Vannacht lag ik weer wakker te liggen... (ik heb het 4.30 uur weten worden)...Het lezen ging niet goed meer, op een bepaald ogenblik worden je ogen moe, en dan kun je amper nog lezen, op voorwaarde dat je met lange armen geboren bent, en dat je geen last hebt van de kramp...dus lig je daar maar te liggen, te kijken naar de rode cijfers van je digitale klok.
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...
Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !
Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...
Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....
Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...
hoop ik
tot de volgende ?
maandag, januari 21, 2008
zondag, januari 20, 2008
Schepen, sloepen, schipjes, boten, kano's en noem maar op
Vanmorgen, heel vroeg kreeg ik een jubeltelefoontje !
Je weet dat gisteren Veerle haar laatste stagedag had gedaan, ze had een afscheid gekregen met toeters en bellen en kreeg een heel mooie vaas met een mooie plant er in, in van die gekleurde kristallen... Ze was content, om dat iedereen van haar content was !
En vanmorgen dan die jubeltelefoon !!
Er is er eentje ziek, en Veerle mag beginnen (voortdoen...) met een interimcontract weliswaar, maar volgens de gerante met héél véél kans dat ze mag blijven, want de "zieke" is er ene die er niet graag werkt en zoekt om weg te geraken...
Jammer dat ik haar gezicht niet kon fotograferen, anders kon ik haar zonnegezicht naast dat van haar broer zetten !
Zijn de zeven magere jaren misschien eindelijk voor bij ??? Hopelijk, ik zal echt gelukkig zijn als dat kind van ons ook eindelijk weer op haar pootjes terecht komt, en dat de naweeën van die vechtscheiding, van die slagen, van die onderdrukking eindelijk voorbij zijn...
En nu die schepen...
Ik had al her en der zitten kijken naar afbeeldingen van schepen, om eens mooie dingen te kunnen pyrograferen die met mijn wortels, mijn roots, de zee te maken hebben, maar het is niet makkelijk te vinden, tot vandaag op de rommelmarkt te Kalken Laarne, van de vrouwenbasket... Ik vond er een prachtig boekwerk, in het engels over schepen, van in de oudheid tot heden...met massa's tekeningen, schilderijen, etsen en noem maar op van alle soorten schepen... Ik heb er voor het eerst in mijn leven een foto van een zevenmaster gezien, ik wist niet dat dit ooit bestaan had !
Ik heb nog heel veel werk aan mijn Bacchus, ben ondertussen bezig met het ontwerpen van juwelen om uit te werken in been en/of ivoor, en nu jeukt het al om schepen te branden in hout ... Je ziet, je hoort dat ik weer in gang geschoten ben ! De grote schijterij is eindelijk verleden tijd, I'm back !
Ik heb je al verteld dat ik soms dingen vind in boeken, nu ook, in het engelse boek, een engels mopje...
WHO'S JOB IS IT ?
This is a story about four people named Everybody, Somebody, Anybody and Nobody. There was an important job to be done and Everybody was sure Somebody would do it. Anybody could have done it, but Nobody did it. Somebody got angry about that, because it was Everybody's job. Everybody thought Anybody could do it but Nobody realized that Everybody wouldn't do it. It ended up that Everybody blamed Somebody when Nobody did what Anybody could have done...
Leuk hé ? Ik heb het ooit al eens ergens gehoord, maar ik vond het leuk om het zo plots en onverwacht tegen te komen in het ruim van een hollandse Fluyt...
Het is een stukje gestencileerde tekst, uitgesneden uit een blad... Wie heeft dit stukje tekst ooit zo belangrijk geacht dat hij het uitknipte en bewaarde ? Hoe is het nadien in een boek over schepen terecht gekomen? Zie je, zo een dom snippertje papier doet je eens dromen... Voor mij zijn die dingen gratis geschenkjes in een gekocht boek, toegiftjes...
Vermits het een naslagwerk is, zal het wellicht behoord hebben aan iemand die ergens banden had met de scheepsvaart, of anders aan iemand die, zoals ik, het ooit aankocht omwille van de vele afbeeldingen... De kans zit er in dat het iemand was die engels sprak, want ik zie niet veel mensen die engelse mopjes op stencil ontvingen als ze niet zelf engelstalig waren...Of was het een student die ooit in dit boek zat dingen op te zoeken ?
Vandaag is het minder betrokken dan gisteren, maar de zon is nog steeds zoek, ik heb nog gezocht op de rommelmarkt, maar nee, niet te vinden...
tot de volgende ?
Je weet dat gisteren Veerle haar laatste stagedag had gedaan, ze had een afscheid gekregen met toeters en bellen en kreeg een heel mooie vaas met een mooie plant er in, in van die gekleurde kristallen... Ze was content, om dat iedereen van haar content was !
En vanmorgen dan die jubeltelefoon !!
Er is er eentje ziek, en Veerle mag beginnen (voortdoen...) met een interimcontract weliswaar, maar volgens de gerante met héél véél kans dat ze mag blijven, want de "zieke" is er ene die er niet graag werkt en zoekt om weg te geraken...
Jammer dat ik haar gezicht niet kon fotograferen, anders kon ik haar zonnegezicht naast dat van haar broer zetten !
Zijn de zeven magere jaren misschien eindelijk voor bij ??? Hopelijk, ik zal echt gelukkig zijn als dat kind van ons ook eindelijk weer op haar pootjes terecht komt, en dat de naweeën van die vechtscheiding, van die slagen, van die onderdrukking eindelijk voorbij zijn...
En nu die schepen...
Ik had al her en der zitten kijken naar afbeeldingen van schepen, om eens mooie dingen te kunnen pyrograferen die met mijn wortels, mijn roots, de zee te maken hebben, maar het is niet makkelijk te vinden, tot vandaag op de rommelmarkt te Kalken Laarne, van de vrouwenbasket... Ik vond er een prachtig boekwerk, in het engels over schepen, van in de oudheid tot heden...met massa's tekeningen, schilderijen, etsen en noem maar op van alle soorten schepen... Ik heb er voor het eerst in mijn leven een foto van een zevenmaster gezien, ik wist niet dat dit ooit bestaan had !
Ik heb nog heel veel werk aan mijn Bacchus, ben ondertussen bezig met het ontwerpen van juwelen om uit te werken in been en/of ivoor, en nu jeukt het al om schepen te branden in hout ... Je ziet, je hoort dat ik weer in gang geschoten ben ! De grote schijterij is eindelijk verleden tijd, I'm back !
Ik heb je al verteld dat ik soms dingen vind in boeken, nu ook, in het engelse boek, een engels mopje...
WHO'S JOB IS IT ?
This is a story about four people named Everybody, Somebody, Anybody and Nobody. There was an important job to be done and Everybody was sure Somebody would do it. Anybody could have done it, but Nobody did it. Somebody got angry about that, because it was Everybody's job. Everybody thought Anybody could do it but Nobody realized that Everybody wouldn't do it. It ended up that Everybody blamed Somebody when Nobody did what Anybody could have done...
Leuk hé ? Ik heb het ooit al eens ergens gehoord, maar ik vond het leuk om het zo plots en onverwacht tegen te komen in het ruim van een hollandse Fluyt...
Het is een stukje gestencileerde tekst, uitgesneden uit een blad... Wie heeft dit stukje tekst ooit zo belangrijk geacht dat hij het uitknipte en bewaarde ? Hoe is het nadien in een boek over schepen terecht gekomen? Zie je, zo een dom snippertje papier doet je eens dromen... Voor mij zijn die dingen gratis geschenkjes in een gekocht boek, toegiftjes...
Vermits het een naslagwerk is, zal het wellicht behoord hebben aan iemand die ergens banden had met de scheepsvaart, of anders aan iemand die, zoals ik, het ooit aankocht omwille van de vele afbeeldingen... De kans zit er in dat het iemand was die engels sprak, want ik zie niet veel mensen die engelse mopjes op stencil ontvingen als ze niet zelf engelstalig waren...Of was het een student die ooit in dit boek zat dingen op te zoeken ?
Vandaag is het minder betrokken dan gisteren, maar de zon is nog steeds zoek, ik heb nog gezocht op de rommelmarkt, maar nee, niet te vinden...
tot de volgende ?
zaterdag, januari 19, 2008
en maar branden
Gisteren kwam Bart langs, door de vele buitenlandse beurzen was het al wat langer geleden dan anders, maar nu had hij tijd, en bleef rustig wat keuvelen en zijn Henri Vandevelde label bespreken...
Hij zat te lachen met zijn gezichtsuitdrukking op de foto's, en dat het juist was wat zijn vrienden hadden gezegd, hij blonk gelijk een zonneke...Nu ja, pa, zei hij, het doet ook wel wat, zo'n prijs ! Bovendien is die prijs vanaf dit jaar veel groter dan vroeger, vroeger was het een vlaamse prijs, nu is voor ontwerpers voor Vlaamse bedrijven, dus je kampt tegen een Italiaan en een Japanees die ergens voor een vestiging van een vlaams bedrijf werken... Heel wat anders dan vroeger... Daardoor was er nu ook massale belangstelling van de pers, en de foto's die ik je toestuurde zijn persfoto's die ik ontving... Hij blonk weer...
