Geklemde zenuw

Bij nr 2 (Bee nr 2) (Photo credit: Jan de Graaf)

Ik heb een dag of drie weer eens met een geklemde zenuw rondgesjokt.... Dit is een heel andere pijn dan de ontstekingspijn, en is ook extra gevoelig op andere momenten dan een ontsteking.
Gelukkig is het er op een nacht weer uit gegaan... Toen ik in mijn bed kroop maakte ik blijkbaar een verkeerde (Of de juiste?) beweging, waardoor een verschrikkelijke pijnscheut tot twee keer toe door me heen schoot. Toen ik 's morgens opstand was de hernia min of meer weg.
Min of meer, want je voelt nog wel de gevoeligheid...
Bij mijn morgen gymnastiek durf ik bepaalde bewegingen niet te doen, omdat ik dan meteen weer de pijn voel op komen...
Het komt er dus op aan voorzichtig te zijn, en bewegingen te vermijden die de uitstralingspijn in gang zetten... Dus is wellicht de beklemming niet helemaal weg, anders zou die uitstraling er niet zijn. Maar ik ben al content dat de ergste pijn weg is.

Gisteren in de Colruyt een pak van een hoog rek gepakt voor Anny, en ik voelde meteen de verwittigende pijn op komen...

Het is niet voor het eerst dat ik die pijn ken... Eigenlijk leef ik voortdurend op het randje van, maar nu en dan zit een zenuw echt vast, komt niet meer los uit de beklemming, en dan doet het verdomde pijn. Bij heel veel mensen kan men dan operatief gaan ingrijpen om de zenuw te bevrijden, maar bij mij is het stuk ruggengraat dat aangetast is, zo groot, dat dit niet mogelijk is. Dus voorzichtig leven en de pijn verdragen.

Ik heb mijn pijnstillers tijdelijk weer op het maximum gezet, en bij te erge pijn neem ik dan nog een pijnstiller van een andere soort er boven op. Dat mag van de specialist.

Maar voor de rest gaat het goed met mij, ik ben er nog, en buiten die pijn is zelfs mijn gezondheid redelijk goed. Ik ben immers stilaan op de leeftijd gekomen, dat er altijd wel ergens iets lijkt scheef te zitten aan je lijf... Vanmorgen vroeg ik aan Anny " Heb jij soms ook zo'n pijn alsof een stuk van je vel verbrand is? Er is niets te zien, niets te voelen van zwelling of van gloeien, het doet gewoon veel pijn, het duurt een hele tijd, en dan, even plotseling als het gekomen is, is het weer weg... Anny beaamde dat ze dat ook soms had. "Het zal de ouderdom wel zijn" zuchtte ze er bij...
Er bestaat een mopje over: Een vrouw maakt 's morgens heel vroeg haar man wakker om hem te zeggen dat ze dood is. "Dood, En je spreekt nog! Waarom denk je dat je dood bent?" "Ik heb nergens pijn !!!!".

Het zal dus wel zo zijn, dat bij de ouderdom ook pijntjes horen, en wellicht nogal dikwijls pijntjes van onbestemde oorsprong. Als ik in ziekenzorg zit, dan hoor ik dezelfde soort verhalen. Soms is het de maag, dan weer de blaas en soms de knie, maar het lijkt wel of er altijd wel iets ergens niet in de haak zit... Erg is het allemaal niet, maar soms is het wel pijnlijk en vervelend. Vooral omdat je er geen idee van hebt wat het is, wat de oorzaak is. Je moet er ook niet mee bij de dokter gaan, want tegen je daar bent, is het gegarandeerd over... Alleen die rug blijft er altijd.

