gay

In Ierland is er heel wat tumult over een homoseksueel...
Men wil hem, omwille van zijn geaardheid, ter dood brengen.
Ho ! Stop !
Niet overhaast in je pen kruipen, niet meteen beginnen met actie-voeren...

Het gaat over een stier... Dat dier dat op de hoeve moet instaan voor het dekken van de koeien, en niet om te gaan -je-weet-wellen- met zijn broertjes, neefjes, ooms en niet-verwante jongens...

Als je natuurlijk voorbijgaat aan het feit dat runderen in onze contreien deel uit maken van de productie van een boerenhof, dan kun je van die stier makkelijk een symbool gaan maken om het onrecht aan te klagen waaronder de mensen die homoseksueel zijn, nog dagelijks schijnen te lijden.

Ik heb je al eerder verteld, heel lang geleden heb ik nog gewerkt in een instelling voor geesteszieken, en daar zat onder meer een man opgesloten, gewoon omdat hij homoseksueel was, en men dat wilde genezen...

Ik herhaal dat maar even, om u te zeggen dat ik in mijn leven heel de ommezwaai van homoseksualiteit is een ziekte, over homoseksualiteit is een afwijking naar "we moeten homoseksualiteit aanvaarden als normaal"...

Dat maakt dat ik bij mezelf een hele ommezwaai heb moeten maken naar de aanvaarding, al moet ik zeggen dat ik nooit gelukkig ben geweest die homoseksuele jongeman te zien zitten tussen geesteszieken. Ik vond zijn geaardheid raar, maar van mij moest hij niet uit de maatschappij verwijderd worden. Ik liep op dat moment de goegemeente voor...

Maar terug naar de stier... Heel wat van die dieren halen het volwassen worden niet eens, zodra ze voldoende gewicht hebben worden ze geslacht, en landen ze als lekker brokje op je bord. Alleen nu en dan houd men een mooi exemplaar om te dienen voor de voortplanting en ter verbetering van de veestapel. Een stier is dus bijna de facto een die dat dient om zich voort te planten en zo de vee-industrie ten dienste te zijn. Derhalve is een homoseksuele stier helemaal niet nuttig, en wordt hij door de boer beschouwd als een dier dat niet opbrengt, en dus moet verwezen worden naar de slacht.
Om het anders te zeggen, hij is ten onrechte niet vroeger in de rij slachtproducten gezet. Hij is alleen wat ouder mogen worden dan zijn broertjes.

Tot zover het standpunt van de boer-veehouder.

Maar we raken als mens steeds meer bewust van het feit dat een dier blijkbaar heel wat dichter staat bij de mens, dan we vroeger dachten. Vroeger stond een dier niet één trapje, maar meestal een heleboel treden onder ons. Wij dachten dat wij, met onze mogelijkheden en ons verstand mijlen ver verheven waren boven de andere dieren. Wij waren geen dieren, wij waren iets anders, iets hogers.

Maar steeds meer en meer ontdekken we dat dieren niet zo dom zijn, dat ze wel degelijk een verstand hebben, weliswaar soms heel anders dan het onze, maar toch... en we begonnen met bepaalde dieren een wat hoger statuut te geven, mensapen, dolfijnen en apen... Maar dan stelden we vast dat er nog andere dieren waren die blijk gaven van verstand, en hoe verder we ze bestudeerden, hoe dichter ze allemaal op dat laddertje kwamen te staan.
Heel wat vegetariërs zijn dat geworden omdat ze geen "broers en zusters" wilden opeten.
(Ze moeten zich erg zorgen beginnen te maken ! Men stelt tegenwoordig vast dat planten ook beschikken over heel wat zaken die we verstand kunnen noemen...)

Maar kortom, men vindt dat de homo-stier niet mag geslacht worden omdat hij gay is... En je kunt niet anders dan vaststellen dat dit komt door dat we dit dier weer wat menselijks mee geven. Eigenlijk is het woord homo-seksueel al een verwijzing, want homo wil zeggen mens...

Als we de homoseksuelen onder de mensen moeten beschouwen als gewone mensen (ik ben daarmee akkoord), dan moeten we de homoseksuele stier ook beschouwen zoals de andere productie-eenheden van zijn kudde... Ze brengen op als slachteenheid of als voortbrenger van slachtvee... Vermits hij geen voortbrenger is van nieuw slachtvee, is hij dus zelf slachtvee. Dit is de gelijkwaardige bejegening. Met dat verschil, door het feit dat hij ouder is zal de boer minder krijgen dan anders...

Misschien sta ik, vanuit mijn verleden, vanuit mijn opvoeding, vanuit mijn contacten met boeren (Anny is een boerendochter) veel nuchterder tegenover dit "probleem", maar als je nog steeds een lekker stukje vlees op je bord wilt hebben, dan moet je ook de boerderij kunnen bekijken als een economisch systeem.

tot de volgende ?

Wapenstilstand

Naar mijn gevoel is de naam verkeerd, we zouden moeten spreken van Vredesdag... Dag dat het eindelijk weer vrede was in ons land.
Het heeft niet lang geduurd... 22 jaar later was het weer boempatat.

En als we iets verder kijken dan onze eigen grenzen, dan vind ik potdorie geen enkele dag zonder oorlog !

Oorlog...
Ik probeer het me in te denken, dat ik een geweer vat, en ga schieten naar mensen die ik noch van bij, noch van verre ken...
Het lukt me niet echt.
Ik heb heel weinig vijanden, of mensen die ik verafschuw, maar als ik daar de ergste uit pak, dan nog kan ik me niet voorstellen dat ik een geweer pak en hem dood schiet.

Maar honderd jaar geleden was het hier volop oorlog, lagen soldaten op soms minder dan 50 meter van elkaar in het slijk, naar elkaar te loeren en naar elkaar te schieten. Of met grote kanonnen enorme obussen schieten naar de "vijand", mensen die je niet kent en die je zelfs niet eens ziet...

honderd jaar geleden was het vliegtuig nog een bijna nieuw gegeven, maar toch werd het meteen ingeschakeld om anderen uit te moorden.

honderd jaar geleden schoten ze met dodelijk gas naar elkaar.

honderd jaar geleden

Vandaag reed ik langs een spandoek met daar op een foto van een oude dame, en daarboven "Ons Louise 105 jaar oud !"... zij heeft die oorlog min of meer bewust meegemaakt. Misschien zijn de beelden wat vervormd door het feit dat ze dan maar 5 jaar oud was, maar op het laatste van de oorlog moet ze omtrent 9 geweest zijn, en daar moet ze zich zeker nog heel wat van herinneren. Ook van het feit dat de oorlog niet het einde was, na al die ellende en honger kwam dan nog de Spaanse Griep die miljoenen slachtoffers eiste.

En zij was goed dertig toen de tweede oorlog daar was, wellicht moest haar man naar het front, misschien kwam hij niet terug...

Twee oorlogen in één mensenleven...
En ze leeft nog steeds, dus is dat allemaal echt niet zo lang geleden.
En we zien de oorlog nog iedere dag weer op het kleine scherm van de TV... En die oorlogen zijn echt niet zo ver... Wat vroeger ver weg was, is nu eigenlijk heel dichtbij gekomen. Ze sturen vliegtuigen van ons naar ginder om te gaan vechten.
We zijn (weer) betrokken partij.

En waar de oorlog toen al, honderd jaar geleden, al uitgevochten werd met middelen waarbij je je tegenstander zelfs niet eens meer moest zien, is het nu zo dat ze gaan bombarderen men doden met drones, die bestuurd worden op zo'n manier dat het een videospelletje lijkt.

Oorlog wordt steeds onpersoonlijker. Technischer.

En weer zien we voor de ontelbaarste keer dat in veel van die oorlogen religie wordt misbruikt om oorlogen te verrechtvaardigen. En weer zien we dat leiders van die religies de troepen zegenen en dat de soldaten vechten voor God. (Hoe ze hem of haar daar ook mogen noemen).

Ach...
Het is zo makkelijk om overeen te komen.
Ruzie maken is veel lastiger.

djudedju

tot de volgende ?

hoestsiroop ???

Op TV zag ik reclame voor hoestsiroop.
Hoestsiroop ???
Maar ik kan al hoesten, ik zou veel liever een anti-hoestsiroop hebben !

Automaat... Ik rij met een Opel Combo, lichte vracht, dus kan ik alleen mijn vrouw meenemen, en slechts nu en dan, als zij niet mee gaat, een maat. Ik heb dus weinig automaten...

Vind je het ook zo heerlijk om te kolderen met taal?
Het is in ieder geval veel leuker dan te luisteren naar "De Zevende Dag"... Ik heb het het precies 38 seconden uit gehouden, en dan vlug vlug overgeschakeld naar een andere post waar ze maar één moord tegelijk deden, en daar won het recht zonder noemenswaardige tegenstand.

Je moet eens luisteren naar de stem van het volk... Op de rommelmarkt hoor je geen voorstanders meer van de regering, alleen tegenstanders.
Voor één keer heb ik niet mee gepraat, ik wou eens gewoon luisteren, zonder invloed uit te oefenen, en ik luisterde vooral naar mensen die me niet eens hadden opgemerkt. Dan stond ik kwansuis te kijken naar een of ander item in het kraam.

Als je zo luistert, dan staan we niet voor een hete herfst, dan staan we voor een brandende herfst !

Ik ben niet alleen met de overtuiging dat het opschuiven van de pensioenleeftijd in feite alleen bedoeld is om zoveel mogelijk mensen te doen sterven voor ze hun pensioen bereiken ! Met andere woorden men begint de regering af te schilderen als moordenaars. Dat gaat nog een heel stuk verder dan woed over het verlies aan koopkracht en dergelijke !

Het is momenteel niet leuk meer om bij de mensen te zijn. Je hoort niets dan woede.
Vandaar dat ik op zijn minst wou beginnen met een paar idiote taalmopjes.
Kwestie van je gedachten eens te op een ander spoor te zetten. Spaar je woede voor de betogingen en de stakingen, daar heeft het meer effect.
Straks komt er een staking in Antwerpen. Men begint er nu al te beven en te sidderen van schrik voor de wraak van de havenarbeiders. De burgemeester van dat stadje lijkt nu veeleer een Ward De Bever dan een Bart De Wever... Hij is al volop bezig om strategische plannen uit te werken waar en hoe hij de flikjes zou kunnen inzetten. Ik hoop dat de flikken eens mee staken, want ze zitten ook aan hun sociale verworvenheden.

Democratie is een systeem waarbij het volk regeert, bij monde van haar vertegenwoordigers. Als het volk ageert tegen die vertegenwoordigers, dan wil dat in feite zeggen, dat deze het volk niet meer vertegenwoordigen, en dat er derhalve geen sprake meer is van   democratie ...
... Hoe noem je die vorm van regeren dan? Juist ja, een soort dictatuur...

Het gekke is dat de mensen hen gekozen hebben... en van een deel van die oelewappers wisten ze wel degelijk wat ze er van mochten en konden verwachten, maar ze stemden er toch voor, vooral omdat de vorige het ook al niet zo goed deden.

Dat komt omdat het systeem ziek is. We denken nog te stemmen voor vertegenwoordigers, maar in feite stemmen we voor partijen, en die partijen worden geregeerd door een handvol potentaten. Dus stemmen we in feite voor potentaten en niet meer voor piet of paul of marie... En potentaten dat is synoniem van dictators...

Bovendien is het economisch systeem, waar heel ons systeem op berust, dood en doodziek. Het systeem kan maar leven als het groeit, en het kan in feite niet meer groeien. Het is aan het maximum toe gekomen.

Er is naar mijn gevoel meer dan om tegen te ageren dan alleen de regering... We moeten wellicht eens de moed hebben om alles te herdenken en anders te gaan leven, waarden niet alleen te leggen bij economische groei en productie. Maar daar is men wellicht nog niet aan toe.

