waterdag

Ik heb zo net het rolluik opgetrokken, het is 8.20' uur, en het is buiten nog steeds donker. Ik weet niet of het regent, maar het ziet er in ieder geval naar uit dat het weer een waterdag wordt...
Vriezen de bloeiende camelia's niet stuk, dan gaan ze wellicht kapot regenen.

Het wordt hoog tijd dat we weer wat vroeger licht hebben, dat het lente wordt, dat je de felle kleuren van al die soorten groen weer ziet, dat je op je rug in het gras kunt liggen, dat je rustig dromend aan het water kunt zitten, amper kijkend naar je dobber, want het is zo heerlijk buiten...

Nu is het buiten niet heerlijk.
Je ziet dat ook aan de mensen.
Niet dat je nooit iemand met een vies bakkes ziet in zonnig weer, maar toch... De mens ondergaat de invloed van het licht. Momenteel behandelt men zelfs depressies met lichttherapie. Men zet de mensen in een kunstmatig zonlicht... Ik hoop dat ze dan de muren van de behandelingsruimte bekleden met mooie zonnige beelden van heerlijke natuur op zijn best...
Gisteren gingen we naar de Action in Oudenaarde, en daar heb je een meters lange en hoge foto van onze eigen Vlaamse Ardennen... We wandelen daar altijd langs, kijkend naar dat mooie beeld, en slechts nu en dan eens in de wandelrichting, om nergens tegen te botsen...
Die foto is zonnig. Je ziet als het ware de zomerhitte uit het beeld stralen.

In deze donkere tijden zou een mens eens naar dit winkelpand gaan, omwille van die foto. Helemaal in de hoek, ter hoogte van de trap staat een boom op de foto. Op een of andere manier hebben ze daar een drie-dimensionaal effect weten aan te geven, en het is net of de boom uit de foto wil komen.

We hebben er even voor blijven staan. Genietend en ondertussen de pijn van het stappen wat laten wegebben...

In deze winterperiode zijn er maar weinig rommelmarkten, en hebben we dus heel weinig uitstapjes. Eens naar een winkel, en daar hebben we het mee gehad. We luisteren iedere keer weer naar de verhalen van vrienden die nu en dan eens gaan eten... Wij doen dat haast nooit, en als we het doen, is het in combinatie met een uitstap om andere redenen. De reden is heel simpel, we zijn allebei maar heel kleine eters... 's Middags schilt Anny één patat,, en daar is er iedere dag nog wat van over, restje die dan naar de kippen gaat. We vinden het dan ook zo zinloos, zo verspillend naar een restaurant te gaan, en meer dan de helft op ons bord te laten liggen... Zou die mens wel kippen hebben?

's Morgens eet ik een grote kop yoghurt, en drink ik een glas fruitsap. 's Middags eet ik een grote kom soep, een stukje vlees (steeds minder), één stukje patat, een grote schep groenten. In de namiddag een kop koffie met twee koekjes. 's Avonds twee boterhammen met beleg, en een paar stukken fruit.
Zo ziet iedere dag er uit... Tenzij het mosselen zijn met frietjes, want dan eet ik wel iets meer, en eet ik een half bord frieten en heel wat mosselen... We kopen zo'n pak mosselen in het grootwarenhuis, en dat betekent dat we 's avonds nog eens mosselen eten bij de boterham. Anny bakt die mosselen dan met wat curry er op gestrooid. Heerlijk bij de boterham.

Vermageren doe ik niet.
De reden?
Ik lees iedere keer ik een regime tegenkom, hoe en wat ik moet eten om te vermageren... En iedere keer weer staat daar dan bij dat je het dieet moet aanvullen met beweging... Met andere woorden, daar zit het hem... Wij kunnen niet meer "bewegen" in de zin zoals die diëtisten ons dat opleggen. De rugpijn maakt dat je niet veel meer kunt bewegen.

Toen ik kind was, las ik wel eens sprookjes van Duizend en één nacht... Je zag daar dan een tekening bij van een Pasja, gezeten op een heerlijke stapel malse kussens, een slaaf die met een waaier wat verkoeling bracht, en een andere slaaf die zorgde voor eten en drinken... Die Pasja was altijd heel dik, want hij bewoog niet, dat deden de slaven voor hem.

Nu ik oud en stijf en stram ben door die rug van mij, weet ik dat dit beeld klopt. Als je een zittend leven lijdt, dan is de kans heel groot dat je dik wordt, dik bent !

Toen ik gemiddeld zo'n zestig kilometer per week jogde en daarbij ook nog regelmatig ging wandelen, toen was ik magerder... Maar minder bewegen betekende kilo's er bij.
Onlangs las ik dat mensen met de bloedgroep O de eigenschap hebben om dik te worden. Dus ook het verhaal dat het in je aard zit, klopt. Ik maak er me niet echt zorgen meer over... Bij ieder geneeskundig onderzoek zegt men me dat alles in orde is, en dat ik moet proberen zoveel mogelijk te bewegen als mogelijk is... Gaat het niet, maak je geen zorgen, want zorgen zijn nog slechter dan het niet-bewegen op zich...

... en ondanks onze pijn, ondanks alles wat we al meegemaakt hebben, zijn we gelukkig, we zijn nog samen en maken van ons leven wat er van te maken is...

tot de volgende ?

ogen

Heb je ook dat hongerige Syrische kindje gezien op tv ? En die uitgemergelde volwassenen?

Heb je ook naar hun ogen gestaard ?

Of ben ik heel alleen die altijd eerst naar de ogen kijkt van een mens?
Ogen, de spiegels van de ziel. Voor mij klopt dit gezegde grotendeels, je kunt goedheid, boosheid, na-ijver zo lezen in de ogen van de mens.

Maar ik had nog nooit ellende, honger, wanhoop in de ogen gezien.
Nu wel...  Ik heb dan eens héél diep in mijn geheugen gegraven, en in Google naar foto's gezocht van de hongerige zwartjes van al zo lang geleden. Heb ik toen ook die ogen gezien?

Maar ik vind die foto van toen niet meer terug...  Wellicht zullen de ogen ook toen alle ellende van de wereld in zich hebben getoond... Wanhoop, berusting en honger en ellende, en wellicht waren het ook toen de ogen die mij het meest hebben getroffen.

Een wereld waarin kromme komkommers, kromme wortelen en geplekte appels vernietigd worden, sterven mensen van de honger, veelal is de oorlog mede-oorzaak van deze honger. En oorlog dat is economische politiek. 

We kunnen het ons haast niet voorstellen dat je als ouder, in die leeg-geschreide ogen moet kijken, en een lepeltje confituur oplost in water, om het lepeltje per lepeltje te geven aan dat onbegrijpend kijkende kind...

Je zag ook volwassenen, restanten van mensen, alle vlees was verdwenen, er bleef alleen vel en knoken over.

En weer ga ik in mijn geheugen gaan wroeten... Heb ik ooit honger gehad ?

Heb jij ooit honger gehad ?

En ik vind niets... Och ja, die keer dat ik mijn boterhammen vergeten had, en die keer dat ik op een lange wandeling vaststelde dat er nergens drinken te vinden was... Maar dat is geen honger, dat is geen dorst, niet in de zin van wat je bij deze mensenkinderen ziet.

Nee, ik heb nog nooit honger gehad.

Haast integendeel... Ik ben van vlak na de oorlog, vlak na de periode waar er wel honger was geweest, niet zo erg als ginder ver weg, maar toch, eten was heel belangrijk geworden. In ons gezin was er nooit honger. Want eten, dat was het eerste waar men voor zorgde, de rest was eventueel bijzaak, maar honger ? Nooit meer !

Toen de oorlog in Korea er kwam, en de mensen panisch weer aan het hamsteren sloegen, zag ik twee dingen die blijkbaar in die voorbije oorlog héél erg gemist waren: eten, kolen en zeep. Een wat wonderlijke combinatie, maar dat waren duidelijk de heikele punten geweest in die lange oorlog: Honger, warmte en propere kleren...

Goddank was de oorlog, in het Sperrgebiet te Nieuwpoort nooit een hongeroorlog geweest zoals ze in Nederland kenden in de hongerwinter.  (Sperrgebiet:  Gebiet, das (wegen militärischer Übungen, Krankheiten, Seuchen o.ä.) für den gewöhnlichen Verkehr gesperrt ist) Maar zelfs die hongerwinter daar lijkt mij, op basis van het fotomateriaal, niet zo erg als wat we nu zien in Syrië.

Het ergste is dat die honger er niet moet zijn.

Dat die honger het werk is van mensen, van het economische spel dat oorlog heet.

Ik ben bezig met het lezen van een boek over de FBI, en daar lees ik onder meer hoe men, door het scheeftrekken van de waarheid, door het manipuleren van de werkelijkheid, door het verwringen van de feiten, een hele bevolking er van overtuigt dat een bepaalde groepering nefast is voor de veiligheid, voor de vrede. Men gaat zo ver dat talloze mensen de cel in gaan, hun werk verliezen, geen toegang krijgen tot functies in openbare ambten enz, enz...

Ze gaan zo ver dat er uiteindelijk mensen voor moeten sterven.

Allemaal voor een politiek spelletje, voor het halen van een economische sterkere positie...

FBI is genoegzaam bekend, maar in alle landen vind je dergelijke manipulaties, dergelijke organisaties die alleen de macht en het geld dienen, tot meerdere eer en glorie van het bewind...

Zo erg, zo verregaand, dat men komt tot situaties waar kinderogen je vol honger, armoe en ellende aankijken, vol onbegrip voor het feit dat je van hen beelden komt maken, om weer een of andere politiek te dienen.

Ik moet kotsen

tot de volgende ?

pijn

Ik had al een tijdje bijna geen pijn meer in mijn voet, en mijn rug was redelijk... Maar gisteren heb ik gewerkt aan mijn aquarium, en daarvoor moet ik heel wat keren op een stoel gaan staan, en dat was er blijkbaar te veel aan. Toen de aquarium weer net was, en de filters weer aan het werk, verrekte ik van de pijn.
De rug dat ging nog, maar die snotverdomse voet !

Enfin, neem me niet kwalijk dat ik jullie lastig val met mijn zorgen, maar soms moet een mens het kwijt. Dat doet deugd.

Straks moet ik naar een vergadering van Ziekenzorg, en zal ik daar wellicht weer meer last krijgen, want zitten op een stoel is blijkbaar niet naar de zin van mijn voet.

Luister jij ook telkens met verbazing naar de medische rapporten van onze voetballers ? Nu heeft er weer eentje zijn poot omgeslagen, loopt over mijn tv-scherm op krukken, en zal binnen 10 dagen weer kunnen voetballen. Sta jij dan ook vol verbazing te luisteren?
Ik heb ook ooit wel eens mijn poot verstuikt, en dan had ik daar meer dan een maand last van, en bij het lopen bleef het ding nog maaaaanden gevoelig. Hij gaat er binnen 10 dagen weer mee voetballen?????

Of de verstuiking is veel minder dan wat wij een verstuiking noemen, of ze doen medische wonderen voor die mannekes, die ze voor ons niet verrichten.

En ik noem dit als voorbeeld, want we zien dat heel het jaar door gebeuren, in de winter bij de voetballers en veldrijders, en in de zomer bij de renners.

Ik ken mensen die hun sleutelbeen hadden gebroken, en daar een hele tijd verdomd veel last van hadden... Een renner zit na twee dagen al weer op de rollen te trainen, en na minder dan twee weken is hij weer aan het koersen. Waarom doen die dokters dat niet voor ons?