Dus is het best al die kleine pijntjes te negeren. Als het iets is dat echt blijft, dan is het wellicht tijd genoeg om alsnog te reageren.
Ooit bezocht ik een museum waar ze onder meer een stoommachine hadden die nog werkte, en die via aandrijfriemen een hele werkplaats vol machines deed draaien... De man die de stoommachine aan de praat moest krijgen vertelde over al de kleine dingen die er altijd wel ergens iets deden haperen, maar toch werkt de machine nog goed... Het zal de leeftijd wel zijn, zuchtte hij, het is al een oud beestje, en hij wreef liefdevol over de blinkende stangen... Ik denk dat wij net als die machine zijn, alles werkt nog perfect, maar altijd is er wel iets dat het een korte tijd moeilijk heeft om in gang te geraken...

Dat machine is over de honderd... Ik heb dus hoop.

(Wat moet Methusalem afgezien hebben !)

Maar we zijn, hoe dan ook, bij de "goei"... We zijn er nog.
De laatste tijd ben ik al naar veel te veel begrafenissen geweest van veel te jonge mensen... Je weet, ik vertelde je al eerder, dat hier dan de doodsprentjes een tijdje blijven staan op de kast... Iedere keer je dan toevallig in die richting kijkt, zie je weer Roland, Nico, Greet en soms nog anderen staan. Ik denk dan soms ook nog aan de prentjes die onlangs in de grote doos zijn verdwenen, bij al die andere prentjes... Je denkt dan nog eens op die mensen, en ik denk dat dat denken dan op zich een soort gebed is. Ik weet niet of bidden helpt, maar het geeft me in ieder geval een gevoel dat ze niet echt weg zijn, op een of andere manier blijven ze bij me, zolang ik op hen denk, en dat systeem van die prentjes op de kast doen me steeds weer op hen en op anderen denken...

Misschien is ook dat "oud worden"...
Maar het verzacht het "afgeven".
En dat is goed

tot de volgende ?

eventjes een wapen printen

Nederlands: Presentatie van de 3D printer op de Wikimedia Conferentie 2011 (Photo credit: Wikipedia)

Het moest er van komen... Met de 3D-printer heeft men een werkend wapen geprint, en het bouwplan ook nog eens op internet gezet...
Dat wil zeggen dat je de wapenwet (Wij hebben er een !) makkelijk kunt omzeilen... Natuurlijk ben je dan in overtreding, maar zolang je het niet gebruikt, of zolang het niet uitkomt, kun je dat wapen onder je hoofdkussen laten liggen...

Ik heb geen 3D-printer, en vooralsnog is het een duur hebbeding voor iemand die het niet echt nodig heeft, maar het is en blijft een fantastisch ding !

Dat er oenen zijn die er wapens mee maken, is natuurlijk niet de schuld van de ontwerper van de printer. Maar ik zie er heel wat nieuwe mogelijkheden mee...
En in mij roert zich dan natuurlijk in de eerste plaats de kunstenaar...
Ik moet niet meer prutsen met klei, me niet meer afvragen hoeveel chamotte en welke kleisoort ik nodig heb om dit of dat beeld te maken... Ik maak gewoon een tekening in 3 Dimensies, en stop dat gegeven in mijn printer, en hup, daar komt mijn nieuwe creatie te voorschijn... Weliswaar in wit of in grijs, maar desnoods kan ik er dan wel een likje verf op zetten...
Ik kan op die manier dingen maken, die je met klei niet of heel moeizaam kunt maken... Wat ik kan tekenen in drie dimensies, kan ik ook printen...

Er zijn ook heel wat andere mogelijkheden: ik heb de dop van mijn fietsbel verloren? Printje maken. Hoe een bel uit die materie zou klinken zou dan meteen ook een antwoord krijgen... Maar als je er een revolver, een bruikbare revolver kunt mee maken, moet het behoorlijk hard en sterk zijn ! (Ik print meteen een wandelstok om te proberen)

