Zomer ?

Image by dimormar via Flickr

Onder een vlagenzwanger geluchte breekt de zomer 2010 aan... 't Is koud, vanmorgen sprong de verwarming zelfs weer eventjes aan.
Zomer, daar heb ik heel andere ideeën over, maar wat doe je er aan? Bovendien weten weervrouw en weerman ons te vertellen dat het de komende dagen echt zal zomeren... Eerst zien zei de blinde, want echt hoog staat de barometer niet, en de klimbeweging die hij inzet is maar vaag en onbeduidend.
Bovendien blijft de wind uit het Noorden komen, zoals hij nu al weken en weken aan een stuk aan het doen is. Noorderwind is niet alleen niet goed voor het vissen, het is gewoonlijk ook een schrale wind. En ondanks de vele regen klagen de tuinders dat het droog is, dat doet die schrale droge wind. En alsof het nog niet slecht genoeg is voor mens en dier, zitten de tuinders dan nog om regen te vragen.
In ieder geval, van de global warming spreken de weermannen en -vrouwen niet meer, want nu zou er geen kat ze nog geloven. Wat ze ook vertellen over een langetermijnvisie en het jaargemiddelde over verschillende decennia gezien, wat de mens interesseert is zijn gevoel van het weer NU en HIER. De rest is alleen stof voor statistici...
Ik draag nu al weken mijn korte broek, in de hoop de zon beschaamd te maken over zijn (haar?) gebrek aan inzet, maar hij (zij) gebaart van pijkens.
Weet je wat er gek is? Als wij aan het verleden denken, bijvoorbeeld aan onze jeugd, dan lijkt het wel of vroeger de zomers nog echt zomers waren, warm, buitenzitten en buitenspelen tot 10 uur 's avonds, terwijl pa en ma met al de  buren uit de wijk buiten zaten te keuvelen en genoten van de zwoele zomeravonden...Maar als ik dan heel diep boor, dan schieten me maar een paar zo'n avonden te binnen. En van die hele warme mooie zomer herinner ik me vooral dat ze eindigde met een plotse "orkaan", waarbij in het bos voor onze deur honderden bomen sneuvelden, en wij verbluft zaten te kijken naar een VW-camionette die door de wind werd achteruit geblazen, terwijl een doodsbange chauffeur angstig zat naar buiten te kijken. Beneden hadden we de rolluiken dicht gedaan en wij loerden door het raam boven naar al dat natuurgeweld. Ook van de winters die echte winters waren, blijft er niet zoveel meer over, want ik herinner me dat ik op ondergelopen stuk bos, met Claude tussen de bomen door onze boot lieten varen, aangedreven met de mechaniek van een oude wekker... Het moet ook dan verschrikkelijk nat geweest zijn! Nee, ik denk niet dat er echt zoveel veranderd is... Ook vroeger hadden wij soms zomers met rotweer en winters met kwakkelweer... En wat dat jaargemiddelde betreft... hoelang meten wij de temperatuur al op ? En hoe maten we die vroeger en hoe nu ? Eén klein voorbeeldje, iedereen weet dat het in de steden warmer is dan op den boerenbuiten... In hoever is het waarnemingspunt te Ukkel in die tijd veranderd van landelijk naar dichtbevolkte stad ? Houdt men daar rekening mee?
Ach, ik doe niets af van het feit dat wij heel dringend moeten ingrijpen, maar ik heb het veeleer op de vervuiling dan op de temperatuur. Toch lees ik dat er blijkbaar toch wel iets aan de hand is! Want we zien dat de dieren aan het migreren zijn!  Er zijn al tal van dieren die aan het opschuiven zijn naar wat vroeger voor hen te koud was. En er zijn al biologen die testen doen met de dingen die zichzelf niet kunnen verplaatsen, om een handje te helpen... De biologen zaaien dan bomen uit die in hun huidige stek te lijden hebben van te grote warmte, om zaailingen uit te planten iets noordelijker, in de hoop de soort te kunnen behouden.
Maar in hoever is het de vervuiling die voor de opwarming zorgt, of in hoever is het het feit dat er steeds meer grote stedelijke entiteiten zijn, die echte warmtebronnen vormen? Neem daar dan ook nog bij dat wegen en daken van huizen echte warmteopnemers en dus ook warmteuitstralers zijn. Er gaan stemmen op dat men alle daken van de huizen zou moeten wit maken en de banen ook. Moeten we wel heelder dagen rondlopen met een zonnebril op, maar het zou ongetwijfeld wel wat helpen.
Kortom, er zijn zo ontzettend veel factoren die invloed hebben, dat het niet echt mogelijk is één boosdoener aan te wijzen, het lijkt er beter op dat we stellen dat het de mens en de menselijke aanwezigheid is, die de bron is van de opwarming.
Maar dat we iets moeten doen lijkt wel duidelijk, en liefst niet iets, maar heel veel inspanningen, in die zin dat we onze levenswijze kunnen behouden op een manier die minder belastend is voor de natuur.

Maar dat is net het moeilijke... we zien altijd de schoorsteen van de buur roken, maar niet onze eigen schoorsteen, want wij kunnen immers niet zonder de warmte, zij moeten het maar wel kunnen...
Las ik niet in het evangelie ook zoiets, over een balk en een splinter ????


tot de volgende ?

karikaturen

Image via Wikipedia

Naast mij ligt de laatste aanwinst van de rommelmarkt..."Gentikatuur" van karikaturist GIPI (Gillis Pierre), een uitgave dd juni 2009 en nu al op de rommelmarkt voor een schamele euro... Prachtige karikaturen van alle min of meer bekende Gentenaars. Niet dat Gentenaars me zo na aan het Hart liggen, maar karikaturen wel... Ik heb van dezelfde tekenaar hier nog ergens een spel kaarten met karikaturen, al een end oud, waar al vele overleden Gentenaars op prijken.
Niet erg, het zijn de tekeningen die me interesseren, en wat nog beter is, naast de getekende koppen saat er ook nog een fotootje van de "echte"...Kun je nog meer bewondering hebben voor die toch wel speciale vorm van kunst.
Als je dergelijke tekeningen ziet, dan lijkt het poepsimpel: je haals alle speciale kenmerken uit een gezicht en je vergroot die uit, of je verkleint die net nog meer (als het een te klein iets is, zoals een klein neusje teken je dan als in miniminimorum - neusje)...Poepsimpel, tot je het probeert, want dan stel je vast dat het reuze moeilijk is om een sprekende karikatuur te tekenen.
Ik denk dat je eerst een goed portrettekenaar moet zijn, vooraleer je je kunt wagen aan karikaturen.
In een dergelijk boek kan ik uren zitten kijken en bewonderen. Maar misschien behoor jij tot de mensensoort die kunst en co helemaal niet ziet zitten en totaal nutteloos vindt, vind je het veel leuker om te kijken naar tweeëntwintig kerels die zich te pletter lopen achter een bal, en als ze hem hebben die dan weer wegtrappen. Dat is pas leuk. djudedju.
Heden ten dage moet je echt gaan liggen zappen om nog een scherm te vinden dat vrij is van die ballentrappers. Want het wereldkampioenschap balletjes trappen is bezig, en ze gaan daarvoor naar Zuid Afrika, verder kan nog wel, maar je moet toch al beginnen zoeken.
Daar de Belgische Rode Duivels de allerlaatste kans hebben gemist om nog te mogen meedoen aan die ballentrapperij, zie je nu in ons voorlopig nog bestaande Vaderland mensen met oranje petjes en oranje vuvuzela's voor de TV zitten, voortdurend reclamerend dat ze nog geen enkele schone match zagen. Ik ook niet, maar ik kijk dan ook niet. Moet ik mij alvast op dat stuk niet ergeren.
Heb je al eens gekeken naar die echte voetballiefhebbers voor de TV ? Ze zitten geen moment stil, ze wippen heen en weer, maken trapbewegingen, vloeken op de speler die er naast trapt, want hun trapbeweging was loepzuiver, veel beter dan de diene in dat kastje... Voor hen staat een grote pint lauw te worden, en naast hen zit een vrouw te bladeren in de laatste Libelle ... Nu en dan kijkt ze op, om te zien hoe lang dat ding nog duurt, want op 2 is er straks een liefdesdrama...

Het ergste vind ik nog wel dat ze het dan nog nodig vinden om, dat wat ze net hebben gezien (en jij dus ook) nog eens uit te leggen en te vertellen en hoe het wel moest gedaan worden in plaats van... En 's anderendaags op het werk, tijdens de koffie zitten ze te zagen dat het weer de moeite niet was om naar te kijken. (Waarom doen ze het dan?)

Och, en die zouden dan commentaar hebben op mij met mijn boekje in een hoekje ? Ik stoor tenminste niemand, en zit niet te roepen en te zwaaien naar een speler die duizenden kilometers verderop staat te balstampen.

Ik ga stoppen, straks krijg al die supporters op mijn kap.  Och ja, heb je er al op gelet, hier en daar staat er nog steeds een of ander bord van de verkiezingen. Zo zag ik er vandaag eentje van de CD&V (de tjeven) met daarop de foto van de kandidaat Veli Yuksul... Heb jij ook zo'n slecht karakter als ik heb? Ik las dat toch wel als "Vele Jeuksel" zeker... Ik ga nooit beteren, ik ben hopeloos.


tot de volgende ?

Ik weet nog hoe het was...

Image by vnz_76 via Flickr

Binnen enkele maanden is mijn zus een halve eeuw getrouwd... Ik weet nog hoe het was.
Mijn zus is de oudste, en dus mocht zij zich al aan het uitgangsleven bezondigen toen wij dat nog lang niet mochten... Ik sliep langs de straatkant, en hoorde dan iedere zaterdag mijn zus thuiskomen, iets voor 10 uur, want om 10 uur moest  ze thuis zijn (dus voor dat de koekoeksklok amechtig 10 keer koekoek riep!).
Het ritueel liep in die tijd altijd gelijk, je hoorde hen babbelend en gibberend afkomen, en aan onze deur hoorde je mijn zus dan nog goedenavond wensen tegen Maurits, Nora en Monique, en in koor de drie een goedenavond weer wensen aan mijn zus... Dan hoorde je de sleutel in het slot steken en omdraaien en Suzanne kwam heel stilletjes om niemand te storen (???) binnen...
Ook die avond, maar dan werd het wekelijkse ritueel deerlijk doorbroken... Ik hoorde zus de huiskamer binnengaan, hoorde haar het kastje in de hoek van de kamer openen (dat had zo'n springslotje, het maakte een klikgeluid bij het openen en dichtdoen) en dan hoorde ik plots het zachte gebrom van de pickup ofte wat we nu de platendraaier noemen. Ik hoorde het klikken bij het opheffen van de arm, en plots werd de stilte en de rust wreed verstoort door Freddy Quinn met Schön so Schön...  In dat liedje komt het woordje schön precies 53 keer voor, en ik hoorde datzelfde 45-toerenplaatje wel 15 keer na elkaar...
Zus was verlieft !
Na enige tijd mocht de vrijer naar ons huis komen... en dan werden plots al mijn zekerheden  overhoop gegooid! Wij hadden (zoals de meeste kinderen) steeds horen verkondigen dat we goed ons best moesten doen, dat bureauwerk veel beter was dan te moeten werken met je handen... je kent dat liedje wel. En nu kwam die vrijer daar binnen met handen die niet meer proper te krijgen waren, praten over zijn werk aan de scheepsmotoren... Hoe hij tussen de bieltjes moest kruipen (ik weet begot nog niet wat dat is) en mijn ouders zaten te luisteren, klapten met hem mee, en roemden zijn werk en zijn stielkennis. Een heel nieuwe wereld ging voor mij open! Handwerk was toch zaligmakend, en bureelwerk was niet alleen het "enigzaligmakende"... djudedju.

