cim klijsters (of is't andersom)

Ik hoor net dat ze om 8 uur vanmorgen getrouwd is...Mij leek nochtans dat ze nu niet meer zo gepresseerd moest zijn????
Nu ja, andere tijden, andere zeden...alhoewel...

Vanmorgen vroeg rinkelde de bel van de voordeur dringend. Ik dacht, de kinderen zijn er weer, en ja hoor!
Wij moesten dringend met hen mee, ze hadden een verrassing, neen twéé verrassingen.
Wij hielden vriendelijk plagend de boot wat af, en alras konden ze het geheim niet meer verzwijgen... Blacky was terug ! Blacky was de kat die na een periode van internering om aan het huis te wennen, toch weg gelopen en weggebleven was...
Blacky was ook de kat waarvan we dat wel een beetje verwacht hadden... Dat is niet echt een huiskat, en is ook niet gediend van de manieren die de kinderen hebben met hun katten. Ze spelen met de katten als waren dat levende poppen. De twee andere (één van Veerle, en één van Frederik, laten zich dat welgevallen, maar Blacky verzet zich met tand en klauw tegen dergelijke ontering van zijn kat-zijn.
Het verwonderde me dan ook dat Blacky terug was, tot de tweede verrassing verraden werd door de opgewonden (en aflopende?) tweeling...
Blacky had vannacht een kitten gekregen, ééntje maar, en daardoor mochten ze het houden, en het was zo mooi, en zo klein, en zo....
Ik ging dus maar eens mee, om dat wonder der natuur te bekijken. Er was inderdaad maar één jong, en 't was inderdaad een kleintje, zo klein als ik nog nooit zag bij een kat...kop en lijf samen hooguit 12 cm schat ik zo... Staart heb ik niet gezien, maar ik mocht ook niet nader komen. De kinderen mochten wel, maar ik, vreemdeling werd weggeblazen door een woedende kattin...
Ik bekeek dan ook de kitten van verre, hooglijk verwonderd door het minieme ding... Ik zei, 't is net een microob...en Hé, dat zou een goede naam zijn voor zo'n klein ding!
De tweeling was direct enthousiast, en dus noemt de kitten microob...Hopelijk voor de kinderen blijft dat minieme wezentje in leven, hopelijk voor de volwassenen gaat het spoedig dood...Twee katten was al genoeg, nu de derde terug met een kitten erbij...Ik mag er niet aan denken. Nu, ik denk dat die van Fré niet lang zal leven, die gaat ieder open deur binnen, zat al in diverse woningen, kruipt in iedere openstaande auto, en loopt hier over de baan...en dat is voor katten dodelijk!

Dat is niet alleen een te lieve kat, het is ook een mooi katje, het lijkt zwart, maar als ze dichtbij komt zweemt ze naar bruin, een havannabruin?, en dan zie je dat het een gestreepte kat is, streepjes van donkergrijs-zwart op donkerbruin-zwart. Mooi !

Jammer dat dit wellicht het eerste verkeersslachtoffer wordt van de katten van de kinderen...

Drie katten, prutske, hierboven uitvoerig beschreven, dan vlekje, een zwart-wit gevlekte (wat had je verwacht?) kat, Blacky, een zwarte langharige en nu nog microob, een op het oog pikzwart wezentje... Veel is niet genoeg !

Gisteren heb ik met fré drie ladingen gevoerd, en vandaag wellicht nog enkele. Nu is bijna alles weg, buiten nog enkele grote stukken, waarvoor de vriend van fré nog eens komt met de camion. Oef, het lijkt -bijna- voorbij.
Voor ons, want in het huis van Veerle liggen nog stapels "goederen" die moeten op plaaats gezet en gelegd worden. Gisteren kwam Erwin ook nog eens op bezoek, en had weer twee zakken kledij mee voor de kinderen. Ik had goesting om te zeggen, leg maar bij de hoop, maar dat doe je niet... We zijn heel dankbaar dat we kledij voor die snelgroeiende tweeling krijgen, het is er al moeilijk genoeg om rond te komen. Misschien gaat alles een beetje beter met fré er bij, maar er zal eerst nog een periode van herstel van de financiën moeten komen voor ze weer van sparen gaan kunnen praten. Fré is tuinier, dat betekent dat zijn werk voor een groot stuk seizoensgebonden is, en dat hij dus ook in de andere perioden veel werkloosheid kent... Dus ook niet meteen het beroep van véél verdienen, maar och, als ze gelukkig zijn, dan gaat alles, en dan gaat het altijd goed.

