"stabiel

... maar kritiek" Dat zijn de woorden van de specialist.
De witte bloedcellen zijn weer wat toegenomen (positief !) maar ze zit nu met veel slijm op de luchtwegen en krijgt zuurstof (negatief), de ontsteking van de mond en het spijsverteringsstelsel lijkt wat beter (positief)...
En je zit er bij, en je kijkt er naar...
"'k Ga nog eens bellen..."  "Waarvoor wil je bellen? "  "Mondspoelen"... Ik moet eigenlijk iedere keer twee soms drie keer vragen wat ze zegt. "De verpleegster zegt dat ik u dat mag geven..."  "Neenee..."

De verpleegster, een lieve Poolse dame met een wat Duits klinkend accent, zegt dat ik dat mag geven... "Ze wil het niet van mij..." "Toch, toch" zegt de verpleegster, terwijl ze nog eens de wat verdovende en ontsmettende mondspoeling toedient...

"Ik ga iets eerder voort, Bart komt straks van zijn werk langs... "  ze knikt.

De vrijdag is filedag... Het vroeger weggaan resulteert in even laat thuiskomen. Ik zit nog niet neer, als de bel gaat en Bart er is...

Hij was de donderdagavond geweest, maar ze lag bijna heel de tijd te slapen... "Ja, dat is bij mij ook zo... Ze maakt van de dag haar nacht en van de nacht haar dag..."

Je voelt je zo verschrikkelijk machteloos, je zit daar niets te doen, en toch wil je er naar toe.

Weet je, liefde kan pijn doen. Het brandt.

Djudedju

Waar hebben we dat verdiend ? Nergens. Je verdient die dingen niet, ze zijn er gewoon.
Maar er vallen wel heel wat van die dingen hier bij ons.
Waarom meer bij de ene dan bij de ander?
Ik heb geen antwoord, er is geen antwoord.
Je moet er gewoon weer eens door, voor de zoveelste keer, door de zoveelste beproeving.

djudedju

kijken

De verpleegsters vertellen me dat ze van haar nacht de dag maakt en van de dag haar nacht.

En daar zit je dan.
Ze slaapt.
Als je iets zegt, antwoordt ze haast onverstaanbaar, door die ontsteking in haar mond.
En ze slaapt weer in.
"Zal ik de TV opzetten ?" Ze knikt, "Moet je je bril ?" Ze knikt. Ik geef haar bril, zet de TV aan, en ben alleen aan het kijken.

" 't Is Thuis !" Ze trekt de ogen even open, knikt en sluit na enkele tellen de ogen weer.

En dan denk je bij jezelf "Laat ze maar gerust, laat ze slapen, dan heeft ze wellicht minder besef van de pijn...."

Je zit daar dan te zitten. Toch weet ze wat er gebeurt ! Gisterenmiddag zat ik in een file waardoor ik een vijf minuten later was dan anders... "Ge zijt laat ?"

En als ik rond drie uur weer weg ga "Je hebt veel aan mij gehad hé ! Ik lig altijd maar te slapen...

Haar toestand is stabiel, maar slecht... dixit de specialist. Haar ontsteking leek gisteren iets beter, maar gisteren weer slechter. Ze krijgt nu nog een antibiotica erbij (dus twee !)... Haar witte bloedcellen stijgen niet verder. Door de onsteking ?

Mijn hart krimpt in elkaar als ik maar aan haar denk... dus heel vaak.
Vannacht een geweldig onweer en verschrikkelijk regenen. Je wordt wakker van de donderslagen. Zou het in Aalst ook zo lelijk doen? Je gaat slapen er mee, je wordt er mee wakker.
En je slaapt niet meteen in... Boek nemen... lezen zonder te weten wat je leest, herbeginnen...
Licht weer uit doen, luisteren naar de regen.

