Kuurne-Brussel-Kuurne

List of Major League Baseball players suspended for performance-enhancing drugs (Photo credit: Wikipedia)

Het gebeurt niet zo vaak dat een koers in ons landje wordt afgelast wegens weersomstandigheden... Ik herinner me nog één keer De Omloop Het Volk, maar dat is ook al weer een eindje geleden.

In ons wielergek landje is dat niet niks... Alhoewel?
Eergisteren was er de Omloop Het Nieuwsblad, en het mij opgevallen hoe weinig volk er stond te kijken ! Het was natuurlijk koud, maar toch, we hebben nog koud en net en vuil weer gehad, en op iedere helling stond dan nog een massa volk.

Ik denk dat een speaker van VRT het bij het rechte eind had, toen hij vroeg of het volk nog wel geïnteresseerd was na al dat gedoe over doping...
De laatste tijd regent het als het ware doping-histories... En niet van de minste renners, nee, heel wat grote namen rollen van het voetstuk. Steeds meer mensen vermoeden dat grote rittenkoersen niet meer kunnen gereden worden zonder doping. (Ik hoor daar ook bij - Ik denk dat je wel een Tour de France kunt rijden in het gestelde aantal dagen, maar ik geloof niet dat je dat dag aan dag kunt doen aan het huidige koerstempo... )

Ik geloof dat wij, het publiek, daar mede schuld aan hebben ! We eisen steeds meer, steeds sneller, steeds zwaarder kortom steeds meer spektakel. Ergens dwingen we op die manier de renners om hoger te gaan dan hun eigen kunnen. Ook de manier waarop ze betaald worden is daar schuld aan: de renner is een uithangbord, zijn successen vormen de reclame voor de firma's die sponsoren... Dus moeten ze presteren, moeten ze in de kijker komen, moeten ze in beeld komen.

Ik blijf er dan ook bij, dat dit helemaal niets meer te maken heeft met sport. Het is eerder een zeer ongezond en gevaarlijk beroep geworden !
Wij hebben het idee "sport" overboord gegooid en vervangen door prestatiedwang.
Wij hebben van sport een betaalde job gemaakt.

Stel dat je in een fabriek aan de lopende band werkt. En iedere dag drijft men het tempo van de band een ietsje op... Je gaat dat niet pikken ! Op een bepaald moment leg je de riem af en ga je in staking. Bij de "sportmannen en -vrouwen" is dat niet zo, zij nemen pillen en andere doping om hun ritme steeds verder op te voeren.
Sla jij je voet om op het werk, dan verzorgen ze je, en brengen je naar huis tot je genezen bent. Ben je voetballer, dan verbinden ze je op het veld, geven je een inspuiting en moet je verder presteren, met risico op zwaardere beschadiging of: nog erger ! met gevolgen voor heel je verdere toekomst.

Sport is gezond... uit voorgaande voorbeelden blijkt dat dit niet het geval is, of dat we moeten besluiten dat dit helemaal geen sport is !

Volgens mij is sport iets wat verwant is met spel, met amusement. Je loopt wat omdat je graag loopt, je fietst omdat je graag fietst, je voetbalt omdat je graag voetbalt en zo verder. Op het ogenblik dat daar een moeten, een dwang begint te tellen, verlies je het aspect spel, het aspect amusement, en wordt het een dwang en dus bijna het omgekeerde van plezant.

Maar ik ken mensen die hun beroep graag doen, dus zullen er ook wel beroepssporters zijn die hun sport graag doen. Tot op het ogenblik dat hun prestaties niet (meer) voldoen aan de eisen van zij die hem of haar betalen, dat de prestatie belangrijker wordt dan het spel...

Zo is het met alles. Bijna iedereen eet graag pralines, maar iemand die enkele jaren werkt in een fabriek van pralines kan ze niet meer horen of ruiken of zien...

Zo kennen we renners die eens of een paar keer een goed moment kenden, en een grote koers wonnen. Vanaf dat moment verwachten de mensen dat je dit telkens en telkens kunt herhalen. Dat kan niet, tenzij je  ... middelen gaat zoeken die je lichaam toelaten boven normaal te gaan werken. Doping.

Om het anders te stellen: beroepssportmensen zijn eigenlijk de arbeiders die miljoenen bazen hebben, die allemaal staan te kijken en staan op te jagen.
Die gedwongen worden tot bovenmenselijk presteren.

