Voila, we hebben een mooie maar lastige uitstap gemaakt naar Puyenbroek (het provinciaal domein) waar een bijeenkomst was voor de houders van dieren van oude belgische rassen.
Het was prachtig, mooie trekpaarden, prachtige geitenbokken, leuke en afschrikwekkende honden, waaronder de trekhond, een belgische mastiff...en te veel om op te noemen.
We hebben een broodje gegeten in de tent, en zijn kort na de middag stillekes teruggewandeld naar de parking en van daar naar huis...Gelukkig had ik mijn rolwagen mee, want het park is niet alleen wonderschoon, het is ook enorm !
Het is ook aan de volledig andere kant van onze provincie, we zijn daar niet meer ver van de nederlandse grens.
Als je ooit niet weet waar naar toe, daar is het mooi !
Maar ik ben gekreveerd.
Dus vandaag geen nieuwtjes meer, sorry,
tot de volgende ?
zondag, augustus 26, 2007
zaterdag, augustus 25, 2007
pen en inkt
Ik behoor tot het restantje van deze bevolking dat ooit zijn eerste lettertjes leerde schrijven op een lei. Met een griffel.
Ik dacht daar reeds menig maal op, als ik die dingen zie liggen op de rommelmarkt. Héél soms zie je nog een echte oude lei, maar meestal zijn het van die nieuwe, en er zitten er zelfs tussen die niet van leisteen zijn gemaakt, maar eerder als een soort karton met een deklaagje aanvoelen...
Wij zaten nog in de klas met 3 studiejaren bijeen, en een belangrijke oefening was: met de armen overkruis zitten, de rechterhand omhoog, het wijsvingertje tegen de lippen gedrukt, in een summum van stilzwijgendheid...
Na een periode van griffelen, kregen wij een half schriftje (echt waar ! we keken dan wie de bovenste helft en wie de onderste helft kreeg!) en een echte pen, en in onze bank werd de inktpot die in het midden zat opgevuld.
We moesten voorzichtig de pen in de inkt dopen (ja, dopen! niet doppen mocht je dat denken) de overtollige inkt laten aflopen door langs de rand van de inktpot te schuiven, en dan heel zachtjes, niet hard drukken, de letter o zetten...een hele lijn vol.
Masoeur liep dan de rij banken af, gaf raad, reclameerde, prees...Je mocht niet kneukelen (de wijsvinger moest zachtjes gebogen zijn, en niet met de knokkel naar boven geduwd !)
Die pennen waren nieuw bronskleurig, en waren van het merk met een ballon er op. Voor ons waren het ballonpennen...) We moesten allemaal een stukje stof hebben, een inktlap, om onze pen na het noeste werk af te drogen - tegen het roesten)
Toendertijd droegen we nog allemaal een "schabbe", een grijze kiel ofte stofjas. Bij masoeur was dat nog een schabbe, eens in 't college was dat een stofjas. De meisjes droegen een schort, ook al was dat in feite hetzelfde, alleen kleuriger...
Regelmatig kwam de pastoor eens kijken, en dan moesten we allemaal opstaan en "dag meneer pastoor!" dreunen. Soms moesten we dan samen met de pastoor een weesgegroetje bidden - om te tonen hoe goed masoeur ons dat had aangeleerd- soms een liedje zingen (ook heel devoot ).
We leerden er in het eerste studiejaar ook alles voor onze eerste communie, en moesten dan heel devotelijk met de handjes netjes tegen elkaar voor de borst, tot aan de trede schrijden (stappen was niet devoot genoeg) en kregen dan van masoeur een niet-gewijde hostie op de tong gedrukt. Masoeur vertelde ons dat dit het lichaam van Christus was, en dat wij er dus niet - herhaal NIET- mochten op bijten, want ooit had een grote zondaar er toch op gebeten, en dan stroomde plots het bloed bij beken uit diene zondaar zijn mond. Wij waren verschrikt, en wurmden die kleverige hostie voorzichtig schrapend met onze tong, naar binnen...
We mochten de hostie of de gewijde vaten niet aanraken, dat was doodzonde...
Ik herinner mij, vele jaren later, als leider in de Chiro, vroeg de proost mij het altaar klaar te zetten, en de kelk ook. Ik weet nog dat ik verbijsterd keek...Dat was toch niet... De proost vertelde mij dat dit wel mocht... Dat was een van de eerste stukken die uit mijn geloof donderde.
Maar terug naar de pen...Bij onze plechtige communie (11 à 12jaar) kregen we een vulpen, een Pelikan met een gouden pen. Daar moesten wij hee voorzichtig mee zijn, en 's avonds voor wij onze boekentas vulden voor de morgen, moesten wij dan kijken of er nog genoeg inkt in zat, en eventueel bij vullen uit het flesje inkt. Gewoonlijk hadden wij dan blauwe vingers...
Mijn oudste zus had geen porte-plume zoals wij, zij had een "tinteculli" zo noemden we dat meen ik... Dat was een andere soort pen, bij ons was dat duidelijk een pen, nog gelijkend op de ballonpennetjes van toen, maar die tinteculli, dat was een fijn metalen buisje, waaruit een heel fijn metalen pinnetje stak, zette je dat op het papier, dan schoof dat pinnetje naar binnen, en kon de inkt er uit. Je kent dat systeem ongetwijfeld wel, van de technische tekenpennen... Je moest die pen veel rechter houden, en alle lijntjes waren steeds overal even dik...
Was het daardoor of niet, maar Suzanne had van ons allen het mooiste geschrift, duidelijke ronde letters...
Ik denk dat ik al in het groot college zat als de bic ter wereld kwam in de school...de stylo, de biro en nog andere namen had dat ding, dat het vermogen had te lekken op de meest ongewenste plaatsen, bijvoorkeur in je pennenzakje van je schabbe....
We werkten toen nog met een kladschrift, in potlood, en kregen dan ook te maken met een vulpotlood...allerlei nieuwe technische wonderen vulden ons leven...
Het enige wat ik nu nog gebruik is nu en dan een stylo (een balpen!) die ik kreeg van Luc (courgette) maar vooral een vulpotlood, nu niet meer met een dikke potloodstift, maar een heel fijn stiftje, om te tekenen...
Voor de rest ?? Je bent het aan 't lezen, mijn kwampjoeter...
In het prille begin van mijn loopbaan, moesten wij voor het indienen van dossiers in de arbeidsrechtbank kopies maken, een kopie was een zorgvuldig overgeschreven document.
Na enkele jaren was de mutualiteit in het bezit van een fotocopiemachine (met poeder, van die zwarte dingen die je niet kon vastnemen zonder zwart te zijn) en wij dus iedere avond copies gaan maken...
Later kwam er ook bij ons zo'n zwartmaker binnen, en moesten wij geen verplaatsingen meer maken???? Ofwel? Ja hoor, want als je mooie kopies wilde, moest je weer naar de mutualiteit, die waren altijd iets voor in nieuwigheden...
Waar is de tijd ?
Van de oertijd met de griffel tot pc en kleurencopieermachines... en fax en ...
Wij leven en leefden in een wonderbare tijd ! Wij hebben de eerste ruimtevluchten meegemaakt en de laatste belg die de ronde won...
te gek !
tot de volgende ???
Ik dacht daar reeds menig maal op, als ik die dingen zie liggen op de rommelmarkt. Héél soms zie je nog een echte oude lei, maar meestal zijn het van die nieuwe, en er zitten er zelfs tussen die niet van leisteen zijn gemaakt, maar eerder als een soort karton met een deklaagje aanvoelen...
Wij zaten nog in de klas met 3 studiejaren bijeen, en een belangrijke oefening was: met de armen overkruis zitten, de rechterhand omhoog, het wijsvingertje tegen de lippen gedrukt, in een summum van stilzwijgendheid...
Na een periode van griffelen, kregen wij een half schriftje (echt waar ! we keken dan wie de bovenste helft en wie de onderste helft kreeg!) en een echte pen, en in onze bank werd de inktpot die in het midden zat opgevuld.
We moesten voorzichtig de pen in de inkt dopen (ja, dopen! niet doppen mocht je dat denken) de overtollige inkt laten aflopen door langs de rand van de inktpot te schuiven, en dan heel zachtjes, niet hard drukken, de letter o zetten...een hele lijn vol.
Masoeur liep dan de rij banken af, gaf raad, reclameerde, prees...Je mocht niet kneukelen (de wijsvinger moest zachtjes gebogen zijn, en niet met de knokkel naar boven geduwd !)
