Oudenaardse liedjes

(Gelieve, vooraleer verder te lezen, hierboven de muziek van Steef Verwee eens aan te horen. Dank u)

Als je niet van Oudenaarde bent, dan zul je wellicht twee, drie keer moeten luisteren om het allemaal te begrijpen, maar de poëzie van het Oudenaards is duidelijk aanwezig.

Om eerlijk te zijn, tot voor kort wist ik niet eens dat wij in Oudenaarde een eigen liedjeszanger hadden. Ik ben niet meteen een persoon die vaak theaters en muziektempels ga bezoeken. Om niet te zeggen dat ik dat nooit doe. Mijn kennis van muziek gaat niet veel verder dan wat ik toevallig hoor op de radio, en wat ik me herinner uit mijn tiener-tijd, en dat is al héééééél lang gelden.

Ik had voor het eerst iets vernomen in een haartikeltje op Facebook, en ik had de bedenking gemaakt: "Tiens, die CD is te koop in het Stadhuis ! Als ik nog eens in Oudenaarde kom...) Maar ja, ik kom niet zo vaak in Oudenaarde, en ik was dat berichtje al lang en breed weer vergeten.

Maar op de evaluatie-vergadering van Onderstroom, hebben we zo'n CD als geschenk gekregen, en we hebben hier met volle teugen genoten van die volksliedjes in het Oudenaards. Volksliedjes zijn soms ondeugend, en zo zitten er ook tussen, liedjes waarbij je zit te monkelen, binnenpretjes hebt die je niet openlijk durft te tonen, maar die eigenlijk tot ons erfgoed behoren. Vlamingen durven wel eens spotten, grof zijn, boers, en soms dat alles samen met een laag seks er tussen...

Heb je er al op gelet? Het dialect is weer in !
Ik zie op Facebook een prachtig initiatief over het West Vlaams, ik hoor op de radio heel wat liedjes in het dialect, van uit zo wat alle regio's van ons Vlaanderland. Ik met mijn dada voor taal ben daar uiteraard héél gelukkig over. Taal en vooral de taal die leeft bij de mens, dat is altijd mooi ! Soms hoor je mensen zeggen "Gents is niet mooi" of "Oostends dat is zo plat" of iets van dergelijke strekking. Ik ben het daar niet mee eens. Taal is altijd mooi. Soms zit ik heel stilletjes te luisteren naar de taal in een van die filmpjes uit Syrië of andere Iraks, en ik doe mijn ogen dicht en luister ... Ik begrijp niets van die taal, maar je hoort de emotie en stelt vast dat ook die taal, net zo goed als de jouwe, emotie kan vertalen. Is dat niet prachtig ?

Ach, ik ga niet weer lamenteren over taal...
Alleen, voor wie echt de Oudenaardse liedjes niet begreep, hieronder de tekst...

De Riebedepie Song...

In 't zuipen en in 't neuzen een groot talent

Maar toch buisdegie in Gent

Liet het niet aan z'n herte komen

en ging gaan vechten tegen de Koreanen.

Achter zeven maanden front

nog nie geneusd, zelfs gienen stond

Dood van goestinge wastie verdomd

    refrein

Maar veur zijne riebedepie

was het bekend dat ie

achter de duizend geuzen

de grootste crak was in het neuzen.

Maar tons kwam eindelijk de congé

Loopte gie direct achter den thee

Vree rap bij die Japanezen

En neusdege daar mee een Oosters wezen.

Mee veel plezier achter zo een vasten

Weer aan 't front, uit mee het tasten.

Ie kost em weer mee't vechten belasten.

Maar al rap kreeg zijnen neuze couleuren

Rood en blauw en geel van veuren

En daarbij twie purperen bollekies

Op een fond van gouie streepkies.

Sunlight zepe, eaude javel,

Niets aan te doen 't bleef bij gekleurd vel

Jij naar tazet bij dokteur Crucke Koen.

DEDJU 't zijn de couleurs van de riebedepiet

'k zage dat subiet

'k schreef hem nen goeien brij veuren,

te leggen op zijn couleuren

In 't begin ging het reuze,

Maar al rap had hij geen keuze

Mee de couleurs verloor hij zijne neuze...

DE SEEVEE

Wat ee de Seevee gedaan? Eentje - eentje.