Weet je, ik heb compassie met hen.
Ik ben geen supporter, want dan zou ook ik van hen bovenmatige inspanningen vragen.
Mijn verleden als vakbondsmens laat me niet toe dat men van arbeiders dergelijke zaken vraagt !

Neem zelf je fiets, trek zelf je loopschoenen aan, je wandelschoenen, of wat dan ook, en ga echt sporten, voor de lol, voor het amusement... en voor je gezondheid.

tot de volgende ?

Niet naar de rommelmarkt

Onze-Lieve-Vrouwebasiliek, Dadizele (Photo credit: Erf-goed.be)

We zouden vandaag naar de rommelmarkt gaan, maar toen ik vanmorgen het rolluik omhoog trok, zag ik... sneeuw... En het is nog steeds aan het sneeuwen. Dus niet naar de rommelmarkt, het is geen weer om een hond door te jagen, dus gaan wij ook niet. Waf !

Gisteren zijn Anny en ik dus naar dat "feestje" gegaan, van dat 38 jarig mensje dat dolgraag nog eens alle vrienden en bekenden wou zien... Ze is naar eigen zeggen nog niet terminaal, maar wel al palliatief, en de kanker zit overal in haar lichaam. Op dit moment reageert ze gunstig op een middel, maar ze weet dat dit slechts uitstel is van executie...

We gingen een bloemstukje halen... En natuurlijk zei ze dat dit niet nodig was, maar allusie makend op het feit dat ze die morgen ook hun huwelijksbeloften hadden vernieuwd (Als blijk van dank aan mijn man, die me niet in de steek heeft gelaten toen ik ziek werd, en nog steeds mijn steun en toeverlaat is) zei ik, "Nee, maar aan een jonge trouwer geef je wel een cadeau !" Ze vond dat toffer dan het bloemstukje zelf....

Ze zat in een grote makkelijke zetel, waarin ze bijna verdween. Heel witjes en een beetje opgezwollen van al die medicatie, maar haar ogen waren nog steeds de ogen van Greet, het meisje dat ooit, heel lang geleden met ons mee ging naar Dadizele, naar de Floralux en naar de twee dierenhandels in die gemeente... Ze bracht een mooi lief wit hondje mee naar huis... Ze waren dan nog niet gehuwd, meen ik me te herinneren...

Ik zag heel wat mensen terug, die ik al heel lang niet meer had gezien, en eentje zei er goedendag met mijn voornaam bij, en ik heb terug geknikt, maar ik weet nog niet wie het was ...
Het was er druk, men verwachtte er een 300 man, en ik denk dat die er zowat allemaal waren...
De zaal "De drie Sleutels" was veel te klein, en het werd nog maar eens duidelijk dat daar een echt gebrek aan parkeerplaatsen is !

Er stond ook nog een grote tent, maar ondanks het feit dat daar verwarming in was, zag je daar alleen enkele rokers... Bij iets warmer weer zou men het raam tussen de tent en de zaal open gezet hebben, maar het was berekoud, en in die tent zat je dan niet "bij de  mensen"...

Het sneeuwt nog altijd, geen grote vlokken, maar heel veel van die kleine vlokjes voort gejaagd door de wind. De koers Kuurne-Brussel-Kuurne zal wel afgelast worden !
Gisteren was De Omloop er... Voor mij nog steeds de Omloop van Het Volk... Men mag het herdoopt hebben, die naam is al te vertrouwd om zo plots te veranderen.

Met een beetje geluk gaan ze op de Tv de uitzending van de koers vervangen door een mooie film, zo eentje van in 1935 of zoiets, daar zijn ze straf in. Ik vermoed dat die films door hun leeftijd vrij van rechten zijn, en dat ze die voor niets krijgen... En dan zijn ze verwonderd dat we die of die zender niet meer bekijken... Tenzij... tenzij er natuurlijk een uitzending is over iemand die je kent... Zoals nu over Jonathan Jacobs, de zoon van Jan, en Jan was tot vorig jaar leraar in de Academie van Zottegem in de afdeling  Keramiek... Wij hadden het relaas van de feiten dan ook al enkele keren gehoord, en iedere keer dat Jan naar die advocaat of naar de rechtbank was geweest, vertelde hij er over... Maar veel meer dan die verhalen, beklijven de beelden !

