Sparen?

Is dat om te lachen?
De index blokkeren, de lonen bevriezen, de prijzen de hoogte laten ingaan, en dan zeggen dat we eindelijk met zijn allen de economie aanzwengelen door meer te spenderen van ons inkomen...

Nee meneer, we zwengelen de economie niet aan, we sparen niet meer omdat we niets meer over hebben... Of zoals zoals ik het onlangs hoorde: "Aan het einde van mijn pree heb ik nog maand over..."

Het aantal armen in ons land stijgt dramatisch.
Dat is er aan de hand !
Wij kunnen niet of haast niet meer sparen.
En velen eten hun zuur bijeen gespaarde centjes op, om te vervallen in de kloof van de armoe.

Oh, ik weet het wel, meestal is de armoe hier niet te vergelijken met de armoe ginder ver in die hongerlanden, maar alles is relatief. Wie hier arm is, vergelijkt zichzelf met de wereld om hem heen, niet met de ver-af wereld. Je moet eens gaan kijken aan de voedselbedelingen, aan de OCMW's en dergelijke, aan initiatieven voor armoedebestrijding, en je begrijpt de opmerkingen van "Help eerst je eigen behoeftigen !" wel ietsje beter. Ik ga zo ver niet, want je helpt de ene arme niet met de andere helemaal te laten vallen. Veeleer moeten we stellen dat we meer oog moeten hebben voor alle armoede. Voor alle nood.

Want we zien in ons land niet alleen een stijging van het aantal armen, we zien ook dat men nu op zieken en werklozen gaat jagen, hen voortdurend gaat dreigen met armoede, gaat afdreigen met dwang om toch te gaan werken. De minister zegt dat iemand in een rolstoel nog heel wat werk kan doen... Misschien heeft ze wel gelijk, maar wie gaat ze tewerkstellen, welk soort werk gaat men hen toe bedelen? Ga je een bouwvakarbeider die in een rolstoel is terecht gekomen nu tewerkstellen aan een systeem van bandwerk, iets waar die man men zijn verleden, zijn ingesteldheid van wurgt ? Of ga je een hoog-geschoolde gaan dwingen om brieven in enveloppen te plooien? Hele dagen lang, dag in, dag uit? Ga je ook bij hen controleren hoe vaak en hoe lang ze naar het toilet zijn? Ga je rekening houden met hun houding, en speciaal aangepast meubilair installeren? Waar is die werkgever ? Of is het gewoon om te zeggen dat zelfs die mensen moeten oppassen want ze kunnen uitgesloten worden van de mutualiteit... Is het begrip 66% ongeschiktheid plots veranderd ?

Trouwens, ons Belgisch systeem is niet te vergelijken met het systeem in de landen om ons heen. Wie geen 66% ongeschikt is, is niet ziek... Iemand die 65% ongeschikt is, komt dus niet op de ziekte-uitkering, maar wordt werkloos... Een werkloze die je niet zo maar aan het werk kunt helpen, want eigenlijk is die mens niet geschikt wegens zijn percentage arbeidsongeschiktheid... Leuk om zo iemand te gaan bedreigen omdat hij of zij langdurig werkloos is...

... en dan stellen dat de economie aangezwengeld wordt, want er wordt minder gespaard...
djudedju !

Eigenlijk moeten we in ons landje de revolutie gaan prediken ! De democratie is verdwenen, in handen van Das Kapital... Niet moeilijk, een land met schulden wordt uiteindelijk geregeerd door de schuldeisers en niet door de regering. Kijk om je heen, en zie met mij, dat heel het Westen, het rijke Westen, in de schulden zit, en geregeerd wordt door de schuldeisers !

Er zijn enkele landen in de wereld, die zich hebben losgescheurd van dat wereldomvattend geldsysteem, en op zichzelf zijn herbegonnen, vrij van alle schulden uit het verleden, en zie, hun economie doet het wonderwel ! Moeten we Rotschildt en co hier ook niet eens buitenstampen, en herbeginnen, vrij van het verleden ?

tot de volgende ?

gps-perikelen...

