Antivirus op Linux ?

Image via Wikipedia

Nee, eigenlijk is het echt niet nodig, want als er een virus binnenkomt op je Linux (ook Ubuntu is een Linux), dan loopt het beestje zich dood, en doet niets. Het grote verschil met Windows is dat bij windows alle programma's in en aan elkaar gekoppeld zijn, zodat een virus heel je machientje infecteert, terwijl bij Linux het beestje wel binnenkomt, maar niets kan besmetten, omdat ieder stuk apart werkt, zonder rechtstreekse verbindingen.
Dit is niet de technische maar de begrijpelijk uitleg van het onderscheid tussen virusbesmettingen in windows en Linux.
Dus heb ik echt geen antivirus nodig. Op geen enkele manier loop ik echt gevaar.
...en toch heb ik nu een antivirus geïnstalleerd, niet voor mezelf, maar terwille van dat gedeelte van de mensheid dat nog zit te klooien met windows... Ik had immers een mailtje gekregen van een een van mijn vele e-mailvrienden, die me liet weten dat hij bij een van mijn mailtjes een virus had gevonden.

Ik moet eerlijk zijn, ik snapte het niet direct!
Maar na doorworstelen van ettelijke bladzijden tekst en uitleg over Linux, vond ik de verklaring! Sommige virussen komen mijn systeem wel binnen, doe er niets, maar blijven dus gewoon in het programmaatje zitten waar in ze gekomen zijn! Als ik dat programmaatje nietsvermoedend dan weer doorstuur, dan krijgen mijn vrienden en vriendinnen - tot mijn spijt, mijn grote spijt !- van mij een virusje cadeau...
Eigenlijk zou ik mij daar niets moeten van aantrekken, want ze moeten ook maar wijs zijn, en op Linux overschakelen, maar zo ben ik niet. Dus heb ik de zaak terdege onderzocht, en doe nu twee dingen: ik werk alleen met Gmail, die heeft een eigen antivirus, en bovendien heb ik ook nog een antivirusprogramma op mijne pc gezet, louter en alleen ten dienste van de anderen, de dieë met windowssystemen...
Van altruïsme gesproken... St Antonius heeft er niets aan, maar ja, in zijne tijd bestond de pc nog niet eens.

Als jullie nu nog, na dit blogje blijven knoeien met windows, dan begrijp ik de mensheid niet meer...Maar ja, dat is al lang zo...

Nu en dan vind ik een denker waarvan ik dan vaststel: Voilà, ene die ook het licht heeft gezien! Laatst bij Plato ! Die brave man was ook tot de conclusie gekomen dat "Verstandige mensen doen niet aan politiek", en dat was ik volkomen eens met hem!, maar zijn conclusie was nog beter: "Daarom worden wij dan ook door idioten geregeerd"... Zo ver had ik niet durven gaan, maar ja, ik hoef alleen maar te knikken, en dat is vlug gedaan. Maar het doet mij genoegen dat er bij die oude Grieken ook al verstandige mensen waren ! (Oh wat ben ik gruwelijk bescheiden)

Wat mij minder genoegen doet, is dat ondanks de wijze lessen van mensen als een Plato, er nog geen beterschap is voor de mensheid. Zijn gedachten zijn nog steeds actueel. Erg is dat !

Gisteren heb ik aan mijn vele e-mailvrienden een mailtje gestuurd met een tekst die ik kreeg van mijn buur, over de Mexicaanse griep... Deze griep zou moedwillig in de wereld zijn gebracht, om een massale sterfte te veroorzaken onder heel de wereldbevolking, en vooral in de landen die niet slaafs de richtlijnen opvolgen van Kamerika...en aanverwante sectoren. Kortom, een nieuwe vorm van oorlogvoeren. Alhoewel nieuw, terloops tonen ze ook aan dat aids ook op die manier in de wereld zou gezet zijn...een soort myxomatose voor de als konijnen kwekende mensheid als het ware... Dergelijke boodschappen verontrusten mij altijd. Niet omdat ik ze geloof, maar omdat ik niet weet of ik ze kan geloven of niet. Je weet bijna zeker dat het weer een broodjeaap is, maar helemaal zeker ben je het nooit, en dat is net het gedeelte dat je verontrust.

Voor de opstellers van de boodschap heb ik wel bewondering, want ze omringen het geheel met een massa documenten. Als het waar is, dan hebben ze heel wat opzoekingswerk en inbraken in computers moeten doen, om die documenten te kunnen voorleggen! Is het niet waar, dan hebben ze heel wat werk gehad om al die falsificaties op te maken.

Maar eigenlijk doe je er niet veel mee. Ik heb het doorgestuurd, met de opmerking dat het wellicht de zoveelste kwakkel is, maar dat het nooit kwaad kan verwittigd te zijn... Een mens weet nooit te veel...of toch ? Laat ons nu eens veronderstellen dat het wel waar is, wat doen we er dan mee? Niets... want we kunnen niets doen. Ik zie het niet zitten dat men hier zou overgaan tot een verplichte inenting, want dat hoort gewoon niet thuis in onze manier van leven, en ik hoor bepaalde godsdienstige sekten al fulmineren tegen ingrepen die niet thuishoren in het grote plan van God... net alsof een moedwillige besmetting (als het dat dan zou zijn) een plan van God kan zijn zijn.

Het grote probleem is een probleem van alle tijden: geloof !
Wie of wat kun je, mag je nog echt geloven? Je moet maar eens gaan grasduinen op internet over de aanslag op de Twintowers op 9/11... Daar kom je op massa's elkaar tegensprekende berichten, allemaal met de bewijzen van hun gelijk er bij. Ik heb er een heleboel van gelezen, zowel in de officiële als in de andere sites...en ik moet zeggen dat ik het nu absoluut niet meer weet. Bovendien kun je alle bewijzen zien in foto- en filmmateriaal, en daar kunnen ze heden ten dage zo fel in knoeien, dat we het echt niet meer van elkaar kunnen onderscheiden.