Ik vermoed dat er ergens in ons landje een geheim genootschap bestaat, die in staat is om hun beschermelingskes te genezen met een teken van hun hand. Echte wonderdoktoors !

Binnen een paar dagen moet ik Anny weer eens naar het UZ voeren, naar de pijnkliniek. Dat is daar een fantastische dokter, maar ik heb hem nog geen dergelijke mirakels zien doen. Ik denk dat hij werkt met de verkeerde soort van zieken ! Met echte zieken lukt het wellicht niet ze in tien dagen weer te doen voetballen... Want geef toe, als jij een voetballer over het scherm ziet rollen, brullend van de pijn, en wijzend naar de dader van de aanslag, geloof jij nog dat hij echte pijn heeft? Pijn zoals u en ik wel eens hebben, echte pijn waar je dagenlang mee zit te worstelen , Vergeet het ! Zodra de scheidsrechter zijn "belager" een gele of rode kaart heeft gegeven, staat de gekwetste op en gaat weer lustig verder sjotten... Van mij zou zo'n oen een rode kaart krijgen om het verloop van het spel verstoord te hebben.

Ik las ooit een leuk artikeltje over het feit dat voetballers niet alleen trainen om te voetballen, maar ook om zich te laten vallen en te huilen van de zogezegde pijn... tegenwoordig denk ik dat dit geen mopje was, maar keiharde werkelijkheid.

Nu ja, ze doen maar... Maar geef toe, denk jij dan ook niet aan de enorme bedragen die deze mannen beuren om toneel te spelen? Natuurlijk heb je soms wel eens echte kwetsuren, en heb je echte beenhouwers op het veld, maar gelukkig is het meer toneel dan werkelijkheid. Maar dan blijf ik met de gedachte aan al dat geld zitten. Als ik niet van sport hou, dan is dat eigenlijk de grote reden. Ik vind het niet logisch dat die mensen zoveel geld verdienen met wat sport zou moeten zijn. Als sport zie ik alleen wat onbetaald is, beoefend wordt omwille van de gezondheid en de pret. Waar je voor betaald wordt, dat is voor mij geen sport meer.

Waar ik nog minder van begrijp, is van de supporters... Vol verbazing zie ik op twitter en facebook hun reacties... Gek genoeg heb ik nog geen een supporter ontdekt die vol lof spreekt over "zijn" ploeg, of over hun spel, maar zie ik alleen boze uithalen naar de tegenstander, naar de scheidsrechter.. Ik ga het nooit begrijpen...
djudedju

tot de volgende ?

file

Ik zou kunnen schrijven over de staking bij de spoorwegen, maar daar wordt al meer dan genoeg over gepalaverd... Wie daar de echte achtergrond wil van weten, kan dat her en der vinden, liefst ver weg van de verklaringen der regeringspartijen...

Ik wil het integendeel hebben over de files...
Vandaag zal de file wellicht - door de spoorwegstaking - weer iets langer zijn dan anders, maar eigenlijk is de file een dagelijks probleem, een probleem die om meer dan één reden dringend zou aangepakt moeten worden.

Eigenlijk hebben we allemaal schuld aan de file...
Als ik begin bij mezelf, ik ben op de boerenbuiten gaan wonen, omwille van de rust en de kalmte, het mooie landschap, maar dan moet ik daarbij nemen dat alle winkels ver weg zijn, dat het werk ver weg is, en dat ik voor duizend en nog wat dingen de auto nodig heb. De laatste tijd is daar mijn mindere mobiliteit bij gekomen, en dus ook voor kortere afstanden nemen we noodgedwongen de auto.

De steden lopen leeg... Vooral vast te stellen in de grote steden, die onder meer door het verkeer eigenlijk onleefbaar zijn geworden. Dat verkeer komt dan naar de stad om te werken, te winkelen, te feesten, uit te gaan...

De industrie die in heel veel gevallen vervuilend of belastend is, werd dan weer de stad uit gepest, met als gevolg dat de bedrijven ergens samen gezet werden in industrie-zones, ver weg van de bewoning. Wil je er naar toe ? De auto... Als je kijkt bij de annonces met werkaanbieding, dan zie je haast onvermijdelijk dat je moet in het bezit zijn van een auto, of op zijn minst van een rijbewijs.

De grote winkelketens vinden in de steden geen betaalbare panden van een dergelijke oppervlakte meer, dus gaan de grote winkels samenhokken op een winkelcentrum-gebied, waar ze voldoende parking voorzien voor het cliënteel.  Handig, kun je er met de auto naartoe...

Bedrijven lokken dan ook -vooral voor iets hogere functies- een bedrijfswagen aan... Ook als vele verplaatsingen niet echt tot het takenpakket behoren... Voor een handelsreiziger, iemand die veel verplaatsingen moet maken voor het werk, is dit logisch, maar in de meeste gevallen is de bedrijfswagen een bonus, een lokmiddeltje.


Werk is slechts zelden in eigen regio te vinden. In een maatschappij waar én man én vrouw gaan werken, betekent dit dat ze beiden op een ander werk zitten, veelal ver uiteen, met als gevolg dat ze beiden een wagen moeten hebben, om op het werk te geraken.

Waar er grotere kinderen zijn, die ook al werken, zie je dan ook veelal drie, vier auto's aan de deur staan, want ook zij werken op een plaats weg ven hun thuis.

Kortom, we hebben een wereld opgebouwd waar de auto een haast noodzakelijk iets is.

Ik zie dit geheel niet zo snel veranderen... Maar één van de oplossingen om te komen tot minder auto's op de weg, is een degelijk openbaar vervoer. Dat oplossingen mogelijk zijn, kunnen we zien aan het onderwijs. De buslijnen (de lijn of specifiek schoolvervoer) richten zich op de leerlingen en brengen van heel veel opstapplaatsen de kinderen naar de school of scholen. Ze zijn specifiek ingericht op de schoolgaande jeugd, want in de blokperiode en/of het schoolverlof zijn heel wat van die bussen niet meer beschikbaar.
Men zou dit dus ook kunnen van en naar de industrieterreinen, op voorwaarde dat de bedrijven ook wat discipline aan de dag leggen, en hun begin- en einduur van tewerkstelling op elkaar afstellen, wat nu - helaas - niet het geval is. Eerder in tegendeel, want omwille van het feit dat alle arbeidskrachten met de auto komen, spreidt men de aanvang- en einduren om minder last te hebben van...files.

Nu zwaait de regering met rekeningrijden... Wat m.i. alleen zal leiden tot een verschuiving van de hoofdwegen naar de secundaire (niet belaste) wegen, met als gevolg dat de files gaan verschuiven, en de gevaarlijke punten enorm zullen toenemen.

Als men een oplossing wil bieden, dan moet men komen tot een beloning van het delend rijden (nu zijn 90% van de auto's op de baan met alleen de bestuurder !), het stimuleren van het openbaar vervoer (het openbaar vervoer sterk uitbreiden en goedkoper maken), het stimuleren van gezamenlijke begin- en einduren van de bedrijven, en zo voort.
Wie hierboven kijkt naar de opsomming van de oorzaken (en ik ben er wellicht nog vergeten) , weet meteen ook welke oplossingen er mogelijk zijn.

Misschien denk je aan de kostprijs?
Wat denk je van een beter en gezonder leefmilieu? Wat is dat waard ?

tot de volgende ?

liegen moet kunnen

Etienne Vermeersch stelt dat het ontkennen van de holocaust moet kunnen.

Eigenlijk zegt hij gewoon: liegen moet kunnen.
Hoe groot of hoe klein de leugen ook is, en of het nu officieel is of niet.

Ergens verwondert me die houding niet.
Niet van deze persoon, en niet in deze tijd.
We krijgen voortdurend leugens te horen, door de regering(en), door de media (al dan niet in opdracht van de regering(en)), door de mensen rondom ons en wellicht ook leugens die we zelf debiteren...

Sommige leugens lijken niet erg, soms lijken ze zelfs goed, we noemen ze dan leugentjes (verkleinwoord !) om bestwil... ("Wat vind je van mijn kleedje?" " Ho, het is mooi!" )
Maar eigenlijk zijn het ook dan leugens. Zelfs als je de zieke -om hem moed te geven- zegt: " Je ziet er al een stuk beter uit !".

Gewoonlijk bedoelen we het dan ook nog echt goed, ook al liegen we.
Wellicht is die vorm van liegen echter een opening naar grotere leugens. Wanneer is een leugen nog goed bedoeld, en wanneer net niet meer ? Soms is dat niet zo makkelijk te bepalen.

Maar we hebben het hier over De Grote Leugen, de leugen die de geschiedenis vervalst, de leugen die de wereld verandert, de leugen die de werkelijkheid aantast en kan leiden tot erge dingen. Iedereen is het er over eens, dat de holocaust zo erg is, dat we het niet mogen vergeten, dat we ons blijvend de les moeten herinneren, dat het iets is waar we alles op alles moeten zetten om nooit meer over te gaan tot dergelijke wreedheden... En net dat neemt Vermeersch in de mond om de ultieme vrijheid op liegen te claimen.

We leven momenteel in een wereld, waar het heel erg moeilijk is om de waarheid nog te onderscheiden van de leugen. De leugen is een aanvaard systeem van werken, het is een middel om beter te verkopen, zowel in de zin van handel, als van politiek, als van situaties in stand houden of net bewust te vernietigen. We kijken er niet meer van op. We zien hele dagen politici die liegen alsof het gedrukt staat, en zelfs hele bewijsvoeringen brengen gebaseerd op een leugen.

We kunnen gerust stellen dat de liegen gewoon aanvaard is in onze maatschappij, als vorm van samenleving en als vorm van invloed uit oefenen op. We kijken er echt niet meer van op, we ergeren ons zelfs niet eens meer er over. Als we kijken naar wat er momenteel aan de hand is in Amerika in de rush naar het presidentschap, dan kijken we met verbazing hoe men elkaar uitkaffert en om de oren zwaait met zaken die ofwel enorme leugens zijn, of ... Waarmee men de massa heeft belogen.
Van hier uit, met onze maar gedeeltelijke kennis van de toestand ginder ver, is het soms niet eens echt makkelijk om de waarheid te zien, of om de gedeelten waar waarheid in zit te onderscheiden van de gedeelten die gelogen zijn. Want in de kunst van het liegen misbruikt men de waarheid meer dan eens...

De waarheid is veelal een kapstok voor de leugen, zodat de waarheid lijkt te verdwijnen in de leugen, of de leugen in de waarheid. Wat Etienne Vermeersch stelt is echter dat we de vrijheid moeten hebben om voluit, klinkklaar te kunnen liegen. Zonder verhullen, zonder ons te bekommeren om de impact, zonder de moeite te doen om waarheid te verdoezelen. Gewoonweg keihard liegen. Heel luid en heel overtuigend.

Ik herinner me de tijd dat we nog vertrouwen hadden in de gezagdragers, dat we nog vertrouwen hadden in de religieuzen, zozeer zelfs, dat we ze eigenlijk boven alle andere medemensen stelden. Dan ontdekten we steeds meer dat ook zij konden liegen, en ze vielen met een klap van hun piëdestalleke, dieper dan de grond waarop wij zelf liepen. Kortom, we verloren niet alleen ons vertrouwen, we verloren ook het ontzag en de eerbied voor het gezag en voor de positie. Ze daalden niet af tot de hoogte van de gewone medemens, ze zakten nog heel wat dieper. De crisis in de kerk en in de politiek is daar een gevolg van.