Zonder oordeel in welke richting dan ook, voel ik mee met Jan, een kind verliezen... Ik weet helaas wat dat is...
En om toch een oordeel te uiten: als je met zoveel mensen iemand in bedwang houdt, dan kan er  echt geen noodzaak zijn om er op te kloppen... En wat betreft dat psychiatrisch instituut: ik heb lang geleden in zo'n instelling gewerkt, en wel in de afdeling waar men de "gevaarlijke" zieken bijeen hield... Wij hebben dan ook nu en dan zieken moeten opsluiten in de isoleercel, in een dwangbuis om ons en zichzelf te beschermen. Wij zijn nooit met meer dan drie man geweest om iemand in die cel te krijgen en in de dwangbuis... zonder slaan...
En wij waren niet getooid in beschermende kledij, met helm en kogelvrije pakken, nee, gewoon in een witte stofjas... Ik ben één keer gebeten geweest, dwars door alle kleren heen, zo hard dat het niet alleen blauw en zwart zag, maar zelfs bloedde... Maar dat is het ergste wat me is overkomen.
Al dat buitensporig geweld, en zeker dat slaan, is zeker niet nodig...! En je hoeft echt niet met een hele afdeling de cel binnen te gaan... Dat werkt wellicht eerder averechts dan dat het je helpt. Ik kan me inbeelden, dat als zo'n meute mannen met wapenstokken en onzichtbaar gezicht binnen stormt, dat je dan panikeert....

Ach, geweld lijkt wel een beetje eigen aan deze tijd... Neem nu de dode door verkeersagressie aan de Noorderlaan te Antwerpen... Naast het station en de dierentuin is dat zowat de enige straat die ik ken in Antwerpen...

tot de volgende ?

Hoest, hoester, hoestst

Paracelsus (Photo credit: Wikipedia)

Al twee dagen zit ik hier te snotteren en te hoesten, en al mijn botten doen zeer. Toch voel ik me niet grieperig, hoogstens wat mottig zoals je altijd bent met een valling. Zou het misschien toch een afgezwakte vorm van griep zijn, afgezwakt dank zij de inenting?
De hoest komt niet van diep, is niet scheurend, maar eerder iets die zit te kriebelen in de keel. 't Is van zelf gekomen, dus zal 't vanzelf wel weer overgaan... En ondertussen slik ik alles wat ik liggen heb tegen vallingen, en moet ik neusdruppels nemen om adem te hebben.
djudedju

Ach, ja, 't is winter, en iedereen loopt wel eens met een valling of wat grieperig. Alleen voel ik dat dan niet... en die valling van mij voel ik wel.

Nu en dan zie je bij deze blog mooie foto's staan. Die komen (bijna) altijd van Zemanta, een dienst die heel vriendelijk een resem beelden geeft naast mijn tekst, beelden die dan gebaseerd zijn op woorden uit mijn tekst. Schrijf ik hier Paracelsus, dan staat daar al heel snel een afbeelding van die geleerde bol van indertijd... Heel handig, ware het niet dat deze dienst eigenlijk niet Nederlandstalig is, en in mijn blog woorden uitpikt die ik helemaal niet bedoeld heb. Neem nu Hoest, wist jij dat er een tekenaar was met die naam? Als ik maar schrijf, dan zie ik afbeeldingen van een Maar in Duitsland, een meer in een uitgedoofde vulkaan in de Eifel... Zoiets simpels als heel geeft dan weer aanleiding tot afbeeldingen van een dorpje met de naam Heel...

Soms werkt dat op mijn zenuwen, soms vind ik het grappig.
Tot op heden heb ik daar nog nooit mee gespeeld... Misschien moest ik dat wel eens doen?  Dan kun jij, lieve lezer, jezelf zitten af te vragen wat dat prentje van Heel doet bij een tekst over vallingen en griep... Soms moet ik zelfs eens nadenken over hoe die prentjes in verband staan met mijn tekst... Ik zie een man met een raar bord in zijn handen, ene meneer Hutcheson... Waar halen ze dat? Dan zie ik zijn voornaam: dan... In welke tekst komt er geen dan en geen heel en geen maar voor ??? Toch zijn er nog die ik, met de beste wil van de wereld niet in verband kan brengen met mijn teksten... Wellicht zijn dat dan de gevolgen van vreemde vertalingsperikelen in de automatische vertaling?