Na enkele keren kwam hij ook al eens binnen recht van het werk, en dan was dat stinkende ventje ook welkom. Heel het huis stonk naar de mazout, maar dat gaf niet. Als ik eens mijn handen niet proper gewassen had kreeg ik onder mijn voeten, en den dienen kwam daar een beetje zitten stinken. Ik ben in mijn kinderjaren wellicht nog meer jaloers geweest dan op Robert... Ik had een nieuw idool, en 't was een goeie, want hij kreeg altijd gelijk van Ma en Pa... Bovendien verdiende hij "schoon geld", en dat na veel minder lange studies dan men mij voorspiegelde... Ook dat blonk in mijn ogen.

En nu straks zijn ze al vijftig jaar getrouwd... en heb ik op hun uitnodigingskaarten zitten duiven tekenen... Je staat er toch wel even bij stil. Een halve eeuw is het straks geleden dat ik voor de eerste keer aanwezig mocht zijn op een trouwfeest. Nu ben ik zelf al bijna 43 jaar getrouwd, en mijn kinderen zijn het huis uit en getrouwd en de eerste communies en plechtige communies van de kleinkinderen zijn voorbij, en wachten (nu ja...) alleen nog de trouwfeesten, de achterkleinkinderen en... Als we het geluk hebben van leven en het nog bewust kunnen en mogen meemaken...Want de tijd, die gaat steeds maar rapper en rapper...
we worden oud

tot de volgende ?

be.post

Image by Dimi15 via Flickr

vijgen na Pasen ?
Nee, hoor! Ze zijn ondertussen al bezig met een nieuwe studie wat de impact zou zijn om te komen tot een Vl.post en een Wa.post, maar daar dit moeilijke beslissingen zijn, kan men niet anders dan een tijd- en geldrovend onderzoek wijden aan een dergelijk mega-project.
Jawel, megaproject!
Want het gaat veel verder dan je op het eerste zicht zoudt kunnen bevroeden! Je moet Vl uniformen en Wa uniformen ontwerpen, die duidelijk van elkaar zijn te onderscheiden, en niet te vergeten de moeilijkheid van Brussel ! misschien zit er iets in het idee dat brieven die een adres vermelden in het Nederlands door de Vl postbodes gebracht worden, en de brieven met een adres in het Frans door de Wa postbodes, maar wat te doen met brieven die een gemengde taal vertonen? Je ziet de moeilijkheden zijn legio! (Ons voorstel is dat je dergelijke stukken door twee postbodes samen laat bedelen, een Vl en een Wa... Maar zorg er dan voor dat het postbodes zijn die niet drinken, teneinde te vermijden dat een Vl zou verbroederen met een Wa !!! en zeker geen team van een man en een vrouw, anders zit je binnen de kortste keren met een toekomstige tweetalige bron van nieuwe moeilijkheden.)
Om de kosten te drukken is er al een eerste voorstel inzake de uniformen der toekomstige postbodes! Men zou één uniform maken in kanariegeel, waar dan voor de Wa postbodes de opdruk in het rood zou gebeuren en bij de Vl postbodes, ja, uiteraard in het zwart...
Idem voor de voertuigen van de post, maar voor postwagens die van uit het ene gewest naar het andere post moeten brengen, zou men, teneinde geen opstootjes te veroorzaken, wagens maken met een tweetalig (bilingue) opschrift, volgens het gedegen principe van de faciliteiten, netjes aan de ene kant het Wa boven aan en aan de andere zijde het Vl bovenaan. Voor de voor- en achterzijde van de wagens zou men afwisselend werken, zodat er net zoveel met de Vl vooraan zouden rondtoeren dan met de Wa. Zelfs als dat zou betekenen dat er in Wa enkele wagens in overschot zouden rondrijden, maar taalevenwicht moet er zijn.

Maar alles wat ik hier schrijf is wellicht voorbarig, want zoals gezegd, eerst moet er een gedegen studie worden verricht. In een eerste fase wordt gezocht naar een passende firma. Met passende firma wordt bedoeld  het bedrijf met de vetste strijkstok, waar het meest voordeel voor de betrokken ministeries  (lees ministers) aan blijft kleven. Zo hebben we ook voor de toekomst een gezonde basis gelegd, om eens in het lang en het breed bepaalde partijen te kunnen beschuldigen van corruptie. Denk aan de histories van de katogen op de fietsen en de groene containers voor huishoudelijk gevaarlijk afval. Niet dat die containers niet goed zijn, er is geen enkele container zo dicht als deze. De meeste mensen hebben hem nog steeds niet opengekregen om er afval in te kunnen stoppen.

We hebben weliswaar momenteel geen regering om het zo te zeggen, maar je moet toegeven dat de uittredende grandioze werkzaamheden verricht. bepost... Wordt dat in Wallonië be.poste ?
djudedju

Maar geef het maar toe, het is een frisse nieuwe wind die door de uittredende regering in de wereld gelaten wordt...  Waar heel de wereld zich een beetje zit te verkneukelen in de stammentwist binnen het och zo beschaafde Westen, komt de regering met een unitair be voor de post. Kwestie van wat olie op de golven te werpen.

Geef toe, tot in haar laatste stuiptrekkingen zijn ze origineel!
En ondertussen zit De Wever te proberen een veelkleurig tapijt te knopen in multicolor, maar met heel zorgvuldig een verborgen naadje er in, zodat, op het gepaste moment die ene verborgen draad er kan worden uitgetrokken, en je met verbazing ziet dat je niet één kamerbreed tapijt hebt, maar twee karpetjes, zo van die bidtapijtjes voor in de moskees Vl- en Wa moskees.

tot de volgende ?

De ondergang van het Romeinse rijk ?

Image by Hamed Saber via Flickr

Ik heb je al verteld dat ik een geschiedenisfreak ben, en momenteel bezig ben aan het lezen van een zesdelige "wereld-"geschiedenis. Ik ben in het tweede boek, en bezig aan het verval van het Romeinse rijk. Ik kan het niet helpen, maar een heleboel dingen van dat verval herken ik in onze huidige tijd. Het verlies aan zedelijke normen, het belachelijk maken van de godsdienst, het genieten als hoogste norm voor het leven... en ga zo maar door.
In die tijd kenden we de invallen van de Germanen, gevolgd door de "donkere" middeleeuwen... en nu ? Nu kennen we de massale inval van de allochtonen, vooral moslims. En net zoals toentertijd, ontfermden de Romeinen zich liever over deze mensen en aanvaarden hun godsdienst in hun maatschappij en bovendien werden ze ingelijfd in het Romeinse leger (dat ook politiemacht en co was)...
Niets nieuws dus.
Nu denk je misschien dat de invallen der Germanen iets heel anders waren, maar niets is minder waar. Men kon de grens onvoldoende bewaken, en de invasie was dan ook meestal heel vreedzaam en veeleer een infiltratie dan wat anders. Slechts nu en dan was er een werkelijke botsing met de Germaanse "Taliban" van toen.
Nu reeds is in Europa het aantal allochtonen of mensen van allochtoonse oorsprong 20 % las ik ergens. Dat is niet niks, als je vijf mensen ziet is er één vreemdeling onder.
Moeten we ze dan manu militari tegenhouden? Ik denk niet dat dit echt mogelijk en zeker niet dat dit echt wenselijk is. Ik geloof niet zo erg in militaristische oplossingen. Ik denk dat we veeleer de oplossing van Constantijn moeten toepassen, de man die uiteindelijk aan de basis lag van het Oost-Romeinse Keizerrijk, dat veel langer bleef bestaan dan het westelijke.
Wat deed Constantijn dan? Hij had last van een opdringende vreemde godsdienst, die zich in al die tijd niet had laten uitroeien. Dus omarmde hij die godsdienst, nam het op in het staatsbestel en vrijde de leiders ervan wat op. Hij ging zelfs zo ver dat hij de sterk verdeelde kerk een eerste concilie bezorgde en orkestreerde dat, om tot een sterke, eensgezinde kerk te komen, die met handen en voeten in het rijksbestel verweven zat.
Wat je niet kunt verslaan, adopteer je. If you can't beat it, join it.
Ik geloof dat de stap die daar wordt voorgesteld door het Hoofd van de Broeders van Liefde, dat ze in de katholieke scholen moeten islamlessen geven, een eerste grote stap is in die richting. Op het moment dat je dat doet, krijg je immers ook het heft in handen. Kun je controleren dat de godsdienst die er onderwezen wordt ook in de maatschappij past, en geen broeibed  is van opstandigheid. Met andere woorden je maakt er een maatschappelijke aanvaard en aanvaardbaar iets van.

Misschien vind je een dergelijke wijze laf, de makkelijkste weg, de weg van de minste weerstand, maar het alternatief is bloed, moord, oorlog... en verval! Want zelfs al zouden we die oorlog uiteindelijk winnen, uitroeien is er niet bij, en het zou ook dan weer precies het evenbeeld zijn van de laatste honderden jaren van het Romeinse Rijk... zij wonnen ook, maar uiteindelijk waren ze zo uitgeput dat ze toch ten onder gingen.

Wat we nu doen is duidelijk ook niet de oplossing. We laten ze maar doen, en ze geven momenteel niet alleen godsdienstonderricht, maar hun moskee is naast een oord van gebed ook een oord van opzweperij. Eigenlijk kun je zelfs dit aspect enigszins terugvinden bij de Christelijke en Joodse sekten die toentertijd in Rome "ambetant" waren! Meestal waren die niet oorlogszuchtig, maar daar hield het verschil ook op, want het waren wel mensen die voortdurend het Romeinse bestaan aanvielen in zijn grondvesten, in zijn geloof, in zijn normen (nu ja...) en ga zo maar door. En ze groeiden steeds meer aan, vooral omdat zij een hogere norm toonden, een hogere ethiek hadden, en omdat zij door de sociale basis in hun godsdienst een dankbare massa slaven en arbeiders aantrokken. In onze tijd zien we ook het verval van zeden, en nu bieden de moslims een alternatief, met een veel hogere norm en een veel sterker systeem, dan het gangbare, het lakse. We zijn het niet met alles eens, maar wel met de meerderheid van hun normen. Wij geloven niet in de Sharia, maar dat ze nu de boeven in de praktijk niet eens meer straffen, dat is nog veel verder weg dan toe.