Eigenlijk staan we hier dus voor een heel nieuw fenomeen !
Stel: ik heb hier een oldtimer staan, maar een stukje van de motor is kapot... Eventjes netjes een tekening van maken, met aanduiding van de exacte maten, en hup, oldtimer kan weer op de baan...
Dat wil dus zeggen, dat zowat alles wat je in huis hebt, kan hersteld worden, of kan gekopieerd worden.
Zie je het al gebeuren? We krijgen een heel nieuwe economie !
Men zal een systeem moeten maken waarbij het kopiëren van een onderdeel van een machine, of van een totale machine, zal moeten betaald worden aan de firma van wie het ontwerp is... Met andere woorden, het patent zal een heel andere invulling moeten krijgen. En misbruiken, valse kopieën zullen nog veel moeilijker te bestrijden worden.
Net zoals je nu makkelijk een ceedeetje kunt kopiëren, of kunt downloaden van het net, zal men binnen afzienbare tijd een of ander toestel kunnen namaken... (Iedereen rijdt met een Ferrari...)

En we staan nog maar aan het begin van dit verhaal... Ik weet niet hoeveel en welke stoffen men nu al kan gebruiken om te kopiëren, maar zie je het al voor je: "Wat zullen we vandaag eten?" "Waar heb je goesting in? " "Een heerlijk bordje frieten met een sappig stukje tussenrib" "Saignant?" een knikje... Knopjes indrukken, licht zoemend geluid, en een heerlijke geur vult het huis...

De grote vraag zal wel weer zijn: wat is het goedkoopst, eventjes printen of zelf aardappelen schillen?

En wat doe je met Pietje die koleirig is voor de straf die hij kreeg op school, en die nu in een catalogus zit te bladeren om uit te zoeken met welk wapen hij de meester kan straffen...

Weet je, ik ben blij dat ik al zou oud ben...
Hoe meer kennis er komt, hoe meer moeilijkheden er lijken te komen...
Weet je geen eilandje, waar ik maar mijn hand moet opheffen om een heerlijk stukje fruit te eten, eventjes in de grond moet schoppen om een kilo patatjes te hebben? Je weet wel, een kopie van de hof van Eden, maar zonder diene boom van kennis in het midden... Je moet de verzoeking mijden hé...

tot de volgende ?

Neropolis

English: Bust of Nero at the Capitoline Museum, Rome (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben een heerlijk boek aan het lezen, met de titel Neropolis...
Geen makkelijk boek, geschreven door een man (Vrouw?) die een zeer gedegen kennis heeft van de Romeinse tijd, de toestand in het Rome onder keizer Nero, maar het is ook iemand die heel goed beslagen is op gebied van kennis van het beginnende Christendom. (Ik weet de naam van de schrijver niet, het boek ligt boven, naast mijn bed, en ik heb té veel pijn om vlug eens over en weer te lopen...)

In het verhaal zijn onder meer Paulus en Lucas belangrijke figuren.

Het is geen geschiedenisboek, maar het is een boek die wellicht meer dan gewone geschiedenisboeken licht werpen op het oude Rome en het ontluikende Christendom.

Ik vind het heerlijk, ook al moet je er heel attent bij blijven, en soms moet ik een paar bladzijden terug, omdat ik ergens iets niet meteen kan plaatsen.

Maar ik ben nu eenmaal verslingerd op dergelijke boeken.
Ik zou het kunnen vergelijken met de boeken "Stalingrad" en "Leningrad" en "Moskou", waar de schrijver ook niet meteen geschiedenis schrijft, maar waar je na het lezen van die boeken veel meer inzicht hebt in de geschiedenis.
Ik ben er me van bewust dat een roman, ook al werkt het verhelderend, altijd wel een "kleur" heeft, maar ik heb je al gezegd, ook het beste zuivere geschiedenis boek blijkt dat ook te hebben. Zo heb ik nog maar een geschiedenisboek gelezen die niet mee heulde met de Christelijke stelling dat de Romeinen hier de beschaving brachten, maar die de Romeinen gewoon bekeek als de bezetters, die heel wat goed, maar ook heel wat kwaad over onze contreien brachten...
Dat na de Romeinen de "duistere" middeleeuwen kwamen, is voor veel zaken een overroepen iets, maar er is niettemin een soort terugval, in die zin dat al het Romeinse afgezworen werd... Vermits zowat de enigen die de schrijfkunst machtig waren in kloosters zaten, is het niet moeilijk dat het verlies aan die Romeinse steun sterk overbelicht werd...