En eigenlijk stel ik dat ook vast bij de diverse Godsdiensten en diverse sekten binnen die godsdiensten... Ook daar kun je - met de beste wil van de wereld- niet meer weten wie nu eigenlijk de echte boodschap brengt.

Maar doet dat er wel iets toe? Ik heb persoonlijk evenveel eerbied voor een goede Roomskatholiek als voor een goede protestant als voor een goede Islammer (hoe noem je die gelovigen eigenlijk?)als voor een goede Hindoe als voor een goede atheïst, want het gaat hem voor mij in de eerste instantie over dat woordje "goed"... De rest is maar een hulpmiddel om de mensheid binnen de lijntjes te leren kleuren. Persoonlijk ben ik niet echt gelukkig als men dat doet met voortdurend gezwaai met eeuwige verdoemenis, maar och, ook dat is een manier om te leren...In onze tijd kreeg je met de regel op je vingers als je links probeerde te schrijven... dat is krek hetzelfde.

Het al dan niet geloven in een Opperwezen, is een persoonlijke overtuiging, de soort godsdienst waarin je dat dan belijdt is voor een groot stuk te danken aan je omgeving en wat er rond je leeft en beweegt. Mocht ik in Indiê geboren zijn uit een paartje hindoe's, dan was de kans heel groot dat ik ook hindoe was.

In essentie, voor mij, gaat het er over of we de wereld zien als een bol waarop heel toevallig leven is ontstaan, die dan heel toevallig aanleiding heeft gegeven tot het onstaan van ons, de mens, in een heelal waar de sterren en planeten op een prachtige manier om en door elkaar heen draaien, blijkbaar gehoor gevend aan allerlei wetmatigheden, en dat allemaal spontaan, zo maar...of dat daar ergens iets achter zit, de grote regulator, de...God ???

Maar als je dat geheel bekijkt, de enormiteit ervan, dan moet die regulator wel een enorm iets of iemand zijn, zo groot, dat het ons bevattingsvermogen te boven gaat. Zo groot dat je Hem wellicht ook rustig op verschillende manieren kunt eren. Waar het hier voor ons over gaat is in eerste instantie ... de mens... en hoe we met ons eigen soort omgaan. En dat vind je terug in ieder godsdienst. Ik noem het waarden, richtingaanwijzers over hoe je moet leven. Je kunt dit net zo goed in een atheïstische wereld, maar ik geloof nu eenmaal dat het Heel en Al niet zomaar willekeurig kan bestaan...

Maar ik maak me hoegenaamd niet druk in wat nu precies de verschillen zijn tussen godsdiensten of sekten... voor mij overstijgt een God dit menselijke knoeiwerk allemaal...en zijn het gewoon duizend en een manieren om de mensheid de waarden te leren, waarden die je nodig hebt om in en met een maatschappij te kunnen leven...en dat kan eigenlijk maar op een goede manier, een manier die niet zelfzuchtig is, die gericht is op de anderen en niet alleen op je ik.

tot de volgende ?

Koran

Image via Wikipedia

Ik heb een tijdje terug de Koran gekocht, op de rommelmarkt. Uiteraard een nederlandstalige, want de leesbaarheid loopt dan al niet over.
Ik kocht die Koran omdat ik nu eindelijk wel eens in het echt wou kijken of die godsdienst nu echt zo agressief was. Ik was vooral geraakt door een artikeltje van Henk in zijn blog, waar hij een stukje Koran citeert... Een citaat die ik maar niet terugvond op wat er te lezen is op internet, en waar ik nu eens het fijne wilde van weten.
Het staat er in, maar toch wel enigzins anders dan in de blog van Henk. Wellicht dus een andere vertaling, of Henk kreeg "gekleurde" informatie door... Het is het een of het ander. Het geciteerde maakt in mijn vertaling niet echt zo'n terroristische indruk.
Wat er me wel opvalt is dat de Koran op mij niet zozeer een heilboodschap is, dan wel een voortdurende herhaling van de straffen voor de ongelovigen, die bij Allah op geen enkel mededogen mogen rekenen, tenzij ze niet de kans kregen om kennis te maken met de Koran, het woord van Allah.
Heelder bladzijden worden de straffen in de verf gezet, niet een keer, niet twee keer, maar vele keren.
De Koran is een boodschap voor hardleerse leerlingen lijkt het me, waar men met de zweep in de hand les aan geeft. Toch loopt er heel wat samen met onze Bijbel. Alleen, onze bijbel is niet zo bedreigend voor de ongelovigen.
Maar wellicht ligt er ook een en ander aan de vertalingen... onze Bijbel is ontelbare malen gekopiëerd en al even vaak vertaald, en gemoderniseerd in taalgebruik (en zeden?), terwijl de Koran in feite alleen Koran mag en kan heten in zijn oorspronkelijke onaantastbare versie... Dat wil zeggen, dat, nog veel meer dan in de bijbel, de Koran een voor ons vreemde bedoening is. De vertalers van de Bijbel hebben in de meeste gevallen gepoogd een leesbare tekst te produceren, wat überhaupt wil zeggen dat ze de tekst weergaven in woorden die op dat moment in zwang waren. Alleen bij de hele eerste vertalingen probeerde men zich veeleer aan de letter te houden dan wel aan de geest... Met enorme discussies over interpretaties zoals bijvoorbeeld tussen de Leidsche en andere vertalingen (Onder meer in de Kruiswoorden: Heden zeg ik u, gij zult met mij zijn in het paradijs is heel anders dan Ik zeg u, Heden zult gij met mij zijn in het paradijs...)(Ik citeer uiteraard niet letterlijk, ik kan het nederlandsch van toen niet schrijven..., maar dat is in feite een van de discussiepunten, een van de verschillen in vertaling)
Met de Koran bestaat dit gevaar dus minder, daar de vertalingen eigenlijk geen Koran kunnen zijn... Maar wat ik lees is een vertaling, dus een interpretatie... En het moge duidelijk blijken daar uit, dat de taal van de Koran misschien iets jonger is dan de bijbelteksten, maar voor ons archaïsch... en dus bijna onbegrijpelijk.
Er bestaat een op Internet een site, waar je heel wat oude boeken kunt terugvinden, en lezen in de oorspronkelijke versie. (gelukkig staat er veelal een vertaling bij naar het huidige nederland) Je moet eens proberen deze oude teksten echt te lezen. Eerst en vooral moet je dan leren om de letters te herkennen, en dan pas kun je aan de slag... en ik geef je op een briefje, dat je na enkele zinnen al moeite zult hebben om nog te volgen...
Deze teksten zijn niet zo oud als de Koran, en zeker niet zo oud als de Bijbel... en in ons eigen moedertaal, en toch kunnen wij het haast niet meer lezen, en zeker niet meer interpreteren in zijn ware betekenis. We moeten al heel geschoold zijn om dat oudnederlands te herkennen, en om het te kunnen vertalen moeten wij dan ook nog eens de historische achtergrond er van kennen, en weten wat de betekenis van de woorden toen was, en dat is lang niet altijd hetzelfde als nu.