En hoe was de match? Oh, 't was just lijk Bontie op zijn verkie.

refrein

't was just lijk Bontie op zijn verkie, zijn verkie

't was just lijk Bontie op zijn verkie, zijn verkie zonder stert

De Seevee die moest ne keer spelen

Tegen Mons nen grote match

Maar het duurdege nog nie lang

of 't werd een partietje catch.

Den arbiter, kost het anders,

Was nen vieze Walenkop

Trok voor 't Walenvolk partieje

En subiet zot ter hem op.

Den arbieter floot pinantie

Om dat Schiete, onzen back,

Zo'n Waale, mee veel pretentie

Beentje trok op zijn gemak.

Bontemps was al aan 't manken

Dolfie Ingels gloeiend kwaad

Puitie liep langs 't lijntje al jankend.

Schiete allene bleef paraat.

Het publiek direct in actie

"zeg8 arbiter! ziede niet !

"Salle Flamand" riep er nen Waale.

De reactie kwam subiet.

Als Matthijs egaliseerde

Op de laatste match minuut

't was of dat ze beefdege, d'erde.

Was mij dat een groot tumult.

Den arbiter die moest vluchten

Langs de Schelde mee nen boot

Zo vree was't publiek te duchten

't Scheeldege geen haar of ie was dood.

Om den uitslag tons te vieren

Mee wa zang en pianospel

Gingen ze nog wat gaan pintelieren

In 't Trompetje bij Michel.

De maandag stond in 't nieuws van den dag te lezen:

"Oudenaarde ee nen kalmen match beleefd"

Maar den reporter was mee zijn stekelbeeze naar de cinema Lumen geweest. En...

Voila, neui wittiget oe da 't gaat in Aanarde..

tot de volgende ?

Werkbaar werk...

Ooit was er een werkgever die, bij de modernisering van zijn bedrijf, met de beste bedoelingen zijn oudste werknemer een "makkelijk" werkje gaf...

Het was een bedrijf waar men vezelplaten maakte, en na een heel sterke modernisering, was er onder meer een groot bord, waar allerlei lichtjes op te zien waren... Petrus werd, als oudste van het bedrijf, aangesteld om de godganse dag op een stoeltje voor dat paneel. "Al wat je moet doen, Petrus, is die lampjes in de gaten houden, en als er eentje gaat pinken meteen op het bijhorende knopje drukken..."

Toen Petrus al enkele keren zo'n knipperend lichtje had gemist, scheelde het niet veel of hij werd afgedankt. Tegen de man van de vakbond fulmineerde de werkgever: "Je geeft ze dan een mooi jobke, en dan verprutsen ze het nog !"

Het vergde heel wat overtuigingskracht om de werkgever te doen inzien dat het echt niet te doen was om 8 uur aan een stuk naar lampjes te staren ! Uiteindelijk kwam men tot een oplossing waarbij de vier oudste werknemers elk om beurt één uur zouden lampjes-kijken, en dat twee keer per dag. Het systeem werkte perfect !

Ik hoorde mini-ster Peeters pleiten voor werkbaar werk... Nu de mensen effectief langer moeten gaan werken, zou men dat ook mogelijk moeten maken door het werk werkbaar te maken...

Hij heeft gelijk, overschot van gelijk, want in de tijd van Petrus uit de echt gebeurde historie hierboven, moest men effectief werken tot zijn 65, en ik kan je vertellen dat er heel veel, te veel, waren, die dit niet uithielden en ziek werden voor die leeftijd, of erger, doodgingen. Nu gaan ze effectief moeten werken tot hun 67 ???

Dan gaan ze zeker het werken meten werkbaar maken, of er schiet niemand meer over om op pensioen te gaan. Het werken is er misschien lichamelijk iets lichter op geworden, maar de werkdruk is hoger dan ooit !

En de historie hierboven wil je gewoon maar zeggen, dat het niet zo eenvoudig is om werk werkbaar te maken...

Het voor een paneel met lampjes zitten mag er dan uitzien als licht werk, dat wil niet zeggen dat het werkbaar werk is. Je kunt gewoonweg geen acht uur aan een stuk geconcentreerd naar dat ding blijven staren !

Ik bezocht ooit een bedrijf dat elektronica-onderdelen fabriceerde. Dat werd gedaan met een systeem van lopende band. De dames zaten aan een lange tafel, waar telkens weer een nieuw werkstuk voor hen schoof. Aan ieder werkstuk moesten ze dan één of enkele onderdelen vast solderen... Zwaar kon je het werk niet noemen, maar geestdodend is het wel ! (Zoals het meeste bandwerk !)