Hij vertelde dat hij nu ook ingeschreven was voor een prijs van de provincie West Vlaanderen, en dat hij juist te laat was om zich in te schrijven voor die van Oost vlaanderen. Want daar hij in Oost vlaanderen woont, en in west vlaanderen geboren is en werkt, kan hij in beide provincies meedingen. Hij wist echter te laat van het bestaan van die prijs om nog mee te dingen in Oost Vlaanderen.
Hij heeft nu toch al 3 grote prijzen gewonnen, en die dingen brengen mee dat niet alleen zijn marktwaarde daardoor stijgt, maar ook dat zijn werken gevraagd worden voor heel wat tentoonstellingen, wat ook al meer verkoop mee brengt, zonder dat er kosten voor moeten gemaakt worden... Leuk meegenomen.
Ik toonde dan aan Bart het werk dat ik bezig ben te branden op die grote plaat. Bart vond het gedeelte dat al af is héél mooi, en vroeg waar ik het model gevonden had. Ik toonde de ets van Van Dijck, en vertelde hem dat het de God Bacchus was, straalbezopen zoals de God van de dronkaards past... Hij knikte en stelde vast dat het allemaal "kloeke" figuren waren, ja, Van Dijck is een leerling van Rubens, en dik was toen de mode hé... (Ik ben veels te laat geboren)...
Hoelang ben je daar al aan 't branden? Het was ma die antwoordde, al meer dan een week ! Voor het eerst zit ik met mijn werk in haar weg... Normaal zit ik op mijn atelier te branden, maar ik kan dat groot werk daar niet leggen, wegens plaatsgebrek (of eerder door het feit dat ik zoveel materialen heb liggen dat er te weinig plaats over is...)
Nu en dan komt moeder dan achter mij staan als ik bezig ben... Ik brand op een zeer lage temperatuur, om te vermijden dat er echte brandsporen zijn, en het werkelijk een spel van licht en schaduw is. Dat brengt met zich mee dat je op de donkerste stukken wel dertig, veertig maal over hetzelfde plekje moet gaan, om de donkere tint te bekomen. Als je één keer over het hout gaat, dan is het amper te zien, tenzij je héél, héél traag beweegt. Op die manier teken ik de de haren in de baard van Bacchus, haartje per haartje, heel langzaam en bedachtzaam, op de juiste plek en met de juiste intensiteit...
Moeder zit dan met heur kop te schudden, ik zou zot worden ! Zo kun je wel bezig blijven...
ikke maar branden, en branden...Hopelijk kom ik geen ramp tegen zo op het einde van het werk...dat zou pas om zot te worden zijn... Maar wat ik tot op heden heb bereikt, ziet er echt goed uit...Ik denk, als het werkelijk is zoals ik het wil, voor één keer het werk te laten inkaderen in een gespecialiseerde winkel...Het zou jammer zijn zo'n werk te verdemoleren met een lelijke lijst.
Voor de eerste maal gaan we nu eens op zaterdag naar tanteke. Ik ben benieuwd of we weer dezelfde mensen zullen zien op bezoek... Ik heb de indruk dat er daar veel mensen zitten die heel, heel zelden bezoek krijgen, terwijl er anderen zitten, die bijna dagelijks hun kinderen zien. Ik heb je al geschreven over mensen die zo kinderlijk doen tegen die oude mensen, wel de mensen die je daar heel regelmatig ziet, die doen dat niet, die spreken tegen hun familie op een normale manier. Wel zie je soms dat ze verontschuldigend lachen naar andere bezoekers als hun oudje soms iets geks doet, maar dat neemt niet weg dat zij ze nog als mens behandelen. Ik krijg er de krul van als er zo'n mensen zitten die hun oudjes behandelen als kleuters in de stoel.
Laatst zag ik Franske terwijl zijn familielid tegen hem bezig was op zo'n manier, nu en dan naar mij kijken, 't manneke was duidelijk gegeneerd in het gedrag van zijn bezoeker (hier is bezoeken duidelijk ook in overdrachtelijke zin te begrijpen !)
Vannacht was er weer veel wind, en vanmorgen kon ik me haast niet wassen in één keer, ik moest eens wat gaan zitten op de kant van het bad, om mijn rug wat te ontspannen... Bovendien is het ook nog grauw en grijs, een wereld haast zonder reliëf bij gebrek aan licht...
Nu zou een mens moeten de zon in zijn werk steken...Ik dwaal weg naar La Douce France, naar de Haut Auvergne, waar we onder een loden zon onze eerste trektocht, met de rugzak deden... Het was zo heet, dat toen we een stukje op een baan moesten stappen, de asfalt aan onze schoenen bleef plakken. Toen we een dorpje binnenstapten, zette Anny zich op een grote steen onder een grote boom neder, in de schaduw... Ik mocht al vertellen wat ik wilde, op de kaart tonen dat het hooguit nog twee kilometer was tot onze bestemming...Anny wou, kon en wilde niet meer verder...Ze was al gebakken zei ze, en als ze nog verder ging zou ze aanbranden...
Ik stond daar...Het dorpje was piepklein, er was zelfs geen winkeltje te bespeuren... Plots zag ik een auto stoppen, en een jong meisje uitstappen. Ik er naar toe, en maar uitleggen dat mijn echtgenote gepakt was van de hitte, en of ze ons kon voeren naar ... en ik noemde het stadje op hooguit 2 kilometer... Dat was dan ook precies wat de deerne zei, dat het maar twee kilometer meer was... Ik maar uitleggen dat ze echt niet meer kon, en dat ze dringend moest kunnen liggen in een fris bed en bad... Allee, na vijf lange minuten prediken kreeg ik het meisje zo ver dat ze ons wilde voeren. Ik naar Anny, dat ze moest komen naar de auto...Maar dat wou of kon ze niet meer... Ik weer naar het demoiselleke om dat dan ook weer uit te leggen, en of ze tot aan Anny wou rijden... Het kind begon me serieus te wantrouwen, twijfelde plots of er wel een echtgenote achter de hoek zat... Enfin, om het lange verhaal kort te houden, ik verkreeg dat ze tot aan Anny reed, en dan pas mochten we alle twee instappen (ik had naast de auto moeten stappen, ze was er niet gerust in tot ze Anny daadwerkelijk, zo rood als een kreeft zag zitten...
We werden tot in het stadje gevoerd, en het meisje wees ons de hellende straat waar er een hotel was (maar ze kon er niet in daar het éénrichting was).
Het brave kind wou niets hebben voor haar ritje, zodat mij niets restte dan haar wel duizend keer (min of meer) te bedanken...
We sukkelden de berg op, en het feit dat Anny met diepgebogen hoofd liep bracht ons nog op...We vonden er een klein portemonneeke met een twintig franse franken in...
In het hotel vroeg ik een kamer met bad. De dame vroeg of we dat wel konden betalen... Uiteindelijk bleek dat de dame zo weigerachtig was omdat ze dacht dat we nederlanders waren...Toen ze onze belgische pas zag (we hebben dat nooit ergens anders moeten tonen!) waren we echt warm welkom... Geen reclame voor onze noorderburen hé ?
Voila, ik heb je een massa zon gegeven...
tot de volgende ?
Hij zat te lachen met zijn gezichtsuitdrukking op de foto's, en dat het juist was wat zijn vrienden hadden gezegd, hij blonk gelijk een zonneke...Nu ja, pa, zei hij, het doet ook wel wat, zo'n prijs ! Bovendien is die prijs vanaf dit jaar veel groter dan vroeger, vroeger was het een vlaamse prijs, nu is voor ontwerpers voor Vlaamse bedrijven, dus je kampt tegen een Italiaan en een Japanees die ergens voor een vestiging van een vlaams bedrijf werken... Heel wat anders dan vroeger... Daardoor was er nu ook massale belangstelling van de pers, en de foto's die ik je toestuurde zijn persfoto's die ik ontving... Hij blonk weer...
Hij vertelde dat hij nu ook ingeschreven was voor een prijs van de provincie West Vlaanderen, en dat hij juist te laat was om zich in te schrijven voor die van Oost vlaanderen. Want daar hij in Oost vlaanderen woont, en in west vlaanderen geboren is en werkt, kan hij in beide provincies meedingen. Hij wist echter te laat van het bestaan van die prijs om nog mee te dingen in Oost Vlaanderen.
Hij heeft nu toch al 3 grote prijzen gewonnen, en die dingen brengen mee dat niet alleen zijn marktwaarde daardoor stijgt, maar ook dat zijn werken gevraagd worden voor heel wat tentoonstellingen, wat ook al meer verkoop mee brengt, zonder dat er kosten voor moeten gemaakt worden... Leuk meegenomen.
Ik toonde dan aan Bart het werk dat ik bezig ben te branden op die grote plaat. Bart vond het gedeelte dat al af is héél mooi, en vroeg waar ik het model gevonden had. Ik toonde de ets van Van Dijck, en vertelde hem dat het de God Bacchus was, straalbezopen zoals de God van de dronkaards past... Hij knikte en stelde vast dat het allemaal "kloeke" figuren waren, ja, Van Dijck is een leerling van Rubens, en dik was toen de mode hé... (Ik ben veels te laat geboren)...