Die pennen waren nieuw bronskleurig, en waren van het merk met een ballon er op. Voor ons waren het ballonpennen...) We moesten allemaal een stukje stof hebben, een inktlap, om onze pen na het noeste werk af te drogen - tegen het roesten)
Toendertijd droegen we nog allemaal een "schabbe", een grijze kiel ofte stofjas. Bij masoeur was dat nog een schabbe, eens in 't college was dat een stofjas. De meisjes droegen een schort, ook al was dat in feite hetzelfde, alleen kleuriger...
Regelmatig kwam de pastoor eens kijken, en dan moesten we allemaal opstaan en "dag meneer pastoor!" dreunen. Soms moesten we dan samen met de pastoor een weesgegroetje bidden - om te tonen hoe goed masoeur ons dat had aangeleerd- soms een liedje zingen (ook heel devoot ).
We leerden er in het eerste studiejaar ook alles voor onze eerste communie, en moesten dan heel devotelijk met de handjes netjes tegen elkaar voor de borst, tot aan de trede schrijden (stappen was niet devoot genoeg) en kregen dan van masoeur een niet-gewijde hostie op de tong gedrukt. Masoeur vertelde ons dat dit het lichaam van Christus was, en dat wij er dus niet - herhaal NIET- mochten op bijten, want ooit had een grote zondaar er toch op gebeten, en dan stroomde plots het bloed bij beken uit diene zondaar zijn mond. Wij waren verschrikt, en wurmden die kleverige hostie voorzichtig schrapend met onze tong, naar binnen...
We mochten de hostie of de gewijde vaten niet aanraken, dat was doodzonde...
Ik herinner mij, vele jaren later, als leider in de Chiro, vroeg de proost mij het altaar klaar te zetten, en de kelk ook. Ik weet nog dat ik verbijsterd keek...Dat was toch niet... De proost vertelde mij dat dit wel mocht... Dat was een van de eerste stukken die uit mijn geloof donderde.
Maar terug naar de pen...Bij onze plechtige communie (11 à 12jaar) kregen we een vulpen, een Pelikan met een gouden pen. Daar moesten wij hee voorzichtig mee zijn, en 's avonds voor wij onze boekentas vulden voor de morgen, moesten wij dan kijken of er nog genoeg inkt in zat, en eventueel bij vullen uit het flesje inkt. Gewoonlijk hadden wij dan blauwe vingers...
Mijn oudste zus had geen porte-plume zoals wij, zij had een "tinteculli" zo noemden we dat meen ik... Dat was een andere soort pen, bij ons was dat duidelijk een pen, nog gelijkend op de ballonpennetjes van toen, maar die tinteculli, dat was een fijn metalen buisje, waaruit een heel fijn metalen pinnetje stak, zette je dat op het papier, dan schoof dat pinnetje naar binnen, en kon de inkt er uit. Je kent dat systeem ongetwijfeld wel, van de technische tekenpennen... Je moest die pen veel rechter houden, en alle lijntjes waren steeds overal even dik...
Was het daardoor of niet, maar Suzanne had van ons allen het mooiste geschrift, duidelijke ronde letters...
Ik denk dat ik al in het groot college zat als de bic ter wereld kwam in de school...de stylo, de biro en nog andere namen had dat ding, dat het vermogen had te lekken op de meest ongewenste plaatsen, bijvoorkeur in je pennenzakje van je schabbe....
We werkten toen nog met een kladschrift, in potlood, en kregen dan ook te maken met een vulpotlood...allerlei nieuwe technische wonderen vulden ons leven...
Het enige wat ik nu nog gebruik is nu en dan een stylo (een balpen!) die ik kreeg van Luc (courgette) maar vooral een vulpotlood, nu niet meer met een dikke potloodstift, maar een heel fijn stiftje, om te tekenen...
Voor de rest ?? Je bent het aan 't lezen, mijn kwampjoeter...
In het prille begin van mijn loopbaan, moesten wij voor het indienen van dossiers in de arbeidsrechtbank kopies maken, een kopie was een zorgvuldig overgeschreven document.
Na enkele jaren was de mutualiteit in het bezit van een fotocopiemachine (met poeder, van die zwarte dingen die je niet kon vastnemen zonder zwart te zijn) en wij dus iedere avond copies gaan maken...
Later kwam er ook bij ons zo'n zwartmaker binnen, en moesten wij geen verplaatsingen meer maken???? Ofwel? Ja hoor, want als je mooie kopies wilde, moest je weer naar de mutualiteit, die waren altijd iets voor in nieuwigheden...
Waar is de tijd ?
Van de oertijd met de griffel tot pc en kleurencopieermachines... en fax en ...
Wij leven en leefden in een wonderbare tijd ! Wij hebben de eerste ruimtevluchten meegemaakt en de laatste belg die de ronde won...
te gek !
tot de volgende ???
vrijdag, augustus 24, 2007
en nu weer tanteke
Het houdt niet op deze week, 't is vrijdag, dus vandaag naar tanteke om de was...
Gelukkig heb ik vannacht redelijk geslapen, maar een keer opgestaan om wat te gaan zitten en de pijn wat te laten zakken, nadien redelijk vlot weer ingeslapen. De pijn is weer bijna normaal te noemen.
Morgen komt de man van de garagepoort, om defintief te beslissen wat we gaan nemen.
en overmorgen gaan we - ze geven goed weer- naar de erfgoeddag ! Wel met mijn rolwagen, want het domein Puyenbroek is behoorlijk groot.
Stichting ons levend erfgoed roept alle in standhouders van ons levend erfgoed op om te komen showen, exposeren en/of verkopen.
Wat levend erfgoed is ?
Niet moeilijk, alle echt Belgische dierenrassen die hier in België gecreëerd zijn en nu dreigen te verdwijnen door de industrialisatie van alle teelten...
We gaan er kijken naar oude schapenrassen (zonder blauwtong?)geitenrassen, kornijnenrassen, kippenrassen, duivenrassen, paardenrassen, koeienrassen etcetera etcetera....
Daar wij, en Veerle en co verslingerd zijn op beesten, is dat voor ons de kans om eens naar echt mooie en hier passende dieren te kijken. Al eens de vlaamse geit bewonderd ? Nee, dan moet je dat zeker eens doen ! prachtig ! en bovendien was het ook een zeer nuttig dier, de melkkoe van de armen. Ik ben oud genoeg om me de vele geiten die gehouden werden op de wegbermen, nog te herinneren. Die geiten stonden "gestaakt" (een ijzeren spil in de grond geklopt, met een ijzeren ketting tot aan de halsband van de geit moest verhinderen dat de geit op de baan kon staan.)en werden elke dag binnengehaald om te overnachten en te melken, en 's morgens een meterke verder weer gestaakt...
Nu zie je dat niet meer, de geiten zijn zo goed als verdwenen. Alleen zie je her en der die dwerggeitjes volkomen nutteloos den hof op sieren... En, oh ja, hier amper een kilometer vandaan is er nog een geitenhouder die een paar honderd geiten houdt, maar dat zijn van die witte geiten van ik weet niet welk ras... Wellicht voor geitenmelk en geitenkaas ??
Als kind gingen we soms op bezoek bij Livin en Alida, die hadden 2 geiten, daar dronken we dan eens van die heel andere melk, maar we proefden veel liever een heel klein beetje van de drank van rode bezen die met liefde door Alida gemaakt en geschonken werd... Ondanks de alcohol mochten we daarvan eens nippen...
Dat waren nog echte grote bruine melkgeiten, die je met die eigenaardige ogen aanstaarden.
Dat was de tijd dat je, vooral in de streek rond de kemmelberg, ook nog de rode westvlaamse koeien zag...en nu nog zie je hier bij ons de oostvlaamse roodbonte... Al beginnen ze stillekes verdrukt te worden door die blauwwitte vetbeesten en de friese melkkoe, en hier en daar zie je al die Franse bruine opkomen... Die zijn niet rood, maar oranjebruin en passen niet zo mooi in ons landschap als die roodbonte...Al zal dat maar een gedacht zijn zeker ??
Gelukkig dat er altijd mensen zijn geweest die de oude rassen in stand gehouden hebben, want reeds dikwijls heeft men ondervonden dat die rassen soms onvermoede voordelen hadden tegenover bepaalde "moderne" ziekten... Dan schiet plots de wetenschappelijke wereld wakker, en worden de genen van die oude rassen plots de redders van het veebestand...