Ook hier huldig ik het principe van "laat ze doen"...Maar met Fré is dat wel iets moeilijker, hij komt met alles en nog wat bij mij...Wellicht geleerd van Veerle? Maar dat wil dus ook zeggen dat ik ondanks mijn goede voornemens toch wel in hun gezinnetje betrokken raak...Maar dus alleen als ze het zelf vragen, anders laat ik ze doen, ook als ik zie dat het anders beter kan. Ik herinner me nog te goed mijn eigen periode, en de talrijke botsingen met mijn schoonmoeder... Ik had het ook slecht getroffen daarin, het was juist een van die mensen die steeds proberen een ander te dicteren...Ik ben dan ook nooit een goede schoonzoon geweest... En ik kon ook niet zoals mijn schoonbroer, die altijd heel mooi luisterde, knikte, dankte ...en dan toch zijn weg ging... Ik heb nooit mijn kwebbel kunnen houden...Als het mij niet aanstond, dan moest dat ook van mijn hart...Verkeerd natuurlijk bij een dergelijke schoonmama. Nu ja, ik ben er mij van bewust dat ik dus altijd de slechte schoonzoon was, maar ik ben desondanks altijd de goede man gebleven voor Anny, en dat nam schoonmama mij én Anny kwalijk... Ik hoor dat Bart net in dezelfde situatie zit...'t Zal erfelijk zijn zeker ???

Ik mis dat wel een beetje bij Veerle, ze is helemaal niet onafhankelijk... Wellicht heeft ze dat brave van Anny mee...Ik ben nooit zo braaf geweest...

Als er iets gebeurde dan had mijn moeder nog al dikwijls het gezegde in de mond: "'t zijn allemaal geleende broodjes"... Daarmee duidde ze dat alles terug kwam. Ik heb al meermalen vastgesteld dat het klopt ! Alles komt terug !
Ik herinner me dat mijn broer de steel van vaders houweel brak. Vader kwaad. "Mijn vader werkte héél zijn leven met die houweel, ik werk heel mijn leven met die houweel, en jij pakt dat in je handen en 't is kapot !" Mijn broer riposteerde dat het dan al een héél oude steel was, maar dat mocht niet helpen. Toen hij ook de steel brak van het pikhouweel was het hek van de dam...

Nu zie en ervaar ik die dingen ook...en net als wij vroeger, zwijgen mijn kinderen als ze iets van mijn dingen hebben gebroken...Mijn eerste reactie is dan van, wacht tot ik hem /haar zie, maar gelukkig gaat daar steeds wat tijd over, en is mijn reactie al heel wat afgezwakt...En heb ik al de tijd gehad om te denken aan al de dingen die ik ooit brak...

Ik ga stoppen, want ik zit weer in 't verre verleden te wroeten...

tot de volgende???

Herfststssssssssssssssssttt

In mijn tuin staat onder meer een klimplant met trompetvormige rood-gele bloemen. Als deze plant bloeit weet ik dat de herfst er is. De plant bloeit nu!
In de tuin van mijn buur Rob staat een lijsterbes. Lijsterbessen dragen in de herfst hele trossen rode bessen, die een prima wintervoer zijn voor de vogels. De bessen zijn nu rood en rijp.
Kortom we zijn héél zeker in de herfst!
En dan vertellen die kluivers ons hele dagen over de opwarming van onze planeet. Het is de eerste keer dat ik in juli mijn chauffage moet aanleggen!
Gisteren waren de bladeren van mijn linde nog van dat lichte groen, met een tikkeltje geel van de onvolwassenheid er in, nu bereiden ze zich blijkbaar al voor op het bruin worden en afvallen. Hun groen is niet meer fris, maar oud, donkergroen.
Herfst verdomme!
en 't is nog geeneens zomer geweest !

Weten ze dan niet dat ik een hekel heb aan herfst en winter ! Of is het daarom dat ze het doen?

Is mijn liefde voor de natuur een liefde in één richting? Wordt ik beantwoordt met haat? (en de bijhorende kou?)
Of is het zo dat ik het slachtoffer ben van natuuronminnende massa stadsnerds?
Tedju, dat is nie serieus hé ! Ik hou van zon en warmte, van hel blauwe luchten en gekwinkeleer om 4 uur 's morgens!!

Ik ga er over stoppen, maar het is erg!