Het is niet moeilijk de gelijkenissen te zoeken en te vinden... en te vrezen...
Ik geloof dan ook dat het hoognodig is dat wij ook ONZE normen weer opkrikken tot een goed gehalte. Boven de individuele vrijheid moet het heil van de gemeenschap primeren. Individuele vrijheid mag en kan niet gelijk staan aan losbandigheid, zedeloosheid, normvervaging. Zolang onze maatschappij dat niet inziet, kan het niet anders dan dat zij ons overvleugelen.
Dat is geen slecht ding, integendeel, het is goed dat we eens wakker worden geschud!
In dat kader is het ook goed dat we nu weer eens een aartsbisschop kregen die wat meer druk legt op die zaken... Hoe moeilijk dit ook klinkt. We moeten niet vastgeroest zijn in de normen van toen, we moeten oog hebben voor de ontwikkelingen op wetenschappelijk gebied, maar we moeten die ontwikkelingen niet gebruiken om de individuele vrijheid boven alles te stellen. We kunnen als gemeenschap maar overleven als we ook een gemeenschap vormen.
"Wie niet met mij is, is tegen mij", wordt tegenwoordig veel te veel gelezen als  "wie niet tegen mij is, is met mij..."
Het laisser faire, laisser passer moet stoppen, hier en nu.
Het verval moet stoppen
de normen moet weer aan maatschappelijk welzijn worden gebonden.

tot de volgende ?

drugs

Image by gadl via Flickr

In Singapore zit een jonge Maleisiër te wachten op zijn ter dood veroordeling...de man is betrapt in het bezit van 47 gram heroïne...
En toch zijn we met zijn allen druggebruikers. We drinken een pint of een druppel, misschien roken we zelfs, we zijn verslaafd aan sterke koffie en ga zo maar door, want het lijstje dat ik hier opsom is zuiver Westers, ga Afrika binnen en de vormen van druggebruik liggen er anders, daar gebruikt men andere stimulerende, verdovende of hallucinerende middelen dan hier, maar overal ter wereld zien we ... drugs. En overal ter wereld zijn er enkele drugs die daar maatschappelijk aanvaard zijn. Hier is alcohol aanvaard, met uitzondering van het zich in het verkeer begeven na het nutten van. Maar er gaat geen feestje voorbij zonder een pint, champagne, druppels of wat dan ook.
Tommeke neemt ook drugs, zelfs van een iets hoger niveau en dus minder maatschappelijk aanvaard, maar vergoelijkend stelt men dan dat er velen zijn (men noemt dan verbluffend hoge cijfers) die dat middel gebruiken. En links en rechts spreekt men dan van een gedoogbeleid, wat uiteindelijk een eerste stap is naar sociale aanvaarding.
Maar hoe we het ook bekijken, drugs, om het even welke, zijn slecht voor de mens.
Maar drugs zijn ook inherent aan het mens-zijn.
Je kunt drugs niet losmaken van het denkproces. Oh ja, ik weet wel, in het lab maken ze muizen lichamelijk afhankelijk van bepaalde drugs om effecten te meten, maar dat zegt nog niet dat muizen drugs gaan opzoeken om zo hun eerste kick te hebben... Het is de mens die de muis de verslavende middelen opspuit of voedert... niet het dier dat zoekt naar een boost, een kick of wat dan ook.
Alleen de denkende mens zoekt middelen om zijn denken eens anders te maken. Losser, vrijer, ongeremder, in andere kleuren, andere vormen of wat dan ook, maar weg van het gewone zijn. Een vlucht uit de werkelijkheid. Kijk maar eens rond je, een goed feest lijkt niet meer denkbaar zonder alcohol! Hoe kun je nu eens uit de bol gaan zonder een goede shot alcohol ?????

Met andere woorden, drugs zijn een "ontsnappen uit de wereld van alledag". Wie drugs neemt probeert om zich los te maken van de dingen, probeert geestelijk schoon schip te houden, weg van alle besognes. Het is dan ook logisch dat we drugs kunnen verbinden aan het denkvermogen van de mens. De mens staat 's morgens niet meer op met als enige doel eten en voortplanting. Nee, de mens heeft zichzelf een veel complexer leven aangemeten. Wij denken, wij redeneren, verbinden het ene feit aan het andere... en soms willen wij heel dat complexe systeem achter ons laten, en gebruiken daarvoor de middelen die de geest uitschakelen, of anders doen werken, of de remmen uitschakelen of... ga zo maar door, weg van het dagdagelijkse stramien.
Wellicht daardoor zijn drugs ook verslavend, ze geven je een gevoel van vrijheid, blijheid. Een perfect gelukkig mens heeft geen drugs van doen, maar wie is er perfect gelukkig ? Bovendien zijn er ook drugs met een sociaal effect, zoals het al eerder genoemde alcohol. Zet je maar eens bloednuchter bij een bende die al een paar pinten op heeft en zich volop aan het amuseren is. Zij lachen met dingen waarvan jij, nuchter, niet de humor in ziet. Jij benadert de dingen denkend, zij ongeremd. Dus wat doe je dan, je wilt er bij horen, dus drink je ook.

Gek eigenlijk, soms heb je helemaal geen zin in die pint, maar wel in de atmosfeer van het gezelschap, en die atmosfeer is ontoegankelijk zonder die pint.

En dan heb ik nog niet eens het verslavende aspect aangeraakt van drugs. Er zijn twee soorten verslaving: je hebt een lichamelijke verslaving, waarbij je lichaam schreeuwt om zijn dagelijkse dosis, maar je hebt net zo goed een "geestelijke" verslaving, waarbij je de drug neemt om tijdelijk te ontsnappen, zonder dat er echt van een verslaving in de lichamelijke zin sprake is. Bij alcoholisten heb je duidelijk de twee soorten. Er zijn verslaafden aan drank, die heel makkelijk lichamelijk zonder die alcohol kunnen, daar ook geen lijfelijke symptomen vertonen van verslaving, maar die geestelijk verslaafd zijn, aan het ontsnappen. Maar er zijn ook alcoholverslaafden die lichamelijk vast hangen aan de drank, en lichamelijk echt niet meer zonder kunnen. Naar mijn gevoel zijn beide vormen eigenlijk even erg, want in beide gevallen verliest de mens de controle over zichzelf en zijn zijn.
Met andere woorden, het zou veel beter zijn voor de mens, mocht men de drugs op geen enkele manier sociaal aanvaardbaar stellen. Maar dit is geen gemakkelijke zaak! Zie maar eens naar de grote drooglegging in Amerika, een Al Capone benutte dit om uit te groeien tot de grootste bandiet ooit. Beter zou zijn dat we in de opvoeding (via de school ?) de drugs met klem afraden en als verderf ten berde brengen. Zo, dat op zijn minst, het sociaal aanvaardbare door steeds meer en meer mensen in vraag wordt gesteld.

Maar of dit een echte oplossing zou vormen? Ik denk hierbij aan een totaal andere vorm van drugs... Denk maar aan de "roes" die je kunt verkrijgen door intense en diepe meditatie. Zelfs in de bijbel vinden we dat het spreken in tongen een zalig iets kan zijn, en spreken in tongen is een vorm van geestelijke roes, waardoor de mens begint te lallen, en onbegrijpelijke klanken uitstoot...Bijna net zoals een heel erg zatte mens ook kan doen... Je kunt dus als mens perfect gaan hallucineren op je eigen houtje, zonder ook maar een middel te nutten. Ik denk dat dit net zo goed verslavend kan werken en net zo goed negatief kan zijn. En dat kun je veel moeilijker bekampen, omdat het niet een middel is dat op de markt is, maar in je zelf zit.

In bijna alle culturen is en was dit een teken van grote heiligheid, nu denken we in onze moderne wereld misschien aan sjamanisme, maar het is er nog steeds, er zijn nog steeds sekten die dit middel gebruiken om haar leden te binden.

Dus... de bevrijding zit vooral in eigen ik. En in de manier waarop jij de wereld bekijkt.

tot de volgende ?

Het kogelvooitje

Image by Demelza van der Lans via Flickr

Mijn vanariekogeltje is al een bijna een jaar dood, heeft zijn laatste liedje lang geleden gefloten (naar vogeltermen) en nu zat er maar een pietje meer wat droefgeestig door het raam te kijken. Toen ik hoorde dat Luc maar liefst zeven jongen had gezien in het nestblok van zijn roodrugparkieten, vroeg ik hem om er een van te kopen. Een man. Want bij roodruggen is er geslachtsonderscheid, maar de roodruggen van Luc waren geel, een mutatie...en daar is het weer gokken, we nemen er dus een met zoveel mogelijk rood op de rug...

De eerste dagen zat de parkiet in het oude vogelkooitje van de kanarie, maar dat is eigenlijk veel te klein voor zo'n parkietbeest.  Dus moest ik een nieuwe en ruimere kooi hebben. Normale mensen gaan dan naar de winkel waar ze kooien verkopen, maar ik ben niet normaal, dus keek ik uit op de rommelmarkt naar een mooie kooi. Tot zolang moest de parkiet maar denken dat hij een kanarie was. Maar hoe gaat dat? Als je iets zoekt op de rommelmarkt, dan vind je het niet...  Het leek even of het nu ook weer zoiets zou worden, maar zondag laatst, wat zag ik daar staan? Een mooie ruime kooi, en nog zo goed als nieuw. Je kon alleen aan de etensbakjes zien dat de kooi ooit wel eens in gebruik was geweest...  Vraagprijs 15 euro... Ikke 10 euro ? Ok! (Tedju ik had nog iets lager moeten gaan!)

Maar je zult het altijd zien he, op een moment dat je zo'n grote stukken koopt, dan staat de auto ver.  Ik heb dus heel de weg die kooi aan het handvatje in van die fijne ijzerdraad, aan mijn linkerhand gedragen, hoog genoeg opdat ik de grond niet zou raken... Rechts heb ik nodig voor mijn wandelstok. Zo'n kooi weegt eigenlijk helemaal niet veel, maar je moet eens zo'n paar honderd meter met zo'n fijn ijzerdaadje in je hand lopen, met zo'n kooi er aan... Toen ik de kooi eindelijk in de auto kon zetten,  kreeg ik mijn vingers bijna niet meer recht. Ik heb daar dan maar voorgewend dat ik een beroemd pianospeler was of zoiets, en deed er vingeroefeningen, net of ik mij straks aan de vleugel zou neervlijen en een concerto zou ten beste geven.

Thuis gekomen, na een snel middagmaal, de kooi in orde gebracht, zand op de bodem, eten en drinken er in, en dan meneer de roodrug vriendelijk gevraagd of hij eventjes van de ne kooi in de andere wou hippen (de kooien netjes tegen elkaar gezet), maar meneer vertikte het. Dus het beest opgepakt en dan maar zelf in zijn kooi gezet.

Het beest wist niet waar hij het had, al die ruimte, en daar, hoog boven hem hing dan ook nog eens een onbekend ding, een schommel heen en weer te zwieren... Eerst zat hij het ding, met schuin gehouden kopje, met één oog te bestaren, maar na een tijdje moest en zou hij toch eventjes dichterbij gaan. Dus de tralies omhoog geklauterd, en na drie haltes (de schommel moest eens aangevallen hebben) hing hij naast dat bizarre ding... Nog geen vijf minuten nadien poogde hij er eens op te landen, een sprongetje, vleugels wijd open en parkiet op de bodem van de kooi, met hoog boven hem een wild zwierende schommel... Maar toch moet hij beseft hebben dat het hem niets deed, en bijna onmiddellijk kroop hij weer de tralies op, en zie na een keer of drie zat hij fier als een gieter (stom gezegde, zag nog nooit een fiere gieter) te schommelen. . . en plots begon hij zowaar al schommelend te zingen. Roodrugparkieten horen bij de weinige parkieten die niet roepen of schreeuwen, maar zingen. Het is geen fluiten zoals een papegaai kan, maar echt vogelgezang, wat vogelkwekers hier te lande prazelen noemen, een zacht melodieus zingen.

Nu zit het beest dus in zijn nieuwe kooi, amuseert er zich kostelijk, en ik hoor hem net weer zachtjes prazelen. Zelfs na het oeverloos gezever op TV over de verkiezingen acht hij, net als ik, het leven nog steeds mooi.