Ergens doet mij dat deugd.
De ouden zijn toch nog voor iets goed....
tot de volgende?
Gelukkig heb ik vannacht redelijk geslapen, maar een keer opgestaan om wat te gaan zitten en de pijn wat te laten zakken, nadien redelijk vlot weer ingeslapen. De pijn is weer bijna normaal te noemen.
Morgen komt de man van de garagepoort, om defintief te beslissen wat we gaan nemen.
en overmorgen gaan we - ze geven goed weer- naar de erfgoeddag ! Wel met mijn rolwagen, want het domein Puyenbroek is behoorlijk groot.
Stichting ons levend erfgoed roept alle in standhouders van ons levend erfgoed op om te komen showen, exposeren en/of verkopen.
Wat levend erfgoed is ?
Niet moeilijk, alle echt Belgische dierenrassen die hier in België gecreëerd zijn en nu dreigen te verdwijnen door de industrialisatie van alle teelten...
We gaan er kijken naar oude schapenrassen (zonder blauwtong?)geitenrassen, kornijnenrassen, kippenrassen, duivenrassen, paardenrassen, koeienrassen etcetera etcetera....
Daar wij, en Veerle en co verslingerd zijn op beesten, is dat voor ons de kans om eens naar echt mooie en hier passende dieren te kijken. Al eens de vlaamse geit bewonderd ? Nee, dan moet je dat zeker eens doen ! prachtig ! en bovendien was het ook een zeer nuttig dier, de melkkoe van de armen. Ik ben oud genoeg om me de vele geiten die gehouden werden op de wegbermen, nog te herinneren. Die geiten stonden "gestaakt" (een ijzeren spil in de grond geklopt, met een ijzeren ketting tot aan de halsband van de geit moest verhinderen dat de geit op de baan kon staan.)en werden elke dag binnengehaald om te overnachten en te melken, en 's morgens een meterke verder weer gestaakt...
Nu zie je dat niet meer, de geiten zijn zo goed als verdwenen. Alleen zie je her en der die dwerggeitjes volkomen nutteloos den hof op sieren... En, oh ja, hier amper een kilometer vandaan is er nog een geitenhouder die een paar honderd geiten houdt, maar dat zijn van die witte geiten van ik weet niet welk ras... Wellicht voor geitenmelk en geitenkaas ??
Als kind gingen we soms op bezoek bij Livin en Alida, die hadden 2 geiten, daar dronken we dan eens van die heel andere melk, maar we proefden veel liever een heel klein beetje van de drank van rode bezen die met liefde door Alida gemaakt en geschonken werd... Ondanks de alcohol mochten we daarvan eens nippen...
Dat waren nog echte grote bruine melkgeiten, die je met die eigenaardige ogen aanstaarden.
Dat was de tijd dat je, vooral in de streek rond de kemmelberg, ook nog de rode westvlaamse koeien zag...en nu nog zie je hier bij ons de oostvlaamse roodbonte... Al beginnen ze stillekes verdrukt te worden door die blauwwitte vetbeesten en de friese melkkoe, en hier en daar zie je al die Franse bruine opkomen... Die zijn niet rood, maar oranjebruin en passen niet zo mooi in ons landschap als die roodbonte...Al zal dat maar een gedacht zijn zeker ??
Gelukkig dat er altijd mensen zijn geweest die de oude rassen in stand gehouden hebben, want reeds dikwijls heeft men ondervonden dat die rassen soms onvermoede voordelen hadden tegenover bepaalde "moderne" ziekten... Dan schiet plots de wetenschappelijke wereld wakker, en worden de genen van die oude rassen plots de redders van het veebestand...
Ergens doet mij dat deugd.
De ouden zijn toch nog voor iets goed....
tot de volgende?
donderdag, augustus 23, 2007
Motor ok
Voila, mijne moteur is weer goedgekeurd voor een jaar, minstens...
Je ziet, hier en daar heb ik nog een onderdeel dat in orde is.
Ik heb gisteren eens de kaartenboek van West Vlaanderen ter hand genomen. We moesten dringend eens gaan winkelen naar Auchan, en ik dacht, misschien is de dokter te Kortrijk en Auchan te Leers wel te combineren... Ja hoor, het was zelfs héél eenvoudig, aan de kliniek, de hoek om, en dan altijd maar rechtendeur, tot aan St Léger, daar rechtsaf, en dan zit je meteen in Leers-Nord en daarna in Leers.
Dus hebben we de zaken gecombineerd, en hebben we thuis omstreeks 14.00 uur gemiddagmaald met een simpel stuk baguette... Dat smaakt lekker met hongersaus. (Anders ook !)
Ik heb weer een hele voorraad apéritif zonder alcohol mee, en op aanraden van mijn zus ook twee pakken flessen Hepar - water. Dat water bevat véél magnesium, en dat is goed tegen de kramp. En kramp is bij Anny en bij mij een zeer vertrouwde bezoeker...zodoende... Je moet weten, de dokter van Suzanne had gezegd, ik kan u daarvoor een pilletje geven, maar drink Hepar, dat is evengoed...dus wij gaan dat ook ne keer proberen. Suzanne heeft geen kramp meer...Hoop, hoop, hoop...
Terwijl wij bij de dokter zaten (op den hometrainer), hoorden wij een onderzoek van een patiënte met de echografie... Nu en dan hoor je dan ook de pompgeluiden van het hart, maar bij die madam hoorden wij op een gegeven moment precies een chasse van de wc doortrekken... Ik kon natuurlijk mijn snater niet houden en we zaten daar te lachen met die sukkel in de kamer ernaast. Niet schoon van ons hé?
Aan het hospitaal was er weer eens geen parkeerplaats te vinden, dus de betalende parking opgereden, en mij daar gezet. De ervaring van het hospitaal in Oudenaarde en Maria Middelares in Gent indachtig, nam ik de parkeerkaart mee...en inderdaad, ik kon mijn parkeerkaartje laten "valideren" aan de receptie. Weeral geld gespaard, het was al bijna 150 euro voor het doktersonderzoek... De ziekenlijke beurse moet failliet !
Voila, ik ga nu stoppen, want ik heb verdomd veel pijn van eerst met die velo te rijden en dan nog Auchan te zien...
Tot de volgende ?
Je ziet, hier en daar heb ik nog een onderdeel dat in orde is.
Ik heb gisteren eens de kaartenboek van West Vlaanderen ter hand genomen. We moesten dringend eens gaan winkelen naar Auchan, en ik dacht, misschien is de dokter te Kortrijk en Auchan te Leers wel te combineren... Ja hoor, het was zelfs héél eenvoudig, aan de kliniek, de hoek om, en dan altijd maar rechtendeur, tot aan St Léger, daar rechtsaf, en dan zit je meteen in Leers-Nord en daarna in Leers.
Dus hebben we de zaken gecombineerd, en hebben we thuis omstreeks 14.00 uur gemiddagmaald met een simpel stuk baguette... Dat smaakt lekker met hongersaus. (Anders ook !)
Ik heb weer een hele voorraad apéritif zonder alcohol mee, en op aanraden van mijn zus ook twee pakken flessen Hepar - water. Dat water bevat véél magnesium, en dat is goed tegen de kramp. En kramp is bij Anny en bij mij een zeer vertrouwde bezoeker...zodoende... Je moet weten, de dokter van Suzanne had gezegd, ik kan u daarvoor een pilletje geven, maar drink Hepar, dat is evengoed...dus wij gaan dat ook ne keer proberen. Suzanne heeft geen kramp meer...Hoop, hoop, hoop...
Terwijl wij bij de dokter zaten (op den hometrainer), hoorden wij een onderzoek van een patiënte met de echografie... Nu en dan hoor je dan ook de pompgeluiden van het hart, maar bij die madam hoorden wij op een gegeven moment precies een chasse van de wc doortrekken... Ik kon natuurlijk mijn snater niet houden en we zaten daar te lachen met die sukkel in de kamer ernaast. Niet schoon van ons hé?
Aan het hospitaal was er weer eens geen parkeerplaats te vinden, dus de betalende parking opgereden, en mij daar gezet. De ervaring van het hospitaal in Oudenaarde en Maria Middelares in Gent indachtig, nam ik de parkeerkaart mee...en inderdaad, ik kon mijn parkeerkaartje laten "valideren" aan de receptie. Weeral geld gespaard, het was al bijna 150 euro voor het doktersonderzoek... De ziekenlijke beurse moet failliet !