Hoelang ben je daar al aan 't branden? Het was ma die antwoordde, al meer dan een week ! Voor het eerst zit ik met mijn werk in haar weg... Normaal zit ik op mijn atelier te branden, maar ik kan dat groot werk daar niet leggen, wegens plaatsgebrek (of eerder door het feit dat ik zoveel materialen heb liggen dat er te weinig plaats over is...)
Nu en dan komt moeder dan achter mij staan als ik bezig ben... Ik brand op een zeer lage temperatuur, om te vermijden dat er echte brandsporen zijn, en het werkelijk een spel van licht en schaduw is. Dat brengt met zich mee dat je op de donkerste stukken wel dertig, veertig maal over hetzelfde plekje moet gaan, om de donkere tint te bekomen. Als je één keer over het hout gaat, dan is het amper te zien, tenzij je héél, héél traag beweegt. Op die manier teken ik de de haren in de baard van Bacchus, haartje per haartje, heel langzaam en bedachtzaam, op de juiste plek en met de juiste intensiteit...
Moeder zit dan met heur kop te schudden, ik zou zot worden ! Zo kun je wel bezig blijven...
ikke maar branden, en branden...Hopelijk kom ik geen ramp tegen zo op het einde van het werk...dat zou pas om zot te worden zijn... Maar wat ik tot op heden heb bereikt, ziet er echt goed uit...Ik denk, als het werkelijk is zoals ik het wil, voor één keer het werk te laten inkaderen in een gespecialiseerde winkel...Het zou jammer zijn zo'n werk te verdemoleren met een lelijke lijst.
Voor de eerste maal gaan we nu eens op zaterdag naar tanteke. Ik ben benieuwd of we weer dezelfde mensen zullen zien op bezoek... Ik heb de indruk dat er daar veel mensen zitten die heel, heel zelden bezoek krijgen, terwijl er anderen zitten, die bijna dagelijks hun kinderen zien. Ik heb je al geschreven over mensen die zo kinderlijk doen tegen die oude mensen, wel de mensen die je daar heel regelmatig ziet, die doen dat niet, die spreken tegen hun familie op een normale manier. Wel zie je soms dat ze verontschuldigend lachen naar andere bezoekers als hun oudje soms iets geks doet, maar dat neemt niet weg dat zij ze nog als mens behandelen. Ik krijg er de krul van als er zo'n mensen zitten die hun oudjes behandelen als kleuters in de stoel.
Laatst zag ik Franske terwijl zijn familielid tegen hem bezig was op zo'n manier, nu en dan naar mij kijken, 't manneke was duidelijk gegeneerd in het gedrag van zijn bezoeker (hier is bezoeken duidelijk ook in overdrachtelijke zin te begrijpen !)
Vannacht was er weer veel wind, en vanmorgen kon ik me haast niet wassen in één keer, ik moest eens wat gaan zitten op de kant van het bad, om mijn rug wat te ontspannen... Bovendien is het ook nog grauw en grijs, een wereld haast zonder reliëf bij gebrek aan licht...
Nu zou een mens moeten de zon in zijn werk steken...Ik dwaal weg naar La Douce France, naar de Haut Auvergne, waar we onder een loden zon onze eerste trektocht, met de rugzak deden... Het was zo heet, dat toen we een stukje op een baan moesten stappen, de asfalt aan onze schoenen bleef plakken. Toen we een dorpje binnenstapten, zette Anny zich op een grote steen onder een grote boom neder, in de schaduw... Ik mocht al vertellen wat ik wilde, op de kaart tonen dat het hooguit nog twee kilometer was tot onze bestemming...Anny wou, kon en wilde niet meer verder...Ze was al gebakken zei ze, en als ze nog verder ging zou ze aanbranden...
Ik stond daar...Het dorpje was piepklein, er was zelfs geen winkeltje te bespeuren... Plots zag ik een auto stoppen, en een jong meisje uitstappen. Ik er naar toe, en maar uitleggen dat mijn echtgenote gepakt was van de hitte, en of ze ons kon voeren naar ... en ik noemde het stadje op hooguit 2 kilometer... Dat was dan ook precies wat de deerne zei, dat het maar twee kilometer meer was... Ik maar uitleggen dat ze echt niet meer kon, en dat ze dringend moest kunnen liggen in een fris bed en bad... Allee, na vijf lange minuten prediken kreeg ik het meisje zo ver dat ze ons wilde voeren. Ik naar Anny, dat ze moest komen naar de auto...Maar dat wou of kon ze niet meer... Ik weer naar het demoiselleke om dat dan ook weer uit te leggen, en of ze tot aan Anny wou rijden... Het kind begon me serieus te wantrouwen, twijfelde plots of er wel een echtgenote achter de hoek zat... Enfin, om het lange verhaal kort te houden, ik verkreeg dat ze tot aan Anny reed, en dan pas mochten we alle twee instappen (ik had naast de auto moeten stappen, ze was er niet gerust in tot ze Anny daadwerkelijk, zo rood als een kreeft zag zitten...
We werden tot in het stadje gevoerd, en het meisje wees ons de hellende straat waar er een hotel was (maar ze kon er niet in daar het éénrichting was).
Het brave kind wou niets hebben voor haar ritje, zodat mij niets restte dan haar wel duizend keer (min of meer) te bedanken...
We sukkelden de berg op, en het feit dat Anny met diepgebogen hoofd liep bracht ons nog op...We vonden er een klein portemonneeke met een twintig franse franken in...
In het hotel vroeg ik een kamer met bad. De dame vroeg of we dat wel konden betalen... Uiteindelijk bleek dat de dame zo weigerachtig was omdat ze dacht dat we nederlanders waren...Toen ze onze belgische pas zag (we hebben dat nooit ergens anders moeten tonen!) waren we echt warm welkom... Geen reclame voor onze noorderburen hé ?
Voila, ik heb je een massa zon gegeven...
tot de volgende ?
vrijdag, januari 18, 2008
slappe lach
Daarnet heb ik zitten kijken naar de miskleunen van "Woestijnvis", en zoals gewoonlijk zitten daar een paar momenten van slappe lach in...
Iedereen zal dat wel eens gehad hebben, maar het gekke is dat je dat altijd hebt op een moment dat het echt niet kan, niet past...
Kinderen krijgen het in de klas, en ondanks de banbliksems van de leerkracht kunnen zij niet anders dan doorlachen, som zie je het tijdens een plechtigheid, waar de getroffene dan haastig de lach onderdrukkend probeert uit beeld te geraken...
Wat is het toch dat een mens zo maar in een lachkramp kan vervallen, en er met geen middel uit raakt ???
Naar mijn ervaring is het niet alleen bij lachen zo, ik heb het ooit gehad tijdens een les nederlands, ik moest een stuk voordragen, en plots sprak ik een woord verkeerd uit. Ik wilde het verbeteren, maar sprak het weer, op dezelfde manier, verkeerd uit. De leerkracht wou helpen, (wat echt niet nodig was, ik wist hoe het moest, maar het kwam er niet uit) en zei het voor, maar alles was hopeloos... De klas lag plat, maar ik bleef maar worstelen met dat stomme woord. Het gekke was dat het niet eens een bijzonder woord was, ik weet niet meer welk woord, maar ik herinner me dat het een normaal dagdagelijks iets was...Het was om dood te vallen ! En nadien vertelden de medeleerlingen dat zij vooral plezier hadden gehad met het feit ik zo duidelijk en zo serieus echt het goede wilde doen... Ik ben nog kwaad op mezelf en op mijn klasgenoten, als ik er op denk ! (Ook dat is gek !)
Ooit hoorde ik ik zo'n verhaal over een begrafenis... Een vriend zijn schoonvader werd begraven, en na de plechtigheid stond hij daar bij de familie, netjes in de rij, om de handjes te schudden van de vele mensen die hun leedwezen wilden betonen. De schoonvader in kwestie had ook heel wat relaties in de bokswereld, en dus kwam er nu en dan zo'n bokser voorbij, sommige met de sporen van vele geïncasseerde klappen op de neus en de oren dragend... Plots kwam er zo'n bokser, een reus van een vent bloedserieus en met een in-triestig gezicht de rij langs, handjes schuddend, en vol deernis "proficiat hé" zeggend... Mijn vriend heeft een momentje de rij moeten verlaten, en was ingelukkig dat iedereen dacht dat hij stond te snikken...
Ik ben blij dat ik niet in die rij stond, want ik weet niet zeker of ik niet echt in een knoop zou gelegen hebben...
Raar, die explosie van emotie op een moment dat het niet mag, niet kan.
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die zo plots aan het wenen slaan, en niet kunnen stoppen... Het is volgens mij perfect passend in het rijtje.
Ik denk dat ik het al verteld heb, maar ik heb ooit een man weten naar buiten dragen omdat hij niet kon stoppen van lachen... Het was in de vertrekhal van de mailboat vanuit Dover naar Oostende. Omstreeks 2, 3 uur in de morgen. Een bomvolle zaal (zo'n 800 mensen, de maximumcapaciteit van een dergelijk schip vermoed ik). Er zat een koppeltje jonge mensen, met de rugzak om, op een stoel. Plots besloot de jonge dame om eens te gaan kijken naar de voorkant van de zaal...Ze stond recht, maar haar rok (een lange wijde rok) was op een of andere manier geklemd geraakt tussen haar rug en de rugzak...en ze stevende door de zaal met haar slipje bloot...