Het bedrijf was er echter in geslaagd mensen te verzamelen, die deze soort van werk aan konden. De dames zaten vrolijk tegen elkaar te babbelen terwijl ze die stukjes vast soldeerden. Eigenlijk waren ze een beetje veranderd in robots, domme werkkrachten, die automatisch bepaalde bewegingen deden, zonder er bij na te denken. Dat jezelf-veranderen- in robots, was de enige manier om een dergelijk werk te overleven. Maar hou je dat uit van je twintig tot je 67 ???
Ik twijfel daar sterk aan.

De vakbonden eisten op een gegeven moment dat de bouwvakarbeiders regenkledij zouden krijgen. Het was niet te doen dat ze in nat weer moesten werken en op de lange duur kletsnat werden. Het gevolg van die verstandige eis was echter dat de bouwvakarbeider nu ook in echte regen moest aan het werk blijven. Zolang de cement niet weg regende voor je de steen er op kon leggen, was het werkbaar weer... Maar dat hou je geen heel leven uit ! Want die regenkledij is niet van het goretex type, en de arbeiders werden onder die water- en luchtdichte kledij kletsnat van hun eigen zweet... en koelden af in de ijzige wind.

Wat is werkbaar werk ?
Gek genoeg zou ik dan diezelfde bouwvakarbeider willen als model nemen... Natuurlijk niet op de manier zoals het nu veelal gaat, natuurlijk niet in eigenlijk onwerkbaar weer, natuurlijk niet op dat door machines opgelegde helse tempo... Maar de bouwvakarbeider die nog echt een bouwwerk opricht, door en met het werk van zijn handen. De bouwvakarbeider die nog kan en mag fier zijn op zijn werk, die je nog fier wijst: "Zie je die gevel daar? Dat hebben wij gemetst ! Echt vakwerk, en die stukken in visgraatmotief ! Schoon hé ?"

Voor mij is werkbaar werk in de eerste plaats werk waar de arbeider nog fier kan op zijn. Met bandwerk kan dit nooit. Er is geen mens die er zal op denken te zeggen: "Zie je daar die Volvo ? Daar heb ik vier vijzen van vastgedraaid!".
Arbeidsvreugde...
Iets wat haast niet meer bestaat.
Werk mag best wat lastig en/of wat moeilijk zijn, als je het graag doet, als je werkelijk iets maakt, iets waar je fier op bent, dan valt werken echt wel mee. Natuurlijk moet het ritme van het werk ook menselijk zijn, moeten de lasten die je moet dragen menselijk en niet te belastend zijn, maar arbeidsvreugde, het gevoel werkelijk iets te hebben gemaakt, dat is wat werk echt tot mensenwerk maakt.

(foto: kasseien is een zeer lastig werk, maar zo'n mooi werk, daar schep je arbeidsvreugde uit !)

Eigenlijk is het nu een geschikt moment om terug te gaan naar de tijd waar werk nog arbeidsvreugde bracht, waar de arbeider nog echt iets maakte waar hij fier op was. Nu we stilaan bewust worden (of zouden moeten worden !!!) van het feit dat "Meer en sneller produceren" niet houdbaar blijven, kunnen we misschien terug echt werk, werk waar we werkelijk iets doen waar we fier op zijn.
Dan zouden we ook weer de arbeiders hebben die voor hun patroon staan, en patroons die voor hun arbeiders staan, omdat ze eigenlijk één geheel zijn, één groep die er in slaagt mooie en goede dingen te maken !!!

Oh ja, om je gerust te stellen, dames, u kunt en moogt alle mannelijke termen rustig vervrouwelijken, want voor jullie geldt dezelfde redenering uiteraard evengoed als voor de mannen. En voor de transgenders en ...co.

(Die arbeidsvreugde, dat is een van de redenen waarom ik zo graag blog, ik maak iets wat ik graag doe, en waarvan ik weet dat het iets is, iets heeft...)

tot de volgende ?

De brouwerij

Ik denk dat het om en bij de dertig jaar geleden is dat ik De brouwerij ("onze" brouwerij) nog eens bezocht.
De brouwerij Roman staat op amper een kilometer van mijn deur, maar geef toe, je gaat er niet zo maar op bezoek als bij een oude tante. Nee, je moet wachten op een invitatie of op een actie van een vereniging waar je bij hoort, die je mee neemt op zo'n bezoek.
Gisteren was het een afsluitende vergadering van Onderstroom, die plaatsvond in de brouwerij, en waar wij naast de vergadering met evaluatie ook de kans kregen op een bezoek aan de brouwerij.