Ik moet toch weer in slaap gevallen zijn, en wordt om zes uur wakker.
Vlug naar beneden, het rolluik van de voordeur optrekken, zodat Veerle binnen kan, terug naar boven, turnen (Want mijn rug doet steeds meer pijn met die dagelijkse ritten)... Me wassen en naar beneden, waar Veerle al aan het koffiezetten is...
"Hoe was' t met mama?" Ze heeft gisteren al gebeld daarvoor.
Maar ze wil horen hoe het is, en weer horen, en weer, purend naar wat goed nieuws... Maar het enig is "Ze is stabiel"

Kon ik maar wat van de pijn over nemen, haar wat laten recupereren...
djudedju

Machteloos
Kijken lijk nen uil op nen kluit
Kijken lijk nen 'ond op een zieke koe

Zowel in het Oost- als in het West Vlaams klinkt het zinloze door.
Het brengt niet op, en toch ben je er naartoe getrokken...
Iedere dag weer.
Je kunt de baan ondertussen haast dromen.
De parking is vertrouwd
de ziekte niet.
Straks ga ik weer, zit terwijl ze slaapt naar dat kale kopje te kijken
droom er van
ben er mee wakker...

Kon ik maar.

bergop

Ik - en de verpleegsters blijkbaar ook - heb de indruk dat het weer iets beter is. Maar die verschrikkelijke ontsteking van haar mond en het ganse spijsverteringsstelsel blokkeert een snellere opbouw... Ze kan nog steeds niet eten, het doet té veel pijn.

Het spreken gaat al weer iets beter, maar ik kan mezelf wel slaan als ik nu en dan iets niet begrijp, en het nog eens moet vragen, want je ziet dat dit pijn doet.

Maar het gaat al iets beter...

(Ben ik nu mezelf en haar aan het troosten?)

Deze winter hebben ze weer eens de lindeboom voor mijn deur volledig kaal gesnoeid. Als je hem zag staan, was het haast onmogelijk je voor te stellen dat er nog leven in dat stuk hout zou zitten, maar nu zie je ten allen kante nieuwe scheuten komen...

De bananenboom was niet meer te zien, maar is druk bezig uit te lopen...

Het is dus niet omdat het er belabberd uitziet, dat het hopeloos is.

Een mens troost zich met wat voorhanden is.

Ze kwamen de "plakker" aan haar katheder afdoen en vervangen door een nieuwe. De huid er onder is rood en pijnlijk. Bloedtrekken. Weer een nieuw blauwe plek naast al die andere. Moest iemand vertellen dat ze slagen kreeg over het ganse lichaam, dan geloof je het meteen, overal grote blauwe plekken, die reeds wat aan het verkleuren zijn... Wat hebben ze allemaal met je gedaan?

Nieuwe baxter... Moet er vandaag weer bloed gegeven worden ook ? Nee, morgen wel en ook bloedplaatjes. Ze gaan ook weer wat morfine geven om de pijn in haar mond wat draaglijker te maken.

Op de TV staat thuis te spelen ( in de namiddag)... Ik erger me weer aan die bietekwieten in al die soaps, die telkens weer het geluk van voor hun voeten wegstampen... Er zijn er wellicht geen meer die nog geen buitenechtelijke relatie hadden met zowat alle andere spelers... en nergens spreken ze zoveel van liefde als daar waar ze het voortdurend vermassacreren en naar de verdoemenis helpen. Dju... En hier, hier zit je dan, inwendig te verdrinken in een zee van ongestorte tranen (Ze zouden het eens moeten zien ! Een vent mag dat niet tonen toch)

Als het voor mij al zo lastig is, hoe erg moet het dan niet voor haar zijn?

In het leven zit noch recht noch onrecht... Je moet genieten van ieder goed moment, en je moet door ieder slechte dag. Ook al zijn het er zoveel dat het wel eens moeilijk wordt om voort te doen, voort te leven, voort te glimlachen. "Wat gaan jullie nog allemaal tegenkomen?"
Ja, wat gaan we nog allemaal tegenkomen?
Best dat we het niet weten.
Best dat we er in slagen die zware trieste dingen nadien netjes in te pakken en ergens diep weg te stoppen in dat bizarre menselijke brein.
Best dat we ieder goed moment weer savoureren, en genieten, en al het verdriet verstouwen naar het hok " Nooit meer opendoen"...