De zaal lach plat. Toen de dame gewaar werd wat er gaande was, draaide ze zich woedend om (en aldus de andere helft van de zaal het genot schenkend) naar haar partner, maar die deed net of hij haar niet kende.... Achter ons zat een groep nederlanders, waarvan er één in een lachkramp viel... Nu en dan moest hij toch adem halen, maar hij deed dat zo duidelijk hoorbaar en zelfs dat deed hij lachend, zodat de ganse zaal weer door dat gekke geluid werd meegetrokken in een massale lachbui...Iedere keer de zaal wat bekwam, was dat ook juist het moment voor de hollander om weer luidruchtig adem te halen, en heel de zaal was weer mee aan het lachen... Ze hebben die jonge man moeten buitendragen !
Het grootste gedeelte van de zaal waren japanezen of chinezen, en die mensen zijn duidelijk blind als ze lachen.
Raar... Hoe komt dat toch ? Hoe raak je in een houding verkrampt ?
Er zal her of der wel een psycholoog zijn die er een verklaring voor in elkaar gebokst heeft, maar het is en blijft een raar verschijnsel. Neem nu die lachkramp, op een bepaald ogenblik heeft die man eigenlijk meer pijn dan plezier, en toch blijft hij lachen...
Zo doen we nog gekke dingen, iedereen heeft wel eens iets voorgehad, waarbij hij dingen verkeerd deed, tot hij plots ontdekte dat hij het verkeerd doet. Het klassieke voorbeeld is de man die zijn stekje in zijn mond steekt en met zijn sigaret langs het doosje gaat wrijven... We noemen dat verstrooidheid, maar is het dat wel ? Is het niet net zo'n onbeheerst iets als die lachbui?
Wat het ook is, allemaal vinden we het leuk. -als het bij een ander gebeurt - want anders zijn we allemaal een beetje gegeneerd. Ook dat is menselijk, en als je naar de films kijkt van Charlie Chaplin, dan zie je dat bijna al zijn kluchten op dergelijke dingen gebaseerd zijn... Eigenlijk lachen we niet om die moppen, maar met de figuren die iets tegenkomen. Als we iemand zien vallen is de eerste reactie niet gaan helpen, maar lachen, en pas daarna gaan we helpen...
Humor is een eigenaardig ding. Het vermaak ligt soms heel dicht bij leedvermaak, maar laat het niet aan je hart komen, het is bewezen dat, wat ook de oorzaak is, lachen werkelijk gezond is ! Voor de vermageringsfanaten, lachen verbruikt ook veel calorieën ! Kijk maar eens hoeveel spieren er in je gezicht alleen al, aan het werk zijn om te lachen. Doen dus ! Ik heb het al gezegd, lachen is besmettelijk.
en, vermits het gezond is, voor ons en voor de ander, probeer eens door het leven te gaan met een glimlach om je lippen...Het is besmettelijk en het is gezond en bovenal: het is gratis !
ps: lachen is ook een medicijn tegen vele kwalen !
tot de volgende ?
Iedereen zal dat wel eens gehad hebben, maar het gekke is dat je dat altijd hebt op een moment dat het echt niet kan, niet past...
Kinderen krijgen het in de klas, en ondanks de banbliksems van de leerkracht kunnen zij niet anders dan doorlachen, som zie je het tijdens een plechtigheid, waar de getroffene dan haastig de lach onderdrukkend probeert uit beeld te geraken...
Wat is het toch dat een mens zo maar in een lachkramp kan vervallen, en er met geen middel uit raakt ???
Naar mijn ervaring is het niet alleen bij lachen zo, ik heb het ooit gehad tijdens een les nederlands, ik moest een stuk voordragen, en plots sprak ik een woord verkeerd uit. Ik wilde het verbeteren, maar sprak het weer, op dezelfde manier, verkeerd uit. De leerkracht wou helpen, (wat echt niet nodig was, ik wist hoe het moest, maar het kwam er niet uit) en zei het voor, maar alles was hopeloos... De klas lag plat, maar ik bleef maar worstelen met dat stomme woord. Het gekke was dat het niet eens een bijzonder woord was, ik weet niet meer welk woord, maar ik herinner me dat het een normaal dagdagelijks iets was...Het was om dood te vallen ! En nadien vertelden de medeleerlingen dat zij vooral plezier hadden gehad met het feit ik zo duidelijk en zo serieus echt het goede wilde doen... Ik ben nog kwaad op mezelf en op mijn klasgenoten, als ik er op denk ! (Ook dat is gek !)
Ooit hoorde ik ik zo'n verhaal over een begrafenis... Een vriend zijn schoonvader werd begraven, en na de plechtigheid stond hij daar bij de familie, netjes in de rij, om de handjes te schudden van de vele mensen die hun leedwezen wilden betonen. De schoonvader in kwestie had ook heel wat relaties in de bokswereld, en dus kwam er nu en dan zo'n bokser voorbij, sommige met de sporen van vele geïncasseerde klappen op de neus en de oren dragend... Plots kwam er zo'n bokser, een reus van een vent bloedserieus en met een in-triestig gezicht de rij langs, handjes schuddend, en vol deernis "proficiat hé" zeggend... Mijn vriend heeft een momentje de rij moeten verlaten, en was ingelukkig dat iedereen dacht dat hij stond te snikken...
Ik ben blij dat ik niet in die rij stond, want ik weet niet zeker of ik niet echt in een knoop zou gelegen hebben...
Raar, die explosie van emotie op een moment dat het niet mag, niet kan.
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die zo plots aan het wenen slaan, en niet kunnen stoppen... Het is volgens mij perfect passend in het rijtje.
Ik denk dat ik het al verteld heb, maar ik heb ooit een man weten naar buiten dragen omdat hij niet kon stoppen van lachen... Het was in de vertrekhal van de mailboat vanuit Dover naar Oostende. Omstreeks 2, 3 uur in de morgen. Een bomvolle zaal (zo'n 800 mensen, de maximumcapaciteit van een dergelijk schip vermoed ik). Er zat een koppeltje jonge mensen, met de rugzak om, op een stoel. Plots besloot de jonge dame om eens te gaan kijken naar de voorkant van de zaal...Ze stond recht, maar haar rok (een lange wijde rok) was op een of andere manier geklemd geraakt tussen haar rug en de rugzak...en ze stevende door de zaal met haar slipje bloot...
De zaal lach plat. Toen de dame gewaar werd wat er gaande was, draaide ze zich woedend om (en aldus de andere helft van de zaal het genot schenkend) naar haar partner, maar die deed net of hij haar niet kende.... Achter ons zat een groep nederlanders, waarvan er één in een lachkramp viel... Nu en dan moest hij toch adem halen, maar hij deed dat zo duidelijk hoorbaar en zelfs dat deed hij lachend, zodat de ganse zaal weer door dat gekke geluid werd meegetrokken in een massale lachbui...Iedere keer de zaal wat bekwam, was dat ook juist het moment voor de hollander om weer luidruchtig adem te halen, en heel de zaal was weer mee aan het lachen... Ze hebben die jonge man moeten buitendragen !
Het grootste gedeelte van de zaal waren japanezen of chinezen, en die mensen zijn duidelijk blind als ze lachen.
Raar... Hoe komt dat toch ? Hoe raak je in een houding verkrampt ?
Er zal her of der wel een psycholoog zijn die er een verklaring voor in elkaar gebokst heeft, maar het is en blijft een raar verschijnsel. Neem nu die lachkramp, op een bepaald ogenblik heeft die man eigenlijk meer pijn dan plezier, en toch blijft hij lachen...
Zo doen we nog gekke dingen, iedereen heeft wel eens iets voorgehad, waarbij hij dingen verkeerd deed, tot hij plots ontdekte dat hij het verkeerd doet. Het klassieke voorbeeld is de man die zijn stekje in zijn mond steekt en met zijn sigaret langs het doosje gaat wrijven... We noemen dat verstrooidheid, maar is het dat wel ? Is het niet net zo'n onbeheerst iets als die lachbui?
Wat het ook is, allemaal vinden we het leuk. -als het bij een ander gebeurt - want anders zijn we allemaal een beetje gegeneerd. Ook dat is menselijk, en als je naar de films kijkt van Charlie Chaplin, dan zie je dat bijna al zijn kluchten op dergelijke dingen gebaseerd zijn... Eigenlijk lachen we niet om die moppen, maar met de figuren die iets tegenkomen. Als we iemand zien vallen is de eerste reactie niet gaan helpen, maar lachen, en pas daarna gaan we helpen...
Humor is een eigenaardig ding. Het vermaak ligt soms heel dicht bij leedvermaak, maar laat het niet aan je hart komen, het is bewezen dat, wat ook de oorzaak is, lachen werkelijk gezond is ! Voor de vermageringsfanaten, lachen verbruikt ook veel calorieën ! Kijk maar eens hoeveel spieren er in je gezicht alleen al, aan het werk zijn om te lachen. Doen dus ! Ik heb het al gezegd, lachen is besmettelijk.
en, vermits het gezond is, voor ons en voor de ander, probeer eens door het leven te gaan met een glimlach om je lippen...Het is besmettelijk en het is gezond en bovenal: het is gratis !
ps: lachen is ook een medicijn tegen vele kwalen !
tot de volgende ?
donderdag, januari 17, 2008
henri vandevelde label nr 2 !!!