Ik was eerlijk gezegd niet van plan mee te gaan... Er horen bij het bezoek nogal wat trappen, maar het alternatief was daar een uur zitten wachten.

Maar ik beklaag het me niet. Wel had ik heel wat pijn, maar het was interessant, en de brouwerij is heel anders geworden in al die jaren. Bovendien hadden we een schitterende gids, ik zou bijna het woord gepassioneerd in de mond nemen, die ons alles vertelde over het brouwproces, en hoe het evolueerde.

Tot mijn (en wellicht ook van anderen) verbazing, brouwt men in de brouwerij niet alleen de eigen bieren, maar brouwt men ook bieren voor andere brouwerijen en enkele van die speciale biertjes die verbonden zijn aan streken of feesten.
Momenteel zijn de topbieren van de brouwerij de bieren uit de gamma van Ename, en sinds kort is het Gentse bier Strop ook aan een steile opmars bezig. (Dus het Gentse bier is eigenlijk Oudenaards: zou het niet het moment zijn om het groot kanon terug te vragen aan de Gentenaars ?)

We zagen er de prachtige oude brouwketels, die nog steeds in gebruik zijn, maar ook die ultramoderne dingen, die er heel wat minder poëtisch uitzien, maar blijkbaar veel beter zijn. Ook de grote hall waar het bier gebotteld wordt of op vaten getrokken wordt, was de moeite waard.

Brouwen is steeds meer een wetenschap, maar dan wetenschap waar gevoel en smaak nog steeds boven de kennis uit gaat, al is zonder de kennis geen stabiele smaak mogelijk.

Na het brouwerijbezoek zijn we in het proeflokaal belandt, waar we de voorbije "Onderstroom" evalueerden. Er waren uiteraard wel wat bedenkingen en wat verlangens, maar globaal gezien was iedereen meer dan tevreden. Er werd besloten dat Onderstroom in het vervolg om de twee (sommigen prefereerden om de drie) jaar zou plaats vinden. Voor ons lijkt 2 jaar een beetje kort, we doen niet alleen enkele demonstraties, we stellen ook onze werken tentoon, en in twee jaar hebben we nog niet zo heel veel bij elkaar ... Wij hoorden dus bij de mensen die drie jaar verkozen. Als ze beslissen tot om de twee jaar, dan doen we maar om de vier jaar mee, maar met volle enthousiasme, want het was een heerlijk gebeuren !

Koen heeft me beloofd dat hij de vele foto's zou doormailen... Ik beloof je, als het zo ver is, dat ik je nog wel eens enkele beelden toon.

Tot de volgende ?

(een relaas van de man die in de brouwerij met de lekkerste bieren doodleuk cola-light zat te drinken, weliswaar de Cola van Roman...)

de appel

Eigenlijk begint het verhaal met een vergeten appel.
Helemaal achteraan in de lade van de koelkast was hij blijven liggen, verstopt achter de groenten en het nieuwere fruit.
En pas toen de lade bijna leeg was, en Anny hem eens wou schoonmaken, zagen we de appel.
Een verrimpeld klein bolletje, nog wel met de mooie appelkleur, maar het zag er uit als de Methusalem onder de appelen...

Toen ik kind was, was er nog geen frigo, waren er een heleboel dingen die echt seizoensgebonden waren, en dus stond het bewaren hoog op het lijstje van vereiste kennis van iedere huisvrouw. Ook ons moeder was een genie in het bewaren, van vlees, van bonen, zelfs van eieren... en uiteraard ook van appelen.

In de tijd van de appeloogst werden er massaal appelen gekocht, en die werden netjes in houten fruitbakjes, op een laag krantenpapier op de zolder gezet. Daar bleven ze goed. We moesten ze nu en dan wel eens "verlezen", dat wil zeggen, de appelen die een spoor van rot vertoonden er uit rapen. De appelen die niet helemaal rot waren die dienden nog voor de appelmoes. Maar één rotte appel in de mand kan heel de mand aansteken. (Dat hoorde vroeger bij de "opvoedkundige zegswijzen en spreuken)

Na enkele maanden waren die appelen best nog lekker, maar ze zagen er niet uit. Het waren allemaal van die verrimpelde bolletjes, net als de appel uit mijn koelkast.

