zon

Toen ik vanmorgen, voor mijn dagelijkse turnsessie, het rolluik omhoogtrok, was daar zo waar reeds de zon. De andere morgens keek ik steeds naar een halfduistere wereld, veelal met een grijze mistige herfstsfeer om de velden gesluierd... Vandaag echter: ZON !
Ik weet niet waarom, maar de wereld ziet er meteen anders uit! Vrolijker, lichter, minder droefgeestig.
Heb jij dat ook ?

Binnenkort lezen we weer prietpraat over de winterdepressies en hoe je die kunt genezen met grote dosissen licht... Ik weet niet of het echt helpt, maar licht doet wel degelijk iets. ik kan me alleen moeilijk voorstellen dat een batterij TL-lampen op mij dat effect hebben dat de zon heeft. Ik las zelfs dat je een soortement bril kunt kopen, waarbij er licht in je ogen schijnt. Dat zou al voldoende zijn om uit het winderdipje te geraken ????

Ach ze doen maar, ik trek me wel telkens weer op aan dat schrale zonlicht in onze wintermaanden, en aan de gezelligheid van mensen rondom mij...

Want dat heeft ook een zonnig effect!  Als je met een groepje mensen kunt bijeen zitten, heerlijk keuvelen en zitten lachen om twee keer niks, dan doet dat deugd. Niks geen zwaarwichtige dinges, kolderen ! Lachen om onbenulligheden. Lachen om te lachen.

Eén van de ergste dingen die je als mens kan overkomen, is eenzaamheid.
En eenzaamheid is een van de kwalen van deze tijd.
In een veel te dicht bevolkt landje, opeengehoopte eenzamen. Het klinkt bijna absurd, maar toch is het zo!
Eenzaamheid midden in de massa. Mensen die niet het vermogen hebben om contact te maken, mensen die niet het eerste woord durven te uiten, mensen die niet durven naar een ander te kijken, mensen die niet meer kunnen of durven glimlachen, mensen die zich opsluiten in wat we het "menselijk opzicht" noemen, mensen die innerlijk ineen geschrompeld zijn, als een winterappeltje... het is er nog wel, maar volkomen uitgedroogd.
Voor wie zo niet is, lijkt het zo onmogelijk, dat je er geen aandacht voor hebt. Je ziet ze niet eens, die eenzamen (ze doen veelal ook zo hun best om te verdwijnen in de achtergrond)...
Soms kun je ze herkennen, als je toevallig het woord tot hen richt, en je ziet hen plots warm worden, je ziet ze als het waren openbloeien, als een plant die blijkbaar verdord was, en door een scheutje water in enkele minuten weer "staat"...
Met andere woorden, er is echt niet zo veel nodig om hen uit die eenzaamheid te halen, maar het kost bergen werk om hen er uit te houden. Want dat ene moment is niet de genezing ! Het duurt een hele tijd om hen zo ver te krijgen dat ze zelf die muren - die ze zelf hebben opgebouwd om hun tere egootje te beschermen- te slopen, zich zelf te bevrijden van de angst voor contact, de angst voor de ander, de angst zichzelf bloot te geven...

Ik ben geen psychiater, maar ik kan me niet ontdoen van de indruk dat er veel te veel mensen rondlopen die zichzelf veel te serieus nemen... Mensen die voortdurend bang zijn dat hun imago zal geschonden worden...
Mensen die wellicht het woord imago veel te letterlijk nemen? Mensen die menen dat zij nu eindelijk ontpopt zijn tot een volwassen vlinder, en dat het minste hun mooie uiterlijk zal te niet doen... Mensen die niet weten dat dit uiterlijk maar bijzaak is, niet beseffen dat hun imago echt niet alles is... Je kunt ze er heel makkelijk uithalen! Je kijkt gewoon naar mensen die zich niet durven bloot te stellen, die zich niet eens één keer belachelijk durven te maken, mensen die steeds waakzaam en alert zijn om hun "standing" hoog te houden.
Ik noem ze een beetje bekrompen... Ze zijn zo bang voor wat de anderen van hen denken, dat ze zich zelf tot hun eigen slaaf maken.

Wat kan het je eigenlijk schelen wat een ander van je denkt ? Wat heb je daar aan ?
Je moet natuurlijk ook niet het omgekeerde gaan doen, en de wereld gaan schofferen, maar je doet er geen mens kwaad mee om jezelf te zijn. Om luid te lachen als je lol hebt, om die heerlijke makkelijke slobberbroek te dragen in je eigen tijd, om samen met je kleinzoon te fietsen en luid lachend door de wereld te rijden...
Denk je echt dat je nadien niet meer je ikje zult zijn ?
Misschien wel niet... Misschien zul je dan eindelijk eens een normale IK worden, een Ik die niet opgesloten is in zijn eigen coconnetje, maar die vrij en vrolijk deel is van de wereld. De werled vol mensen, mensen die echt niet de boemannenwereld vormen....

ruk je los, wees jezelf, lach, spring, dans, huil, ween, zing en bewonder....

tot de volgende ?