Gisteren moesten we al heel vroeg in het UZ Gent zijn. Ik ette mijn gps aan, om in de duisternis zeker niet de afrit te missen...
Een gps is een wonderbaarlijk ding...
tot gisteren.

We kwamen aan de afrit, netjes en vroegtijdig aangekondigd door de gps, met de boodschap dat ik links moest aanhouden... Ik netjes op het linkerrijvak, en plots zie ik helemaal rechts, en niet meer te halen de afrit ! Ik heb poddomme in mijne gps een madam zitten die links en rechts niet uit elkaar kent ! Val dood ! Ik zat de stad in, en je moet een heel eind rijden voor je ergens kunt proberen een U-bocht te maken op een wettelijke manier... Maar die U leidt me niet op de terugweg, maar een ander kant van Gent in, en heel schuldbewust zwijgt mijn gps in alle talen, en toont niks niemendalle !

djudedju

Puur op het gevoel, in een donkere stad heb ik wat rondgetoerd, tot we plots, na een héél eind toch een bordje zagen UZ Gent... dat dan maar volgen, recht een enorme omleiding in, want ze zijn weer eens de banen aan het opbreken...

Gelukkig ben ik iemand die altijd vroeg vertrekt (er zou eens iets moeten gebeuren!), en is de dokter gewoonlijk een paar minuutjes te laat. We hebben het netjes gehaald. Met de nodige zenuwen en krachttermen op dat klotewijf in de gps !
(Sorry voor de terminologie...Maar ik moest het even kwijt.)

Uiteindelijk lijkt alles nog mee te vallen voor Anny, en is heel wat van haar pijn te danken aan de spieren. Wellicht spant ze - om de pijn te vermijden- haar spieren onbewust op, waardoor die dan ook weer pijn gaan doen. Ze moet voorzichtig wat beginnen met turnen, en we moeten in de mate van het mogelijke wat gaan wandelen... Allee, zij moet gaan wandelen ("Want voor u zal dat wellicht niet zo evident zijn hé?" zei de dokter tegen mij...) Je ziet, wat ik al duizenden keren heb gedebiteerd: geen twee ruggen zijn gelijk ! Maar het is positief dat ze voorlopig geen inspuitingen moet hebben, het is niet evident om met die gestresste spieren te gaan wandelen. (Wanneer is Pairi Daiza weer open?)

Ik zie Anny niet alleen gaan wandelen, dus gaan we moeten proberen een modus vivendi te vinden, waarbij we haar van de pijn af helpen, en er mij niet in duwen. Het is sowieso al het lot van een pijnpatiënt om voortdurend te zoeken naar dat wankele evenwicht op de pijngrens, en nu moeten we het op twee pijngrenzen doen... djudedju.

Het is niet de bedoeling kilometers te gaan stappen, nee, heel voorzichtig opbouwen en proberen die spieren weer wat los te werken. In de zomer, met de rommelmarkten buiten, hebben we haast automatisch beweging, maar in de winter zijn de rommelmarkten binnen, waar de afstanden uiteraard ook kleiner zijn, en je amper van wandelen kunt spreken.

Gisterenavond ben ik dan nog naar de huisarts gegaan, want ik zit weer met sinusitis. De gebruikelijke antibiotica + ook nog een antibiotica om in mijn neus te druppelen ! Hopelijk ben ik er vlug van af, want een verstopte neus is lastig, en ik vind het afschuwelijk hoe mijn stem dan klinkt.

Vandaag is het crea, wat verder doen aan ons juwelenkistje, en als er tijd over is, maken we een teddybeertje... Maar het is nieuwjaarsvergadering, dus gaan we ook eens lekker samen een broodje eten.

Tot de volgende ?

waterdag

Ik heb zo net het rolluik opgetrokken, het is 8.20' uur, en het is buiten nog steeds donker. Ik weet niet of het regent, maar het ziet er in ieder geval naar uit dat het weer een waterdag wordt...
Vriezen de bloeiende camelia's niet stuk, dan gaan ze wellicht kapot regenen.