Wetenschappelijk is het makkelijk uit te leggen: het vocht uit de appel verdampt, vervliegt, en eigenlijk droogt de appel uit. Daardoor wordt het volume kleiner, maar daar het vel niet mee krimpt, gaat het in rimpels liggen...

Ik was er een beetje verwonderd van, want het was één van die moderne rassen, en ik had niet verwacht dat die nog steeds dat vermogen hadden.

Nu eten we veel gezonder dan toen, want zowat heel de winterperiode aten we bewaarde dingen (met uitzondering van de groenten die tegen de vorst kunnen, en groenten die op een manier bewaard werden die geen merkbare veroudering veroorzaakte. (Bijvoorbeeld, prei en wortelen, die in de grond of aangeaard bewaard worden). Maar voor de rest: allemaal bewaarde dingen. Minder vitaminerijk, en ook iets minder smakelijk. Vlees werd hoofdzakelijk gezouten of in vet bewaard, wat ook niet echt de gezondste manier is om mee te leven.

Het gevolg was, dat de meeste mensen, na de winter, het nuttig vonden om het lichaam eens te kuisen, en daarvoor werd een purgeermiddel genomen, zodat je eens hevig de diarree had, en dan was zogezegd al het vuil van de winter uit je lijf.  Steevast kregen we dan ook nog eens de diarree van de eerste nieuwe aardappels met nieuwe worteltjes en nieuwe erwtjes, het typische menu om eens echt fris en nieuw te eten...

Nu is er geen mens meer die naar de apotheek gaat om in het voorjaar eens lekker (???) de diarree op te roepen... Dat hebben we allemaal niet meer nodig, want we ten het ganse jaar alsof het lente is. En dat is het ook, we importeren de lente, we importeren het verse fruit, de verse groenten. We eten vers-geplukte ananas, en passievruchten en granaatappelen...
In het begin dat die vruchten uit het zuiden hier arriveerden, waren dat sinaasappelen en mandarijntjes, en daarmee hadden we het zowat gehad.
Heel veel van de dingen die we nu normaal vinden, waren toen voor ons gewoon onbekend. We hadden hoogstens een gelezen over die dingen.
Nu zie ik op de rommelmarkt een mooie voluptueuze negerin in zo'n heerlijk zonnig kleed, maniok eten en bakbananen. En ik at al de meeste van die vreemde dingen minstens één keer. (Soms was dit genoeg, want ik vind ze lang niet allemaal lekker).

Als ik naar Auchan ga, dat is de grootste onder de winkels die ik regelmatig frequenteer, dan slenter in nu en dan eens langs de toonbaken met groenten en fruit... En daar liggen dan nog heel wat dingen waarvan ik niet weet wat het is, of hoe je het zou moeten opeten... Er liggen kleurige dingen bij, maar ook saaie bruine dingen, kleine vruchten maat ook joekels van dingen met vreemde vormen. Vruchten met stekels of scherpe boorden op, felgeel of knal - bijna fluo- oranje...

Soms stel ik me vragen als ik de prijs van die dingen bekijk... Als dat hier zo goedkoop aangeboden wordt, na een reis van duizenden kilometers, hoeveel kreeg de boer ginder ver dan??? Of liever kreeg hij niet. Want eigenlijk kan het niet dat die mensen er een menswaardig loon voor ontvangen hebben. Wij vreten van hun armoede.
Letterlijk.

En we kunnen eens hevig doorbomen over het ecologische aspect van het vervoeren van nieuwe aardappeltjes midden in de winter, zodat je met kerstmis nieuwe patatjes kunt eten... Op de kap van een arme boer ergens in de Andes.
Vliegtuigen die kerosine zuipen vliegen heen en weer met patatten.
djudedju

Moeten we niet eens wat meer nadenken voor we ingaan op al die luxe?
Moeten we naast een actie voor "Schone kleren" ook niet eens nadenken over een actie over schoon fruit en schone groenten?

... en moeten we niet eens nadenken over het feit dat we hier haast niet meer onze eigen voeding kunnen kweken, want we jagen de boeren weg voor een pote klei om stenen mee te bakken.
djudeju dedju !

tot de volgende ?