Gisterenavond heb ik (met wat miserie) vol vaderlijke trots een foto van Vlerick (baas van Bart) mini-ster P Ceyssens (of hoe het ook geschreven wordt) en maxi-ster Bart, fier als een gieter met zijn label!, als achtergrond geïnstalleerd bij het opstarten van mijne kwampjoeter !
Twee jaar na elkaar !
Als je henri vandevelde label in geeft in Google, zie je ondermeer een site van knack weekend, waar alle winnaars in staan met een foto van hun winnend product. (Voor wie het interesseert newoar)
Ik heb vanmorgen een trui met een v-hals aangedaan, dat andere spande plots wat...
Het winnende tapijt heet Dunes (duinen) en ook op de foto ziet het er mooi uit.
Vannacht slecht geslapen, gelukkig misschien, want Anny had vergeten haar wekker te zetten...En vermits Veerle nog steeds stage aan het lopen is, moet Anny er iedere morgen de kinderen op de bus zetten... Mocht het zo zijn dat Veerle vast werk heeft, dan zullen we een andere oplossing zoeken, wellicht in de zin van toen vroeger een moeder hier haar kleinen kwam zetten om samen met de onze op de bus te stappen...
We zien wel als het zo ver is.
En als ik veel wakker lig, dan lig ik ook veel te denken... En als brave (?) katholieke (?) jongen, lag ik onder meer te piekeren over onze naasten... Ik kijk in het woordenboek naar naasten:
1) (Van een staat m.betr.t. bezittingen van buitenlandse ondernemingen) gebruik maken van het recht om eigenaar te worden tegen een bep. vergoeding; nationaliseren: deze spoorwegmaatschappij is onlangs door de staat genaast
2)wederrechtelijk in bezit nemen, zich toeëigenen : Nasser heeft het Suezkanaal genaast.
Bij naasting lees ik: het naasten, recht van naaste bloedverwanten van de verkoper om in de plaats van de koper op te treden..
Geef toe, het woord naasten heeft niet alleen een klank van liefdadigheid nietwaar ??? Bijna in tegendeel zou ik zo zeggen. Wie zou er ooit dat woord voor de eerste maal gebruikt hebben in de zin zoals we het in het evangelie vinden ? Zou het een van de vele nieuwe woorden zijn die de synode in Nederland gebruikte om een zo juist mogelijke vertaling te maken van de oorspronkelijke tekst ? (Nu ja, oorspronkelijk...het restantje dat er overbleef na de grote snoeiwerken in het concilie onder leiding van de ongedoopte, niet kristelijke keizer constantijn, en dan rekening houden met het feit dat er geen enkel oorspronkelijk stuk meer is, en dat de vele vertalingen soms nogal sterke afwijkingen vertonen tegenover de andere...)
Het is een feit dat de Synode heel wat invloed heeft gehad op de taal Nederlands ! Ze hebben heel wat nieuwe woorden en nieuwe regels veroorzaakt in de taal !
Maar de vraag blijft uiteraard, wie heeft (en waarom) voor het eerst naaste gebruikt ? Of heeft men gewoon gebruik gemaakt van het bestaande woord naaste (de naaste gebuur = de dichtstbij wonende) om het het idee in te bouwen van iedereen is u nabij als mens ? Ik hou het toch op de Synode !
Mocht jij er meer van weten, ik sta open voor suggesties !
Nu denk je wellicht: Wat ligt dat kalf daar allemaal aan te denken in zijn bedde ? Tja, ik weet ook niet hoe ik daar allemaal bij kom, maar een duistere slaapkamer is ontstellend groot ! Je ziet geen begrenzingen, dus zijn ze er ook niet, zeker niet in mijn geest, en dus zwerf ik rond en rond, en speel met allerlei invallen.
Een heel pak zijn even vlug weer weg als ze gekomen zijn, maar sommige blijven wat hangen, precies zoals een deuntje kan blijven hangen in je hoofd.
Gisteren zag ik in Lingo het woord liveloggen, een nieuw nederlands (!) woord voor een blog over je dagdagelijkse leven... Ik weet niet of mijn blog nu voldoet aan die beschrijving, het lijkt mij meer te gaan over een electronisch dagboek, en wat ik doe is niet echt te vatten onder de noemer dagboek...eerder - als ik een groot woord mag gebruiken - een soort column... Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling. Ik had daarbij de kroniekjes van Jos Gheyssen voor ogen, maar mijn stukjes lijken daar ook niet op... Eigenlijk lijken ze nergens naar, maar ze laten me toe eens virtueel mijn gedacht te zeggen, of eens te mijmeren of eens te gedenken of...kortom, het is veel eer te vatten onder de noemer "uitlaatklep"... Ik kan nu mijn titel niet meer veranderen, en och, het is ook wel een beetje zoet, een beetje zuur...
Tot mijn verbijstering heb ik meer dan zevenhonderd van die dingen geschreven ! 't Is niet te geloven !
En eerlijk waar, ik kan niet meer zonder ! Je bent dus nog niet van mij af (alhoewel, als je ze niet meer leest, ben ik er niet meer...)
Het gekke is dat ik nu en dan hoor dat er meer mensen zijn dan ik ooit vermoedde die nu en dan mijn gewrochten lezen. Ik kan niet ontkennen dat mij dat plezier doet, maar moest er mij niemand lezen, ik denk dat ik toch zou voortdoen...dus is het toch ook een stukje familie van een dagboek.
Het is voor mij echter veel meer dan dat, het is voor mij echt een medicament ! Het enige wat me soms nog hindert is dat ik niet alles wat ik denk en voel ook werkelijk mag schrijven ! Soms heb ik goesting om iets of iemand te hekelen, maar dat mag niet, tenzij het over begrippen of ideeën of gemeengoed gaat. Ik mag niet schrijven wat ik denk over X en zijn gedrag tegenover Y, hoezeer me dat ook op het hart ligt, en dan schrijf ik een stukje waarin ik mij af reageer, en soms overloop van sarcasme, van gal en venijn, over "het begrip" en niet over X en Y... Dat zou nog meer opluchten, maar toch het is voor mij een
UITLAATKLEP
tot de volgende ?
Twee jaar na elkaar !
Als je henri vandevelde label in geeft in Google, zie je ondermeer een site van knack weekend, waar alle winnaars in staan met een foto van hun winnend product. (Voor wie het interesseert newoar)
Ik heb vanmorgen een trui met een v-hals aangedaan, dat andere spande plots wat...
Het winnende tapijt heet Dunes (duinen) en ook op de foto ziet het er mooi uit.
Vannacht slecht geslapen, gelukkig misschien, want Anny had vergeten haar wekker te zetten...En vermits Veerle nog steeds stage aan het lopen is, moet Anny er iedere morgen de kinderen op de bus zetten... Mocht het zo zijn dat Veerle vast werk heeft, dan zullen we een andere oplossing zoeken, wellicht in de zin van toen vroeger een moeder hier haar kleinen kwam zetten om samen met de onze op de bus te stappen...
We zien wel als het zo ver is.
En als ik veel wakker lig, dan lig ik ook veel te denken... En als brave (?) katholieke (?) jongen, lag ik onder meer te piekeren over onze naasten... Ik kijk in het woordenboek naar naasten:
1) (Van een staat m.betr.t. bezittingen van buitenlandse ondernemingen) gebruik maken van het recht om eigenaar te worden tegen een bep. vergoeding; nationaliseren: deze spoorwegmaatschappij is onlangs door de staat genaast
2)wederrechtelijk in bezit nemen, zich toeëigenen : Nasser heeft het Suezkanaal genaast.
Bij naasting lees ik: het naasten, recht van naaste bloedverwanten van de verkoper om in de plaats van de koper op te treden..
Geef toe, het woord naasten heeft niet alleen een klank van liefdadigheid nietwaar ??? Bijna in tegendeel zou ik zo zeggen. Wie zou er ooit dat woord voor de eerste maal gebruikt hebben in de zin zoals we het in het evangelie vinden ? Zou het een van de vele nieuwe woorden zijn die de synode in Nederland gebruikte om een zo juist mogelijke vertaling te maken van de oorspronkelijke tekst ? (Nu ja, oorspronkelijk...het restantje dat er overbleef na de grote snoeiwerken in het concilie onder leiding van de ongedoopte, niet kristelijke keizer constantijn, en dan rekening houden met het feit dat er geen enkel oorspronkelijk stuk meer is, en dat de vele vertalingen soms nogal sterke afwijkingen vertonen tegenover de andere...)
Het is een feit dat de Synode heel wat invloed heeft gehad op de taal Nederlands ! Ze hebben heel wat nieuwe woorden en nieuwe regels veroorzaakt in de taal !
Maar de vraag blijft uiteraard, wie heeft (en waarom) voor het eerst naaste gebruikt ? Of heeft men gewoon gebruik gemaakt van het bestaande woord naaste (de naaste gebuur = de dichtstbij wonende) om het het idee in te bouwen van iedereen is u nabij als mens ? Ik hou het toch op de Synode !
Mocht jij er meer van weten, ik sta open voor suggesties !