Voila, ik ga nu stoppen, want ik heb verdomd veel pijn van eerst met die velo te rijden en dan nog Auchan te zien...
Tot de volgende ?
woensdag, augustus 22, 2007
Boekjes
Ik ben zojuist met de wagen naar Horebeeste (Horebeke) gereden om mijn maandelijkse tijdschriften, Quest en Triv'.
Ik ga dus één keer per maand op "bezoek" in dat winkeltje, en iedere keer weer is het precies of die man content is me te zien, en iedere keer doet hij een babbeltje.
Ik heb al opgemerkt dat hij dat niet met iedereen doet, maar ik weet ook de reden !
Al enkele jaren geleden ging ik er eens binnen om wat kruiswoordraadselboekjes om mee te nemen op de driedaagse uitstap van onze gepensioneerdenbond. Je weet dat ik niet mee kan op de uitstappen, en dus moet ik mij amuseren in het hotel, vandaar...
Op dat ogenblik stond daar een tijdschrift met een artikel over UFO's op de cover... Ik nam het mee, sinds wij een UFO zagen boven de nato-gebouwen te Flobecq, zijn Anny en ik wel wat benieuwd wat voor dingen dat eigenlijk zijn.
Toen ik dat tijdschrift op de toonbank legde, vroeg de man of ik in ufo's geïnteresseerd was ? Ik zei ja, en vertelde dat wij er, met een hele groep mensen samen, naar hadden staan kijken te Flobecq. De man keek mij aan, en vertelde mij dat hij ooit een ufo in zijn tuin had gezien, die toen hij naderde plots leek uit te doven, en weg was... Hij had dit nog nooit aan iemand durven vertellen zei hij, maar omdat ik ook zoiets bizar gezien had, vertelde hij het aan mij. Het is sindsdien dat ik door die man een beetje als vriend bekeken wordt...
Bizar... Maar wat is het wat we soms zien ?
Ik denk dat wat ik zag, een stealth was, het ultra-geheime vliegtuig van de kamerikhanen, ik ik ben daar in de loop der jaren alleen maar zekerder van geworden, toen ik las dat die dingen ook stil kunnen blijven hangen...
Was het iets anders ? Ik zal er niet wakker van liggen.
Is er buiten de aarde nog intelligent leven ? (Intelligenter, als zij tot hier kunnen komen !) Mij maakt dat niet ongerust. Als op één of andere dag de chinezen OF de marsmannetjes over ons heen rollen, maakt heel weinig verschil... En misschien zijn het geen oorlogszuchtige wezens, en brengen zij eindelijk vrede (dat zou echt nieuw zijn!) op deze aardkloot.
Maar stel eens dat het wezens zijn van een andere planeet ? Ik vraag me niet af hoe zij er uit zouden zien, maar hoe zien zij ons ?
Wat denken zij van die kudde onnozelaars die wel altijd ergens aan het vechten en vermoorden zijn? Is het bij hen ook zo ? Of is dat de reden waarom zij niet openlijk durven te landen?
Hebben zij ook een godsdienst ? En ziet hun god er ook uit zoals zij er uit zien ???
Persoonlijk heb ik dat altijd het summum van eigendunk gevonden, wij naar Zijn beeld en gelijkenis geschapen !!! Hoogheidswaanzin ten top ! Hoe kunnen wij, gelijken op een alomtegenwoordige ???
Nee, de oerknal zal wel een aanleiding hebben, de evolutie zal wel in een richting geduwd zijn, ik kan mij niet voorstellen dat dit alles zo maar vanzelf zou kunnen gebeuren... en als het kan, dan is de kans dat dit twee keer zou gebeuren zo astronomisch klein, dat er wellicht geen andere vorm van intelligent leven zal zijn...Maar je aanmeten dat je gelijkt op de creator ??
Zo belangrijk zijn we niet in het bestel van het universum...
Ik heb je al verteld hoe ik het universum zie... Ieder zon als een kern van een atoom, het universum een klompje materie, in handen van een onvoorstelbare gigant. Deze giganten leven op een planeet, met een zon, die weer de kern van een atoom is, een deeltje van een klompje materie. Omgekeerd, leven er op onze atomen (je weet wel die dingen die wij laten ontploffen) ook wezens ? Uiteraard onzichtbaar voor ons, we kunnen amper met heel sterke technische snufjes een atoom onderscheiden... Als wij hun wereld zo maar uiteen kunnen laten knallen...Komt dan niet de dag dat die grote giganten ook met hun atomen gaan liggen frunniken????
Idioot ? Misschien, maar het geeft wel perfect onze maat weer in het totale bestel.
Onlangs zag ik nog een fiets, met een stuur van heel lang geleden... Je weet wel, zoals op die oude "hollandse" fietsen, waar het handvat eerder naar omhoog wijst. Op een bepaald moment heeft een of ander vernufteling dat stuur omgekeerd, en kreeg je een "sportieve" fiets. Natuurlijk was dat in geen tijd de grote rage, en om in te zijn moest je zo'n stuur hebben dat in plaats van omhoog, naar beneden wees...
Wij hadden een oom die in een fietsenfabriekje werkte, en die zou dat voor ons arrangeren... Hij heeft wellicht heel netjes de stang afgezaagd, en het stuur dan omgekeerd terug gemonteerd, want enkele jaren later, sprong ik op mijn fiets, en mijn stuur brak af... Ik was in mijn eer en mijn edele delen getroffen...maar kreeg dan wel een echt nieuw stuur, geen herbouwd ding...
Mijn broer had gespaard voor vitessen op zijne vélo, van die ingebouwde, want dat was het nec plus ultra in die tijd. Hij had ook een bel die werkte op zijn spaken, hij trok een een hendeltje, dat was verbonden met een kabel die een klipje tot net tussen de spaken trok, en bij de leegte tussen twee spaken netjes tegen een "bel" klopte, wat een luid en ratelend belgeluid veroorzaakte. Hij had ook zijn fiets geverfd en dan vernist.
Later zag ik onze Bart ook zo'n dingen doen, hij prutste ook altijd aan zijn v'lo, en maakte van twee oude dingen een mooie "nieuwe" fiets. Daartoe reed hij rond op de dagen van het groot huisvuil...
Hij had een partner daarvoor, het neefje van onze buur, Chris, hielp dan monteren en demonteren... Ze maakten soms de gekste dingen met die oude spullen. Ik dacht altijd dat Bart zou opgroeien als een technieker in de metaalsector...Een mens kan verkeerd zij he...
Ik herinnerde me dan de periode waarin ik met Claude samen zat te werken aan kranen en allerlei machines die we bouwden met zijn tecnic en met mijn meccano...De stukken pasten niet altijd goed aaneen, en dan maakte Georges, de vader van Claude stukken bij voor ons geknutsel. Uren, dagen, weken zijn we zo bezig geweest aan één reuzegrote kraan. Claude vertelde dat die nog steeds bestond, en dat zijn kleinkinderen er nu mee doende zijn...Ik ben ook nooit in de technische sector terechtgekomen, Claude wel...
Wat ik er wel aan heb overgehouden, is dat ik heel veel dingen aankon, ik maakte ooit een perfect kinderstoeltje, zonder dat ik ook maar een behoorlijk stuk gereedschap had. Dat stoeltje heeft jaren meegegaan, ondanks drie kapoenen die er mee "speelden"...
Nu kun je overal, heel goedkoop van die plastic-stoeltje kopen voor kinderen...Makkelijk, maar het heeft geen ziel...
Ik zit weer in de tijd van toen te wortelen...
tot de volgende ?????
Ik ga dus één keer per maand op "bezoek" in dat winkeltje, en iedere keer weer is het precies of die man content is me te zien, en iedere keer doet hij een babbeltje.
Ik heb al opgemerkt dat hij dat niet met iedereen doet, maar ik weet ook de reden !
Al enkele jaren geleden ging ik er eens binnen om wat kruiswoordraadselboekjes om mee te nemen op de driedaagse uitstap van onze gepensioneerdenbond. Je weet dat ik niet mee kan op de uitstappen, en dus moet ik mij amuseren in het hotel, vandaar...
Op dat ogenblik stond daar een tijdschrift met een artikel over UFO's op de cover... Ik nam het mee, sinds wij een UFO zagen boven de nato-gebouwen te Flobecq, zijn Anny en ik wel wat benieuwd wat voor dingen dat eigenlijk zijn.