Het wordt hoog tijd dat we weer wat vroeger licht hebben, dat het lente wordt, dat je de felle kleuren van al die soorten groen weer ziet, dat je op je rug in het gras kunt liggen, dat je rustig dromend aan het water kunt zitten, amper kijkend naar je dobber, want het is zo heerlijk buiten...

Nu is het buiten niet heerlijk.
Je ziet dat ook aan de mensen.
Niet dat je nooit iemand met een vies bakkes ziet in zonnig weer, maar toch... De mens ondergaat de invloed van het licht. Momenteel behandelt men zelfs depressies met lichttherapie. Men zet de mensen in een kunstmatig zonlicht... Ik hoop dat ze dan de muren van de behandelingsruimte bekleden met mooie zonnige beelden van heerlijke natuur op zijn best...
Gisteren gingen we naar de Action in Oudenaarde, en daar heb je een meters lange en hoge foto van onze eigen Vlaamse Ardennen... We wandelen daar altijd langs, kijkend naar dat mooie beeld, en slechts nu en dan eens in de wandelrichting, om nergens tegen te botsen...
Die foto is zonnig. Je ziet als het ware de zomerhitte uit het beeld stralen.

In deze donkere tijden zou een mens eens naar dit winkelpand gaan, omwille van die foto. Helemaal in de hoek, ter hoogte van de trap staat een boom op de foto. Op een of andere manier hebben ze daar een drie-dimensionaal effect weten aan te geven, en het is net of de boom uit de foto wil komen.

We hebben er even voor blijven staan. Genietend en ondertussen de pijn van het stappen wat laten wegebben...

In deze winterperiode zijn er maar weinig rommelmarkten, en hebben we dus heel weinig uitstapjes. Eens naar een winkel, en daar hebben we het mee gehad. We luisteren iedere keer weer naar de verhalen van vrienden die nu en dan eens gaan eten... Wij doen dat haast nooit, en als we het doen, is het in combinatie met een uitstap om andere redenen. De reden is heel simpel, we zijn allebei maar heel kleine eters... 's Middags schilt Anny één patat,, en daar is er iedere dag nog wat van over, restje die dan naar de kippen gaat. We vinden het dan ook zo zinloos, zo verspillend naar een restaurant te gaan, en meer dan de helft op ons bord te laten liggen... Zou die mens wel kippen hebben?

's Morgens eet ik een grote kop yoghurt, en drink ik een glas fruitsap. 's Middags eet ik een grote kom soep, een stukje vlees (steeds minder), één stukje patat, een grote schep groenten. In de namiddag een kop koffie met twee koekjes. 's Avonds twee boterhammen met beleg, en een paar stukken fruit.
Zo ziet iedere dag er uit... Tenzij het mosselen zijn met frietjes, want dan eet ik wel iets meer, en eet ik een half bord frieten en heel wat mosselen... We kopen zo'n pak mosselen in het grootwarenhuis, en dat betekent dat we 's avonds nog eens mosselen eten bij de boterham. Anny bakt die mosselen dan met wat curry er op gestrooid. Heerlijk bij de boterham.

Vermageren doe ik niet.
De reden?
Ik lees iedere keer ik een regime tegenkom, hoe en wat ik moet eten om te vermageren... En iedere keer weer staat daar dan bij dat je het dieet moet aanvullen met beweging... Met andere woorden, daar zit het hem... Wij kunnen niet meer "bewegen" in de zin zoals die diëtisten ons dat opleggen. De rugpijn maakt dat je niet veel meer kunt bewegen.

Toen ik kind was, las ik wel eens sprookjes van Duizend en één nacht... Je zag daar dan een tekening bij van een Pasja, gezeten op een heerlijke stapel malse kussens, een slaaf die met een waaier wat verkoeling bracht, en een andere slaaf die zorgde voor eten en drinken... Die Pasja was altijd heel dik, want hij bewoog niet, dat deden de slaven voor hem.