Als men nu nog het recht op de grote leugen gaat verdedigen, als de ultieme vrijheid, dan vernietigd men met één klap de maatschappij, de pikorde, wat er nog rest van gezag, wat er nog over is van samen-leven...

Liegen kan geen vrijheid zijn, zeker niet als het gaat over zaken die een morele en moraal-aspect inhouden !

tot de volgende ?

we worden allen nat

(Het regent, het regent, we worden allen nat, wat gaan we nu beginnen ? - tekst uit een liedje uit de tijd van Toen)

Het regent. Alles is donker. Niet dat de zon nog ver onder de horizon zit, maar omdat de wolkenmassa's het licht tegen houden. In de winter zit de zon veel schuiner ten opzichte van ons, en als er dikke bewolking is, dan is door die schuine hoek, het voor de zon haast onmogelijk om werkelijk door de wolken heen te priemen.

En toch zijn de dagen al aan het langer worden ! Koud is het nog steeds niet echt. We hebben nog steeds geen vorstperiode, en zolang men ons geen vorst voorspelt, dek ik mijn vorstgevoelige planten niet af. Ze hebben meer deugd van de natuurlijke omstandigheden dan van die kunstmatige bescherming, tenminste zolang het verantwoord is. Ik zag beelden van het prachtige park in Pairi Daiza, waar ze de planten al lang in een verpakking hebben gehuld, tegen de winterkou. Daar kunnen ze niet anders. Het is niet te doen om in één dag alle planten te gaan afdekken, vooral omdat er daar ook planten bij zijn die wij in onze tuin de naam van bomen zouden geven. Maar ik in mijn tuintje, met een palm en een fatsia Japonica (ik hoop dat ik het juist schrijf), moet echt geen schrik hebben om de bescherming weg te laten tot het echt nodig is...

Anny kwam zonet het rolluik omhoog doen, en ik kijk over een trieste grijze wereld naar de grijze lucht. Alleen de takken van het geboomte zijn nu nog zwarter dan de rest van de wereld. In mijn linde hangen nog steeds enkele lijken van bladeren, die zich niet door de wind hebben laten afvoeren naar de grote compostwereld. In al dat zwart zie ik plots de helwitte bloemen van de camelia schitteren. Veel te vroeg en helemaal buiten de normale bloeiperiode !

Twee zwarte kraaien zweven door het zwarte zwerk.

(Stafrijmen zijn stapstenen waarop men met de stemme steunt)

Mijn rug is al veel beter, en mijn valling is ook bijna weg. Ik word nog weer ne goeie. (Dat had je niet gedacht hé)... Maar Anny heeft nog iedere dag veel pijn. Binnenkort mogen we weer naar het UZ, en hopelijk kan de dokter de pijn weer wat binnen de aanvaardbare normen brengen. Pijn hebben is lastig, maar als de pijn een hele tijd boven het normaal verdraagbare zit, dan is het verdomd lastig. Ik weet wat het is, en heb alle begrip. Pijn kan het leven overheersen !

Als de pijn overheerst, dan is hij altijd aanwezig, wat je ook doet of niet doet. Waar ik altijd zeg dat bezig zijn een pijnstiller is, gaat dit niet op voor pijn die alles overheerst. Die pijn kun je niet "wegdenken".

Toch loont het de moeite het te proberen, te zoeken naar bezigheden die je werkelijk interesseren, die je hele denken in beslag nemen. Want je kunt niet zo maar zeggen dat de pijn allesoverheersend is ! Als je de pijn vrij laat, dan is hij altijd overheersend. Iedereen kent het verschijnsel van de tandpijn die overgaat in de wachtzaal van de tandarts. Dat is net zoiets... Je verrekt van de tndpijn, je hebt de tandarts vervloekt omdat je zolang moest blijven lopen met de pijn, en nu, plots, zo maar, is de pijn weg, net nu er een oplossing is. Dat is een voorbeeld van de kracht van de psyche, de geest op het lichaam. Je bent je er niet van bewust, maar je geest duwt de pijn weg. Dus was die tandpijn niet echt allesoverheersend, ook al kon je hem niet zo maar wegdenken.
Je moet echt zoeken naar een of beter nog enkele hobby's, die je volledige aandacht, inzet, concentratie vergen, en die je echt graag doet. Dan heb je een voortreffelijke pijnstiller in huis !

Jammer genoeg heb je mensen die niet echt een hobby hebben, die er zich ook niet in kunnen verliezen. Dan helpt het niet. Jammer maar waar. Ik vermoed dat het bij velen een niet durven is, of een "ik kan dat toch niet", die hen tegenhoudt. Ik denk dat ik op die manier een echte gelukzak ben, ik heb heel wat hobby's, waar ik me echt in kan verliezen.

En ik denk hier echt niet alleen aan creatief bezig zijn... Ik kan ook heel intens bezig zijn met kruiswoordraadselen of sudoku... om maar eens iets totaal anders te noemen.

Echt waar, het is voor iedereen belangrijk om te leren bezig te zijn, om een hobby te ontwikkelen, en liefst zelfs meer dan één !

tot de volgende ?

beter

Gisteren veel pijn gehad. Heel de dag zware medicatie geslikt, en vanmorgen was het iets beter. Ik heb kunnen  turnen, en dat bracht ook wat soelaas. Ik heb ook weer het bed opgemaakt, kortom ik ben weer bijna in gewone doen. Ik heb nog wel pijn, maar het is binnen het verdraagbare...

Dus ben ik tevreden. Ook mijn valling is (misschien ook door die medicatie ?)  een heel stuk beter. Ik heb vannacht behoorlijk geslapen, en ook dat deed me deugd.

Kortom, ik ben weer min of meer mijn eigen zichzelven... Straks ga ik weer eens proberen verder te tekenen aan het uiltje dat me zoveel pijn heeft gedaan. Ik moet wel, want ik kreeg een heel pak bestellingen van mijn collegae van Crea Verbondelijk... Dus zit ik hier het ene uiltje na het andere te tekenen, en daarna om te zetten in pyrografie (Branden in hout).

Voor mij is dat niet echt een opdracht, want ik amuseer me daarbij. Iets meer werk heb ik gehad aan de vraag van mijn kuisvrouw. Die zag me tekenen en schilderen op grote keistenen, en vroeg of ik er zo eentje wou maken voor haar zoontje. Maar dan liefst met een dinosaurus ... Dat is heel anders dan de stenen die ik tot op heden heb geschilderd, waar ik me veeleer liet leiden door het begrip mandala. Maar ja, ik knikte (denkend: het zal wel lukken)... Ik heb er heel wat werk aan gehad, maar ik heb een echt mooi ding gemaakt, een dino die uit het ei (de kei) lijkt te breken. Eigenlijk vind ik het zelf een beetje jammer het weg te geven, maar ja, wat zou ik er anders mee doen? Het hier ergens leggen tussen al die andere mooie dingen die hier staan? Je zou het wellicht niet eens opmerken.

Nu gaat het een kind gelukkig maken, en wat is er mooier dan dat idee ?

Ik heb al zoveel van die kleine werkjes weg gegeven... Soms kom ik het jaren later dan plots weer tegen, soms op een heel onverwachte plaats. En iedere keer  is dat dan een aangename verrassing. En haast iedere keer sta ik dan weer een beetje verwonderd te kijken dat ik zo'n mooie dingen maakte. Ergens heb ik toch wel wat kunst in mijn bloed zitten, ook al voel ik mezelf niet echt een kunstenaar, veel eerder een hobbyist, iemand die plezier heeft in het maken van mooie leuke dingen.

Ik heb gebeeldhouwd, ik heb geschilderd, ik heb getekend, ik heb wat gedichtjes geschreven en heel wat leuke stukjes tekst geproduceerd, kortom, ik voel me heerlijk op heel wat vlakken van wat men kunst zou kunnen noemen... Eén ding van de kunst is mij volkomen vreemd: ik ken geen noot muziek. Ik hoor het graag, ik zing (nu ja) ook graag, maar ik kan geen muziek maken. Ik heb wel pogingen ondernomen, ik kocht ooit een mondharmonica, en een melodica, maar noch uit het een, noch uit het ander weet ik een deftige noot voort te brengen. Het enige instrument dat ik ooit bespeelde, was in de Chiro, daar blies ik op de klaroen...en daar hoef je niet echt muziek voor te kennen.

Ik zou dus wel kunnen muziek spelen, mochten instrumenten heel logisch in elkaar zitten: hard blazen of hard wrijven voor hoge noeten, zacht wrijven of blazen voor lage noten... Dan zou ik de melodie kunnen naspelen, zonder me bewust te zijn van noten, gewoon op het gehoor, krek zoals ik zing... Niet dat dit schitterend zou zijn, maar ik zou me al heel gelukkig voelen dat ik dat toch zou kunnen, want nu rest me alleen de klaroen van toen. Nu en dan zie ik een klaroen liggen op de rommelmarkt... Zou ik het nog kunnen? Ik vermoed van niet. Zelfs de didgeridoo is voor mij niet makkelijk te bespelen...

De muziek is dan ook een van de weinige dingen waar ik me ongelukkig om voel... Ik kan het niet, ik ken het niet, ik kan er me niet mee amuseren...

Er zijn nog dingen die ik niet meer kan, door mijn ziekte, maar daar heb ik toch de troost dat ik weet dat ik het wel in me heb, en dat ik zonder die rug... Dus voel ik me daar niet ongelukkig door. Beeldhouwen is één van de dingen die ik niet meer kan, maar ik doe het toch soms nog wel, maar dan in miniformaat, zodat ik zittend kan werken, en dank zij een Dremel hoef ik ook niet echt meer te sculpteren, kan ik het machinaal... Zo maak ik nu juwelen in plaats van beelden, en maak ik zelf knoppen voor mijn wandelstokken.... En ik amuseer me.
En dat amuseren, dat is - op normale dagen - de helft van de pijnbestrijding.

Pijn, dat zou voor mij pas heel erg zijn, als ik niets meer zou kunnen doen! Ik zoek naar mogelijkheden om me bezig te houden, want niets doen, dat is uiteindelijk alle aandacht naar de pijn laten gaan, en dat doet de pijn toenemen met een factor 100 !!!!

Ik heb, na mijn vader te hebben aanschouwd, altijd bewust gekozen voor een heleboel hobby's, niet voor één ! Ik zag ons vader ziek worden, en de twee hobby's die hij had: postzegels en gaan vissen, vielen alle twee weg, en hij zat daar... Ziek te wezen. Hij was ook beschaamd in zijn toestand, en ook dat heb ik gezworen nooit te zijn. Toen ik iets makkelijker was met een wandelstok, kocht ik mij een wandelstok, ook al waren er veel die zeiden "Durf je daar mee op straat? Je bent precies een oude mens!" Wat kon mij dat schelen? Niets, wat ze denken dat raakt me niet. Ik heb besloten van -ondanks mijn ziekte, ondanks de pijn - te maken van mijn leven, wat er van te maken is. Punt.

Dat is ook de reden, dat ik ondanks alles mezelf nog steeds als een gelukkig mens beschouw. Niet vergelijken met een ander, noch met wie slechter is, noch met wie beter is, gewoon maken wat er van te maken is, en daar tevreden mee zijn ! Dat is mijn devies.

Mocht ik met deze houding, met dit en andere van mijn schrijfsels over ziek zijn, ook maar één mens helpen, dan zou ik dat formidabel vinden, want weet je, het werkt echt !!!

tot de volgende ?

een zalig en gelukkig nieuwjaar !

