Ganesja / Het lange kerkhof

Image by wallyg via Flickr

Twee titels, twee onderwerpen.
Vandaag op de rommelmarkt van de Socialistische Vrouwenbeweging heb ik een mooie Ganesja (Ganesha) gekocht, in hout uitgesneden en mooi gepolitoerd.
Ganesja is een van de vele goden uit het Hindoefirmament, zoon van Parvati, die de vrouw was (is) van Sjiva. Maar het is geen zoon van Sjiva, Parvati nam een bad, en uit het vuil van haar lichaam kneedde ze een mooie jongeling, Ganesha... Omdat ze alleen was (Sjiva was niet thuis), gaf ze Ganesja de opdracht niemand binnen te laten in haar woning. Toen Sjiva thuis kwam liet Ganesja hem niet binnen, want hij kende hem niet. Daarop hakte Sjiva het hoofd af van Ganesja. Parvati eiste dat hij de jongeling weer tot leven zou brengen, maar dat kon maar door hem het hoofd te geven van het eerste levende wezen dat voorbij kwam...en dat was een olifant.
De god met het olifantenhoofd staat voor Wijsheid en Moed. Zijn rijdier is de rat.

Ik vind het een heel mooi beeld, en het is prachtig uitgesneden.
Ik heb nog iets anders gevonden ook, iets wat voor mij fantastisch is! Een van de dingen die ik soms wel eens doe, naast pyrografie en beenbewerking, is graveren in glas. Ook dat is een van die oude kunstvormen, waarvan je steeds minder en minder ziet. In de glorietijd werden daar massa's witte tekeningen op zwart papier voor uitgegeven, maar dat was zeer duur, en ook zeer zeldzaam te krijgen. De meeste ervan kwamen uit Duitsland, waar die bezigheid blijkbaar meer beoefend werd dan hier bij ons. Ik had al enkele van die modellen die ik eens op een beurs heb kunnen aanschaffen, maar zoals gezegd, moeilijk te vinden en relatief duur... Nu zag ik op een standje een grote doos staan, ik opende die, omdat er een sticker op plakte met "graveermodellen", en ja hoor, een hele doos met massa's modellen voor graveren in glas en/of pyrografie (de meeste tekeningen zijn bruikbaar voor de twee) en ook nog een pak modellen voor het maken van glasramen in kleur. Er zitten ook nog een deel prachtige moderne kantwerkjes modellen in, waarvan ik zeker weet dat ons Suzanne zal watertanden... Ik heb heel de doos voor een appel en een ei kunnen kopen... (En dan nog goedkope eieren en appels...)

Ik heb voor ik begon te bloggen al een hele tijd zitten snuisteren in al die knipsels, heerlijk !


En zo kom ik stilaan aan " Het lange kerkhof"

Is het jou ook al opgevallen dat je tegenwoordig overal langs de banen kruisen ziet staan, als een gedenkteken voor het feit dat daar iemand is verongelukt in een verkeersongeval? Het lijkt wel stilaan of ons wegennet één groot kerkhof wordt. Nogal een geluk dat men dat niet doet aan de ingang van hospitalen en klinieken, of men kon er al lang niet meer binnen...

Het kruis, dat voor Kristenen een teken van hun geloof is, is in onze maatschappij stilaan een teken van de dood geworden, en wordt zowel door gelovigen als niet gelovigen gebruikt als kenteken van de dood. (Tussen haakjes: ik vraag mij af waarom de Kristenen net het kruisbeeld tot hun symbool hebben gekozen? Mij lijkt niet de dood zo belangrijk, maar wel de opstanding. Het zou veel logischer zijn een beeld van de verrezen Kristus als symbool te nemen, maar ja, wie ben ik???)

Maar ik heb het over ons "bekruisigd" wegennet...
Mocht het op een of andere manier invloed hebben op de manier van rijden, dan zou ik helpen kruisjes zetten, maar er is geen mens die voor die talrijke monumentjes van de verkeersdoden, ook maar eventjes de voet van het gaspedaal neemt. Geen mens lijkt er naar te kijken, lijkt er aandacht aan te geven. Ze staan daar maar te staan, als een tweede memento voor vrienden en familieleden, en je ziet er die na een of een paar jaar ook door hen vergeten zijn...

Die kleine mannen die een flitstoestel op ware grootte hebben nagebouwd, en met een handbediende stroboscoop flitsen vertonen telkens een wagen hen véél te snel passeert, dat heeft veel meer impact op het verkeer en op het gedrag van de chauffeurs...

Die kruisen ergeren mij alleen maar, vooral omdat ik er een paar weet staan, waar de chauffeur van de wagen helemaal onschuldig aan het ongeval, wel dagdagelijks geconfronteerd wordt met de wel zeer pijnlijke herinnering aan het dodelijke ongeval. (Eéntje is er na klacht van de betrokken chauffeur op bevel verwijderd geworden, de onschuldige chauffeur kon het niet aan iedere dag weer dat verschrikkelijke gebeuren te moeten ervaren door dat beschuldigende kruis...)

voor mij hoeft het dus niet!
Het heeft geen positieve gevolgen, het leidt hoogstens de aandacht af (gevaarlijk!), en is wellicht alleen voor de intimi een herinnering, die zij eigenlijk niet nodig hebben, want ze herinneren zich ook zonder dat uiterlijke merkteken hun verlies en hun verdriet.

Ik heb heel veel medelijden met de mensen die een geliefde verloren (ik weet wat het is...), maar ook zij hebben geen baat bij dat uiterlijke, dat merkteken...En het kan toch nooit de bedoeling zijn dat de aandacht van de andere chauffeurs zou afgeleid worden???

Ik ga nog wat prentjes kijken...tot de volgende ?

Hoofddoekenkwestie

Image via Wikipedia

Ik weet niet aan de hoeveelste episode we bezig zijn van de hoofddoekenkwestie...
De gemoederen lijken weer naar het kookpunt te gaan, en als klap op de vuurpijl komt dan de beslissing dat in gans het gemeensschapsonderwijs de hoofddoeken moeten verboden worden.
Moeten we ons nu echt zo druk maken over die hoofddoekenkwestie ?
Let wel, de stelling van het gemeenschapsonderwijs geldt voor alle veruiterlijkingen van een godsdienst.
Dus ook geen kruisjes meer, of geen andere soorten medaillonnetjes die wijzen op een of ander geloof, geen keppeltjes meer (en wat met die speciale haardracht bij de Joodse kinderen?)geen van die puntjes op het voorhoofd bij de hindoe's of wat het ook zijn...Niets meer dat wijst op een of andere godsdienst.

Persoonlijk heb ik geen moeite met die zichtbare tekenen van een of ander geloof, en ik heb er evenmin moeite mee dat men het verbiedt...

Volgens mij moet je als gelovige veeleer "verinnerlijken" dan wel "veruiterlijken".

Maar met al die heisa zou ik bijna Karl Marx gelijk geven met zijn "Godsdienst is opium voor het volk" ! Want het lijkt er sterk op dat die uiterlijke tekenen door andersgelovigen of niet-gelovigen als een rode lap voor de stier bekeken worden, en dat kan en mag niet de bedoeling zijn. Als ik gelovig ben, dan is dat mijn zaak, ben ik het niet, dan is dat net zo goed mijn zaak. Ik moet mijn overtuiging niet veruiterlijken, ik ben geen banier, geen reclamebord, het zou veeleer mijn houding, mijn gedrag moeten zijn, die de mens nieuwsgierig maakt naar de redenen van dat gedrag. En ik bedoel daarmee niet weer op een veruiterlijking, op het gaan ostentatief zitten bidden of zoiets, nee, ik bedoel dat ik gewoon moet een goed mens zijn... dat is het enige uiterlijke teken dat niemand kan hinderen. Ik kan die goede mens zijn in eender welk geloof, zelfs in eender welk ongeloof. Dat is knap moeilijk, maar dat zou pas leiden naar een ideale wereld.

Ik heb maar met een ding moeite, dat is als mensen door hun voorgeschreven kledij absoluut niet meer herkenbaar zijn. U hebt vast al allemaal dat fotootje gezien met die ganse rij vrouwen in burka (of hoe heten die alles verhullende dingen?), met het onderschrift: "Dat is Miriam, of nee, dat is Miriam...of nee...Dat is miriam...."

Maar daar komt mijn mening niet voort uit een of andere pro of contra, maar gewoon dat in een wereld waarin de mensen dicht bij elkaar leven, herkenbaarheid ook een veiligheid in houdt. Onder zo'n alles verhullende kledij kan iedereen schuil gaan, je weet zelfs niet zo maar of het een man of vrouw betreft. Maar voor de rest, ze doen maar, als ze daar gelukkig mee zijn...

Maar ergens schuilt daar ook het probleem... Sommige sektaire gelovigen (je vindt ze in alle geloven!!!) gebruiken die duidelijke uiterlijke geloofsuitingen ook als een soort selectienorm! Neem nu die hoofddoeken, door een sektaire moslim worden die meisjes en vrouwen net gezien als de enige goeden, en door een even sektaire andersgelovige of een rabiate niet-gelovige worden die meisjes dan weer net bekeken als slecht. Met alle gevolgen vandien.

Bovendien weten we niet of zelfs bij die hoofddoekendragende meisjes iedereen wel echt zo happy is met die hoofddoek. Zo was het de-zondag-naar-de-kerk-gaan in de kleine gemeenten veel langer algemeen dan in de steden. Gewoon omdat er een soort inwendige controle was, wie niet ging verklaarde zichzelf anders dan de anderen. Het is pas onder druk van de mobiliteit dat ook in die kleinere gemeenten de kerkelijkheid steil geminderd is. Wij kunnen ons dezelfde vraag stellen over die hoofddoekenplicht bij moslimkinderen...

Met andere woorden, ik kan mij wel akkoord verklaren met het besluit in het gemeenschapsonderwijs. (en in alle openbare instellingen, hoop ik...)

Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest, in de buurt van het UZ te Gent. Ik heb iets grappigs gehoord... Twee moslimvrouwen (met hoofddoek) zijn tegen elkaar aan het rammelen in hun voor ons onbegrijpelijke taaltje. Maar blijkbaar zijn er in die taal dan weer niet woorden voor alle dingen uit onze wereld... en dus hoorde ik tussen het koeterwaals plots heel duidelijk het woord "rommelmarkt". Kijk, zo weet je meteen, waarover ze brabbelen hé???

tot de volgende ?

Horrortelefoons

Image via Wikipedia

Ik weet niet welke soort mensen er pret in vindt om iemand op te bellen en hem of haar het overlijden te melden van een kind, of echtgenoot of ga zo maar door.
Zo hoorde ik tot mijn ontsteltenis een mensje vertellen die opgebeld werd dat er een zware botsing was geweest met vier vrachtwagens. Na een heel lang en uitgemolken verhaal zegden ze dan dat haar man ook overleden was... Er was niets van aan, gelukkig, maar het mensje was in chock door deze mededeling... Je zou voor minder.
In de streek van Kortrijk lijkt dat nu veelvuldig voor te komen. Luguber!
Mij is echter iets opgevallen in dat verhaal. De opbeller wist perfect dat de man in casu een vrachtwagenbestuurder is, en baseerde zijn verhaal op dat gegeven. Dat wil zeggen dat hij dus betrokkene of kent, of in ieder geval informatie er over genomen heeft...
Maar het is wreed, een ander woord is er niet voor.

Ik kan me niet voorstellen dat iemand plezier heeft in het verdriet aandoen. Wat soort mens moet dat zijn?

Ik ben niet gewelddadig, maar zo iemand zou ik met veel plezier de mond dichttimmeren, zodat het praten hem of haar een hele tijd onmogelijk wordt, of minstens heel, heel pijnlijk is.
Ik kan het oude principe van een oog voor een oog niet echt goedkeuren, maar er zijn soorten misdaden waarbij de mens de lust op een even wreed antwoord in zich voelt opborrelen. In de tijd van Dutroux hadden ontelbare mensen de lust om die kerel aan zijn kl... aan de muur te nagelen. Dat komt omdat die misdaden gepleegd worden tegenover mensen die op geen enkele manier verhaal hebben tegen de misdaad.
Dat druist in tegen ons ingebakken rechtvaardigheidsprincipe. Het lijkt veel minder erg dat je overvallen wordt, want dan heb je ergens nog het gevoel dat er misschien een kans is op verweer. Maar als men een kind mishandelt, over een oude mens overvalt, of kortom iets doet waar geen verweer mogelijk is, dan steigeren wij. Dan raakt ons dat als de ultieme onrechtvaardigheid.
De tegenpartij heeft immers geen enkele kans op verhaal.