Na het veel te kleine vanariekogelvooitje is deze kooi voor hem een immense ruimte vol vrijheid en vol heerlijke dingen om op te schommelen... Vrijheid is vooral een idee.  Vrijheid is je vrij voelen, meer niet, en dat is dan weer een kwestie van je instellen op iets. Voor mij is er geen vrijheid, als de mens echt onderdrukt wordt, in zijn doen en laten. Maar zelfs dan kan men de vrijheid in de geest niet echt onderdrukken. Je denkt nog steeds wat je wilt. Alleen, ik denk dat, als echt in je geest voortdurend oppositie voert, het gevoel van vrijheidsbeknotting steeds erger en erger wordt. Beter lijkt mij dan ook het aanvaarden, zich stellen in, en er het beste van maken. Er is immers geen echte vrijheid, nooit! Je kunt er niet voor kiezen om plots als enige links te gaan rijden op onze wegen.( Je kunt het wel, maar niet lang).

Ken je het verschil tussen een dictatuur en een democratie? In een dictatuur mag je niet zeggen wat je denkt en wilt, in een democratie mag je dat wel, maar men luistert er niet naar.

tot de volgende ?

Lenige ruggen

Image by Judy ** via Flickr

Ik ben jaloers op de politici! Zij kunnen nooit rugpijn hebben!
Bij iedere verkiezing demonstreren zij hun lenigheid dat het niet mooi meer is!
In Vlaanderen was er nu eigenlijk maar één winnaar, maar hoe lenig de anderen hun verlies weten in te kleden als winst, als beter dan te verwachten en welke gekkere dingen dan ook??? Lenigheid (en niet ledigheid) is dan het oorkussen van de duivel.
Eén ding is duidelijk, aan hun muilke zal het niet liggen. Maar ja, ze zijn dan ook geoefend in lenigheid, hun geweten is zo soepel dat de rest mee doet.

En daarmee sluit ik de politiek af. Ik ga niet zweren dat ik er nooit meer zal over zeveren, maar na al dat geblaat van de laatste weken heb ik wol genoeg om te gaan spinnen over andere items.

Gisteren heb ik mij onledig gehouden met het oeverloos tekenen van duiven in de balts. Jaja, honderden duiven, tot ik een model had dat me aanstond, makkelijk te tekenen was en mooi was. Ik heb vannacht gedroomd van duiven, vooral in mijn teljoor, want ze zijn lekker, en na de oeverloze studies over hun fysionomie haat ik ze voldoende om ze op te vreten. Waarom ik die duiven zit te tekenen? De schuld van Suzanne! Ze heeft het niet alleen al zo lang uitgehouden dat ze binnenkort 50 jaren gehuwd is met haren Berten, maar nu wil ze dat ik al de uitnodigingen voorzie van een handgetekende versiering op de uitnodigingen... en 't zijn er een pak. Wat kun je nu op zo'n uitnodiging zetten? Een koppel ringen ? Dat is niet alleen saai, het is zelfs niet eens makkelijk om dat volmaakt neer te zetten...rest dus de duif als symbool van de liefde (De man die dat beest ooit deze naam gaf, heeft nooit duiven gehouden! Die beesten kunnen vechten tot de dood...) Maar ja, de goegemeente wil nu eenmaal dat die beestjes lief zijn, en dus zie je bij huwelijken zelfs dat ze bij het verlaten van de kerk een koppel van die witte ondingen laten vliegen, tot jolijt van de menigte kijklustigen (z'is wel schoon hé? en Je moet de vader zien, zijn col gaat nog scheuren van pretentie, en heb je die hoed gezien? Ze had voorzeker drie stoelen nodig met zo'n derrière... en allerlei andere bewonderende kreten)
Duiven dus. De kaartjes zijn donker, dus met witte potlood. Ik heb heel mijn (grote) voorraad schrijfdinges onderste boven moeten keren om een goed wit tekenpotlood te vinden (geen kleurpotlood) en na lang zoeken heb ik er toch een gevonden. Het donkere papier is niet alleen donker van couleur, het is ook nog gebobbeld, dus gummen is er niet bij... (Suzanne, heb je reserve-kaartjes voorzien? Nee, Toon, het aantal is juist) djudedju... Ik heb er toch al ene die ik ondersteboven heb getekend. Heeft mijn zusje er per accident de parcours eentje verkeerd in de hoop gestoken, of heb ik er eentje per ongeluk gedraaid??? In ieder geval, ik zal dus (voorlopig) als enige een ondersteboven kaartje krijgen, want ik ben de dader...  Eigen schuld, dikke bult.
Anny zegt dat het wel mooie duiven zijn, maar dat het niet klopt. Ik heb naar de natuur getekend, zijnde een mooi rank duivinnetje en een kloeke dikke pronkende duiver... Maar Anny zegt dat ik in dit geval beter een dikke duivin had getekend en een ranke duiver... Mijn zus is immers familie van mij, dus ook van het gild der gezetten.... Troost u zus, het is wetenschappelijk bewezen dat wij, de dikkerds, de beste genen hebben om te overleven. Het was immers zo in de oertijd, dat alleen zij die in een korte tijd een vetmassa wisten aan te kweken, kans hadden de schrale winter te overleven. Dus dikkerds aller landen, troost u met mij, het zijn de dunnen die als het er op aan komt  dolf zullen onderspitten.
(Maar Anny zal wel onder haar voeten krijgen van mijn zus, en ik ook, om dat zo maar publiek te maken)
Met dat al hoop ik nu dat ik niet meer kaartjes verpruts... anders moet ik ook nog mijn kinderen opofferen... Je ziet dat mijn zus geen flauw benul heeft van tekenwerk, en de mogelijkheid op een verkeerde lijn...
Maar, ik doe mijn uiterste best om het donkere papier te versieren met alleen correcte lijntjes op de correcte plaatsen...

tot de volgende ?

Verkiezing ?

Image by CarolienC via Flickr

Met een rood bolletje mochten we vandaag aanduiden wij wij verkiezen om ons te vertegenwoordigen in kamer en senaat...
Toen ik op Materplein toekwam, in mijn korte broek, zag ik Norbert, ook in korte broek... "Norbert, ook geen geld meer voor een broek met lange pijpen? Met al die ministers  heb ik zelfs de stof van mijn broek moeten inleveren!" We stonden nog wat te ginnegappen, en wandelden dan het kieslokaal in, geen wachtrij! Toen we buiten kwamen stond er een man of tien aan te schuiven, en een buur vroeg of ik voor de goeie gedaan had..."Goeie? Stonden die er ook op ?" Iedereen lachte ... en wij de wagen binnen om naar een rommelmarktje te rijden, daar kun je nog nuttige rommel zien, in het kieslokaal daarentegen...

Onderweg heb ik voor het eerst gezien waar alle scholen staan. Want ieder schoollokaal is omgebouwd tot kieslokaal, uitgezonderd te Mater, daar is het in de kantschool, wat geen school is, eerder een parochiehuis. Je zag overal gebelgde Belgen staan, want hoewel de verkiezing eerder een recht is, is het voornamelijk het plichtgedeelte dat de mensen opvalt, zeker met het heersende vertrouwen in het gild der politici...  Het moet zijn dat ons mooie Mater ook een erkend oord is van Vredige en Betrouwbare lieden, want bij al de kieslokalen zagen we een (één) politieagent staan, om de orde te bewaren, ( aan het parlement staan er altijd een hele bende, en daar is helemaal geen orde te bespeuren.) En in Mater? Geen flikken te zien. Misschien in burger ? vermomd als kiezer?

Met de GPS op kortste weg, rijden we steeds door de mooiste verloren hoekjes van onze mooie streek...tot we, zelfs daar die vermaledijde bordjes tegenkomen: wegenwerken: omleiding.... en dan ben je vertrokken, terwijl een wanhopige juffrouw in de GPS zit te roepen "Indien mogelijk een U-bocht maken!!" tot ze het op den langen duur opgeeft en een alternatieve weg begint te zoeken...tot aan het eerstvolgende bord Wegenwerken: omleiding.... Zo zie je nog eens wat!

Mensen die geen GPS hebben, die belanden na het volgen van de pijlen, en het plots vaststellen dat er geen pijlen meer waren, wellicht ergens op de weg naar Timboektoe... Zelf met de GPS dacht ik daar ergens geweest te zijn deze voormiddag.

Op de rommelmarkt waren er grote gaten, gaten van marktkramers die er nog niet waren, omdat ze wellicht hun stem op een te gevaarlijke manier hebben willen vervullen! De Belgische wet voorziet immers, dat als er een van de bijzitters mankeert, men de eerste kiezer mag "aanslaan" om bijzitter te zijn. Die vroege kiezer-rommelmarkter riskeert dan ook uiteindelijk zijn dag door te brengen in het kieslokaal in plaats van op de markt. Duidelijk te merken aan de ontbrekende kraampjes.

En vandaag is het dan een dag vol ellende... gans de dag op TV en op de radio de verkiezingsuitslagen... ken je dat nog ? Oostende een gedeeltelijke uitslag een kieslokaal op de 124... tot 's nachts heel laat je eindelijk hoort Oostende volledige uitslag... Heel ons land zit blijkbaar op een dag als deze met een uitslag, exzema of zoiet ? Ik denk dat ik eens in mijn kast ga duiken, filmpje zoeken, want die uitslagen die krijgen we nog dagen en dagen en dagen door de strot geduwd, gewoon om ons duidelijk te maken hoe moeilijk het wel is om met een dergelijke uitslag (Foei dwaze kiezers!) een regering te vormen...  Ik ga er alles aan doen om dit heikele onderwerp te mijden in mijn komende blogs. Ik ben het moe over oelewappers en bietekwieten te praten.

tot de volgende ? (Op de foto een zicht op een kandidaat en zijn bodyguards)

Turks fruit

Image by eworm via Flickr

Tja, laat ik het vandaag eens over ons eten hebben...
We zijn vandaag naar de rommelmarkt geweest te Gent, in de nabijheid van het UZ. Ieder jaar halen we dan na afloop een brood bij de Turkse bakker. Turks brood, van die platte schijven, heerlijk brood, een bruin en een wit. Maar we brengen ook ieder jaar worstenbrood mee van de Turkse bakker, om dezelfde middag vlug iets te nutten. Dit jaar zagen we iets verder ook nog een Turkse fruitwinkel, dus ook wat Turks fruit meegebracht. Ik had lust een watermeloen mee te brengen, maar het waren allemaal exemplaren van minstens 5 kilo, en mijn auto stond nog ver... Dus wat gewone honingmeloen en kwamkwammers en compagnie... Kortom de hoeveelheid winkelwaar oversteeg ver het aangekochte op de markt (zegge en schrijve één boek).

De meeste mensen hier kopen altijd cavaillon als meloen, maar een honingmemoen is véél beter en honingzoet!

Turks fruit is dus ook nog lekker, net als het brood.