Ik geef dat maar als bedenking, om vast te stellen dat die oude teksten helemaal niet zo makkelijk te interpreteren zijn! Vertalen we letterlijk, dan zullen we verkeerd interpreteren omdat wij die manier van uitdrukken niet meer kennen, niet meer herkennen, en vertaalt men naar de geest, dan is het gevaar groot dat de teksten een interpretatie zijn van de vertaler of van de groep vertalers, want dergelijke teksten worden meestal vertaald en geïnterpreteerd in overleg met een ganse groep "deskundigen"... Maar het zijn en blijven interpretaties.

Met andere woorden, zowel de Bijbel als de Koran zijn teksten die we, hoe dan ook, interpreteren. Of we dat nu graag willen of niet.

Dat betekent dat die interpretatie, hoe dan ook, gekleurd is door de omstandigheden. En in de huidige tijd kan het dus best dat de tekst zoals Henk ze citeert, een interpretatie is die momenteel bij extremistische jongeren in is... Net zoals de interpretatie van de Bijbel bij bepaalde extremistische kristenen heel anders zal zijn, dan mijn interpretatie...

Vandaar dat ik steeds weer stel dat het niet de vertaling is die geldt, maar de Waarden die men er brengt. Voor mij is niet het Woord heilig, maar de Waarde die het brengt. En om eerlijk te zijn, als je de geschiedenis bekijkt, dan zal de striktheid van toepassing, de erkenning van, het valueren van die waarden, ook beïnvloed worden door de tijdsgeest...

Wat rest ons dan nog ? Eigenlijk de basis: Bemin uw naaste als uzelf, en God bovenal.
En ik heb het al moeilijk met het eerste deel, laat staan met het tweede. Want mij is het niet zo simpel om een begrip als God nog boven al het andere uit te beminnen. Beminnen! Dat is veel meer dan geloven, dat is zowat het summum van het menselijke kunnen. Probeer maar al je medemens te beminnen, ook die zaag van een eindje verder, ook die roddeltante van enkele huizen verder, ook die winkelier die je verkeerd teruggaf... ook ...ook... en dan spreek ik nog niet over het feit dat het begrip naaste in een steeds kleinere wereld steeds groter en verder reikt...

Nee, laat mij maar klein mensje zijn, die zijn best doet om te doen wat van een mens verwacht wordt. Laat mij maar goede buur zijn, laat mij maar pogen eerbied te hebben voor iedereen, ook al heeft hij een ander idee over God dan ik heb, of al heeft hij helemaal geen God... Dan nog blijft hij in eerste plaats een medemens, met nadruk op mede... Daar heb ik het al druk genoeg mee.

En over die Koran, zelfs met extremistische interpretaties maak ik me echt niet zo druk...De meeste mensen zijn niet zo slecht, en de soep wordt niet zo warm...

Weet je wat, doe zoals ik, glimlach tegen heel de wereld...Wedden dat ze teruglachen?


tot de volgende ?

en 't is weer waterdag...'t giet !

Image via Wikipedia

Gisteren snikheet, te warm om leuk te zijn, en vandaag is 't weer regen, regen, regen...voor héél de dag als je de grijnzende weerman moogt geloven. Ik heb altijd de indruk dat die weerlui zich echt happy voelen als ze weer regen kunnen melden, ze staan daar dan met een brede grijns van oor naar oor lelijk te wezen... Vooral eentje is er bij die niet echt goed weet hoe je moet glimlachen, duidelijk iets wat hij in het gewone leven nooit ofte nimmer doet! Maar op TV vertrekt hij dan heel zijn gezicht in wat hij vermoedelijk een vriendelijke glimlach vindt...djudedju.

Nu, het moet niet makkelijk zijn om in ons land het weer aan te kondigen... Niet alleen is het moeilijk door de vele wissels qua weertype, maar bovendien kun je bijna nooit de goednieuwsshow brengen, moet je integendeel weer het rampzalige: regen, buien, stortvlagen en dergelijke aan kondigen... Geef toe, je zou van minder het lachen af leren.

Als je dan nog weet dat sommige mensen het vermoeden hebben dat het de weerlui zijn die het weer maken, dan is het hek helemaal van den dam... Dan krijgen ze ook nog de schuld van al dat rotweer. Maar eigenlijk mogen we hier echt nog niet klagen! Als je de beelden ziet van andere gebieden, dan hebben wij hier nog een echt gematigd klimaat, gematigde regenval, gematigde wind, gematigde onweren (een kleine uitzondering niet te na gesproken) en iets meer dan gematigde regenval. We hebben wel een zéér gematigd aantal zonuren... maar het is een kniesoor die nog zou opteren voor dat riskante weer uit die andere landen.