Gisteravond, plots twee ambulances in onze straat, een mug en een gewone. Op een mum van tijd stond de straat vol met nieuwsgierigen. "'tIs bij Ireneke" Ze bleven heel lang binnen in huis, en onder tussen werden er druk pronestieken gemaakt over haar toestand... Toen ze later buitenkwamen bleek het niet Irene te zijn, maar haar oudste zuster die op bezoek was, was van de trappen gevallen...Irene is in de tachtig, haar oudste zuster ??? Enfin zeker geen ouderdom om van de trap te tuimelen.

Die MUG doet mij en Anny telkens weer denken aan die mug die om Koen kwam... Het duurde gisterenavond weer een tijdje voor ik insliep...

Vandaag is Martine jarig! Ik mag niet zeggen hoe jong ze is, want ze is op de leeftijd waarop dames liever niet meer weten dat er een jaartje bij komt. Maar het is toch fantastisch dat we er nog zijn? Het is groots dat wij zoveel mogen en kunnen ervaren! Honderd jaar geleden was de gemiddelde leeftijd lager dan wij nu al "oud" zijn, en we voelen ons nog lang niet oud!

We moeten nog niet zo ver achteruit gaan ! In onze jeugdjaren waren de oude mensen werkelijk oud, krom gebogen, gerimpeld en slecht ter been...Nu praat je tegen een wielertoerist die de weg vraagt, een man van een jaar of vijftig denk je, en dan blijkt hij in de zeventig te zijn !!! En hij is geen uitzondering, de mensen zien er veel beter uit dan vroeger. Zelfs in de home bij tanteke, zien de mensen er niet zo oud uit als onze grootouders vroeger! Er is daar een dame van meer dan 100,103 als ik het goed heb, en buiten het feit dat ze in een rolstoel zit, ziet ze er nog altijd héél goed uit, ik zou zeggen zoals wij ons een zeventig-jarige voorstellen, want onze voorstelling is nog hoofdzakelijk gebaseerd op vroeger, op de inprenting uit onze jeugd. Dus Martine, proficiat, en profiteer van het leven, er zijn geen oude mensen meer, dus jij bent nog piepjong, en hebt nog het leven voor je!

Zo is het toch? Gisteren zag ik in de apotheek Robert van Lierde uit Horebeke, bleek dat hij ondertussen al zeventig jaar oud was...Hij is wat grijzer dan vroeger, maar voor de rest is hij nog steeds de Robert van vroeger. Ik heb soms de indruk dat de mensen zich zelf wat verwonderen over hun leeftijd in jaren...wellicht ook omdat zij niet voldoen aan het beeld in hun gedachten van een mens van die ouderdom?

Wij leven wat dat betreft, in een grandioze tijd! Misschien dat de generatie achter ons nog langer goed zal blijven en nog langer van het leven zal kunnen genieten...en dan denk je dat er misschien toch iets in zit dat men toch wat langer zal moeten werken dan nu... Niet dat de periode van genieten moet beknot worden, maar gewoon omdat het aantal "genieters" te hoog zal worden om draagbaar te blijven voor degenen die nog werken. We leven immers niet met het pensioen dat wij spaarden, maar met het geld dat de werkenden inbrengen voor de huidige gepensioneerden...

Tja, de man die dat ooit zal moeten invoeren zal vervloekt worden dat het niet schoon meer is, maar ik denk dat het ooit onafwendbaar zal worden, dank zij de stijgende levensduur...Tenzij dat fenomeen niet blijvend zou zijn...

Pessimist? Nee, niet echt, maar ik heb de indruk dat alles in de wereld werkt met de beweging van een slinger aan een klok...we gaan steeds van het ene uiterste naar het andere... Heb je gisteren gehoord dat de jeugd bezig is te evolueren naar een meer strengere educatie??? De huidige generatie heeft de jeugd heel erg los gekweekt, maar de vruchten daarvan neigen alweer naar de andere kant toe...En zo gaat het steeds, en naar mijn gevoel in alles...

Ik heb dus hoop dat binnenkort de jaren met herfsten in juli weer zullen wijken voor jaren met herfsten in december...

tot de volgende ?

erwtjes

erweetses, erwitjes,enfin, van die lekkere groene bolletjes in een groen (lekker) jasje...
Van morgen vroeg ben ik gewekkerd door het geraas van twee grote machines op het veld voor mijn deure, de erwtjes verdwijnen in ijltempo...