Maar er zijn andere dingen... Ik eet iedere dag een grote pot yoghurt... Magere, met fruit. Maar mijn vriend zei me dat ik rechtsdraaiende yoghurt moest nemen, dat dat veel gezonder was (Of was het nu linksdraaiend? Allee, niet gewoon dus). Ik mag er niet aan denken dat ik yoghurt moet eten dat daar ligt rond te toeren in mijn potje! Ik zie het zo al voor me, hoe lastig het is om het laatste lepeltje te pakken te krijgen!
Nee, wij, westerlingen hebben het niet zo op bewegend voedsel. Wij eten alleen dingen die stil liggen of die goed en wel dood zijn. Dat is niet overal zo. Er zijn streken, waar ze pas gelukkig zijn als ze een sprinkhaan kunnen verschalken en hem levendig tussen hun tanden kunnen horen en voelen kraken. Ik zou ze misschien wel eens proeven als ze dood en gebakken zijn, maar die kriebelende pootjes op mijn tong???? Ik mag er niet op denken. In Afrika eten ze zelfs soorten wormen en maden. (Ik ga daar mee vissen). Maar ik zag op TV iemand die van die dikke vette maden van onder de schors van een boom plukte, de kop afbeet en de rest savoureerde...
Meteen zag ik die Afrikaanse moeder tegen haren kleinen roepen: Jantje, eet Uw boterham op, anders is al uw toespijs weggelopen...
Bèèèkes.

Sommige mensen hebben duidelijk al last met een ijskreemke, die, als ze niet snel genoeg likken, de koek naar beneden drupt... Laat staan dat er nog pootjes aan zitten.

Maar als ik er over nadenk, ik eet ook wel eens levende beestjes! Oesters en moules parquées ofte levende mosselbeesten... Ik vind ze best lekker, maar Anny huivert als ze me dat ziet opslobberen. En geef toe, kikkerbillen zijn dan wel niet levend, maar 't zijn best ook rare beesten om op je bord te leggen. En heb je een garnaal of een kreeft al eens bekeken? Echt ook niet zo'n smakelijk zicht. En toch lusten we die met heelder kilo's.  Luc is nu bezig tomaten te kweken, en ik gaf hem een plant waaraan tomaten zouden groeien van meer dan een kilo, ik heb hem gezegd dat hij mij er dan maar eens eentje moet van geven, met garnalen gevuld... Kan ik met mijn wederhelft een hele week mee toe.

En ik lust heel erg graag een koteletje,  maar geef toe dat een varken die zich daar zielszalig ligt te draaien en te keren in een modderpoel, is ook niet meteen een referentie voor lekker vlees...

Misschien zijn die dikke maden uit die Afrikaanse boom ook niet slecht, maar het zou toch heel wat hersengymnastiek kosten om me dat te doen proeven. En ik zou echt heel grote honger moeten hebben vooraleer ik daar aan zou beginnen...

Dus, eigenlijk hebben we allemaal wel ergens iets wat een ander afschuwelijk vindt, en wat wij je het van het vinden... En hier in al onze weelde vinden het heerlijk om al die vreemde gerechten te proeven, en weten wellicht -héél gelukkig!- niet wat er allemaal in zit. Maar het is een beetje zoals bij de beenhouwer...Wat gaan we vanavond eten? en dan wanhopig de honderd meter lange toonbank bekijken, wat hebben we nog niet gehad ?

Zoals de kleine die geen ham wou eten, "Ik eet niet van het gat van een varken, ik wil een ei!"

djudedju

morgen is kiezinge... stemt voor de goei, je weet wel die heufh!ufe!gfdèyyefaoçià) of misschien voor de hco!ghàçhfpije!ohn !

tot de volgende ?

De dictatuur van de oppositie ?

Iedereen kent ondertussen het systeem regering versus oppositie... Alles wat de regering zegt of doet wordt afgeketst door de oppositie, of het nu goed of slecht is doet niets ter zake, men moet oppositie "spelen". En vice versa doet de regering krek hetzelfde met voorstellen van uit de oppositie.
We kennen dat vervelende systeem die heel wat goede ideeën vermoordt, en die de rede stelselmatig de nek omdraait.

Er doet zich een tweede niet onbelangrijk feit voor: onder de mom van democratie zijn er steeds meer partijen die Het Volk moeten vertegenwoordigen, wat tot een steeds verdere versnippering leidt. Dit brengt met zich mee dat de regering slechts kan bestaan uit hoofde van coalities, die steeds meer partijen en dus ook meer ideeën en verlangens bevatten.

Dit betekent dat, om tot een coalitie te komen, de partijen allemaal water in de wijn moeten doen, en hele stukken van hun programma moeten laten vallen of sterk afzwakken, om alsnog tot een "leefbaar" vergelijk te kunnen komen. Dat dit ten koste gaat van de kiezer die net voor dit gedachtegoed stemde, is iets waar beroepspolitici helemaal niet van wakker liggen. Zij zijn echter wel ongelukkig dat hun idee een stuk waarde verliest in hun eigen ogen.

Tot op heden hebben wij echter steeds een "brave" oppositie gehad, die gewoon het oppositiespelletje speelde tot vervelens toe. Ik heb echter grote schrik, dat dit in de nabije toekomst wel eens tot het verleden zou kunnen gaan behoren. Mocht er ooit een sterke figuur in de oppositie terecht komen, dan is het idee niet langer vreemd, dat deze een ander spel zou kunnen opzetten!

Laat mij het eens duidelijk maken met een (hopelijk) fictief voorbeeld. Na de verkiezing van 13 juni zijn de stemmen zo verdeeld, dat slechts een regering mogelijk is met een samenhang van VLD, CD&V en Spa aan Vlaamse zijde en hun pendants aan Waalse zijde... Dit kon uiteraard slechts door het brengen van "grote offers" in iedere partij. Ofte wie aan de pot wil zitten moet pluimen laten, zij zelf zullen dit dan weer "de verantwoordelijkheid opnemen" noemen. Maar als er nu in de oppositie een of enkele mensen zitten die het spel niet meer willen spelen volgens de geijkte spelregels, dan kan het volgende zich voordoen:

De leider van een behoorlijk goed vertegenwoordigde oppositiepartij, wil ten allen prijze toch enkele van zijn programmapunten verwezenlijken. Hij weet dat dit niet kan volgens het klassieke systeem, dus doet hij het volgende: hij gaat spreken met een van de regeringspartijen over het verwezenlijken van een van de zaken die die regeringspartij net heeft moeten laten vallen om tot regeringspartner te kunnen komen. Hij belooft zijn steun en de steun van enkele andere oppositiepartijen om alsnog dit punt te helpen verwezenlijken. Kostprijs? De steun van die partij om een van zijn punten waar te maken. Ik stel het hier heel simpel voor, want in werkelijkheid zal dit een heel complex spel zijn, waarbij oppositie en één van de regeringspartijen een punt samen opstellen, dat net voldoende is om het gezicht van de regeringspartij te redden in de ogen van de kiezers, en dat toch net niet dat is wat ze hebben moeten laten vallen om binnen de regering te zitten. Het wordt dus een spel van wankel evenwicht zoeken, maar als dit lukt, dan staat de deur open om punten te verwezenlijken van de oppositie (het wisselgeld), en krijgen we een uitholling van het systeem, en uiteindelijk het ineenstorten van heel het systeem. Einde van deze vorm van democratie...

Nieuw is dit niet, denk maar aan de manier waarop de abortus werd goedgekeurd indertijd. Er was maar één verschil, de actie werd toendertijd niet opgezet door een oppositiepartij, maar door een regeringspartij, met medewerking van de oppositie, tegen de toemalige CVP en regeringspartij in.

Je hoeft dus geen genie te zijn om een dergelijke structuur op te zetten, er moet alleen een voldoende sterke figuur zijn die voldoende stemmen achter zich kan stellen om de regering te laten kraken in de grondvesten.

Ik vrees dat er nu minstens één dergelijke figuur zit, en mijn enige hoop is dat de Franstaligen nooit met hem of zijn partij zullen willen spreken ( om geen namen te noemen). Maar tezelfdertijd schrikt mij dat denkbeeld ook af, want dat zou betekenen dat er steeds meer partijen komen die door allen of door velen uit het spel worden gehouden, zoals men nu al doet met het Vlaams Belang.

De enige mogelijke vrucht van een dergelijke houding is en kan alleen maar zijn dat het land de facto uiteen valt.

En is dat niet net...

dat zou een ultieme verrechtsing betekenen, en wat dat kan mee brengen leert de geschiedenis ons

tot de volgende ? En hopelijk lees je nu mijn blog in een nieuw kleedje !

verflucht

Image by wytze via Flickr

Ik stel vast dat het stinkt, maar Anny ligt een ganse nacht te kuchen en te hoesten. Volgens de schilders is het niet de verf van de muur, maar de olieverf van de deuren die stinkt... Mij is het gelijk wat de bron is, maar stinken doet het. Vraag het maar eens aan Anny.
Als ik de artikels lees op mier.be, dan hadden wij moeten verven met natuurlijke verven. Ik weet niet of die ook stinken, en of die er ook ophangen voor een lange lange (hopelijk zeer lange) tijd. Maar voor de rest kan ik u de website sterk aanbevelen. Vooral de manier van voortuintjes aanleggen vind ik het je van het. Als ik nog eens verbouwingswerken zou doen (wat ik niet verhoop), dan weet ik nu wat ik moet doen met het puin. Weg met het containerpark, leve de puintuin. Het is trouwens een mooi woord ook puintuin. Het enige wat me niet bevalt aan de puintuin, is dat je het jaarlijks moet maaien, en het afval moet afvoeren. Ik zoek eigenlijk een type tuin waar ik alleen moet naar kijken en genieten. Verder niets. Ik ben al behoorlijk dicht bij dat concept, maar sommige hoeken dreigen nu de status van rimboe te krijgen. 's Nachts heb ik al eens een tijger of zoiets horen brullen. 't Kan natuurlijk ook een paringshete kat geweest zijn, die maken ook verschrikkelijk veel lawaai. In ieder geval wekkerde het lawaai mijn kippen, en dan hoor je de kippen angstig fladderen en wanhopig in het donker zoeken naar de stok waar ze af gevallen zijn. Binnenkort ga ik er eens in snoeien, maar nu nog niet. De ene soort lianen is al uitgebloeid, maar de andere soort, een kiftsgate-klimroos, hangt met meterslange slierten vol hele trossen bloemknoppen, klaar om te veranderen in een zee van heerlijk geurende bloemen. Pas nadien gaat dus het mes er in. Voorlopig kruipen we nog op onze knieën tot aan het kippenhok, om na lange onderhandelingen, de eieren te ruilen voor het kippenvoer. Tot aan mijn vijvers (samen wel 6 vierkante meter, kan ik nog net, mits mij diep in eerbied te buigen voor de wild groeiende natuur. Maar ik vind het heerlijk mooi, en de familie van mijn buur schijnt ook gek van mijn brousse. Ze namen al scheutjes van diverse wildgroeiers mee om in hun tuin aan het woekeren te krijgen. En ik heb steeds bloemen staan, zelfs in de winter als bepaalde erica soorten staan te bloeien op ongelooflijk groot uitgegroeide struiken. Ik denk dat er hormonen in de bodem van mijn tuintje zitten. Daar ik eertijds een dikke laag zand heb gelegd, met een dunne laag groeibodem, is het ook nooit vochtig in mijn tuin, maar ik verdenk er een boel planten van dat ze door al dat zand heen tot in de diepe ondergrond zijn geboord. Het kostte wel wat moeite om de juiste soorten te krijgen voor verwildering, en de laatste harde winter deed er weer een paar sneuvelen, maar stilaan komt het in orde en krijg ik een uitgebalanceerde wildgroei. Ik ga de Mier eens uitnodigen om hen van mijn ervaring te laten profiteren... Ik kijk wel af bij hen, dus mogen zij het ook bij mij.