Bovendien biedt het een groot gedeelte van onze bevolking de kans om eens op vakantie te gaan naar een warmer en droger land...de meesten liggen daar dan aan te bakken op stranden die stilaan de kleur van de vele zonnenolie aannemen. Niet mijn idee over vakantie, maar elk zijn meug.

Maar ik zou voorstellen dat onze TV-zenders toch maar eens het principe van het weerbericht herzien. Ik zou prefereren dat ze eens de oude beelden van wijlen Armand Pien eens weer aandachtig bestuderen, en daar lessen uit trekken. Als Pien slecht weer moest aankondigen, dan besloot hij zijn weerpraatje altijd met een leuke mop of een leuk ding, zoals een gek gevormde aardappel of een reuzeprei... De luisteraars zonden hem deze rariteiten massaal toe, zodat Pien wellicht nooit groenten moest kopen, altijd voldoende materiaal had om dagdagelijks een hutsepot te stoven.

Wat kunnen wij daar van leren?
Welnu, ik zou steeds werken met twee weerlui, een die een opleiding heeft gevolgd voor lijkbidder, en een die een stage heeft gelopen bij een circusclown. Het gedeelte slecht weer kan dan met de wenselijke lijkbiddersuitdrukking worden gebracht, terwijl de clown ons het goede weer brengt of bij ontstentenis daarvan, op zijn minst een goede mop. Dat maakt het verteren van al die regen iets makkelijker te dragen. Is het mooi weer, dan brengt de clown dat dus, maar dan laat je de aankondiging eindigen met de lijkbidder in functie, die wijst op de pollen in de lucht, het gevaar van de UV stralen en er op wijst dat er uit het gebied van de Azoren al weer een storing op komst is... Zo zwak je de te hevige verwachtingen en het overdreven optimisme wat af.

Nu we toch regelmatig een van onze landgenoten de ruimte in zwieren, kan die misschien ook iets vertellen terwijl hij gewichtloos ondersteboven zijn WC aan het repareren is... Is ook leuk voor de mensen. Wie een beetje verbeelding heeft denkt op zijn WC en wat er zou gebeuren als die op het plafond gemonteerd was...

Bovendien zouden ze ook het educatief gedeelte van de uitzendingen van wijlen Armand Pien weer kunnen oprapen, en er nu en dan een uitzending van maken overgoten met wat wetenswaardigheden. Zo als bijvoorbeeld dat verdwijnen met de noorderzon niet altijd hopeloos hoeft te zijn, als ze dat doen binnen de poolcirkel, dan weet je precies waar ze heen gaan, want in de zomer komt de zon daar ook in het noorden langs ! sjongejonge, je kunt het slecht weer zelfs leuk maken op die manier !

Waarom doen ze dat dan niet ??? (omdat ze geen greintje fantasie hebben, en vastgeroest zitten in de dingen van de grote broer BBC...je weet wel, uit dat land waar ze de gezichten strijken voor ze de deur uitgaan.)

Gisteren hebben we nog maar eens gekeken naar Jurassic Parc... De film die we ooit nog eens in de cinemazaal te Geraardsbergen gingen bekijken samen met Koen. En ik heb weer genoten! Wat Sissi is voor ons Suzanne, is een Jurassic Parc voor mij... Hoe meer ik het bekijk, hoe meer bewondering ik heb voor de makers van de film. De trucages zijn grandioos! We weten van geen kanten of die dieren er wel zo uitzagen, maar geef toe, sinds die film hebben wij een beeld in ons collectief geheugen over "hoe een dinosaurus er uit zien moet"... Maar als ik kijk naar de kleine broertjes, onze hagedissen, dan kan het best dat die dieren indertijd ook heel wat kleuriger waren! Ik zie zo'n tyrannosaurus rex al een paarse kop hebben en groen-roodgestreepte flanken als hij paradeert voor zijn wijfje... Ik kan me haast niet voorstellen dat ze allemaal die aardkleur zouden hebben gehad. Als het juist is dat zij de voorouders zijn van onze vogels, dan waren zij toen misschien al heel kleurig en mooi ? En wie weet zongen zij ook niet om hun territorium af te bakenen, net zoals de vogels nu nog doen.
We weten het niet, dus kunnen we wilde fantasieën hebben! Niemand kan zelfs zeggen dat we verkeerd zijn! Dus kleur ik mijn dino's in meest fantastische kleuren, als exotische vogels die met hun verentooi de vrouwtjes moeten overtuigen van hun charmes.
Zo krijgen die grote kolossale lobbesen nog een leuk uitzicht, en vormen zij de kleuren in het kleurloze groen van toen... Waren er toen al bloemen??? Wellicht wel, vermits er al insekten waren, zullen de bijen er ook al wel geweest zijn. Waren de bloemen in die tijd ook zo groot? Of juist kleiner ? Gek, we weten daar niet zo veel van....Blijkbaar is dat niet zo interessant als die grote beesten... en dus interesseert het de gewone man niet.

Zou er geen boek bestaan over de plantenwereld van toen? Over de insecten van toen? Over de kleine dingetjes van toen? Is alleen het kolossale interessant voor het mensdom?

Het zou nochtans leuk zijn om naast die grote beesten ook de juiste achtergrond te tekenen, met de juiste plantengroei en de juiste insecten en andere kleine beestjes. Er waren heel kleine dinootjes, maar dat zijn de minst interessante voor ons op groot en op draak ingestelde geest...

Heel wat mensen lijden nog steeds aan dat complex...zie die frèle madammekes maar eens rondrijden met die grote kolossale jeepachtige automonsters...