Dat is precies wat ik bedoel met het kleuren van de waarheid. Je kunt perfect de waarheid vertellen, en sterk afwijken van een ander die net zo goed de waarheid vertelt.

U doet het, ik doe het, iedereen doet het... We zijn immers allemaal behept met onze opvoeding, onze achtergronden, onze visie op de feiten in het geheel van de maatschappij zoals wij die zien.

Erg is dat niet, ik zou zelfs zeggen, integendeel, dat maakt het precies aantrekkelijk om je te verdiepen in de geschiedenis, en te pogen je eigen kijk te vormen op dat stuk verleden. En die eigen visie, hoe je ook je best doet, zal ook weer gekleurd zijn.

Wat is dan het nut ? Je verrijkt jezelf met kennis, en vooral, je leert steeds meer en steeds beter de zaak te onderscheiden in zijn achtergrond en zijn feitelijkheid.
Vermits de mens niet veranderd is, geeft het je ook een kijk op het mensdom... Wat helaas niet vleiend is voor onze soort...

Al bij al zijn we een heel speciale soort... We moorden, voeren oorlogen, stelen, bezetten en plegen overspel, en tezelfdertijd zijn wij ook de soort met naastenliefde, heldenmoed, opofferingszin, kunst en wetenschap... Het lijkt wel of we als soort eigenlijk behept zijn met alle extremen, zowel in de positieve als in de negatieve zin...

En het wordt minder en minder gemakkelijk om een "goed" mens te zijn, in een steeds kleiner wordende wereld. Toen ik klein was, was er nog geen sprake van een derde wereld, het enige wat we hoorden over die landen, kwam van de paters missionarissen. Nu en dan kwam er een prediken en ons medelijden opwekken in de kerk. Voor de rest wist je alleen wat de meester je leerde in aardrijkskunde en in geschiedenis... Op de wekelijkse markt kwam er nu en dan een neger "karaboedjah" verkopen, een soort snoep met een sterke anijssmaak, en als kind wilden we altijd van die snoep, om die rare mens eens beter te kunnen bekijken, en te zien of hij wel op die negers leek die op de briefjes van 50 frank stonden (van Rubens). Nee, hij leek er niet op, hij was veel zwarter, en zijn gezicht was veel negroïder dan die negers van Rubens...

Rubens zakt in onze achting. Wisten wij veel dat er veel soorten negers waren, veel stammen die helemaal niet op elkander leken, net zoals de blonde Noren niet leken op die kleine donkere Spanjaarden... Ook die waren toen trouwen bezienswaardigheden. Minder dan die negers, maar toch... Nu kijk je niet meer op als er een mens van een ander type, een ander huidskleur, andere Aziatische ogen passeert...

En meer nog, dank zij de TV zijn hun landen zowat dagelijks te zien in onze huiskamer. Ze liggen vlak voor mijn sofa dood te gaan van de honger, en het begrip naaste werd op die manier heel en heel veel groter dan vroeger, en naastenliefde wordt zo uitgebreid dat je er geen doen meer aan ziet...

En plots wordt de geschiedenis van de mens ook weer uitgebreid, en als je eerlijk bent, dan ben je wel wat beschaamd over je eigen voorouders en hoe zij ginder ver weg huis hielden..
Je krijgt er als het ware een nieuwe erfzonde bij cadeau.

Geschiedenis...
Heb je al eens gekeken hoe weinig goede dingen er daar in verhaald worden?

djudedju

tot de volgende?