Zo voelt het niet voor het moment... Te contrarie !
Gisteren zat ik rustig wat te tekenen aan een uiltje, toen ik plots verschrikkelijk veel pijn kreeg in mijn rug. Waardoor ? Waarom ? Geen idee, het was er. Plots. Zonder aanwijsbare reden. En het zit er verdomme nog.

Ik heb het nieuwe jaar aangevat zonder turnen, zonder het bed op te maken, wel met heel voorzichtjes de trap af te gaan, trede per trede, iedere keer met je twee voeten weer op één trede... djudedju !

Mijn valling is ook nog steeds niet helemaal gedaan, ik ben niet ziek meer, maar er blijft wat van de hoest hangen, en mijn neus loopt als een kraantje waarvan het leertje versleten is...

Maar toch hebben we gisteren gezellig getafeld met Veerle, Frederik en de tweeling. Ondanks alle pijn hebben we veel gelachen. Het is toch heel wat anders als je de jeugd bij je hebt, en hun commentaar op van alles en nog wat. Op een bepaald moment wilde Kim iets zeggen, maar een lapsus stuurde de woorden in de war, en meteen zat ze zelf met de slappe lach. Dat vind ik groots ! Een mens is alleen groot als hij ook met zichzelf kan lachen ! Ik lach op de zetel, pijn te hebben, en het lachen was aan de ene kant heerlijk, aan de andere kant pijnlijk, want iedere beweging doet me zeer.

In dit nieuwe jaar zijn we een dag langer op pensioen dan in het vorige jaar. Het is immers een schrikkeljaar... Geef toe, we zitten met een volkomen idiote kalender opgescheept ! Met vijf maanden van 31 dagen en de rest 30 dagen, komen we perfect aan de gewenste 365 dagen, en in een schrikkeljaar zouden we dan 6 maanden hebben met 31 dagen en 6 met 30 dagen... Kan het eenvoudiger ? Maar nee, door hoogmoedige keizers die toch zeker niet minder dagen wilden hebben in hun maand dan die ander, zitten we nu met een stom onregelmatig systeem. Om nog eens op gisteren terug te komen, dat zal dan wel eigen aan "onze" cultuur zijn zeker ?

Ook de bepaling van de eerste dag van het jaar is zo'n idioot iets... Zou het niet veel logischer zijn het jaar aan te vatten met de eerste dag van de lente of zoiets ? Maar nee, we moeten daar een dag voor kiezen die helemaal geen betekenis heeft... Hadden ze nu nog een tiental dagen eerder gepakt, dan zouden we het jaar aanvatten met de winter... Toch een punt die samenhangt met ons leven op deze aarde, de eerste dag dat de dagen weer langer worden... Geef toe daar zit iets van symboliek in...

Maar ach, dat zijn dromen, die wellicht nooit waar zullen worden, tenzij er nog eens een grote oorlog komt, die aan het grootste deel van de wereld weer eens een nieuw systeem oplegt... Soms blijft dat dan hangen. Soms, niet altijd, want hoewel meter en kilogram bleven, werd de kalender weer terug naar het oude systeem gebracht. En de landen die niet veroverd werden of niet in de invloedssfeer terecht kwamen, zitten nu nog met andere gewichten en inhoudsmaten... En die zijn dan nog niet overal gelijk. Daarom staan er op veel dozen of blikken of flessen meer dan 1 inhoudsmaat aangegeven. Te gek om los te lopen !

Kijk, mijn wens voor het nieuwe jaar is dan ook dat we niet alleen een inspanning doen voor het klimaat, maar dat we ook eindelijk eens komaf maken met alle maten en regeltjes, en die overal gelijk schakelen. Och, het hoeft niet echt dat ze dan onze maten pakken, ik wil best wel gaan wennen aan ponden en onsjes en duimen, en voor mijn part mag men ons ook allemaal links leren rijden, als het maar overal en voor iedereen gelijk is. En haal in hemelsnaam de kalender weg uit de sfeer van de religies, en maak er één kalender van. We kunnen de kerk dan rustig laten zeggen wanneer zij Pasen zetten en de Hindoes hun feest en de joden nog een ander ... Wat kan mij dat schelen. Maar ik zou het wel handig vinden te weten dat 18 april overal 18 april is... Ook al moet ik me dan soms nog eens informeren of er ginder ver geen staat of religie is die net op die dag een feestdag heeft...

Och ja... Ik heb het nog niet over de weken gehad... Weken van 10 dagen, dat lijkt me veel handiger. En terwijl we bezig zijn, ook dagen van 10 uren, met 10 minuten in een uur, 10 seconden in een minuut... Of heb je het liever per honderdtal?

Maar het zal wel bij dromen blijven... En ik lig er echt niet wakker van. Van die rug daarentegen...

Wat kan ik jullie en mezelf wensen voor dit nieuwe jaar ???
Vrede, gezondheid, tevredenheid, verdraagzaamheid en heelder pakken liefde... Ik denk dat we het daarmee wel kunnen doen. Nee, ik zet daar geen rijkdom bij, want de grootste rijkdommen zitten al in mijn wens: gezondheid en tevredenheid.
Voor de politici wens ik daarnaast een heel pak gezond verstand en empathie toe... Als ze dat hebben zijn ze wellicht tot de conclusie gekomen dat politiek gewoon onzin is, en kiezen ze weer ervoor om mens te worden...
(Je moet in dat verband eens wat gaan googlen over "Staatsisme"...  De religie die wellicht de slechtste is van alle religies...)

tot de volgende ?

het einde

Vandaag loopt 2015 af...om middernacht zitten we plots, van den enen moment op den anderen, in het nieuwe jaar... Heel wat mensen gaan daarvoor op blijven, vreten, drinken, dansen, kussen en wat weet ik nog allemaal, en velen gaan er - legaal of niet - vuurwerk afsteken en de dieren zich rot laten schrikken. Morgen gaan we weer via de sociale media oproepen doen om uit te kijken naar Mirza, Bella, Bobbie, Joske en Blackie....

Morgen, dat is dan de eerste dag van het nieuwe jaar.
De eerste dag van de maand van Janus, de man met twee gezichten. Ik heb de indruk dat hij veel adepten heeft, ik ken er heel wat met twee gezichten.

Morgen zijn we nieuwjaar in dat kleine landje aan de Noordzee, waar we de laatste tijd horen brullen en roepen dat we moeten zorgen dat onze eigen cultuur niet verloren mag gaan onder druk van de binnenstromende vluchtelingen.  We beginnen het jaar met maanden die hun namen danken aan de Romeinen, maar de dagen hebben toch nog wat van onze eigen oude goden, al zweren we nu dat onze eigen cultuur gaat over het behoud van een zwarte piet en het kerststalletje, dingen uit een geloof dat eigenlijk uit het Midden Oosten komt... Ik wil maar zeggen: zever niet, we hebben geen eigen cultuur, en we doorspekken zelfs onze eigen taal steeds meer met Engelse woorden...  Kortom, we zijn wat we zijn, en zelfs al zouden we wat woorden opnemen uit de taal van de vluchtelingen, dan is dat niet eens nieuw... Alcohol, dat dinges waar je vanavond en vannacht dik kans loopt te veel van te drinken, is niet alleen een Arabische uitvinding, het is ook een Arabisch woord, net zoals algebra en nog heel wat andere woorden... (Die algebra zou je bij mij wellicht kunnen gebruiken om me te overtuigen tot racist... Ik haat wiskunde, maar ja, dat komt niet alleen van de Arabieren, ook van de Grieken en zo... De Stelling van Pietje van 't Hazegras (in het Grieks van toen: Agoras) is iets waar ik nu soms nog nachthengsten van heb) (da's nog erger dan nachtmerries !). (voor niet Oostendenaars: het Hazegras is een Oostendse wijk)

We zijn Vlamingen, een heerlijk volkje ontstaan uit een mengelmoesje van alles en nog wat. We hebben een eigen taal, verwant aan het Duits, maar toch heel eigen, en zelfs een subtaal: het West Vlaams, net zoals je in Nederland Fries hebt. Op de Nederlandse tv zie je onderschriften staan bij het Fries, net zoals hier bij het West-Vlaams...  Momenteel is dat West Vlaams zelfs een hype. (Mooi woord hé, echt eigen...)

Ach, laat me toch eens zeveren, ik jon me zo !

Als ik buiten kijk, dan zie ik zo dat het jaar oud en versleten is, ik zie niets dan grijs en grijstinten. (Ik voel eens verstolen aan mijn baard... djudedju)... Om Rodenbach te parafraseren: Onder een vlagenzwangere lucht ijlen wanhopig vluchtelingen voorbij... Oh Wanhoop !

Er is vandaag geen zonnegloren, alleen grijze lucht en een natte wereld, al is het hier gelukkig niet zo nat als in Engeland, of zo droog als in Australië of zo warm als op de Noordpool... Kortom het valt hier allemaal nog mee. Onze zevenenveertig regeringen (min of meer, Eerwaarde Vader) zorgen goed voor ons en nog veel beter voor zichzelf en het patronaat. Maar we mogen niet klagen (er is tegenwoordig heel veel wat we niet mogen).

Heb je mijn blog nog niet vergeten over de onzin van wapens??? De twee would-be terroristen die ze hebben aangehouden, zouden gekleed in militaire kledij, gewapend en wel, zich mengen tussen de bevolking... Waarmee de onzin van bewapening duidelijk bewezen is !

Maar laat me het jaar positief afsluiten... Ik wens je en al de jouwen een goed uiteinde, een nog beter begin, een heerlijk jaar, vol gezondheid... en veel geld om de belastingen te kunnen betalen !

tot de volgende ?

terrorisme

Het kan zijn dat het kan zijn, maar ik twijfel heel sterk...
Soms kan ik me niet ontdoen van het gevoel dat "het terrorisme" wel heel goed in het kraam past van de regering, die op die manier alles en iedereen meteen monddood maakt.
Betogen "kan" niet meer, mag niet meer, en een staking is asociaal...

Er rijzen stemmen om de vakbonden te muilkorven, en dan komt dat terrorisme - echt of fictief - wel heel goed van pas. Ik noem het dan gewoon muilkorven !

Ik had al een raar gevoel toen, in Verviers, waar men meteen maar de verdachten doodschoot, zonder kans op proces, en die ene die wel aangehouden werd, werd in alle stilte, zonder commentaar na een tijdje weer losgelaten. Was er eigenlijk wel iets? Of heeft men er voor "de goede zaak(?)" zomaar enkele jonge mensen opgeofferd ?

Ik weet het niet, maar het feit dat ik het niet weet, en het feit dat het allemaal zo goed te pas komt in het kraam van de regering doet me op zijn minst twijfelen.

Nu heeft men opnieuw een raid uitgevoerd, gelukkig zonder doden, maar wel met enkele aanhoudingen. Ik ben benieuwd of we er nog iets van zullen horen, of er een proces komt, of dat ze binnen een paar weken in alle stilte weer zullen worden losgelaten...

Goed, we hebben in het Westen al een paar keer te maken gehad met terrorisme, dus het zou kunnen. Maar ik zou echt graag zeker weten of het wel echt zo is, of zo was, hier in ons landje. De link naar België werd wel heel gretig aanvaard en gebruikt om hier meteen een soort staat van beleg in te voeren. En omdat het misschien nog net niet genoeg indruk maakte, werkt men aan een systeem waarbij de staat van beleg nog een tandje gaat kunnen bij zetten... Wat dan ? Alleen nog buiten tijdens daglicht, en met een speciaal pasje ? Overal controle en gewapende soldaten en flikken - op die manier hebben we echt geen bezetters nodig om ons onveilig te voelen.