Vrijdag zijn we naar Auchan geweest, onze voorraad gaan opdoen van niet-alcoholische aperitieven, zaterdag rommelmarkt in Wieze, en gisteren in Deinze. Mooie markten, maar bijna niets gezien dat ons interesseerde. Buiten één bronzen beeldje...
Wie regelmatig rommelmarkten bezoekt, zal ook wel al gezien hebben dat er veel soorten van verkopers bestaan. De meest interessante zijn volgens mij de mannen die in de week tegen een kleine vergoeding bereid zijn je zolder op te ruimen, of het huis van je overleden ouders leeg te halen. Dat zijn mannen die twee keer geld verdienen. Je moet ze betalen om de boel op te ruimen, en dan gaan ze die boel nog eens gaan verkopen op de rommelmarkt.
Ik vind die kramen interessant, omdat het veelal mensen zijn die de dingen verkopen die hen zelf niet aanspreken, en waar ze eigenlijk geen interesse voor hebben. Ze doen veelal ook niet eens de moeite om na te gaan wat de waarde is van de dingen die ze mee hebben. Daar kun je soms die verrassende koopjes doen, waar de mensen dan van praten als ze op TV in een programma als "Schatten op Zolder" horen dat dit kunstobject op de rommelmarkt gekocht is voor bijna niets...

Zo zag ik op zo'n kraam een bronzen beeldje staan. Het viel mij op, omdat ik nu eenmaal interesse heb voor Afrikaanse kunst, en dat het me verwonderde zoiets te zien op een dergelijk kraam met allerlei prullaria. Ik sprak de man aan: "Afrikaans?" Hij haalde de schouders op. Ik wandelde verder, en kwam langs de andere kant van de rij terug, om de dingen aan de overzijde te bekijken. Terug aan dat kraam gekomen ging ik nog eens terug, ik was er steeds meer van overtuigd dat het hier een Afrikaans brons was, Benin, Yoruba of iets uit die contreien... Hoeveel ? Vroeg ik. Hij noemde een heel laag getal, en ik bood nog een stuk lager. Hij ging akkoord. "Van waar komt het ?" vroeg ik... "Ik heb het gevonden op de zolder bij een oud vrouwtje die overleden was..."
Bingo ! dacht ik ! (Foto van een Afrikaans brons. Mijn beeldje is een dier, geen persoon)

Het is zo dat men die oude bronzen tegenwoordig namaakt, maar de kwaliteit leek me al heel goed te zijn, want bij de meeste nieuwe namaak zie je sporen van slordige afwerking... Maar het feit dat het van een zolder kwam van een oud mensje duid er op dat het wellicht echt oud is, en dus wellicht origineel... En dan heb ik de koop van mijn leven gedaan !

Ik moet het eens voor leggen aan een kenner !

tot de volgende ?

't Geluchte

Er is iets roerende op taalgebied... Men begint in te zien dat wij geen Nederlanders zijn, en dat Vlaams niet helemaal gelijk is aan het Nederlands. En waar we vroeger verplicht werden om Nederlands te leren, zijn er nu stemmen die zeggen dat ons Vlaams even goed is, en dat er geen een zinnige reden is om hier Nederlands te gaan kopiëren...

Ik weet het niet...
Eigenlijk vind ik het Nederlands een verrijking, die we best naast ons Vlaams kunnen leren. We moeten ons niet beperken ! Ik zou het dood en dood jammer vinden mocht ik een woordenboek nodig hebben om een boek te lezen van een Nederlander. Maar ik vind niets minderwaardig aan ons Vlaams, in tegendeel, ik denk dat iedereen automatisch een boontje heeft voor zijn eigen moedertaal. Het hemdje is nu eenmaal nader dan het rokje.

Alleen...
Waar beginnen we, en waar eindigen we ?
Taal evolueert. Je moet eens een boek (originele versie) van Stijn Streuvels ter hand nemen, en dat eens proberen te lezen. Het Vlaams dat daarin staat is bijna volledig verdwenen. Niet dat we het niet meer verstaan, maar het heeft een woordenschat die nu bijna niet meer bestaat. (Mijn titel wijst daar op !)

Als ik mijn taal vergelijk met de taal die mijn kleinkinderen spreken, dan zie ik daar zelfs een verschil in. Zij hebben veel meer Engelse leenwoorden opgenomen in de gewone spreektaal, maar tot mijn verrassing zie ik er soms ook Arabische woorden in, want ze hebben vriendjes of vriendinnen die Arabisch spreken op school.

Ik vind dat normaal.
Toen ik kind was trokken we aan moeders hand als we op de markt waren, om eens die zwarte meneer te zien met zijn spekken (Karaboedjah)... Een neger was een vreemd object, en op de wereldtentoonstelling te Brussel in 1958 stond er een negerdorpje tentoon...
Als je in een stad loopt die een beetje stad is, ben je veeleer verwonderd een straat te doorlopen zonder dat je een medemens van vreemde origine tegen komt, dan het omgekeerde. We zien mensen met Aziatische trekken (die we gemakshalve allemaal tot Chinezen benoemen), mensen met negroïde trekken, mensen met die duidelijk Arabische kenmerken, en mensen die er helemaal als ons uitzien, behalve dat ze ondereen een taal spreken waar je geen woord van snapt.
Je rijdt op de autostrade, en je kijkt voor de lol naar de nummerplaten van de auto's en vooral bij de vrachtwagens zie je allerlei nationaliteiten, soms zelfs met afkortingen waar je niet eens van weet welke landen dat nu weer zijn...
(Er zijn dan ook in de loop van mijn bestaan al heel wat landen bijgekomen of veranderd van naam of gesplitst in drie vier nieuwe landen)

Die werken hier, velen leven hier, en hun kinderen zitten op school met mijn kleinkinderen. Dat daar soms een inbreng is van een andere taal lijkt me logisch. Zelfs zonder die inbreng hebben wij in ons Vlaanderen al de neiging om woorden te adopteren, omdat ze net iets anders bijbrengen dat het Vlaamse equivalent. Neem nu het Duitse überhaupt, dat net iets anders is dan ons bovendien...dat gebruiken we al heel lang om net dat iets meer te beklemtonen dan we met ons eigen woord doen.

Onze taal is dan ook een levende taal, en we moeten echt niet gaan vastroesten in de taal van toen. (We mogen die ook niet helemaal vergeten, maar er is een verschil tussen spreektaal, gebruikstaal en woordenschat.)
Wij hebben geen nieuwe woorden geschapen voor onze radio, onze televisie (we zeggen tegenwoordig zelfs teevee (TV)) en al die andere nieuwe verworvenheden. We hebben de vreemde woorden opgeslorpt in het Vlaams, het soms een eigen klank gegeven, maar we slorpen ze op en verrijken er onze eigen taal mee.
Dat onze kinderen en kleinkinderen dat ook doen moet ons niet verwonderen. Net zo min als we verwonderd moeten zijn als ze soms verbaasd naar ons kijken omdat we iets zeggen dat niet meer tot hun taal behoort...

Onlangs hoorde ik zo iets uit ons dagelijkse leven... Een stagiair-verpleger werd er op gewezen dat "de dieë van kamer 17 mist een beetje, je moet er niet altijd op letten als ze weer iets broebelt"... Toen kamer 17 belde, ging de stagiair er naar toe, en hoorde de dame vertellen dat ze naar de koer moest. Heel vriendelijk reageerde onze stagiair daar op dat hij straks wel met haar eens naar buiten zou wandelen, als het goed weer werd... Tot hij een paar kamers verder een man had die ook naar de koer moest. Die man zag de stagiair schrikken, en zei vriendelijk dat het niet erg was, dat hij maar moest pissen... De stagiair is dan heel snel terug gelopen naar kamer 17 om de dame alsnog te kunnen helpen... (Echt gebeurd !!!)
De jongeman kende de uitdrukking "naar de koer gaan" helemaal niet, dat behoorde al niet meer tot de spreektaal van zijn ouders, en al helemaal niet tot de taal van de jongeren... Hoe kon hij ook weten dat dit gewoon wilde zeggen dat ze naar de WC (van het Engelse Water Closet) moesten, en dat ze dat zegden in wat in hun tijd een beschaafde uitdrukking was...

Taal moet leven, taal moet evolueren, taal moet groeien en krimpen, zich aanpassen aan het leven van vandaag...
Daar is niets mis mee, en dus is er zeker niets mis met het Vlaams ten opzichte van het Nederlands. Integendeel, wij verrijken de taal ! Net zoals zij onze taal verrijken !

tot de volgende ?

zieke zomerblaren

Heb je dat ook ?
Als je nu naar de bomen kijkt? Zie je dan ook met weemoed al die bladeren ziek worden, sterven en vallen?
Denk je dan ook aan dat gedicht van Guido Gezelle "... Hoe zeere vallen ze, de zieke zomerblaren..."
Of ben jij ook van die jongere generatie die niets meer heeft met die gedichten?
Niets meer heeft met stilstaan bij de natuur en de gang van het leven er in?
Ik pijnig mijn hersenen om me te herinneren hoe ik naar die dingen keek toen ik nog een pak jonger was, toen ik nog gezond was en niet gekluisterd aan mijn stoel...
Maar ik kan het me niet herinneren.
Heb jij dat ook ?
Herinner jij je nog hoe je 10 jaar geleden de herfst hebt ervaren?
Was je blij dat de noten er weer waren, ging je wandelen in het bos, schoppen in de samen gewaaide blaren ? Rook je met diepe ademteugen de milde geur van de rottende blaren in het bos?
Ging je hurken bij die mooie paddenstoel - rood met witte stippen - en keek je steels of je niet ergens kabouter Spillebeen zag wippen?

Of had jij ook dat wee gevoel dat gepaard gaat met het sterven, het sterven der natuur ?

Ik vermoed dat het ouder worden, en mijn ziekte, heel wat te maken hebben met dat weeë gevoel dat herfst en winter me ieder jaar weer geven. Waarschijnlijk had ik vroeger veel minder tijd om naar buiten te kijken en te pogen met alle krachten van mijn gedachten de blaren aan de boom te houden. Waarschijnlijk ergerde ik me gewoon aan het vroeg donker zijn, en hoe ambetant dat was om te rijden met de auto.

Waarschijnlijk vond ik die blaren gevaarlijk op de weg, dingen die de remafstand schromelijk kunnen beperken, en dan al die fietsers die niet beseffen hoe onzichtbaar ze zijn zonder een degelijk achterlicht.

En de winter zal me vooral geërgerd hebben als er sneeuw of ijzel was, en het werken er gevaarlijker door werd... En de zondag met de kinderen naar de bossen of naar die dreef in Etikhove waar al die notelaars staan (Staan ze er nu nog ?), om noten te rapen, en bruine vingers te krijgen die je in geen week weer netjes krijgt... Vertelde je aan de kinderen hoe je met die bolsters bister kunt maken, om meubels te kleuren... Raapte je ook beukennootjes, en leerde hen hoe lekker die piepkleine nootjes wel zijn. (In de zomer trok je een halm van de tarwe af, wreef het kaf er af, en leerde hen hoe je door dat halfrijpe graan te kauwen je plots vaststelde dat je een soort kauwgom overhield in je mond...)

Je leerde hen een en ander over de planten, dat is goed voor thee bij de valling, en dit daar gebruikt men tegen wratten... En het zaad van deze plant is lekker en gezond voor de kanarie.

Nu dank je aan het vroeg donker worden en het grote afsterven...
En denk je aan het feit dat ze dit jaar wellicht ook nog eens je avonden zullen vergallen met het uitschakelen van de elektra... Wat met je aquarium ? De verlichting werkt met een tijdsklok, dus zullen die beestjes om 17 uur in het donker komen te zitten, en uren later plots weer licht krijgen gedurende uren van de nacht, en ik zal op een stoel moeten kruipen om die tijdsklokken weer bij te regelen, keer op keer. De TV zal niet zo maar weer opstarten, nee, eerst zal het programma moeten worden opgeladen. De diepvries zal een heel end draaien om terug op temperatuur te komen, de centrale verwarming zal draaien alsof ze niet meer zal stilvallen, de wereld zal plots pikdonker lijken en wie op de baan is zal dubbel moeten opletten. Gaan de verkeerslichten nog?
Plots lijkt dat grote sterven nog veel doodser en dodender.