Nu ik oud en stijf en stram ben door die rug van mij, weet ik dat dit beeld klopt. Als je een zittend leven lijdt, dan is de kans heel groot dat je dik wordt, dik bent !

Toen ik gemiddeld zo'n zestig kilometer per week jogde en daarbij ook nog regelmatig ging wandelen, toen was ik magerder... Maar minder bewegen betekende kilo's er bij.
Onlangs las ik dat mensen met de bloedgroep O de eigenschap hebben om dik te worden. Dus ook het verhaal dat het in je aard zit, klopt. Ik maak er me niet echt zorgen meer over... Bij ieder geneeskundig onderzoek zegt men me dat alles in orde is, en dat ik moet proberen zoveel mogelijk te bewegen als mogelijk is... Gaat het niet, maak je geen zorgen, want zorgen zijn nog slechter dan het niet-bewegen op zich...

... en ondanks onze pijn, ondanks alles wat we al meegemaakt hebben, zijn we gelukkig, we zijn nog samen en maken van ons leven wat er van te maken is...

tot de volgende ?

ogen

Heb je ook dat hongerige Syrische kindje gezien op tv ? En die uitgemergelde volwassenen?

Heb je ook naar hun ogen gestaard ?

Of ben ik heel alleen die altijd eerst naar de ogen kijkt van een mens?
Ogen, de spiegels van de ziel. Voor mij klopt dit gezegde grotendeels, je kunt goedheid, boosheid, na-ijver zo lezen in de ogen van de mens.

Maar ik had nog nooit ellende, honger, wanhoop in de ogen gezien.
Nu wel...  Ik heb dan eens héél diep in mijn geheugen gegraven, en in Google naar foto's gezocht van de hongerige zwartjes van al zo lang geleden. Heb ik toen ook die ogen gezien?

Maar ik vind die foto van toen niet meer terug...  Wellicht zullen de ogen ook toen alle ellende van de wereld in zich hebben getoond... Wanhoop, berusting en honger en ellende, en wellicht waren het ook toen de ogen die mij het meest hebben getroffen.

Een wereld waarin kromme komkommers, kromme wortelen en geplekte appels vernietigd worden, sterven mensen van de honger, veelal is de oorlog mede-oorzaak van deze honger. En oorlog dat is economische politiek. 

We kunnen het ons haast niet voorstellen dat je als ouder, in die leeg-geschreide ogen moet kijken, en een lepeltje confituur oplost in water, om het lepeltje per lepeltje te geven aan dat onbegrijpend kijkende kind...

Je zag ook volwassenen, restanten van mensen, alle vlees was verdwenen, er bleef alleen vel en knoken over.

En weer ga ik in mijn geheugen gaan wroeten... Heb ik ooit honger gehad ?

Heb jij ooit honger gehad ?

En ik vind niets... Och ja, die keer dat ik mijn boterhammen vergeten had, en die keer dat ik op een lange wandeling vaststelde dat er nergens drinken te vinden was... Maar dat is geen honger, dat is geen dorst, niet in de zin van wat je bij deze mensenkinderen ziet.

Nee, ik heb nog nooit honger gehad.

Haast integendeel... Ik ben van vlak na de oorlog, vlak na de periode waar er wel honger was geweest, niet zo erg als ginder ver weg, maar toch, eten was heel belangrijk geworden. In ons gezin was er nooit honger. Want eten, dat was het eerste waar men voor zorgde, de rest was eventueel bijzaak, maar honger ? Nooit meer !

Toen de oorlog in Korea er kwam, en de mensen panisch weer aan het hamsteren sloegen, zag ik twee dingen die blijkbaar in die voorbije oorlog héél erg gemist waren: eten, kolen en zeep. Een wat wonderlijke combinatie, maar dat waren duidelijk de heikele punten geweest in die lange oorlog: Honger, warmte en propere kleren...