Nu denk je wellicht: Wat ligt dat kalf daar allemaal aan te denken in zijn bedde ? Tja, ik weet ook niet hoe ik daar allemaal bij kom, maar een duistere slaapkamer is ontstellend groot ! Je ziet geen begrenzingen, dus zijn ze er ook niet, zeker niet in mijn geest, en dus zwerf ik rond en rond, en speel met allerlei invallen.
Een heel pak zijn even vlug weer weg als ze gekomen zijn, maar sommige blijven wat hangen, precies zoals een deuntje kan blijven hangen in je hoofd.
Gisteren zag ik in Lingo het woord liveloggen, een nieuw nederlands (!) woord voor een blog over je dagdagelijkse leven... Ik weet niet of mijn blog nu voldoet aan die beschrijving, het lijkt mij meer te gaan over een electronisch dagboek, en wat ik doe is niet echt te vatten onder de noemer dagboek...eerder - als ik een groot woord mag gebruiken - een soort column... Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling. Ik had daarbij de kroniekjes van Jos Gheyssen voor ogen, maar mijn stukjes lijken daar ook niet op... Eigenlijk lijken ze nergens naar, maar ze laten me toe eens virtueel mijn gedacht te zeggen, of eens te mijmeren of eens te gedenken of...kortom, het is veel eer te vatten onder de noemer "uitlaatklep"... Ik kan nu mijn titel niet meer veranderen, en och, het is ook wel een beetje zoet, een beetje zuur...
Tot mijn verbijstering heb ik meer dan zevenhonderd van die dingen geschreven ! 't Is niet te geloven !
En eerlijk waar, ik kan niet meer zonder ! Je bent dus nog niet van mij af (alhoewel, als je ze niet meer leest, ben ik er niet meer...)
Het gekke is dat ik nu en dan hoor dat er meer mensen zijn dan ik ooit vermoedde die nu en dan mijn gewrochten lezen. Ik kan niet ontkennen dat mij dat plezier doet, maar moest er mij niemand lezen, ik denk dat ik toch zou voortdoen...dus is het toch ook een stukje familie van een dagboek.
Het is voor mij echter veel meer dan dat, het is voor mij echt een medicament ! Het enige wat me soms nog hindert is dat ik niet alles wat ik denk en voel ook werkelijk mag schrijven ! Soms heb ik goesting om iets of iemand te hekelen, maar dat mag niet, tenzij het over begrippen of ideeën of gemeengoed gaat. Ik mag niet schrijven wat ik denk over X en zijn gedrag tegenover Y, hoezeer me dat ook op het hart ligt, en dan schrijf ik een stukje waarin ik mij af reageer, en soms overloop van sarcasme, van gal en venijn, over "het begrip" en niet over X en Y... Dat zou nog meer opluchten, maar toch het is voor mij een
UITLAATKLEP
tot de volgende ?
woensdag, januari 16, 2008
tinnen soldaatjes
Op de rommelmarkt zag ik een stel tinnen soldaatjes. Ze waren heel mooi afgewerkt, en nog in perfecte staat en ontzettend duur... Ze deden me opeens wat meer aandacht schenken aan oud speelgoed...
Nu en dan zie ik een stand met bijna niets anders dan werkelijk stokoud speelgoed, aan schrikwekkende prijzen... Her en der zie wel eens iemand met van die oude kleine autootjes van matchbox of een ander merk...
En natuurlijk ook de nu 50 jaar oude smurfen...
En dan vraag ik me af: Wie koopt dat ?
Is het een doodgewone verzamelaar die er prijs op stelt om deze collectie volledig te hebben en te kunnen bewaren voor ...het nageslacht ???
Of is het iemand die als kind die dingen nooit kreeg van zijn ouders omdat ze niet opvoedkundig verantwoord waren?
Of is het iemand die nooit het spelen is afgeleerd ?
Of is het iemand die zogezegd speelgoed koopt voor zijn kinderen en er in feite zelf op de zolder mee zit ?
Of is het gewoon iemand die die dingen leuk, mooi vindt ???
Ik weet het niet, en zal het wellicht ook nooit weten... Eén keer heb ik zo (aan een absurd lage prijs - anders deed ik het niet) een oude meccano gekocht, nog in de originele doos, met boekje en alles erbij, voor mijn enige kleinzoon...Want ik vond indertijd de mecano Hét Speelgoed (nietwaar Claude?) en speelde uren en dagen met het maken van allerlei dingen, en heus niet alleen wat in het bijhorende boekje stond... Bovendien had Bart mijn meccano overgenomen als kind, en ook hij speelde daarmee, en ook hij had er plezier in allerlei dingen te maken... Hij ging ook nog een hele stap verder, en begon van oude fietsen en oude kinderwagens heerlijke speeldingen te assembleren... Dus zou Ewoud, zijn zoon, wel de derde generatie zijn die met die meccano...Niet dus ! Hij heeft wel eens met een nieuwe doos, waarin iedere stap van de montage stap voor stap staat uitgebeeld en uitgelegd, een auto gemaakt...En hij heeft ene keer geprobeerd iets te maken uit die oude boeken, waar je alleen één foto ziet van het afgewerkte product...maar dat ging niet...de meccano ligt nu ergens te liggen... Wie weet zal er ooit een volgende generatie weer het genot kennen van het puzzelen aan machines... Maar ik, ik was een illusie armer...
Dus hoor ik niet bij de kopers van oud speelgoed...
Nee, ik koop boeken. En daar ben ik bijna zeker van dat ze niet allemaal zullen verloren gaan! Ik heb een boekenwurm als schoondochter, en Ewoud is ook al een echte boekenworm...dus zij zullen zich later wel ontfermen over mijn boeken, of toch over een deel ervan. de rest zal wel weer op een of andere manier in het circuit van de rommelmarkten terecht komen... In een deel hangt er nu een ex libris met mijn naam... en wellicht zal er ergens ooit iemand eens zitten denken aan die vreemde naam in zijn boek...Zoals ik soms zit te kijken naar de vreemde namen in mijn boeken...of naar de opdrachten: aan mijn liefste Maria met een onleesbaar handteken en enkele kruiskusjes...Of een opdracht van de schrijver...Of een postkaart die er in zat als bladwijzer, of een brief, of ja, zelfs een foto van een fiere moeder met haar kindje... In één boek vond ik een massa gedroogde klavertjes van vier...
En dan droom ik eventjes weg, denk over het ondenkbare over de onbekende onbekende... Van die met de klavertjes wist ik dat het mensje dood en begraven was, omdat ik er eentje had gevonden al bladerend op de markt, en de verkoopster had gezegd "Oh, kijk eens, dat is nog van moeder !"... En dat ene had ze voorzichtig vastgenomen en in haar portemonnee gestopt, boven op haar pas...
Voor mij zijn die "trouvailles" een boek in een boek, een wereld van fantasie. Ik hoop dat ooit ook mensen nog eens zullen wegdromen als ze mijn naam ontmoeten in een mooi oud boek... Misschien ben ik dan eventjes de hoofdpersoon in een avontuur van die mens...
Misschien is dat ook wel een onderliggende reden van deze blog ? Jaren na datum kan iemand plots nog op deze blog stuiten, terwijl hij zocht naar een of ander begrip die ik ooit behandelde in mijn dromerijen... Misschien is dat mijn stukje eeuwigheid ?
Heb jij zo geen dingen in huis, die eigenlijk alleen maar liggen te liggen, en die je bij iedere grote kuis plots in je handen hebt, en denkt...God, dat is nog van X, die is al zo lang dood...en dan sta je een ogenblik stil en denkt nog eens terug aan vroeger, en je legt het nutteloze ding weer netjes in de schuif terug, want je kunt toch X niet zo maar wegwerpen...'t Is al wat je rest...
Zijn dat in feite geen heerlijke dingen ? Precies omdat ze verbonden zijn met een pak souvenirs aan toen aan X aan pret en aan verdriet ??? Het ding an sich is eigenlijk geen cent waard, maar voor jou is het iets waardevols...
Zou de wereld niet triest zijn mochten al die herinneringen er niet zijn?
Als je de woning van jonge mensen binnenstapt, dan zie je een net huis, waar op de juiste plaats het juiste schilderij hangt om de plaats net die sfeer te geven... Als je bij grootouders binnenkomt, dan hangt het schilderij er nog, maar er naast staat een foto van dit kleikind en iets verder nog een van een ander, en de trouwfoto's van de kinderen en misschien zelfs al van een kleinkind, en op de kast staan heel wat kleine snuisterijen, waar je als jonge mens eens zou willen kuis in houden, en waar je ouder zult vaststellen dat er ook zo'n dingen op jou kast staan...
Dat zijn niet zo maar herinneringen, dat is Leven. Dat is een heel dik boek met memoires van je leven en van al diegenen die er in meespeelden...
Koester het, neem het nu en dan eens vast, en droom weg...
...tot in je eigen leven, je eigen memoires...
tot de volgende ?
Nu en dan zie ik een stand met bijna niets anders dan werkelijk stokoud speelgoed, aan schrikwekkende prijzen... Her en der zie wel eens iemand met van die oude kleine autootjes van matchbox of een ander merk...
En natuurlijk ook de nu 50 jaar oude smurfen...
En dan vraag ik me af: Wie koopt dat ?