Gek dat we dat kunnen.
Goed dat we dat kunnen.

Anders zou het wellicht niet te doen zijn.
't Gaat beter !
't Gaat beter !!!
Hoor je me ? 't Gaat beter !!!

djudedju

Compassie

Mede - lijden...
Je wil een deel van de pijn, ja, alle pijn over nemen om haar wat beter te zien.

Gans haar mond, lippen inbegrepen, zijn ontstoken, en als ze naar het toilet moet, dan blijkt dat ook ontstoken en pijnlijk. Ik heb het vermoeden dat de gans de spijsvertering, van mond tot kont, ontstoken is.

Zo erg dat het spreken pijnlijk is, en je haar niet altijd meteen begrijpt. Sommige medeklinkers doen blijkbaar meer pijn en worden vermeden.

Het belet haar ook om te eten.

Haar ondertussen kale hoofd op de witte kussen...

Je voelt je zo machteloos. "Hoe is't ?" "Beetje slechter"... "Je ziet er nochtans wat beter uit. " Als de verpleegsters binnen komen om haar op het toilet te helpen, zeggen ze, ongevraagd, "Ze is weer wat beter hé?"...

Geen koorts, bloeddruk iets aan de hoge kant "Het is beter iets te hoog dan te laag !" (de verpleegster).

Machteloos.

Als het een kennis betreft, dan zeg je makkelijk " Ik ga een kaarsje branden, voor haar bidden"... Als je er bij zit, rechtstreeks betrokken, dan vloek je in jezelf ! Dan wil je vechten, dan wil je die ziekte er uit kloppen, schudden, stampen...

Onmacht.

Een "Goede" God ?

djudedju Ik ben Job niet, ik wil geen nieuwe vrouw, geen nieuwe zoon.
Ik was en ben wreed content met wat ik heb en had.
Geen vervanging, behoud, knus, vertrouwd, eigen..

Ik verlang al om er weer die paar uur er bij te zitten... Veel vertellen doe ik niet, ik wil haar het pijnlijke antwoorden besparen.

Vechten ! Volhouden ! 't Betert wel weer ! Je hoort dat de verpleegsters het ook zeggen !
Ik zie je zo verdomd graag !

dju

Broeder Chemo

Van het ogenblik dat dit woord - Chemo - valt, begin je eigenlijk wat te panikeren. Je hoorde immers talrijke verhalen over "hoe ziek je wel kon zijn van die chemo"...

Nu hebben we volop te maken met dat verschrikkelijke geneesmiddel, dat eigenlijk geen geneesmiddel is, maar pure vergift.

Chemo dient om alles wat een "snelgroeiende cel" in je lichaam is, te doden. Dat is ook de reden dat je haren uitvallen, haren zijn snelgroeiende cellen.

De ramp is zo ook meteen gegeven ! ALLE snelgroeiende cellen dus ook de goede cellen, de cellen die de eerste verdediging vormen tegen ziekte. Met andere woorden, door de chemo wordt je verschrikkelijk teer voor allerlei besmettingen, en zelfs het kleinste, normaal onschuldige bacterietje krijgt vrij spel in een lijf waarin de weerstand volledig is uitgeschakeld.

Onze ervaring is dan ook dat het verkeerd is te stellen dat je ziek bent van de chemo, je bent ziek doordat de chemo alle weerstand heeft uitgeschakeld. Misschien zijn er ook soorten chemo waarvan je onpasselijk bent, maar dat heb ik niet gezien bij mijn Anny, wel zag ik, hoe het gebrek aan weerstand haar verschrikkelijk ziek maakte... Zo ziek dat we vreesden (en nog vrezen) dat we haar zouden kunnen verliezen.

