Image via WikipediaYana is de lieve hond van ons Veerle. Het beest komt meerdere keren per dag zijn vriendschap betuigen. Niet aan ons, aan een oud plastic beestje en vooral aan het oud brood. Vroeger werd het oud brood hier zorgvuldig gedroogd voor de geiten van Bart, maar nu raakt het niet meer zo ver... Yana vreet iedere keer een snee kurkdroog brood, bij ieder bezoekje. Ik heb zelfs de indruk dat zij aan Veerle kenbaar maakt dat ze nodig moet, niet omdat ze moet, maar omwille van het brood en het spel met het plasticbeestje.Het beest moest in de Romeinse tijd leven (brood en spelen voor de trage denkers)
Vanmorgen zag ik dat er ijs ligt op de tafel op het terras. De winter is er dus niet alleen met sneeuw, ook met ijs. En vandaag moet ik dan weer zo nodig naar Lochristi om een van de tweeling af te halen. Sommige mensen rijden graag met hun auto. Ik heb dat nooit gehad, voor mij is een auto een vervoermiddel, meer niet. Ik heb dan ook weinig belangstelling voor kleur en model van dat gebruiksvoorwerp. Ik verlang dat het rijdt en dat ik er droog en als het effen kan ook warm in zit. Meer vraag ik niet van een auto. Buiten, maar dat is een ander verhaal, dat het liefst ook zuinig in gebruik is, en dat het zo minimaal mogelijk vervuilt. En oh ja, ik geloof nog niet in de elektrische auto, want ik las dat het maken van de brandstofcel (batterij) haast vervuilender is dan de vervuiling die een auto veroorzaakt op gans zijn levensduur, en dan hou ik nog geen rekening met de vervuiling die er nodig is om de energie, in dit geval elektriciteit te maken.
Vroeger, in een ver verleden, zou ik nog wel eens een ritje hebben gemaakt, enkel en alleen voor het vermaak van vrouw en kinderen, maar aan onze leeftijd en met mijn rug zit dit soort van vermaak er niet meer in. Niet dat ik dat erg vind... Als ik nu mijn wagen nog gebruik in functie van vermaak, dan gaat het hoogstens over de rommelmarkten bezoeken. Zelfs diegene die dicht liggen, want ik kan me niet verplaatsen te voet, en met de fiets is het in onze mooie Vlaamse Ardennen niet zo evident om fietsend rond te toeren. Bovendien hebben we een dik jaar terug eens een kleine fietstocht gemaakt in het domein Puyenbroeck, ik vond het heerlijk, maar Anny heeft een paar maand (echt waar!) last gehad van haar staartbeentje... 't Meisje wist niet hoe ze moest gaan zitten...
Dus fietsen is ook al geen oplossing.
Openbaar vervoer zou eventueel soms een optie kunnen zijn, maar de haltes liggen niet aan mijn deur, en de belbus nemen wil zeggen dat je stipt op een bepaalde plaats en bepaald uur de bus terug moet nemen. Als je slecht ter been bent, dan is dat niet evident.
Nee, dit is geen klaaglitanie, dat is gewoon een evaluatie. Want ik moet niet klagen, tot op heden kan ik mij, dank zij die vermaledijde auto, nog steeds begeven naar waar we willen zijn. We permitteren ons zelfs nu en dan de luxe om te gaan winkelen in La Douce France, ook al is het dan net over de schreve...
Kijk, dat is meteen zowat mijn filosofie!
Het is idioot je te zitten beklagen over al de dingen die je niet (meer) kunt, die je niet hebt, niet kunt aanschaffen, je moet gewoon je leven inrichten met wat je wel hebt en wel kunt. Wij missen hier dan ook niets, want we hebben die behoeften en/of verlangens gewoon uitgeschakeld.
Dat is dan ook de formule van het Geluk !
Je moet het dus echt niet ver gaan zoeken! Je moet gewoon leven zoals je kunt leven, en niet méér verlangen dan dat.
Wij hebben het jaren zonder TV gedaan, en misten dat ding ten gene dele, we konden het ons toen niet permitteren, dus schakelden wij de behoefte er aan gewoon uit. (En weet je, dank zij het huidige programma aanbod denken we aan die tijd terug als aan de gelukkigste tijd...)
Misschien komt die levenshouding er door het feit dat ik van net na de oorlog ben, dat ik als kind opgevoed ben in een gezin die het niet echt breed had... We hadden niks tekort, want we leerden leven met wat we hadden en met wat kon. Ik doe dat bijna onbewust nog steeds.
Ik denk dat dit ook het geheim is van de lachende gezichten die je steeds ziet in die verre arme landen... Als je op TV een documentaire ziet, dan valt mij dat telkens weer op, het lijkt of die arme mensen veel meer lachen dan de mensen die je ziet in de rijke Westerse landen... Dat is volgens mij geen toeval, die mensen ginder zijn blij dat er eens iets gebeurt, dat die filmploeg er is, dat is een evenement! Hier zie je niks dan sikkeneurige gezichten van mensen die zitten te denken aan de afbetalingen van hun luxeproducten...
Er is geen greintje geluk te vinden in het bezit van... wel in het leven nemen zoals het is.
tot de volgende ?