BlackMenu

Google Chrome screenshot. (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben al heel lang een fervente fan van Google en al de mogelijkheden die het me biedt. Maar er zijn zoveel mogelijkheden, dat het soms een karwei lijkt om die mogelijkheden te benutten.
Sinds enkele maanden gebruik ik nu een app of een extensie van Chrome, namelijk BlackMenu, een klein icoontje in je taakbalk, die je heel makkelijk toegang geeft tot zowat alle mogelijkheden van Google Chrome ,(En dat zijn er heel wat !) !

Als je Chrome gebruikt, dan vind je een icoontje (bij mij helemaal rechts in de taakbalk) met drie horizontale streepjes. Klik daar op, ga naar extra en je komt bij existensies. Heb je er al geïnstalleerd, dan ga je naar onder en kies je voor meer existensies... en Dan zoek je dus BlackMenu... Hier onder een artikeltje (Engels) met wat uitleg...

Ik installeer niet zo heel veel van die handige icoontjes, omdat op de duur een kat zijn jongen niet meer terug vindt... Maar dit is echt een handig ding. En, voor de liefhebber van het verdwenen Reader van Google, dank zij Black Menu heb je Reader nog steeds binnen je bereik !!!!

Kijk, voor mij is de computer een gebruiksvoorwerp... Mocht ik geen pijnpatiënt zijn, dan zou ik wellicht veel minder gebruik maken van dit wondere machine... Maar door mijn ziekte zijn een heleboel mogelijkheden uit mijn leven verdwenen... En de computer is een leuk ding waar ik heel wat tijd kan bij doorbrengen, zonder me te vervelen.

Gek genoeg ben ik geen spelletjesfanaat... Ik zie op FaceBook voortdurend mensen die allerlei spelletjes aan het spelen zijn, ze houden een virtuele bloemenwinkel, of zijn plots virtueel landbouwer geworden, en kweken plots gouden kippen... Dat zijn dingen die me niet, maar dan ook helemaal niet interesseren. Als ik al eens speel op de computer, dan zijn het patience spelletjes, waar de computer je de tijd bespaart om de kaarten te mengen en uit te leggen op de tafel...

Wat ik dan wel doe ? Buiten mijn vele mails lezen en eventueel doormailen, mijn facebook en twitter bekijken, is wat grasduinen op het wereld-wijde-internet... Ik denk aan iets, en zoek het op, daar vind ik dan weer andere bedenkingen bij, en zo hop ik rond van item op item, steeds lezend en kijkend... Stel dat je begint bij "Van Gogh", dan kom je heel vlug bij andere schilders terecht, maar ook bij technieken, en zo bij filmpjes van mensen die niet alleen uitleg geven, maar het ook demonstreren...

Ik ben dan een heel aandachtig kijker, verwonder me soms over heel eenvoudige oplossingen voor een heel ingewikkeld ogend probleem...

Kortom, ik heb het gevoel dat ik voortdurend bij leer... Veelal in dingen die ik niet echt nodig heb, maar die me dan toelaten een beter begrip te hebben voor anderen en andere stof.

Kortom, Internet is grandioos...
maar vermits jij mijn blog zit te lezen... weet je dat wellicht al heel lang...

Tot de volgende ?

Related articles

• Black Menu: Access All Google Services Within A Single Menu

Klokke Roeland ?

Macbeth Consulting the Vision of the Armed Head. By Henry Fuseli, 1793–94. Folger Shakespeare Library, Washington. (Photo credit: Wikipedia)

 Men is een onderzoek gestart naar het hoe en het wie in de zaak Jonathan Jacob... En dat wil in feite zeggen dat men een onderzoek is gestart wie de film met de beestachtige behandeling van Jonathan en zijn dood ooit heeft doorgespeeld aan derden...
Om het anders te stellen, de film die de misdaad aan het licht bracht, mocht nooit in handen van derden komen.
Dus is de misdaad plots niet meer de mishandeling met dood tot gevolg de misdaad, maar het uitbrengen van deze daad is nu de misdaad...