Ik heb nog maar één keer zo'n schrik gehad in mijn leven, dat ik het haast in mijn broek deed, en dat was toen rijkswachters met het geweer op mij richten om me tegen te houden... (Ze waren op zoek naar een ontsnapte moordenaar).

Ik wil maar zeggen dat bewapende mannen in het straatbeeld me alles behalve een veilig gevoel bezorgen.  Ik herinner me heel goed dat we in Rome, op het vliegveld plots geconfronteerd werden met een honderdtal bewapende blauwe mannekes... Wat de reden toen was is me niet bekend, maar het gaf me helemaal geen veilig gevoel !

Wapens zijn er niet om te beschermen, wapens zijn gemaakt om te doden of op zijn minst uit te schakelen, tijdelijk of voor altijd... De wapenwedloop ligt gelukkig al een tijdje achter ons, maar laat het duidelijk zijn, ook dat gaf geen gevoel van zekerheid, en de grootste manifestatie ooit was tegen die wapens ! We zien dat we nu stilaan weer naar een wapenwedloop aan het groeien zijn, men spreekt weer van blokvorming, en men heeft om escalatie te voorkomen maar een gemeenschappelijke vijand gezocht, waar ze samen hun wapens wat kunnen uit proberen, zodat ze weten of ze al dan niet kans hebben om de ander uit te moorden...

Wapens zijn er NOOIT voor de vrede ! Ze dienen op zijn minst om te dreigen, en geef toe, dreigen is niet iets waar de mens rust en vrede uit haalt.

Economisch gezien moeten er oorlogen zijn ! Wat doe je anders met die wapens en wat doe je met de bedrijven die wapens fabriceren? De soldaten die nu tegen IS gaan vechten, vechten veelal tegen wapens die geleverd werden door hun eigen land of door bevriende landen. (Ook België !)
Oorlog is - zo zei mijn wijze vader - economie...
en zo kom ik weer aan de drie G's, die het kwaad in de wereld vormen. God, Geld en Gat (met dat laatste word het vrouwelijke geslachtsdeel bedoeld - anders kom je niet aan die drie G's )... Maar inderdaad, het meeste kwaad kun je terugbrengen tot religie, geld (macht) en seks...

Nee, voor mij hoeven die wapens niet.
Of ik getroffen wordt door een vijandelijke kogel of door bevriend vuur...
Nee, laat mij maar mens zijn met de mensen.
... Weet je, de winkel waar ik het vriendelijkst word ontvangen en bediend, is de Marokkaanse winkel waar ik wel eens ga... Ik heb er echt geen onveilig gevoel.
te contrarie

tot de volgende ?

collectief ?

De uitspraak van De Kesel is meteen op de korrel genomen... Hebben instellingen het recht om abortus en/of euthanasie te weigeren, als deze in de wet zijn ingeschreven als een recht?

Dit is geen gemakkelijke vraag...
Zelfs afgezien van religie, moeten we vaststellen dat men hier over het beëindigen van een leven praat, en dat is - hoe we het ook bekijken - een zaak van het geweten.
De vraag waar het hier eigenlijk over gaat, is het geweten in individuele zaak, of collectief ?

De wetten zijn er, je kunt dat betreuren, maar het feit blijft dat ze er zijn. Dus kun je van een wettelijk recht spreken, wat heel iets anders is dan het individueel recht. Men heeft dit bij het opstellen van de wetteksten ook ingezien, en men heeft duidelijk gesteld dat de dokter die de abortus/ euthanasie uitvoert, niet verplicht kan worden dit te doen. Het recht op het geweten van de dokter is dus gevrijwaard.

De Kesel gaat hier duidelijk een stap verder, en breidt dit recht op geweten uit tot instellingen. Hier zegt hij in feite dat de instelling kan beslissen dat onder haar dak (daken) er geen euthanasie noch abortus zal gebeuren, omdat dit ingaat tegen het geweten van de instelling.

De instelling dat is in feite een vereniging van mensen die samen het beleid bepalen van de instelling. Indien alle leden van dat beleid het eens zijn, zou je dus ook hier kunnen spreken van Het Geweten, ook al gaat het hier over een collectief en niet het geweten van de individuele dokter.
Je zou nog een stap verder kunnen gaan als instelling, en deze beslissing nemen in overleg met alle dokters, en als die allemaal eensgezind zijn, spreken van een werkelijke beslissing van het geweten, zowel collectief als individueel.

We weten allemaal dat dit theorie is... En zelfs de meest objectieve en neutrale instelling zal geneigd zijn het beleid van de instelling min of meer door te drukken. Dat heeft niets met religie te maken, maar met macht.  Als "het beleid" iets wenst, iets wil, dan lopen de werknemers in de pas. Het is nog steeds "Wiens brood men eet, diens woord men spreekt", of om het anders te stellen: de wil van de werkgever is noch min noch meer wet. Ook al zou een rechtbank anders spreken, dan zal de instelling de boete betalen en haar beleid gewoon verder zetten.

Met andere woorden, je kunt in werkelijkheid niet anders dan vaststellen dat het beleid van een instelling geen rekening houdt met het individuele geweten.

Dus als je de wet wil doen respecteren, dan moet je de individuele gewetensvrijheid ook werkelijk individueel houden. We weten echter allemaal dat er klinieken zijn, die met hand en tand zich verzetten tegen de uitvoering van deze wet.

Het is dus logisch dat de makers van de wetten niet akkoord zijn of kunnen zijn met de stelling van De Kesel.

Een andere vraag is natuurlijk of er wel een recht op euthanasie, of op abortus moet zijn... Ik kan me heel makkelijk inbeelden dat er situaties bestaan waar het lijden ondraaglijk is, of waar de geboorte van een ongewenst kind ondraaglijk is... maar de vraag is uiteindelijk of er een recht moet bestaan op het mogen doden van een mens. (Hier bij stel ik dat de vrucht een mens is, het kan immers niets anders zijn. Je kunt uit een kippenei geen aap tot ontwikkeling laten komen. De vraag wanneer het ei een kip is, is een eerder bizarre vraag. Is de uitgebloeide en bevruchte appel geen appel vooraleer hij rijp en tot wasdom is gekomen? Als je tomaten onrijp plukt en laat rijpen op de vensterbank, zijn dat dan geen tomaten?)

Bij euthanasie kun je nog stellen dat de persoon oordeelt over zijn eigen leven, bij abortus gaat het nog veel verder, daar oordelen anderen over het beëindigen van een leven. Maar goed, laat ons gemakshalve stellen dat het in deze duidelijk is, dat het hier een individueel recht is, en dat in geval van abortus de moeder beslist. Ik weet dat ik hiermee heel wat cruciale vragen ontwijk, maar laat ons deze buiten de discussie houden. Het gaat er hier immers over, of een collectief kan oordelen, kan beslissen over het al dan niet toepassen van abortus/euthanasie.

Mag ik de vraag eens omkeren? Soms geeft dit een helderder beeld op...
Laat ons een stellen dat de instelling het recht heeft, zich het recht toe-eigent om abortus/euthanasie op te leggen en uit te voeren... Dan gaan we meteen op onze achterste poten staan, en krijsen woedend dat dit niet kan, dat dit moord, willekeur en wat al meer zou zijn... Met andere woorden, het lijkt heel duidelijk dat we niet aanvaarden dat een instelling voor ons zou beslissen.
Dus, afgezien van de discussie over abortus of euthanasie op zich, lijkt het zonneklaar dat we hier geen beslissing van een collectief aanvaarden, en dat we het willen houden bij de individuele beslissing.

De discussie over het mogen van euthanasie en abortus laat ik over aan uw geweten. En aan de feitelijkheden van het moment waarmee u daar ooit mee zoudt geconfronteerd worden.

Maar we stellen vast dat we steeds meer  geconfronteerd worden met wetten die eigenlijk handelen over individuele gewetensvragen... De grote vraag is dan ook: kan een regering, een bewind een regel opleggen die gaat over individuele gewetensvragen? Het onderzoek op de instellingen leert ons dat dit NIET kan, en de regering, het bewind is niets anders dan een grote instelling...

Hoe dan ook, uw geweten blijft uw zaak, niet dat van de regering !

tot de volgende ?

shopping

Als 100% anti-militarist, ken ik alleen de bloem in de loop van een geweer als sterker symbool dan een soldaat met een boodschappentasje in zijn hand.... Maar geef toe, als er al één soldaat in slaagde om de mensen een gevoel van veiligheid te geven, dan was het veeleer die soldaat met zijn boodschappentasje dan wel zijn grimmig kijkende en gewapende collega's.

Dat boodschappentasje lijkt mij veel efficiënter dan die Uzi of Kalasjnikov...

In mijn gezin heeft niemand militaire dienst gedaan, en daar ben ik fier op. Ik geloof niet in bewapenen voor de vrede, en het is alleen in het hoofd van een bezettende keizer dat het opkomt te stellen dat "Wilt gij de vrede? Bereidt dan de oorlog voor !".

Vrede komt niet uit de loop van een kanon.

Ik behoor tot de generatie die met schrik leefde voor de dreigende kernoorlog, kernoorlog die een paar keer heel dichtbij was, onder meer met de Cuba-crisis. In die tijd kon je reclames zien over het bouwen van een schuilkelder tegen atoomgeweld.

Kortom, de mensheid leefde met schrik.
En de zever dat die atoombommen er net waren om de vrede te bewaren??? Dikke bullshit ! We zijn, ook in die tijd geen moment zonder oorlog geweest op de aarde.

Ik behoor ook tot de generatie die hier nooit de oorlog heeft gekend. Ik hoorde er veel over vertellen, las er veel over, voelde de spanning en de schrik bij mijn ouders met de Korea-oorlog, maar ik was zo gelukkig nooit echt een oorlog te moeten beleven.

Ik heb dus heel mijn leven het anti-militarisme kunnen blijven hoog dragen. Want als men in oorlog is, dan kun je geen antimilitarist meer zijn. Dan ben je laf of men beschouwt je als een halvelingse meeloper met de vijand. Er is geen andere optie dan partij kiezen, ook al is het dik tegen je gedacht. In iedere oorlog heeft alleen de winnaar gelijk. Let op, mispak je niet, denk niet te vlug "DAT is de winnaar!"... Want net zoals in de koers telt alleen de zege op de eindmeet. In de laatste oorlog zou het heel makkelijk zijn geweest om te denken dat Duitsland de winnaar was, maar door het feit dat ze nooit tot een eind aan de gevechten toe kwamen, delfden ze uiteindelijk nog het onderspit.

Best kun je dus heel voorzichtig zijn, en je voorkeur niet echt uiten.

Ik geloof in de vrede... Niet in de oorlog.
Geen enkele oorlog heeft ooit geleid tot vrede. Er zijn altijd brandhaarden blijven bestaan, en de gevolgen van de laatste wereldoorlog zijn nu nog steeds voelbaar. Als  je een analyse maakt van de huidige moeilijkheden en het terrorisme, dan kom je uiteindelijk terecht bij de laatste wereldoorlog en het kolonialisme... Alleen vrede zou vrede baren... Maar er is geen vrede.