Bobbie

We hadden de kinderen beloofd dat ze een hond kregen... Sindsdien hadden we geen rust meer, de hond moest en zou er komen.
Op een zaterdag reden we naar Ronse, want daar was een veearts die een soort asiel had. We belden aan, en werden naar de ruimte geleid die vol zat met honden. Heel mooie rashonden van allerlei soorten, die duidelijk de voorkeur genoten van de veearts, en helemaal achteraan een kleine zwarte pup, die heel triest zat te zitten, maar meteen opgewonden naar de tralies vloog toen hij de kinderen zag. Wat de veearts ook vertelde, onze keuze was gemaakt: die kleine zwarte pup moest en zou het zijn.
We mochten de hond nog niet mee nemen... Het was een verloren gelopen beestje, en er was nog steeds een mogelijkheid dat de eigenaars het zouden komen opeisen... We moesten veertien lange dagen wachten...

Eindelijk was die zaterdag daar, en voor dag en dauw zaten alle drie de kinderen bij ons op ons bed. Of het nog geen tijd was, of we nog niet...
Ik bracht het gesprek op de naam "Hoe zouden we het hondje heten?"
Het regende namen, maar iedere naam die naar voren werd gebracht werd door de anderen af gekeurd en gekraakt tot er niets meer van over bleef... Het bleef duren, de hond was er nog niet, en er was al discussie, haast ruzie over... Tenslotte zei ik: "Als je dan echt niet overeen komt, dan nemen we gewoon de naam die elke hond heeft: bobbie !"
Ze keken elkaar een moment aan, en knikten toen alle drie.

Eindelijk was het tijd. We zouden naar de veearts gaan en vandaar nog rap eens naar de GB om nog wat inkopen te doen. Ze knikten, alles was goed, als de hond er maar kwam.

We kregen de pup, na een deel formulieren te hebben ondertekend, en de toelating te hebben gegeven dat ze de hond mochten komen zien om te controleren of we wel goede baasjes waren... en dan naar het eigenlijke asiel, ze kregen de hond in hun armpjes, het beestje kronkelde in hun armen van tevredenheid, en likte de kinderen waar hij maar likken kon.

Toen wij in de auto stapten, roken wij de hond...
Heb je ooit al een hond uit een asiel gehaald ? De geur van het asiel, van al die dieren lijkt zich te concentreren in jouw nieuwe aanwinst !

We reden naar de GB, en de kinderen bleven alle drie in de auto, bij de hond, bij Bobbie ! Naast de gewone aankopen voor het gezin brachten we ook een riempje en een halsbandje mee...
Thuis gekomen was het eerste werk het wassen van de hond. In het grote bad zag je het kleine beestje haast niet staan, maar uiteindelijk rook het hondje gewoon weer naar één hondje, en niet naar een heel asiel. Ik denk dat er nooit een hondje zo moe was als bobbie die eerste avond bij de kinderen.

We hebben nooit meer zo'n hond gehad. Dat was de ideale kindervriend. Ons huis was een thuis voor haast alle kinderen uit de wijde omtrek, en bobbie werd de hond van alles wat kind was.
Hij moest de slede trekken in de winter, ze gingen er mee "op jacht" en vertelden hoe ze haast een fazant gepakt hadden, ze wandelden er mee, ze lieten het beestje zich afjakkeren naast hun fiets, ze stonden op en gingen slapen met bobbie...

Bobbie was geen gewone hond, hij had geen stamboom, geen ras, maar hij liep een ladder omhoog, en liep de ladder, de kop naar beneden ook weer af. Hij jaagde alle katten na, uitgenomen de onze. Op een keer jaagde hij een kat na, die de trap op rende naar het platform, en vandaar het dak op liep, tot op de vorst van het dak. Tot de verbijstering van het kattenbeest liep de hond hem na, en de kat kon zich alleen redden door op de schoorsteen te springen, waar hij als versteend van schrik zat te staren naar de hond onder hem, op de vorst van het dak. Wij riepen Bobbie bij ons, en tegen zijn zin kwam hij het dak af... De kat bleef doodstil zitten.

Toen wij een uur later buiten kwamen, zagen wij tot onze verbazing de kat nog steeds onbeweeglijk zitten op de schoorsteen. Het beestje was warempel versteend van schrik ! Ik ben van arremoe het dak opgekropen om de kat van de schoorsteen te plukken en naar beneden te brengen. Ik denk niet dat die kat ooit nog in onze tuin is gekomen !