Ach, al bij al is en blijft het wel een handig ding, vooral ook omdat er bij vermeld is of de beelden vrij van rechten zijn. Soms is er geen een afbeelding die me past én vrij van rechten is ! Dan maar even bij Google afbeeldingen gezocht. Je moet dan rechtsboven op het tandwieltje klikken,  in het vakje dat dan te voorschijn komt klikken op "geavanceerd zoeken", je krijgt dan weer een ander scherm, en onderaan zie je dan "gebruiksrechten", met een balkje er naast met daar in "niet gefilterd op licentie" en in dat vakje staat ook een miniem klein driehoekje daar klik je op, en dan opteer je voor "onbeperkt te gebruiken, zelfs voor commerciëel"... Je was gestart met een hele resem afbeeldingen, meer dan 5.000 stuks, en plots blijkt er dan geen een vrij van rechte te zijn... Oeps ! Geen prentje dit keer...

Ik vraag me af hoeveel van die Powerpointjes die we krijgen in onze mailbox, met hele resems mooie foto's in feite wel in regel zijn met deze voorschriften ! Je ziet soms er bij vermeld "foto's van internet" of zoiets... Ik denk dat er daar vele overtredingen bij zitten...
Let er mee op, want er zijn advocaten die zich daarmee onledig houden, en dan bij de maker gaan melden dat ze wellicht zoveel honderden, duizenden dollars ze kunnen beuren van de misbruikers... Je krijgt dan een briefje dat je zoveel tienduizenden dollars moet betalen of dat ze je gaan vervolgen voor het gebruik van beschermd beeldmateriaal...

Eigenlijk snap ik dat niet helemaal... Als je een beeld op internet zet, dan is het toch de bedoeling dat vele mensen het zouden zien, en dan lijkt me dat toch op een bepaalde manier het vrijgeven van de afbeelding? Maar blijkbaar ben ik daar verkeerd in...

Als je dus een blog ziet zonder afbeelding, dan wil dat zeggen dat ik niets vond zonder rechten...
djudedju
't Is maar dat je het weet, en je  jezelf niet blootstelt aan vervolging voor het gebruik van een foto...

tot de volgende ?

Geschiedenis ?

President Paul Kruger, Transvaal-Zuid Afrika (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb niet zo lang geleden een boek gelezen over de geschiedenis van Zuid-Afrika, en een tijd verder terug las ik er een ander over hetzelfde onderwerp.
In het ene boek houdt men staande dat de Nederlanders voor de negers (kaffers) in Zuid Afrika kwamen wonen. De oorspronkelijke bewoners waren de bosjesmannen (san of hottentotten), een bevolking die erg verschilt van de later gekomen zwarten (vooral Bantoe).
In het andere boek stelt men (en men citeert uit brieven en boeken van toen) dat de kaffers er wel al waren, hoewel niet echt zo talrijk.
Bovendien kwamen de echte botsingen met de kaffers niet zo zeer in het oorspronkelijke Zuid Afrika, maar eerder op het moment toen de boeren hun gebied verder uitbreidden in "De grote Trek"...

Ik haal dit alleen maar aan, om te stellen dat het zeer moeilijk is om de echte geschiedenis van feiten te achterhalen.

Je kunt dit zelf uittesten! Als je met twee of meer mensen iets ziet gebeuren, vraag dan aan allen die de feiten hebben gezien, dit even op papier te zetten. Je zult schrikken hoe veel verschil er in de verklaringen zit!

Je kunt het ook eens vaststellen als je twee kranten koopt, en de artikels over hetzelfde onderwerp na leest...

Ik werd voor het eerst met dit feit geconfronteerd, toen ik plots van het Katholieke Onderwijs overstapte naar het Officiële Onderwijs... Ik leerde plots een heel andere geschiedenis over ons kleine landje... Ach, natuurlijk waren de grote lijnen gelijklopend, maar geschiedenis gaat niet over de grote lijnen ! Geschiedenis is uiteindelijk van invloed op de mens die dan leefde, en op al zijn nakomelingen, die de invloed ondergaan van die feiten.
Hoe kan het nu dat dit zo verschillend is? Dan moet er toch een liegen? Niet noodzakelijk ! In feite kun je geen feiten als dusdanig opschrijven, je schrijft de ervaring op over die feiten. Je doet je best om te vertellen hoe de feiten zich voordeden, maar je beschrijft dit vanuit jouw kijk op het gebeuren...

Het is een beetje als een foto... Ik neem mijn foto van waar ik sta, jij neemt de foto van waar jij staat, en een derde staat nog op een ander punt. Hoe je het ook bekijkt, het zijn drie verschillende foto's, weliswaar van het zelfde gebeuren, maar vanuit een ander gezichtspunt en van een iets ander tijdstip.
Als jij dan het gebeuren becommentarieerd, dan zul je onder meer uitgaan van je foto. Het is dus uw interpretatie gesteund door uw fotografisch document.