Nee, er is geen vrede...en wellicht is die er ook nog nooit geweest. Volgens de bijbel sloeg in het allereerste gezin de ene de andere al dood. Het is ook niet echt gemakkelijk... Want de vrede bekom je alleen als je echt de stelregel gaat toepassen die je uiteindelijk in haast iedere religie terugvind: Bemin je naaste als jezelf... Maar dan gebruikt men diezelfde religie nogal eens als basis om over dit principe te gaan vechten...

Wie is je naaste ?
In de tijd van toen was dat een stuk makkelijker dan nu. De wereld dat was haast beperkt tot de huizen onder de kerktoren. Je wereld was héél klein, het was al haast een expeditie als je de dichtstbije stad wilde gaan bezoeken. Je kon dat alleen te voet doen, of misschien, als je bij de gelukkigen waart, meerijden op de kar van de boer. Toen waren je naasten een heel beperkt groepje: de parochie waar je woonde. Met de kermis kwam er wel eens bezoek van de jeugd uit omliggende parochies, maar die behoorden duidelijk niet tot de naasten, en het was toegelaten daar op te kloppen.

Toen kwam de trein en de auto, en plots was je parochie maar een klein deeltje meer van de wereld, wereld die plots veel groter werd. Wereld waar je plots kon gaan werken in de fabriek of de mijnen. Waar het begrip naaste plots heel sterk uitgebreid werd, en het gebod véél moeilijker was om toe te passen.

Nu zijn er geen afstanden meer... Waar we in 1958 nog op de wereldtentoonstelling gingen kijken naar die zwarte mensen, lopen nu alle rassen, kleuren en religies in onze straten, en gaan we skiën in hoge bergen, en zonnen aan verre stranden... De naasten, dat zijn plots alle mensen geworden, en dat zijn er ondertussen miljarden !

Vroeger waren vele oorlogen totaal onbekend, later waren het artikels uit de krant, nog later hoorde je wel eens iets op de radio en nu zie je het iedere dag voor je ogen gebeuren op je tv: "Zie Marie, dat stukgeschoten gebouw, hebben we daar niet gelogeerd, toen we op vakantie waren in 't jaar..."

Vrede...

djudedju

tot de volgende ?

Kerst nummer 2015

Klopt eigenlijk niet, want de datum van Kerst werd pas na een hele tijd christendom ingevoerd, onder meer om een heidens (?) feest te beconcurreren... Bovendien is men er steeds meer van overtuigd dat ook de bepaling van het jaar van de geboorte verkeerd is, maar wie maalt daarom?
Op tv tonen ze een bevraging van het plebs "Weet je de betekenis van het kerststalletje?"... Mensen van onze leeftijd zien verbaasd dat bijna niemand dat nog weet.
Ik werd opgevoed in een christelijk gezin, ging naar een christelijke school en stuurde mijn kinderen naar een christelijke school, overtuigd dat dit het beste circuit was...

Deze morgen bij het ontwaken wensten we elkaar een "Zalige hoogdag" en ik wens jou hetzelfde. Ben je niet gelovig, laat dat zalig dan duiden op de lichamelijke genoegens van deze dag. Ik heb er geen problemen mee dat je wel of niet gelovig bent, of lid van een andere religie... Voor mij ben je allereerst een medemens. En dat is het belangrijkste. De rest vul je maar persoonlijk in. En laat het daar aub.

Ik heb geen nood aan bekering in een of andere richting, ik voel me goed bij het beeld dat ik me heb gemaakt van de wereld en van de schepping. En ik hoop dat jij je er ook gelukkig bij voelt, en niet zit waar men het zo nodig acht anderen te gaan bekeren... Nee, ik hou van dat beetje vrijheid... Ik weet niet of mijn beeld correct is of niet, maar het voldoet, dank u. Ik hoop dat jij je evengoed voelt, en je persoonlijk gelukkig voelt bij jou invulling.

Mocht iedereen denken zoals ik doe, dan was er vrede.
En daar gaat het over.
Voor mij is ieder mens gewoon een mens. Ik geloof niet in onderscheid. Een domme mens is evengoed mens als een genie, een gelovig mens net zo goed als een ongelovige, een geleerde evengoed als een ongeletterde, zolang ze elkaar gerust laten en niet gaan betuttelen of gaan commanderen of gaan koeioneren, zijn het voor mij allemaal gewoon medemensen. Als ze nu ook nog eens allemaal mens worden met de medemensen, dan is alles in orde, en hebben we een hemel op aarde. Want ik wil geen hemel met rijstpap en gouden lepeltjes, of met zeventig maagden of wat dan ook, ik wil gewoon van de tijd dat we hier mogen rondlopen, een hemel maken. En een hemel kun je niet maken voor jezelf alleen ! Je kunt pas een hemel hebben als je die kunt delen en mee kunt delen.

We zijn niet gemaakt om alleen te leven. We kunnen pas leven in een gemeenschap.
Het moeilijke van de dag van vandaag is dat we niet meer mogen en kunnen samenleven. We worden door duizenden wetten en wetjes betuttelend in die of deze richting gedwongen, we kunnen en mogen niet meer leven zoals we willen voor onszelf en onze medemens.
Je kunt geen mens overtuigen met dwang.

Er is geen beter middel om tabak te propageren dan het te verbieden. Dan pas gaan we het als mens willen doen, willen proberen... Of de wet goed is of niet, speelt eigenlijk geen rol, het feit dat het verboden is, maakt het net aantrekkelijk. Dat is zo voor kinderen, maar dat is ook zo voor volwassenen. We willen niet betutteld worden !
Veel beter is het als men ons kan overtuigen van het nefaste van tabak voor onszelf. Dan pas kan men echt gemotiveerd stoppen met roken, en het volhouden. Ook al praten we hier over een verslaving, zowel lichamelijk als geestelijk verslaafd zijn.

Als men echter probeert je te overtuigen van de slechtheid van de tabak, dan moet men dat niet alleen doen met het aantonen van de negatieve gevolgen, nee, men moet het ook op het goede ogenblik doen, een ogenblik waarop betrokkene eigenlijk al neigt tot stoppen...

Wellicht kunnen we dat een beetje voor ogen houden als we mensen willen overtuigen van het doen van iets... Je moet het aanbrengen op het moment dat hij of zij zelf al over dat punt aan het denken is, en aan het twijfelen is over zijn eigen mening terzake... Niet makkelijk !
Daar zitten we op het knelpunt der knelpunten !
We zijn alleen mens als we met medemensen zijn, maar we hebben in ons iets wat ons tot verdomde individualisten maakt.
We weten het wel dat eendracht macht maakt, maar dat doen we liefst op onze manier...
... en we zijn er zeker van dat onze manier de beste is...

djudedju

tot de volgende ?

en 't miek er zo koud...

Buiten is het nog stikkepikkedonker... Ik zit hier voor mijn computer op een wit blad te staren, en denk aan gisteren...
Gisteren, toen we na de kine gingen winkelen "'t Gaat nu nog zo druk niet zijn" zei Anny, "Morgen zou het veel slechter zijn..." Blijkbaar had iedereen dat lumineus idee, en dus kon je haast over de koppen lopen (Mag niet van onze dokter).

Bij het inkopen is Anny de baas... Nu en dan mag ik eens iets gaan zoeken... "Oei, ik heb het afwasmiddel vergeten, ga dat eens halen...". Nee, dat is geen bevel, dat is een vraag, en ik ga op zoek naar het afwasmiddel. In welke rij zou je dat vinden. Ach, daar is er een mens van de Colruyt, vlug even vragen. Even later sta ik kwispelstaartend met de bus afwasmiddel in mijn bek pootjes te geven.

Ik ben gek.
Nee, gisteren had ik vooral oog voor de karren van anderen...
Soms kreeg je het gevoel dat ze nood hadden aan een tweede of derde kar, als aanhangwagen. Liters drank, kilo's eten...
Geen waspoeder of wasverzachter, geen pampers, geen gewone dingen van alledag, nee, nu is het allemaal bestemd voor De Feesten. Met hoofdletters.

We staan daar tussen met enkele gewone producten, en er zijn er warempel die kijken naar onze kar. Wellicht in de zin van "Zie je die arme mensen daar????"... Wij zijn gelukkig niet arm (ook niet rijk), maar wij gaan nu niet feesten. Voor ons zijn dat dagen zoals de andere dagen, of toch niet helemaal, want we gaan weer de beesten mogen gaan voederen in Lierde... Daar gaan ze er een weekje tussenuit. Gelijk hebben ze. En wij hebben weer een dagelijkse uitstap. Gelukkig is het nu niet glad, we hebben andere jaren gekend.

De distilleerderijen en de veeboeren, slachthuizen en beenhouwers maken overuren, bakkers raken niet weg van de oven, het is feest, Vlaanderen Vreet... In gedachten zing ik "Maria die soude naer Betlehem gaen, Kerstavond voor de noene... " Een beetje een absurde tekst. Hoe kon Maria nu op kerstavond ergens naar toe gaan, op een moment dat kerstdag nog niet eens uitgevonden was ??? "... Het miek er zo koud..." Nu niet, het is eerder warm voor de tijd van het jaar, en het ziet er steeds meer naar uit dat we weer eens geen winter gaan hebben. Voor mij niet gelaten, bespaar ik netjes op de mazout. Heb je er op gelet dat men zingt "Het miek er..." In die tijd was maken nog een sterk werkwoord. Nu is maken een zwak werkwoord geworden, nu ja, wat ze tegenwoordig maken is niet veel soeps meer, vandaar wellicht dat zwakke?

(In het Oudenaardse dialect hoor je nog dat geven vroeger ook veel sterker was, daar zegt men nog gegoven... Maar ja, geven gaat ook al achteruit hé)

Ach, ik moet eens leren mijn rond dwarrelende  gedachten in toom te houden. Maar ja, de winterperiode met zijn donkere dagen, de feestperiode, het schoolverlof, de rustdagen en vakantiedagen... het is een periode waardoor je uit je gewone doen bent, ook al doe je niet echt mee met die heisa.

Anny doet de rolluiken omhoog, het is halfnegen, maar het is nog donker buiten...
In het zwart zie ik de witte vlekken van de bloeiende camelia... Helemaal uit zijn doen. Net zoals de mensheid...
Vrede op Aarde, 't Belgiekske koopt oorlogstuig als kerstcadeau voor Europa...
djudedju

tot de volgende ?

Hoest

Mijn valling komt los, en nu en dan zit ik hier te hoesten dat de tranen uit mijn ogen lopen en het snot uit mijn neus. Ik zweet er van, en mijn hoofd doet pijn van de inspanning. Maar 's nachts slaap ik als een roosje. Gek.
't Zal wel aan mij liggen, en wellicht zal er gedeeltelijk een prikkelhoest bij zitten, want als ik druk bezig ben, dan heb ik het niet of veel minder.

Zenuween zouden ze hier zeggen... Met nadruk op ween.

Buiten ziet het er goed uit, het is vandaag redelijk klaar, ook al is het geen open hemel. Gisteren was het gans de dag veel meer overtrokken en bewolkt.

Straks ga ik met Anny naar de kinesist, en daarna gaan we de inkopen voor de ganse week gaan doen, zo is dat ook gedaan. We doen niets speciaals met kerst, dus moeten we ook geen speciale dingen in huis halen... Het is voor ons een week zoals de andere. Met oudejaar komt Veerle met de kinderen en Fre, en pas een heel eind daarna gaan we eens samenkomen met alle kinderen en kleinkinderen samen. Dat wordt steeds moeilijker, je moet met steeds meer rekening houden, zodat we besloten hebben de eindejaarsperiode uit te sluiten, en te kijken in een periode waar alles weer wat rustiger is.