Goddank was de oorlog, in het Sperrgebiet te Nieuwpoort nooit een hongeroorlog geweest zoals ze in Nederland kenden in de hongerwinter.  (Sperrgebiet:  Gebiet, das (wegen militärischer Übungen, Krankheiten, Seuchen o.ä.) für den gewöhnlichen Verkehr gesperrt ist) Maar zelfs die hongerwinter daar lijkt mij, op basis van het fotomateriaal, niet zo erg als wat we nu zien in Syrië.

Het ergste is dat die honger er niet moet zijn.

Dat die honger het werk is van mensen, van het economische spel dat oorlog heet.

Ik ben bezig met het lezen van een boek over de FBI, en daar lees ik onder meer hoe men, door het scheeftrekken van de waarheid, door het manipuleren van de werkelijkheid, door het verwringen van de feiten, een hele bevolking er van overtuigt dat een bepaalde groepering nefast is voor de veiligheid, voor de vrede. Men gaat zo ver dat talloze mensen de cel in gaan, hun werk verliezen, geen toegang krijgen tot functies in openbare ambten enz, enz...

Ze gaan zo ver dat er uiteindelijk mensen voor moeten sterven.

Allemaal voor een politiek spelletje, voor het halen van een economische sterkere positie...

FBI is genoegzaam bekend, maar in alle landen vind je dergelijke manipulaties, dergelijke organisaties die alleen de macht en het geld dienen, tot meerdere eer en glorie van het bewind...

Zo erg, zo verregaand, dat men komt tot situaties waar kinderogen je vol honger, armoe en ellende aankijken, vol onbegrip voor het feit dat je van hen beelden komt maken, om weer een of andere politiek te dienen.

Ik moet kotsen

tot de volgende ?

pijn

Ik had al een tijdje bijna geen pijn meer in mijn voet, en mijn rug was redelijk... Maar gisteren heb ik gewerkt aan mijn aquarium, en daarvoor moet ik heel wat keren op een stoel gaan staan, en dat was er blijkbaar te veel aan. Toen de aquarium weer net was, en de filters weer aan het werk, verrekte ik van de pijn.
De rug dat ging nog, maar die snotverdomse voet !

Enfin, neem me niet kwalijk dat ik jullie lastig val met mijn zorgen, maar soms moet een mens het kwijt. Dat doet deugd.

Straks moet ik naar een vergadering van Ziekenzorg, en zal ik daar wellicht weer meer last krijgen, want zitten op een stoel is blijkbaar niet naar de zin van mijn voet.

Luister jij ook telkens met verbazing naar de medische rapporten van onze voetballers ? Nu heeft er weer eentje zijn poot omgeslagen, loopt over mijn tv-scherm op krukken, en zal binnen 10 dagen weer kunnen voetballen. Sta jij dan ook vol verbazing te luisteren?
Ik heb ook ooit wel eens mijn poot verstuikt, en dan had ik daar meer dan een maand last van, en bij het lopen bleef het ding nog maaaaanden gevoelig. Hij gaat er binnen 10 dagen weer mee voetballen?????

Of de verstuiking is veel minder dan wat wij een verstuiking noemen, of ze doen medische wonderen voor die mannekes, die ze voor ons niet verrichten.

En ik noem dit als voorbeeld, want we zien dat heel het jaar door gebeuren, in de winter bij de voetballers en veldrijders, en in de zomer bij de renners.

Ik ken mensen die hun sleutelbeen hadden gebroken, en daar een hele tijd verdomd veel last van hadden... Een renner zit na twee dagen al weer op de rollen te trainen, en na minder dan twee weken is hij weer aan het koersen. Waarom doen die dokters dat niet voor ons?

Ik vermoed dat er ergens in ons landje een geheim genootschap bestaat, die in staat is om hun beschermelingskes te genezen met een teken van hun hand. Echte wonderdoktoors !