Bij geschiedenis doet zich in feite het zelfde voor. Stel dat ik Katholiek ben, dan zal ik, zelfs als ik poog eerlijk neutraal te zijn, de zaak bekijken vanuit het standpunt van een gelovige. Ik lieg niet, maar onwillekeurig zal dus mijn overtuiging het verhaal enigszins kleuren. Schrijf ik over het zelfde onderwerp, uitgaande van dezelfde bronnen, als atheïst over diezelfde feiten in de geschiedenis, dan zal ik dat anders bekijken, anders vertellen, anders interpreteren.  Als kind leerde ik over de Kruistochten en over Godfried van Bouillon als de grote held, in mijn verdere studies was Godfried plots een veroveraar, die onder invloed van de kerk, aan veroveringen deed... En nog later, toen ik nog meer en nog verder ging boren in de geschiedenis, leerde ik dat de Kerk uiteindelijk de Kruistochten organiseerde mede om de aandacht af te leiden van haar eigen ziektes...

In geen enkel van deze geschiedenissen staan leugens, maar ik moet ze alle drie kennen om mij een vollediger beeld te maken van de werkelijkheid... en dan moet ik beseffen dat ook mijn beeld maar een interpretatie is, weliswaar met de wijsheden van diverse bronnen, maar toch ook gekleurd door mijn kijk op de zaken.

Wij kunnen nu eenmaal niet neutraal zijn...
Hoe dan ook, wij ondergaan de invloed van onze opvoeding, van ons leven, van de gemeenschap rondom ons...

Laat mij nog een voorbeeld geven... U rijdt met de wagen, en komt aan een kruispunt met lichten. Het is groen, dus u rijdt door, en plots verspringt het licht op oranje. U schat de remafstand in, de auto die kort na u rijdt, en u rijdt door het oranje licht. Hoe oordeelt de politie die de feiten ziet gebeuren daar over ?
De feiten zijn voor beiden gelijk... de interpretatie kan je veel geld kosten...

En toch...
Toch is geschiedenis volgens mij meer dan belangrijk !
Als er iets is dat ons onderscheidt van de dieren, dan is het het vermogen om geschiedenis, verworven kennis door te spelen aan de volgende generaties, en aan mensen die wij zelfs niet kennen.
De geschiedenis is ervaring en zou ook een les moeten zijn voor de toekomst.
Onlangs hoorde ik dat in het Verenigde Koninkrijk meer dan de helft van de jongeren niet wist wat de holocaust was...
Het erge is niet het feit dat ze dat niet weten, het erge is dat ze niet weten hoe een volk kan gemanipuleerd worden, hoe een volk kan mis geörienteerd worden, en wat de gevaren zijn van manipulatie van het volk en van racisme...

Geschiedenis is dus wellicht een van de meest belangrijke vakken die je op school hebt gekregen, hoe gebrekkig, hoe gekleurd dan ook...

tot de volgende ?

De schoenen van Venus

Strelitzia (Photo credit: Wikipedia)

Hier naast me, op de vensterbank staan (onder meer) twee mooie Venusschoentjes (ook Vrouwenschoentje) (Cipripedioideae) in bloei. In de ene pot 4 en in de andere 3 bloemen. Het zijn beide grootbloemigen, maar die met vier bloemen is nog een stuk volumineuzer dan de andere. Wit, groen en bruin zijn de overheersende kleuren, met een zweempje van geel.
 Heel wat andere potten staan in de knop, een enkele plooit al zijn eerste bloem open... Meestal Phalaenopsis, orchideeën, de soort die je welhaast in ieder huiskamer vindt.

Er staan ook andere soorten tussen, waarvan ik de naam niet ken, maar die ook die bizarre bloemen tonen... Wat dat is wellicht de reden waarom we met zijn allen zo verliefd zijn op de orchidee... Stuk voor stuk hebben ze bizarre vormen en/of heel speciale kleuren.

Zelfs onze eigen wilde orchideeën zijn best mooi, maar natuurlijk hebben ze niet die grote bloemen van de tropische en subtropische soorten die algemeen in onze huiskamers staan. Toch moet je echt eens op je knieën gaan zitten als je een wilde orchidee tegenkomt in ons landje. Niet plukken, ze zijn zeldzaam en streng beschermd !! Maar je kunt ze best rustig bekijken en vaststellen, hoe klein ook, ze ook die bizarre vorm hebben !