Dat is precies de sterkte van het verhaal van David tegen Goliath, de kleine, de onmachtige, slaagt er in de grote, de onverslaanbare te vellen. Dat is ook wat ons doet kiezen voor de underdog, dat is plots een onverwachte rechtzetting van een verwachte onrechtvaardigheid...

Ik denk dat dit ook een beetje de basis is van ons streven naar vooruitgang. Het vellen van de leeuw is voor de masaï nog steeds de daad om te horen bij de volwassenen. We hebben dit streven om onszelf te overstijgen ergens in onze genen zitten, net zoals we de onderdrukking van de krachtelozen, machtelozen steeds en steeds weer als onrecht aanvoelen.

Het gekke is dat we dan zien dat bijna iedereen behept is met een streven naar macht. We willen allemaal zo hoog mogelijk zitten in de pikorde van de maatschappij. Ik vraag me dan ook af, of degene die dan uiteindelijk heel hoog, de hoogste, zit op de maatschappelijke trap, of die dan nog dat rechtvaardigheidsgevoel overhoudt, en misbruik van de machtige op de onmachtige als onrecht aanvoelt?

Komt ons gevoel niet voort uit het feit dat wij ons heel goed in die positie kunnen indenken, de positie van de zwakkere? Stellen we ons immers niet in de plaats van de getroffenen ?

Is de houding van een Dutroux niet gebaseerd op het feit dat hij in zijn eigen kleine wereldje wel degelijk de baas is ? (Was...)

En zijn wij dan uiteindelijk niet allemaal, als we de kans hebben, kleine dictatortjes ? Op ons werk, in ons gezin, of waar we de kans maar krijgen ?

Mens zijn is geen makkelijke opdracht!
Stel dat ik de kans kreeg om de plegers van die horrortelefoontjes te ontmoeten, en het is een reus van een vent, met schouders als een gezonde kleerkast... Denk je niet dat mijn lust om hem op zijn bakkes te slaan meteen een heel stuk minder zou zijn ? Dat ik niet veeleer zou pogen hem iets te lappen waarbij hij niet aan mij kan ? En ik dan eigenlijk net hetzelfde zou doen als wat hij nu doet ?

Want dat verlangen om hem op zijn bakkes te slaan is in werkelijkheid de lust om hem op zijn plaats te zetten, de plaats ver onder de mijne...

... en zeggen dat we ons eigen zó goed achten...

djudedju.

Het is goed in 't eigen hert te kijken, 's avonds voor het slapen gaan... 't Is podorie om er hele nachten van wakker te liggen.

tot de volgende ?

Moeder aan de haard...

Image via Wikipedia

Op een of andere manier heb ik gans mijn bestaan met een verkeerd idee over het moederschap rondgelopen...
Gek, want ergens moest ik geweten hebben dat ik verkeerd was, maar ik heb nooit de link gelegd tussen de ervaring en het geleerde.
Ik ben opgevoed in een tijd waar praktisch alle vrouwen, moeder aan de haard waren. Bijna alle vrouwen vulden hun dag met huishoudelijke taken, met was en plas, met naaien en kousen stoppen, met kuisen en eten bereiden...en het grootbrengen van hun kinderen.
Voor mij was het normale beeld dan ook: moeders horen thuis, horen voor de kinderen te zorgen. En ik weet een heleboel van wat er nu soms lijkt scheef te lopen met de jeugd, aan het feit dat de kinderen niet meer echt een thuis hebben...
Ik ben verkeerd.
Ik ben gruwelijk verkeerd.
En ik wist het, maar ik besefte het niet.
Ik weet, dat klinkt bizar, maar toch is het zo. We hebben allemaal in de school geleerd over de vrouwen- en kinderarbeid in de negentiende eeuw, we hebben hele oude foto's en schilderijen en tekeningen daarover bekeken in onze leerboeken Geschiedenis, en nog heb ik niet beseft dat de vrouwen, ook met kinderen, aan het werk waren. Dat er helemaal geen moeders aan de haard waren, met uitzondering van de rijken. En in hoever die dan "moeder" waren, is nog maar zeer de vraag, want daar werden de kinderen dan opgevangen door een min, een nanny, een gouvernante, een kindermeisje of hoe je het al maar wilt benoemen... De echte moeder was immers "Mevrouw", en die maakten hun handen niet vuil...
En als ik lees in de Geschiedenis van de kleine man, dan heb ik het geluk gehad om zowat in de enige generatie op te groeien, waar moeder werkelijk moeder kon zijn en aan de haard bleef... Want sinds zo'n vijftig, zestig jaar is die situatie weer veranderd, en is de vrouw terug opgenomen in het arbeidscircuit... Met één groot verschil ten opzichte van vroeger...
Heel de geschiedenis door moest de vrouw mee gaan werken, om te kunnen overleven, letterlijk. De gemiddelde levensduur was 30 à 40 jaar en dat laatste in de "goede" tijden...
De situatie van de gewone mensen is pas echt beginnen verbeteren tussen de twee wereldoorlogen in, en met een enorme stap voorwaarts na de tweede wereldoorlog. Je zag de levensduur enorm toenemen, de mensen werden tot zo'n 15 centimeter gemiddeld groter dan toen... Door betere voeding en betere hygiëne...
Sinds 1950 à 1960 is de vrouw weer in de tewerkstelling gelokt, nu niet meer om te overleven, maar aangelokt door de steeds stijgende welstand, en door een verandering van de levensstijl is dat tweede inkomen in het gezin eigenlijk weer onmisbaar geworden, niet echt om te overleven, maar om comfortabel te leven.
Toch is er wellicht een en ander veranderd aan de nestwarmte van het kind... Eerst en vooral kan het kind nu veel langer kind zijn dan vroeger, want toen waren ze vanaf de leeftijd van zo'n 8 jaar al tewerksgesteld, nu gaan ze school tot minstens 18...
Bovendien waren er in die tijd geen crèches of kinderopvang, zodat wellicht die taak werd toevertrouwd aan de oma's, die het werk in de fabriek of op de boerderij niet meer aankonden.

Het is nu duidelijk beter, ook voor de "nestwarmte" dan toen, maar ik ben er toch nog steeds van overtuigd dat ik, en mijn generatiegenoten het geluk hebben gekend in het warmste nest van heel de geschiedenis te hebben gewoond. Het is duidelijk dat er niets boven Moeder gaat, om de kinderen op te vangen en op te voeden. De warmte van een moeder is heel wat beter dan de beste crèche, dan de liefste oma...

Anny is thuisgebleven om onze kinderen op te kweken, maar dan al behoorde zij stilaan tot een minderheid, want dan was de tewerkstelling van de vrouwen al bijna algemeen geworden. Wij zijn nooit in staat geweest om jaarlijks op reis te gaan en zo, maar zie, ons huis was zowat de zoeten inval voor alle leeftijdsgenootjes van onze kinderen uit gans de buurt. Ik kwam soms thuis van mijn werk, en vond hier een hele kudde kinderen en hoorde hen tot buiten toe lachen en spelen en ravotten... Ik weet dat mijn kinderen dan ook genoten hebben van een echt warm nest. Ik ben daar blij over.

Maar geschiedkundig zijn wij en mijn kinderen buitenbeentjes, hebben wij een onvoorstelbaar iets gekend, namelijk moeder aan de haard...

En in plaats van te stellen dat dit de normale formule is, moet ik, met leedwezen, vast stellen dat het net omgekeerd is. Jammer, want ik jon het iedereen, dat warme nest, bij moeder.

tot de volgende ?

It's Summertime....

Image by Erf-goed.be via Flickr

Of zitten we nu al in wat we noemen "The Indian Summer"? Het is immers al september... Maar gisteren was het héét! Ik heb genoten, in het zonnetje, mijn hoed op mijne kop, en maar turen naar het dobbertje van mijn hengel... Ze beten nog behoorlijk ook. Maar de toestand van de vijver maakt ons ongerust! Zeker een halve meter is het water gezakt ! Dat zijn onvoorstelbare hoeveelheden water! Je moet je maar eens voorstellen, als één vierkante meter 10 centimeterkes zakt, dan spreken we over 100 liters water !!!! Een ganse vijver, een halve meter, dat zijn onvoorstelbaar veel emmertjes water halen... Gelukkig lijkt de vis tot op heden niet af te zien van dit lage water, en het water lijkt ook nog steeds gezond te zijn... Maar je moet weten dat de vijver van pepé door een bronnetje gevoed wordt, en dat bronnetje loopt nu al een paar maand niet meer, geen drup... Het grondwater moet dus ook al serieus gezakt zijn, iets wat bevestigd wordt door de vele geruchten over droog vallende waterputten. 't Is een beetje tegen mijn gedacht, maar het zou eens moeten serieus regenen, niet gieten, want dan spoelt het meer over het land dan dat het er in doordringt, maar gezapig doorregenen, een hele tijd door, zodat de grond (en de vijver) weer normaal vochtig is. Gisteren heeft Anny een plant uitgehaald die ik beloofd had aan pepé, maar het leek precies of de planten zaten vast in keiharde beton in plaats van in de leemaarde.

Voor mijn deur staan de aardappels dood te zijn, klaar om gerooid te worden, maar we zien geen aardappelmachine, noch van ver noch van nabij... Is de grond ook daarvoor te hard ?

We hebben de afgelopen weken al een paar keer wat regen gehad, maar daar is in de harde kurkdroge grond geen spoor van te zien! Ik denk dat het water hooguit een paar centimeter diep is geraakt, en bij de eerste mooie dag al lang weer verdampt is. In mijn tuin waren door de plotse onverwacht strenge winter een paar planten verdwenen, maar nu zijn er door de droogte weer enkele op sterven na dood... Onder meer een struikje die hier al heel wat jaren staat, hangt er nu bij met grauwe verschrompelde bladeren... Ik doe hem niet weg, omdat de ervaring me leerde dat dergelijke planten soms na de winter weer miraculeus tot leven komen. Op een of andere manier zit er blijkbaar nog een spoortje van leven in de wortels. Zo zie ik ook enkele planten die volledig verdwenen waren door de vorst, nu weer her en der uit de grond kruipen. Zo had ik drie passieflora's, die alle drie verdwenen waren. Een paar maand terug ontdekte Anny tot haar verrassing een jong pasiiefloraatje in de tuin, en een gedegen controle wees uit dat er niet één, maar tientallen plantjes, over heel de tuin verspreid boven kropen. We hebben moeten wieden!
Ook een soort winterharde pronkerwten was weg, en is pas enkele weken terug weer te voorschijn gekomen, net alsof hij nooit weg was geweest. Gek is dat ! De natuur is wonderbaar, en iedere keer opnieuw staan we verrast te kijken naar de kracht van die kleine onbenullige dingetjes. Wat zouden we dan bevreesd zijn ? Als dat kleine goed al weet te overleven door alles heen, dan zal het wel meevallen met onze pijn en ziektes ook.

Diep in ons zit diezelfde kiem van leven, net zo goed als het in die plantjes zit, dus...

Neem nu mijn lindeboom, herinner je dat wij hem volledig hadden gesnoeid? Dat hij in het voorjaar, eerder al laat, kleine scheutjes had gekregen, waardoor ik de boom vergeleek met een kroeskop ? Je moet die boom nu eens zien ! Het gebladerte is alweer een twee meter diameter, en zo'n vier meter hoog, van de onderste bladeren tot de hoogste gezien. Het lijkt al weer op een boom, of liever een Boom, met hoofdletter... Je vraagt je af waar al die planten nu nog het levensnoodzakelijke vocht weten uit te halen !