Binnen een paar dagen moet ik Anny weer eens naar het UZ voeren, naar de pijnkliniek. Dat is daar een fantastische dokter, maar ik heb hem nog geen dergelijke mirakels zien doen. Ik denk dat hij werkt met de verkeerde soort van zieken ! Met echte zieken lukt het wellicht niet ze in tien dagen weer te doen voetballen... Want geef toe, als jij een voetballer over het scherm ziet rollen, brullend van de pijn, en wijzend naar de dader van de aanslag, geloof jij nog dat hij echte pijn heeft? Pijn zoals u en ik wel eens hebben, echte pijn waar je dagenlang mee zit te worstelen , Vergeet het ! Zodra de scheidsrechter zijn "belager" een gele of rode kaart heeft gegeven, staat de gekwetste op en gaat weer lustig verder sjotten... Van mij zou zo'n oen een rode kaart krijgen om het verloop van het spel verstoord te hebben.

Ik las ooit een leuk artikeltje over het feit dat voetballers niet alleen trainen om te voetballen, maar ook om zich te laten vallen en te huilen van de zogezegde pijn... tegenwoordig denk ik dat dit geen mopje was, maar keiharde werkelijkheid.

Nu ja, ze doen maar... Maar geef toe, denk jij dan ook niet aan de enorme bedragen die deze mannen beuren om toneel te spelen? Natuurlijk heb je soms wel eens echte kwetsuren, en heb je echte beenhouwers op het veld, maar gelukkig is het meer toneel dan werkelijkheid. Maar dan blijf ik met de gedachte aan al dat geld zitten. Als ik niet van sport hou, dan is dat eigenlijk de grote reden. Ik vind het niet logisch dat die mensen zoveel geld verdienen met wat sport zou moeten zijn. Als sport zie ik alleen wat onbetaald is, beoefend wordt omwille van de gezondheid en de pret. Waar je voor betaald wordt, dat is voor mij geen sport meer.

Waar ik nog minder van begrijp, is van de supporters... Vol verbazing zie ik op twitter en facebook hun reacties... Gek genoeg heb ik nog geen een supporter ontdekt die vol lof spreekt over "zijn" ploeg, of over hun spel, maar zie ik alleen boze uithalen naar de tegenstander, naar de scheidsrechter.. Ik ga het nooit begrijpen...
djudedju

tot de volgende ?

file

Ik zou kunnen schrijven over de staking bij de spoorwegen, maar daar wordt al meer dan genoeg over gepalaverd... Wie daar de echte achtergrond wil van weten, kan dat her en der vinden, liefst ver weg van de verklaringen der regeringspartijen...

Ik wil het integendeel hebben over de files...
Vandaag zal de file wellicht - door de spoorwegstaking - weer iets langer zijn dan anders, maar eigenlijk is de file een dagelijks probleem, een probleem die om meer dan één reden dringend zou aangepakt moeten worden.

Eigenlijk hebben we allemaal schuld aan de file...
Als ik begin bij mezelf, ik ben op de boerenbuiten gaan wonen, omwille van de rust en de kalmte, het mooie landschap, maar dan moet ik daarbij nemen dat alle winkels ver weg zijn, dat het werk ver weg is, en dat ik voor duizend en nog wat dingen de auto nodig heb. De laatste tijd is daar mijn mindere mobiliteit bij gekomen, en dus ook voor kortere afstanden nemen we noodgedwongen de auto.

De steden lopen leeg... Vooral vast te stellen in de grote steden, die onder meer door het verkeer eigenlijk onleefbaar zijn geworden. Dat verkeer komt dan naar de stad om te werken, te winkelen, te feesten, uit te gaan...

De industrie die in heel veel gevallen vervuilend of belastend is, werd dan weer de stad uit gepest, met als gevolg dat de bedrijven ergens samen gezet werden in industrie-zones, ver weg van de bewoning. Wil je er naar toe ? De auto... Als je kijkt bij de annonces met werkaanbieding, dan zie je haast onvermijdelijk dat je moet in het bezit zijn van een auto, of op zijn minst van een rijbewijs.