Buiten onze Koen waren de kinderen al allemaal het huis uit, toen Bobbie van de veearts het bewuste euthanasie-spuitje kreeg. Het beestje kon niet meer lopen, wist niet hoe zich te houden van de pijn in alle gewrichten en door zijn kapotte rug. We waren er allemaal niet goed van.
Dat spuitje was om hem verdere pijn te besparen, maar zijn dood deed ons pijn.
't was maar een hond... Nee, het was Bobbie, die kleine zwarte rakker die voor onze kinderen een groot deel van hun opvoeding was.
Ieder kind zou een hond moeten hebben, maar dan een goede hond, niet noodzakelijk een rashond, maar een echte vriend voor de kinderen !

een Bobbie !

tot de volgende ?

16 man

Wie herinnert zich niet het liedje...

16 man op de kist van een dode
ohjoho met een bottel vol rum
Schnaps te drinken is hellevaartsmode
Ohjoho met een bottel vol rum...

We zagen allemaal al beelden uit diverse kampen waar men inderdaad haast boven het lijk van de vijand staat te drinken en lol te maken.

Nu ook weer ? In het geval van de doden van Verviers ?

Ergens huiver ik dan.
Om meer dan één reden !
Niet alleen om die "hellevaartsmode", maar in het geval van Verviers ook omwille van de vele vragen die ik heb.

Het kan best zijn dat daar inderdaad extremisten waren, die bezig waren met de voorbereiding van een bloedige aanslag in ons zo rustige landje, maar eigenlijk weten we dat niet.
Men zegt het ons.
... en wij hebben het maar voor waarheid aan te nemen.

Dat er zo weinig vragen rond gesteld worden door Jan met de Pet, lijkt mij eerder een xenofobe reactie dan wel een geloven. Het doet me wat denken aan het sarcastische mopje... Bush deelt, voor een massaal aanwezige pers, mee dat ze het ganse Midden Oosten gaan plat bombarderen, honderden miljoenen moslims dood en één coiffeur... De pers zwijgt, vol verbazing, tot één man van de pers vraagt: "Waarom die éne coiffeur?" Waarop Bush zich omkeert naar zijn staf en zegt: "Zie je wel dat ze niets maken van die honderden miljoenen moslims?"...

Waren het zogezegd Vlaams extremisten geweest die een aanslag planden in Wallonië, dan kregen we wellicht een heel andere reactie.

En toch gaat het hem dan net over hetzelfde: er zijn kinderen van moeders vermoord. Mensenkinderen.
En we weten niet of het terecht was of niet (En dan ga ik de discussie uit de weg of er ook maar één denkbare reden kan bestaan om een medemens te vermoorden.)
Ook na de feiten is er niets gebeurd.
Heel gek !
Want als er een politieagent een bandiet neerschiet - zelfs al is het maar verwonden -, dan staat heel de gerechtelijke wereld op zijn kop, en wordt de betreffende agent ondervraagd en tijdelijk geschorst, tot onomstotelijk blijkt dat het een geval van zelfverdediging was, dat een andere oplossing niet voor handen was...

Nu, in het geval van die jonge mensen van Verviers... Niets.

Zelfs geen onderzoek achteraf.
Laconiek de mededeling "Het waren extremisten".
Ik zeg niet dat ze liegen, ik zeg dat ik het niet weet, en dat niemand ons ook maar enige klaarheid schenkt.
Ik keur extremisme niet goed, ik huiver van die onmenselijke manier van oorlogvoeren waarbij de onschuldigen slachtoffert om zijn eisen te verwezenlijken, maar hier zijn ook mensen gedood, zonder enige duidelijk openbaar gemaakte reden.
Het zijn extremisten.

Oh ja? En die ene die aan de dood ontsnapte, die was dan niet betrokken.
Nogal een geluk hé, dat net die ene onschuldige ontsnapte aan de kogelregen?
Of was het om een proces te vermijden?
Ik weet het niet.

Dat drinken boven de lijken van de slachtoffers vind ik veel minder erg dan het niet weten, dan de vragen waar ik blijf mee zitten... Dan de mogelijkheid dat men onschuldigen doodde.

Die lijken konden ze geen pijn meer doen, en je kunt doden niet meer beledigen of kwetsen. Je kunt wel de nabestaanden beledigen en kwetsen... Maar wie denkt daaraan in het heetst van de strijd.

16 man op de kist van een dode...
We zongen dat indertijd bij het kampvuur.
Vrolijk.
Vro
LIJK
...LIJK...

djudedju

tot de volgende ?

Zon !