Daar ik vannacht weer héél weinig geslapen heb, had ik weer veel tijd om te liggen denken. Onder andere over deze blog...
Toen ik aan de blog begon, dacht ik aan een soort "kursiefjes" àla Jos Ghijsen, en cosoorten...Maar daar ik maar heel weinig buiten kom, heb ik ook heel weinig kans om de mens rondom scherp te observeren en figuurlijk te kijk te zetten...dus evolueerde mijn cursiefje naar een mengelmoesje van dagboek, klaagmuur, preekuurtje, spreekuurtje, en wat nog al meer, maar vooral naar een plaats waar ik mijn gedacht kon zeggen, en waar niemand mij rechtstreeks kan tegenspreken. Uiteraard krijg ik soms reacties, soms op de blog, en door de voorzichtigen op een apart mailtje... Eén keer zelfs doodsbedreigingen op een blog die onder tussen al maanden oud was.
Een beetje tot mijn verbijstering hoor ik regelmatig dat er nogal wat mensen zijn die mijn blog lezen, en wat mij nog het meest verwondert, blijven lezen.

Ik heb eens zelf teruggebladerd in mijn blogs, en tot mijn verbazing vastgesteld dat de meeste inderdaad "leesbaar" zijn, soms eens de wenkbrauwen doen fronsen, soms eens doen lachen, soms eens doen grinniken... Blijkbaar heb ik inderdaad een goede (nu ja) pen.

Nochtans kan ik met de beste wil van de wereld geen boek schrijven(ik heb het al verscheidene keren geprobeerd)... Daar zijn twee redenen voor: ten eerste, ik vind geen onderwerp waarover ik honderden pagina's kan klappen, ten tweede en voornaamste, ik heb te weinig doorzettingsvermogen en inzet om mezelf te dwingen alle dagen weer verder te werken aan dat zelfde ding. Ik denk dat dit voor een deel komt omdat ik een "springerige" geest heb, ik kan niet lang op het zelfde punt blijven zitten, plots doet één woord, één beweging, één geluid mij afwijken en denken aan totaal andere dingen.

In mijn blogs zie je dat ook! Soms maak ik echte sprongen, van het ene onderwerp naar het andere, en als ik dat nu herlees vraag ik mij af, hoe kwam ik daar nu bij?

Ik heb te veel fantasie! Dat was als kind al mijn doem! Dat is onder andere de reden dat ik geen wiskundige knobbel heb, ik stel mij al die dingen te veel voor. Als we een vraagstuk hadden over twee treinen die vertrokken uit de stations X en Y, aan die en die snelheid, stoppen aan die en die stations, wanneer ontmoeten ze elkaar? Dan zag ik die crash van de zware locomotieven, hoorde ik het gekrijs van gewonden, rook ik de brandgeur en het verhitte metaal...Begin zo maar eens te rekenen...
Ook zo met het bad met zes kranen, allemaal met een ander debiet, en drie gaten in het bad, ook allemaal met een ander debiet... Ik zag dat bad, de moeder die wanhopig stond te dweilen en de loodgieter die grinnikend stond toe te kijken...reken zo maar eens...Het gaat niet!

Goed, goed, ik weet wel men probeerde de vraagstelling plastisch te maken, maar net dat was er te veel aan, en ik moet eerlijk toegeven, als men mij dergelijke vraagstukken gaf zonder ze "in te kleden", dan ontbrak mij de lust evenzeer, want waarom zou ik iets uitrekenen dat absoluut geen enkel doel had. Je ziet het ik had kortom geen wiskundige geest... En dat ging héééééél ver! Toen ik economie moest studeren, dan deed mij dat denken aan cijfertjes, en cijfertjes geven mij weerzin...dus....

Ergens doe ik dat ook in mijn blog, ik mijd bepaalde onderwerpen, of ik omschrijf ze dusdanig dat je wel weet waarover ik lig te memmen, maar zo dat het niet mogelijk is echt te spreken van persoonlijk worden.

En doet iedereen dat niet? Heeft niet iedereen bepaalde zaken waar hij eens wil over doordrammen, maar het niet kan omdat hij dan te persoonlijk wordt? In een blog kan het dus wel, want in schrift kun je, veel makkelijker dan in een gesprek, alles zeggen zonder iets te verraden.

Bloggen is heerlijk!

Bloggen is een medium waarin je zonder meer gal kunt spuwen, ridiculiseren, aaien, smeken, lachen, afreageren...
En dat is precies de reden waarom ik me steeds blijf verwonderen over het feit dat er uberhaupt lezers zijn ! Tenzij ze zijn zoals Luc (courgettes)die het precies daarom lezen...of zoals mijn oudste zuster, die wil weten hoe het met iedereen van de familie gaat, en wellicht de rest voor lief neemt.
En ik hoor ook dat er zijn die het lezen voor de humoristische manier van zeggen???Ik moet eerlijk zeggen dat ik dan in de meeste gevallen humor bedrijf zonder het te weten, of dat ik het zo zeg, om het gif wat te verzachten.