In heel oude tijden smeerden de Romeinen de veroordeelden in met pek, kruisigden ze en staken ze in brand als "vrolijke" straatverlichting. Zouden politici goed branden?

tot de volgende ?

Het kerkhof, bij het leven

Vroeger was het kerkhof inderdaad te beschouwen als "hof bij de kerk", veelal zelfs rond de kerk. Gewoonlijk was het netjes onderhouden, had het iets weg van een tuin, waarin dan de graven lagen.
Om al dan niet echte hygiënische redenen verplichtte de staat om de kerkhoven buiten de bebouwde kom aan te leggen. (Men beweerde - al dan niet terecht - dat de lijken begraven in de dorpskom kwade invloed hadden op het putwater. In veel gevallen zal dit ook echt terecht zijn geweest, zeker in de steeds drukker bewoonde kernen).

Toen zijn de kerkhoven bijna allemaal verhuist naar de rand van de steden, en waar het steden of dorpen waren met meer dan één kerk, werden het gemeenschappelijke kerkhoven. Na wat tegenstrubbelen werden de kerkhoven ook aanvaard door de kerk.

(Leuk detail: In Eine (Oudenaarde) ligt een kleine brouwerij (Cnudde) vlak bij het kerkhof. De brouwer vertelde grinnikend dat zijn bier smaak verloren had door dat het kerkhof verhuisd was)

De naam is gebleven, ook al hangt men overal bordjes met wegwijzers naar de Gemeentelijke of Stedelijke begraafplaats, iedereen blijft het een kerkhof noemen. Het kerkelijke blijft op meer dan een manier zijn invloed hebben op deze begraafplaats ! Het meest gebruikte symbool op het graf van de overledene blijft het kruis, ook al was de overledene helemaal niet christelijk. De enige vaste uitzonderingen zijn zij die het uit -een andere religieuze overtuiging- niet willen hebben, en opteren voor een ander religieus symbool.
Toch zie je stilaan ook steeds meer graven zonder symbool verwijzend naar een geloof.

Op allerheiligen/allerzielen gaat zowat iedereen naar het kerkhof om eer te betuigen aan zijn of haar overledene. Ook de mensen die helemaal niet van die overtuiging zijn, gaan meestal dan op die dagen of vlak er voor, opdat hun graven er netjes zouden bijliggen, en er een bloempje zou staan.

Hier en daar zie je dan een opvallend graf, niet onderhouden, geen bloempje... Dit zijn geen graven van mensen die zich obstinaat verzetten tegen de religie, maar graven van mensen die geen (dichte) familie meer hebben, die nog de moeite doen om eens aan die doden te denken.

Ergens raken die graven mij veel dieper dan al die overdadig bebloemde graven. En ik verwijl dan ook eens in gedachten bij die sukkels die vergeten lijken door de gehele mensheid...

Maar globaal gezien kun je stellen dat op die dagen ieder graf wel zijn bloempje krijgt... Het meest absurde dat ik ooit heb meegemaakt is dat men de bloemen van het ene graf gaat stelen om het op een ander graf cadeau te doen. Ieder jaar zetten Anny en ik een potje kunstbloemen op het graf van onze Koen, die kunstbloemen staan er dan heel de winter, weer of geen weer mooi te zijn. En ieder jaar schrijf ik met onuitwisbare stift onderaan de pot, de naam van Koen op de pot. Onze Veerle had het potje bij ons thuis gezien, en ook bewonderd als zijnde mooi. Toen zij naar het kerkhof ging, waren wij er al weer weg. Tot haar grote verbazing zag Veerle het potje niet bij Koen's graf staan ! Zij is dan heel het kerkhof afgelopen, en aan de andere kant van het kerkhof heeft zij het potje - met de naam er nog op - gevonden op het graf van een ander !!!

Dat is voor mij de bevestiging van het feit dat er heel wat mensen zijn die niet voor de dode gaan, maar voor het oog van de mensen ! Wat zouden "ze" zeggen als ik geen potje zet op het graf van ...

Eigenlijk behoor ik eerder tot de groep mensen die niets aan dat kerkhof en de cultus van de graven vind.. Voor mij is onze Koen veel meer in mijn hart dan op dat kerkhof. En Anny en ik zouden veel eer gekozen hebben voor uitstrooiing dan voor  bijzetten in het columbarium, maar de kinderen wilden "iets" hebben om naar toe te kunnen gaan. Dus gaan wij dan ook maar, ook al ligt voor ons onze Koen daar niet... Onze Koen is nog steeds en altijd bij ons.

Op die manier lijkt het kerkhof ook een vertraagd afscheid nemen van...
Hij of zij is nog niet helemaal weg. Hij of zij ligt er nog. We kunnen er nog naar toe om eer te betonen. Dat was ook de reden waarom we vroeger graven hadden met een "eeuwige" vergunning. In de tijd was dat voorbehouden aan de rijken, maar door de stijgende welvaart konden steeds meer mensen dat, en namen die graven in aantal toe. Tot de wetgever inzag dat het zo niet kan en dat men geen "eeuwige" vergunning meer gaf. Men kon wel een vergunning kopen voor een groot aantal jaren. (In veel gemeenten is dat dan 50 jaar).
Bij die graven vind je veelal de mooiste graven qua uiterlijk, en zijn sommige kerkhoven eigenlijk verworden tot een soort monumenten-park, waar velen gewoon eens door wandelen om al dat moois te bekijken...

Soms zie je daar ook een evolutie in van de gebruiken... Zo zijn het graf van mijn overgrootouders en mijn grootouders er nog, maar die van ons vader en moeder niet meer... En mijn oudste zus heeft beloofd dat zij die oude graven nog ieder jaar eens zal bezoeken en opfleuren, net zoals ik dat deed voor nonkel Julien en tanteke... (Vergunning van 50 jaar !)...

Wij doen dat, want een belofte is heilig. En we staan dan ook bij die graven eens stil, in stil gedenken...

... maar eigenlijk is dat, als je het nuchter bekijkt, een beetje gek...
Want in of onder dat monument is allang niets meer terug te vinden dat ons nog zou verbinden met die mensen. Het is alleen een geestelijk iets, iets van je gedachten... en daar hoeft geen monument voor te bestaan.

In de loop van mijn leven heb ik al zo veel vrienden, kennissen en familieleden verloren, dat ik ze niet eens meer kan opnoemen... En bij sommigen is het slechts heel sporadisch dat ik nog eens aan hen denk... En dan is dat nog niet specifiek aan hen, veeleer een terugdenken aan een bepaald gebeuren, waarin die persoon dan ook een rol speelde... Dan hapert dat verhaal even, en sta je stil bij dat overlijden...en dan gaat het verhaal door.

We leven niet met de doden. We zijn er wel de vrucht van.
Alle mensen die een rol of rolletje speelden in ons leven, hebben een spoor nagelaten in ons menszijn.

Als ik een vergelijking mag maken, dan denk ik aan een stuk rots, die, losgekomen van de berg naar beneden valt, onderweg naar de vallei rolt hij en springen er stukken en brokken van af. Hij valt in de rivier, en wordt door de kracht van het water verder gerold, steeds weer botsend en slijtend, tot er een mooie ronde kei overblijft. Die kei zijn wij, en al die botsingen die ons vormden, dat zijn de mensen die we ontmoet hebben en die een rol of rolletje speelden in ons leven. Hoe ouder we worden, hoe minder diep de groeven worden die ze slaan, niet omdat ze minder doen, maar omdat wij door het leven glad gesleten zijn, en het veel moeilijker is om van een ronde kei nog iets af te slaan...

Wij kregen meer weerstand in en door het leven. Wij worden niet zo makkelijk meer gekwetst, en we kwetsen ook andere minder makkelijk.

Gelouterd... door het leven
Mocht de mens die ons al heel vroeg is ontvallen, terug komen in ons leven, zou hij of zij ons dan nog herkennen in die ronde gladde kei ?

tot de volgende ?

... en weer twee !

Het is niet te geloven, maar plots lijken er weer overal wandelstokken op te duiken...
In Gent (Flanders Expo) is het niet alleen plezant omdat we dan een lange babbel hebben met de achterneef van Anny, maar het is ook telkens een mooie rommelmarkt.

En voor mij kon de dag niet meer stuk ! Ik heb er weer twee wandelstokken gekocht, een Afrikaans, met gebeeldhouwde koppen (en van dat loodzware hout), en een heel mooie, heel speciale, in een soort marquetterie... Maar niet echt. Ik denk dat men stukken hout van de meest diverse soorten aan elkaar heeft gelijmd en op die manier één stok heeft gemaakt. Die heeft men dan afgedraaid, zodat er een mooie ronde stok is ontstaan die bestaat uit allemaal andere soorten hout. Het is wel heel mooi, en Anny suggereerde al een paar keer dat ik die moet gebruiken, hij is mooi !

En om het nog gekker te maken, ik vond ook nog een mooi Afrikaans beeldje (Senufo)... Het ziet er oud uit, maar ik ben er niet zeker van. De aankleding van het beeld lijkt me wat te nieuw en te mooi, al kan het natuurlijk wel dat men nieuwe "kleren" aan een oud beeld bevestigde... Maar hoe dan ook, het is een mooi beeldje, in die typische stijl van de Senufo-stam.

Ik heb het al gezegd, je kunt honderd markten aflopen en niets vinden, en dan plots lijkt het vol te liggen. De Afrikaanse kunst heeft meer dan een jaar op een heel laag pitje gestaan, bijna niets moois te vinden, en wat er lag was veel te duur voor mijn hobby, en nu lijkt het plots weer overal op te duiken en kelderen de prijzen.

Beursspeculatie in Afrikaanse kunst ? Het is in ieder geval een bizar fenomeen. Iets wat ik ook geleerd heb in de loop der tijden, is van wat je interesseert ook de prijs te vragen, ook als je er van overtuigd bent dat dit een heel stuk boven je budget ligt, want soms krijg je dan een verrassing cadeau, en hoor je een prijs die onmogelijk laag ligt. Ik heb hier beelden staan waarvan je verwacht dat ze minstens 100 euro zouden gekost hebben, die ik kocht voor zeven, acht euro... Gewoon niet te doen ! Hoor je een prijs die maar iets boven je budget ligt, dan moet je beginnen met behoorlijk zwaar af te bieden. Ik begin dan gewoonlijk met een beetje geringschattend: "Da's wel een beetje duur hé ???" Krijg ik geen reactie dan ga ik verder, en soms is dat weggaan al voldoende om te horen " Wat zou jij er dan voor geven?" en dan kan het spel van op- en afbieden beginnen... Begin laag, maar doe geen belachelijk bod, je moet je bod eventueel kunnen verantwoorden op een logische manier. Het is immers zo dat veel van die mensen geen specialist zijn in de materie, en dat je ze met zinnige argumenten kunt overtuigen, en meestal hebben zij die dingen uit een opkoop van een leegstaand huis of een zolderopruiming, waarbij ze in veel gevallen niet alleen niet betaald hebben, maar ook nog betaald werden om de boel op te kuisen... Je hebt dan een werkelijke marge om te onderhandelen !

Ik ben helemaal geen specialist, maar ten opzichte van de doorsnee ben ik dat wel. Ik ken er immers iets van, waar de meesten er niets van kennen. Ik heb al de vraag gekregen "Wat zou jij daarvoor vragen?", omdat ze weten dat ik wel iets van de waarde van die dingen weet. Als je hen dan goede raad hebt gegeven, dan kun je de volgende keer, als er iets is dat wel je gading is, rekenen op een gunstprijs... dienst en wederdienst.