De grote winkelketens vinden in de steden geen betaalbare panden van een dergelijke oppervlakte meer, dus gaan de grote winkels samenhokken op een winkelcentrum-gebied, waar ze voldoende parking voorzien voor het cliënteel.  Handig, kun je er met de auto naartoe...

Bedrijven lokken dan ook -vooral voor iets hogere functies- een bedrijfswagen aan... Ook als vele verplaatsingen niet echt tot het takenpakket behoren... Voor een handelsreiziger, iemand die veel verplaatsingen moet maken voor het werk, is dit logisch, maar in de meeste gevallen is de bedrijfswagen een bonus, een lokmiddeltje.


Werk is slechts zelden in eigen regio te vinden. In een maatschappij waar én man én vrouw gaan werken, betekent dit dat ze beiden op een ander werk zitten, veelal ver uiteen, met als gevolg dat ze beiden een wagen moeten hebben, om op het werk te geraken.

Waar er grotere kinderen zijn, die ook al werken, zie je dan ook veelal drie, vier auto's aan de deur staan, want ook zij werken op een plaats weg ven hun thuis.

Kortom, we hebben een wereld opgebouwd waar de auto een haast noodzakelijk iets is.

Ik zie dit geheel niet zo snel veranderen... Maar één van de oplossingen om te komen tot minder auto's op de weg, is een degelijk openbaar vervoer. Dat oplossingen mogelijk zijn, kunnen we zien aan het onderwijs. De buslijnen (de lijn of specifiek schoolvervoer) richten zich op de leerlingen en brengen van heel veel opstapplaatsen de kinderen naar de school of scholen. Ze zijn specifiek ingericht op de schoolgaande jeugd, want in de blokperiode en/of het schoolverlof zijn heel wat van die bussen niet meer beschikbaar.
Men zou dit dus ook kunnen van en naar de industrieterreinen, op voorwaarde dat de bedrijven ook wat discipline aan de dag leggen, en hun begin- en einduur van tewerkstelling op elkaar afstellen, wat nu - helaas - niet het geval is. Eerder in tegendeel, want omwille van het feit dat alle arbeidskrachten met de auto komen, spreidt men de aanvang- en einduren om minder last te hebben van...files.

Nu zwaait de regering met rekeningrijden... Wat m.i. alleen zal leiden tot een verschuiving van de hoofdwegen naar de secundaire (niet belaste) wegen, met als gevolg dat de files gaan verschuiven, en de gevaarlijke punten enorm zullen toenemen.

Als men een oplossing wil bieden, dan moet men komen tot een beloning van het delend rijden (nu zijn 90% van de auto's op de baan met alleen de bestuurder !), het stimuleren van het openbaar vervoer (het openbaar vervoer sterk uitbreiden en goedkoper maken), het stimuleren van gezamenlijke begin- en einduren van de bedrijven, en zo voort.
Wie hierboven kijkt naar de opsomming van de oorzaken (en ik ben er wellicht nog vergeten) , weet meteen ook welke oplossingen er mogelijk zijn.

Misschien denk je aan de kostprijs?
Wat denk je van een beter en gezonder leefmilieu? Wat is dat waard ?

tot de volgende ?

liegen moet kunnen

Etienne Vermeersch stelt dat het ontkennen van de holocaust moet kunnen.

Eigenlijk zegt hij gewoon: liegen moet kunnen.
Hoe groot of hoe klein de leugen ook is, en of het nu officieel is of niet.

Ergens verwondert me die houding niet.
Niet van deze persoon, en niet in deze tijd.
We krijgen voortdurend leugens te horen, door de regering(en), door de media (al dan niet in opdracht van de regering(en)), door de mensen rondom ons en wellicht ook leugens die we zelf debiteren...