En van alle orchideeën is net het Venusschoentje het toonbeeld van de vorm van een orchidee ! Als mensen zich een orchidee voorstellen, dan is dat meestal een venusschoentje. De laatste tijd is dat wat aan het veranderen, doordat je nu overspoeld wordt door de Phalaenopsis, die mens zelfs te lijf gaat met kleurstoffen, waardoor je nu helblauwe bloemen ziet... Als je na die eerste bloei de plant terug weet te laten bloeien, zie je witte bloemen...
Maar hoe dan ook, we vinden de orchidee nog steeds een "voorname" bloem, een bloem met een zekere standing. Gek, want het is zowat de grootste plantenfamilie, en er zitten veel vrijbuiters tussen, die leven bij gratie van een waardplant.

De enige reden waardoor we zo sterk geboeid worden en blijven, is dus de bizarre vorm van de bloemen. "DE" bloem, dat is een ding zoals een margriet, een heel hartje en bloemblaadjes er rond. Een orchidee is anders. We hebben nog van die buitenbeentjes, zoals bv de Strelitzia, en ook deze heeft een grote naam en roem.

Het is dus duidelijk, we zijn aangetrokken door het bizarre, het afwijkende, het opvallende...
... en het is niet alleen het geval voor bloemen...
Sommigen onder ons dragen opvallende kledij qua vorm en/of kleuren, dragen hun haren op een opvallende manier (hebben een lange baard!) schminken zich opvallend, of kleuren hun haren in een kleur die eigenlijk niet past bij de teint van hun huid... (Laatst zag ik een oudere dame, met een rode kleur van gelaat, duidelijk een vrouw die veel op het land werkte, je kent dit huidtype wel, je ziet het veel bij wat oudere boerinnen. Welnu de dame in kwestie had dus dat rode gelaat, en daarboven een oranje geverfde haardos... Mooi !!!!!!!!!!!!???)
Kortom we houden niet alleen van het opvallende, we vallen ook zelf graag op.
Dit is lang niet te duiden als een vorm van hoogmoed, het is veel meer zichzelf een plaats geven als individu in die grote massa van mensen.
Het helpt !
Op de rommelmarkt lopen nogal dikwijls de zelfde mensen rond, maar meer dan vele anderen ben ik er gekend, wellicht mede door die lange baard...
Opvallen is dus een bijkomend middel om je plaatsje te veroveren.
Wellicht daarom ook dat we zo graag mensje-kijken... Niets leuker dan op een terrasje zitten, en de passanten bekijken en keuren.
Dat gekeurd worden is soms het nadeel van die opvallende dingen die we ons aanmeten. We vallen ook op, als we dat eigenlijk niet zoeken, of bij mensen waar we liever anoniem aan voorbijgaan.

We zijn niet zoals de bloemen, die hebben hun vormen en hun kleuren opgebouwd met één doel: bevruchting...
Bij mensen ligt het iets complexer...

tot de volgende ?

slapeloos

Bronchitis (Photo credit: tbee)

Vannacht weer geen oog dicht gedaan, de tweede nacht op rij... Gisterennacht had ik plots een droge pijnlijke keel, een verstopte neus : verkoudheid ?
Tijdens de dag heb ik dan maar oscillococcinum geslikt, en ben naar de apotheek gegaan om een en ander te halen tegen verkoudheid en keelpijn.
Vannacht geen pijn meer gehad, buiten een wat ellendig gevoel. Vanmorgen lijkt alles weer ongeveer normaal.
Hopelijk is het onheil bezworen, want een valling bij mij heeft de onprettige gewoonte vliegensvlug te evolueren naar een zware bronchitis.
Misschien was het helemaal geen valling, maar een lichte aanval van griep? En ben ik door mijn inenting en de oscillococcinum  er aan ontsnapt?
Nu, hoe dan ook, ik hoop dat ik genezen ben, voor ik ziek werd... Want van een bronchitis ben ik een beetje bang, dat verscheurende hoesten is niet leuk.

Dat zware hoesten zal nog wel een overblijfsel zijn van mijn vele ziek zijn in mijn prille jeugd... Voor mijn twee en een half jaar lag ik al drie keer op sterven (hoorde ik tientallen keren vertellen...) Maar veel beter dan dat ziek zijn, dat hoesten, herinner ik me de inspuitingen met penicilline, toentertijd een heel nieuw en modern middel... Ik kreeg om de zes uur een inspuiting, dag en nacht... Ons moeder zei medelijdend dat mijn billetjes precies een speldenkussen waren... En die inspuitingen die zijn me bij gebleven !