Daar wij zowat iedere week op de markten te zien zijn, in een betrekkelijk klein gebied, zijn er heel veel kramers die ons kennen, en velen er van behoren dan ook tot een soort kennissen-kring, er is een wederzijds kennen en je kunt rekenen op een bijna automatische prijsaanpassing in je voordeel. Ik overdrijf niet, je ziet iets staan met een etiket 20 euro er op, ik kijk er naar, en de verkoper zegt, heel stilletjes "Voor u 12 euro !"....

Dat is het leuke van de markt, die babbel, die "vriendschap"... In Gent komt er een man naar me toe, ik ken hem als de man die op alle markten te zien is met reclame voor de rommelmarkt van Welle... " Ik zit in de mizerie, man ! Gisteren is mijn vader gevallen, en nu ligt hij met een been en zijn heup gebroken in het hospitaal ! " " Oei, dat is erg (en de man voor me lijkt een end in de vijftig) Hoe oud is je pa?" "Vierentachtig !" Oei, aan diene ouderdom ! dat is kwaad !" " Tedju, dat is van die pillen hé, en hij drinkt dan nog graag een glas wijn, en die twee te samen !" Ik knik en trek een bedenkelijk gezicht... " 't Beste hé !" "Danke..." zegt hij, het hoofd schuddend alsof hij het al heeft opgegeven...
Anny vraagt: "Wie was dat? Kende den diene?" Ik leg haar uit dat dit de man is van de briefjes van Welle... "En kent hij u ?" "Alleen van die briefjes en van eens een vlugge babbel"... Anny zwijgt eventjes... " Toch raar hé, dat hij dan tegen u van zijn pa begint?" "Hij zal het eens hebben moeten kunnen zeggen tegen iemand zeker..." Dat maakt voor mij "DE" markt... Een wat vage onbestemde vriendschap, ik ken hun naam niet, en zij wellicht ook de mijne niet, maar op de markt horen wij tot hun intieme kring. Snap je nu waarom ik niet noodzakelijk iets moet vinden, iets moet kopen, om een leuke markt te doen?

Mensjes kijken, mensjes ontmoeten, mensjes aanspreken, samen met mensjes lachen, samen over hun zorgen praten... Ik vind het heerlijk.

tot de volgende ?

Priester Midden de Kerke...

Als man, die van heel dichtbij geconfronteerd is geweest met pedofilie, wil ik, heel kort ook eens nadenken over "de pedofiele priester"...

Het is héél erg moeilijk om pedofilie te vergeven... Als ik me niet vergis zei zelfs Jezus, de Christus, dat wie kinderen iets misdeed, beter met een molensteen om de hals, in het diepste van de zee werd geworpen.

De reden waarom vergiffenis zo moeilijk is, is omdat je ziet dat de getroffen kinderen eigenlijk nooit meer echt volledig vrij worden van wat hen is aangedaan. Heel hun gedrag, hun leven, hun kijk op de medemens wordt blijkbaar blijvend beïnvloedt door wat ze ondergaan hebben.

Daardoor is de daad op zich nooit ten einde, er komt nooit een einde aan de gevolgen. Geen wonder dat dan vergiffenis zo verschrikkelijk moeilijk is.

Een tweede zaak is of je de dader een nieuwe kans moet bieden om te fungeren in de maatschappij. . .

Daar moet je naar mijn gevoel twee zaken voor ogen houden.
1) Als ze hun straf hebben uitgezeten, dan lijkt het dat die straf ook werkelijk moet ten einde zijn.
2) Maar het is een soort van misdaad die uiteindelijk nooit een einde kent bij de slachtoffers, het is dus een verschrikkelijk iets voor de slachtoffers om de dader zo maar terug te zien in hun oude functie, functie die hen gelegenheid gaf om tot dergelijke daden over te gaan.

Dus moet men wel de straf zien als beëindigd, maar moet men rekening houden met de slachtoffers. Dus moet men in ieder geval dergelijke mensen niet meer een beroep laten uitoefenen waarbij zij meer dan normaal kansen krijgen om terug over te gaan tot nieuwe daden van pedofilie, en men moet zorgen dat de dader nooit meer in de omgeving van zijn slachtoffers en hun rechtstreekse familie kan komen.

Dus, voor mij mag die priester beschouwd worden als iemand die zijn straf heeft gehad, mag hij terug in de maatschappij komen, maar met restricties in die zin dat hij niet meer de gelegenheid op een schoteltje krijgt aangereikt om opnieuw tot pedofilie over te gaan. Laat hem ergens priester zijn in een bejaardentehuis of zoiets, waar geen kinderen zijn. En dat op een plaats die behoorlijk ver is van de woon- en werkplaats van zijn slachtoffers.

En eerlijk, uit eigen ervaring kan ik je zeggen dat het héél erg moeilijk is om zelfs maar over vergiffenis te denken, als het gaat over je eigen bloed !

Meer wil ik daarover niet kwijt.

Tot de volgende ?

Herfstfeest

Gisteren was het weer Herfstfeest van Ziekenzorg Mater-Welden in De Drie Sleutels...
Iets voor twaalf uur stonden Anny en ik daar voor de deur, want Anny zet ook voor het feest de koffie... en met die grote ketels moet je dat al heel vroeg opzetten. Mijn taak was het smeren van de boterhammen (22 broden !!!). Er waren rozijnenbroden en koekebroden. Nadat de koffiemachines gevuld waren en aan het werk, kwam Anny helpen met smeren.

Tegen dat we gedaan hadden met smeren had ik al weer heel veel pijn... De reden is simpel, je kunt niet smeren terwijl je op de tafel leunt, dus moet je rechtop zitten, en daar dit een hele tijd duurde, was dit voldoende om pijn te hebben. Anny kreeg ook pijn van het smeren, gewoon omdat zitten nu eenmaal pijn doet bij haar.

Maar och, het is voor een goed doel en dus hebben we het er voor over.

Rond 13 uur kwamen er al een deel van de medebestuurleden aan, die 's morgens al de tafels al hadden gezet, de tafels hadden gedekt, prachtig versierd ( door Beningna), de tafels met de vele tombolaprijzen stonden er ook al, en Anneke had de broden al gehaald bij de bakker.

Zo'n feest heeft heel wat voeten in de aarde ! Er is heel wat werk aan, maar het moet en is voor de leden werkelijk een feest ! Als attractie kwam Lucien Cleppe een monoloog brengen, een sappige versie van Charelke Dop van Ernest Claes. De man is een gekend acteur, die onder meer gekend is door zijn rol in de leuke film van AVS (regionale TV) waar hij een van de broers (boeren) was, onder de duim gehouden door hun zus Cordule...

Iedereen heeft genoten, het was passend in het jaar van de herdenking van 100 jaar Groote Oorlog, dat we iets over die oorlog brachten. Ook al was het over een minder heldhaftige rol, maar oh zo menselijk... Charelke Dop was een zwarthandelaar, die zeer zorgvuldig te werk ging, en na de oorlog zelfs gedecoreerd werd voor zijn vaderlandsliefde... Oook toen al regeerde het geld, en Charelke was rijk geworden...

Het was voor iedereen een heel herkenbaar iets... en het werd leuk en sappig verteld door Lucien !

Nadien was er de koffietafel, iedereen genoot van de lekkere koffie en lekkere boterhammen. En tot besluit werden de prijzen uitgeloot en iedereen had prijs in de mooie gratis tombola. (Er waren onder meer enkele van de dakpannen die we gemaakt hadden in de hobbyclub van Ziekenzorg !)

Maar waar het feest voor de leden dan voorbij was, kwam er voor de medewerkers nog heel wat werk... De boel opkuisen, tassen, bordjes afruimen en afwassen, de tafelversieringen en de kaarsjes verzamelen, de papieren tafelkleden oprollen en in de afvalcontainer doen, en de tafels en de stoelen... Maar op dat moment kwam men ons zeggen dat er 's anderendaags weer een activiteit was, en dat de tafels mochten blijven staan... Oef ...

Na een uur heb ik Anny van achter de wastafel gehaald, en haar bevolen te stoppen. Ik zag dat ze enorm veel pijn had, maar ze wil dat niet tonen. Gelukkig steunden alle mensen in de omgeving me, en Anny stopte... We hebben afscheid genomen, en aan de anderen het resterende werk gelaten. Thuisgekomen heeft Anny zich neergelegd in de zetel... We hebben nog wat TV gekeken (Het lichaam van Coppens, ons wekelijkse stukje leuke wetenschap op VTM)

En dan zijn we de trap opgesukkeld, en ons neergelegd in het bed, mort pour la patrie...

tot de volgende ?

(Op de foto: geboortehuis Ernest Claes)

45 jaar Internet

Nee, ik ga hier geen geschiedenisles geven, ik moet eerlijk bekennen dat ik van deze geschiedenis eigenlijk heel weinig ken, buiten het feit dat het ontstaan is uit een militair netwerk (Ik meen dat dit Intranet noemde ???). Verder gaat mijn kennis niet, en voor één keer interesseert een stuk geschiedenis me niet echt.

Maar Internet op zich, dat vind ik een grandioos ding ! Het is bijna letterlijk een deur op de wereld. Als er een ding is waardoor de wereld als klein ervaren wordt, dan is het dat internet. We kunnen rechtstreeks praten en elkaar ondertussen bekijken, we kunnen bijna ongelimiteerd kennis nemen van alles en nog wat, het is het middel waardoor heel wat aan het licht komt, het is ook iets wat enorm misbruikt wordt, en waar malafide personen geld uit de zakken kloppen van argeloze gebruikers.

Wie het echter voorzichtig en met overleg gebruikt, heeft heel de wereld aan zijn voeten. Eén ding spijt me, dat is dat ik onvoldoende talen ken om ook die dingen te lezen die je alleen in vreemde talen vindt. Ik moet eerlijk toegeven, dat waar ik verbaal behoorlijk uit de voeten kan met Engels en met Frans, ik vaststel dat lezen iets héél anders is. Niet alleen door het feit dat je niet steeds de link legt legt tussen het geschreven woord en het gedrukte, maar ook omdat mensen nu eenmaal een andere, veel uitgebreidere woordenschat gebruiken in schrijftaal dan wel in spreektaal. Ik zou regelmatig een woordenboek moeten gaan raadplegen, en ook al kan ik dat ook al op dat internet, ik doe het bijna nooit... Ik ben wellicht een beetje lui, maar het breekt ook de voor mij heel belangrijke band met de wereld die voor mij opengaat bij het lezen van een tekst.

Het voelt een beetje aan alsof je midden in een vrij-scène moet stoppen om op te zoeken waar BH voor staat... Je lust in vrijen zou wel héél sterk bekoelen op die manier. Voor mij bekoelt het lezen als ik moet gaan nadenken over de betekenis van een woord. Dus ga ik door gans de zin te lezen pogen de betekenis van het woord te achterhalen, maar geef toe, dat is lang niet altijd evident.

In mijn beroep moest ik heel vaak redevoeringen geven aan arbeiders, en ik heb het altijd als een must gezien, dat ik dat deed met woorden die tot het dagelijkse jargon hoorden van de mensen. Ik had geen behoefte het intellectueel niveau van die mensen op te krikken, nee, ik wilde een boodschap meegeven. Misschien stel je dat ook soms vast in mijn teksten, ik zal eerder iets omschrijven dan een geleerde term te gebruiken, het is gewoon een reflex geworden om me op die manier uit te drukken.

Wellicht doet dat mijn weerzin in het opzoeken van geleerde of vreemde termen nog wat toenemen, en werkt dit mee om me ongelukkig te voelen bij het "moeten opzoeken"...