Nu pas begrijpen we de specialist die voortdurend wees op verschrikkelijke moeilijkheid om een dergelijke ziekte te overwinnen...  Het geneesmiddel is haast erger dan de ziekte ! Dat is niet helemaal juist, maar de ziekte zie je amper, de ziektes die ontstaan door het gebrek aan weerstand zie je wel, en heel erg, haast te erg.

Het is erg dat haast oeverloze gevecht te aanschouwen, hoe erg moet het dan wel niet zijn het te doorstaan?

Eergisteren was het zo erg dat we vreesden voor het ergste. Ook de specialist maakte ons attent op het gevaar van de situatie, maar ook zonder deze verwittiging was het duidelijk hoe erg het was. Gisteren was het - gelukkig - weer een heel stuk beter. Ze krijgt antibiotica en men poogt het herstel van haar eigen (goede) cellen weer in gang te krijgen.

Het verschrikkelijke van zoiets is de onmacht.
Je kunt niets doen, niet als patiënt, niet als toeschouwer.
Je staat erbij en je kijkt er naar...
En inwendig ga je haast evenveel kapot als de zieke.
Zij lichamelijk, wij geestelijk, in een mee-leven, in een mee-vechten.

Plots zie je hoe broos het leven eigenlijk is...

Vechten, meisje ! Vechten !!!
We kunnen je echt niet missen !

The Beast

Eerst sta je stom, verbijsterd, te klein om het vast te kunnen pakken.
Dan wil je niet dat "vreemde" mensen het weten.
Je leed is te persoonlijk om het te delen.
Hooguit met enkele familieleden en goeie vrienden.

Je gaat van verschieten naar schrik, van schrik naar onmacht, van onmacht naar een zwemmen in een stormachtige oceaan van leed.

Och, we hebben heel wat keren kunnen repeteren: we verloren een zoon, we hadden te maken met diepe kwetsuren, die leed, wrede onmacht bij wat er gebeurde met een paar kleinkinderen, we kregen opnieuw te maken met leed, onmacht, verdriet toen bleek dat -wellicht mede daardoor - die kinderen hopeloos verdwaalden in onze maatschappij... Ondertussen een dreiging van borstkanker met een operatie en oef! geen kanker, huidkanker, operatie, oef! net nog niet kwaadaardig... Chronische rugpijnen voor mij al 25 jaar, voor Anny ook al een jaar of vijf...

Wij telden nooit op.
Wij ondergingen, vloekten, zuchtten, weenden en herpakten ons, en bouwden een nieuwe wereld op die wij aankonden. En maakten er steeds weer het beste van, en vergaten het verleden zo goed mogelijk. We leven nu.

en nu dit...

Iedere dag ga ik naar Aalst, naar de kliniek, iedere dag zit je bij haar, probeer je te troosten, te sterken, te helpen... Ik kocht voor haar, die nooit met die dingen wou werken, een GSM, en leerde haar alleen hoe ze moest oppakken en hoe ze moest bellen. Sms-en en dergelijke, een bestand met telefoonnummers liet ik allemaal achter... Ze moest - nu zeker niet - bezig zijn met dingen die, op zo'n moment te moeilijk zijn, omdat je eigenlijk maar op één ding meer denkt.

Je gaat van die beperkte kring van intimi toch wijder in het mededelen van die verschrikkelijke situatie waar we voor staan, omdat we het eens moeten kunnen vertellen, omdat - hopelijk - gedeeld leed half leed is...

Je ziet hoe de chemo de weerstand van dat lichaam breekt, en hoe men strijdt om dat wankele evenwicht tussen vernietigen en herstellen te vinden, en hopelijk stilaan het gevecht te winnen. Genezen zit er niet meer in... Als alles goed gaat, dat bereiken we een stabiel evenwicht, wat dat ook mag zijn, wat dat ook mag betekenen voor je manier van leven... Hopelijk lukt het !!! HOOP !