Om Blaise Pascal te citeren: " De volmaaktheden der Natuur tonen dat zij het beeld van God is; haar onvolmaaktheden tonen aan dat ze slechts zijn beeld is."

tot de volgende ?

Gek

Image by Lec via Flickr

In een of andere natuuruitzending had men het over jachtluipaarden... "Ze hebben lang niet altijd succes, in ongeveer 50 % van de gevallen vangen ze bot."
Tot daar het citaat.
Ik vind dat formidabel !
Die beesten leven en jagen in de savanne!
En net daar, waar volgens mij in geen uren of dagen zeevis te zien is, daar vangen die beesten bot !Ik vind dat straf!
In zoetwater zit ik uren te pieren om een beet te krijgen van een karperbeest, en die beesten, als ze hun prooi missen, vangen maar als troost wat bot. Ik weet wel, het zijn katachtigen, en katten zijn gek op vis, maar in de savanne bot vangen ??? Nu ja, we hebben nog geluk, want als ze met hun allen gaan tong vangen, dan worden die lekkere beestjes op ons bord nog wat duurder.

Kijk, dat is een voorbeeld van taalspelletjes... Dat is iets waar ik nu echt gelukkig mee ben, en waar Anny telkens weer om kan lachen. Zij maakt dergelijke gedachtenspinsels nooit zelf, maar ze kan ze wel appreciëren. Ze heeft het echter moeten leren, in het begin van onze vrijage keek ze mij soms onderzoekend aan als ik dergelijke fantasietjes beoefende, maar ook haar taalgevoel is spitser geworden in de loop van ons lang en gelukkig huwelijksleven.

Dit bewust verkeerd interpreteren van woorden, het vervangen door een andere betekenis van het woord, dat was ook te horen bij een Toon Hermans in zijn humor. Gek genoeg was dat bij hem zowat een verwacht artikel, zodat de ganse zaal meteen diezelfde interpretatie had als hijzelf... Leuk, maar het is niet zo simpel om dat aan te geven, om de mensen meteen diezelfde kronkel te laten maken. Toon was onder meer daar in een groot kunstenaar...

Denk maat eens aan zijn stuk over het galabal, dat is grandioos, en daar wipt hij voortdurend van de ene woordbetekenis op de andere. (Leg neer die bal! Scheidsrechter er bij... )
Ik vind dit zowat de meest sublieme vorm van humor, vooral omdat dit humor is die niet gaat over iemand of over een toestand. Het is zo vrij van alles, dat het nooit kan kwetsen. Tegenwoordig zie je dergelijke humor zelden. Zelfs onze komieken zoeken hun succes veel goedkoper, door het belachelijk maken van mensen of gebeurtenissen. Soms zeg ik dan tegen Anny, "Die gaat nu echt wel wat te ver..." omdat ik op een of andere manier denk aan de mensen of feiten die daar geridiculiseerd worden.

Wij hebben moppen over de gierige hollanders en zij over de stomme belgen, maar in beide gevallen kwetsen wij daarmee mensen of groepen. Niet zo dat het echt zeer doet, maar de grens ligt maar een millimeterke verder... en voor de ene ligt die grens veel dichter dan voor de andere, denk maar dan de moppen over Mohammed, die duidelijk in het verkeerde moslimkeelgat schoten. Met de taalspelletjes heb je dat niet, daar lach je werkelijk los van de dingen des levens.

Soms betrap ik mij er op dat ik meer naar dergelijke dingen luister dan naar wat ze werkelijk aan het vertellen zijn, gewoon omdat ik humor, lachen, veel belangrijker vind dan het nieuwsitem waarover ze weer aan het memmen zijn...

Andere humor is veel makkelijker te maken... Het zou me bievoorbeeld helemaal niet moeilijk vallen om een gedegen stuk tekst samen te flansen over de "koerscommentaar" van de reporters met dienst op de VRT één.... "Daar gaat Fuente, daar gaat Fuente, daar zit snee op... Dat doet mij denken aan dat wijntje van gisterenavond... Weet je, beste luisteraar, dat hier in Spanje, sinds 1963 een ware omwenteling in het maken van heerlijke wijntjes is gekoemen? Nu hebben ze hier bijvoorbeeld, in deze streek een pracht van een wijntje, de "Casa Quista", gemaakt met Corembiedruiven en Kwarenta's, wat een onvoorstelbaar bouquet geeft. Je proeft...Fuente wordt weer bijgehaald- je proeft er de zon door..." Waarbij ik gewoon allusie maak op de iedere dag terugkerende kommentaar over de wijn en de lekkere dingen daar... We luisteren op VRT niet alleen naar de koers, nee, we krijgen er een culinair praatje bij, iedere dag weer... Het is ook het enige interessante van de commentaar, als je het mij vraagt, maar je vraagt het me niet... Geef toe, uren zitten doordrammen over renners die "en bloc" door Spanje toeren, dat is niet makkelijk als je niet mag uitwijden over de streek en zijn geneugten...

Maar als ik er bij vertel dat ze dan ook telkens weer vertellen hoe lekker dat gisteren smaakte, dan geef ik bevestiging aan het idee dat die mannen daar, veeleer dan reporterke spelen, bezig zijn met genieten....en dan krijgt mijn humor weer iets van spelen op de man in plaats van op den bal...

Nee, geef mij maar dat heerlijke pijnloze taalspelletje, geef mij maar Toon...

tot de volgende ?

Voortbeweging

Door mijn ziekte is voortbeweging voor mij een heikel iets. Sinds mijn dagelijkse turnoefeningen kan ik wel weer kleine afstandjes kuieren (wandelen is véél te snel voor mij), maar daarmee is de kous af. Bovendien hebben wij het geluk en het ongeluk op de boerenbuiten te mogen wonen, zodat winkelen niet kan zonder "verre" verplaatsingen.
Openbaar vervoer is geen optie, daar je dan op zijn minst belast en beladen met je winkelwaar naar de bushalte moet sukkelen, en dat al helemaal onmogelijk is.
Dus rest: de auto...

Je wet wel, dat ding waar momenteel zo veel over te doen is, het maakt lawaai, het stinkt, het veroorzaakt hinder en ongevallen, het vervuilt de lucht met CO2 en stof...Bovendien slurpt het (dure) fossiele brandstof (die dreigt op te raken) en moet je er nog belastingen en verzekeringen bovenop betalen...

De ideale auto zou dan ook op zijn minst niet-vervuilend moeten zijn, en veiliger. Voor de inzittenden en de anderen.

Daarom lees ik ook altijd aandachtig de berichten over milieuvriendelijke ontwikkelingen in de autoindustrie. Ik las al over waterstof (wellicht niet haalbaar), elektrische auto's (met sterk vervuilende productie van de batterijen en sterk vervuilende batterijen op zich) en ga zo maar door...En onlangs las ik over de air-car... Een auto die rijdt op...lucht.

Jawel, op gewone lucht! Ja! dacht ik, eindelijk is de oplossing er! een niet vervuilende wagen op gratis brandstof !

En ik moet eerlijk zijn, het duurde een eindje voor ik de zwakke punten zag van deze voortreffelijke uitvinding, die volgend jaar al op de markt zal (zou?) komen, en bovendien ook nog een heel goedkope wagen zou zijn...

Het principe is tamelijk simpel, je maakt aan een auto een soort sterke containers vast, en je pompt die op met lucht tot 300 bar. Die lucht is als voorgeperste lucht de bron van je voortbeweging. Je moet maar eens googelen, dan kun je het allemaal netjes uitgelegd en voorgetoond op een videootje bekijken...

Het probleem is, dat je met de drie containerkes onder je auto niet zo heel ver rijdt, en dat je die lucht eerst moet compresseren...en dat samendrukken kost geld, kost electriciteit, en tot op heden is electriciteit nog steeds vervuilend...dus rijd je helemaal niet zo milieuvriendelijk. Iedere keer moet je weer gaan ansluiten aan een stopcontact en voor zo'n 2 euro heiligentriek in je containertjes blazen... Goedkoop? Ja, maar je rijdt dan ook maar een 100 à 150 km ver voor die prijs... en dan moet je weer lucht kunnen tanken, of bij een stopcontact kunnen komen van een bereidwillige medemens... Als iedereen zich op die manier gaat voortbewegen, zal de hoeveelheid electriciteit nogal moeten opgevoerd worden... met fossiele brandstof of met kernenergie, en een heel klein beetje groene electriciteit...

We zijn er dus nog niet...
Voor gezonde mensen is er echter wel een oplossing...nu ja...oplossing... Toch gedeeltelijk! Namelijk de fiets ! Heb je ook al gezien dat er steeds meer handige dingen op de markt komen om van je fiets een handig vervoersmiddel te maken? Met vervoersmiddel bedoel ik hier niet dat je jezelf vooruit helpt, maar dat je een behoorlijke hoeveelheid goederen kunt meenemen... Je ziet weer bakfietsen, of liever de modernere vormen er van, en handige "aanhangwagentjes" voor aan de fiets. In de steden is dat zeker een optie! Maar helaas, driewerf helaas... Na het korte ritje (12 km) in het mooie platte domein van het Provinciale park Puienbroek, een paar weken terug, heeft Anny nu nog steeds pijn aan haar staartbeentje (We gaan er nog mee moeten gaan dokteren...), en hier in onze Vlaamse Ardennen, met zijn prachtige glooiende landschap en korte nijdige hellingen, zie ik niet zo hendig mensen met een aanhangwagentje met twee bakken frisdranken beladen rondtoeren... Je raakt zo al bijna de berg niet op, zonder lading... Je ziet er heel veel naast de fiets...berg te steil of te lang... Zie je ze straks al tjolen met de tong tot op de tenen, duwend aan een fiets, de berg op, met een "handig" aanhangwagentje vol winkelwaar aan de fiets hangend ????

Ik blijf dus maar uitkijken, aandachtig alle berichten en berichtjes over milieuvriendelijke auto's ontledend...

Wil je nuttige en objectieve informatie lezen over allerlei dingen in milieuvriendelijke oplossingen, dan kan ik je verwijzen naar het "Lowtech Magazine" (google maar eens) je kunt er uren zoet zijn...

Heb je ook gezien, gehoord, gelezen over de "eerste" (nu ja, ik weet er al jaren staan) privé windmolen voor opwekking van electriciteit ???? Die mensen hadden bievoorbeeld beter eerst eens aandachtig gelezen in dat Lowtech Magazine, dan wisten ze dat windenergie geen optie is voor kleine windmolens... Je kunt er ook lezen over de aircar (onder de titel rijden op gebakken lucht)...

Ik heb het in mijn favorieten gezet, omdat je daar een meestal gedegen antwoord vindt op je vragen. Dingen waar iedereen nu in min of meerdere mate in geïnteresseerd is.

tot de volgende ?

De rode (zand)stuivers

Image by Frederic della Faille via Flickr

Spanje- België: 5 bros ! Ze konden veel beter thuisgebleven zijn, dan was de uitslag net dezelfde en had de voetbalfan zich niet oeverloos zitten ergeren!
Van die dingen leven dan nog een heel pak mensen, een trainer, een hulptrainer en heel de Belgische voetbalbond... en de supporter betaalt. Leuk. Heel leuk.

Nu, je weet het wel, ik ben geen voetbalfan, helemaal niet, dus mij doet het niets , maar ik denk aan al die mensen die hun dag vergald zagen door 11 potstampers.

Zelf heb ik veel leukere dingen gedaan! Ik ben gisteren bij Bart en Els geweest, we zijn samen naar de pluimveezaak geweest in Haaltert (Aaigem ?) en hebben er twee ! nieuwe zijdehoentjes meegebracht, een wit om het dode kippetje te vervangen, en ook nog een verrukkulluk bruin zijdehoentje. Ze zitten nu in een kooi midden in de kippenren, om de kippen te laten wennen aan het nieuwe gezelschap. Doe je dat niet, dan kan het zijn dat ze heel erg verjaagd worden en tot bloedens toe gepikt worden. (Tenzij je een heel, heel grote uitloop hebt, dan kunnen ze voldoende uitwijken, maar dat heb ik niet)

Vanmorgen was er een rommelmarkt in Nukerke en eentje in Ronse, twee kleintjes maar de uitstap was leuk. Niets gekocht.

en nu, nu zit ik hier al weer voor mijn pc, te bloggen, tot meerdere eer en glorie van de vaste en toevallige lezers... Ondanks de eerder moeizame terugkeer naar huis. Moeizaam, omdat we bij toeval op het parcours van de Gordel zaten, en iets verder op het parcours van een hele bende motards... Mijn schuld, had ik maar niet moeten kiezen voor de "stille" (???) en "rustige" (????) landwegen door onze mooie Vlaamse Ardennen.

