31 dagen. Ons jaar duurt 365 dagen, dus zou het logisch zijn dat we beginnen met iedere maand 30 dagen te geven, de tweede, de vierde, de zesde, de achtste en de tiende maand geef je er een dagje bij, en kom je op 31 dagen. In de schrikkeljaren komt er ook een dag bij op de twaalfde maand. Zo is alles netjes en gelijkmatig verdeeld. Maar ja, we moeten zo nodig vasthouden aan een kalender uit de tijd van de Romeinen, die ondertussen al wel diverse keren is omgebouwd, maar aan het onlogische mag niet geraakt worden.
Zo ook onze klok. Wie heeft er in Godsnaam het idee gekregen om een dag onder te verdelen in twee perioden van 12 uur ? Een etmaal is 24 uur. Een uur is 60 minuten, een minuut 60 seconden, maar meten we de snelheid van een loper dan zijn het plots tienden van seconden ???
Waar is de logica ?
Zoek .....!

Het zou ook daar veel logischer zijn om over te gaan tot een tiendelig systeem, desnoods de dag nog in twee stukken van 10 uur (om welke reden dan ook), maar alvast iets wat past in het systeem waar wij allemaal mee vertrouwd zijn als we moeten rekenen.

Ik geef toe dat we ons niet langer echt kunnen baseren op het uur van de natuur, gebaseerd op het zonneuur, maar de manier waarop nu de tijdzones zijn ingedeeld zijn ook ver van logisch. Je moet eens de tijdszones bekijken op de wereldkaart ! Te gek voor woorden. In een en hetzelfde land of regio kun je nu vaststellen dat de mensen hun natuurlijke ritme overschrijden met verschillen van meer dan twee uur ! Als je het ongeluk hebt aan de verkeerde kant te wonen van deze uurzones, dan blijft het in de winter wellicht donker tot 10, ja 11 uur ??? Of omgekeerd is het bij de tegenpolen al donker van 14 uur af.

Ik begrijp dat men in een land liefst met een tijdzone werkt, maar erg logisch is het niet. Ik vraag mij af of er geen significante verschillen in zijn inzake gezondheid en levensduur van het ene eind van dit land naar het andere... Wellicht zal men dat dan wijten aan andere factoren zoals voeding en dergelijke, maar heeft men al eens gekeken naar de tijd als factor ?

Ondertussen is het eindelijk al wat klaarder. Ik zie weer wat ik zeg.

Wat heb ik een hekel aan deze donkere periode. Zou dat te danken zijn aan het feit dat de mens van origine uit ergens uit de de warme landen komt, waar de zon je als een moker kan slaan? Missen wij de vergezichten waar de einder staat te dansen van de hitte in het felle licht? Hoe doen die mensen dat die nog een stuk noorderlijker wonen dan wij ? Waar de zon bijna niet meer opgaat in deze periode ? Zij vieren in ieder geval nog steeds het feest van het licht, met massa's kaarsjes en grote houtvuren... Blijkbaar hebben zij daar ook duidelijk heimwee naar Licht.

Wellicht is dat ook de reden waarom men het licht als symbool voor de Godheid koos. Bijna een reliek uit de oertijd, maar nog steeds een valabel symbool. De mens hunkert naar licht. Licht was in den beginne bijna een synoniem van veiligheid, en hoe gevaarlijk vuur ook was, ze zetten alles op alles om het vuur te temmen, want vuur was licht. Ik denk dat dit element nog heel ver uit stak boven het feit dat vuur ook warmte gaf. Licht, zien, veiligheid.

Hoeveel soorten van lichtbronnen we nu ook hebben, toch trekt nog steeds die vlam ons aan. Een kaarsje is duizend maal mooier dan die pinkende slingers vol minieme elektrische lampjes. Het lijkt ook we een symbool van het leven, dit kaarsje... het brandt naar zijn eigen einde toe.
En net zoals bij de mens, is er net voor het einde nog één felle opflakkering, een groots moment van licht, en dan is alles plots uit, donker, weg... en rest het niets.

Zou er een hemel zijn voor kaarsjes ? Ik hoop van wel, net zoals ik hoop dat er eentje is voor ons. Eén grote gemeenschappelijke hemel, waar de kaarsjes branden tot in eeuwigheid. Waar we stilletjes kunnen zitten rusten, de eeuwigheid door staren naar het flakkerende licht van het eeuwige.

Als er een hemel is, dan kan dat nooit een immense duisternis zijn! Het kan niet anders dan licht zijn, want licht is veiligheid, is warmte is leven.
Dat is ook voor mij de hel, een eeuwige kille duisternis. Waar je misschien met een massa zit, maar het niet weet, omdat je het niet kunt zien, niet kunt voelen. Waar iedere zucht die je hoort klinkt als een bedreiging uit het onzichtbare. Het grote niets is geen hel, tenzij we er ons bewust van zijn.

Als er na dit leven niets is, dan is dat niet zo erg, want niets is ook niets om bang van te zijn. Maar een niets waar we ons blijvend bewust van zijn... brrrr..............

Ik geloof ook heilig, dat als er een hemel is, de meesten van ons er zullen terecht komen... Ik denk dat er niet zoveel echt slechte mensen zijn, dat er bij iedereen wel iets goeds zit. Zelfs bij de politiekers... Als ze thuis zijn zijn zij misschien ook wel eventjes mens... Zelfs bij de militairen, die misschien met tranen in de ogen hun eerstgeborene in de arm nemen en huilen van geluk. Zelfs bij de dictator die plots medelijden heeft met dat kindje dat staat te bedelen...
En weet je, we vinden de edelweiss zo mooi omdat hij daar heel alleen staat op een massa harde kille rotsen en stenen...
Wellicht moeten we niet zoveel schoons hebben om heel mooi te zijn in eeuwigheid.

Ik wens jullie alvast een Zalig Kerstfeest, of wat dan ook dat voor jou een een belangrijke dag is in jou leven, volgens jou geloof, of zonder geloof, ik wens je het gewone dagdagelijkse geluk, gewoon tevredenheid in alles wat je bent en doet...

tot de volgende ??