Veel is er nog niet veranderd... De dinos van nu werken op benzine...

tot de volgende ?

De Gouden vis

Image by Lucas* via Flickr

Ofte Au Poisson d'or...in het Waalse Estaimpuis.
Een grote winkel met vissen, koudwatervissen, tropische vissen, zoetwatervissen, zeewatervissen en zelfs zag ik brakwatervissen.
Gisteren kreeg ik een foontje van Bart. Pa, we gaan deze namiddag naar de Poisson d'or, ga je niet mee? Ah ja! Natuurlijk. En Ma kan ook mee, want Ewoud is al vertrokken op kamp. Hoe laat kom je ons halen? Om 2 uur, 2 uur dertig kom ik jullie halen.
Bart kennende, hadden wij om 2.30 uur nog niet de moeite genomen onze schoenen aan te doen, maar Oh Wonder! Hij was op tijd... De wonderen zijn de wereld nog niet uit ! Nu ja, dus vlug onze schoenen aangetrokken, de honden in de garage, en wulle weg....

De GPS van Bart is hééééél gesofisticeerd, en toen hij de weg had gevonden, meldde het toestel meteen dat er wegwerken waren, en suggereerde een andere weg... 20 kilometer langer, maar in dezelfde tijd daar... (Op de terugweg meldde hij een ongeval op de weg, en bood nog een bijkomende reisweg aan... Knap machine !!!).

We zijn er dus geraakt dank zij de wondere wereld van de hooggesofisticeerde GPS... Eigenlijk is dat een verbluffend machientje ! Maar ik heb ook bewondering voor de man die het kan bedienen, want er zijn zoveel mogelijkheden en snufjes aan, dat je heel wat meer moet en kunt doen dan ik met mijn machientje... Ik heb 's avonds dan ook mijn digitale tijdsklokken die ik maar niet ingesteld krijg, aan de vaardige vingers van Bart meegegeven... Hoop doet leven hé !

De winkel is groooot, en mooi... er is niets uit de aquariofilie dat je er niet kunt krijgen ! Ik heb nog nooit zoveel soorten van accessoires voor het aquarium gezien als daar! Een soort grootwarenhuis op het gebied van de vishouderij zeg maar!

Ik heb er weer een grote emmer eten voor tropische vissen kunnen kopen, want de meeste winkels verkopen dat niet meer (Nu ja, er zijn wellicht ook niet veel mensen die zoveel vissen houden als bibi...) Zo'n grote emmer is veel voordeliger dan het aankopen van de gewone doosjes.

En dan zijn we gaan kijken naar de visjes... Héél mooi, prachtig verzorgd en de vissen heel gezond en mooi belicht en belucht. Maar toch zag je er eigenlijk niet zo heel veel speciale vissen. Je had een enorme keuze uit de gewone soorten, en maar enkele speciaaltjes. Op het gebied van de vijvervissen was het voor mij eigenlijk een desillusie... Buiten de alomtegenwoordige koi's, de goudvissen (poisson d'or!!!), wat goudkleurige zeelten, een verwaaide graskarper en de in de mode zijnde steuren...noppes! Geen goudkleurige voornen, geen speciale weinig voorkomende vijvervissen ! Wel massa's soorten filters en beluchtingssystemen en zo, maar eigenlijk vond ik het aanbod qua vissoorten voor de vijver heel minnetjes ! Wat ze aanboden was wel heel mooi en heel gezond, maar...ik had meer verwacht!

Op de terugweg zijn we nog eventjes gestopt aan een heel mooi en heel speciaal café, en hebben we er genoten van een echte Guinnes...van het vat ! Heerlijk !

Zo was de dag, onverwachts, een heel andere dag dan anders!
Het leven is vol verrassingen, en we hebben genoten !

Oh ja, ik heb er de kleine muilbroeder gevonden ! Hopelijk kweekt het beestje zoals vroeger in het kleine aquariumpje dat ik had als kind... Ik heb dat altijd een leuk visje gevonden, en de broedzorg van die beestjes is heel mooi om te bekijken!

tot de volgende ?

De duitse pijp

Image by Clownhouse III via Flickr

Trouwe lezers zullen weten dat ik het hier over een klimplant heb. Vorig jaar groeide die nog tot in de top van mijn lindeboom, maar samen met de linde is hij ook gesnoeid.
Snoeien moet wel héél gezond zijn, want mijn kale linde is al weer een linde, met een weliswaar kleine kroon, maar toch al verbluffend groot als je weet dat hij een paar maand geleden nog maar een kale,geknotte stronk was!
Maar de duitse pijp is, alhoewel bij hem enkel de lange slingers naar en in de linde afgeknipt werden, plots gaan woekeren en wildgroeien.
En kijk eens naar fruitbomen, zonder snoei: geen fruit !

Ook mijn buksboompjes moet ik voortdurend weer en weer snoeien, en hoe meer ik ze snoei, hoe rapper ze lijken te groeien...

Bij ons gaat dat jammer genoeg niet op! Hoe kort ik ook mijn haren knip, iedere keer kijk ik weer met leedwezen in de spiegel van de kapper naar mijn steeds dunner wordende pruik... Als ik er iets van zeg, troost de kapper me, dat er nog veel slechtere zijn, dat ik nog niet mag klagen...

Tja, ik ken er ook die op mijn leeftijd al lang hun haren kammen met het washandje, bij het wassen van het gezicht in een ruk door tot in hun nek... want zover reikt hun voorhoofd nu al...Maar ergens troost mij dat niet. Ik heb het idee dat het model van mijn schedel helemaal niet geschikt is om kaal gezien te worden. Ik heb het lastige idee dat het model van mijn blote schedel heel geschikt zou zijn om er verticale lijntjes op te tekenen, met dan op de top een leuk strikje...Zou ik precies Wiske zijn, waar ik de schedel van Lambik veel leuker vind. Ik heb inderdaad het idee dat mijn schedel het model van een groot ei zou hebben, alleen nog een mooie strik en 't is weer Pasen...