Ja, eigenlijk is mijn blog ook een soort klaagmuur. Ik begrijp precies hoe de joden zich voelen als ze hun miseries op papier zetten en in de voegen tussen de stenen van de muur steken, heel anoniem, heel veilig... En ik vraag me nog steeds af of die joden er echt niet wakker van liggen dat er altijd weer plaats is in die voegen tussen de stenen...Met andere woorden dat er blijkbaar joden zijn die geen briefjes komen steken, maar komen uithalen en lezen, met veel binnepretjes de smart en het verdriet en de geheimen van hun medemens savoureren...

Enfin, je ziet het, ik weet er een en ander van, maar lang niet alles...Niet alles over de reden waarom ik schrijf, niet alles over de reden waarom jij leest...
Maar dat is niet erg!
Ik weet alleen dat het mij deugd doet om te bloggen, en dat het u blijkbaar deugd doet om mijn blogs te lezen...
Is dat niet méér dan genoeg ?

tot de volgende ?

Ste Amelberga

Vandaag 10 juli zijn we zoals ieder jaar gewekt door de massa's voorbijkomende paarden. Het is weer de jaarlijkse ommegang, en er zullen weer om en bij de driehonderd paarden door Mater stappen, draven,lopen (er wordt drie keer rond gegaan, telkens in een andere stap).
Iedereen die ook maar iets met Mater te zien heeft is die dag te Mater, of probeert dat toch te zijn.
Het is de Materse Hoogdag !
Reeds vorige week werden wij van huis tot huis uitgenodigt tot het feest door de nar, de trommel en het fluitje. Die drie vrijwilligers stappen heel Mater af (98 km banen en weggetjes !) om iedereen uit te nodigen.
Daarbij bieden ze ook het bedevaartsvaantje aan, wat door iedereen gekocht wordt en een vrolijk vaantje is. Het is ruitvormig, met een afbeelding van de heilige. Twee prentjes worden op een stokje gekleefd, zodat de twee zijden de heilige tonen, en aan de drie vrije hoeken wordt een pluimpje gekleefd, de onderst hoek zit op een stok gekleefd, zodat je ook met het vaantje zou kunnen wuiven. Ook alle ruiters op de ommegang dragen fier hun vaantje mee!
Na de ommegang is er een plechtige hoogmis, druk bijgewoond door alle oude dametjes (ik zag er nooit jongvolk uit de kerk komen - mijn excuses als ik de godsvrucht hier tekort doe)Maar bijna iedereen begint na de ommegang der paarden aan zijn ommegang, van alle café's en cafeetjes van Mater... Rond 16 uur komen de eersten dan al naar huis om te noenmalen...Met veel ambiance bij de vrouwen (alleen bij diegenen die niet mee de ommegang deden, want de meesten doe ook mee...
Het is nog een echt volksfeest, en een eeeeeeeeeeeeeeeeeeeuwenoude traditie, die zeker niet verloren mag en kan gaan!
Het is dan ook geen wonder dat trommel en fluitje en de nar uitgenodigd werden door de verenigde staten van Amerika bij het tweehonderd jarig bestaan. Ze nodigden al de oudste tradities uit de oude thuislanden uit, dus ook trommel en fluitje...

Het feest begon eigenlijk al gisterenavond, met de inhaling van de Nar, trommel en Fluitje, die na hun driedaagse taak weer aan de parochiekerk verschijnen. Er klinken luide kanonschoten en het muziek speelt ook een deuntje, en de echte beginnen dan al hunne ommegang van de herbergen. Ooit heb ik meegemaakt dat ze Louis uit zijn bed moesten halen, hij was zijn auto "vergeten" midden op de straat voor de kerk, bijna kon de ommegang niet doorgaan. Louis vertelde dat hij 's nachts dat "ding" overal gezocht had, maar niet gevonden...Kan gebeuren in de beste gezinnen hé?
Ik had die avond bijna heel de avond voor niet gedronken, Louis Roman, de brouwer trakteerde...

Nu kan ik dat helaas ook niet meer, niet de drank mis ik, wel de ambiance en het proberen tellen van de paarden... Gelukkig krijgen we steeds het juiste aantal van de inschrijver, anders zouden we het nooit zeker weten.

