Je hebt dus een heel pak kraampjes, die eigenlijk geen rommelmarkt zijn, maar die je onder meer tonen hoe men leefde en vooral hoe men werkte in de Romeinse tijd. Je ziet er spinnen, weven, smeden, brood bakken, je kunt er proeven van het eten zoals me het toen bereidde, je kunt er heel wat replica's kopen, maar in veel gevallen zie je ook hoe ze die toen maakten...
Dit jaar zag ik er een van die enorme koperen toeters, zoals de Galliërs gebruikten op het slagveld. Ik heb gevraagd of ze daar eens wilden op blazen, ik wilde een idee hebben hoe dat klonk ! Impressionant ! Ik kan me voorstellen dat, als je een hele massa blauwgeverfde Galliërs naar je toe zag stormen, met de wapens in aanslag, brullend en elkaar opzwepend, en dat daarbij nog een heel pak van die grote toeters dat verschrikkelijke geluid maken... dat je dan wel een heel goed getrainde Romeinse soldaat moest zijn, om netjes in de formatie te blijven staan !!! (Die toeters hebben een naam, maar die vergeet ik telkens weer ...)
Voor mij zijn die kraampjes met zaken uit het verleden, telkens een hoogtepunt ! En ik kan het niet laten met die mensen te praten, soms moet dat in het Frans, want al zijn er in Aubéchies verscheidene die behoorlijk Nederlands kennen, er zijn er ook die alleen Franstalig zijn.
Op een van de standjes waren ze dus voedsel aan het maken zoals men dat in die tijd maakte (of toch ongeveer, want soms kent men niet de volledige werkwijze, en maakt men iets in die vermoedelijk het origineel benadert... Op een bord lagen onder meer eieren, bruine eieren... Ik lachte en zei dat dit toch niet kon ! De man, een beetje agressief - maar eerder gespeeld- "Wadde?, Eh?, wat zou er verkeerd zijn?" "De eieren" zei ik, "in die tijd waren er hier geen kippen die bruine eieren legden !" "Je hebt gelijk, maar kijk, omdat ik geen kritiek verdaag, mag je niet proeven!!" We lachten allebei...
Kijk, dat vind ik heerlijk... Dat zijn van die piepkleine dingen die de dag kleuren... Ook al is het ook vandaag weer een van die koude dagen... Aan een kraampje staat een blote dame, een etalagepop. "Geef dat mens iets om aan te doen" zeg ik, "ik krijg kou als ik er naar kijk!" "Ze heeft nog niet gereclameerd !" is het laconieke antwoord.
We lachten beiden, en ook de omstaanders lachten... Ik vind dat heerlijk ! Er is echt niet zoveel nodig om -ondanks het koude kille weer- een zonnetje te krijgen op de gezichten...
Je komt een kennis tegen "Heb je mijn vrouw niet gezien?" "Nee, ben je ze kwijt gespeeld ? Hoe doe je dat, ik probeer dat al zo lang" Hij weet, en Anny weet dat niets minder waar is, en dus lachen ze beiden...
Dàt is voor mij de rommelmarkt... Dat contact met mensen die je niet kent, of juist wel kent..., en dan even een glimlach kunnen opwekken. In een garage staan ook dingen te koop, en mevrouw wijst op een hoop speelgoed: "Daar meneer, voor de kleinkinderen..." Ik schud het hoofd, en zeg "Die spelen nu al met de mannekes..." "Awel, zegt een oude man, dan moet je die grote puzzel mee nemen, dan hebben ze geen tijd meer om naar de jongens te kijken..." "Zoude gij, in uwen tijd voor een puzzel de meisjes hebben laten staan?" Gelach...
Veel is er echt niet nodig om een glimlach op het gezicht van de mensen te krijgen... Ook al zijn er andere... Die klagen dat de kopers alles aan 50 cent zouden willen hebben, precies of wij krijgen het voor niets... Hij zal wel gelijk hebben, maar lachend zou hij wellicht meer verkopen...
De rommelmarkt, het leven... Het kan zo mooi zijn, maar je moet zelf de kleur aanbrengen !
tot de volgende ?