Je vraagt je af hoe een man aan mijn leeftijd (en met mijn uiterlijk!) in hemelsnaam nog ijdel kan zijn, maar wat mijn schedelvorm betreft...tja, ik moet toegeven dat het mij raakt.
En toch zijn er vedetten die van hun kale schedel hun handelmerk hebben gemaakt, dus zal het wel allemaal zo heel erg niet zijn, maar weet je, het is wellicht de verandering die me stoort. Want zoals de meeste mensen ben ik ook nogal honkvast. Dat heeft wellicht met de leeftijd te maken. Ik woon graag in mijn eigen vertrouwde huis, want daar kan ik doorheen lopen, zonder eigenlijk te moeten kijken, daar weten mijn voeten waar alles staat, heb ik mijn ogen niet voor nodig. Zo kan ik ook perfect mijn haren kammen, zonder een spiegel vandoen te hebben... Ik ken mij kop, en mijn haardos. En nu dreigt dat ergens te veranderen, zal ik andere bewegingen, andere reacties moeten aanleren...
Eigenlijk is dat al een beetje bezig... Ik draag bij zonnig weer een hoedje of een pet, niet omdat ik dat leuk vind, maar om te voorkomen dat mijn schedel mooi rozerood opgloeit en pijnlijk brandt...

Het ergste is dat idee dat ik dan begin te behoren bij de klasse van de hoofddekseldragers.

Misschien denk je bij jezelf dat dit helemaal niet zo erg is, maar voor mij is dat wel erg! En dat is mijn eigen schuld, dikke bult!. Toen ik nog jong en gezond was, en met de auto heel veel de baan op moest, dan kon ik mij ergeren aan al die lui die zo rustig en kalm en relax op de baan rondtoerden... Dus vooral op oudere mensen... en een van de manieren waarop ik die ambetanterikken catalogiseerde was...'t Is er weer een met een pet of met een hoed! want dat waren steevast de ouderen...

Nu ben ik daar dus zelf bij ! Ik ben er ook ene van de dieë met een pet of een hoed, en die rustig rondtoeren, helemaal niet meer opgejaagd door werkdruk of welke druk dan ook... Ik ben dus bij die oude lamzakken. die niet meer vooruitgaan in het verkeer...

Snap je nu mijn hekel aan het kaal worden?

Eigenlijkheb ik dus een hekel aan het feit dat ik verander ! En we veranderen inderdaad met het ouder worden! Niet alleen door het kalmer en bezadigderderder leven, maar ook door de visie die we hebben op de dingen... Toen ik twintig was, was ene van vijftig al een oude vent...Toen ik veertig was schoof dit al op naar de pensioenleeftijd, en als ik nu een doodsbrief krijg van ene die zijn viool op de leeftijd van 75 aan de muur heeft gehangen, dan zeggen Anny en ik tegen elkaar...Eigenlijk ook nog niet oud hé...

Kijk, als ik mij daar dan plots bewust van word, dan heb ik een hekel aan de veranderingen die we ondergaan in ons leven, in ons gevoelsleven, in ons denken.... Dan denk ik bij mezelf: Nu denken mijn kleinkinderen (en ze denken niet alleen, ze zeggen het ook!) dat Opa al een stokoude mens is, en ik schuif voor mezelf dat idee van oud telkens weer wat op, ver voor me uit.

Maar ook al voel ik me niet oud, ik ben het toch! Het gezond verstand zegt me dat ik wellicht al over de tweederden heen ben, en dan ben ik optimist...want dan dicht ik mezelf meer dan negentig levensjaren toe, terwijl het morgen al allemaal voorbij kan zijn... en dan zullen insiders zeggen: zijn vader was ook niet oud toen hij stierf, hij is toch al iets ouder geworden...

Nee, ik zit daar niet op te dubben, ze hebben gelijk, maar ik ben blij met iedere dag die ik krijg. Ook al ben ik maar een "krakende wagen", de volkswijsheid zegt dat juist die het langst lopen, dus who cares ????

Ik kam met mijn vingers nog eens door mijn haren en zit te grinniken... Heerlijk och dat ik daar zo kan over lullen? Ik lééf ! Ik lach en heb plezier in het leven, ondanks mijn kalere kop.

tot de volgende ?

Het gevaar van succes

Image via Wikipedia

Ik heb je al verteld dat ik bezig ben aan een boek over Creatief denken... Waarschijnlijk boeit het mij zo erg, omdat ik zelf wel een beetje tot de groep creatievelingen behoor. Niet dat ik uitvinder ben of zo, maar ik bekijk nogal dikwijls de zaak vanuit een andere invalshoek dan de meesten.
Wellicht dat sommige onderwerpen mij dan extreem aanspreken, omdat ik net daar op tekort kom...Zo las ik een heel hoofdstuk over het gevaar van ... succes.
Eigenlijk gaat het over veel meer, in het boek gaat het over het begrip vastroesten in een bepaalde werkwijze en denkwijze, maar het ene puntje van vastroesten, het succes, dat lijkt mij persoonlijk zo heel erg juist, dat ik ook ongetwijfeld ziek ben dan dat vastroestproces voortkomend uit het succes.

Het begrip is heel simpel: je hebt iets in orde gekregen, geregeld, met succes afgerond, op een bepaalde manier. Telkens als het probleem zich opnieuw voordoet, of telkens een gelijksoortig probleem zich stelt, grijp je terug naar de oude succesformule...