Voorlopig wordt het de laatste beurt bij de kinesist. We gaan eens kijken hoe het gaat, en gaat het niet, dan doen we nog een "kuur" van zes weken... Maar we zijn door de specialist verwittigd dat het een hopeloze zaak is, iets wat haast niet geneesbaar is, en wat telkens zal verergeren door het feit dat ze niet "normaal" meer kan stappen door de rugpijn met uitstralingen in de benen... We zijn er goed mee.

Maar we leven nog. Gisteren is de sociale assistente van de mutualiteit langs geweest, om te kijken waar we eventueel zouden recht op hebben... Gezien onze penibele lichamelijke situatie. We horen wel van haar.

Ons grootste probleem is in feite de zelfredzaamheid... We kunnen een deel dingen niet meer zelf doen, en moeten hulp zoeken. De Sociale assistente drukte haar verwondering uit dat we nog zo optimistisch waren, ondanks alles wat we hebben aan pijn en klachten. Ik wees haar er op dat het niet helpt om bij de pakken neer te zitten, we moeten vooruit, want niet meer vechten is heel rap achteruit gaan. Ze beloofde alles zo goed mogelijk te bekijken, en na te zien en te zorgen dat we krijgen waar we recht op hebben... Meer kunnen en mogen we niet vragen.

Het is natuurlijk een flauwe troost, maar er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan wij... Maar ergens heb ik het meest medelijden met hen die niet meer vechten, die zich laten gaan... Dat is een snelweg naar het einde !

We blijven bezig, met wat we nog kunnen. De beperkingen zijn geen grens, het zijn alleen omwegen naar andere dingen. Een mens mag zich niet vastpinnen op wat men vroeger kon, dan maak je jezelf ongelukkig. Je moet binnen je mogelijkheden doen wat je wel nog kunt.

Als ik ga vissen, wat ik dolgraag doe, dan heb ik steeds meer schrik dat ik een grote aan de haak zal slaan, want daar weet ik dat ik soms over de grens van mijn kunnen ga... Soms doe ik dan mezelf te veel pijn om nog leuk te zijn. Ik weet dat zowat alles wat we doen een keuze is: "Hoeveel pijn is dat waard", maar soms ga je echt te veel over de grens, en dan zit de kans er in dat je weer met vastzittende pijn komt te zitten, en een hele tijd haast niets meer kunt... Ik weet dus dat de tijd nabij is, dat ik niet meer op karper ga kunnen vissen, maar dan blijf ik op bliek gaan ! Zie je, dat is de manier waarop we eigenlijk alles afmeten... en toch actief blijven.

Ik wens je uiteraard geen ziekte of pijn toe, maar ik wens je wel toe, mocht je ooit ziek of gehandicapt worden, toe dat je ook de spirit behoud om bezig te blijven en blijft vechten !

Tot de volgende ?

zie ik de lichtjes...

Vorige week reed ik door de stad, toen het al donker was...
Heb je ook al de feestverlichting gezien, in uw stad of gemeente ?
In Mater hebben wij alleen een verlichte bril (Van het wapenschild van Oudenaarde), maar in de stad hangt het vol met mooie verlichting.

Met de prijsstijging van "den illentriek" zal dat wellicht het laatste jaar zijn dat je daarvan kunt genieten. Van mij hoeft het er echt niet te hangen.
Ik zie weinig feestelijks in die kunstmatig opgepepte boel waarmee ze ons om de oren slingeren.
Hele dagen zien we allerlei filmpjes en beelden en folders en kaartjes om u aan te moedigen tot het kopen van... het eten van... het eten bij... het feesten bij... het drinken van... en ga zo nog maar eventjes door. Ik heb het dan nog niet eens over de diepzinnige psychologische verhalen die uw vrouw er van moeten overtuigen dat de aankoop van een stofzuiger door uw eega wel degelijk een teken van liefde is...

In de bus vind ik pakken kaartjes van mensen die na een maand of wat geleden stil te staan bij de doden, nu ook eens willen stilstaan bij de levenden. Bij de doden gaan ze nog even op bezoek, bij de levenden sturen ze een kaartje. Ik weet wel, ze menen het niet zo, het is een blijk van sympathie, het is goedbedoeld, maar nu en dan ben ik een zwartstezwartkijker...

In ons aller parochieblad vind ik meerdere slogans en artikeltjes om de bezitters van een wagen op te roepen om anderen mee te brengen naar de mis... de Kerstmis. Dit is nieuw, en komt door het sluiten van ettelijke kerken. Wie nu nog naar de mis wil, moet soms vele parochies verder zijn heil gaan zoeken. (In dit geval is dat voor hen een letterlijk te nemen zin).

Jààààààààààààààààren geleden, toen ik nog gezond was van lijf en leden, stond ik verbijsterd te kijken naar de gesloten kerken in La Douce France... Dat was toen nog ondenkbaar in het katholieke Vlaanderen. En ik vertelde dat ik soms het gevoel had ergens in de brousse te zitten, wachtend op de komst van de missionaris... Nu is het hier net zo.

Toen ik kind was, waren er kerken met één pastoor en wel drie onderpastoors... Nu heb je zeventien kerken die het mbataklanoeten stellen met één pastoor. Wij konden kiezen tussen de vroegmis over een hele gamma andere missen tot en met de slapersmis om 11 of zelfs om halftwaalf... Nu is je keuze veelal bepaald door bereikbaarheid, en past het uur niet, dan heb je pech.

Oudere mensen vertellen dat ze nu de zondag kijken naar de mis op tv... Hoelang zou die er nog zijn? Want als de groep gelovigen, kijkers steeds kleiner wordt, zal dit programma sluiten om reden van "niet-rendabel"... zoals zoveel andere dingen.

Ik heb de ontwikkeling meegemaakt van kerstfeest, als een familiefeest, waar we knus bijeen zaten, eens lekker aten, en dan met zijn allen naar de nachtmis gingen. Nu gaat het hem veel meer over het feestmaal en de pakjes dan over het kerstfeest... Eindejaarsfeesten, een soort feestmarathon. Wie houdt het uit, lichamelijk en financieel ?

Het enige wat voor mij nog echt waarde heeft, is dat we op die manier nog eens echt met heel het gezin, kinderen, kleinkinderen en heel de bataklan samen kunnen zitten. We eten samen (en dat is veel belangrijker dan wat we eten), en zijn weer voor een keer een echt gezin. (We missen er wel onze Koen, maar daar is niets aan te doen, in gedachten nemen we hem er ook bij)

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat vroeger de familiegeest sterker was dan nu. Maar ja, vroeger woonden we haast allemaal in dezelfde stad of hooguit een stad verder. Nu in de moderne economie is dat niet meer het geval. Kijk eens in je straat, en als je de mensen al kent, hoeveel zijn er nog die echt in de gemeente wonen waar ze ook opgroeiden?

Het is allemaal zo anders.
Nee, niet slechter of beter, anders... En we leven anders, veel meer naast elkaar.
Dat komt mede door de mogelijkheden van deze tijd...
Vroeger moesten we naar de buur om hem iets te vragen, nu sturen we een sms-je...
En kijk naar dat tafeltje waar jonge mensen bijeen zitten, lekker in de zon, met een glaasje wijn... Allemaal gebogen over hun smartphone... Zouden ze zo met elkaar praten?

djudedju

tot de volgende?

winter

We zijn vandaag winter... De kortste dag van het jaar...
Ik weet het wel, het voelt niet als winter, en om een of andere reden deert mij dit jaar de duisternis niet zo erg als anders... Tenzij ik er door moet met de auto. Ik heb een hekel aan het rijden in het donker.

De laatste dagen hoorden we - jammer genoeg - weer van fietsers die doodgereden werden...
Daarbij moet me iets van het hart.
Wie als voetganger of fietser de baan op gaat in duister weer, zou moeten verplicht zijn om fluoriderende kledij te dragen ! Ik heb ooit bijna onze Bart doodgereden die zijn hond aan het uit laten was. Bart in zwarte kledij, met een zwarte hond , en ik met de auto, ik kwam juist uit de bocht en zag pas toen ik al heel dicht was die twee donkere gedaanten...  Ik denk dat Bart ook geschrokken was, want hij reageerde niet op mijn donderpreek...

Stel je voor dat ik hem pas nog een meter of wat later zag, dat ik niet meer kon stoppen, ondanks het feit dat ik niet snel reed... Je mag er niet aan denken. Ooit hoorde ik van een man die zijn eigen kind doodreed op zijn eigen oprit... Het kind had zich verstopt in een kartonnen doos...

Ik heb het hier dus duidelijk over zichtbaarheid.
Ik zag een filmpje, een advertentie, van Volvo, over een nieuwe soort verf. De verf kan overal worden opgespoten, zonder hinder, want hij is onzichtbaar... Tenzij in de duisternis ! Als er een licht op schijnt, dan veranderd de verf plots in een hel oplichtend voorwerp ! In het filmpje bespoten ze fietsen, rugzakken, kledij...
Gek, maar buiten het filmpje zag ik nog niets... Is de verf zo onmenselijk duur, of is anonimiteit, onzichtbaarheid zoveel belangrijker dan veiligheid?

Trouwens, hoe onzichtbaar zijn we nog?
We zouden in ons land voortdurend in de gaten worden gehouden door meer dan 300.000 camera's... Ik weet niet of dit alleen de openbare camera's zijn, maar ik vermoed van wel, want als men de camera's op opritten, in winkelruimten, in banken... gaat meetellen, dan zijn er wellicht nog veel meer elektronische ogen die je in de gaten houden ! En dan spreek ik nog niet van al de sporen die je bewust of onbewust gaat achterlaten, dagdagelijks... Betalen met de kaart, bingo! datum, uur, tijd en plaats zijn bekend. Telefoneren, sms-en met je smartphone, met je gsm... Allemaal sporen.

Eigenlijk snap ik het niet goed dat ze zo lang moeten zoeken naar die verdachten van de terroristische aanslagen in Parijs... Er zijn zelfs al verschillende programma's die mensen kunnen herkennen in de menigte... Ze moeten die programma's toch ook wel kennen bij de politie? Of lopen die echt hopeloos achter ?

Nog nooit heeft men meer gezeverd over privacy, en nog nooit is er minder privacy geweest. Je kunt op geen enkele normale manier nog te weten komen waarheen je vriend Jan is verhuisd, als hij er niet op dacht je te verwittigen... Tenzij misschien, die gemeenschappelijke vriend wel weet...  Vragen op de dienst bevolking is niet toegelaten, dat gaat in tegen de privacy... Als wij, van Ziekenzorg, niet toevallig horen dat x zwaar ziek is, dan komen wij het gewoon niet te weten, want dit zijn vertrouwelijke gegevens, en die dienen tot bescherming van de levenssfeer... Toffe sfeer als je zo veroordeeld wordt tot eenzaamheid !

Eigenlijk hebben we het nog steeds over zichtbaarheid...
Waarom gaat Jan niet meer werken? Hij ziet er toch niet ziek uit ?
Soms zien wij ook niet de echte werkelijkheid, en hier helpt geen fluo-vestje of Volvo-verf...

... en soms willen wij niet zien... Willen we niet zien dat er ergens leed is, miserie...

Mijn hekel aan duisternis gaat niet alleen over de donkerte van de winterperiode, mijn hekel gaat vooral naar het donker waarmee wij zelf de dingen omhullen die we liever niet zien, niet horen...