Naar het schijnt zat mijn moeder dan te waken in de oude hoge zetel, naast mijn bedje... En om de zes uur kwam dan de verpleegster van het Witgele kruis langs.  Een van mijn vele ziekteperiodes is mij bij gebleven, staat me nog helder voor de geest ! Februari 1953: overstroming, ook in onze stad Oostende, op de wijk Opex was er zelfs een dode. Pa ging met mijn broer en zus kijken naar de overstroomde straten, en kon alleen door het raam kijken naar het bos voor onze deur...

Willy Lustenhouwer zong er destijds een liedje over "Ostende oender waoter"... Door de link aan dat gebeuren is die ziekteperiode voor mij een heel helder beeld, al de rest zijn wat versluierd door de nevelen der tijd... De nevelen der tijd... Klinkt mooi hé ?

Voor mij is dat een heel goed beeld, want er is zoveel wat ik me niet meer echt herinner... Voor mij ligt het artikeltje uit de "Zeewacht", met een fotootje van de bevroren zee tijdens de winter 62/63, waar ik op sta met 4 vrienden uit de Chiro... 3 er van herinner ik me heel goed, maar die vierde, al sla je me dood, daar weet ik niets meer van. Waar is die naar toe gesukkeld in mijn geheugen? Ook oude klasfoto's... Daar herinner ik me er hooguit enkele van... De rest ? Verdwenen in die nevelen...

Vannacht lag ik ook te denken aan zo'n oude kennissen... Ooit kwam er regelmatig een Hermientje op bezoek, en wij zijn ook nog bij haar geweest in een appartement... Dat zal wel het eerste appartement zijn waar ik ooit ben in binnen gegaan, want het is me bijgebleven... En ook een madame Adamson en haar Engelse man, die als hobby de encyclopedie van buiten leerde en helemaal kon opzeggen... Wanneer en hoe die plots verdwenen zijn en hoe ze ooit verschenen zijn??? Verdwenen in de nevelen...

Misschien ben ik zoveel vergeten, omdat ik zoveel te herinneren heb... Misschien moest mijn harde schijf nu en dan een en ander wegzwieren om plaats te maken voor nieuwe dingen... Het zijn ook dingen die ik niet echt mis. Om op die foto terug te komen, de drie die ik me wel herinner, dat waren vrienden waar ik heel veel goede herinneringen aan heb, die andere was blijkbaar niet echt een vriend, niet echt hoog genoeg op de ladder van de vriendschap om een vaste stek te krijgen op de harde schijf van mijn geheugen...

Maar ik vind het wel een beetje ambetant dat die naam geen belletje doet rinkelen... De foto kan het niet echt doen, want het is een typische krantenfoto, waarop je niet eens jezelf herkent, laat staan iemand waar je geen herinnering aan hebt... Ik krijg plots goesting om weer eens in die dozen te gaan wroeten... De dozen die hier ergens opgeborgen staan, en waar al die dingen inzitten, doodsprentjes, oude foto's, de liefdesbrieven die Anny naar mij en ik aan haar schreef, de gelukwensen die we kregen bij ons huwelijk, bij ons 25 jaar jubileum, bij de geboortes van onze kinderen... Foto's en artikelen uit de krant waar een van ons in voor kwam, al die honderden herinneringen...
Dan zetten we ons met zo'n doos, dicht bij elkaar, en halen herinneringen op, herinneringen die opgewekt worden door die voorwerpen uit het verleden...

Doe jij dat ook soms ?
Hou jij er ook van eens rond te dwalen in je verleden?
Misschien ben je ouder dan ik, misschien jonger... Maar hoe oud je ook bent, je hebt een verleden, en het is goed daar nu en dan eens in rond te kuieren...

Waar zou die nu zitten, leeft hij nog wel ?
Misschien heeft het ook iets te maken met het feit dat we beiden weg gegaan zijn van onze geboortestreek, de wortels die ons bonden aan heel wat van die dingen, zijn verbroken... Die oude foto's zijn een restantje van een ooit complex wortelgestel...

tot de volgende ?