Toen ik dat tijdschrift op de toonbank legde, vroeg de man of ik in ufo's geïnteresseerd was ? Ik zei ja, en vertelde dat wij er, met een hele groep mensen samen, naar hadden staan kijken te Flobecq. De man keek mij aan, en vertelde mij dat hij ooit een ufo in zijn tuin had gezien, die toen hij naderde plots leek uit te doven, en weg was... Hij had dit nog nooit aan iemand durven vertellen zei hij, maar omdat ik ook zoiets bizar gezien had, vertelde hij het aan mij. Het is sindsdien dat ik door die man een beetje als vriend bekeken wordt...
Bizar... Maar wat is het wat we soms zien ?
Ik denk dat wat ik zag, een stealth was, het ultra-geheime vliegtuig van de kamerikhanen, ik ik ben daar in de loop der jaren alleen maar zekerder van geworden, toen ik las dat die dingen ook stil kunnen blijven hangen...
Was het iets anders ? Ik zal er niet wakker van liggen.
Is er buiten de aarde nog intelligent leven ? (Intelligenter, als zij tot hier kunnen komen !) Mij maakt dat niet ongerust. Als op één of andere dag de chinezen OF de marsmannetjes over ons heen rollen, maakt heel weinig verschil... En misschien zijn het geen oorlogszuchtige wezens, en brengen zij eindelijk vrede (dat zou echt nieuw zijn!) op deze aardkloot.
Maar stel eens dat het wezens zijn van een andere planeet ? Ik vraag me niet af hoe zij er uit zouden zien, maar hoe zien zij ons ?
Wat denken zij van die kudde onnozelaars die wel altijd ergens aan het vechten en vermoorden zijn? Is het bij hen ook zo ? Of is dat de reden waarom zij niet openlijk durven te landen?
Hebben zij ook een godsdienst ? En ziet hun god er ook uit zoals zij er uit zien ???
Persoonlijk heb ik dat altijd het summum van eigendunk gevonden, wij naar Zijn beeld en gelijkenis geschapen !!! Hoogheidswaanzin ten top ! Hoe kunnen wij, gelijken op een alomtegenwoordige ???
Nee, de oerknal zal wel een aanleiding hebben, de evolutie zal wel in een richting geduwd zijn, ik kan mij niet voorstellen dat dit alles zo maar vanzelf zou kunnen gebeuren... en als het kan, dan is de kans dat dit twee keer zou gebeuren zo astronomisch klein, dat er wellicht geen andere vorm van intelligent leven zal zijn...Maar je aanmeten dat je gelijkt op de creator ??
Zo belangrijk zijn we niet in het bestel van het universum...
Ik heb je al verteld hoe ik het universum zie... Ieder zon als een kern van een atoom, het universum een klompje materie, in handen van een onvoorstelbare gigant. Deze giganten leven op een planeet, met een zon, die weer de kern van een atoom is, een deeltje van een klompje materie. Omgekeerd, leven er op onze atomen (je weet wel die dingen die wij laten ontploffen) ook wezens ? Uiteraard onzichtbaar voor ons, we kunnen amper met heel sterke technische snufjes een atoom onderscheiden... Als wij hun wereld zo maar uiteen kunnen laten knallen...Komt dan niet de dag dat die grote giganten ook met hun atomen gaan liggen frunniken????
Idioot ? Misschien, maar het geeft wel perfect onze maat weer in het totale bestel.
Onlangs zag ik nog een fiets, met een stuur van heel lang geleden... Je weet wel, zoals op die oude "hollandse" fietsen, waar het handvat eerder naar omhoog wijst. Op een bepaald moment heeft een of ander vernufteling dat stuur omgekeerd, en kreeg je een "sportieve" fiets. Natuurlijk was dat in geen tijd de grote rage, en om in te zijn moest je zo'n stuur hebben dat in plaats van omhoog, naar beneden wees...
Wij hadden een oom die in een fietsenfabriekje werkte, en die zou dat voor ons arrangeren... Hij heeft wellicht heel netjes de stang afgezaagd, en het stuur dan omgekeerd terug gemonteerd, want enkele jaren later, sprong ik op mijn fiets, en mijn stuur brak af... Ik was in mijn eer en mijn edele delen getroffen...maar kreeg dan wel een echt nieuw stuur, geen herbouwd ding...
Mijn broer had gespaard voor vitessen op zijne vélo, van die ingebouwde, want dat was het nec plus ultra in die tijd. Hij had ook een bel die werkte op zijn spaken, hij trok een een hendeltje, dat was verbonden met een kabel die een klipje tot net tussen de spaken trok, en bij de leegte tussen twee spaken netjes tegen een "bel" klopte, wat een luid en ratelend belgeluid veroorzaakte. Hij had ook zijn fiets geverfd en dan vernist.
Later zag ik onze Bart ook zo'n dingen doen, hij prutste ook altijd aan zijn v'lo, en maakte van twee oude dingen een mooie "nieuwe" fiets. Daartoe reed hij rond op de dagen van het groot huisvuil...
Hij had een partner daarvoor, het neefje van onze buur, Chris, hielp dan monteren en demonteren... Ze maakten soms de gekste dingen met die oude spullen. Ik dacht altijd dat Bart zou opgroeien als een technieker in de metaalsector...Een mens kan verkeerd zij he...
Ik herinnerde me dan de periode waarin ik met Claude samen zat te werken aan kranen en allerlei machines die we bouwden met zijn tecnic en met mijn meccano...De stukken pasten niet altijd goed aaneen, en dan maakte Georges, de vader van Claude stukken bij voor ons geknutsel. Uren, dagen, weken zijn we zo bezig geweest aan één reuzegrote kraan. Claude vertelde dat die nog steeds bestond, en dat zijn kleinkinderen er nu mee doende zijn...Ik ben ook nooit in de technische sector terechtgekomen, Claude wel...
Wat ik er wel aan heb overgehouden, is dat ik heel veel dingen aankon, ik maakte ooit een perfect kinderstoeltje, zonder dat ik ook maar een behoorlijk stuk gereedschap had. Dat stoeltje heeft jaren meegegaan, ondanks drie kapoenen die er mee "speelden"...
Nu kun je overal, heel goedkoop van die plastic-stoeltje kopen voor kinderen...Makkelijk, maar het heeft geen ziel...
Ik zit weer in de tijd van toen te wortelen...
tot de volgende ?????
dinsdag, augustus 21, 2007
poederen
Ik hebde indruk dat mijne blog stilaan aan 't evolueren is naar de slecht-nieuws-show...
Ik heb je immers al enige keren geconfronteerd met allerlei gevaarlijke dinges en toestanden... Ik denk dat het maar een tijdelijk verschijnsel zal zijn, gekoppeld aan de literatuurdeluurderij dat ik op dit moment aan het verwerken ben... Ik zit nog steeds in "Dode Lente", omdat ik tussendoor al eens wat andere dinges heb gelezen. Ik kon het iet in één keer verwerken, het is zo verschrikkelijk dat ik wat luchtige wc-lectuur er tussen heb genomen, onder andere het leven van Adolf Hitler...En dat is veel lichter dan dode lente, dat kan ik je garanderen !!!
In Dode Lente zit ik nu aan het hoofdstuk over mutagenen... Het wordt steeds maar erger en erger !
Je hebt allemaal wel al eens gehoord dat bestralingen kunnen aanleiding geven tot het muteren van de genen. Dat wil kortom zeggen dat bestralingen afwijkende vormen van leven kunnen veroorzaken.
We herinneren ons allemaal de softenon-kindjes, waar een "onschuldig" medicament talloze misvormde kinderen veroorzaakte, we kennen allemaal wel links of rechts een mongooltje, veroorzaakt door een afwijking aan een gen...
Dus hebben we allemaal schrik van bestralingen, want het kan erge gevaren inhouden, en medicatie moet zeer goed onderzocht worden op eventuele gevolgen voor het nageslacht...
Maar daarmee is de kous (helaas !) niet af !
In het begin van de jaren veertig ontdekten professoren dat mosterdgas (denk aan wereldoorlog 1) ook een mutagene stof is ! Dat wil dus zeggen dat de mensen die getroffen waren door mosterdgas, een verhoogde kans hebben om gemuteerde genen te hebben, en dus ongelukkige kinderen te krijgen, misschien zelfs over de volgende generaties heen...
Deze ontdekking was zo belangrijk omdat voor het eerst bleek dat ook chemische stoffen mutagenen konden zijn !