Straks op het nieuws gaan we weer horen over de punaises door Francofonen op het parcours uitgestrooid, en in het nieuws van de dag las ik al dat de politiekers weer aan het roeren zijn aan Brussel-Halle-Vilvoorde... Holle ronkende leuzen die het goed doen, ieder jaar weer op de Gordel. Jammer dat, wat feitelijk een heerlijke fiets- of wandeltocht kan zijn, verwordt tot een politieke manifestatie... Je weet dat ik onlangs een boek kocht over de geschiedenis van de kleine man in ons landje... Weet je dat er iets geks aan de hand is in ons land? Je moet de geschiedenis van onze twee landsdelen eens goed bekijken!
Van ongeveer 1650 tot 1750 lag het Prinsbischoppelijke Luik duidelijk als economische zwaartepunt in ons landje te prijken. Van rond 1750 tot ongeveer iets minder dan 1850 zat Vlaanderen er duidelijk beter voor dan Wallonië, maar dan kwam steelkool en Metallurgie in Wallonië tot ontwikkeling en lag Wallonië economisch heel ver voor Vlaanderen. (De grote hongersnood vooral in Vlaanderen, van 1848 is waarschijnlijk een van de redenen van de grote verschillen in volksaard tussen Vlaanderen en Wallonië!!!) en Wallonië lag weer op kop tot 1950 - 1960, sindsdien is het economische zwaartepunt weer in Vlaanderen te vinden... Er lijkt wel een wissel om de honderd jaar te gebeuren... Ik zou maar voorzichtig zijn, als de geschiedenis zich steeds herhaalt (zoals men pleegt te zeggen) dan ligt binnen een 40 à 50 jaar het zwaartepunt weer in Wallonië....

Geschiedenis kan verschrikkelijk interessant zijn...

Maar ik maakte al allusie op de grote hongersnood, toen vele van onze Vlaamse mensen naar Wallonië trokken, of velen kozen voor werk in het buitenland (vooral Frankrijk) met de bietencampagnes en seizoensgebonden industrieën zoals de suiker... Vooral Oost- en West Vlaanderen werden in die periode zwaar getroffen, en tot voor kort zag je daar nog steeds de sporen van. De gegevens van de militaire dienst zeggen veel in die tijd ! Er zijn jaren geweest dat tot 50 % van de opgeroepen lotelingen medisch afgekeurd werden! Ook de lichaamsgrootte zegt iets, in West Vlaanderen was de gemiddelde man 1.53 m groot... in Wallonië was het dan bijna 1.60 !

In het boek lees ik ook, wat ik ook al herhaalde malen schreef, dat de honger, de armoe en het zware labeur de mensen lelijk maakte !

Wij waren een arm land! En veel van de wrevel gaat hem over het verschil tussen het toen rijkere en welvarender Wallonië...Dat bovendien de rijken in Vlaanderen dan ook nog verkozen Frans te spreken, omdat ze dat sjieker vonden, maakte de wrevel niet minder. Gingen ze dan labeuren in Wallonië (en in Frankrijk), dan waren ze daar de minderen, de ongeschoolden, de mensen die het vuilste, het zwaarste en het gevaarlijkste werk moesten doen. (Eigenlijk net zoiets als nu de immigranten hier ... (geen commentaar).

Nu liggen de verhoudingen omgekeerd, en de wrevel is nu veeleer dat men niet kan genieten van dat heerlijke gevoel van wraak, want eigenlijk zouden de Walen ook een honger moeten hebben, volgens de meest verbitterden dan toch... Gek eigenlijk als je weet dat die honger er daar ook was, maar telkens zowat met een eeuw verspringend... De honger was in Wallonië echter nooit zo groot als in Vlaanderen, gewoon door het feit dat de bevolking daar niet zo dicht was als in Vlaanderen.
Maar laat ons eerlijk zijn, wat zouden wij er aan hebben dat de Walen nu minder welstand hebben? Niets toch ? Laat ons blij zijn dat wij het goed hebben, allemaal, en laat ons hopen dat noch hier, noch in Wallonië de armoe met al zijn bittere gevolgen daarbij, terugkomen...

Tot de volgende ?

Normaal ?

Een man die in verwachting is, een man die zijn kind de borst wil geven, een vriendin van de moeder die een jong meisje verkracht met een kunstpenis...
Normaal ?

Het gedoogbeleid inzake drugs is er niets meer bij, op den duur wordt alles "aanvaardbaar" en "normaal"!

Als je de artikels leest, dan is het net of het is allemaal zo maar een faits divers, een klein onbelangrijk nieuwtje, het lijkt op die manier min of meer "normaal" te zijn.

Waar zijn we mee bezig? Verdraagzaamheid kan ook te ver gaan! We worden zodanig overspoeld met allemaal van die gekke dingen, dat het gekke op den duur de norm lijkt. Niet voor mij! Ik vind dergelijke dingen nog steeds absurd. Maar ik heb het gevoel dat ik op den lange duur helemaal alleen kom te staan met dat idee!

Och, laat mij er maar geen woorden aan vuil maken, want dat is allemaal maar koren op de molen van die mensen die wellicht alles zouden doen om toch maar op een of andere manier de aandacht te trekken. Nu lees ik weer over een oud nieuwslezer van de VRT dat hij als terminaal zieke zelf wil kiezen wanneer hij dood gaat, hij wil euthanasie. Goed, ik ben er niet voor, maar ieder zijn gedacht, maar moet je dat zo nodig gaan uitsmeren in de pers ?
Dat iemand homo is, daar heb ik geen probleem mee, maar moet hij dat zo nodig luid gaan staan uitbrullen ? Ik ben hetero, en ik sta daar toch ook niet over te brullen?
Nee, dat zijn dingen die voor mij niet horen.

Iets heel anders, ik schreef al eens eerder dat ik stilaan begin te kalen... Nu weet ik de reden, en ik voel me veel beter (Nu ja???). Het nemen van medicatie om de bloeddruk te verlagen is de oorzaak van haarverlies... Ik moet eens bij die specialist gaan of er geen pruik bij die pillen te krijgen is...

Deze namiddag gaan we bij Bart, en samen gaan we eens kijken of er zijdehoentjes te krijgen zijn, mijn wit zijdehoentje is dood, en ik zou toch graag dat kleur terug hebben in mijn kuddeke...

We zijn al naar de rommelmarkt geweest in Machelen (Zulte), een klein maar leuk marktje. Ik heb er onder meer een soort naald gekocht om leder mee te naaien. Lijkt mij interessant om in de hobby te gebruiken voor het aaneenmaken van leder, en dergelijke zware stoffen. Ik moet nog wel eens mijn beste Engels boven halen om te lezen hoe dat ding precies werkt. We zien wel, voor een halve euro kan een mens niet sukkelen hé...

tot de volgende ?

't rint ('t regent)

Image via Wikipedia

Of om het Westfluutse zinnetje volledig te zeggen: "De ruute is gebrok'n en os 't rint, rint er in" waarbij dat laatste stukje moet klinken als: rinterin....
Voor anderstaligen: De ruit is gebroken en als het regent, regent het er in...

Eindelijk! Valt niet vaak voor dat ik de regen verwelkom, maar nu mag het een beetje regenen, want het is potdorie meer dan droog! Pas op, 't moet niet te lang duren ook hé, justekes genoeg om weer alles eens te laten drinken en groeien. En dan mag het weer een periode goed weer zijn, kan ik weer gaan vissen. Oh ja, eergisteren ben ik ook geweest, met mijn nieuwe hengel wel honderd vissen, pardon viskes gevangen...

Maar het regent niet alleen, 't ook een vest kouder! Voor het eerst sinds maanden was het vannacht eens echt fris in onze slaapkamer, zo fris dat ik het rolluik zelfs helemaal naar beneden deed, zodat de wind nog enkel en alleen door de kleine reetjes aan de zijkanten kon blazen. Dat het koud was kon je ook zien aan onze hond, hij sliep heel de nacht in zijn mand, als het te warm is gaat hij op vloer voor het raam liggen, helemaal uitgestrekt. Nu in een bolleke in zijn mand.

Heb je al eens buiten gekeken naar het groen? Je ziet dat de zomer op zijn laatste benen loopt, het groen is niet meer dat frisse jeugdige groen, maar eerder een doffer, doodser groen, hier en daar doorbroken door een laatste pril blaadje. Ik heb je al gezegd dat er duizenden tinten zijn in het groen, maar ieder plant heeft blijkbaar ook nog eens verschillende tinten in aanbieding, gaande van het eerste prille, tot het bijna dode groen vlak voor het rijzen van de blaren.

Eigenlijk is er maar één seizoen dat ik haat als de pest, en dat is de tijd dat het groen weg is, de winterperiode, de periode van de (schijn)-dode natuur. Heel de rest van het jaar voel ik mij goed in het groen, en kan ik genieten van die ontelbaar vele tinten. Zelfs zonder bloemen is groen mooi, als er meerdere soorten bijeen staan. De herfst heeft ook wat charmes, maar dat is zo vergankelijk, zo vlug voorbij, zo wegterend terwijl je er op kijkt... In die perioden troost ik me dan met het groen van de hulst, de buks en de camelia die ik hier zie staan vlak voor mijn raam. En gek genoeg, ik zie ook graag het skelet staan van mijn klimhortensia tegen mijn gevel. Daar blijven heel de winter de vergeelde en verdroogde bloemen prijken op de houterige takken. Ieder jaar moet ik snoeien om mijn beeld van de metser vrij te houden, en om mijn voordeur niet te laten dichtgroeien. Sinds enige tijd geef ik extra veel aandacht aan mijn deurbel, sinds ik vaststelde dat bezoekers hem niet meer terugvonden tussen het struweel van de klimhortensia... Van mij mag gans mijn huis begroeid zijn, voel ik mij veilig in mijn nest tussen de takken. Maar ik moet de ramen en zo vrijhouden, zoniet leef ik straks in een donkere spelonk. Als het stopt met regenen moet ik weer eens noten gaan rapen, en ook eens de uitlopers van mijn Duitse Pijp van tussen de takken van mijn camelia halen. Ik heb gezien dat er weer honderden knoppen op staan om mij volgend voorjaar, al heel vroeg te pleizieren met die prachtige camelia's, roze, rode en witte... Die luiden ieder jaar weer in mijn tuin de lente in! Je ziet amper wat jong groen en een crocus, als de camelia al zijn bloemen opent met milde pracht.
Op de foto zie je een mooie rozerode camelia prijken, en dat is dan op het ogenblik dat er nog bijna niets anders bloeit! Een hele struik vol prachtige bloemen die wel iets weg hebben van grote rozen. Heerlijk!

Is het niet erg, dat dit regenweer, en die bijna dode zomerblaren mij meteen doen denken aan de winter en al doen hopen op de nieuwe lente? Sjongejonge, wat heb ik er erg van !