Het is in ieder geval een oord waar je heel andere dingen ruikt dan verflucht... Groen, mos, humus en bloemen. En je hoort er de heerlijke geluiden van vogels, woelmuizen en kippen.
Het geluid van de suizelende wind wordt alleen verstoord door het gefladder van vlinders en het gezoem van bijen (er moet ergens een imker in de streek wonen!). Dikke hommels brommen voorbij en over de takken kun je duizenden insekten zien rondwandelen. Mezen komen die dan weer opeten en houden de boel in evenwicht. In mijn tuin nestelen divers mezensoorten, een winterkoninkje (is dat voor 't moment niet eerder een zomerkoninkje?), mussen, zowel huismussen als ringmussen, er zit ook ergens een koppel vinken, maar ik durf niet zeker te zeggen dat die in mijn tuin nestelt, hij komt er zeker wel fourageren. Natuurlijk heb ik ook tortelduiven, en bosduiven die er zitten, en dan nog wordt mijn tuin druk bezocht door andere vogels die er komen zoeken in de de bodem en in de planten om eten te vergaren. Och ja, er zitten ook merels en één koppel lijsters. Ik word 's morgens al héél vroeg gewekt door het gezang van vogels en het gekraai van mijn haan. Heerlijk. En dat alles in dat piepkleine tuintje van mij. Mijn privé-brousse...

Ik vertelde je al eerder dat er ook kikkers en padden huizen. Kortom, een klein stukje wilde zone midden de grote velden met landbouwgewassen. Naast mij is er een weide, waar nu een Friese merrie graast met haar veulen, dat een kwart arabierenbloed in de aderen heeft. Mijn kleine paradijs ligt dan ook nog eens in het heerlijke landschap van de Vlaamse Ardennen, het mooiste stukje Vlaanderen, het mooiste stukje wereld waar ik mag te wonen... Hoe gelukkig kan men zijn?

Zelfs nu, nu de schilders mijn kot doen stinken, nu de werklui mijn voetpad en mijn oprit hebben veranderd in een diepe put van zo'n dertig, veertig centimeter diep...en ik over paletten naar de straat moet sukkelen.

Zelfs nu, nu ik geen bal zie van die heerlijke Vlaamse Ardennen, want het is mistig.

De ververs zijn nu hier binnen, aan het plafond van de keuken. Deze middag een boterham met een snee brood. djudedju

tot de volgende ?

Ik heb het je al gezegd, geluk, dat is tevreden zijn, in alle omstandigheden. Het enige wat mijn plezier wat kan verbrodden is het zien en horen en gewaarworden van politiek en hun enormiteiten. In Nederland zijn ze nu ook ontwaakt met het bittere idee dat ze nu ook hun zwarte dag hebben gekend... Wilders kreeg ook daar nu de stemmen van de ontevredenen...En Nederland, het land met de naam van grote verdraagzaamheid, krijgt nu ook een deuk in zijn reputatie. Net zoals mijn heerlijke Vlaanderen die deuk heeft...

Het pimpampulleke

Image by WindwalkerNld via Flickr

Op mijn mooiste orchidee loopt in vrolijke feestkledij een pimpampulleke rond.
Voor lieden uit andere contreien, een pimpampulleke is een Lieveheersbeestje, een Onze Lieve Vrouwbeestje, een pimpalioentje,en wellicht nog honderd andere koosnaampjes, kortom een leuk en nuttig keverbeestjen... Meestal rood en zwart, maar er zijn ook andere kleuren.
Ze zijn ook heel nuttig, want ze eten onder meer bladluizen.
Dat de mens gecharmeerd is door het beestje, kun je zien aal al de lieve namen die het kreeg. Het is dan ook mooi!
Niet alle kevers beschikken over zoveel kleuren, ik denk dat de meesten zwart of bruin zijn, maar er zitten er nog veel mooie tussen, onder meer de mooie groene irriserende die omdat ze zo mooi blinken, allemaal opgeofferd werden en vastgekleefd aan het plafond van het koninklijk paleis. Dit heet dan ook Kunst. Ik heb alleen bewondering voor het gedeelte geduld dat er nodig is om een hele zoldering vol te kleven met die kleine beestjes, lusters en alles inbegrepen. Maar ik zie ze liever levend...
Een kever die ook schitterend mooi is, is helemaal niet geliefd, maar ik vermoed dat dit is omdat hij veel te duidelijk zijn sympathie toont voor de Vlaamse extremisten: de Coloradokever. Aan zijn naam zou je het niet denken, maar het diertje loopt rond in fel geel en fel zwarte strepen. 't Kan natuurlijk ook dat het ontsnapte gevangenen zijn uit de strips van Lucky Luck, met een pakje aan van de Dalton Brothers.... Maar mooi is hij wel. Maar de linkaard vreet alle patatjes op, dus sproeien we hem dood. Exit mooie kever.

Eigenlijk is ons pimpampulleke de enige kever die zich in de welwillende aandacht van de mens kan verheugen, al de rest wordt doodgetrapt, doodgemept, doodgespoten. Gek eigenlijk, want het zijn eigenlijk stuk voor stuk prachtige beestjes, zelfs de zo vervloekte en misprezen kakkerlak is best een leuk diertje om te bekijken (niet om in huis te hebben). De Egyptenaren beschouwden zelfs de mestkever als een heilig beest, omdat hij duwend aan zijn bal mest, hen deed denken aan de grote gele bol, die wij zon noemen, en die wellicht in hun godenwereld, door een onzichtbare mestkever van het Oosten naar het Westen werd geduwd, dag na dag na dag...

Ik heb zelfs grote bewondering voor de meelworm, en dat is het voorgeboorte van de meeltor, een zwartbruin kevertje. Meeltorren zijn voor veel dieren echte lekkernijen. Je kunt er mee gaan vissen!

En laten we niet vergeten dat bijna heel de wereld die beestjes ook eet, hetzij als kever, hetzij als made... Alleen wij, hier in het rijke Westen verfoeien die beestjes. Maar daar komt verandering in! In Nederland zou er een grote winkelketen zijn, die de stap gaat wagen, en insecten op een stokje (saté !) en dergelijke zal aanbieden. Niet dat ze verwachten dat het een echte boom zal worden, maar ze baseren zich gewoon op het feit dat wij zo overvoldaan zijn van alles, dat wij op den duur alles zouden proberen, om toch eindelijk eens iets anders te hebben. Met andere woorden, we willen zo graag opvallen, anders doen, op ons feest iets aanbieden dat de gasten nog niet eerder hebben genuttigd... We hebben zo'n overvloed dat we ons suf denken aan dat grote vraagstuk: "Wat gaan we vandaag eens eten"...
Als je van een luxeprobleem wilt praten...

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat wij helemaal geen last hadden om te kiezen...We waren al lang blij dat er iets was voor bij de boterham. En wou je meer eten, dan at je boterhammen zonder iets bij. Wij hadden geen honger, maar al die luxe en al die soorten, nee, dat was er niet.
Nu staan we bij de beenhouwer, kijken in een overdadig volle kilometers lange toonbank te kijken naar al die soorten toespijs, en denken wanhopig over het vraagstuk na, wat gaan we eten vandaag... Je ziet al die mensen in de rij diep nadenken over diezelfde vraag...

Om zeker te zijn, als er bezoek is, leggen we naast de boterham een of zelfs een paar schalen, met diverse vleessoorten en kaassoorten, zodat onze gasten de keus hebben... En dan zie je die gasten drie, vier boterhammen eten "Veel meer dan thuis, ander brood, dat smaakt altijd hé", en op iedere boterham leggen ze een ander beleg, kwestie om te weten of de beenhouwer hier een ander smaakpalet aanbiedt dan den diene van in onze parochie...

De moeilijkheid van de te grote keuze.
En een paar honderd kilometer verder, zitten mensen in tentenkampen te hongeren.
Wij zouden onszelf heel wat moeilijke keuzes kunnen besparen door een deel van onze te grote keus uit te voeren naar ginder...waar ze niets hebben...

tot de volgende ?

Het bloeiende WC-huisje

Image by Jonathan & Sorena via Flickr

Gekke titel? Wat denk je, die schrijver moet ook niet onder water zitten om te broebelen?

En toch... Het enige gekke is dat ik deze titel veel te mooi, te net, te opgepoetst heb neergeschreven. Ik wil gewoon een kleine anekdote vertellen van lang, lang geleden... Ik heb het je al verteld, ik heb maar één nichtje, en over haar gaat het...

Zoals ikzelf, is mijn nichtje ook Westvlaams, en als ik stel dat mijn titel te mooi, te net, te opgepoetst is, dan is dat omdat ik de titel eigenlijk in het Westvlaams zou moeten weergeven. Maar vooraleer ik dat doe, wil ik u eerst wat van dat heerlijke dialect leren... We doorlopen even een huis, maar in het Westvlaams , dus een us ( met een u zoals in uw)... Je komt een huis binnen in de gang (hall, dan heb je de voorkamer, meestal was dit vroeger de salon, maar heet dus de voorkamer, dan had je de achterkamer, de salle à manger ofte dus de eetkamer. Dan had je de achterkeuken (keuken) en soms was er dan een kamer die gelegen was op de half in de grond verwerkte kelder, dat was dan de voutekamer. Wellicht komt die naam van het feit dat de kelder overwelfd was, en gewelven, dat zijn vouten. Dus de kamer op de vouten is de voutekamer. Langs de trap ga je naar het verdiep. Daar liep je in die oude huizen niet op gewelven, maar op een plancher (op zijn Frans), de plankenvloer. Daar waren de slaapkamers. was het een kleiner huis, dan waren die kamers gelegen op een gedeelte van de zolder. Dan sliep je onder de pannen. Badkamer en dergelijke bestonden in die oude huizen niet, dat was alleen in rijke herenhuizen voorzien. Bij de gewone huizen van de werkmenschen werd er een verzinkte kuip op de grond gezet in de keuken, en daarin wasten we ons, dat was het bad. Het WC was buiten, op de koer gelegen, een klein hokje naast de andere koterijen... In West Vlaanderen sprak men van "het vertrek". In veel huizen was dit nog een toilet zonder stromend water, een plank om op te zitten, met een gat in, die rechtstreeks uitgaf op de beerput. Wij woonden in een buitenwijk van de stad, en daar was al een toilet met een "sasj" (chasse), een doorspoelsysteem, waarvan het waterreservoir hoog boven je aan de muur hing, wellicht om meer druk te hebben?
Maar dus kun je in de titel het woord WC rustig gaan vervangen door vertrek...

Mijn nichtje was nog een kleine kleuter, en ging braaf naar de kleuterschool, waar haar de eerste beginselen werden bijgebracht om op te groeien tot een wellevende burger. En mijn nichtje was een welopgevoed meisje, dus leerde zij gretig alle vormen van wellevendheid die haar door de juf werden bijgebracht. Zo zal er wellicht ooit eens een kleine kleuter in de klas naar het WC hebben gemoeten, en dat brave kind zal dan in de taal van thuis aan de juf gezegd hebben dat ze moest kakken... De juf hielp haar niet alleen, maar leerde de klas aan dat kakken een vies woord was, en dat je naar de WC moest gaan, voor een grote of een kleine boodschap...Maar och, mijn nichtje was nog zo klein, en dat WC was zo'n vreemd woord dat dit haar niet meteen was bijgebleven... En toen ze op een dag thuiskwam, stond er op de vensterbank een nieuwe bloempot, met een mooi bloeiende cactus in. Toen ze haar moeder hoorde zeggen dat dit een cactus was, reageerde ze, de juf indachtig, dat mama dat niet zo mocht zeggen, kak, dat was vies, ze moest zeggen vertrek-uzzetje...