Niet alleen bij insecticiden werden dergelijke stoffen gevonden, ook bij herbiciden ! Deze stoffen waren dan al jaren in gebruik !
Maar het erge moet nog komen...
Men begon deze mutagene eigenschappen bewust te gebruiken, zonder op de gevolgen te letten !
Ik geef u een voorbeeld: Men ontdekte een stof die de genen desdanig bewerkete, dat de voortplanting volledig vernietigd werd.
Deze stof is dus interessant om bij planten de scheutvorming te verhinderen.
Deze stof wordt dus op uw en mijn patatjes gestrooid, omdat ze niet zouden doorschieten.
Er is geen onderzoek geweest op de effecten op mens en dier.
Wij stellen een steeds mindere vruchtbaarheid vast bij de mens.
Is dat het verband ?
Begrijp je nu waarom ik dat boek slechts in schijfjes lees?
Het is beangstigende literatuur ! Ik heb nog nooit een horrorboek gelezen dat zo beklemmend was als deze werkelijkheid.
Ik ga er niet over doorbomen, ik durf niet.
Heb je al eens buitengekeken? Het regent voor het moment niet, en het is koud. Er hangt een koude nevel over de velden, je verwacht bijna rijm te zien.
Weet je, ik vind het erg dat de wereld aan het opwarmen is, vooral dat het niet hier is...
Vandaag kan ik niet gaan vissen, ik moet naar de dokter toe... en overmorgen moet ik dan naar de hartspecialist... Twee keer in drie dagen naar Kortrijk... Leuk is anders. Nu, dat ik vandaag ga komt me nog van pas, ik zit bijna zonder morfine, dus moet ik weer enkele voorschriften hebben. Voorschriften voor echte verdoving krijgen is niet zo evident ! Je kunt van de meeste medicamenten zonder veel problemen voorschriften krijgen voor 3 of 4 dozen van die pillen, zelfs al zouden het dozen zijn met 100 pillen, maar morfine, daar is er blijkbaar zeer zwaar toezicht op, en dat krijg je hoogstens voor twee keer... Dat betekent dat ik nu en dan naar de dokter moet, gewoon om wille van de medicatie...Ook al heb ik eigenlijk de dokter niet echt nodig, alleen de voorschriftjes...
Ik begrijp dat men misbruiken vreest, maar het betekent ook telkens de kost van een visite, die er in werkelijkheid geen is...
Bij mijn huisdokter moet ik niet betalen voor de voorschriftjes zonder onderzoek, maar de andere kijken dan eens naar je bloeddruk en zo... en rekenen. Bij de huisdokter zeg ik soms zelf om eens naar dit of dat te kijken, omdat ik op den duur geambeteerd ben hem steeds lastig te vallen, zonder ooit iets te betalen... Gek, ik weet het, maar zo ben ik nu eenmaal.
Overigens ben ik niet happy met die morfine, want net zoals met alle verdovende middelen, werkt ook deze bij mij omgekeerd... In plaats van in slaap te vallen, word ik er wakkerderder van. Ik mag om de pijn te onderdrukken rustig een pil per dag méér nemen dan nu, (advies van de dokter), maar ik durf dit niet, omdat ik dan helemaal niet meer zou slapen.
In het begin was ik mij niet bewust van dit verband, maar ik had eens, door een bezoek heel vroeg in de morgen, mijn pillen vergeten te nemen...Tegen de middag had ik alle moeite van de wereld om mijn ogen open te houden. Ik had afkickverschijnselen, maar dan in de omgekeerde richting ! Iemand anders die zijn verdoving niet neemt zal zenuwachtig en druk worden, ik val er van in slaap. Mijn moeder had dat ook, dus lijkt het wel min of meer erfelijk te zijn??? Misschien te veel gepoederde patattten gegeten?
Dus neem ik de verdoving in werkelijkheid alleen maar tegen de basispijn...Want gek genoeg, bij aktiviteit blijft de pijn net als vroeger zeer vlug stijgen tot onhoudbaar. Ik kan dan echt zweten van de pijn ! Pijn is niet alleen lastig, het is ook een inspanning, en dus heel vermoeiend !
Maar ik heb (al menigmaal) beloofd je niet te veel lastig te vallen met mijn pijnen, je kunt er toch niets aan doen, en iets waar je niets kunt aan doen, dat hoort een mens niet graag.
De zon komt er stillekes door... Misschien wordt het toch nog een redelijke dag. En dan ik niet gaan vissen... dju toch !
ik ga stoppen voor vandaag, lig niet wakker van die patattenpoeder, we hebben het toch al lang niet meer in handen...
tot de volgende ?
Ik heb je immers al enige keren geconfronteerd met allerlei gevaarlijke dinges en toestanden... Ik denk dat het maar een tijdelijk verschijnsel zal zijn, gekoppeld aan de literatuurdeluurderij dat ik op dit moment aan het verwerken ben... Ik zit nog steeds in "Dode Lente", omdat ik tussendoor al eens wat andere dinges heb gelezen. Ik kon het iet in één keer verwerken, het is zo verschrikkelijk dat ik wat luchtige wc-lectuur er tussen heb genomen, onder andere het leven van Adolf Hitler...En dat is veel lichter dan dode lente, dat kan ik je garanderen !!!
In Dode Lente zit ik nu aan het hoofdstuk over mutagenen... Het wordt steeds maar erger en erger !
Je hebt allemaal wel al eens gehoord dat bestralingen kunnen aanleiding geven tot het muteren van de genen. Dat wil kortom zeggen dat bestralingen afwijkende vormen van leven kunnen veroorzaken.
We herinneren ons allemaal de softenon-kindjes, waar een "onschuldig" medicament talloze misvormde kinderen veroorzaakte, we kennen allemaal wel links of rechts een mongooltje, veroorzaakt door een afwijking aan een gen...
Dus hebben we allemaal schrik van bestralingen, want het kan erge gevaren inhouden, en medicatie moet zeer goed onderzocht worden op eventuele gevolgen voor het nageslacht...
Maar daarmee is de kous (helaas !) niet af !
In het begin van de jaren veertig ontdekten professoren dat mosterdgas (denk aan wereldoorlog 1) ook een mutagene stof is ! Dat wil dus zeggen dat de mensen die getroffen waren door mosterdgas, een verhoogde kans hebben om gemuteerde genen te hebben, en dus ongelukkige kinderen te krijgen, misschien zelfs over de volgende generaties heen...
Deze ontdekking was zo belangrijk omdat voor het eerst bleek dat ook chemische stoffen mutagenen konden zijn !
Niet alleen bij insecticiden werden dergelijke stoffen gevonden, ook bij herbiciden ! Deze stoffen waren dan al jaren in gebruik !
Maar het erge moet nog komen...
Men begon deze mutagene eigenschappen bewust te gebruiken, zonder op de gevolgen te letten !
Ik geef u een voorbeeld: Men ontdekte een stof die de genen desdanig bewerkete, dat de voortplanting volledig vernietigd werd.
Deze stof is dus interessant om bij planten de scheutvorming te verhinderen.
Deze stof wordt dus op uw en mijn patatjes gestrooid, omdat ze niet zouden doorschieten.
Er is geen onderzoek geweest op de effecten op mens en dier.
Wij stellen een steeds mindere vruchtbaarheid vast bij de mens.
Is dat het verband ?
Begrijp je nu waarom ik dat boek slechts in schijfjes lees?
Het is beangstigende literatuur ! Ik heb nog nooit een horrorboek gelezen dat zo beklemmend was als deze werkelijkheid.
Ik ga er niet over doorbomen, ik durf niet.
Heb je al eens buitengekeken? Het regent voor het moment niet, en het is koud. Er hangt een koude nevel over de velden, je verwacht bijna rijm te zien.
Weet je, ik vind het erg dat de wereld aan het opwarmen is, vooral dat het niet hier is...
Vandaag kan ik niet gaan vissen, ik moet naar de dokter toe... en overmorgen moet ik dan naar de hartspecialist... Twee keer in drie dagen naar Kortrijk... Leuk is anders. Nu, dat ik vandaag ga komt me nog van pas, ik zit bijna zonder morfine, dus moet ik weer enkele voorschriften hebben. Voorschriften voor echte verdoving krijgen is niet zo evident ! Je kunt van de meeste medicamenten zonder veel problemen voorschriften krijgen voor 3 of 4 dozen van die pillen, zelfs al zouden het dozen zijn met 100 pillen, maar morfine, daar is er blijkbaar zeer zwaar toezicht op, en dat krijg je hoogstens voor twee keer... Dat betekent dat ik nu en dan naar de dokter moet, gewoon om wille van de medicatie...Ook al heb ik eigenlijk de dokter niet echt nodig, alleen de voorschriftjes...