Vanmorgen zag ik op de TV Mac Ewen, de Australische Brakelaar en klassespurter, die al maanden en maanden thuiszit met de gevolgen van een beenbreuk bij een valpartij in de ronde van België... Hij had het over de koers op TV, "Je kunt nu alle dagen kijken naar de koers, het verveelt me!" Mij ook beste Mac Ewen, mij ook, ook al is het niet om dezelfde reden, het verveelt jou omdat je er niet bij kunt zijn, en mij verveelt het omdat het altijd maar koers is. Een mens krijgt er een slecht karakter van! Ik zit te hopen op grote valpartijen, dat is eens iets anders dan dat overloos pedalengetrap... Ze toonden gisteren nog eens beelden van die valpartij in de ronde van Spanje... in Luik (!!!). Ik zei tegen Anny: " Heb je het gezien? Die eerste fiets die viel, dat was recht op de man, er was zelfs geen bal omtrent!" Anny lachte omdat ze direct vatte dat ik op Witsel en co doelde...Maar het ligt een beetje op mijn maag... Nu zitten ze hemel en aarde te roepen over die kwade trap in de match Anderlecht-Standard, en men veroordeeld Witsel bijna tot de strop in een massale volkswoede. Blijkbaar is iedereen vergeten hoe De Bilde indertijd een andere speler in de vernieling stampte, (Ik meen zelfs dat er geen bal "omtrent" was, als mijn geheugen goed is?) Nadien speelde De Bilde weer vrolijk mee, en is nu nog steeds een vedette, met een aureooltje gekroond en gevraagd als fotomodel en televisievedette... Dus, Witsel, trek het je niet te erg aan, als je weer goed speelt, is alles je vergeven, zeker als je ook nog eens naar Anderlecht transfereert....
Nee, ik keur die manier van spelen niet goed, in tegendeel!, maar ik wijs maar eens over de vergankelijkheid van de mening van de massa... Vandaag een moordenaar, morgen een heilige...

Ach, wie was het ook weer die zei: " Of ze nu goed praten over mij, of kwaad, dat speelt geen rol, zolang ze maar praten over mij!" en hij had gelijk! In de media heeft het geen belang wat ze vertellen over je, het feit dat ze over je praten zet je in de belangstelling, en het enige wat de mensen zich na een tijdje nog herinneren is je naambekendheid. Zo kun je zelfs verkozen worden in de politiek... Hé Van Rossem ?

tot de volgende ?

Clouseau

Image via Wikipedia

Vanmorgen werd ik wakker van de wind. Niet dat het stormde, maar met de ramen open waaide het plots behoorlijk door onze kamer heen.

Bovendien voelde de wind frisjes aan! Vanmorgen kreeg ik dan ook van Anny de verwonderde vraag: "Heb je nu nog je korte broek aan?" Ik knikte, "Heb je het niet koud?" Ik schudde mijn hoofd. 's Morgens ben ik een man van veel woorden.

Nochtans had ik al iets gezegd (valt niet iedere morgen voor!), toen ik plots een hele kudde ganzen hoorde gakken. Ik zag een hele kudden Canadese ganzen die laag over ons huis in V-vorm overvlogen en ondertussen onder elkaar een heel concert hielden op de toon van Koentje Clouseau's Ik hou van België...

Dat was al Het thema op het nieuws, vanmorgen las ik het in het lang en in het breed in mijn elektronische krant op mijn pc... Wellicht kan het alleen in ons Absurdistan dat een liedje plots een politiek hot item wordt... Moet echt alles zo opgeklopt worden? Mag een mens niet meer voor zijn idee uitkomen? Moet het zeggen van je eigen idee meteen een aanslag genoemd worden op andere ideeën???

Ik ben een Vlaming, in hart en nieren, en daar ben ik een beetje fier op. Een beetje, want niet alles is om fier op te zijn... net zoals bij alle andere volkeren. Maar dat wil niet zeggen dat ik moet kwaad zijn op de Walen. Ik heb daar heel goeie vrienden! Ik denk dan ook dat Clouseau ergens gelijk heeft, en dat België al klein genoeg is, zonder dat we het moeten gaan in stukken kappen. Praten van een verenigd Europa, en ondertussen nog niet overeenkomen in je eigen landje?? Ik heb het al eerder gezegd, de enigen die dat echt willen zijn de politiekers, die eens te meer helemaal niet het volk vertegenwoordigen, maar alleen oog hebben voor hun eigen visie en vooral hun eigen job. En hoe meer stukken je maakt, hoe meer minister-presidenten en hoe meer regeringen je kunt maken... Een kat vindt er haar jongen niet meer in terug.

Men is ook voortdurend bezig de boel op te kloppen, en te wijzen op de verschuiving van geld uit Vlaanderen naar Wallonië... Ik denk dat binnen Vlaanderen de ene regio veel rijker is dan de andere, en dat in sommige streken sommige instellingen veel meer kosten dan in andere... Ik denk bv aan hospitalen die in sommige regio's met moeite de kop boven water houden, maar die men niet wil en kan sluiten omwille van de bereikbaarheid. In Wallonië met zijn gans ander type van bewoning zal dit wellicht nog meer het geval zijn, maar moeten we eerst de Walen daarvoor buitensmijten, en nadien de armere Vlaamse gewesten om met een klein deel heel rijken alleen voort te doen???

Ik zit dan ook op een wel heel slechte stoel, want door mijn langdurige ziekte kost ik veel, veel meer dan ik ooit kan opbrengen...maar met dit te schrijven bedenk ik dat ik al eerder dergelijke dingen hoorde... Was er niet zoiets in het Nationaal socialisme in Duitsland ook te horen???

Och ja, ik weet het wel in het verleden zijn er dingen gebeurd die net de andere richting uit gingen, en toen...maar is dat niet een van de eerste dingen die we onze kinderen willen aanleren dat we niet de fouten uit het verleden moeten blijven aan halen, dat we op een nieuwe lei moeten beginnen en zelf niet dezelfde fouten maken? Dat wraak een verkeerde reflex is?? Maar niet in de politiek ??? Daar mag je wel luid om wraak schreeuwen! Daar mag je steeds opnieuw en opnieuw dezelfde fouten maken!

Ik weet wel dat De rechtvaardigheid niet te verwezenlijken is, maar dat wil niet zeggen dat we het niet moeten betrachten! En kijk een goed, met open blik, naar de dingen die momenteel in onze maatschappij mislopen... en kijk eens dieper dan naar de uitwendige tekenen, dan zul je zien dat een heleboel van die dingen een basis van onrechtvaardigheid hebben, van ongelijkheid.

Vreemdelingen hebben door hun anderstaligheid een achterstand in de schoolse opleiding, en die achterstand leidt dan weer tot minderinteressante jobs, met wrevel en armoe ten gevolge. Daardoor voelen die zich in het verdomhoekje geplaatst, gaan samenhangen en samenscholen en reageren op die situatie door agressie... en dus zijn ze, door die agressie, allemaal slecht. Maar ook in onze eigen vlaamse bevolking zijn er mensen die minder goede scholing hebben, die daardoor ook in minder goede jobs terechtkomen, die daardoor in minder dure woonwijken terechtkomen, en dus zie steeds meer en meer dat die groepen jonge vreemdelingen niet meer puur uit vreemdelingen alleen bestaan, maar dat er ook van de onzen tussen zitten...die ook arm zijn, die zich ook in het verdomhoekje voelen...

Vreemdelingen? Nee, armoezaaiers! We leven in een maatschappij die steeds meer en meer eist van de mensen. Als ik kijk naar de schoolboeken van mijn kleinzoon, dan krijgen zij nu dingen die wij pas jaren later kregen... Alles moet in een steeds hoger tempo in die kinderhoofdjes gestampt worden, en wie niet mee is, valt uit de boot. Och we doen wel wat voor die groep, zij mogen de restjes van de handenarbeid doen. Maar natuurlijk betalen we ze dan niet zoveel! En natuurlijk komen ze dan in minder goede situaties terecht, en natuurlijk mag je de vorige alinea nu nog eens lezen, want daar zijn we weer aan toe!

En dat in ons eigen rijke Vlaanderland... Zie je al de volgende groep outcasts voor je ogen? Vroeger waren het de Joden, nu zijn het veeleer de uit de boot gevallenen.

Hoe komen we zo ver ? Hebben we echt nog niets geleerd uit het verleden?
Hier en daar zie je pogingen om een en ander weer recht te trekken, en dus treedt men wettelijk op tegen alle mogelijke vormen van discriminatie! Maar dat is slechts het symptoom! Als je de zaak wilt oplossen, dan moet je de ziekte zelf te lijf gaan, en niet de symptomen! Dat weet iedere dokter, dat weet ieder weldenkend mens, dus weet de politieker het niet... Want die ruikt goedkoop succes met het uitschreeuwen van aanklachten tegen de symptomen...

Ik ben geen fan van Clouseau, maar ik denk er sterk over dat ceedeetje te kopen, gewoon omdat het iets gezonder klinkt dan de politieke Walenbuiten-slogan...

djudedju... Wat baten TL's, schijnwerpers en brillen, als de politieke uilen niet zien en willen.

tot de volgende ?

Verba volent, scripta manent...

Image via Wikipedia

Vannacht lag ik eens te denken aan de genieën die oude geschriften weten te ontcijferen, en aan heel wat geschriften die wij nu nog steeds niet kunnen lezen.
De Egyptische hiëroglyphen hebben hun geheim zien ontraadselen door het vinden van de steen van Rosette. Op die steen stonden in drie talen dezelfde tekst, en dus kon men door vergelijking bepaalde zaken terugvinden.
Maar dat klinkt veel eenvoudiger dan het is!
Wij hebben een geschrift dat bestaat uit letters, uit klanken, ons alfabet.
Maar er zijn er heel wat die geschriften hebben waar er geen letters in voorkomen, maar woordtekens, die de functie hebben van klanktekens. Zo'n beetje te vergelijken met onze rebus.
Maar nog anderen hebben die zelfde tekens dan laten evolueren naar een engere klank, zodat samengestelde woorden heel wat makkelijker weren om te schrijven. Nog anderen schrijven geen klinkers, alleen de medeklinkers, zodat mus en mes net hetzelfde zijn, en alleen uit de contekst kunnen afgeleid worden (met überhaupt heel wat foutieve interpretaties voor gevolg)
Om het wat makkelijker te maken zijn er dien van boven naar beneden schrijven en links beginnen, maar er zijn er ook die van boven naar beneden schrijven maar dan rechts op het blad beginnen, en natuurlijk heb je dezelfde varianten die beneden beginnen en naar boven toe schrijven...
Wij schrijven van links naar rechts, maar er zijn er ook heel wat die van rechts naar links schrijven...En om het af te ronden, er zijn er ook die steeds voortschrijven, in een slangbeweging... Dus stel dat ik links begin, op het moment dat ik van regel verander, schrijf ik verder van rechts naar links, bij de nieuwe regel weer van links naar rechts. (Zo is het onder meer met het runenSchrift, ons eigen schrift voor de Romeinen ons anders leerden...en wat nog heel lang bleef bestaan, onder meer door een binding met het eigen geloof)

Je ziet, je moet eerst en vooral proberen te ontdekken welk soort geschrift het betreft, in welke richting het loopt, en dan nog proberen uit te vinden welke klanken door welke tekens gedekt worden... en dan moet je nog enig idee hebben van bepaalde tussentekens. Neem nu onze leestekens, punt, komma en zo, zit dat ook in die teksten en hoe zien die er uit en wat betekenen ze ? Er is immers een wezenlijk verschil tussen een vraagteken en een punt!

Bovendien is de zinsvorming ook al niet gelijk in de ene taal tegenover de andere. Denk bijvoorbeeld aan "ik zie je graag" tegenover "Je vous aime", om maar nog een bijkomende moeilijkheid vast te stellen. Nog veel moeilijker wordt dat allemaal als je de betreffende taal niet kent, of slechts vage vermoedens hebt, gebaseerd op wat dat volk nu nog spreekt (Wat wellicht heel anders is dan toen, denk aan het oude Nederlands in 'Hebbun olla vogala nestas" tegenover hoe we nu spreken....

Nee, ik denk niet dat ik geschikt zou zijn om mij hele dagen over die vreemde tekens te buigen en te pogen de sleutel te vinden... Ik buig in grote nederigheid voor die mensen !

Ik snap zelfs niet hoe ze, ondanks een steen van Rosette, er in slaagden de hiëroglyphen te ontraadselen, laat staan hoe ze dat doen met andere talen waarvan ze geen vergelijkende teksten bezitten.