Eindelijk is de zon er weer !
De lucht is nog niet dat stralende blauw, maar de zon priemt vrolijk de huiskamer binnen en doet zelfs het stof vrolijk dansen.
Gek hoe licht een invloed heeft op de gemoedsgesteldheid van de mens. Mensen die last hebben van een winterdipje, krijgen als geneesmiddel een lichtkuur voorgeschreven.
Maar we ervaren allemaal dat alles er plots wat vrolijker uit ziet, als de zon schijnt.
Gek natuurlijk, want we spreken eigenlijk alleen over licht en eventueel wat warmte, en dat gevoel van vrolijkheid is alleen in ons te vinden. Maar toch... Soms kun je zien dat ook dieren wat speelser zijn, wat vrolijker.

Ook wind kan die invloed hebben. Zeker bij jonge mensen en jonge dieren. In ons sappig West Vlaams zeggen we dan dat hij of zij de wind in zijn of haar gat hebben. Eigenlijk is dat dezelfde uitdrukking om aan te duiden dat je bij het fietsen de wind van achter hebt, maar iedereen weet dat het zonder fiets gaat over de zotternij in de kop.

Met andere woorden, het weer heeft invloed op ons doen en laten. Het is niet alleen iets in de geest van de mens, het is een haast algemeen verschijnsel. In de donkere periode van het jaar zitten we met een dipje, in de zon zijn we wat euforischer.

Kortom, de natuur is een geheel, en hoezeer we ook zijn weg gegroeid van die natuur, we kunnen er ons toch niet helemaal aan ontrukken.
Ik denk dat die afhankelijkheid van de natuur wel eens een grote hinderpaal zou kunnen vormen als we er ooit in slagen om grote ruimtereizen te maken en andere planeten te gaan bewonen.
Ik denk dat het niet zo simpel zal zijn om je aan te passen aan een andere wereld, een andere zon, een andere biosfeer... Neem nu eens je bioritme... We zijn als mens afgesteld op invloed van de maan op de aarde en op ons gestel, op het ritme van dag en nacht. (Je moet eens nakijken naar de effecten op de gezondheid van mensen die voortdurend "de nacht" doen.)
Als je op een andere planeet komt, dan zal dag en nacht niet hetzelfde ritme hebben, dan zal er misschien geen maan of meerdere manen zijn, die wellicht een totaal andere omlooptijd hebben. We staan er niet bij stil, maar de vruchtbaarheidscyclus van de vrouw volgt het ritme van de maan!
Wat zouden andere manen doen met de vruchtbaarheid ?
Wat zou een ander dag- en nachtritme doen met onze gezondheid?

We staan daar niet bij stil, maar we kunnen de invloed niet ontkennen.
We moeten het wellicht ook niet overroepen, in het hoge noorden leven ook mensen, die geen normaal dag en nachtritme hebben. We zijn geneigd te spreken van zes maand donker en zes maand licht, maar dat klopt niet helemaal. Er zijn dagen met minder uren licht gedurende ongeveer de helft van het jaar, en dagen met langer licht dan we hier hebben gedurende de andere helft van het jaar. Wellicht zouden wij, vanuit onze manier van leven, in het Noorden meer dipjes hebben dan zij die er aan gewoon zijn.
Maar eigenlijk is hun bioritme hetzelfde. Het is niet alleen de aanwezigheid van het licht die ons beïnvloedt, al speelt het een grote rol. Het is het totaal van de biosfeer van de aarde.

We kunnen deze vaststelling ook ombuigen tot een vraag. Is het niet precies deze precieze regelmaat van dag en nacht, omloop van de maan, duur van het jaar, aard van het klimaat door de dikte van de atmosfeer en de precieze samenstelling er van...die uiteindelijk het ontstaan van het leven hebben mogelijk gemaakt en het voorbestaan ervan mogelijk houden? Met andere woorden, is een iets andere samenstelling op termijn niet nefast voor het voortbestaan van het leven zoals wij het kennen?

Men heeft onlangs vastgesteld dat homoseksualiteit niet alleen vast te stellen is in de hersenen, maar ook dat het aantal homoseksuelen toeneemt.
Dit klinkt haast als onmogelijk, want normaliter geven we de aanleg door via seksuele voortplanting. Bij homoseksualiteit kan dit echter niet, er is dus duidelijk iets anders aan de hand .
Zou het kunnen dat wij het zelf veroorzaken, door al de negatieve ingrepen op de natuur en de luchtvervuiling?
Toch iets om over na te denken !

tot de volgende ?