Juffrouw Oma

Ik heb een schone schoondochter die kleuterjuf is. Eigenlijk peuterjuf, want ze staat bij de hele kleine ukjes, je weet wel, van 2.5 jaar oud...

Ik heb er ooit "les" gegeven, Els had me gevraagd om eens "kunstenaar" te zijn voor die kleine mensjes. Dus trok ik met mijn pyrografietoestel en een heleboel werken en een aantal kleine latjes waar ik dan voor iedere peuter de naam zou op branden.
Ik mocht er honderd uit vertellen, en na de speeltijd kwamen het tweede én het derde kleuterklasje ook eens luisteren naar  "de kunstenaar" van dienst....

Er waren me die dag een paar dingen opgevallen:
- Kinderen zijn enorm lawaaierig
- kinderen zijn niet waterdicht
- er zijn heel lieve kindjes... maar ook minder lieve

- En de juf moet ogen hebben op plaatsen waar normale mensen geen ogen hebben.

Heel wat van die kleine ukjes zijn nog niet waterdicht (en soms ook niet ...dicht !!!), zodat de juf regelmatig een van die peuters mag optillen, op een speciale tafel leggen, broekje af, doek af, nieuwe doek aan, broekje weer aan... Oh ja, in sommige gevallen lukt dit alleen als je eerst de schoentjes of laarsjes afdoet...

Met andere woorden, juf zijn is een behoorlijke zware taak, zowel op het gebied van stressbestendigheid, als op het gebied van fysiek.
Nu zegt de regering dat de juf 7 jaar langer zal mogen werken...

Ik zie dat eerlijk gezegd niet zitten ! Ik zag nu al dat Els niet steeds vrolijk van kniestand naar rechtop dartelde... Soms ging het wat moeizaam, en ik had de indruk dat hier en daar al wat kraakte.  Maar eerlijk, ik denk dat niet het lichamelijke het grootste euvel zal zijn op verdere leeftijd, maar het feit dat een mens maar een bepaalde dosis van engelengeduld ter beschikking heeft.
En engelengeduld is voor sommige peuters echt nu al niet genoeg.

Ik ga niet opnieuw de discussie voeren over de opvoeding in onze tijd (rechtop zitten, armpjes over kruis, wijsvingertje voor de gesloten lipjes), maar ik heb gezien dat er aan die leeftijd echt al kinderen zijn waar geen huis is mee te houden. ( Ik ben het eens met paus Frans, die ook zegt dat een opvoedkundige tik moet kunnen ! - maar het mag niet !)

Kinderen die heel doelbewust hun klasgenootjes slaan, of krabben, of tegen hun kleine evenmensjes gaan staan stampen. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar er zijn zo'n kinderen. Ik heb er gezien. En ze even uit de kring halen en afzonderlijk doen gaan staan of zitten zien ze echt niet als straf, en de boze ogen en boze stem van de juf helpt ook niet altijd. (En de ouders die dit gedrag dan vergoelijken !!! djudedju)

Ik wil die ministers eens een week alleen laten juf zijn in zo'n klas... Eens kijken wat ze dan zeggen ! Maar dat doen ze niet !
Politici zijn mensen die alles beter weten, veel beter dan de betrokkenen zelf !
En wellicht zijn zij van die ouders die niet willen dat de juf hun kleine Jantje boos aankijkt, of zegt dat Jantje de andere kindjes slaat... Stoute juf ! Wat zegt ze nu van lieve Jan ?
(Och ja, veel kans in de huidige politiek dat die nette Jan straks ook ministertje wordt... djudejdu )

Weet je wat er straks komt ? Of veel juffen die chronisch ziek worden, of juffen die in de klas zijn, maar zich van die peuters geen zier meer aantrekken... Want ze kunnen het niet meer aan.
Dat is dan wel goed voor de pensioenkas.
Of het goed is voor de kinderen?
Wie trekt zich daar iets van aan ???

djudedju

tot de volgende ?

djudedju

Gisteren was het dus lentefeest van Ziekenzorg Mater-Welden.
Ik was redelijk hersteld van mijn griep, en kon dus gaan boterhammen smeren, en dan nog hier en daar wat helpen en rondlopen om de mensen te verwelkomen.
Ik had pijn.
Dat is normaal, ik doe er een heleboel bewegingen die moeilijk en lastig zijn, en je wil je sterker houden dan je bent, en je hebt geen enkel middel om eens ergens een tijdje te rusten en te herstellen.
Maar ja, dat wist ik ook al van tevoren...