Och, het is maar een kleine historie van een kleuter die een woord verhaspelt, maar het is leuk, zo leuk dat het me al die jaren is bijgebleven. Zo leuk dat het eigenlijk een beetje een gevleugeld woord is geworden in de familie. En wellicht is mijn nichtje, die nog steeds een wellevend mens is, is er wellicht nog steeds een beetje gestoord voor als we dit verhaal weer eens aanhalen... Maar het is niet kwetsend, het is leuk, het is onschuldig, het is niet om mee te schateren, maar om eens te glimlachen en te gniffelen over kleutertaal in het algemeen...

Wellicht zijn er in ieder gezin, in ieder familie wel van die anekdoten die wel een hele generatie meegaan. Ze zijn deel van het gezin, ze vormen mede de muren van het thuis, waar een huis in stenen gebouwd is, is een thuis gebouwd uit al die kleine dingen die het gezin aaneen smeden. Ik heb u dus een klein stukje bouwsteen van een thuis aangereikt, en dat is een waardevol iets! Draag er dus zorg voor, en heb eerbied voor al die kleinen dingetjes die jouw thuis vormen. Elk op zich zijn het zo'n onbenullige dingetjes, maar samen kan het een onaantastbaar fort vormen, iets wat de Engelsman doet zeggen: "My Home is my Castle", mijn thuis is mijn burcht... Het is een beetje zoals met de stenen muren van je huis, het zijn niet de stenen die de muren vormen, het is dat beetje mortel er tussen dat de boel aan elkaar houdt!

En het mag gek klinken, maar wij hechten in veel gevallen veel meer aandacht aan de grote dingen, de stenen, en veronachtzamen al die kleine dingen die de cement vormen. Het leven in een gezin, het samenleven, dat is geen hoop stenen, dat is een bouwwerk, en dat kan maar bestaan bij gratie van goeie mortel! En kijk eens naar gezinnen waar het niet echt goed gaat, en dan zie je dat het veelal over die kleine dingen gaat, niet over grote feiten, maar over de mortel van het leven. Je ergert je over onbenulligheden zoals het snuffelend ophalen van de neus, over het wiebelen met de benen van je partner die rustig in de zetel zit...Dingen waarvan je eigenlijk heel goed weet dat het onbenulligheden zijn, maar die toch op je zenuwen werken... Kleine stomme dingetjes? Nee, heerlijke onbenulligheden!

Je mag een heerlijk stuk vlees bereiden, het zal je niet smaken als je er niet een klein beetje zout en wat kruiden op doet. Zonder die onbenulligheden is het bijna smakeloos. Bekijk dat irritante gesnuf eens als het zo vertrouwd geluid, dat je zegt, zonder kijken, dat je partner er is. Heerlijk toch ?

Je kunt je dus ergeren of je net gelukkig voelen met die kleine dingetjes, aan jou de keuze om er mortel mee te maken, of het als los zand te voelen, die knarst tussen de tanden. Hoe langer je bij elkaar bent, hoe beter je ook al die kleine hebbelijkheden van elkaar kent, en hoe meer het je bindt of uit elkaar duwt.. Je hebt zelf de keuze!

Maar ja, we leven in een wereld die ons telkens weer de verkeerde dingen voorhoudt. Liefde dat is of alleen sex, of het is alleen dat alles verterende gevoel van oneindig durende verliefdheid, lekker eten dat kan alleen in een sterrenrestaurant, geluk dat is rijkdom... en ga zo maar door... Ik heb steeds de indruk dat al die verhaaltjes gemaakt worden door mensen die zelf nog op zoek zijn naar geluk, naar liefde, naar smaak... en die niet beseffen dat het voor hun voeten ligt, je moet het alleen oprapen. Je vindt dit alles immers in tevredenheid, in aanvaarding van het leven, in het content zijn met wat je hebt, met wat je bent. Maar dat vertelde ik je al menig keer.

Ik hoor hier heel de tijd de schilder-behangers aan het werk in mijn hall (gang)... Gisteren kregen wij een telefoontje dat ze vandaag kwamen, en dus hebben we alles uit de gang en de traphal weggehaald en weggezet, zodat de mannen hun werk kunnen doen. En natuurlijk had ik dat niet mogen doen, want heel de namiddag, heel de nacht en nu nog zit ik hier met hevige pijn. En deze namiddag moet ik dan nog hobby gaan geven... Pijnstillers meenemen!

En het mag gek klinken, maar zelfs met die pijn acht ik mezelf een gelukkig mens! Er is immers nog zoveel dat ik kan doen, een hele wereld! En jouw wereld mag dan groter zijn, meer mogelijkheden in zich hebben, ik heb geleerd de mijne te aanvaarden als mijn leefruimte, en ik ben er gelukkig mee. Of ik nooit eens jaloers ben, nooit eens spijt heb dat ik bepaalde dingen niet kan? Och ja, ik ben ook maar een mens, maar ik heb geleerd dat het overschrijden van de grens pijn doet, dus leef ik binnen die grenzen, en kan daarbinnen ook perfect gelukkig zijn! En zeg nu zelf, het is veel leuker gelukkig te zijn dan jezelf ongelukkig te maken. Een vink in het wild leeft hooguit een jaar of drie, vier... een kanarie (ook een vinkensoort) leeft in zijn kooitje een tiental jaar en fluit zijn tevredenheid uit. Ook hij is gelukkig binnen zijn leefruimte. Er is een veel groter ruimte daarbuiten, en je kunt jezelf ongelukkig maken met te dromen over vrijheid...maar dat brengt je niets bij, in tegendeel!

Vrijheid is een kwestie van gevoel, van je gelukkig voelen, of zitten te kniezen over de mogelijkheden die je niet hebt. Je kunt gelukkig zijn dat je buur een nieuwe wagen heeft, of je kunt je diep ongelukkig voelen omdat jij geen nieuwe wagen hebt... aan jou de keuze

tot de volgende ?

Het stalleke van Bethlehem in Juni?

Image by petermeuris via Flickr

Tja, het moet kunnen hé, er is tenslotte geen mens die de juiste geboortedatum van Jezus van Nazareth, genoemd de Kristus, weet... dus kan ik er best dichter bij zitten dan alle vroede kerkvaders te gader... Maar bij mij is het eigenlijk niet echt een stal, eerder een grot, gemaakt met plaaster en een oude dweil, op een geraamte van ijzerdraden... Mooi is het wel, en het is ook eens iets anders. Heel stemmig, zoals alle kerststalletjes. Ik zag ooit een tentoonstelling van kerststalletjes, en hier niet zo ver vandaan was er eertijds een pastoor die ieder jaar een kerststal zette waar poppen stonden in de gedaanten van alle parochiebewoners. Gelukkig was het een klein dorpje...Maar leuk was het wel.

Sommige mensen en sommige aftakkingen van het Christelijk geloof, en ook sommige andere geloven, verbieden beelden. Als ik zie dat men begint te spreken van miraculeuze beelden, dan kan ik daar in komen. Als er al mirakels gebeuren, dan ligt dat niet aan het beeld. Voor mij kan een beeld hoogstens een hulpmiddel zijn om je gedachten te richten op...maar ook niet meer dan dat. Wat beelden voor mij veeleer zijn, dat is mooie dingen, mooi wezen. En tegenstanders van beelden in het geloof zullen daar meteen opspringen om te stellen dat het hiermede bewezen is dat beelden funest zijn, je ziet wel, het beeld op zich leidt af van de Idee (met hoofdletter)... Maar ik denk dat, mocht ik al voor me zelf het beeld zien als een hulpmiddel, ik wel in staat zou zijn om de twee dingen uiteen te houden: geloof en schoonheid van het beeld.

Bovendien heeft het beeld een heel oude geschiedenis, en veel van de beelden en glasramen en schilderijen die wij nu zo zeer bewonderen, werden ooit gemaakt als illustratie, als uitleg van de bijbel, als verhaal uit de bijbel in een prentje... Dit was zeker nodig in de tijd dat in de kerk Latijn gesproken werd voor gelovigen die daar geen iota van snapten (ook al is iota een Griekse letter). Het "prentje" was dus een bladzijde uit de bijbel voor het volk. Niks mis mee dus. En bovendien is het mooi, soms in alle naïviteit... Maar nogmaals, zolang men de "Kracht" niet op het beeld gaat projecteren...


Veel erger vind ik het dat het stalleke van Bethlehem verworden is tot een symbool van commercie... Cadeautjes onder de kerstboom, eieren met Pasen, en tot mijn verwondering nog geen kaarsen en aanstekers met Sinksen (hebben ze nog niet op gedacht)... Ik kan me niet inbeelden dat vandaag de dag, soldaten uit de tranchées zouden komen gekropen om samen met de "vijand" enkele dagen van Vrede te hebben, in de Geest van Kerstmis... Niet langer dan 96 jaar geleden was dit nog wel het geval. Er leven nog mensen uit die tijd onder ons. De wereld is wel heel erg verwereldlijkt in die kleine eeuw.

Naar mijn gevoel is dat niet alleen te wijten aan het verminderen van het geloof, er spelen andere dingen mee! Want als je kijkt naar het geloof, dan heb ik de indruk dat er nog nooit zoveel mensen zijn geweest die zoeken naar een houvast. Je ziet spiritualisten, wicca en allerlei geloven uit verre streken, die hier hun aanhangers, of liever hun "zoekers" hebben. Nee, ik geloof niet dat het geloof weg is, veeleer is het vertrouwen weg in de kerk als instelling. En gebeurtenissen zoals misbruik van kinderen door vertegenwoordigers van die kerken, worden aangegrepen als excuus om de instelling te verlaten en "zelfstandig" te gaan geloven, en zo begint voor velen een lange en veelal hopeloze zoektocht naar het geloof dat ze eigenlijk al hadden, maar die hen nu niet meer ligt...Het is trouwens wat démodé om te zeggen dat je gelovig bent. Ook dat is een nieuw symptoom van de verwereldlijking.

Wat de mens Geloof noemt, is voor de meesten eigenlijk alleen Hoop.
Hoop dat het leven niet stopt met je laatste haal zuurstof van deze wereld. Dat er na dit leven nog iets is. Liefst iets eeuwigs, iets eindeloos... Blijkbaar is met het denkvermogen, meteen ook deze hoop ontstaan. Zelfs de oudste sporen van de mensheid wijzen op dit geloof, op deze hoop op een hiernamaals. Ik denk dat dit iets is wat logisch uit elkaar is voortgekomen. Toen de mens een denkend wezen werd, werd hij, via zijn denken, voor het eerst geconfronteerd met iets wat de stof oversteeg. Denken ging boven de materie uit, dus lijkt het logisch dat het ook wat het einde betreft, boven de materie uit moet gaan, aan andere wetten moet gevolg geven. Onstoffelijke dingen hebben niet echt een leven, dus ook geen dood. Dus ons denkvermogen kan niet zo maar dood gaan. Maar zeker zijn we dat niet, dat is slechts een Hopen, we stellen vast dat denken niet materieel is, dus moet het ook andere wetten volgen dan de wetten van de natuur.

