woensdag, november 30, 2011

Sinterklaas Kapoentje...

Sinter Claes op de DamImage via WikipediaLeg wat in mijn schoentje, leg wat in mijn laarsje, Dank u, Sinterklaasje...
De eerste keer dat ik Sinterklaas mocht zijn, was ik nog geen 18 jaar oud (ergens in de middeleeuwen dus), tijdens mijn studententijd. Naast onze school was er een kleine lagere school, met voornamelijk kleine arme immigrantjes. Daar had ik mijn eerste "optreden"... 'sAvonds mocht ik dat nog eens over doen als Klaas bij de studenten, in een dancing... Er kwam een controle van de rijkswacht, en de enige die geen 18 was, was ik... Ik vroeg ze een liedje te zingen en op hun knieën te zitten. De goedgemutste rijkswachters deden het en dronken een glas mee... Ik werd niet gecontroleerd...oef...

Nadien ben ik ontelbaren keren Klaas geweest, toen ik in Loppem woonde, voor de KWB, en later voor de spaarkas "De pallietersvrienden"... Ondertussen, na het overlijden van Koen  is mijn baard gegroeid tot de lengte van een Sinterklaas-baard, en kon ik optreden met mijn eigen haar en baard voor Okra te Mater...

En vandaag ? Twee optredens voor de leerlingen van de lagere graad in de Academie te Zottegem... En zaterdag nog eens hetzelfde voor de volgende groepen van de lagere graad... En volgende dinsdag dan weer voor de Okra...

Blijkbaar moet ik iets over me hebben dat de mensen mij doen kiezen als Klaas... De baard is het niet, want zolang loop ik nog niet gebaard rond... Wellicht mijn postuur ? Ik weet het niet, maar ik vind het wel leuk... Voor het grootste gedeelte dan...

Je moet weten dat ik een hekel heb aan lang haar. Dat kriebelt altijd wel ergens, in mijn oren, in mijn hals... En voor dat Klaasgedoe moet ik, ofwel een pruik dragen die spant, die verschrikkelijk kriebelt en die helemaal niet past bij mijn baard, ofwel...juist, moet ik een maand of drie, vier niet naar de kapper gaan... Voor de rest vind ik het heerlijk.

Als je, zoals straks, naar de leerlingen gaat van de lagere graad, dan weten die wel allemaal waar Abraham de mosterd haalt, maar niettemin worden ze plots bekropen door een soort ontzag. De dappersten proberen wel eens wat, maar zonder veel overtuiging. Ik denk dat dit komt door de kledij, dat plechtstatige kostuum van de Heilige bisschop...
In een ver verleden was ik jaren rechter op de arbeidsrechtbank te Oudenaarde. Ooit moest een buur komen voor een arbeidsongeval, en hij kwam uitleg vragen hoe dat daar ging. Ik bekeek zijn oproeping en zag dat hij bij mij moest komen. De man lachte en zei dat hij mij ook zou doen lachen.
Toen hij op de rechtbank zat, was het een heel stil en beschroomd gebuurke... De zwarte toga doet blijkbaar wonderen...
Het is dus duidelijk dat het pak invloed heeft, zeker dus op kinderen.

Op het onvolprezen Wikipedia vond ik bovenstaand fotootje van een oude afbeelding van Sinterklaas...zonder baard ! Maar wel met de drie kinderen uit het mirakelverhaal... Toen ik op de lagere school zat, kregen wij van Zuster Hubertine een heel verhaal over Sinterklaas en de vele mirakelen die hij zou verricht hebben... Wij zaten doodstil te luisteren naar het verhaal van de wrede man die drie kinderen had geslacht om op te eten... Nu is er geen kind meer die deze verhalen nog kent... Er is ook op dat stuk veel veranderd...

Toentertijd waren we nog "echt" gelovig... Niet alleen de gewone dingen van het geloof, maar ook al die kleine à cotéetjes, zoals een heel pak verschrikkelijke heiligenverhalen. We gingen kijken naar toneelstukken over de heilige Tarcisius, een heilige die nu niemand nog kent, en die een tijdlang onze held was... Quo Vadis was een prachtig boek, en lijkt nu zeemzoet.

Ik ben er nog niet uit of het toen beter was, of nu... Wellicht zijn we nu veel realistischer, veel nuchterder, maar of dat echt beter is ? Ik weet het niet. Ik denk soms dat al die mooie stichtende verhalen van toen mede de oorsprong zijn van mijn ongebreidelde fantasie... En wellicht waren die verhalen ook wel degelijk voor ons een beetje vormend, hebben wij via die verhalen ontzag geleerd voor de wereld, met zijn politie en wetten... Wij werden braaf geörienteerd...

Wij waren ook dom... De dingen van het leven hebben wij zelf moeten uitzoeken. Seksuele voorlichting en zo, waren eigenlijk onbestaande. Oh ja, we kregen een katholiek boek te lezen om ons voor te lichten, en na lezing was je precies even wijs als er voor.  Maar ergens ben ik blij dat het zo was, wij zijn in ons huwelijk gegroeid, van onbeschreven blad naar volwassen mensen. Alles was nieuw, het was een jarenlang cadeautjes uit pakken. Nu is dat geschenkpapier bruut verwijderd door al die niets verhullende televisie...

Ach, ik weet het wel, het was niet allemaal goed, en sommigen hebben zich verslikt in dat vreemde inpakpapier en de vele strikjes die er rond zaten... Maar voor ons was het een heerlijk groeien. We waren ook "arm" om te beginnen aan het leven. Alles wat we hebben hebben we ook samen opgebouwd, en ieder kast, ieder postuurtje is samen verworven en vormt mede de lijm van ons geheel zijn.

We hadden ook geen vrienden meer, niemand waar we regelmatig bij gingen, we hadden elkaar. Het duurde jaren vooraleer die vrienden er terug kwamen, maar dan was dat huwelijk al zo sterk gecementeerd en versterkt dat het onverbrekelijk is geworden. Nu hebben de jonge paren naast hun eigen leven een heel leven, met vrienden en kennissen en...gevaren voor hun eigen huwelijk.
Ik denk dat wij het makkelijker hadden dan zij nu.
De vele mislukkingen zijn zelfs een beetje logisch te noemen, in dat licht bezien.

't Was niet allemaal goed toen, waar het toch scheef liep, bleven velen bijeen voor "het menselijk opzicht" en leefden of leven misschien nog in een hel.  Dat was en is ook niet goed. Maar ik blijf er bij, onze start was misschien makkelijker omdat we samen moesten opboksen tegen een hele wereld, en vechten voor ieder brokje huisraad...

Hoe kom ik nu van Sinterklaas tot die gedachten???
't zal die opvoeding zijn zeker, die verhaaltjes van Zuster Hubertine...
Zalig om terug te denken aan al die dingen uit het verleden...


tot de volgende ?

Enhanced by Zemanta

Geen opmerkingen: