Klakaors

Ik kan wellicht net zo goed schrijven: klakkaarts, klackaerts of ga zo maar door...
Ik schrijf het zoals wij het in West Vlaanderen (Oostende) uit spreken, in die andere taal, het West Vlaams: Klakoars, waarbij de oa een soort klank tussen beide in moet voorstellen. En met een k, want je splitst het woord in onze moerstaal kla - koars

Er bestaat ook een Nederlands woord voor: verloren brood, en ik hoorde ooit al eens het veel leukere en veel juistere: gewonnen brood... Want het echte gewonnen brood, was een manier om oudbakken brood te revalideren, en er iets lekkers van te maken.
Je klutst enkele eieren, met een scheut melk, een beetje suiker en een snuifje zout, en weekt daar dan het brood in. Ondertussen zet je een pan op het vuur, en daar bak je dan de doorweekte boterham in... Je eet die warm op, kwistig bestrooid met bruine suiker... Lekker !

                                (Wij doen daar géén speculaas bij, het is al lekker genoeg !!!)
Hoe ik daar nu over begin te bloggen? Kijk, zondag door ik weet niet wat, dacht ik plots op klakoars, en meteen kreeg ik goesting... Zondagavond kon niet, want dan lag het avondmaal al lang klaar in de frigo, maandag was er het feest van 30 jaar Ziekenzorg, dinsdag moest er iets dringend op gegeten worden, want de vervaldatum dreigde, dus heb ik gisterenavond - eindelijk - klakoars gegeten... En 't heeft gesmaakt !

't Was wellicht al meer dan een jaar geleden dat we dat nog eens gegeten hadden. Gewoon niet op gedacht... We hebben tegenwoordig (in het Maters segenwoordig) zoveel keus, dat we de oude lekkere dingen, die in geen winkel te vinden zijn, wel eens vergeten... Anny heeft het met evenveel smaak gegeten, en alle twee waren we van oordeel dat dit wel eens meer mocht... Ik voorspel dan ook, dat we nu een periode regelmatig eens zullen genieten van klakoars, tot we het weer stilletjes voor een hele tijd zullen vergeten, om dan veel later weer eens er aan te denken, goesting te krijgen en weer aan het eten slaan van de heerlijke ouderwetse klakoars...

Eigenlijk leven we weelderig, dat we het gewone eten voor een hele tijd kunnen vergeten...
Ik ga het anders zeggen: In Auchan vinden we - in wat dan de Frans Haute Cuisine heet - een heleboel van die oude lekkernijen terug, en dan brengen we van uit La Douce France de Vlaamse kost van toen terug mee naar huis...
Want hier vinden we ze niet meer, hier is de mode veranderd, en moeten we zo nodig allerlei liflafjes vreten. Worsten met het bakkes van Piet Piraat of kabouter Plop in kleurtjes in het vlees ingespoten... Heel lekkere kleurstoffen voor de kleuter.
We moeten nu zo nodig ons vlees zo flinterdun snijden, dat we niet meer mogen zuchten of het hangt in het haar van onze overbuur.
Nu moet alles bereid zijn en gekruid, en gezouten en vol vet...
Wij kopen een stuk hesp, en maken dan zelf onze vleessalade, met lekkere zelfgemaakte mayonaise, van lekkere verse eieren, met wat kappertjes, wat zure uitjes en augurkjes er in fijngesneden, en dat smaakt nog naar vlees... is dus ouderwets.

Nu en dan krijgen we immers nostalgische honger... Honger naar de gewone dingen van toen.
Dingen die dateren uit een tijd dat er nog niet al die soorten toespijs op je lagen te wachten bij de beenhouwer...
Dingen die voor een stuk dateren uit de tijd dat we het wel met minder moesten doen, omdat we het niet hadden...
Ik droom wel eens van die aardappeltjes, restjes van 's middags, die ons moeder bakte op de plaat van de kachel, op een beetje zout. Dat drooggebakken korstje met die smaak van zout was heerlijk !
Ik weet zeker dat, als straks mijn zus dit leest, ze ook weer goesting krijgt in die patatjes...

Nee, het was toen niet beter !
Maar moeten we zo nodig ook het lekkere van in die tijd over boord gooien?
Nee toch !

tot de volgende ?

zero, zero, zero, zero, zero, zero, snick !

Flag of Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Heb je het ook gezien op TV ? Van Snick heeft geen cocaïne genomen, de hoeveelheid die ze in zich had, is zo klein dat het kan gekomen zijn door in een bar naast iemand te staan die cocaïne rookte...
Ik geloof dat.
Ik ben getraind in geloven.
Ik leef in het land met de meeste ministers per hoofd van de bevolking.
Dus moeten wij héél véél geloven.
Wij zijn specialisten in het geloven.

Maar dat van die bar, en naast iemand staan die coke rookt ? Nee, dat geloof ik niet.
Dat ze onschuldig is? Dat kan.
Hier kan dat.
Hier, in ons landje.
En in China.
Want wij hebben hier duiven,
duiven die dope slikken. Dope duiven als het ware. Duiven vol Cocaïne.
En we verkopen die dope duiven dan aan China.
Daarom kun je ook in China schijnbaar coke hebben geslikt, alhoewel je eigenlijk gewoon op straat liep, net toen daar een Belgische duif voorbij vloog...
... en iets liet vallen...

djudedju

Wij zijn Belgen.
Wij geloven niet dat onze sportlui doping nemen. De Spanjaarden, ja, de Fransen ja, de Duitsers ja, de Amerikanen ja, de Russen ja...Kortom, iedereen maar niet de Belgen. We hebben die reflex al kunnen aankweken sinds Eddy M.. in Italië...
En ja, kijk nog eens, iets hoger: daar staat: wij zijn Belgen !
Want in de sport zijn het allemaal Belgen.
In een dancing kijken we wantrouwig naar een licht gebruinde evenmens, maar in het voetbal is dat héél zeker een Belg.
Belg zijn heeft niets te maken met taal !
Belg zijn heeft niets te maken met waar je geboren bent.
Belg zijn heeft niets te maken met welke nationaliteit je ouders hebben.
Belg zijn heeft te maken met hoe goed je tegen een bal kunt stampen, of kunt duwen op de pedalen, of hoe ver je kunt springen, kortom: met sport.

Voor een vreemdeling moet het héél verwarrend overkomen ! Men moet wel de indruk krijgen dat wij hier, de echte inboorlingen, de Belgen van geboorte, allemaal sportlui tot en met zijn... Maar het is eigenlijk net omgekeerd !
Omdat wij het zelf niet hebben, doen wij zo ons best het te adopteren.

Ach, een Syriër ! En waarom komde gij naar hier manneke ? Ach, ze willen je doodschieten? Tsstsstssst... tommetoch. Tja, er komen er hier zo veel die dat zeggen... Jajajaja...zucht.  Kunt ge voetballen? JJAAAHHH ? Dan moogt ge blijven....

djudedju

tot de volgende ?

hospitaal

Vanmorgen moest ik naar het hospitaal, ik moest een scan laten maken van mijn sinussen... Beetje vroeg vertrokken, want tegenwoordig heb je ook al in Oudenaarde regelmatig opstoppingen... Maar natuurlijk, als je dan vroeg vertrekt, dan is er net geen file... Toen ik dat zag, viel mijne euro... 't Is schoolvakantie, dus zijn er sowieso veel minder auto's op de baan !

Dat maakte dat ik véél te vroeg was in het hospitaal, maar ja, dat is misschien best, want als je de ingang vindt (tijdens de bouwwerken), dan stel je tot je verbijstering vast dat het onthaal aangeduid wordt met een pijl naar rechts én een naar links...

Gelukkig was daar een verpleegster, die de weg al wist... Oefening baart kunst ?

Van het onthaal naar de dienst waar je moet zijn voor een scan, en na enkele minuutjes, meer dan een halfuur voor het afgesproken uur, mocht ik al binnen. Ik moest mijn jas uitdoen, en mijn bril, en dan op de tafel gaan liggen... Verschrikkelijk ! Gisteren was het de viering van 30 jaar Ziekenzorg Mater- Welden, en ik heb duidelijk veel te veel gedaan, heel de nacht niet geslapen van de pijn, ondanks alle pijnstillers, en dan moet je op die strijkplank gaan liggen, moet je jezelf nog wat omhoog werken, zodat je hoofd netjes in een gleuf ligt. Ze schuiven je dat de scan in, stellen vast dat ik blijkbaar niet echt recht lag, en leggen je goed.... Een minuut later mocht ik al weer op staan... Maar dat lukte me niet zonder wat hulp. Heel voorzichtig, voetje voor voetje naar het kleedhokje om mijn jas en bril te halen, en ik mocht naar huis...

Tegen dat ik aan mijn auto was, ging het al weer een heel stuk beter... Maar ik heb nog steeds veel pijn.
Nu ja, ik heb het mezelf aangedaan hé... Toch erg dat een mens altijd moet rekening houden met die rug. djudedju.

Na het hospitaal vlug nog wat boodschappen gedaan, onder meer naar de apotheker. Daar ben je steeds een hele hoop geld kwijt !

En nu zit ik hier, te bloggen. Na de wind en de pletsende regen van gisteren, is de lucht zuiverder dan hij in lange tijd was. Ik ben er zeker van dat we het KBC-gebouw aan Flanders Expo weer goed kunnen zien, maar vermits ik te veel pijn had om te turnen, heb ik het niet gezien.

Zoals gezegd, gisteren was het dus de viering van 30 jaar ziekenzorg... Het feest was ondanks het weer een succes, iedereen tevreden, en zeker wat betreft de maaltijd !  We zijn de viering begonnen met een lekkere kop koffie met een reuzegroot stuk taart, na een heerlijk stukje gezang kregen we een lekkere aperitief, en nadien weer gezang en vooral heel wat meezingen ! Rond 17.30' uur konden we aanschuiven voor een lekker en uitgebreid koud buffet. Er was meer dan genoeg, zodat we deze middag nog maar eens, nu thuis, gaan leven van de restjes ! En wij niet alleen ! We hebben heel wat sla en groenten, en een soort koude pasta meegebracht, genoeg voor meer dan twee dagen de kippen voederen ! Die beesten gaan het nog nooit zo goed hebben gehad !

Maar ja... Een mens wil dan wat helpen... En Anny is ook voor een dergelijk feest de koffie-madam, en dus moesten wij daar al om 12.30' uur zijn, om de koffiemachines aan te steken. Tijdens het feest
is  Anny meer aan het afwassen geweest, dan dat ze kon genieten. Gelukkig hebben we heel wat helpers, want er is heel veel werk aan zo'n feest ! Het begint met alles klaar zetten, (daar moeten wij niet aan helpen), en het eindigt met het alles weer weg doen... Tafels, stoelen, tafelversieringen, het papier dat op de tafel ligt, en dan nog het proper opvegen van heel de zaal... Maar zoals gezegd, het is een geslaagd feest geworden ! Iedereen was dik tevreden van de namiddag en van het lekkere eten en drinken.

Om 19.30' uur zat ik al in bed, Anny keek nog wat naar Familie en kwam dan ook slapen. Maar zoals gezegd, slapen was er voor mij helaas niet bij...
Nu ja, tegen morgen is het hopelijk al weer veel beter, en is de pijn weer binnen de aanvaardbare grenzen...

tot de volgende  ?

storm

Opel Olympia 1 (Photo credit: Wikipedia)

Het waait verschrikkelijk hard, hier boven op de berg... In de wei naast mijn deur is de afsluiting stuk en één paaltje stuk, door een afgevallen dikke tak van die populieren die daar staan.
Wij hebben die buur al een paar keer er op gewezen dat die populieren ziek zijn, en nodig moeten opgeruimd worden, maar hij hoort niet aan die kant. Ik heb er wel wat schrik van, want mochten ze mijn kant uitvallen, dan denk ik dat ze tot op mijn huis vallen !

Ik heb Mario verwittigd van de schade aan zijn afsluiting, hopelijk gaat hij wat meer druk uitoefenen op de buur van de populieren...

Eigenlijk zijn we machteloos tegen de natuur... Water, wind, vuur... begin er maar iets tegen.
Wij zitten hier nog goed, als je de beelden en de berichten ziet en hoort, dan is het hier altijd nog iets minder erg dan bij de buren. Blijkbaar hebben wij hier heel zelden te maken met echte extremen in weer. Dus mogen we eigenlijk helemaal niet klagen. Als je die beelden ziet van Tyfoons, orkanen en dergelijke, dan is dat hier maar een briesje...
In een ver verleden heb ik op de mailboat gewerkt, en heb ik de gezamenlijke kracht van wind en water aan den lijve ondervonden. De mailboat is een betrekkelijk grote boot, en toch was bijna iedereen, ook van de bemanning, zeeziek als er een echte storm was, ik gelukkig niet. Blijkbaar heb ik echte zeebenen... Ik moet zeggen dat ik veel banger was van de mist dan van de wind, de storm. Als door erwtensoep moet varen, overal toeters en bellen hoort van onzichtbare schepen en boten, dan voelde ik me helemaal niet gerust.

Maar toch, als het nu hier stormt, dan zit of lig ik te luisteren of ik niets abnormaals hoor. Houden die nieuwe vorstpannen het ? Zou het kippenhok de storm doorstaan? Zouden er geen takken of iets afwaaien en op ons huis belanden. Heb je die plasticzak zien voorbijkomen? Ik heb nog geen enkele fietser gezien. Ik herinner me plots dat ik ooit, als kind, voor onze deur een man met fiets en al omver zag waaien... En vroeger, in de Opel Olympia, voelde je bij hevige windstoten, hoe je van links naar rechts zwaaide, en zag ik mijn vader trekken en wroeten aan het stuur...

En met de grote overstroming in februari 1953 (of was het 52 ?), stond ook Oostende onder water en aan de Opex (een wijk van Oostende) was er zelfs een dode. Dat was zo'n verschrikkelijk nieuws dat me heel wat van die details zijn bijgebleven, ook toen ontsnapten we nog aan het ergste, Nederland was véél erger getroffen, en in de krant keken we met verschrikking in de ogen naar de beelden van de ramp.

Heel het gezin ging kijken naar de overstroomde stad Oostende, ik niet, ik was weer eens ziek, en ik hoorde nadien de verslagen van mijn gezinsleden. Wind en water... Verschrikkelijke krachten.

Ooit was er een hevige stormwind na een heel natte periode, en toen we 's morgens op stonden na de stormachtige nacht, waren er in het Maria Hendrika Park voor onze deur, honderden bomen omgewaaid... Maanden nadien hoorden we nog de snerpende zagen...

In die tijd maakten die overstroming, die omgewaaide bomen me niet bang, het was sensationeel, ik zou bijna zeggen leuk om eens te zien... Nu, oud en grijs en iets wijzer, maakt de wind, en die grote afgevallen tak me al bang...

Gek. Schrik heeft duidelijk ook iets met besef te maken.
Ik vermoed dat, mocht ik als kind de overstroming aan den lijve hebben meegemaakt, ik dan wel al schrik zou hebben gehad... Maar nu keek ik van op veilige afstand toe, luisterde naar de radio, keek in de krant (Er was nog geen TV, noch bij ons, noch bij een of andere buur)...

Soms denk ik een beetje met weemoed aan de tijd dat gevaar nog iets van veraf was, iets uit de krant...

djudedju

tot de volgende ?

Winter(z)uur...

Vandaag heug tegen meug liggen luisteren naar de wind en de regen, terwijl naast me mijn vrouw genoot van het uurtje langer in bed... Om 5.30' uur zat ik al een boek te lezen op het toilet...
Om maar te zeggen, ik ben een morgenmens, ik hou er van redelijk vroeg op te staan, wakker te zijn, bezig te zijn... Mijn vrouw houdt er van lang te liggen slapen, of desnoods gewoon warm ingeduffeld in de dekens te blijven liggen.

Dat is geen twistpunt tussen ons, ik probeer gewoon niet te veel lawaai te maken, en haar niet te storen. Als ze dan toch wakker wordt, en ziet dat het licht aan is, dan hoor ik naast me een duidelijke zucht. Zij twist dus ook niet, maar laat wel horen dat ze eigenlijk veel liever een donkere kamer heeft, om in de cocon van haar dekens te liggen wachten tot zij kan verpoppen tot de mooie vlinder waar ik mee getrouwd ben...

Winteruur, ik krijg er het zuur van. Zeker de eerste dagen, tot ons lijf weer wat aangepast is aan dat nieuwe ritme.
En weten dat zelfs dat zomeruur eigenlijk geen natuurlijk ritme is... Eigenlijk zou het daglicht ons moeten dicteren, zouden wij in de zomer hele lange dagen moeten genieten van het licht, en zouden wij in de winter met zijn korte perioden van daglicht ergens in een bijna winterslaap moeten gaan leven. Wellicht deden onze voorouders dat, misschien zelfs een beetje noodgedwongen... Als je lang blijft liggen, zonder bewegen, zonder energie te verbruiken, dan moet je minder eten, en in de winter was er véél minder eten in voorraad...

Ik zou dus aan de ene kant geschikt zijn om in die oude tijden te leven, want ik bouw heel vlug een vetvoorraad op, zodat ik lang kan teren op mijn eigen vet, ik zou echter wellicht ook een slechte oermens zij, omdat ik niet kan blijven stil liggen, energie besparen.

Nu ja, ik leef nu, in deze gekke tijd, waarop bijna een volledig werelddeel beslist om de tijd anders te gaan beleven, met zijn allen, op bevel. Wat doet dit met je lijf ??? zie tekening hieronder !

Straks gaan we naar de tentoonstelling van kleinvee te Merelbeke. Aanvang 10 uur (eigenlijk 11 uur) daar gaan we wat rond sjokken tussen al die mooie dieren,  en dan rond 12 uur (13 uur!) naar huis rijden, waar ik uitgehongerd zal toekomen en nog moet wachten tot de spaghetti (vlug gereed) klaar is. Ondertussen misschien kijken naar het nieuws, maar dat is er pas om 13 uur (14)... Dus kom ik terecht op de zevende dag, en zie ik politici, en is mijn dag helemaal naar de k...

Ik haat dat winteruur;
ik krijg er het zuur van

tot de volgende ?

Wild

Town Hall of Oudenaarde, Belgium (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren genoten van mals hertenvlees... Heel lekker ! Nu ja, alles was lekker, maar dat hertenvlees viel mij meest van al in de smaak.
Deze namiddag dus naar de receptie op het mooie stadhuis van Oudenaarde, luisteren naar lovende woorden en nadien gezellig wat keuvelen en een glaasje fruitsap nutten.
Morgen gaan we kijken naar de mooiste kippen, konijnen, duiven en aanverwanten op de tentoonstelling van Neerhof te Merelbeke...
En maandag hebben we het grote feest ter gelegenheid van dertig jaar Ziekenzorg Mater - Welden... wat werk, wat eten, wat keuvelen en steenstokkedood zijn na afloop.
Gelukkig is er geen academie, het is, zelfs voor oude studenten, schoolvakantie... djudedju.

Je ziet het, gepensioneerden hebben een druk leven... Best dat we nu en dan eens lekker kunnen eten, om weer nieuwe energie op te doen om verder te...leven en te genieten van dat leven.

Pijn of geen pijn, ik leef graag, en met volle teugen. Ik denk dat dit vooral een kwestie is van instelling. Ik zou het willen vergelijken met in de file staan... Je kunt je zitten opvreten van de zenuween, je kunt je zitten kwaad maken en ongelukkig zitten zijn... of... je kunt die tijd beschouwen als een pakketje rust op een onverwacht moment. Ik heb altijd behoord bij de mensen die zich niet opjagen in de file (je kunt er toch niets aan doen), en die het zagen als een onverwachte pauze.

Zo leef ik nu ook, ondanks de pijn, met volle teugen, en ik geniet van zowat alles wat ik doe, zelfs al is het zitten sudoku-en terwijl Anny weer naar Familie kijkt... De andere optie is zitten zagen, mekaar enerveren, en zeg nu zelf, wat heb je dààr aan ?

Oh ja, ik heb ook momenten waarop ik me wel opjaag... Waarop ik mezelf niet in handen heb... Bij mij is dat vooral als iets niet lukt. Ik ben iets aan het maken, en ik luk er niet in dat te maken zoals ik het wil, of ik krijg dat machine niet in een gestoken... (Ik koop dus héél zelden bij Ikea, ik krijg de seskes als ik helemaal op het eind vaststel dat ik in het begin de verkeerde vijzen heb gebruikt, en dat ik alles weer uit elkaar moet halen en herbeginnen....)

Je ziet, ik ben echt geen volmaakt persoon, verre van. Maar gewoonlijk jaag ik me dus niet op, in dingen waar heel velen zich wel in opjagen. Ik denk dat dit ook komt door het feit dat ik zo vaak ziek was in mijn jeugd... Ik heb heel veel thuis gezeten... En ik moest dus mezelf bezighouden. Ons moeder had echt geen tijd om heel de tijd met mij bezig te zijn. Ik heb dus, in mijn jeugd, geleerd tijd op te vullen, ook al was dat gewoon met zitten denken. Ik vermoed dat denken voor mij een andere invulling heeft dan voor de meeste mensen. Ik kan een hele tijd bezig zijn met het bedenken van verhalen. Ik geef mezelf bv de opdracht om eens een SF - avontuur te bedenken... (Ik doe dat gewoonlijk ook in bed, als methode om in te slapen en meteen echt in dromenland te zijn...)
Een voorbeeldje? Ik ga het hier heel kort stellen
De wereld beschikt over een briljant geleerde, die echter heel zwaar ziek is. men kan en wil eigenlijk die man, of liever zijn kennis niet missen. Dus gaat men op wanhopig op zoek naar een systeem waarbij men de hersenen van die man in werking kan houden voor quasi oneindig. Men bouwt een enorme computer, slaagt er in een systeem te ontwikkelen om de hersenen functioneel te houden, en verbind deze briljante hersenen met de grootste en snelste computer ooit...  Het werkt perfect, het lijkt wel of de geleerde eigenlijk pas nu tot volle ontwikkeling komt, nu hij niet alleen over zijn eigen genialiteit beschikt, maar ook over de enorme rekenkracht van de computer... En dan bedacht ik twee scenario's...
1) De geleerde neemt alles in handen, heerst door zijn kennis over het universum (Meneer, mag ik een vraag stellen? Ja. Is er een God ? Nu wel !)
2) De geleerde komt tot de conclusie dat alle kennis in feit leidt tot steeds nieuwe vragen, in een eindeloze reeks. De ultieme kennis bestaat niet en kan en zal nooit bereikt worden. Hij zet bewust het verval in, om de mens terug te brengen tot een natuurlijke staat, terug naar het aap zijn...

Je ziet, het is niet moeilijk om te fantaseren, en je kunt het zo lang uitspinnen als je maar wilt, zonder moeite. Toen ik leider was bij de Chiro, was er wekelijks een uurtje vertellen bij, een verhaal zonder einde, met ontelbare hoogtepunten en heldendaden voor de held... De kinderen waren er gek op, en ik schudde het zo, ter plaatse uit mijn mouw...

Nee, tijd is voor mij een schat, een vriend.

Moet je ook eens proberen, laat je geest dwarrelen, fantaseer de wildste dromen... de tijd vliegt voorbij en je voelt je happy !

In mijn dromen ben ik heel wild... in het echt moet ik heel omzichtig leven...

wilde dromen...


tot de volgende ?