Thuis gekomen, rap mijn pillen genomen en er nog een pijnstiller bovenop... Ook Anny moest een pijnstiller bij nemen. De pijn gaat er niet mee weg, maar wordt iets minder scherp. En natuurlijk voor mij als negatief neveneffect: geen oog toedoen vannacht. (Ik heb dat van ons moeder, bij haar werkten slaappillen ook omgekeerd, en het verdovende, wat ook slaapverwekkend heet werkt bij ons als een opwekkend middel...)

Vanmorgen zit ik al heel de morgen te hoesten... Wellicht ook wat te veel gebabbeld en mijn stembanden wat geforceerd. Normaliter zouden we straks kunnen kijken naar de zonsverduistering, maar je ziet de overkant van de straat haast niet: mist ! Trouwens, eigenlijk is er niet zo veel te zien aan een zonsverduistering... Ik ken maar één zonsverduistering die me echt heeft geraakt, als kind... Toen Kuifje, Kapitein Haddock en Professor Zonnebloem daar bij de Inca's stonden vastgebonden, en men hun brandstapel zou aanmaken met behulp van de zonnestralen... Ik heb de boeken van Kuifje verslonden (net als zowat alle boeken die ik in handen kon krijgen !)...

Gisteren las ik een artikel dat er nu protesten zijn tegen het boek "Kuifje in Amerika" omwille van de stereotype en negatieve kijk op de Indianen... (Zo waren er ook enige tijd geleden protesten tegen Kuifje in Amerika...)

In beide gevallen moet je de aanklagers gelijk geven, de boeken zijn racistisch... Maar dat zijn ze NU, en waren ze vroeger eigenlijk niet. De tijdsgeest was toen helemaal anders. Ieder blanke Europeaan was dan gewoon overtuigd van zijn superioriteit tegenover andere volkeren. Wij waren de beschavers, wij waren gewoon ...superieur...
Natuurlijk was dat een verkeerd beeld, maar wij kregen dat als het ware met de paplepel binnen, en wij waren overtuigd dat dit de waarheid was.
Je kunt het de mens van toen dan ook niet echt kwalijk nemen. Wij waren dat zo ingestampt. En wij hadden geen enkele reden om daar aan te twijfelen, en er waren gewoon geen andere stemmen.

Dit praat het natuurlijk niet goed, maar als je niet weet dat het verkeerd is, dan kun je ook niet echt een fout doen. Je doet pas een fout, als je daar ook van bewust bent. In 1958 was er op de wereldtentoonstelling in Brussel nog een Afrikaans dorp, waar wij ons gingen vergapen aan die zwarte mensen.

Moet je dan alle boeken, schilderijen, beeldhouwwerken uit die tijd, waar je de kolonisatie hoort of ziet verheerlijken, waar de blanke superioriteit in de verf gezet wordt, gaan vernietigen, gaan veroordelen? Ik meen van niet, maar men moet er wel op een of andere manier de mensen op wijzen dat dit een verkeerd beeld was die wij toen hadden van de wereld.
Men kan het zelfs aangrijpen om de evolutie in het denken duidelijk te maken, en zo het denken van nu te funderen.

Maar toch...
Toch zien wij dat heel wat van onze blanke mensen nog steeds ergens, die in zich, menen dat zij superieur zijn aan de anderen. Wat wij racisme me noemen is voor een groot stuk nog een restverschijnsel van toen. Wij hielden ze als slaven, wij hebben hen en hun land uitgebuit, en wij voelen onszelf nog steeds iets beter... (pas in 1976 erkende de Australische regering dat een Aboriginal recht kon hebben op grond. Voorheen werd Australië beschouwd als "terra nullus" land van niemand... of land dat door iedereen kon geclaimd worden (uitgezonderd door de Aboriginal...)
Om maar te zeggen dat ons verleden echt niet ver ligt...

Hoog tijd dat wij ons hoofd buigen, en heel schuldbewust onzelf op de borst kloppen: Mea Culpa... Door mijn schuld, door mijn grote schuld...
Ook al is die schuld voor de meesten van ons eigenlijk een erfenis.

djudedju

tot de volgende ?

software on these computer is updated...

Ik werk nu al heel wat jaartjes met Ubuntu, tot mijn tevredenheid.
Heel regelmatig krijgen we een icoontje op ons scherm te zien, om te melden dat er updates ter beschikking staan. Ik klik dat altijd meteen aan, en laat het dan op de achtergrond zijn ding doen. Meestal is dat alles, nu en dan meldt men me dat ik mijn computer eens moet heropstarten, en of ik dat meteen wil doen, of later?