Met muziek door 't leven

Vitruvian Man by Leonardo da Vinci, Galleria dell' Accademia, Venice (1485-90) (Photo credit: Wikipedia)

Ik kan een beetje tekenen, een beetje schilderen, een beetje dichten, een beetje beeldhouwen, een beetje keramieken... en dat ik een beetje kan schrijven, dat weet u, als u deze blog zit te lezen... Och, van alles een beetje zou je zeggen, in niet echt goed, een liefhebbertje, een amateurke... en je hebt gelijk ! Ik heb nooit die echte bevlieging gekend, die van liefhebberen plots kunst maakt. Ik maak best aardige dingen, en heel wat mensen bewonderen dat, maar het is en blijft liefhebberen...  Ik heb ook geen betrachting om er meer van te maken, ik amuseer me kostelijk, geniet zelfs van de lof die men mij (onverhoopt) toch toezwaait, lof die ik niet krijg door mijn werk, maar door mijn amusement.
In mijn ziekte is het van levensgroot belang dat ik bezig ben. Als ik niets zou te doen hebben, dan was ik wellicht al lang en breed dood en begraven, ten onder gegaan aan de pijn. Nu niet, omdat ik in mijn vele bezig zijn, gewoon geen tijd heb om te zitten kniezen.
Ik schreef het al eerder, en ik kan het niet genoeg beklemtonen: de beste pijnstiller is bezig zijn.
Eén ding betreur ik...
Ik heb geen jota gevoel noch kennis van en voor muziek.
Ik hoor graag een deun muziek, kan er van genieten, maar ik kan geen noot zo groot als de kerk lezen. Ik heb hier een melodica, een mondharmonica en zelfs een didgeridoo liggen en een echte grote hoorn waaraan ik een mondstuk maakte... maar ik haal er geen muziek uit.
Ik kan het niet.
En ik voel me daardoor een onvolkomen mens...

Ik kom nog uit de tijd dat de home universalis het "nec plus ultra" was. Je was pas pas mens als je van alles wist, en liefst zoveel mogelijk van alles. Het ideaal was een Leonardo Da Vinci, een man die van alle markten thuis was, die zowel uitvinder als schilder was, erudiet, onderlegd in vele materiën...

Nu is dat anders.. De kennis van de mens groeit explosief, en ik kijk met verwondering naar wat mijn kleinkinderen allemaal moeten leren en weten... En toch mis ik iets... Mis ik eigenlijk heel veel !

Men leidt mijn kleinkinderen op naar hun vak, naar hun toekomstige plaats in de maatschappij. Zij krijgen niet meer die brede opvoeding, zij leren geen literatuurgeschiedenis meer, zij leren niet meer declameren, moeten geen ellenlange schitterende gedichte meer van buiten leren, zij moeten niet meer eindeloos de tafels van vermenigvuldiging op dreunen, daar zijn immers rekenmachines voor... Kortom zij krijgen een heleboel dingen, die voor mij de poorten waren naar al mijn kunstige liefhebberijen, niet meer...

Mij lijkt hun opleiding dor, saai... Alles is gedrukt in een nette zakelijke letter, geen tierlantijntjes meer, geen mooie krul aan de eerste kapitaal van de tekst, geen onnutte versierselen, geen...
geen fantasie meer
geen leven
alleen dorre saaie wetenschap...

Geen homo universalis meer... Nu moet je met verschillende richtingen gaan samenzitten in de hoop dat de verschillende wetenschappen elkaar zullen ontmoeten in een nieuw iets, een bevruchting van elkaars kennis.
Ik denk dat het nu, ondanks veel meer specialismen, veel en veel moeilijker zal zijn om dingen uit te vinden die bestaan uit het samenkomen van twee of meer specialismen, gewoon, omdat er geen mensen meer zijn of zullen zijn, die al die kennis in één persoon kunnen herbergen... Het lijkt mij of de kans er in zit dat we dommer worden naargelang we meer kennis hebben... omdat we vakidioten worden in plaats van de homo universalis, de alleskunner...

Ik voel dat gebrek aan muzikaliteit al aan als een echt gemis... Ik ben niet compleet.
Ik hoop dat ik mis ben, maar ik vind die moderne versie van de mens zo schraal, zo iel...

Geef de kinderen toch tot en met hun lager middelbaar (15 jaar), echte kennis mee, universele kennis, zet de deuren van de wereld wijd open, laat hen drinken van alles wat de wereld aan verworvenheden biedt... Leg in hen de kiem van het universele...  Laat hen dan overgaan naar specialisatie, de kiem naar breder werk zal het dan wel doen, en veel meer kansen bieden tot vruchtbaarder breder werk, het enge vak overstijgend !


tot de volgende ?