kijken

De verpleegsters vertellen me dat ze van haar nacht de dag maakt en van de dag haar nacht.

En daar zit je dan.
Ze slaapt.
Als je iets zegt, antwoordt ze haast onverstaanbaar, door die ontsteking in haar mond.
En ze slaapt weer in.
"Zal ik de TV opzetten ?" Ze knikt, "Moet je je bril ?" Ze knikt. Ik geef haar bril, zet de TV aan, en ben alleen aan het kijken.

" 't Is Thuis !" Ze trekt de ogen even open, knikt en sluit na enkele tellen de ogen weer.

En dan denk je bij jezelf "Laat ze maar gerust, laat ze slapen, dan heeft ze wellicht minder besef van de pijn...."

Je zit daar dan te zitten. Toch weet ze wat er gebeurt ! Gisterenmiddag zat ik in een file waardoor ik een vijf minuten later was dan anders... "Ge zijt laat ?"

En als ik rond drie uur weer weg ga "Je hebt veel aan mij gehad hé ! Ik lig altijd maar te slapen...

Haar toestand is stabiel, maar slecht... dixit de specialist. Haar ontsteking leek gisteren iets beter, maar gisteren weer slechter. Ze krijgt nu nog een antibiotica erbij (dus twee !)... Haar witte bloedcellen stijgen niet verder. Door de onsteking ?

Mijn hart krimpt in elkaar als ik maar aan haar denk... dus heel vaak.
Vannacht een geweldig onweer en verschrikkelijk regenen. Je wordt wakker van de donderslagen. Zou het in Aalst ook zo lelijk doen? Je gaat slapen er mee, je wordt er mee wakker.
En je slaapt niet meteen in... Boek nemen... lezen zonder te weten wat je leest, herbeginnen...
Licht weer uit doen, luisteren naar de regen.

Ik moet toch weer in slaap gevallen zijn, en wordt om zes uur wakker.
Vlug naar beneden, het rolluik van de voordeur optrekken, zodat Veerle binnen kan, terug naar boven, turnen (Want mijn rug doet steeds meer pijn met die dagelijkse ritten)... Me wassen en naar beneden, waar Veerle al aan het koffiezetten is...
"Hoe was' t met mama?" Ze heeft gisteren al gebeld daarvoor.
Maar ze wil horen hoe het is, en weer horen, en weer, purend naar wat goed nieuws... Maar het enig is "Ze is stabiel"

Kon ik maar wat van de pijn over nemen, haar wat laten recupereren...
djudedju

Machteloos
Kijken lijk nen uil op nen kluit
Kijken lijk nen 'ond op een zieke koe

Zowel in het Oost- als in het West Vlaams klinkt het zinloze door.
Het brengt niet op, en toch ben je er naartoe getrokken...
Iedere dag weer.
Je kunt de baan ondertussen haast dromen.
De parking is vertrouwd
de ziekte niet.
Straks ga ik weer, zit terwijl ze slaapt naar dat kale kopje te kijken
droom er van
ben er mee wakker...

Kon ik maar.