Als je ooit 10 juli in Mater wilt meemaken, dan moet je wel reeds om 8uur aan het kerkplein staan, en je wagen zo goed en zo veilig mogelijk parkeren buiten het parcours, want vergeet niet dat al die paarden ook via die invalswegen en weggetjes moeten komen, en erger nog ook weer weg moeten, nadat ze behoorlijk van den Oudenaardsen bruinen hebben genoten...Maar doe het toch maar, het is echt de moeite !

Toen de huidige pastoor hier op de parochie kwam, poogde hij dat af te schaffen...Hij is amper ontsnapt aan de volkswoede, en doet nu braafjes zijn plicht, zegent de paarden en doet de speciale hoogmis...Het geloof is weer gered.

Gisteren heb ik 3 keer mijn camionette laten laden, bomvol met verhuis door Veerle en Frederik. Telkens werd ook Veerles auto vol geladen en ze gingen na mij nog één keer. Vandaag gaan ze alle goederen aan de kant zetten, en morgen zal ik vermoedelijk weer enkele keren moeten rijden... Het huis raakt stilaan leeg, en dat hier in Mater stilaan vol.

Als ik denk op Jan, die ik al 5 of 6 keer heb weten verhuizen (Bart is een vriend van hem en gaat telkens helpen, zo weet ik dat)dan rijzen mijn haren ten berge !
Het verwondert mij geenszins dat zij al meubels hebben gehad die niet meer samen te steken waren, en mochten afgevoerd worden !

Enfin, het zal ook wel passeren! Ik vraag mij af wat ze zullen doen met het huis van tanteke, daar staan duizenden postuurkes en honderden soorten bierglazen op een verhuis te wachten... Leuk zal dat worden ! Ik ben benieuwd of er zelfs ook maar één opkoper zal zijn die het WIL leeghalen...

Ik ga stoppen, tot de volgende ?

Vakantie !

Deze morgen was het abnormaal stil voor een maandagmorgen. Toen pas bedacht ik dat voor de meesten de langverwachte vakantie aangebroken was!
Bart nog niet, die neemt zijn vakantie altijd in augustus, maar bijna al de anderen hebben hun verlof nu.
Het is merkelijk stiller hier, op de grote baan hoor ik ook veel minder verkeer.
Alles komt tot rust.
Maar waar iedereen hoopte op goed weer, het slechte weer is niet op vakantie.

Gek hoe je daar pas op let als het zo ver is, als je zelf niet meer naar die vakantie toe leeft... Je wordt ook niet meer gealarmeerd door de plotse studieijver van de kinderen voor de grote examens, want de kinderen zijn allemaal de deur uit. Neen er is niets dat je wijst op "vakantie", want je bent al altijd thuis, naar mijn gevoel veel te veel thuis, maar ja, dat is een van de gevolgen van mijn ziekte...

En zo zie je, dat bijna alles je terug met de neus op je ziekte drukt. Dat is een van de lastige dingen aan ziek zijn, je kunt je er niet van los scheuren, je wordt er steeds weer met de neus op gedrukt.

Gisteren kwam Veerle hier binnen met drie zakken boeken... Ze had ze gekregen van Geertrui, een vriendin, om ze aan mij te geven. Geertrui is ook een pijnpatiënt, ze lijdt aan CVS (Chronisch-Vermoeidheids-Syndroom) Ze heeft veel pijn, en een boek "leest" ze niet, wel soms via cassettes, vertelde Veerle mij.
CVS is een ziekte die blijkbaar alleen voorkomt in het rijke westen. Waarschijnlijk is er dus een binding met onze manier van leven, maar men heeft nog niet de vinger kunnen leggen op de echte oorzaak, en evenmin op een doeltreffende geneeswijze. Het feit dat het alleen voorkomt in het rijke westen, heeft nu nog steeds tot gevolg dat sommige dokters zeggen dat het tussen de oren zit. Gelukkig zijn er steeds meer aanwijzingen dat het een echte ziekte is, want vroeger hadden die patiënten heel wat miserie om te "bewijzen" dat ze werkelijk ziek zijn. Ik hoorde zelfs nu nog in de pijnkliniek opmerkingen in die zin van dokters.
Het moet dubbel erg zijn als je echt ziek bent en de dokters zeggen dat je helemaal niet ziek zijt...Gelukkig zijn er nu al enkele tastbare zaken die wijzen op het werkelijke bestaan van CVS, en zijn er wat minder moeilijkheden om aanvaard te worden als ziek door de mutualiteiten. Vroeger moesten die mensen naast hun zikte ook nog eens een gevecht aangaan om hun ziekte te bewijzen! Gelukkig is dat stilaan aan het beteren!
Als boekenworm ben ik extra blij met die stapel boeken...Ik heb wel een probleem! Ik heb in mijn boekenkasten zo'n 4.500 boeken zitten, en heb nu al een serieuze stapel zo maar op de grond liggen...Ik vermoed dat ik nu al een stukje boven de 5000 boeken zit... Dat zal wat worden als ik ooit mijn pijp uitklop !!! Ik tel dan nog niet eens de stapel heiligen-levens mee die ik als erfdeel kreeg van een groottante. Die tante had gevraagd dat ik ze naderhand zou schenken aan 't gevang... 't Menske was héél erg katholiek, en hoopte wellicht dat die heiligenlevens nog het zieltje van een of andere bandiet zouden treffen en tot bekering treffen... Ik zie echter geen gevang die ook maar zou geïnteresseerd zijn in dergelijke boeken, en nog minder een gevangene. Het zij oude boeken, dat wil zeggen dat ze veel langdradiger zijn dan nu in onze tijd, en bovendien zijn ze allemaal om ter zeemzoetst, en dat is ook al uit de tijd...Neen, ik durf het niet aan een gevangenis voorstellen, die mannen zouden wellicht niet meer bekomen van 't lachen... Ik durf die stapel echter ook niet goed wegdoen...dat is net iets wat dan weer wringt met mijn geweten. Mocht u een of ander klooster kennen die interesse heeft???? Misschien houdt er hier of daar nog wel een nonneke van die soort literatuur?