Ongetwijfeld ken je Wikileaks, waar men uit gans de wereld de door de overheid toegedekte misdaden en wandaden aan het licht brengt... Hier in ons taalgebied noemt men deze mensen "klokkenluiders". Vandaar de titel: Klokke Roeland

"There is something rotten in the Kingdom of Danmark"  schreef Shakespeare, en dit gevleugelde woord wordt nu te pas en te onpas gebruikt om dergelijke zaken aan te klagen...

Je kent ondertussen mijn standpunt in zaken als deze... Ik hou er niet van dat men "Het Gezag" in het gedrang brengt. Men moet het blazoen van het gezag ten allen prijze rein houden. Dus zouden ook voor mij dergelijke zaken inderdaad niet gepubliceerd moeten worden, MAAR, dergelijke daden, door gezagdragers uitgevoerd, moeten veel strenger dan voor de burger bestraft worden, zij het dan via een interne rechtbank.

Maar nu mengt men deze zaken, duidelijk met de bedoeling de daders uit de wind te zetten. De misdaad is de mishandeling met dood tot gevolg, niet het bekendmaken van deze feiten ! Eerder in tegendeel ! Het bekendmaken van deze feiten (Of dat nu aan de wereld of aan een intern rechtsinstituut zou zijn speelt geen rol) was het enige middel om hier de daders aangeklaagd te krijgen.

En volgens mij gaat de aanklacht hier zelfs verder dan de feiten op zich.

Volgens mij is er iets mis met de opleiding van de daders, en dient men gans dit organisme en de scholing er van terug in vraag te stellen. Dat men een speciale eenheid op richt, met de bedoeling te kunnen optreden bij speciale zaken, daar heb ik geen moeite mee, maar dat men deze mensen een opleiding geeft die leidt tot geweld van de overheid uit, daar heb ik het wel moeilijk mee !

De bedoeling van de politiemacht is het bewaren van de vrede, niet het beginnen van een oorlog.
Deze feiten zijn weer maar eens een afkalven van het vertrouwen van de inwoner van dit landje ten opzichte van het beleid en het gezag.
Dat op zich is een jammerlijk feit.
Nu kan men niet anders meer dan een publiekelijk proces maken van de daders en op die manier meteen van de speciale politiemacht...
Dit is is alleen goed om het al zo kleine vertrouwen nog meer de dieperik in te jagen.

Je kunt geen maatschappij laten werken als één geheel zonder reglementering. Je kunt een reglement niet doen toepassen zonder hoeders van dit reglement.
Als je de hoeders in diskrediet brengt, dan ondergraaf je meteen het reglement, de wetgeving.
Jammer.

Straks ga ik naar de begrafenis van Greet...
Een dappere jonge vrouw en moeder, die gestreden heeft tegen haar ziekte.
Het is heel erg dat zo'n mens zo vroeg moet gaan...
Maar deze dood is natuurlijk, heeft een natuurlijke oorzaak...
Hoe erg moeten de ouders van een slachtoffer van een misdaad dan niet treuren ?
Daar was immers geen natuurlijke oorzaak, geen aanvaarden mogelijk.

tot de volgende ?

Natuurlijk evenwicht

Gisteren toevallig heel wat gelezen over planten en dieren die uitheems zijn, en hier verwilderen en woekeren...
Ik vind dat geen gemakkelijk onderwerp...
Sommige van die dieren zijn hier al heel lang en bereikten uiteindelijk een soort evenwicht... Denk aan de bruine rat en het konijn. Maar bij dat laatste zullen de mensen van Australië wellicht eens huiveren. Want daar is dat konijn wel uitgegroeid tot een plaag.

Van sommige planten weten wij zelfs niet meer dat ze hier ooit ingevoerd werden. De zwarte ooievaarsbek is zeker geen plaag, maar is wel een ingevoerde soort.