21 december, winter, een paar dagen voor Kerstmis ... Feest van het licht.
Geen toeval als je het mij vraagt.

tot de volgende ?

vliegen

Ik zou willen vliegen... Niet hoog, 10 centimeter is me al meer dan genoeg, want ik heb wat hoogtevrees. 10 centimeterkes, juist genoeg om de grond niet meet te voelen, om te zweven, om geen druk van mijn lijf meer te hebben op die pijnlijke plaats in mijn rug, en in mijn voet...

Maar ja, zo kun je niet buiten !

Het minste windje waait je weg, en altijd in de richting die je net niet wou ! Je zou grabbelen naar iedere lantaarnpaal of de takken van de bomen... maar de speelse wind jaagt je juist wat te veel naar rechts of naar links, en zie, daar komt een vrachtwagen, die wanhopig met zijn koplampen naar je seint van "Ga weg !" in een soort dreigende morse.

Nee, ik zou heel mijn weg een soort reling moeten kunnen vasthouden... en dan kun je hoogstens één blokje om !

Nee, zet me waar weer met die pijnlijke voet (en) op de grond... Laat me dan maar weer de pijn voelen in voet en rug. Maar dan weet ik tenminste waar ik naartoe wil, ook al raak ik wellicht niet zo ver.
"Weet je nog, mama? Weet je nog hoe we de rugzak aangespten, jij ene van zowat 12 à 13 kilo, ik ene van 16 à 18 kilo... En daar trokken we mee door Haute Auvergne, bergop en bergaf, stonden we onder de beroemde brug waar Eifel zijn roem aan te danken had (Garabit), waardoor hij de kans kreeg die toren te bouwen in Parijs... We zagen over die brug een trein, heel traag en heel behoedzaam rijden... Nu nog steeds, nar al die tijd."

"Nu kunnen we -zelfs zonder die rugzak- niet eens een tochtje doen van een kwart van wat toen een dagetappe was..."

Ik buig het moede hoofd, en blader door het fotoboek, met het verslag van de tocht van toen... De foto's doen me wegdromen, ver buiten het kader van het beeld... Ik zie de mensen weer die we ginder ontmoetten, één keer, leuk en aangenaam, maar wetende dat het éénmalig was. De klagende boer (ook ginder ver klagen boeren altijd), de vrolijke opa met zijn zelfgestookte alcohol ("Combien de dégrés?" "Cinquantecinq, soixantecinq..." met dat leuke accent van de Languedocienne... Ik hoor het warempel weer.

Ik zou willen vliegen... Naar het verleden, weer genieten van al die dingen van toen, me weer kunnen boos maken, weer kunnen vechten, weer kunnen lachen, weer kunnen spelen, weer kunnen fluiten naar de meisjes... van hoog, onzichtbaar hoog uit de lucht, veilig om het niet echt weer te moeten doen, om niet echt weer ziek te moeten zijn, niet echt weer te moeten wenen van de pijn van de rammeling die ik kreeg, niet weer te moeten ...

Nee, het lijkt wel of er ook in het verleden een wind waait, die je niet altijd toelaat te dwalen waar je dwalen wil... Die je er op wijst dat het toen echt niet allemaal mooi en goed was, en dat het echt niet beter was dan nu... De rugpijn waren toen kopzorgen, pijn, onmacht, oeverloos vechten voor alle en nog wat... Dingen die je liever niet herinnert... Dingen die je liever niet meer zien wil, beleven wil...

Laat mij maar hier, met de pijn in mijn voet en de pijn in mijn rug... Ik herinner me dingen die véél erger waren...

Ik sta voorzichtig op, zet mijn voet neer zodat ik de knobbel zenuwen het minst voel, hou mijn rug zo dat ik hem het minst voel en stap zo dat het het minst... Maar ik stap nog, ik leef nog, ik lach nog - ik lach zelfs met mijn eigen ellende... Ik ben content, en we houden elkaar eens vast, lachen eens "Ziet ons eens gaan, precies Manten en Kalle !" We lachen en doen voort.

zonder zweven.

tot de volgende ?

kippen?voer

Gisteren ben ik twee zakken kippenvoer gaan halen.
Straks gieten we deze zakken in een ton, met deksel er op, zodat het eten onbereikbaar is voor muizen en ratten.
Toch gaat een behoorlijk groot deel van het voeder naar andere dieren dan mijn kippen !

Als je 's morgens het kippenhok binnengaat, dan hoor en zie je het gefladder van een heel pak vogels: mussen, ringmussen, heggenmussen (vogel van het jaar), roodborstjes en bij echt koud weer komen daar zelfs nog wat merels, lijsters en zelf één keer een koperwiek bij.

Zij komen er schuilen voor de regen en de kou (al is dat laatste dit jaar niet echt nodig). Ondanks het feit dat er een voedertafeltje staat, met heel wat vogelvoeder, vinden ze het kippenhok ook heel interessant.

Als er weer een vogelgriep zou opduiken, dan zou ik de kippenren moeten afschermen, zodat wilde vogels niet meer in de ren (en het hok!) kunnen, want zij worden beticht van het overbrengen van de vogelgriep. Als het moet, dan moet het, maar ik zou er eerlijk gezegd moeite mee hebben die diertjes in de kou te zetten.

- heb je bij dit relaas ook al eens gedacht op de vluchtelingen en daklozen? -

Het prachtige verhaal van de herberg zonder plaats van zo'n tweeduizend jaar geleden, is nog steeds actueel. Jammer genoeg.
Waarom bekijken we dat kippenhok anders dan onze ontbijttafel? Waarom zouden we de dakloze en/of vluchteling geen koffiekoek gunnen en wat warmte? En de mussen van het veld wel?
Gekke mensen.

Ons huis is een soort heiligdom, een plaats waar we niet zomaar iedereen binnen laten, laat staan dat ze aan mijn brood en mijn confituur gaan zitten. Een kippenhok, dat staat toch altijd open, daar kun je de dieren niet buiten houden, dan met drastische ingrepen. In mijn huis moet ik bewust de deur gaan openen. Met andere woorden, ik moet een daad stellen, het gaat niet van zelf.

Ik ken een braaf mensje dat honden red van het euthanasiespuitje, en de lijdende dieren nog probeert een mooi en waardig einde te geven. Dat is een bewuste daad, iets wat niet vanzelf komt, iets waar je veel meer dan je hart moet voor open zetten. Je moet je tijd en wat geld gaan opofferen voor dat lijdende dier.

Wij hebben daar bewondering voor, en voelen veel sympathie voor die dame. Doe het maar eens ! We zien het onszelf nog niet meteen doen.

En moeten we dan niet ergens eerst de reflex hebben om voor onze eigen soort eerst te zorgen, dus voor de daklozen/vluchtelingen ?

De enige godsdienst die we kennen, waar nooit godsdienstoorlogen zijn gevoerd uit naam van die godsdienst, is het Jaïnisme... Voor hen is ALLE leven heilig. De strengste belijders kijken waar ze stappen om toch zeker niet per ongeluk een kevertje te vermoorden, lopen met een mondkapje op om geen vliegje in te slikken.

Alle leven is heilig. Zij zijn louter veganisten, niets dierlijks mag gegeten worden. Voor hen is er dus geen verschil tussen het redden van een hond of een vluchteling: het is leven.

Ik  hou van alle leven, maar als ik een leliehaantje mijn lelies zie opvreten, dan haal ik de spuitbus er bij !

Maar geef toe, het is allemaal niet gemakkelijk... En ik begrijp heel goed dat er mensen zijn die het gezeur over de vluchtelingen beu zijn, en wijzen op het feit dat de daklozen daardoor wat in de vergeethoek sukkelen... Wat ik weiger te begrijpen is dat wij een scheiding maken tussen mensen op basis van huidskleur, taal, godsdienst...
Eigenlijk zijn we een beetje gek. Laatst liepen we op een grote tentoonstelling van vogels. En we keken vol verbazing en bewondering naar de kanarie...  Je hebt rassen die haast zo groot zijn als een kleine zanglijster, en soorten die kleiner zijn dan ons winterkoninkje, soorten waar  pluimen "en frisé" staan, en tientallen kleuren...
Als het over mensen gaat, dan willen we maar één soort, onze eigen soort, eigen kleur, eigen zang...
Gek !

tot de volgende ?

Warm ?

Toen ik gisteren omstreeks 17.30 uur van de vergadering naar huis reed, was het buiten al donker, maar de temperatuur bedroeg nog steeds 15 graden ...
Dat is geen normale temperatuur voor de tijd van het jaar. De weermannen vermoeden, op basis van de huidige weerkaarten, dat we tot eind januari nog steeds geen wintertemperaturen zullen hebben.
Voor mij niet gelaten, het is goed voor de rekening van de verwarming, en minder verwarming is op zich dan weer goed voor het milieu, en een goed milieu is dan weer goed voor het klimaat, wat op termijn zou moeten leiden tot weer normalere temperaturen in de toekomst.

Maar dat is allemaal toekomstmuziek... en wie weet hoe het allemaal evolueren zal...

Maar nu is het (te) warm. Op tv zagen we warempel mensen op terrasjes zitten met een ijsje... En straks gaan ze voor de zwembeurt van de ijsberen ijsblokjes moeten in het water doen.

In de tuin bloeien er nog steeds fuchsia's en verschillende lentebloemen komen al in bloei. Onder meer op de camelia bespeurde ik al een bloem !

Twee jaar geleden hadden we ook geen winter, dan bleven de fuchsia's heel de winter door bloeien. Wie nu nog niet gelooft dat er iets aan de hand is met het klimaat, die is ziende blind.

En toch... Als je met Jan met de pet praat, dan zijn er nog steeds die weigeren te geloven dat er iets aan de hand is.

Natuurlijk is het voor ons niet mogelijk om de gevolgen van de klimaatsverandering in te schatten. We horen allerlei elkaar tegensprekende berichten, maar wat mij het meest overtuigt, dat zijn de beelden die ik zag van die eilanden ginder ver, die steeds meer van hun grond zien verdwijnen door het wassende water. Als het water daar stijgt, dan stijgt het hier uiteraard ook, alle oceanen hangen immers aan elkaar, en je kunt niet de ene oceaan laten stijgen terwijl je de andere doet dalen. Deze zin klopt niet helemaal, want je moet rekening houden met het feit dat de aantrekkingskracht van de aarde niet overal even groot is. Op de oceaan kan het water op de ene plaats een meter of meer hoger zijn dan op een ander gebied. Ook de getijden moet je in kaart brengen, en daar moet je dan rekening houden met de maan... Maar globaal gezien stijgt het water, want je ziet die mensen hun grond verdwijnen in zee.

Men spreekt nu van een vluchtelingenprobleem, maar als er gebeurt wat men verwacht, dan zijn er straks 250.000.000 klimaatvluchtelingen ! Dat is heel wat anders dan wat we nu kennen tengevolge van de oorlogen.

Het is dus ook in ons profijt dat we zelf ook proberen bij te dragen aan een beter klimaat, aan minder vervuiling.

Zorg dat je verwarming goed is afgesteld, dat je wagen goed is afgesteld, en als je een nieuwe wagen moet kopen, ga dan niet voor een SUV, maar kijk naar de wagens die minder vervuilen ! Tenslotte dient een wagen om je van a naar b te brengen... en dat is aales. Of het dan een grote auto of een kleintje is, heeft eigenlijk weinig belang, tenzij je een groot gezin hebt, of materiaal moet vervoeren.
Probeer plasticverpakkingen en draagtassen te vermijden... en zo voort...

Tot de volgende ?