Is het een doodgewone verzamelaar die er prijs op stelt om deze collectie volledig te hebben en te kunnen bewaren voor ...het nageslacht ???
Of is het iemand die als kind die dingen nooit kreeg van zijn ouders omdat ze niet opvoedkundig verantwoord waren?
Of is het iemand die nooit het spelen is afgeleerd ?
Of is het iemand die zogezegd speelgoed koopt voor zijn kinderen en er in feite zelf op de zolder mee zit ?
Of is het gewoon iemand die die dingen leuk, mooi vindt ???
Ik weet het niet, en zal het wellicht ook nooit weten... Eén keer heb ik zo (aan een absurd lage prijs - anders deed ik het niet) een oude meccano gekocht, nog in de originele doos, met boekje en alles erbij, voor mijn enige kleinzoon...Want ik vond indertijd de mecano Hét Speelgoed (nietwaar Claude?) en speelde uren en dagen met het maken van allerlei dingen, en heus niet alleen wat in het bijhorende boekje stond... Bovendien had Bart mijn meccano overgenomen als kind, en ook hij speelde daarmee, en ook hij had er plezier in allerlei dingen te maken... Hij ging ook nog een hele stap verder, en begon van oude fietsen en oude kinderwagens heerlijke speeldingen te assembleren... Dus zou Ewoud, zijn zoon, wel de derde generatie zijn die met die meccano...Niet dus ! Hij heeft wel eens met een nieuwe doos, waarin iedere stap van de montage stap voor stap staat uitgebeeld en uitgelegd, een auto gemaakt...En hij heeft ene keer geprobeerd iets te maken uit die oude boeken, waar je alleen één foto ziet van het afgewerkte product...maar dat ging niet...de meccano ligt nu ergens te liggen... Wie weet zal er ooit een volgende generatie weer het genot kennen van het puzzelen aan machines... Maar ik, ik was een illusie armer...
Dus hoor ik niet bij de kopers van oud speelgoed...
Nee, ik koop boeken. En daar ben ik bijna zeker van dat ze niet allemaal zullen verloren gaan! Ik heb een boekenwurm als schoondochter, en Ewoud is ook al een echte boekenworm...dus zij zullen zich later wel ontfermen over mijn boeken, of toch over een deel ervan. de rest zal wel weer op een of andere manier in het circuit van de rommelmarkten terecht komen... In een deel hangt er nu een ex libris met mijn naam... en wellicht zal er ergens ooit iemand eens zitten denken aan die vreemde naam in zijn boek...Zoals ik soms zit te kijken naar de vreemde namen in mijn boeken...of naar de opdrachten: aan mijn liefste Maria met een onleesbaar handteken en enkele kruiskusjes...Of een opdracht van de schrijver...Of een postkaart die er in zat als bladwijzer, of een brief, of ja, zelfs een foto van een fiere moeder met haar kindje... In één boek vond ik een massa gedroogde klavertjes van vier...
En dan droom ik eventjes weg, denk over het ondenkbare over de onbekende onbekende... Van die met de klavertjes wist ik dat het mensje dood en begraven was, omdat ik er eentje had gevonden al bladerend op de markt, en de verkoopster had gezegd "Oh, kijk eens, dat is nog van moeder !"... En dat ene had ze voorzichtig vastgenomen en in haar portemonnee gestopt, boven op haar pas...
Voor mij zijn die "trouvailles" een boek in een boek, een wereld van fantasie. Ik hoop dat ooit ook mensen nog eens zullen wegdromen als ze mijn naam ontmoeten in een mooi oud boek... Misschien ben ik dan eventjes de hoofdpersoon in een avontuur van die mens...
Misschien is dat ook wel een onderliggende reden van deze blog ? Jaren na datum kan iemand plots nog op deze blog stuiten, terwijl hij zocht naar een of ander begrip die ik ooit behandelde in mijn dromerijen... Misschien is dat mijn stukje eeuwigheid ?
Heb jij zo geen dingen in huis, die eigenlijk alleen maar liggen te liggen, en die je bij iedere grote kuis plots in je handen hebt, en denkt...God, dat is nog van X, die is al zo lang dood...en dan sta je een ogenblik stil en denkt nog eens terug aan vroeger, en je legt het nutteloze ding weer netjes in de schuif terug, want je kunt toch X niet zo maar wegwerpen...'t Is al wat je rest...
Zijn dat in feite geen heerlijke dingen ? Precies omdat ze verbonden zijn met een pak souvenirs aan toen aan X aan pret en aan verdriet ??? Het ding an sich is eigenlijk geen cent waard, maar voor jou is het iets waardevols...
Zou de wereld niet triest zijn mochten al die herinneringen er niet zijn?
Als je de woning van jonge mensen binnenstapt, dan zie je een net huis, waar op de juiste plaats het juiste schilderij hangt om de plaats net die sfeer te geven... Als je bij grootouders binnenkomt, dan hangt het schilderij er nog, maar er naast staat een foto van dit kleikind en iets verder nog een van een ander, en de trouwfoto's van de kinderen en misschien zelfs al van een kleinkind, en op de kast staan heel wat kleine snuisterijen, waar je als jonge mens eens zou willen kuis in houden, en waar je ouder zult vaststellen dat er ook zo'n dingen op jou kast staan...
Dat zijn niet zo maar herinneringen, dat is Leven. Dat is een heel dik boek met memoires van je leven en van al diegenen die er in meespeelden...
Koester het, neem het nu en dan eens vast, en droom weg...
...tot in je eigen leven, je eigen memoires...
tot de volgende ?
dinsdag, januari 15, 2008
pampieren privacy
Een hele tijd geleden bezeerde Veerle haar rug tijdens haar werk bij de pwa, op termijn bleek dit ook zo erg dat ze dit werk niet meer aankon wegens medische redenen. Zoals het hoort werd dit aangegeven als arbeidsongeval, en zoals verwacht werd dit niet erkend als ongeval... Veerle deed ieder document braafjes binnen bij de mutualiteit, en krijgt nu een schrijven...om een brief te onderschrijven waarmee de mutualiteit een attest kan vragen van de gegevens bij de verzekeringsmaatschappij...Zij mogen dat niet zo maar afleveren, dat is een schending van de wet op de privacy... (Waarom schrijft men dat steeds in 't Engels ?)
Waar zijn we mee bezig ???
Een man slaat iemand de kop in, maar we mogen hem niet herkenbaar zien op tv of in de krant, dat is schending van de privacy...
Iemand filmde de inbrekers in zijn winkel, en zet dit op internet...Hij wordt veroordeeld wegens schending van de privacy...
Waar zijn we verdomme mee bezig ?
Ik kan de lijst eindeloos lang maken... Ook de lijst met schrikachtige toegevingen aan mensen die al deze idiote wetten uitbuiten kan ik ontzettend lang maken, maar dan zal ik wellicht uitgemaakt worden voor racist, ondanks dat ik dat zeker niet ben...Maar men draait het racisme om, en dat is m.i. even schadelijk, en daar doet men niets aan... Men doet de kerstversiering in het justitiepaleis van Brussel verwijderen omdat het mogelijks de "andersdenkenden en vooral de moslims zou kunnen storen"... Pikant detail, de versieringen waren aangebracht door een arbeider die niet alleen een arabische naam draagt, maar ook moslim is....
Waar zijn we mee bezig ?
Is het nu echt zo moeilijk om gewoon, menselijk, het gezonde verstand te laten werken??? Maar ja, toen ze -tegen het gedacht van de meeste (stilzwijgende) mensen een wet uitvaardigden waarbij de kruisbeelden uit openbare gebouwen moesten verwijderd worden... hebben ze de deur opengezet om de onzin steeds verder door te drijven... Is er echt niemand die er op denkt dat een kerk in se ook een openbaar gebouw is ? Weg met die schilderijen, die afbeeldingen, die kruisbeelden en dergelijke... Weg met het kruis op de kerk, de halve maan op de moskee, dat hindert mij !
Idioot ? Ja ! Het is idioot, maar onze polletiekers zijn nu eenmaal...
Ik ken een vrijdenker (het woord ! alleen al !!) die op al zijn reizen alle kerken bezoekt en overloopt van de pracht en de praal die er te bewonderen is...Wellicht denkt hij er bij aan de macht en de misbruiken van het geloof, maar blijkbaar stoort het hem niet in de gebouwen binnen te gaan om de kunst te bewonderen... En dat is logisch !
Heeft er nog niemand aan gedacht dat de priesters, dominees en noem maar op, in ons Absurdistan eigenlijk ambtenaren zijn ? Ambtenaren zijn de facto mensen in dienst van de overheid...Vind je niet dat een ambtenaar geen kruis op zijn vest mag dragen ? Dat madammeke mag toch ook haren hoofddoek niet aandoen?
Er bestaat in datzelfde land een wet tegen het pesten... Is dat dan geen pesten, het verbieden van een hoofddoek, een keppelke, een kruisje aan een halsketting ??? Ik vind dat het toch heel dichte familie is ervan... En ik zou het zeker zo ervaren !