En ik heb grote bewondering voor die anonieme uitvinder(s) van het gebruik van een alfabet, een letterschrift! Want dat was het eerste schrift waarmee men er in slaagde om verschillende talen met dezelfde tekens op papier te zetten, en leesbaar te blijven !

Ook werd het aanleren van het schrijven en lezen hierdoor plots veel makkelijker, met een zeer beperkt aantal tekens kon men zowat alles opschrijven en weer lezen. Heel wat makkelijker dan de talen die met woordklanktekens werken, zo zijn er in het Chinees honderden tekens! Leer dat maar eens ! (En dan spreek ik nog niet dat men de schrijfrichting in het Chinees op verschillende manieren beoefent, al naar gelang de soort van berichten!)

Door de uitvinding van het schrift was het niet alleen plots mogelijk om de kennis van de mens vast te leggen en door te geven, maar het betekende ook een doorbraak naar de handel toe, men kon schuldbrieven en dergelijke gaan opstellen en officiëel maken als handelsvoorwerp. Zonder schrift zouden wij helemaal niet zo ver staan, zoveel weten, als nu. En zonder de genieën die die hele vreemde talen wisten te ontcijferen, zouden we niet op de hoogte zijn van totaal andere denkwijzen dan de onze.

Taal is een fantastisch iets! Het is zowat de grootste verworvenheid van de mens!
En het vastleggen er van was wellicht minstens even belangrijk !

In den beginne is de taal het bezit geweest van een gespecialiseerde groep van de bevolking, in de meeste gevallen de priesterkaste en de handelaars. Later kwam er een groep bij die een beroep maakte van het lezen en schrijven om ten dienste te staan van hen die het niet konden (de grote meerderheid). Veelal waren dat ook mensen die behoorden tot de priester-groep, of van uit de handel kwamen, maar steeds meer en meer evolueerde dat tot een aparte stand van schrijvers.

Eén van de dingen die daarbij negatief werkten, was dat het hier in feite een soort vaklui waren, die hun werk uitvoerden, zonder zich een of ander af te vragen, en die zich soms vrijheden veroorloofden in de teksten, om fouten te verdoezelen. Zo stelt men vast dat bijvoorbeeld bijbelteksten nu en dan kleine veranderingen ondergingen, wellicht door de schrijver aangebracht, die liever de zin enigszins veranderde, dan een duur vel perkament te vernietigen omwille van een fout. Ik noem bewust de bijbel als voorbeeld, om dat dit een van de boeken is, waarvan exemplaren eeuwen en eeuwen werden bewaard en men dus die zaken kon opmerken door vergelijking van de teksten. Bovendien vond men nog meer van die wijzigingen door vergelijkingen met de teksten die men zo'n vijftig jaar geleden ontdekte in Israël... Maar die kleine wijzigingen zullen zich wellicht hebben voorgedaan in heel wat teksten.

Bovendien hebben wij ook al verschillende bronteksten, voortkomende van het feit dat veel van die oude teksten in feite vertalingen zijn van nog oudere teksten, uit talen die niet altijd juist geïnterpreteerd werden, of toch op zijn minst verschillend geïnterpreteerd... (Wat de Bijbel betreft, daar hebben wij net met een van die talen te maken, waar de klinker niet geschreven wordt, en waar muis, mes, mus allemaal identiek genoteerd staan.)

Dat is maar één van de redenen voor heel wat geschillen over teksten, want het gaat heus niet alleen over de bijbel! Ook over heel wat andere oude boeken bestaan dergelijke discussies. Het probleem met de bijbel is dat men dit als het woord van God beschouwd. Ergens heb ik dan begrip voor de Koran, waar men alleen maar de teksten in één taal als echt beschouwd, en al de rest als niet bindend.

Maar dan zijn we er nog niet, want taal evolueert! Overal, niet alleen bij ons. Maar uiteraard is het makkelijker voorbeelden te nemen die ons bekend zijn uit de eigen taal. Neem nu de feestdag van de onnozele kinderen, daar betekende het onnozel hetzelfde als wat wij nu onschuldig noemen. Maar onnozel heeft in de loop der tijden een héél andere betekenis gekregen. Als men de oude tekst dan ook letterlijk bekijkt, dan kan dat dus gewoon door het veranderde woordgebruik, een andere betekenis krijgen.

Dergelijke vertalingen of misinterpretaties hebben al heel wat onheil veroorzaakt, en heus niet alleen in godsdienstige teksten! En toch, als we alles bijeen nemen, kunnen wij niet anders dan bewondering hebben voor de uitvinding van het schrift, en de kans die dit ons biedt, ook al waren er nu en dan missprongen, meestal was dit de basis van veel vooruitgang.

En dan kwam er ook nog iets nieuws in de wereld, dank zij het schrift, onstonden er nieuwe vormen van kunst: de literatuur en de poëzie...

Het werk van de mensen die die heel oude geschriften ontcijferen, zijn dan ook mensen waar ik niet alleen vol bewondering naar opzie, maar die ons heel wat belangrijke dingen hebben terug bijgebracht!

Mij valt het dan ook niet moeilijk om de foutjes via vertaling en via schrijffouten te vergeven aan al die vele scribenten uit heden en verleden...De kern blijft.

en dat ik hier nu zit te bloggen, dat hebben wij te danken aan die mensen van filistijnse oorsprong die de basis legden voor ons alfabet... Nu noemen we dat de Palestijnen...ze lagen toen al voortdurend in de knoop met de hebreeuwen, en nu nog steeds... Niet alleen scripta manent, ruzies blijkbaar ook...

tot de volgende ?

eerste schooldag...

Image via Wikipedia

De wegen zullen weer overvol zitten, je zult blijde gezichten zien, maar ook heel sippe.
Het is de eerste schooldag na een (veel te lange)vakantie.
De tweeling is nu ook naar de "grote" school, de ene naar St Lucas en de andere naar Den Einder. Dat alleen zal al een verandering zijn: niet meer samen zitten in dezelfde school!
Ewoud is door zijn herexamens gesukkeld en gaat het volgende jaar in, met alle leraars attent op hem neerkijkend, of hij wel alles geeft wat hij geven kan... en Lieselotte is de laatste die nog in de lagere school zit, maar ook dat duurt geen eeuwen meer...

Vanavond zullen er zijn die vies thuiskomen, en anderen misschien opgelucht, dat het al bij al minder erg is dan het leek vanuit dat vakantiestandpunt.

En mijn schoondochter, die zit ook weer op school... en zij zal het wellicht helemaal oneens zijn met mijn opmerking over dat veel te lange schoolverlof, want school dat is voor haar: werk!

Zij zal weer eens geconfronteerd worden met huilende kleuters en nog veel ambetantere en huilende ouders... Die kleintjes kun je nog troosten met een ferme knuffel en afleiden van het grote verdriet met wat blinkend en kleurig speelgoed, die grote labbekakken van ouders niet. Die zijn ontroostbaar fier dat hun kindje die eerste stapjes zet naar de school.

Vanaf dit jaar is het laatste jaar (het derde) van de kleuterklas ook behorend tot de schoolplicht. Geen kleuterklas gedaan, niet naar het eerste studiejaar.

En dat alles hebben we te danken aan ... Kareltje de Grote volgens de geschiedenisboekjes... Al van in het jaar 800 en een sjiek zitten onze kinderen dus in klassen te zuchten en te beven. Alhoewel, toendertijd zal dat nog wel een heel elitair gebeuren geweest zijn, en zal de school er alleen geweest zijn voor de gelukkigen, de machthebbers. Kareltje zelf is er nooit in geslaagd te leren schrijven.

Maar de werkelijke verplichte school voor iedereen heeft een echte grondverschuiving in de maatschappij veroorzaakt. Je kunt dit nu en dan nog eens vaststellen bij immigrantengezinnen! Ik heb meermaals meegemaakt dat er van die immigranten waren die hun zoon of dochter meebrachten om mee te luisteren en eventueel een en ander op te schrijven. Je zat dan soms met handen en voeten iets diets te maken aan een kind van 10 à 12 jaar oud, die dit dan ook nog eens moest vertalen voor papa.

Vroeger was dat een beroep! Veelal door een sukkelaar die wel knap van geest was, maar niet kon werken door zijn lichamelijke misvorming. Die had dan een jobke als schoenmaker of zo, maar vooral als scribent, schrijver voor de ongeletterde dorpsgenoten. Werd er iemand naar het gemeentehuis geroepen door de Champetter, dan ging de schoenmaker mee, als een soort waarborg tegen de willekeur van de machtigen.

Ik heb op mijn bureel nu en dan nog van die analfabeten gekregen, en dat waren heus niet altijd immigranten, er waren ook brave tjoolders bij van hier, die om God weet welke reden er nooit ingeslaagd waren te leren lezen en schrijven. Sommigen hadden dan wel geleerd om hun naam te zetten, maar meer zat er niet in... Als er dan een formulier moest ondertekend worden, voorafgegaan door "gelezen en goedgekeurd", dan moest ik dat heel netjes voorschrijven, of soms zelf schrijven, wat wettelijk eigenlijk niet juist was...Maar je kon die mensen toch niet in de wind zetten?

Ik vroeg me dikwijls af hoe dikwijls dergelijke mensen al bedrogen waren... Soms kreeg je ook te maken met de naweeën van je beroep bij dergelijke mensen, als je eens had bewezen dat je de zaak in orde had gebracht, dan kwamen ze met alles en nog wat bij je, die helemaal niets met het werk te maken had, maar die er op die manier toch ging bijhoren. Veel van die mensen waren helemaal niet dom, in tegendeel, hadden een pak van dat gezonde boerenverstand te veel bij wijze van spreken, maar hadden om een of andere reden nooit de kans gekregen te leren.

De meesten waren echte kunstenaars in het verbergen van hun ongeletterdheid, en wellicht heb ik er op mijn bureel gehad die ik nooit als dusdanig heb herkend. Want de meesten wilden hun onkunde verbergen voor de buitenwereld, waren er een beetje beschaamd over, dat wat iedereen kon, niet door hen gekend was.

Maar maak dat belang van die dingen maar eens duidelijk aan een kind!
Voor hen mocht de vakantie wel eeuwig duren! en als er iets is, dan hebben ze wel hun ouders en zelfs eens opa om hen bij te staan...Maar ook dat zal niet eeuwig blijven duren, maar zo redeneert een kind niet. Een kind leeft in het nu, zonder die doem van de toekomst. En die toekomst dat is iets van heel ver en heel lang. Net omgekeerd dan bij opa, daar lijkt de toekomst wel degelijk begrensd, en waar voor een kind een jaar net zo goed een eeuw kan zijn, is voor opa een jaar iets dat net zo goed een uur kan zijn...

Maar is "geleerd" zijn alleen maar vooruitgang, geluk, welvaren???
Nee, je hoeft maar naar het kind te kijken om te weten dat kennis ook verantwoordelijkheid en een keurslijf met zich mee brengen. Er is immers geen onschuld meer, je kunt je niet meer wegsteken achter onbekendheid, onkunde. En zie, meteen is dat onbekommerde van de jeugd ook weg.

Natuurlijk, we zouden niet hebben wat nu hebben zonder die kennis, maar nu en dan denk ik dan eens aan het Aardse Paradijs, met de boom van kennis... Zou niet veeleer dan al de geleerde verklaringen die men nu poogt te geven aan die bijbeltekst, die zinnen niet gewoon beduiden wat er geschreven staat? Dat je, hoe meer je weet, hoe minder evident het geluk is ?

Ik ken de naam niet van de film (The Gods must be crazy of zo iets???), waar een uit een vliegtuigje geworpen colaflesje net naast een gezinnetje bosjesmannen landt. Dat ding van de Goden zorgt voor ruzie binnen de groep, en een besluit het flesje terug te brengen naar de goden, zodat de ruzie ook weer verdwijnt uit hun groep. Die mensen hebben niets dan het meest nodige om te overleven in de woestijn, en het bezit van iets meer zorgt voor onheil binnen de groep.
Zo is het ook een beetje met kennis...