Sommige leugens lijken niet erg, soms lijken ze zelfs goed, we noemen ze dan leugentjes (verkleinwoord !) om bestwil... ("Wat vind je van mijn kleedje?" " Ho, het is mooi!" )
Maar eigenlijk zijn het ook dan leugens. Zelfs als je de zieke -om hem moed te geven- zegt: " Je ziet er al een stuk beter uit !".

Gewoonlijk bedoelen we het dan ook nog echt goed, ook al liegen we.
Wellicht is die vorm van liegen echter een opening naar grotere leugens. Wanneer is een leugen nog goed bedoeld, en wanneer net niet meer ? Soms is dat niet zo makkelijk te bepalen.

Maar we hebben het hier over De Grote Leugen, de leugen die de geschiedenis vervalst, de leugen die de wereld verandert, de leugen die de werkelijkheid aantast en kan leiden tot erge dingen. Iedereen is het er over eens, dat de holocaust zo erg is, dat we het niet mogen vergeten, dat we ons blijvend de les moeten herinneren, dat het iets is waar we alles op alles moeten zetten om nooit meer over te gaan tot dergelijke wreedheden... En net dat neemt Vermeersch in de mond om de ultieme vrijheid op liegen te claimen.

We leven momenteel in een wereld, waar het heel erg moeilijk is om de waarheid nog te onderscheiden van de leugen. De leugen is een aanvaard systeem van werken, het is een middel om beter te verkopen, zowel in de zin van handel, als van politiek, als van situaties in stand houden of net bewust te vernietigen. We kijken er niet meer van op. We zien hele dagen politici die liegen alsof het gedrukt staat, en zelfs hele bewijsvoeringen brengen gebaseerd op een leugen.

We kunnen gerust stellen dat de liegen gewoon aanvaard is in onze maatschappij, als vorm van samenleving en als vorm van invloed uit oefenen op. We kijken er echt niet meer van op, we ergeren ons zelfs niet eens meer er over. Als we kijken naar wat er momenteel aan de hand is in Amerika in de rush naar het presidentschap, dan kijken we met verbazing hoe men elkaar uitkaffert en om de oren zwaait met zaken die ofwel enorme leugens zijn, of ... Waarmee men de massa heeft belogen.
Van hier uit, met onze maar gedeeltelijke kennis van de toestand ginder ver, is het soms niet eens echt makkelijk om de waarheid te zien, of om de gedeelten waar waarheid in zit te onderscheiden van de gedeelten die gelogen zijn. Want in de kunst van het liegen misbruikt men de waarheid meer dan eens...

De waarheid is veelal een kapstok voor de leugen, zodat de waarheid lijkt te verdwijnen in de leugen, of de leugen in de waarheid. Wat Etienne Vermeersch stelt is echter dat we de vrijheid moeten hebben om voluit, klinkklaar te kunnen liegen. Zonder verhullen, zonder ons te bekommeren om de impact, zonder de moeite te doen om waarheid te verdoezelen. Gewoonweg keihard liegen. Heel luid en heel overtuigend.

Ik herinner me de tijd dat we nog vertrouwen hadden in de gezagdragers, dat we nog vertrouwen hadden in de religieuzen, zozeer zelfs, dat we ze eigenlijk boven alle andere medemensen stelden. Dan ontdekten we steeds meer dat ook zij konden liegen, en ze vielen met een klap van hun piëdestalleke, dieper dan de grond waarop wij zelf liepen. Kortom, we verloren niet alleen ons vertrouwen, we verloren ook het ontzag en de eerbied voor het gezag en voor de positie. Ze daalden niet af tot de hoogte van de gewone medemens, ze zakten nog heel wat dieper. De crisis in de kerk en in de politiek is daar een gevolg van.

Als men nu nog het recht op de grote leugen gaat verdedigen, als de ultieme vrijheid, dan vernietigd men met één klap de maatschappij, de pikorde, wat er nog rest van gezag, wat er nog over is van samen-leven...

Liegen kan geen vrijheid zijn, zeker niet als het gaat over zaken die een morele en moraal-aspect inhouden !

tot de volgende ?