Ik begrijp dat men misbruiken vreest, maar het betekent ook telkens de kost van een visite, die er in werkelijkheid geen is...
Bij mijn huisdokter moet ik niet betalen voor de voorschriftjes zonder onderzoek, maar de andere kijken dan eens naar je bloeddruk en zo... en rekenen. Bij de huisdokter zeg ik soms zelf om eens naar dit of dat te kijken, omdat ik op den duur geambeteerd ben hem steeds lastig te vallen, zonder ooit iets te betalen... Gek, ik weet het, maar zo ben ik nu eenmaal.
Overigens ben ik niet happy met die morfine, want net zoals met alle verdovende middelen, werkt ook deze bij mij omgekeerd... In plaats van in slaap te vallen, word ik er wakkerderder van. Ik mag om de pijn te onderdrukken rustig een pil per dag méér nemen dan nu, (advies van de dokter), maar ik durf dit niet, omdat ik dan helemaal niet meer zou slapen.
In het begin was ik mij niet bewust van dit verband, maar ik had eens, door een bezoek heel vroeg in de morgen, mijn pillen vergeten te nemen...Tegen de middag had ik alle moeite van de wereld om mijn ogen open te houden. Ik had afkickverschijnselen, maar dan in de omgekeerde richting ! Iemand anders die zijn verdoving niet neemt zal zenuwachtig en druk worden, ik val er van in slaap. Mijn moeder had dat ook, dus lijkt het wel min of meer erfelijk te zijn??? Misschien te veel gepoederde patattten gegeten?
Dus neem ik de verdoving in werkelijkheid alleen maar tegen de basispijn...Want gek genoeg, bij aktiviteit blijft de pijn net als vroeger zeer vlug stijgen tot onhoudbaar. Ik kan dan echt zweten van de pijn ! Pijn is niet alleen lastig, het is ook een inspanning, en dus heel vermoeiend !
Maar ik heb (al menigmaal) beloofd je niet te veel lastig te vallen met mijn pijnen, je kunt er toch niets aan doen, en iets waar je niets kunt aan doen, dat hoort een mens niet graag.
De zon komt er stillekes door... Misschien wordt het toch nog een redelijke dag. En dan ik niet gaan vissen... dju toch !
ik ga stoppen voor vandaag, lig niet wakker van die patattenpoeder, we hebben het toch al lang niet meer in handen...
tot de volgende ?
maandag, augustus 20, 2007
herinneringen
Ik zat in het vijfde studiejaar, bij meester Van de Keire, was dus zo'n 10 jaar oud.
Op een dag verwaardigde ik mij om eens te spelen met mijn kleine zusje die dan zo'n vier jaren moet geweest zijn. Voortgaande op het feit dat zo'n ukkie moet zoeken als je uit beeld bent bent, had ik mij bedekt met een dekentje (ik herinner me heel vaag iets rose???).
Lieve kwam naar mij toe gelopen, snapte het ebbenhouten Lievevrouwenbeeld in haar kleine handjes, en liet het bonk op mijn hoofd neerkomen.
Wat eerst een buil en een blauw oog leek begon al ras onrustwekkend te worden, en de dokter moest komen. Die verwees mij naar het hospitaal, voor een dag of twee, dat moest opengesneden worden en gezuiverd...
Het werden twee dagen van een maand ieder...
Het zou wellicht maar een maand geweest zijn, maar de dag voor ik naar huis mocht, speelden we wat op de ziekenzaal, en ik kreeg een ongelukkige klop op dezelfde plaats, en de historie herbegon nog eens van voor af aan...
Ik weet niet waarom, maar sindsdien heb ik altijd goeie herinneringen aan de kliniek.
Ik vond het daar leuk, plezant, iedereen kwam op bezoek bij mij, bij MIJ ! en bracht steeds cadeautjes mee ! Ik heb daar mijn eerste strips van Bessie gekregen, van een neef van mijn moedern Lambert. Mooie strips uit de studio Vandersteen. Het zijn die strips die mij nu weer deden denken aan de kliniek, vorige week was een van de vragen in duizend zonnen en granaten over de wapiti...Ik wist meteen wat een wapiti was, want ik heb "Wapiticanyon" wel twintig keer gelezen...een van de boeken van Bessy.... En dat bracht mij de kliniek weer te binnen.
Gek, maar heel veel herinner ik mij er anders niet meer van... Wel van die kleine anekdoten, dat is al...Naast mij lag een jongen die geopereerd was aan zijn neus, en in zijn neus zaten lange, lange wieken, die iedere dag weer uitgetrokken werden, en iedere dag verse ingestopt werden. Dat herinner ik me als pijnlijk, want ik herinner me de schrik van die jongen als hij de verpleegsters zag komenmet die kar...
Ik herinner mij ook dat ik daar eens geslaapwandeld heb, en dat ze mij op een heel andere afdeling gevonden hebben...Maar dat hebben ze mij verteld, zelf wist ik dat niet.
Ik herinner me ook dat ik een van de lievelingen van de verpleegsters was, want ik, en dat mochten er niet veel, mocht mee in de verpleegstersruimte, en ik mocht de gewassen verbanden netjes weer helpen opwinden op rollen. Ja, in die tijd was er nog recyclage van verbanden in de kliniek !
Ik weet ook nog dat meester Van de Keire eens op bezoek kwam met gans de klas.
Zie je, dergelijke flitsen van herinneringen heb ik daar nog over, plus het gegeven dat een kliniek een plezant ding was.
Toen was het ook nog leuk, we lagen met een tiental kinderen in een grote zaal bijeen, en zij die konden zaten meestal op de grond of aan de tafel te spelen. We deelden onze snoep en ons fruit, en lazen elkaars boeken. We gingen bij de minder mobielen op bed zitten om daar te vertellen en te zitten lachen, en genazen elkaar door ons kinderlijk optimisme. Ik lag er dus twee maand, maar de jongen met zijn neus lag er al toen ik er kwam, en lag er nog toen ik wegging...
Ik heb nog steeds een klein litteken aan mijn wenkbrauw, van de operatie(s), maar daar ik aan beide kanten een bijna gelijk litteken heb, weet ik niet meer welk van de operatie komt, en welk van een of ander valpartij... Dat doet mij denken aan mijn driedagen in het klein kasteeltje... Bij de talrijke vragen en onderzoeken die je daar kreeg om te zien of je wel bekwaam zoudt zijn om het vaderland te verdedigen (ik was gelukkig niet bekwaam)was er ook de vraag waar heb je littekens... De jongeman verduidelijkte sadistisch dat die vraag diende om eventueel je lijk te kunnen identificeren... Ik begon mijn littekens op te noemen, tot de jongeman zei "stop maar, ik heb geen plaats meer om ze op te schrijven" en hij bekeek mij als een soort unicum...
Als nu een van onze kleinkinderen valt, dan wordt iedere wonde bekeken ontsmet en zo nodig direkt genaaid...Ik herinner me dat ik eens mijn scheenbeen had opengeritst aan prikkeldraad, een snee van zo'n vijf centimeter gapende wonde... Ik ben daarvoor niet naar huis gegaan, want ik zou moeten uitleggen waar ik gezeten had, en wellicht mocht ik dan niet meer terugkomen (en misschien kreeg ik er nog een pak rammel bij). Ik heb daar een mooi litteken van zo'n (cm lang en bijna een cm breed...Maar ik heb gespeeld !
Wellicht zouden wij toen, ook niet naar de dokter geweest zijn...Mijn moeder zou dat ontsmet hebben, na het gewassen te hebben met bruine zeep, en er misschien een verband om gedaan hebben...Maar dat is niet zeker, want verbanden op je been zakken steevast af, dus veel hielp dat niet. Ik weet niet of de plakkerkes toen al in zwang waren???
Ons moeder was van het principe "harde dokteurs maken zachte wonden" en zij zweerde bij de helende kracht van bruine zeep en merchurochroom op alcoholbasis. Onze wonden werden eerst uitgewassen (Lieve was ooit in assensteentjes gevallen, en omdat ons moeder dat niet uit de wonde kreeg met gewoon wassen heeft ze geprobeerd met een borsteltje...) (Je ziet dat nog steeds aan de knie van Lieve) en dan ontsmet. Daar al die behandelingen pijnlijk waren, gebeurde dit manu militari, en wij neigeden er toe onze wonden weg te steken voor ons moeder, in de hoop de "behandeling" te vermijden.