Dus, alhoewel ik dus al enkele weken geen rommelmarkten meer doe, neemt mijn boekenstapel toch toe... Ik doe inderdaad geen rommelmarkten meer, omdat ik nog steeds niet echt herstelt ben, en nog steeds heel snel veel pijn heb, en de pijn niet echt helemaal wegebt tot zijn normale pijnpunt... Ik weet, die verhuis van Veerle zal daar misschien ook voor iets tussen zitten, maar toch...

Ik ga stoppen voor vandaag...
tot de volgende?

Verdriet

Gisteren hebben we dus het hoofdstuk "spaarkas De Pallietersvrienden -Maarkedal" ten grave gedragen...Waarschijnlijk komt er nog een nadienst, maar de spaarkas is afgevoerd.

Wat mij verwonderde was dat er zoveel mensen echt verdriet hadden om dit verdwijnen. Ik had de indruk dat die jaarlijkse bijeenkomst voor heel wat mensen echt belangrijk was, en dat kon je niet alleen horen, maar ook zien! Het viel op dat de meesten heel lang aan tafel bleven zitten, en zaten na te kaarten...

Het ergste was echter Moeder Georgette, de cafébazin, en een echte vriendin, die ons (Anny en ik) echt niet alleen als vrienden op nam, maar ook bijna als kind tussen haar eigen kinderen plaatste. We waren op bijna alle familie er bij... Georgette had angst dat we nu, nu er geen echt bindmiddel meer zou zijn, ze ons niet meer zou zien. Nu dat is zeker niet de bedoeling ! Nu was het zo dat we er iedere maand zeker moesten zijn, omwille van de spaarkas, maar nu we niet meer moeten, mogen we weer ! En het is en blijft een goede vriendin, en een echt stukje familie ! Ook bij al de kinderen en kleinkinderen horen wij zo wat bij de groep, en dat kunnen en mogen we toch niet zo maar laten vallen hé ! Vroeger waren we er nog veel meer dan nu, maar dat was onder andere ook door het feit dat ik er voor mijn werk ook moest zijn, en dan nam ik steeds Anny ook mee, die terwijl ik werkte, gezellig bij Georgette zat te keuvelen.

De veranda bij Veerle is af, Fré is fier als een gieter op zijn werk, en Veerle en de kinderen zijn content dat ze er een gezellige plaats bij hebben. Naar ik hoor wordt de veranda hoofdzakelijk een speelplaats voor de kinderen. Ze zullen er enkele knusse zetels plaatsen en een tafel, en wellicht ook een bergplaats voor de bergen speelgoed die de kinderen vandaag de dag hebben... Ik moet me hier echt inhouden, of ik begin weer over mijn tijd met veel minder speelgoed en toch veel meer spel...