Feesten lijk de beesten

Zo zegt men dat tegenwoordig, maar waar het vandaan komt, is voor mij de grote vraag... Ik heb nog nooit een feest zien feesten... Wel zie je ze soms vreten, als je kijkt naar die vele documentaires op je TV, dan zie je bijvoorbeeld de leeuwen met zijn allen rond een vers gedode gnoe liggen schransen, sleuren en trekken om de beste beetjes eerst op te eten...
Maar feesten?
Nee, nog nooit gezien.
Ondanks al die documentaires.

Feesten lijkt dus veel eer iets te maken te hebben met het mens zijn, en helemaal niets te maken te hebben met de beesten. Wellicht komt de zegswijze er dus alleen maar omdat het toevallig rijmt.
Maar er zijn nog een heel pak van die gekke zegswijzen, denk aan drinken als een Zwitser, roken als een Turk, vloeken als een ketter, gierig als een Schot en ga zo maar door. Zwitsers staan helemaal niet hoog op de lijstjes met grote drinkers, het woord ketter werd hier gebruikt voor diegenen die zich afscheurden van de katholieke kerk, en terecht kwamen in de groep protestanten... Eerlijk gezegd heb ik de indruk dat daar minder gevloekt wordt dan hier... en zo kan ik blijven voortgaan.

Ik vraag me allang niet meer af hoe die zegswijzen ontstaan, of wat voor verband ze hebben met de werkelijkheid... Ze bestaan, we gebruiken ze en we hebben allang geen negatieve doelen meer met deze uitdrukkingen. Ooit zal men wel kwaad geweest zijn op de Zwitsers, waarvan er heel wat te vinden waren in de legers (In een ver verleden was er geen legerdienst, en waren zowat alle soldaten huurlingen. Wellicht waren daar een groot aantal Zwitsers bij, hoogstwaarschijnlijk omdat er toen geen of onvoldoende werk was in hun eigen land...) En zo zal men wel altijd ergens een feitje hebben van waar men vertrokken is met de zegswijze... Maar voor feestende beesten, daar vind ik niets...

Als wij dus nu spreken over "roken als een Turk", dan denken we niet aan de Turken, neen, we denken gewoon op het feit dat die persoon verschrikkelijk veel rookt...

Vraag blijft waarom wij er dan altijd maar weer toe komen om als versterking van het idee, iets of iemand er bij te sleuren. En daar heb ik geen zinnig antwoord op... Wellicht gewoon omdat het goed bekt, omdat we het al altijd zo zegden.

Maar hoe kom ik nu aan dat "Feesten lijk de beesten" ?

Wel, om eerlijk te zijn, het antwoord is heel simpel. Straks zit ik op een feest. Herman gaat op pensioen, en dat is reden genoeg om eens de benen onder te tafel te steken, en eens goed te gaan eten, en een glas te drinken... En als dat je nog niet genoeg is, morgen worden we met Ziekenzorg Mater-Welden ontvangen ten stadhuize ter gelegenheid van ons dertigjarig bestaan. We worden dan ook naast de speeches beloond met een receptie aangeboden door de stad Oudenaarde... Dus twee dagen na elkaar feest...
Nee, ik ben niet van plan overdaad te doen,
nee, ik ga niet zat zijn (ik drink nu al een hele tijd geen alcohol meer)
nee, ik ga de beest niet uithangen
Ja, ik zal me hopelijk wel amuseren
ja, ik zal genieten van het bij de mensen zijn,
van het keuvelen
van het moppen tappen
van het heerlijke eten
(Nee, ik weet nog niet wat er op het menu staat)
(Maar dat doet er niet toe, het zal anders zijn dan anders, en je eet het in een groep, in goed gezelschap)

ja, je mag jaloers zijn
maar ik ga niet jaloers zijn als jij eens lekker gaat eten
voor mij mag zoiets niet te vaak voor komen, het moet een uitzondering zijn, de kers op de taart, een hoogtepunt in het gewone dagdagelijkse leven..
tot de volgende ?