Terug naar Internet... Ondanks kwaadwilligen die je opzadelen met virussen, Trojaanse wormen en andere onhebbelijkheden, oplichters die pogen je bankgegevens buit te maken om je rekening te kunnen plunderen, mensen die je adresgegevens inpikken en verkopen aan "de commercie"  blijf ik het een zalig ding vinden. Ik kan dagen zoet zijn met lezen en het verrijken van kennis die ik wellicht nooit zal nodig hebben. Ik sta verbaasd te kijken als ik bij conflicten eens de uitleg van beide zijden bekijk. En het verwondert me helemaal niet als ik een reporter hoor verklaren dat hij stopt met dit werk, omdat hij het niet meer aan kan te liegen in opdracht. Nee, ik heb het niet over een reporter uit een of andere dictatuur, de man werkte in het land van de vrijheid (?) de USA...

En ik stel weer eens vast dat het nog steeds juist is, dat hoe meer je weet, hoe meer je beseft dat je niets weet... Maar als ik dan eens in een gezelschap zit, dan stel je weer vast dat die mensen dingen weten waar jij nog nooit aan hebt gedacht, en je hebt weer een hele wereld voor je liggen om op te zoeken, je in te verdiepen, bij te leren... en zoveel te weten dat je weet dat je het niet weet.

Ik vind het heerlijk... dan daar over te kunnen nadenken, en je eigen conclusies te vormen, weldoordacht op basis van een massa informatie. Conclusies waarmee je de goegemeente eens kunt doen opschrikken.

Ach, ik ben er mij heel goed van bewust dat ik een dikke kans heb iets te missen, en daardoor misschien iets te veel naar rechts of naar links te schuiven in plaats van het netjes in de waarheid in het midden te plaatsen... Maar dat biedt dan net weer de kans om bij te leren uit de reacties.

Last but not least... Internet hoort bij mijn pijnstillers ! Het is één van die dingen waar ik zo intens kan mee bezig zijn, dat de pijn ietwat naar de achtergrond schuift... En dat is voor mij misschien wel het opperste van het internetgeluk...

tot de volgende ?

Blinkende graven

Straks gaan we naar het graf van nonkel Julien en tante Irene, en vandaar naar dat van onze Koen, met emmer, borstel en dweil en... bloemen en bloemstukjes... De grote jaarlijkse opkuis...
Ik weet zo al, uit ervaring, dat we er niet alleen gaan lopen. Heel het kerkhof zal vollopen met mensen die bezig zijn met de jaarlijkse opkuis van "hun" grafmonumenten. Want straks is het Allerheiligen, en worden de kerkhoven overspoeld met mensen die nog eens, één keer in het jaar, hun doden komen bezoeken. En geef toe, als je bezoek verwacht, dan zorg je toch dat je huis netjes is?

Eigenlijk ben ik niet zo aan dat bezoek aan het kerkhof... Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zorgt ook dat "het proper ligt". Wat het graf betreft van nonkel Julien en tante Irene, daar heb ik het beloofd dat ik dat zou doen, zo lang we kunnen. Na het overlijden van nonkel, voerde ik tante op die dagen, en hielp een beetje om het graf te kuisen, en toen ze bij een van die gelegenheden heel goed zag dat na haar overlijden het graf er desolaat zou bij liggen, drong ze er op aan of wij tenminste niet voor hun graf zouden willen zorgen. Ik heb het dan beloofd, en belofte maakt schuld. Bovendien is hun graf net zoiets als haar verblijf in het rusthuis... Er komt geen kat meer kijken. Mochten wij ook niet meer gaan, dan zou het graf er na een paar jaar vuil en desolaat bij liggen. En dat terwijl wijlen nonkel Julien er bijna wekelijks naar toe ging om te zorgen dat het steeds picobello was en steeds een bloempje had. (Want zijn enige zoon die al heel vroeg is gestorven, ligt bij hen in het familiegraf).

Mij doet dat ergens pijn: als ze de levenden al vergeten, hoelang denken ze dan nog op de doden?

Voor mij hoeft daarvoor geen kerkhof, geen grafmonument, geen uiterlijk vertoon... Als ik aan onze Koen, onze ouders en andere familieleden, vrienden, kennissen die ons ontvallen zijn denk, dan heb ik steeds het gevoel dat ze me veel nabijer zijn in mijn hart, in mijn geest, dan op dat kerkhof.

Maar je geeft toe aan de maatschappelijke druk, en je gaat toch, en je zet ook een bloempje bij wat voor mij maar een steen is...

Er is niets mis met deze vorm van maatschappelijke druk, want ik denk, nee, ik weet dat er wellicht velen zouden zijn, die zonder dat duwtje in de rug, gewoon nooit meer zouden denken aan al die mensen die voor ons gingen. In die zin vind ik het goed dat die obligate kerkhofgang er is. Maar mij mogen ze uitstrooien, net zoals mijn moeder, dan is er niets meer om naar toe te gaan, buiten het echt herinneren, in je hart.

Hoe ouder je wordt, hoe dichter je bij je eigen dood komt, hoe meer je stil staat bij al die mensen die je hebt verloren op je levensweg... Je ouders, een broer, een kind, heel wat familie tantes, nonkels, neven en nichten, verschrikkelijk veel bekenden en zelfs een paar echte vrienden... Te veel om ze nog stuk voor stuk voor je geest te halen, en soms zit ik dan wel eens te blederen in dat pak met al die doodssanctjes, en spijt het me dat ik die niet heb verzameld van in mijn jeugd. Want ik mis er, waar ik ook wel eens aan denk, en waar ik niets meer heb om meer te herinneren.

Ik schreef onlangs dat je als oudere mens ontzettend rijk bent aan herinneringen, aan ervaringen, maar ook aan verdriet en blijdschap.

Gaan we echt dood? Helemaal ? Of is er werkelijk nog iets na de dood ? Ik weet het niet, maar doet het er eigenlijk toe? Wat er toe doet, dat is dat we leven op zo'n manier dat we iets betekenen voor de anderen, iets goeds, iets waardoor ze glimlachen als ze aan je denken. De rest is allemaal bijzaak, en als je zo geleefd hebt, en er is iets na de dood, dan zul je ongetwijfeld ook daar bij de goeden zitten.

Ach, je ziet het, zelfs bij mij is het goed om een Allerheiligen te hebben, om eens met de neus op al die overledenen gedrukt te worden, nog eens te treuren bij het verlies van wat die mensen voor je betekenden ...
Menslief, ik hou van je !

tot de volgende ?

Mist

Nu de bietenberg weg is, en je opstaat met de verwachting van een mooi landschap voor je te zien, is het mistig.
Je ziet hooguit een tiental meter van de bruine gulle aarde die vervaagt in een grijzig onbestemd niets.
Ik, die normaal kan rekenen op een zicht van vele kilometers, ben nu beperkt tot bijna niets. Ik kijk dan maar hoeveel bieten er zijn blijven liggen. Eigenlijk tel ik er maar twee die echt zijn blijven liggen, maar er liggen er heel wat die tijdens het oprollen op de vrachtwagens afgeweken zijn, en daar nu liggen, vooraan op het veld of in de berm.

Waren het voederbieten, dan zou ik die al lang verzameld hebben voor de geiten van Bart en het konijn van Lieselotte, maar suikerbieten zijn helemaal niet geschikt om dieren te voederen. Dus laat ik ze maar liggen, tot bron van voedsel voor roeken en kraaien. Tot nog toe kijken ze er nog niet naar, er is voedsel genoeg, en er ligt op het veld een brede strook van schilfers van bieten, die afgesneden zijn door de passage over de wielen die hen naar de vrachtwagens rolden. Daar hebben ze als het ware voorgesneden voedsel aan. (En niet verpakt in dat verderfelijke plastic zoals het onze !) (Heb je gelezen dat plastic zakken in La Douce France helemaal verbannen zijn ? Tof !, een kleine stap in de goede richting !)

De straatverlichting gaat om 7.27 uit, het uur dat de zon opstaat, ook al is ze niet te zien, en al is het ook nog niet echt klaar... Om 17.25 gaat de zon al weer onder... Er blijft bijna geen dag meer over, in vergelijking met enkele maanden terug !

Wij weten wat er gebeurt, maar hoe zouden de oermensen daar naar hebben gekeken ? Hoe verschrikt zouden ze zijn geweest toen ze de dagen alsmaar korter zagen worden ? Geen wonder dat die evolutie met veel aandacht volgden, en grote monumenten oprichten, waar ze precies konden zien wanneer de zon terug begon aan zijn nieuwe klim naar de zomer. Geen wonder dat ze dat onbegrijpbare tot God verklaarden... Ik weet het, ik ben gek, maar nu en dan probeer ik me in de plaats te stellen van een nagelnieuwe mens, een mens die alles met grote ogen van verwondering bekijkt. Een mens die vol verbazing nu de bladeren van de bomen ziet vallen, en ze ziet vergaan tot aarde in de aarde. Die uit die aarde ontzettend snel de paddestoelen ziet groeien, je hebt haast de indruk dat je het groeien zoudt moeten kunnen zien, maar dat net niet kunt. En hoe die paddestoelen na een korte tijd in elkaar zakken en in enkele dagen spoorloos zijn verdwenen, zonder dat er ook maar een wortelgestel achterblijft. Hoe sommige bomen er in slagen groen te blijven, en die hebben bijna allemaal dikke vlezige bladeren... Maar als je vetplanten buiten zet vriezen die kapot.

Ja, ik weet het, ik kan ook lezen, ik weet heel wat van die dingen af, maar soms prefereer ik gewoon me te laten ondergaan in het grote wonder van het leven, van de natuur.

Misschien is dat dat beetje kunstenaar in mij, misschien heb ik wat Picasso zo moeilijk achtte voor het merendeel van de mensheid. Hij vertelde dat ieder kind een kunstenaar was, maar dat het verdomd moeilijk was om kunstenaar en kind te blijven... Als dat de norm is, dan ben ik wellicht een kunstenaar, ook al vind ik dat van mezelf niet. Ik slaag er nu en dan in mooie dingen te maken, maar alles blijft een spielerei... Ik ergerde me in de akademie, toen ze aan de eindejaars de opdracht gaven om een bepaald onderwerp te maken op een ontelbaar aantal van manieren... Dat gaat helemaal tegen mijn natuur in, ieder ding moet weer een heel eigen iets zijn, moet anders zijn, een andere expressie hebben, en als ik keek naar een eindeloze rij van hetzelfde met kleine variaties, dan had ik lust daar met mijn maat zesenveertig eens doorheen te lopen... Ooit vroeg ik er eentje: "En wat ga je daar nu mee doen?" en ik kreeg het wonderlijke antwoord dat hij het in brikaljon zou kloppen, en op zijn oprit gieten... (Waarom doen ze dat dan ?)

Nee, dan ben ik geen kunstenaar, ik ben veeleer een speelvogel, die een stuk materie in handen neem en daar iets mee maak, iets wat ik leuk vind om te doen, en die soms een mooi resultaat geeft, en soms helemaal niet.

Het klopt niet helemaal, maar ik heb veelal het gevoel dat ik er alleen maar uithaal wat er eigenlijk al inzit. Als ik een stuk hout zie, dan zie ik daar plots een handvat in voor een wandelstok, en het lijkt of ik alleen het er moet uithalen, die kop, die uitdrukking, die zag ik er al in zitten, ik moest het alleen maar er uit halen, wegdoen wat in de weg van het aanwezige zat.

Ik kan uren kijken naar beelden, naar schilderijen... en soms verdrink ik er in, soms heb ik lust om er een en ander aan te veranderen. Soms hou ik van die hele simpele, pure vormen, en soms neig ik tot barokke gekunstelde dingen, al naar gelang wat ik er in zie, wat ik er in vind.

Ik heb geen stijl, alle stijlen zijn de mijne.

Ik heb heel wat keramisten op mijn faceboek staan, en soms zie ik een bepaald werk, die me raakt tot in het diepste van mijn emoties, maar dan krijg je ontelbare variaties op dat zelfde thema... En dan heb ik het gevoel dat die kunstenaar is blijven hangen... Hangen aan een succes. Nee, geef mij dan maar een Picasso, die in zijn lange leven voortdurend bleef evolueren, en dat ook als een voorwaarde zag tot "Kunst"... Ik zie niet alles graag wat hij maakte, maar ik bewonder het speelse er in, het zoeken, het ontwikkelen, het uitwikkelen...