Zie je, het is niet gemakkelijk om een grenst te trekken. Het Japanse knoopkruid is een pestplant lees ik dan, met verschrikkelijke verhalen er bij, maar ik weet hier al jaren een wegboord met Japans Knoopkruid staan, die in al die jaren niet woekert, en gewoon staat mooi te wezen....
Het reuzenbalsemien vind ik een schitterende plant, en waar ik ze weet staan woekeren ze helemaal niet, maar zien ze af om te overleven.
En zo kun je nog wel even doorgaan.
ook bij dieren, neem nu de halsbandparkiet, die zou een echte pest aan het worden zijn. Ooit is die ontsnapt of uitgezet in de regio Brussel, en daar rond zitten er inderdaad heel wat, maat wij zitten hier amper 50 km van Brussel, en in al die jaren is er nooit eentje tot hier geraakt. Het lijkt wel of de reis van bos naar bos voor hen een brug te ver is. Is dat dan een pest?

Om eerlijk te zijn, een heleboel van die dingen vind ik een verrijking...
En mij lijkt het dat er geen pestplanten of pestdieren zijn van heel lang geleden... Wat bij mij de gedachte doet rijzen, dat de natuur ook met die invasieve planten en dieren een nieuw evenwicht weet te bereiken. Liefst zonder tussenkomst van de mens, want overal waar de mens probeerde in te grijpen, lijkt mij dat de gevolgen veel erger zijn... Ofwel lijkt de inwijkeling plots veel beter te floreren, ofwel krijg je een nieuwe plaag door de ingevoerde bestrijdings-dieren of -planten.

Hoe geraken die inwijkelingen hier ?
Er zijn grotendeels twee manieren: als verstekeling bij import van andere producten (denk aan de ratten die meekomen met schepen, of aan de verspreiding van zaden via de treinen...), en als tweede manier door een bewuste invoer. Die bewuste invoer gebeurt niet bewust om in te planten in de natuur, maar als huisdier of als tuin- en of kamerplant.

Vanuit de tuin of vanuit de kooi ontsnappen er wel eens planten of dieren, of soms worden ze uitgezet om er van af te zijn, omdat ze te groot worden, of omdat ze niet langer meer bevallen... Bij planten kan het ook minder bewust gebeuren, door het weggooien van snoeisel en opkuis van de tuin...

Ik denk dat we op die manier een nieuwe andere natuur krijgen. Bovendien is het niet altijd duidelijk of het invasieve er is door de plant of het dier als dusdanig, of door de wijziging van het klimaat.

Kortom het is geen gemakkelijk probleem, en in sommige gevallen is het niet steeds een probleem te noemen. Maar ook de bepaling "problematisch" is niet altijd makkelijk vast te stellen. Zo vind je een vijver waar een vreemde waterplant woekert, en in de vijver er naast lijkt hij niet eens aan te slaan.... Ik denk dat er heel wat onderzoek nodig is, en dat men de zaak met de nodige omzichtigheid moet benaderen.

Zelfs het laten doen op een beperkte oppervlakte en er buiten bestrijden om een evaluatie mogelijk te maken lijkt niet steeds een juist antwoord op te leveren, zie maar naar de halsbandparkiet die zich niet verder lijkt uit te breiden...
Bovendien heb je ook natuurlijk invasie... Onze schitterend mooie inlandse tortel is bijna verdwenen, wellicht mede onder druk van de Turkse tortel, een duif die zelf is opgerukt naar onze streken (Ik meen ergens omstreeks 1950). Je kunt die natuurlijke invasie moeilijk tegennatuurlijk noemen... en toch is ook dat invasief.

Kortom, wij, gewone burgers moeten leren voorzichtiger om te gaan met onze tuinplanten, en vooral met het uitzetten van dieren. De roodwangschildpad is er wellicht mede de oorzaak van dat onze eigen waterschildpad omzeggens verdwenen is...

tot de volgende ?