En dan is mijn bakske weer up to date.
en is alles weer in orde, en regelmatig zit er nog een nieuw item bij ook. Meestal ontdek ik die pas later, want ik ben niet de techneut die meteen alles wil proberen en testen, ik gebruik alleen de dingen die ik op dat moment nodig heb.

Ik luister soms vol bewondering naar mensen die cursussen gaan volgen om te leren werken met bepaalde programma's... Zou ik ook niet eens??? Bah nee, ik heb die dingen nooit nodig, en als je er een jaar niet meer naar hebt omgekeken, dan kun je weer gaan zoeken en tasten hoe alles weer moest gedaan worden... Ik vertik het. Ik kan de dingen die me interesseren, en als ik eens - héél uitzonderlijk - een of ander speciaal programma wil gebruiken (op Linux zijn die haast allemaal gratis en binnen bereik van je toetsenbord), dan vraag ik aan onze Bart of aan mijn kleinzoon hoe ik dat moet doen. En meestal moet ik het dan nog niet doen, want ze vinden het veel makkelijker het vlugvlug eens zelf te doen, liever dan het uit te leggen aan die hardleerse opa.

Ik zit hele dagen op die computer, zegt Anny... Ik speel er met de kaarten, ik blog, ik lees en stuur mailtjes verder door, en vooral... ik zwerf rond op dat wereldwijde internet... Kortom, ik doe het allemaal om te ontspannen, bezig te zijn, de pijn naar de achtergrond te duwen. Als ik niet computer, dan ben ik veelal creatief bezig. Dingen aan het uitproberen om in Crea te doen, of soms dingen die ik gewoon graag doe, of die ik mooi vind.

Die dagen zit ik dan heel wat minder op de computer. Maar ik zit veel liever op de computer dan naar de TV te kijken, en te horen bij de kudde die na een avond TV zegt: '''t Was weer niets hé, vanavond !" (Waarom kijken ze dan in hemelsnaam ? - Doe Maar zong het al: er staat een knop op je TV)

Nee, ik verfoei die lichtbak meer dan ik hem bekijk.
's Middags kijk ik gewoonlijk een halfuurtje of zo naar een natuurfilmpje, en dan verdwijn ik - computerwaarts--- en ik luister met een half oor naar het nieuws, waar Anny zegt naar te kijken. Soms hoor ik haar gesnurk boven de bomaanslagen in Verwegistan !

Ik lees veel liever het nieuws via Twitter, en verschillende mails die je krijgen kunt van de diverse dagbladen. Ik wist al lang van die aanslag in Tunis toen Anny het nog moest horen op haar TV.
Ik stel ook vast dat er steeds minder items zijn waar ik me druk in maak. Zelfs heel erge berichten met veel doden en gewonden en/of vermisten, raken me niet echt meer. Ik noteer het feit, en leg het in het schuifje van mijn geheugen, waar ik het kan terugvinden als het eens van pas komt.

Soms maak ik me een beetje ongerust over mezelf, over die "onverschilligheid".... Zo was ik niet. En dan denk ik: dat zal allemaal wel te maken hebben met ouder worden, met ziek zijn en met het verliezen van een kind. De drie dingen die heel mijn leven op zijn kop hebben gezet. En die me helemaal veranderd hebben.
Ik maak me veel minder druk, ik heb nog heel weinig dingen die me echt raken, en ik dring me steeds minder naar voor, laat me maar achteraan, onzichtbaar zijn. Raak ik toch eens, door een of ander, op dat voorplan, dan doet dat me vooraf en op het moment zelf deugd, maar het blijft niet meer hangen. Ik heb dat niet meer nodig. Laat het water maar stil voorbij kabbelen, roer er niet in.

Kortom, ik ben een gerust mens.
Kijk, de lente komt er aan: ik zal weer kunnen gaan vissen, stil aan het water zitten, turen naar de dobber. Soms haast hopend dat ze niet bijten, dat ik er gewoon kan zitten te niksen, alleen met mijn eigen zichzelven...

En dan ga ik een wetenschappelijk boek pakken en een of ander iets gaan proberen te begrijpen, me te verwonderen... Heerlijke wereld, die wereld van mij... Maar mag ik je vragen, hou jouw stukje ook eens proper, want het wordt zo vuil, en er is geen poetsvrouw voor een zieke wereld !

tot de volgende ?

'k zag twee beren...

Morgen is het lentefeest van Ziekenzorg Mater-Welden... en ik mag weer boterhammen gaan smeren voor zo'n 80 man...