En toch is kennis op zich niet verkeerd, het grootste probleem is dat we het niet steeds "goed" gebruiken, dat we niet ver genoeg (kunnen) vooruitzien, dat we de gevolgen niet genoeg inschatten en ga zo maar door. Kennis is te zelfdertijd macht en onmacht. Want kennis zou pas echt kennis zijn, als we echt alles zouden weten, maar telkens weer botsen we op muren van onkunde, muren die slechts moeizaam en beetje per beetje gesloopt worden. En ondertussen knoeien we er maar op los, en zijn bezig heel de wereld op te offeren aan ons gebrek aan kennis, waardoor het wel lijkt of we steeds weer en steeds meer de berg afrollen in plaats van omhoog te kruipen.

Kennis zoals wij het noemen, is duidelijk maar het topje van de ijsberg.
We vinden onszelf zo wijs, zo knap en helpen onszelf in sneltreinvaart de dieperik in.
Maar we moesten zo nodig de kennis veroveren... en die kennis gebruiken en hergebruiken om meer macht te hebben over steeds meer mensen, door wapens of door arbeid of door kapitaal te verzamelen in onze handen.

Nee, de tekst in Genesis lijkt mij zonneklaar, kennis is het verlies van geluk en van onschuld. En sindsdien hollen we steeds sneller en steeds moeizamer achter dat geluk aan, en proberen het te vinden in producten van onze kennis. Ik heb in een ver verleden nog gewerkt in een instelling waar onder meer zwakzinnigen zaten, mensen die alleen leefden, en nooit denken. Mensen die eten wat je hun voorzet en drinken wat je hen aanbiedt en die heel de dag gelukkig voor zich uit zitten te kijken, geboeid door de dingen die wij niet eens meer een blik waard vinden. Is dat het geluk van de onschuld ? Dan lijkt het ook maar niets.

Maar laat kennis dan meteen ook verantwoordelijkheid zijn, laat kennis dan ook iets zijn wat we nooit lijken te bereiken, ik zou het leven niet kunnen indenken zonder dat streven, zonder die wil naar een volgende verdere stap...naar het onbereikbare ?

tot de volgende ?

De geschiedenis van de Kleine Man

Image by mooste via Flickr

Gek, men kon net zo goed de geschiedenis gaan schrijven van de kleine vrouw, maar nee, het moest persé over Jan met de pet gaan, en nooit over Mie met de sjaal...

Gek is dat, want alles wat we terugvinden uit de oertijd van de mens, wijst er op dat in den beginne alles draaide om de vrouw, de Godin van de Vruchtbaarheid, en wellicht ook een matrimoniaal stelsel er boven op. En plots, is het omgedraaid, en is het niet meer de moeder die de hoofdfiguur is, maar de jager, de veroveraar, de geweldenaar, de man...

Ik heb er een beetje moeite mee. Voor mij kan de een niet zonder de ander, en zou men beter gesproken hebben van de Geschiedenis van de Gewone Mens, zonder een allusie te maken op man of vrouw.

Het is geen groot dik boek, nee, een heel bescheiden boekwerkje over de geschiedenis van de gewone mens, diegen die nooit in de geschiedensboekjes komt, maar waar zonder er geen geschiedenis is.

Ik heb al een boekwerkje van de Socialistische arbeidersbeweging over de werkmens, en een bijna gelijklopend werkje van de Christelijke arbeidersbeweging over diezelfde werkmensen, maar met een klemtoon op de Fransmans, die arme groep werkmensen die omwille van den brode ieder jaar weer naar verre oorden trok om er de campagne te gaan doen, de suikerbieten of ander zwaar labeur. Daarom trok die titel meteen de aandacht, het onderwerp ligt me na aan het hart.

Bij nazicht blijkt het een boekwerk van de Open School, een werk van de openbare omroep van ons landje, en het gaat werkelijk over de kleine mens door de eeuwen heen. Ik heb het nog niet gelezen, alleen eens doorbladerd en een naar de prentjes gekeken... Eigenlijk ken ik die geschiedenis al, het is een geschiedenis van onderdrukking van machteloosheid tot heel laat, pas onlangs een klein beetje het rechtstaan, het groeien, het ook mogen studeren, het zich opwerken, met hier en daar de dutsen die dit ondanks alles, door diverse redenen toch niet konden, en nog steeds in het verdomhoekje zitten, net zoals ze al eeuwen zitten.

Ik heb het al gezegd, en het blijft mij intrigeren, hoe armoede en ondervoeding het gelaat, de uitdrukking van het gezicht aantast. Je ziet dat op de schilderijen van sociale schilders zoals Breughel en een heleboel anderen... Je moet eens de gezichten van die Hoge Heren en Dames die geconterfeit werden door Rubens en Van Dijck naast de gezichten van de bedelaars en de boeren van Breughel zetten...

Nu zie je geen onderscheid meer tussen het gelaat van meneer de baron en dat van een metaalarbeider. Vroeger dus wel. Wellicht had dat te maken met voeding, met (te) zware arbeid, en te vroege arbeid, maar als je op die oude foto's kijkt dan zie je bij die werkmenschen dat afgestompte, en daartussen poseert dan de pastoor, rond en welgedaan tussen zijn kudde...Ik vind dat steeds een beetje pijnlijk.

Ik vind dat die foto's van toen heel sterk gelijken op de foto's die ik als kind zag in Het Parochieblad: Pater René tussen zijn zwarte parochianen... Je herkende de pater meteen aan het feit dat hij goed gekleed was, en meestal was hij ook de dikste. Ik ga hun werk niet teniet doen, die mensen bedoelden het goed, en hebben heel veel gedaan om de gewone mens op een hoger niveau te helpen, maar ze deden het vanuit een andere positie... Het is een beetje als de Socialistische partij van vandaag, waar aan de top geen arbeiders meer zitten. En ook in mijn eigen vakbeweging mis ik meer en meer de man die vanuit een strijdpositie is opgegroeid naar een verantwoordelijkheid binnen de arbeidersbeweging. Dat heeft te maken met de geschooldheid, ik weet het wel, het niveau moet steeds hoger en beter zijn, maar ik vraag me dan steeds af of die directe voeling met de basis, de gewone mens er wel echt is...Of het niet de Herder is met zijn kudde...Hij zorgt wel voor de schapen, maar weet niet meer wat het is schaap te zijn...

We zitten weer eens in een crisis, en zie, meteen zie je dat her en der men poogt de gewone mens weer in de hoek te duwen, hen te leren waar hun plaats is, als onderdaan van de grote werkgever.

Het lijkt wel of de crisis, iedere crisis moet opgelost worden op kap van de kleinsten, de zwaksten.

En iedereen poogt zijn verworvenheden, zijn positie te bewaren, ook al moeten die anderen daarvoor in leveren. Ploegbazen knikken bereidwillig als er moet ingeleverd worden door diegenen die onder hem staan, en wie net boven de ploegbaas staat, heeft er geen moeite mee dat de ploegbazen moeten schuiven...zolang het maar diegenen zijn die in rang net onder je staan, deert het niet. En zo hollen ze het systeem van onderen uit. Ze vergeten dat het die kleine haarworteltjes zijn die uiteindelijk de boom bevoorraden en uiteindelijk de boom rechthouden.

Maar het eigenbelang doet al die redeneringen, al dat gezonde verstand weg.
Het gaat steeds verder, en zo krijg je "Eigen volk eerst" in alle gelagen van de maatschappij.
En zo hol je de maatschappij van vanonderen steeds verder en verder uit... Tot alleen de sterksten, de rijksten het weer voor het zeggen hebben.
De oude Romeinen kenden deze taktiek al: "Verdeel en Heers"...

We weten het allemaal wel, het zit zelfs als het ware in onze genen ingebakken, en in ieder geloof en in iedere wetgeving vind je het terug op een of andere manier: Bemin je naaste als je zelf.

Maar dat blijkt zo verdomd moeilijk.
En hoe meer het nijpt, hoe moeilijker het lijkt.
Het hemd is nader dan de rok...

en we snijden weer een deel van die kleinste, zo minieme basisworteltjes van de maatschappij af.

Voel je de boom al sidderen bij iedere windstoot?

tot de volgende ?

Twee handen

Image by dhammza via Flickr

Vannacht lag ik weer eens wakker, en dan denkt een mens, op van alles en nog wat...Ik dacht aan tekenen, pyrografie, sculpteren in been en ga zo maar door, en kwam tot de conclusie dat handen toch een wondere dingen zijn...
Wat zouden wij, als mens, geworden zijn, zonder die twee handen?
Ik zag al vogels die met een cactusstekel in hun bek insecten uit de boomschors prikken, ik zag al apen die mieren vingen met een stokje die ze in een mierenhoop steken, maar er is niets dat de vergelijking doorstaat met onze handen...

En we moeten er eigenlijk ook onze armen bijnemen, want met die armen kunnen wij zowat alle richtingen uit, en met onze vingers en de opponeerbare duimen kunnen wij zowat alles grijpen en betasten en bewerken met onze handen.

Wonderbaar! En eigenlijk ziet het er niet naar uit, een klompje vlees met vijf worstjes aan... en toch kun je er zowat alles mee doen!

Als ik hier die blog zit te typen, met twee vingers (ik ben een fantastische typist!), dan heb ik soms het gevoel dat mijn vingers niet alleen uitvoeren wat mijn hersenen commanderen, maar dat ze gedeeltelijk op eigen geheugen werken. Dit wordt ook bevestigd door mensen die heel wat verstandiger zijn in die dingen dan ik ben... Er zit blijkbaar geheugen in iedere cel van ons grote lijf. Niet alleen in de hersenen. Wellicht overschatten wij zelfs een beetje onze hersenen, want men heeft ontdekt dat er perfecte mensen rondlopen, met een perfect verstand, zonder enig merkbare afwijking, en die geen of maar een gedeelte van hun hersenen hebben... Wellicht is de hersenstam veel belangrijker dan de hersenen zelf, maar als die hersenen er wel zijn, dan kan men de werking ervan vaststellen... Bizar, maar dat geheugen in heel je lijf, dat lost dan wel veel vragen op.

De ene mens is veel handiger dan de andere. Nochtans hebben ze in beide gevallen precies de zelfde werktuigen. Vroeger dacht men dan in de eerste plaats aan aanleg, tegenwoordig gaat men dat weer in vraag stellen, en vermoed men dat de omgeving en de aanpak in de opvoeding daar van veel groter belang is dan we vroeger dachten. Als je bijvoorbeeld bij een heel klein ukje telkens heel positief en enthousiast gaat reageren op zijn "tekenkunst" dan is de kans heel groot dat hij of zij inderdaad goed zal kunnen tekenen. Niet omdat de aanleg er al was, maar omdat de groei er van positief is gestimuleerd.

Wonder is dat allemaal!

Als ik zo door redeneer, dan is het feit dat ik oerslecht en dom ben in alles wat naar wiskunde ruikt, wellicht te danken aan het feit dat mijn omgeving, ouders, broer en zus mij niet voldoende hebben geprezen en gestimuleerd... Ik moet toch eens met mijn zus praten! Aan mijn jongere zus kan het in deze niet hebben gelegen, en al de anderen zijn er niet meer. Toch hebben we de gewoonte te zeggen dat we zo goed in opstellen waren omdat Pa ook zo goed was, en dat we de wiskundige knobbel van Ma niet hebben geërfd. Dat tekenen en beeldhouwen zou dan ook weer in de genen van de familie zitten...Of hebben die moderne vernuftelingen gelijk, en hebben we allemaal dezelfde basis, en is het gewoon zo dat we voor het ene goed en voor het andere minder goed zijn aangepakt in onze prille opvoeding?

Ik weet het niet, ik zit alleen te kijken naar die twee handen, en vraag me af waarom ik wel kan tekenen, en niet kan breien... Gek.

Heb jij dat ook soms, dat je zo zit te denken over die "gewone" dingen, die eigenlijk zo wonderlijk zijn? Kun jij ook soms een gedicht twee, drie maal na een lezen, omdat het zo schoon is, en je er echt van geniet? Kun jij soms ook staan kijken naar de lucht, naar de wolken, en met hen meedrijven, hoog boven de wereld? Kun jij ook een kei oprapen en hem bewonderen omwille van zijn vorm en/of zijn kleuren? Vind jij ook soms die gewone kei even mooi als die stenen die men dan halfedelstenen gaat noemen, om God weet welke redenen ? Maak je dan ook die kei eens nat met wat speeksel om de kleuren beter te doen uitkomen? Kortom, geniet jij ook van alles wat om je heen is ?