De mist trekt een beetje op, ik zie ginder ver al weer de popelieren staan...

tot de volgende ?

Affligem rommelmarkt

Gisteren zijn we naar Affligem geweest, naar een rommelmarkt. Op weg er heen, vertelde ik Anny dat de afrit Affligem op de autosnelweg nog niet zo heel oud was, ik heb die nog weten aanleggen. Die is er gekomen omdat de afrit van Ternat aan het verzuipen was, en dagelijks met verschrikkelijke opstoppingen te maken had (toen al)...

Het was er wat zoeken naar een plaatsje om de wagen kwijt te spelen, maar het lukte toch om in een piepklein plaatsje te kruipen. Anny moest eerst uitstappen, want anders zou ze er niet meer uitraken...

Er stond een enorme rij te wachten om binnen te geraken op de markt. Maar ook aan aanschuiven komt een eind, en we kwamen de enorme zaal binnen. We waren al eerder op deze markt, en wisten dat het een mooie en gewoonlijk interessante markt was. We zien daar ook een deel marktkramers die we in de rest van het jaar niet zien, want we kennen onderhand al een heleboel van die mensen, en babbelen er wel eens mee.

Ik heb het je al gezegd, als je iets specifieks zoekt, dan kun je lang zoeken, als je niet zoekt, dan breek je er de spreekwoordelijke benen over. Ik zag het boek van Stieg Larson zeker drie keer liggen !

We hadden alle twee veel pijn, en waar de pijn bij Anny gewoonlijk over gaat bij het wandelen, ging het nu niet over. Het was dus deze keer voor alle twee "Omdat we het zo leuk vinden, verdragen we er "graag" wat pijn voor"... Maar het is toch niet zo leuk als je echt pijn hebt. Toch was het een goede markt, want ik vond er maar liefst 4 nieuwe wandelstokken, en er is er eentje bij die zo mooi is, dat ik hem ga gebruiken als dagelijkse wandelstok. Het is een eenvoudig handvat, in wit metaal, maar met een schitterend reliëf en zwarte vlekkentekening er in. Heel mooi ! Ik ga hem wel iets moeten verkleinen, want hij is iets te lang.

Eigenlijk vond ik vijf wandelstokken, maar die vijfde is niet voor mij, die heb ik gekocht "op bestelling". We hebben hier een buur die heel wat paarden heeft... Die zag bij mij een wandelstok met als handvat een paardenkop, en dat moest hij hebben. Ik heb hem beloofd uit te kijken, en wonder boven wonder, ik heb er een gevonden binnen de week na de vraag ! (Blijkbaar werkt de vloek niet als je iets zoekt voor een ander ?).

Ik ben ook nog op zoek naar zo'n negertje die je vroeger op de toonbank zag staan in de dorpswinkel. Je stak er wat kleingeld in, en dan knikte het hoofdje. Ik heb er twee gezien op hetzelfde kraam, maar ze waren naar mijn mening te duur. Ook dat is een ding die niet voor mezelf is, maar op vraag van een vriend. (Ik heb er zelf eentje staan, maar dat is verwezen naar een van de kamers boven. Ik heb veel te veel beeldjes. Ik bood dit aan aan mijn vriend, maar dat wou hij niet, dat was van mij, hij wilde mij niet ontrieven...)

Hij ontrieft er mij niet mee, want ik weet eigenlijk niet goed waar ik het ding kan zetten.  Gek, maar dat negertje doet me steeds denken aan de spaarkas in café Pallieter... De café van wijlen vriend Roger en vriendin Georgette, al alle twee overleden... Jammer, want het waren echte goede vrienden, bijna een tweede thuis... Zoals gezegd was ik er voorzitter van de spaarclub, en we waren altijd op uitkijk hoe we wat centen in kas konden krijgen voor het inrichten van activiteiten. Toen kwam ik op het idee van een vloekpot... We namen een grote galzen fles met een oor aan, maakten die vast met een keten aan de tapkraan, en maakten een affiche op waarop stond dat je bij vloeken een boete kreeg van 1 frank. Bij een grove vloek een boete van 5 frank. En onverbeterlijke vloekers konden een abonnement nemen van 20 frank voor een hele week ...
Het is zo stom, maar iedereen vond het leuk, en in geen tijd hadden we een fles vol, en moesten we hem legen om plaats te maken voor nieuwe vloeken. Nee, er werd niet meer gevloekt, eerder wat minder, maar iedereen vond het een leuk iets en stopte zijn kleingeld in de pot...

Ach, waar is de tijd... De fles raakte ooit gebroken, en we vonden geen nieuwe fles met een voldoende grote opening en een oor om hem vast te ketenen... En zo verdween ook dat weer en werd een onderwerp om nog eens van te klappen tussen pot en pint "Weet je nog..."
Ja, we weten het nog... We weten ondertussen al zo veel van die leuke dingen uit het verleden, en hoe ouder we mogen worden, hoe meer er in de bibliotheek van ons verleden zit...  Ik voel me schatrijk, rijk aan schatten van herinneringen...

tot de volgende ?

Oef !

Zoals ik je vertelde, zou in de nieuwe versie van Ubuntu downloaden... Maar helaas, ik moet ergens iets verkeerd hebben gedaan, en nu heb ik meer dan een halve dag bezig geweest om alles weer in orde te brengen, ik heb zelfs de hulp moeten inroepen van mijn goede Waalse Vriend Erwin, de man die zowat alles afweet van kwampjoeters, ook al is hij niet echt een specialist in Linux...

Enfin, nu zijn we er weer... Bijna alles is weer zoals van ouds, alleen hier en daar bots ik soms nog eens op iets wat blijkbaar nog niet correct is geconfigureerd... Maar ook dat zal wel in orde komen, met wat geduld en boterhammen.

Het voordeel is dat meteen ook heel mijn machine weer eens helemaal is gekuist, alle overtolligheden zijn er af, en alles is weer "maagdelijk". Eigenlijk is het goed dat een mens zo eens een akkevietje heeft.

Ik zit terug op Ubuntu, en op de nieuwste versie...

En ja, het werd gisterenavond voor ons doen, behoorlijk laat... Als je aan de babbel raakt, dan zit je wel eens vast. En Erwin zit ook graag te babbelen. Eigenlijk zou je dat eens moeten meemaken. Ik mijn best doen om te parleren en Français, Erwin zijn best doen om te spreken en Flamand, en zijn vrouw (een Vlaamse) die ons dan alletwee heel den tijd zit te corrigeren. (Ze doet het zelfs als Erwin in het Frans spreekt en eventjes meer Waals dan Frans aan 't klappen is !)

Eigenlijk was het al heel lang geleden dat we bij elkaar waren... Ook daarvoor is het goed eens een stommiteit te doen op de komputer, dan zie ik hem nog eens. We horen wel van elkaar via mails en vie FaceBook, maar geef toe, dat is niet hetzelfde als gezellig bij elkaar zijn.

Trouwens FaceBook zorgt ook wel eens voor verrassingen... Onlangs kreeg ik verzoek van X X, ik kende die naam, dat was duidelijk een meisje die hier in de wijk woonde, het dochtertje van..., die getrouwd is met... ook al ene die hier in de tijd regelmatig bij onze kinderen zat... Dus, ja, gij moogt mijn vriendje zijn (eigenlijk dus een vriendinnetje, maar dan strikt Facebook-achtig !)... En dan kreeg ik een berichtje, en bleek het een heel andere dame te zijn... (Er was geen foto van de persoon bij op de aanvraag)... Maar geen erg, het was ook een bekende, met dezelfde voornaam, dezelfde familienaam, maar het is de dame die hier komt kuisen via Familiehulp... Ik vertel het aan Anny, en grinnik er bij dat ik nog nooit zoveel vriendinnetjes heb gehad of nu, in mijne oude dag ! Er zijn er zelfs bij die ik alleen ken als keramiste, maar daar het een Indische, een Griekse, een Arabische en noem nog maar enige volkeren op, kan ik zelfs niet eens lezen wat ze mij schrijven. Ik kan wel naar de prentjes kijken, en bij keramiek was het mij daar om te doen !

(Ik vind internet heerlijk !)

Ik ga nog wat verder kijken of ik nog een en ander kan vinden die nog niet naar behoren werkt, en hoe ik het in orde kan krijgen...

tot de volgende ?

Kerkhofblommen

Woensdag heb je hier geen blog kunnen lezen... We waren niet thuis, we waren naar Dadizele om op ons gemak wat bloemen te halen voor op het kerkhof, een potje voor Koen, een potje voor Patrick en een pot voor op het graf van tante Irene en nonkel Julien...
We zijn weer haast november...
Allerheiligen en Allerzielen, en de daarbij horende kerkhofgang.

Binst we in Dadizele waren, zijn we ook naar Dupont Zoo geweest om nog wat visvoeder, en daarna zijn we eens gezellig samen gaan eten. Op het menu stond duivenborst... Anny heeft dat niet genomen, maar ik vind dat heel lekker en heb genoten van dit lekkere hapje met gratiné-patatjes...

Daarna zijn we rustig terug naar huis gereden, alle twee bekaf van het winkelen. Dus geen lust meer om nog te gaan zitten bloggen.
Gisteren vond Anny het nodig om eens alle orchideeën hier naast me eens duchtig aan te pakken. Dat wil zeggen dat ze de bladeren afwast, verdorde of gele bladeren verwijderd. Ze neemt daarvoor alle potten af, zet ze op tafel, en dan is het de moment om het raam te kuisen, zowel de vensterbank als het raamwerk als de ruiten... Ik help dan wat, moet daarvoor scheef gaan hangen over mijn bureel heen, en heb natuurlijk weer veel pijn. Gisteren nam ik dan ook twee extra pijnstillers, met als gevolg dat de pijn wel wat mindert, maar dat ik geen oog dichtdoe...  Net als bij mijn moeder werkt verdoving en slaapmiddel bij mij opwekkend... Tegen vanavond, als ik geen extra pijnstillers meer moet slikken, zal ik weer moeite hebben om wakker te blijven en wellicht zit ik heel vroeg in bed.

Gisterenavond hoorden we hier plots een hels lawaai... Eerst dacht ik op donder, maar het duurde te lang... Even buiten gekeken, en voor de deur staat een enorm machine om de bieten van het veld op de vrachtwagens te leggen... Naar mijn gevoel lijkt het nog het best op een reuze-stofzuiger, de bieten worden precies naar boven gezogen (of geblazen of door een schroef van Archimedes gedraaid), en vliegen meteen de vrachtwagen in.

We vreesden al dat een heel stuk van de nacht zou voorbijgaan in dat helse lawaai, maar om 10 uur was alles stil, en nu staat het machine daar nog steeds stil te wezen. Gek, als het zo opgeplooid staat is het een grote balk, als het werkt, heeft het precies reuzenarmen die links en rechts staan te zwaaien en te wieken.

Ik vermoed dat straks het lawaai er terug zal zijn... Ergens hoop ik het, want dan zou die muur van voor ons eindelijk weer verdwenen zijn, veel vlugger dan we gedacht hadden. Oef.

Het is nog steeds niet klaar, nu ja de zon staat maar op om 8.20' uur en gaat al weer onder om 18.32' uur... de dagen korten verdomd rap ! En nu, met vuil regenachtig weer lijkt het nog veel meer of het niet meer klaar zal worden ! De winter is er nog niet, en ik verlang al weer naar de lente en de zomer, licht en kleur.

De nieuwe Ubuntu is er ! En Ubuntu is 10 jaar oud ! Ik stel vast dat ik ongeveer acht jaar met Ubuntu aan het werk ben ! Ik ben dus stilaan een veteraan... Straks, als ik alle mailtjes heb bekeken en Facebook heb doorbladerd, ga ik misschien de nieuwe versie installeren, als het niet te druk is, en je daardoor veel te traag kunt downloaden... dan wacht ik nog een paar dagen...