Het ziet er naar uit dat het wel zal gaan, mijn hoesten is bijna gedaan. Nu en dan nog eens een bui, maar niet meer van die lange zware hoestbuien, waarvan je dan amechtig naar adem ligt te snakken. Ik heb wel wat schrik van het naar buiten gaan, want ik weet dat temperatuurwisselingen wel eens oorzaak zijn van hoestbuien.
Maar enfin, het ziet er goed uit.

Ik weet niet of je ooit al meer dan een uur hebt zitten boterhammen smeren, maar je kunt op den duur geen boterhammen meer zien. Gelukkig heb ik nog van die ouderwetse messen liggen, tafelmessen van in het jaar stilletjes, toen roestvrij nog niet uitgevonden was. Met deze messen kun je veel beter en vlugger smeren dan met een mes in inox. Ik koester die ouderwetse messen als waren het stukjes goud, want je vindt ze haast niet meer. Zelfs op de rommelmarkt zijn ze heel zeldzaam. Mocht je er toevallig ergens aan geraken, geloof me, werp ze niet weg, ze zijn de beste messen om te smeren ! (Trouwens, vraag het maar aan de mensen die instaan voor het schillen van de aardappelen, wie ooit schilde met een aardappelmesje dat niet roestvrij is, weet dat dit beter is dan die roestvrije exemplaren, ook al zijn ze van hetzelfde merk!)

Ik had niet gedacht dat ik op tijd "gerepareerd" zou geweest zijn, om te gaan helpen.

Vanmorgen heb ik mijn turnoefeningen voor de eerste keer weer volledig kunnen doen, dat zegt ook al veel. Mijn twee kleindochters zijn nu dagelijks aan het oefenen om ook met hun handen plat op de grond te kunnen (met gestrekte benen), want het kan toch niet dat dien ouden opa dat kan, en zij niet... Ik amuseer me kostelijk met deze "overwinning"... (bij de specialist kreeg ik ook een verbaasde reactie toen hij me vroeg om zo diep mogelijk te buigen, en ik zonder verpinken met platte handen op de grond kwam... Ik had de indruk dat ik hem toen overtuigde van mijn verklaring dat ik iedere dag turnoefeningen doe !)

Toen ik aan het turnen was, zag ik de bus (eigenlijk het dak van de bus, want de straat zie ik niet vanwaar ik normaliter sta te turnen) plots afremmen. Ik ging naar voor, om te kijken waarom die bus zo plots remde, en zag, toen ze verder reed, de kat van ons Veerle liggen... Alle negen zijn levens waren blijkbaar op... Ik heb haar gebeld, en ze is het beest komen weghalen, zodat het niet helemaal platgereden wordt en blijft liggen...

Het was een mooie dikke kat, heel wollig in mooi grijsblauw en wit... Jammer.

Katten kun je haast niet in huis houden... En als ze buiten lopen, dan zijn er vele die het leven laten door het verkeer. Ik heb ooit ook een kat overreden... Ik zag het beest nog op het laatste knipje de baan op rennen, vlak voor mijn wielen, maar kon niet remmen daar een auto nogal kort achter me reed, en kon niet uitwijken door een tegenligger. Ik hoorde de kat "kraken" onder mijn wielen. Ik ben er een paar uur niet goed van geweest. Ik moet maar mijn ogen sluiten om het arme beest weer te horen. Met andere woorden, ik rem als ik kan, voor ieder dier. Ik kan het niet over mijn hart krijgen om zo maar een dier aan te rijden.
Ik hou van het leven in het algemeen. En dan doe je geen mens, geen dier kwaad. (Met uitzondering van muggen... ik ben nog niet zo verdraagzaam als de Jaïnisten)...

Tot de volgende ?

Beter

Vanmorgen heb ik maar een tiental minuten zwaar zitten hoesten, nadien telde als het ware niet meer mee, dat was niet meer dat verscheurende hoesten, dat was hoesten zoals andere mensen ook hoesten.  Dat klinkt wat overdreven, misschien is het dat ook, maar wellicht komt dat gedeeltelijk door het feit dat je je eigen gehoest niet alleen uitwendig hoort, maar ook inwendig. En wellicht spelen je longen dan een beetje als klankkast. Het is me gelijk, maar ik heb aan mijn vele ziek zijn als kind en dertig jaar als roker een hoest van je welste overgehouden... Alleen als ik een bronchitis heb.
Soms heb ik dan het gevoel of er iets gaat knappen in mijn hoofd. Ik vermoed dat dit een tijdelijke bloeddrukstijging is, die helemaal niet gezond is, maar die tot op heden steeds goed afliep.