Met andere woorden, je denkt niet meer... Je doet zoals wijlen minister Achille Van Acker, die in zijn beste Frans, met Brugs accent zei: "Z'azi d'abord, et puis z'y réflessi" Of vertaald: Ik handel eerst, en dan pas denk ik erover na...
Dat kan best behoorlijke resulaten geven, maar de vraag is, of dat het beste resultaat is!
Je kunt natuurlijk stellen dat de tijd die je neemt om de zaak telkens en telkens weer te overdenken veelal verloren tijd zal zijn, maar zeker ben je daar niet van, en je kunt nooit -met de hand op het hart- stellen dat je voor de beste oplossing bent gegaan.
Eigenlijk ben je gewoon lui! Je neemt gemakshalve de voor de hand liggende oplossing, de oplossing die je al kent van vroegere vraagstukken...Je werkt kortom, op de school-manier van denken. Net zoals je op school telkens en telkens weer hebt geleerd dat er maar één juist antwoord is, ga je hier ook van die reflex uit. Je kent een oplossing, dus zal dat wel de enige en de juiste zijn.

Eén van de steeds terugkerende taken die ik had in de vakbeweging, was het opmaken van het nieuwe "eisenpakket"... In de sectoren waarvoor ik aangesteld was, waren er telkens overeenkomsten voor twee jaar, en dan moest er weer een nieuwe overeenkomst afgesloten worden over de loons- en arbeidsvoorwaarden voor de arbeiders uit de betrokken sector. Het eeuwige eerste punt was en is wellicht nog steeds de loonsvoorwaarden... Ik herinner me dat ik toen al regelmatig de bedenking maakte, of dat wel zo nodig het eerste punt moest zijn? Ik weet, je kunt moeilijk stellen dat je op een bepaald moment genoeg loon verdient, want in onze materialistische wereld zou je wellicht helemaal alleen staan in die overtuiging, maar mij leken die andere punten veel en veel belangrijker! Als ik nu nog zou werken, dan denk ik, dat in de huidige crisistijd, mijn eerste bedenking zou gaan over de werkzekerheid, en ik zou proberen de arbeiders te overtuigen om eerst op dat probleem na te denken... Een van de denkpistes zou kunnen gaan over de afdankingsprocedure. Stel dat er principiëel geen arbeiders meer zouden kunnen worden afgedankt, tenzij het gaat over "onmogelijkheid van verdere samenwerking of zwaarwichtige redenen", of over door de partijen erkende onmogelijkheid van tewerkstelling door wijziging van de omstandigheden. (Er kan bevoorbeeld door een wijziging in de productie een bepaald soort werk gewoon verdwijnen, en er is geen mogelijkheid door bijscholing de arbeiders te verschuiven naar de nieuwe soort werk). Ik denk gewoon luid op, en stel dit gewoon als een vertrekbasis om een discussie ter zake te beginnen.

Wij hebben in ons Absurdistan een behoorlijk werkend systeem, waarbij telkens de nieuwe loon-en arbeidsvoorwaarden in akkoorden worden gegoten en bekrachtigd, dus een werkelijke overeenkomst tussen partijen. Dat is een systeem die op zich al een zeker evenwicht waarborgt, als tenminste alle partijen bereid zijn te praten. In het andere geval komt het tot een conflict en wordt het een soort machtsstrijd, met alle gevaren van dien. Want dan dreigt men tot een situatie te komen die niet evenwichtig is. Het ideaal is dus dat de partijen elkaar vinden, ergens in het midden. Meestal lukt dit ook. Dit is een systeem die ook bepaalde waarborgen biedt op sociale vrede en dus op een goed arbeidsklimaat, wat ook weer voor alle partijen voordelig is.

Maar het gevaar is dus ook in dat systeem: het vastroesten.
Ik herinner mij zelfs een arbeidsovereenkomst waar de werkgevers liever meer loon gaven dan wel bijkomende inspanningen te doen op de voorwaarden (lees veiligheid en gezondheid) voor de arbeiders. Het ergste was naar mijn gevoel dat de arbeiders die omkoopsom aanvaardden.

Daarom zou het goed kunnen zijn, om eens een soort bevraging te doen bij de gewone arbeiders, er wel op lettend dat de vragen op zich al geen antwoord suggereren. Je zou dit kunnen doen met een vragenlijst op te sturen, waarvan je er dan veel te weinig terugkrijgt, maar ik persoonlijk zou het eens proberen te doen met de vele arbeiders die we zien bij contacten. We krijgen jaarlijks honderden arbeiders over de vloer, met vragen over dit of dat, met verzoeken, over moeilijkheden, over zaken die ze niet krijgen of noem maar op, te veel om op te sommen. We zouden kunnen beginnen met die mensen eens te bevragen, maar doe dit niet echt als "nu gaan we eens een vragenlijst invullen", nee, probeer gewoon eens te weten te komen wat er bij die betrokkene leeft, wat hij aanvoelt in het bedrijf, kortom probeer hem eens gewoon te laten praten over zijn werkervaringen... Wedden dat je soms heel verrassende vaststellingen zult doen ?

Ik heb dit voorbeeld uit eigen beroep gekozen, maar in feite zou je dat in elk beroep moeten toepassen! Je moet voortdurend evalueren, en van uit die evaluatie je vragen beginnen te stellen. Hoe kan het anders, wat zijn de gevolgen als je het nu eens zo zou doen... Begin met in de eerste plaats alles in het meervoud te stellen... Klinkt gek? Toch is het veel logischer na te denken over de resultaten dan over het resultaat, de gevolgen dan het gevolg, de kansen dan de kans, en ga zo maar verder.

Gisteren heb ik eens de held willen uithangen. Bij Bart was er geen eten genoeg voor de kippen, dus haalden we een zak voeder. Bij Bart moet je daar ver mee lopen, dus wilde ik niet dat Anny dat deed, en ik pakte de zak op mijn schouder... De pijn is nu nog aan het wegebben. Anny is kwaad. Ze heeft gelijk, maar anders had zij wellicht de pijn...en is dat dan beter ?

tot de volgende ?