Tot de volgende ?

Het grote bedrog

Heel lang geleden is het geld ontstaan. Heersers lieten muntstukken slaan -gewoonlijk met hun eigen konterfeitsel er op, of dat van goden- die op zich een waarde hadden, en die het systeem van ruilhandel vereenvoudigden. In plaats van een paard te ruilen voor twee koeien en een schaap, kreeg je nu goudstukken waarmee je twee koeien en een schaap kon kopen.
Omdat die goudstukken onderhevig waren aan vervalsingen en aan het "knippen", waarbij men een deeltje van het goud afknipte en het muntstuk verder als volwaardig verkocht, kwam men op het idee om te gaan werken met symbolische muntstukken en symbolische brieven, die de waarde hadden van het goud, die veilig in de staatsbank lag.

Natuurlijk was ook dit systeem niet waterdicht, de staat kon een deel van het goud laten "verdwijnen", of kon meer geld uitgeven dan wat er in werkelijk gedekt werd door het beschikbare goud.

En uiteindelijk kwam men tot een systeem, waarbij men een gecontroleerd bedrag aan geld maakte, die in feite alleen waarde had uit hoofde van het feit dat iedereen die waarde aanvaardde.

Neem nu onze Euro, die heeft waarde doordat iedereen, over heel de wereld, die waarde aanvaardt. In werkelijkheid heeft het niet meer waarde dan de kosten van het (dure) papier en het dure drukken. Er is geen echte dekking meer, de dekking is louter fictief, en gaat over vage begrippen zoals productie, economie en dergelijke.Gaat het hier wat beter, dan is onze munt meer waard ten opzichte van een andere munt, gaat het slechter dan vermindert de waarde. Er zijn ook allerlei kunstgrepen mogelijk waarbij men de waarde van de eigen munt gaat beïnvloeden, en de waarde kunstmatig gaat beïnvloeden, om zo voordelen te scheppen ten opzichte van de internationale economie. (Ik hou het heel simpel om het duidelijk te houden voor iedereen)

Met het opkomen van het elektronische geld (bankkaart en dergelijke) creëert men in feite een bijkomend circuit van geld, maar men negeert dat bestaan officieel, omdat men anders een muntontwaarding veroorzaakt. Maar niemand kan ontkennen dat er tussen het doen van een betaling met de kaart en het werkelijk ontvangen van het geld, er een som geld bestaat die er in werkelijkheid niet is. Jij hebt je goederen ontvangen, en de verkoper heeft een soort belofte dat er betaald is.

Niet zo heel lang geleden heeft iemand dat systeem tot het uiterste doorgedreven en heeft computergeld gecreëerd, de bitcoin. Hij verkocht die bitcoin tegen een betaalde waarde, en gaf de bitcoin een waarde die iets hoger lag, zodat er een alternatieve soort geld en een alternatief geldcircuit ontstond. Momenteel zijn er al banken die de bitcoin als reëel beschouwen en het aanvaarden als echte munt. In feite is de uitvinder er gewoon in geslaagd te doen wat eigenlijk altijd in handen was van de regeringen te verschuiven naar de privaatsector. En als iedereen de waarde van de bitcoin aanvaardt, dan doet hij exact hetzelfde als tot op heden de regeringen deden. Hij geeft zijn munt een bepaalde waarde, en iedereen aanvaardt deze waarde.

Maar eigenlijk is deze waarde dus fictief, net zoals de waarde van de euro, de dollar en de pond louter fictief geworden zijn, en alleen bestaat doordat men die waarde aanvaardt. Wij betalen dus met een gewoon stukje papier waarmee we alleen kunnen betalen omdat de verkoper aan dat papiertje dezelfde waarde hecht als wij er aan hechten, als de staat, Europa, USA, China en alle andere landen aanvaarden als zijnde "de waarde".

Kortom, als morgen iemand met invloed gaat vertellen dat hij die briefjes niet meer aanvaardt, omdat ze niet gedekt zijn, dan heeft hij gelijk, en dreigt het systeem in één klap omver te vallen !

Dat is één deel van het bedrog.

Het tweede deel is minstens even groot, minstens even erg !
Heel onze economie is gebaseerd op een achterhaald systeem. Wij bestaan slechts dank zij een groeiende economie. Stilstaan is achteruitgaan, en achteruitgaan is de ineenstorting. Dat weten we allemaal.

Dus hebben we een systeem waarbij we de economie kunstmatig doen groeien. We creëren nieuwe behoeften, en we maken producten waarbij het stuk gaan gewaarborgd is binnen een bepaalde tijd. Ik overdrijf niet, dat is bewezen.
Je kunt de evolutie van de economie misschien het makkelijkst illustreren met iets triviaals zoals de nylonkousen...
In den beginne was de nylonkous een duur en heel teer ding.
Je was er heel zorgzaam mee, en er ontstond een soort nevenbedrijvigheid, bestaande uit dames die stukke nylonkousen zorgvuldig wisten te herstellen, wat goedkoper was dan het kopen van een nieuw paar kousen.
Dan kwamen er nieuwe soorten van weven en van garens, waardoor de kous sterker werd, en men produceerde die goedkoper. Daardoor viel het beroep van kousenherstellers weg, het was immers goedkoper om nieuwe te kopen.
Men begon de kousen te verkopen in allerlei kleuren, en er ontstond zelfs een markt voor dergelijke kousen in de hobby-sector, want je kon er leuke dingen mee maken.
Dus breidde de markt uit, en kon men meer en goedkoper kousen maken.
Maar hobby kent ook zijn modes, en dus verdween die markt, en dreigde de markt van de kousen verzadigt te geraken. Dus maakte men die kousen fijner, mooier, en eleganter, pushte die door allerlei campagnes, en maakte die dingen zo goedkoop dat ze binnen het bereik vielen van iedereen. En daar ze zo goedkoop waren zagen we dat mensen waren die het niet eens meer de moeite vonden deze te wassen, je kocht gewoon nieuwe.
De enige factor die nu nog invloed had op de massale productie, was de mode-industrie...

Maar het gaat er over dat men de dingen eerst onmisbaar gaat maken, en het dan massaal gaat produceren. Maar dat volhouden kan alleen door te maken dat die dingen heel vlug stuk gaan !

Overdrijf ik ? Kijk eens naar de GSM... Wie had er ooit voorzien dat er een tijd zou komen dat iedereen altijd en overal bereikbaar zou zijn? Niemand ! Ik heb de tijd meegemaakt dat in onze wijk er maar een par mensen waren met een telefoon thuis. Er was voor noodgevallen een publieke telefooncel. Dat is ondertussen verworden tot een object waar je een heel verhaal moet over vertellen om het duidelijk te plaatsen bij je kleinkinderen. ("Oh ja, zoals bij Doctor Who !")
Toen we in 1998 samen naar Rome gingen, keken Anny en ik, stomverbaasd naar al die op straat telefonerende mensen. Bij ons was dat nog uitzonderlijk, in Rome had toen al zowat iedereen een GSM. Ze snorden je telefonerend voorbij op hun Vespa's.
Nu heeft een kind in het eerste studiejaar al een GSM op zak...

Ik vind die dingen relatief duur, maar de levensduur bij de jongeren is minder dan één jaar !

We hebben een economie opgebouwd die bestaat uit wegwerpartikelen, en we putten de mogelijkheden van de aarde in ijltempo uit. We vergiftigen die zelfde aarde, en stouwen haar vol met afval.

Eigenlijk zijn we bezig op een onverantwoorde manier alle middelen uit te putten en een lege toekomst te creëren voor wie na ons komt.

De huidige bewindvoerders (en daarbij denk ik heus niet alleen aan rechts), willen het bestaande systeem in gang houden, en kiezen dus voor een systeem van volledige tewerkstelling, productie, groei-economie... We moeten ons dringen gaan beraden of dat wel het goed antwoord is ! Moeten we niet gaan pteren voor een totaal nieuw maatschappijbeeld, voor een totaal ander idee over de manier waarop de mens kan en moet gaan leven?
Als we producten gaan maken met als hoofddoel het stukgaan, dan is het toch duidelijk dat er iets mis is????

We moeten naar mijn gevoel gaan nadenken of we het wereldbeeld niet totaal moeten gaan herdenken, is het echt nodig dat iedereen gaat werken? Moeten we niet gaan denken aan het toekennen van waarde aan andere zaken, aan andere vormen van bestaan?

Eén ding kunnen we misschien al leren uit de huidige economie: het aandeel van de dienstensectoren is steeds zwaarder geworden. Op zich is dit iets waar geen productie bij komt kijken, men geeft waarde aan het verlenen van diensten. Ik denk dat we misschien ergens in die richting verder kunnen gaan, en terug waarde geven aan dingen die we nu niet meer doen wegens te duur ?
Ik heb de oplossing niet, maar we moeten er dringend naar op zoek, en we moeten dringend de mensheid andere waarden gaan geven !

tot de volgende ?

m'n nieuwe sletsen

Voor de West-Vlamingen: m'n nieuwe sluffers (sleffers in sommige streken), voor de anderen gaat het gewoon over mijn nieuwe pantoffels...

Ik geloof dat het Picasso was die zei dat ieder kind een kunstenaar was, maar dat het heel moeilijk was om kind te blijven. Die sletsen zijn een bewijs dat ik er in slaag nog steeds een beetje het kind in mij levend te houden...

Ik heb ze gevonden op de rommelmarkt (of waar dacht je?)... Ze lagen in een doos met waar zo wat van alles in lag, en ik zag meteen dat ze naar mij lagen te lachen. Dat waren de sletsen die ik van doen had, nu de koude dagen er aan komen !

Ik vind ze heerlijk grappig, en ik weet zeker dat heel wat mensen die me er mee zullen zien, zich vragen zullen stellen over mijn geestelijke gezondheid... Die is nog steeds in orde, dank u, alleen hou ik er van een beetje buiten de rijen te springen, op te vallen, kortom wat extravagant te doen... Ik zie nu mijn oudste zuster haar voorhoofd in ontelbare rimpels trekken "Wat heeft ie nu weer ?". Niets zusje lief, niets, ik ben perfect gezond (buiten die rug en die nek en die schouder) en er is niets mis met mijn verstandelijke capaciteiten... Ik choqueer gewoon graag een beetje het mensdom, ook al is het maar met een paar rare sletsen.

Eigenlijk is er niet veel raars aan de sletsen op zich, het is eerder dat je ze hier in ons landje niet verwacht aan voeten van beschaafde westerlingen te zien. (Misschien ben ik niet echt beschaafd?)
Mocht je die sletsen zien in hun land van oorsprong dan zou je waarschijnlijk zeggen: "Kijk eens, dat is toch mooi, die typische klederdracht !" en er een foto van nemen. Als je ze hier ziet aan de voeten van een gewone kleurloze Belg van Vlaamse origine, dan kijk je gek op.

Het is misschien ook ergens in mijn achterhoofd, een uitgestoken hand naar onze nieuwe Belgen van Oosterse origine (Al moet ik in het geval van die sletsen misschien eerder spreken over een vriendelijk aanreiken van een grote voet (maat 46))...
Je raadt het al, het zijn dus sletsen die je eerder verwacht in een kasba of in de soeks ergens in Tunesië of Marokko of daaromtrent...

Helemaal in vilt, aan een kant in stemmig grijs, en aan de andere kant (de buitenkant van de voet) in kleurig gevlekt vilt met daarop een kameel, en natuurlijk uitlopend in een spitse punt, die heerlijk omhoog gekruld naar de zon zoekt. Warm ! Ik vraag me eerlijk af waarom ze ginder, in die warme streken net zo'n warme sloefen maken ??? Of is het eerder een isolatie tegen de hete grond waarop ze moeten lopen?