Wellicht is het eerste geloof ontstaan uit een verlangen een "zinnig" antwoord te geven aan de dingen die niet konden worden uitgelegd. Hoe kan het dat de zon iedere morgen uit het oosten verrijst, en weer sterft in het westen. Hoe komt het dat er seizoenen zijn, dat de zon in de winter veel lager over de horizon reist dan in de zomer ? Hoe kan het dat een boom zijn bladeren verliest en nieuwe krijgt in de lente, en dat sommige toch hun blaren houden??? Dit moest wel allemaal gedaan worden door een wezen, of wezens, die ons begrip ver te boven gaan. Goden dus. Het zou dus wel eens goed zijn om die Goden welgevallig te zijn! Kwestie dat ze niet opeens die zon achter de horizon zouden houden!

Geloof werd plots meer dan schrik voor het onbekende, het werd een leer, een regularisatie-element in de maatschappij. Een heel goede zaak dus. En vermits wij wellicht nooit tot een volledig begrip van alle dingen zullen komen, lijkt het goed het geloof te houden, als antwoord, als regularisator in de maatschappij, en vooral als hoop op een onbeantwoordbaar verlangen... Verlangen die niet beantwoordbaar is in het leven, en dus nooit feitelijk kan vastgesteld worden. Het geloof zal mijns inziens dan ook nooit verdwijnen. Gelukkig maar, want het is ook mijn antwoord... mijn Hoop.

Hoe rationeel ik het ook kan benaderen, ik blijf toch geloven en vooral Hopen, en ik volg de opgelegde moraal, mede uit Hoop. Ook al ben ik soms kwaad en woest, dat onstoffelijke verlangen is en blijft een rem. Op het moment dat woede het denkvermogen uitschakelt, blijft die Hoop daar boven oplichten. Opportunistisch ? Ja... maar Geloof is altijd een beetje opportunistisch, het is immers een ontastbaar antwoord op een onbeantwoordbare vraag. Daarom ook is het Geloof, en vooral...Hoop.

En mijn stalletje, dat een grot is, is voor mij nog steeds een symbool van Vrede en Vriendelijkheid voor elkaar...

tot de volgende ?

Israël

Image by tempoaw via Flickr

Ik heb net zoveel met de Palestijnen als met Israël: niks, nothing, rien, nada...

Maar als klein mannetje verblijvend op deze aardkloot, laten oorlogen en grote onrust op mijn wereldbol me überhaupt niet onberoerd.

Het is uit een vorm van collectief schuldgevoel, dat de wereld na de verschrikkelijke holocaust, het opportuun heeft geacht om zo maar, uit het niets, een Joodse staat te maken. Weliswaar met wat geharrewar er rond, maar toch, het collectieve schuldgevoel primeerde. Nu kun je niet zomaar ergens een volk gaan inplanten in een ander gebied, zonder brokken te maken. Je moet hen immers inplanten in een gebied dat al bewoond is. De theorie dat dit gebied van oudsher Joods is, is bullshit, de Joden hebben het indertijd ook al veroverd op nog oudere bewoners, lees maar eens de leuke krijgsmethode van Joshua die met trompetten de muren omver blies... Er is wellicht geen enkel, of slechts heel zeldzame plaatsen op aarde, waar de bevolking niet wisselde onder druk van oorlogen, volksverhuizingen ( = oorlogen uit honger) en dergelijke meer. De collectieve idiotie van de mensheid vindt het nu nog steeds nodig om de grote veroveraars als helden te beschouwen, denk aan Hannibal, Alexander de Grote, Juultje Ceasar en Napoleon, om Hitler nog niet te noemen, want dat is nog niet lang genoeg geleden, daar moet nog een eeuw of zo over gaan.

Maar wat men ook zegt, voor de Palestijnen, hebben de Joden hun land bezet, en ze hebben dat nog eens uitgebreid ook na een oorlogje van zes hele dagen en zo...

rest: het nationaal gevoel van de Palestijnen...

Als ik het nationaal gevoel moet analyseren doorheen de geschiedenis, dan is dat niet zo makkelijk. De eersten waar je, naar mijn kennis min of meer kunt spreken van een Nationaal Gevoel, is in de tijd van de Romeinen, voor zover we praten over Italië (en dan nog niet eens volledig). Voor de rest vind je eigenlijk niet echt een nationaal gevoel, het hoogste wat er op leek, was het stadsgevoel, dorpsgemeenschap. De geest van collectiviteit van hen die "samen" wonen. Het is eigenlijk pas met Napoleon dat het idee nationaal gevoel echt herkenbaar wordt en ook vernoemd wordt.

Maar nu is het er overal, desnoods over de landgrenzen heen. Denk maar eens aan de Koerden, die verdeeld zitten over diverse staten, maar zich toch één volk, een nationaliteit noemen. Het is niet alleen iets wat dus streekgebonden is, maar ook taalgebonden en cultuurgebonden. (Denk ook maar aan Vlaanderen - Wallonië, waar de taal één element is, maar wellicht nog meer het verschil in cultuur, in volksaard.)

Terug naar Israël...De joden die daar ingeplant werden, kwamen uit het westen, uit een totaal andere manier van leven, van denken, van handelen, dan wat daar normaal was in het Palestijnse gebied. Bovendien spraken ze bij overeenkomst ook nog eens een andere taal, om zich duidelijk te onderscheiden van... Alles was er en is er nog steeds, om van de Palestijnen een onderdrukt volk te maken. Zelfs al zou het zo niet zijn, zelfs al zouden ze volstrekt dezelfde rechten hebben, dan nog voelen zij dagdagelijks het verschil, zien het verschil, ondergaan het verschil, en dat is meer dan genoeg om samen te klitten, om een blok te vormen tegen de anderen, en als je dan nog alle historische feiten achter je voelt, als zijnde de verdreven en onderdrukte groep, dan heb je alle elementen om een onoplosbaar conflict te creëren.

En dat is het: onoplosbaar!
Je kunt nu de zaak niet meer "herstellen" door de joden weer naar hun land van oorsprong te brengen, want door hun godsdienst en hun manier van leven, zijn ze zelf ook altijd een minderheid geweest in een vijandige wereld. Ze doen anders, ze spreken onder elkaar een andere taal, ze geloven op een andere manier en gaan zoveel mogelijk in groepen bij elkaar wonen. Als je dat lijstje nu nog eens wilt herlezen, dan zul je zien dat dit bijna alle punten zijn waarvoor nu heel veel westerlingen de "vreemdelingen" scheef bekijken, en je weet meteen ook hoe het komt dat de Joden hier en overal voortdurend scheef werden bekeken, en veelal vervolgd werden. Heus niet alleen in Nazi Duitsland! In heel Europa kenden we bij tijd en wijle pogroms!

Ook al woonden de Joden al honderden en honderden jaren onder ons, ze werden (worden) steeds scheef bekeken, als zijnde anders, niet thuishorend in de gemeenschap.

Nu is dat daar net hetzelfde met de Palestijnen. Het hoogste wat men ooit zou kunnen bereiken is een vreedzaam naast elkaar leven, waarbij iedereen op de toppen van de tenen loopt om de ander niet aan te raken, niet kwetsen. Bovendien stelt zich daar bovenop ook nog eens het probleem van de godsdiensten. Zowel de Joodse als Moslim godsdienst is een gesloten godsdienst. (Vroeger was de Christelijke kerk dat ook !) Met andere woorden, de anderen zijn niet alleen verkeerd, ze zijn ook "ongelovigen" en dus vijanden van het ware geloof. Voeg daar nog een paar fanatieke kerkleiders aan toe (als ik het woord kerk hier kan en mag gebruiken), en je hebt alle ingrediënten om steeds weer en weer de ruzie op te kloppen. Weet dan dat men in Jeruzalem een hele resem godsdiensten bij elkaar heeft gezet, die in veel gevallen dezelfde plaatsen claimen als heilig in hun godsdienst, en dus onaanraakbaar voor de anderen, en je bent er...

De joden proberen nu, in een vijandige omgeving, hun stelling te vrijwaren van vijanden. De Palestijnen proberen hun "eigendom", hun "eigen land" weer terug te veroveren... Ik kan dan ook de actie van Israël niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen. Ik kan de houding van Hamas niet goedkeuren, maar ik kan hen wel begrijpen... Maar dat lost uiteraard niets op.

Weet je, de Indianen beschouwden de aarde als van niemand, of van iedereen en alles...Wij plakken er ons etiket op, zetten er paaltjes rond en dat er eens enen durft op mijn land te komen...
Die onbeschaafde wilden waren soms wel hééél hééééél erg wijs...

tot de volgende ?

Klein Turkije...

Image via Wikipedia

Vandaag zijn we, langs de wondere wegen van de GPS, naar Zele gereden, naar de rommelmarkt op de Zandberg die in feite een heel plat plein moet zijn, als ze er niet aan het werken zijn en je door het zand moet stappen...
In Zele zijn heel wat bedrijven van grondwerken, en wie tegenwoordig grondwerken zegt, denkt Turken... Een zwaar en vuil werk, vroeger het Mekka van de Noeste Vlaming, nu van de Turken. In Zele wonen er veel, en er zijn dan ook Turkse winkels te zien... Ik heb er een Turkse meloen gekocht, in de hoop dat die ook zo lekker is als de andere honingmeloenen (veel lekkerderderder dan de zo geprezen cavaillon)...
Op de markt wa ik weer briefjes aan het uitdelen voor de rommelmarkt op kermis Mater, en een Turk vroeg me heel beleefd, en in correct Nederlands of hij ook een briefje mocht. Ik zei, natuurlijk, waarom zou jij geen briefje mogen hebben, zoals ik meestal op die vraag reageer... De man dankte me beleefd, en wou me zelfs een hand geven, wat ik dan ook deed... Het was een mooie grote man, en zijn gezicht was een en al glimlach... Een tijdje later kwam ik hem terug tegen, aan een kraampje van Turken, waar hij in het Turks aan het spreken was. Ik groette hem weer, en zei dat ik in zijn taal niet kon antwoorden aan hem, zoals hij wel Nederlands kon spreken met mij. Hij antwoordde heel beleefd, "Ik werk hier, dus moet ik de taal ook spreken!" Prachtig toch ? Daar had een Vlaams Belanger eens moeten bij staan! De meeste Turken die ik ken zijn heel beleefd, en heel nijverig!
Ik heb op de markt een nieuwe visbak gekocht, een nagelnieuwe, met een rugleuning, wat me het makkelijker moet maken om te zitten aan het viswater. Een prachtige en hoge bak, waar ik alle gerei makkelijk in zal kwijt kunnen, en ook nog zal kunnen zitten op mijn gemak, leunend....
en van een reeks boeken over kunst, waarvan ik er enkele mankeer, heb ik er een paar van gevonden...
Mooie markt, mooi weer!

Het is eigenlijk een beetje te plots, te warm, geen wonder dat ze voor morgen onweer verwachten! Met andere woorden het is typisch Belgisch weer: onstandvastig, zoals de politiek.

Gistern heb ik nog wat gewerkt aan de kerstal (het model weet je wel), en met uitzondering van het gras, is alles gereed. Hopelijk valt dit gras ook mee, want het gras van vroeger was gans anders (West Vlamingen spreken nu over een brillenwinkel) dan het gras wat ik nu heb om op de kerststal te kleven.

Ik ga stoppen, ik moet eten, en ik zit nu nog te zweten van de rit in de auto. Ik heb geen airconditioning, en als de auto een heel end in de zon heeft gestaan, kan het er heet zijn. Goed voor het afsmelten van de lichaamsvetten...


tot de volgende ?