En dan gaan we weer, voor de zoveelste keer, leren leven met de situatie waarin we zitten.

Misschien kun jij ook bidden, ook een kaarsje branden, ook vloeken in onmacht, ook zuchten, schuddebollen en zeggen "Het is niet eerlijk".

Leven is iets zonder garantie.
en ... als liefde geluk is, dan hebben wij desondanks zeeën van geluk...

djutoch !

olifantengras

Zo net hoorde ik dat er hier in ons landje percelen olifantengras zullen worden aangeplant, omdat dit nog veel meer CO2 omzet dan een bos van dezelfde grootte...

Dat doet me denken aan onze planten.
Neem nu tarwe... om maar iets te nemen... Ooit moet dat, in een heel ver verleden een soort gras zijn geweest, waar je kleine korreltjes zaad kon uithalen, en die je konden de winter doorhelpen... Door selectie na selectie na selectie, zijn ze gekomen tot wat wij nu kennen als tarwe. Het is haast niet meer te geloven dat dit ooit een grashalmpje moet zijn geweest.

Denk aan de tomaten, die in een redelijk korte tijd zijn gekweekt in talloze variëteiten, en eigenlijk komen ze van een soort plant uit de familie van de nachtschadigen... en gaven wellicht kleine eetbare bolletjes... Een beetje te vergelijken met de huidige boksdoorn (Goyi-bessen), die ook maar kleine besjes bieden, maar waar ze bezig mee zijn om dat massaal te kweken, en waar we wellicht binnen afzienbare tijd ook veel grotere bessen zullen van plukken...

Neem ons varken... Dat komt van een of ander (of van enkele ???) wilde varkens voort. Door selectie hebben ze van dat wild agressieve dier ons varkentje gekweekt, een dier dat je echt niet meer kunt vergelijken met zijn wilde voorganger.

Kijk naar de hond, die voortkomt van de wolf... Zie jij nog wolf in dat kleine chihuahuatje of in die enorme Ierse Wolfshond ? ...

Onze voorouders hebben zonder kennis van DNA en erfelijkheid toch maar zodanig selectief gekweekt, dat we van heel wat zaken haast niet meer kunnen denken van welke voorouder die plant of dat dier nu eigenlijk stammen.

Ze zijn er bovendien in geslaagd om planten en dieren die uit andere klimaatzones kwamen, aan te passen aan ons klimaat... Voor mijn deur zie ik weer maïs opkomen... een plant uit Zuid Amerika, die het bracht tot een van de voornaamste voedselplanten, weliswaar bij ons meer voor dierenvoeding, maar in andere gebieden ook variëteiten voor de mens.

Van het wilde paard(je) kweekte men honderden verschillende rassen, en zien we enorme machtige dieren zoals de Brabander en het Vlaamse paard (ze hebben in heel wat landen ook van die machtige dieren !!!) Wij zijn geneigd te denken dat ze gekweekt werden voor het zware werk, maar ze werden net zo goed gekweekt om de ridders te dragen in hun loodzware harnassen...

Eigenlijk zien we véél meer dieren en planten die aangepast zijn aan ons leven dan dat we nog echte oorspronkelijke wilde dieren zien.

Denk niet dat alleen de mens dieren importeert ! Heel wat dieren komen zelf naar andere streken, door klimaatswijziging, of door verandering van de levensruimte... Een van de best gekende is hier wel de Turkse tortel, die zo succesrijk is, dat we haast geen oorspronkelijke inlandse tortels meer zien.

Ik ben een boekenworm... Ik lees heel wat boeken, ook SF... Ooit las ik zo een boek over een wereld waar de mens haast verdwenen was, en de wereld bewoond werd door dieren, die haast allemaal afkomstig waren van onze kweekproducten... Beangstigend, als men die sterke ingekweekte eigenschappen plots ziet gebruiken tegen hun scheppers.... Ach, ik weet wel, het is maar een boek, een verzinsel... Maar toch denk ik er wel eens over na...

... u ook ? ...