Maar ze zitten heerlijk, en Anny schrikt telkens als ik afkom, want ik loop zowat onhoorbaar rond op die vilten dingen.  Alleen... Ik moet niet vergeten andere dingen aan mijn voeten te doen om naar buiten te gaan. Niet dat mijn buren me niet mogen zien, maar vilt is niet waterdicht, en ons klimaat niet zo droog als dat ginder ver in de woestijn.

Wat die pantoffels ook hebben ? Ze zitten heel ruim ! Wellicht is dat omdat ze niet gemaakt zijn naar het model van de voet, en geen links en rechts hebben, maar gewoon de punt netjes in het midden hebben. Dus moet je wat meer plaats voorzien, anders zitten je grote tenen klem.

Ik weet het, het is een beetje absurd om woestijnkledij te dragen in ons regenland, maar ik vind ze mooi, ze zitten heerlijk en ze zijn warm. Meer moet dat niet zijn.

Morgen moeten we allebei even naar de huisdokter, we gaan om onze jaarlijkse griepprik... Hopelijk kunnen we daarmee de jaarlijkse winterziektes een beetje vermijden. We horen nu bij de "risicogroep", gezien onze leeftijd. Een leeftijd waar ik me nog dagelijks over verwonder ! Toen ik jong was, leek dat zo verschrikkelijk ver weg, dat ik helemaal niet verwachtte ooit zo ver te geraken, en nu ik er ben, lijkt het eigenlijk nog helemaal niets, en mijn jaren in de Chiro lijken nog steeds de dag van gisteren. Gek eigenlijk. Je hebt de leeftijd, maar je voelt je helemaal niet oud. In tegendeel, ik voel me zo jong dat ik het nog steeds heerlijk vind gek te doen, al was het maar met een paar gekke sloefen...

tot de volgende ?

"De gerechtigheid"

Al heel wat maanden terug kocht ik op een rommelmarkt twee boeken van Stieg Larson, omdat ik duidelijk op de boeken een 1 en een 2 zag staan... Heerlijke boeken, spannend tot en met... tot ik vaststelde dat er ook nog een deel 3 moest zijn, en dat men de drie samen de naam "De millennium trilogie" had genoemd... Niet dat de boeken niet leesbaar waren zonder deel 3, maar eigenlijk was je heel benieuwd naar de uiteindelijke afloop, wat zou er uiteindelijk gebeurd zijn met het hoofdpersonage...

Dus keek ik op iedere rommelmarkt uit naar "De gerechtigheid"...
Ik zag honderden deel 2 en wellicht duizend deel 1 liggen, maar nooit ofte nooit deel 3, tot gisteren in Merelbeke. Gevraagd wat de dame wilde hebben voor het boek.. 5 euro 3 euro geboden, en het boek gekocht voor 4 euro... En verder gewandeld op roze wolkjes... tot ik een eindje verder op een kraampje deel1, 2 en 3 zag liggen, elk aan de prijs van... 2 eurootjes !!! djudedju, weg roze wolkjes !

Maar eigenlijk is dat typisch voor de rommelmarkt... Als je echt iets specifieks zoekt, dan zie je het niet ! Ooit had ik een nieuwe kachel, toen ik die wilde plaatsen zag ik dat het gat in de schoorsteen eigenlijk zo'n drie centimeter te hoog zat... Ik besloot op de rommelmarkt eens van die glazen pootjes te kopen, die je vroeger onder de poten van iedere Leuvense Stoof zag, en die je op zowat iedere rommelmarkt ziet liggen... Tot ik ze dus wilde kopen, dan vond ik ze nergens meer... Het leek wel of die glazen voetjes spoorloos verdwenen waren uit de wereld... Pas na een paar maand (gelukkig nog voor de winter) vond ik er, die ik naar mijn gevoel veel te duur betaalde...
De week nadien lagen de rommelmarkten vol met die voetjes !! Dat is de vloek van de rommelmarkt.

Op dit moment ben ik op zoek naar zaken, voor andere mensen. Dingen die je wel nu en dan ziet, maar sinds ik ze zoek, lijken ze spoorloos verdwenen. Het lijkt wel behekst. En ik heb het niet alleen voor, als je tegen andere regelmatige rommelmarkt-bezoekers praat, dan hebben zij hetzelfde voor. Ook Anny heeft het al eens meegemaakt. Op een bepaald moment zegt ze dat ze graag zo'n ding zou willen dat Jeroen Meus altijd gebruikt in zijn keuken. Omdat ik niet wist wat ze juist bedoelde, heb ik een paar weken naar Jeroen gekeken en zijn kookkunsten, tot hij nog eens die soort tang gebruikte, en ik het goed kon zien...

Uitgekeken gedurende maaaaaaanden... Op een rommelmarkt in Nazareth (Dat is niet zo ver van hier, en niet in Israël !!!) vonden we eindelijk zo'n ding... Sindsdien hebben we er al overal gezien, en heeft Anny er al een stuk of twee in de keuken.
Maar als je het zoekt, dan is het er plots niet meer...

Gisteren, was het een mooie rommelmarkt te Merelbeke, met heel wat mooie dingen. Onder meer een mooi masker uit Kongo, verkocht door een mooi negerinnetje... Het was geen oud masker, maar het was zeer mooi gemaakt, en zoals het hoorde versierd met kaurischelpen en al wat er bij hoorde. Ze wist niet van welke stam het kwam. Maar ik verzamel geen maskers, dus alleen genoten van het bekijken en van de uitleg (of het gebrek er aan) door een mooie zwarte evenmens. We zagen ook een mooie bronzen vogel met een bel in de bek, het zag er uit als een ornament uit een of andere tempel. Mooi !

Van Merelbeke zijn we naar Bart gereden in Lierde, waar we van het mooie weer hebben geprofiteerd om een lekkere BBQ te houden... Een heerlijke namiddag !

Zaterdag hebben we 37 dozen koeken verkocht, Monique en ik. Alles goed verlopen, maar ik heb nog steeds veel pijn. Gisteren kreeg ik enorme pijn in  mijn schouder en nek. Dat ik rugpijn heb, dat vind ik normaal, dat heb ik iedere keer na zo'n koekenverkoop... Dat is voor mij heel belastend. Maar waar die nek en schouderpijn vandaan komen???
Nu ja, het gaat ook wel voorbijgaan met passeren...

tot de volgende ???

de muur

de muur van Berlijn
De Chinese muur
Hadrian's Wall
De muur in Jeruzalem
De muur tussen Mexico en de USA
de muur van bieten voor mijn raam

Dit is momenteel ons panorama. (Foto van mijn buur, hij had hem op FaceBook gezet, en ik heb hem eventjes "geleend")

Het is een muur van meer dan 50 meter lang en meer dan 3 meter hoog.
Mooi !
Je hebt er geen gedacht van !

Als ik de uiteinden wil zien, zonder naar buiten te gaan, dan moet ik in de hoek van het raam, tegen het raam gaan staan om het te zien. En dat voor beide uiteinden, alleen moet ik dan wel naar de andere kant van mijn raam gaan staan.
Hoelang dat hier zal liggen?
Hangt van de suikerfabriek af.
Kan maanden zijn...
Kan ook morgen weg zijn.

(Nee, klopt niet, morgen is het zondag)

Een mens vraagt zich af: wat zou er nu gebeuren achter de muur?
Misschien zie je nu wel weer de hazen lopen ? Of misschien ... of...
Je weet het niet.
Als ik het landschap nog eens wil zien, dan heb ik drie opties: of ik ga naar de slaapkamer van Koen en kijk daar uit het raam; of ik wandel tot het einde van de muur en kijk om het hoekje, of ik beklim de muur. Dat laatste zal ik maar niet proberen, bieten zijn nogal rond van vorm, dus is de kans groot dat iedere stap van een halve meter hoog resulteert in een 15 cm klimmen...

Nu ja, we mogen niet klagen, wij horen bij de weinige gelukkige mensen die van uit het raam kunnen genieten van een prachtig zicht op de Vlaamse Ardennen. Dat we er nu even niet van kunnen genieten, is erg, maar het is maar tijdelijk. Als ze hier maïs zetten, dan hebben wij ook enkele maanden geen panorama meer, maar wie in de stad woont, die heeft dat nooit.

Gisteren hebben wij heerlijk gegeten in restaurant Kerkgate, hier te Mater. Ik kan het aanbevelen ! Vraag me niet om het menu hier op te sommen, want voor zo'n dingen heb ik een geheugen als een zeef. Maar het was lekker !

's Avonds heb ik dan niet meer gegeten, buiten een lekkere peer en een handvol noten (ook van mijn buur !), gewoon om mijn pillen te nemen. Want na uren te tafelen heeft een mens geen honger meer, ook al heb je nooit het gevoel "vol" te zitten.

Vanmorgen zijn we dan alle twee uit bed gesukkeld... Alle twee verrekkend van de pijn, want dat zo lang zitten op een stoel is niet aan te bevelen voor rugpatiënten ! En straks moet ik samen met Monique (van Volkegem) koeken gaan verkopen ten voordele van Ziekenzorg.
Ik moet nu de dozen gaan halen... bij Louis, medewerker bij Ziekenzorg en bestuurslid bij Okra, een bezige bij !
(Ik kreeg van hem al een vraag of ik vrij ben op vrijdag 5/12, want dan moet ik weer Snieklaas zijn (zou Toon Hermans zeggen)...
Je ziet, we blijven bezig !

tot de volgende ?

suikerbieten

Vanmorgen, héél vroeg, werden wij gewekt door het geluid van zware machines en grommende motoren... De vuilkar... nee, dat was vorige week.
Dan viel onze euro ! Ze zijn de bieten aan het uitrijden !
En raad eens waar ze de hoop bieten opstapelen? Juist ja, voor ons huis, al moet ik er eerlijk bij zeggen dat het er naar uitziet dat ze nog meer voor de buur zullen liggen dan voor ons. Maar toch, de helft van ons weidse gezicht op de Vlaamse Ardennen is weg gestopt achter een berg suikerbieten.

Gisteren zijn we weer eens naar het UZ geweest, voor nog maar eens een test... Het ziet er naar uit dat deze tests positief verlopen, dus hopelijk komen we langzaam naar een oplossing. Volgende keer geen test, maar een ontmoeting met de dokter, wellicht om de opties te bespreken... Misschien naderen we de oplossing?

Vandaag kreeg ik een mailtje van Germain, zijn vrouw is ook geopereerd, van glaucoom. Alles lijkt goed verlopen, maar ze hebben een hele lijst mee gekregen van data waarop zij nog maar eens onder controle moeten.

Armand komt binnenkort naar huis, maar blijft verlamd aan de onderste helft van zijn lichaam. Ik vraag me af of Lea dat zal kunnen bolwerken, want het verzorgen van zo'n halfverlamde persoon, dat zal nog niet alles zijn. Hopelijk krijgt ze voldoende hulp van de diverse instanties die daarvoor ter beschikking staan !

Het valt me op dat de drie laatste alinea's allemaal gaan over miserie, en dan heb ik het nog niet gehad over een heleboel andere vrienden en kennissen... Het ergste is dat van Sandra, een vrouw die bijna dag op dag 20 jaar jonger is dan ik ben, en die overleden is (Aan kanker vertelde men mij). Ik heb die dame gekend, een bloem van een dame, niet alleen mooi, maar ook vriendelijk.

Hoeveel familieleden en vrienden heb ik nu al weten gaan... Hoe dan ook, wij zijn nog van de goeie, we zijn er nog. Nog een jaar en oneffen, en we worden -alstgodbelieft- 70 jaar oud, en we voelen ons véél jonger dan dat.

Straks komt er bezoek, en gaan we samen eens eten, je ziet zo dat we bij de gelukzakken horen, we leven nog, we hebben niets te kort, we hebben alleen die pijn die ons remt om nog veel actievere gepensioneerden te zijn.

Ik ga stoppen, straks zijn ze hier.

tot de volgende ?