Jaren later, was ik als chiroleider aangesteld voor de "verzorging" op kamp. Ik kende alleen de werkwijze van ons moeder en op het einde van het kamp zongen de knapen uit volle borst het zelfgemaakte liedje: de beul van de E, de beul van de H, de beul van de EHBO-O-OOOh ... Dank zij de opvoeding die ik thuis gekregen had.... Maar dank zij die dingen waren en zijn wij geen doetjes.
God, wat is dat allemaal lang geleden...
...en wat is de tijd verandert !
Als een van kleinkinderen nu een wondje van tweekeer niets heeft, dan moet dat zo nodig ontsmet worden (zonder dinges die pikken) en moet daar een zo groot mogelijke plakker op, om de wond toch goed te dramatiseren...
Worden dat dan wel doetjes?
Wat wel raar is, ze hebben (nu nog) een soort godsvertrouwen in opa, en de zalf die opa maakt is véél beter dan al die andere, en die plant van Opa, die geneest alles...
Nu zingen ze niet meer van de beul...nee, ze komen bij opa omdat die zo zacht is.
Gekke opa
tot morgen ?
Op een dag verwaardigde ik mij om eens te spelen met mijn kleine zusje die dan zo'n vier jaren moet geweest zijn. Voortgaande op het feit dat zo'n ukkie moet zoeken als je uit beeld bent bent, had ik mij bedekt met een dekentje (ik herinner me heel vaag iets rose???).
Lieve kwam naar mij toe gelopen, snapte het ebbenhouten Lievevrouwenbeeld in haar kleine handjes, en liet het bonk op mijn hoofd neerkomen.
Wat eerst een buil en een blauw oog leek begon al ras onrustwekkend te worden, en de dokter moest komen. Die verwees mij naar het hospitaal, voor een dag of twee, dat moest opengesneden worden en gezuiverd...
Het werden twee dagen van een maand ieder...
Het zou wellicht maar een maand geweest zijn, maar de dag voor ik naar huis mocht, speelden we wat op de ziekenzaal, en ik kreeg een ongelukkige klop op dezelfde plaats, en de historie herbegon nog eens van voor af aan...
Ik weet niet waarom, maar sindsdien heb ik altijd goeie herinneringen aan de kliniek.
Ik vond het daar leuk, plezant, iedereen kwam op bezoek bij mij, bij MIJ ! en bracht steeds cadeautjes mee ! Ik heb daar mijn eerste strips van Bessie gekregen, van een neef van mijn moedern Lambert. Mooie strips uit de studio Vandersteen. Het zijn die strips die mij nu weer deden denken aan de kliniek, vorige week was een van de vragen in duizend zonnen en granaten over de wapiti...Ik wist meteen wat een wapiti was, want ik heb "Wapiticanyon" wel twintig keer gelezen...een van de boeken van Bessy.... En dat bracht mij de kliniek weer te binnen.
Gek, maar heel veel herinner ik mij er anders niet meer van... Wel van die kleine anekdoten, dat is al...Naast mij lag een jongen die geopereerd was aan zijn neus, en in zijn neus zaten lange, lange wieken, die iedere dag weer uitgetrokken werden, en iedere dag verse ingestopt werden. Dat herinner ik me als pijnlijk, want ik herinner me de schrik van die jongen als hij de verpleegsters zag komenmet die kar...
Ik herinner mij ook dat ik daar eens geslaapwandeld heb, en dat ze mij op een heel andere afdeling gevonden hebben...Maar dat hebben ze mij verteld, zelf wist ik dat niet.
Ik herinner me ook dat ik een van de lievelingen van de verpleegsters was, want ik, en dat mochten er niet veel, mocht mee in de verpleegstersruimte, en ik mocht de gewassen verbanden netjes weer helpen opwinden op rollen. Ja, in die tijd was er nog recyclage van verbanden in de kliniek !
Ik weet ook nog dat meester Van de Keire eens op bezoek kwam met gans de klas.
Zie je, dergelijke flitsen van herinneringen heb ik daar nog over, plus het gegeven dat een kliniek een plezant ding was.
Toen was het ook nog leuk, we lagen met een tiental kinderen in een grote zaal bijeen, en zij die konden zaten meestal op de grond of aan de tafel te spelen. We deelden onze snoep en ons fruit, en lazen elkaars boeken. We gingen bij de minder mobielen op bed zitten om daar te vertellen en te zitten lachen, en genazen elkaar door ons kinderlijk optimisme. Ik lag er dus twee maand, maar de jongen met zijn neus lag er al toen ik er kwam, en lag er nog toen ik wegging...
Ik heb nog steeds een klein litteken aan mijn wenkbrauw, van de operatie(s), maar daar ik aan beide kanten een bijna gelijk litteken heb, weet ik niet meer welk van de operatie komt, en welk van een of ander valpartij... Dat doet mij denken aan mijn driedagen in het klein kasteeltje... Bij de talrijke vragen en onderzoeken die je daar kreeg om te zien of je wel bekwaam zoudt zijn om het vaderland te verdedigen (ik was gelukkig niet bekwaam)was er ook de vraag waar heb je littekens... De jongeman verduidelijkte sadistisch dat die vraag diende om eventueel je lijk te kunnen identificeren... Ik begon mijn littekens op te noemen, tot de jongeman zei "stop maar, ik heb geen plaats meer om ze op te schrijven" en hij bekeek mij als een soort unicum...
Als nu een van onze kleinkinderen valt, dan wordt iedere wonde bekeken ontsmet en zo nodig direkt genaaid...Ik herinner me dat ik eens mijn scheenbeen had opengeritst aan prikkeldraad, een snee van zo'n vijf centimeter gapende wonde... Ik ben daarvoor niet naar huis gegaan, want ik zou moeten uitleggen waar ik gezeten had, en wellicht mocht ik dan niet meer terugkomen (en misschien kreeg ik er nog een pak rammel bij). Ik heb daar een mooi litteken van zo'n (cm lang en bijna een cm breed...Maar ik heb gespeeld !
Wellicht zouden wij toen, ook niet naar de dokter geweest zijn...Mijn moeder zou dat ontsmet hebben, na het gewassen te hebben met bruine zeep, en er misschien een verband om gedaan hebben...Maar dat is niet zeker, want verbanden op je been zakken steevast af, dus veel hielp dat niet. Ik weet niet of de plakkerkes toen al in zwang waren???
Ons moeder was van het principe "harde dokteurs maken zachte wonden" en zij zweerde bij de helende kracht van bruine zeep en merchurochroom op alcoholbasis. Onze wonden werden eerst uitgewassen (Lieve was ooit in assensteentjes gevallen, en omdat ons moeder dat niet uit de wonde kreeg met gewoon wassen heeft ze geprobeerd met een borsteltje...) (Je ziet dat nog steeds aan de knie van Lieve) en dan ontsmet. Daar al die behandelingen pijnlijk waren, gebeurde dit manu militari, en wij neigeden er toe onze wonden weg te steken voor ons moeder, in de hoop de "behandeling" te vermijden.
Jaren later, was ik als chiroleider aangesteld voor de "verzorging" op kamp. Ik kende alleen de werkwijze van ons moeder en op het einde van het kamp zongen de knapen uit volle borst het zelfgemaakte liedje: de beul van de E, de beul van de H, de beul van de EHBO-O-OOOh ... Dank zij de opvoeding die ik thuis gekregen had.... Maar dank zij die dingen waren en zijn wij geen doetjes.
God, wat is dat allemaal lang geleden...
...en wat is de tijd verandert !
Als een van kleinkinderen nu een wondje van tweekeer niets heeft, dan moet dat zo nodig ontsmet worden (zonder dinges die pikken) en moet daar een zo groot mogelijke plakker op, om de wond toch goed te dramatiseren...
Worden dat dan wel doetjes?
Wat wel raar is, ze hebben (nu nog) een soort godsvertrouwen in opa, en de zalf die opa maakt is véél beter dan al die andere, en die plant van Opa, die geneest alles...
Nu zingen ze niet meer van de beul...nee, ze komen bij opa omdat die zo zacht is.
Gekke opa
tot morgen ?
Abonneren op:
Posts (Atom)