Het is in ons land schandalig om te weigeren getrouwd te worden door een schepen met een andere huidskleur, maar je mag wel weigeren geholpen te worden door een vriendelijke bediende van het stadhuis omdat ze een hoofddoek aanheeft... Wat is het verschil ? Och, het gaat om het uiterlijk tonen van een geloofsovertuiging ? Wanneer gaan we dan beginnen met de uitspraak van de rechtbank te betwisten op basis van het feit dat hij iedere zondag ostentatief toont dat hij kristen is door naar de kerk te gaan? Of omgekeerd, ik vecht de uitspraak aan omdat ik mij als kristen geviseerd voel door een rechter die duidelijk laat blijken dat hij niet mijn geloof aanhangt ? Of is de neutraliteit van de openbare dienst gelegen aan de uiterlijkheid ? En mag men wel in het verborgene de niet gelovige broeder koeioneren ???? Of omgekeerd de gelovige omdat hij gelovig is, of een ander geloof heeft ? Zolang men het uiterlijk niet toont ???
Waar zijn we mee bezig ???
Lig jij er van wakker dat je buur anders leeft dan jij ?
Soms heb ik het gevoel dat een van de zaken die het racisme bevordert precies de instelling is die erover moet waken dat er geen racisme is...
Het hindert geen enkele maatschappij of lid van een maatschappij als de bediende die mij helpt al dan niet een of ander geloof al dan niet aanhangt ! Het hindert mij wel als er mensen zijn die de vrijheid van "de mens" in "de maatschappij" hinderen.
Dat men optreedt tegen mensen die de maatschappij willen ontwrichten, dat is logisch, dat moet ! Maar dat houd dan ook in dat die mens het recht moet hebben om bv zijn huis te versieren ter gelegenheid van een of ander gelegenheid, want die versiering kan met de beste wil van de wereld niemand hinderen ! Ik kan er niet voor zijn, het kan zijn dat het niet strookt met mijn overtuiging, met mijn geloof, maar ook dan hindert mij dat niet, ik kan het hoogstens gek, dwaas, verkwistend vinden, maar het tast mijn recht niet aan om op de mij passende dag ook mijn huis vol te hangen met versierselen. Wat men nu doet, dat doet mij denken aan de inquisitie, en aan andere vormen van dictatuur...en daar lig ik wel van wakker !
Ik ga er over zwijgen, ik vertel niets nieuws, alleen wat ik regelmatig lees en hoor, en waar ik - en u allen - wel eens over nadenk...
Iets anders: Houd je ervan om iedere dag kort het nieuws van de wereld, je land, je eigen regio te lezen, en waar het je interesseert eens wat meer over te lezen ? Dan kan ik je aanraden om www.verkenner.be in te stellen als startpagina ! Je vindt er de inhoud van de meeste kranten (ook buitenlands) op terug, je hebt zelfs de mogelijkheid om in te stellen welke soort berichten je iedere dag wilt terug vinden. Ik heb bv de berichten over oostvlaanderen en over de vlaamse ardennen vastgezet in mijn optie, en iedere dag lees ik de korte inhoud en kan ik zappen naar de uitgebreidere versie er van.
't Is maar een tip, kijk er eens op, en kijk vooral eens naar de enorme keuze die er is voor je eigen keuze, dat is nog veel uitgebreider dan wat je op het eerste gezicht meent te zien ! www.verkenner.be
voila, tot de volgende ?
Waar zijn we mee bezig ???
Een man slaat iemand de kop in, maar we mogen hem niet herkenbaar zien op tv of in de krant, dat is schending van de privacy...
Iemand filmde de inbrekers in zijn winkel, en zet dit op internet...Hij wordt veroordeeld wegens schending van de privacy...
Waar zijn we verdomme mee bezig ?
Ik kan de lijst eindeloos lang maken... Ook de lijst met schrikachtige toegevingen aan mensen die al deze idiote wetten uitbuiten kan ik ontzettend lang maken, maar dan zal ik wellicht uitgemaakt worden voor racist, ondanks dat ik dat zeker niet ben...Maar men draait het racisme om, en dat is m.i. even schadelijk, en daar doet men niets aan... Men doet de kerstversiering in het justitiepaleis van Brussel verwijderen omdat het mogelijks de "andersdenkenden en vooral de moslims zou kunnen storen"... Pikant detail, de versieringen waren aangebracht door een arbeider die niet alleen een arabische naam draagt, maar ook moslim is....
Waar zijn we mee bezig ?
Is het nu echt zo moeilijk om gewoon, menselijk, het gezonde verstand te laten werken??? Maar ja, toen ze -tegen het gedacht van de meeste (stilzwijgende) mensen een wet uitvaardigden waarbij de kruisbeelden uit openbare gebouwen moesten verwijderd worden... hebben ze de deur opengezet om de onzin steeds verder door te drijven... Is er echt niemand die er op denkt dat een kerk in se ook een openbaar gebouw is ? Weg met die schilderijen, die afbeeldingen, die kruisbeelden en dergelijke... Weg met het kruis op de kerk, de halve maan op de moskee, dat hindert mij !
Idioot ? Ja ! Het is idioot, maar onze polletiekers zijn nu eenmaal...
Ik ken een vrijdenker (het woord ! alleen al !!) die op al zijn reizen alle kerken bezoekt en overloopt van de pracht en de praal die er te bewonderen is...Wellicht denkt hij er bij aan de macht en de misbruiken van het geloof, maar blijkbaar stoort het hem niet in de gebouwen binnen te gaan om de kunst te bewonderen... En dat is logisch !
Heeft er nog niemand aan gedacht dat de priesters, dominees en noem maar op, in ons Absurdistan eigenlijk ambtenaren zijn ? Ambtenaren zijn de facto mensen in dienst van de overheid...Vind je niet dat een ambtenaar geen kruis op zijn vest mag dragen ? Dat madammeke mag toch ook haren hoofddoek niet aandoen?
Er bestaat in datzelfde land een wet tegen het pesten... Is dat dan geen pesten, het verbieden van een hoofddoek, een keppelke, een kruisje aan een halsketting ??? Ik vind dat het toch heel dichte familie is ervan... En ik zou het zeker zo ervaren !
Het is in ons land schandalig om te weigeren getrouwd te worden door een schepen met een andere huidskleur, maar je mag wel weigeren geholpen te worden door een vriendelijke bediende van het stadhuis omdat ze een hoofddoek aanheeft... Wat is het verschil ? Och, het gaat om het uiterlijk tonen van een geloofsovertuiging ? Wanneer gaan we dan beginnen met de uitspraak van de rechtbank te betwisten op basis van het feit dat hij iedere zondag ostentatief toont dat hij kristen is door naar de kerk te gaan? Of omgekeerd, ik vecht de uitspraak aan omdat ik mij als kristen geviseerd voel door een rechter die duidelijk laat blijken dat hij niet mijn geloof aanhangt ? Of is de neutraliteit van de openbare dienst gelegen aan de uiterlijkheid ? En mag men wel in het verborgene de niet gelovige broeder koeioneren ???? Of omgekeerd de gelovige omdat hij gelovig is, of een ander geloof heeft ? Zolang men het uiterlijk niet toont ???
Waar zijn we mee bezig ???
Lig jij er van wakker dat je buur anders leeft dan jij ?
Soms heb ik het gevoel dat een van de zaken die het racisme bevordert precies de instelling is die erover moet waken dat er geen racisme is...
Het hindert geen enkele maatschappij of lid van een maatschappij als de bediende die mij helpt al dan niet een of ander geloof al dan niet aanhangt ! Het hindert mij wel als er mensen zijn die de vrijheid van "de mens" in "de maatschappij" hinderen.
Dat men optreedt tegen mensen die de maatschappij willen ontwrichten, dat is logisch, dat moet ! Maar dat houd dan ook in dat die mens het recht moet hebben om bv zijn huis te versieren ter gelegenheid van een of ander gelegenheid, want die versiering kan met de beste wil van de wereld niemand hinderen ! Ik kan er niet voor zijn, het kan zijn dat het niet strookt met mijn overtuiging, met mijn geloof, maar ook dan hindert mij dat niet, ik kan het hoogstens gek, dwaas, verkwistend vinden, maar het tast mijn recht niet aan om op de mij passende dag ook mijn huis vol te hangen met versierselen. Wat men nu doet, dat doet mij denken aan de inquisitie, en aan andere vormen van dictatuur...en daar lig ik wel van wakker !
Ik ga er over zwijgen, ik vertel niets nieuws, alleen wat ik regelmatig lees en hoor, en waar ik - en u allen - wel eens over nadenk...
Iets anders: Houd je ervan om iedere dag kort het nieuws van de wereld, je land, je eigen regio te lezen, en waar het je interesseert eens wat meer over te lezen ? Dan kan ik je aanraden om www.verkenner.be in te stellen als startpagina ! Je vindt er de inhoud van de meeste kranten (ook buitenlands) op terug, je hebt zelfs de mogelijkheid om in te stellen welke soort berichten je iedere dag wilt terug vinden. Ik heb bv de berichten over oostvlaanderen en over de vlaamse ardennen vastgezet in mijn optie, en iedere dag lees ik de korte inhoud en kan ik zappen naar de uitgebreidere versie er van.
't Is maar een tip, kijk er eens op, en kijk vooral eens naar de enorme keuze die er is voor je eigen keuze, dat is nog veel uitgebreider dan wat je op het eerste gezicht meent te zien ! www.verkenner.be
voila, tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)