Ik ben een paar kilo kwijt, maar dat zal wellicht (helaas) niet lang zo blijven. De ervaring leert me dat ik steeds weer dat dat zelfde overgewicht terug kom, wat ik ook doe. De enige periode waarin ik dat er af kreeg en er ook af kon houden, was toen ik per week zo'n 60 à 70 km per week ging joggen. (Soms zo'n 36 km in één ruk). Toen werd ik ziek, kon nog amper stappen, verrekte van de pijn, en verdikte terug terwijl je op me keek. Niet te doen.

Hier in huis wordt niets gedronken van alcohol, eten we haast geen suiker, eten we niet veel, en daarvan is een behoorlijk deel groenten. We eten niet te veel calorieën, maar blijkbaar verbruiken we er dan ook heel weinig. Nu ja, ik lig er niet van wakker. Oh ja, ik heb de laatste twee nachten redelijk goed geslapen. (Na een week haast niet slapen, eerst uit bekommernis met Anny die ziek was, en nadien door mijn eigen kwaal...)

Maar het ziet er naar uit, dat onkruid weer eens niet vergaat, en dat we er door komen. Ik ben nog niet zo goed dat ik tussen de mensen kan gaan zitten, maar het betert.

Gisteren met veel moeite de twee pompen van het aquarium gekuist... We hadden geen andere keus. De vissen zwommen boven, door te weinig beweging in het water daalt het zuurstofgehalte, en dat is niet gezond voor mijn vissen... Voor de eerste keer dacht ik - onder het kuisen - dat er wellicht een dag zou komen dat we dat werk niet meer zouden aankunnen, en dat we het aquarium zouden moeten afbouwen... We verouderen alle twee, zitten alle twee met een heel slechte rug, en wellicht komt de dag dat we dat werk niet meer aankunnen. Och, ik weet wel, als ik Bart zou vragen om eens te komen helpen, dan zou hij dat meteen doen, maar een aquarium onderhoudt je niet met één keer er aan te werken, daar moet je heel regelmatig mee bezig zijn, en van Duren hebben ze een stad gemaakt.

Nu ja, zolang het gaat, gaat het... We kunnen het meubelstuk niet weg doen, het is een kast die zo groot en zwaar is, dat Koen het ter plaatse heeft gemaakt en samen gesteld... Het is volledig uit massieve eik gemaakt en weegt aan hout alleen zo'n 800 kilogram. In het aquarium zit 800 liter water, de lege bak weegt 160 kg, en dan ligt er ook nog een dikke laag zand in, en heel wat rotsstenen... Nee, dat verhuis je niet. Of het blijft staan, of je breekt het in stukken om het te verwijderen. Maar voor ons is dat meer dan een kast, het is ook een souvenir aan onze Koen... Dat breek je niet zo maar af.

Maar hoe dan ook, sinds Anny sukkelt met haar rug, worden we plots geconfronteerd met het doembeeld van oud zijn. We hebben een poetsvrouw moeten nemen,  we beginnen te denken aan zaken die wel moeilijk beginnen te worden. We gaan wellicht steeds meer samen moeten doen, mekaar helpen, en dingen afbouwen die we vroeger heel normaal vonden.

Maar we zijn er nog, we zijn nog samen, en zijn al bij al gelukkig... We leven en we passen ons aan aan het leven. Waarom zouden we dan ongelukkig zijn ?
Sommigen denken dat pijn en onmacht een domper zijn op het geluk, maar dat is het niet. Het heeft ons alleen geleerd om veel nederiger te worden en veel eerder content te zijn. Want dat is geluk ! Tevreden zijn met wat je hebt en wat je nog kunt.
Het was Kung Fu Tse die het al zei: Wie spijt heeft, blijft hangen aan het verleden, wie schrik heeft leeft in de toekomst. Als je leeft in het heden dan heb je een gerust gemoed.
Leef dus in het heden, bekommer je niet om wat voorbij is, maak je geen zorgen voor morgen, leef nu !

tot de volgende ?

al iets beter

De griep is al iets minder. Ik heb vandaag het eerste uur niet voortdurend zitten hoesten (en zweten van het danige hoesten)...
Voel me nog steeds mottig en loop op flanellen benen.
Hoe dan ook, ik moet deze namiddag aan het aquarium werken. Het zal lastig zijn.
Hopelijk moet ik niet te veel hoesten.

tot de volgende ?

Griep

Geen blog, zie mijn scherm niet meer ... Hoesten, zweten, koorts...