Zo maar... een zonnige vis-dag...

Image by Erf-goed.be via Flickr

Gisteren gingen we vissen... bij Pepé in Wannegem. Nee, je krijgt geen verslagen van homerische gevechten tegen grote beesten, zelfs niet van hoeveel-we-wel-gevangen-hebben, want de vis beet niet echt, we vingen niets dan wat kleine pruts en nu en dan iets wat al vis mocht heten... Maar het was een mooie dag, zonnig, niet te warm, gewoon...een heerlijke zonnige dag in het zonnetje, genieten. zo maar...
Wat gebabbeld met pepé, en voor de rest...niks...zalig niksen...

Ook dat moet eens kunnen. Heerlijk ontspannen, denken aan van alles en nog wat, maar niets echt belangrijks, zo maar...je gedachten laten zweven op het ritme van het kabbelende water en de speelse zomerwind.

Gewoon, prettig tevreden zijn.

Als de vis echt bijt, dan heb je die kans niet, niet echt...Dan ontspan je in de spanning van het vissen, als ze niet bijten, dan krijg je de kans om je te ontspannen diep in jezelf.

Heel wat mensen kunnen dit niet (of niet meer), hebben het vermogen verloren om eens te kunnen niksen, om eens de motor in "vrij" te laten draaien.

Nochtans is dat één van de beste manieren om de batterijen weer eens op te laden. Zelf geen grappige film of boek nodig hebben om weg te zijn van de dagdagelijkse besognes...Gewoon je geest en je verstand laten drijven...Je blaast geestelijk je luchtmatrasje op, en laat je drijven. Je moet nergens aankomen, waar je ook aanspoelt, het is goed...Het zal altijd wel ergens zijn. Vraag mij niet op wat ik dan wel allemaal heb gedacht, ik weet het begot niet...soms had ik het gevoel op wel tien dingen in eens bezig te zijn, soms ook helemaal niet bezig te zijn, gewoon zitten kijken naar dat water, naar die dobber die daar stil en onbeweeglijk drijft. Net zoals ik zelf.

Al bij al was het een heerlijke dag. Luc en Willy zijn op de duur de vis gaan opzoeken, tot aan de verste kant van de vijver, en daar vingen ze er enkele. Ik had daar helemaal geen behoefte aan, ik zat daar goed, ik genoot en nu en dan ving ik een klein petieterig bliekje... Ik gooide ze in het grote leefnet, want ze moesten mee naar de grote ton van Luc...om mee op baars, snoekbaars en snoek te kunnen gaan vissen...Later, veel later...

's Nachts kan en doe ik dat ook wel eens... Als ik weer eens wakker lig, van de pijn of zo maar. Dan laat ik mijn geest gewoon "spelevaren"...heel ontspannen, heel rustig. Dat is bijna net zo goed als het slapen zelf. En vooral, op een of andere manier denk ik dan nooit aan de pijn, nooit op de zorgen, nooit op iets negatiefs...Ik drijf op een positieve stroom. Heerlijk, rustig, de batterijen opladen om er weer tegen te kunnen.

Op een bepaalde manier is dat net zoals het bezig zijn met een hobby, of het verdwalen in een goed boek...Het dringt het negatieve en de pijn naar achteren.
Je kunt het net zo goed vluchten noemen, en dat is het ook een beetje.
Maar liever blode Jan dan dode Jan, geldt hier ook ! Het helpt je aan geen kanten om je te wentelen in de pijn en de beslommeringen, het geeft je alleen maar het gevoel dat je bij dat wentelen volgekleefd wordt met die pijn en met die zorgen...Dus is het veel beter ze te laten waar ze zijn, en een veilig oord op te zoeken.

Nee, ik weet wel, dat ze daarmee niet weg zijn, maar het geeft me op zijn minst wat tijd om opnieuw de krachten te verzamelen, om meer en effectievere weerstand te bieden. Het is mijn manier om positief te blijven staan tegenover het leven.

Onlangs zei iemand tegen Anny en mij: "Jullie hebben ook al jullie deel gehad!"... Een beetje verrast bedacht ik dat dit eigenlijk ook wel zo was... Een kind verloren, al zoveel jaren thuis ziek zijn, pijn hebben... Voor veel mensen zou dit inderdaad een BERG van zorgen lijken, een onoverkoombare berg... Ik ga niet beweren dat ik onder druk van die dingen nooit een dipje heb, maar ik weet dat ik 99% van de tijd dit veel positiever dan wel negatief bekijk... Of, om het beter uit te drukken, ik laat me niet ten onderen gaan! Het is niet dat ik er tegen vecht en het overwin, nee, want wat ik ook zou doen, de pijn is er, zowel geestelijk als lichamelijk, en ik kan het niet overwinnen, wat ik ook doe, het is er! Maar ik loop er als het ware langs, ik laat het liggen waar het ligt, en doe een ommetje, en kijk bewust de andere kant uit.

Ik probeer dus niet te overwinnen, ik probeer niet echt om sterk te zijn, nee, als ik het goed bestudeer ben ik veeleer laf, en vlucht van wat niet te overwinnen is.

Op die manier kun je ook perfect overleven! Je hoeft niet altijd proberen de zaken te overwinnen, je kunt ook een omweg maken.

Dat gaat niet alleen op voor pijn, dat gaat voor heel veel dingen op! En kijk, op zich is dat ook een oplossing ! en veel makkelijker haalbaar... Om het met een Oosters spreekwoord te zeggen, "Het ranke riet breekt niet met te buigen voor de wind"

Ook dat is een vorm van creatief denken, je niet vastpinnen, maar een uitweg zoeken. foto: De molen van Mater (Tissenhove) is een mooi voorbeeld hoe je door tegenwind om te zettten in een andere beweging, best productief kunt zijn !!!

tot de volgende ?