Het huis komt stilaan op zijn poten terecht. Normaal komt de vader vandaag de kinderen ophalen...Ik ben echt benieuwd! Veerle woont nu op nog geen 10 meter van zijn ouders, waarmee hij (ook al) in onmin leeft. Benieuwd of hij hen onder ogen durft te komen...Nu, ons kan het niet schelen, de kinderen gaan de laatste tijd niet meer zo erg tegen hun goesting naar hem, niet voor hem, maar omdat ze graag met de kinderen spelen. Kimberly verwoordde het als volgt: "Ja, die kindjes hebben graag dat we komen, we hebben altijd wat speelgoed mee, en als wij daar zijn krijgen ze minder slaag zeggen ze." No comment zeg ik dan maar....

Als de kinderen bij hun vader zijn, zal dat de gelegenheid bieden aan Veerle en Fré om nog wat verhuistaken te doen op hun gemak, zonder dat de kinderen altijd er rond lopen om "te helpen"...

Gisterenavond op de uitvaart van de spaarkas heb ik serieus afgezien. Maar wonder boven wonder heb ik vannacht goed geslapen, en vanmorgen gaat het weer min of meer. Ik voel nog wel de pijn, maar het gaat toch al wat beter. Rommelmarkten zit er echter nog zeker niet in. Nu, zonder die verhuis zou ik het wellicht ook niet gedaan hebben, ik stel - tot mijn verbijstering- vast dat de gevolgen van de grote diarree nog niet geheeld zijn. Ik krijg nog altijd véél vlugger dan voorheen pijn, bij het minste wat ik doe. Ik begin een beetje te twijfelen of het nog wel zal komen zoals het voorheen was. Toch gek dat een mens daarvan zo'n klop kan krijgen.

Gisteren hoorde ik vertellen over een goede kennis dat ze in de kliniek ligt met een knieprothese. Ik reageerde daar niet echt op, omdat ik dacht dat het het plaatsen van een prothese betrof, maar het bleek iets héél anders !
Ze heeft die knie al meer dan 6 jaar, en plots is dat boeltje beginnen te ontsteken. Ze is er erg aan toe geweest, en ze zijn nu aan het onderzoeken wat er verder moet en kan gebeuren... Als de knie er uit moet, dan is de enig oplossing of het been afzetten, of volledig stijf maken, met inplanting van echt been, in de hoop dat dit dan door het lichaam aanvaard wordt...
Ik heb zoiets nog nooit gehoord ! Jij wel ?

ik ga stoppen, tot de volgende ?

Veranda

Vanmorgen is Fré begonnen aan het dekken van de veranda...Ik ben er bij geweest vanaf het begin om te zorgen dat hij juist en recht kon werken. Bijna bij iedere plaat heb ik moeten zeggen hoe het juist moest zijn, om een of andere reden ziet hij niet of de golven gelijk lopen bij elkaar overlappende platen. Hij heeft nog nooit zo iets gedaan, en het gaat steeds beter, wij hebben ook moeten leren...Hij dus ook hé, maar de pijn is erg, heel de nacht al wakker gelegen, en nu nog wat daar gaan bijstaan en al eens een plaat helpen vasthouden tot de eerste nagels er in zitten...En vanavond is het ook nog lichting van de spaarkas en BBQ... Gelukkig hebben we het geld, dat probleem is dus opgelost.

Gisteren zijn wij, zoals iedere vrijdag bij tante geweest, bezoek en de was ophalen. In de loop van de week kreeg ik twee keer een telefoontje van andere bezoekers dat ze er echt goed uitzag, maar toen wij er gisteren kwamen was ze helemaal niet goed. Ze kon bijna niet meer gaan, en toen we naar de bar gingen, smaakt haar pintje niet, ze is echt niet goed!

Chantal zal ook nog eens langs gaan om te zien of het nog zo is.

Wat wel eigenaardig is...Toen we toe kwamen was het "winkelkarretje" er en tante had blijkbaar een pak van die zachte snoepjes "muisjes" gekocht. Ze zette zich op de rand van haar bed, en begon de snoepjes in ijltempo op te eten. Ik zag haar iedere keer twee, drie snoepjes in eens op eten, en ze knabbelde ze niet, gewoon in de mond en slikken... Wij hadden vroeger eens een kilo snoep mee gedaan, en die bleek weg de volgende vrijdag...Nu weten we hoe ze dat doet. Het is echt niet meer normaal.

Ik ga nu nog wat werken aan de berekening van de uitbetaling van de leden van de spaarkas, ik had alles al op punt gezet, maar de bank leverde meer briefjes van 50 en minder van 100 euro's, zodat ik dat nog eens moet veranderen.

Voila, ik ga nu sluiten, sorry voor de korte blogjes deze week, maar na de verhuisperikelen van Veerle zal het wellicht weer wat beter gaan....

Tot de volgende ?