Dingen moeten niet zo nodig duur of chique zijn, en het kleine madeliefje kan best wedijveren met de mooiste roos... Ik hou er niet van om over de kasseien te moeten dokkeren, maar heb je ze al eens bekeken ? Zo maar, hun kleur, hun vorm het glad gesleten oppervlak? Vraag jij je dan ook af hoeveel mensen er al over heen zijn gegaan om dat zo glad en gepolierd te krijgen? Kun jij ook wel eens kijken naar de dorpel van een oud huis, en je verwonderen dat die granieten dorpel zo diep is uitgesleten door ontelbare voeten?

Kriebelt het bij jou soms ook om eens heel uitbundig te gaan zwaaien naar dat oude besje dat zo triest door het raam op het verdiep naar buiten zit te turen?

Of ben ik echt zo abnormaal ?

Nu, ik voel me er goed bij, en ben jij niet zo, dan is dat wellicht het middel om je ook lekker en in je sas te voelen... Probeer maar eens, verwonder je...over alles en nog wat... Heel de wereld is één groot wonder !

tot de volgende ?

station Oudenaarde

Write text here...

Rommelmarkten rommelen op...

Vanmorgen naar de rommelmarkt te Oudenaarde, in de stationstraat, waar we ooit nog drie jaar woondigenden (op zijn aau'naars)...
Ik heb me niet kunnen houden, toen ik een vislijn zag staan in carbon voor een spotprijs... Anny denkt dat ik helemaal kierewiet aan het worden ben, maar dat vistuig is zo superlicht om mee te vissen, dat de luxe me naar het hoofd steeg... Maar dat is nog niets, het wordt nog ergerderder (sic)!
We stapten er eens binnen bij Jacky en Jacqueline, oude buren, en die zagen en hoorden dat ik een vislijn had gekocht, en meteen zij de kelder in, en ik kreeg er nog een mooie grote en een nog een jaaghengel op de koop toe. Stond ik daar meteen met drie hengels... Anny heeft niets meer gezegd, alleen toen we thuis kwamen: "Waar ga je de dieë nu zetten????"

Maar die hengel in carbon, dat is een echte luxe! Dat zijn hengels die in de winkel stukken van mensen kosten, en nu deed die mens ze weg door dat hij Multiple Sclerose gekregen had... Ik heb niet durven vragen wat ze ooit hebben gekost... Ik vond het al pijnlijk dat hij ze weg moest doen om zo'n reden.

Normaal koop ik nooit ofte nooit een hengel in carbon, gewoon omdat ze veel te duur zijn voor wat ik er mee doe. Dat zijn hengels voor die "beroepsvissers" op de wedstrijden. Bovendien is het dan ook nog uitgerust met twee topeinden, een gewone, en een met elastiek, zodat ik kan vissen zoals ik wil... Wat een luxe voor zo'n prutsvisserke als ik... Luc zal nogal ogen opentrekken !!

Maar Anny heeft ook gelijk, ik heb hengels in overvloed... Precies of ik ben een echte. Maar als ik alles bij elkaar optel, dan heb ik nog niet zoveel uitgegeven als wat een ander uitgeeft voor één hengel. Rommelen op de rommelmarkt is dan toch voor iets goed, al had ik nooit gedroomd er een van die carbonhengels te vinden... en zeker niet aan zo'n prijs.

En veel is nog niet genoeg, ik heb er ook nog eens twaalf houten vleesplankjes gekocht, kleintjes maar mooi, voor de ronde som van twee eurootjes, excellent om mooie dingen op te branden voor in de crea van ziekenzorg...

Deze namiddag gaan we nog eens bij tanteke, en morgen is er dan weer een rommelmarkt in Heurne. Ik mag mijn auto gaan stallen bij Anne-Marie, vlakbij het parcours... Een luxe.

Weet je, zijn we niet rijk, we voelen ons rijk, en dat is veel belangrijker! We weten ons geluk niet. ook al zijn we stillekes aan het oud worden, ook al hebben we pijn, we zijn toch nog veel beter dan de meerderheid van de mensen op deze aardkloot. Moest ik in de situatie zitten dat ik die ziekte heb als mens in een van die arme landen, dan was ik al lang dood, bij gebrek aan eten. Want wie daar niet meer kan werken valt gewoon uit de boot. Hier kunnen we ondanks alles nog echt mens zijn en gelukkig zijn. We vergeten soms hoe goed we het hier hebben...

Voila, dat is het weer voor vandaag; tot de volgende ?

op de foto: het station van Oudenaarde, aan de stationstraat....

Vrijdag visdag...

Image by themountainrabbit via Flickr

Er loopt al een hele generatie rond die bij deze titel een beetje verwonderd de wenkbrauwen fronst. Die wekelijkse vastendag is immers al lang geleden afgeschaft uit de katholieke kalender. Ook de echte vastenperiode van veertig dagen is verwaterd tot twee dagen, aswoensdag en goede vrijdag...Voor de rest van de veertig dagen predikt men wat verstervingen...

Toch zou die voorjaarsvasten niet alleen van belang zijn als geloofsuiting, vroeger was een soort ontgiftingskuur een must elk voorjaar (We kregen dan een zilverkleurige pil waarvan je steevast de diarree kreeg, "goed om je lichaam te kuisen"...) Maar een echte vastenkuur ieder jaar, en liefst in het voorjaar, zou medisch gezien wel nuttig zijn...inderdaad om het lichaam eens te ontgiften. (Met of zonder de zilveren pil...)

Maar het doet mij denken aan al die dingen die vroeger zo normaal waren, en die nu verdwenen zijn. Denk aan de rouwperiode... Ik zie in mijn herinnering ons moeder nog rondlopen in een zwarte schort, een teken van rouw, ook naar de buitenwereld toe. Ik meen me te herinneren dat in die periode ook de radio zweeg, zes weken aan een stuk, net zo lang als het dragen van die zwarte schort. Om het naar nu te trekken, ken jij mensen die na het overlijden van een dierbaren zes weken lang geen TV kijken?

Maar toen was rouw nog echt een rouwperiode, niet alleen innerlijk, maar ook uiterlijk. Mannen en zelfs wij als kinderen droegen in die periode een zwart lintje op de rechtermouw van je zondagse vest.

In die tijd was rouw niet alleen een persoonlijk verdriet, maar iets wat door die veruiterlijking ook een beetje gedragen werd door de gemeenschap. Die kledij lokte onvermijdelijk medelijdende woorden op...en het leed werd zo misschien iets meer verdeeld. Of misschien was het wel net andersom, en werd je steeds weer her en her herinnerd aan het grote verdriet???

Het was ook een periode van veel minder huishoudelijk afval... Al die moderne verpakkingen van nu, die waren er toen nog niet, of nog niet in zwang. Plastic flessen waren er nog niet, glazen flessen waren altijd voor hergebruik, wegwerp was er nog niet bij...Ook blikjes frisdrank waren er nog niet, frisdrank was trouwens iets wat niet steeds in huis was. De limonade flessen van toen hadden zo'n draaistop, met bovenaan een afgeplat stuk die het losdraaien moesten makkelijker maken. Voorverpakte groenten of vlees was er niet, je ging om zoveel vlees, of zoveel suiker, en de winkeljuffrouw woog dit netjes af. Vlees in een wit velletje papier, suiker in een bruine papieren zak, en zo was het voor alles en nog wat. Het enige afval was toen dat velletje of zakje in papier, en wat er restte na het kuisen van de groenten en de aardappelschillen...en natuurlijk dingen zoals visgraten en mosselschelpen... Maar niet al die verpakkingen. Ik deed onlangs een doos koeken open voor het bezoek...Eerst moest ik een plasticfolie verwijderen. Dan de kartonnen verpakking openmaken, en tot mijn verbijstering zat dat dan ook nog eens vol met kleine verpakkingen met telkens twee koekjes er in. Ook al een soort plastic. De hoop afval was bijna groter in volume dan de koekjes... Vroeger kocht je koekjes per gewicht, en het waren alleen de hele dure die je dan kocht in een mooie blikken koekjestrommel. Die trommel was nuttig, om weer los gekochte koekjes in te doen, of als coffrefort voor de documenten die moesten bewaard worden. Ook de familiefoto's, die nooit in een boek geraakt waren, zaten dan in zo'n blikken koekendoos. Nu verkopen ze die blikken dozen voor veel geld op de rommelmarkt.

De salon was iets wat bijna nooit werd gebruikt. Er was wel een zetel voor pa, waar hij 's middags zijn dutje in deed na het noenmaal. Een kort dutje, want dan moest hij terug naar het werk. 's Avonds kwam hij dan avondeten, en na een korte tijd was hij meestal weer weg, vergaderingen gaan geven. Meestal zagen wij ons vader niet meer thuiskomen, lagen wij allang in bed. Want de kinderen bleven niet zo heel lang op toen. De keren dat we lang mochten opblijven omdat het een hemels mooi weer was in de zomer, en alle buren bijeen zaten te keuvelen, zijn in mijn herinnering gegrift...zo vaak gebeurde dat niet. We konden toen nog op straat spelen, want veel auto's waren er toen nog niet.

's Avonds zaten wij op bepaalde avonden met zijn allen rond te radio, te luisteren naar een hoorspel op de radio. Je hoorde alles gebeuren, hoorde de man stappen in het grint, hoorde het mes ploffen in het lijf, de laatste zucht, het speurwerk en overleg van de politie, kortom thrillers van hoog gehalte, met alleen geluid en je levendige fantasie. Je kunt nu een heel pak van die oude luisterspelen nog eens behoren op www.hoorspel.be ... moet je eens doen! Ben je nog van die generatie die aan de radio gekluisterd zat, dan ben je heel vlug weer aan het luisteren, maar ik vermoed dat het veel moeilijker zal zijn voor de generatie die met beelden is grootgebracht.

De eerste Tv gingen we gaan bekijken bij de buren, bij Mee en Pee, die een TV hadden gewonnen met een tombola. Dat was in 1958, want ik herinner me die uitzendingen van op de wereldtentoonstelling te Brussel nog. 's Avonds zaten er dan een hele groep kijklustigen bij Mee en Pee te kijken naar die TV... Dat was zowat een wonder! in zwart wit...

God, wat is de wereld veranderd... Van de tijd waarin in onze wijk amper een viertal auto's reden tot nu waar er aan bijna ieder huis meestal meer dan één auto staat... Waar de mensen allemaal mistevreden zijn over de kostprijs van de huisvuilophaling, en waar je overal zwerfvuil ziet liggen...

Snoep was een uitzonderlijk iets, voor de zondag...na de mis.

Nu komen de kleinkinderen, "Oma mag ik een snoep", terwijl ze de doos al aan het uithalen zijn uit de kast.

Wij hadden zo veel minder dan nu, en toch hadden wij zoveel meer, wij hadden een hele wereld als speelterrein, wij hadden niets, maar wij hadden alles, omdat wij van niets de meest schitterende dingen maakten in onze fantasie... Wij mochten nog een tak afbreken, en een zwaard maken van een wilgentak... nu moet alles echt zijn, onder meer omdat een tak afbreken doodzonde is geworden...

Die fantasie is bij mij nooit stukgegaan, ik zie nog steeds dingen in alles wat ik bekijk. Ik verwonder mij over het gezicht dat ik zie in het gebladerte van de wilde heg van de buren, gezicht die je alleen ziet op een bepaald tijdstip, want even later is de zon opgeschoven, zijn de schaduwen veranderd, en is dat gezicht weg... en dan droom ik weg, en vraag me af of mijn kleinkinderen ook vol verwondering daar het struweel kunnen kijken naar iets wat zij alleen zien. Ik hoop voor hen van wel, en dat ze dat mogen koesteren, zodat ze altijd beschikken over een eigen wereld waarin het goed is om leven...

tot de volgende ?