De braambes aan de brandende braamstruik

Matthias Stom - Old Woman with a Candle - WGA21809 (Photo credit: Wikipedia)

"Je mag alleen die zwarte bessen trekken, die zijn rijp en lekker!"
"En die rode?"
"Die zijn nog groen."

Stom mopje... Maar wat wil je... Al een paar dagen zit ik te dubben...
Greet is dood. Je weet wel, dat dametje van 38 die een tijdje terug een groots feest gaf om afscheid te nemen van alle vrienden en bekenden... Ze is thuis gestorven, zoals ze had gewenst...
Nu zit Jochen en de kleine Jasna daar. Het kind gaat straks haar plechtige Communie doen.
Nu is Jochen wellicht nog wat in de fase van verlossing... Het leed was zo zwaar en duurde zo lang, dat de dood wellicht een verlossing leek... Maar straks komt het besef van het verlies.

Ik heb het idee dat we hier nog nooit zoveel overlijdens van vrienden en kennissen hadden in één voorjaar, als dit jaar, en er zitten heel wat jonge mensen tussen, mensen die eigenlijk nog onmisbaar zijn voor hun gezin.

Ik weet wel, niemand is onmisbaar, de wereld draait door, ook zonder hen, maar je weet wel wat ik bedoel. Het is voor een kind een drama om een ouder te verliezen, en zeker voor kinderen in de leeftijd waarop ze puber zijn, of straks gaan puberen... Op het moment dat ze alle middelen moet hebben om hen dat moeilijke pad naar volwassenheid te leren kennen, is het nefast een helpende hand te verliezen. (Dit geldt ook voor kinderen in een (v)echtscheiding)

Greet zal nooit meer, samen met haar Jasna, bramen kunnen plukken...
Want daar gaat het om...
Het leven draait niet om de enkele hoogtepunten, het leven draait vooral rond al die kleine dagdagelijkse dingen. Het "Moet je nog wat koffie hebben", het kleine gebaar waarmee ze de kraag van je vest goed leggen, het "Tot straks" aan de deur...
De dingen waar we nooit bij stilstaan, en die plots zo sterk uitvergroot worden als ze er niet meer zijn.
Het leven is een optelling van kleine dingen, onbelangrijke dingen, zo onbelangrijk als kleur... Als ze er niet meer zijn, lijkt de wereld grijs.
Toch lijkt het groen van het gras maar heel gewoontjes.

Is er een ambetanter struik dan een stekelige braamstruik? Toch zijn het lekkere bessen, en toch verkoos men die struik als plaats waar God verscheen.

Geloof of niet, ik vind het een prachtig symbool... Het grootse zit hem in het kleine, in het schijnbaar vervelende, het dagdagelijkse, het meest gewone, het onkruid dat waar je nooit op denkt...tot het je ontvalt, tot je het plots mist, tot het er plots niet meer is...

Daar zit ook de liefde van een echtpaar. Niet in de hoogtepunten, niet in het klaarkomen, niet in de feesten en hoogdagen, maar in de kleine dingen van alle dagen.... En kijk maar eens, ook net daar zit ook de niet-liefde, net daar begint men zich aan elkaar te ergeren. Plots wordt dat neusophalen dat er al altijd was, vervelend en begin je er opmerkingen over te maken, plots wordt het spelen met je vork voor de ander een ergerlijke gewoonte...
Liefde en haat, liggen net bij elkaar.
Het leven, dat zijn de kleine dingen, de dingen van iedere dag.
De liefde, dat is het beminnen in de kleine dingen van iedere dag
en als het nodig is
het erge doorstaan
samen
tot het bittere eind

Na de dood komt de pijn van het verlies, pijn die nooit echt helemaal weg gaat, maar waar steeds meer en meer de goede herinneringen over heersen...
Het verdriet over het verlies wordt een verdriet over het gemis.
Dat is zachter, en vermengd met pakken goede herinneringen...

tot de volgende ?